Chapter 10 : กระตุกหนวดแมว
ในตอนบ่ายแก่ๆ ของวันศุกร์ หนึ่งสัปดาห์นับจากวันที่เตชิตและรวินท์บุกไปส่งคีรีที่ห้องพอดี
หลังจากคีรีไปวัดตัวสำหรับชุดที่จะใส่เดินในขบวนวันรับน้องขึ้นดอยเสร็จก็มานั่งปักหลักที่ใต้ตึกคณะกับเพื่อนๆ
เด็กหนุ่มโน้มตัวเท้าแขนลงกับโต๊ะ พลางมองหน้าเพื่อนชายทั้งสอง “ผ่านมาครบอาทิตย์แล้วนะ ไหนพวกมึงว่าจะส่งออกกะเหรี่ยงไงวะ”
เพื่อนสาวสองคนที่นั่งอยู่ข้างกันคิ้วกระตุกรัวๆ แทบจะลุกขึ้นยกโต๊ะทุ่มใส่ “นายเรียกใครกะเหรี่ยงฮะ ไอ้คีรี! ไอ้เพื่อนเฮงซวย! แหม เดี๋ยวนี้พอพูดชัดขึ้นหน่อยก็วิวัฒนาการจากปากคนไปเป็นปากหมาเลยนะ!”
เด็กหนุ่มรีบยกมือขึ้นบังศีรษะ “เรียกคนสวยจ้า~”
ปิ๊กโน้มเข้ามากระซิบ “ใจเย็นเว้ยมึง หมอวินเขาไม่ได้มาคณะวิดวะทุกวันนะเว้ย”
“ใช่ แต่เขามาวันนี้ตอนเย็น เจนี่กับยุ้ยไปสืบมาแล้ว เตรียมตัวมาพร้อมบุกละด้วย”
“ฮะ!” สามหนุ่มหันขวับไปที่สองสาวทันที ทำไมล้ำหน้า! ทำไมมาแรงกว่าใครเลยวะ!
“เอ้า นี่ก็ไปสืบมาเพื่อช่วยเหลือเพื่อนไง” เจนี่รีบแก้ตัว “ที่จริงก็ลองแอบถามเด็กวิดวะเรื่องหมอวินกับพี่ภูพิงค์อยู่เหมือนกันนะ ได้คำตอบมาแบบ... บางคนว่าแค่สนิทกันมากๆ เป็นคู่จิ้นกันเท่านั้น บางคนก็ว่าน่าจะคบกัน แต่ก็ไม่มีใครยอมฟันธงเลยอะ”
“โห...”
“ทึ่งอะดิ อึ้งอะดิ๊~ เดี๋ยววันนี้กะเหรี่ยงอย่างพวกเราจะออกโรง พวกนายคอยอืออากับฝีมือเลย คราวนี้ได้รู้แน่ว่าไอ้คีรีควรจะเตรียมใจไว้ทำไร่แห้วมั้ย”
“หมอวินจะจำพวกนายไม่ได้ใช่มั้ยวะ”
“โหย ถึงเจนี่กับยุ้ยจะสวยขนาดไหน แต่เขาก็เป็นหมอฟันนะเว้ย วันนึงเจอคนไข้เป็นสิบๆ ไม่มานั่งจำหน้าพวกเราหรอก”
คีรีเม้มปาก “อืม นั่นสินะ”
แล้วเมื่อได้เวลาฤกษ์งามยามดี สองสาวก็เข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา ยกเซ็ตเครื่องสำอางขึ้นมาเรียงแล้วแต่งหน้ากันให้สวยเช้ง เปลี่ยนใส่ชุดนักศึกษาชุดใหม่ด้วย เอาให้รัดรูปสักหน่อย จากนั้นก็เอาซิลิโคนยัดหน้าอกให้อึ๋มจนกระดุมเสื้อต้องร้องขอชีวิต คว้ากุชชี่สุดหรูส้นเข็มสูงปรี๊ดขึ้นมาสลับใส่กับบาจาคู่โปรด และต้องไม่ลืมที่จะพรมน้ำหอมกลิ่นบางเบา เซ็กซี่ ฟีโรโมนกระจายสุดๆ
พอเดินออกมาจากห้องน้ำ สามหนุ่มก็รีบผิวปากให้กำลังใจ แม้ความสวยน่ารักของพวกเธอจะไม่มีผลต่อพวกเขาก็ตามที แต่จากที่กวาดตามองไปใต้ตึก พวกรุ่นพี่รุ่นน้องผู้ชายคนอื่นๆ ในคณะก็ให้ความสนใจกันอยู่นะ หันมองตามกันคอแทบหักเลยทีเดียว
“สู้นะเว้ย พวกนายคือความหวังของไอ้คีรีมันเชียวนะ” ฟลุคบอกกับสองสาว ก่อนปิ๊กจะขับรถพาทั้งคู่ไปทิ้งไว้ที่หน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ตามแผน
“ได้เรื่องแล้วจะกลับคณะเมื่อไหร่ก็โทรมา เดี๋ยวมารับ”
สองสาวหัวเราะคิกคักพร้อมเชิ่ดใส่ “ไม่ต้องเว้ย เดี๋ยวให้หมอวินไปส่งก็ได้”
ปิ๊กเบ้ปากเล็กน้อยเพราะเหม็นความมั่นหน้าของเพื่อน แต่ก็พยักหน้าเออออพอไม่ให้ทั้งสองเสียเซลฟ์ “เออๆ งั้นจะรอที่คณะละกัน”
เพียงแค่ก้าวแรกที่ก้าวเข้าไปในตึก สายตาของหนุ่มๆ วิศวะก็ทำให้พวกเธอรู้สึกฟินไม่ใช่น้อย คงเพราะที่คณะบริหารมีแต่คนสวยๆ เวลาอยู่ในคณะตัวเองจึงไม่ค่อยเด่นสักเท่าไหร่ แต่พอมาเดินที่คณะวิศวะนี่ ผู้ชายเยอะมากกกก เดินสับเท้าไปก็รู้สึกราวกับมีสปอตไลต์ส่องตาม เหมือนเดินอยู่บนวิคตอเรียซีเคร็ตรันเวย์เลย
“อูยๆ ผู้ชายเต็มไปหมดเลยยุ้ย” เจนี่เดินไปยิ้มไป ไม่อยากกลับคณะแล้วโว้ย
“คนนู้นก็หล่อ คนนั้นก็น่ารัก ทำไมคณะเราไม่มีแบบนี้บ้างอะเจนี่”
“ไม่น่าเลือกเรียนบริหารแต่แรกเลย”
เดินไปเดินมาก็เห็นเป้าหมายอยู่รำไร ขนาดเห็นแค่เสี้ยวหน้ายังรู้เลยว่าใช่ หล่อฉิบหาย หล่อออร่าอลัง หล่อหรูหรามีระดับ หล่อโคตรไม่บันยะบันยังเลยแม่ง
ทันตแพทย์หนุ่มนั่งอยู่ที่โต๊ะตามลำพัง ส่วนโต๊ะอื่นรอบๆ ก็มีนักศึกษานั่งอยู่บ้างประปราย เขากำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์อะไรบางอย่างลงในโทรศัพท์มือถือ
“อยู่คนเดียวด้วย ตื่นเต้นอะ” เจนี่สะกิดเพื่อนสาวยิกๆ
“ยุ้ยจะเป็นลมแล้ว”
สองสาวจับมือกันแน่นเพื่อเรียกขวัญกำลังใจ ก่อนจะสับเท้าฉับๆ ตรงเข้าไปยังโต๊ะที่รวินท์นั่งอยู่ จากนั้นก็ปล่อยปากกาในมือให้ร่วงลงบนโต๊ะตรงหน้าทันตแพทย์หนุ่ม
“อุ๊ย ขอโทษนะคะ”
คนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้น แล้วโปรยยิ้มการค้าตามธรรมเนียม เขาเอื้อมมือไปหยิบปากกาส่งคืนให้ “นี่ครับ”
พวกเธอยิ้มรับแบบหวานจ๋อยที่สุด “ขอบคุณค่า เอ่อ ขอนั่งด้วยแป๊บนึงนะคะ”
“รองเท้ากัดน่ะค่ะ” พอนั่งลงได้ยุ้ยก็เปิดศึกทันที เธอยื่นขาเรียวขาวออกมาโชว์แล้วก้มลงถอดรองเท้าขึ้นมาดู
เจนี่หันขวับไปจิกตามองเพื่อนสาวอย่างเคืองๆ หนอย! เธอช้าไปนิดเดียว โดนล้ำหน้าไปก่อนเสียได้! “ร้อนจังเลยนะคะ” เธอจับคอเสื้อตัวรัดติ้วที่สวมอยู่กระพือเบาๆ พร้อมกับโน้มตัวไปยังคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกันเล็กน้อย
ทว่า...
“เชิญนั่งตามสบายนะครับ” รวินท์ลุกขึ้นพรวด คิดว่าควรจะเลี่ยงพวกเธอไปก่อนที่ลมพายุหึงจะพัดมา
สองสาวเลิกคิ้วขึ้น “อ้าว คุณหมอจะไปไหนคะ!”
“อ้อ” ทันตแพทย์หนุ่มชะงัก พวกเธอรู้จักเขาซะด้วยสิ ถ้างั้นเมื่อกี้ก็จงใจอย่างที่คิดไว้แต่แรก มาแนวนี้ไม่ธรรมดาแน่ รวินท์ทำหน้ากรุ้มกริ่ม “ผมจะไปซื้อน้ำดื่มสักหน่อย”
“คอแห้งพอดีเลยค่ะ ขอเจนี่ไปด้วยคนนะคะ”
“อยากดื่มน้ำอะไรล่ะครับ เดี๋ยวผมซื้อมาให้ก็ได้”
โอ้โห! สุภาพบุรุษโคตรๆ
สองสาวอยากจะจิกเล็บลงบนโต๊ะแล้วหวีดร้องให้ดังไปถึงคณะตัวเอง
รวินท์โน้มใบหน้าเข้าไปหาพวกเธอเล็กน้อย “คุณเจนี่ แล้วนี่คุณ...”
“ยุ้ยค่า” เจ้าของชื่อตอบด้วยเสียงหวานจ๋อยระดับสอง
“โอเค คุณเจนี่กับคุณยุ้ย จะดื่มน้ำอะไรดีครับ” รวินท์โปรยยิ้มรอบสอง เขากำลังวางแผนจะตะล่อมถามพวกเธอ เพื่อให้รู้ถึงจุดประสงค์ที่พวกเธอเข้ามาหาเขา เพราะอย่างแรก รุ่นน้องของภูพิงค์ในคณะไม่มีใครคิดจะจีบเขาแน่ อย่างที่สอง พวกเธออาจจะเข้าหาเขา เพื่อที่จะเข้าถึงภูพิงค์อีกทีน่ะสิ
ช่วงนี้พิงค์ก็ดูจะป๊อบปูลาร์มากเหลือเกิ๊น เขากดดูรูปภาพอีกฝ่ายในเฟซบุ๊คทีไร เห็นมีแต่สาวๆ มาคอนเมนต์จีบเต็มไปหมด
“เกรงใจคุณหมอจังเลยค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ นิดๆ หน่อยๆ เอง”
“งั้นตามใจคุณหมอดีกว่าค่ะ น้ำอะไรก็ได้” พอรวินท์เดินออกจากโต๊ะไป พวกเธอก็กุมมือกันแน่นแล้วหวีดเบาๆ
ทันตแพทย์หนุ่มเดินหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับน้ำส้มกระป๋อง เขาหยิบจากถุงมาเปิดออกแล้วส่งให้พร้อมกับหลอด “คิดว่าคนสวยๆ น่าจะชอบดื่มน้ำส้มล่ะมั้ง ใช่มั้ยครับ”
น้ำตาจะไหลแล้วโว้ยยยย ฟินนน! เจนี่กับยุ้ยใช้ขาเขี่ยกันไปเขี่ยกันมาจนแทบจะพันกันอยู่แล้ว เวลานี้แทบจะลืมหน้าเพื่อนที่ชื่อคีรีและจุดประสงค์หลักที่มาที่นี่ไปแล้วเนี่ย
“แล้ว...คุณเจนี่กับคุณยุ้ยอยู่คณะอะไรเหรอครับ”
พวกเธอเลิกคิ้วขึ้น “อุ๊ย คุณหมอรู้ด้วยเหรอคะว่าพวกเราไม่ได้เรียนคณะนี้”
“ก็เดาเอาน่ะครับ ผมมาคณะนี้บ่อยนะ แต่ไม่เคยเห็นพวกคุณมาก่อนเลย เพราะถ้ามีคนน่ารักๆ แบบพวกคุณยังไงผมก็ต้องจำได้แน่”
“คุณหมอปากหวานจังเลย~” ยุ้ยใช้เสียงหวานระดับสามแล้วตอนนี้ เธอพูดพลางใช้นิ้วจิ้มจึ๊กๆ ลงบนโต๊ะด้วยความเขิน “อยู่บริหารค่ะ”
“เรียนปีหนึ่งรึเปล่าครับ”
“ปีสองแล้วค่า”
ทันตแพทย์หนุ่มอมยิ้มและตีหน้าซื่อ “แล้วมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ มาหาใครรึเปล่า”
“ถ้าบอกว่ามาหาคุณหมอ จะเชื่อมั้ยคะ”
รวินท์หัวเราะ “ไม่เชื่อหรอก ผมไม่ได้เรียนคณะนี้นะ”
“แต่คุณหมอก็มาคณะนี้บ่อยๆ ไม่ใช่เหรอคะ”
“อืม” ทันตแพทย์หนุ่มพยักหน้า รู้ซะด้วยแฮะ แปลว่าก็ตามข่าวคราวของเขามาเหมือนกันสินะ สายตาของทันตแพทย์หนุ่มจับจ้องพวกเธอนิ่ง เป็นผลให้สองสาวเขินอายม้วนต้วน สักพักเขาก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง “ผมชอบดูน้องๆ วิดวะเขาประชุมเชียร์กัน เพราะตอนเรียนที่คณะผมไม่มีแบบนี้น่ะครับ ผมว่าน่าสนุกดี ที่จริงวันนี้ก็ผมก็นัดน้องๆ ไปกินข้าวด้วยกันด้วย แต่ผมมาเร็วไปหน่อย เขายังไม่เริ่มประชุมเชียร์กันเลยเนี่ย”
“น้องๆ นี่ หมายถึงพี่ภูพิงค์รึเปล่าคะ”
แน่ะ รู้จักเขา รู้จักพิงค์ด้วย ทำให้ยิ่งสงสัยว่าพวกเธอต้องการอะไรจากเขากันแน่
แต่รวินท์ก็พยักหน้าหงึกๆ
“คุณหมอดูจะสนิทกับคณะนี้มากเลยนะคะ หรือจะมีแฟนอยู่คณะนี้รึเปล่าน้า~”
ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มน้อยๆ ตรงมุมปาก “แล้วสาวบริหารละครับ อยากมีแฟนคณะนี้รึเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ อยากมีแฟนเป็นหมอ” พวกเธอตอบแบบไม่ต้องคิดด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน หัวเราะคิกๆ แบบเขินๆ แล้วพูดต่อด้วยเสียงหวานระดับสี่ “เมื่อกี้คุณหมอว่ามาเร็วไปหน่อย ถ้างั้นคุณหมอก็ยังพอมีเวลาน่ะสิคะ”
“ทำไมเหรอครับ”
“เนี่ย คณะยุ้ยกับเจนี่อยู่ไกล๊ไกลค่ะ พวกเราเพิ่งมาคณะนี้ครั้งแรก เพื่อนมาส่งแล้วก็กลับไปก่อน ตอนนี้ก็เลยไม่รู้จะกลับยังไงเลย รบกวนคุณหมอไปส่งพวกเราหน่อยได้มั้ยคะ แล้วเดี๋ยวพวกเราจะพาคุณหมอไปชิมของอร่อยที่คณะเป็นการตอบแทนน้า~ กว่าประชุมเชียร์จะเสร็จคงอีกพักใหญ่ จะได้มีอะไรรองท้องนะคะ นะค้า~” เด็กสาวพูดเสียงอ้อนระดับแม็กซ์ งัดมารยาที่มีทุกเล่มเกวียนออกมาโถมใส่อีกฝ่าย กะว่าจะดึงตัวทันตแพทย์หนุ่มออกไปอยู่ตามลำพังกับพวกเธอ จะได้แจกขนมจีบได้ถนัด คราวนี้พวกเธอจะได้ขอเบอร์โทรศัพท์ ขอไลน์และแอ๊ดเฟซบุ๊คให้เสร็จ
เจนี่ไม่ยอมแพ้เพื่อนสาวที่วันนี้ท็อปฟอร์มเหลือเกิน “ถ้าต้องเดินกลับเองคงต้องปวดขามากเลย คณะเราไปทางไหนก็ไม่รู้ค่ะคุณหมอ อากาศก็ร้อน~ร้อน”
“น่าสงสารจัง” แน่ะ รู้กระทั่งว่าวันนี้เขาขับรถมาที่นี่ด้วย อะไรจะขนาดนั้น!
ขณะเดียวกันภูพิงค์และผองเพื่อนก็เดินอาดๆ ตรงมายังโต๊ะที่ทันตแพทย์หนุ่มนั่งอยู่กับสองสาว พอมาถึงก็เรียกชื่อคนที่นั่งอยู่เสียงเข้ม
“พี่วิน ทำอะไรครับ”
รวินท์หันไปยิ้มให้เด็กหนุ่ม “พิงค์ มาพอดีเลย คือน้องสองคนเขาหลงคณะมาน่ะ เขาอยากจะให้ผมไปส่งเขากลับคณะบริหารสักหน่อย แต่ผมไม่ได้เรียนที่นี่ พวกคุณน่าจะรู้ทางดีกว่าเนอะ ช่วยหน่อยได้มั้ย”
สองสาวเบิกตากว้าง แล้วค่อยๆ หันไปมองกำแพงรุ่นพี่หน้าตึงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ!
ภูพิงค์หันไปทางรุ่นน้องปีสาม พร้อมกับกวักมือเรียกมาสองคน “ช่วยพี่หน่อย พาน้องผู้หญิงไปส่งคณะทีนะ”
“ได้เลยพี่พิงค์” สองหนุ่มหน้าโหดลุกขึ้นพรวด เดินดุ่มๆ ตรงเข้ามาหาสองสาว “เชิญทางนี้ครับ”
เจนี่กับยุ้ยยิ้มแหยๆ จะพูดอะไรก็เกรงใจรุ่นพี่ท่าทางดุๆ ที่ยืนกันเป็นแผงข้างๆ นี่ พวกเธอลุกขึ้นช้าๆ หันไปบอกลาทันตแพทย์หนุ่มแล้วเดินตามสองหนุ่มรุ่นพี่ออกไป แผนที่วางกันไว้พังพินาศแบบไม่เหลือชิ้นดี
ภูพิงค์ส่งสายตาดุๆ ใส่คนที่นั่งอยู่ “พี่วิน คุยกันแป๊บดิ”
“อือ มีไรก็คุยมา” หากรวินท์ก็ยังทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ในขณะที่เพื่อนๆ ของเด็กหนุ่มหันมองกันไปมาเลิ่กลั่ก
“ไปคุยกันที่เงียบๆ ดีกว่า มาทางนี้หน่อยครับ” เด็กหนุ่มเดินนำออกไป ในขณะที่ซัน ขิงและดิวถลาเข้ามาเขย่าแขนทันตแพทย์หนุ่ม
“พี่วิน ไปคุยกับมันหน่อยเหอะ เดี๋ยวมันอกแตกตาย ประชุมเชียร์ไม่ได้พอดี”
“เออๆ” รวินท์ลุกขึ้นเดินตามไปช้าๆ
ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องน้ำด้านในสุดของตึกซึ่งมีพวกเขาอยู่เพียงลำพัง พอลับตาคนเท่านั้นภูพิงค์ก็สลัดคราบพี่ว้ากสุดขรึมออกแล้วหันมาทำหน้างอแงใส่
“พี่วินอ่า รู้ว่าผมหึงแล้วทำไมทำแบบนี้วะ”
ทันตแพทย์หนุ่มยกแขนขึ้นกอดอก “โห คนที่มีสาวๆ ไล่ตามเป็นพรวน ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกว่ะ”
“สาวที่ไหนตามเป็นพรวนวะ ผมไม่รู้เรื่องเลยนะ”
รวินท์เบือนหน้าหนี “ไม่ต้องมาทำพูดดี ตั้งแต่ผมเหยียบเข้าคณะคุณมานี่ ทั้งเพื่อนทั้งรุ่นน้องคุณผลัดกันมาฟ้องจนพื้นรอบโต๊ะที่ผมนั่งขึ้นเงาแล้ว”
ภูพิงค์ขมวดคิ้ว “ฟ้องว่าอะไรครับ”
“ว่ามีน้องๆ ผู้หญิงต่างคณะมารอดูคุณว้ากแล้วยังมีของมาฝากด้วยทุกวัน”
“โธ่ แต่ผมก็ไม่เคยสนใจ ไม่เคยรับของจากใครเลยนะพี่!”
“แน่ใจ?”
“แน่ใจล้านเปอร์เซ็นต์”
“อือ งั้นก็ดี”
เด็กหนุ่มพูดเสียงดุ “แล้วพี่ล่ะ”
“ผมทำไม”
“กับน้องผู้หญิงสองคนนั่น”
“ผมก็ไม่ได้ไปส่งเขามั้ย แล้วอีกอย่าง ผมก็ส่งข้อความไปบอกคุณก่อนแล้วด้วย”
“พี่จงใจทำให้ผมหึงเหรอ”
รวินท์ยิ้มมุมปาก “อือ”
ภูพิงค์พ่นลมหายใจออกมาหนักๆ พลางยกมือขึ้นกุมขมับ พี่วินก็ยังเป็นพี่วินคนเดิม ปั่นหัวเขาได้เก่งไม่เปลี่ยนเลย
“ผมก็หึงเป็นเหมือนกันนะ” คำพูดนั้นเรียกให้เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาประสานสายตาด้วย “ที่จริงก็อยากจะมาเฝ้าคุณมันทุกเย็น”
คนอ่อนวัยกว่ายิ้มกว้าง เขาโอบเอวทันตแพทย์หนุ่มพร้อมกับดึงเข้าหาตัว “ผมก็อยากให้พี่มาเฝ้าทุกวันเหมือนกัน” แล้วแต้มจูบริมฝีปากสีแดงตรงหน้าเบาๆ “ไอ้พวกน้องปีหนึ่งจะได้รู้สักทีว่าเราแค่ไม่ใช่คู่จิ้นกันเฉยๆ แต่เป็นแฟนกันจริงๆ”
“พิงค์นี่น่ารักไม่เปลี่ยนเลยน้า” รวินท์หยิกแก้มอีกฝ่ายอย่างมันเขี้ยว
“พี่วินต่างหากที่น่ารัก” เด็กหนุ่มจูบเรียวปากตรงหน้าอีกครั้งอย่างไม่เบาแรงนัก
“เดี๋ยวจะมีประชุมเชียร์แล้วใช่มั้ย”
“อือ แต่ไม่อยากประชุมแล้ว อยากกลับห้องกับพี่วินอ่ะ”
“ไปประชุมเถอะ จะได้เหลือแรงน้อยๆ หน่อย” ทันตแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นเขกศีรษะคนอ่อนวัยกว่า “แล้วผมจะนั่งดูคุณจากในตึกนะ ห้ามเหล่สาวๆ นะเว้ย”
“ครับ” ภูพิงค์เบียดส่วนกลางร่างเข้าหาอีกฝ่าย “ขอจูบอีกทีนะ” แต่พอริมฝีปากสัมผัสกัน เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นขัดจังหวะ
“ไอ้พิงค์ มึงจะสั่งเสียนานไปไหน พอได้แล้วโว้ย! ไปประชุมเชียร์ได้แล้ว!”
เด็กหนุ่มถอนหายใจ “เออ! จะไปเดี๋ยวนี้แหละ!” แต่พอเขาผละออก รวินท์ก็ดึงแขนเขากลับเข้าไปหาแล้วบดจูบริมฝีปากเขา
ทันตแพทย์หนุ่มยกแขนขึ้นโอบลำคอ พร้อมกับสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากคนอ่อนวัยว่า
ภูพิงค์อมยิ้มอย่างพอใจ เขาเคลื่อนมือลงต่ำเพื่อขยำสะโพกคนในอ้อมแขนเบาๆ และเมื่อละริมฝีปากออกจากกันก็กระซิบบอก “เดี๋ยวไปต่อที่ห้องนะครับ”
“อือ” รวินท์ใช้ปลายนิ้วเช็ดริมฝีปากเด็กหนุ่มให้ “ไปเถอะ”
ฝ่ายสองสาวเมื่อกลับไปถึงคณะได้ก็แทบจะเดินร้องกรี๊ดๆ ตั้งแต่ป้ายคณะไปยันโต๊ะของเพื่อนๆ ในตึก ระหว่างทางที่สองหนุ่มวิศวะขับรถมาส่ง พวกเขาไม่ได้พูดอะไรเลย เป็นช่วงเวลาที่อึดอัดที่สุดในชีวิต จนกระทั่งตอนลงจึงหันมาพูดเสียงเรียบ “คราวหน้าก็จำทางดีๆ จะได้ไม่หลงทางบ่อยนะครับน้อง” แล้วขับออกไป
“แหม! ใครมันจะโง่จนหาทางกลับคณะไม่ได้วะ! เขาเรียกว่าอ่อยโว้ย!” เจนี่บ่นกระปอดกระแปด
“แต่หมอวินน่ะ สุดยอดไปเลยเนอะ คนอะไรไม่รู้มีเสน่ห์โคตรๆ ใครไม่รักไม่หลงก็บ้าแล้ว เจนี่คิดเหมือนกันมั้ย”
“ที่สุด! ขนาดไอ้คีรีเตือนไว้แล้ว เจนี่ยังเพ้อเลย ทั้งหล่อ สุภาพ แล้วยังปากหวานโคตรๆ คือถ้าเป็นไอ้คีรีพูดแบบหมอวิน เจนี่จะด่าว่าตอแหลซ้ำๆ เท่าอายุมัน แต่พอหมอวินพูด เจนี่เคลิ้มเชื่อหมดใจเทหมดหน้าตักอะ”
“ยุ้ยว่านะ ตอนนี้ไอ้คีรีมันยังอ่อนประสบการณ์ แต่อนาคตมันคงไม่แพรวพราวไม่แพ้หมอวินแหงๆ”
“เจนี่ก็ว่างั้น”
พวกเธอเดินไปบ่นไป ไม่นานก็ถึงโต๊ะที่นั่งของเพื่อนชายอีกสามหน่อ
พอคีรีเห็นพวกเธอเข้าก็ลุกขึ้นพรวด “เป็นไงบ้างวะ!”
สองสาวเบ้ปากแล้วส่ายหน้า “เจนี่กับยุ้ยไม่ไปแล้วนะ ไอ้คณะเนี้ย”
ฟลุคกับปิ๊กรีบลุกมาต้อนพวกเธอให้นั่งลงก่อน “เฮ้ย ใจเย็น นั่งก่อน ได้เจอหมอวินมั้ยเนี่ย”
“เอ้า ดื่มอะไรหน่อยมั้ย เราซื้อมาไว้ให้” คีรีส่งกระป๋องน้ำส้มให้ ซึ่งพอสองสาวเห็นเข้าก็ผงะ
“พวกเราคงหลอนน้ำส้มไปอีกนานๆ” จากนั้นพวกเธอก็เล่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นมาหมาดๆ ให้ทุกคนฟัง
สามหนุ่มพยักหน้าหงึกๆ แล้วยกมือขึ้นกุมขมับ “อือ สรุปว่าจีบก็ไม่ติด แถมไม่ได้รู้อะไรเพิ่มมาเลย แต่หมอวินน่ะ รู้ว่านายสองคนเป็นใคร เรียนคณะไหน ปีอะไร เวรกรรม!”
“พวกนายอะ หมอวินเขาไม่ธรรมดาเลยนะเว้ย”
“เราก็เตือนแล้วไง” คีรีเอื้อมมือไปลูบศีรษะเพื่อนสาวทั้งสองเพื่อปลอบใจ “ขวัญเอ๊ยขวัญมานะ”
“ถ้าพี่ภูพิงค์ไม่เข้ามาขัดจังหวะก็น่าจะได้รู้อะไรมากกว่านี้แหละ”
“เราว่า ได้รู้นี่คือหมอวินได้รู้หมดทุกอย่าง เพราะพวกนายโป๊ะแตกสารภาพออกไปหมดน่ะสิ”
สองสาวยิ้มแห้งแล้วพูดเสียงอ่อย “แต่เห็นว่าเดี๋ยวจะมีประชุมเชียร์ หมอวินว่าจะรอไปกินข้าวกับพวกพี่ภูพิงค์ ถ้างั้นหมอวินน่าจะอยู่ที่คณะอีกสักพักนะ”
ปิ๊กขมวดคิ้วครุ่นคิด “ว่าแต่... ทำไมพี่ภูพิงค์ต้องเข้ามาขัดจังหวะด้วยวะ”
ฟลุคพยักหน้าหงึกๆ “หรือว่า... จะหึง?”
“พูดยากว่ะ ดูสีหน้าไม่ออก” สองสาวตอบ
ฟลุคกับปิ๊กหันมองหน้ากันแล้วพูดขึ้น “งั้นเดี๋ยวหมอวินต้องเจอพวกกู!”
“เดี๋ยวๆ” คีรีคว้าแขนเพื่อนหนุ่มทั้งสองคนไว้ “ยุ้ยกับเจนี่เพิ่งเข้าไป พวกมึงจะตามไปเลยเหรอ มันจะไม่น่าสงสัยรึไงวะ”
“ไม่ไปตอนนี้แล้วจะไปตอนไหนวะ หมอวินจะมาที่คณะอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้”
เด็กหนุ่มปล่อยมือออก “นั่นสินะ”
“ไม่ต้องห่วงเว้ย พวกกูวางแผนไว้แล้ว ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเขามีแฟนรึยัง เป็นแฟนกับพี่ภูพิงค์หรือเปล่า คอยดูคารมคมหอกของพวกกูเถอะ!”
คีรียิ้มแหยๆ “ขอบใจว่ะ แต่ระวังหน่อยละกัน หมอวินไม่ใช่คนที่จะหลอกถามอะไรได้ง่ายๆ นะเว้ย”
“เออน่ะ เพื่อนมึงก็ใช่ย่อยมั้ยล่ะ” สองหนุ่มยืดอกตอบ
TBC
ตอนนี้มีน้องพิงค์กับพี่วินมาแจมด้วย เผื่อมีใครคิดถึงนะคะ อิอิ ทุ่มน้ำตาลหวานใส่กันแบบน่าหมั่นไส้ไม่เปลี่ยนเลย สงสารหมอเต้ที่ต้องอยู่กับสองคนนี้ 555555
ทางเพื่อนสาวสองคนของคีรีก็แพ้น็อคไปเรียบร้อย แล้วเพื่อนหนุ่มจะรอดมั้ย ติดตามตอนหน้าค่ะ
แต่ว่าตอนนี้หมอเต้ไม่มีซีนเลยเนอะ ไว้ตอนหน้าฮัสกี้ทบต้นทบดอกให้นะคะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่า
หัวข้อ: เดือนอิงดอย Chapter 35 : เดือนอิงดอย (END)[190619] (อ่าน 307377 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก