Chapter 14 : ความสงสัยรถ Honda CR-V เคลื่อนออกจากออบหลวง กลับไปยังเมืองลำพูนในตอนบ่ายของวัน โดยมีเด็กหนุ่มนั่งยิ้มหน้าบานเป็นตุ๊กตาหน้ารถไปตลอดทาง
ระหว่างทางทันตแพทย์หนุ่มก็นึกขึ้นมาได้ “เออ เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่เชียงใหม่ก่อนดีมั้ย”
“ไม่เอาอะครับ ผมจะกลับไปลำพูนกับคุณ”
“แล้วจะกลับเชียงใหม่ยังไง”
“นั่งรถประจำทางสิครับ ไม่ลำบากหรอก” คีรีเอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่ายที่วางอยู่บนตัก “ให้ผมได้อยู่ใกล้ๆ คุณต่ออีกนิดนะ เดี๋ยวจะไม่เจอกันตั้งหลายวัน”
“อยู่กับผมสนุกมากเลยเรอะ”
“แหงสิครับ สนุกแล้วสุขมากด้วย อยากจะมาตั้งเต็นท์นอนที่ใต้หอพักคุณเลยอะ”
เตชิตยิ้มบาง ไอ้เด็กนี่ทั้งจีบทั้งประจบเก่งเหลือเกิ๊น รู้ดีมากๆ ว่าควรจะพูดอะไรทำอย่างไรให้เขาพอใจ “คุณนี่ช่างพูดจริงๆ ท่าจะเคยจีบมาหลายคนแหง”
“เอาจริงๆ มั้ย ผมไม่เคยจีบใครมาก่อนเลยนะ บอกแล้วไงว่าผมไม่เคยเข้าหาใครก่อน ผมอาจจะดูเหมือนเป็นคนเจ้าชู้ เพราะชอบพูดจากับคุณแบบนี้ แต่ที่จริงมันคือความจริงในใจที่ผมอยากบอกคุณต่างหาก”
“อืมๆ”
“อย่าแค่อืมสิครับ เชื่อผมด้วยนะ”
เตชิตดึงมือออกแล้วยกขึ้นจับพวงมาลัยด้วยกันกับมืออีกข้าง “เย็นนี้กินอะไรกันดี คุณทำอาหารเป็นมั้ย”
คีรีนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดเสียงเบา “ไม่เป็นครับ”
“หืม ตอนอยู่เชียงรายที่บ้านก็ซื้อกินตลอดเลยเหรอ”
“ผมอยู่กับคุณตานี่ครับ คุณตาก็ไม่ทำอาหาร แล้วผมจะทำเป็นได้ยังไงล่ะ”
“อ้อ จริงด้วยสินะ” ทันตแพทย์หนุ่มพยักหน้าหงึกๆ คีรีอยู่กับคุณตาสองคน จะทำอาหารกินเองก็คงไม่สะดวกเท่าไหร่ ผู้ชายทั้งคู่ด้วย คงไม่ค่อยเข้าครัวกันนัก “แล้วคุณมาอยู่เชียงใหม่อย่างนี้ คุณตาก็อยู่คนเดียวน่ะสิ เหงาแย่”
“ก็ไม่เชิงครับ เพราะคุณตาก็มาหาผมบ่อยๆ” คนอ่อนวัยกว่าถามบ้าง “แล้วคุณเตชิตล่ะครับ ทำอาหารกินเองบ่อยมั้ย”
“ก็บ่อยนะ ปกติทำแค่ของกินง่ายๆ น่ะ แต่ถ้าเทียบกับไอ้วินแล้ว ผมเก่งกว่ามหาศาล”
คีรีคิ้วกระตุกเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อของรวินท์ ทั้งที่ก็ไม่ใช่ความผิดของอีกฝ่ายเลย แต่เพราะเป็นคนที่หมอเต้รัก เขาก็เลยพาลน่ะสิ หากเขาก็ยังดื้อถามต่อ “คุณเตชิตกับหมอวินเรียนมาด้วยกันใช่มั้ย ตอนเรียนคงเด่นมากทั้งคู่เลยนะครับ”
“ไม่หรอก ไอ้วินมันเด่นของมันคนเดียวนั่นละ ส่วนผมน่ะ อยู่ข้างมันนี่ดับไปเลย” เตชิตพูดกลั้วหัวเราะ
“แต่สำหรับผม ผมว่าคุณเตชิตน่ารักกว่าหมอวินเป็นร้อยเท่า”
“โห ไอ้คำว่าน่ารักเนี่ย ผมควรจะดีใจมั้ยวะ” ทันตแพทย์หนุ่มส่ายหน้าไปมา
“ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนกับใคร ผมก็เห็นคุณเตชิตก่อนเสมอ”
ทันตแพทย์หนุ่มเบ้ปาก “เออๆ”
“ผมอยากดูรูปเก่าๆ ของคุณบ้างจัง”
“กูเกิลดูสิ หาไม่อยากหรอก ใช้กูเกิลเป็นนี่ แต่อืม... ผมก็อยากเห็นรูปเก่าๆ ของคุณเหมือนกันนะ เอามาแลกกันดูบ้างดิ”
คนอ่อนวัยกว่ายิ้มแห้ง รู้สึกเหมือนขุดหลุมฝังตัวเอง เพราะว่ารูปถ่ายเขาเมื่อก่อนน่ะ คนละลุคกับตอนนี้มากๆ แถมส่วนใหญ่ก็ถ่ายที่ต่างประเทศด้วย แล้วเขาจะให้ดูได้ไงวะเนี่ย “ผมไม่ค่อยมีรูปหรอกครับ”
“น่าเสียดาย ทำไมล่ะ”
“ผมขี้อาย เขินกล้อง มือถือนี่ผมก็เพิ่งได้มาไม่นาน เพิ่งหัดถ่ายรูปด้วย”
เตชิตหัวเราะลั่น “ผมถามจริง! ใครมันจะไปเชื่อคุณวะ!”
“ที่ผมหัดใช้มือถือถ่ายรูป ก็เพราะอยากส่งรูปให้คุณ ที่ผมถ่ายรูปกับคุณเยอะๆ เพราะอยากมีเก็บไว้เป็นที่ระลึก เอาไว้ดูเวลาคิดถึง”
ทันตแพทย์หนุ่มส่ายหน้าไปมา “เว่อร์น่ะ”
“จริงๆ นะครับ”
“.....”
“อีกอย่างจะถ่ายรูปคุณเอาไว้ทำอย่างว่าตอนอยู่คนเดียวด้วย”
ทันตแพทย์หนุ่มถอนหายใจ ทั้งที่เขาก็ควรจะชินกับความกะลิ้มกะเหลี่ยของคีรีได้แล้ว “อันนี้ผมเชื่อสนิทเลย อย่าทำเพลินจนมือถือพังละกัน”
“น่าเสียดายนะครับเมื่อคืนน่าจะอัดเสียงไว้ฟังด้วย”
เตชิตอยากจะจอดรถแล้วลงไปเตะก้านคอเด็กหนุ่มเดี๋ยวนั้น “ต่อไปนี้เข้าใกล้ผมเกินหนึ่งเมตรเมื่อไหร่ปิดมือถือด้วย”
“โห แค่นี้ก็หวง” คีรีพึมพำ
ระหว่างทางที่ทันตแพทย์หนุ่มขับรถกลับไปโรงพยาบาล เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เตชิตจึงหยิบขึ้นมาดูแล้วกดรับสาย
“ว่าไงวะ”
“เย็นนี้อยากแดกไรครับคุณเต้ กระผมจะได้ซื้อไปให้ถูกใจคุณมึง”
“อะไรก็ได้ แล้วแต่คุณมึงเลยครับ” เตชิตหยุดไปชั่วครู่ หันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างกัน จากนั้นจึงพูดต่อ “ซื้อมาเผื่อคีรีด้วยนะ”
คนที่ต้นสายนิ่งไปบ้าง ก่อนจะถามขึ้น “เด็กนั่นอยู่กับมึงเหรอ”
“อือ”
“มิน่า ไม่มาเชียงใหม่เลยนะมึงอะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเว้ย”
รวินท์พูดเสียงขึ้นจมูก “มึงจะไปกินมื้อเย็นกับเด็กมึงก็ได้นะเว้ย กูก็ไม่อยากจะเป็นก้างขวางคอใครหรอก”
“สัส จะกินไรก็ซื้อมาเลย กูจะรอ”
“จะดีเร้อ”
“แค่นี้แหละ กูขับรถอยู่”
“มึงขับรถไปไหน! ไอ้เหี้ยเต้!” คนต้นสายถามเสียงเข้ม
ฉิบหาย!
“เอ่อ...”
“มาเชียงใหม่ไม่ได้ แต่ขับรถไปแรดได้เนอะ ไอ้สัส! จำไว้เลย วันนี้แดกหญ้าอ่อนของมึงไปเหอะ กูไม่ซื้อกลับไปแดกกับมึงแล้ว!”
“ไอ้วิน! อย่างอนดิวะ!” เตชิตรีบเบี่ยงรถจอดข้างทางเพื่อตั้งหลักง้อเพื่อนรัก “กูขอโทษที่ไม่ได้บอกมึงก่อน แต่แบบ... กูขี้เกียจเข้าไปในเมืองนี่หว่า คนเยอะอะ กูกลับมาเหนื่อยๆ ก็อยากไปที่สงบๆ บ้าง เลยไปออบหลวงมา”
“แล้วได้สงบสมใจมึงมั้ยล่ะ”
“ก็สงบดี” เตชิตพูดเสียงอ่อย พอหันไปสบสายตาคนที่นั่งอยู่ข้างกัน อีกฝ่ายก็จ้องเขาเขม็ง ดูท่าจะงอนตามไอ้วินไปอีกคน
โอย... กูอยากจะบ้า
“ไปไหนมาไหนไม่บอกก่อน เดี๋ยวถ้าโดนกระทืบหมกป่า ใครจะรู้ กี่วันถึงจะตามหาศพมึงเจอ กูเป็นห่วง น้องๆ ก็เป็นห่วง มึงไปที่ไหนแผ่นดินก็ยุบที่นั่น ไหนจะฝนตกน้ำท่วม น้ำป่าไหลหลากอีก โดนมากี่ครั้งแล้วไม่เสือกจำ เจียมเนื้อเจียมตัวบ้างสิวะ!”
“ครับๆ ไอ้สัส กูผิดไปแล้ว คราวหน้าจะทำเรื่องขออนุญาตก่อนเว้ย”
“ขับรถกลับดีๆ ละกัน”
“เออ มึงก็เหมือนกัน”
แต่จู่ๆ เสียงของคนที่ต้นสายก็เปลี่ยนไป “เดี๋ยวผมจะไปกับพี่วินด้วยนะเว้ยไอ้พี่เต้”
“ไอ้น้องพิงค์! จะตามมาไมวะ ว่างมากเรอะ!”
“ไม่ใช่แค่ผมด้วย เนี่ย เดี๋ยวขนกันไปหมดนี่เลย คิดถึงพี่เต้ไง”
“อย่ามาตอแหล เออๆ เดี๋ยวเจอกันเว้ย” เตชิตถอนหายใจหนักๆ ครั้งนี้เมื่อหันไปทางคีรีก็เห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนเจอผีหลอก “เป็นไรวะคุณ” เขาถามก่อนจะเคลื่อนรถออกไปช้าๆ
“พะ...พิงค์นี่ ใครเหรอครับ”
“เพื่อนผมเอง พวกแก๊งน้องๆ วิดวะกับวิจิตรศิลป์ที่เคยพูดถึงไง เดี๋ยวพวกเขาจะมาที่ลำพูน มาส่งไอ้วินแล้วก็ซื้อของกินมาให้ด้วย”
คีรีเหงื่อตก ถึงจะคิดว่าแก๊งพี่ภูพิงค์ไม่น่าจะรู้จักเขา แต่แค่หมอวินคอยจับผิดคนเดียวก็จะแย่แล้ว นี่จะพาแก๊งพี่ภูพิงค์ที่เขาลือกันว่าโคตรดุมาแบบยกแก๊ง งานนี้เขาต้องโป๊ะแตกแน่ๆ
เมื่อรถเคลื่อนเข้าไปจอดในที่จอดรถประจำของทันตแพทย์หนุ่มที่หอพักแพทย์เรียบร้อย คีรีก็รีบก้าวลงจากรถแล้วยกมือไหว้ “คุณเตชิตครับ ผมกลับก่อนนะครับ”
“อ้าว ไรวะ ไหนว่าจะอยู่ต่อไง”
“กลัวกลับเชียงใหม่ดึกน่ะครับ”
“แล้วทำไมไม่ให้ผมไปส่งแต่แรกวะ”
“ก็...ผมเกรงใจ กลัวคุณเตชิตจะเหนื่อย”
เตชิตยืนงงกับท่าทางเลิ่กลั่กของเด็กหนุ่ม “อะไรของคุณวะเนี่ย”
คีรีไม่มีเวลาแม้แต่จะงอแงใส่ทันตแพทย์หนุ่มเรื่องบทสนทนาของอีกฝ่ายกับหมอวินที่ได้ยินเมื่อครู่ วินาทีนี้กลัวโดนแก๊งพี่ภูพิงค์รุมแบบที่เพื่อนๆ เขาเพิ่งโดนกันมามากกว่า “แล้วผมจะโทรหานะครับ” คนอ่อนวัยกว่าสาวเท้าออกไป ก่อนจะหยุดกึก แล้ววิ่งกลับมาสวมกอดทันตแพทย์หนุ่ม
เตชิตเขกศีรษะคนอ่อนวัยกว่าเบาๆ “ถ้ายังไม่อยากกลับแล้วจะรีบกลับทำไม กลัวไอ้วินกับแก๊งน้องๆ วิดวะเหรอ”
คีรีไม่ตอบ เพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“พิงค์กับเพื่อนๆ น่ะ ไม่มีอะไรหรอก แวบแรกพวกเขาอาจจะดูดุๆ ไปสักหน่อย แต่ที่จริงเป็นคนดีน่ารักมากนะ ถ้าจะกลัวก็กลัวไอ้วินคนเดียวพอ” มือที่เพิ่งเขกศีรษะเด็กหนุ่มไปเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นลูบศีรษะให้อย่างอ่อนโยน “แต่จริงๆ ไอ้วินมันเป็นคนใจดีมากนะ มันดูระแวงไปหน่อยก็เพราะเป็นห่วงผมเท่านั้น”
คนอ่อนวัยกว่าพยักหน้าหงึกๆ แล้วประสานสายตากับนัยน์ตาสีเข้มของทันตแพทย์หนุ่ม “ถึงผมจะอยากอยู่ที่นี่นานๆ แต่ยังไงคืนนี้ก็ต้องกลับเชียงใหม่อยู่ดี”
“เออ จริงๆ คุณกลับพร้อมพวกพิงค์ก็ได้ ยังไงพวกเขาก็ต้องกลับเชียงใหม่ จะกลับเองให้ลำบากทำไม ที่พักก็อยู่ใกล้ๆ กัน เดี๋ยวผมบอกให้พวกเขาแวะไปส่งคุณด้วย”
“ไม่ลำบากหรอกครับ ผม... เอ่อ เอาไว้วันหลังดีกว่า”
เตชิตถอนหายใจ “งั้นก็ตามใจละกัน”
คีรีจับมือทันตแพทย์หนุ่มขึ้นมาจูบเบาๆ “คุณเตชิตกับผม เราผูกปิ่นโตกันแล้ว ใช่มั้ยครับ” เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเตชิตเพื่อทวงถามคำตอบอีกครั้งให้แน่ใจ
เจ้าของชื่ออ้ำอึ้ง เขาเสหลบตา แล้วตอบแบบส่งๆ กลับไป “อือ”
“ถ้างั้นเวลาที่ผมไม่อยู่ คิดถึงผมบ้างสักนิดนะ” คีรีกุมมือทันตแพทย์หนุ่มไว้แน่น “ผมไปนะครับ”
เตชิตไม่ได้พูดอะไรอีก เขาแค่ยืนมองดูเด็กหนุ่มกึ่งเดินกึ่งวิ่งจากไปเท่านั้น ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
ถึงจะเป็นการผูกปิ่นโตกันแบบงงๆ ผิดจากความหมายจริงๆ ไปสักหน่อย แต่เขาว่ามันก็ไม่เลวนักหรอก น่าเสียดายที่เด็กหนุ่มไม่ยอมอยู่พบไอ้วินกับพวกน้องๆ คงจะรู้สึกเกรงๆ แต่ก็ไม่แปลกหรอก แก๊งไอ้น้องพิงค์เป็นพี่ว้าก ท่าทางนักเลง ดุโคตรๆ กันทั้งแก๊งด้วย ถึงความจริงแล้วจะไม่ค่อยเต็มเต็งกันทั้งแก๊งก็เถอะ
ทันตแพทย์หนุ่มส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเดินเข้าตึกหอพักไป
ฝ่ายรวินท์นั้นอยู่ในรถของตัวเอง โดยที่มีภูพิงค์เป็นคนขับให้ ส่วนในรถอีกคันที่วิ่งตามหลังมามีแซนดี้เป็นคนขับ มีกลุ่มเพื่อนของเด็กหนุ่มนั่งร่วมมาด้วยอีกสามชีวิต
ขณะที่ขับรถเข้าใกล้เขตโรงพยาบาลซึ่งทางเข้าเป็นถนนสองเลน รถของรวินท์สวนทางกับรถ BMW คันหรู ความโดดเด่นเตะตาของรถเรียกให้สองหนุ่มหันไปมอง ไม่ต่างกับกลุ่มคนที่อยู่ในรถคันที่ตามมาทางด้านหลัง
“รถเจ๋งว่ะ” รวินท์เปรย ก่อนจะชะงักกึก สองมือตะปบกระจกรถพลางจ้องมองไปยังคนที่ขับรถคันนั้น “เฮ้ย!”
“ไรวะพี่วิน เห็นคนขับรถเจ๋งๆ หน่อยจะนอกใจผมเลยรึไงวะ”
“จะบ้าเรอะ ไม่ใช่เว้ย!” รวินท์หันไปต่อว่า “แต่คนขับหน้าตาคุ้นๆ ชอบกลว่ะ”
“คุ้นใครวะพี่”
ทันตแพทย์หนุ่มขมวดคิ้ว “ช่างเหอะ อาจจะไม่ใช่ก็ได้มั้ง”
คีรีขับรถไปพร้อมกับคุยโทรศัพท์กับเพื่อนๆ เสียงเครียด ทำให้ไม่ทันได้ใส่ใจรถที่ขับสวนเข้ามา อีกอย่างเขาก็ไม่คิดว่าหมอวินกับแก๊งพี่ภูพิงค์จะมาถึงเร็วแบบเฉียดฉิวขนาดนี้
“ไอ้เหี้ย~ กูจะทำไงกับหมอวินกับพี่ภูพิงค์ดีวะ โดยเฉพาะหมอวินน่ะ เขาสงสัยกูระดับพีคแล้ว นี่พวกเขาถึงขนาดยกพวกกันมาถึงหอพักหมอเต้ที่ลำพูนเลย กูนี่ต้องหนีซมซานสุด รันทดฉิบหาย”
“มึงก็ปิดบังไปตลอดไม่ได้ปะวะ สักวันมึงก็ต้องบอกความจริงกับหมอเต้อะ”
“กู... กูยังไม่พร้อม” เด็กหนุ่มพูดเสียงอ่อย “ถ้าหมอเต้รู้ความจริง เขาคงไม่คุยกับกู ไม่เอ็นดูกูอีกต่อไปแน่ๆ”
“มึงน่าเอ็นดูตายห่าล่ะ” ถ้าเป็นวิดีโอโฟนก็คงจะมองเห็นคนที่ปลายสายเบ้ปากรัวๆ
เพื่อนสาวแย่งโทรศัพท์ไปพูดบ้าง “เดี๋ยวนะ นี่นายอยู่ไหนวะ ไปไหนมา”
“ก็เราเห็นหมอวินอยู่เชียงใหม่ เราเลยมาหาหมอเต้ไง แล้วก็ไปเที่ยวออบหลวงกัน”
“โอ้โห! ก้าวหน้าเว้ย!” เพื่อนที่ปลายสายส่งเสียงฮือฮา “แล้วไปอยู่ใกล้ๆ เขา มีอะไรคืบหน้าบ้างมั้ยวะ”
“ก็...นิดหน่อย”
“แล้วเรื่องหมอเต้กับหมอวินอะ”
“หมอเต้ยืนยันว่าเป็นแค่เพื่อนสนิทกันเท่านั้น แต่... ที่จริงเราก็รู้อยู่แต่แรกแล้วว่าหมอเต้ชอบหมอวินมากๆ”
“ก็ไม่น่าแปลกใจมะ เขารู้จักกันมาเป็นสิบปีนะคีรี ความสัมพันธ์ของพวกเขาคงจะลึกซึ้งอยู่ ส่วนนายมาทีหลัง ก็ต้องเจียมตัวหน่อยล่ะนะ”
“เจ็บว่ะ แต่ก็ขอบใจที่พูดตรงๆ” คีรีถอนหายใจยาวเหยียด “แค่นี้ก่อนล่ะ เรากำลังขับรถกลับเชียงใหม่”
“เออ ขับรถดีๆ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”
เด็กหนุ่มขับรถไปก็เท้าแขนกับขอบหน้าต่างรถพร้อมกับกุมขมับไปด้วย ก็นั่นสินะ หมอเต้รักหมอวินมานานมาก สิบปีเชียวนะมึงไอ้คีรี มันคงไม่ง่ายที่ในหัวใจหมอเต้จะเปิดรับใครคนใหม่เข้าไป
“เจ็บฉิบหายเลยกู”
แต่อย่างน้อยหมอเต้ก็ให้โอกาสเขา แถมยังยอมผูกปิ่นโตกับเขาด้วยล่ะวะ ถึงเขาจะเป็นคนดึงดันยัดเยียดให้อีกฝ่ายเองก็เถอะ
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะหยุดเวลาตอนนี้ไว้
“กูจะบอกความจริงหมอเต้ได้ยังไงวะ ใจกูจะรับไหวมั้ย ถ้าไม่ได้ใกล้ชิดกับเขาอีก”
เสียงเอะอะโวยวายดังแว่วออกมาจากห้องพักของทันตแพทย์หนุ่มที่ชั้นห้าของตึกหอพักแพทย์
“เบาๆ หน่อยเว้ย เดี๋ยวหมอห้องข้างๆ ก็ออกมาเย็บปากพวกคุณรายตัวหรอก” เตชิตพูดไปพลางกุมขมับ ตั้งแต่ไอ้พวกนี้มาถึง เขาก็โดนแซะโดนต่อว่ายังไม่ได้หยุดเลยเนี่ย “พวกคุณหยุดหายใจบ้างก็ได้เว้ย”
แต่มีคนหนึ่งที่ไม่ได้ร่วมวงไปกับพวกเด็กหนุ่มด้วย รวินท์นั่งกินอาหารที่ขนซื้อกันมาไปเงียบๆ พร้อมกับชำเลืองมองเพื่อนรักเป็นระยะ
หากเมื่อเตชิตสบสายตากับรวินท์ก็ขนลุกซู่อยู่เบาๆ เขาไม่ได้ปวดอึ แต่ไอ้วินเพื่อนเขามันไม่เคยเงียบแบบนี้มาก่อน ดูแล้วเหมือนเสือซุ่มเตรียมรอง้างอุ้งตีนตะปบยังไงชอบกล
“เด็กนั่นหายไปไหนแล้ววะ” รวินท์ถามเสียงเรียบ
“อ่อ กลับไปแล้ว คงกลัวมึงมั้ง ก็เล่นยกพวกมาเป็นโขยงแบบนี้เขาเลยปอดแหกอะดิ”
“งั้นเรอะ”
แล้วรวินท์ก็เงียบไปอีก ปล่อยให้เตชิตกับน้องๆ ทั้งห้าคนโวยวายกันต่อไป
“เออ ไอ้พี่เต้ อีกสองอาทิตย์จะมีรับน้องขึ้นดอยอะ จะมาดูปะ ครั้งนี้ผมถือธงวิ่งด้วยนะเว้ย เท่โคตรๆ” ภูพิงค์สะกิดถาม
“ใครบอกคุณว่าเท่วะ”
“พี่วินคนเดียวก็พอแล้วปะวะ”
เตชิตเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็เถียงไม่ได้ “เออๆ”
“เออนี่คือจะมาดูมั้ยวะ ไอ้น้องตึ๋งวิ่งขึ้นดอยครั้งแรกนะพี่ ไม่ไปเป็นกำลังใจให้น้องหน่อยเหรอวะ”
“แต่ผมต้องทำคลินิกอะ”
รวินท์พูดขึ้นแทรก “ก็ให้พี่สิงหาทำวันเสาร์ กูกับมึงค่อยทำวันอาทิตย์ไง”
แซนดี้ขยับเข้าไปกระแซะ “ไปดูขึ้นดอยเผื่อเจอเนื้อคู่ไงพี่เต้ ทฤษฎีนี้พี่วินพิสูจน์มาแล้ว”
“ถ้างั้นก็ถือว่าเป็นวันครบรอบที่เราพบกันน่ะสิเนอะพี่วิน” ภูพิงค์หันไปยิ้มตาเยิ้มใส่คนรักของตน
“นั่นสินะ ตอนที่คุณแมลงหวี่เข้าตา เดินเซเข้ามาหาผม แถมยังด่าแมลงหวี่ซะเสีย”
“โห จำแต่เรื่องดีๆ อะ!”
เตชิตอมยิ้ม น่าแปลกที่เขายิ้มได้กับภาพสวีตๆ ตรงหน้า มองดูแล้วก็คิดว่าน่ารักดีเหมือนกัน
“มองผมแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คิดไรกับผมป่ะวะ ผมเป็นแฟนเพื่อนพี่นะเว้ย”
“โห นอกจากไอ้วินแล้วก็คงไม่มีใครคิดสั้นอีกหรอก” ทันตแพทย์หนุ่มตอกกลับไปพลางชำเลืองมองเพื่อนรัก ไอ้วินยิ้มมุมปากแบบแปลกๆ ชวนให้เขาสังหรณ์ใจชอบกล
หลังจากเดินลงไปส่งพวกเด็กหนุ่มที่รถเพื่อขับกลับเชียงใหม่ ทันตแพทย์ทั้งสองก็เดินกลับเข้ามาในตึกพร้อมกัน
“เออ วิน เดี๋ยวไปแวะห้องมึงก่อน กูจะไปเอากล้วยไม้อะ”
“เอาดิ ไม่ต้องห่วง กูรดน้ำดูแลอย่างดี ประคบประหงมเช้าเย็น กูรู้ว่ามึงรักม้ากมากกก”
น้ำเสียงของรวินท์ประชดประชันเล็กน้อย เป็นผลให้เตชิตยิ้มแห้ง
เมื่อเข้าไปข้างในห้องของรวินท์ เจ้าของห้องก็ชี้ไปที่กระถางกล้วยไม้บนโต๊ะข้างหน้าโซฟา “นั่นกล้วยไม้มึง แต่นั่งก่อน กูมีเรื่องจะคุยด้วย”
กูว่าแล้ว! ไอ้วินต้องมีอะไรแหงๆ!
เตชิตนั่งลงตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างไม่อิดออด เขาไม่กล้าสบตาเพื่อนรัก ได้แต่เอามือประสานกันไว้ ทำไมรู้สึกเหมือนคนที่ทำผิดมาแล้วกำลังจะโดนพ่อตีอย่างนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน
“คีรีเพิ่งออกไปก่อนกูมาถึงไม่นานใช่มะ”
“อือ เขาไม่มีอะไรหรอก แค่เกรงๆ มึงนิดหน่อย”
“กูว่าไม่ใช่ เด็กนั่นจงใจหนีกูกับพวกพิงค์ชัวร์”
“โธ่ ก็พวกมึงเล่นขนกันมาเป็นฝูง”
รวินท์เอื้อมมือไปดึงหูเพื่อนรัก “ฟังกูนะสัส ตอนที่ขับรถเข้ามาที่โรงบาล กูว่ากูเห็นเด็กนั่นขับรถสวนออกไป”
“ฮะ!? มึงจะบ้าเรอะ! คีรีเนี่ยนะขับรถ!”
“ไม่ใช่รถธรรมดาด้วยนะมึง บีเอ็มซีรีส์เจ็ด สวยสัสๆ อะ”
เตชิตชะงัก ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ “ไอ้บ้า มึงยังเมายาชาอยู่เหรอ ดูคนผิดรึเปล่าวะ”
“รถวิ่งสวนกันแป๊บเดียว แต่กูมั่นใจ ให้ 75% เลยว่าใช่” รวินท์ชำเลืองมองเพื่อนรักซึ่งในตอนนี้ดูเหมือนจะกำลังคิดหนัก น้ำเสียงของมันที่เถียงเขาก็ฟังดูไม่ค่อยมั่นใจนัก “กูมีเรื่องแปลกๆ อีกเรื่องจะเล่าให้ฟัง เมื่อวันก่อนอะ มีเด็กปีสองจากคณะบริหารบุกมาที่ใต้ตึกวิดวะ แล้วบอกว่าจะจีบกูเว้ย เป็นผู้หญิงสองคนผู้ชายสองคน ผลัดกันมา”
“หืม บุกไปถึงข้างในคณะเลยเหรอวะ”
“เออ แปลกใช่มะ บุกมาตอนประชุมเชียร์เลยนะมึง แล้วมึงจำได้มั้ย วันที่เราไปห้องเด็กนั่น กูก็คุ้นๆ ว่าเพื่อนเขามีทั้งผู้ชายผู้หญิงรึเปล่าวะ”
เตชิตนิ่งคิด “วันนั้นฉุกละหุกวุ่นวายมาก แต่กูคิดว่าเป็นผู้ชายสอง ผู้หญิงอีกสอง” เขาหันไปประสานสายตากับเพื่อนรัก “มึงสงสัยว่าพวกเด็กคณะบริหารที่มาจีบมึง...รู้จักกับคีรีเหรอวะ”
“มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่มันก็เป็นไปได้มะ” รวินท์ถอนหายใจ “ที่ทำให้กูงงมากกว่าคือ พวกเขาต้องการอะไรจากกูกันวะ ต้องการสืบเรื่องมึงงั้นเหรอ วันนั้นพิงค์ไปคุยกับเด็กพวกนั้นด้วย แต่เขาไม่ยอมเล่ารายละเอียดอะไรให้กูฟังเลย บอกมาแค่ว่าเด็กพวกนั้นเป็นใคร เรียนอยู่คณะไหนปีอะไร นอกนั้นกูถามทีไรก็อ้างว่าไม่ชอบให้กูพูดถึงคนอื่นทุกที”
เตชิตขมวดคิ้ว ถ้าเด็กกลุ่มที่เพื่อนเขาว่ารู้จักกับคีรีจริงๆ ก็คิดว่าน่าจะมาเข้าหาไอ้วินเพราะเขานี่ล่ะ เพราะคีรีก็อยากรู้เรื่องของเขากับรวินท์มากเหลือเกิน
รวินท์ขมวดคิ้วทำหน้าขรึม “ไอ้เต้ บอกความจริงกูมาซะดีๆ ไอ้เด็กนั่นมันจีบมึงไปถึงไหนแล้ววะ”
คนถูกถามนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ แต่ก็ตัดสินใจตอบไปตามความจริง “ก็ยังไม่ถึงไหนหรอก”
“มึงชอบเด็กนั่นเหรอ รู้ว่าเขาจีบเขาชอบแล้วทำไมยังยอมให้คลุกวงในจังวะ”
เตชิตยื่นหน้าเข้าไปหาคนถามพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม “หึงเหรอวะมึงอะ”
“สัส ห่วงเว้ย มึงเป็นเพื่อนรักกูนะ” รวินท์ใช้มือผลักใบหน้าอีกฝ่ายให้ออกห่าง “มึงไม่ต้องมาทำเปลี่ยนเรื่อง เอาจริงๆ มึงคิดยังไงกับไอ้เด็กนั่นกันแน่ กูไม่เคยเห็นมึงยอมให้ใครเข้าถึงตัวมึงขนาดนี้มาก่อน เพราะอะไรวะ”
“กูก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่ะ”
“ถ้าสมมติว่าคีรีไม่ใช่เด็กชาวเขาแสนซื่ออย่างที่มึงคิด มึงจะทำไง”
“กูก็ไม่ได้คิดว่าเขาซื่อเหมือนหน้าเขาหรอกนะมึง” เตชิตยกมือขึ้นเกาศีรษะ “กูรู้ว่าเขามีอะไรปิดบังกูอยู่ แต่เขาอาจจะยังไม่พร้อมจะบอกกู”
“แล้วมึงจะปล่อยให้คาราคาซังไปแบบนี้อะเหรอ”
“ไม่ใช่ว่ากูไม่สงสัยว่าเขาเป็นใครอะไรยังไงกันแน่นะเว้ย คือกูก็อยากรู้ แต่แบบ... อยู่กับเขาแบบนี้ก็สบายใจดี สนุกดีเหมือนกัน กูก็เลยช่างแม่งไปก่อน ค่อยๆ รู้จักเขาไปทีละนิดก็ได้”
“มึงจะไม่โมโห ไม่โกรธเขาบ้างเหรอวะ จะจีบมึง แต่กลับทำตัวแปลกๆ ลึกลับอยู่แบบนี้อะ มันดูไม่จริงใจเท่าไหร่เลยนะเว้ย”
เตชิตถอนหายใจยาวเหยียด “ไม่รู้ว่ะ สมมติว่าถ้าเขามาหลอกกูจริงๆ ก็คงจะโกรธ แต่ก็คงไม่เท่าไหร่ เพราะกูเองก็เคยเหี้ย เคยหลอกคนอื่นมาเหมือนกัน รวมทั้งมึงด้วย แต่มึงก็ยังไม่โกรธกูเลยนี่ ตอนนี้ถ้ากูจะโดนหลอกบ้างก็คงเรียกกรรมตามทันว่ะ สมควรโดนบ้างแล้ว”
“เคยเหี้ย? ปัจจุบันมึงไม่เหี้ยแล้วเหรอวะ มึงหลอกกูอีกแล้วเนี่ย”
“ไอ้สัสวิน~”
รวินท์ยิ้มบาง “มึงฟังดูปลงๆ ยังไงไม่รู้ว่ะ ใจดีกับเด็กนั่นเกินไปแล้วด้วย ชอบอะดิ”
“ไม่รู้เว้ย”
รวินท์เอื้อมมือไปตบไหล่เพื่อนรัก “สัส เมื่อก่อนถ้ากูถามเรื่องมึงกับคนอื่นแบบนี้ มึงปฏิเสธเสียงแข็งตลอด ครั้งนี้ทำไมเกิดไม่รู้ขึ้นมาวะ”
เตชิตขมวดคิ้ว จากนั้นจึงถอนหายใจหนักๆ “กูยอมรับว่าบางครั้งเขาก็น่ารักดี เสียหนักๆ อยู่เรื่องเดียว...”
“เรื่องไรวะ”
“เจ้าเล่ห์ ร้ายกาจเลเวลเดียวกับมึงเลย”
“ไอ้สัส แล้วมันเป็นข้อเสียตรงไหน! เขาเรียกว่าเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งต่างหากเว้ย!” รวินท์ชูนิ้วกลางใส่อีกฝ่าย พร้อมกับโน้มตัวเข้าไปหา “แต่เดี๋ยวก่อน เจ้าเล่ห์ ร้ายกาจของมึงนี่ มันยังไงวะ”
“ก็แบบ ปากหวาน หูตาแพรวพราว ขี้เต๊าะ ขี้อ้อน ท่าทางเจ้าชู้ขี้เอา ขี้หื่นไง แบบนี้แถวบ้านมึงยังเรียกว่าเสน่ห์มั้ยล่ะ”
“พอละๆ มึงไม่ต้องพูดละ กูสะเทือนใจว่ะ มึงเห็นกูเป็นคนแบบนี้เองเหรอเนี่ย”
เตชิตหัวเราะ “กูเนี่ย รู้จักมึงดีสุดๆ แล้ว”
รวินท์ถอนหายใจ “ถ้ามึงคิดจะตกลงปลงใจกับไอ้เด็กนี่ ก็รอให้หลายๆ อย่างชัดเจนก่อน ให้แน่ใจว่าเขาคิดจริงจังกับมึงก่อนนะ กูเป็นห่วง เพราะไอ้เด็กนั่นคงไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเราเห็นตอนนี้แน่”
“อืม กูรู้” เตชิตยิ้มบาง “กูรักมึงนะไอ้วิน”
“กูก็รักมึง ไอ้เต้ กูถึงอยากให้มึงมีความสุขสักที”
เตชิตขยับเข้าไปกระแซะ “ทุกวันนี้ก็สุขดี จะดีกว่านี้ถ้ามึงรักกูเหมือนที่กูรักมึง”
“จริงจังสักเรื่องได้มะไอ้เหี้ย” รวินท์ยกขาถีบอีกฝ่ายให้ออกห่าง
“กูก็จริงจังอยู่ จริงจังมาเป็นสิบปีแล้วนี่ไง”
“ไสหัวกลับห้องมึงไปนอนได้ละ อย่าลืมเอากล้วยไม้ที่รักของมึงไปด้วย”
“ไรวะ จีบหน่อยก็ไม่ได้ แค่นี้ต้องไล่กันด้วย”
รวินท์ส่ายหน้าไปมา “ถ้าเด็กนั่นได้ยิน กูต้องโดนรุมยำตีนเข้าสักวันแหงๆ”
“แหม อย่างกะไอ้น้องพิงค์ที่รักของมึงจะยอมงั้นล่ะ ถนอมมดไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมขนาดนี้อะ ดีไม่ดี คนที่จะโดนยำตีนจะเป็นคีรีด้วย” เตชิตพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ แล้วอุ้มกระถางกล้วยไม้ขึ้นมาถือไว้ “ขอบใจนะเว้ยวิน”
เจ้าของชื่อเรียกชำเลืองมองท่าทางประคบประหงมกล้วยไม้ของอีกฝ่ายแล้วก็เบ้ปากเล็กน้อย บางทีไอ้เต้เพื่อนเขาอาจจะแค่ปากแข็ง มันยังไม่ยอมรับความจริงก็เพราะมันเคยแต่รักเขา ไล่ตามเขา ไม่เคยเปิดใจให้ใครมาก่อน แต่เขาว่ามันชอบไอ้เด็กนั่นเข้าเต็มเปาแล้วล่ะ “ประคองกล้วยไม้มึงดีๆ ล่ะ ระวังสะดุดตีนใครล้มระหว่างทาง”
“จะมีตีนใครได้นอกจากตีนมึง” เตชิตเดินไปเปิดประตูห้องออก ขณะที่กำลังก้าวออกไปก็หันกลับมาบอกราตรีสวัสดิ์เพื่อนรักแล้วสาวเท้าเดินจากไป
พอกลับไปถึงห้อง ทันตแพทย์หนุ่มก็เอากระถางกล้วยไม้ไปวางไว้ตรงที่ประจำของมัน จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟา แล้วนึกย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ได้พบคีรีครั้งแรกที่เชียงใหม่ เด็กหนุ่มยืนอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก แถวนั้นมีร้านอาหารที่พวกนักศึกษาชอบมาฝากท้องกันหลายร้าน ตอนที่พวกเขายืนคุยกันอยู่ท่ามกลางสายฝนก็มีรถ BMW เข้ามาจอดใกล้ๆ หรือว่ารถคันนั้นจะเป็นของคีรีกันวะ ตอนนั้นฝนตกหนักมาก เขามองเห็นไม่ชัดเสียด้วย
ถ้าพวกเด็กคณะบริหารเป็นเพื่อนของคีรีจริง พวกเขาจะรู้จักกันได้อย่างไร ถ้าคีรีไม่ได้เรียนอยู่ด้วยกัน ปีสองก็น่าจะอายุราวๆ 19 – 20 ปีนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นคีรีก็ไม่ได้อายุสิบแปดอย่างที่บอกเขาน่ะสิวะ
แล้วทำไมคีรีต้องโกหกเขาด้วยล่ะ? จะแกล้งทำตัวแบบที่ผ่านมาไปเพื่ออะไรกันวะ ถ้าชอบเขารักเขา ทำไมไม่เข้ามาหาตรงๆ จะต้องทุ่มทุนผันตัวไปเป็นเด็กดอยไปเพื่ออะไรกันวะ?
เตชิตชักจะสงสัยหนักขึ้น คิ้วทั้งสองข้างแทบจะขมวดกันเป็นปม
คีรี... คุณเป็นใครกันแน่วะ
*TBC*บางทีพิหมอเต้ก็ดูปลงๆ จนเหมือนจะหนีไปบวช 55555 (อาการสืบเนื่องมาจากภูสอยเดือนอะนะคะ ทั้งกินแห้ว ทั้งเจ็บตัวเจ็บใจ โถๆๆ... /ทำไมดูเหมือนไม่สงสาร 
)
แต่ว่าหมอเต้หมอวินจับมือพากันสงสัยเด็กดอยแล้วววว จะโป๊ะเมื่อไหร่เนี่ยเด็กเอ๊ย 5555 ต้องสู้นะไอ้น้องงง~
ขอบคุณคนอ่านทุกๆ คนมากค่า แล้วก็สวัสดีปีใหม่ทุกคนอีกรอบนะคะ เอ้า น้องพิงค์ หมอเต้ หมอวิน เด็กดอย ไหว้พี่ๆ น้องๆ สิลู้กกกก~ 55555
หัวข้อ: เดือนอิงดอย Chapter 35 : เดือนอิงดอย (END)[190619] (อ่าน 306629 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก