หัวข้อ: เดือนอิงดอย Chapter 35 : เดือนอิงดอย (END)[190619]

[B52]

โอ๋เอ๋​

[องศาวาย]

 

[DrSlump]

 

โถ ๆๆๆๆๆ  เด็กดอยผู้น่าสนสาร  เจอแต่เหตุการณ์พามโนไปในทางเลวร้าย  555

[JokerGirl]

เห็นแบบนี้คีรีนึกว่าพี่เต้ผู้ปิ่นโตกับคนอื่นป่าว

[SunnyB]

เรื่องเก่ายังจบไม่ลง
เดี๋ยวคอยดูเหอะ จะโดนอีกสองคดี คีรีเอ้ยย
ยิ่งช่างอมพะนำกันอยู่ทั้งคู่แบบนี้

ดีนะที่มีหมอวินกับพิงค์เป็นทัพเสริม

ตอนนี้ชอบตรงที่หมอวินพูดกับหมอเต้ที่สุดเลย
ทั้งที่บอกคีรีไม่ใช่ผี ว่าหมอเต้คอสเป็นดาวพระศุกร์
แถมยังชมตัวเองได้อย่างหน้าไม่อายที่สุดด้วย ... 

[ommanymontra]

 


 

[snowboxs]

อดีตเด็กดอย(ปลอม)มีผู้มีอิทธพลหนุนหลังขนาดนี้
รับรองรุ่ง

[k2blove]

คีรีเห็นหมอเต้ อยู่กับเด็กหนุ่ม อารมณ์ที่ต่อเนื่องมาทำให้คิดไปไกลโน้นนนนเลยนะ อ๊ะ สู้ๆ นะคีรี
 

[seaz]

จะร้องไห้ตามน้องคีรีแล้วครับเนี่ย หมอเต้ดูจะใจร้ายกับน้องจัง T^T

[river]

เต้ตาถั่วมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เปลี่ยนแปลงจริงๆ

[patee]

รอออออออออ

[fammykiki]

 

[Destiny]

ทีมคูมแม่เด็กดอยคร่ะ หนูต้องเอาพี่เต้มาเป็นเมียให้ได้นะรู้กกกก

[Duangjai]

……


อ้าฮะ. คีรีมีผู้ช่วยเพียบ แบบนี้หมอเต้ไม่พ้นมือน้องคีรีแน่

 
ความรักทำให้คนเราทำได้ทุกสิ่ง สละได้ทุกอย่างนะ หมอเต้

แบบที่หมอวินว่า หมอเต้ก้อเคยหลงมนต์แห่งความรักมาแล้วไง


………


              


…

[miikii]

ช็อตเด็ดเลยอันนี้
คีรีลู้กกกกกกกกกกก อย่าเพิ่งคิดไกล 

[Destiny]

เอ็นดูเด็กดอยมว้ากก ขออย่างนี้ไว้ที่บ้านตัวนึงได้มั้ยคะ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อออ จิงๆเลย

[FrozenSnow2019]

ต้องมีดาร์ม่าเรื่องคีรีกับเจนนี่อีกแน่ๆเลย อีพี่หมอเต้มันยิ่งระแวงอยู่

[huskyhund]

Chapter 26 : ห่างเหิน 2/2



คีรีลุกขึ้น เดินนำรุ่นพี่ไปคุยกันที่ซอกตึกซึ่งไม่ค่อยมีใครเดินผ่านไปผ่านมามากนัก พวกเขานั่งยองๆ คุยกัน มองเผินๆ ดูเหมือนแอบมาสุมหัวเล่นไพ่


“เอ้า มีอะไรก็ว่ามา”


“คือ... พี่พิงค์ครับ เมื่อวานผมเห็นหมอเต้กอดกับใครก็ไม่รู้ครับ”


ภูพิงค์ขมวดคิ้ว “เห็นที่ไหน” 


“ที่ลานจอดรถหลังคลินิกน่ะครับ”


“กอดอย่างเดียวเหรอ”


“ก็...ไม่เชิง”


“แล้วทำไรอีก”


คีรีหลุบตาลงต่ำ ไม่กล้าพูดออกไป


“เอ้า! ผมถามว่าพี่เต้ทำไรอีก บอกมาให้หมด!” เสียงของรุ่นพี่ดังไปสักหน่อยด้วยความเคยชิน เกิดเป็นเสียงเอ็คโคในซอกตึก


เด็กหนุ่มรุ่นน้องทำหน้าเจื่อน “เห็นให้เงินครับ”


“อ่อ...”


ภูพิงค์พยักหน้าหงึกๆ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดู แล้วส่งให้อีกฝ่าย “ใช่คนนี้รึเปล่า”


บนหน้าจอโทรศัพท์มีภาพของเด็กหนุ่มคนเมื่อวานอยู่ท่ามกลางกลุ่มทันตแพทย์ ผู้ช่วยทันตแพทย์และเพื่อนในกลุ่มของภูพิงค์ด้วย คีรีเลิกคิ้วขึ้น ตะปบมือรุ่นพี่ข้างที่ถือโทรศัพท์ไว้ทันที “คนนี้แหละ เขาเป็นใครครับ!”


“ถ้าเป็นคนนี้น่ะ ผมจะบอกให้นะ พี่เต้ให้เงิน ให้ของขวัญแล้วยังช่วยค่าเทอมด้วย เขาเป็นรุ่นน้องคณะผมเอง”


เข้ากรณีเขาเป๊ะเลย เหมือนที่คุณเตชิตเคยคุยกับเขา คีรีเบิกตาโพลง ใบหน้าซีดเผือด


“คุณเตชิตมีคนอื่นนอกจากผมอีกเหรอ”


ภูพิงค์หัวเราะร่วน สงสารรุ่นน้องก็สงสารนะ แต่แบบ... เด็กมันน่าแกล้งนี่หว่า นี่เห็นไอ้พี่เต้เป็นเสี่ยเลี้ยงเด็กเหรอวะ


“นอกจากพี่เต้ รุ่นน้องผมคนนี้ก็ยังได้ของขวัญกับค่าเทอมจากพี่วินด้วยนะ”


“ฮะ!?”


“เขาเป็นลูกผู้ช่วยทันตแพทย์ที่สนิทกันกับพี่เต้พี่วิน เคยช่วยเหลือกันมาหลายอย่าง เพราะงั้นพี่ๆ รวมถึงพวกผมด้วยก็เลยเอ็นดูเขามาก”


“หมายความว่า...”


“น้องเขามีแม่ทำงานหาเงินคนเดียว แล้วน้องเขาก็เป็นเด็กดี ขยันเรียน แถมยังเรียนเก่งด้วย พี่เต้กับพี่วินก็เลยอยากช่วยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก พี่ๆ เขาเป็นคนใจบุญ พี่วินมาช่วยคณะผมหาทุนทำค่ายอาสาบ่อยๆ ส่วนพี่เต้ก็ไปออกหน่วยเรื่อยๆ พี่เต้น่ะ ชอบช่วยเหลือชาวเขาเป็นพิเศษ คุณน่าจะเคยได้ยินเรื่องที่พี่เต้เคยไปติดอยู่บนเขาแล้วมีชาวเขาช่วยไว้แล้วใช่มั้ย”


“ครับ คุณลุงผมเล่าให้ฟัง คุณลุงทำงานที่โรงบาลลำพูน เป็นหัวหน้าแผนกของคุณเตชิตกับหมอวินน่ะครับ”


“สถานการณ์ตอนนั้นมันแย่มากเลยนะ ผมยังจำได้ติดตา...”


“พี่พิงค์อยู่ที่นั่นด้วยเหรอครับ”


“ใช่ ผมกับเพื่อนๆ แล้วก็พี่วินตามขึ้นไปสมทบหลังจากสถานการณ์คลี่คลายบ้างแล้ว ตอนนั้น บ้านพักพี่เต้ถูกดินโคลนถล่มปิดทางเข้าออกหมดเลย ไม่มีทางออกไปหาอาหารหรือน้ำเองได้ แต่โชคดีมีชาวเขาที่พี่เต้เคยทำฟันให้ เดินลุยโคลน ลุยน้ำเอาอาหารมาส่ง... คุณลุงชาวเขาคนนึงมาช่วยจนตัวเองบาดเจ็บล้มป่วย พวกเราก็พาหมอไปช่วยดูอาการแล้วก็ให้ยาไว้ ตอนนั้นพี่เต้เสียใจมากๆ ก็เลยฝังใจเรื่องชาวเขาน่ะนะ”


“ผมรู้ว่าคุณเตชิตฝังใจกับเรื่องในตอนนั้น เพราะงั้นพอคุณเตชิตเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นชาวเขา ผมถึงได้เออออไป คิดว่าเป็นโอกาสที่ผมจะเข้าหาคุณเตชิตได้” แววตาของคีรีสั่นไหว น้ำเสียงแหบแห้ง “ผมรู้ว่าไม่ควรทำแต่แรก เพราะงั้นก็คงไม่แปลกที่จนถึงตอนนี้ คุณเตชิตก็ยังไม่ไว้ใจผม”


“พี่เต้มีเรื่องผิดหวัง เสียใจมาเยอะมาก เคยเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ บอกตรงๆ ผมก็ไม่อยากให้พี่เต้ต้องเจ็บปวดอีกแล้ว อยากให้พี่เขามีความสุขบ้าง” ภูพิงค์เอนหลังพิงผนังพลางถอนหายใจ “แม้แต่เรื่องของผมกับพี่วิน พี่เต้ก็เป็นคนเสียสละ ให้ผมกับพี่วินได้รักกัน”


“ผมรักคุณเตชิตจริงๆ นะครับพี่พิงค์ ผมสาบานกับพี่ได้เลยว่าจะทำให้ทุกวันของคุณเตชิตมีความสุข แต่... ตอนนี้น่ะ... ความสัมพันธ์ของคุณเตชิตกับผมร่อแร่มากแล้ว ไม่ว่าจะทำยังไง คุณเตชิตก็ยังไม่ยอมเปิดใจให้ผมสักที”


“อืม ผมเข้าใจ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาหน่อยนะคุณ”


“พี่พิงค์ครับ ผมพยายามทำทุกอย่างตามที่คุณเตชิตต้องการ ทั้งเอาอกเอาใจ ทั้งอ้อนให้คุณเตชิตเอ็นดูผมบ้าง ผมโทรไปหา ส่งข้อความไปเป็นสิบๆ ข้อความทุกวันเพื่อให้คุณเตชิตรู้ว่าเขาสำคัญกับผมมากแค่ไหน แต่ไปๆ มาๆ ผมกลับรู้สึกว่าผมยัดเยียดความรู้สึกของตัวเองให้คุณเตชิตมากเกินไป จนทำให้เขารำคาญ ยิ่งรู้สึกห่างไกลกันมากขึ้นไปอีก” คีรีพูดเสียงเศร้า “บางครั้งผมก็รู้สึกว่าคุณเตชิตต้องอดทนยอมให้ผมเข้าไปป้วนเปี้ยนใกล้ๆ เพราะผมเป็นหลานของหัวหน้าเขาด้วยซ้ำ”


“พี่เต้ไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอก ถ้าหากพี่เขารำคาญคุณจริงๆ น่ะนะ พี่เขาคงไล่เตะคุณกระเจิงไปแล้ว แต่ถ้าคุณรู้สึกว่ามันมากไป ก็ลองถอยออกมาสักหน่อย ผมว่าก็อาจจะดี เผื่อพื้นที่ให้พี่เต้หายใจหายคอได้คล่องขึ้น เผื่อจะคิดอะไรได้ง่ายขึ้นบ้าง” ภูพิงค์กำมือแล้วยื่นเข้าไปกดปลายจมูกเด็กหนุ่มรุ่นน้อง “มันก็เหมือนกำปั้นผมตอนนี้ อยู่ใกล้คุณมาก รู้สึกอึดอัดใช่มั้ย มองเห็นอะไรก็ไม่ชัด เพราะงั้นจึงควรต้องถอยออกมาบ้าง แต่ทิ้งระยะห่างแบบพอดีๆ ให้อยู่ในสายตา ไม่ใช่หายไปเลยนะเว้ย”


คีรีถอนหายใจยาวเมื่อคนที่นั่งอยู่ด้วยกันดึงมือกลับไป ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย “ครับ”


“เรื่องความรักมันเป็นเรื่องของหัวใจ ไปเร่งรัดอะไรไม่ได้หรอก ถ้าคุณรักพี่เต้จริง คุณก็ต้องเข้าใจนะ พี่เต้รุ่นนี้แล้ว ผ่านอะไรมามาก คุณเองก็เปิดตัวเหมือนใครซะที่ไหน ต้องให้เวลาพี่เต้มั่นใจในตัวคุณสักหน่อยนะ”


คนอ่อนวัยกว่าทำหน้าสลด “ครับ”


ภูพิงค์ตบไหล่รุ่นน้องหนักๆ “อย่าทำหน้าเหมือนผมบังคับให้กินกะปิแบบนี้สิวะ ในเมื่อคุณยืนยันว่ารักพี่เต้ ก็ต้องพยายามอีก มาถึงตอนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีอะไรคืบหน้าเลย อย่างน้อยคุณก็ได้ผมกับพี่วินมาอยู่ฝั่งคุณแล้ว ยังไงก็ต้องสู้ให้เต็มที่นะ เข้าใจมั้ย!”


เด็กหนุ่มยิ้มบางพลางพยักหน้าหงึกๆ “ครับพี่”



ตัดภาพกลับไปที่โต๊ะซึ่งรุ่นพี่วิศวะนั่งรวมอยู่กับเพื่อนๆ ของคีรี โต๊ะของพวกเขาเป็นโต๊ะที่เงียบที่สุดในทุกโต๊ะใต้ตึกเรียน พวกรุ่นน้องไม่กล้าสบตารุ่นพี่ตรงๆ ได้แต่ชำเลืองมองกันไปมา


แต่แล้วปิ๊กก็สวมวิญญาณผู้กล้าพูดขึ้นเป็นคนแรก เขาทนความรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในคุกอัซคาบันต่อไปไม่ไหวแล้วโว้ย “เอ่อ... งานไนต์วิศวะ สาวๆ คงจะเยอะแน่ๆ เลยนะครับ”


“คณะคุณยังมีสาวๆ เยอะไม่พอเหรอ ผมได้ยินว่าสาวๆ คณะนี้สวยที่สุดในมหาลัยเลยนี่”


ปิ๊กรู้สึกเหมือนโดนถาดตีกบาล เขายิ้มเจื่อนๆ แล้วหันไปสะกิดเจนี่แทน


“แหะๆ คณะเราก็มีงานวัดประจำปีนะคะ เอาไว้จะฝากคีรีเอาบัตรไปให้พี่ๆ บ้าง”


“ไม่ต้องหรอก พวกผมหาซื้อเองได้”


“พี่ๆ เคยมางานวัดของคณะเรารึยังคะ” ยุ้ยทำใจดีสู้เสือ


“เคยเดินผ่านๆ นะ”


“งานเมื่อปีที่แล้ว คีรีกับเจนี่ก็ขึ้นเวทีร้องเพลงด้วยนะคะ”


พอเพื่อนสาวเปิดทาง ปิ๊กกับฟลุคหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเปิดคลิปวันงานให้รุ่นพี่ดูอย่างไว


“คีรีกับเจนี่ร้องเพลงเก่งมากเลยนะพี่ คณะเรามีงานอะไร สองคนนี่ก็ไปร้องแม่งทุกงานเลย หลังๆ มานี่พวกเราโดนจับไปเป็นแด๊นเซอร์ให้อีก”


“โห เสียงดีกว่าที่คิดไว้อีกนะ ลีดกีต้าร์ได้สุดยอด!” ขิงเอ่ยชม


ซันพยักหน้าหงึกๆ “ผมเคยเห็นคลิปผ่านๆ เพิ่งเคยดูชัดๆ ก็คราวนี้”


“เออ ไหนๆ จะมาร้องเพลงที่คณะ ก็ให้มาร้องเพลงให้พี่เต้ด้วยเป็นไง เผื่อพี่เต้จะซึ้ง จะได้หายซึนสักที” ดิวพูดกึ่งเล่นกึ่งจริง แต่ทำให้ทุกคนในโต๊ะหันขวับมาทางเขา “เฮ้ย! ผมพูดเล่น!”


“จริงพี่! พวกหนู/ผมเห็นด้วย!”


ปิ๊กได้โอกาสก็รีบพูดเสริม “พี่ๆ น่าจะรู้ว่าไอ้คีรีเพื่อนผมมันจีบหมอเต้มาพักใหญ่ๆ แล้ว”


“เออ พวกผมรู้ แล้ววิธีจีบก็ไม่เหมือนใครซะด้วย” รุ่นพี่พยักหน้าหงึกๆ “บอกตามตรง พวกผมก็ทึ่งเพื่อนคุณอยู่นะ ลงทุนโคตรๆ แต่ก็เข้าใจ เข้าใจดีเลยล่ะว่าจีบพี่เต้น่ะ ไม่ใช่เรื่องง่าย”


“พี่ว่าคีรีพอจะมีโอกาสบ้างมั้ยคะ” เด็กสาวรุ่นน้องเอ่ยถาม


“ก็คิดว่าพี่เต้มีใจอยู่นะ แต่คงยังมีปัญหาคาใจอีกหลายๆ อย่าง คงต้องให้เวลาพี่เต้เคลียร์ใจตัวเองก่อน พี่เขาผ่านร้อนหนาวมาเยอะ มันก็น่าจะยากที่จะเปิดใจรับใครสักคน”


“พวกหนูสงสารเพื่อน พี่ดูสภาพมันสิคะ นี่ก็ไม่รู้เพิ่งไปเจอดราม่าอะไรมา”


“พี่เต้ก็ซึนมากซะด้วยสิ” ซันถอนหายใจหนักๆ “พี่วินเองก็กลุ้มใจ เพราะพี่เต้ดูเครียดๆ ไป พอพี่วินเครียดตาม ไอ้พิงค์มันก็เครียดด้วย พวกผมเลยพากันเครียดตามมันไปอีก เลยถึงต้องถ่อมาดูใจน้องเขาถึงที่คณะเนี่ย”


สองสาวรีบโฆษณาเพื่อนต่ออย่างไว “แต่พี่ๆ คะ เรื่องงานไนต์น่ะ เวลาคีรีร้องเพลง จะเท่มากๆ เลยนะคะ มันเล่นได้ทั้งกีต้าร์คลาสสิก กีต้าร์ไฟฟ้า ตีกลองชุดก็ได้ด้วยนะคะ พี่ๆ เอามันไปใช้งานได้ทุกอย่างเลย หมอเต้ต้องประทับใจแน่ๆ เลยค่ะ”


ขิงขมวดคิ้วครุ่นคิด นิ้วมือเคาะโต๊ะรัวๆ “ที่จริงผมว่าก็ดีนะ อาจจะช่วยกระตุ้นอะไรพี่เต้ได้บ้าง”


ดิวหันไปทางซัน “มึงว่าพวกเราพอจะทำอะไรได้มั้ยวะ”


“เฮ้ย! เพื่อพี่เต้มันต้องได้สิวะ!” ซันตอบ “มาน้อง สุมหัว!” สิ้นคำพูด รุ่นพี่รุ่นน้องก็ถลาเข้ามาปรึกษาวางแผนกัน ลืมความอึดอัดและความอึมครึมในคราวแรกไปเสียสนิท


ซันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดอธิบายตารางงานคร่าวๆ “ตามกำหนดการเราจะเปิดให้คนเข้างานได้ตั้งแต่ห้าโมง พวกซุ้มอาหารซุ้มขายของก็จะเปิดพร้อมกัน หลังประธานมากล่าวเปิดงานตอนหกโมงครึ่งก็จะมีวงดนตรีของรุ่นพี่ที่จบไปแล้วมาแสดงต่อ ประมาณสามทุ่มจะมีการเล่นเกมคั่นเพื่อให้นักร้องได้พักเสียงบ้าง”


ดิวเสนอ “เพิ่มเข้ามาอีกสักสี่หรือห้าเพลงให้วงพี่ๆ ไปพักก่อนเล่นเกมคั่นเป็นไง พีๆ จะได้พักนานหน่อย แล้วก็จะได้ให้คีรีมาร่วมเล่นเกมด้วย”


ซันพยักหน้ารัวๆ “แต่เพื่อนพวกคุณเขาจะไม่มีปัญหาใช่มั้ยเนี่ย รอถามเขาก่อนดีมั้ย”


“มันไม่มีปัญหาหรอกพี่ พวกเราเอาหัวเป็นประกันเลย ถ้ามีอะไรให้มันทำเพื่อเรียกคะแนนจากหมอเต้น่ะ มันทำได้ทุกอย่าง”


เด็กหนุ่มรุ่นพี่หัวเราะ “เออ ดี ถ้าได้แบบนี้จริงๆ พวกผมก็อยากช่วยล่ะนะ”


ขิงพูดบ้าง “อย่างที่รู้ งานนี้เราจัดเพื่อรวบรวมเงินไว้สำหรับช่วยเหลือโรงเรียนน้องๆ บนเขา ถือว่าเรามาทำบุญร่วมกันละกันนะ”


“ครับ/ค่ะ! พวกเราจะช่วยสุดแรงเลย”


ซันพยักหน้าหงึกๆ “เอาล่ะ ถ้าร้องห้าเพลงก็แบ่งสามกับสอง น้องเจนี่ว่าไงครับ”


“ให้เจนี่ร้องสอง คีรีร้องสอง ส่วนอีกเพลงเจนี่จะขอโซโล แบบว่าขอคัพเวอร์เป็นเจนนี่แบล็กพิงค์ได้มั้ยคะ งานนี้เจนี่ต้องได้เกิด เดี๋ยวให้ยุ้ยกับไอ้สองคนนี่มาเป็นแด๊นเซอร์ให้”


“ได้สิ ตามใจน้องๆ เลย”


ขิงยื่นหน้าเข้าไปร่วมวงด้วย “อยากได้แสงสียังไงบอกมาเลย เดี๋ยวพวกพี่จะพยายามจัดให้นะ”


“แล้วเรื่องเสื้อผ้าล่ะ” ดิวถามบ้าง


“เดี๋ยวเจนี่จัดการเองค่ะ ใช้ชุดจากงานเก่าๆ ที่เคยใช้ก็ได้ สบายมาก”


ปิ๊กขมวดคิ้วอย่างงงๆ “เดี๋ยวๆ พี่ๆ เจนี่ นี่พวกเรากำลังปรึกษาเรื่องไอ้คีรีกับหมอเต้ไม่ใช่เรอะ”


“ไม่มีปัญหาครับ แค่น้องๆ เต็มใจมาช่วยก็โอเคแล้ว เรื่องเพลงเดี๋ยวให้คีรีเลือกเพลงเองได้เลย คิดว่าเขาน่าจะมีเพลงอยู่ในใจอยู่แล้ว ส่วนเรื่องคีรีกับพี่เต้ พวกผมจะส่งต่อให้พิธีกรกิตติมศักดิ์ผู้มากด้วยประสบการณ์จัดการ รับรองว่าไม่รอดทั้งคู่”


“พิธีกรกิตติมศักดิ์? หมอวินกับพี่พิงค์น่ะเหรอครับ”


“ใช่ แต่เรื่องหลังนี่เก็บไว้เป็นความลับก่อนนะ พวกคุณเตรียมเกณฑ์เพื่อนๆ ในคณะเอาไว้ไปเชียร์คีรีด้วยก็แล้วกัน”


“ได้เลยครับ/ค่ะพี่”


เมื่อคีรีและภูพิงค์เดินกลับมาก็เห็นว่าเพื่อนๆ ของพวกเขากำลังสุมหัวกัน หัวชนกันแบบไม่มีที่ว่างเลยทีเดียว ถ้ามีใครเป็นเหาคงได้แพร่กระจายครบทุกคน ทั้งสองจึงก้มลงไปร่วมวงด้วย


“คุยอะไรกันอยู่วะ” ภูพิงค์ถามขึ้น


“เฮ้ย! มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!” ซันสะดุ้งพร้อมหันไปต่อว่า “ก็คุยเรื่องงานไนต์น่ะสิวะ”


“สรุปว่าน้องเจนี่จะร้องสดสองเพลง เต้นคัพเวอร์อีกเพลง ส่วนคีรี คุณร้องสองเพลงนะ เสร็จแล้วก็เล่นเกมบนเวทีต่อ รายละเอียดเดี๋ยวเราค่อยคุยกันที่คณะผมตอนเย็นอีกทีนะ โอเคมั้ย” ดิวอธิบาย


“โอเคครับ สบายมาก”


“ส่วนเรื่องเพลง พวกผมคิดว่าคุณควรจะเลือกเอง แล้วเดี๋ยวไปซ้อมกับพี่ๆ นักดนตรีรุ่นพี่ของพวกผม” ขิงพูดต่อ


ภูพิงค์หันไปทางเด็กหนุ่มรุ่นน้อง “นั่นสินะ ผมก็เห็นด้วยว่าคุณควรจะเลือกเพลงเอง”


คีรีสบตากับพวกรุ่นพี่ เขามั่นใจว่าทุกคนพยายามจะช่วยเหลือ ให้โอกาสเขาได้แสดงออกเพื่อหมอเต้เต็มที่ เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “ครับพี่ ขอบคุณมากครับที่ให้โอกาสผม”


“เวลากระชั้นไปหน่อย ไหวนะ” ภูพิงค์ตบไหล่รุ่นน้องเบาๆ


“ไหวครับ ผมจะตั้งใจเต็มที่ ไม่ทำให้พวกพี่ผิดหวังแน่นอน”



ช่วงพักเที่ยงของวันอังคาร เตชิตนั่งถอนหายใจเฮือกๆ เป็นครั้งที่ร้อยของวัน จนเพื่อนรักพลอยถอนหายใจตามกันไปคล้ายเป็นโรคติดต่อ


“มึงจะถอนหายใจทำไมวะ”


“ก็ถอนตามมึง ไม่รู้จะทำไร”


“สัส!”


“อะๆ แล้วมึงเป็นห่าไร” รวินท์หันไปถาม “กูรู้ว่าเป็นเรื่องเด็กมึง เพราะงั้นลงดีเทลมาเลย”


“คีรีหายไปเลยว่ะ ตั้งแต่วันอาทิตย์จนถึงวันนี้ก็จะสามวันแล้ว ปกติเขาจะเมสเสจมาวันละเป็นสิบ หรือไม่ก็โทรมาหาบ้าง แต่นี่หายไปเลย”


“เลิกจีบมึงแล้วมั้ง ยากนัก”


เตชิตหันไปตบกบาลเพื่อนรัก “ไอ้เพื่อนเหี้ย!”


“เอ้า! กูพูดไรผิด เขาก็คนนะมึง มีหัวใจเหมือนมึงนี่แหละ ในเมื่อมึงไม่รักไม่แคร์เขา เขาจะรั้งมึงไว้ให้ตัวเองเจ็บทำไม”


“ไอ้วิน! มึงเป็นเพื่อนกูนะ! เข้าข้างกูบ้างไรบ้าง ไอ้เพื่อนเฮงซวย!”


“กูเฮงซวยตรงไหนวะ! ดูสิ มึงคิดยังไงถึงได้ปล่อยให้เขาหายไปตั้งสามวัน มึงควรจะฉุกใจตั้งกะวันอาทิตย์ตอนเย็นๆ แล้ว ไอ้โง่! จ๊าดง่าว!”


เตชิตยกมือขึ้นกุมขมับ “เออน่ะ เดี๋ยววันนี้กูจะแวะไปดูเขา ยังไงก็จะไปทำคลินิกแทนหมอภูมิอยู่แล้วด้วย”


“กูไปด้วย จะไปหาพิงค์ นัดไว้เหมือนกัน”


“แรด”


“เออ แรดก็แรดวะ ก็กูมีแฟนนี่ ไม่ได้แดกแต่แห้วเหมือนมึง”


“ไอ้สัสวินนน~” เตชิตเริ่มสำนึกได้ เขาไม่ควรต่อเถียงกับไอ้วิน ไม่รู้ทำไมเดี๋ยวนี้มันปากจัดฉิบหาย!


“แล้วจะค้างมั้ยวะ”


“ไม่ล่ะ พรุ่งนี้ต้องทำงานนะเว้ย”


“ก็โอเค” รวินท์ยักไหล่แบบกวนๆ เขาหันไปมองนาฬิกาก่อนจะลุกขึ้น “ไปเหอะ ทำงานเว้ย”


*TBC*


เอาอีกครึ่งตอนมาลงแล้วค่า ช้าไปนิ้ดดด ขออำพัยจิงๆ ค่า รอฮัสกี้กลับบ้านก่อนจะลงตามกำหนดเหมือนเดิมนะคะ แงงง~

ตอนนี้ก็ พิงค์xคีรี หรือ คีรีxพิงค์ ชอบโพไหนเลือกกันตามสะดวกนะคะ 555555

ว่าแต่จำได้มั้ยเอ่ยยย งานไนต์ของวิดวะเมื่อปีที่แล้ว น้องพิงค์กับพี่วินเจออะไรกันบ้าง แล้วงานปีนี้ เด็กดอยกับพี่เต้จะโดนอะไรบ้างล่ะน้าาาา~

ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆ ค่ะ จู๊ฟฟฟ

[ommanymontra]

 

 

[FrozenSnow2019]

ตื่นเต้น อยากอ่านต่อแล้ว ^^

[aiyuki]

หมอเต้ก็เลิกซึนเสียทีสิ อิอิ

[arakanji]

ชอบนิยายของฮัสกี้ทุกเรื่องเลยค่ะ
รออุดหนุนหนังสือเรื่องนี้เลยค่ะ

[miikii]

ดีที่มีหมอวิน 55555555555
รอดูงานไนต์แล้วน้า 

[fammykiki]

 

[toomild]

หมอเต้เขาผ่านมาเยอะ วอนน้องคีรีอย่าพึ่งถอดใจนะคะ เชียร์อยู่ตรงนี้

[bpyt]

จะได้ประกาศขอความรักกันกลางงานอีกคู่ไม๊

[B52]

 

[Tpt]

 

[snowboxs]

ลุ้นๆๆๆในงาน