หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก -

[โน๊อา]

เอ่อ..คุณนุสร้างบ้านเสร็จยังอ่ะ ลองปรึกษาสถาปนิกที่ชื่อแทน ก็ได้นะ ปรึกษาไป ปรึกษามา ก็เลยรักกัน มาอยู่ด้วยกันที่เมืองแป้ นี่ละกัน จบปัญหา 55555

เป็นไอเดียที่ดี     

มันก็ดีอ่ะนะ แต่ว่า อยากให้ได้กะคุณภู เหมือนกันนะ

แต่เอ๊ะ รับทั้งสองคนหรือเปล่านั่น 

[sexyman]

เอ่อ..คุณนุสร้างบ้านเสร็จยังอ่ะ ลองปรึกษาสถาปนิกที่ชื่อแทน ก็ได้นะ ปรึกษาไป ปรึกษามา ก็เลยรักกัน มาอยู่ด้วยกันที่เมืองแป้ นี่ละกัน จบปัญหา 55555

เป็นไอเดียที่ดี     

มันก็ดีอ่ะนะ แต่ว่า อยากให้ได้กะคุณภู เหมือนกันนะ

แต่เอ๊ะ รับทั้งสองคนหรือเปล่านั่น 

เหอๆๆๆ  ได้อีกครับ  ได้อีก

 

[kunkai]

อธิคมโชคร้าย
ที่มีเพื่อนอย่างอาวุธ  ที่ตอนแรกทำเป็นเก๊กดี
ที่มีแฟนอย่างอานุภาพ  ที่ตอนแรกจีบยากจีบเย็น
แต่พอจีบสำเร็จก็โลเลซะงั้น
อธิคมเคยเจ้าชู้  แต่ก็เลิกได้
กลับโชคร้ายที่ถูกเข้าใจผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ความบังเอิญมักเกิดขึ้นได้เสมอ......ฮุฮุ

[ืnuttykung]

เอ่อ..คุณนุสร้างบ้านเสร็จยังอ่ะ ลองปรึกษาสถาปนิกที่ชื่อแทน ก็ได้นะ ปรึกษาไป ปรึกษามา ก็เลยรักกัน มาอยู่ด้วยกันที่เมืองแป้ นี่ละกัน จบปัญหา 55555

เป็นไอเดียที่ดี     

มันก็ดีอ่ะนะ แต่ว่า อยากให้ได้กะคุณภู เหมือนกันนะ

แต่เอ๊ะ รับทั้งสองคนหรือเปล่านั่น 

ใครจะรู้

อาจจะเป็นรุกทั้งคู่ก็ได้นะพี่โน๊อา

สมัยนี้พวกล่ำบึ้กแต่เป็นรับก็เยอะแยะไปนะ

อิอิิอิ  แฟนสารวัตรอย่าโกดผมน้า

แค่แซวเล่นๆเอง

[โน๊อา]

อยู่ว่าง ๆ ก่อนจะนอน เลยมา จิ้มบวก 1 ให้

nuttykung  sexyman prawy เอ็ดเวิร์ด เฉิน

โทษฐานน่ารัก แล้วช่วยเม้ง เอ้ย เม้น เป็นพวก

[ดัษบดินทร์ กษิดิษฐ์]

นี่ไง
โน๊อา โสดป่าว
ช่วยเอาเหล็กมาดามหัวใจให้คุณ  นาย เขาหน่อยเส่

กลายเป็นว่าตอนนี้โครงเรื่องมีให้เลือกมากมาย
หุหุ

[Fujitaga]

]"คม คุณนุ เลิกกับนายแล้วเราถึงได้เข้ามา ยอมรับความจริงเสียเถอะ นายทำพลาด รับผลตอบแทนซะ"
[/color
  บอกได้คำเดียวเลยนะว่า "อาวุธเลวได้ใจมากกกกก"
เพื่อนแบบนี้ "เลิกคบ" กับมันไปเถอะ มีอย่างที่ไหน วางแผนยั่วให้เพื่อนเอาปมด้อยของตนมาเป็นอาวุธทำร้าบยเพื่อน เพื่อนแบบนี้หรือที่คิดจะคบเป็นเพื่อตาย เพื่อนแบบนี้หรือที่จะคบกันเป็นเพื่อนสนิท เอาแค่ว่า "เป็นคนรู้จัก" ยังดีเกินไปด้วยซ้ำ

ไม่หรอกค้าบ ผมว่ามานอยู่ที่ตัวต้นเหตุโน่นครับ ถ้าหากไม่ให้ความหวัง อีกฝ่ายเค้าจะคิด จะมาเกาะแกะ ไหมล่ะ สองจิตสองใจ   ถ้าอธิคม โดนยิง แล้วให้คนอื่น(ตัวละครใหม่ นายเอกที่ สวย เริด เชิดหยิ่ง) มาดูแล แล้วลืมอนุภาพไปเลย  แบบนี้ คงดี เนอะ

อืม เข้าทีนะ ที่จริงเมื่อวันจันทร์นั่งคิดๆ อยู่นะ ว่าอัสนัยน่าจะมาเยี่ยมอธิคม มาดูแล แล้วอธิคมก็มีตัวเปรียบเทียบสองคนเหมือนๆ อนุภาพมีตัวเปรียบสองคนกับหนึ่งวิญญาณ อธิคมก็จะเห็นว่า คนที่ตรงไปตรงมาต่อความคิดตนเองก็คืออัสนัย แล้วทีนี้อัสนัยก็เริ่มลังเล ว่าหวนกลับไปหาอดีตเหมือนเดิมดีหรือไม่ หรือจะก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับตฤณ ส่วนตฤณก็ตามมาหึง แล้วก็เกิดมาเปรียบเทียบอัสนัยที่เป็นคนใหม่ และเกิดเห็นอนุภาพแล้วก็รู้สึกเสียดายอยากย้อนกลับไปหาอดีตอีก อาทิตย์พอมาใกล้อนุภาพก็ชักจะเขว ตัดสินใจต่อว่าจะต้องก้าวไปข้างหน้าพร้อมธงรบหรือจะหวนกลับไปหมุกมุ่นกับอนุภาพต่อ
เออคิดไปแล้วปวดหัวที่สุด
ในชีวิตจริงๆ นี่เคยสับสนในตัวเองกันมาขนาดนี้ไหมครับท่าน ใครคนที่เคยเจ็บเพราะรักที่หนักๆ มาตอบมั่งสิ ทำไมใจมนุษย์มันเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ แค่ตัดใจจากรักแค่เนี๊ยะ มันยากนักหรือไงเนอะ
แต่ฟังเพลง It's Only Love ของ Tina Turner เมื่อวานนี้ อยากจะเีลี้ยวพวงมาลัยลงข้างทางให้สิ้นเรื่อง ไม่กล้าอาจหาญว่าจะแกร่งได้เหมือนคนร้องเพลงนี้ (ซึ่งที่จริงก็คือคนแต่งเพลง แต่ที่จริงหรือวาเขาแกล้งๆ ร้องปิดบังความเสียใจของตัวเองไปอย่างนั้น)
แต่ครั้นพอนึกได้ว่ายังไม่ได้โพสนิยายตอนต่อไปให้คนอ่านที่ผมรัก เลยรีบกลับบ้านไปเปิดคณติกรแล้วหาแท่งเก็บข้อมูลมาเสียบช่องแบนเล็กของคณิตกรสีแดงแรงฤทธิ์โดยพลัน แล้วเปิดกระดานใยแมงมุม โพสคดีรักภาครันทดบทที่ 24 แล้วก็นอนเ่ล่นอย่างสบายใจ ทั้งๆ ที่แอบหวั่นนิดๆ ว่าจะมีใครปาระเบิดใส่หลังคาบ้าน แต่ก็เอาเถอะ บ้านของคฑาวุธวุ้ย  เขาเขียนเอาไว้แล้ว ไปแก้ของเขาได้ไงอ่ะเนอะ 
แล้วแบบนี้จะ     ผู้เขียนลงหรือคร้าบบบบ แต่   ไม่ต้องนะ (แบบว่าไม่โปรด)  

อ๊ะ อันนี้เห็นด้วย นะ  ห้า ห้า ห้า อัศนัย มาเลยดูแลอธิคมแบบนี้ แก้เผ็ดอนุภาพหน่อยก็ถ้าจะดี เห็นว่าตัวเองมีตัวเลือกฝ่ายเดียวรึไง หึ หึ หึ   (เริ่มคิดในรูปแบบของคนที่หมดศรัทธาในอนุภาพ) ผมว่า อัศนัยก็ไม่เลว แค่เป็นคนตรงๆ  แบบนี้ก็ดีนะ ไม่ต้องเก็บงำอะไรให้ปวดหัว ชิมิ อิอิ

สำหรับความคิดผมนะ  ถ้าอัสนัยมาดูแลอธิคมจริงๆล่ะก็
คนอย่างอนุภาพคงจะหันไปเลือกอาวุธทันทีอ่ะ
แบบว่าประชดไปเลยไรเงี๊ยะ

ตั้งแต่อ่านมาถ้าจะบอกว่า
อธิคม ไม่เด็ดขาดในการตัดสัมพันธ์กับเด็กเก่า
อนุภาพ ก็ไม่เคยคิดที่จะแสดงความเป็นเจ้าของ ครอบครองอธิคมให้ใครๆได้รู้เลยสักครั้ง ไม่มีเลยนะที่จะแบบว่าแสดงให้คนอื่น(เด็กเก่า)รู้ว่าคนนี้เป็นแฟนฉันแล้ว ฉันหวง อย่ามายุ่ง เห็นพอหึงทีไรก็หนี(แถมหนีตามชายอื่นไปด้วยนะ)ทุกครั้งเลย

อนุภาพเป็นคนอ่อนไหว แต่ใจแข็ง
อืม...ไม่เข้าใจว่ะ คนแบบนี้

เห็นด้วยนะครับว่า ถ้าเกิดอัสนัยเดินเข้ามาระหว่างนี้ อนุภาพ เลือกกอาวุธแน่นอนเลย ครับ อย่าลืมนะครับว่า แค่บดิณทร์เอามือมาเช็ดเลือดที่แผลในตลาด อนุภาพสติแตกถึงขนาดนั้น แล้วถ้าเกิดพ่อสารวัตรเขาเกิดลังเลให้เห็นอีกครั้ง คงจะเป็นเรื่องใหญ่ไม่น้อยแน่ ๆ เลยครับ ผมว่าขอให้มันยุ่งแค่นี้ก็พอแล้วนะ อย่าให้ยุ่งไปมากกว่าเลยครับ

ตอนนี้อนุภาพกำลังคิดว่ากำลังจะทำอะไรต่อไป ที่จะลบภาพเก่า ๆ ในอดีตได้ ก็ขอเวลาให้เค้าหน่อยนะครับ เคยได้ยินมาบ้างว่า (ไม่รู้ถูกหรือป่าวว่า) เราอาจใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีที่จะพบและรักคน คนนึงแต่อาจจะใช้เวลาทั้งชีวิตที่จะลบภาพบางภาพให้จางและหายไปจากหัวใจนะครับ
คุณนุเป็นคนใจแข็ง รักใครก็รักจริง แต่ว่าความรักของคุณนุไม่ได้เป็นอย่างที่วาดฝันไว้ตั้งแต่ต้น บางครั้งคุณนุได้บอกว่า ตัวเองเข้มแข็งแล้ว แต่ความจริงแล้วอาจจะไม่ได้ดีไปกว่าเดิมด้วยซ้ำ ก็เลยต้องอยู่ในสภาพอย่างนี้ .......
และอีกอย่างคุณนุเป็นคนเงียบ และให้การหลบนี้เป็นทางออกของปัญหาจึงทำให้ปัญหาไม่จบไม่สิ้นเสียที

พี่วุธ อย่าพึ่งเอาใครมาให้สารวัตรเราเลือกเลยนะ แค่นี้สารวัตรก็บอบช้ำมากพอแล้วและอย่าให้ต้องโลเลเลยครับ ส่วนคุณนุ ก็ให้เค้ามีความสุขบ้างเถอะครับ สงสารจังเลย

[sasi]

มาจิ้มก่อนนอน

ผมเห็นด้วยนะครับ อย่าให้มีตัวละครเพิ่มอีกเลย เอาเท่าที่มีอยู่นี่ก็เยอะพอแล้วนะคับ

ส่วนเรื่องพล๊อต ก็เอาตามที่เขียนมาแล้วนั่นล่ะครับ (แต่เป็นแบบดีๆ นะคร๊าบบบบ...ทั้งๆ ที่ใจก็อยากให้สารวัตรโดนยิงบาดเจ็บสาหัส
เพราะคุณนุก็จะได้รู้ใจตัวเองซะที)

วันนี้มาแบบเป็นงานเป็นการ เหอะๆ

ปล. อาทิตย์หน้าจะกลับไปงานแต่งเพื่อนที่บ้านเกิดที่ ตจว. อาจจะไม่ได้เข้ามาอ่าน & เมนท์ ซักพักนะคับ อย่าลืมคิดถึงเค้าบ้างน๊า ทุกๆคน

[ดัษบดินทร์ กษิดิษฐ์]

เห้อ
เขาว่าตัวละครฉายแวว ภาพ คนแต่งได้นะ น้องนายเป็นคนไหนล่ะครับ
หวังว่าคงไม่ใช่อาวุธ เพราะไม่ยังงั้นคงโดน

[oaw_eang]

เลิกกับสารวัตรอธิคมเลยคะน้องนุ

เจ้สนับสนุน

เกลียดคนเจ้าชู้

ชิส์ !



เจ้สอง 

[ดัษบดินทร์ กษิดิษฐ์]

หง่ะ
ทำไมเจ๊สองมารีเช่นนั้น
ตอนนี้ไม่มีใครเขาเห็นใจยายนุแล้ว
คนอะไรน่าเบื่อมาก ในทางวรรณกรรมเขาเรียกตัวละครแบบนุว่า ตัวแบน
ไม่มีพัฒนาการใดๆ ทั้งสิ้น เป็นยังไงก็อยู่ยังงั้น คาดว่าคงจะเป้นยังงั้นจนจบเรื่อง

[ืnuttykung]

พี่นาย

รีมาเคลียร์ด่วนเลย

ชาวเล้าเริ่มแสดงความสามัคคีกันละ

ว่าแต่วันนี้ยังไม่มาอัพให้อ่านกันเลยน้า

[MonsterP]

ทางคนอ่าน เริ่ม มีการแบ่งพวกอย่างชัดเจน ห้า ห้า ห้า ห้า    ฉะนั้น รีบมาลง ณ บัด นาว เรย นะ  มิเช่นนั้น บ้านคนแต่ง จะ โดนปิดประท้วง

[MIkz_hotaru]

ส่วนเราขออยู่ข้างธงรบนะ 

มารอดูสารวัตรโดนยิง

[jokirito]

ไม่ต้องคิดมากนะครับ
เขียนไว้ยังไงก็เอามาลงเถอะ
ไม่ต้องหักมุมจากความคิดคนอ่านนักก็ได้ครับ
เดี๋ยวจะเละ เอ้ย วุ่นวายไปกันใหญ่
เคลียร์จบไม่ได้ ไม่รู้ด้วยนะ

[kunkai]

มารออ่านต่อ

[โน๊อา]

มารอแต่เช้าเหมือนกัน 

[katawoot]

อรุณสวัสดิ์ครับ ขอบคุณนะครับสำหรับความเห็นทุกรี คำติชม คำขู่จะทำร้าย และกำลังใจ
แต่ เอ ดูๆ ไป คนอ่านก็ค่อนข้างซาดิสม์เหมือนกันนะเนี่ย
ขอบคุณคุณ Thanagorn ที่เอากลอน "ความรักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมน" มาให้อ่านนะครับ
คนที่ ตกอยู่ในวังวนแห่งรักที่จักตัดใจเท่าไหร่ก็หาทำได้ไม่ เท่านั้นจะรู้ซึ้งดี
รักทำให้นักบวชกลายเป็นเสื้อร้าย
รักทำให้เสือร้ายกลายเป็นแมวเหมียว
รักทำให้ไข่เจียวกลายเป็นต้นยำ
รักทำให้ส้มตำกลายเป็นแกงจืด
จริงหรือเปล่า๊น๊า อยากรู้นัก  

บทที่ 26 ครับ จะรักใครเกลียดใครก็เลือกเอาตามสบายนะครับ แต่ขอให้เอาผู้เขียนไว้ในหมวด "คนที่ผู้อ่านรัก" นะ

26

เวลาใกล้เที่ยง อนุภาพขับรถผ่านโรงพยาบาลของอำเภอสอง แล้วเลี้ยวซ้ายเข้าถนนที่ตรงไปยังที่ว่าการอำเภอเพื่อเลี้ยวขวาตรงไปยังสถานีตำรวจ ชายหนุ่มชะลอรถเมื่อไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเหลือง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อนุภาพเหลือบไปมอง รู้สึกแปลกใจที่เห็นธงรบโทรมา
...สงสัยอธิคมโทรไปปรับทุกข์กับธงรบ และเล่าเรื่องของเมื่อวานนี้หรือรวมถึงเรื่องของวันนี้ที่เขาจะไปคุยกับอธิคม ธงรบคงโทรมาช่วยเชียร์เพื่อน หว่านล้อมเขาให้กลับไปคืนดีกับอธิคม...
อนุภาพอมยิ้ม คิดในใจว่าอธิคมกับธงรบคงรักกันมาก มีอะไรช่วยกันตลอด แม้จะพากันหาเรื่องใส่ตัว แต่ก็กอดคอกันแก้ปัญหาจนสำเร็จทุกครั้งไป
...แล้วอาวุธล่ะ มีเรื่องกับอธิคมแบบนี้ ยังจะเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่อีกหรือเปล่า ธงรบจะพลอยโกรธอาวุธไปกับอธิคมด้วยหรือไม่...
ไม่ทันที่อนุภาพจะได้คิดอะไรต่อ เขาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายของธงรบ เตรียมฟังเสียงร่าเริงที่ชอบพูดเล่นก่อนจะเข้าเรื่องเวลาที่โทรศัพท์มาหาเขา
"คุณนุ ผมอยู่แพร่แล้วนะ คุณนุฟังดีๆ นะ ผมไม่ได้พูดเล่น" เสียงธงรบราบเรียบ
"ผู้กองมีอะไรหรือครับ" อนุภาพถาม
"สารวัตรครับ ผมเลื่อนยศแล้ว" ธงรบแก้ยศให้ถูก
อนุภาพกำลังจะอ้าปากพูดแสดงความยินดี หากธงรบรีบพูดต่อว่า
"ผมโทรมาเรื่องอธิคมเพื่อนผม คุณนุคือว่า..."
"สารวัตรอธิคมให้สารวัตรธงรบโทรมาหรือหรือว่าตั้งใจโทรมาเอง" อนุภาพเปลี่ยนน้ำเสียงเข้มขึ้น ชักจะนึกฉุนเพื่อนที่แสนดีคนนี้
"เปล่า ผมไม่ได้อยากจะโทรมา โอ๊ะไม่ใช่ๆ จริงๆ ผมก็อยากจะโทรหาคุณนุอยู่หรอก แต่...เอ่อ...ไม่อยากจะโทรหาเรื่องนี้ คุณนุครับ ไอ้คม..."
อนุภาพเงียบ รอฟังว่าธงรบจะพูดอะไรต่อ ในใจก็คิดว่า อุตส่าห์ทำเสียงจริงจัง ธงรบจะเล่นอะไรอีก
"ไอ้คม...เอ่อ...คุณนุ ฟังให้จบก่อนนะ อย่าวางสายเด็ดขาด ผมพูดจริงๆ นะ ไม่ได้ล้อเล่น ไอ้คมถูกยิง"
...อธิคมถูกยิง!
...เสียงธงรบจริงจังมาก ไม่ได้ล้อเล่น แต่หากธงรบแกล้งพูด ก็ถือว่าทำได้แนบเนียนมาก...
"เมื่อคืนมันพาทีมเฉพาะกิจไปดักซุ่มการขนยาเสพติด นั่งซุ่มนอนซุ่มข้ามวันข้ามคืน พวกนั้นไหวตัวทัน เลยเกิดปะทะกัน สงสัยยิงกันโป้งป้าง คนร้ายตายสี่ศพ ตำรวจเจ็บไปสามนาย ไอ้คมก็โดนด้วย ท่าทางหนักพอควร เอ๊ย ไม่หนักเท่าไหร่ครับ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลสอง คุณนุ...คุณนุ...ทำไมเงียบไป" ธงรบส่งเสียงเรียก
อนุภาพนิ่ง...ตามองไปข้างหน้า เห็นไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว แต่ประสาทเขายังไม่สั่งการให้เคลื่อนรถออกตามสัญญาณไฟ หูแว่วๆ ได้ยินเสียงบีบแตร พร้อมๆ กับเสียงของธงรบยังดังเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์
...โรงพยาบาล ต้องไปโรงพยาบาล โรงพยาบาลอยู่ที่ไหน อธิคมอยู่ที่โรงพยาบาล อธิคมถูกยิง...
อนุภาพมือไม้สั่น ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป มือขยับมาเปลี่ยนเกียร์ ยกเท้าที่วางอยู่บนเบรกเพื่อออกรถ แต่รถก็ไม่ขยับ เสียงแตรรถคันที่จ่ออยู่ด้านหลังคันของเขาดังลั่น อนุภาพขยับเปลี่ยนเกียร์อีก คราวนี้รถเคลื่อนแต่ถอยหลัง แตรรถคันที่อยู่ข้างหลังยิ่งดังถี่มากกว่าเดิม อนุภาพรู้สึกตัว เหยียบเบรกอย่างแรงด้วยสัญชาตญาณ
ชายหนุ่มหายใจเข้าออกแรงๆ พยายามรวบรวมสติ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก อนุภาพอยากเอื้อมมือไปรับแต่ก็ทำไม่ได้ มือไม้เขาสั่นไปหมด เขากำลังพยายามขยับรถ เขารับโทรศัพท์ตอนนี้ไม่ได้
ในที่สุดเขาก็เคลื่อนรถออกจากที่ได้ทันก่อนที่ไฟจราจรจะเปลี่ยนเป็นไฟแดงอีกครั้ง อนุภาพขับรถตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆเหมือนไร้จุดหมายปลายทางทั้งที่ในใจบอกว่าต้องไปโรงพยาบาล ในที่สุด ชายหนุ่มจอดรถข้างทาง หายใจเข้าออกแรงๆ อีกครั้ง นิ่งอยู่ครู่ใหญ่จึงตั้งสติได้
...อธิคมถูกยิง อีกไม่กี่นาทีเขาก็จะไปพบอธิคมและคุยเรื่องความสัมพันธ์ที่ครบกำหนดสามเดือนซึ่งแม้จะย่นเวลาเข้ามา 9 วันแต่ก็ถือว่าครบสามเดือน...
สามเดือนที่ผ่านไป และวันนี้เขาได้ตัดสินใจแล้ว...

ไม่นานอนุภาพก็ถึงโรงพยาบาล ทันทีที่จอดรถ ชายหนุ่มวิ่งตรงเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน ถามหาสารวัตรอธิคม แต่พยาบาลบอกว่าย้ายไปที่ห้องผ่าตัดแล้ว และทันทีที่อนุภาพถึงหน้าห้องผ่าตัด เขาก็เห็นร่างของอาวุธยืนคุยกับหมอคนหนึ่ง
อาวุธหันมาเห็นอนุภาพ นายตำรวจก้มศรีษะให้หมอร่างใหญ่คนนั้นแล้วเดินเข้ามาหาเขา ใบหน้าของอาวุธเรียบนิ่ง ร้อยช้ำแดงๆ บนโหนกแก้มยังเห็นได้ชัด ปากเจ่อตอนนี้มีรอยช้ำเช่นกัน
"คุณนุ ไม่ต้องห่วง อธิคมอยู่ในห้องผ่าตัด หมอกำลังช่วยอยู่" อาวุธกล่าวเสียงเรียบ ใบหน้าเคร่งขรึม
"สารวัตร" อนุภาพพึมพำเสียงเบา ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากเรียกอธิคม
"ผมกำลังตามหมอทหารเพื่อนรุ่นพี่อีกคนของผมมาช่วย คุณนุไว้ใจได้ อธิคมจะต้องปลอดภัย นั่งลงก่อนนะครับ" อาวุธปลอบ "ผมจะไปคุยเรื่องหมอกับเรื่องห้องผู้ป่วยที่ตึกหน้าซักครู่ คุณนุคอยอยู่ตรงนี้ก่อนเดี๋ยวผมกลับมา"
อาวุธเดินจากไป ปล่อยให้อนุภาพยืนนิ่งอยู่คนเดียว ตามองประตูห้องผ่าตัด พยายามนึกถึงภาพที่กำลังเกิดขึ้นในนั้น
ไม่นาน อนุภาพได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นหินขัดของโถงทางเดินจึงหันไปมอง ธงรบเดินเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าราบเรียบ ตรงเข้ามาจับมืออนุภาพบีบให้กำลังใจ แล้วปลอบชายหนุ่มไม่ให้เป็นห่วง พูดคล้ายๆ กับที่อาวุธพูด
อนุภาพนั่งลงบนเก้าอี้ รู้สึกราวกับหมดแรงเหมือนวิ่งมาไกลเป็นสิบๆ ตาหันไปมองประตูห้องผ่าตัดเป็นระยะ สลับกับการมองผนังเบื้องหน้าอย่างครุ่นคิด
"คุณนุ อาวุธเขารู้จักคนเยอะ นี่ก็กำลังตามแพทย์ทหารอีกคนมาช่วย คนนี้เก่งมาก รับรองว่าไอ้คมไม่เป็นอะไร"
...ทำไมต้องปลอบเขามากขนาดนี้ แสดงว่าอธิคมอาการหนักเช่นนั้นหรือ...
อนุภาพถอนหายใจอย่างอึดอัด ตาเพ่งมองที่ประตูห้องผ่าตัดอย่างกระวนกระวาย
"แล้วย้ายได้หรือเปล่าครับผู้กอง โรงพยายาลเล็กๆ แบบนี้จะดีหรือ"
"อืม ถ้าหมอเก่งก็ไม่น่าเป็นห่วงครับ อีกอย่าง เขาคงไม่อยากเสี่ยงย้ายคนเจ็บ" ธงรบตอบ "คุณนุ ผมว่าไปนั่งที่ระเบียงข้างนอกดีกว่า อากาศจะได้ถ่ายเท หน้าซีดเหมือนจะเป็นลมแล้วนี่ เขาเพิ่งเข็นไอ้คมเข้าไปได้สิบกว่านาทีเอง คงอีกนานกว่าจะผ่าตัดเสร็จ"
"ผู้กอง สารวัตรจะเป็นอะไรหรือเปล่า"
ธงรบลอบถอนหายใจเบาๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้อนุภาพ พูดกับชายหนุ่มเบาๆ "คุณนุ อธิคมไม่เป็นอะไรหรอก มันอยากอยู่กับคุณจะแย่ มันไม่ยอมไปไหนหรอก นี่ก็เร่งให้ผมมาแพร่ไวๆ มาช่วยให้ผมพูดกับคุณนุ และมาช่วยต่อยปากอาวุธ ผมนั่งเครื่องบินมาเลยนะ ไม่นึกว่ามันจะต้อนรับผมแบบนี้"
อนุภาพหันไปมองธงรบที่ทำหน้านิ่ง ใบหน้าของสารวัตรคนใหม่ดูแปลกไปยามทำหน้าเคร่งขรึม ดูไม่เหมือนธงรบ แต่ที่ยังเหมือนอยู่คือน้ำเสียงและลักษณะการพูด
"อ้อ อีกอย่าง ผมเลื่อนยศแล้ว ห้ามเรียกว่าผู้กองเด็ดขาดนะ ลำพังอาทิตย์เรียกคนเดียวผมก็เหลือจะทน"
"ครับสารวัตร"
"สับสนหน่อยนะคุณนุ มีสารวัตรในชีวิตสามคน เวลาเรียกก็หันไปมองหน้าหน่อยก็แล้วกัน จะได้รู้ว่าเรียกคนไหน" ธงรบพูดเสร็จแล้วหันไปมองทางเดิน กางแขนออกโอบไหล่อนุภาพ
"คุณนุ เชื่อผม ไอ้คมไม่เป็นอะไรหรอก มันมีกำลังใจดีแบบนี้ คมมันต้องดีใจมาก คนที่รักมันมานั่งเฝ้าหน้าห้องแบบนี้ ไอ้คมสู้ตาย เอ๊ย ไม่ใช่ สู้สุดชีวิต"
อนุภาพหันไปมองธงรบ ทำหน้าเหมือนจะดุสารวัตรหนุ่มที่เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานยังมาพูดเล่นอยู่ได้ แต่ก็อีกใจหนึ่งก็รู้สึกเกือบจะขำ อาวุธช่างเหมือนกับสมบัติ เวลาเครียดๆ นั้นทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้
...เหมือนอธิคม เวลาเครียดๆ เรื่องงาน แม้อธิคมกวนเขาให้ปวดประสาทเพิ่มอีกแต่ก็มีความรู้สึกขำๆ ปนอยู่ด้วย รู้สึกสบายใจ รู้สึกมีความสุข...
แบบนี้ไม่ใช่หรือที่เขาต้องการ สบายใจและมีความสุข เหมือนครั้งตอนที่รักกับธนาภพ
--บ้าจริงๆ ทำไมเขายังนึกถึงธนาภพอยู่อีกเล่า
...อนุภาพ พอเสียที คืนที่ผ่านมาได้ตัดสินใจแล้ว...
--ตัดสินใจหรือ เขาควรจะได้คุยกับอธิคมวันนี้ตอนเที่ยงเพื่อตัดสินใจร่วมกัน แต่นี่ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด กลับไม่เป็นไปตามที่วางแผนไว้
สมบัติบอกว่าให้เก็บคนเก่าไว้ในส่วนหนึ่งของความทรงจำ จริงอยู่ คนรักคนแรกของเราคงไม่จางหายไปจากใจ ทำยังไงก็คงไม่หายไปได้ แต่ที่ที่เขาอยู่ ไม่ควรจะมายุ่งกับที่ของคนปัจจุบัน ไม่ควรให้ใครเป็นเงาของกันและกัน
คืนที่ผ่านมา เขาตัดสินใจโทรศัพท์คุยกับสมบัติ แม้จะอยู่ไกลถึงออสเตรเลียและเวลาต่างกัน สมบัติก็นั่งคุยกับเขาจนดึกดื่น คำพูดของเพื่อนรุ่นพี่ยังดังก้อง
...นุ จะรอให้สิ่งที่เราต้องการหายไปก่อนหรือถึงจะเสียดายตามหลัง แล้วจะฉายหนังเรื่องเดิมอีกหรือไง นุกำลังจะเป็นธนาภพนะรู้ตัวไหม ต้องให้เสียไปก่อนแล้ววิ่งตามคว้า พอเวลาผ่านไปแล้วมองย้อนกลับมาอดีตก็เอาแต่เสียใจว่า ตอนนั้น น่าจะทำอย่างนั้น น่าจะทำอย่างนี้...
"คุณนุก็ต้องสู้ด้วยนะ" ธงรบกระซิบข้างหู ปลุกอนุภาพขึ้นจากภวังค์
อนุภาพมองหน้าธงรบนิ่งอยู่ชั่วอึดใจ แล้วหลุบตาลงมองแขนกำยำของนายตำรวจหนุ่มที่โอบไหล่เขาเพื่อให้กำลังใจอยู่ ธงรบยิ้มแล้วดึงมือกลับ ลุกขึ้นบิดตัวแล้วพยักหน้าให้อนุภาพลุกตาม
"ไปเถอะคุณนุ ไปนั่งข้างนอกกัน นี่คงอีกหลายชั่วโมง ตอนนี้ผมขอรับผิดชอบดูแลคุณนุเอง จะทะนุถนอมเอาไว้รอเพื่อนรักของผม"
"ผู้กอง" อนุภาพเรียกธงรบเสียงเข้ม
"มาซิครับ ตามมาสิ" ธงรบยื่นมือมาทำท่าจะดึงแขนอนุภาพ หากอีกฝ่ายเบี่ยงตัวหลบแล้วรีบเดินหนีไป
"นี่ก็เที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกันนะ นี่รีบมาจนผมยังไม่ได้กินเบรดฟาสท์เลย หิวชิบ...เอ๊ย หิวจริงๆ ถึงคุณนุไม่ค่อยหิว แต่ก็ไปนั่งเป็นเพื่อนผมหน่อยเถอะ" ธงรบเดินตาม พูดไม่หยุด "กินคนเดียวมันไม่อร่อย"
อนุภาพมาหยุดยืนที่ระเบียงด้านหน้า กอดอก ตามองออกไปนอกอาคารสองชั้นของโรงพยาบาล นึกในใจว่าเขาคงไม่น่าจะมีเวลาคิดกังวลอะไรมากมายเพราะธงรบอยู่ใกล้ๆ ก็คงชวนคุยจนเหนื่อย แต่ถึงแม้ไม่คุยตอบ สารวัตรธงรบก็คุยคนเดียวให้เขาฟัง เหมือนๆ กับมีเครื่องเล่น mp3 เปิดทิ้งเอาไว้
"อาวุธมาโน่นแล้ว" ธงรบมาหยุดยืนข้างอนุภาพ มือล้วงกระเป๋า มองลงไปยังลานหน้าอาคาร
ทั้งสองรอจนอาวุธเดินขึ้นมาหา ธงรบจึงพูดกับเพื่อนว่า "อ้าว หน้าไปโดนอะไรมาวุธ เจ็บไหมเนี่ย"
"เจ็บ" อาวุธตอบสั้นๆ แล้วหันไปพูดกับอนุภาพ "แพทย์ทหารรุ่นพี่ผมมาถึงแล้วครับคุณนุ กำลังเข้าไปช่วยผ่าตัด"
"อีกกี่นาทีเสร็จ" ธงรบถาม
"ไม่น่าจะเกิน..." อาวุธชะงัก มองหน้าของอนุภาพที่มองเขาอยู่อย่างรอฟังคำตอบ "เอ่อ...ก็คงอาจจะ...ซักสองชั่วโมงนิดๆ"
"ฮื่อ ก็พอทน" ธงรบพยักหน้าทำเป็นเข้าใจ
...สี่ชั่วโมงเกือบถึงห้าเชียวหรือวะ...
ธงรบบ่นในใจ เพราะเขารู้ว่าอาวุธไม่ได้ให้คำตอบที่แท้จริง เขารู้จักอาวุธดี เวลาทำอะไรเพื่อนเขาคนนี้ไม่ใช่คนลังเล อาวุธตัดสินใจเด็ดขาด และหากอาวุธถูกถามและเริ่มคำตอบด้วยคำพูดอะไรแบบนี้ต้องคูณสองเข้าไป อาวุธแทบไม่เคยพูดว่า "เอ่อ...ก็คง...บางที" หรือ "อาจจะ" เพราะเมื่อใดที่พูด ก็หมายความว่าไม่มั่นใจและเผื่อเวลาไว้สองเท่า
คราวนี้อาวุธไม่มั่นใจ พอๆ กับที่อาวุธสับสันเรื่องของตัวเองกับอนุภาพ อะไรแบบนี้ นานทีปีหนจะเกิดขึ้นสักครั้ง อย่างน้อยก็ตั้งแต่กลับจากต่างประเทศและแฟนเสียชีวิต
...เฮ้อ พ่อคนเก่ง คราวนี้จะแก้ปัญหายังไง...หัวใจคนนี่ทำไมมันซับซ้อนแบบนี้ อะไรที่ไม่เคยเป็นก็มาเป็นไปได้ เขาก็คนหนึ่งล่ะ เจอเข้ากับตัวถึงได้รู้...
อาวุธบอกว่าจะไปคุยกับแพทย์เรื่องห้องพักคนป่วยอีกครั้ง แล้วต้องไปสถานีตำรวจเพื่อสอบถามเรื่องคดีแล้วแวะไปทำธุระอะไรบางอย่าง
"คุณนุอยู่กับธงรบนะครับ"
"เออน่า ไม่ต้องห่วง จะไปไหนก็ไปเถอะ คุณนุตัวแค่นี้ ข้าดูแลได้" ธงรบไล่
"พูดให้กำลังใจคุณนุนะธงรบ" อาวุธสั่งแล้วแยกตัวไป
"แหม ยังกะผมพูดดีไม่เป็น" ธงรบบ่นตามหลัง ในใจคิดว่า นี่อาวุธคงปรามไม่ให้เขาพูดเรื่องรักสามเส้างั้นสิ ขนาดนี้แล้ว ยังไม่วายทำตัวเป็นผู้กำกับ
"อาวุธเขาเก่งครับ ขนาดไม่ใช่ตำรวจเจ้าของท้องที่ยังยุ่งกับตำรวจที่นี่ได้ คนเก่งของ DSI ก็แบบนี้ล่ะ เก่งไปซะทุกอย่าง" ธงรบพูดยิ้มๆ มองตามหลังร่างสูงที่เดินตรงไปที่รถ "แต่ไอ้คมก็เก่งนะครับคุณนุ รายนั้นเก่งเรื่องจับผู้ร้าย ถ้านับหัว ไอ้คมชนะขาด"
"แล้วสารวัตรธงรบเก่งกว่าหรือเปล่าครับ ผมนึกว่าสารวัตรธงรบจะชนะสารวัตรอธิคม" อนุภาพอดถามประชดไม่ได้
...เอ๊ะ คุณนุ หมายความว่ายังไงเนี่ย...
"ถ้าเรื่องจับผู้ร้ายไม่สู้มันหรอก แต่เรื่องดื่มเหล้า ไม่มีใครล้มผมได้อยู่แล้ว"
ธงรบชวนอนุภาพคุยจนเวลาผ่านไปนานพอสมควร ในที่สุดธงรบก็วกเข้ามาเรื่องทานอาหารอีกครั้ง และเซ้าซี้ให้อนุภาพไปนั่งเป็นเพื่อนทานอาหารให้ได้ ชายหนุ่มจึงยอมเดินตามสารวัตรคนใหม่ไปที่ร้านอาหารหน้าโรงพยาบาล
อนุภาพนั่งรออย่างกระวนกระวาย ตามองไปที่โรงพยาบาลอยู่เรื่อยๆ จนธงรบต้องพูดให้เขาหายกังวล ส่วนอนุภาพก็บ่นว่าทำไมอธิคมถึงพลาดถึงขนาดนี้
"ตอนที่ขับรถไล่จับคนร้ายที่แยกเกษตรฯ สารวัตรวิ่งลงไปจับคนร้ายโดยที่ไม่ใส่เสื้อกันกระสุนด้วยซ้ำ บ้าระห่ำจริงๆ ไม่คิดว่าจะโดนยิงสวนมาหรือยังไงก็ไม่รู้"
"ไอ้คมมันเป็นยังงั้นล่ะครับ มีแฟนตำรวจก็ต้องเผี่อใจไว้หน่อย มากกว่าคนทั่วๆ ไป เรามันคนพันธ์พิเศษ" ธงรบเสริม
"ไม่คิดหรือยังไงว่าคนอื่นเขาก็ห่วง" อนุภาพพึมพำ
"คุณนุห่วงมันด้วยหรือ" ธงรบโพล่งออกมา
อนุภาพอึ้ง คำพูดของธงรบกระทบใจเขาอย่างมาก
...ห่วงสิ เขาห่วงอธิคมเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเมื่อคืนที่อธิคมเดินคอตกกลับไปที่รถแล้วขับออกไปทั้งที่ยังมึนๆ เพราะฤทธิ์เหล้าและอารมณ์เสียใจ เขากลัวว่าอธิคมจะประสบอุบัติเหต หรือตามไปมีเรื่องกับอาวุธ แต่เขาไม่นึกว่าอธิคมจะออกไปจับโจรผู้ร้าย ทำงานเคร่งเครียดทั้งคืน สภาพแบบนั้นจะไปเสี่ยงได้ยังไง ไหนจะผู้ใต้บังคับบัญชาที่เขาต้องสั่งการ ที่สำคัญ หากเกิดมีตัวประกันล่ะ
"คุณนุ ผมรู้ว่ามันลำบากใจ แต่ถามใจตัวเองนะครับ ไอ้ผมจะพูดอะไรมากก็ไม่ได้ พูดไปก็เหมือนด่าตัวเองเพราะผมก็ไม่ใช่คนมีเชื่อเสียงดีเรื่องรักๆ ใคร่ๆ นี่เท่าใดนัก แต่ผมก็พูดง่ายๆ แบบของผมล่ะว่า เพราะรัก เราก็ต้องเปลี่ยน แม้มันจะยากก็ต้องพยายาม"
พูดจบ ธงรบก็กัดริมฝีปากของตัวเองเพราะเกิดไม่แน่ใจว่าตัวเองพูด "เข้าหู" หรือเปล่า ด้วยรู้ตัวอยู่ว่าเป็นคนปากไม่ดีเท่าไรนัก
อนุภาพนิ่งไปจนธงรบรู้สึกอึดอัด เขาไม่เคยเห็นอนุภาพนั่งนิ่งเงียบเป็นหุ่นยนต์แบบนี้ เคยได้ยินอธิคมพูดถึงอนุภาพบ้างว่าแฟนเพื่อนเขาชอบเข้าโหมดนิ่งเงียบอยู่สองกรณีคือเวลาโกรธ กับเวลากังวลใจ ธงรบภาวนาว่าที่อนุภาพนิ่งอยู่ตอนนี้ขอให้เป็นกรณีที่สองเถอะ
"คุณนุ ผมขอกินจานที่สามนะ"
อนุภาพยังนั่งเงียบ ตามองไปที่ป้ายชื่อโรงพยาบาล ธงรบทนไม่ไหว สะกิดจนชายหนุ่มรู้สึกตัว และทันทีที่รู้สึกตัว อนุภาพควักกระเป๋าธนบัตรออกมาเพื่อจ่ายเงิน
"ยังไม่อิ่มครับ ขอกินอีกจานนะ" ธงรบยิ้มกว้าง อนุญาตทานอาหารจานที่สามต่อเหมือนอธิคม "คือว่าผมเดินทางมาไกล หิวมากๆ"
...ถึงไม่เดินทางมาไกลก็หิวมากทุกที...อนุภาพนึกว่าธงรบในใจ แล้วพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะพูดว่า "ผ่าตัดนี่ต้องใช้เวลาสองชั่วโมงเลยหรือครับสารวัตร"
"โธ่คุณนุ ผ่าคนนะครับ ไม่ใช่ผ่ากบ" ธงรบตอบ...ตอบแบบที่อาทิตย์ต้องขมวดคิ้วแล้วบ่นว่า พูดน่าตบปาก
"สารวัตร" อนุภาพหน้ามุ่ย เวลาอนุภาพฉุนธงรบ อย่างมากก็เรียกชื่อด้วยน้ำเสียงเข้มๆ
"โอ๊ะ ขอโทษครับ ผมพูดไม่ทันคิด" ธงรบทำหน้าเสียใจ "แต่คุณชายอาวุธเขาบอกอย่างนั้นก็ต้องเชื่อเขาครับ คุณนุอย่ากังวลไปเลย สองชั่วโมงที่รอนี่ ผมไม่ปล่อยให้เหงาหรอก"
...คงเหงาได้หรอก อยู่กับธงรบ อยู่กับอธิคม เคยเหงาได้ที่ไหน มีแต่จะหาอะไรมาอุดหู...
--อธิคม เขาคิดถึงอธิคมเหลือเกิน อยู่ใกล้แค่นี้ เพียงประตูห้องผ่าตัดกั้น เพียงแค่เอื้อม แต่เขาก็คว้าตัวอธิคมไม่ได้
ภาพทุกอย่างชัดขึ้น อะไรหลายอย่างชัดขึ้น ความคิดของอนุภาพชัดเจนขึ้น อธิคมก็คงรู้สึกเช่นนี้เมื่อย้ายมาที่แพร่
...อยู่ใกล้ แต่กอดไม่ได้
...อยู่ใกล้ แต่คว้าไม่ได้
...จะคว้า หรือจะปล่อยให้หลุดลอย คนสองคนเท่านั้นที่จะตัดสินใจด้วยกัน
...เที่ยงวันนี้คือเวลาที่เขาควรจะได้มานั่งคุยกับอธิคมเรื่องความสัมพันธ์ นี่ก็ใกล้เที่ยง คำตอบที่จะเกิดขึ้นหากเขาได้นั่งคุยกับอธิคมจริงๆ จะเป็นเช่นไร เมื่อเทียบกับตอนนี้ที่อธิคมเกิดถูกยิงและนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด
...ใครต้องกลายมาเป็นคนเฝ้ารอคำตอบ...อธิคมหรือเขา?...

เดี๋ยวต่อนะ ระบบไม่ให้โพสต่อครั้งยาวเกินไป 

[katawoot]

ต่อ...

อาวุธย้อนกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งพร้อมจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยแล้วธงรบจึงให้กลับไปนอนพักผ่อนเอาแรง เผื่อมีอะไรฉุกเฉินตอนกลางคืนเกิดขึ้น...
...เผื่อจำเป็น...ธงรบพูดแล้วหันมาให้กำลังใจอนุภาพว่าเป็นเรื่องปกติ เมื่อมีใครบาดเจ็บผ่าตัด ทุกคนไม่ควรจะมารุมนั่งเฝ้ารอในขณะที่ทำอะไรไม่ได้ เวลานี้เป็นเวลาของแพทย์ คนไม่ป่วยต้องพักผ่อนเอาแรง แทนที่จะนั่งรอกันเช่นนี้ เพราะหากผ่าตัดเสร็จออกมาอยู่ห้องพักคนไข้ คนดีต้องดูแลคนป่วยจนแทบจะหมดแรงเพราะต้องผลัดกันเฝ้าไข้
แต่อนุภาพดื้อดึง ไม่ยอมกลับไปนอนพักผ่อน
...เขาจะนอนหลับได้อย่างไร อธิคมยังไม่ได้สติ สิ่งเดียวที่เขาอยากจะทำคือยืนมองอยู่เช่นนี้...
เวลาผ่านไปเกินสองชั่วโมง ประตูห้องผ่าตัดก็ยังไม่เปิด อนุภาพยังนั่งอยู่ใกล้ห้องผ่าตัด มองเข้าไปยังทางเดินที่นำไปสู่ห้องผ่าตัด สลับกับการมองนาฬิกาบนผนัง ครั้นรู้สึกเหนื่อยก็ลุกเดินไปเดินมาที่ระเบียง ธงรบขอให้เขาอยู่คนเดียวสักพักเพราะต้องไปรับอาทิตย์ที่สนามบิน อนุภาพจึงมีโอกาสอยู่คนเดียวเงียบๆ

เวลาผ่านไปเกือบห้าชั่วโมง การผ่าตัดอันยาวนานก็ยังไม่จบสิ้น ประตูห้องผ่าตัดยังปิดสนิท พระอาทิตย์กำลังใกล้จะตกดิน ทอแสงสีทองทาบทับทั่วทุกที่ที่แสงนั้นลอดไปถึง ดังจะอำลาทุกสรรพสิ่งว่าขอพักผ่อน หลังจากทำหน้าที่ให้ความอบอุ่นมาแล้วทั้งวัน
เมื่อตะวันลับฟ้า ความเย็นก็มาเยือน หัวใจที่หนาวเหน็บของคนที่กำลังเศร้าสร้อย ยิ่งสั่นสะท้านมากกว่าเดิม...
หน้าห้องผ่าตัดมีเก้าอี้พลาสติกเก่าๆ ตั้งอยู่สี่ตัว ทางเดินกว้างๆ นั้นช่างว่างเปล่า หน้าต่างที่เปิดค้างทิ้งไว้ตรงสุดทางเดินปล่อยให้ลมหนาวพัดเข้ามา ราวกับจะซ้ำเติมร่างกายที่เย็นยะเยียบของอนุภาพ ชายหนุ่มแปลกใจที่วันนี้อากาศหนาวเย็นลงกระทันหันและลมแรง
อนุภาพนั่งเงียบ ลืมเวลาไปชั่วขณะ จนรู้สึกถึงความอบอุ่นของฝ่ามือแข็งแรงที่วางทาบบนใหล่
“คุณนุ ไปทานข้าวก่อนดีกว่านะครับ” ธงรบนั่งลงข้างๆ พูดเสียงเบา
“ผมยังไม่หิว” อนุภาพหันไปมอง นัยย์ตาหมองเศร้า
“ไม่หิวก็ต้องกินครับ นี่ห้าโมงกว่าแล้ว ยังต้องอยู่อีกนาน”
อนุภาพส่ายหน้า เขาไม่รู้สึกหิว ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น
“สารวัตรจะเป็นอะไรมากไหมครับ” อนุภาพพร่ำถามคำถามเดิมๆ
“คงไม่หรอกครับ เมื่อกี้ผมคุยกับลูกน้องมัน เขาบอกว่าตอนที่เข็นเข้ามาที่ห้องฉุกเฉินมันยังยกมือชูสองนิ้วอยู่เลย” ธงรบยิ้ม
“แล้วทำไมผ่าตัดใช้เวลานานเหลือเกิน”
“กระสุนคงฝังใน ต้องใช้เวลาหน่อย คุณนุไม่ต้องห่วง โรงพยาบาลเล็กจริงแต่มีแพทย์ทหารเก่งมากอยู่ด้วย อาวุธเขาตามให้มาช่วย” ธงรบจ้องหน้าชายหนุ่มนิ่ง
“สารวัตรอธิคมไม่น่าเสี่ยงขนาดนั้น ในที่สุด สิ่งที่ผมกลัวมาตลอดก็เกิดขึ้น” น้ำตาอนุภาพเริ่มเอ่อ
“คุณนุครับ เป็นตำรวจก็เสี่ยงยังงี้ตลอดเวลา ยิ่งเป็นมือปราบอยู่ต่างจังหวัดด้วยแล้ว...”
“ถ้าสารวัตรยังอยู่ที่กรุงเทพฯ เหมือนเดิมคงไม่เป็นอย่างนี้ ถ้าทุกอย่างเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน อะไรร้ายๆ ก็คงไม่เกิดขึ้น” อนุภาพเสียงสั่น
“คุณนุ เรากำหนดมันไม่ได้หรอก ถึงอยู่ในกรุงเทพฯ ก็ใช่ว่าจะไม่มีการยิงกัน ทำใจดีๆ ไว้ก่อน รอให้ผ่าตัดเสร็จแล้วค่อยสอบถามหมอ ตอนนี้ผมอยากให้คุณนุพักบ้าง นั่งอยู่ตรงนี้มาตั้งนานแล้ว”
“แล้วเราจะย้ายตัวสารวัตรเข้ากรุงเทพฯ ได้เมื่อไหร่ครับ” อนุภาพสับสน
“ต้องรอให้ผ่าตัดเสร็จก่อน ดูว่าหนักแค่ไหน ให้หมอเขาตัดสินใจ ถ้าจำเป็นต้องย้ายก็ไม่ต้องห่วง อาวุธรู้จักคนเยอะ เขาเอา ฮ. บินเข้าไปส่งยังได้ แต่ตอนนี้ต้องรออย่างเดียว นะคุณนุ ไปทานข้าวก่อนนะ ถึงจะกินข้าวกลางวันไปเยอะ ผมไปทานเป็นเพื่อนอีกรอบนึงก็ได้ ผมกินจุ...” ธงรบหัวเราะเบาๆ พยายามทำให้อนุภาพรู้สึกผ่อนคลาย
อนุภาพยิ้มเศร้าๆ แล้วหันกลับไปมองประตูห้องผ่าตัดอีกครั้ง
“คุณนุ อาทิตย์ก็มาถึงแล้ว ยังอยู่ข้างนอกตรงหน้าตึก ไปคุยกับอาทิตย์หน่อยสิครับ เดี๋ยวผมจะนั่งเฝ้าตรงนี้ให้”
ธงรบยิ้มให้บางๆ ส่งกำลังใจผ่านมาทางสายตาคู่นั้นที่เคยกรุ้มกริ่มอยู่เป็นนิจ หากคราวนี้ดูมั่นคง จริงจัง พร้อมจะเป็นที่พึ่งได้เสมอ พันตำรวจตรีคนใหม่พยักหน้าให้อนุภาพ สื่อความหมายว่าไม่ต้องเป็นห่วง เขาจะนั่งคอยหมอเพื่อฟังผลการผ่าตัดอยู่ตรงนี้
อนุภาพเดินไปตามทางเดินมุ่งสู่ด้านหน้าของตัวตึก บรรยากาศเงียบเชียบยิ่งทำให้รู้สึกเงียบเหงามากขึ้น ลมหนาวพัดเข้าเป็นระยะ ชายหนุ่มกระชับเสื้อกันหนาว แล้วกอดอกแน่น  เมื่อเดินพ้นออกมายังด้านนอกอาคาร เห็นอาทิตย์กำลังก้มค้นหาของอยู่ท้ายรถฮอนด้าซีอาร์วีสีบรอนซ์ มองจากด้านหลังชายหนุ่มรุ่นน้องดูตัวใหญ่ขึ้น ผมที่เคยเป็นทรงรากไทรปล่อยยาวละต้นคอตอนนี้ตัดสั้น อาทิตย์สวมเสื้อไหมพรมสีดำทับเสื้อเชิ้ทสีขาว กางเกงยีนส์ซีดพอดีตัว
ชายหนุ่มหันขวับมาเมื่อรู้สึกตัวว่ามีใครเดินเข้ามาใกล้ อาทิตย์ดูคล้ำขึ้นกว่าเดิม แต่ปากเรียวยังแดงระเรื่อเช่นเคย นัยย์ตาเรียวเล็กเบิกกว้างขึ้นด้วยความดีใจที่เห็นอนุภาพ ก่อนจะยิ้มกว้างตาหยีตามแบบฉบับ
“พี่นุ ผมมาเยี่ยมแล้ว ซื้อของฝากมาเยอะแยะ”
“อาทิตย์ดูอ้วนขึ้นนะ” อนุภาพยิ้มบางๆ
“โธ่ พี่นุ อย่าทักกันแบบนี้สิ นี่ผมก็กำลังจำกัดอาหารอยู่นะ พักนี้ทำงานหนัก เลยทานเยอะ ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย สารวัตรธงรบก็อ้วนขึ้นเหมือนกัน พี่สังเกตหรือเปล่า ใครก็อ้วนขึ้น มีแต่พี่นุนี่ล่ะที่ตัวเท่าเดิมไม่เคยเปลี่ยน”
“พี่ดูแลตัวเองดีนี่ ไม่อยากเป็นอาเสี่ยก่อนวัย”
อาทิตย์หัวเราะจนแทบมองไม่เห็นลูกตา “ผมก็กำลังจะเป็นอาเสี่ยแล้วล่ะ จะได้เลิกเป็นอาตี๋ซะที”
ลมหนาวพัดมาอีกระลอก จนผมของอนุภาพปลิวมาปิดหน้าผาก อาทิตย์มองอย่างหลงไหล เขาอยากจะเอื้อมมือไปปัดปอยผมนั้นออกไปให้พ้นหน้า อยากเห็นหน้าอนุภาพชัดๆ แต่เขารู้ดีว่าขณะนี้สถานภาพระหว่างเขากับอนุภาพไม่เหมือนเดิม แต่ละคนได้ก้าวไปข้างหน้าแล้วในทางของตน หมดโอกาสที่จะถอยหลังกลับมาเพื่อสิ่งใดๆ ที่เคยวาดหวังเอาไว้ได้อีกต่อไป เขาเองกับสารวัตรธงรบมีความสัมพันธ์กันแปลกๆ ใจหนึ่งเขาก็รักนายตำรวจ ใจหนึ่งก็ยังโหยหาอนุภาพไม่เคยจบสิ้น บทบาทของเขากับธงรบนั้นเปลี่ยนไปมา แต่บทบาทของเขาที่พึงปรารถนาจะเกี่ยวพันกับอนุภาพนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง เขารู้ว่าพันตำรวจตรีธงรบอาจจะรู้สึกถึงความจริงข้อนี้ได้ ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตร่วมกัน เขาสังเกตเห็นธงรบดูหงอยเหงาบ้างเป็นบางครั้ง เหมือนตกอยู่ในห้วงคิดคำนึงของตน ความคิดคำนึงที่เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก และที่สำคัญ เขาเองก็ไม่อยากจะก้าวล่วงเข้าไปรับรู้ เพราะกลัวว่าตัวเองจะวางตัวไม่ถูก สภาพที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ทำให้เขาวุ่นวายใจมากพออยู่แล้ว
“พี่นุครับ ผมไม่อยากพูดว่าเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะผมอยากให้พี่นุยังรู้สึกดีอยู่ว่า ผู้กองคงไม่เป็นอะไร เอ่อ ผมหมายถึงสารวัตรอธิคม” อาทิตย์เอ่ยชื่อของอธิคมอย่างยากเย็น...ผู้ชายที่แย่งอนุภาพจากเขาไป
“พี่ก็หวังว่าอย่างนั้น พี่ขอบใจอาทิตย์ที่มาเยี่ยมและให้กำลังใจ อย่างน้อยก็รู้สึกดีว่าอาทิตย์ยังไม่ลืมพี่และเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”
“พี่นุ ผมจะลืมพี่ได้ยังไง ไม่มีวันหรอกที่ผมจะลืมพี่ได้ พี่ก็รู้” เสียงอาทิตย์เว้าวอน
“เวลาผ่านไปนานก็จริง แต่ความรู้สึกของผมต่อพี่นุไม่เคยเปลี่ยน” อาทิตย์มองตาอนุภาพนิ่ง ไม่ก้มหน้าหลบตาดังที่เคยทำ
“อาทิตย์ ขอบใจที่คิดกับพี่อย่างนั้น พี่ดีใจที่มีความรู้สึกดีๆ ให้กัน แต่พี่ก็อยากเห็นอาทิตย์มีความสุขกับผู้กองธงรบ...อ้อไม่ใช่สิ ตอนนี้ต้องเรียกว่าสารวัตรแล้ว”
“เรียกลำบากจะแย่ ผมยังเรียกผู้กองเหมือนเดิม ไม่ชอบก็ช่าง” อาทิตย์หัวเราะเบาๆ ก่อนทำหน้าจริงจัง “พี่นุอย่าห้ามผมเลย ขอให้ผมเก็บความรักของผมที่มีต่อพี่ใว้ในส่วนหนึ่งของหัวใจผมเถอะ จะให้ล้างมันออกไป ผมทำไม่ได้ ส่วนผมกับผู้กองธงรบ มันก็เป็นความสัมพันธ์อีกแบบนึง จะเรียกว่ารักก็เรียกได้ จะเรียกว่าอย่างอื่นก็เรียกได้เหมือนกัน บางทีผมก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ ชอบกล ผู้กองเองเขาก็คงรู้สึกไม่ค่อยต่างกันหรอก”
“อาทิตย์พี่ว่าเราเข้าไปข้างในเถอะ ชักจะทนลมหนาวไม่ไหวแล้ว” อนุภาพตัดบท หากจะยืนคุยกับอาทิตย์ก็คงใช้เวลาอีกนาน ชายหนุ่มยอมรับว่าการได้คุยกับอาทิตย์ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้น แต่เรื่องที่กำลังเริ่มคุยกันก็อาจทำให้เกิดความเครียดเพิ่มขึ้น เวลานี้ เขาไม่อยากพูดอะไรที่เกี่ยวข้องกับความรู้สึกลึกๆ
“ครับ แต่เดี๋ยวขอผมหาการ์ดที่คุณอัสนัยฝากมาก่อนนะ” อาทิตย์พูดขึ้น แต่พลันชะงัก
“อัสนัย” อนุภาพพึมพำ
“พี่นุครับ ผมขอโทษ ผมไม่แน่ใจว่าพี่จะรู้สึกยังไง แต่คุณอัสนัยเขาฝากมา ผมก็เห็นว่าพี่นุคง...”
อนุภาพยิ้มบางๆ สื่อสารให้รู้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรในด้านไม่ดีต่ออัสนัย
“พี่รู้มาว่าคุณอัสนัยกับคุณตฤณเขาชอบๆ กันอยู่”
“คงงั้นมั๊งครับ” อาทิตย์ค้นหาของกุกกัก “เอ อยู่ไหนนะ ผมวางไว้ตรงนี้ อาจจะตกลงไปในซอกข้างๆ แถวนี้”
“อาทิตย์เช่ารถนี่มากี่สัปดาห์แล้ว รกเหมือกันนะ” อนุภาพเย้าเล่น
“ผมไม่ได้ทำรก ผู้กองทำรก เพิ่งเช่ามาไม่ถึงสองชั่วโมงสิบห้านาที ผู้กองธงรบมีความสามารถพิเศษทำให้รกได้เหมือนเป็นรถ...อ้อนี่ไง” อาทิตย์หันกลับมา ชูซองสีน้ำตาลอ่อนให้ดู อนุภาพยื่มมือไปรับ อาทิตย์ปิดท้ายรถแล้วพูดว่า “สงสารคุณตฤณ ปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน เพราะคุณอัสนัยร้ายไม่ใช่เล่น”
“พี่ว่าคุณตฤณคงจัดการได้ อย่าลืมนะว่าคุณตฤณก็ใช่ย่อยเหมือนกัน”
“คู่นั้นสมน้ำสมเนื้อกัน” อาทิตย์หัวเราะเสียงใส “ผมว่าดีเสียอีก ชีวิตคุณตฤณจะได้มีสีสัน มีรสชาติเปรี้ยวหวานมันเค็ม” อาทิตย์รู้ดีว่า ตั้งแต่อนุภาพลาออกจากบริษัทและจากกรุงเทพฯ มาอยู่ต่างจังหวัด ตฤณเงียบขรึมลงไปมาก
“พี่นุคุยกับพี่บั้ดกับพี่พจน์แล้วใช่ไหมครับ เขารู้ข่าวแล้ว พอกลับจากออสเตรเลียก็จะรีบมาเยี่ยม”
อนุภาพพยักหน้า “พจน์กำลังท้อง อาจไม่สะดวก พี่ไม่อยากให้พจน์มา สามีเขาคงไม่อยากให้ภรรยามาต่างจังหวัดไกลๆ แบบนี้”
“ท้องยังงั้นยังซ่าส์ได้ครับ ไม่ต้องห่วง ถ้าพี่พจน์จะมาซะอย่าง สามีในโอวาทเขาไม่กล้าหือหรอก อีกอย่าง ที่นี่ก็ไม่ได้ทุรกันดารอะไร สนามบินก็ไม่ได้ไกลมาก” อาทิตย์นึกถึงหน้ารชานนท์เพื่อนของเขาที่กลายมาเป็นสามีของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่
“พี่ไม่อยากให้ใครลำบากมากเกินไป พี่บั้ดก็ยุ่งๆ อยู่กับตั้ม ไหนจะเรื่องการแสดง เรื่องถ่ายแบบ เรื่องโชว์ตัว เอาไว้ให้ว่างๆ ก่อนค่อยมาเยี่ยมก็ได้”
“พี่นุ ห้ามไม่ได้หรอกครับ ทุกคนรักพี่นุกันทั้งนั้น พอเกิดเรื่องขึ้น ทุกคนก็อยากมาให้กำลังใจ อธิปก็บอกว่าจะมา แต่เขายังเคลียร์เรื่องแบ้งค์ไม่เสร็จ” อาทิตย์ชะงัก ยั้งคำพูดไว้ทัน กลัวพูดจะสะกิดใจของอนุภาพ...แบ้งค์...ต้นเหตุของเรื่องที่ทำให้เกิดผลต่อเนื่องตามมาหลายอย่าง อาทิตย์แอบถอนใจ บอกตัวเองว่าเมื่อครู่ อนุภาพอาจเข้าใจว่า อธิปกำลังเคลียร์เรื่องแบ้งค์ ที่หมายถึงธนาคาร ไม่ใช่แบ้งค์นักร้องหนุ่มที่มีข่าวฉาว...
“แปลกนะอาทิตย์ ใครๆ ก็มีคู่กันหมดแล้ว แต่ละคนก็แยกกันไปมีชีวิตของตัวเอง เราไม่ได้ทำงานเป็นทีมเดียวกันอีกแล้ว คิดไปพี่ก็ใจหาย”
“ผมก็คิดเหมือนกันครับ ในที่สุด ก็ไม่มีใครอยู่เดียวดาย”

ทั้งสองก้าวขึ้นบันไดโรงพยาบาล กำลังจะเดินเข้าประตูอาคาร อาทิตย์หยุดชะงัก หันมามองหน้าอนุภาพ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เหมือนคู่ของพี่นุกับผู้กองอธิคม...”
“อาทิตย์...” อนุภาพเสียงแผ่ว
“พี่นุ ผมอยากให้พี่มีความสุข ผมรู้ว่าพี่รักผู้กองมาก ผู้กองก็รักพี่มากเหมือนกัน พี่ให้อภัยผู้กองเสียเถอะนะครับ คนรักกันน่าจะได้อยู่ด้วยกัน ดูแลซึ่งกันและกัน ใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข ผมขอร้องพี่นะครับ”
“อาทิตย์...” อนุภาพไม่รู้จะเอ่ยอะไรดี อาทิตย์กำลังยืนขอร้องให้เขาคืนดีกับอธิคม ผู้ชายที่เขาเคยโวยวายว่าแย่งคนที่เขารัก
คำขอร้องจากอาทิตย์...คนที่พูดอยู่เสมอว่าเขาไม่เคยหยุดรักอนุภาพเลย แม้เมื่อครู่ที่ผ่านมาก็เพิ่งบอกว่าเขาจะเก็บความรักที่มีต่ออนุภาพไว้ในส่วนหนึ่งของหัวใจ
...อภัยอธิคมหรือ อธิคมทำผิดอะไรถึงต้องให้อภัย เขาไม่เคยเกลียดอธิคมเลย ไม่เคยแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่เกิดขึ้น เขาเพียงแต่เสียใจ เสียใจที่อะไรๆ ไม่เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น และเขาเหนื่อยล้าที่จะต้องสู้รบปรบมือกับสถานการณ์ต่างๆ ที่เฝ้าสั่นคลอนความเชื่อมั่นในตัวของนายตำรวจ...
แต่ที่สำคัญ...เสียใจที่ตัวเองอ่อนแอและตัดสินใจผิดพลาด...
โชคชะตาต่างหากที่ทำให้เรื่องสารพัดเหล่านี้บังเกิดขึ้น...สิ่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุม อะไรต่างๆ ที่มนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างเขากำหนดกฏเกณฑ์มันไม่ได้ อะไรที่ควรจะเป็นไปตามที่ควรจะเป็นแต่กลับไม่เป็นไปตามนั้น...
...ทำไม...
******************** 26********************

อ๊ะ ขอเพิ่มหน่อย
รักทำให้แรดกลายเป็นลา
รักทำให้ม้ากลายเป็นเต่า  อิ อิ พักนี้เปรียบเทียบเยอะหน่อยนะ กำลังติดเชื้อมาจากวิดยานิพน (ช่วยหน่อยคร้าบบ ใครแม่นทฤษฎีวิเคราะห์อรรถลักษณ์ กับทฤษฎีวัจนปฏิบัติศาสตร์ มีบ้างป่าว?)

[jokirito]

เฮ้อ 

พูดอะไรไม่ออก

เบื่อคุณนุมากมาย

ผู้กองเอ๊ยสารวัตรอธิคม ไม่ต้องรีบฟื้นก็ได้นะ

สลบไปซัก 3 วัน 7 วัน ก็ดี

กินไม่ได้นอนไม่หลับมา 3 เดือน แค่ 3 วัน 7 วันยังน้อยไปด้วยซ้ำ

ให้คุณนุมันรอไปยังงั้นแหละ

ให้มันรอซะบ้าง

รอได้ก็รอ

รอไม่ได้ก็ไปเอานู่น อาวุธนู่น

หมันไส้เจรงๆ

คนอื่นเค้าต้องเจ็บปวดทรมานก็เพราะความคิดมากบ้าๆบอๆของตัวเองแท้ๆ

 





เอาต่ออีกนะคับ รออยู่ตลอดแหละ

[emmybblood]

สงสารจัง มีแต่คนเกลียดคุณนุ

เปลี่ยนให้ไปคู่กะอาวุธเถอะ เข้าใจคุณนุดีที่สุด   

เอาหนุ่มแบงค์มาคู่สารวัตรอธิคมแทน  คนเกลียดคุณนุจะได้แฮปปี้

เป็นคู่รักแบบแสดงออก เปิดเผยซึ่งกันและกัน เหมาะสมดี 

[ืnuttykung]

พี่นาย

รีบมาต่อเลยนะคับ

เอาให้ถึงตอนสรวัตรอธิคมฟื้นเลยยิ่งดี

ไม่อยากอ่านบทเศร้าๆแล้ว

แค่นี้ก็นอยด์จะแย่แล้ว

[mecon]

  โล่งอก ตาสว่างซะทีนะคุณนุ กว่าจะตาสว่างแทบอยากจะไล่ให้ท่านสารวัตรไปบวช หรือไม่ก็หนีไปชายแดนให้รู้แล้วรู้แรด
ปล่อยให้เราว่าตั้งนานสองนานว่าใจร้าย..... ไปๆมาๆก็มีหัวใจเหมือนกันหนิ
ไม่ต้องซอยแบ่งให้ใครหน้าไหนด้วย เอาให้คนป่วยหมดเลยก็แล้วกันนะ
อดีตมันผ่า่นมากแล้วไม่ได้บอกให้ลืมค.รักของธนาภพแต่อยากให้เก็บไว้ในลึกๆนานๆค่อยงัดออกมาจากกรุค.จำให้พอคิดถึงก็โออยู่นะ

ส่วนธงรบยังน่ารักเหมือนเคย ช่ายเปรียบมีธงรบก็เหมือนมีเอ็มพีสามเพลย์ไปเรื่อยๆมะต้องโต้ตอบกลับไปอะไรทั้งสิ้น
ชอบพ่อตะวันน้อยจัง ยังคงเป็นคนที่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเหมือนเคย ยังไงก็ยังรักพี่นุไม่เสื่อมคลาย
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นโรคแพ้ตำรวจก็เหอะ เจอไม่ได้ต้องปราบไปเรียบ เก่งจริงๆ ดูจากคำพูดคำจาก็นะ ท่านสารวัตรเสาธง ตอนนี้ก็มีดีแค่เสาล่ะว้า ครึๆ

เยี่ยม!!!!

[ลูกหมีน้ำแดง]

  คุณนุเศร้าเพราะว่าความรักไม่เป็นไปตามที่หวัง ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี

คุณนุมัวแต่รอเวลาเป็นตัวกำหนดความรัก ทำไมถึงไม่กำหนดเวลาและความรักของเราเอง

อ่านตอนนี้แล้วเหมือนที่คิดเลยว่าสารวัตรต้องโดนยิง คุณคฑาวุธใจร้าย ทำสารวัตรได้ลงคอ

 ( ล้อเล่นค่ะ เพราะยังไงถ้าเป็นคนเขียนก็จะเขียนแบบนี้เหมือนกัน )

เป็นกำลังให้คุณคฑาวุธเสมอค่ะ เขียนยังไงก็รออ่าน

 :L1:คนโพสค่ะ

[CocO naTtH mIlK]

 :กอด1:ก่อนอื่นต้องขอบคุณก่อนนะครับ ที่มาต่อให้แฟนๆทั้งหลายได้อ่านกัน แต่ชอบบทนี้มากมายเลยอ่ะ ทำให้เรารู้ตัวเองซะทีวาส เมื่อคนที่เรารักต้องมาเจ็บปวด หรือว่า เหมือนกับเราจะเสียเค้าไป เราจะรู้สึกอย่างไร

บางคนอาจบอกว่ามันเฉยๆนะครับ แต่ใจจริงส่วนลึกแล้วคงไม่ปฏิเสธหรอกว่า "เจ็บเจียนตาย"

เข้าเรื่องดีก่า ที่สะกิดมากๆเลยนะก็คำพูดของธงรบนั่นล่ะ

"สับสนหน่อยนะคุณนุ มีสารวัตรในชีวิตสามคน เวลาเรียกก็หันไปมองหน้าหน่อยก็แล้วกัน จะได้รู้ว่าเรียกคนไหน" หมายความว่าอย่างไรอ่ะ หมายความว่า

สารวัตรคนหนึ่ง คือคนรักของคุณ
สารวัตรคนหนึ่ง คือคนที่เค้ามาหลงรักคุณ
สารวัตรคนหนึ่ง คือคนที่เป็นเพื่อนคุณ และเพื่อนของสารวัตรอีก 2 คน.....ช่ายป่าว

อีกตอนที่ชอบนะ

"ไม่คิดหรือยังไงว่าคนอื่นเขาก็ห่วง" อนุภาพพึมพำ
"คุณนุห่วงมันด้วยหรือ" ธงรบโพล่งออกมา
อนุภาพอึ้ง คำพูดของธงรบกระทบใจเขาอย่างมาก
รู้สึกหวงเหรอ....เท่าที่ติดตามก็คิดเหมือนเพื่อนๆอีกหลายคนครับ "คุณนุ" เอาแต่หนี ไม่ยอมรับปัญหาที่เดินเข้ามา "พิสูจน์" รักครั้งนี้ จนทำให้เหมือนคุณนุ "เห็นแก่ตัว" มันก็เลยออกมาในรูปแบบนี้ ถ้าไม่คิดไปเอง ธงรบก้คงจะตั้งใจว่ากะทบนิดนึงเพื่อนช่วยเพื่อนนั่นล่ะ

แต่เรื่อง "เงา" ในอดีต ก็เลยออกมาแล้วว่าจริงๆก็คือรักครั้งแรกช่ายม่ะ.....ก็เหมือนที่คิดเลยครับ เพราะไม่อยากให้คิดว่าคุณนุจะคิดถึง "สารวัตรอีกคน" มันทำให้เหมือน "หลายใจ" ไปหน่อยนะ

ว่าแต่ เอาใจช่วยครับ ถือซะว่าครั้งนี้เป็น "บทเรียน" ที่คุณนุเองก็ได้รับ ว่าเมื่อเกือบจะเสียคนรักไป เป็นอย่างไร สารวัตรก็ได้รับบทเรียนว่าเมื่อไม่เด็ดขาดในเรื่อง "คน" ของตัวเองที่เป็นอดีต และเป็นอย่างไร

เอาใจช่วยครับ.......อ่านไปคิดไปก็ "นิยาย" อ่ะนะ อย่าเอามาเป็นจริงเป็นจังมากนักเลย

รักคนเขน รักคน post ครับ

[Fujitaga]

ตั้งแต่คดีที่ 2 เริ่มต้นขึ้น ผมว่าผมชอบตอนนี้ที่สุด หรือป่าวเนี่ย คืนที่คุณ นุ เริ่มรู้ว่า ไม่จำเป็นต้องตัดใครไป เพียงเก็บไว้สำหรับว่าทรงจำ
มิตรภาพต่าง ๆ ของคนรอบ ๆ ข้างที่คอยค้ำจุน พร้อมที่จะคอยพยุงเมื่ออ่อนล้า ไม่ได้ปล่อยให้เดินบนเส้นทางที่มืดมินและเดียวดาย 

ถึงจะเป็นช่วงที่ดูเศร้าหน่อยแต่ก็อบอุ่นได้อ่านไม่น่าเชื่อ ตอนนี้ คุณนุ คงรู้แล้วนะครับว่าควรจะทำอะไรต่อไป แต่ละคนก็มีคู่กันแล้ว คงจะ
หายเหนื่อยได้แล้วเสียที ผู้กอง ไม่ใช่สิ ต้องสารวัตรอธิคม รีบฟื้นขึ้นมาต้อนรับข่าวนี้หน่อยนะครับ ผมว่าการเจ็บตัวครั้งนี้ ถือว่าได้กำไรนะเนี่ย

พี่วุธ หวังว่าคงจะให้สารวัตรฟื้นนะ ถ้าไม่ฟื้น มีได้วางระเบิดแน่ ๆ คอยดู 

[OhhO16]

เดี่ยวสารวัตรหาย ก็จะได้ดีกันเนอะๆๆๆๆๆๆ

[โน๊อา]

ดีแล้วที่โดนตัดทิ้ง เอ้ย โดนยิง

ดีแล้วที่โดนเฉาะ เอ้ย โดนผ่าเอากระสุนออกเสียหลายชั่วโมง

ดีแล้วที่คุณนุ รู้แล้วว่า การรอคอย มันเป็นอย่างไร

เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่รอคอย รัก ให้กลับคืนค่ะ

[kaewpoo]

เป็นกำลังให้สารวัติและคุณณุอ่ะ รอตอนต่อไป....

[thanagorn]

ว่าแล้ว ต้องโดงยิง..รีบๆคืนดีกันซะเถอะ

แต่จิตใต้สำนึกของคนที่ยากจะหยั่งถึงกลับบอกว่า

อย่าพึ่งฟื้นคืนสตินะสารวัตรหลับไปเลยซักอาทิตย์นึงเอหรือจะมากกว่านั้นดี

จิตมารเริ่มครอบงำพร้อมแผดเผาคนรอบข้างที่มิรู้อิโหน่อิเหน่..โฮะ โฮะ โฮะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

 :L1:ยังเป็นที่รักของคนอ่านอยู่น้าพี่นาย

นับถอยหลังอีก4วันคงได้เวลากลับบ้านแย้ว :serius2:เครียดๆๆๆๆ

รู้งี้ลงเรียนซัมเมอร์ดีก่า

คิดถึงพี่นายและทุกคนแย่เลย