Chapter 19 : โป๊ะแตก
เช้ามืดของวันเสาร์ นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ออกไปตั้งแถวที่คณะเตรียมพร้อมวิ่งขึ้นดอยกันแล้ว รวินท์และเตชิตก็อยู่ที่นั่นด้วย พวกเขาจะรอดูภูพิงค์ ขิง ซัน ดิว ทำกิจกรรมร่วมกันกับเพื่อนร่วมรุ่นและรุ่นพี่รุ่นน้อง จากนั้นก็จะมีรุ่นน้องปีสามของภูพิงค์มาช่วยขี่บิ๊กไบค์พาทั้งสองขึ้นไปรอที่โค้งขุณกัณฑ์
ตึ๋งซึ่งเป็นลูกชายของพี่นิ้ง พี่ผู้ช่วยทันตแพทย์ก็อยู่ในแถวของนักศึกษาปีหนึ่งด้วย ตั้งแต่เปิดเทอมมาเด็กหนุ่มก็วุ่นอยู่แต่ในคณะเพื่อทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆ ก็เลยไม่ค่อยได้โผล่หน้ามาที่คลินิกบ่อยสักเท่าไหร่ แต่ก่อนจะมามหาวิทยาลัยเขาก็แวะไปขอให้เตชิตและรวินท์เคาะกะโหลกอวยพรให้ที่คลินิกเรียบร้อย
อากาศในยามที่ดวงอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้าเย็นสบายกำลังดี ท้องฟ้ามืดมิด ทว่าภายในมหาวิทยาลัยเปิดไฟไว้สว่างไสว เสียงบูมคณะดังกระหึ่ม เป็นผลให้ทันตแพทย์ทั้งสองที่ยืนมองอยู่ห่างๆ ขนลุกซู่
“สุดยอด!” เตชิตพึมพำ “เวลาแบบนี้ไอ้น้องพิงค์ก็เท่กับเขาเหมือนกันนะ”
“เขาก็เท่ตลอดแหละเว้ย”
เตชิตชำเลืองมองเพื่อนรักด้วยหางตาพลางเบ้ปาก “แรดจริงเพื่อนกู”
“กูแรดตรงไหนวะ!” รวินท์ยกขาถีบคนที่ยืนข้างกัน “เดี๋ยวตอนเขาตั้งแถวบูมเรียกพลังที่โค้งขุณกัณฑ์นะมึง โห เสียงรุ่นพี่รุ่นน้องดังกระหึ่มไปทั่ว แล้วกอดคอกันวิ่งขึ้นไป สุดยอดมากๆ กูอยากให้มึงได้เห็นสักครั้ง”
“ไม่รู้จะทันได้เห็นมั้ยเลย ก็ต้องลงมาช่วยหมอภูมิไง มึงถ่ายคลิปไว้ให้ดูด้วยละกัน”
รวินท์ถอนหายใจ “หมอภูมิจะต้องมาขอร้องอะไรวันนี้ก็ไม่รู้แม่ง แต่ก็ขอบใจมึงมากนะเว้ย”
“ขอจุ๊บอีกทีได้มั้ยอะ”
“สัส!”
เตชิตหัวเราะร่วน แต่ว่าตอนนี้ อยู่ท่ามกลางดงตีนเด็กวิศวะแบบนี้น่ะ ต่อให้ไอ้วินให้จูบปาก เขาก็ไม่กล้าหรอกโว้ย
ขณะที่ยืนคุยกันไป ภูพิงค์ก็เดินเข้ามาทางที่ทันตแพทย์หนุ่มทั้งสองคนยืนอยู่
“พี่วิน”
เจ้าของชื่อเรียกหันขวับ “อ้าว มีอะไร...” เขาชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเด็กหนุ่มดึงผ้าคาดที่พาดอยู่บนลำคอออกมาแล้วสวมให้
“จอง”
“ฮะ?” รวินท์ก้มลงมองผ้าคาดสีแดงมีตัวหนังสือ SOTUS เขียนไว้ “พิงค์ไม่ต้องใช้เหรอ”
“ก็ใช้อยู่นี่ไง” คนอ่อนวัยกว่าโน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มทันตแพทย์หนุ่มเบาๆ “เดี๋ยวจะออกวิ่งละนะ รอดูผมนะครับ”
รวินท์อมยิ้ม “เออ อยู่แล้ว”
“พี่ซ้อนท้ายไอ้หมีดีๆ ด้วยล่ะ จับแน่นๆ นะ ผมบอกมันแล้วว่าห้ามขับเร็ว แต่พี่ก็ย้ำมันด้วยล่ะ ผมไปล่ะนะ” ภูพิงค์พูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ทว่าพอหันไปทางเตชิตก็ทำหน้าตึงใส่แล้วพูดเสียงเข้ม “ไปแล้วเว้ยพี่”
“เออ ไปดีมาดี แหม ไอ้สองมาตรฐาน” เตชิตเบ้ปาก “แรดทั้งคู่ แดกกันไปยับขนาดนี้แล้วยังต้องจองอีก”
รวินท์หันไปเตะตูดเพื่อนรักเบาๆ “ไอ้เหี้ย อย่าอิจฉาเว้ย อยากให้พิงค์มาหอมมาอ้อนมึงมั่งรึไง”
เตชิตแยกเขี้ยวใส่ “ยี้! ขนลุกสัส! ฆ่ากูเหอะ!”
เมื่อนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ทยอยกันวิ่งออกจากมหาวิทยาลัยไป สองหนุ่มก็ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ที่รุ่นน้องของภูพิงค์เป็นคนขับให้ตามไปห่างๆ ไม่นานก็นำหน้าขึ้นไปรออยู่ที่โค้งขุนกัณฑ์
เตชิตอยู่เป็นเพื่อนรวินท์จนใกล้เวลาเปิดงาน ก่อนจะกลับลงมายังมหาวิทยาลัยตามที่นัดกับภาคภูมิไว้ เสียดายอยู่เหมือนกันที่ไม่ได้เห็นน้องๆ วิ่งขึ้นโค้งสุดท้าย เพราะบรรยากาศที่ตรงนั้นกำลังครึกครื้นเลย พวกรุ่นพี่ที่จบไปแล้วมารอกันแน่นขนัด เห็นแล้วก็รู้สึกว่าน่าทึ่งอย่างที่เพื่อนรักเคยเล่าให้ฟังจริงๆ
กว่าทันตแพทย์หนุ่มจะมาถึงมหาวิทยาลัย ดวงอาทิตย์ก็โผล่พ้นขอบฟ้าแล้ว ระหว่างที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งอยู่นั้นภาคภูมิก็โทรมาตามอยู่หลายครั้ง เขาจึงรีบรุดไปหาอีกฝ่ายตามนัด
ภาคภูมินั่งอยู่ข้างชายสูงวัยในชุดผ้าไหมไทยท่าทางใจดีคนหนึ่ง เก้าอี้อีกฝั่งของชายสูงวัยเว้นว่างไว้ เตชิตเดาได้เลยว่านั่นคงจะเป็นที่นั่งของเขา
ทันตแพทย์หนุ่มถอนหายใจ พอเดินเข้าไปใกล้ก็ยกมือไหว้ “สวัสดีครับหมอภูมิ”
ภาคภูมิลุกขึ้นยิ้มร่า “คุณไกรฤกษ์ครับ นี่หมอเตชิต ทันตแพทย์ที่โรงพยาบาลที่ผมดูแลอยู่น่ะครับ” แล้วหันไปแนะนำเตชิต “นี่คุณไกรฤกษ์ที่ผมเล่าให้ฟังยังไงล่ะ”
ต่อให้ไม่ได้บอกมาก่อนเขาก็รู้ได้ว่าคนคนนี้เป็นคนสำคัญมากพอตัว ก็ถึงขนาดมีที่นั่งคลุมผ้าอย่างหรูให้นั่งร่วมกับประธานของงานพร้อมที่นั่งให้ผู้ติดตามอีกต่างหาก ขนาดหมอภูมิยังต้องมาดูแลด้วยตัวเองเลย เตชิตยกมือไหว้ชายสูงวัยอย่างนอบน้อม “สวัสดีครับคุณไกรฤกษ์”
“สวัสดีคุณเตชิต ขอบใจนะที่อุตส่าห์สละเวลามาอยู่เป็นเพื่อนคนแก่อย่างฉันเนี่ย มาๆ นั่งๆ”
เตชิตเดินเข้าไปนั่งลงข้างชายสูงวัยตามที่อีกฝ่ายเชิญชวน “เรียกผมเต้ก็ได้ครับ”
“โอเคๆ ดีเลย เรียกคุณเต้แบบนี้ค่อยดูวัยรุ่นหน่อย” ไกรฤกษ์ยิ้มกว้าง พลางขยับไปหาทันตแพทย์หนุ่ม “โอ้โห ทันตแพทย์ของคุณภูมิหล่อเหมือนหลานฉันเลยนะเนี่ย”
“ที่จริงยังมีอีกคนนะครับคุณไกรฤกษ์ หล่อเหมือนกัน หล่อแบบแพ็กคู่ เป็นไอดอลของโรงพยาบาลเราเลยครับ”
“ดีๆ โรงพยาบาลจะได้สดชื่นหน่อยนะ”
“เอาไว้คุณไกรฤกษ์ว่างแล้วแวะมาที่โรงพยาบาลบ้างนะครับ ผมจะได้พาไอดอลของโรงพยาบาลมาโชว์ตัว”
“ได้ๆ แล้วฉันจะพาหลานฉันไปโชว์ตัวบ้าง ดูซิว่าจะสู้ไอดอลของคุณภูมิไหวมั้ย” ชายสูงวัยพูดกลั้วหัวเราะ
เตชิตอมยิ้มขณะที่ฟังทั้งสองพูดคุยกัน ตอนแรกเขาก็กังวลอยู่ว่ามานั่งกับพวกผู้ใหญ่คงจะอึดอัด แต่ดูแล้วคุณไกรฤกษ์น่าจะเป็นคนสบายๆ ไม่ถือตัวเลยแม้แต่น้อย ท่าทางใจดีมากด้วย
แต่ว่า... สำเนียงของคุณไกรฤกษ์น่ะ มันคุ้นๆ ยังไงอยู่นะ ไม่เหมือนคนพื้นเมืองพูดภาษากลางเสียทีเดียว มันฟังดูแปร่งๆ จะว่าไปก็คล้ายๆ...
ทันตแพทย์หนุ่มขมวดคิ้ว คล้ายคีรีงั้นเหรอวะ?
ภาคภูมิชะโงกหน้าเข้ามาคุยกับทันตแพทย์หนุ่ม “นี่ หมอเต้ คุณไกรฤกษ์เป็นผู้อำนวยการศูนย์พัฒนาอาชีพชาวเขาในเชียงรายด้วยนะ ถ้าอยากได้ผ้าทอสวยๆ ไปฝากที่บ้านก็ติดต่อคุณไกรฤกษ์ได้เลย”
“สำหรับหมอๆ นี่ฉันจะคิดราคาแพงเป็นพิเศษเลยนะ” ผู้ถูกกล่าวถึงพูดอย่างอารมณ์ดี
เตชิตหัวเราะแหะๆ ตามน้ำไปด้วย “โอ้โห ผมเกรงใจแย่ คิดราคาปกติก็พอเถอะครับ”
ใบหน้าของชายสูงวัยมีรอยยิ้มประดับอยู่ตลอดเวลา เขาชะเง้อคอมองไปรอบๆ อยู่บ่อยๆ ก่อนจะหันไปทางทันตแพทย์หนุ่ม “นี่คุณเต้ เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักหลานฉันนะ วันนี้เขาแต่งตัวหล่อมาก ได้เดินถือป้ายนำขบวนเปิดงานเลยนา”
“ครับ”
“หลานฉันน่ะ เขาเรียนบริหารปีสองแล้ว เรียนเก่งมากด้วย คะแนนติดระดับท็อปของคณะเชียวนะ เขาตั้งใจจะเข้าเรียนที่นี่ตามรอยฉันกับภรรยา น่ารักใช่มั้ยล่ะ เขาเป็นหลานที่ฉันภูมิใจที่สุด”
“ครับ” โอ้โห อะไรจะเห่อหลานขนาดน้าน เตชิตหัวเราะอยู่ในใจ ก่อนจะหยุดคิด ‘บริหารปีสอง’ งั้นเรอะ? ก็รุ่นเดียวกับพวกเด็กที่บุกไปจีบไอ้วินที่คณะวิศวะ แล้วก็... อาจจะคีรีด้วยน่ะสิ จะว่าไปหน้าตาอย่างคีรี ก็น่าจะมาร่วมในขบวนเปิดงานได้อยู่นะ
“คุณภูมิเห็นหลานฉันรึยังฮึ เมื่อไหร่เขาจะเริ่มงานกันสักที” ไกรฤกษ์หันซ้ายหันขวา แล้วก็โบกมือเรียกชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานที่ดูน่าจะเป็นแขกคนสำคัญในงานนี้เช่นกัน “สวัสดีคุณนที”
เจ้าของชื่อเรียกปราดเข้ามาทักทายแทบจะในทันที “สวัสดีครับคุณไกรฤกษ์ แหม ผมกำลังมองหาท่านอยู่เลย ท่านจะรับเครื่องดื่มอะไรเพิ่มมั้ยครับ”
“ก็ดีนะ ให้ใครเอามาเผื่อคุณภูมิกับคุณเต้ด้วยได้มั้ย อากาศเริ่มจะร้อนแล้วน่ะ”
“ได้ครับท่าน” นทีหันไปสั่งนักศึกษาที่มาช่วยงานอย่างรวดเร็ว
“นี่ คุณนทีเห็นหลานฉันรึยัง”
“เพิ่งเจอกันเมื่อกี้ครับ เขาตั้งขบวนกันพร้อมแล้ว”
“หล่อใช่มั้ย”
“โห เดือนมหาลัยยังแพ้เลยครับ”
“เขาตั้งขบวนกันที่ไหน”
“ตรงนู้นน่ะครับ เดินออกไปทางขวานิดเดียวก็เห็นป้ายแล้วครับ” นทีชี้บอก
“อ้อๆ ตรงที่คนยืนออกันนั่นใช่มั้ย งานยังไม่เริ่มนี่นะ งั้นฉันไปดูหลานหน่อยดีกว่า”
ภาคภูมิรีบทำมือห้าม “ท่านนั่งรอเถอะครับ ปล่อยเด็กๆ เขาวุ่นวายกันไปดีกว่า”
“แล้วเมื่อไหร่งานจะเริ่มล่ะ”
“อีกสักพักครับท่าน” นทียิ้มแห้ง “เดี๋ยวเดินขบวนกันเสร็จผมจะรีบพานคินทร์มาหาคุณไกรฤกษ์นะครับ”
“ฉันก็อยากจะไปดูหลานฉันเตรียมเดินขบวนบ้างไรบ้าง” ไกรฤกษ์หันไปทางเตชิตแล้วพึมพำ “ใครๆ ก็เห็นว่าฉันแก่แล้วเกะกะทั้งนั้น”
“โธ่ คุณไกรฤกษ์ ไม่ใช่นะคร้าบ” ทั้งนทีและภาคภูมิปฏิเสธกันใหญ่ “ผมกลัวว่าท่านจะเหนื่อย อากาศก็เริ่มจะร้อน แล้วเด็กๆ ก็เสียงดัง เดินไปเดินมาวุ่นวายน่ะครับ”
เตชิตเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไมหมอภูมิถึงลากเขามาด้วย ขนาดสองคนยังรับมือไม่ไหวเลยเนี่ย เขาหัวเราะอยู่ในใจ
“ฉันไปกับคุณเต้ก็ได้ เราวัยรุ่นเหมือนกัน”
อ้าว งานเข้าเฉยเลยกู
“เดินไปดูแป๊บเดียวแล้วจะรีบกลับมานั่งที่เลย ไม่ทันเกะกะใครหรอก ไปกันนะ คุณเต้”
อย่างกับเขาจะปฏิเสธได้ เตชิตพยักหน้าหงึกๆ “ครับ”
เตชิตลุกขึ้นยืนรอ ให้คนสูงวัยเดินนำไปก่อน แล้วเดินตามหลังไปติดๆ
“นี่ คุณเต้อย่าชักช้าสิ”
“อ่า ผมอยู่ข้างหลังท่านครับ”
“มาเดินกับฉันสิ ให้ฉันเดินคนเดียวเหงาแย่”
“ครับ” ทันตแพทย์หนุ่มรีบสาวเท้าไปเดินข้างกัน เขาชำเลืองมองชายสูงวัยซึ่งใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอ่อนโยน ดูท่าจะมีความสุขเอามากๆ ที่ได้มาดูหลานในงานขึ้นดอยนี่ “คุณไกรฤกษ์เดินช้าๆ หน่อยดีกว่าครับ อากาศร้อนแล้ว เดี๋ยวท่านจะเหนื่อยมาก”
“ขอบใจที่เป็นห่วงนะ” ชายสูงวัยลดฝีเท้าลงพลางหอบเบาๆ “ฉันตื่นเต้นน่ะ หลานฉันเข้าร่วมกิจกรรมของมหาวิทยาลัยเป็นครั้งแรก ปีที่แล้วเขาโดดนะ เขาคิดว่าฉันไม่รู้ ไอ้ฉันก็ไม่อยากจะต่อว่าหรือไปบังคับอะไรเขา ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ”
โห นอกจากจะเห่อหลานมากแล้วก็ยังตามใจหลานโคตรๆ เตชิตนินทาอยู่ในใจ แต่ปากพูดออกไปอย่างนอบน้อม “ท่านจะเกาะแขนผมก็ได้นะครับ”
“ขอบใจนะ คุณเต้นี่ใจดีจริงๆ” ไกรฤกษ์ไม่รอช้า รีบเกาะแขนทันตแพทย์หนุ่มไว้ทันที “คุณเต้มาทำงานกับคุณภูมินานรึยัง”
“ปีกว่าแล้วล่ะครับ ผมเป็นทันตแพทย์ใช้ทุนน่ะครับ”
“ดีแล้ว วัยรุ่นยังมีไฟ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไว้เยอะๆ นะ งานหนักมั้ยล่ะ”
“ก็พอสมควรครับ แต่ก็สนุกดี อยู่ที่นี่ได้ทั้งประสบการณ์การทำงาน แล้วก็ประสบการณ์ชีวิตด้วยครับ”
คนสูงวัยยิ้มกว้างพร้อมพยักหน้าหงึกๆ “คุณเต้นี่น่ารักจริงๆ อนาคตของชาติต้องแบบนี้ละ นี่ เดี๋ยวรู้จักกับหลานฉันเอาไว้นะ เผื่อจะได้ช่วยฉันสอนหลานฉันบ้าง”
“โอย ผมไม่กล้าหรอกครับ” เตชิตหัวเราะ
“ฉันน่ะ อยากจะเข้มงวดกับเขา แต่ก็แพ้ลูกอ้อนเขาทุกที เพราะพอเห็นหน้าเขาก็ทำให้คิดถึงภรรยาที่เสียไป แค่เขาทำหน้าเศร้า ฉันก็โกรธไม่ลงแล้ว ตามใจไปซะทุกอย่าง” ไกรฤกษ์ถอนหายใจยาว “ดีที่เขาเป็นเด็กดี ฉันก็พยายามสอนเขาอยู่น่ะนะ ก็อยากให้เขาเป็นกำลังสำคัญของที่นี่ในอนาคต”
ช่างเป็นผู้ใหญ่ที่มีความคิดน่านับถือจริงๆ แฮะ
แต่เอ๊ะ!? คุณตาที่เห่อหลาน คุณยายที่เสียไปแล้ว กับหลานที่เติบโตขึ้นมากับคุณตาคุณยาย คิดไปคิดมามันก็ชักจะยังไงๆ อยู่นะ พล็อตแบบนี้เขาคุ้นสัสๆ!
คุ้นเกินไปแล้วโว้ย!
“อะ นั่นไง หลานฉัน” ชายสูงวัยยิ้มกว้าง พร้อมกับโบกมือเรียก “คีรี! อุ้ยมาหาแล้วลูก”
“คีรี?” เตชิตหันขวับ ก่อนสายตาจะไปสบประสานกับเจ้าของชื่อซึ่งอยู่ในชุดพื้นเมืองล้านนา สีเขียวแมลงทับของเสื้อตัวในและเสื้อคลุมสีเลือดหมูปักลวดลายสีทองขับผิวขาวของเด็กหนุ่ม บนศีรษะโพกผ้าสีโทนเดียวกับเสื้อคลุม ใบหน้าที่เขาคุ้นเคยดีวันนี้หล่อเหลากว่าในยามปกติหลายเท่า อีกฝ่ายยืนอยู่กับเด็กหนุ่มอีกคนที่แต่งตัวคล้ายกัน กับเหล่านักศึกษาชายหญิงในชุดพื้นเมืองอีกกลุ่มใหญ่ แต่ถึงอย่างนั้นก็โดดเด่นมากกว่าใครๆ
จู่ๆ หัวใจของเขาก็เต้นผิดจังหวะไปจากเดิม
ไม่จริงน่ะ
“ป้ออุ้ย คุณ...” คีรีเบิกตากว้าง เขายืนนิ่งเป็นเสาหินขณะที่คุณตากับทันตแพทย์หนุ่มเดินตรงเข้ามาหา เพราะไม่รู้ว่าจะแก้สถานการณ์อย่างไรดี จะแถไปทางไหนก็แถไม่ออกแล้วตอนนี้
คุณตาตรงเข้าไปจับมือหลานชาย “ไหว้คุณหมอสิลูก นี่คุณเต้ เป็นหมอของคุณภูมิ”
คีรีไม่กล้าสบสายตากับทันตแพทย์หนุ่มตรงๆ แต่ก็ยกมือไหว้ตามที่คุณตาบอก “สวัสดีครับ”
“คุณเต้ นี่คีรีหลานฉัน”
เตชิตอ้ำอึ้งในตอนแรก ยังพยายามหลอกตัวเองอยู่ว่าบางทีคนตรงหน้านี่อาจจะแค่คล้ายๆ กับเด็กหนุ่มที่เขารู้จักก็เป็นได้ ก่อนจะยกมือรับไหว้ “สวัสดี”
“คุณเต้อายุเท่าไหร่รึ”
ทันตแพทย์หนุ่มอ้ำอึ้ง ก่อนจะตอบ “ยี่สิบห้าครับ”
“หลานฉันยี่สิบ อายุไม่ห่างกันมาก ดีๆ กากี่นั้ง รู้จักกันไว้นะ” ไกรฤกษ์พูดอย่างอารมณ์ดี “รอบๆ ตัวหลานฉันไม่มีผู้ใหญ่ที่อายุใกล้ๆ เขาสักคนเลยน่ะ คุณเต้อยู่ใกล้ชิดคุณภูมิ ต่อไปคงมีโอกาสได้เจอคีรีบ่อยๆ ฉันฝากหลานไว้ด้วยสักคนนะ”
เตชิตยิ้มแห้ง แต่ก็พยักหน้าหงึกๆ ไปตามเรื่อง
“วันนี้หลานตาหล่อจริงๆ หล่อเหมือนตาสมัยหนุ่มๆ ไม่มีผิด” ชายสูงวัยหันไปทางเตชิตแล้วส่งโทรศัพท์มือถือให้ “คุณเต้ถ่ายรูปให้ฉันหน่อยนะ ฉันอยากถ่ายคู่กับหลาน”
“ครับ” ทันตแพทย์หนุ่มรับโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปให้อย่างมึนๆ เขายังคงเลี่ยงที่จะประสานสายตากับคนอ่อนวัยกว่า
“คุณเต้ถ่ายรูปกับหลานฉันมั้ย” คุณตาถามอย่างอารมณ์ดี
“เอ่อ ไม่...”
“ถ่ายสิ! หลานฉันหล่อขนาดนี้ จะไม่ถ่ายได้ยังไง! มาๆ ฉันถ่ายให้”
เตชิตยิ้มเจื่อนๆ พลางเดินไปยืนข้างๆ เด็กหนุ่ม
“ยืนชิดๆ กันหน่อยสิ ไม่ต้องเขินกันหรอก”
คีรีชำเลืองมองคนข้างๆ ก่อนจะขยับเข้าไปจนชิด เขายิ้มให้คุณตาถ่ายรูป พอคุณตาถ่ายเสร็จและก้มลงมองรูปบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ลุงภูมิก็เดินตามเข้ามาสมทบพอดี เขาจึงใช้โอกาสนั้นคว้ามือทันตแพทย์หนุ่มไว้
มือที่เย็นเฉียบนั่นเป็นผลให้เตชิตหันขวับไปมอง ที่ตรงข้อมือข้างนั้นสวมสร้อยข้อมือที่เขาเป็นคนใส่ให้ เขาชะงักค้างไปชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับเด็กหนุ่ม
แววตาของคนอ่อนวัยกว่าสั่นไหว “คุณเตชิต ผม... ขอโทษนะครับ”
คนคนนี้คือคีรีจริงๆ
เตชิตกระตุกมือกลับ พลางเบือนหน้าหนี
ทั้งที่พอจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเด็กหนุ่มเป็นใครและไม่ใช่ชาวเขาอย่างที่คิดไว้ในตอนแรก แต่พอตกอยู่ในสถานการณ์ที่จู่ๆ ความจริงก็ถาโถมเข้ามาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว หัวใจก็ยังรู้สึกเจ็บแบบแปลกๆ
“คุณเตชิต” คีรีจับมือของทันตแพทย์หนุ่มไว้อีกครั้ง “ฟังผมนิด...”
เจ้าของชื่อกลืนน้ำลายฝืดลงคอพลางกระตุกมือออก “ปล่อย! ผมไม่รู้จักคนอย่างคุณ!” ทว่าคนอ่อนวัยกว่าก็ยังจับไว้แน่น
“คุณเต...”
“อ้าว พี่เต้!”
เสียงเรียกคุ้นเคยดังขึ้นจากคนที่สาวเท้าฉับๆ ตรงเข้ามาหา เตชิตจึงรีบสะบัดมือให้หลุดออกมาจากการเกาะกุม และพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “แซนดี้”
“พี่เต้มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย ผมนึกว่าพี่ไปดูพวกไอ้พิงค์ซะอีก”
“ไปมาแล้ว แต่ผมลงมาก่อน แล้วคุณมาทำอะไรแถวนี้”
“ผมมาดูแลชุดให้น้องๆ” แซนดี้หันไปหาเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปจัดชุดให้ “ร้อนเหรอคะ น้องคีรีทำหน้าแปลกๆ”
“นิดหน่อยครับ”
“อดทนนิดนึงน้า เดี๋ยวงานก็จะเริ่มแล้วค่ะ”
เตชิตหันไปสบสายตากับเด็กหนุ่มอีกครั้ง ขณะเดียวกันคุณตาของอีกฝ่ายก็เดินเข้ามาหา
“คุณตาครับ นี่พี่แซนดี้ที่ผมเล่าให้ฟัง”
ชายสูงวัยยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางยกมือขึ้นตบไหล่เจ้าของชื่อเบาๆ “คนนี้น่ะเอง ท่าทางคล่องมากจริงๆ ด้วยสิ”
แซนดี้ยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”
“เอางี้ วันนี้ไปกินมื้อเย็นกันที่โรงแรมดีกว่า จะได้คุยกันสบายๆ” ไกรฤกษ์พูดขึ้นพร้อมกับหันไปทางเตชิตด้วย “คุณเต้ก็มาด้วยกันนะ”
“เอ่อ คือ...”
“ไปด้วยกันนะพี่เต้” แซนดี้เอื้อมมือไปสะกิด แล้วขยับเข้าไปกระซิบ “ผมอยากไปอ่า พี่ไปกับผมหน่อยนะ”
“คือผมไม่...”
ภาคภูมิขยับเข้ามากระซิบ “มาเถอะหมอเต้ ผมจะได้มีคนช่วยเม้า”
“มาเถอะนะคุณเต้ ฉันอยากเลี้ยงมื้อเย็นตอบแทนที่คุณอุตส่าห์มานั่งเป็นเพื่อนกัน จะได้สนิทกับคีรีเอาไว้ด้วยยังไงล่ะ”
เตชิตถอนหายใจ เขาชำเลืองมองไปทางเด็กหนุ่ม คิดว่าเวลานี้ไม่ควรจะหักหาญน้ำใจอีกฝ่ายนัก เพราะงานสำคัญกำลังจะเริ่ม ถึงอย่างไรเด็กหนุ่มก็ยังมีงานใหญ่ต้องรับผิดชอบ จึงตอบตกลงไปก่อน “ก็ได้ครับ”
“เอาล่ะ ผมว่าปล่อยเด็กๆ เตรียมตัวกันดีกว่า พวกเรากลับไปที่นั่งกันเถอะนะครับ” ภาคภูมิเอ่ยกับชายสูงวัย
ไกรฤกษ์พยักหน้า เขาเอื้อมมือไปแตะแก้มหลานรักแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “อุ้ยท่าผ่ออยู่นะลูก” (ตารอดูอยู่นะลูก)
คีรียิ้มบาง “ครับ” เขาพยักหน้า ก่อนจะหันไปทางทันตแพทย์หนุ่ม “แล้วพบกันนะครับ คุณเตชิต”
“อืม” เจ้าของชื่อตอบรับไปโดยที่ไม่ได้มองหน้าเด็กหนุ่ม เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนงงอยู่กลางสี่แยกที่ไฟแดงเสีย จากนั้นก็เดินตามภาคภูมิและไกรฤกษ์กลับไปยังที่นั่งที่ทางมหาวิทยาลัยจัดไว้ให้
*TBC*
โถถังกะละมังไห เด็กดอยโป๊ะแตก อร่อยเลย /เชิญทุกคนตักข้าวมาล้อมวงเลยจร้า~
ขอโทษที่ลงช้าไปวันนุงนะคะ แบบว่ามะวานตรุษจีนอ่า ฮัสกี้ไม่อยากให้คนอ่านเสียฤกษ์เสียยามวันดีย์ๆ 55555
แต่อันที่จริงพิหมอก็ไม่มีอะไรหรอกค่า ไม่มีมาม่าแจกนะคะ หมดงบแย้ว ตอนหน้ามาดูกันว่าเด็กดอยจะทำยังไงต่อไปค่ะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่า ตอนที่แล้วได้แต้มบุญ99มามากมาย ฮัสกี้ส่งต่อให้เด็กดอยแย้ว ขอบคุณมากนะคะ 55555
หัวข้อ: เดือนอิงดอย Chapter 35 : เดือนอิงดอย (END)[190619] (อ่าน 307269 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก