Chapter 27 : ใจซึนๆหลังเลิกงาน ทันตแพทย์ทั้งสองหน่อก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังเมืองเชียงใหม่ ครั้งนี้เตชิตเป็นคนขับเช่นเคย เขาพาเพื่อนรักไปหย่อนไว้ที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ส่วนตัวเองไปทำงานต่อที่คลินิก
“พี่วินมาเร็วจังครับ” ภูพิงค์ยิ้มหน้าบานมารอรับ เขารีบโอบเอวแสดงความเป็นเจ้าของแล้วพาเดินเข้าไปนั่งตรงโต๊ะหินในที่ร่มข้างตึก “กำลังเตรียมทำเวที ยุ่งๆ วุ่นๆ เสียงดังหน่อยนะครับ พี่วินรออีกแป๊บ เดี๋ยวพวกไอ้ซันจะมาคุยเรื่องกำหนดการบนเวทีใหม่ มีเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยน่ะครับ”
“โอเค ผมมาเร็วไปสินะ กวนรึเปล่าเนี่ย”
“โห สำหรับพี่วินไม่มีคำนี้อยู่ในโลกหรอก”
รวินท์อมยิ้ม พร้อมเอื้อมมือไปหยิกแก้มคนอ่อนวัยกว่า “ปากหวานว่ะ”
“หวานเฉพาะกับคนพิเศษเท่านั้นนะครับ”
“เบื่อคำว่าคนพิเศษแล้วอะ ขอเป็นที่รักแทนได้มั้ย”
“ได้สิครับที่ร้ากกก~”
“นี่พี่วิน ไอ้พิงค์ครับ จะบอกว่าพวกคุณมึงไม่ได้อยู่กันสองคนนะครับ แต่พวกกูเนี่ย นั่งอยู่เป็นฝูง จะทำอะไรก็เห็นใจคนไม่มีแฟนอย่างพวกกูด้วยครับ” ดิวที่นั่งตอกตะปูโป๊กๆ บนไม้อยู่บนพื้นตรงหน้าพูดขึ้นแทรก เขาเบะปากกลอกตาจนลูกตาจะตลบกลับไปอยู่ที่หลังหัวแล้วโว้ย!
“พวกมึงนี่ก็ขัดจัง ขัดความสุขกูกับพี่วินแบบนี้ ผลกรรมจะทำให้พวกมึงต้องแดกแห้วไปจนตาย”
“ไอ้สัส! ที่พวกกูแดกๆ กันอยู่ทุกวันนี่ยังไม่สาแก่ใจมึงใช่มั้ย!” เพื่อนๆ ของเด็กหนุ่มพร้อมใจกันเอ่ยปากสรรเสริญ
ภูพิงค์เมินเสียงเพื่อนๆ แต่หยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาซับเหงื่อให้ทันตแพทย์หนุ่มแทน “พี่วินร้อนมั้ย รอแป๊บนะ เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้ดื่ม”
“อือ อย่าไปนานนะ”
“คร้าบ~” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำเอาเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่แถบนั้นหมั่นไส้จนต้องยกนิ้วกลางใส่แบบรัวๆ แถมยังเบ้ปากจนมุมปากจะลากพื้นกันอยู่แล้ว
ขณะที่นั่งรอ รวินท์ได้ยินเสียงดนตรีดังมาแว่วๆ เขาจึงชะเง้อคอมองไปยังต้นเสียง
“น้องๆ กำลังซ้อมดนตรีน่ะครับ สำหรับงานไนต์ไง” ขิงเอ่ยขึ้น
“อ้อ ดีจังเลยนะ ทำงานไปมีเพลงเพราะๆ ฟังไปด้วย” ทันตแพทย์หนุ่มเอียงหูฟัง
“เสียงคุ้นๆ มั้ยพี่วิน”
“อืม จะว่าเป็นรุ่นพี่เมื่อปีที่แล้วก็ไม่น่าใช่ ผมว่าเสียงนุ่มกว่าแฮะ” เจ้าของชื่อขมวดคิ้ว “ใครร้องอะ ผมรู้จักเหรอ”
“เอ้า พี่รู้จักใครไม่รู้จักใครบ้างพวกผมจะรู้มั้ยล่ะ ไม่ใช่ที่ร้ากกกของพี่นี่”
“ถ้าจะถามแบบนี้ ไม่ต้องถามดีกว่ามั้ยวะเนี่ย!”
“ก็ไอ้พิงค์ไม่อยู่ เลยชวนพี่วินคุยไปงั้นแหละ กลัวพี่เหงา”
รวินท์นึกอยากจะเขวี้ยงเกือกใส่ ไอ้เด็กพวกนี้นี่ โตจนหมาเขย่งยังเลียตูดไม่ถึง ยังจะกวนประสาทกันอยู่ได้โว้ย!
“สรุปว่าผมรู้จักมั้ยวะ”
“ก็อาจจะล่ะม้างงงง~”
“พวกมึงหยุดเห่าหอนใส่พี่วินของกูเลยสัส” ภูพิงค์เดินกลับมาพร้อมกับถุงใส่ลูกชิ้นปิ้งและน้ำขวด “เดี๋ยวน้องๆ เขาซ้อมเสร็จผมจะพาพี่ไปหาพวกเขานะ แต่พี่วินยังไม่ได้กินอะไรมาใช่มั้ยครับ กินนี่รองท้องไปก่อนละกัน”
“ขอบใจ” รวินท์เอื้อมมือไปกุมมือเด็กหนุ่มข้างที่ถือถุงไว้พร้อมกับส่งสายตาให้ “แต่ที่จริงอยากกินอย่างอื่นมากกว่า”
ภูพิงค์ยิ้มมุมปาก “รอ...”
“กูทนไม่ไหวแล้ว! คลื่นไส้!” ขิงกับดิวลุกขึ้นพรวด ยกแผ่นไม้ที่เพิ่งตอกตะปูเสร็จขึ้นมาด้วย “ย้ายที่เว้ย!” ปล่อยให้เพื่อนรักกับทันตแพทย์หนุ่มหยอดคำหวานใส่กันต่อไป
ท้องฟ้ามืดลงแล้ว หลังเตชิตเสร็จงาน เขาเดินไปซื้ออาหารใส่กล่อง ระหว่างนั้นก็ส่งข้อความไปหาเพื่อนรักเพื่อรายงานสถานการณ์ด้วย เสร็จแล้วจึงขับรถไปที่คอนโดมิเนียมของคีรี
ขณะที่ขับรถไป ไอ้ช่วงแรกๆ เขาก็รู้สึกดีอยู่หรอกที่จะได้พบกันอีกครั้ง แต่พอเลี้ยวเข้าไปในลานจอดรถของคอนโดฯ กลับรู้สึกว่าหัวใจชักจะเต้นแบบแปลกๆ
หลังจอดรถเรียบร้อย ทันตแพทย์หนุ่มก็ยังยืนรอเอาฤกษ์เอาชัยอยู่ที่ลานจอดรถ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร จู่ๆ เขาก็ดันรู้สึกป๊อดขึ้นมาดื้อๆ อันที่จริงก็ไม่ได้คิดมาก่อนว่าถ้าเจอคีรีแล้วควรจะทำหน้าอย่างไร ทำตัวอย่างไรต่อ พูดอะไรถึงจะดี ทำเหมือนเดิม เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลยดีไหม
เตชิตถอนหายใจเฮือกๆ หยิบคีย์การ์ดและกุญแจที่ได้รับจากไกรฤกษ์ขึ้นมาดู ยืนทำใจอีกชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าคอนโดมิเนียมไป
แต่เมื่อลองกดกริ่งเรียกหลายครั้งแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาจึงจำเป็นต้องใช้การ์ดที่อยู่ในมือพาตัวเองเข้าไปถึงข้างในห้องพักของเด็กหนุ่ม
ภายในห้องปิดไฟมืด ดูเหมือนว่าเจ้าของห้องจะยังไม่กลับมา เขาเดินวนดูไปรอบๆ ก่อนจะไปนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น
“มาเก้อเลยกู” ทันตแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นเกาศีรษะ “เอาไงดีวะเนี่ย เฮ้อ...”
เตชิตเอนหลังพิงพนักโซฟาพร้อมกับแหงนหน้าขึ้นมองเหม่อไปยังเพดานห้อง ยอมรับว่าช่วงสามวันที่ผ่านมานี่ พอคีรีหายไปเขาก็รู้สึกเหงาและโหวงเหวง เหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่าง
มือของทันตแพทย์หนุ่มลูบไปมาตรงที่ว่างข้างตัวบนโซฟา เขาหันไปมองช้าๆ ที่ตรงนี้บนโซฟาตัวนี้ เมื่อไม่กี่วันก่อน คีรีคืนเงินร้อยบาทสุดท้ายและยกเลิกสัญญาผูกปิ่นโตกับเขา พอมานึกย้อนกลับไป แวบหนึ่งก็คิดว่าเขาไม่น่าถามเรื่องคืนนั้นออกไปเลย
ถ้าเพียงเขาปล่อยเลยตามเลย คีรีกับเขาก็คงยัง...
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เรียกทันตแพทย์หนุ่มให้ตื่นจากห้วงความคิดของตัวเอง เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยใจตุ้มต่อม ทว่าคนที่โทรมานั้นไม่ใช่คนที่เขารออยู่
เสียงคนที่ปลายสายดังขึ้นทันทีที่เจ้าของโทรศัพท์กดรับสาย “เป็นยังไงบ้างคุณเต้”
“อ่า ตอนนี้ผมอยู่ที่คอนโดฯ ของคุณคีรีครับ แต่คุณคีรียังไม่กลับห้อง”
“อ้าว มืดค่ำแล้วทำไมยังไม่กลับ เหลวไหลจริง ฉันบอกเขาแล้วนะว่าวันนี้จะมีคนมาหาที่ห้องน่ะ พอฉันไม่อยู่หน่อย วันแรกก็เอาซะแล้วสิ ไอ้หลานคนนี้นี่” คนที่ปลายสายพึมพำ “เดี๋ยวต้องโทรตามสักหน่อย แต่เอ... ฉันต้องรีบไปประชุมซะด้วยสิ”
“คุณไกรฤกษ์ไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวผมจะช่วยตามเขาให้ครับ”
“อืม งั้นฝากหน่อยนะ”
เตชิตถอนหายใจ ไม่ต้องห่วงอะไร เขาใช้คุณไกรฤกษ์เป็นข้ออ้างในการติดต่อหาอีกฝ่ายชัดๆ
ทันตแพทย์หนุ่มถือโทรศัพท์มือถือค้างไว้สักพัก ก่อนจะกดไล่หาเบอร์โทรศัพท์ แต่พอเจอกลับเกิดอาการมือสั่น ปลายนิ้วเย็นเฉียบ หัวใจเต้นแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น
แค่ไม่ได้คุยกันมาสามวัน เขายังวิตกจริตไปได้ขนาดนี้
ถ้าเกิดคีรีไม่รอเขาแล้ว เทเขาไปแล้ว จะทำยังไงต่อไปดีวะ
ทันตแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นกุมใบหน้า เป็นกังวลเสียจนเจ็บเสียดในอก
“เป็นอะไรวะกู คิดมากทำไม แค่โทรศัพท์แทนคุณไกรฤกษ์เท่านั้นเองไม่ใช่รึไง เฮ้ย!” ทว่าเพราะเครียดจัดจนเหงื่อออก โทรศัพท์จึงลื่นหลุดมือ “เย้ย!” เตชิตร้องลั่น มือคว้าโทรศัพท์ไว้ได้แต่ดันพลาดกดปุ่มโทรออกเข้าให้
“สัส! เอาไงต่อดีวะ!”
แต่ไหนๆ ก็โทรไปแล้ว เขาจำใจรอให้อีกฝ่ายกดรับสาย ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนตอนที่รออาจารย์ตรวจเคสของเขาเมื่อครั้งขึ้นคลินิกใหม่ๆ ไม่มีผิด
ทว่ารอแล้วรอเล่าเด็กหนุ่มก็ไม่รับโทรศัพท์ จนกระทั่งสายตัดไป
“อ้าว...” ใจแป้วๆ ร่วงตุ้บลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
หรือเขาจะโดนเทจริงๆ ซะแล้ววะเนี่ย
แต่ก็ไม่น่าแปลกใจนะถ้าโดนเท เขาแทบจะไม่เคยทำดีกับเด็กหนุ่มเลย มีแต่ทำให้เจ็บช้ำเท่านั้น
เตชิตขมวดคิ้ว แน่นอนว่าไม่กล้าจะกดโทรศัพท์ออกไปอีกรอบ แต่เพราะรับปากคุณตาของเด็กหนุ่มไว้แล้วว่าจะตามตัวให้ เขาจึงเปลี่ยนเป็นส่งข้อความไปหาอีกฝ่ายแทน
‘ทำไมยังไม่กลับห้อง ดึกมากแล้วนะ’
ทันตแพทย์หนุ่มอ่านทวนข้อความที่เพิ่งส่งไปซ้ำๆ สักพักก็ส่งข้อความตามไปอีก ‘คุณไกรฤกษ์ขอให้ผมแวะมาดูคุณ’ คราวนี้พอกดส่งไปเสร็จก็ลุกขึ้นพรวด แล้วตะโกนด่าตัวเอง
“ไอ้สัสเต้เอ๊ย ทำไมมึงจะส่งข้อความดีๆ ไม่ได้วะ ทำไมต้องคุมโทนใจร้ายอยู่ตลอด มึงเป็นบ้าเรอะ!” เขาสะบัดหน้าไปมาแรงๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องของเด็กหนุ่มไป
ฝ่ายคีรีนั้นยังอยู่ในห้องซ้อมดนตรีกับเจนี่และรุ่นพี่วิศวะนับสิบคน เสียงดนตรีที่ดังอยู่ตลอดเวลาทำให้ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ พอซ้อมเสร็จ ทั้งสองก็บอกลาพวกรุ่นพี่แล้วเดินไปหาเพื่อนๆ ที่กำลังซ้อมเต้นอยู่ใต้ตึกใกล้ๆ กัน
ระหว่างทางเดินเด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดู แต่พอเห็นข้อความแจ้งเตือนบนหน้าจอ เขาก็หยุดกึก แล้วเบิกตากว้าง “เฮ้ย!”
“มีอะไรเหรอคีรี” เจนี่หันไปถาม
“หมอเต้โทรมา แต่เราไม่ได้ยิน เขาเลยส่งข้อความมาถามว่าทำไมยังไม่กลับห้อง ดึกมากแล้ว หมาย... หมายความว่า...”
“เขารู้ว่านายไม่ได้อยู่ห้อง ก็หมายความว่าเขาอยู่ที่คอนโดฯ นายรึเปล่าวะ! ไอ้คีรี! ไปเร็ว!” เจนี่พูดเสียงตื่นเต้น
“งั้นเราไปก่อนนะ ฝากลาพี่ๆ ให้ด้วย” เมื่อพูดจบก็ใส่ตีนหมาโกยแน่บ ตรงไปยังรถที่จอดอยู่แล้วขับออกไปทันที
บนถนนในยามค่ำคืนโล่งขึ้นมาก ใช้เวลาไม่นานเด็กหนุ่มก็กลับไปถึงคอนโดมิเนียมที่หมาย พอจอดรถได้ก็วิ่งเข้าไปภายในตึก รีบรุดขึ้นไปที่ห้องของตน
คีรีถลาเข้าไปภายในห้อง วิ่งหาตัวทันตแพทย์หนุ่มเป็นพัลวัน “คุณเตชิต! คุณเตชิตครับ!”
ทว่าเจ้าของชื่อไม่อยู่ที่นั่น เด็กหนุ่มวิ่งตรวจดูจนครบทุกห้อง ก่อนจะสังเกตเห็นกล่องใส่อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นซึ่งเป็นห้องเดียวที่เปิดไฟไว้ทิ้งไว้
“คุณเตชิตซื้อมาให้เหรอเนี่ย”
คีรียิ้มกว้าง เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูอีกครั้ง แต่คราวนี้ใบหน้าสลดลงทันควัน เมื่อครู่เขามัวแต่ตื่นเต้นจนมองข้ามอีกข้อความไป ไม่ได้เอะใจเลยว่าทำไมคุณเตชิตถึงมีคีย์การ์ดกับกุญแจเข้ามาในห้องของเขาได้ “ป้ออุ้ยขอให้แวะมานี่เอง” เด็กหนุ่มถอนหายใจหนักๆ เขาเพิ่งนึกได้ คุณตาบอกไว้ว่าจะมีคนมาดูแลอาทิตย์ละสองวัน เริ่มตั้งแต่วันนี้ แต่ก็นึกไม่ถึงว่าคนคนนั้นจะเป็นคุณเตชิต นึกว่าจะเป็นลุงภูมิหรือคนของลุงภูมิเหมือนเคย
ที่จริงเขาก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ หมอเต้ไม่มีทางมาหาเขาด้วยตัวเองหรอก เงินก็คืนไปหมดแล้ว สัญญาอะไรก็ไม่มีอีกแล้ว... ไม่เหลืออะไรยึดเหนี่ยวกันไว้อีกแล้ว เพราะงั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่อีกฝ่ายจะมาหาเขาสักหน่อย
เจ้าของห้องทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนแรง ในมือกุมโทรศัพท์มือถือไว้แน่น ใจนึกอยากได้ยินเสียงของทันตแพทย์หนุ่ม อยากคุย อยากพบ แต่หัวใจยังไม่พร้อมจะถูกปฏิเสธอีกครั้ง เวลานี้แค่จะส่งข้อความไปหาอีกฝ่ายยังลำบากใจเลย
เขานั่งหายใจทิ้งเฮือกๆ อยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดพิมพ์ข้อความ ‘กลับมาแล้วครับ ขอบคุณที่แวะมา’
พอกดส่งไปแล้วก็โยนโทรศัพท์มือถือไว้ข้างตัว แต่เพียงชั่วครู่ก็มีเสียงเตือนข้อความเข้า เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง รีบตะปบโทรศัพท์กลับมาดู
‘อย่ากลับดึกแบบนี้อีก’
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ หมอเต้ตอบข้อความเขาเร็วอย่างกับรออยู่แล้ว
‘ครับ ผมขอโทษ’
‘กินอะไรมารึยัง’
‘ยังเลยครับ’
‘งั้นก็รีบกินซะ อาหารอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา เสร็จแล้วก็รีบอาบน้ำเข้านอนล่ะ’
เด็กหนุ่มกดพิมพ์ข้อความอย่างรีบเร่ง
‘คุณเตชิตอยู่ไหนครับ ผมไปหาได้มั้ย ผมคิดถึงคุณนะครับ อยากเจอ...’แต่แล้วก็ชะงัก จากนั้นก็ลบข้อความทั้งหมดออก เพราะกลัวว่าการเซ้าซี้ของเขาจะทำให้อีกฝ่ายรำคาญ คุณเตชิตก็บอกไว้ชัดเจนอยู่แล้วว่าคุณตาของเขาขอให้แวะมาเท่านั้น
ไม่ได้อยากจะมาพบเขาเองสักหน่อย
คีรีจึงตอบข้อความกลับไปสั้นๆ ว่า ‘ครับ’ เท่านั้น
คนที่นั่งอยู่ในรถซึ่งจอดอยู่ในลานจอดรถของคอนโดมิเนียมอ่านข้อความในโทรศัพท์มือถือแล้วก็พ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด เขาโยนโทรศัพท์ไว้ที่เบาะนั่งข้างกัน ยกมือขึ้นคลึงขมับ ก่อนจะขับรถออกไปช้าๆ
ในตอนบ่ายของวันพฤหัส ทันตแพทย์ทั้งสองเดินทางไปเชียงใหม่ด้วยกันอีกครั้ง เตชิตซึ่งเป็นคนขับนิ่งขรึมไปตลอดทาง ที่จริงเขาก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อวันอาทิตย์แล้ว แต่หลังจากวันอังคารที่ผ่านมาดูอาการจะหนักขึ้นไปอีก
รวินท์ชำเลืองมองเพื่อนรัก “มึงโอเคเปล่าวะ หน้าตาเหมือนไม่ได้หลับได้นอนเท่าไหร่ ขับๆ รถไปจะน็อคมั้ยเนี่ย ให้กูขับดีกว่ามั้ย”
“ไม่ได้เป็นไรเว้ย แค่รู้สึกเหนื่อยๆ นิดหน่อย”
“นิดหน่อย!? สภาพกายหยาบของมึงตอนนี้เขาเรียกว่าโคตรเป็นเลยโว้ย! อะไรคือความปลอดภัยของชีวิตกูวะเนี่ย!” รวินท์โวยวาย แต่เพราะอีกฝ่ายไม่หือไม่อือด้วยเขาจึงเอนตัวเข้าไปถาม “ว่าแต่... หลังจากวันที่ไปหาเด็กมึงที่ห้องแล้วมึงกับเขาได้คุยกันอีกมะ”
“...ไม่ได้คุยว่ะ”
“ทำไมวะ”
“กูจะไปรู้เขาเหรอ เขาไม่โทรมานี่หว่า”
“แล้วทำไมมึงไม่โทรไปหาเขาล่ะวะ”
“ไม่มีเรื่องอะไร จู่ๆ กูจะโทรไปทำเหี้ยอะไรล่ะวะ”
“อ้าว ไอ้สัส โทรศัพท์เขามีไว้โทรก็ใช้โทรๆ ไปสิมึง หรือปกติมึงมีไว้ส่องเป็นกระจกตอนแคะขี้ฟันวะ” รวินท์ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “แล้วนี่... มึงเป็นไงบ้างล่ะ”
“ก็ไม่เป็นไรหรอก”
“เอาจริงๆ แบบไม่ตอแหลได้มะ มาถึงขนาดนี้แล้ว มึงจะหลอกตัวเองกับกูไปเพื่ออะไรอีกวะ”
เตชิตนิ่งอึ้ง เขาหัวเราะเจื่อนๆ ก่อนจะพูดเสียงอ่อย “เอาจริงๆ... พอเขาไม่มาวุ่นวาย ก็เหมือนชีวิตขาดอะไรไปว่ะ”
“ถ้าขนาดนี้มึงก็น่าจะรู้ใจตัวเองแล้วมั้ย”
คนถูกถามถอนหายใจหนักๆ แล้วส่ายหน้า “คุยเรื่องอื่นกันเหอะ วันเสาร์นี้มึงจะไปรับจ๊อบออกงานที่คณะไอ้น้องพิงค์ใช่มะ มีไรให้กูช่วยก็บอกนะ ฝากบอกพิงค์ด้วย กูน่าจะว่างอยู่คนเดียวนี่ล่ะ”
“แซนดี้ก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนมึงด้วย ไม่ต้องกลัวเหงาหรอกน่ะ” รวินท์เบือนหน้าไปทางหน้าต่างกระจกรถ แล้วกลอกตาไปมา “เอาจริงๆ ไอ้ที่อยากให้ช่วยก็มี อยากได้หน้าม้าขึ้นมาเล่นเกมบนเวทีอะ ถ้าเป็นมึงได้ก็คงดี”
“ได้อยู่แล้ว เรื่องแค่นี้ จะเอาหน้าหล่อๆ ของกูไปเรียกแขกอะดิ”
“หน้ากูคนเดียวคนก็จะเหยียบกันตายแล้วมะ” รวินท์หันไปทางเพื่อนรักช้าๆ “สัญญาแล้วนะเว้ยว่าจะมาช่วยเป็นหน้าม้าให้กูอะ อย่าให้กูหน้าแห้งเชียวนะมึง เดี๋ยวกูจะบอกน้องๆ ให้คอยคุมตัวมึงไว้”
“เออๆ กูเคยขัดใจมึงได้ด้วยเหรอสัส”
“ดี ทันตแพทย์พูดแล้วต้องไม่คืนคำ”
“มีด้วยเหรอวะ” เตชิตหัวเราะ เขาพาเพื่อนรักไปส่งที่คณะวิศวกรรมศาสตร์แล้วก็ไปที่คลินิกเช่นเดิม
บรรยากาศภายในบริเวณคณะคึกคัก สถานที่จัดงานไนต์และซุ้มร้านค้าจัดแต่งไว้พร้อม มีเสียงดนตรีแว่วมาจากห้องที่ใช้ฝึกซ้อมเฉกเช่นวันก่อน
“พี่วินนั่งรอตรงนี้แป๊บนะ เดี๋ยวผมไปเดินตรวจซุ้มกับไอ้ซันก่อน เสร็จแล้วเราค่อยมาซ้อมคิวงานวันเสาร์กัน”
“ได้ แต่ผมไปด้วยได้มั้ยอะ อยากเดินเล่น”
“โห ได้ดิครับ ผมแค่กลัวว่าพี่จะเมื่อย อากาศมันร้อนด้วย ปะ งั้นไปด้วยกัน” ภูพิงค์ส่งมือให้ทันตแพทย์หนุ่มจับ พอฉุดให้อีกฝ่ายลุกขึ้นมาได้ ก็โอบเอวพาเดินออกไปพร้อมกัน
ซันได้แต่เบะปากกลอกตามองบน เป็นความซวยของเขาที่ต้องมาเดินตามเป็นก้างขวางคอแบบนี้จริงๆ โว้ย เหม็นความรักจะตายอยู่แล้ว
ระหว่างที่เดินไปฟังเสียงดนตรีไป รวินท์ก็ถามขึ้น “พวกเด็กนั่นเป็นไงมั่ง”
“ขยันซ้อมมากพี่ เอาจริงเอาจังกว่าพวกผมไปอีก”
“อือ งั้นคงยุ่งแหละเนอะ...”
“มีอะไรเหรอ”
“ดูเหมือนเด็กนั่นจะไม่ติดต่อไอ้เต้ไปเลย” รวินท์ถอนหายใจ
“ก็ไม่แปลก เขาดูจะเกรงใจพี่เต้มาก พอบรรยากาศอึมครึมก็คงไม่กล้าจะเข้าไปวุ่นวาย แต่ผมว่าปล่อยไว้แบบนี้สักพักก็ดี”
“หือ?” ทันตแพทย์หนุ่มหันไปมองคนรัก
“ให้รู้สึกว่าเวลาขาดเขาไปเป็นยังไงซะมั่ง พี่เต้จะได้รู้ใจตัวเอง ไม่งั้นก็ซึนอยู่อย่างนี้”
“มันรู้แล้วแหละ แต่ยังเสือกซึนน่ะสิ ช่วงนี้มันเครียดมาก ทำหน้าดุตลอดจนผมต้องคอยเตือนมันบ่อยๆ” รวินท์หันมองไปยังทิศที่มาของเสียงเพลง “เดี๋ยวแวะไปหาเขาหน่อยได้มั้ย ครั้งที่แล้วมาคณะก็ไม่ได้เจอ”
ภูพิงค์ส่ายหน้า “ตอนนี้น้องๆ เขาไม่อยู่หรอกพี่ เมื่อวานมาซ้อมกันทั้งวัน วันนี้มาตอนบ่ายแล้วก็บอกว่าตอนเย็นจะขอย้ายไปซ้อมกันต่อที่ห้องของคีรีนั่นล่ะ”
“อ่อ งั้นไม่เป็นไร แต่เขารู้เรื่องคิวบนเวทีวันเสาร์ทั้งหมดแล้วใช่มั้ย”
“รู้แล้วพี่ แต่รู้แค่ว่าจะแสดงอะไรตอนไหนกับมีเล่นเกมต่อ ยังไม่รู้หรอกว่าจะเล่นเกมอะไร แต่น้องเขาก็บอกแล้ว จะให้ทำอะไรก็จัดมาได้เลย เพื่อไอ้พี่เต้ เขาทำได้ทุกอย่าง”
สองหนุ่มมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะ ก็ไอ้เกมบนเวทีงานไนต์น่ะ พวกเขาก็เคยมีประสบการณ์มาแล้วเว้ย รู้ดีเลยล่ะว่ามันจะเป็นอย่างไร
“ผมชวนไอ้เต้ไว้เรียบร้อยแล้วนะ”
“ครับ ผมบอกน้องๆ เอาไว้แล้วว่าให้เก็บเรื่องที่จะมาเป็นแขกรับเชิญเป็นความลับด้วย กลัวไอ้พี่เต้แม่งลีลา ทางสโมฯ ก็โฆษณาไว้แค่ว่ามีแขกรับเชิญจากต่างคณะมาเป็นเซอร์ไพรส์เท่านั้น แต่ก็ให้น้องๆ ชวนคนในคณะน้องเขามาแบบปากต่อปากด้วย”
“อืม ดีแล้วล่ะ อย่าลืมเตี๊ยมกับแซนดี้ไว้ด้วยนะ” รวินท์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ในใจคิดถึงเพื่อนรักที่เขารักม้ากมาก
ปากแข็งนักใช่มั้ยไอ้เพื่อนเวร งานนี้เสร็จแน่มึง!
*TBC*หมอเต้นี่ซึนจริงๆ เลยน้า อยากจะง้อเขาก็ง้อเลยสิพ่อ!
แต่ไม่ต้องสงสารเด็กดอยนะคะ เพราะคนนี้พวกเยอะมาก ยังไงหมอเต้ก็ไม่รอด 5555555
ตอนหน้ายังไม่ใช่งานไนต์ แต่วุ่นวายมากแน่ๆ บอกโลยยย รอติดตามกันนะค้า
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่า 
รักน้า~
หัวข้อ: เดือนอิงดอย Chapter 35 : เดือนอิงดอย (END)[190619] (อ่าน 307153 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก