14.
ผมแมร่งโดนไอ้เชี่ยแบคต่อยอย่างจัง เต็ม ๆ แรง ที่ไหล่ แล้วไอ้เชี่ยก้าวก็มาชนกรูอีก.....
จนกรูกระเด็นล้มแขนฟาดพื้น......คุณพระ !!!! เชี่ยมาก ความบรรลัยมาเยือน.....
.
.
คุณพระ !! ........มิรู้จะเอื้อนเอ่ยเยี่ยงไรมันเจ็บจนเกินจะเจ็บครับ ไม่รู้จะร้องอะไรออกมา
....มันชาไปหมด.....
“ เฮ้ยไอ้นัท ” ไอ้แบคเห่า
“ เชี่ยละ ” ไอ้ก้าวเห่า
ตอนนี้มีคนมารุมล้อมผมมากมาย.....มันไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้นมาเลย...ไอ้สาดดกรูไม่มีอากาศหายใจ
ไอ้ 2 ตัวนั้นพยุงตัวผมขึ้นมา
“ เป็นอะไรป่าววะ ” ไอ้แบคเห่า
“ เจ็บป่าววะ ” ไอ้ก้าวเห่า
“ ไม่เจ็บมั้ง ” ผมตอบ....งานเข้าจริง ๆ ครับผมพยายามกั้นใจขยับแขนให้มันรู้ว่ามันไม่เป็นไรมาก
แขนมันก็ขยับได้จริง ๆ แต่มันก็สั่น.....
“ ไปหาหมอ ” ไอ้ก้าวเห่า
“ เออ ๆ เดี๋ยวกรูไปหา กรูรอไอ้เดี่ยวแปป ” ผมบอก .....ในใจผมยังหวังว่าไอ้เดี่ยวมันต้องมาครับ
“ เมิงจะรอมันทำไมวะ เมิงเจ็บอยู่นะเว้ยมันรอไม่ได้ ถ้าเมิงเป็นหนักจะทำไงวะ ” ไอ้แบคเห่า
“ มันไม่ได้เป็นอะไรมากนี่หว่า ” ผมบอก
“ เกิดไรขึ้นวะ ” .......เสียงคุ้น ๆ หวะ......อ่า.......คนที่ผมรอมาแล้วครับ.....
“ ................ ” ผมมองไอ้หมาบ้าแต่........ไม่พูดอะไร
“ โทษที กรูไปรับม๊ามาหวะ ” ไอ้หมาบ้าตอบ เหมือนมันรู้ครับว่าผมต้องการอะไรจากมัน …..
“ ไอ้เชี่ย...เมิงพาไอ้นัทไปหาหมอดิวะ ” ไอ้แบคเห่า
“ เมิงเป็นไรวะ ” ไอ้เดี่ยวหามผม
“ แค่ล้มหวะ ไม่เป็นอะไรมาก ” ผมตอบ
“ ไม่เป็นเชี่ยไร แขนเมิงมันช้ำไปหมด ”
“ เฮ้ย แค่นี้เอง จิ๊บ ๆ หวะ ”
“ เมิงอย่าทำว่าเมิงเก่ง เมิงสบายดี เมิงไม่เป็นไรได้มั้ย ....เมิงเป็นคนนะ เมิงเจ็บได้ร้องไห้เป็น
ไม่มีใครแข็งแรงได้ตลอดเวลาหรอก เมิงอดทนมามากพอแล้วนะ อย่าแบกอะไรไว้คนเดียวดิ เมิงยังมีกรูอยู่นะ ”
“.........................” ผมพูดไม่ออกครับ จุกกับคำพุดมันจริง ๆ ครับ
“ ไปหาหมอนะ ” ไอ้หมาบ้าเห่า
สรุปก็คือผมได้ไปหาหมอครับ หมอเช็คแล้วไม่เป็นอะไรมากแค่พันแผล ทายาแก้ฟกช้ำ.....แต่แขนก็ยังคงไม่ปรกติ
มันก็ยังชา + เจ็บอยู่ ถึงจะเจ็บตายห่ายังไงก็ตามผมก็ต้องเข้าไปขวางอย่างช่วยไม่ได้.....เพราะถ้ามีเรื่องทะเลาะวิวาทกัน
มีคนรู้มีคนเห็น...รู้ไปถึงคณะกรรมการหรืออาจารย์จากต่างสถาบันงานคงเข้าแน่ ๆ อาจถึงขั้นให้ถอนตัว.....ฉะนั้นเจ็บครั้งนี้มันคุ้มครับ ...และอาจเพราะผมเป็นต้นเหตุด้วย ขอรับเองแต่เพียงผู้เดียว
กลับมาถึงบ้านก็ทักทายคุงปลาทองก่อนเลย มันวิ่งหรือกลิ้งวะ ตัวมันอ้วนขึ้นนิดหน่อย ไอ้หมูน้อยเอ๊ย
มันมาดม ๆ เลีย ๆ ที่แขนผมครับ มันคงสงสัยว่าผมไปทำไรมา ผมเคยมีความคิดที่จะอยากรวยมาก ๆ
เป็นร้อยล้าน พันล้าน อยากจะซื้อที่กว้าง ๆ ไกลจากตัวเมือง..แล้วเอาหมาจรจัดทั้งหลายมาเลี้ยงด้วยกันดูแลพวกมัน.....พวกมันจะได้รู้สึกว่าตัวเองยังมีที่ที่จะอยู่บนโลกใบนี้....ไม่ไร้ค่าอีกต่อไป
เข้ามาในบ้านม๊าก็นั่งจ่อคิวจะคุยกับผมครับ หุหุ
“ สวัสดีครับม๊า ” ผมทักทายม๊า
“ แขนลื้อเป็นยังไงบ้าง ”
“ แหะ ๆ นิดหน่อยครับ ”
“ ลื้อนี่ดื้อจริงเลยนะ คราวหลังก็ระวังหน่อย ”
“ ครับม๊า ”
“ ลูกชายพวกลื้อนี่ซนนะ สอนมันหน่อยนะ ”
“ 5555+ มันยังเล็กอยู่เลยครับม๊า ต้องค่อย ๆ สอนไป ”
“ ค่าขนมที่ม๊าให้พอใช้มั้ย ”
“ พอครับม๊า มันมากไปด้วยอะครับ ”
“ ก็ดีแล้วไง จะได้เก็บเงินสร้างเรือนหอ ” .....ม๊ายังคงแรงเช่นเคย หุหุ
……..คุยกันได้สักพักผมก็ขอตัวไปนอน......แต่ก่อนนอน....เราต้อง....อาบน้ำ....ทีนี้งานเข้าเลยพี่น้อง
ก็ว่าทำไมไอ้เชี่ยเดี่ยวถึงหน้าระรื่น......ที่แท้..มันก็วางแผนไว้หมดแล้วงับ
สุดท้ายก็เสร็จมันในห้องน้ำจนได้ -*- กว่ากรูจะได้นอน ตี 1 ครับ .....
ตื่นมาชีวิตก็เดิม ๆ ครับ ทำงานที่ได้รับมอบหมายและไม่ได้รับมอบหมาย.....ก็ดิ้นรนกันไป
ไอ้เดี่ยวก็ไปซ้อม......ส่วนม๊าก็ไปทำธุระครับ....ผมยังคงอยู่ที่ประจำผม....ชมรม
ชีวิตยังคงดำเนินต่อไป....เหมือนเดิม....อย่างเดิม......จนถึงวันที่สิ่งที่ผมได้ลงแรงกับมัน ทุ่มแทกับมันมากมาย
จะเห็นผล.... นั่นคือวันแข่งวันแรก.....
.
.
“ ไอ่นัทคิงบ่าถึงก๋า จ๋านฮ้องละเน่อ ( ได้นัทเมิงยังมาไม่ถึงเหรอวะ อาจารย์เรียกแล้วนะเว้ย ) ” พี่แหกเห่า
“ บ่าเกิ๋น 10 นาที ” ผมตอบ.....วันนี้ซวยมากมายครับ นาฬิกาปลุกแมร่งไม่ดังสาดดเอ้ย
เค้านัดกัน 6โมงเช้า สรุปผมไปถึง 6 โมงครึ่งครับ เช่นเคยโดนไอ้พี่แหก จิกกัด ประณาม หยามเหยียด .....
แปลกดีครับงานครั้งนี้ ทีมที่จัดพิธีเปิดไม่มาโคฯกับผม ไม่มีการรันฯงาน กรูก็ งง อะเดะ จนผมต้องไปเหวี่ยง
ที่กองอำนวยการ.....และแล้วกรูก็เพิ่งได้กำหนดการมา T_T กรูไข้ไห้ง่าว ( กรูอยากร้องไห้ชิบหาย )
ทำงานกันเชี่ยไรเนี่ย ถ้ากรูไม่มาหาเมิง เมิงก็จะไม่ไปหากรูใช่มั้ยวะ ของขึ้นเลยพี่น้อง คามดาว ๆ
.....ผมกับไอ้พี่แหกวุ่นกันแต่เช้าเลยครับ โดนเพ่งเล็งด้วย เฮ้อ......ทำงานเหมือนควายเลยหวะ
ทำดีแทบตายแต่ไม่มีใครเห็นค่า... ไม่ได้อยากทำตัวดังหรือทำดีให้ใครเห็น แต่ช่วยเห็นใจหน่อย
ให้รู้ว่ากรูก็ทำงานนะ......
พวก staff ของชมรมผมที่ไม่ได้ลงแข่ง ผมก็จับมาช่วยทำงานครับ กรรมกรดี ๆ นี่เอง ไม่มีเบี้ยเลี้ยง
มาด้วยใจล้วน ๆ จนถึงที่สุดตอนเที่ยง บริเวณพิธีเปิด (สนามหน้ามหาวิทลัย ) ผมก็ไปขอดูการแสดงรวมถึงขั้นตอน
อย่างละเอียดของพิธีเปิด....แต่ก็มิได้นำพา.....ไม่มีให้ผมดูครับ....ไม่ใช่ไม่มีดิ แต่ไม่ให้ผมดู ก่ายง่าว -*-
“ ทำไมผมถึงไม่ได้เอกสารหละครับ ” ผมถามคนคุมพิธีเปิด
“ ต้องไปขอจากคณะกรรมการนะครับ ผมถึงจะให้ได้ ” ........
ไม่ไหวจะเคลียร์ ...........คามดาว ๆ อย่าให้กรูไปเหวี่ยงอีกรอบนะ หึหึ กรูไม่ไว้หน้าใครแน่
สรุปก็ได้มีการรันฯ ไป 2 ครั้ง ผมไม่ได้เข้าร่วมครับ ช่างแมร่ง ไปหาไรแดรกดีกว่า
บ่ายโมงผมกลับมาที่กองอำนวยการ ......
“ คุณภัทร คุณหายไปไหนมา ” .....คณะกรรมการแก่ ๆ ที่หน้าตาเหี้x มาก วัน ๆ เอาแต่ชี้นิ้วสั่ง.....
“ ไปทานข้าวครับ ” ผมตอบ
“ ทำไมคุณถึงไม่อยู่ซ้อมพิธีเปิด ”
“ ไม่เกี่ยวกับผมครับ ”
” คุณอย่ามาปัดความรับผิดชอบนะ ”
“ ...........................” เฮ้อ ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อครับ คนมันแมร่งจะหาเรื่อง ยังไงกรูก็ผิด ผมเลยเดินเชิด ๆ เลิศ ๆ
สะบัดบ๊อบจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรเลย
“ บ่าต้องกึ๊ดนักเน่อ ( ไม่ต้องคิดมากนะ ) ” ไอ้พี่แหกเห่า
“ ผมกึ้ดหยังได้โตยก๋า ( ผมจะคิดอะไรได้เหรอ ) ” ผมบอก
“ ฮาเข้าเข้าใจ๋คิงเน่อ ( กรูเข้าใจเมิงนะ ) ”
“………………” ผมไม่พูดอะไร ตอนนี้ซ้อนมอไซค์ฯ ไอ้พี่แหกกลับชมรมครับ
.
.
15.00 น.แล้ว อีก 1 ชม. ก็จะถึงพิธีเปิด ตอนนี้ใจมันร้อนรุ่มครับ เดือดแล้วเดือดอีก
เลยให้ไอ้หมาเดี่ยวซื้อขนมมาหม่ำกันครับ เลี้ยงแมร่งทั้งชมรม 5555+
.
.
16.00 น. พิธีเปิดจะเริ่มแล้วครับ ผมยังอยู่ที่ชมรมอยู่เลย 555+ .....แต่ก็ต้องไปจนได้กรู
“ ปะไอ้นัท ไปที่สนามได้แล้ว ” ไอ้พี่แหกเห่า .......สรุปก็ยกโขยงไปที่สนามครับ ......
ไปถึงงานยังไม่เริ่มเลยครับ ......คนยังเดินเพ่นพ่าน ประธานเปิดงานก็ยังไม่มา....
16.30 ผ่านไป....พิธีการก็ยังไม่เริ่ม .......หุหุ .......โดนคอมเม้นต์หนักแน่
“ เฮ้ยเมิงทำไมงานยังไมเริ่มวะ ” ไอ้เดี่ยวถาม
“ ไม่รู้แมร่ง ” ผมตอบ
“ อ่าวเมิงไม่ได้จัดการเรื่องนี้เหรอวะ ”
“ หน้าที่กรูคือก้มหน้ารับผิด โดยที่กรูไม่ได้ทำ.........”
((( TBC. )))
>>> คำเมืองตอนละคำ : บ่าคานัด = สับปะรด <<<
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
