Chapter 2 : เด็กหนุ่มชาวเขา(?)
เด็กหนุ่มในเสื้อยืดสีดำ สวมทับด้วยเสื้อม่อฮ่อมสีน้ำเงิน สวมหมวกแก๊ปสีดำและกางเกงผ้าขาสั้นแค่เข่ายืนทำหน้าตาเหรอหราอยู่ที่หน้าห้องพักของทันตแพทย์หนุ่ม มือข้างหนึ่งของเขาถือถุงของฝากของเตชิต ส่วนมืออีกข้างถือขวดไวน์สีชมพูไว้
“ถุงของผม ขอคืนด้วย” ทันตแพทย์หนุ่มพูดเสียงขรึม
“ถุงนี้ของอ้ายก๊ะ”(ถุงนี่ของคุณเหรอ)
“ถ้าคุณไม่รู้ว่าเป็นของผม จะถ่อมาถึงที่หน้าห้องผมรึไง คุณคีรี”
เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อเรียกยิ้มมุมปาก “ผมจะมาจวนอ้ายดื่มไวน์นี่ล่อ”(ผมจะมาชวนคุณดื่มไวน์นี่ต่างหาก)
“คุณรู้ว่าผมพักห้องไหนได้ยังไง”
คนถูกถามยักไหล่ แถมยังเลี่ยงไม่ตอบคำถามไปอีก “หื้อผมเข้าไปตางในหน่อยเตอะ”(ให้ผมเข้าไปข้างในหน่อยนะ)
เตชิตถอนหายใจหนักๆ “คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่ นี่ ผมไม่มีเงิน ไม่มีของมีค่าอะไรให้คุณหรอกนะ โรงแรมนี่ก็มาพักฟรี ไม่ได้จ่ายเอง อาหารทุกมื้อยังกินฟรีเลย”
“ผมแค่มาจวนอ้ายเตชิตดื่มไวน์แต๊ๆ”(ผมแค่จะมาชวนคุณเตชิตดื่มไวน์จริงๆ)
ทันตแพทย์หนุ่มลดสายตาลงมองขวดไวน์ในมือเด็กหนุ่ม ยี่ห้อดังเสียด้วย ราคาก็สมกับยี่ห้อเลย “คุณไปเอาไวน์นี่มาจากไหน”
“ผมได้มาเป็นของขวัญ บ่าได้ลักได้จ๊กไผมาหรอกน่า แต่บ่ามีไผดื่มตวยนะกะ” (ผมได้มาเป็นของขวัญ ไม่ได้จิ๊กใครมาหรอกน่ะ แต่ไม่มีใครดื่มด้วยน่ะสิ)คีรีตีหน้าซื่อ “ผมแค่อยากมีเปื่อนดื่มเตาอั้นเนอะ แต๊ๆ นิ บ่าได้คิดอะหยังนอกเหนือจากนี้นะ”(ผมแค่อยากได้เพื่อนดื่มเท่านั้นจริงๆ ไม่ได้คิดอะไรนอกเหนือจากนี้เลย)
เตชิตขมวดคิ้ว เขารู้ว่าไม่ควรไว้ใจคนแปลกหน้า เด็กนี่เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ แต่ดูเผินๆ ท่าทางซื่อๆ ก็ไม่น่าจะโกหกอะไรละมั้ง ส่วนตัวเขาเวลานี้ก็กำลังเซ็งๆ เหงาๆ เพิ่งกินแห้วรอบที่ล้านจากไอ้วินมาด้วย กำลังอยากเมาอยู่เหมือนกัน ข้าวของแพงๆ ในห้องก็ไม่มีอยู่แล้ว เขาเอามาแค่บัตรเอทีเอ็มจากบัญชีที่ใช้รับเงินเดือนจากโรงพยาบาล เงินสดไม่กี่ร้อยกับโทรศัพท์มือถือเท่านั้น จะว่าเขาโง่หรือบ้าก็ได้ หากในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเปิดประตูทิ้งไว้ แล้วหันหลังเดินกลับเข้าห้องไป
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง รีบสาวเท้าตามเจ้าของห้องเข้าไปข้างใน “ขอบคุณคับ ไปนั่งดื่มบนเติ๋นกันเนอะ”(ขอบคุณครับ ไปนั่งดื่มบนระเบียงกันเนอะ)
รู้ว่าห้องเขามีระเบียงเสียด้วย แปลว่ารู้จักที่นี่ดีงั้นสินะ ถ้าอย่างนั้นก็คงจะทำงานที่นี่จริงๆ นั่นละ
“เอาสิ”
คีรีเดินตรงออกไปยังระเบียง ขยับโต๊ะเล็กน้อย จัดเก้าอี้สองตัวไว้ข้างกัน จากนั้นก็เดินกลับเข้ามาหยิบแก้วไวน์ในห้อง แล้วนำออกไปวางบนโต๊ะ เสร็จแล้วเขาก็หันไปยิ้มให้ทันตแพทย์หนุ่ม “เจินคับ” (เชิญครับ)
เตชิตเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งพลางมองเด็กหนุ่มที่กำลังเปิดจุกคอร์กของไวน์อย่างทะมัดทะแมง “ดื่มไวน์บ่อยเหรอ”
คนอ่อนวัยกว่าอมยิ้ม เขาไม่ได้ตอบอะไร หากเอื้อมมือไปหยิบแก้วใสมารินไวน์ใส่ แล้วส่งให้ทันตแพทย์หนุ่มชิม
“อือ อร่อยดี”
เด็กหนุ่มรินใส่แก้วใหม่ ครั้งนี้รินให้อีกฝ่ายและตัวเองด้วย ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างกัน “จนแก้วๆ” (ชนแก้วๆ)
เตชิตยกแก้วของตนขึ้นชน พอจิบไปนิดนึงก็หันไปถาม “คุณเป็นชาวเขาใช่มั้ย เผ่าอะไร”
“ทำไมถึงคิดว่าผมเป็นจาวเขา”(ทำไมถึงคิดว่าผมเป็นชาวเขาล่ะ)
“ก็... น้ำอิงไม่ใช่น้องสาวคุณเหรอ”
คีรีนิ่งเงียบไปชั่วครู่ “ก่อบ่าเจิง” (ก็ไม่เชิง)
สีหน้าอึดอัดใจของคนอ่อนวัยกว่าเป็นผลให้ทันตแพทย์หนุ่มรีบพูดต่อ “ผมเสียมารยาทรึเปล่า ช่างเถอะ มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร” เขายกไวน์ขึ้นดื่มต่อ “แต่ภาษาที่คุณพูดคือภาษาเหนือใช่มั้ย”
“ใจ่ ในเจียงฮายมีจาวเขาหลายเผ่า มีหลายครัวเฮือนตี้เข้ามายะก๋านในเมืองแล้วก่ออู้กำเมืองเป๊ะ ส่วนตัวผมนะเกิดในเมือง อู้กำเมืองเต้าอั้น”(ใช่ ในเชียงรายมีชาวเขาหลายเผ่า มีหลายครอบครัวที่เข้ามาทำงานในเมือง แล้วก็พูดภาษาเหนือได้ชัดเจน ส่วนตัวผมน่ะ เกิดในเมือง พูดคำเมืองเท่านั้น)
“อ่อ” เตชิตพยักหน้าหงึกๆ “ผมเคยได้ยินคนพูดภาษาเหนือบ่อยๆ นะ ก็พอฟังออกบ้าง แต่แยกไม่ออกหรอกว่าแต่ละคนจากแต่ละเมืองพูดต่างกันมั้ย ที่เคยได้ยินชาวเขาพูดตอนไปขึ้นดอยก็ฟังคล้ายๆ กันไปหมด”
“อ้ายเตชิตเกยฟังจาวเขาอู้กำเมืองก๊ะ”(คุณเตชิตเคยฟังชาวเขาพูดภาษาเหนือเหรอ)
“อืม ตอนไปออกหน่วยบนดอยน่ะ”
“ออกหน่วย?”
“ใช่แล้ว ผมเป็นหมอฟันไงล่ะ เคยไปออกหน่วยบนดอย ไปรักษาฟันให้คนไข้ที่มาโรงพยาบาลลำบากน่ะ ได้พบชาวเขาเยอะแยะเลย”
“จาวเขาตี้อ้ายปะ เป็นจะไดผ่อง”(ชาวเขาที่คุณได้พบ เป็นยังไงบ้าง)
นัยน์ตาของเตชิตฉายแววอ่อนโยน เขายิ้มบาง “พวกเขาก็...เป็นคนดี ดีมากๆ ทุกคนเลย”
คีรีเอื้อมมือไปกุมมือทันตแพทย์หนุ่มไว้ “ผมก่อเป็นคนดีหนา”(ผมก็เป็นคนดีนะ)
เตชิตหันไปประสานสายตากับเด็กหนุ่ม เขาหัวเราะเบาๆ พลางดึงมือออก แล้วส่งแก้วไวน์เปล่าๆ ให้อีกฝ่ายแทน “หมดแล้ว”
คนอ่อนวัยว่ารีบรินไวน์ให้ เขาจ้องใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ของทันตแพทย์หนุ่มอย่างไม่วางตา ก่อนจะถอดหมวกออก แล้วยกมือขึ้นเสยผม “ดื่มไวน์แล้วฮ้อนโถ๊ะ”(ดื่มไวน์แล้วร้อนจัง)
เตชิตยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ พอชำเลืองไปทางคนที่นั่งอยู่ข้างกันเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะพอเด็กหนุ่มถอดหมวกออก แวบหนึ่งทำให้เขาฉุกใจนึกถึง...
รวินท์!
เด็กนี่ สีผมกับทรงผมเหมือนไอ้วินเป๊ะๆ ดวงตาเรียวรูปเมล็ดอัลมอนด์และโครงหน้ารูปไข่เมื่อมองเผินๆ ก็มีส่วนคล้ายไอ้วินเพื่อนเขาบ้างเล็กน้อย ถึงนอกนั้นจะไม่มีอะไรคล้ายกันเลยแต่ก็เรียกว่าเป็นคนหน้าตาดีพอควร
เตชิตลดแก้วไวน์ลงมาถือค้างไว้ในมือพลางขมวดคิ้ว สงสัยว่าเขาจะเมา หรือไม่ก็คิดถึงไอ้วินมากเกินไป แค่ห่างกันมาห้าวันเท่านั้น
ไม่สิ ตั้งห้าวันแล้วต่างหาก
เขาคิดถึงมันทุกลมหายใจเข้าออก แต่ตอนนี้ มันคงกำลังมีความสุขกับคนที่มันรัก
ทั้งที่คิดว่าทำใจได้แล้ว ทว่าทุกครั้งที่ได้เห็นหรือนึกถึง หัวใจเขาก็ยังรู้สึกเจ็บ ขณะที่คิดไปเขาก็ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีก รวดเดียวจนหมดแก้ว เสร็จแล้วก็นั่งนิ่งขรึม
“อ้ายเตชิตกึ๊ดอะหยังอยู่”(คุณเตชิตคิดอะไรอยู่)
เจ้าของชื่อเรียกหันไปทางคนถามช้าๆ พร้อมกับทำหน้ายุ่ง “คิดว่าทำไมคุณถึงมาชวนผมดื่ม”
“เพราะอ้ายเป็นคนใจดี คงจะบ่าปฏิเสธผม”(เพราะคุณเป็นคนใจดี คงไม่ปฏิเสธผม)
“ผมใจดีตอนไหน คุณรู้ได้ยังไง” ทันตแพทย์หนุ่มจ้องมองอีกฝ่ายเขม็ง
“อ้ายจ่วยน้ำอิง อ้ายยอมไปนั่งดื่มกิ๋นกับคอบคัวน้ำอิง ทั้งตี้อ้ายจะปฏิเสธก่อได้”(คุณช่วยน้ำอิง คุณยอมไปนั่งดื่มกินกับครอบครัวของน้ำอิง ทั้งที่คุณจะปฏิเสธก็ได้)
เตชิตขมวดคิ้วพร้อมกับหลุบตาลงต่ำ
พอเห็นทันตแพทย์หนุ่มนิ่งไป คนอ่อนวัยกว่าก็รินไวน์เพิ่มให้อีก “ดื่มแหมหน่อยคับ”(ดื่มอีกนะครับ)
เมื่อสบตากัน คีรีก็จะส่งยิ้มให้เขา ซึ่งเตชิตก็คิดว่าอีกฝ่ายน่ารักดีอยู่เหมือนกัน ยิ่งดื่มไวน์ไปเยอะเข้าก็ยิ่งมองเห็นใบหน้าของรวินท์ซ้อนทับกับเด็กหนุ่มชัดเจนขึ้นทุกที หัวใจของเขาเริ่มสั่นไหวแบบแปลกๆ และด้วยความคิดถึงเพื่อนรักที่อัดแน่นอยู่ในอก ทำให้เขาเอื้อมมือออกไปไล้แก้มอีกฝ่ายอย่างลืมตัว
ทั้งรัก ทั้งคิดถึง...
นัยน์ตาของคีรีเชื่อมแสง รอยยิ้มของเด็กหนุ่มดูๆ ไปก็คล้ายกับไอ้วิน นี่เขาคงคิดถึงมันจนเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ
คนอ่อนวัยกว่ายกมือขึ้นกุมมือของเตชิตไว้ เขาประสานสายตากับทันตแพทย์หนุ่ม ก่อนจะค่อยๆ เอนตัวเข้าไปหา เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกเกือบสัมผัสกัน
“อ้ายเตชิต กึ๊ดเติงไผอยู่” (คุณเตชิตคิดถึงใครอยู่)
“.....”
“กึ๊ดเติงแต่ผมสักนาทีนึ่งได้ก่อ” (คิดถึงแต่ผมสักนาทีหนึ่งได้มั้ย) คีรีกระซิบชิดริมฝีปากตรงหน้า
กลิ่นหอมของอาฟเตอร์เชฟซึ่งเป็นกลิ่นเดียวกันกับที่รวินท์ชอบใช้ เป็นผลให้เตชิตไม่ขยับหนี เขารู้สึกเหมือนตัวเองเมาหนักเต็มที่จนสมองมึนเบลอไปหมด ทันตแพทย์หนุ่มนิ่งค้างอยู่แบบนั้น จนคนอ่อนวัยกว่าแนบริมฝีปากเข้ามาบนเรียวปากตน
เตชิตเตือนตัวเองว่าให้หยุด แต่ก็ไม่อาจห้ามใจกับสัมผัสนุ่มบนริมฝีปาก รสชาติแปลกใหม่ที่ได้ลิ้มลองดึงให้เขาค่อยๆ จมดิ่งลงในห้วงแห่งความปรารถนา มือข้างที่ว่างยกขึ้นวางบนท้ายทอยของเด็กหนุ่ม ขณะที่ริมฝีปากของพวกเขาบดเบียดเข้าหากันอย่างเชื่องช้า
เมื่อละริมฝีปากออก นัยน์ตาของทันตแพทย์หนุ่มก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่เรียวปากที่เพิ่งจากมา เขาบดจูบเข้าไปอีกครั้ง สอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดในโพรงปากซึ่งมีกลิ่นหอมของไวน์อบอวล เป็นผลให้เขายิ่งรู้สึกเมามัว คุมสติตนเองได้ยากมากขึ้นไปทุกที มือของเขาลากไล้จากท้ายทอยลงไปยังลำคอของคนอ่อนวัยกว่า ก่อนจะสอดมือเข้าไปภายในคอเสื้อเพื่อสัมผัสผิวเนื้ออุ่นๆ อย่างลืมตัว
เด็กหนุ่มกระซิบชิดริมฝีปาก “เข้าไปตางในกันเตอะคับ” (เข้าไปข้างในกันเถอะนะครับ)
ก่อนที่เส้นสติเส้นสุดท้ายจะขาดผึง เตชิตหยุดชะงักอย่างลังเล “คีรี...”
เจ้าของชื่อเรียกแต้มจูบเรียวปากตรงหน้าเบาๆ เขาค่อยๆ เคลื่อนริมฝีปากไปจูบยั่วเย้าตรงมุมปาก จูบไล้ผ่านสันคางลงไปตามลำคอ จากนั้นก็ซุกใบหน้าลงตรงซอกคอของทันตแพทย์หนุ่ม จงใจพ่นลมหายใจอุ่นๆ ใส่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ตั๋วผมฮ้อนไปหมดเลยอ้ายเตชิต เพาะอ้าย หรือเพาะไวน์กั๋นแน่นะ” (ตัวผมร้อนไปหมดเลยคุณเตชิต เพราะคุณ หรือเพราะไวน์กันนะ)
เมื่อเด็กหนุ่มเข้ามาใกล้ชิด กลิ่นอาฟเตอร์เชฟที่คุ้นเคยก็กระตุ้นให้เลือดในกายของทันตแพทย์หนุ่มร้อนรุ่มไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้ เมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้นและจูงเขากลับเข้าไปในห้อง เขาก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย
ริมฝีปากของทั้งสองประกบเข้าหากันอีกครั้ง ในขณะที่ต่างคนต่างปลดเปลื้องเสื้อผ้าให้กัน จากนั้นทันตแพทย์หนุ่มก็กดร่างที่เปลือยเปล่าของคนอ่อนวัยกว่าลงกับผืนเตียง ขยับขึ้นไปทาบทับและบดจูบอย่างกระหาย
ทั้งสองลิ้นพันพัว ผิวกายของพวกเขาที่แนบชิดจนไร้ช่องว่างส่งผ่านความอบอุ่นถึงกัน คีรีโอบกอดคนบนร่างไว้พร้อมกับใช้ฝ่ามือเคล้นคลึงไปบนแผ่นหลัง
เสียงหอบหายใจกระเส่าของพวกเขาดังประสานกัน
เตชิตซุกไซ้ใบหน้าลงตรงซอกคอของคนใต้ร่าง เขาจูบเม้มแรงๆ สร้างรอยสีแดงบนผิวเนื้ออุ่นอย่างเมามัว เวลานี้ความปรารถนาเข้ามาบดบังความคิดไปหมดสิ้น ภายในศีรษะว่างเปล่า
ผิวกายที่เสียดสีกันทำให้รู้สึกดีไม่น้อย สัมผัสจากฝ่ามือเด็กหนุ่มร้อนรุ่มราวกับไฟ เตชิตยอมให้อีกฝ่ายพลิกตัวขึ้นมาอยู่บนร่างและกอดจูบได้ตามอำเภอใจ ปล่อยให้ร่างกายขยับไปตามที่ใจต้องการ และเมื่อถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ เขาก็เรียกชื่อคนคนเดียวที่อยู่ในหัวใจมาเนิ่นนานออกมาอย่างแผ่วเบา
“วิน...”
เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้น เป็นผลให้ทันตแพทย์หนุ่มสะดุ้งตื่น
“โอย ปวดหัวฉิบ” เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นคลึงขมับ มืออีกข้างควานหาโทรศัพท์ตามเสียงที่ได้ยิน พร้อมกับลุกขึ้นนั่ง “โทรศัพท์ที่ไหนดังวะ” พอบ่นเสร็จจึงเห็นว่าเป็นโทรศัพท์ของโรงแรมที่ตั้งอยู่บนตู้ตัวเล็กตรงหัวเตียง
เมื่อยกหูโทรศัพท์ คนที่ปลายสายก็พูดขึ้นทันที
“หมอเต้ ตื่นรึยังคะ รถออกเจ็ดโมงครึ่งน้า”
“อ่า จริงด้วย ขอบคุณครับ ผมจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้” พอวางสายไปเขาก็หันไปมองนาฬิกา ซึ่งบอกเวลาเจ็ดโมงพอดี เขาต้องรีบแล้ว ไม่อย่างนั้นตกรถแน่ๆ
“อืม...”
เสียงของใครบางคนที่ไม่ใช่เสียงของเขาดังมาแว่วๆ เป็นผลให้เตชิตชะงัก หันขวับไปยังต้นเสียงทันที
“ฉิบ!” ทันตแพทย์หนุ่มเบิกตาโพลง พลางยกมือขึ้นปิดปาก
เด็กหนุ่มคีรีคนที่เขานั่งดื่มไวน์ด้วยเมื่อวาน นอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ เขา ท่อนบนเปลือยเปล่า ส่วนท่อนล่างอยู่ใต้ผ้าห่ม
เตชิตลุกขึ้นพรวด พอหันมองไปรอบๆ ห้องซึ่งสภาพเละเทะเหมือนผ่านสงครามมาหมาดๆ ก็อ้าปากค้าง ยังไม่ทันก้าวออกจากเตียงก็รู้สึกถึงอะไรเย็นๆ ใต้ฝ่าเท้า พอก้มลงดูจึงเห็นว่ามันเป็นซองถุงยาง เขารีบหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ ทันที
ชัดเลย!มันเป็นถุงยางที่เขาเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์!คีรีไม่มีทางรู้ว่าเขามีถุงยางและเก็บมันไว้ที่ไหนแน่ เพราะงั้นเขาต้องเป็นคนหยิบมันออกมาใช้!
เหย้ดดด!กูทำอะไรลงไปเนี่ย!
ทันตแพทย์หนุ่มมองหาซากของถุงยาง แต่ยังไม่ทันพบสายตาก็เคลื่อนไปเจอกับเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มที่วางกองอยู่บนพื้นปะปนกับเสื้อผ้าของเขา นั่นหมายความว่า...
เตชิตก้มลงมองตนเองช้าๆ แล้วรีบเอามือปิดส่วนที่ห้อยต่องแต่งตามแรงดึงดูดของโลกไว้ก่อน
เหี้ย! กูไม่ได้ใส่อะไรเลย! มิน่าล่ะ หวิวโคตร!
เขานิ่งอึ้งไปชั่วครู่ พยายามเรียบเรียงความคิดว่าเมื่อคืนมีเกิดอะไรขึ้นบ้าง เขาจำได้เพียงรางๆ เท่านั้น แต่ที่แน่ๆ ในความเลือนรางนั่นก็มีภาพเขากับเด็กหนุ่มนัวเนียกันอยู่บนเตียง
ทันตแพทย์หนุ่มแตะมือลงบนส่วนไวสัมผัสของตนเอง จากนั้นก็เอื้อมมือไปสัมผัสสะโพกแล้วหยุดคิด แต่พอได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังมาจากโทรศัพท์มือถือก็สะดุ้งโหยง รีบคว้ามากดปิดเสียง
ไม่มีเวลาคิดอะไรแล้วโว้ย
เตชิตคว้าเสื้อผ้าของตนเองขึ้นมาสวม วิ่งเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา แล้ววิ่งออกมาเก็บกระเป๋าเดินทางของตน ดีที่เขาไม่ได้เอาของออกมาวางระเกะระกะจึงรวบเก็บโยนใส่กระเป๋าได้อย่างรวดเร็ว เขาตั้งท่าจะวิ่งออกจากห้องแล้ว แต่ก็หยุดชะงัก หันกลับไปมองคนที่นอนกรนคร่อกๆ อยู่บนเตียงอีกครั้ง
หนีความจริงไม่รอดจริงๆ เลยสัส!
เขานอนกับคีรีไปแล้ว เด็กหนุ่มดูตัวโตก็จริง แต่ไม่ว่าจะตีลังกาดูท่าไหนยังไงก็คิดว่าต้องเด็กกว่าเขาแน่ น่าจะเด็กกว่าหลายปีด้วย
นั่นหมายความว่า เขานอนกับเด็ก...แถมยังเป็นเด็กผู้ชายอีกต่างหาก
ทันตแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นกุมศีรษะ เวลานี้ปวดแปลบเหมือนฟ้าผ่าลงมาตรงกลางกบาลซ้ำๆ
แม่งเอ๊ย!ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่เคยคิดว่าจะนอนกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้วินได้ แล้วเป็นไงล่ะ!ไอ้เด็กนี่อายุเท่าไหร่ก็ไม่รู้ บรรลุนิติภาวะหรือยังวะ แถมยังเป็นชาวเขา ดีไม่ดีอาจจะเป็นเผ่าเดียวกับที่เขาเคยไปรักษาฟันให้ก็ได้ ร่อนเร่มาทำงานในเมือง เป็นพนักงานโรงแรมหาเช้ากินค่ำ เขาเอาเปรียบอีกฝ่ายแล้วก็จะชิ่งไปซะอย่างนั้น ควรจะรู้สึกผิดมั้ย ไอ้สัสเต้!
ทันตแพทย์หนุ่มถอนหายใจหนักๆ เขาเอามือตบๆ กางเกง หยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาเปิดดู เห็นถุงยางที่เคยเหน็บไว้หายไปก็ใจแป้ว เหงื่อตกอีกรอบ พอสงบใจได้เล็กน้อยเขาก็หยิบเงินทั้งหมดที่มีออกมา ซึ่งก็เหลือแค่ห้าร้อยบาทเท่านั้น เพราะเขาเอาเงินสดติดตัวมาไม่มาก และเมื่อวานก็ใช้ซื้อของฝากให้รวินท์ไป
“ทุเรศฉิบหาย ห้าร้อยเนี่ยนะ” เตชิตพยายามนับเงินอยู่หลายครั้ง เผื่อธนบัตรใบละร้อยจะงอกขึ้นมาอีกสักสามสี่ใบ แต่ก็ไม่เป็นผล “ช่วยไม่ได้ ขอโทษนะ”
เตชิตเดินไปเก็บเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มมาพับซ้อนกันไว้อย่างลวกๆ วางเงินไว้บนกองเสื้อผ้านั้น แล้วหยิบกระดาษที่มีตราโรงแรมกับปากกาบนโต๊ะมาเขียนข้อความไว้สั้นๆ ว่า ‘ผมขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจให้เกินเลยขนาดนี้ ถ้าอยากให้ช่วยเหลืออะไรที่ไม่มากเกินกว่าแรงผม ก็โทรมาได้ เบอร์โทร xxx-xxx-xxxx ผมมีเงินสดติดตัวมาแค่นี้ เอาไว้ขึ้นรถกลับบ้านนะ’แล้วก็วางไว้กับเงินนั่นล่ะ
หรือเขาควรจะปลุกไอ้เด็กนี่ขึ้นมาคุยกันก่อนดีวะ เตชิตหันไปมองเด็กหนุ่มอย่างลังเล
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เป็นผลให้เตชิตสะดุ้งเฮือก เขาคว้ากระเป๋าเดินทางวิ่งตรงไปเปิดประตู ก้าวออกไปแล้วรีบปิดประตูทันที
ข้างหน้าประตูห้องเป็นกลุ่มทันตแพทย์สาวซึ่งมาประชุมด้วยกัน พวกเธอยิ้มหวานให้เขา
“สวัสดีค่ะหมอเต้ ปะ ลงไปกัน รถมารอแล้วค่ะ”
“คะ...ครับ” เตชิตอ้ำอึ้ง แต่ก็รีบรุดเดินไปกับพวกเธออย่างรวดเร็ว
เมื่อทันตแพทย์ขึ้นรถตู้ที่จัดไว้กันครบ พวกเขาก็เริ่มออกเดินทางกัน ตามตารางในวันนี้คนขับรถตู้จะพาพวกเขาไปแวะกินมื้อเช้าพร้อมกับซื้อของฝากกันก่อน แล้วจึงจะไปส่งทันตแพทย์ตามจังหวัดต่างๆ ในเส้นทางที่วางแผนไว้
ภายในห้องที่เงียบกริบหลังจากบานประตูห้องปิดลงสนิท
เด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงลุกขึ้นนั่ง ไม่ได้มีท่าทีง่วงเหงาหาวนอนแต่อย่างใด เขาหยิบผ้าห่มที่ทันตแพทย์หนุ่มใช้ห่มนอนเมื่อคืนขึ้นมาสูดดมกลิ่นกายบางเบาที่ยังคงหลงเหลืออยู่พลางมองไปทางบานประตูอย่างอาลัยอาวรณ์ นั่งอยู่สักพักก็ลุกออกจากเตียง ชำเลืองมองซากถุงยางที่หล่นอยู่บนพื้นข้างเตียงแล้วยืดตัวบิดขี้เกียจ แต่พอเดินไปที่กองเสื้อผ้าของตน เห็นเงินที่วางไว้กับจดหมายก็ต้องชะงัก
แวบแรกเกือบจะสบถด่าออกมาแล้ว แต่พอได้อ่านจดหมายก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะออกมาเบาๆ แทน
คิดว่าต้องรับผิดชอบเขาเพราะนอนด้วยกันแล้วงั้นเหรอวะ ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายมาหา เอาไวน์มามอมถึงห้องเนี่ยนะ แถมมีเขียนเบอร์โทรศัพท์ทิ้งไว้ให้อีกด้วย เป็นคนดีเกินไปแล้ว
“หมอเต้น่ารักชะมัด จะทำให้ผมหลงจนหาทางออกไม่เจอเลยรึไง” เด็กหนุ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขาหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวม พับจดหมายกับเงินเก็บใส่ในซองที่มีตราของโรงแรมอย่างประณีต จากนั้นก็เอาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อม่อฮ่อม ก่อนจะหันไปเห็นถุงของฝากที่อีกฝ่ายคงจะทำหล่นทิ้งไว้ เขาหยิบถุงนั้นขึ้นมาพลิกไปพลิกมาดู “ช้างแกะสลัก?”
*TBC*
โถ หมอเต้ 555555 อยากจะสมน้ำหน้าก็สงสาร ยังไงก็รบกวนทุกคนช่วยๆ กันสงสารหน่อยละกันนะคะ
รักเพื่อนมากไปหน่อย อกหัก(ครั้งที่ล้าน)ยังเจือกดราม่าจัดหนัก เป็นไงล่ะ ได้เรื่องเลย
ส่วนน้องคีรีเป็นใครนั้น เป็นชาวเขาจริงหรือเปล่า หรือจะเป็นอะไรกับเจ้าของโรงแรม ก็คงต้องงงเป็นเพื่อนหมอเต้กันไปก่อนนะคะ แต่หลายๆ คนก็คงจะพอดูออกล่ะ ว่าไอ้เด็กนี่มันไม่ธรรมดาเล้ยยยย~หมอเต้แย่แน่ๆ 5555555
เรื่องที่เกิดคืนนี้แท้จริงแล้วเป็นยังไง รอให้น้องคีรีมาเป็นคนเฉลยเองละกันนะคะ อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ ขอบคุณทุกเม้นต์เลยด้วยน้าาา รักเลย จุ๊ฟฟฟ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
