Chapter 28 : ใกล้กันอีกนิดภายในห้องพักในคอนโดมิเนียมของเด็กหนุ่ม วันนี้มีเพื่อนๆ อยู่ด้วยครบเซต เสียงเพลงโซโลของเจนนี่แบล็กพิงค์ดังสนั่นหวั่นไหวจนผนังห้องสะเทือน แต่ละคนกำลังเต้นกันสะบัดแบบไม่เกรงใจข้อมือข้อเท้าลำคอและกระดูกสันหลัง ยกเว้นก็แต่คีรีที่ท่องเนื้อเพลงไป สลับมองเพื่อนๆ เต้นกันไป
สักพักก็ทั้งสี่หน่อก็ทรุดตัวลงหอบแฮก
“โอเคมั้ยวะคีรี”
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้น “ฮะ? ก็โอเคมั้ง”
“หมายความว่าไงวะ”
“ไม่รู้อะ ไม่ได้ดูตลอดนี่หว่า”
“โว้ย! ทำไมไม่ดู ถ้าพวกเราเต้นไม่แรงตรงไหนต้องรีบบอก อย่าให้เสียหน้าต่อหน้าผู้ชาย เอ๊ย ผู้คนมากมายสิ!” เจนี่โวยวายในขณะที่ยุ้ยพยักหน้าเห็นด้วย
“พวกเราเป็นหน้าเป็นตาคณะนะเว้ย”
“โทษทีๆ เต้นใหม่อีกรอบละกัน จะตั้งใจดูละ”
“ไส้พวกกูไหลลงไปกองที่ส้นตีนหมดแล้วไอ้สัส” ปิ๊กกับฟลุคถลึงตาใส่ ถ้าไม่เพราะในงานก็มีสาวๆ มาส่องหนุ่มวิศวะมากมายแล้ว พวกเขาคงจะไม่ซ้อมหนักขนาดนี้ งานคณะตัวเองยังไม่ทุ่มเทเท่านี้เลยนะเนี่ย “พอๆ พักก่อน เต้นจนตับไตไส้อ่อนรวมเป็นก้อนเดียวละเนี่ย เดี๋ยวจะออกไปเอาชุดที่ร้านซักรีดด้วย ไอ้คีรี ชุดมึงล่ะ รู้ยังจะใส่ชุดไหน”
“ว่าจะใส่ชุดที่หมอเต้เคยซื้อให้”
“เฮ้ย เดี๋ยวๆ แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนเนี่ยนะ ไม่ธรรมดาไปหน่อยเหรอวะ”
“มึงจะให้กูแต่งเป็นก็อตจักรพรรณ์รึไงล่ะ”
“ไอ้เหี้ยยย ทำไมมึงรู้จักวะ!” เพื่อนทั้งสองถึงกับผงะ ก็เพราะคีรีไปอยู่ต่างประเทศตั้งนาน ไม่น่าจะรู้จักได้
“พนักงานที่โรงแรมคุณตาชอบโคฟมาแสดงตอนงานปีใหม่ว่ะ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “แล้วทำไมพวกมึงรู้จักวะ”
“เออๆ ช่างเหอะ” สองหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่อง “ถ้าจะใส่ชุดนั้น ก็ต้องมีพร็อปอะไรเท่ๆ เพิ่มหน่อยนะเว้ย”
“หล่อขนาดนี้แล้วยังจะให้กูแต่งเพิ่มอีกทำไมนักวะ!”
“มึงเป็นหน้าเป็นตาของคณะเราด้วยนะเว้ย แค่หล่อมันไม่พอ ต้องเอาให้เด่นว่าเด็กวิดวะด้วยดิ”
ฟลุครีบเออออ “กูเห็นด้วย มึงมีเสื้ออะไรมาใส่ทับมะ เข็มขัด แหวน หมวกไรงี้ มึงพร็อปเยอะ กูรู้”
คีรีถอนหายใจ “ไปช่วยกูเลือกหน่อยละกัน” จากนั้นสามหนุ่มก็หายเข้าไปในห้องนอนของเจ้าของห้อง ปล่อยให้สองสาวนั่งซ้อมร้องเพลงไปด้วยกัน
เวลาผ่านไปไม่นานเด็กสาวทั้งสองก็เริ่มหิว พวกเธอจึงไปตามพวกเด็กหนุ่มกลับมา
“มืดแล้วนะ ไปกินข้าวกันก่อนเหอะ จะได้ไปเอาเสื้อผ้าด้วย เดี๋ยวค่อยกลับมาซ้อมต่อ หิวแล้วอะ”
“ซื้อมากินที่นี่ดีกว่า หรือจะสั่งพิซซ่าดี” ปิ๊กเสนอ
“ไม่เอาพิซซ่าอะ ช่วงนี้งดอาหารหนักๆ เดี๋ยวมะรืนนี้พุงออก” สองสาวรีบปฏิเสธ “ไปซื้อเข้ามากินดีกว่า”
“งั้น... เดี๋ยวเรา ปิ๊ก ฟลุคลงไปซื้อข้าวกับไปร้านซักแห้งให้ เจนี่ก็ซ้อมกับยุ้ยไปก่อนละกัน” เจ้าของห้องเสนอ
“โอเค รีบไปรีบมาล่ะ”
หลังจากสามหนุ่มออกจากห้องไปได้สักพัก เสียงโทรศัพท์ของยุ้ยก็ดังขึ้น “แม่โทรมา ตรงนี้เสียงดังอะ เดี๋ยวยุ้ยไปคุยในห้องครัวนะ”
“อื้อ โอเค” เจนี่พยักหน้ารับ
ยุ้ยคว้าโทรศัพท์มือถือแล้วรีบรุดเดินออกจากห้องไป ภายในห้องนั่งเล่นจึงเหลือเจนี่อยู่เพียงลำพัง
เด็กสาวนั่งอยู่บนพื้นพรม เธอเหยียดแขนขา เอนหลังพิงโซฟา ในมือถือเนื้อเพลงที่จะร้องและร้องเพลงคลอไปเรื่อยๆ งานนี้เธอจะร้องเพลงไทยหนึ่งเพลง เพลงเกาหลีอีกเพลง ต้องท่องเนื้อร้องมากหน่อยแถมยังเต้นด้วยแต่เด็กสาวก็บ่ยั่น วันเสาร์นี้เธอจะเป็นทั้งเจนนี่ ฮยอนอา ซอนมีและไอยูผสมกัน โลกจะต้องตะลึง งานนี้ต้องเกิดเท่านั้น ต้องลบคำครหาของคีรีที่ว่าขนาดเธอฉีดน้ำหอมฟีโรโมนแล้วก็ยังไม่มีใครหลงมาติดกับให้ได้
เจนี่ท่องเนื้อเพลงอย่างหน้าดำคร่ำเครียดไปอีกครู่ใหญ่ๆ ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น เธอขมวดคิ้วเอียงคอมองไปยังทิศทางที่มาของเสียงอย่างงงๆ คิดว่าเพื่อนทั้งสามคงกลับมากันแล้ว “มันจะกดทำไมวะ ลืมไปว่าเป็นเจ้าของห้องเรอะ” แต่คิดอีกที ไอ้พวกนั้นอาจจะลืมคีย์การ์ดก็ได้ เธอจึงลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องให้
ทว่ายังไม่ทันได้เปิดประตูก็ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กอยู่ที่หน้าห้อง เด็กสาวจึงรีบเปิดประตูออก “เชิญเจ้า...ค่ะ”
ทว่าผิดคาด คนที่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ใช่เพื่อนชายทั้งสาม แต่เป็นหมอเต้ คนที่เพื่อนของเธอครางหงุงหงิงคร่ำครวญหาทุกวันด้วยความถี่เป็นสิบๆ ครั้งต่อชั่วโมง
เด็กสาวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ “หมอเต้!”
แต่เจ้าของชื่อดูจะตกใจมากกว่า เขาชักสีหน้า หลุดปากพูดออกไปเสียงดุทันที “คุณมาทำอะไรที่นี่!” ก่อนจะนึกขึ้นได้ เขารีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แม้จะไม่สบอารมณ์อย่างแรง จากนั้นก็ส่งถุงใส่อาหารในมือให้เธอ “ฝากให้คีรีด้วยละกัน” เสร็จแล้วก็หันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เจนี่เบิกตาโพลง ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าหมอเต้ต้องเข้าใจเธอผิดแน่ๆ อีกฝ่ายอุตส่าห์มาหาเพื่อนเธอถึงห้องทั้งที โอกาสแบบนี้จะปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาด เธอวางถุงใส่อาหารลงบนพื้น แล้ววิ่งไปรวบกอดตัวทันตแพทย์หนุ่มไว้อย่างรวดเร็ว “คุณหมอจะรีบไปไหนคะ! คีรีลงไปซื้อข้าว รอก่อนสิคะ!”
“เฮ้ย! คุณกอดผมทำไมเนี่ย!” เตชิตสะดุ้งโหยง
ทว่าเด็กสาวไม่รอช้า เธอกรีดร้องเสียงดังประหนึ่งว่าตัวเองเป็นสิงโตจะขู่คำรามให้เหยื่อกลัว จากนั้นก็ตะโกนเรียกเพื่อนสาวที่ยังอยู่ในห้องทันที “ยุ้ย! ยุ้ย! ช่วยเจนี่ด้วย! หมอเต้จะหนีแล้ว!”
เจ้าของชื่อถลาออกมาจากห้องทั้งยังถือโทรศัพท์มือถือค้างอยู่ในมือ แต่พอเห็นเตชิตเข้า เธอก็รีบกดวางสายไปก่อน โยนโทรศัพท์ไว้ในห้องพลางหวีดเสียงดังเอาฤกษ์เอาชัยแข่งกับเจนี่แล้ววิ่งเข้าไปโถมตัวเข้าใส่ทันตแพทย์หนุ่มอีกคน “กรี๊ดดด หมอเต้!”
“เดี๋ยว! อย่าเสียงดังสิ! แล้วพวกคุณจะมากอดผมกันไว้ทำมั้ยย!”
“ยุ้ย! โทรตามคีรีเร็ว! หมอเต้เข้าใจผิดใหญ่แล้ว!”
“หา! ยุ้ยโยนโทรศัพท์ไว้ในห้อง ของเจนี่ล่ะ!”
“เจนี่ออกมาแต่ตัว!”
“แย่แล้ว! เราจะทำยังไงกันดี!”
“ลากหมอเต้เข้าห้องทั้งอย่างนี้เลยดีมั้ย!”
“หรือจะนั่งทับไว้ก่อนดี!”
“เดี๋ยวๆ พวกคุณปล่อยผมก่อนเถอะ ค่อยๆ คุยกัน...” ทันตแพทย์หนุ่มพยายามปลอบสองสาวที่กำลังตื่นตระหนก เพราะอะไรเขาเองก็ยังงงอยู่เหมือนกัน
ยุ้ยส่ายหน้า “ไม่! ถ้าไม่กอดไว้เดี๋ยวคุณหมอก็จะหนีกลับ!”
“ผมไม่หนีหรอก จริงๆ”
“ไม่ค่ะ! บอกว่าไม่ก็คือไม่!” เจนี่ปฏิเสธสุดเสียง แล้วบ่อน้ำตาตื้นๆ ก็เอ่อล้น “ถ้าคุณหมอกลับไปทั้งอย่างนี้ เพื่อนหนูต้องช้ำใจจนโดดตึกตายแน่ ฮึก... อยากเห็นเพื่อนหนูขึ้นหน้าหนึ่งเหรอคะ โธ่ คีรี ไม่น่าเลย” พอน้ำตาของเธอไหล เพื่อนสาวเห็นเข้าก็ร้องไห้ออกมาบ้าง แข่งกันครางสะอึกสะอื้นเสียงระงม
“คีรีรอคุณหมอ รอมาตลอดเลย อย่าทิ้งเขา อย่ากลับ”
“ผมไม่กลับหรอก อย่าร้องไห้เลยนะ...” ปากพูดไปแบบนั้นแต่ความจริงเขาอยากร้องไห้มากกว่าพวกเธอแล้วตอนนี้ สภาพเขามีสองสาวกอดแน่นพลางร้องห่มร้องไห้ ใครมาเห็นเข้ามีหวังเข้าใจผิดไปถึงไหนต่อไหน
แน่นอนว่าความซวยยังไม่หยุดแค่นั้น เพราะพวกเธอเสียงดัง คนที่อยู่ในห้องข้างกันจึงเปิดประตูออกมาดู
“เกิดอะไรขึ้น!”
เด็กสาวทั้งสองหันขวับ พวกเธอโพล่งตอบออกไปพร้อมกัน “นี่พี่ชาย/คุณอาของหนู...” ก่อนจะหยุดกึก หันมองหน้ากันแล้วตอบใหม่ “พ่อ/แฟนเพื่อน...”
เตชิตถอนหายใจอย่างอ่อนใจ “ปล่อยผมเถอะ พวกคุณเป็นผู้หญิงมากอดผมแบบนี้ไม่ดีนะ”
“ตกลงเขาเป็นใครกันแน่เนี่ย ต้องเรียกรปภ.มั้ย”
“ว้าย! ไม่ต้องค่ะ! ไม่มีอะไรจริงๆ ขอโทษที่เสียงดังนะคะ!” สองสาวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
เพื่อนบ้านหรี่ตามองอย่างไม่ค่อยอยากไว้วางใจ เขาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถือไว้ “ยังไงก็โทรเรียกรปภ.ไว้ก่อนดีกว่า”
“เฮ้ย! เดี๋ยวคุณ ผมไม่ใช่คนร้ายนะ” ทันตแพทย์หนุ่มโวยวาย วินาทีนี้ก็ไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไรดีเหมือนกัน “ผมเป็นหมอนะคุณ!”
สองสาวรีบเออออ “ใช่ค่ะๆ คุณหมอจะมารักษาคนป่วยที่ห้องของเพื่อนหนูค่ะ! เพื่อนหนูปวดฟันม้ากมาก น่าสงสารที่สุดเลย ฮือ...” พูดไปก็น้ำตาไหลไป
“หมออะไร หน้าเด็กจัง เชื่อได้รึเปล่าเนี่ย”
“หมอฟันค่ะ! เห็นหน้าอย่างนี้ก็ทำฟันเป็นนะคะ!” ยุ้ยหัวร้อนแทนทันตแพทย์หนุ่มไปเรียบร้อย เธอเถียงด้วยเสียงแหลมปรี๊ด
เตชิตหันขวับไปทางเด็กสาว ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจกับบทสนทนานี้ดี แล้วหมอฟันที่ไหนเขาถ่อมารักษาถึงห้องกันวะ จะเอาเครื่องมือที่ไหนมารักษา พูดไปแบบนี้ใครเขาจะเชื่อกัน
“โอเคๆ อย่าทำเสียงดังกันอีกละกันนะ ตกใจหมด” ทว่าเพื่อนบ้านดันยอมถอยกลับไปได้ง่ายๆ เสียอีก
เอ้า ดันเชื่ออีกเว้ย!
“เอาล่ะๆ พวกคุณปล่อยผม...” เตชิตยังพูดไม่ทันจบประโยคบานประตูลิฟต์โดยสารก็เปิดออก แล้วความวุ่นวายก็บังเกิดขึ้นอีกรอบ
“คุณเตชิต!” คีรีร้องลั่น
คนถูกเรียกหันขวับ “บอกให้เพื่อนคุณปล่อยผมที!”
“คีรี! คุณหมอเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว! รีบพาเข้าห้องก่อนเร็ว!” เด็กสาวทั้งสองคนตะโกนเสียงดัง ใบหน้าของพวกเธอเปื้อนน้ำตา
คีรีหน้าเสีย แม้จะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ส่งถุงในมือให้เพื่อนสองคนที่มาด้วยกัน แล้ววิ่งเข้าไปรวบกอดทันตแพทย์หนุ่มไว้พร้อมกับอุ้มอีกฝ่ายขึ้นพาดบ่า “คุณเตชิต! เข้าห้องก่อนนะครับ!” จากนั้นก็พาวิ่งนำเข้าไปในห้องของตนโดยมีเพื่อนๆ อีกสี่ชีวิตวิ่งกรูตามมาข้างหลัง
“เฮ้ย! ไอ้เด็กบ้า! จะอุ้มผมทำไมวะ! ปล่อยผมลง! ผมเดินเองได้!”
“คุณต้องสัญญาว่าจะยอมคุยกันดีๆ ก่อน”
“เออๆ ปล่อยได้แล้วเว้ย!”
คนอ่อนวัยกว่ายอมวางทันตแพทย์หนุ่มลง แต่ยังคงจับมือไว้แน่น และเมื่อกึ่งลากกึ่งจูงอีกฝ่ายไปนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นได้แล้ว เด็กหนุ่มทั้งสามก็นั่งลงประกบสองข้าง ส่วนสองสาววิ่งเข้าครัว เอาถุงใส่อาหารทั้งหลายไปเก็บและไปเอาน้ำมาเสิร์ฟให้
เตชิตค่อยๆ เคลื่อนสายตาไปสบกับเด็กสาวทั้งสองที่ตอนนี้ดูสงบลงไปมากแล้ว พร้อมกับรับแก้วน้ำมาถือไว้ในมืออย่างมึนๆ “ขอบใจนะ” แต่ยังไม่ทันยกขึ้นจิบ คีรีก็ขยับเข้ามาถาม
“คุณเตชิตครับ เอ่อ... มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ”
เด็กสาวพูดแทรกทันควัน “คุณหมอมาถึงก็เจอเจนี่น่ะสิ เจนี่นึกว่าทุกคนกลับมาจากไปซื้อข้าวแล้ว เลยเปิดประตูให้ คุณหมองี้ ทำหน้าโกรธเป็นยักษ์เลย พูดเสียงดุใส่เจนี่ด้วย
คุณมาทำอะไรที่นี่!” เธอเล่าพร้อมเอามือดึงหนังตาขึ้นและถลึงตาไปด้วย
“เฮ้ย!” แก้วน้ำในมือของทันตแพทย์หนุ่มแทบจะร่วงลงพื้น
“จริงๆ นะ ตอนยุ้ยวิ่งออกไปช่วยเจนี่จับตัวคุณหมอ คุณหมอหน้าบึ้งมาก แถมดุพวกเราใหญ่เลยด้วย”
“นั่นมันเพราะ...”
คีรีคว้ามือของทันตแพทย์หนุ่มไว้ทันที “โกรธที่ผมไม่อยู่ห้องเหรอ แต่วันนี้ผมกลับมาตั้งแต่หกโมงเลยนะ เพราะผมกลัวคุณจะมาแล้วไม่เจอผมอีก เมื่อกี้แค่ออกไปซื้อข้าวกับไปร้านซักรีดแป๊บเดียว”
ฟลุคขยับเข้าไปร่วมวงด้วย “ไม่ใช่ดิ ไอ้บื้อ! จั๊ดง่าว! แบบนี้น่ะ คุณหมอเขาหึงมึงต่างหาก!”
“ใช่ ก็เล่นเปิดประตูมาเจอผู้หญิงอยู่ในห้อง ใครไม่หึงก็บ้าแล้ว” ปิ๊กช่วยเสริม
ผู้ถูกกล่าวถึงอ้าปากค้าง พวกเด็กสาวและเด็กหนุ่มไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูด แถมยังยิงประตูทำแฮททริกใส่รัวๆ ซะอีก แล้วที่สำคัญ ดันพูดถูกหมดซะด้วยโว้ย!
แต่ดูคีรีจะเป็นคนที่ตกใจมากที่สุด เขาหันไปประสานสายตากับทันตแพทย์หนุ่ม “คุณเตชิต...”
“ไม่ใช่นะ! พวกคุณจะบ้าเรอะ!” เตชิตบอกปัด หากใบหน้าซับสีเลือดเล็กน้อย
“เป็นผู้ใหญ่แล้ว ปากไม่ตรงกับใจไม่ดีเลยนะครับ” ปิ๊กพูดแบบนิ่งๆ แต่ทำให้คนฟังสะอึก
“งั้นคุณหมอบอกมาสิคะ ทำไมต้องดุพวกเรา ทำไมต้องทำหน้ายักษ์ใส่ด้วย” ยุ้ยเปิดศึกต่อ
“นั่นเพราะพวกคุณเข้ามากอดผม” ทันตแพทย์หนุ่มพยายามทำใจดีสู้แม่เสือ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ไม่ใช่สักหน่อย! เห็นหน้าเจนี่ก็ทำหน้ายักษ์ใส่ตั้งแต่ที่ประตูแล้ว!”
“ก็... ก็...” ทันตแพทย์หนุ่มเหงื่อตก
ไอ้วิน~ ช่วยกูด้วยโว้ย~ โทรมาขัดจังหวะที โทรมาเรียกกูกลับลำพูนก็ด้ายยย~ เขาโวยวายอยู่ในใจ
“เห็นมะ เถียงไม่ออก หึงก็บอกว่าหึงสิคะ!” เจนี่พูดอย่างเกรี้ยวกราด “เจนี่กับยุ้ยเป็นเพื่อนคีรีนะคะ ไม่คิดจะเอามันทำแฟนหรอก ปวดหัวตาย คุณหมอสบายใจได้ค่ะ อีกอย่าง คีรีรักคุณหมอคนเดียว รักมากจนทำให้พวกเราวุ่นวายไม่เป็นอันกินอันนอนกันไปหมดแล้วเนี่ย!”
ทันตแพทย์หนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตาเด็กสาว ไม่รู้จะขอบคุณดีไหมที่ช่วยคลี่คลายปมในใจเขาให้ แต่เวลานี้พูดไม่ออกบอกไม่ถูกจริงๆ โดนเด็กดุเอาแบบนี้ หมดสภาพทันตแพทย์มาดขรึมไปเลย
“ถ้าจะห่วงก็ห่วงไอ้ปิ๊กมันจะตีท้ายครัวเถอะค่ะ มันเคยบอกว่าใจอ่อนกับคีรีอยู่”
“เฮ้ย! ยุ้ย! หาเรื่องให้ปิ๊กโดนจับถอนฟันเรอะ!”
เมื่อเห็นว่าเตชิตนั่งนิ่งแข็งเป็นหิน คีรีจึงทำปากขมุบขมิบบอกเพื่อนๆ ให้ไปสุมหัวรอกันอยู่ที่ห้องครัวก่อน เพื่อที่เขาจะได้พูดคุยกับทันตแพทย์หนุ่มตามลำพัง
ทันทีที่ประตูห้องปิดลงสนิท เด็กหนุ่มก็หันกลับมาหาคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน เขากุมมือทันตแพทย์หนุ่มไว้แน่น
“คุณเตชิต ขอโทษนะครับที่เพื่อนผมวุ่นวายไปหน่อย พวกเขาเป็นห่วงผมมากน่ะครับ แล้วพอดีที่มหาลัยจะมีงานด้วย ถ้าอยู่ซ้อมที่มหาลัยมันก็จะดึก พวกผมเลยมาซ้อมกันที่นี่ เพราะหอเพื่อนผมเข้าไปไม่ได้น่ะครับ”
เจ้าของชื่อพยักหน้าหงึกๆ “อือ” เมื่อเขาหลุบตาลงมองมือของเด็กหนุ่มที่จับมือตัวเองไว้ อีกฝ่ายก็ชักมือออก
“ผมคิดถึงคุณมากนะ” คนอ่อนวัยกว่ายิ้มบาง “แล้วผมก็ดีใจมากเลยนะครับที่คุณเตชิตมาที่นี่ ถึงคุณจะมาเพราะคุณตาขอร้องก็เถอะ”
ทันตแพทย์หนุ่มกลืนน้ำลายฝืดลงคอ พอได้ยินคีรีพูดแบบนี้ หัวใจก็เจ็บแปลบๆ ขนาดเขาเป็นคนฟังยังรู้สึกว่าตัวเองช่างใจร้าย แล้วเด็กหนุ่มจะคิดอย่างไรนะ จะพูดประโยคนั้นออกมาด้วยความรู้สึกแบบไหน
ทว่าในขณะที่เตชิตมัวแต่อ้ำอึ้ง คีรีก็ขยับออกไปเล็กน้อย เอาสองมือประสานไว้ด้วยกันแล้วถามเสียงเบา
“แล้ว... ที่พวกเขาพูดจริงรึเปล่า”
“...ฮะ?”
“คุณเตชิตหึงผมเหรอ”
“ไม่เว้ย!” เตชิตตอบไปอย่างไวตามประสาคนซึนปากหนัก ก่อนจะหยุดชะงัก เขาขมวดคิ้ว ถอนหายใจ แล้วพูดเสียงเบา “ผม... แค่ไม่ชอบ”
“ไม่ชอบที่ผมพาเพื่อนมาที่ห้องเหรอครับ งั้นผม...”
“ไม่ใช่” เตชิตถอนหายใจยาวอีกรอบ “ผมนึกว่าคุณอยู่ในห้องกับผู้หญิงคนอื่นตามลำพัง ผมไม่ชอบ”
“เจนี่กับยุ้ยเป็นเพื่อนผมนะครับ”
“กับใครผมก็ไม่ชอบทั้งนั้น”
คีรีกะพริบตาปริบๆ เผยอริมฝีปากค้างอยู่ชั่วครู่ เขาไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลย สายตาตัวเองก็ไม่อยากจะเชื่อด้วย คุณเตชิตกำลังหน้าแดง... แดงเพราะเขา หรือเพราะแสงไฟในห้องกันวะ
“คุณเตชิต... เอ่อ...”
ทันตแพทย์หนุ่มลุกขึ้นพรวด “ผมกลับล่ะ คุณจะได้ซ้อมงานกับเพื่อนคุณต่อ แล้วอย่าลืมกินข้าวที่ซื้อมาให้ด้วยนะ”
เด็กหนุ่มรีบลุกตาม พร้อมกับคว้าแขนอีกฝ่ายไว้ “ถ้าคุณเตชิตไม่ชอบ ผมจะไม่ทำอีก ผมจะไม่อยู่ในห้องกับใครตามลำพังเด็ดขาด นอกจากกับคุณเตชิต”
นะ...น่ารักว่ะ หัวใจเต้นผิดจังหวะไปเลย
ฝ่ามือของคีรีที่สัมผัสท่อนแขนของเขาอบอุ่น ช่วยให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวมาเป็นเวลานานสดชื่นขึ้นบ้าง
เตชิตก้มลงมองมือของคนอ่อนวัยกว่าพลางหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วก็ยกมือขึ้นตบๆ ลงบนหลังมือนั้น “ผมกลับนะ ยังต้องขับรถกลับลำพูนอีก”
“ให้ผมไปส่งที่รถนะครับ”
“อือ” ทันตแพทย์หนุ่มเดินนำออกไป แต่พอเปิดประตูห้องเพื่อนๆ ของคีรีก็ไหลลงมากองกันอยู่ที่ตรงหน้าประตู พวกเขายกมือขึ้นลูบท้ายทอยพลางหัวเราะแหะๆ
“จะกลับแล้วเหรอครับ/คะ”
“อืม ผมไปนะ” เตชิตตอบเสียงขรึม วางมาดไว้ก่อนแม้ใจจะอยากจับตีก้นรายตัว แต่ก่อนจะก้าวออกไปก็ประสานสายตากับเด็กสาวทั้งสอง “เอ้อ...”
“คะ?”
ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย “ขอบใจนะ”
เจนี่และยุ้ยเบิกตาโพลง อ้าปากค้าง “คะ...ค่ะ”
คีรีชะโงกหน้าเข้าไปบอกเพื่อนๆ “เดี๋ยวเรามานะ ไปส่งคุณเตชิตแป๊บ”
สองหนุ่มเดินออกจากห้อง ตรงไปยังลิฟต์โดยสาร พวกเขาไม่ได้คุยอะไรกัน เพียงแค่เดินเคียงข้างกันไปช้าๆ ราวกับต้องการให้ไปถึงรถที่จอดไว้ช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้
เตชิตชำเลืองมองคนที่เดินอยู่ข้างกัน เด็กหนุ่มรักษาระยะห่าง ไม่เกาะแกะเขาเหมือนเคย ทำให้เขายังรู้สึกเหงาๆ โหวงๆ แม้จะอยู่ใกล้กันเช่นนี้
อยากให้กลับไปเป็นเหมือนเก่า อยากให้คีรีอ้อนเขา อยากเห็นรอยยิ้มสดใสกับได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่าย เขาคิดถึงช่วงเวลาที่มีความสุขในตอนนั้นจริงๆ นะ
เมื่อไปถึงลานจอดรถ พอเจ้าของรถกดรีโมตเปิดล็อก คนอ่อนวัยกว่าก็รีบเดินไปเปิดประตูให้ “คุณเตชิตขับรถกลับดีๆ นะครับ ขอบคุณที่แวะมา”
“อืม” เจ้าของรถจับประตูรถไว้ ยืนลังเลอยู่สักพักจึงตัดสินใจหันกลับไปถาม “วันเสาร์นี้มีงานไนต์วิดวะ... เอ้อ... ไปด้วยกันมั้ย”
คีรีเลิกคิ้วขึ้น ทำหน้ายุ่งก่อนจะหลุบตาลงต่ำ ใจอยากตอบตกลงเหลือเกินแล้ว แต่ทำไม่ได้ เพราะเรื่องที่จะไปเป็นแขกรับเชิญ พี่พิงค์กับเพื่อนๆ ขอให้เก็บเป็นความลับ เขาเม้มปากแน่น สองมือขยุ้มชายเสื้อไว้ “ขอโทษนะครับ ผมติดธุระ คงไปกับคุณเตชิตไม่ได้”
ท่าทีอึกอักของคนอ่อนวัยกว่าส่งผลให้เตชิตไม่สบอารมณ์นิดหน่อย “มีซ้อมงานของคณะอีกเหรอ”
“ครับ”
“ต้องซ้อมทุกวันเลยรึไง”
“ใช่ครับ”
“งานอะไรน่ะ”
“เอ่อ...” เด็กหนุ่มหลบตา ไม่รู้จะหาอะไรมาแก้ต่างดี
เตชิตถอนหายใจ “ไม่อยากไปกับผมงั้นสินะ บอกกันตรงๆ ก็ได้ ไม่ต้องอ้างงานคณะหรอก”
“เฮ้ย! ไม่ใช่นะครับ! ผมติดงานจริงๆ!”
“ช่างเถอะ” ทันตแพทย์หนุ่มก้าวเข้าไปนั่งในรถช้าๆ แต่พอจะปิดประตูรถ คนอ่อนวัยกว่าก็รั้งไว้
“ผมอยากไปกับคุณเตชิตนะครับ”
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับเด็กหนุ่ม เขาเชื่อคีรีนะ แต่ก็ไม่พอใจนั่นล่ะ ก็ในเมื่อเขาเป็นคนเอ่ยปากชวนเองแท้ๆ งานคณะนั่นมีอะไรสำคัญนักหรือไงวะ “อืม คุณกลับขึ้นห้องไปได้แล้ว”
“ผมจะรอส่งคุณเตชิตก่อนครับ”
“กลัวผมจะไม่ไปจริงรึไง”
“ไม่ใช่นะครับ ผมแค่...อยากอยู่ใกล้ๆ คุณต่ออีกสักนิด”
เตชิตย่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย เอาจริงๆ เขาก็ยังไม่อยากกลับ อยากฉุดคีรีขึ้นรถแล้วพาไปปรับความเข้าใจกัน อยากให้ความรู้สึกอึดอัดในตอนนี้ทั้งหมดหายไป อยากให้พวกเขาเข้าใจกัน และกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ทว่าก็หักใจปิดประตูรถ แล้วขับออกไปช้าๆ
*TBC*หูย ขี้น้อยใจเนอะ หมอเต้เนี่ย แค่เด็กไม่ไปด้วยแค่นี้ ทำเปงงอแง 55555
ตอนนี้วุ่นวายดีมั้ยคะ เพื่อนๆ ของคีรีน่ารัก ถนัดเล่นใหญ่กันทุกคนเลย ส่วนหมอเต้ก็หายข้องใจได้แล้วเนอะ
ตอนหน้าเป็นตอนงานไนต์แล้วค่า คอยดูกันเถอะว่าหมอเต้จะโดนจับเล่นเกมแบบไหน อิ๊อิ๊
ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ 
ปล. เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังสอบอยู่ช่วงนี้นะคะ อ่านอะไรมาขอให้ออกหมดเลยน้า ขอให้ได้เอกันถ้วนหน้าค่า
หัวข้อ: เดือนอิงดอย Chapter 35 : เดือนอิงดอย (END)[190619] (อ่าน 307197 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก