หัวข้อ: Setting Sun ☀ อาณาจักรพระอาทิตย์ : ประกาศร่วมเล่ม หน้า 1 (5 March 19)

[PAiPEiPEi]

เราเพิ่งเห็นว่าเปิดเรื่องลุงหยางกับพ่อตองเเล้ววว   พ่อตองเค้าก็เเซ่บตั้งเเต่วัยเยาว์อยู่เด้อออ   

[bambooiihallo]

Chapter 9 Coup D'etat

ผมเดทกับพระอาทิตย์ทุกวันอาทิตย์

เขาไม่ชอบออกไปไหน ผมก็ไม่ใช่เด็กวัยรุ่นปกติที่จะชอบไปเที่ยวกับเพื่อน เดทของเราเลยเป็นเดทในบ้าน พี่ซันมีกิจกรรมสารพัดในบ้านที่จะทำร่วมกันในวันอาทิตย์

ตอนนี้การเรียนพิเศษภาษาจีนของผมคือวันเสาร์เช้า และผีผาในวันเสาร์บ่าย ผมพอจะเล่นมันเป็นแล้ว แต่ย่ำแย่มาก เวลาผมเรียนผีผาผมจะห้ามพี่ซันมาแอบฟัง มันเขินนี่...

“ไว้ตองเล่นเก่ง แล้วค่อยเล่นให้พี่ซันฟังไงครับ...เซอไพรส์ออก”

สุริยะ หยางชอบเรื่องเซอไพรส์และวิ่งไล่จับ ผมคิดว่าชีวิตของผมเหมือนกับพวกนางสนมในหนังจีนทำล่อลวงฮ่องเต้ทำแต่เรื่องไร้สาระ นุ่งน้อยห่มน้อยไปวันๆ

ส่วนพี่ซันก็คือฮ่องเต้จำพวกเจ้าชู้หื่นๆ ไม่สนใจงานบ้านงานเมืองหมกตัวอยู่แต่กับผมทั้งวี่ทั้งวัน ดื่มเหล้า...ไม่มีเหล้า มีแต่ชา หัวเราะไปกับผมในวังของเรา

“อวิ๋น มานี่”

“พี่ซัน อวิ๋นเหนื่อยแล้วครับ”

“เด็กดี”

น้ำเสียงของเขาทำให้ผมไม่อาจขัดใจ ได้แต่ก้าวย่างไปหาเขาและนั่งลงคร่อมตักเปล่าเปลือย ขาของผมยังเปอะเปื้อนจากรอบที่แล้ว...แต่เขาก็ไม่สนใจ ยกเอวผมขึ้นแล้วแทรกตัวตนของเขาเข้ามา

เสียงเก้าอี้สั่นดังลั่นห้องปะปนไปกับเสียงหอบหายใจของเขา...และเสียงหวีดร้องของผม สองมือผมขยุ้มหัวของเขาแน่น เอนตัวแอ่นเข้าหาสัมผัสชื้นแฉะบนแผ่นอก

“อวิ๋น...อา”

“ฮึก...”

อารมณ์ที่หมุนวนราวกับพายุทำให้ผมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง และสุดท้ายก็หมดแรงบนก้อนเมฆนุ่มที่พี่ซันสร้างไว้ให้



ผมคิดว่าความลึกซึ้งของผมกับพี่ซันมันเกินความพอดีไปหน่อย เรากอดกันบ่อยมากแทบจะทุกวัน แถมยังยิ่งเยอะในวันอาทิตย์

ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงท้องมีหยางน้อยไปแล้วสิบยี่สิบคน เขาไม่เคยป้องกันและผมก็ไม่เคยเอ่ยถึง ยิ่งฤดูหนาวแบบนี้แผ่นอกอุ่นของพี่ซันทำให้ผมถอนตัวไม่ขึ้น

บทนางสนมล่อลวงจักพรรดิอาจจะไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่...ผมโดนจักรพรรดิล่อลวงต่างหาก เขามีวิธีสารพัดให้ผมหลงใหลไปกับเขา หลายครั้งที่ผมป่วยแล้วพี่ซันก็จะหงุดหงิดเพราะเขาต้องงด

เดทของเราเป็นไปอย่างยากลำบากเพราะมีคนหื่นมากคนหนึ่งทำมันพังกลางครันทุกที เขาสอนผมดูใบชา...ก็กลายเป็นว่าผมโดนแกล้งที่โต๊ะชงชาริมบ่อปลาคาร์ฟของเขา

เขาพาผมไปดูหนอนไหม แต่ผมกลัวหนอน...เขาก็อดใจไม่ไหวบอกว่าท่าทางหวาดกลัวของผมมันยั่วเขา กลายเป็นว่าผมขยับอะไรไปทางไหนก็เป็นข้ออ้างให้เขาซน

“หยิกพี่ทำไม”

“พี่ซัน ซน”

ผมแกล้งหยิกเขาเบาๆ ที่แผ่นอกอุ่น แผ่นอกที่มีรอยจูบจางๆ ของผม หลังจากความพยายามมานาน...ผมก็ทิ้งร่องรอยไว้บนตัวพี่ซันได้ในที่สุด

“พี่ซนหรอ?”

“ชอบแกล้งตอง”

“ตองกำลังแกล้งพี่ชัดๆ”

มือผมถูกดึงรวบไปจรดเรียวปากเขา มืออีกข้างที่ลูบก้นผมอยู่ก็บีบคลึงราวกับหมั่นเขี้ยวผมนักหนา อากาศหนาวขนาดนี้ผมยังคงไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้นอย่างเป็นจริงเป็นจัง

มีแค่ชุดคลุมบางเบาที่ใส่ก็เหมือนไม่ได้ใส่เพราะมันหล่นจากไหล่ไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ช่างเป็นผ้าคุมราคาแพงแต่ไร้ประโยชน์

ขาของผมก่ายเกยอยู่บนท่อนขาพี่ซันเหมือนทุกที อาจจะเพราะมันเมื่อยเกินไปผมเลยขยับตัวเล็กน้อย...แต่กลายเป็นว่าตรงกลางตัวของผมเสียดสีกับต้นขาพี่ซันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ยั่วพี่หรอตอง”

“หือ...ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ”

“อะไรโดนขาพี่...”

“พี่ซันอ่ะ...ขยับตัวนิดเดียวเองครับ”

“ขยับต่อสิ...ขยับอีก”

นัยน์ตาของแฝงไปด้วยความหมาย และผมดันตีความมันออก สิ่งที่ซ่อนอยู่หลังลูกไฟในดวงตาของเขา



“อ๊า...”

มันน่าอาย แต่ระหว่างเราเรื่องพวกนี้มันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว สองมือผมประสานกับฝ่ามืออุ่น ขยับเอวเสียดสีตัวเองกับท่อนขาของเขา

ไฟจากด้านหลังรูปปลาหยินหยางทำให้เขาเห็นผมชัดเจน หน้าผมร้อนผ่าว...ท่าทางของผมมันช่าง...

“อวิ๋น...เด็กดี”

“ฮึก...พี่ซัน จูบ...จูบอวิ๋น”

“มานี่มา...พี่ช่วย”

แล้วผมก็ขยับเคลื่อนเข้าไปในอ้อมกอดของเขา...ปล่อยให้เขาจูงมือพาผมไปบนก้อนเมฆ



“อยากตัดผมหรือเปล่า?”

จะหมดเทอมแรกอยู่แล้ว ผมไม่ได้ตัดผมเลยตั้งแต่มาอยู่กับพี่ซัน ตอนนี้มันยาวประบ่าเหมือนกับเด็กผู้หญิงจนผมต้องรวบมัดไว้

“พี่ซันอยากให้ตัดหรือเปล่าครับ”

“ไม่...แต่ตองดูสวยเกินไป ข้างนอกนั่นมีแต่พวกไม่น่าไว้ใจ”

เขาทำหน้าหงุดหงิดจนผมหลุดหัวเราะ รีบคีบหอยเขลล์ใส่ชามข้าวของเขา

“ไม่มีใครมายุ่งกับผมหรอกครับ คนไม่น่าไว้ใจน่ะพี่ซันต่างหาก”

“ตองนั่นแหละ...ขนาดพี่ซ่อนตองไว้แล้วนะ ยังอุตส่าห์ไปชวนชิวซีคุยบ่อยๆ”

ชิวซีเป็นเพื่อนคุยของผมไปแล้ว ช่วงเย็นบางวันพี่ซันก็ไม่อยู่ผมเลยชวนชิวซีมากินข้าวบ่อยๆ พี่ซันงานยุ่งเป็นบางโอกาส บางทีเขาก็เข้าประชุมบอร์ดด้วย

“พี่ซันขี้หึง อ่ะ กินกุ้งไปเลย”

“ง้อพี่ด้วยกุ้งก็ไม่หายหึงนะ ไปตัดผมไป”

“เอาจริงอ่ะ...แล้วไม่อยากจูบท้ายทอยผมแล้วหรอครับ”

ผมยั่วพี่ซันอย่างตั้งใจ หลังๆ มานี่เขาชอบมาขยำมาเกาท้ายทอยผมเล่น บางทีก็ช่วยมัดผมให้...แล้วจบลงที่จูบ ตัวผมน่าจะเป็นอะไรที่คล้ายๆ ก้อนแป้ง เขาเลยนวดมือได้ทุกที่จริงๆ

“อย่ามายั่วเดี๋ยวไม่ได้ไปเรียนนะกันติชา จะสอบแล้ว”

“ครับผม กันติชาไม่ยั่วครับ กันติชาเป็นเด็กดี คิก...”

ช่วงสอบของผมพี่ซันจะนิสัยดีเป็นพิเศษ อย่างตอนสอบกลางภาคเขาบอกว่าช่วงกลางวันที่ผมไปเรียนเขาต้องไปสวดมนต์เลยทีเดียว เหมือนหมีจำศีลชั่วคราว

พี่ซันรู้ว่าผมเป็นเด็กตั้งใจเรียน ถึงสุริยะ หยางจะดีกับผมขนาดไหนแต่ผมก็ต้องฉลาดไว้ก่อน ผมจะต้องมีคุณค่า สติปัญญามีราคาเหนือกว่ารูปลักษณ์ภายนอกในระยะยาว

ผมได้เรียนประวัติศาสตร์ของจีนมาบ้าง หลายครั้งที่แผ่นดินมังกรถูกปกครองด้วยผู้หญิง ในยุคที่ผู้หญิงถูกกดขี่ยังมีอำนาจขนาดนี้ถ้าไม่ใช่เพราะความฉลาดจะเพราะอะไร

ผมไม่ใช่ผู้หญิง...แต่สถานะของผมไม่น่าจะต่างกันเท่าไหร่ ผมเป็นเมียพี่ซัน...ทุกคนปฏิบัติกับผมด้วยความระมันระวัง แต่ไม่ใช่เพราะผมเป็นผู้ชาย ถ้าอยากจะเป็นที่ยอมรับในแง่ของผู้ชายผมคงต้องไปเป็นพนักงานที่ขยันขันแข็งเพื่อองค์กรนี้

จะมานั่งตัดพ้อไปก็ใช่ที่ ในเมื่อผมมาอยู่จุดนี่แล้วก็มีแต่จะต้องพยายามให้ดีที่สุด แล้ววันหนึ่งข้างหน้าในอนาคตนอกจากเรื่องที่ผมเป็นผู้ชาย จะไม่มีใครกล้าพูดว่าผมไม่คู่ควรกับหยางหวาง



“อวิ๋น...ปาร์ตี้บ้านเอ็ดเวิร์ด จาง ไปไหม?”

การเรียนโรงเรียนนานาชาติหรูหราของเซี่ยงไฮ้ทำให้ผมมีเพื่อนเป็นไฮโซทั้งโรงเรียน พวกเขาชอบงานเลี้ยงเข้าสังคม อาจจะไม่ได้ชอบแต่หลีกเลี่ยงไม่ได้มากกว่า การเป็นลูกคนรวยไม่ได้ทำให้พวกเขาเย่อหยิ่งแต่กลับมีรอยยิ้มที่ตีความไม่ออกใส่กัน มันยังไม่ชัดเจนนักในวัยนี้ แต่ผมเห็นมันมาบ้างเวลาติดตามเจ้าบ้านเยว่ไปงานเลี้ยงต่างๆ อายุยิ่งมากขึ้นรอยยิ้มยิ่งจริงใจน้อยลง

คนที่ทำตัวเด่นแล้วอวดอ้างชื่อพ่อชื่อแม่กลายเป็นตัวตลกที่ถูกพูดถึงลับหลัง ตีความได้ประมานว่ารวยแต่ไร้มารยาท ทุกคนจับกลุ่มกันอย่างชัดเจนจนกลายเป็นเรื่องปกติ ผมเองก็กลืนไปกับทุกคน

อายุแค่นี้ก็ต้องรู้จักสร้างสายสัมพันธ์ที่ดีระหว่างกันแล้ว มันเป็นเรื่องจริงที่ผมก็เคยผ่านมาตอนอยู่ที่ไทย แค่ไม่เข้มข้นเท่านี้ โชคดีที่ผมพูดภาษาจีนไม่เก่ง พวกเขาไม่ค่อยมีเรื่องซุบซิบกับผม

ตระกูลหยางบนป้ายชื่อทำให้ผมเป็นที่ต้อนรับ ทุกคนแปลกใจที่หยางมีผม ทุกคนรู้จักหยางหวาง จักรพรรดิพระอาทิตย์ที่ปรากฏตัวในงานสังคมไม่ค่อยบ่อย แต่ไม่มีใครเห็นผมมาก่อน

นิสัยของหยางกับเยว่คล้ายกันในจุดที่ เย่อหยิ่งเกินไป วางตังห่างจากคนอื่นอย่างชัดเจน มองคนอื่นต่ำกว่าแต่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่แค่นั้น แต่เพราะจะล้มไม่ได้ต่างหาก

เศรษฐกิจในยุคฟองสบู่แตกทำให้เยว่ต้องทำงานหนักมากกว่าจะลุกขึ้นมาเป็นเยว่ทุกวันนี้ได้ เหยียบหัวใครต่อหลายคนจนไปถึงจุดที่ถอยหลังไม่ได้

เจ้าบ้านเยว่บอกว่ามีแต่คนที่เหี้ยมพอจะได้ลืมตาอ้าปาก คนน่าสงสารคือเจิ้นที่จะต้องเดินบนเส้นทางที่ก้มหน้าไม่ได้ ล้มก็ไม่ได้ ถอยก็ไม่ได้ หอคอยช่อฟ้าของหลานชายผมมีแต่ความโดดเดี่ยว

สุริยะ หยางคงไม่แตกต่างกันเท่าไหร่

ผมยังใหม่ในอาณาจักรของพี่ซัน ทำให้ผมยังไม่เห็นภาพรวมนัก พี่ซันอยู่คนเดียวบนยอดตึกมานาน เยว่ยังมีคนในครอบครัวช่วยกันสร้างช่อฟ้า แล้วสุริยะ หยางมีใคร?

อาณาจักรหยางยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ใครช่วยพี่ซันสร้างมันขึ้นมา?

อายุเขาน้อยเกินไป...ประสบการณ์ในสนามเศรษฐกิจไม่มีทางสู้ผู้หลักผู้ใหญ่ที่คร่ำหวอดกันมานาน ไหนจะรัฐบาลจีนอีก

ผมหวาดกลัว...ขนาดไม่ใช่เรื่องของตัวเองผมยังกลัว มันไม่มีอะไรที่ได้มาฟรีๆ พี่ซันเอาอะไรไปแลกมาเขาถึงได้เป็นหยางหวางอย่างทุกวันนี้

กลายเป็นเจ้าของอาณาจักรกินบริเวณตึกสามตึกใจกลางมหานครเซี่ยงไฮ้ เขาใช้ชีวิตมาแบบไหน?

“เฮ้ อวิ๋น?”

“หือ...ไปสิ นายไปใช่ไหม?”

“ไม่ไปก็เป็นแกะดำสิ แล้วเจอกันนะ”



“เอ็ดเวิร์ด จาง? ซีบีกรุ๊ป?”

“ครับ เขาเป็นเพื่อนร่วมห้อง”

ผมยืนอยู่หน้ากระจกให้พี่ซันผูกเนคไทให้ เขาไม่ค่อยอยากให้ผมใช้เวลาคืนวันศุกร์กับคนอื่นเท่าไหร่ ยิ่งเป็นวันศุกร์หลังสอบที่ผมจะได้หยุดยาวเป็นลูกแมวของเขา แต่ผมจะไม่ไปก็ไม่ได้ในเมื่อคนทั้งห้องพากันไปหมด

“สี่ทุ่มกลับ”

“เค้กเป่าตอนสี่ทุ่มครับ ผมคงต้องกลับห้าทุ่ม”

แค่งานวันเกิดแต่ก็ยังทำการ์ดเชิญหรูหราแถมมีกำหนดการต่างๆ ชัดเจน แม้แต่ช่วงเวลาให้ของขวัญ

“อวิ๋นของพี่ธุรกิจรัดตัว”

“พี่ซัน...เดี๋ยวสูทตองยับ”

มือซุกซนของเขาบีบคลึงก้นผม ปลายจมูกโด่งโน้มต่ำลงมาสัมผัสต้นคอที่โผล่พ้นคอเสื้อราวกับสัมผัสของลูกแมว แต่เขาไม่ใช่แมว...เสือดีๆ นี่เอง

ผมปล่อยให้เขาสัมผัสแตะต้องจนเขาพอใจ ขัดขืนไปมีหวังไม่ได้ไปงานเปล่าๆ กว่าเขาจะยอมปล่อยให้ผมไปงานก็เกือบจะสาย พี่ซันโอบเอวลงมาส่งผมที่ด้านล่าง

คนขับรถประจำของผมรออยู่แล้ว เขาไม่อายด้วยซ้ำที่จะจูบลงที่ข้างแก้มผมอีกทีและย้ำว่าต้องกลับห้าทุ่ม คนของเขาพากันหันหน้าไปทางอื่นอย่างรู้มารยาท

จริงๆ ผมอาย...แต่พอเขาทำบ่อยๆ ผมก็เริ่มหน้าหนาตามเขาไปแล้ว แต่ที่ยังไม่ชินสักทีคือเขาชอบซนเวลาชิวซีมาอยู่ในสายตา

ถ้าสุริยะ หยางเป็นคนหน้าไม่อาย ชิวซีก็ก้อนหินดีๆ นี่เอง ไม่ว่าพี่ซันจะแกล้งผมขนาดไหนชิวซีก็สีหน้าไม่เปลี่ยน ผมต่างหากที่ทนไม่ไหวต้องบอกให้พี่ซันหยุด

พี่ซันไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับคนของเขาเท่าไหร่ มันมีแต่ความห่างเหิน เขาจะเรียกหาคนอยู่แค่ไม่กี่คน แม้แต่เลขาเขาก็แทบจะไม่คุยด้วย

วิธีการทำงานของพี่ซันช่างแปลกประหลาด



“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ เอ็ดเวิร์ด นี่ของขวัญ”

“ขอบคุณมากหยาง อวิ๋น”

ในกล่องของขวัญที่เป็นนาฬิกาแสนแพง ผมไม่ได้เลือกเองแต่ชิวซีหามาให้ ตอนแรกผมคิดว่ามันเวอร์ไปจนกระทั่งเห็นแต่ละคนให้ของขวัญเอ็ดเวิร์ด นี่มันงานอวดร่ำอวดรวยของแท้

เพื่อนในห้องหลายคนดูแปลกไปในชุดสูทและชุดราตรี เราอายุเพิ่งจะสิบห้าสิบหกในงานเลยเสิร์ฟแต่น้ำพันซ์กับพวกน้ำอัดลม

ทุกคนหัวเราะ...พูดคุย...กลืนไปกับบรรยากาศ ผมต้องอยู่กับเพื่อนร่วมห้องมหาเศรษฐีไปอีกหลายปี คงแย่น่าดูถ้าพวกเขาไม่ชอบผม

ในทุกกลุ่มจะมีจ่าฝูง ก็แค่ตามน้ำไปกับคนกลุ่มใหญ่...และต้องเรียนรู้ที่จะมองข้ามคนที่ทั้งกลุ่มไม่ให้ความสนใจ จะมาทำเป็นคนดีแบบในละครไม่ได้หรอก ยืนหยัดเพื่อเพื่อนที่โดนรังแก มันเป็นไปไม่ได้

และการกลั่นแกล้งจริงๆ มันไม่ใช่การลงไม้ลงมือ แต่เป็นการมองข้ามต่างหาก เหมือนเป็นความว่างเปล่าท่ามกลางคนมากมาย

ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้หรอก แต่ผมทำได้ดีทีเดียว...



“หยางอวิ๋น”

นี่เป็นอีกเรื่องที่ผมจัดการด้วยตัวเองมาสักพัก ด้วยความไม่ตั้งใจ...ลิลลี่ หวงคุณหนูขวัญใจคนทั้งห้อง เผลอๆ อาจจะทั้งโรงเรียนดันมาชอบผม

เราเพิ่งจะ ม.3 แต่ผมกลับถูกล้อว่าเป็นแฟนกับลิลลี่ เธอเขินหายแต่ผมลำบากใจ ถ้าผมปฏิเสธเธอไปตรงๆ ผมจะกลายเป็นคนนิสัยไม่ดี และกลายเป็นแกะดำของคนกลุ่มใหญ่

พ่อของลิลลี่เป็นรัฐมนตรีสักกระทรวง ผมไม่รู้ว่าเรื่องของเด็กๆ มันจะกระทบไปถึงผู้ใหญ่ไหม แต่ดูจากในละครแล้วบางทีผู้ใหญ่ก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องของเด็ก ละครมันสร้างมาจากเรื่องจริง ผมก็ต้องระวังไว้ ไม่อยากให้เป็นปัญหากับพี่ซันทีหลัง

“ลิลลี่ สวัสดีครับ”

ผมยิ้มให้เหมือนทุกครั้ง เว้นระยะห่างไม่ให้มากเกินไปจนเธอสังเกตได้ แต่ก็ต้องระวังไม่ให้ใกล้เธอเกินไปเช่นกัน ผมยังอยู่ในจุดที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องได้อยู่ เพราะเธอก็ไม่ได้พูดอะไรจริงจัง

“สอบเป็นไงบ้าง ทำได้ไหม?”

“ไม่มั่นใจเหมือนกัน ลิลลี่คงทำได้ทุกข้อแน่ๆ ใช่ไหม”

“ไม่ขนาดนั้นหรอก ปิดเทอมนี้มีแพลนจะไปไหนหรือยัง มันตรงกับวันเกิดฉัน...ถ้าเป็นไปได้ อยากให้เธอมานะ”

“ขอโทษด้วยจริงๆ ครับ ผมน่าจะไปเยี่ยมหลานที่ประเทศไทยทั้งปิดเทอมเลย”

พี่จินกับผมโทรคุยกันตลอด ผมเลยยังติดต่อกับเจิ้น หลานนิสัยไม่ดีของผม ยังพูดไม่ชัดด้วยซ้ำแต่แก่แดดทำเป็นพูดจาแบบผู้ใหญ่

“ไม่เป็นไรเลย...ฉันก็ไม่ได้บอกล่วงหน้า งั้นเจอกันวันเปิดเทอมนะหยางอวิ๋น”

“แล้วผมจะเตรียมของขวัญจากประเทศไทยมาให้นะลิลลี่”

“ขอบคุณนะ”

ผมไม่ได้ชอบเธอ แต่เธอก็ไม่แย่...มิตรภารระหว่างเรามันจะเป็นแบบนี้ไปตลอด ผมคิดว่าเวลาที่ล่วงเลยและความเป็นเด็กของเราทั้งคู่จะทำให้เธอเลิกสนใจผมไปเอง



“พี่ซัน อ๊า...”

พระอาทิตย์ของผมยังคงร้อนแรงในยามเกือบเที่ยงคืน กลับมาถึงบ้านผมก็ถูกกระชากเนคไทและโดนเหวี่ยงตัวลงกับพื้นห้อง กางเกงยังไม่ทันถอดออกจากขาผมทั้งสองข้างเลยด้วยซ้ำเขาก็แทรกกายเข้ามา

“อวิ๋น อืม...”

เขาหงุดหงิดที่ต้องรอผม ผลลัพธ์มันเลยออกมาเป็นแบบนี้ ขาของผมเกาะเกี่ยวอยู่บนสะโพกแกร่ง เสียงกระแทกกระทั้นดังลั่นห้องรับแขก

ตาพร่าเบื่อไปด้วยน้ำตา ก่อนภาพเพดานห้องจะถูกแทนที่ด้วยนัยน์ตาทรงพลังของสุริยะ หยางยามเขาก้มลงจูบผม

ร่างกายผมคงเต็มไปด้วยรอยฟันและรอยจูบไปทั่ว เขาชอบทิ้งรอยไว้บนตัวผมจะตายโดยเฉพาะในวันหยุดแบบนี้ อ่อนอกอ่อนใจเหลือเกินกว่าเขาจะยอมหยุดแล้วอุ้มผมไปนอนเล่นที่ห้องกระจกมองวิวสวนมืดสนิทด้านนอก

ชุดคลุมของพี่ซันห่มตัวเราทั้งคู่ กลิ่นน้ำชาหอมกรุ่นลอยละล่องไปทั่วห้อง แล้วเราก็ยังคงจูบกันท่ามกลางเสียงผีผาแสนไพเราะ

“มีใครมาจีบอวิ๋นของพี่หรือเปล่า”

“ไม่มีครับ...อวิ๋นเป็นเด็กดี”

“หึ...”

ลิลลี่นั่นผมไม่อยากนับเท่าไหร่ ในเมื่อเธอไม่เคยเอ่ยปากผมก็ถือว่าตัวเองไม่รับรู้ ไม่ได้โกหกนะ...

“ฝากความคิดถึงไปหาเยว่ด้วย”

“ครับ”

ผมกำลังจะกลับไทยไปเยี่ยมบ้านเก่า มันไม่ได้กินเวลาทั้งปิดเทอมหรอกเพราะสุริยะ หยางไม่ยอม ก็แค่...สิบวันนิดๆ

“ดูแลตัวเองด้วย ตองเป็นสมับติของพี่ อย่าทำให้พี่เป็นห่วง”

“แล้วเมื่อไหร่พี่จะเป็นสมบัติของตองบ้าง”

มุมปากยกยิ้มถูกใจกับคำพูดผม ผมเลยกล้าพอที่จะดันตัวลุกจากอกเขาขยับมานั่งคร่อมตักแกร่ง ชุดคลุมบันตัวหล่นลงไปกองอยู่ที่บั้นเอว สองแขนโอบรอบคอเขาแกล้งทำหน้าตาสงสัยเหมือนกับเด็กๆ ที่ไม่รู้อะไร

“อยากได้พี่หรอ หืม?”

“ถ้าบอกว่าอยากได้...แล้วพี่ซันจะให้ไหมครับ”

“ก็มาเอาสิ พี่ก็อยู่ตรงนี้”

น้ำเสียงเขานุ่มทุ้มน่าฟัง...ผมเลยเอนตัวเขาไปใกล้และจูบลงที่ปลายคางแกร่งแผ่วเบา...ก่อนจะเคลื่อนไปที่ใบหูของเขา ขบเม้มติ่งหูเหมือนกับที่เขาชอบทำกับผม

“อย่าขยับนะครับ...คุณโดนยึดอำนาจแล้ว สุริยะ หยาง”

===================================

คิดถึงกันไหม พอดีแบมไปต่างประเทศมาค่ะ แล้วกลับมาก็ป่วยเลยด้วย แหะๆ

กันติชาเริ่มเป็นตัวแสบจริงๆ แล้วค่ะ อิอิ

บรรยากาศเรื่องนี้ก็จะคลุมโทนนี้ไปเรื่อยๆ นะคะ แล้วก็ไปช้าๆ อิอิ แต่จริงๆ เรื่องเริ่มเดินไปเยอะแล้วนะ พยายามสังเกตความคิดกันติชา จะพอเกทค่ะ ว่าภาพรวมของเรื่องมันจะเป็นยังไงกันแน่ แล้วสุริยะ หยางที่ยังไม่ได้มีพาร์ทของตัวเองเพราะว่าเดี๋ยวคนอ่านรู้ทันค่ะ 55555555555555+ ให้สงสัยไปก่อน

ส่วนใครสังเกตอะไรไม่ได้เลยก็ไม่เป็นไรค่ะ ตอนเฉลยจะได้อ๋อทีเดียว >___________<

ใครอยากเจอเบบี้เจิ้น กำลังจะได้เจอแล้วเด้อ ส่วนจั๋นนั่นอีกนาน เบบี้จั๋นยังเป็นวุ้นอยู่

[❣☾月亮☽❣]

ตองร้ายจัง อิ๊อิี
ขอบคุณค่า

[arjinn]

กันติชา กับเจ้าจันทร์ ช่างวางแผนเหมือนกันจริงๆ
อยากรู้เรื่องพี่ซัน แบบที่กันติชาอยากรู้ว่าใครช่วยสร้างอาณาจักรหยาง
รออ่านต่อค่ะ

[malula]

อายุเท่านี้ความร้ายยังพัฒนาได้อีกเยอะ
สงสารลุงหยางล่วงหน้าเลยค่ะ

[B52]

15จ้ะ15

[catka12]

  ความเป็นพ่อกระต่ายนี่มันน่าหัดมากกก  หายเร็วๆนะค่ะคุณแบม

[todiefor]

พ่อตองนี่สุดแซ่บ

[aha_aha]

กันติชา... ชาติก่อนเป็นซูสีไทเฮารึ ออร่านางพญาแรงมากกกกกก

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

น้องมันร้ายยยยยย
พี่ซันเตรียมรับมือเลย

[iceman555]

 

[jimmyjimmy]

พ่อ.. ก้อ.. คือ... พ่อ.... เหนือกว่า... ร้อนแรง กว่า.... 5555

[Ginny Jinny]

ลุงหยางกินเด็กมิน่าถึงเป็นอมตะ 

[punthipha]

ร้อนแรงสมเป็นพระอาทิตย์

[bpyt]

ร้ายกว่าสุริยะ หยาง ก็กันติชา นี่แหละ

[O-RA DUNGPRANG]

 

[aiyuki]

พ่อตองแซ่บเวอร์ 5555 อยากเห็นเบบี้เจิ้น

[Tiffany]

เจ้าแผนการตั้งแต่ 15 เลยนะกันติชา

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชอบบบบบบบบบบ   

พออ่านถึงตอนตอง ว่าเจิ้นแล้วขำก๊ากกกกก 
ตองทะเลาะกับเจิ้น ตั้งแต่เจิ้นหัดคลานเลย
เจิ้นทะเลาะเป็นแล้วเหรอ   

หยางร้ายกาจ กินตองตั้งแต่ตองสิบห้าเลย
พอถึงรุ่นจันทร์ ตองมาบังคับให้เจิ้นคอยจนจันทร์ปายุยี่สิบ 
หยางมีความลับสินะ ตองจะรู้ไหมนะ 
       
 

[mild-dy]

 

[bambooiihallo]

Thx for 7,000 likes <3 (ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก)

แฟนเพจของแบมได้เดินทางมาถึง 7 พันไลค์แล้ววว เลยมีตอนพิเศษแทนคำขอบคุณเล็กๆ น้อยๆ ค่ะ >___< ไปอ่านกันน

----------------





บางทีสุริยะ หยางก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองจะต้องมาทนลำบากลำบนกับเด็กวัยสามขวบทำไมนักหนา เขาอุตส่าห์บินจากจีนมาหาเมียถึงไทย เมียดันติดเรียนมหาวิทยาลัย

เมียมีลูก...และเมียมีเมีย ส่วนเขาก็เป็นชู้ดีๆ นี่เอง เป็นแค่ชู้แต่ก็ยังต้องเลี้ยงลูกให้เขาด้วย เหอะ...

“ลุง มัดผม”

เจ้าจันทร์วัยสามขวบกำลังติดใจกับเครื่องเล่นชุดแบบเด็ก มีทั้งชุดคุณหมอวัยจิ๋ว พยาบาลวัยกระเตาะ ล่าสุดที่กันติชาหามาให้ลูกเล่นคือ เบบี้บาเบอร์

แล้วลูกค้าคนแรกของเจ้าหนูวัยสามขวบจะเป็นใครไปไม่ได้เลย...เขาเอง

“ไม่มัด”

“มัด จั๋นมัด”

ลูกกันติชาเป็นเด็กพัฒนาการช้าไปหน่อย วัยนี้ควรพูดได้เป็นประโยคแล้วแต่เด็กชายศศิมณฑลยังติดพูดเป็นคำๆ อยู่บ้าง

“เฮ้อ...เออ มามัด”

แล้วเจ้าของอาณาจักรพระอาทิตย์ก็ต้องนอนทิ้งตัวลงกับพื้นพรมหยิบหมอนมารองคอ ปล่อยให้ช่างตัดผมวัยสามขวบขี่คอมัดผมให้

“ช่างที่ไหนขี่คอลูกค้า ร้านอะไรเนี่ยโคตรแบดเซอวิส”

ชั่วชีวิตของหยางหวาง จะตัดผมแต่ละทียังเรียกช่างมาหา การบริการระดับพรีเมียม จะตัดผมไปกี่เซ็นต์ช่างยังต้องแจ้ง ไม่ว่าจะทำอะไรต้องระวังไปซะทุกอย่าง

“คิก...นี่ๆ ๆ ๆ”

“อย่าเอาหวีเคาะหัวลูกค้าสิคุณช่าง”

ถึงมันจะหวีปลอมแต่หนังหัวที่โดนเคาะนี่ของจริง

สุริยะ หยางปล่อยหัวตัวเองโดนจัดการอยู่พักใหญ่ ช่างวัยต้วมเตี้ยมก็ปีนลงไปเล่นชุดคุณครูรุ่นเล็กต่อ ไม่รู้ทำไมกันติชาหาแต่ของเล่นสารพัดอาชีพให้ลูก กลัวเจ้าจันทร์โตไปไม่มีแรงบันดาลใจในการทำงานหรือไงก็ไม่รู้

“ลุง เรียนๆ นั่งนี่”

แล้วคุณครูก็เอาหูฟังของชุดคุณหมอมาแนบกับหัวเขาต่อ มันเรียนตรงไหนวะเนี่ย จะเงยหน้าไปถาม ก็เจอแต่ยิ้มแป้นหัวเราะอารมณ์ดี

“สนุกไหม?”

“อ้ะ! ”

“เป็นไร?”

ท่าทางเบิกตากว้างกับนั่งจุมปุ๊ก ปากเล็กๆ เริ่มเบะทำให้สุริยะ หยางเริ่มกระวนกระวาย ชิวซีที่พามาด้วยกันก็ไม่อยู่เพราะไปซูเปอร์เตรียมหาของมาทำอาหารสำหรับเด็ก

“จันทร์ เป็นอะไร ค่อยๆ บอกลุง”

“ฮึกกก ฮืออออออออออ”

มือหนารีบคว้าเด็กตัวเล็กเข้ามากอด โยกไปโยกมาแบบที่กันติชาเคยสอนให้ทำ กันติชาอย่างกับคลอดเจ้าหนูนี่ออกมาเอง รู้ไปหมด

“ชู่ว...เอเอ้”

ปู๊ดดดดดดดดดดดดดด

“หืม”

กลิ่นเหม็นกับเสียงตดดังลั่นทำให้จังหวะการโอ๋ชะงัก ตาคมหรี่ลงมองตากลมแป๋วที่ทำหน้าตกใจ แล้วปากที่เบะอยู่ก็คลายออกกลายเป็นเสียงหัวเราะ

คนที่ร้องไห้จะกลายเป็นเขาแทน รีบคลำตูดเด็กสามขวบแล้วพบว่ายังทัน สาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำหยิบแผ่นรองนั่งชักโครกสำหรับเด็กแล้ววางเจ้าตัวเล็กลง

“ไม่ต้องมาทำหน้ายุ่ง ไม่ต้องเขินแล้ว อึออกมา”

กันติชาบอกว่าเจ้าจันทร์ฝึกนั่งกระโถนได้แล้ว แค่จะเขินเวลาต้องทำธุระต่อหน้าคนอื่น แต่ก็ไม่อยากอยู่คนเดียวต้องจับมือไว้แล้วหลับตา

แล้วที่นั่งไหมของจักรพรรดิพระอาทิตย์ก็คือหน้าโถส้วม กลิ่นเหม็นตลบอบอวล แถมพอทำธุระเสร็จก็ดึงมือเรียก ก่อนดวงหน้าเล็กจะหันไปทางสายฉีดน้ำ

“ทำเองไม่ได้หรอ?”

“ลุง ล้าง”

อยากจะบ้าตายโว้ย!!



“จันทร์ของพ่อเป็นเด็กดีกับลุงไหมครับ หืมม”

กันติชาในชุดนักศึกษาอุ้มลูกฟัดไปฟัดมาจนน่าหมั่นไส้ ทีเขาเลี้ยงลูกให้ทั้งวันจูบหวานๆ สักทียังไม่มีให้

“ดี คิก จั๋นเด็กดี”

“จริงหรือเปล่า? หม่ำๆ ข้าวไหม”

“หม่ำๆ ๆ”

“คุณจันทร์ทานหมดถ้วยครับ”

“ขอบคุณนะครับชิวซี”

เออ เอาเข้าไป...ชิวซีกลับมาทำอาหารมื้อเดียวได้รับคำขอบคุณ ใช่สิ เป็นทั้งลูกค้า นักเรียน คนไข้พาไปเข้าห้องน้ำ ล้างตูดให้ไม่มีความดีอะไรเลย

สุริยะ หยางอยากจะเบะปากมองบนแต่ออกมาคงทุเรศเลยหนีไปนั่งดูข่าวแทน หลังจากเปิดช่องการ์ตูนมาทั้งวัน ปล่อยเมียกับลูกและ...คนข้างบ้านที่หน้าตาดีคุยกันไป

“ลุง หม่ำไหม อันนี้หย่อย”

เจ้าเด็กต้วมเตี้ยมที่เพิ่งได้ขนมธัญพืชมาจากพ่อตัวเอง ถือทั้งถุงปีนมานั่งข้างกัน เจ้าจันทร์กินอะไรไม่ค่อยได้ แพ้นั่นแพ้นี่ไปหมด ขนมที่กินเลยเป็นพวกคุ๊กกี้ธัญพืช แน่นอนว่า...แพง แต่เขารวย กินทั้งโรงงานก็เศษเงิน

“กินไปเหอะ”

“อ่ะ ป้อน หม่ำๆ ๆ”

จะหันหน้าหนีเจ้าหนูนี่ก็ทำหน้าคาดหวัง คุกกี้ที่เอามาป้อนก็กัดไปแล้วด้วย น้ำลายยังยืดติดขนมอยู่เลย

“เฮ้อ...อ้าม”

“คิก ไม่ให้ จั๋นกินหมด”

แล้วคุกกี้เลอะเทอะก็ลอยกลับเข้าไปในปากเล็กๆ

“...”

ก้อนที่ขมับเหมือนจะกระตุกยิกๆ แต่ทำอะไรไม่ได้ จะจับเด็กมาเขย่าๆ ก็ท่องไว้ว่านี่ลูกเมีย ลูกบังเกิดเกล้า เขามันแค่ชู้ ขนาดคนข้างบ้านยังภาษีดีกว่า

ความรวยไม่ได้ช่วยอะไรเลย กูจะมีเงินหมื่นล้านไปทำบ้าอะไรวะ!!!!



“คุณจันทร์เขาชอบหยางนะครับ ตัวติดกันทั้งวัน”

“กับพี่ซันเนี่ยนะครับ?”

กันติชาชะโงกหน้าจากห้องครัวไปดูสองลุงหลาน เห็นแต่หยางหวางทำหน้าเบื่อโลกกับลูกชายวัยสามขวบที่กินคุกกี้จนเลอะปาก ก่อนมือหนาจะกดเปลี่ยนช่องจากข่าวต่างประเทศเป็นการ์ตูนภาษาอังกฤษ

พี่ซันดูการ์ตูน...น่ารักจัง

“เขาไม่ชอบเล่นกับผม เรียกหาแต่ลุง”

“ลูกผมจะโตมานิสัยไม่ดีไหมชิวซี?”

บ่นแต่มุมปากก็ยกยิ้ม กันติชาเองก็คาดหวัง...หวังว่าพี่ซันจะรักลูกของเขา มันเห็นแก่ตัวที่คาดหวังแบบนั้นแต่เขาก็อยากเป็นครอบครัวกับพี่ซันเหมือนเดิมอีกครั้ง

“ตัวแสบเลยล่ะ ระวังไว้นะครับอวิ๋น”





-----------------



ก่อนเจอเบเบี้เจิ้น มาเจอเบเบี้จั๋นก่อน 5555555555555+ สงสารลุงงงงงง เจ้าจั๋นตัวแสบแต่เด็กจริงๆ

[aha_aha]

สุริยะหยาง... นอกบ้านยิงใหญ่แต่ไหน แต่พอเข้าบ้านเท่านั้นแหละ!!! เฮ่อ... สงสาร 555

[BAKA]

โอยยย ทำไมน่าเอ็นดูขนาดนี้เนี่ยจั๋น
สงสารชู้นิดๆนะคะเนี่ย ฮาาาา

[❣☾月亮☽❣]

ลุงซันช่วงหลังเลยแก้แค้นซะเลยนี่แนะ555555

[Gokusan]

โอ๊ย...นุ้งตองงงง
ลุงหลานเขารักกันนะ เขาแค่ไม่แสดงออกให้คนอื่นเห็น เดี๋ยวหาว่าไม่ซึน 555

ลุงจอมเปย์แถมยอมเลี้ยงให้ทั้งวันขนาดนี้...เขารักลูกและหวังพ่อด้วยค่ะ 555

[malula]

ตายแล้วคุณพระอาทิตย์ผู้ยิ่งใหญ่ได้ตกเป็นเบี้ยล่างของพ่อลูกคู่นี้ไปซะแล้ว หมดกัน

[B52]

 

[Pam_ban]

ตองมีความแสบแบบคิดว่าตัวเองเนียน  แต่อยากรู้ว่าพี่ซันรู้ทันนางเรื่องอะไรบ้าง    อยากเจอเจิ้นน้อยตัวแสบ ไม่รู้ใครจะซ่ากว่ากัน


รอตอนต่อไปนะคะ


 

[bpyt]

เค้าเลี้ยง เค้ารักมาแต่เด็ก ถึงว่าตอนจันทร์​ไปขอคำปรึกษา​ก็ช่วยตลอด นี่มันหยาง หวางสไตล์​นี่เอง

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ทำไมพี่ซันมันน่าสงสารแท้ๆๆๆๆ5555