ตอนที่ 1: แฟนคลับ “ว่าน ไอ้ว่านทางนี้”
ผมมองหาคนเรียก เมื่อหาเจอจึงยกมือขึ้นทักให้รู้ว่าผมเห็นแล้ว กล้าเป็นเพื่อนของผมตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม สอบติดมหา’ลัยเดียวกันแต่คนละคณะ กล้าเรียนคณะเศรษฐศาสตร์ ส่วนผมเรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์
“นั่งสิวะ จะยืนหัวโด่อยู่ทำไม”
ผมนั่งลงตรงข้ามกล้าในโรงอาหารของคณะเศรษฐศาสตร์ คิ้วยังขมวดเข้าหากัน
“อะไรวะ” กล้าถามพร้อมกับเลื่อนจานข้าวมันไก่ที่ซื้อเตรียมไว้มาให้
“โต๊ะก็โคตรว่างทำไมคนไปนั่งออกันอยู่ตรงนั้นวะ” ผมชี้มือไปยังกลุ่มคนที่นั่งอยู่ กล้ามองตามมือของผมก่อนยักไหล่
“อ๋อ ดาวล้อมเดือน”
“คืออะไร”
“มึงมองดีๆ สิ แล้วมึงจะเห็น”
ผมมองตามที่กล้าบอก ถึงเห็นว่าท่ามกลางวงล้อมมีใครคนหนึ่งนั่งอยู่
“อ๋อ” ผมทำเสียงรับรู้ในลำคอ
“วันไหนไอ้ตฤนมากินข้าวโรงอาหารก็จะเป็นแบบนี้แหละ กูเห็นจนชิน”
“อืม มึงเรียนสาขาเดียวกันไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ แต่กูไม่สนิทและไม่อยากสนิท”
“ทำไมวะ”
กล้าเบ้ปากนิดๆ น้ำเสียงไม่ชอบใจ “มันคงไม่นับกูเป็นเพื่อนมั้ง”
“ทำไมมึงคิดแบบนั้น” สายตาของผมมองตรงไปยังร่างสูง อยากรู้ว่าใบหน้าเรียบเฉยนั้นคิดอะไรอยู่
“ก็เมื่อกี้กูเห็นมันนั่งอยู่คนเดียวเดินผ่านก็เลยยิ้มทัก คือกูทักเพราะเห็นว่ามันเป็นเพื่อน กูไม่ได้อยากทำตัวสนิทสนมกับคนดังเว้ย แต่แม่งมองกูเหมือนเป็นอากาศธาตุ อย่าหวังว่ากูจะทักอีกเลยมึง หยิ่งฉิบหาย หยิ่งสมคำร่ำลือ มันนึกว่าดังแล้วจะเหยียดใครก็ได้เหรอวะ”
หงึก! ศีรษะได้รูปตกลงก่อนกลับขึ้นไปตั้งตรงอีกครั้ง
ตาของผมเบิกกว้างด้วยความแปลกใจ ก่อนเสียงหัวเราะจะหลุดออกมา
“ยิ้มอะไรของมึงวะ ตลกกูมากหรือไง”
“เปล่า” ผมละสายตาจากชายหนุ่มร่างสูงกลับมามองหน้าเพื่อนสนิท ดวงตาและริมฝีปากยังปรากฎรอยยิ้มกว้าง “กูกำลังคิดว่าคนที่มึงพูดถึงอาจไม่ได้หยิ่งก็ได้นะ” การเผลอหลับระหว่างกินข้าวไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดว่าจะได้เห็น บางทีที่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบรับการทักทายของกล้า อาจเป็นเพราะว่ากำลังง่วงนอนมากก็เป็นได้
“ช่างเถอะ อย่าไปพูดถึงเลยกินข้าวดีกว่า”
“อืม มึงซื้อร้านไหนวะ ข้าวมันไก่อร่อยดี” ผมบอกหลังจากตักเข้าปากแล้วสองสามคำ
“กูบอกมึงแล้ว ชวนมาไม่เคยมา”
“เอาไว้กูจะมาอีก”
“ให้มันจริงเถอะ” กล้าส่ายหน้าเหมือนไม่เชื่อถือผม แต่ผมคิดว่าผมจะมาอีกแน่นอน
♥ *…*…*…*…*…*…*♥
สิบเก้านาฬิกา ผมยกมือขึ้นตบต้นคอ เดินด้วยฝีเท้าปกติออกจากมหา’ลัย วันไหนที่ไม่ต้องไปทำงานพิเศษผมมักขลุกอยู่ที่คณะเพื่อทำงานที่คั่งค้างให้เสร็จ เป็นการประหยัดค่าไฟที่ห้องพักไปในตัว
ผมผ่อนฝีเท้าลงเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างของใครบางคน กระจกหน้าร้าน OVER THE MOON ใสพอจะทำให้ผมมองเห็นภายในร้าน ชายหนุ่มร่างสูงก้มหน้าอยู่กับโน้ตบุ๊คยี่ห้อแพง กาแฟแก้วโตตั้งอยู่บนโต๊ะ พร่องลงไปถึงก้นแก้ว ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน ทำไมกินกาแฟเวลานี้นะ ไม่ดีกับสุขภาพเอาเสียเลย
ผมเดินต่อไปยังร้านสะดวกซื้อที่ตั้งอยู่ไม่ไกล มองหาสิ่งที่ต้องการ เคยได้ยินมาว่าสารสกัดจากพรุนดีต่อสุขภาพ ผมย่นจมูกน้อยๆ เมื่อหยิบขึ้นมาดู ขวดแค่นี้ทำไมแพงจริง ผมตัดสินใจซื้อมาหนึ่งขวด หยิบสมุดออกมาจากกระเป๋า เขียนข้อความสั้นๆ ลงไป
กินกาแฟดึกๆ ไม่ดีนะ กินของมีประโยชน์บ้าง / wan ผมตัดสินใจใส่ชื่อตัวเองด้วย คิดว่ามันดูจริงใจกว่า ผมเชื่อว่าตฤนต้องมีแฟนคลับมากมาย ถือเสียว่าผมเป็นหนึ่งในนั้น ไม่มีทางรู้ว่าว่านคือใคร
ผมเดินออกมาจนถึงถนนใหญ่ก่อนคิดขึ้นได้ว่าผมทำในสิ่งที่โง่ชะมัด คนอย่างตฤนจะกินของที่ผมซื้อไปแขวนไว้ให้ที่รถเหรอ น่าจะโยนทิ้งเสียมากกว่า หรือไม่ก็เก็บไปวางสุมรวมกับของมากมายที่ได้รับ ผมหันหลังกลับทันที ก้าวขายาวๆ กลับไปที่รถ หวังว่าคงทัน
ร่างสูงที่ยืนอยู่ทำให้ผมชะงักฝีเท้า ในมือของอีกฝ่ายมีกระดาษแผ่นเล็กที่ผมเขียน ผมรีบหันหลังกลับเพราะกลัวโดนจับได้ว่าว่านคือผมเอง
“กินกาแฟดึกๆ ไม่ดีนะ กินของมีประโยชน์บ้าง จากหวาน ใครวะ?”
หวาน!! ผมยิ้มกว้าง ขำปนโล่งอก เลิกเดินหนีเปลี่ยนเป็นยืนเตร็ดเตร่เหมือนรอใครอยู่แทน โชคดีที่ผมบ้าบอพอจะเขียนชื่อเป็นภาษาอังกฤษแทนภาษาไทย
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังลอยมาเข้าหู ผมไม่กล้าหันไปมองตรงๆ จึงได้แต่ปรายตามอง ทันเห็นกล่องกระดาษถูกโยนลงถังขยะที่ตั้งอยู่ไม่ไกล เฮ้อ~ คิดเอาไว้ไม่ผิดจริงๆ
ในขณะที่ผมกำลังรู้สึกเสียดายที่กลับมาช้าไป ร่างสูงก็เปิดขวดยกขึ้นดื่ม ผมแปลกใจจนเผลอมองตรงๆ อ้าว! ไม่ได้ทิ้งหรอกเหรอ
“เฮ้อ ไม่คิดบ้างเหรอวะว่าคนรับอาจไม่ชอบกินก็ได้ รสชาติพิลึก” ขวดแก้วใบเล็กถูกโยนลงถังขยะพร้อมเสียงบ่น ผมรีบเบือนหน้าหนีพยายามกลั้นยิ้ม ถึงแม้จะไม่ชอบ ถึงแม้จะหงุดหงิด แต่ก็ยังยอมกินเพราะเห็นแก่คนให้สินะ เป็นคนแบบนี้นี่เอง
กระดาษใบเล็กของผม ถูกยัดลงกระเป๋าแม้ไม่ใช่การพับเก็บอย่างทะนุถนอมแต่ก็ไม่ได้ปลิวไปตามขวดแก้ว ร่างสูงถอนใจออกมาอีกเฮือกใหญ่ ผมมัวแต่มองเกือบหลบไม่ทันเมื่อสายตาคู่นั้นหันมามอง ผมรีบยกนาฬิกาขึ้นดู ทำสีหน้าเหมือนกำลังรอใครบางคน ดูเหมือนว่ามันจะได้ผลเพราะตฤนไม่สนใจผมอีกต่อไป
รถคันใหญ่แล่นผ่านหน้าผมไปช้าๆ ผมมองตามด้วยรอยยิ้ม คิดว่าเป็นผู้ชายที่ดีใช้ได้เลย ไม่เหมือนท่าทางไม่ยี่หระที่แสดงออกมา
อืม ผมว่าผมอาจจะกลายเป็นแฟนคลับตฤนขึ้นมาแล้วจริงๆ ก็เป็นได้ ตามผลงานผู้ชายก็คงไม่เป็นไรมั้ง ในเมื่อเป็นคนที่น่าชื่นชมคนหนึ่งและที่สำคัญเป็นคนที่ตลกมากด้วย
♥ *…*…*…*…*…*…*♥
“ยิ้มอะไร”
“ครับ?” เสียงถามเป็นของพี่ซิน ผู้เป็นเจ้าของร้านหนังสือที่รับผมเข้าทำงาน เป็นผู้หญิงวัยยี่สิบปลายๆ ที่หน้าตาเหมือนคนอายุยี่สิบต้นๆ
“พี่เห็นเราเอาแต่ยิ้ม มองอยู่นานแล้วยังไม่หุบยิ้มเลย”
ผมยิ้มกว้างขึ้นจากที่อมยิ้มอยู่ในหน้า “ผมคิดถึงอะไรนิดหน่อยครับ”
“อะไรหรือใครจ๊ะ”
“...”
“ไม่ตอบแบบนี้แปลว่าเป็นใครแน่ๆ”
“ใช่ครับ” ผมตอบไปตามตรง
“ดีนะ”
“ครับ?”
“พี่ว่าเวลาที่เรามีใครให้คิดถึงมันดี โดยเฉพาะเวลาที่คิดถึงแล้วยิ้มแบบว่าน”
“ผม..”
“เป็นกำลังใจที่ดีใช่ไหมล่ะ”
“อะไรนะครับ” ผมถามเพราะยังตามพี่ซินไม่ทัน
“คนที่คิดถึงน่ะเป็นกำลังใจที่ดีใช่ไหม ถึงยิ้มได้ขนาดนั้น”
ผมหยุดคิดชั่วครู่ก่อนพยักหน้า “ครับ เป็นกำลังใจที่ดี” ผมคิดว่าน่าจะใช่ ทุกครั้งที่ผมคิดถึงเรื่องขำๆ ของตฤนผมจะยิ้มได้เสมอ มันทำให้รู้ว่าคนเราไม่ได้สมบูรณ์แบบ ไม่จำเป็นต้องทำทุกอย่างได้ดีเสมอไป ล้มบ้างแย่บ้างก็ได้ ทุกครั้งที่คิดแบบนั้นทำให้ผมมีแรงฮึดขึ้นมา
“เฮ้อเห็นแบบนี้แล้วพี่อดอิจฉาไม่ได้ วัยรุ่นนี่มันดีจริงๆ”
“พี่ซินยังไม่แก่สักนิดเลยครับ”
“เข้าใจชม แต่ก็แก่กว่าเราหกเจ็ดปีล่ะน่า ใช้ชีวิตให้มันคุ้มนะว่าน ไอ้ที่คิดว่าอีกเดี๋ยวก็ได้อีกเดี๋ยวก็ทำ มันไม่มีหรอกเดี๋ยวนะมีแต่ไม่ทันแล้วผ่านไปแล้ว ถ้าชอบใครก็รีบบอกซะเชื่อพี่”
“เอ๋?” ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนเบิกตากว้างเมื่อเข้าใจ “ไม่ใช่นะครับพี่ซิน ไม่ใช่คนที่ผมชอบ” ผมหัวเราะขำที่อีกฝ่ายเข้าใจผิด
“จ้า ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ “พี่ซินส่งสายตาล้อเลียนผม” พี่ฝากเอาหนังสือใหม่เข้าชั้นให้ด้วยนะ วันนี้มัวแต่ยุ่งๆ ยังไม่ได้จัดเลย”
“ได้ครับ” ผมพยักหน้ารับ เดินกลับไปยังหลังร้าน หัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อคิดว่าพี่ซินจะตกใจแค่ไหนถ้ารู้ว่าคนที่ผมคิดถึงเป็นผู้ชาย
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** ขอปูเรื่องอีกตอนนะคะ ตอนหน้าเขาจิได้คุยกันแล้ว ><
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
