Chapter 7 : แพ้ความใกล้ชิด
สองหนุ่มยืนประจันหน้ากันอยู่ที่ตรงประตูห้องนอนภายในห้องพักของทันตแพทย์หนุ่ม
“ถ้าไอ้วินมาค้างด้วย มันต้องโยนคุณลงไปนอนใต้หอแหงๆ”
คีรีก้มหน้าหลุบตาต่ำ “หมอวินดูไม่ค่อยชอบผมเลย”
“เออ ใครทำให้ไอ้วินระแวงได้ก็ควรพิจารณาตัวเองอะผมว่า ปกติมันใจดีจะตายไป” เตชิตยิ้มกริ่ม “แต่ก็ดีเหมือนกันนะ ปกติมันไม่ค่อยแสดงออกให้เห็นว่าห่วงผมสักเท่าไหร่”
ห่วงหรือหึงกันแน่!
เด็กหนุ่มคิ้วกระตุก สีหน้าบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์อย่างแรง เขาหันหลังเดินกลับไปทางโซฟาแบบดื้อๆ
“เอ้า มาปลุกเขาแล้วตัวเองก็จะไปนอนเนี่ยนะ คนเรา”
“ผมไม่อยากฟังเรื่องรักๆ ของคุณกับหมอวินหรอก”
เตชิตหัวเราะร่วน “ถ้ามีก็ดีน่ะสิ” เขาเดินตามหลังคนอ่อนวัยกว่าไปช้าๆ พออีกฝ่ายนั่งลงบนที่นอนซึ่งปูทับไว้บนโซฟา เขาก็นั่งลงข้างกัน จากนั้นก็เอนหลังแล้วยกแขนขึ้นพาดบนพนักโซฟา “ผมกับวินเป็นเพื่อนสนิทกันเว้ย”
คีรียังคงทำหน้ายุ่ง เขาเชื่อหมอเต้นะ แต่การกระทำของหมอเต้กับหมอวินน่ะ ดูยังไงก็ไม่ใช่แค่เพื่อน มันเกินคำว่าเพื่อนไปไกลหลายปีแสงแล้ว
“เสื้อผ้าที่ซื้อให้ทำไมไม่ใส่”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะใส่กลับเชียงใหม่ครับ”
“อือ แต่พรุ่งนี้ผมต้องทำงานนะ แล้วกลางวันคุณจะไปอยู่ที่ไหน จะรออยู่ที่นี่เหรอ”
“ผมว่าจะไปไหว้พระสักหน่อยครับ” เด็กหนุ่มตอบ ทว่าไม่ยอมหันไปหาคนที่นั่งอยู่ข้างกัน
“อืม งั้นกลับมาแล้วก็โทรบอกผมละกัน หรือจะรออยู่ที่ใต้หอก็ได้” เตชิตยกแขนขึ้นเท้าศีรษะ แล้วโน้มตัวไปทางคนอ่อนวัยกว่าเล็กน้อย “พรุ่งนี้จะกลับหอพักที่เดิมใช่มั้ย”
“ครับ”
“แล้วจะหายไปไหนอีก”
“ไม่หายแล้วครับ จะอยู่เชียงใหม่อีกพักใหญ่ๆ เลย” คนอ่อนวัยกว่าเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อ “คราวนี้จะไม่หายไปนานๆ อีกแล้ว จะส่งข้อความหรือไม่ก็โทรหาคุณเตชิตทุกวันเลยครับ”
ทันตแพทย์หนุ่มพยักหน้าเออออ “อือๆ”
“ได้ใช่มั้ย”
“หือ? ถามผมทำไม นิ้วก็นิ้วคุณ โทรศัพท์ก็ของคุณมั้ยล่ะ”
คีรีค่อยๆ เคลื่อนสายตามาประสานกับทันตแพทย์หนุ่ม เขาพูดเสียงอ้อน “คุณเตชิตจะไม่รำคาญผมใช่มั้ยครับ”
ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มกำลังพยายามอ้อนเขาสุดตัว ที่จริงก็คิดว่าน่ารักดีด้วยซ้ำไป
เตชิตยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ถ้าผมรำคาญก็ไม่รับสายหรือตัดสายทิ้งเองแหละ”
“โห ไม่ให้กำลังใจกันเลย”
“แค่คุณจะโทรหาผมเนี่ยนะ ทำไมผมต้องให้กำลังใจด้วยวะ”
“ใจร้ายชะมัด” คีรีบ่นพึมพำ
ดูทำเข้า ขนาดเขาให้อาศัยห้องนอน แถมยังยอมอดนอนกับไอ้วินด้วยนะ ยังหาเรื่องมาว่าเขาใจร้ายได้อีก
“พูดให้ดีๆ ใครใจร้ายกันวะ” เตชิตยกมือขึ้นหยิกแก้มคนอ่อนวัยกว่าด้วยความหมั่นไส้ “เออ... คุณบอกว่าอยู่หอพักกับเพื่อนใช่มั้ย”
คีรีเลิกคิ้วขึ้น “ชะ...ใช่ครับ ทำไมเหรอครับ”
“เพื่อนนี่คือทำงานด้วยกันเหรอ”
“ใช่ครับ”
“ที่โรงแรม?”
“ครับ”
“อยู่กันกี่คน”
เด็กหนุ่มทำหน้าเลิ่กลั่ก “เอ่อ หลายคน...ครับ ไปๆ มาๆ บางทีก็อยู่กันสามคน บางทีก็ห้าคน แล้วแต่...”
“โห ไม่แออัดแย่เรอะ อือ... แต่จะว่าไป ผมยังไม่เคยเจอเพื่อนที่อยู่หอพักกับคุณเลยนะ”
“คุณเตชิต... เอ่อ... ทำไมเหรอครับ” คีรีอ้ำอึ้งหนัก
“ในเมื่อคุณบุกมาถึงห้องผม มาหาเพื่อนสนิทผมแล้ว มันก็ไม่แฟร์มะ ผมลากไอ้วินบุกไปหาคุณกับเพื่อนบ้างดีกว่า”
“เฮ้ย!” คนอ่อนวัยกว่าตาเบิกโพลง “จะ... จะบุกมาเมื่อไหร่...ครับ”
“เอ๊า คุณยังไม่บอกผมก่อนเลย เรื่องไรผมจะบอกคุณก่อนวะ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว พลางเม้มปากแน่น
“โห เครียดเลย มีอะไรต้องปิดบังเหรอ”
“เปล่านะครับ” คีรีพูดเสียงอ่อย “กลับไปนี่ผมต้องรีบเก็บกวาดทำความสะอาดห้องอย่างหนักเลย เผื่อคุณเตชิตมา”
เตชิตตบไหล่คนอ่อนวัยกว่าเบาๆ จากนั้นจึงลุกขึ้นช้าๆ “ผมไปนอนดีกว่า ดึกมากแล้ว” ทว่าคนอ่อนวัยกว่าก็รีบคว้าแขนเขาไว้ทันที “ทำไมอีก กลัวผีรึไง อย่ามองออกไปทางหน้าต่างก็แล้วกัน”
“โห คุณเตชิต!” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตาด้วย “อย่าเพิ่งไปสิครับ”
“ไม่ต้องมาทำตาละห้อยใส่ผมเว้ย พรุ่งนี้ผมต้องตื่นเช้า คอยดูดิ เดี๋ยวไอ้วินต้องมาปลุกก่อนไก่โห่แน่ๆ”
มือของคีรีเลื่อนลงมาจับข้อมือทันตแพทย์หนุ่มไว้ มืออีกข้างเอื้อมไปหยิบถุงผ้าในกระเป๋าเป้มาส่งให้อีกฝ่าย “ของฝากจากเชียงรายครับ”
เตชิตยิ้มบาง “ขอบใจ” เขารับถุงมาเปิดออกดู ข้างในถุงมีกล่องสีแดงอยู่หนึ่งกล่อง พอเปิดกล่องออกดูก็พบกับจี้หยกสีเขียวเข้มสลักลายมังกรสวยงาม
“มันเป็นเครื่องรางนะครับ เก็บไว้จะได้โชคดี นี่ผมอุตส่าห์ไปหาทั่วแม่สายเลยนะ อันนี้รับรองว่าสวยที่สุด”
ทันตแพทย์หนุ่มหัวเราะ เขาก็พอรู้มาบ้างนะว่าแถวนั้นมีหยกขายเยอะและเป็นที่นิยมมาก ก่อนจะหยิบจี้หยกขึ้นมาพลิกไปพลิกมาดู สัมผัสของหยกเย็นเฉียบ ลึกๆ ก็นึกดีใจอยู่เหมือนกันที่เด็กหนุ่มยังนึกถึงเขา ไม่ได้หายหัวไปเปล่าๆ ปลี้ๆ “ขอบใจ แต่ผมคงไม่ได้ใส่หรอกนะ เพราะมันจะเกะกะตอนทำงาน”
“แค่คุณเตชิตรับไว้ผมก็ดีใจแล้ว ส่วนนี่ ผมคืนเงินหนึ่งร้อยตามสัญญา” คนอ่อนวัยกว่าวางธนบัตรลงในมือคนตรงหน้าพร้อมกับกุมมือนั้นไว้
เตชิตสบสายตาเด็กหนุ่ม เขาดึงมือออก จากนั้นก็เดินฉับๆ เข้าไปในห้องนอนของตน ปล่อยให้เด็กหนุ่มชะเง้อมองตามคอยาว
คีรีเปรยเบาๆ “ราตรีส...” แต่แล้วเจ้าของห้องก็เดินกลับออกมา เขาเลิกคิ้วขึ้น “คุณเตชิต”
“เอ้า”
ทันตแพทย์หนุ่มโยนกล่องใบเท่าๆ กันกับกล่องใส่สร้อยข้อมือให้อีกฝ่าย “มันอาจจะไม่ใช่ของมีค่าอย่างจี้หยกของคุณ แต่น้องผมก็เดินหาร้านจนเหนื่อยเหมือนกัน”
คนอ่อนวัยกว่ายกสองมือขึ้นรับ เขาเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง “ให้...ให้ผมเหรอ”
“เปิดดูสิว่าให้ใคร”
คีรีมือสั่นอย่างเห็นได้ชัด ปลายนิ้วเย็นเฉียบ พอเปิดฝากล่อง เห็นสร้อยข้อมือสีเงินร้อยลูกปัดสลับตัวอักษร KIRI ชื่อของเขาแล้วก็อ้าปากค้าง “ชื่อผม”
“ก็ตามที่บอกไว้ตอนนั้นไง ผมให้น้องชายที่อยู่เมืองนอกไปหาซื้อส่งมาให้ แต่ผมก็เป็นคนเลือกลายเลือกร้านเองนะ” เตชิตเห็นท่าทางตกใจของเด็กหนุ่มแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เขาเดินไปนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง “มา ผมใส่ให้ คุณถนัดมือขวาใช่มั้ย งั้นใส่ข้างซ้ายดีกว่า” จากนั้นก็หยิบสร้อยข้อมือจากในกล่องออกมาใส่ให้ที่ข้อมืออีกฝ่าย
“ขอบคุณครับ”
เสียงที่แหบแห้งของคนอ่อนวัยกว่าเป็นผลให้ทันตแพทย์หนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง นัยน์ตาลูกสุนัขนั้นชื้นน้ำ แววตาสั่นไหว “เฮ้ย! คุณจะร้องไห้ทำไมวะเนี่ย ไม่ต้องซึ้งขนาดนี้ก็ได้”
คีรีก้มหน้าหลุบตาต่ำ “ผมนึกไม่ถึง...”
“นึกว่าผมจะพูดแค่พล่อยๆ รึไง ผมไม่ได้นิสัยไม่ดีขนาดนั้นมะ” เตชิตเขกศีรษะคนตรงหน้าพลางถอนหายใจ
“ขอบคุณ ขอบคุณนะครับ” เด็กหนุ่มยกข้อมือของเขาขึ้นมามองใกล้ๆ ใช้มืออีกข้างลูบอย่างทะนุถนอม
“ตอนผมซื้อเสื้อผ้าให้ไม่เห็นทำหน้าซึ้งแบบนี้เลย”
“ก็...ก็... ผมดีใจ ตอนนั้นผมก็ดีใจนะครับ ตอนนี้...ก็...” คีรีพูดเสียงสั่น “ดีใจมากที่สุดเลยครับ”
“ไม่ต้องเว่อร์น่ะ มันไม่ใช่ของมีราคาค่างวดอะไรมากมาย คุณพูดซะผมรู้สึกผิดเลย” ทันตแพทย์หนุ่มถอนหายใจหนักๆ แล้วยกมือขึ้นลูบศีรษะคนอ่อนวัยกว่าเบาๆ
“คุณเตชิต ผมขอ...เอ่อ...”
“ขออะไร”
“กอดนิดนึงได้มั้ย”
ทันตแพทย์หนุ่มเคลื่อนมือไปคล้องคออีกฝ่ายไว้แล้วดึงเข้าหาตัว จากนั้นก็กอดเด็กหนุ่มไว้หลวมๆ พร้อมกับลูบหลังให้ “โอ๋ๆ โอ๋นะ ไม่ต้องร้องไห้นะ”
“ผมดีใจมากๆ จะใส่ไว้ตลอด จะเก็บไว้กับตัว ขอบคุณนะครับ ขอบคุณมากๆ” คนอ่อนวัยกว่ากอดทันตแพทย์หนุ่มไว้แน่น
เตชิตผ่อนลมหายใจออกยาว ไอ้เด็กนี่น้า โผล่มาหาเขาแต่ละครั้งก็ทำให้รู้สึกเอ็นดูมากขึ้นไปทุกทีเลยจริงๆ สิน่า เขาหันไปมองศีรษะที่ซบอยู่บนไหล่ตัวเอง อดคิดไม่ได้ว่าเด็กหนุ่มก็น่ารักดีเหมือนกัน ฝ่ามือที่ลูบแผ่นหลังอีกฝ่ายอยู่ค่อยๆ เคลื่อนขึ้นมาลูบศีรษะอีกครั้งอย่างอ่อนโยน
มันก็เป็นความรู้สึกที่ไม่เลวนะ ทันตแพทย์หนุ่มอมยิ้ม จากนั้นจึงคลายอ้อมแขนออกช้าๆ แล้วค่อยๆ ผลักหัวไหล่ของคนอ่อนวัยกว่าออกจากตัว
พอเห็นทางน้ำตาบนใบหน้าของคีรี ก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดู เขายกมือขึ้นประกบแก้มอีกฝ่าย แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยทางน้ำตาให้
สองแขนของเด็กหนุ่มยังคงกอดเตชิตไว้หลวมๆ เขายื่นหน้าเข้าไปหาทันตแพทย์หนุ่มอย่างเชื่องช้า สายตาจับจ้องริมฝีปากตรงหน้าไว้นิ่ง
เตชิตลดสายตาลงมองเรียวปากที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ เขารู้ว่าคีรีต้องการอะไร และควรจะรีบหยุดทุกอย่างไว้ตอนนี้ เขาบอกตัวเองให้รีบผละออกแล้วลุกขึ้นเดินกลับห้องไปเสีย แต่ร่างกายกลับเลือกที่จะไม่ทำตามความคิด
ริมฝีปากอุ่นของคนอ่อนวัยกว่าแนบเข้าหาริมฝีปากของทันตแพทย์หนุ่มช้าๆ สองแขนเขากระชับอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิด
เตชิตรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเด็กหนุ่มขณะที่เรียวปากบดเบียดเข้าหากัน ซึ่งทำให้เขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนแรกที่พบกันขึ้นมาได้ เป็นผลให้ตัวเองต้องชะงัก แล้วรีบผลักเด็กหนุ่มออก “ผมไปนอนล่ะ” เขาลุกขึ้นพรวด ก่อนจะจ้ำอ้าวกลับไปยังห้องนอนของตน
คีรีมองตามตาละห้อย ก่อนจะพูดเสียงเบา “ราตรีสวัสดิ์ครับ”
แต่พอประตูห้องนอนของเตชิตปิดลงสนิท สีหน้าของเด็กหนุ่มก็เปลี่ยนไป เขากระตุกยิ้มมุมปาก ใช้ปลายนิ้วสัมผัสริมฝีปากของตัวเอง แล้วจูบซ้ำลงไปเบาๆ
“คุณเตชิต โคตรน่ารักเลยโว้ย” เด็กหนุ่มเปรยพลางทิ้งตัวลงนอน
ได้จูบแค่แป๊บเดียวเอง ยังไม่ทันได้ชิมรสชาติที่คิดถึงแทบตายเลย โธ่เอ๊ย! น่าเสียดายชะมัด!
ทันตแพทย์หนุ่มเอนตัวลงนอน เขายกมือขึ้นแตะริมฝีปากตนเองค้างไว้ สัมผัสที่นุ่มราวกับมาร์ชเมลโลเช่นนั้น ช่างเหมือนเมื่อตอนที่จูบกันครั้งแรก
โว้ย! เขาบอกให้เด็กหนุ่มลืม แต่กลายเป็นตัวเขาเองที่ลืมไม่ลงไปเสียได้
ใบหน้าของคีรีตอนที่เห็นชื่อของตัวเองบนสร้อยข้อมือน่ะ น่ารักมากจริงๆ เหมือนลูกสุนัขเวลาได้ขนมชะมัดเลย
แต่เดี๋ยวก่อนสิวะ เห็นชื่อ? เตชิตขมวดคิ้ว
เด็กนั่นรู้ชื่อภาษาอังกฤษของตัวเองซะด้วยแฮะ
แต่ก็แค่ชื่อ ทำงานโรงแรม เจอชาวต่างชาติเยอะๆ ก็ต้องรู้นั่นล่ะนะ อย่างน้อยก็ต้องเห็นบนป้ายชื่อทุกวัน หรือที่โรงเรียนอาจจะเคยสอนบ้าง เขานอนคิดไปเพลินๆ จนกระทั่งหลับไป
เสียงเคาะประตูห้องรัวๆ ดังขึ้นในตอนเช้าของวันใหม่ ทำให้เด็กหนุ่มที่นอนกรนคร่อกๆ อยู่บนโซฟาสะดุ้งโหยง รีบลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที “ครับ”
รวินท์ยืนถือหม้อโจ๊กอยู่ที่หน้าห้อง “เต้ตื่นรึยัง”
“ยังไม่เห็นออกมาจากห้องเลยครับ” คีรีตอบเสียงงัวเงีย
“คุณไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป ผมจะไปปลุกไอ้เต้ เดี๋ยวจะได้กินข้าวเช้ากัน” รวินท์ก้าวฉับๆ เข้าไปในห้อง วางหม้อโจ๊กไว้แล้วก็ตรงไปที่หน้าห้องนอนของเพื่อนรัก เขาจับลูกบิดประตูหมุนดู เมื่อเห็นว่าล็อกไว้ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นก็เคาะประตูห้องพร้อมร้องเรียก “สัสเต้! ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”
เพียงแค่นั้นประตูห้องก็แทบจะเปิดออกในทันที เตชิตถลาเข้าไปสวมกอดเพื่อนรักทั้งยังสะลึมสะลือ ดวงตายังไม่ทันเปิดดี “ตื่นแล้วคร้าบ”
“กูทำโจ๊กมา เดี๋ยวอุ่นกินกัน”
“อือ ยังง่วงอยู่เลย”
“งั้นแดกผัดกะเพรากูแทนมั้ย”
“กูตื่นแล้วก็ได้” เตชิตตอบแบบไม่ต้องคิด “แต่เดี๋ยว แล้วโจ๊กนี่จะกินได้เหรอวะ”
“ได้สิวะ แค่เอาโจ๊กใส่หม้อ ใส่น้ำเอาไปต้มแล้วใส่หมูสับ ก็ไม่ได้ยากมะ”
“มึงไม่ได้ปรุงอะไรเพิ่มนะ”
“เออ ไม่ได้ปรุงโว้ย”
“โอเค แดกได้”
“สัส!”
ขณะที่สองหนุ่มทันตแพทย์จู๋จี๋กันอยู่ ประตูห้องน้ำก็เปิดออกผลัวะ แล้วคีรีก็เดินหน้ามุ่ยออกมา เขาหยุดประสานสายตากับเตชิต พลางส่งสายตาขุ่นๆ ใส่
“ห้องน้ำว่างแล้วครับ”
เตชิตผละออกจากเพื่อนรัก เขาลืมไปสนิทเลยว่าคีรีมาค้างด้วย เมื่อกี้ก็ลืมตัวอ้อนไอ้วินซะเต็มที่เลย ภาพพจน์เสียหายหมด “ขอบ... ขอบใจ” เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วอมยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายใส่ชุดที่เขาซื้อให้
รวินท์หันขวับไปทางคนอ่อนวัยว่า พอเห็นเสื้อยืดกับกางเกงยีนที่อีกฝ่ายสวมใส่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผมนึกว่าคุณจะใส่แต่เสื้อผ้าพื้นเมืองแบบเมื่อวานซะอีก”
คีรียิ้มกริ่ม ยกมือเสยผมเพิ่มความหล่ออีกสักหน่อยแล้วจึงขิงใส่ “ปกติก็ใส่แต่เสื้อผ้าแบบเมื่อวานล่ะครับ แต่ชุดนี้คุณเตชิตพาไปซื้อให้ตอนอยู่เชียงใหม่ ผมก็เลยใส่”
รวินท์หันกลับไปทางเพื่อนรัก พร้อมกับส่งสายตากระแนะกระแหนอีกฝ่ายไปประมาณว่า... ‘มึงไวกว่ากูไปอีก กูเพิ่งพูดเมื่อวานเองว่าถ้าจับเด็กนี่ใส่เสื้อผ้าทั่วไปคงเหมือนนายแบบโว้ก มึงนี่คิดเหมือนกูไม่พอยังเปย์ให้เสร็จ! ร้ายสัส!’
เตชิตยิ้มแห้ง “กูไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนนะ”
“เออ เดี๋ยวอุ่นโจ๊กให้”
รวินท์ยกหม้อโจ๊กที่ถือมาจากห้องตนไปวางบนเตาไฟฟ้า ขณะที่กำลังก้มๆ เงยๆ จัดเตรียมแก้วชามและช้อน เด็กหนุ่มก็เดินเข้ามาหา
“ผมช่วยนะครับ”
ทันตแพทย์หนุ่มชำเลืองมอง “เอาไอ้พวกนี้ไปวางที่โต๊ะทีละกัน”
คนอ่อนวัยกว่ายกแก้วชามและช้อนไปจัดวางบนโต๊ะ เสร็จแล้วก็เดินกลับเข้ามาในครัว “เรียบร้อยแล้วครับ”
“อือ ในตู้เย็นมีน้ำส้มกับน้ำสับปะรด ถ้าคุณจะดื่มก็หยิบเอา”
“คุณหมอจะดื่มน้ำอะไรครับ”
“เอาเหมือนคุณละกัน น้ำอะไรก็ได้”
เด็กหนุ่มยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พร้อมทั้งจับจ้องรวินท์อย่างไม่วางตา “แล้วคุณเตชิตดื่มน้ำอะไรครับ”
“ปกติไอ้เต้มันดื่มกาแฟกับน้ำเปล่าตอนเช้า”
“ถ้างั้นแล้วทำไมคุณเตชิตถึงมีน้ำผลไม้ในตู้เย็นล่ะครับ เพราะคุณหมอชอบดื่มเหรอ”
“เปล่าหรอก มันเอาไว้ดื่มเองนั่นละ มันชอบดื่มตอนกลับจากทำงานมาเหนื่อยๆ น่ะ”
“แล้ว... คุณเตชิตชอบดื่มกาแฟอะไรเหรอครับ”
“กาแฟดำธรรมดา ไม่ต้องใส่นม ไม่ต้องใส่น้ำตาล ชงกับเครื่องตรงนั้น” พอรวินท์หันไปทางที่เด็กหนุ่มยืนอยู่ก็เห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้ามุ่ย
หืม? หรือว่าที่ถามๆ มาให้เขาตอบไปนี่เพื่อจะลองภูมิ? เพราะเขารู้รสนิยมไอ้เต้ดีก็เลยไม่พอใจเหรอวะ
รวินท์กระตุกยิ้มมุมปาก “แต่บางครั้งมันก็งดกาแฟ แล้วกินโยเกิร์ตกับน้ำสับปะรดเยอะๆ เลยนะ กินแบบยิงยาวเป็นอาทิตย์ๆ เลย” เขาเดินเข้าไปยืนประจันหน้ากับเด็กหนุ่ม “รู้มั้ยว่าทำไม”
“ไม่รู้ครับ” คีรีตอบเสียงขรึม เขาค่อยๆ ถอยหนีรวินท์ไปจนหลังชนกับประตูตู้เย็น
ทันตแพทย์หนุ่มย่างสามขุมตามเข้าไปประชิดตัว แล้วกระซิบบอก “เพราะมันทำให้น้ำอย่างว่าหวานแล้วก็อร่อยไง”
คนอ่อนวัยกว่าเบิกตากว้าง “เฮ้ย! คุณหมอ!”
“โอ๊ะ เข้าใจด้วยแฮะ ไม่เลวๆ ร้ายเหมือนกันนี่” รวินท์หัวเราะร่วน เขาเท้าแขนข้างหนึ่งลงบนประตูตู้เย็น จากนั้นก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “สงสัยมากใช่มั้ย ว่าทำไมผมถึงรู้เรื่องของหมอเต้ดีไปหมดทุกอย่างน่ะ”
ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ ของเด็กหนุ่มถมึงทึง นัยน์ตาจับจ้องมองอีกฝ่ายเขม็ง
“จะบอกอะไรดีๆ ให้นะ ผมรู้แม้กระทั่งว่า... หมอเต้น่ะ มีไฝในเสื้อผ้าตรงไหนบ้าง”
เด็กหนุ่มกำมือแน่น “....”
รวินท์ยิ้มกริ่ม “อยากรู้อีกมั้ยล่ะ ว่าผมกับมัน ใกล้ชิดกัน สนิทกันมากขนาดไหน”
“คุณหมอต้องการจะบอกอะไรผมกันแน่”
รวินท์สายตาประสานกับเด็กหนุ่มไว้นิ่ง “ผมไม่คิดหรอกนะว่าคุณจะซื่อเหมือนหน้าของคุณน่ะ คีรี เคยได้ยินรึเปล่า ผีเห็นผีน่ะ”
คีรีถามกลับไปเสียงตะกุกตะกัก “หมาย...หมายความว่าไงครับ”
“ก็หมายความว่า ผมมองคุณออก แล้วก็รู้จุดประสงค์ของคุณที่เข้าหาเพื่อนผมดีไง” รวินท์ตอบหน้าตาย เขาเมินเด็กหนุ่ม เดินกลับไปเปิดเตาไฟฟ้า แล้วยกโจ๊กขึ้นวาง เป็นเวลาเดียวกันกับที่เตชิตเดินออกมาจากห้องอาบน้ำพอดี “เฮ้ย เต้ เอากาแฟเลยป่ะวะ”
“เอา แต่เดี๋ยวกูทำเองก็ได้” เตชิตถือผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องครัวเพราะเป็นทางผ่านออกไปยังระเบียงเล็กๆ ที่ใช้ตากผ้าทางด้านหลัง ทว่าพอก้าวเข้าไปในครัวก็เห็นว่าคีรียืนแข็งทื่อทำหน้าเหมือนเจอผีอยู่ที่หน้าตู้เย็น เขารู้ได้ทันทีเลยว่าโดนผีตัวไหนหลอกมา เล่นกับใครไม่เล่นซะแล้วไอ้เด็กบ้าเอ๊ย “แกล้งเด็กเหรอวะมึง” เขาเดินเข้าไปกระซิบถามเพื่อนรัก
“กูแค่หยอกนิดๆ หน่อยๆ ด้วยความเอ็นดูเว้ย แกล้งอะไรที่ไหน”
“เชื่อตายห่า คนอย่างมึงเคยเอ็นดูใครนอกจากไอ้พิงค์วะ” ทันตแพทย์หนุ่มส่ายหน้าไปมา แล้วเดินไปยังระเบียงเพื่อเอาผ้าเช็ดตัวไปตาก เสร็จแล้วก็กลับเข้ามาจัดการกับกาแฟของตน
บรรยากาศที่โต๊ะอาหารมื้อเช้ากระอักกระอ่วนไม่น้อย เด็กหนุ่มก้มหน้าก้มตาละเลียดโจ๊กไป รวินท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ส่วนเตชิตก็ชำเลืองมองทั้งสองคนสลับไปสลับมา
พอกินโจ๊กเสร็จก็ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม พลางหันไปคุยกับเพื่อนรักเรื่องงานสักหน่อย “เฮ้ย วิน เคสของคุณดนัย ที่กูคุยกับมึงวันก่อน...” เป็นผลให้คีรีหลุดออกนอกวงโคจรไปโดยสมบูรณ์ จนกระทั่งใกล้ถึงเวลาเข้างานนั่นล่ะ
เมื่อทันตแพทย์หนุ่มทั้งสองคนลุกขึ้น คีรีจึงรีบลุกตาม เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกๆ ดีใจที่มื้อเช้าเสร็จสิ้นไปสักที ก่อนพวกเขาจะแยกย้ายกันไป
*TBC*
หมอวินนน ช่วยเพื่อนเต้ด้วยน้า 5555555 เพื่อนเต้จะแย่แร้ว~
ตอนที่แล้วมีคนเดาถูกด้วย หมอวินรู้ทันเพราะเป็นจำพวกเดียวกันกับเด็กดอยน่ะสิ 555555
แต่หมอเต้นี่ เห็นหงิมๆ ก็แอบเปย์เด็กอยู่เรื่อยๆ เลยนะคะ ขี้อ่อยเนาะคนเรา
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่า ใครอยู่ทีมเด็กดอย ใครอยู่ทีมหมอเต้ แสดงตัวหน่อยเร้ววว~
หัวข้อ: เดือนอิงดอย Chapter 35 : เดือนอิงดอย (END)[190619] (อ่าน 307186 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก