หัวข้อ: Setting Sun ☀ อาณาจักรพระอาทิตย์ : ประกาศร่วมเล่ม หน้า 1 (5 March 19)

[pppitppp]

จั๋นนน น่ารักมากกก

[catka12]

  พี่ซันนี่เองที่สอนจันทร์..... เป็นไงหละโตมาทำเอาเจิ้นไปไม่เป็น 

[Chompoo reangkarn]

น่ารักมาก ๆ  เป็นชู้เมียตัวเอง ลุงหยางช่างคิดจริง

[punthipha]

จั๋นน่ารักแต่เด็ก

[Piima]

โอ้ยยย ชอบบบ มาต่ออีกนะคะ

[Tiffany]

น้องจั๋นน่ารักจริงๆ

[labelle]

5555 เจ้าจันทร์เอาคืนลุงซันแทนพ่อหรอ
น่ารัก น่าฟัดมากเลยค่ะ ลุงไม่รักให้รู้ไปสิเนาะ

ตองเป็นคุณพ่อวัยใสไปแล้ว

ลุงซันถึงขั้นต้องมาตามเฝ้าตองกับลูกเลยหรอ 5555
คิดถึงอะเนาะ คนสำคัญ รักมาก ห่างตาก็หวง

[Ginny Jinny]

จั๋นน่ารักลุงหยางแพ้ทางจั๋นตั้งแต่เด็กเลย

[สีหราช]

 

[aiyuki]

พี่ซันน่าสงสาร พ่อบ้านใจกล้ามากกก

[bambooiihallo]

Chapter 10 Politic

“อย่าลืมนะ ห้ามซน ห้ามดื้อ พี่โทรไปที่บ้านต้องอยู่ ห้าม...”

“ฟังมาสามวันแล้วนะครับ พี่ซันจู้จี้”

กันติชาย่นจมูกใส่พระอาทิตย์หน้ายุ่ง ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นจุ้บปากที่เม้มแน่นเบาๆ

“พี่ซัน ห้ามร้องไห้นะครับ”

“ไม่ใช่เด็กนะอวิ๋น”

สุริยะ หยางส่ายหัวกับรอยยิ้มทะเล้นของคนในอ้อมแขน ก่อนมือหนาจะขยับกระชับผ้าพันคอผืนนุ่มที่เริ่มจะคลาย อากาศที่จีนค่อนข้างเย็น ก้อนเมฆของเขาก็ขี้หนาว จมูกแดงแก้มแดงไปหมด

“อวิ๋นจะคิดถึงพี่ซันทุกวันเลย”

ร่างสูงถอนหายใจ อดไม่ได้ต้องกดปลายจมูกหอมกลุ่มผมนิ่ม

“ห้ามดื้อ ห้ามซน”

“ย้ำอีกแล้วครับ...ไม่ใช่เด็กนะ พี่ซัน”

ยอกย้อนด้วยคำพูดเดียวกัน วันนี้กันติชาจะกลับไทย ถึงจะไม่อยากให้ไปแต่เยว่ดันกลายเป็นครอบครัวของกันติชาไปแล้ว ไอ้พวกพระจันทร์ขี้ขโมย มีอย่างที่ไหนโทรมาข่มขู่ให้ส่งอวิ๋นกลับบ้านตอนปิดเทอม แถมยังหว่านล้อมจนอวิ๋นมาเอ่ยปากเอง โทรศัพท์ทางไกลนี่น่ารำคาญจริงๆ

“ไม่รู้ป่านนี้เจิ้นจะตัวอ้วนขึ้นไหม คิดถึงหลานจัง”

“ยังไม่ทันจะออกจากเซี่ยงไฮ้ก็ลืมพี่แล้ว”

“ง่ะ...ก็ตองเจอพี่ซันทุกวัน แต่ไม่ได้เจอเจิ้นมาเป็นเดือนๆ แล้วนะครับ เลี้ยงมากับมือนะ เด็กปั้นกันติชา”

“ตองเลี้ยงมาแบบนี้ สงสัยนิสัยไม่ดีแน่ๆ”

“ตองเป็นเด็กดีนะครับ จริงๆ นะ เป็นเด็กดีของพี่ซัน”

“หึ...”

“บอร์ดดิ้งพาสครับหยางหวาง”

เลขาคนสนิทเดินกลับมาพร้อมพาสปอร์ตและตั๋วเฟิร์สคลาสของสายการบิน ตามมาด้วยพนักงานต้อนรับท่าทางนอบน้อม

ตั้งแต่มาถึงสนามบินก็ถูกเชิญเข้ามานั่งในห้องรับรอง มีเลขาและพนักงานของสายการบินอำนวยความสะดวกตลอดทุกขั้นตอน

มือหนารับบอร์ดดิ้งพาสมาตรวจดู กันติชาต้องเดินทางคนเดียวเหมือนตอนมาจากไทย ที่นั่งริมซ้ายสุดไม่ติดกับใครพร้อมกับอาร์มที่แขนของสายการบิน

สุริยะ หยางเลือกซื้อบริการดูแลพิเศษของสายการบิน (UNACCOMPANIED MINORS) เพราะกันติชายังอายุยังน้อย แม้จะผ่านเกณฑ์เดินทางคนเดียวได้ แต่เขาไม่วางใจ การเสียเงินเพิ่มเพื่อซื้อบริการดีๆ ที่จะมีคนพาก้อนเมฆของเขาไปถึงที่หมายอย่างปลอดภัยมันก็ดีกว่า

“อย่าทำหลุดล่ะ”

“คร้าบ พี่ซันเป็นลุงขี้บ่นแล้วหรอ”

“หึ”

สักพักใหญ่ๆ เจ้าหน้าที่ก็มาแจ้งเตือนเวลาที่ควรจะผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองขาออกเพื่อไปขึ้นเครื่อง สุริยะ หยางโอบกอดเด็กตัวเล็กในอ้อมแขนอีกครั้ง

“อีกสิบวันเจอกัน”

“ครับ...ฮึก...”

กลายเป็นกันติชาร้องไห้เอง นัยน์ตาคมทอแสงอ่อนก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มปลอบแผ่วเบา

“สิบวันแปปเดียว...ไปเที่ยวให้สนุก”

“อื้อ...ตองจะรีบกลับมานะ”

“ฝากด้วยนะครับ”

มือหนาส่งมือคนตัวเล็กให้กับพนักงานสายการบิน หญิงสาวในชุดยูนิฟอร์มที่รออยู่นานแล้วรับคำด้วยท่าทีสุภาพก่อนจะพาร่างกันติชาหายเข้าไปในฉากกั้น



กลิ่นชาหอมกรุ่นลอยละล่องกลมกลืนไปเสียงผีผาไพเราะเสนาะหูดังคลอไปกับสายลมเย็นๆ สุริยะ หยางในชุดจีนสีดำสนิทกับเสื้อคลุมขนมิงค์สีดำตัวใหญ่นั่งลงกับดาดฟ้า ตาคมพริ้มหลับราวกับไม่สนใจสถานการณ์เบื้องหน้า

“หยางหวาง ฆ่ากูสิ ต่อให้มึงทรมานกูขนาดไหน กูก็ไม่ให้! ”

ผลั้วะ!

เสียงหมัดลุ่นๆ จากบอดี้การ์ดชุดดำกระทบลงกับใบหน้าของชายชาวจีนวัยกลางคน สภาพตอนนี้เรียกว่าดูไม่ได้เลย สองแขนถูกมัดด้วยเชือกหนาจนข้อมือถลอก

“เติมชา”

ชิวซีถือกระติกเก็บอุณหภูมิรินชาลงไปในถ้วยและเขยิบเดินออกมายืนที่เดิม

“ถุ้ย! ไอ้หมาเฝ้าสมบัติ”

แก้วชาร้อนในมือถูกเขวี้ยงอย่างรวดเร็วใส่หน้าคนพูด เสียงร้องเพราะความแสบร้อนกับเลือดอุ่นๆ ที่ทะลักออกมาเพราะถูกเศษแก้วปักลงที่หน้าผาก

“ไม่สุภาพเลย อาเฟยมันไม่บอกก็ไม่บอก ตัดลิ้นมันซะ รำคาญ”

“ครับ”

“หึ กูไม่กลัวตายหรอก”

“ตัดนิ้วกับควักลูกตามันไว้ เผื่อเอาไว้สแกนเข้าเซฟ”

“ครับ”

ตาบวมช้ำเบิกกว้าง ไม่คิดว่าชายหนุ่มอายุคราวลูกจะหันมายิ้มให้ทั้งๆ ที่เอ่ยปากออกคำสั่งร้ายกาจ

“ฉันก็ไม่อยากจะทำให้มันยืดเยื้อหรอกนะ แต่แกน่าจะเข้าใจผิด ฉันมันหมาล่าสมบัติ ส่วนแกก็หมาเฝ้าสมบัติดีๆ นี่เอง แกตายไปก็ไม่รู้จะไปหาสมบัติที่แกซ่อนจากไหน แกอยากบอกตอนไหนก็บอกแล้วกัน มืออีกข้างก็ยังใช้เขียนหนังสือได้ ลูกตาอีกข้างก็ยังอยู่ แค่ลิ้นหาย ตาหาย นิ้วหายไปข้างเดียวไม่ลำบากเท่าไหร่หรอก ฉันมีงานการเยอะแยะต้องทำ ขอตัวล่ะ”

“กะ...แก! ”

“อาเฟย อย่าใช้ปืน เดี๋ยวคนตกใจ ชิวซี ผีผาข้างล่างใครเล่น? ฉันจะลงไปนั่งฟัง เตรียมโต๊ะด้วย”

“ครับ”



สุริยะ หยางลงจากดาดฟ้ามืดๆ มาที่ห้องอาหารชั้นบนสุดของโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งในปักกิ่ง ทุกคนต่างแต่งตัวดูดีไม่มีใครรู้เลยว่าบนดาดฟ้าขึ้นไปแค่ชั้นเดียวเพิ่งจะมีเรื่องมีราวกันไป

“หยางหวาง”

ชิวซีส่งผ้าเย็นให้ ตาจ้องมองมือที่แดงก่ำอยู่บางจุดเพราะโดนชาร้อนๆ ตอนปาแก้วใส่คนข้างบนเมื่อครู่

“อวิ๋นถึงไทยหรือยัง?”

“ถึงแล้วครับ”

“พรุ่งนี้ค่อยโทรหา ให้เขาพักผ่อน”

อันที่จริงกันติชาไม่ได้เดินทางคนเดียว ไม่ว่าจะตอนขามาหรือขาไปมีคนของสุริยะ หยางคอยตามห่างๆ เรื่องพวกนี้ไม่ควรชัดเจน ความใส่ใจเกินไปจะทำให้กันติชาไม่ปลอดภัย

แจกันทั้งใบหายไปก็หาใบใหม่ได้ แต่นี้คนทั้งคน...จะไปตามหากันติชาที่ไหน?



หลังจากกันติชาเข้าไปด้านในได้สักพัก คนของเขาที่บินพร้อมกันติชาก็ตามเข้าไป สักพักบอดี้การ์ดทั้งกลุ่มก็เข้ามาแทนที่พร้อมบอร์ดดิ้งพาสสำหรับไปปักกิ่ง ไฟลท์ห่างกันราวหนึ่งชั่วโมง

กันติชาไปพักผ่อน...ส่วนเขาก็มาทำงาน งานอีกด้านที่เป็นหน้าที่ของเขาโดยตรง หลักประกันความมั่นคงของอาณาจักรพระอาทิตย์

ในดินแดนคอมมิวนิสต์ใครจะกล้าแข็งกว่ารัฐบาล ต่อให้ร่ำรวยมหาศาลรัฐบาลก็ต้องเข้ามาเกี่ยวข้องไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง

เส้นสายของหยางหวางมาจากการค้าศิลปะ...ทั้งถูกต้องและไม่ถูกต้อง ในเมื่ออาณาจักรพระอาทิตย์เชี่ยวชาญด้านศิลปะ แล้วจะปล่อยให้พวกระดับล่างมาแย่งทำมาหากินข้ามหน้าข้ามตาทำไม จะดำจะขาวทำเองก็ดีกว่า กำไรสองเด้งและพวกแมงเม่าก็จะได้ไม่กล้ามาวุ่นวาย

“คนทำความสะอาดบ่อปลา จัดการเรียบร้อยแล้วครับ”

บางครั้ง...เพราะอยู่บนสุดของยอดภูเขามานานก็มักจะมีคนที่อยากจะมาแทนที่โดยไม่เกี่ยงวิธีการ และมีความคิดโง่ๆ อย่างการสวมรอยมาเป็นคนทำความสะอาดบ่อปลา

ขนาดปลาคาร์ฟสักตัว...จะเลี้ยงยังต้องดูฮวงจุ้ย นับประสาอะไรกับคนทำความสะอาดบ่อ เขามีเวลาว่างเหลือเฟือกับการละเล่นพวกนี้

“ล้างโง่ๆ จะคัดคนมาทั้งทีก็ควรจะศึกษาวิธีล้างด้วย ปลาไม่ตายก็ดีแค่ไหน”

เขาเลี้ยงปลาไม่ได้เลี้ยงเล่นๆ ทุกอย่างควรได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน สุริยะ หยางรู้ตัวว่าเป็นคนละเอียด ถึงไม่ชอบให้ใครมายุ่งในบ้านเพราะไม่ว่าใครก็ทำไม่ถูกใจเท่ากับลงมือทำเอง

ขนาดอาหารปลายังต้องมีนักโภชนาการสัตว์น้ำเป็นคนจัดการให้ ต้นไม้ที่ปลูก สวนหินที่จัดก็ต้องเป็นผู้มีความรู้ในเรื่องนั้นๆ ระดับรางวัลการันตี

ความรวยของเขาไม่ใช่เรื่องตลก...ถ้ามีเงินจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ก็เอามายกระดับคุณภาพชีวิตตัวเองแบบที่เขาทำอยู่ทุกวี่ทุกวันนี่แหละ

แม้แต่น้ำในอ่างที่อวิ๋นอาบทุกวันบางวันก็แตกต่างออกไป เพราะมันเป็นน้ำแร่ธรรมชาติที่ผ่านกรรมวิธีทำให้อุ่นอย่างพิถีพิถัน ไม่ใช่น้ำประปากับเครื่องทำน้ำอุ่นทั่วไป ให้อวิ๋นอาบน้ำแร่แช่น้ำนมบ้าง...กอดทีไรก็นุ่มนิ่มทุกที

อันที่จริงก็มีเรื่องที่อยากจะทำเยอะ แต่ทำไม่ได้ สถานะของเขาไม่ปลอดภัย วันดีคืนดีจะถูกยิงตายตอนไหนก็ไม่รู้ ไม่จากรัฐบาลก็จากคนไม่หวังดี ถึงได้ใช้ชีวิตอยู่บนยอดหอคอย

ครอบครัวก็ไม่มี ญาติพี่น้องก็ไม่มี มีแต่เยว่ที่ไม่อยากจะนับเป็นญาติ ยังไงก็อยู่คนละประเทศ เพราะชีวิตมันไม่มีอะไรสักอย่างถึงยังเป็นหยางหวางอยู่ได้ทุกวันนี้

รัฐบาลพึ่งพาเขาหลายเรื่องจนหวาดระแวงว่าเขาจะมีอำนาจเยอะเกินไป แต่เขาไม่มีทายาท พอไม่มีทายาททุกอย่างมันก็จะจบลงไปในรุ่นเขา รัฐบาลก็เข้ามายึดได้ในตอนหลังอยู่ดี

เป็นความหวาดระแวงแต่ก็ปล่อยให้เขาตายไม่ได้จนต้องส่งชิวซีมานั่งเฝ้านอนเฝ้ากลัวคนมาฆ่าเขา งานบางอย่างก็เป็นเพราะต้นตระกูลสืบต่อกันมา

ตั้งแต่จีนยังมีกษัตริย์ หนึ่งในตำแหน่งที่ไม่เคยรับคนนอกแต่ถูกผูกขาดโดยคนตระกูลเดียวก็คือ...กลุ่มคนดูแลทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์

ตระกูลหยางอยู่กับราชวงศ์มาทุกยุคทุกสมัย บัลลังก์เปลี่ยนมือ สมบัติเปลี่ยนมือ แต่คนดูแลไม่เคยเปลี่ยน จะมีใครรู้เรื่องทั้งทรัพย์สินที่เปิดเผยและไม่เปิดเผยได้เท่ากับตระกูลที่ทำหน้าที่มาหลายชั่วอายุคน

หอบสมบัติฮ่องเต้หนีไปตามเส้นทางสายไหมช่วงเปลี่ยนแปลงการปกครองก็ทำกันมาแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่เกี่ยว เขาเป็นทายาทที่เหลืออยู่คนเดียวในยุคที่จีนกำลังจะเติบโตแบบก้าวกระโดด

หลังจากหยางหวางคนเก่าตาย เขาก็กลายเป็นหยางหวางคนใหม่...หยางหวางไม่ใช่ใคร แต่เป็นชื่อตำแหน่งอาณาจักรพระอาทิตย์ก็เหมือนประเทศจำลองขนาดย่อม เขาเป็นจักรพรรดิบนกองเงินมหาศาลแต่ใช้อำนาจไม่ได้ กษัตริย์มีหน้าที่ของกษัตริย์ แต่ไม่ใช่ไปยุ่งกับการปกครอง CEO ที่ถูกแต่งตั้งก็คือนายก หมดสมัยก็เปลี่ยนคน ทำไม่ดีก็เปลี่ยนคน หุ้นส่วนก็เหมือนพวก สส. นานๆ ทีมันถึงจะวุ่นวายมาถึงเขาให้ลงไปช่วยตัดสินใจ

ส่วนชิวซี...ก็คงเป็นองคมนตรีที่เขาไม่ได้เลือกเอง



กลุ่มบอดี้การ์ดของอาเฟยอยู่ในเครืออาณาจักรพระอาทิตย์ แต่ไม่ได้อยู่ในฐานะลูกน้อง แต่เป็นคนของรัฐบาลที่มาทั้งเฝ้าเขาไม่ให้นอกลู่นอกทาง ขณะเดียวกันก็ต้องช่วยให้งานเขาสำเร็จ

ถ้าเขาออกนอกข้อตกลงคนที่จะฆ่าเขาคนแรกก็ไม่ใช่ใคร...ชิวซี

การเมืองมันซับซ้อน

ไม่มีใครเป็นเจ้าของอาณาจักรพระอาทิตย์อย่างแท้จริง ถึงได้หวาดหวั่นกลัวคนจะมาปฏิวัติเขากันอยู่นี่ไง บ่อเงินบ่อทองของรัฐบาลก็ที่นี่แหละส่วนหนึ่ง เรียกว่าซวยก็ได้ ต่างประเทศก็ห้ามไปถ้าไม่มีความจำเป็น...มีเงินหมื่นล้านทำห่าอะไรไม่ได้สักอย่าง

ตอนกันติชาลงลิฟต์ไปกลางดึก ทุกคนต่างหวาดระแวงว่ากันติชาจะหนี แล้วไอ้พวกนี้ก็ช่างจินตนาการว่าเขาที่หลงเด็กจะต้องไม่สนใจอะไรทั้งนั้นไปตามกันติชากลับมาแบบพระเอกในหนัง

สั่งกักบริเวณกันติชา แม้เจ้าตัวจะไม่รู้เรื่องก็ตาม ล็อคลิฟต์ เพิ่มคนติดตาม ขนาดชิวซียังต้องมาเฝ้าดึกๆ ... อีกกรณีที่ตลกที่สุดถ้ากันติชาเป็นฝ่ายไม่หวังดี ชิวซีจะฆ่าทิ้งทันที

เป็นเพื่อนบ้านหน้าตาดีที่ไม่น่าไว้ใจแต่อวิ๋นของเขาดันชอบไปคุยด้วย...เหอะ พวกตอแหล

“หยางหวาง”

“อืม”

“มันยอมพูดแล้วครับ”

“จัดการซะ ฉันขี้เกียจขึ้นไปดูหน้ามัน”



กันติชาเล่นเกมจ้องตากับหลานชายคนเดียว เจิ้นในวัยเกือบหกขวบไล่เลี่ยกับเขาที่กำลังจะอายุสิบหกยังคงเป็นเด็กเย่อหยิ่ง

ไม่รู้เพราะเป็นดีเอ็นเอของเยว่หรือเปล่า การพูด การกระทำต่างๆ วางท่าหางเหินได้อย่างเป็นธรรมชาติ อายุเท่านี้หัดใช้สายตากดดัน

เด็กไม่ดี...

หรือสุริยะ หยางจะพูดถูกว่าถ้าเป็นเขาเลี้ยงยังไงก็กลายเป็นเด็กไม่ดี?

“มองทำไม หน้าน้ามีอะไรติด?”

“กลับมาทำไม”

“รู้ว่าคิดถึง ใช่ไหมเจ้าอ้วน”

เจิ้น เยว่ตัวป้อม แก้มป่อง กับผมยาวเคลียไหล่ในชุดจีนสีดำ กลิ่นไอมาเฟียรุ่นเยาว์วนเวียนอยู่รอบตัว ถ้าโตขึ้นเถลไถลนะไม่ต้องมีแล้วช่อฟ้า มีคาสิโนแน่เลย

“คนเลือกจะไป จะยุ่งทำไม”

แก่แดด... หัดใช้คำพูดคำจา

“ก็ต้องไปไม่งั้นเจิ้นจะรู้ได้ไงว่าน้าเป็นคนสำคัญหรือเปล่า ถ้าน้าไม่อยู่แล้วเจิ้นคิดถึงแสดงว่าน้าสำคัญกับเจิ้น”

“ก็...คิดถึง ปู่ซื้อนกให้ เลยตั้งชื่อว่าใบตอง”

กันติชาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะจูงมือหลานชายให้พาไปดูนก นกหงส์หยกในเรือนกล้วยไม้ กรงขนาดใหญ่มีมันเฉิดฉายอยู่ตัวเดียว...เจ้าใบตอง

“แล้วมาให้อาหารใบตองเองหรือเปล่า นกต้องกินข้าวนะ”

“มันอ้วนแล้วปู่บอก น้าตองไม่เห็นอ้วนเหมือนมัน”

“อาหารจีนไม่ค่อยอร่อย”

“กลับมาอยู่นี่สิ”

“ไม่ได้หรอก ไว้เจิ้นโตก่อนค่อยกลับมา จะมีลูกให้เจิ้นเลี้ยงด้วย”

“เกี่ยวยังไง”

“ก็น้าเลี้ยงลูกให้พี่จิน เจิ้นก็เลี้ยงลูกให้น้าบ้าง สลับกันไป พอเจิ้นมีลูกก็ค่อยให้ลูกน้าเลี้ยง”

กันติชากลั้นยิ้มหลังจากหลอกเด็กให้นึกว่าตัวเองมีภาระได้สำเร็จ ถ้าพูดจามีเหตุมีผลแบบนี้เจิ้นจะคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง

“ให้มีแค่คนเดียวนะ เพราะน้าก็เลี้ยงผมคนเดียว เฮ้อ นกก็ต้องเลี้ยง ภาระเยอะ”

ท่าทางโตเกินไว้ทำให้หมั่นไส้จนไม่รู้จะทำยังไง เลยจับเจ้าตัวเล็กเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา พอเด็กชายเริ่มโวยวายก็รีบวิ่งหนี ครู่เดียวเจ้าตัวก็ลืมว่าเพิ่งจะงอนที่ทิ้งไปอยู่จีน

พี่จินงานเยอะ วัยเด็กของเจิ้นก็มีแค่เขา เลยกลายเป็นเพื่อนเล่นต่างวัย



“บ้านที่จีนหลังใหญ่มาก แต่อยู่บนยอดตึก”

“เหมือนช่อฟ้าหรอ”

“ใช่ แต่ใหญ่กว่า”

“ทำไมไม่อยู่บ้าน แบบบ้านเรา”

“อยู่บนๆ เท่กว่า ใครๆ ก็มีบ้านบนดิน นี่บ้านอยู่บนฟ้า เหนือสุดแล้ว เท่ คนเท่เขาอยู่กัน”

“ไปอยู่ด้ว...”

“คุณตองคะ โทรศัพท์จากจีนค่ะ”

“เดี๋ยวมานะเจิ้น น้าไปคุยโทรศัพท์ก่อน”

“ยังต่ออันนี้ไม่เสร็จเลย”

มือป้อมถือเลโก้ทำหน้าไม่พอใจ การต่อเลโก้เป็นกิจกรรมโปรดของเขาที่ทำกับกันติชาตลอด ไหนบอกจะต่อปราสาทด้วยกันไง

“ต่อคนเดียว เก่งออก เดี๋ยวมานะ”



เจิ้น เยว่วัยห้าขวบมองน้าชายที่เดินไปรับโทรศัพท์บ้าน น้ำเสียงเปลี่ยนไปจากที่คุยกับเขาโดยสิ้นเชิง...รอผ่านไปสิบห้านาทีก็ยังคุยไม่เสร็จ ไหนว่าเดี๋ยวมา?

ผิดสัญญาหลายเรื่องแล้วนะ นิสัยไม่ดีเลย ดีนะเขาไม่นิสัยผิดสัญญาแบบนั้น ปู่บอกว่าผู้ใหญ่ที่ดีต้องไม่ผิดคำพูดตัวเอง ต้องรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเอง

ต้องเลี้ยงนก ต้องไปโรงเรียน ต้องกินข้าวให้ครบห้าหมู่ ต้องไม่นอนดึก...แล้วยังเผลอไปรับปากเลี้ยงลูกให้กันติชาอีก จะยกเลิกก็ไม่ได้เพราะรับปากแล้ว ลูกผู้ชายต้องรับผิดชอบคำพูดตัวเอง

แต่ถ้ากันติชาเลี้ยงลูกเองต้องลืมต่อเลโก้กับลูกแล้วไปคุยโทรศัพท์นานๆ แน่เลย...ถ้าเขาเลี้ยงให้ต้องเล่นเป็นเพื่อนน้องได้ดีกว่าแน่ๆ

กันติชาเป็นพ่อที่แย่มาก เขาจะต้องปกป้องน้องก่อนที่จะนิสัยแย่ตามกันติชาไปอีกคน เลี้ยงเด็กต้องทำยังไงบ้างนะ?



======================

ตอนแรกก็กะจะไม่ได้ลงดีเทลอะไรสุริยะ หยางมาก แต่พอมาตีพลอตเต็มๆ แล้ว...ก็กลัวจะสี่เล่มห้าเล่มอีก แง้ T^T เราจะไปอย่างว่องไวในช่วงต่อเรื่องนี้นะคะ แล้วความเท่ของพี่ซันจะมากขึ้นเรื่อยๆ แบบว่ารว้ายๆ และ กันติชาที่หลายคนสงสัยว่าจะไปมีลูกตอนไหนนั้น -…- ติดตามตอน ต่อๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ไป

[arjinn]

เพราะเจิ้นรับปากจะเลี้ยงลูกให้กันติชานี่เอง

รออ่านต่อนะคะ

[❣☾月亮☽❣]

ตลกความคิดของอากับหลาน 555

[catka12]

  ok เข้าใจละว่าทำไม่พ่อกระต่าย sometime หมั่นไส้เจิ้น.... 

[Gokusan]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารเจิ้นแฮะ
ดูเหงาจริงๆ นั่นแหละ...ผู้ใหญ่ทำงานกัน คนที่พอจะเล่นด้วยได้อย่างน้าตองก็โดนแยกออกไปอีก วิถีเด็กอินดี้เลยทีนี้ ^^"

พี่ซันแอบร้าย...อีกนิดก็มาเฟียแระ 555

[B52]

 

[iceman555]

 

[O-RA DUNGPRANG]

 

[Rumraisin]

เอ็นดูเจิ้นจังเลย วางแผนเลี้ยงเจ้าจั๋นตั้งแต่น้องยังเป็นวุ่น  เบื้องหลังพี้ซัน ชิวซีคือคนเฝ้าระวังนี้เอง ขอบคุณมากค่ะ

[Pam_ban]

เจิ้นนี่เค้าเป็นคนเจ้าเหตุผลมาแต่ไหนแต่ไรนี่เอง ถึงได้เลี้ยงเจ้าจันทร์ให้เป็นคนมีเหตุผลเป็นของตัวเองได้ขนาดนี้    แต่ตองก็เหมือนจะมีดวงเดาแม่นเรื่องหลอกเด็ก  จนกลายเป็นเรื่องจริง  ชอบเวลาน้าหลายอยู่ด้วยกัน ได้เห็นเจิ้นในมุมเด็ก ๆ ที่อยู่กับน้าตองแบบเด็ก ๆ ดูแล้วเข้ากันดี    เหมือนน้องจะรักน้าตองมาก

แอบเห็นใจพี่ซันนิด ๆ ละ  เหมือนจะอยู่เหนือทุกอย่าง อยู่อย่างสุขสบาย  แต่แท้จริงแล้วเหมือนอยู่ท่ามกลางหอกแหลมที่วางอยู่ข้างกายตลอด  เริ่มรู้สึกไม่ชอบชิวซีแล้วสิ     ชีวิตซับซ้อนและอันตรายได้อีก


รอตอนต่อไปนะคะ


 

[Chompoo reangkarn]

ตองหลอกเจิ้นให้เลี้ยงลูกสุดท้ายเรื่องหลอกเป็นเรื่องจริง

[aha_aha]

กันติชานี่จัดการอยู่หมัดทั้งเย่ว์ทั้งหยางเลยจริงๆ 555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เจิ้นนี่เค้าเป็นคนเจ้าเหตุผลมาแต่ไหนแต่ไรนี่เอง ถึงได้เลี้ยงเจ้าจันทร์ให้เป็นคนมีเหตุผลเป็นของตัวเองได้ขนาดนี้    แต่ตองก็เหมือนจะมีดวงเดาแม่นเรื่องหลอกเด็ก  จนกลายเป็นเรื่องจริง  ชอบเวลาน้าหลายอยู่ด้วยกัน ได้เห็นเจิ้นในมุมเด็ก ๆ ที่อยู่กับน้าตองแบบเด็ก ๆ ดูแล้วเข้ากันดี    เหมือนน้องจะรักน้าตองมาก

แอบเห็นใจพี่ซันนิด ๆ ละ  เหมือนจะอยู่เหนือทุกอย่าง อยู่อย่างสุขสบาย  แต่แท้จริงแล้วเหมือนอยู่ท่ามกลางหอกแหลมที่วางอยู่ข้างกายตลอด  เริ่มรู้สึกไม่ชอบชิวซีแล้วสิ     ชีวิตซับซ้อนและอันตรายได้อีก
รอตอนต่อไปนะคะ
 

คิดเหมือนอ่ะ...........
เจิ้น ตอนเด็กน่ารักมากๆ น่าฟัด แววมาเฟียฉายแต่เล็กเลย   
       
 

[Sky]

งู้ยยย เจิ้นน่ารักมากกก

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เจิ้นตัวป้อมๆ เอ็นดวูๆๆๆ
ชอบๆพี่ซัน มีเงินเป็นหมื่นร้านแต่ทำห่าไรไม่ได้5555

[punthipha]

ให้เจิ้นเลี้ยงตั้งแต่ยังไม่มีลูก 555

[gackmanas]

เจิ้น น้อย น่ารักอ่ะ.. 

[bpyt]

ที่ตองต้องมีลูก เพราะต้องมีคนมาให้เจิ้นเลี้ยงตามสัญญารึป่าว 555

[ืniyataan]

อ่านทันแล้ว...เย้ๆๆๆๆๆๆ   

[BAKA]

โถ เอ็นดูเจิ้น เผลอรับปากว่าจะเลี้ยงลูกให้น้าตองไปแล้ว กลัวน้าตองจะเลี้ยงลูกได้ไม่ดีเนอะ
โถๆๆๆๆ ทำไมตอนเด็กน่าเอ็นดูจัง ฮาาา