หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]

[BooJiRa_]

เอ็นดูวน้องภูวววว

[puiiz]

 

[Konzen]

คุณอีธานช่วยคุณภูริด้วย
แต่อยากเห็นคุณภูริของขึ้น

[u_cosmos]

แอบสะใจเล็กน้อยที่คุณพระเอกต้องฉีดยาแทน
ชอบยัดเยียดให้น้องภูดีนัก ฮ่าๆ

ชีวิตภูรินี่รันทดแท้น้อ ดีใจได้แป๊บเดียวก็ต้องมาคิ้วขมวดอีกแล้ว

[mild-dy]

 

[papapoope]

หมั่นไส้หัวหน้า

[snowboxs]

ฮึบๆไว้นะภูริ

[MR.J]

หัวหน้าพิชัยเป็นไรมากปะถามจริง นั่นปากเหรอที่พูดอะ โครตแย่

[BAKA]

เนี่ย อยากให้อีธานรู้ว่ารู้ว่าวันๆ ภูริต้องเจอกับอะไรบ้าง (นอกจากอารมณ์เหวี่ยงไปมาของอีธานอ่ะนะ)

[river]

งวดนี้โชคดี ภูริรอดไป

[awfsp]

ต่อยสักที

[kanj1005]

ขำนี่....   หมั่นไส้จนทนไม่ได้จนต้องจับจูบดูดปากมันอยู่ในลิฟต์นั่นแหละ
กับ   ไม่มีอะไรทำเลยต้องมามองเล็บมือตัวเองแล้วตัดเล็บนี่  ใช่เลย  ทำบ่อย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อีธาน เราจะไม่ดูถูกว่านายน้ำยาไม่ดีหรอกนะ ภูอาจจะท้องยากไรงี้ เขาใจๆ 555555

รำคาญหัวหน้าและลูกสมุนที่ชอบเอางานมาโยนใส่น้องอ่ะ เมื่อไหร่จะโดนจัดการน้อ

ภูริลางาน แต่งานที่วางซ้อนบนโต๊ะของภูรินี่สิ
มันฟ้องนะว่างานค้าง
แล้วถ้าเอามาดูจะรู้ว่างานใคร /
อยากรู้ว่าตัวเองเป็นใคร....... ก็อยากรู้ว่างานนั้นของใคร......
จับเชิดรายตัวเล้ยยยยย 
       
 

[zakimi]

หัวหน้าประเภทนี้ในชีวิตจริงก็มีนะ....

[sz4music]

เรื่องคดโกงในบริษัทเนี่ย พวกพิชัยจะมีเอี่ยวมั้ย

นึกถึงเอกสารที่พิชัยมันสั่งให้ภูริไปเอาที่ห้องแลปวันที่สารเคมีรั่วอะค่ะ

ถ้าใช่ เอกสารต้องยังอยู่ที่ภูริแน่เลย 55555 ไอ้เราก็เดาไปเรื่อย

จะว่าไปชีวิตภูริก็ค่ดรันทดจริงๆ นั่นแหละ ถ้าไม่ปล่อยวางแบบนาง มีหวังเป็นโรคซึมเศร้าไปนานละ

[joborcusier]

ชีวิตรันทดสุดๆ เอ็นดูภูริ

[Noname_memi]

  เกลียดอิตาหัวหน้ามากๆ 

[cheezett]

รอระเบิดลงค่ะ  ภูริสู้ๆเราอยู่ข้างนาย 

[JUST_M]

มีแต่เรื่องหนออ พวกแกล้งๆต้องให้โดนคืนมั้ง

[่jum]

เอาอีตาหัวหน้าไปทิ้งไกลๆ หน่อย 

[meteexp]

 

[namngern]

ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยาย
สนุกกกกก น้องภูน่ารักจัง
อีธานนี่ซึนจริงๆ ชอบเขาแล้วละม้างง
ทำมาเป็นว่าเขาแรงๆ หมั่นไส้
รำคาญพิชัยเหลือเกิน
ขนาดโดนอัดคลิปวันนั้นยังไม่สะเทือนอีก โว๊ะ
หวังว่าน้องสาวจะไม่เป็นไรมากนะ
สู้ๆนะภูริ

[2pmui]

แหม ไม่พอใจก็เลยจับจูบ ข้ออ้างอะ
อีธานโดนจับฉีดยาบ้างก็ดีนะ
ถ้าใครมาอ้างว่าท้องด้วยก็โป๊ะเลย
ไม่ต้องรอให้ชาวโซเชียลสืบให้ด้วย (หมอน่าจะแถมพิษสุนัขบ้าให้ด้วยอีกสักเข็ม)
หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานแบบที่ภูเจอมีอยู่ในโลกความจริง และคนแบบนี้ก็ยังลอยหน้าลอยตาทำงานต่อไป เพราะพวกเยอะ เพราะเลียเก่ง ไม่รู้เมื่อไหร่กรรมจะตามสนองบ้าง

[toonsora]

รำคาญอีตาพิชัย นางน่าจะกลายเป็นโอเมก้าแล้วโดนปู้ยี่ปู้ยำ 

แอบอยากให้น้องภูท้อง55555

[GukakST]

>....ตอนที่ 19 [100%]....<

พิชัยนั่งหน้าหงิก ไม่พอใจในการกระทำของภูริวันนี้เป็นอย่างมาก นับตั้งแต่มันหายออกไปจาห้องคาราโอเกะคราวนั้นเขาก็ยิ่งชังน้ำหน้าภูริเข้าไปใหญ่ มองดูมันยิ้ม มันหัวเราะกับคนอื่นแล้วจะเข้าไปตบหน้ามันสักที

เหตุที่พิชันรู้สึกเกลียดภูริก็เพราะมันทำให้เขาถูกมองในด้านลบ ตอนมันเข้ามาใหม่น่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ยิ่งมันทำผลงานออกมาได้ดีมากเท่าไหร่ยิ่งมีข้อครหามากขึ้นว่า พิชัยและลูกน้องคนสนิทของพิชัยซึ่งเป็นอัลฟ่าทั้งหมดนั้น ทำงานได้ไม่ดีเท่ากับเบต้าอย่างภูริ ยอดขายของพิชัยและลูกน้องมีแต่คงที่ ในขณะที่ภูริมียอดสูงขึ้นทุกครั้งที่ได้ออกไปขายของ

เขาเป็นอัลฟ่านะเว้ย เขาจะมาพ่ายแพ้ให้กับชนชั้นธรรมดาอย่างภูริได้อย่างไร ความเสียหน้าสร้างความไม่พอใจให้กับพิชัยมาก และสิ่งที่ทำให้พิชัยสติขาดผึ่งก็ตอนที่เขาได้นอนกับหญิงสาวในออฟฟิตตัวเอง ช่วงเวลาหลังเสร็จกิจ เธอบอกกับเขาว่า...เขามันลีลาดีไม่ถึงครึ่งของภูริ

คิดดูเถอะ แม้กระทั่งผู้หญิงในที่ทำงานยังหลงเสน่ห์ภูริ เห็นไอ้ภูริเป็นผู้ชายที่ดีที่เหมาะจะขึ้นเตียงกับพวกเธอมากกว่าอัลฟ่าอย่างเขา คำพูดของหญิงสาวในวันนั้นมันทำลายความเป็นอัลฟ่าของพิชัยอย่างร้ายกาจ เขาก็เลยเริ่มกลั่นแกล้งมัน...

ปุ้ย หัวหน้าฝ่ายจัดซื้อเป็นหญิงสาวอีกคนที่หลงใหลในตัวของภูริ เธอเป็นอัลฟ่าที่ถูกจับคู่ให้หมั้นหมายกับพิชัย แต่เธอดันไปนอนกับไอ้ภูริแทนที่จะมานอนกับเขา คนอย่างภูริมันไม่ควรอยู่ในออฟฟิตแห่งนี้เลย

พิชัยเริ่มลดลูกค้าของภูริลง ให้งานเอกสารภูริเยอะขึ้นและปล่อยให้มันทำงานอยู่แค่ในออฟฟิต ยิ่งใบประเมินผลการทำงานยิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาควบคุมมันเอาไว้ทั้งหมดรวมถึงรายงานเบื้องบนว่าภูริทะเลาะกับลูกค้า

พิชัยคิดว่าสักวันหนึ่งภูริก็จะทนไม่ได้และออกไปจากที่นี่เอง แต่นี่เหรอคนทนไม่ได้...มันยังหน้าด้านหน้าทนทำงานอยู่ในออฟฟิตเขามาจนถึงทุกวันนี้โดยไม่ปริปากบ่นเลยแม้แต่คำเดียว ไม่เคยมีข่าวเสียหายของภูริหลุดลอดมาเข้าหูเขาแม้แต่ข่าวเดียว...

เพอร์เฟ็กเกินไปหรือเปล่า? เป็นแค่เบต้าแต่อยากจะเหมือนอัลฟ่างั้นสินะ หรือไม่มันก็ออดอ้อนเก่ง ขนาดผลประเมินในแผนกมันติดลบขนาดนั้นมันก็ยังไม่โดนไล่ออก เพราะคนอื่นประเมินให้มันดีเสมอเลยยังไงล่ะ

ภูริเนี่ยแม่งเสี้ยนหนามชัดๆ!

แต่ที่ช็อกที่สุดก็คือ...ทำไมมันถึงกลายมาเป็นโอเมก้าของท่านประธาน? การที่เบต้าจะกลายเป็นโอเมก้านี่ก็เชื่อยากแล้ว แต่หนักหนายิ่งกว่าเมื่อมีอัลฟ่าระดับสูงขนาดนั้นลงมาสนใจมันอีก นี่ไม่รู้ว่ามันจะไปฟ้องอะไรท่านประธานหรือเปล่า

พิชัยมีทั้งความหวาดระแวงและหมั่นไส้ภูริไปพร้อมกัน ตัวเขานั้นที่ยอดไม่สูงทั้งที่ออกรับลูกค้าเยอะกว่าใครเพราะมันมีอะไรบางอย่างถูกซ่อนอยู่ ลูกน้องเขาก็เช่นกัน เขารู้ว่าภูริมันโง่เกินกว่าจะจับได้ แต่นั้นไม่รวมท่านประธาน คนคนนั้นฉลาดแม้จะเพิ่งเข้ามาดูแลแทนประธานคนเก่าไม่นานแต่อาจระแคะระคายได้ ไม่งั้นไม่มีการเจาะจงให้ภูริออกไปขายของเมื่อวานนี้หรอก!

“ภูรินี่ตั้งแต่ไปพัวพันกับท่านประธานก็เหิมเกริมใหญ่เลยนะครับเนี่ย...” ลูกน้องคนหนึ่งของพิชัยเอ่ยขึ้น เขาอยู่ในเหตุการณ์เมื่อตอนสิบเอ็ดโมงกว่านั้น

“ใช่ มันบอกมันเป็นคู่แท้ท่าน หึ...น้ำหน้าอย่างมันจะเป็นคู่แท้ให้กับอัลฟ่าระดับนั้นได้เหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก ยังไงก็คงเอามาขู่ให้กูกลัวเท่านั้นแหละ อย่างมาก ไอ้ภูก็เป็นแค่เด็กเลี้ยงชั่วคราว เหมือนที่มันนอนกับคนนั้นคนนี้ชั่วคราวนั่นแหละ” พิชัยมั่นใจมากว่าจะเป็นอย่างนั้น คนหยิ่งผยองอย่างอีธานอะนะจะเอาภูริ...ฝันไปได้เลย

อีธานมีหญิงสาวซึ่งเป็นลูกค้าและบุตรสาวของนักธุรกิจสวยๆ มากมายตบเท้ามาเข้าแถวรอการเป็นหวานใจ ถ้าอีธานชอบผู้ชาย ก็ยังมีชายหนุ่มที่ทั้งหล่อและรวย เพียบพร้อมทุกด้านมารอคิวเช่นกัน แล้วคนแบบนั้นจะมาชายตาแลพนักงานระดับล่างอย่างภูริเหรอ?

“แล้วพี่จะปล่อยไว้งี้เหรอ?” น้ำเสียงท้าทายจากลูกน้องทำให้พิชัยขมวดคิ้ว

“ไม่มีทาง กูเล่นมันแน่...” ภูริสร้างความไม่พอใจให้เขาไว้เยอะมาก ไหนจะไปจับคู่แท้เป็นโอเมก้าขี้โรคพนักงานเสิร์ฟต๊อกต๋อยนั่น ไหนจะเสี่ยงโดนจับได้เรื่องยอดขาย ทั้งยังเสียหน้าที่มันเอาประธานมาเป็นข้ออ้างอีก

ตอนภูริบอกจะลากับท่านประธานเองน่ะ ทุกคนหันมามองเขาหมดเลย คิดว่าไม่รู้เหรอว่าเอาเรื่องนี้ไปนินทากันจนถึงไหนต่อไหน เขาจะไปตวาดด่ากราดก็ใช่เรื่อง ต้องกัดฟันทนให้พวกนั้นดูถูกและถากถางเขาทางสายตาเนี่ย!

“เล่นยังไง...” ลูกน้องกำลังจะถามพิชัยว่าควรจะเล่นงานไอ้ภูริยังไงดี ทว่าการมาของอีธานทำให้ทุกอย่างชะงักลง

อีธานก้าวย่างไปบนพื้นหินอ่อนด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย กลิ่นอายอัลฟ่าระดับสูงสร้างความกดดันจนคนให้กับพนักงานในชั้นอย่างมาก ก็จริงที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อีธานโพล่มาที่นี่ แต่คงไม่มีใครชินกับสิ่งที่อีธานเป็นได้ โอเมก้าส่วนน้อยเริ่มจะอยู่ไม่สุข พวกเขามีเหงื่อไหลซึมตามไรผมทั้งที่แอร์ยังคงทำงานได้เป็นอย่างดี ขณะที่เบต้าเองก็ไม่กล้าแม้จะกลืนน้ำลายลงคอ อัลฟ่าจำพวกเดียวกันยังถูกสยบเพราะระดับที่ต่างกันมากของตนกับอีธาน

จากเสียงเจ๊าะแจ๊ะจอแจเมื่อสักครู่กลายเป็นเงียบงันในทันที คนที่นั่งเล่นอยู่บนโต๊ะทำงานพลางพูดคุยกับเพื่อนก็กลายเป็นยืนกุมมือต่ำ คนที่นั่งก็นั่งในท่าที่เรียบร้อยยิ่งขึ้น ไม่เว้นแม้แต่พิชัยกับลูกน้องคนสนิทอีกสามคน

แต่ละคนที่อีธานเดินผ่านมีลักษณะท่าทางที่ไม่ได้แตกต่างอะไรกันเลย ทุกคนรู้สึกอึดอัดและกดดันจนกลายเป็นความกังวล หลายคนมีสายตาล่อกแล่กเหมือนว่าอยากออกไปจากที่นี่เต็มที แล้วยังไงเหรอ...เขาเองก็ไม่ได้อยากมาที่นี่นัก ถ้าไม่ติดว่าบ่ายนี้เขาว่างก็เลยอยากจะมาเรียกภูริไปกินข้าวด้วยกันตัวเองไม่ใช่ใช้อลันมาตามอย่างวันก่อนๆ

อะไรนะ? เขาอยากมาตามภูริด้วยตัวเองงั้นเหรอ? เหอะ...ความคิดบ้าๆ พรรค์นี้แวบเข้ามาในหัวของเขาอีกแล้ว แน่นอนว่าอีธานจัดการกับความไม่สมเหตุสมผลทางอารมณ์ของตัวเองด้วยการโทษที่ภูริเป็นคู่แห่งโชคชะตาตัวเอง ทำให้เขานั้นโหยหาอีกฝ่าย ไม่ใช่แค่อยากเจอหน้า...แต่กิจจกรรมเข้าจังหวะกับหมอนั่นเขาก็ยังอยากได้อีกในเที่ยงวันนี้

“ภูริล่ะ” เขาตรงเข้าไปยืนอยู่เบื้องหน้าของพิชัย แล้วเมื่ออัลฟ่าระสูงมาอยู่ตรงหน้า พิชัยก็ต้องลุกขึ้นยืนเพื่อก่อนค้อมหัวทำความเคารพ ลูกน้องคนอื่นๆ ก็ทำตามพิชัยกันอย่างว่องไว

“ภูริออกไปข้างนอกครับ” ออกไปข้างนอก...อีธานทวนคำตอบของอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ วันนี้ภูริไม่มีรับลูกค้าที่ไหนเพราะเขายังไม่ได้สั่งอลันเลย แล้วภูริจะออกไปไหนได้ยังไง ทำไมเจ้าหัวหน้าคนนี้ถึงไม่รายงานเขาให้ครบจบในทีเดียว จะพูดสั้นๆ เพื่อให้เขาถามต่อทำไม...เสียเวลาจริง

“ไปไหน”

“เอ่อ...ไม่ทราบครับ เขามาขอลาครึ่งวัน แต่ผมยังไม่ได้อนุญาตเขาก็ยังเดินไปออกไป โดยบอกว่าผมไม่อนุญาตก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวเขาไปลากับท่านเอง เขาบอกว่าเขาเป็นคู่แท้กับท่าน ผมจึงไม่กล้าขัดครับท่านประธาน” พิชัยใส่ไฟภูริอย่างเต็มที่ เขาเชื่อว่าถ้าภูริเอาท่านประธานมาอ้างจริงท่านก็ต้องไม่พอใจในสิ่งที่เขาได้พูดออกไปแน่

และก็ใช่...ความไม่พอใจของอีธานแผ่กระจายออกมาชัดเจนมาก ทว่ามันคนละเรื่องกับที่พิชัยคาดการณ์เอาไว้ เรื่องที่ภูริบอกกับหัวหน้าตัวเองว่าเป็นคู่แท้กับเขานั้นภูริได้บอกเขาแล้ว แต่การที่ภูริเอาเขามาอ้างเพื่อจะออกไปข้างนอกเนี่ยมันไม่น่าเกลียดเกินไปหน่อยเหรอ ระหว่างเขากับภูริมีสถานะเป็นคู่แท้กันนั้นมันก็ใช่ แต่มันไม่สามารถเอามาเป็นสิทธิพิเศษส่วนตนได้ พนักงานทุกคนต้องอยู่ภายใต้กฎของบริษัท สิ่งที่ภูริทำมันคือการฝ่าฝืนกฎอย่างเห็นได้ชัด

อีธานหงุดหงิดโดยไม่รู้เลยว่าคำพูดของพิชัยนั้นมีทั้งจริงและไม่จริง ซึ่งส่วนใหญ่นั้นโดนบิดเบือนความจริงไปแล้ว ร่างสูงเดินออกมาจากบริเวณนั้น ช่วงขาที่ยาวทำให้อีธานพาตัวเองมาถึงลิฟต์ได้เร็ว เขาหยิบมือโทรหาภูริทันทีที่เข้ามาอยู่ลิฟต์และกดหมายเลขไปยังชั้นล่างสุดของตึกเรียบร้อย

“นายอยู่ไหน” เมื่อภูริรับสาย อีธานก็ชิงยิงคำถาก่อนที่อีกฝ่ายจะได้เอ่ยคำว่าสวัสดีครับ

(ผมอยู่โรงพยาบาล...) โรงพยาบาลทำให้อีธานขมวดคิ้วเป็นปมได้มากกว่าการที่พิชัยเล่าเรื่องทำผิดกฎของภูริ

พออีธานรู้แล้วว่าภูริอยู่ไหน เขาก็รีบเดินทางไปยังที่หมายทันที ในส่วนที่ภูริอยู่มันจะเป็นส่วนของผู้ป่วยรวม อีธานทำงานอยู่บริษัทผลิตยา แน่นอนว่าเขาคุ้นชินกับคำว่าโรงพยาบาล หมอ ผู้ป่วย หรืออะไรก็ตามแต่ที่อยู่ในสถานที่แบบนี้ ยิ่งเป็นโรงพยาบาลในเครือเขายิ่งมาบ่อย

แต่การมาบ่อยไม่ได้หมายถึงเขาชอบ...

ส่วนที่อีธานไม่ชอบที่สุดก็จะเป็นโซนของประกันสังคมและห้องพักผู้ป่วยรวม เพราะคนมันเยอะมาก เต็มไปด้วยคนป่วยและชนชั้นที่แตกต่างกับเขายั้วเยี้ยไปหมด อีธานไม่ชอบอยู่ชิดใกล้กับคนที่อยู่คนละระดับชั้น แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกว่ารังเกียจอะไรมากมายนัก นี่เป็นโรงพยาบาล ผู้คนมีสิทธิ์ใช้สิทธิของตนเองได้

ภูริบอกเขาว่าตนอยู่ห้องพักผู้ป่วยรวมหญิง อีธานอยากมาหาภูริเขาก็ต้องเข้าไปตามหาตรงที่ภูริอยู่ การเห็นผู้คนมากมายนอนแบ่บอยู่บนเตียงมันไม่จรรโลงใจเลยสักนิด กลิ่นกายโอเมก้า เบต้าและอัลฟ่าฟุ้งกระจายอยู่ทั่วทุกย่างก้าว

ที่แห่งนี้มันรวมทุกชนชั้นจริงๆ อย่างว่าล่ะ...จะชนชั้นไหนมันก็ต้องวัดที่เงินทองอีกชั้นอยู่ดี และคนพวกนี้ก็มีเหตุจำเป็นต้องอยู่ตรงนี้ทั้งนั้น อีธานพยายามปัดความรำคาญใจกับกลิ่นต่างๆ และผู้คนออก เขาโฟกัสไปที่ภูริและมีสติอยู่กับความคิดของตัวเองเท่านั้น

แต่ที่นี่ก็ยังเหมือนทุกที่ที่อีธานก้าวเท้าเข้าไป รังสีอัลฟ่าระดับสูงทำให้พกวเขาเซื่องซึมและอยู่ในท่าทีสงบ ยกเว้นบางคนที่เขาสงบไม่ได้เพราะเขาเจ็บปวดอยู่กับอาการป่วยของตัวเอง

เดินมาไม่นานนักก็เจอภูรินั่งอยู่ข้างเตียงเปล่าเตียงหนึ่ง หน้าตาคู่ของเขานั้นไม่สดใสและไม่ร่าเริงอีกครั้งหลังจากผ่านพ้นการตรวจครรภ์มาได้เมื่อเช้านี้ อีธานตรงดิ่งเข้าไป สิ่งที่คิดตอนนี้คือต้องต่อว่าภูริที่หนีงานมาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากหัวหน้างาน

“ภูริ...” อีธานกำลังเอ่ยเรียก

“ขอโทษนะคะ” แต่พยาบาลสาวและบุรุษพยาบาลอีกหนึ่งคนกำลังเข็นเตียงนอนผู้ป่วยมาทางนี้

การสนทนาต้องชะงักลงไปก่อนเพราะตอนนี้เจ้าหน้าที่กำลังย้ายร่างเด็กหญิงคนหนึ่งขึ้นเตียง อีธานไม่รู้ว่าหญิงสาวคนนี้เป็นอะไรกับภูริ แต่เขาก็ต้องอยู่ในความสงบเพื่อรอให้ทุกอย่างเสร็จสิ้นไปก่อน ราวสิบห้านาที เตียงของนางสาวภูฟ้าก็สงบลง

“สวัสดีค่ะ” ภูฟ้ายกมือไหว้อีธานก่อน เธอเจอภูริแล้วก่อนหน้านี้คิดว่านี่คงเป็นใครสักคนที่มาพี่ชาย ไม่งั้นไม่จ้องหน้าพี่มากขนาดนี้

“เมื่อไหร่จะเสร็จ” อีธานไม่ได้สนใจการยกมือไหว้เพื่อทักทายของภูฟ้า กลับไปมองหน้าภูริเขม็ง

“วันนี้ผมคงไม่กลับเข้าไปทำงานอีก ผมจะอยู่เฝ้าน้องสาวของผมจนกว่าหมอจะมารายงานอาการอีกรอบ” การพูดโต้ตอบที่เรียบนิ่งของภูรินั้นาส่อให้เห็นถึงความผิดปกติเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าปกติภูริจะตอบอะไรนิ่งๆ แบบนี้ก็เหอะ ไม่รู้สิ...อีธานว่าภูริแปลกไปนิดหน่อย

“แต่คุณยังไม่ได้รับอนุญาต” ภูริไม่สนใจคำพูดของอีธาน เขาตั้งท่าจะจับผ้าห่มให้น้องแต่อีธานดันเข้ามาจับข้อมือของเขาเอาไว้

“ปล่อยผมครับ” ภูริยื้อแขนตัวเองออก เขามองซ้ายขวาเพื่อดูปฏิกิรยาผู้คนรอบด้าน

ความสามารถพิเศษของอัลฟ่าคือการสยบเหล่าชนชั้นอื่นที่ต่ำกว่าได้โดยไม่ตองพูดอะไร ตอนนี้อีธานทำให้หลายคนในห้องพักผู้ป่วยรู้สึกไม่สบายใจและกดดัน ภูริเป็นหนึ่งในนั้น แต่เขาอาจจะชินชากับมันไปหน่อยก็เลยไม่ได้กลัวอีธานมากเหมือนครั้งแรกๆ

อีธานไม่ทำตามคำขอของภูริ เขาลากร่างโปร่งให้ออกไปกับเขาโดยไม่สนใจว่าน้องสาวของภูริจะมองยังไง หรือสายตาที่คราแครงจากผู้คนรอบด้านจะแพ่งเล็งมาที่เขาและภูริ ตอนนี้อีธานแค่ต้องการกำหราบคนงานของตัวเอง นอกจากเป็นพนักงานที่ฝ่าฝืนกฎแล้ว ภูริยังกล้าขัดขืนเขาด้วยการยื้อแขนตัวเองออก

เมื่อเดินมาที่ที่สงบปราศจากผู้คน อีธานก็ไม่สามารถรั้งแขนของภูริเอาไว้ได้ อีกฝ่ายใช้จังหวะเผลอกระชากมือตัวเองออก สร้างความไม่พอใจให้อีธานเข้าไปใหญ่ และอีธานก็ไม่คิดจะเก็ยกดความไม่พอใจของตัวเอง

“คุณยังไม่ได้รับอนุญาตให้ลางาน เดินออกมาโทงๆ โดยเอาผมเป็นข้ออ้างแบบนั้น คุณอยากหางานใหม่มากใช่ไหม เขียนใบลาออกมันง่ายกว่าหรือเปล่า” อีธานต่อว่า น้ำเสียงดุดันแม้ท่าทางจะไม่ได้เกรี้ยวกราดอะไร

“คุณพิชัยแจ้งท่านสินะครับ” ภูริยังนิ่งซึม

“ใช่ เขาแจ้งผมว่าคุณเดินออกมาเลย คุณเป็นพนักงานของบริษัทและพนักงานก็ต้องเคารพกฎของบริษัท ถ้าไม่เคารพกฎกันจะมาทำงานร่วมกันทำไม คิดบ้าง…ใช้สมองหน่อย อย่าคิดว่าการที่คุณกลายเป็นคู่แท้ของผมแล้วคุณจะทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจ คุณไม่ได้รับอภิสิทธิ์ใดๆ ทั้งนั้น” บ้าบอชิบหาย…ภูริแอบคิดเช่นนั้นกับตัวเอง

“อ่าฮะ…” นอกจากจะคิดแล้วภูริยังแสดงท่าทีเบื่อหน่ายกับคำบ่น เขามองหน้าอีธาน ฝืนต่อสัญชาตญาณของตนเองเพื่อต่อกรกับคนที่ฟังความมาแค่ข้างเดียว อย่างว่าแหละ…เขาเองก็ไม่เคยบอกหนิว่าเรื่องจริงจากฝั่งเขาเป็นอย่างไร อีธานจะคิดเห็นแบบไหน จะมองเขาเป็นยังไงเขาก็ไม่เคยสนใจ ตอนนี้ก็ด้วย

แต่ตอนนี้ภูริไม่มีอารมณ์มาเล่นหรอกนะ…อาจจะเรียกว่าช่วงอารมณ์ของร่างโปร่งตอนนี้สามารถขาดผึงได้โดยง่ายเชียวล่ะ

“ผมตักเตือนคุณอยู่ ยังใช้คำแบบนั้นและแสดงท่าทีอย่างนี้กับผมเหรอ? การศึกษาคุณก็มีหนิ…จะมาทำตัวต่ำๆ ให้คนเขารู้ว่าตัวชั้นต่ำไปถึงไหน” แต่อีธานอดทนได้ไม่มากนัก ภูริทำให้เขารู้สึกอยากจับอีกฝ่ายมาเขย่าแล้วตะคอกด่าเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าการกระทำของตนเองนั้นมันไม่น่ามองขนาดไหน

“ชั้นต่ำ? ชั้นต่ำ…คำนี้อีกและ มีแต่คำนี้ออกมาจากปากคุณตลอดเลย ชั้นต่ำแล้วไม่ใช่คนหรือไงคุณ” แววตาของภูริไม่มีความซุกซนหรือเมินเฉยต่อสิ่งเร้ารอบด้านอีกต่อไป มันขุ่นมัวราวกับจะบอกกับอีธานเขาเบื่อเต็มทีกับคำๆ นี้

ไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้กับอีธานเพราะทุกคนไม่กล้าหือกับเขา ส่วนคนที่กล้าพูดกับเขาก็มักเป็นคนในกลุ่มชนชั้นเดียวกัน เรื่องที่พูดจึงมีแต่เรื่องที่สรรเสริญพวกเดียวกันเองและมองคนระดับล่างว่ามันแย่กว่าพวกตนแค่ไหน

ทว่าสิ่งที่อีธานรู้สึกมันไม่ใช่โกรธ…ไม่เลย เขาไม่โกรธภูริสักนิดที่ภูริพูดแบนี้กับตนเอง มันเป็นความใจหายมากกว่า เขาไม่เคยเจอภูริที่เป็นแบบนี้มาก่อน ไม่…เขาต้องบอกว่าเขาไม่ได้รู้จักคนคนนี้ดีพอ

เกิดความเงียบระหว่างทั้งสอง ภูริไม่อยากจะคุยด้วย เขาหันหน้าไปมองสิ่งอื่นที่อยู่รอบด้านแทนใบหน้าของอีธาน ตอนนี้เขามีเรื่องต้องคิดและเขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมารับมือกับคนอย่างอีธาน คนที่เชื่อความคิดตัวเองเหนือสิ่งอื่นใด ไม่ถงไม่ถามแต่กลับมากล่าวโดยกุเรื่องขึ้นมาเองจากสิ่งที่ได้รู้มาเพียงเล็กน้อย

ภูริรู้ว่าการที่ตัวเองออกมาจากบริษัทโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตนั้นมันผิดกฎ และพิชัยซึ่งไม่ชอบขี้หน้าตัวเองอยู่แล้วคงไม่ปล่อยให้ภูริได้กลับเข้าไปทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หรอก ฤทธิ์ของหัวหน้าคนนี้จะมีใครรู้ดีไปกว่าเขาล่ะ เขาที่ต้องเผชิญมันมาตลอด

เผชิญทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองผิดอะไร…

ภูริในเวลานี้อารมณ์นั้นค่อนข้างจะดิ่งลง เขาไม่สามารถมองอะไรเป็นแง่บวกอย่างที่เคยมองได้อีก ก็รู้นะ ทุกวันนี้ทำอะไรให้มันสบายๆ มองอะไรแง่ดี มันก็เพื่อครอบครัวตัวเองทั้งนั้นแหละ ตัวเขาเองใช่อยากจะทนกับคนใช้แต่อารมณ์อย่างพิชัยเสียเมื่อไหร่

เฮอะ…ดีไม่ดี ที่หน้าที่การงานเขามันได้แค่นี้ก็เพราะพิชัยหมั่นไส้เขานั่นแหละ อิจฉาที่ใครๆ ก็เอ็นดูเขา รักเขา ยอดก็ดี หญิงก็ตรึม ตัวเองทำไม่ได้ไงก็เลยมาลงที่เขาอย่างนี้ แต่ทำไมไม่คิดล่ะว่าเพราะอะไรตัวเองถึงทำไม่ได้ ไม่มองนิสัยของตัวเองบ้างว่ามันแย่แค่ไหน

พิชัยน่าจะรู้บ้างว่าไอ้คนสนิทของตนเองทุกวันนี้น่ะมันก็แค่เกาะแข้งเกาะขาเพื่อผลประโยชน์ คู่หมั้นก็ต้องหมั้นเพียงเพื่อทำตามที่พวกผู้ใหญ่ต้องการ ชีวิตตามแบบแผน ชีวิตที่ถูกกำหนดให้อัลฟ่าต้องแต่งงานกับอัลฟ่าเพื่อเชิดหน้าชู้ตาตนเองและครอบครัว

แล้วเป็นไง…ได้ข่าวว่าตอนนี้ก็มีคู่แท้เป็นโอเมก้าขี้โรคที่ทำงานอยู่ในร้านอาหารแห่งนั้น ตำแหน่งเดินเสิร์ฟ คงกระจอกมากสำหรับพิชัย แต่นั่นแหละ…เหมาะสมกันดีแล้ว ภูรินึกสะใจกับสิ่งที่พิชัยได้รับ แต่มันยังไม่มากพอหรอก คนอย่างพิชัยแม่งควรโดนอะไรมากกว่านี้เพราะทำกับเขาเอาไว้เยอะ

แต่กับอีธาน ภูริแค่น้อยใจ…ภูริแค่รู้สึกว่าทำไมต้องเอาแต่สาดคำพูดร้ายๆ ใส่กัน เอาจริงเขาก็ยอมได้เพราะแม่เขาเองก็ไม่ค่อยถนอมน้ำใจเขานักหรอก แต่ไม่รู้สิ ตอนนี้เขาคงไม่มีอารมณ์จะมานั่งปล่อยผ่านคำดูถูกล่ะมั้ง น้องเขากำลังอาการไม่ดี ใช้เครื่องช่วยหายใจและใส่สายน้ำเกลือ

ทุกครั้งที่เห็นน้องอาการแย่ เป็นทุกครั้งที่ภูริรู้สึกทดท้อและหดหู่ใจ เขาไม่อยากให้น้องเขาต้องเป็นแบบนี่เลย อยากให้เธอมีชีวิตที่สดใสไม่ต้องมาห่วงเรื่องอาการป่วยของตัวเอง ภูฟ้าน่ะเพิ่งจะเข้าโรงพยาบาลไปเมื่อเดือนที่แล้วและเปลี่ยนยามาได้แค่ไม่กี่สัปดาห์ ตอนนี้ก็เข้าอีกและต้องเปลี่ยนยาอีก

โว้ย!!!

อยากตะโกนคำนี้ออกไปดังๆ หวังว่ามันจะช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นได้ แต่มันคงเป็นไปได้แค่ในความคิด เพราะความเป็นจริงคือเขากำลังยืนเผชิญหน้ากับคู่แท้ไม่ตั้งใจของเขาอยู่ในที่ลับตาคน

อีธานเอาแต่ยืนนิ่งหลังภูริพูดประโยคสุดท้าย เขาไม่รู้หรอกว่าท่านประธานผู้สูงส่งของเขาคิดอะไรอยู่ บางทีอาจจะเป็นวิธีจัดการกับเขาที่กล้าต่อกรกับตนเองก็เป็นไปได้ ช่างหัวแม่งดิ จะไล่เขาออกก็คงต้องยอมรับชะตากรรมไป แต่ตอนนี้จะให้อ่อนข้อ บอกตรงๆ ไม่มีอารมณ์จริงๆ

ว่าแต่ว่า…เมื่อไหร่จะปล่อยเขาให้ไปจากตรงนี้ จะยืนจ้องกินหัวเขาไปอีกนานเท่าไหร่ ป่านนี้ภูฟ้ารอและกังวลห่วงเขาจะแย่แล้ว เขาเองก็ห่วงน้อง เราโตมาด้วยกัน…มีแค่กันและกันเพราะแม่ก็ต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงลูกทั้งสองคน

พี่น้องต่างเพศบ้านอื่นที่ภูริเห็นมักจะไม่ถูกกันเท่าไหร่ บางบ้านทะเลาะกันบ่อยๆ ด้วยซ้ำ แต่เขากับน้องเป็นพี่เป็นน้องที่รักกันมาก ช่วยเหลือเกื้อกูลกันตลอด รู้นะว่ามันไม่ได้แปลกอะไร พี่น้องคู่อื่นก็คงมีแบบนี้แหละ แต่เขาภูมิใจ…ภูมิใจที่น้องเห็นในความพยายามของเขาและรักเขามากขนาดนี้

“ถ้าไม่มีไรจะพูดแล้ว…” ภูริเตรียมจะเดินจากไป

“คำถามของคุณน่ะมันก็มีคำตอบของมันอยู่ ผมไม่เถียงว่ามันก็คือคนเหมือนกัน…แต่การทำตัวของคนคนนั้นจะทำให้คุณค่าของคำว่าคนนั้นแตกต่างกันไป”

“แล้วไง อัลฟ่ามีคุณค่ามากกว่าคนทั่วไปงั้นสิ”

“เพราะประสิทธิภาพของอัลฟ่านั้นมากกว่าโอเมก้าอย่างคุณ” อีธานตอบกลับอย่างชัดถ้อยชัดคำ มันเป็นความจริงอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง อีธานคิดแบบนั้น

“ประสิทธิภาพสูงแต่นิสัยต่ำเหรอ?” ภูริจี้เข้าจุดที่อีธานไม่สามารถตอบลับได้อีกครั้ง

“การดูถูกเหยียดหยามคนอื่นไม่ได้แปลว่าพวกคุณสูงส่งกว่า แต่ผมเข้าใจ คงไม่มีใครสอนพวกคุณมา หัวสูงนี่…ใครจะไปบอกไปสอนได้ล่ะจริงไหม แต่ขอบอกไรคุณไว้อย่างนะท่านประธาน ไม่ใช่พวกคุณหรอกที่ไม่อยากอยู่ร่วมกับพวกผม เพราะพวกชนชั้นต่ำๆ อย่างพวกผมก็ไม่ได้อยากอยู่ร่วมกับพวกคุณนักหรอก!” แววตาที่ภูริมองอีธานนั้นทิ่มแทงความรู้สึก ร่างสูงเจ็บปวดอยู่ลึกๆ ในอกข้างซ้าย…

ในหัวอีธานแทบไม่จดจำเลยว่าภูริกำลังต่อว่าการทำตัวเหนือกว่าแล้วเหยียดย่ำคนอื่น เขาจดจำแค่ว่า…ภูรินั้นไม่ได้อยากอยู่กับเขา

....100%....

คนคงแบบ...นี่ระเบิดลงแล้ว? ฮ่าๆ ภูไม่ใช่คนขี้โวยวายอยู่แล้วอะ เขาเป็นคนเงียบๆ มีอะไรก็นิ่งก็ทน การวีนแตกแบบเสียงดังเกรี้ยวกราดไม่ใช่นิสัยเขาจริงๆ อะนะ

แค่นี้ก็แทงอกอีธานดังจึ้กใหญ่แล้ว ดอกนี้ดาเมจเท่าไหร่คะท่านประธาน?

[B52]

 

[Billie]

เวลาอ่านเราก็รู้ว่าต้องค่อยๆรอ
รอให้อีธานหายโง่
รอให้พิชัย ได้รับกรรม
 

[BooJiRa_]

อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดทุกที อยากให้ภูริได้ระเบิดคำพูดที่อยู่ในสมองบ้าง อีธานจะได้รู้ ได้เข้าใจอะไรมากกว่าเดิม แต่ก็ว่าแหละ...ไม่ใช่นิสัยน้อง

[Chompoo reangkarn]

เป็นไงล่ะอีธานหัวใจข้างซ้ายปวดหน่วงเลยซิ เจอคำพูดแทงใจในเรื่องจริงจากปากภูริ อาการแบบนี้ต่อให้ถึงมือหมอเทวดาก็รักษาไม่ได้นะจ๊ะ

[puiiz]