O o ๐ . . ลู ก อิ จ ฉ า . . ๐ o O บทที่สิบเก้า 09-Aug
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: O o ๐ . . ลู ก อิ จ ฉ า . . ๐ o O บทที่สิบเก้า 09-Aug  (อ่าน 21333 ครั้ง)

ออฟไลน์ liner

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-4
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************
O o ๐ . . ลู ก อิ จ ฉ า . . ๐ o O

   
เคยได้ยิน เรื่องลูกอิจฉากันรึเปล่า เขาเล่าว่า... ถ้ามีลูกยากให้หาเด็กมาเลี้ยงสักคน ต่อไป จะมีลูกเป็นเชื้อเป็นสายของตัวเอง ความเชื่อ ซึ่งไม่รู้ว่าใครเป็นคนริเริ่มความเชื่อบ้าๆ อะไรเทือกนี้  หึ! ยังไงดีละครับ ผมดันเป็นลูกอิจฉาจริงๆเสียนี่ ผมถูกครอบครัวหนึ่งเก็บมาเลี้ยงเพียงเพราะเขาอยากมีลูกมีหลานไว้สืบสกุล แต่ด้วยสุขภาพของภรรยาเขา หรือบุญไม่พาวาสนาไม่ส่งให้ครอบครัวนี้มีลูกดังหวังเสียที และด้วยบุญนำกรรมซัดให้ครอบครัวนี้ รับผมไปอุปการะ หรือเรียกตามภาษาชาวบ้านละแวกนี้ ว่า "เด็กเก็บมาเลี้ยง"
     ผมไม่รู้หรอกว่าผมมาจากที่ไหน ใครเป็นผู้ให้กำเนิด และ คงไม่มีเวลาว่างมากพอ ที่จะไปสืบเสาะว่าเขาเอาผมมาจาก ที่ไหน เอามาอย่างไร “อยู่แบบนี้ก็สบายอยู่ดีแล้ว จะดิ้นรนไปเพื่ออะไร ถ้าพ่อแม่แกเขาอยากเลี้ยงดูแกจริงคงไม่ยกให้คนอื่นง่ายๆแบบนี้หร๊อก” ป้าบ้านซ้ายมือเขาเตือนผมไว้ว่าอย่างนั้นเสมอ ก็จริงของป้าแกอยู่

     เมื่อพอเริ่มเดียงสา ผมก็มีน้องซึ่งไม่รู้มาจากไหน แน่นอน ผมไม่ชอบเด็กคนนั้นเลย ในเมื่อเขาคือลูกจริงส่วนผมนั้นคือ “ลูกอิจฉา”


Guide Line Thanks.
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-08-2018 01:28:00 โดย liner »

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3593
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
จิ้มๆๆๆๆๆ
ตามอ่านจ้า

ออฟไลน์ Ti0590

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 462
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0

ออฟไลน์ TheDoungJan

  • ขอบคุณนักเขียนที่คนที่สร้างทุกตัวละครขึ้นมานะคะ(♡˙︶˙♡)
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
รอตอนต่อไปค่า

ออฟไลน์ orloftin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 74
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
น่าติดตาม รอตอนต่อไปง้าบบ  :katai2-1:

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5467
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
มีน้องตอนกี่ขวบอ่ะ

ออฟไลน์ liner

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-4
ตอนที่หนึ่ง

ทุกสิ่งมีชีวิตไม่ชินกับการเปลี่ยนแปลง



     จากที่เคยได้รับความรัก ความเอ็นดูเพียงคนเดียว มันกลับถูกแบ่งเป็นสอง เชื่อเถอะว่าสิ่งใดใดที่ได้รับการถูกแบ่ง มักจะไม่เท่ากัน ไม่มีหรอก เสมอภาค หรือ ภารดรภาพ ที่แท้จริง....

     ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มือหนาๆของเตี่ย มือนุ่มๆของแม่ ค่อยๆห่างไปจากศีรษะของผม  ความจำอันแสนเลือนรางย้อนบอกผมว่า ต้องเป็นเพราะ เด็กคนนั้น แม่บอกว่าเป็นน้องของผม เด็กวัยสามขวบ ความคิดยังไม่ซับซ้อน มีความคิดเป็นสองมิติ คือ "ชอบ" กับ "ไม่ชอบ" และผม ไม่ชอบเด็กคนนั้น แม่กับเตี่ยก็คงไม่ชอบผมแล้วเหมือนกัน

   อย่าเพิ่งดราม่าไปเสียก่อน ผมไม่ได้โดดเดี่ยว น่าเศร้า ขนาดนั้น เตี่ยกับแม่ยังเอ็นดูผมอยู่มากโข ส่งมือบางๆของพี่จันทรามาลูบหัวผมแทนทุกคืน  อ้อ! ผมนั้นชื่อ จุน ครับ แม่บอกว่าย่อมาจากคำว่า "จุนเจือ" ซึ่งแปลว่า "เกื้อกูล" แม่อยากให้ผมเป็นคนดี มีน้ำใจ เป็นคนใจกว้าง อ่อนน้อม ถ่มตน เชื่อฟัง และมีเหตุผล ต่อไปต้องเป็นที่พึ่งแก่น้องได้  หากแต่พี่จันทราบอกผมว่า "จุนเจือ" คือ การแบ่งปัน เช่น การเสียสละ มันแค่คำเดียวสั้นๆง่ายๆ และผมจดจำมันได้ขึ้นใจ พี่จันทราคอยตามใจผม มอบความรักให้ผม เปรียบเหมือนแม่ผมอีกคนหนึ่ง ทั้งที่ผมกับพี่จันทราอายุห่างกันเพียงรอบเดียวเท่านั้น ผมจึงไม่รู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรไป มีความสุขดี

“ทุกสิ่งมีชีวิตไม่ชินกับการเปลี่ยนแปลง”

     จนกระทั่ง ผมหกขวบ แม่ต้องไปช่วยกิจการเตี่ย จึงไม่มีเวลาว่างมากพอ มือบางๆของพี่จันทรา จึงค่อยๆถูกแบ่งไปให้เด็กคนนั้น แน่นอน ทุกๆการแบ่ง มันมักไม่เท่ากันเสมอ เวลาส่วนใหญ่ของพี่จันทราจึงตกไปอยู่กับ “กูล” น้องชายของผม ทั้งที่ผมเป็นเด็กดี เชื่อฟัง ตั้งใจเรียน ปฏิบัติตามทุกอย่าง ไม่ได้แปลว่าผมจะไม่รู้สึก เหตุผลที่แม่บอกตอนนั้นผมไม่รู้ความหมายของมันเลย ผมต้องอยู่กับคำว่าเข้าใจ ทั้งที่จริงแล้ว ผมไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่อยากเข้าใจด้วย

     ผม กับ กูล เราเป็นพี่น้องที่มีลักษณะการใช้ชีวิตที่ไม่เหมือนกันเลย ช่วงเวลาของชีวิตไม่ค่อยคาบเกี่ยวกันสักเท่าไหร่ ผมเรียนโรงเรียนเตรียมอนุบาลละแวกบ้าน เพราะสะดวกต่อพี่จันทรามารับไปส่ง โตขึ้นมาหน่อย ผมช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว โรงเรียนประถมจึงเป็นโรงเรียนข้างๆโรงเรียนเตรียมอนุบาลนั้นแหละ ต่างกันตรงที่ ผมต้องเดินไปกลับโรงเรียนด้วยตัวเอง ไม่ไกลหรอกครับ แค่ หน้าทางเข้าหมู่บ้าน ปลอดภัยดี หายห่วง
 
   ส่วน กูล เรียนโรงเรียนเตรียมอนุบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งใกล้กับบริษัทของเตี่ย แม่สะดวกในการไปรับไปส่ง กูล มากกว่า เราไม่ค่อยเจอกันสักเท่าไหร่ เพราะ กูล จะกลับค่ำพร้อมแม่และเตี่ย ผมมักจะเข้าห้องนอนของตัวเองก่อนเสมอ ผมไม่ได้มีหน้าที่ดูแลเลี้ยงดู กูล มันเป็นหน้าที่ของพี่จันทรา ผมมักหลีกเลี่ยงที่จะอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบ ไม่อยากยุ่งเกี่ยว ไม่อยากเข้าใกล้ หรือ สนใจในสิ่งที่ตนเองไม่ชอบ ทุกวันพี่จันทราจะรับเอา กูล ไปอาบน้ำ เข้านอน และ นอนกับ "กูล"

   เมื่อผมเริ่มชินกับการใช้ชีวิตมากขึ้น จิตใจผมแข็งแกร่งขึ้น ผมโตเพียงพอ พอจนสามารถแยกแยะ คำพูด คำล้อเลียน คำเตือน คำแนะนำ คำสั่งสอน คำเยินยอ คำเปรียบเทียบ จาก แม่ เตี่ย พี่จันทรา ครู เพื่อนที่โรงเรียน หรือแม้กระทั่งป้าข้างบ้าน ได้แล้ว  วันพ่อหรือวันแม่ วันไหนๆ จึงไม่อาจกระทำอะไรผมได้อีกต่อไป ผมมีพี่จันทราเป็นตัวแทนผู้ปกครอง เป็นพ่อ เป็นแม่ เสมอมา

เพราะแม่และเตี่ยคงต้องเป็นของ “กูล”  คนเดียว




“ลูกจริงของแม่กับเตี่ย ส่วนลูกสมมติอย่างผมต้องยอมรับเศษส่วนแบ่งนั้น และจงพอใจในสิ่งที่ตนได้รับ”

   


Line Thanks.

ออฟไลน์ liner

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-4
ตอนที่สอง
ความแตกต่างที่ชัดเจน



     เมื่อความเปลี่ยนแปลงมันเริ่มทิ้งระยะออกห่างมากขึ้น ระดับชั้นมันค่อยๆ แปรเปลี่ยน “เด็กในบ้าน” กลายเป็นคำเรียกติดปากของคนในหมู่บ้านแทนตัวของผม ผมลืมบอกว่าผมมีห้องเป็นของตัวเองแล้วนะ มันเป็นห้องรีโนเวทใหม่ข้างๆห้องพี่จันทรา ซึ่งมันก็ดีครับ มันทั้งใกล้ห้องน้ำ ใกล้ห้องครัว ซึ่งครัวเป็นพื้นที่ที่ผมมีความสุขที่สุด ผมชอบขลุกตัวอยู่ที่นั่นได้ทั้งวัน ไม่เคยเบื่อ ผมชอบตู้เย็นในห้องครัวมากกว่าตู้ฉายภาพที่ตั้งอยู่กลางห้องรับแขก ผมชอบกะละมังซักผ้ามากกว่าสระน้ำเป่าลมที่กลางสวน ผมชอบอุปกรณ์ครัวมากกว่าของเล่นในห้องนั่งเล่น และชอบเหตุผลของแม่ที่มาพร้อมมือนุ่มๆ นั้นบอกผมว่า “ผมโตแล้วสามารถมีห้องที่เป็นความรับผิดชอบของตัวเองได้แล้ว แม่ยกห้องนี้ให้ผมเป็นรางวัลของความเป็นเด็กดีของผม” ผมจึงคิดว่าพื้นที่ห้องนี้จึงเหมาะกับผมเสียจริงๆ ส่วนห้องเดิมชั้นบนของผมนั้นเป็นของกูล พี่จันทราไม่ค่อยได้กลับมานอนห้องข้างผมเท่าไหร่นักหรอกเพราะต้องนอนอยู่กับกูล บางครั้งผมก็รู้สึกโดดเดี่ยวชะมัด อาจจะเหงา อาจจะเศร้าบ้าง แต่เพราะแม่บอกว่าผมโตแล้ว ผมเลยต้องอยู่ให้ได้ ผมจำเป็นต้องเข้มแข็ง พวกเราจึงค่อยๆห่างกันออกไป 

     ยังไม่ค่อยชินกับช่องว่างระหว่าง เตี่ย แม่ กูล หรือ พี่จันทรา แม่มีความจำเป็นต้องไปเรียนต่อปริญญาโทยังต่างประเทศ เพื่อกลับมาพัฒนาบริษัทที่เติบโตไปรวดเร็วค่อนข้างมาก และด้วยความที่แม่รักกูลมาก แม่จึงต้องเอากูลไปเรียนที่นั่นตั้งแต่ตอนนั้นด้วย ตอนผมอายุประมาณเก้าหรือสิบขวบนี่แหละครับ แม่มีญาติอยู่ที่นั่น คอยจัดการเป็นธุระให้ ทั้งเรื่องมหาวิทยาลัยของแม่ โรงเรียนศึกษาต่อของกูล บ้านพักที่อยู่ที่อาศัย ส่วนเตี่ยก็ได้รับสมัครเลขาใหม่แทนแม่ ผมแอบได้ยินแม่คุยกับเพื่อนของแม่ว่าตั้งแต่มี กูล บริษัทของเตี่ยเจริญเติบโตขยับขยายใหญ่โตขึ้น กูล เป็นของขวัญของแม่ที่ประเสริฐที่สุด กูล นำโชค และ นำอะไรอีกหลายอย่างเข้ามาในครอบครัวของเรา ผมเข้าใจดีว่าพวกมนุษย์แม่ เรื่องลูก น่าจะเป็นหัวข้อบทสนทนาและเข้าใจกันง่ายที่สุด

     ตอนนั้นจำได้ดีว่า ผมยืนร้องไห้อย่างน่าอายกลางสนามบิน มีเพียงเสียงสะอื้นกับน้ำตามากมายไหลไม่หยุด มีเตี่ยอยู่กุมมือผมอยู่ข้างๆ แม่ไม่ได้เข้ามาลูบหัวผมอย่างเก่า เพราะมือแม่กุมมือกูล ที่ค่อยๆก้าวห่างออกไปช้าๆ ตอนนั้นผมทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ และผมไม่ชอบกูลมันมากขึ้น มันหยิบฉวยเอามือนุ่มๆของแม่ไปคนเดียวอีกแล้ว เอาไปอย่างเคย เอาไปให้ไกลห่างออกไป ห่างไปจากตัวผม แต่อย่างน้อยๆมือหนาๆที่ไม่ค่อยมีเวลามากนัก ยังคงกุมมือผมออกเดินเพื่อกลับบ้าน เตี่ยไม่มีคำพูดใดๆ นอกจาก “เดี๋ยวก็กลับมา” ซ้ำๆ เตี่ยไม่เคยห้ามว่าอย่าร้อง ตอนนั้นยังแอบคิดเลยว่าเตี่ยก็มีส่วนทำให้ทั้งหมดเป็นไปในรูปแบบนี้ เตี่ยเป็นคนดึงมือผมออกจากคนอื่นไม่ได้กุมมือเพื่อปลอบประโลมผมอะไรทั้งนั้น  ผมพาล ผมรู้ตัว

    ตอนนี้ผมสิบสองแล้วความคิดความอ่านค่อนข้างเป็นตัวเอง ผมดีใจมาก แม่เรียนจบและกลับมาแล้ว และดีใจไปมากกว่านั้นคือ กูล มันยังไม่ได้กลับมา แม่อยากให้มันเรียนอยู่ที่นั่นต่อ เพราะระบบการศึกษาดีกว่า สภาวะแวดล้อมดีกว่า แม่ต้องกลับมาช่วยงานเตี่ย พัฒนาผลิตภัณฑ์ หาช่องทางการค้าการลงทุนใหม่ๆ กูล มันคงร้องไห้ขี้มูกโป่ง ตามแม่กลับมาเป็นแน่ ไม่อยากนึกสภาพเลย แค่คิดก็อดมีความสุขไม่ได้ ผมได้แม่กลับคืนมา ส่วนมันต้องอยู่คนเดียว

     ผมถามแม่ว่า “แม่กลับมาเสียก่อนแบบนี้แล้ว กูล มันจะอยู่ยังไง” แม่ตอบผมพร้อมกลั้วหัวเราะ สายตาแม่มองผมอย่างเอ็นดู ไม่ได้คิดอยู่ใช่ไหมว่าผมเป็นห่วงน้องมัน

“ไม่ต้องห่วงน้องหรอก” นั่นไงคิดไว้แล้วไม่มีผิด

“น้องมันติดเพื่อนมากกว่าแม่เสียอีก แม่ถามเจ้าตัวแล้วว่าจะกลับพร้อมแม่ไหมกูล กูลรีบตอบกลับว่า แม่กลับไปคนเดียวเถอะ กูลจะอยู่กับก่อ ไม่มีเยื่อใยให้แม่สักนิด สงสัยจะกลัวแม่เปลี่ยนใจ”

    อ้อ ก่อ คือลูกของญาติแม่นะครับ รุ่นราวคราวเดียวกับ กูล เรียนที่เดียวกันห้องเดียวกัน มันคงจะติดเพื่อนคนนั้นน่าดู แม่เล่าว่า “กูล ไม่ค่อยติดแม่หรอก กูล ใช้ชีวิตกับ ก่อ เป็นส่วนใหญ่ ส่วนแม่เรียนอย่างเดียว เวลาเข้านอน กูล ยังไปนอนกับ ก่อ กอดยังไม่ให้แม่กอดเลย หวงตัวชะมัด สองคนนั้นสนิทกันมากเลยนะ”  ญาติแม่รับภาระดูแล กูล ตั้งแต่นั้นมา แม่จึงไม่ความกังวลใดมากวนใจ

    แม่กลับมาบุกงานอย่างหนัก เวลาส่วนใหญ่ของแม่กับเตี่ยจะหมดไปกับงานที่โรงงาน ผมสามารถเจอแม่กับเตี่ยได้ในทุกๆวันอาทิตย์ ไม่ค่อยมีกิจกรรมอะไรระหว่างกันเท่าไหร่ เรื่องปรึกษาหารือ หรือ ปัญหาที่เกิดขึ้นมักไม่ได้ยินถึงหูแม่กับเตี่ยเท่าไหร่นัก เพราะท่านทั้งสองคงจะเหนื่อยกับการทำงานมากพออยู่แล้ว ที่ผมมีกินมีใช้อยู่ได้ทุกวันนี้นับว่าเป็นโชคดีของผมมาก พี่จันทราจึงเป็นที่ปรึกษาของผมแทน แม้จะช่วยเรื่องการเรียนของผมไม่ได้มากมาย แต่พี่จันทราจะคอยนั่งเป็นเพื่อนผมจนกว่าผมจะทำการบ้านเสร็จ ผมจึงตอบแทนทุกคนด้วยการตั้งใจเรียน ทำงานบ้านทุกอย่าง มือไม้ไม่แข็งกระด้างหยิบจับอะไรไม่เป็น อย่างป้าข้างบ้านชอบตำหนิผมต่อหน้าแม่หรือเตี่ยเป็นประจำ จริงอยู่ เมื่อแม่กับเตี่ยกลับมาผมมักจะไม่ทำอะไรจริงจังเลยสักครั้ง เพราะแม่กับเตี่ยไม่ให้ผมทำไง ป้าข้างบ้านนั้นแหละ อยู่บ้านนี้หรอ ถึงรู้ดีนัก ดีหน่อยแม่กับเตี่ยไม่ได้ถือสา คล้อยไปตามบทสนทนา ไม่งั้นผมคงแย่

     “ความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน ผ่านมาแล้วก็อยู่ไม่นาน แต่นานแสนนานกว่าจะผ่านมาอีกสักหน” เป็นความรู้สึกของคนไม่รู้พออย่างผม เปิดเทอมนี้ผมก็ขึ้นปีสามแล้วละครับ ผมเรียนคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี ทำไมถึงเลือกเรียนสาขาวิชานี้หรอครับ เพราะ จบไปจะสามารถช่วยเป็นมือเป็นแรงให้กับบริษัทของเตี่ยได้ไงละครับ แม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง แม่ภูมิใจในตัวผม ผมก็ภูมิใจในตัวเอง

    วันนี้ผมกลับจากค่ายอาสาพัฒนา กว่าจะถึงบ้านก็คงต้องดึกผมโทรไปบอกพี่จันทราไว้แล้วละครับ ให้พี่จันทรานอนก่อนเลย ผมคงกลับดึกแน่ๆ สองทุ่มยังอยู่สระบุรีอยู่เลย พี่จันทราเขาไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย

“ฮะ... เฮ้ย!! ใครวะ .....อ๋อยอูเอี๋ยวอี้อะ....”





Line Thanks
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-07-2018 11:12:23 โดย liner »

ออฟไลน์ ป่ามป๊ามป่ามปาม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 483
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
ดูจุนจะไม่ชอบกูลจริงๆนะ ไม่ค่อยอยากพูดถึงเลย จะรักกันยังไงหว่า

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ orloftin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 74
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
เหมือนจะหน่วงๆ เง้อออ
รอตอนต่ิอไปปปปงับ  :katai2-1:

ออฟไลน์ Ti0590

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 462
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
กูล รึเปล่า??? ที่เข้ามาปิดปาก เตรียมทิชชู่ซับความหน่วงงงงงง

ออฟไลน์ polkadot

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 54
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1
ติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ มาเร็วๆนะ :hao7:

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5467
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
อ้าว ใครจับจุนอ่ะ

ออฟไลน์ liner

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-4
ตอนที่สาม
ความประทับใจแรก


     เที่ยงคืนกว่า กว่าผมจะถึงบ้าน ... รถในเมืองหลวงนี่ติดดุจริงๆ ติดหนักไม่รู้จักดูนาฬิกากี่โมงกี่ยามละนี่ ขณะผมกำลังไขประตูรั้วเล็กเข้าบ้านนั้น....

“ฮะ... เฮ้ย!! ใครวะ .....อ๋อยอูเอี๋ยวอี้อะ....” ผมสะบัดตัวออกอย่างทุลักทุเล หมายจะสวนกลับคนที่เอามือมาปิดปากผม ก่อนเขาคนนั้นจะยกมือแสดงกิริยาเชิงว่า ยอมแพ้ เกือบลงไปนอนกองบนคอนกรีตแล้วไหมละ (หมายถึงผม เพราะเด็กคนนั้นตัวสูงเกินไป เมื่อเทียบกับ เอ่อ... เออ เทียบกับผมนี่แหละ)
 
“เดี๋ยวๆ หยุดโวยวาย!!     แค่นี้ หวงตัวหรอวะ”  ผมทำหน้างง

“คุณเป็นใครวะ ประทุษร้ายคนอื่นหน้าบ้านเขาดึกดื่นขนาดนี้ นี่หวังอะไร เงินทองไม่มีให้หรอกนะ” 

“เฮ้! ยู ตื่น นี่มันบ้านผม ผมแค่...เข้าบ้านไม่ได้”

“จำผิดแล้วมั้งคุณ   หรือ ถ้าว่างมากก็ไปเล่นที่อื่นเหอะ ผมง่วง จะรีบเข้าบ้าน    หลีก!!”

“ผม เกื้อกูล   ตันตั้งสกุล พอดีนามสกุลเดียวกับป้ายหน้าบ้านเลยเนอะ ว่าไหม”

ผมรีบหันกลับไปมองเห็นมันยืนกอดอกยกยิ้มมุมปาก จึงรีบหันกลับไปไขประตูต่ออย่างเร่งรีบ เกลียดหน้าหยิ่งๆ นั่นชะมัด

“เข้ามาดิ รอให้ผีบ้านผีเรือนมาเปิดให้หรอ”  เสียงหัวเราะเยาะ ไล่หลัง ผมรีบสาวเท้าไปยังห้องของผมเอง บ้าชะมัด กลับมานี่ไม่คิดจะบอกให้ใครรู้ล่วงหน้ากันบ้างหรืออย่างไร ถ้าเขาไม่กลับดึกขนาดนี้คงไม่ต้องเข้าบ้านกันพอดี แต่คิดๆไปให้ยุงประเทศไทยกัดตายไปเลยก็ดี สงสัยอยู่ต่างประเทศนานคงไม่เคยเจอยุงบ้านนี้เมืองนี้ ตายห่าคราวนี้แหละ กูล เอ้ย

“เมื่อกี้กลับมากลับใคร”

“หะ”

“มีปัญหากับระบบการฟังหรอ”

“บ้านคุณสิ ผมหมายถึง คุณจะเอาคำตอบไปทำหอกอะไร”

“แค่ไม่รู้จะคุยอะไร แล้วจะตอบไหม หรือ มีปัญหากับระบบสมองด้วย”

“....”   โอ้ย!! ปากคอเราะร้ายเป็นบ้า แน่ใจว่าไปเรียนต่างประเทศมาจริงๆ

“Boyfriend” 

“รุ่นพี่!! พอใจรึยัง ความจริงบอกไปคุณก็ไม่รู้จัก จะถามเพื่อ รำคาญวะ แยกกันตรงนี้เถอะ”

“เดี๋ยว...”

“โอ้ย!! อะไรนักหนาวะ เป็นเด็กสามขวบรึไง”

“ผม...หิวข้าว”

“บอกเพื่อ!!”

“ทำไม่เป็น”

     จุดจบของบทสนทนาคือผมต้องมาใส่ผ้ากันเปื้อนเคาะตะหลิวอยู่หน้าเตา โยนกระเทียม ในน้ำมัน โยนหมูสับ ตอกไข่ ใส่ข้าวเย็น โรยเครื่องปรุงสำเร็จรูป โรยพริกไทยป่น ตักเสิร์ฟให้เด็กโข่ง หลงเมืองหลงเวลากันตายไปพลางๆก่อน

“อ่ะ เอาไป เสร็จแล้วก็โยนไว้ในซิงค์ พรุ่งนี้เดี๋ยวมาล้างเอง  ไปนอนละ”

“อือ nice dream”

“หะ อะไรนะ”

“จะไปไหนก็ไป”

     พอใช้งานเสร็จก็ไล่เป็นหมูเป็นหมา รู้อย่างนี้ใส่เกลือสักช้อนสองช้อน ผมรีบเข้าห้อง อาบน้ำ เพื่อจะได้เข้านอนสักที ใกล้จะตีสองละ เหนื่อยล้ามาทั้งวัน นั่งรถทางไกลนี่ดูดพลังงานไปมากเหลือเกิน เห้อ!! มันกลับมาทวงคืนพ่อแม่ของมันแล้วสินะ ไม่เป็นไรผมเริ่มชินแล้วละ

   เหลือเพียงไม่กี่วันจะเปิดเทอมละครับ ตื่นเต้นทุกทีที่ได้พบเจอสิ่งใหม่ๆ รู้สึกประหม่า ทั้งๆที่เพื่อนก็พวกเดิมๆ มหาวิทยาลัยก็ที่เดิม อาจจะเพราะต้องเจอวิชาใหม่ๆ ผมเป็นคนไม่ค่อยเก่ง ทำความเข้าใจค่อนข้างนานกว่าคนอื่น แต่ผมขยันทำ ขยันทบทวน เกรดเฉลี่ยผมจึงไม่เคยต่ำกว่าสาม เกียรตินิยมนี่เลิกหวังมานานละครับ

“อรุณสวัสดิ์ครับพี่จัน ผมช่วยล้างจานนะ”

“เมื่อคืน น้องจุนหิวมากเลยละสิ ปกติไม่เคยกินดึกนิ”

“ป่าวครับ มื้อดึกเมื่อคืนเป็นของ กูล”

“คุณกูล” พี่จันทราวางมือจากการซ้อนฟองในหม้อข้าวต้ม ทำสายตาสงสัยส่งมาทางผม

“ใช่ครับ กูล กลับมาแล้ว เมื่อคืน เดี๋ยวพี่จันก็คงได้เจอแล้วละครับ” ผมรีบช่วยงานในครัวให้เสร็จ ก่อนจะรีบออกจากบ้านไป ไม่อยากพบอยากเจอมันสักเท่าไร่

     ผมเป็นพวกถ้าไม่ชอบใคร ไม่ชอบอะไร สิ่งไหน ผมก็จะไม่เอาตัวผม ไปเกี่ยวข้องเกี่ยวพันให้เกิดความวุ่นวาย เป็นคนชอบหลบหลีกมากกว่าเผชิญหน้า เชื่อไหม บ้างคนไม่ชอบขี้หน้ากัน แต่มักจะคอยติดตามเฝ้าดู เหยียบย่ำ ซ้ำเติม  ชนะแล้วไงละ โกรธ ครั้นแพ้ก็โกรธขึ้นไปอีก ไม่มีสิ้นสุด ในเมื่อเราเอาตัวเราไปผูกติดกับเขาอยู่ หาจุดจบไม่ได้ ไม่ชอบก็ไม่ต้องยุ่งสิ จะได้ไม่เป็นทุกข์ ผมว่าผมเป็นคนมีเหตุผลนะ แม้มันจะเข้าข้างตัวเองไปบ้างก็เถอะ

“อ๊า!! อากาศดีชะมัดเลย” ผมเอาเสื่อมานอนเล่นในสวนสาธารณะ ในหมู่บ้านครับ ผมนอนหลับตาฟังเพลงใต้ต้นไม้ใหญ่ ผมว่าเพลงที่ดีคือเพลงที่อารมณ์ ณ ขณะนั้นเลือกแล้วว่า ใช่ เพลงนี้แหละ เหมาะกับอารมณ์ตอนนี้ที่สุด หลายคนฟังเพลงเดียวกัน แต่ความรู้สึกร่วมในเพลง แตกต่างกัน การตีความไม่เหมือนกัน เราจึงไม่อาจไปตัดสินแทนคนอื่น ว่าเพลงนี้เพราะเพลงนั้นไม่เพราะ

“ฝนตกเหรอ” ผมลืมตาพร้อมยกตัวขึ้น

“โป๊ก!”

“โอ้ย!”

“ก้มมาหาหอกอะไร” นึกว่าฝนตก อี๋! เหงื่อมัน ซวยชะมัดอุตส่าห์หลบมาจากบ้านแล้วนะ เสือกมาออกกำลังกายที่นี่อีก ไม่หลับไม่นอนรึไง บ้าพลัง
   
“จุ้น ทำไมไม่ไปนอนดีดีที่บ้าน”
 
“หะ เรียกว่าอะไรนะ”

“จุ้น” เกลียดหน้าทำไมหรอ มันมากเลยครับ

“ชื่อ จุน ห่างกัน สามปี เป็นพี่”

“คิดอย่างนั้นหรอ”

“เออ” ผมรีบม้วนเสื่อกลับบ้านก็ได้วะเสียบรรยากาศ ไปไหนดีนะ ร้านกาแฟ เปลืองตังค์น่าดู ถ้ารู้อย่างนี้น่าจะมีเพื่อนสนิทสักคน จะไปมีที่ไป ถึงต้องแลกกับความวุ่นวาย แต่คุ้มอยู่นะ เมื่อเทียบกับมัน เอาวะ หามันเอาตอนปีสามนี่แหละ ใครจะมาคบผมตอนนี้วะ คิดละกลุ้ม

“แล้วจะไปไหน”

“ยุ่ง”

“ห้ามไปไหน วันนี้วันเสาร์ เตี่ยกับแม่จะกลับมา”

“รู้แล้ว”

     เกือบลืมไปแล้ว ถ้ากูลมันไม่ทักเสียก่อนป่านนี้คงเดินเลาะห้างในเมืองแอร์ฉ่ำๆ แล้วละ น่าจะฆ่าเวลาได้ดี หรือไม่ก็ไปมหาลัย ที่อื่นไปไม่ค่อยเป็น เบื่อความโง่งมของตัวเองเหมือนกัน สุดท้ายก็ต้องมานั่งจุมปุ๊ก บนโต๊ะอาหาร อ้อ! ผ่านพิธีการเซอร์ไพร์ส ของเด็กต่างชาติต่างเมืองไปแล้วละ ผมได้แต่ทำหน้าเซ็งๆ ยังไงดีละครับรู้สึก เกินๆ ยังไงไม่รู้ แม้กระทั่งตอนนี้ บนโต๊ะอาหารนี้


“อะกุ้ง จุนจุ้น” หืม แอดว้านซ์ไปไกลกว่าเดิมอีก หึ! เข้ากับหน้านิ่งๆนั้นมากเลย ดูหน้าเตี่ยกับแม่แปลกใจ กับ วลีแรกที่หลุดออกมาบนโต๊ะอาหาร

“อ้อ! จะได้สนิทกันไวไวไงแม่” ใครอยากสนิทกับคุ๊ณ ผมเขี่ยกุ้งไปไว้ริมจาน ปฏิเสธเสียงดังเดี๋ยวผู้ใหญ่มองไม่ดี

“ดีแล้ว พี่น้องกันสนิทกันไว้” เตี่ยพูดสายตาภูมิใจ กูล อย่างเห็นได้ชัด

“นี่กุ้งของมัมฮ่ะ” หืม เสียงตอแหลนั้น เมืองฝรั่งสอนมาหรอวะ

“เอกสารเป็นไงบ้าง กูล เตรียมครบแล้วใช่ไหม”

“เพื่อนกูล จัดการให้เรียบร้อยแล้วครับ เปิดเทอมพร้อมเรียน”

“อุปกรณ์ เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ละ มีครบรึยัง”

“ยังเลยครับ จุ้นจะไปช่วยเลือกให้ครับ”

“หะ ยัง..” ยังไม่ได้ไปตกลงอะไรเลย พูดคุยนับคำได้เลยเอา

“ดีมากจุน แม่ฝากน้องด้วยนะ อยู่มหาลัยเดียวกัน”

“คะ ...ครับ”

“เดี๋ยวออกไปกันเลย”

“งั้น จุน ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ”


    หมดอารมณ์กินข้าวละครับ ต้องรับมือกับคนประเภทนี้ยังไง เดาทางไม่ถูกเลยครับ ทำไม อยู่ต่อหน้าเตี่ยกับแม่ถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ความคนหยิ่งนั้นหายไปไหนวะ เป็นคนแบบไหนกันแน่นะ ต้องสร้างหลุมหลบภัยไว้เยอะๆแล้วละ         



Guide Line Thanks
.
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-07-2018 03:28:53 โดย liner »

ออฟไลน์ Ti0590

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 462
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
กูลดูไม่มีพิษมีภัย รึเปล่า??

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
เอาอีกๆ

ออฟไลน์ polkadot

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 54
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1
อยากอ่านต่อเยอะๆๆ ยาวๆๆ :katai1:

ออฟไลน์ Veesi3

  • coHon3 {ต้นฝ้าย}
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 715
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
 :hao7: กูลลลลล น่ารักจังลูก กวนจุ้นบ่อยๆ น้า

ออฟไลน์ Navadara Suriyo

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 1
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
รักกันๆ  :katai3:
/ชอบแนวนี้มาต่อเร็วๆนะคะเป็นกำลังใจให้คนเขียน  :mew1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ azure

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 772
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-2
ติดตามค่า

ออฟไลน์ orloftin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 74
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
กูลลลลต้องมีอะไรแน่ๆ  :laugh:

ออฟไลน์ Chompoo reangkarn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0
สนุกติดตามจ้า

ออฟไลน์ naruxiah

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 913
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
สนุกมากค่ะ​อ่านเพลินมากอยากอ่านต่อเลย​  เจอกูลป่วนทั้งชีวิตแน่เลยจุน

ออฟไลน์ gungchan

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 40
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
จุนคิดดีอ่า กูลอย่าแกล้งพี่เขานะ

ออฟไลน์ ป่ามป๊ามป่ามปาม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 483
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
เด็กกูลดูไม่มีพิษมีภัย ดูกวนเฉยๆ(?) น้องจุนเปิดใจหน่อย

ออฟไลน์ Jessiebier

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 357
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
สนุกค่ะ กูลดูเป็นคนกวนๆๆ ไม่รู้แอบคิดไรกับจุนหรือเปล่า

ออฟไลน์ darinsaya

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1

ออฟไลน์ liner

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-4
ตอนที่สี่
ทุกสิ่งมีแรงดึงดูด


     มีคนบอกหรือยังว่าผมเป็นคนขี้หงุดหงิด หงุดหงิดมากด้วย โดยเฉพาะคนหน้านิ่ง ยืนพิงรถญี่ปุ่นสี่ประตูสีดำ เท่มาก ใส่สูทใส่แว่นดำ กางเกงยีนส์ เท่มากเลยคุณกูล คุณมองผมนี่ เสื้อยืดสีขาวกางเกงสามส่วนสีครีม รองเท้าแตะเทวิน (เทวิน ผมชอบรองเท้ายี่ห้อนี้มากเลยครับ ถ้าใครเป็นสาวก ทราส์ฟอเมอร์ ผมแนะนำครับ มันเท่มาก)

“ยืนอึ้ง จบรึยัง”

“หะ” ไม่ได้อึ้งโว้ย แค่คิดว่าแต่งตัวแบบนี้ไปงานแต่งหรอ

“ต้องเปิดประตูให้ด้วยไหม”

“.ปัง.” ขอโทษครับประตู อยู่ใกล้มันแล้วควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ แอม ซอรี่นะ

“คาดเข็มขัดด้วย ไม่เคยนั่งรถ?”


“นี่ อยู่เมืองนอกนาน เก็บกดมากหรอ รีบๆด่าให้จบทีเดียว ไม่อยากได้ยินเสียง หนวกหู” นี่ผมกำลังด่า ยิ้มทำพระแสงของ้าวอะไรของมันวะ


“หึหึ”


     กว่าจะถึงห้างสรรพสินค้า ไอโฟนของผมแบตเตอรี่แทบหมด ไม่น่าลืมพกเอาพาวเวอร์แบงค์มาด้วยเลย วนหาที่จอดรถเสียนาน วันเสาร์ วันนี้วันเสาร์ ต้องมาเผชิญมวลมหาประชาชนในวันหยุด พักหลังๆแต้มบุญของผมคงใกล้หมดเต็มที ไม่มีสัญญาณเตือน ยิ่งไม่ชอบอะไร หลีกหนี หลบเลี่ยงอะไร ได้เจอหมดเลยจ้า หนีไม่พ้น เหมือนเจ้ากรรมนายเวรจะตามมาทัน พูดแล้วขนลุก ลูบแขนรัวๆ

“หนาว?” สงสัยท่าทางผมคงจะแปลกจน กูล มันจับสังเกตุได้

“ป่าว คนเยอะไม่ชอบ แล้วก็เดินออกห่างๆ หน่อย”

“คิดว่าต้องการความอบอุ่น”

“โตแล้ว ไม่ใช่เด็กมีปัญหา ไม่ได้ขาดความอบอุ่น” โว้ย!! 
 
“หึหึ”  เพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่ชอบเสียง หึ เอามากๆ คูล มากนักรึไง


 “อ้าว จุน”

“สวัสดีครับพี่ปลื้ม” พี่ปลื้มเป็นพี่ที่ชมรมค่ายอาสาพัฒนาครับ พี่ปลื้มเรียนวิศวกรรมการโยธาปีสาม ปีนี้ก็จะเป็นพี่ใหญ่ปีสี่แล้วละครับ ผมรู้จักพี่ปลื้มมาสองปี ออกค่ายด้วยกันสองครั้งแล้ว พี่ปลื้มดูแลเพื่อนๆน้องๆดีมาก เป็นคนเด็ดขาด กระจายงานดี นี่คือคนเท่ของจริง มันต้องวัดกันที่ผลงาน ตัวเต็งประธานชมรมค่ายอาสาพัฒนารุ่นต่อไป ผมเชียร์คนนี้ครับ

“เราลืมหมวกไว้บนรถพี่ ไปเอาไหมครับ”

“เอ่อ... จุนมากับน้องอะครับพี่”

“จุ้นนนนนน หิวข้าวแล้วอ่า” เดี๋ยวนะ ก่อนออกมาเพิ่งกินไปไม่ใช่หรอวะ แล้วจะลากแขนผมทำไม

“นี่กูล น้องผม ส่วน นี่พี่ปลื้มพี่ที่ชมรมค่ายอาสาพัฒนา”

“ไม่ใช่น้อง แล้วก็ไม่อยากรู้จัก” พี่ปลื้มยิ้มเจื่อน ผมนี้อยากตบกะโหลกมันจริงๆครับ นี่มันเมืองไทยโว้ย มารยาทสังคมสำคัญมากไม่มีคนสอนรึไง
 
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับจุน อย่าคิดมากนะครับ คิ้วเป็นปมแล้ว” พี่ปลื้มเอานิ้วมานวดระหว่างคิ้วให้ พี่ปลื้มเป็นคนใจดีแบบนี้นี่แหละ ขวัญใจพี่ๆน้องๆในชมรม

“จุ้น มานี่” กูลมันก็กระชากผมไป แทบล้ม เกือบอับอายกลางห้างดังแล้วไหมละ

“ไว้ว่างๆ นะพี่” โบกมือลาอย่างทุลักทุเล




“เดี๋ยวกูล หยุดก่อน เป็นบ้าอะไรหะ”

“พูดดีดีไม่เป็นรึไง” หะ ผมต้องเป็นคนโกรธ ต้องเป็นคนโมโห ไม่ใช่หรอ ทำไมสถานการณ์มันพลิกแปลกๆวะ หรือที่เขาว่ากันว่า อย่าไปยุ่งกับคนโมโหหิว มันฆ่าคนได้เลย กล่องข้าวน้อยฆ่าแม่ไง สงสัยจะจริง

“เอ่อ... หิวขนาดนั้นเลยหรอ”

“....” เงียบครับ มันเงียบ โมโหหิวจริงๆหรือนี่

“งั้นกินไก่ทอดกัน เจ้านี้เด็ดสุด ดังสุด อร่อยสุดในประเทศไทยเลยละ” เคแอฟซีครับ พามันมากินเคแอฟซี ตัวมันขนาดนี้ หิวโซ ขนาดนี้ต้องกินเยอะแน่ๆ ปริมาณคับคั่ง คอมโบเซ็ต น้ำรีฟิลด้วย คุ้ม!!



      พวกเราเดินหาโซนเสื้อผ้านักศึกษา อุปกรณ์จิปาถะ ส่วนใหญ่ผมเป็นคนเลือกครับ เพราะกูลมันให้เหตุผลว่ามันไม่เคยต้องแต่งเครื่องแบบนักเรียนนักศึกษา เลือกไม่เป็นหรอก ทำไมต้องมีเครื่องแบบเยอะแยะวุ่นวายด้วย ไม่เห็นมีผลต่อการศึกษาเล่าเรียนสักหน่อย ผมเป็นคนหนึ่งที่เคารพชุดเครื่องแบบมากๆ เพราะผมเชื่อว่า “เครื่องแบบ” เป็นสัญลักษณ์ภายนอกพื้นฐานในการจำแนกคนแต่ละประเภทเบื้องต้น ทั้งยังทำให้เรามีสติรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ ควรประพฤติปฏิบัติตัวอย่างไร เป็นตัวช่วยในการระบุตัวตน สิ่งแรกที่คนภายนอกมองคือภาพลักษณ์ เช่น ตำรวจแต่งเครื่องแบบ เราจึงอนุมานได้ว่าบุคคลนี้สามารถช่วยเราได้แน่นอนเมื่อเราเกิดปัญหา กูล มันเลยพยักหน้าเข้าใจ หยิบเสื้อนักศึกษา แขนยาว แขนสั้น กางเกงอย่างละห้าตัว

“เดี๋ยว ซื้อไปบริจาคหรอ ป้าครับ ไม่เอาครับ เอาแค่ แขนสั้นหนึ่งตัว เอาแขนยาวสามตัว กางเกงเอาแค่สี่ตัวก็พอครับ ค่อยวนซักเอาได้ ส่วนแขนสั้นไม่ต้องเอาเยอะหรอก แขนยาวสามารถพับแขนได้” แค่นี้ก็หลายสตางค์แล้ว ใช้เงินเหมือนหาเงินเองเลยเนอะ สงสารแม่กับเตี่ยชะมัด

“เปิดเทอมค่อยไปซื้ออุปกรณ์เครื่องมือเครื่องใช้ที่สหกรณ์มหาวิทยาลัยแล้วกัน”

“ขอบใจ”

“อือ กลับบ้านเหอะ”

“ไปมหาลัยก่อนได้ไหม เปิดเทอมจะได้กะเวลาถูก”

“เอาดิ”

     ผมแนะนำทางเข้ามหาวิทยาลัย ที่จอดรถ อาคารเรียน ปีหนึ่งคงเรียนอาคารเรียนรวมไปก่อนมั้งครับ แนะนำตึกคณะต่างๆ โรงอาหาร ห้องสมุด หอประชุม อื่นๆ ที่สำคัญๆก็คงจะครบแล้วละ

“ไหนตึกบัญชี” อยู่ๆ กูล ก็พูดขึ้นมา ให้ผมพูดคนเดียวเสียนาน

“บอกไปแล้ว ทำไมไม่ฟังวะ”

“หมายถึงปีสามเรียนอาคารไหน”

“รู้ไปทำไม เรียนบัญชีหรอ”

“เผื่อมารับ”

“ไม่ต้องเสือกครับ กลับเองได้”

“เอาอย่างนั้นก็ดี”

“กลับได้ยัง”

“รีบกลับไปทำอะไร”

“เรื่องของผม”

     เอาจริงๆง่วงมากเลยครับ ได้นอนแค่ สาม ชั่วโมง ไอเสาไฟนี้มันไม่ง่วงบ้างรึยังไง อ้อ! มันอัดกาแฟยี่ห้อนางเงือกเขียว แพงฉิบ ส่วนผมง่วงมากเป็นธรรมดา กาแฟนี่กินไม่ได้เลยครับ กินแล้วใจมันซ่าแบบสั่นๆ วิงเวียนจนอ้วก เคยเห็นคนเมากาแฟจนชนประตูห้องน้ำไหมครับ อยู่นี่เลยครับ ผมเอง และ ต้องรีบกลับบ้านครับ เวลาผมง่วงมากๆนี่จะเบลอ ความสามารถในการควบคุมตัวเองจะลดลงเหลือแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ต้องรีบครับ ต้องรีบ ก่อนจะทำอะไรโง่ๆให้กูล มันเห็นเป็นจำอวด

     คุณเคยง่วงมากๆไหมครับ ง่วงจนระบบในร่างกายมันควบคุมไม่อยู่ ระบบประมวลผลในร่างกายมันช้าไปหมด ง่ายต่อการตอบสนองต่อสิ่งเร้าที่เขามา ผมคิดว่าผมต้องเป็น phobia  ชนิดหนึ่งแน่ๆ วันนี้แถวนี้มีงานอะไรนะวันเสาร์แท้ๆ รถจะติดหนักไปไหน จะมากลับบ้านอะไรพร้อมกัน อุปกรณ์คลายง่วงตอนนี้หมดแบตเตอรี่นอนตายอย่างอนาถในกระเป๋าเรียบร้อยแล้วละครับ สัญญาณจราจรตัวผมเริ่มติดขัดเหมือนจราจรบนท้องถนนไม่ผิดเพี้ยน ไม่ไหวแล้วครับ ประกาศสถานการณ์ฉุกเฉิน หัวผมโขกกับคอนโซลรถหลายต่อหลายครั้ง กระจกข้างต้องมีผีสิงแน่ๆ มันมีเวทมนต์ มันกำลังสะกดจิตผม ในไม่ช้าหัวผมก็จะถูกขอบประตูข้างดูด มีเสียงกระซิบบอกผมว่า ซบลงมาสิจุน ซบเลย มันพอดีกับหัวของนายเลยนะ

“ง่วงหรอ นอนดีดี” เหมือนเบาะกำลังดูดผมลงช้าๆ

“อืมมมมมม”

“Kiss me” ผมค่อยๆดูดปุยเมฆอันหนานุ่ม น่าจะเป็นก้อนเมฆฝน ความชื้นค่อนข้างเยอะ แต่หวานอ่อนๆเหมือนน้ำในดอกเข็มที่ชอบดูดเป็นประจำในวัยเด็ก แต่ครู่หนึ่งมันกลับหายไป เหลือแต่สายลมแรงๆปะทะเส้นผมไม่ขาดระยะ มันอุ่นดีแปลกๆ   



Guide Line Thanks.
ปล. เรื่องนี้เป็นแนวดราม่านะ อย่าหัวเราะสิ คนเขียน เขียนไปน้ำตาไหลไป (รับบริจาคทิชชู่)
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-07-2018 23:55:40 โดย liner »

ออฟไลน์ Ti0590

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 462
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
อย่าบอกนะ ดราม่าแนวตบจูบ ปลุกปล้ำ เหนี่ยวรั้ง กักขัง ม่ายยยยย กูลดูมุ้งมิ้งขนาดนี้ แอบหวงขนาดนี้ แอบจูบขนาดนี้ นึกดราม่าไม่ออกเลย

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด