Chapter 9.5 : ความหลังเมื่อครั้งเปิดเทอมใหม่ช่วงเปิดเทอมใหม่ ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนภายในมหาวิทยาลัยก็จะได้พบเจอกับบรรยากาศของการรับน้องใหม่ ซึ่งมีทั้งแบบเรียบง่าย สนุกสนานและเคร่งเครียด สำหรับคีรีนั้นเป็นเทอมแรกของการขึ้นปีสอง เขาเป็นรุ่นพี่แล้วก็เลยไปร่วมกิจกรรมของคณะบ่อยขึ้น เพราะตั้งใจจะเอาอย่างเตชิต ทันตแพทย์หนุ่มในใจเขา
ทำเป็นพูดดีไป อย่างกับคณะเขามีกิจกรรมอะไรมากมายอย่างนั้นล่ะ
ขณะที่คีรีและผองเพื่อนนั่งกินมื้อเที่ยงกันที่โรงอาหารของคณะ พวกเขาก็ได้ยินรุ่นน้องสาวๆ ปีหนึ่งพูดถึงภูพิงค์ รุ่นพี่วิศวะปีสี่กันไม่ขาดปาก ได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นพี่ว้ากที่มาดเนี้ยบ ดุและนิ่งขรึมมาก แต่แตกต่างจากพี่ว้ากคนอื่นๆ ตรงที่ใบหน้าเกลี้ยงเกลา หล่อเหลาและเท่สุดๆ จนทำให้สามารถมองข้ามความดุและโหดไปได้ แถมยังเป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆ คณะเขาเป็นที่สุด
“พี่คีรีก็หล่อนะ แต่ฉันชอบหล่อแบบแบ้ดๆ หน่อยอ้า~” เสียงของรุ่นน้องแว่วมากระทบใบหู
คีรีทำหน้างง ก่อนจะหันไปถามเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน “เราดูเป็นคนดีมากเลยเหรอยุ้ย”
เจ้าของชื่อแทบจะพ่นอาหารออกจากปาก “เราว่าน้องเขาหมายถึงลุคมากกว่ามั้ยวะ มันเป็นการเปรียบเทียบน่ะ แบบคุณชายกับนายหัวไง คุณชายก็จะดูเพอร์เฟ็กต์ๆ เนี้ยบๆ แต่นายหัวก็จะแบบลุยๆ นักเลงหน่อยๆ อะไรแบบนี้ เก็ตมะ”
“นายหัวนี่... เป็นใครวะ”
เจนี่ยื่นหน้าเข้ามาร่วมวง “นายหัวก็คือแบบ ที่ทางเหนือเรียกว่าพ่อเลี้ยงอะ เป็นพวกเจ้าพ่อ ผู้ยิ่งใหญ่ ผู้มีอิทธิพล มีลูกน้องเยอะๆ ไง”
“ผู้หญิงชอบลุคแบบพ่อเลี้ยงเหรอ”
ยุ้ยกับเจนี่ยกมือขึ้นกุมขมับ “ไม่ใช่โว้ย! บอกแล้วว่าเปรียบเทียบ!”
“งั้นพวกนายชอบแบบพี่ภูพิงค์หรือแบบเรา”
สองสาวนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ พวกเธอหันมองหน้ากันก่อนตอบ “ขอไม่เลือกทั้งสองช้อยส์ได้มะ”
“แล้วชอบแบบไหน”
ถ้าจะตอบว่าชอบแบบหมอวิน พวกเธอก็เกรงว่าจะทำให้เพื่อนสะเทือนใจ ก็เลยทำเป็นเงียบไปเสียอย่างนั้น
“ทำไมเงียบวะ” คีรีขมวดคิ้ว “แล้ว... พวกนายคิดว่าหมอเต้จะชอบแบบไหน”
คำตอบก็เหมือนเดิมแหละ ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสารเพื่อน พวกเธอจึงยกขาสะกิดปิ๊กกับฟลุคที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างไม่สนใจใครให้ช่วยหน่อย
ฟลุคเงยหน้าขึ้นหลังจากโดนเตะหน้าแข้งไปสามที “เออ แต่คนหล่อๆ คณะเราก็มีตั้งเยอะป่ะวะ กูว่าเด็กวิดวะหล่อเพราะมีชอปแหงๆ เราตัดชอปบริหารใส่กันบ้างเหอะว่ะ”
ปิ๊กตอบ “ใส่ไปทำไรวะ แล็บก็ไม่ได้มีกะเขามะ”
“พวกมึงเคยเห็นพี่ภูพิงค์ที่เขาพูดถึงกันมั้ยวะ” คีรีเบนเข็มมาถามเพื่อนชายทั้งสองคนบ้าง
“เคยดิ มึงก็เคย ไอ้บ้า ตอนงานลอยโคมไง คนที่ตีกลองสะบัดชัยอะ ในเพจของวิดวะก็ลงรูปคู่กับหมอวินอยู่บ่อยๆ”
“จำไม่ได้เลยว่ะ สงสัยต้องไปหาดูอีกรอบ”
“เราได้ยินว่าหมอวินสนิทกับพี่ภูพิงค์มาก แล้วหมอวินก็มาช่วยคณะวิดวะเรียกแขกกับขายของเป็นประจำ” เจนี่เอ่ยขึ้น “น่าแปลกที่พวกเขาสนิทกันได้เนอะ หมอวินดูใจดี เป็นคนชิลๆ เข้ากับคนง่าย แต่พี่ภูพิงค์ดูดุจะตาย เจอทีไรก็เห็นทำหน้านิ่งๆ ไม่เห็นเคยยิ้มให้ใครเลย”
“พวกนายว่าพี่ภูพิงค์จะรู้จักกับหมอเต้มั้ยวะ”
“สนิทกับหมอวินขนาดนั้น กับหมอเต้ก็น่าจะรู้จักกันมั้ย” ยุ้ยตอบ
“หรือว่าหมอวิน หมอเต้ กับพี่ภูพิงค์จะเป็นรักสามเส้ากันวะ” ปิ๊กพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะชะงัก เพราะทำให้ทุกคนในโต๊ะหันมาทำตาดุๆ ใส่เขา “เอ่อ กูพูดเล่นจ้า”
“รีบกินแล้วไปเรียนกันเหอะว่ะ กินๆ เร็วๆ” เจนี่พูดตัดบท
หลังเลิกเรียนในตอนบ่าย เหล่านักศึกษาปีสองจากทุกภาคมีนัดประชุมรวมกับทีมสมาชิกสโมสรนักศึกษาของคณะบริหารธุรกิจและประธานรุ่นเพื่อคุยเรื่องงานรับน้องขึ้นดอยที่จะมีขึ้นในเดือนหน้า
เมื่อบอกกล่าวถึงกำหนดการและแผนงานเรียบร้อยแล้ว ขณะที่พวกนักศึกษากำลังทยอยเดินออกจากห้องประชุม สมาชิกสโมสรนักศึกษาก็เรียกตัวบางคนไว้ คีรีกับผองเพื่อนก็เป็นหนึ่งในกลุ่มนักศึกษาที่ถูกเรียกไว้ด้วย
“มีอะไรเหรอครับ” เด็กหนุ่มยิ้มเจื่อนๆ ในใจก็แอบกลัวว่าจะโดนบ่นเรื่องรับน้องขึ้นดอยปีที่แล้ว ที่พวกเขาพร้อมใจกันโดดไปเที่ยวเสียอย่างนั้น เขาหันไปสบตากับเพื่อนอีกสี่คนในกลุ่มซึ่งก็กำลังยิ้มแห้งอยู่เช่นกัน
“ปีที่แล้วไม่เห็นหน้าทั้งห้าคนเลยน้า~”
เอาแล้วไง!
คีรีหัวเราะแหะๆ “คือพวกผมท้องเสีย”
“ไปกินอะไรกันมานะ ท้องเสียทีทั้งกลุ่ม” รุ่นพี่เบ้ปากเล็กน้อย “ก็ไม่ว่ากัน แต่ปีนี้อยากขอความช่วยเหลือหน่อยนะครับ”
“ได้เลยคร้าบ/ค่ะ” ทั้งห้าคนรีบพยักหน้า
“ผมอยากให้พวกคุณเป็นตัวหลักช่วยคุมน้องๆ หน่อยนะ มีพี่หน้าตาดีๆ มา น้องๆ จะได้มีกระจิตกระใจมาทำกิจกรรมกัน แล้วก็...ปิ๊กกับฟลุค ไหนๆ พวกคุณก็เป็นนักกีฬาเก่า ไปช่วยพวกผมซ้อมวิ่งกับน้องหน่อย ส่วนเจนี่กับยุ้ยพี่ลีดฝากมาเตือนว่าอย่าลืมนัดวันพรุ่งนี้ด้วย”
ทั้งสี่คนพยักหน้ารัว “ได้ค่ะ/ครับ”
คีรีเลิกคิ้วขึ้น “แล้วผมล่ะพี่”
“คุณน่ะ มากับผมหน่อย” รุ่นพี่สโมฯ คนหนึ่งสะกิดเรียกแล้วเดินนำเด็กหนุ่มออกไปคุยที่หน้าห้อง พอเขาเดินตามออกไป นายกสโมฯ และสมาชิกสโมฯ อีกคนก็ตามออกไปด้วย
“มีอะไรเหรอครับ” เจ้าของชื่อมองรุ่นพี่ทั้งสามคนอย่างงุนงง แค่โดดรับน้องขึ้นดอยครั้งเดียว ไม่น่าจะต้องรุมกระทืบเขากันไหมวะ
“ทางสโมฯ ของมหาลัย กับอธิการฯ ท่านฝากมาบอกว่าจะให้คุณไปถือป้ายในขบวนแห่เปิดงานน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้แปดโมงไปประชุมที่ตึกองค์การฯ นะ”
“หือ ผมเนี่ยเหรอ”
“เออ คุณเนี่ยแหละ ตรงนี้ก็มีแค่คุณคนเดียวมั้ยล่ะ!”
เด็กหนุ่มทำหน้ามึน “ป้ายอะไรอะครับ”
“ป้ายนำหน้าขบวนเลยอะ ป้ายประเพณีขึ้นดอย”
คีรีเบิกตาโพลง “เฮ้ย! เดี๋ยวๆ พี่ ทำไมจู่ๆ จะมาเอาโนเนมริ้นไรคณะแบบผมไปถือล่ะ”
“แหม คุณอย่าถ่อมตัวนักสิวะ” รุ่นพี่หัวเราะร่วน “อย่างน้อยคุณก็เป็นเดือนคณะเราปะวะ แค่ตอนปีหนึ่งขี้เกียจไปประกวดเดือนมหาลัย ไม่ยอมเป็นลีดจนมีเรื่องทะเลาะกับพี่ลีด แถมยังอู้หนีรับน้องขึ้นดอยไปเที่ยว ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีคนรู้จักคุณนี่หว่า”
โห นี่ด่าเขาอยู่ใช่ไหมวะ! แต่เดี๋ยว! รู้ได้ไงวะเนี่ย!
“เมื่อกี้คุณก็ได้ยินในห้องประชุมละไง ดาวเดือนคณะต้องไปร่วมขบวนอยู่แล้ว เพราะงั้นยังไงคุณก็ต้องไปร่วมขบวน แปลว่าที่ผมพูดในห้องคุณไม่ได้ฟังเลยสิ”
คีรีเหงื่อตก เถียงไม่ออกเพราะเขาก็ไม่ได้ฟังจริงๆ นั่นละ ที่จริงแค่ไปเดินถือป้ายมันก็ไม่ได้หนักหนาอะไร แต่ไม่ได้เว้ย หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ได้ ก็เด็กชาวเขาบนดอยที่ไหนจะไปโผล่ในขบวนเปิดงานประเพณีสำคัญของมหาวิทยาลัยกันล่ะวะ!
“คือพี่ครับ ผมพูดตรงๆ นะ ให้บาสไปเดินกับปุ๊กกี้เถอะ ตอนไปประกวดเดือนมหาลัย บาสก็ไปแทนผมอะ คนรู้จักเขาเยอะกว่าผมแน่ เอาคนดังๆ ไปใช้งานดีกว่า ให้ผมไปซ้อมวิ่งกับไอ้ปิ๊กไอ้ฟลุคละกัน”
“คุณก็ดังออก ถามสาวๆ แถวนี้ก็เห็นรู้จักคุณกันทุกคนนะ”
“ก็ที่นี่มันคณะผมนี่หว่า!”
“คณะอื่นก็รู้จักนะ หน้าตาก็ดี ร้องเพลงก็เก่ง เป็นที่เชิดหน้าชูตาของคณะเราจะตายไป”
คีรีส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ เขาส่งสายตาลูกหมาน่าสงสารใส่รุ่นพี่รัวๆ “พี่...ผมขอร้องล่ะ ให้ผมช่วยเรื่องอื่นเถอะนะ ช่วยอะไรก็ได้ ผมไม่อยากไปเดินขบวนอะ”
รุ่นพี่สโมฯ ถอนหายใจยาว “ยังไงบาสก็ไปเดินในขบวนกับปุ๊กกี้แทนคุณอยู่แล้วแหละ เพราะคุณต้องมาถือป้ายเปิดงาน นี่ไม่ได้ขอร้องนะ แต่บังคับโว้ย” รุ่นพี่จับไหล่ทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มแล้วทำหน้าขรึม “คืองี้เว้ย ฟังผมให้ดี ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นใจคุณนะเว้ย แต่ยังมีอีกเหตุผลสำคัญมากๆ ยังไงคุณก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ คือว่า...อธิการฯ ให้เลขามาบอกว่าคุณไกรฤกษ์นัดพบกับท่านเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ท่านมาบริจาคเงินให้มหาลัย”
“อือ คุณตาก็มาทุกปีอยู่แล้วนี่ครับ”
“แต่ครั้งนี้ พออธิการฯ คุยกับท่านว่าจะมีงานรับน้องขึ้นดอยเดือนหน้าแล้วก็เอาคลิปที่ตัดต่อไว้อย่างดีของเมื่อปีที่แล้วให้ท่านดู ท่านนึกถึงสมัยที่ท่านเคยวิ่งกับเพื่อนๆ ก็เลยออกปากจะช่วยเป็นสปอนเซอร์ให้ แล้วก็เปรยว่าอยากเห็นหลานชายทำกิจกรรมขึ้นดอยบ้าง เพราะคุณน่ะ ไม่เคยพูดถึง ไม่เคยเล่าประสบการณ์ดีๆ ให้ท่านฟังเลย และเมื่อปีที่แล้วท่านก็ไปธุระที่ต่างประเทศด้วย อธิการฯ ก็เลยเชิญท่านมาเป็นแขกวีไอพีในงาน ซึ่งท่านก็ยินดีมากๆ”
“ฮะ!? ทำไมไม่เห็นคุณตาบอกอะไรผมเลยอะ! วันนั้นก็ยังไปกินข้าวด้วยกันอยู่เลย คุณตาบอกแค่ว่ามาบริจาคเงิน ได้คุยกับอธิการฯ ตั้งนานแค่นั้นเอง!”
ฉิบหายสัส! เด็กหนุ่มอุทานอยู่ในใจ
“ท่านอาจจะเห็นว่าเป็นกิจกรรมที่ทุกคนมาร่วมอยู่แล้วรึเปล่า ท่านจะมาร่วมงานหรือไม่มา ยังไงคุณก็ต้องมาร่วมงานอยู่แล้ว”
คีรีกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ “แต่... เอ้อ... คุณตาอาจจะหมายถึงตอนเดินขึ้นดอยเฉยๆ รึเปล่าพี่”
“ท่านบอกอยากเห็นคุณแต่งตัวพื้นเมืองแบบปีก่อนๆ นี่” รุ่นพี่พูดพลางเปิดรูปในโทรศัพท์มือถือให้อีกฝ่ายดู “แล้วท่านจะเป็นสปอนเซอร์เสื้อผ้าให้ด้วยนะ ท่านบอกจะให้ยืมชุดผ้าไหมเลิศหรูอลังการฝีมือของชาวเขาในศูนย์ฯ ของท่านน่ะ ไม่เชื่อลองโทรถามเลย”
“ผ้าพื้นเมืองผ้าไหมอะไรนี่ผมก็ใส่เป็นประจำอยู่แล้วนะ คุณตาจะมาอยากเห็นอะไรเนี่ย!” เด็กหนุ่มพึมพำ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ทว่าก่อนจะกดโทรออกไปก็ชะงัก ถ้าหากถามคุณตา คุณตาก็คงบอกว่าอยากให้เขามีส่วนร่วมในกิจกรรมมหาวิทยาลัย อยากให้เขาใส่ชุดพื้นเมืองโชว์ของดีของโครงการ งานรับน้องขึ้นดอยมีการออกข่าวทั้งในโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์ ถือเป็นการโฆษณาชุดผ้าไหมของโครงการไปด้วย ยังไงคุณตาต้องส่งเสริมมากๆ แน่ๆ ถ้าขืนเขาไปงอแงใส่คุณตามากๆ แล้วคุณตาได้รู้ว่าเมื่อปีที่แล้วเขาโดดขึ้นดอยไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ถึงได้ไม่มีรูปถ่ายตอนขึ้นดอยกับคนอื่นเขา คราวนี้อาจจะโดนดุ โดนตัดเบี้ยเลี้ยงย้อนหลังด้วย
ทำไมจู่ๆ ก็งานเข้าแบบนี้วะ แบบนี้นี่หนีไม่ได้ ปฏิเสธก็ไม่ได้เลยนะเว้ย!
“เขาเดินกันแค่แป๊บเดียวใช่มั้ยครับพี่”
“เออ แต่ปีสองต้องขึ้นดอยไปดูแลน้องด้วยนา”
“รู้แล้วน่ะครับ”
“ห้ามโดด ห้ามอู้ ไม่งั้นผมจะฟ้องเลขาอธิการฯ ให้เอาไปรายงานคุณไกรฤกษ์ต่อแน่”
“เออๆ ครับๆ”
หลังจากรุ่นพี่เดินออกไปแล้ว คีรีก็ยังยืนทำหน้าเซ็งอยู่ที่เดิม จนกระทั่งเพื่อนๆ เขาเดินเข้ามาสะกิดเรียก
“พี่เขาสาปให้มึงเป็นหินเหรอวะ”
คีรีหันไปสบสายตาเพื่อนๆ ทีละคน แล้วพูดเสียงอ่อย “พวกมึง... กูต้องไปถือป้ายขบวนเปิดงานขึ้นดอยว่ะ คุณตาเป็นสปอนเซอร์งาน จะมาเป็นแขกวีไอพีของมหาลัย”
“โห ดีๆ ดังแน่คีรี คราวนี้หัวกระไดคณะเปียกโชกแน่ๆ” เพื่อนสาวทั้งสองตบมือกระดี๊กระด๊า
“เราไม่ได้อยากดังเว้ย”
“เดินไปเหอะ ดีแน่ เชื่อกู” เพื่อนหนุ่มตบไหล่คีรีเบาๆ “หมอเต้เขาเคยเป็นถึงลีดมหาลัยนะเว้ย มึงได้ถือป้ายขึ้นดอยนี่ถือว่าเป็นบุญ จะได้มีดีกรีพอให้หมอเต้พิจารณาได้ไง”
“แต่ดีกรีที่มึงว่านี่ก็เส้นชัดๆ เลยมะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณตากู ใครจะมาสนกูวะ”
“บ้าน่ะ นายก็เคยเป็นเดือนคณะเรานะเว้ย” เจนี่ปลอบ
คีรีถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อีกอย่างนะ เด็กชาวเขาทำงานโรงแรมที่ไหนจะมาถือป้ายของมหาลัยวะ”
“หมอเต้เขาทำงานวันเสาร์อาทิตย์ไม่ใช่เหรอวะ เขาไม่ได้มาดูด้วยหรอก หรือถ้ามาก็คงขึ้นไปรอดูวิดวะที่โค้งขุณกัณฑ์กับหมอวินนู่น ส่วนประสบการณ์นี้มึงก็เก็บใส่แฟ้มไว้ก่อน รอเอาไว้ให้หมอเต้พิจารณาทีหลัง”
“แล้วรูปกับคลิปล่ะวะ ต้องมีคนถ่ายไว้แหงๆ”
“ถ่ายไว้แล้วไง มึงคิดว่ารูปกับคลิปจะไปถึงหมอเต้เหรอวะ หมอเขารู้จักแต่วิดวะมั้ย เขาไม่สนคณะอื่นหรอก” เพื่อนๆ ในกลุ่มสลับกันออกความคิดเห็น “มึงก็แต่งตัวแต่งหน้าให้มันหล่อๆ เว่อร์ๆ หน่อย เอาแบบหล่อจนจำไม่ได้ไปเลย ถ้าหมอวินกับหมอเต้เห็นรูปเห็นคลิปผ่านๆ เขาก็ไม่แน่ใจหรอกว่าเป็นมึง อีกอย่างเขาก็ไม่รู้จักชื่อจริงมึงด้วย”
คีรีขมวดคิ้ว “เสี่ยงฉิบหาย”
“แต่มึงก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้วนี่”
“ป้ออุ้ย~ ทำไมทำกับผมแบบนี้~” เด็กหนุ่มครางหงิง
เสาร์อาทิตย์ถัดมาคีรีต้องกลับไปร่วมงานเลี้ยงของศูนย์พัฒนาอาชีพในเชียงรายกับคุณตา ทำให้เขาอดเจอทันตแพทย์หนุ่ม แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เขาจึงถือโอกาสไปซื้อของฝากที่แม่สายด้วย เขาตั้งใจซื้อมาฝากหมอเต้กับหมอวินนั่นล่ะ เผื่อว่าของที่เขาซื้อมาจะทำให้ทั้งสองใจอ่อนกับเขาบ้าง
เขากลับมาถึงเชียงใหม่ในวันอาทิตย์ หากเพราะต้องทำรายงานส่งอาจารย์ เย็นวันนั้นเขาจึงหมกตัวอยู่แต่ในห้องเพื่อเร่งทำรายงานให้เสร็จ
แต่จิตใจก็ว้าวุ่นเหลือเกิน คีรีถอนหายใจหนักๆ ขณะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดู
ไม่ได้พบกันถึงหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ตัวเขาคิดถึงหมอเต้แทบขาดใจ วันๆ ก็เอาแต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดู อยากโทรไปหา อยากได้ยินเสียง
แน่นอนว่าตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาไม่มีข้อความหรือมิสคอลจากหมอเต้เลย ก็แหงล่ะ อีกฝ่ายจะโทรมาหาเขาทำไม
ทว่าก็อดสงสัยไม่ได้ ถ้าจู่ๆ เขาหายหัวไป หมอเต้จะนึกถึงเขาบ้างสักนิดไหมนะ
ถ้าหากการที่เขาอดทนไม่ติดต่อไปเลยจะทำให้ทันตแพทย์หนุ่มนึกถึงเขาสักวินาที มันก็คุ้มมากแล้ว เขาจะอดทนต่อไปอีก หน่อยก็ได้
เด็กหนุ่มหยิบซองสีขาวซึ่งมีตราของโรงแรมในเชียงรายออกมาจากลิ้นชัก ภายในซองยังมีธนบัตรใบละร้อยบาทอยู่อีกสามใบ หมายความว่าในการพบกันอีกสามครั้งที่เหลือนี้ ถ้าหากหมอเต้แสดงออกมาสักนิดว่าจะให้โอกาสเขา เขาจะดับเครื่องชน สู้ยิบตาเลย
แต่ถ้าไม่...
คีรียกมือขึ้นกุมขมับ พลางพึมพำกับตัวเอง “ยังไม่พร้อมจะตัดใจเลย นับวันก็ยิ่งชอบเขามากขึ้นไปทุกที”
เด็กหนุ่มอดทนรอจนถึงวันพุธ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้รับการติดต่อจากเตชิตเช่นเคย เขาก็ผิดหวังล่ะ แต่ความคิดถึงมันคับแน่นในอก สุดท้ายก็เลยขอให้เพื่อนๆ ขับรถไปส่งเขาที่ลำพูนในวันต่อมา ทำทีเป็นว่าเพิ่งกลับจากต่างจังหวัด ส่วนเพื่อนเขาก็จะมาไหว้พระและเที่ยวลำพูนกันด้วย เนื่องจากวันศุกร์นั้นไม่มีเรียน อาจารย์ยกเลิกคลาสพอดี และที่จริงพวกเขาก็จองโรงแรมไว้พร้อม เพราะเขาก็ไม่แน่ใจว่าหมอเต้จะยอมให้ค้างด้วยหรอก
การไปลำพูนครั้งนั้นทำให้เขาได้นั่งคุยกับหมอวินใกล้ๆ เป็นครั้งแรก แม้ไม่อยากยอมรับ แต่หมอวินก็เป็นคนมีเสน่ห์มากจริงๆ นิสัยน่ารัก ถึงกับเขาจะไม่น่ารักสักเท่าไหร่ หน้าตาก็โคตรดี เพราะงั้นหมอเต้ที่อยู่ใกล้ชิดกันมาเป็นสิบปีจะหลงรักก็ไม่แปลกเลย ทั้งสองสนิทสนมใกล้ชิดกันมาก ยิ่งได้สัมผัส ยิ่งรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาแนบแน่น ชนิดที่ไม่มีใครแยกพวกเขาออกจากกันได้ ก็นั่นสินะ พวกเขาตัวติดกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายแล้วนี่หว่า ไอ้คนที่เพิ่งโผล่มาอย่างเขาน่ะ ก็ได้แต่นั่งมองอยู่ห่างๆ เท่านั้นแหละ จะเรียกว่าหมาเห่าเครื่องบินยังน้อยไป เห่ายานอวกาศเลยเหอะ
แต่สิ่งที่ทำให้เขายังอดทนอยู่ได้ ก็คือความใจดีของหมอเต้นั่นล่ะ ตอนที่อีกฝ่ายพูดว่าจะให้ของที่มีชื่อเขาน่ะ เขาคิดว่าพูดไปเพื่อปลอบใจเขาก็เท่านั้น ทว่าหมอเต้ก็อุตส่าห์รักษาสัญญาที่ให้กับเขาไว้ วินาทีที่ได้เห็นสร้อยข้อมือนั่น ความรู้สึกที่มีให้อีกฝ่ายมันท่วมท้นอยู่ในอก และเพราะเขารู้จุดอ่อนของหมอเต้ดี จึงใช้มันให้เป็นประโยชน์
และที่สำคัญมากที่สุด เขาคิดว่านี่คือสัญญาณจากหมอเต้ที่บ่งบอกว่าเขายังพอมีหวังอยู่บ้าง แม้จะเป็นความหวังที่ดูริบหรี่เหลือเกินก็ตามที
*TBC*สั้นๆ ก่อนพอให้หายคิดถึงนะคะ 555555
ตอนหน้ากลับมาถึงตอนปัจจุบันแล้วค่า เด็กดอยจะได้เดินเครื่องจีบหมอเต้ต่อ สู้ๆ นะลูกกกก~
ปล. ในส่วนของการขึ้นดอยของเด็กบริหารและมหาลัย ฮัสกี้แต่งเติมเสริมเอาล้วนๆ นะคะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่า คืนนี้นอนหลับฝันดีค่า 
หัวข้อ: เดือนอิงดอย Chapter 35 : เดือนอิงดอย (END)[190619] (อ่าน 307606 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก