13.
เฮ้ออ ผมนั่งกอดคุงปลาทองทั้งน้ำตาพร้อมรอยยิ้มท่ามกลางแสงแดดสีแดงเพลิงมัน......เหงาจัง.......ครับ
.
.
“ เป็นไรมากป่าววะ ” ไอ้หมูพูด
“...........................” ผมมองหน้ามันแต่ไม่ได้พูดอะไร......มันเห็นผมตาแดง มันไม่พูดอะไรต่อครับ
มันเข้ามากอดผม .....พร้อมกับลูบหลังไปด้วย......รู้สึกดีหวะ.....
แต่มันกลับทำให้ผมคิดว่าทำไมตัวเองอ่อนแอจังวะ แมร่งไม่แนวหวะ......ได้เวลากลับไปทำงานต่อครับ
และแล้ว....แสงตะวันที่แดงฉานก็ลับขอบฟ้าลงไป.....ดวงดาวและดวงจันทร์ขึ้นแทนที่เป็นสัญญาณบอกถึงยามค่ำคืน....ที่มืดมิด.....มืดมน.....และมืดมัว.....ไปกันใหญ่ละกรู ไม่แนว ๆ ..............ทำงาน ๆ ๆ โย่ว ๆ
.
.
ตอนนี้ประมาณทุ่มนึงคนยังเต็มสนามหน้าชมรมครับ .....ผู้ชายละลานตาจริงเชียวมันชวนให้แลดูมากว่า แต่ก็นะ
ต้องเข้าห้องไปทำงาน....มาถึงก็งานเข้าเลยพี่น้อง ... .....คณะกรรมการกับอาจารย์อยู่เต็มห้อง
เอาแล้วไงกรู.....เข้าสู่แดนประหาร.....
” คุณภัทร เรื่องสนามซ้อมมันเกิดอะไรขึ้น ” คณะกรรมการพูด
“.......คือ...ผมไม่ได้เป็นคนดูแลเรื่องนี้ครับ ” ผมตอบ
“ คุณจะมาปฏิเสธความรับผิดชอบได้ยังไง ”
“..............ครับ............” ได้แต่ตอบ ครับ ๆ ๆ ๆ ทำหน้าใสซื่อยอมรับผิด.....ทุกสิ่งทุกอย่างผมรับไปเต็ม ๆ ครับ
ตอนนี้ความผิดของผมถ้าชั่งได้มันคงหนักเป็นร้อยกิโลฯ…..แค่ขนนกตกลงมาผมไม่รู้ว่าจะรับมันไหวหรือเปล่า..
ความรู้สึกในการแบกรับความคาดหวังสิ่งต่าง ๆ ให้ได้ดั่งใจของคนอื่น ๆ .....ทำไมมันทรมานจังครับ...
ผมไม่รู้ว่าจะทนมันไหวมั้ย.....แต่วันนี้ผมพยายามจะทำให้ดีที่สุดครับ....ไม่ใช่เพื่อใครแต่เพื่อมหาลัยฯ.....
ผ่านไปเกือบ 1 ชม. กลุ่มคนที่มายืนด่า + บ่น ที่ห้องชมรมก็จากไป......หวังว่าคงจะไม่มาอีกนะครับ^^
ตอนนี้ทั้งห้องว่างเปล่า.....คงเหลือแต่กองเอกสาร....ที่กองโตมากมาย มันเหมือนภูเขาที่ผมต้องปีนให้ถึงยอดเขา
สู้ ๆ ครับ....1 ชั่วโมงผ่านไป......เวลา 2 ทุ่มมาเยือน..ผมยังคงอยู่กับ....ตัวเอง....ผมเงยหน้ามองดูรอบ ๆ ห้อง
วันนี้ห้องดูใหญ่มากครับ......ตัวผมเหมือนจะเล็กลง.......ถอนหายใจ 1 ที แล้วก้มหน้าทำในสิ่งที่ควรทำต่อไป
3 ทุ่มมาเยือนห้องก็ยังคงหยุดนิ่ง......มันช่างเหมือนเมื่อตอนชั่วโมงที่แล้ว....แตกต่างกันแค่เพียงเวลา
ไม่มีแม้เสียงโทรศัพท์......55555+ อยากหัวเราะหัวเองหวะ เป็นเอามากจริง ๆ กรู .................
ไม่ไหว ๆ ขอออกไปข้างนอกหน่อย.....คนยังเต็มสนามเลยครับ ซ้อมกันไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยจริง ๆ
“ ไงเมิง ” …….ผมหันมองไปตามเสียง
“ ....เมิงเองเหรอวะ.....” ไอ้ตัวเชี่ยที่ผมรู้จักชื่อนั่นเองครับ ตัวมันเปียก ๆ หอบ ๆ ในมือที่น้ำมา 2 ขวด
“ นี่ของเมิง ” มันพูด
“ ของกรูหรอวะ ? ” ผมถาม
“ ให้หมามั้งไอ้สาดด ”
“ กรูเป็นหมาน้อยนะเว่ย 55+ ”
“ งั้นกรูเรียกเมิงว่าหมาน้อยนะ ”
“ แล้วแต่เดะ 555+ แล้วคิดไงซื้อน้ำให้กรูวะ ”
“ กลัวเมิงเยี่ยวเหลือง 55+ ”
“ ขอบคุณมากนะ ” ……..ในเวลาแบบนี้เราต้องการคนที่อยู่เคียงข้างจริง ๆ ครับ....แค่ใครก็ได้........มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาได้เลยครับ ......
“ .......อือ...... ” มันผงกหน้ารับคำขอบคุณจากผม
“ เมิงพอจะมีชื่อให้กรูเรียกมะ ”
“ ไอ้เชี่ยกรูคนนะเว่ย ”
“ อ้าวคนเหรอวะ ....ไม่ใช่ที่บ้านเมิงขายควายส่งควายเรียนเหรอวะ 555+ ” อยู่ดี ๆ มันก็เข้ามารัดคอผมจากทางด้านหลังครับคล้าย ๆ กับ......กอด ตัวมันกับตัวผมแนบติดกัน....ได้กลิ่นเหงื่อมันชัดเจนมากครับ....ใกล้ชิดมากจนเกินไป....ผมรู้สึกถึงใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ.....ผม 2 คน ก็นิ่ง........สักพักมันก็คลายออกครับ.....
“ กรูชื่อก้าว ”
“ อะไรนะแก้ว ? ”
“ ไอ้สัดนี่ เมิงนี่กวนได้โล่จริงหวะ ”
“ แล้วเมิงไม่ไปซ้อมเหรอวะ ”
“ พักมั่งดิ ”
“ แล้วทำไมเมิงอยู่คนเดียววะ ”
“ ทีมกรูมันไปซ้อมที่อื่นหวะ กรูแมร่งได้มานั่งดักดานคนเดียวที่นี่ ”
“ คิดมากไปป่าววะ ....”
“ ช่างเถอะ ”
“ เมิงดูเครียด ๆ นะ ”
“ ดูออกด้วยเหรอวะ ”
“ หน้าเมิงมันบอกทุกอย่างเลยหวะ ”
“ แย่เนอะ ”
“ แล้วเมิงจะบอกได้ยังวะ ว่าเมิงเป็นไร ”
“ อืม.....ก็ไม่มีอะไรหรอกหวะ แค่กรูกำลังแบกของที่มันหนัก.....หนักมาก กรูกำลังเอามันไปส่งที่จุดหมาย....
กรูไม่สามารถเหนื่อยได้.....ทางที่กรูไม่ต้องผ่านกรูก็ต้องจำใจผ่าน.
....ทุกอย่างมันอัดมาที่กรู บางครั้งกรูไม่อยากเห็น ไม่อยากรู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น
.....ปิดหูปิดตามันซะ.......แต่ก็ทำไม่ได้หวะ ”
“ กรูเข้าใจหวะ ”
“ 555+ ช่างเถอะเมิง เดี๋ยวมันก็จบละ ” แล้วมันก็เค้ามากอดผม......กอดเต็ม ๆ เลยครับ
อ่า......เอากรูเหวอไปเลย สักพักมันก็คลายกอด 555+ มีผู้ชายมากอดนี่รู้สึกเสียวไปทั้งตัว คริ ๆ
“ กรูไม่ขอโทษนะ.....เพราะกรูตั้งใจทำหวะ กรูไม่รู้จะปลอบเมิงยังไง....กรูทำได้เท่านี้ ”
“..อืม...ขอบคุณมากนะเว่ย ”
“ เมิงอย่าทำตัวเหงา ๆ อย่างนี้ดิวะ อย่างเมิงอะต้องร่าเริง สดใส กวนตรีน ”
“ จะพยายามหวะ ”
“ กรูไปซ้อมก่อนนะ ”
“ อืม โชคดีเว่ยไอ้แก้ว 555+ ”
“ เดี๋ยวเมิงจะโดน ”
…….แล้วผมก็นั่งคนเดียวเช่นเดิม......4 ทุ่มแล้วเหรอเนี่ย....เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ ไม่มีอารมณ์ทำงานครับ
นั่งมองดูดาวเล่น ๆ เพลินดีจริง ๆ
“ อ้ายยยยหมาน้อยยยยยย ”…..เชี่ยใครตะโกนวะเสียงดังสาดด ....หมาน้อย ? กรูนี่หว่า -*-
ผมมองไปที่สนาม.....รู้เลยครับว่าใคร ไอ้เชี่ยแก้วนี่เอง...มันซ้อมอยู่สนามข้างชมรมนี่เอง
อายเค้าหวะ -*- มีแต่คนมองมาทางกรู สาดดดดดดด.... ไอ้เชี่ยนี่มันทำให้ผมยิ้มได้จริง ๆ
“ ไอ้เชี่ยนัท ” .....อ่าวทีนี้ใครอีกวะ
“ มาละเหรอ ” ผมตอบไอ้พี่แหก
“ แล้วนี่กรูเป็นใคร ? ไอ้เชี่ยถามแปลก ๆ ”
“ ไอ้เดี่ยวหละพี่ ” ผมถาม
“ ไม่รู้หวะเห็นมันว่าจะไปทำธุระ เออ ๆ มันบอกว่าให้เมิงรอมันหน่อยนะ ”
“ ......อืม.....”
“ อย่าคิดมากนะเว่ย ”
“……อืม.....” 5555+ อยากหัวเราะตัวเองอีกแล้ว คำว่า....รอ....มันดังก้องอยู่ในใจ......
“ เฮ้ยนี่หนมกรูเอามาฝาก ” ….ไอ้แบคโผล่มาจากไหนวะ....
“ หนมไรวะเมิง ” ผมถามไอ้แบค.....ไอ้แบคเอาขนมเบื้องมาฝากครับ ผมชอบมากประทับจิตโคตร ๆ แต่กินไม่ลงหวะ ......5555+ อ่าวนั่นไอ้ว่านเดินมากับใครวะ ....ตัวใหญ่สาดด กี่คนโอบวะนั่น ? ……วันนี้ทำไมผมรู้สึกว่าคนในทีมเยอะจังวะ....หน้าใหม่ ๆ เยอะจัง....แต่เอ๊ะรู้สึกจะไม่ใช่ละ.....ทีมของมหาลัยไอ้ก้าวนี่หว่า...มันเลิกกันแล้วเหรอวะ.....
“ หมาน้อยยังไม่กลับเหรอไง ”……ไอ้ก้าวทักผม.......โผล่มาด้านหลังอีกละ -*- ไอ้พวกนี้ชอบเข้าด้านหลังกรู
“ วันนี้เจอกันกี่รอบแล้ววะไอ้แก้ว ” ผมทักไอ้ก้าว
“ เบื่อกรูแล้วเหรอไง ”
“ สนิทสนมกันเนอะ ” อยู่ดี ๆ ไอ้แบคก็เห่า...ท่าทางน่ากลัว
“ เกี่ยวไรกับเมิง ” ไอ้ก้าวเห่าตอบ …..เอาแล้วไงกรู.....ท่าทางราตรีนี้จะอีกยาวไกล
“ ไอ้แบคเมิงกลับไปได้ละ ” ตัดปัญหาครับ ก่อนที่จะบานปลาย เดี๋ยวกรูจะโดนอีก.....
“ อะไรวะ นี่เมิงปกป้องมันเหรอวะ ” ไอ้แบคไม่พอใจ....-*- คิดไปได้นะเมิง
“ อะไรของเมิงมันเป็นเพื่อนกรูนะเว่ย ” ผมบอกไอ้แบค
“ เมิงเป็นอะไรกับไอ้นัทกันแน่ ? ผัวก็ไม่ใช่แมร่งก็แค่รุ่นน้อง ” .........ตู้ม !!!!!!...............
“ สัดเอ้ย ” ........สิ่งที่ผมเห็นคือไอ้แบคกำลังกำหมัดพุ่งมาที่ไอ้ก้าวอย่างเร็ว...ทำไงได้หละครับพี่น้อง
กรูก็ต้องไปห้ามดิ ถ้ามีเรื่องกันตายห่าแมร่งทั้ง 2 มหาลัยฯ ......คนดี ( หลาย ๆ เท่า ) จริงกรู...
แต่แล้วไอ้สิ่งที่มันไม่คาดคิด นอกเหนือการคำนวณมักจะเกิดขึ้น........ผมแมร่งโดนไอ้เชี่ยแบคต่อยอย่างจัง
เต็ม ๆ แรง ที่ไหล่ แล้วไอ้เชี่ยก้าวก็มาชนกรูอีก.....จนกรูกระเด็นล้มแขนฟาดพื้น......คุณพระ !!!! เชี่ยมาก
ความบรรลัยมาเยือน.....
((( TBC. )))
>>> คำเมืองตอนละคำ : ต้าว / ผะเลิด = ลื่น / ล้ม <<<
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
