::: สุภาพบุรุษสุดปลายตรีน :::
-o- Destination -o-
“ ไอ้สัดกรูคนนะเว่ย ....แล้วทำไมถึงอยากคุยกับกรูหละ ? ”
“ ก็......กรู.......”
“ ก็ไร ?? ”
“ ก็....ชอบอะ ทำไมวะ มีปัญหาไรปะ ”
.
.
“ อะไรนะ ? ว่าไงนะ ? ” แกล้งมันเล่น 555+
“ ไอ้เชี่ยเมิงไม่ต้องมาสลิดทำเป็นไม่ได้ยิน ของดีมีครั้งเดียวเว่ย ” แหนะ ๆ ไม่ยอมพูดอีกรอบ
“ ไม่เป็นไร ๆ งั้นเดี๋ยวกูไปคุยกับเฮียเปาก็ได้ เค้าคงจะ......”
“ กูชอบมึง... แมร่งชอบแกล้งกูหวะ ” 5555+ บอกแล้วอย่าเล่นตัวกับกรู มุกนี้ใช้ได้ผลทุกครั้งจริง ๆ อิอิ
“ แล้วทำไมถึงชอบกูวะ ? ” ขอต่ออีกหน่อยนะ อิอิ
“ กูจะไปรู้ได้ไงวะ รู้ตัวอีกทีก็ชอบไปแล้วอะ ” มีหน้าแดงด้วยหวะ 555+ น่ารักดีอะ
“ มึงตอบกรูมั่ง ทำไมเมิงถึงเลือกกู ” ไอ้โก๋ถามกูกลับ
“ กูจะบอกให้นะไอ้เด็กน้อยเอ๋ย การที่กูจะรักใครอะ กูเลือกไม่ได้หรอกหวะ ”
“ กูก็ไม่ใช่คนดีนะเว่ย ”
“ คนที่ดีกับคนที่รักมันอาจจะเป็นคนละคนก็ได้ แล้วคนที่ใช่ก็อาจมาในวันที่ผิด....”
“ แล้วกูหละ เป็นยังไงอะ ” ตอนนี้ไอ้โก๋เหมือนเด็กเลยหวะ
“ มึงฟังกูนะ ครั้งแรกที่กูเจอมึง กูยอมรับว่าใจมันสั่นจริง ๆ หวะ ยิ่งได้เจอเมิงเรื่อย ๆ มันก็นะ
กูก็ชอบเมิงเลยหวะ กูบอกกับตัวเองว่ามันจะเร็วไปป่าววะแมร่งไม่กี่วันก็ชอบมึงซะละ มันจะเป็นรักฉาบฉวย หรือกูอาจแค่หลงหรือเปล่า .... แล้วการที่ไม่ได้เจอมึงมันก็ทำให้กูคิดถึงมึงมาก อยากเจอ อยากคุย อยากกอดอยาก....อยู่ด้วยกัน.....มันอาจฟังดูเพ้อ ๆ แต่มันเป็นความจริงหวะ
ตอนนี้มึงไม่ใช่คนที่ใช่
ไม่ใช่คนรัก..
ไม่ใช่คนดี...
แต่มึงเป็นคนที่กูขาดไม่ได้หวะ กูขาดเมิงไม่ได้จริง ๆ นะ ” แล้วกูก็น้ำตาไหล ใครอาจจะมองว่าแมร่งน้ำเน่าหวะ
แค่นี้ต้องร้องไห้...แต่การที่เราได้เจอคนที่เราพร้อมจะเดินด้วย พร้อมที่จะอยู่กับเรา....พร้อมที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุข
มันคือสิ่งล้ำค่าจริง ๆ ......แล้วไอ้โก๋ก็เข้ามากอดกูแล้วบอกว่า
“ อย่าร้องไห้ดิวะ ไอ้แก่เอ้ย กูอยู่นี่แล้วไง เราจะเดินไปด้วยกันนะ ” แล้วคืนนี้ก็เป็นคืนที่เราสองคนเปิดเผยเรื่องราว....ค่ำคืนนี้มันช่างมีความหมายจริง ๆ .....ขอบคุณครับ
แล้วชีวิตเราสองคนก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ มีหึงหวงกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง ตามประสาหวะ ไม่มีชีวิตใครที่ดีไปหมดหรอก ถึงตอนนี้เรื่องกูกับไอ้โก๋แม้จะยังไม่บอกไอ้แว่นกับไอ้ว่าน แต่มันสองคนน่าจะรู้อยู่แล้ว ก็ไอ้โก๋เล่นมาหากูทุกเย็น ตลอดเวลาที่กูเป็นกัปตันทีมได้อะไรมากมายเลยหวะที่ได้แน่ ๆ คือได้ทำตามใจตัวเอง ได้ทำสิ่งที่ตัวเองรักแม้ว่าจะเหนื่อยสัด ๆ ก็ตาม แมร่งกูก็พูดดี ๆ เป็นนี่หว่า 555+ งานบอลก็ผ่านไปได้ด้วยดีแม้จะมีเรื่องให้แก้มากมายก็ตาม แล้วแถมไม่ชนะอีก เจ็บใจแต่ก็ต้องปล่อยไปเราสู้เค้าไม่ได้เอง ครั้งหน้าเอาใหม่แต่ไม่มีกูแล้วหวะ
ส่วนไอ้เชี่ยโก๋ก็ยังเล่นรักบี้ของมันไป เล่นไปเล่นมาเหมือนว่ามันจะตัวใหญ่ขึ้นหวะ --*-- จะทับกูไส้แตกมั้ยเนี่ย
หลัง ๆ มาเหมือนว่าความหึงหวงของมันจะเพิ่มขึ้นด้วยหวะ บางวันจะมีดอกไม้ส่งมาที่ชมรม บางวันเป็นขนม
แล้วไอ้โก๋มันเห็นพอดี มันกริ้วมากมาย แล้วถ้ากูรับของพวกนั้นนะ มันจะกริ้วขั้นบ้าเลยหวะ 555+ ชอบจัง
ไอ้โก๋มันดีตรงที่ว่า ใครมาจีบมันหรือสนใจมันมันจะบอกไปตรง ๆ เลยอะ ว่ามีคนรักแล้วเล่นเอากูแมร่งอายเลย
แต่บางคนก็มาจีบแรงหวะ แบบว่าเค้ามากอดมันเลยอะ ต่อหน้ากูเลย ....หญิงไทยใจกล้าจริง ๆ
“ โทษนะครับ นั่นแฟนผมครับ ถ้าพี่อยากได้บ้าง ก็ลองไปหาที่ถังขยะนะครับ ” กูพูดไปยิ้มไป 55+
มีวันนึงไอ้แว่นเจอกูกับไอ้โก๋ที่ห้องชมรม แล้วกูช่วยมันเปลี่ยนเสื้ออยู่ ไอ้แว่นเห็นเหมือนกอดกันอยู่
มันเลยบอกว่า “ ถึงช่วงฤดูติดสัดของคิงคองแล้วเหรอวะ ” แม่งวาจาจาบจ้วง หยาบคาย ชิ
ตอนกูอยู่ปี 4 ไอ้โก๋อยู่ปีสองมันก็เป็นดาวเด่นของทีมหวะ เป็นคราวของกูที่ต้องไปนั่งเฝ้ามันที่สนามมั่ง
โหหห สัตว์ป่าเยอะฉิบหาย... กระทิง แรด ควายป่า เก้ง กวาง ........ กูนั่งดูเพลินเลย 555+
แต่ถ้ามองเพลินแล้วไอ้โก๋มันเห็นว่าสนใจใครอยู่กูจะโดนมิใช่น้อยหวะ ....ชีวิตดำเนินอย่างนี้ไปเรื่อย
แทบทุกวันต้องได้เจอมัน แล้วแทบทุกวันมันก็จะเจอกู มันก็ยังบ้าคุย sms กันอยู่นะ
กูต้องคอยเคลียร์โทรศัพท์บ่อย ๆ เพราะมันเยอะมากก จะเก็บไว้แต่ที่หวาน ๆ หวะ อิอิ
ทุกครั้งที่ได้อ่านมันก็ทำให้ยิ้มได้ .......
แล้วกูก็เรียนจบ...แม่งเร็วฉิบ 555+ เกรดเฉลี่ย ๒.๘๘ ขอบพระคุณอย่างยิ่งยวด ถ้าไม่จบมีเคืองอะ เพื่อนกูไม่จบเพียบ น้อยนะที่จบตามกำหนดสี่ปีอะ รู้ป่าวไอ้เชี่ยโก๋เอาของขวัญไรให้กู แม่งสันดานโคตรมันเอากางเกงในคู่มาให้กูอะ 555+ เซอร์ไพรส์ดีหวะคงจะมีแค่เราสองคนทีได้เห็นมัน ตัวของไอ้โก๋พิมพ์ว่า แน่จริงอย่าใส่
ตัวของกูพิมพ์ว่า เก่งจริงก็ถอด แล้วตกลงมันจะให้กูใส่ป่าววะ 555+
ตอนงานวันรับปริญญามีสาวเอาดอกไม้มาให้กูเว่ย แม่งเยอะมากอะ กูรู้สึกดีหวะแต่ก็นะปัญหาก็ตามมาคือ
ไอ้เด็กเวนมันงอนเว่ย กูแม่งต้องไปง้อมันทำยังไงมันก็ไม่หายงอนแถมประชดกูโดยการไม่แดกข้าวอีกต่างหาก
ชักไปใหญ่ละ สุดท้ายวิธีเดียวที่จะทำให้มันหายงอนคือ.....นั่นแหละยอมให้มันเอา สุดตีน วิธีง้อมันแมร่งเอากูเหนื่อยสัด คืนเดียวล่อกูไป 3 ยก *0* ผลิตน้ำแทบไม่ทัน บ้านกูไม่ใช่ร้านขายน้ำนะเว่ย
วันรับปริญญานี่มีเรื่องดี ๆ เยอะนะ พ่อแม่กูมาพร้อมหน้า....กูไม่เคยเห็นภาพนี้มาสิบกว่าปีละ ตอนเย็นไปกินข้าวด้วยกันอีก...มันทำให้กูน้ำตาไหลหวะ....ใครไม่เป็นกูคงไม่รู้....กูได้กินข้าวกับพ่อแม่อะ กูว่ามันมีความหมายมากกว่าการเรียนจบอีกหวะ ตอนที่ไปกินข้าวเย็นกูพาไอ้โก๋ไปด้วยหวะ ให้มันเจอหน้าพ่อแม่กูบ้าง .....
“ โก๋สนิทกับแฮ็คได้ไงเหรอ ” แม่กูถามไอ้โก๋
“ คือ.......พี่แฮ็คเค้าเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยอะครับ ” 555+ ไอ้โก๋แมร่งหน้าหดหมดละ เจอแม่กูซะหน่อย
“ แล้วโก๋อยู่ปีไรแล้วลูก ”
“ ปีสองครับ ” ….. ครอบครัวหนุกหนาน 555+
ตอนที่ไอ้โก๋รู้ว่าต้องไปเจอพ่อแม่กูมันไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เว่ย ลงทุนสัด ๆ ทั้งเสื้อ ทั้งกางเกง ร้องเท้า เข็มขัด....
รวม ๆ หมดไปห้าพันกว่า *0* น่าเอาตีนตบที่บ้องหูเหลือเกิน มันแอบไปซื้ออะ เพราะถ้ากูรู้ กูไม่ให้มันซื้อแน่
มันบอกแม่มันว่าจะเอาเงินไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เอาใส่ไปหาพ่อแม่กู แล้วแม่มันก็บ้าจี้ให้มา รักลูกจริง ๆ
เรียนจบปุ๊บก็ออกแรดปั๊บแมร่งขอเที่ยวหน่อยเต๊อะ อ่อ ๆ ลืมบอกไปกัปตันทีมต่อจากกูคือไอ้ว่านนะจริงๆ วางตัวไอ้เดี่ยว........ไอ้แว่นก็ออกจากทีม แต่ก็มาช่วยทีมอยู่บ้าง กูก็ไปมาหาสู่เรื่อย ๆ หวะ ไปช่วยซ้อมไปช่วยคัดเด็ก
ไปช่วยด่า 55+ แต่ไอ้โก๋ไม่ค่อยให้ไปหรอกหวะ มันบอกว่ากลัวกูไปแอบส่องเด็กแต่มันก็ห้ามไม่ได้หวะ อิอิ .....
กูก็เที่ยวไปเรื่อยหวะไปกับเพื่อน ไปปาย ไปแม่สาย ไปเสม็ด ไปพม่ามาด้วย 555+ หนุกหนานหวะ
เติมพลังเสร็จก็กลับมานั่งงมหางาน....หาแปบเดียวก็ได้แล้วหวะ คนมันเก่งอะ 5555+ สรุปคือทำงานกับแม่กู
เพื่อไรวะ 555+ ก็ทำไปเรื่อย ๆ หวะ ยอมรับว่าที่เข้าได้เพราะแม่ แต่อยากให้บริษัทรู้ว่ากูเข้ามาทำงานแล้วกูต้องมีผลงานให้เห็น.....แล้วกูก็อยู่มาได้สองปีเต็ม ชีวิตเรียบง่ายมาก บางวันก็ไปนอนกับไอ้โก๋ บางครั้งไอ้โก๋ก็ส่งกูไปทำงานบางครั้งก็ไปรับกูที่ทำงาน.....ทุกเย็นก็จะได้กลับมหาลัยไปดูรุ่นน้องเค้าซ้อมกัน ..ชีวิตการทำงานนี่มัน...ยากหวะมันจริงจังมาก ๆ ถ้าผลงานไม่ดีก็โดนด่า แล้วมันมีผลพวงไปถึงคนอื่น ๆ ด้วย ความกดดันนี่ไม่ต้องพูดถึง มีทุกวัน ถ้างานไม่เสร็จนี่ตายห่าแน่ ๆ อะ ความรับผิดชอบสำคัญมาก
บางวันต้องทำถึงค่ำ ๆ ไอ้โก๋ก็จะมานั่งรอกู .......จนที่บริษัทคิดว่ามันเป็นน้องชายกู 555+
.
.
ชีวิตการทำงานที่บ้านเกิดก็จบลงด้วยระยะเวลาสองปี .....หลังจากที่ไอ้เชี่ยโก๋จบ..กูกับมันก็ลงกรุงเทพฯ
พวกกูสองคนหางานที่นั่นได้ จริง ๆ ไม่อยากลงไปเท่าไหร่หวะ แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่นั่นค่าตอบแทนดี ไม่ต้องเสียค่าที่พักด้วย เพราะอยู่คอนโดของที่บ้านกูเอง แล้วที่ทำงานมันกับกูก็ไม่ไกลกันมาก......
นี่กูคบมันมาจะสี่ปีแล้วเหรอวะ.....นานเหมือนกันนะแต่กูไม่รู้สึกว่าเราคบกันนานเลยหวะ
ทุกวันมันเป็นวันที่ไม่น่าเบื่อ มีความสุขที่ได้อยู่กับมันมาก ๆ การทำงานบวกกับการใช้ชีวิตยังต่างถิ่นมันทำให้เราก้าวหน้าขึ้นหวะ ถ้าเราควบคุมตัวเองไม่ได้ปัญหามันตามมาแน่ ดีที่ไอ้โก๋มันหนักแน่นมากมันมีเรื่องบ่อยเลยนะ เพราะมีคนจีบมันเยอะ ส่วนกูก็มีบ้างหวะแต่กูออกแนวหน้าตาหยิ่ง ๆ เลยจะดูดุ ๆ แบบว่าไม่สนโลก เราสองไม่มีสัญญาอะไรต่อกันหรอกหวะ เพียงแค่เราจะไม่ละเลยกัน การตรงเวลา การรักษาคำพูด แล้วก็การเชื่อใจ เรามีให้กันตลอด ทุกอย่างยืดหยุ่นได้ ไม่ตายตัวแล้วแต่สถานการณ์ มีไรขอให้บอก อย่าให้คิดเอง เราจะคิดแทนกันไม่ได้ ถ้าคิดผิดมันจะมีปัญหาตามมา.......เวลาทำให้เราเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจริง ๆ หวะ ......ก็เดินกันต่อไป ชีวิตเอ๋ย
ทำทุกวันให้เหมือนไม่มีพรุ่งนี้ให้แก้ตัว .
.
จะบอกว่า....กูเป่ายิ้งฉุบชนะโก๋ด้วยนะ อิอิ
*****
เมื่อมีแต่ฉันและเธอตลอดมา ก็จะมีฉัน และเธอตลอดไป
จะอีกนานแสนนาน อีกไกลแสนไกล เราจะผูกใจไว้ด้วยกัน
ความจริงใจ ที่มีให้กัน เริ่มขึ้นมา ตั้งแต่เมื่อวันนั้น วันเวลา สร้างความสัมพันธ์ ในจิตใจ
ด้วยความจริงใจ ที่ยังเหมือนเดิม และยิ่งจะเพิ่มเติม เมื่อวันยิ่งผ่านไป
ทุกคืนวันความผูกพัน ไม่เคยจะเสื่อมคลาย
เมื่อมีแต่ฉันและเธอตลอดมา ก็จะมีฉัน และเธอตลอดไป
จะอีกนานแสนนาน อีกไกลแสนไกล เราจะผูกใจไว้ด้วยกัน
วันเวลา เปลี่ยนแปลงเรื่องราว แต่ใจของเรา ไม่เคยจะเปลี่ยนผัน
เธอคนเดียว ที่เป็นคนสำคัญ ตลอดมา วันและคืน จะเป็นสัญญา
ว่าสิ่งที่แล้วมา จะคงอยู่อย่างนั้นเธอคนเดียว จะเป็นคนสำคัญตลอดไป
เมื่อมีแต่ฉันและเธอตลอดมา ก็จะมีฉัน และเธอตลอดไป
จะอีกนานแสนนาน
อีกไกลแสนไกล
เราจะผูกใจไว้ด้วยกัน
*****
ปล. ขอบคุณคนอ่านทุกคนครับ .....ขอบคุณทุกกำลังใจ......ขอบคุณจริง ๆ
Coming Attraction
\\\ Bi – a – ry ชีวิตบัดซบ ///
หัวข้อ: กรูเนี่ยแหละผู้จัดการทีมฟุตบอล... (อ่าน 919833 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก