** เรื่องนี้ไม่มี nc นะคะ เผื่อใครรอ ><
ตอนที่ 24 : พระจันทร์กับกระต่ายคุณหมีหน้าบึ้งเดินผ่านหน้าผมไป สายตามองตรงไปข้างหน้า ใบหน้าเคร่งขรึม ผมถูกจัดแต่งอย่างดี เสื้อผ้าเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
"มึงมองเหมือนไม่รู้จักตฤน"
"หือ" ผมเอนตัวไปหากล้า จะได้ฟังสิ่งที่เพื่อนพูดได้ชัดเจน
"นั่นแฟนมึง มองอย่างกับมองนายแบบดารา"
"เอ้า ก็นั่นนายแบบ" ผมพูดกลั้วหัวเราะ แต่เข้าใจสิ่งที่กล้าต้องการจะสื่อ ตฤนเหมือนงานศิลปะชั้นดี ผมมองได้ไม่เบื่อ ยิ่งมองก็ยิ่งชื่นชม
"ปอนมา" ผมหันไปหมายจะบอกเพื่อน แต่เห็นสายตาของกล้าที่มองตรงไปยังแคทวอล์คแล้วต้องอมยิ้ม กูอาจมองตฤนเหมือนมองนายแบบแต่มึงมองปอนเหมือนมองแฟนไม่มีผิด สายตาภูมิใจอะไรขนาดนั้นวะ ผมอยากรู้จริงๆ ว่าเพื่อนรู้ตัวไหม
"เวลาเดินแบบปอนโคตรหล่อ" ผมแกล้งพูดลอยๆ
"อืม" กล้าไม่ละสายตามามองผม แม้ปอนเดินผ่านไปจนเห็นแค่แผ่นหลังแล้ว ผมมองใบหน้าด้านข้างของเพื่อน ถอนใจออกมาเบาๆ ด้วยความสุข คิดว่าคงไม่ต้องเป็นห่วงคู่นี้อีกแล้ว
"ชอบไหม" ผมถามปอนหลังจบงานเดินแบบ ตฤนนัดผมให้รอกลับพร้อมกัน ผมกับกล้าจึงออกมานั่งรอที่ร้านกาแฟในห้างสรรพสินค้า
"ก็ดีนะ กูไม่เคยดูงานเดินแบบจริงจังแบบนี้สักที นี่ครั้งแรก"
"เปล่า" ผมตีหน้าตาย "กูถามถึงปอน"
กล้าชะงักกึก นานๆ ผมจะเห็นเพื่อนออกอาการสักครั้ง "ก็ดี" กล้ายังพูดคำเดิม
"หึๆ " ผมไม่แซวต่อ มั่นใจว่าเพื่อนรู้ตัวแล้วรอแค่ยอมรับออกมา ผมคิดว่าปอนรอได้ เพราะทุกวันนี้ก็ไม่มีอะไรแตกต่าง คู่นี้ติดกันยิ่งกว่าผมกับตฤนเสียอีก เพราะเรียนคณะเดียวกัน ว่างๆ เพื่อนผมก็ไปเป็นสารถีขับรถให้ปอน อ้างว่าอีกฝ่ายชอบขับรถหลับในเวลาเหนื่อยๆ ดูแลกันขนาดนี้ไปไหนไม่รอดแน่
"รอนานไหม" ตฤนเดินนำปอนเข้ามา ร่างสูงยังอยู่ในชุดของแบรนด์ที่เดินแบบให้ ตอนอยู่บนแคทวอล์คว่าดูดีแล้ว พอออกมาเดินข้างนอกยิ่งดูโดดเด่น ผมมัวแต่มองด้วยสายตาชื่นชมจนลืมตอบ
"โอ๊ย" ผมยกมือขึ้นแตะหน้าผาก ตฤนดีดนิ้วเรียวเข้าใส่เมื่อครู่
"ทำหน้าเอ๋อๆ ทำไม"
"นี่เขาเรียกว่าสายตาชื่มชม"
"หึๆ" ตฤนดึงเก้าอี้ลงนั่ง ขาที่ยื่นออกมายาวมาก ผมมองด้วยความอิจฉา
"กูว่าไปเลยดีไหมคนมองฉิบหาย แล้วพวกมึงไม่คิดจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าล้างผมเลยเหรอวะ" กล้าบ่น สีหน้าออกรำคาญ แต่ผมว่าเพื่อนรำคาญที่มีคนมองปอนมากกว่า
"เจ้าของแบรนด์เขาให้ กูเลยไม่ต้องเปลี่ยนคืน" ปอนอธิบาย
"เสื้ออะไรวะแหวกฉิบหาย" กล้ามองเสื้อที่ปอนใส่ ผมเห็นปอนก้มหน้าลงซ่อนยิ้ม เพื่อนผมติดบ่วงปอนไปเรียบร้อยแล้ว
"สวยออก กูชอบ" ผมมองเสื้อที่ตฤนใส่อยู่ด้วยสายตาชื่นชม มองเห็นกล้ามเนื้อแน่นๆ ผ่านรอยแหวกของเสื้อ ของดีมันก็ต้องโชว์ แต่ดูเหมือนกล้าไม่คิดเหมือนผม เสื้อแจ็คเก็ตที่เจ้าตัวสวมอยู่ถูกถอดออกแล้วโยนไปให้ปอน
"หวงเหรอวะ" ผมอดแซวไม่ได้จริงๆ
"เปล่า"
ผมส่งยิ้มรู้ทันให้เพื่อน กล้ามองผมด้วยสายตารำคาญ "เปล่า แต่แอร์มันเย็น เสื้อบางมากเดี๋ยวก็ไม่สบาย"
ความเป็นห่วงของกล้าทำให้ผมแปลกใจ แต่คงน้อยกว่าปอนเพราะดวงตาของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความสุข
"แล้วมึงไม่ห่วงกูเหรอวะ" ตฤนนานๆ พูดทีแต่ทำเอากล้าชะงัก "เสื้อกูกับเสื้อมันเหมือนกัน"
"มึงมีแฟนแล้วมึงก็ขอให้แฟนดูแลสิวะ"
"อ๋อ” ตฤนลากเสียงยาว พยักหน้ากวนๆ “มิน่ามึงถึงดูแลปอน"
ใครว่าแฟนผมไม่ร้ายครับ โคตรร้าย พูดน้อยแต่พูดทีเล่นเอาเพื่อนผมไปไม่เป็น ต้องยกน้ำขึ้นดื่มแก้เขิน
"จะไปไหนต่อหรือเปล่าหรือจะแยกย้าย" ผมว่าปอนรู้ว่าได้เวลาเบรกเรื่องนี้แล้วเพื่อไม่ให้กล้าอึดอัดจนเกินไป ไม่แปลกเลยที่กล้าจะแพ้ทางปอน
"แยกเลยดีกว่า กูอยากอาบน้ำล้างผม" ตฤนเป็นคนตอบ
"ดีเหมือนกัน ผมเหนียวฉิบหาย" ปอนยกมือขึ้นแตะผมตัวเอง
เมื่อตกลงกันได้จึงแยกย้าย ปอนขับรถไปส่งกล้าที่บ้าน ส่วนผมอาสานั่งรถไปส่งตฤนที่คอนโด เดี๋ยวนี้ตฤนไม่ห้ามผมแล้ว ยอมให้ตามไปด้วยแต่โดยดี เพราะผมบอกตฤนว่ามันคือความสุขของผม
• • • • • • • •
"เช็ดผมให้หน่อย" ตฤนเดินออกมาจากห้องนอน ในมือมีผ้าขนหนูสีขาว แต่นั่นไม่ใช่จุดโฟกัสของผม ตฤนใส่กางเกงขายาวออกมาแค่ตัวเดียว อวดแผงอกกำยำ
"ว่าน"
"...."
ตฤนถอนใจเบาๆ เดินเข้ามาใกล้โซฟา ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น ขยับเข้ามานั่งพิงขาของผม
"เช็ดผมให้หน่อย" ผ้าขนหนูสีขาวถูกยื่นขึ้นมาให้ผม
"อ๋อ" ผมรับผ้าขนหนูมาจากมือของตฤน เริ่มเช็ดผมสีดำสนิทที่เริ่มยาวขึ้น "ตฤนต้องไปตัดผมแล้ว"
"ตัดให้หน่อยสิ"
"อยากหมดหล่อหรือไง" ผมหัวเราะขำ จินตนาการผมแหว่งๆ ของตฤนที่เกิดจากฝีมือของผม
"ตัดไปเถอะ ทรงไหนฉันก็หล่อ"
"อื้อหือ" คุณพระจันทร์ของผมหลงตัวเองใช่เล่น ผมเช็ดผมของตฤนแค่พอหมาด สอดมือเข้าไปในเส้นผมนวดศีรษะให้ตฤนเบาๆ
"อืมม" เสียงพอใจที่ดังขึ้นทำให้ผมอมยิ้ม ผมอยากทำอะไรให้ตฤนบ้างแค่เรื่องเล็กน้อยก็ยังดี
"ง่วง" ตฤนขยับตัวขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกับผม ล้มตัวลงนอนหนุนตัก
"ตฤน~" ผมร้องประท้วง เมื่อเส้นผมที่ยังเปียกอยู่โดนกางเกงที่ผมใส่ "กางเกงเปียกหมดแล้ว"
ตฤนลืมตาขึ้นมองผม "ถ้ามันเปียกก็ไม่ต้องใส่"
"จะหลอกถอดกางเกงผมเหรอ" ผมก้มหน้าลงไปใกล้ มองอีกฝ่ายด้วยสายตาล้อเลียน เดี๋ยวเถอะหน้าของตฤนต้องขึ้นสีแดงเรื่อแน่ๆ แต่เปล่าเลย ดูเหมือนคราวนี้ผมจะคิดผิด ตฤนดีดตัวขึ้นนั่ง ผลักผมลงนอนราบกับโซฟา มือใหญ่จัดการปลดกระดุมกางเกง
"เดี๋ยว~ ผมล้อเล่น" ร้องไปเถอะครับ กางเกงของผมปลิวออกไปจากขาอย่างรวดเร็ว ตฤนนั่งคร่อมสะโพก ดวงตาที่มองมาร้ายกาจ
"ตฤน" ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับตฤน
"อะไร"
"ผมว่าสภาพนี้มันแม่งๆ นะ" ผมยิ้มแห้ง ตฤนขำจนหลุดเสียงหัวเราะออกมา
"ลุกเถอะ ผมชักหวิวๆ แล้ว"
"แบบนี้เหรอ" ตฤนสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดของผม ลากนิ้วขึ้นจากหน้าท้องจนถึงยอดอก ผมดิ้นเบาๆ
"อย่าแกล้งผม" ผมร้องโวยวาย แต่เหมือนตฤนยิ่งสนุก ดวงตาและรอยยิ้มพึงใจ
"ตฤน" ผมเริ่มใช้ไม้อ้อน "นอนถอดกางเกงใส่แต่เสื้อแบบนี้มันยังไงก็ไม่รู้ ขอผมใส่กางเกงก่อนนะ" ตฤนใช้สายตาสำรวจไปทั่วตัวผม ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ทำไมช่องท้องถึงมวนไปหมดเพียงเพราะสายตาของอีกฝ่าย
"เข้าใจแล้ว ไม่เห็นยาก"
ผมยิ้มกว้างด้วยความโล่งใจ ได้ครู่เดียวก่อนจะร้องเสียงหลง เมื่อมือใหญ่จับแขนผมชูขึ้นเหนือศีรษะดึงเสื้อยืดรวดเดียวหลุดไปจากตัว
"แค่นี้ก็เรียบร้อย" สายตาของตฤนที่มองมาพอใจ
ทั้งเนื้อทั้งตัวผมเหลือกางเกงในสีขาวสะอาดตาตัวเดียว ผมมองค้อนตฤน "ดีนะวันนี้ผมใส่กางเกงในดีๆ มา ถ้าใส่ตัวที่มันยืดย้วยมาจะทำยังไง อายตายชัก"
"ก็ถอดออกสิ จะได้ไม่อายว่ามันย้วย" ผมรีบตะครุบกางเกงในของตัวเอง กลัวใจคุณหมีหน้าบึ้ง
"เล่นพอหรือยัง ผมเริ่มจะอายแล้วนะ มานอนโป๊ๆ แบบนี้อายผีสางเทวดา"
"อายแต่ผีสางเทวดาเหรอ ไม่อายฉันหรือไง"
"จะอายทำไม" ผมมองตฤนไล่จากใบหน้าลงมาจนถึงหน้าท้อง "ตฤนน่ามองกว่าผมตั้งเยอะ"
"กระต่ายเอ๋อเอ๊ย" ผมนึกว่าเดี๋ยวตฤนต้องดีดหน้าผากหรือเขกหัวผมอีกแน่ ผมจึงยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดเหม่งเอาไว้ก่อน แต่กลายเป็นริมฝีปากของผมที่ถูกโจมตีแทน แถมมือที่ยกขึ้นก็เหมือนอำนวยความสะดวกให้ตฤน เพราะคนเจ้าเล่ห์รวบข้อมือทั้งสองข้างของผมขึ้นไปจับไว้เหนือศีรษะ
"อื้อ" ผมออกเสียงประท้วง แต่รสสัมผัสที่ได้รับทำให้สมองเริ่มเบลอ หน้าท้องปวดมวน
"ตฤน" เสียงของผมแหบพร่า ตฤนไล้ปลายลิ้นไปทั่วแแนวฟัน ก่อนส่งเข้าไปดูดชิมความหวานภายใน
ผมปรือตาขึ้นเมื่อตฤนถอนริมฝีปากออก ดวงตาประสานกันในระยะใกล้ชิด ผมเผยอปากออกน้อยๆ
"ตฤน เอาจริงเหรอ"
ดวงตาคู่นั้นไหวระริกก่อนเสียงหัวเราะของตฤนจะหลุดออกมาดังลั่นห้อง ร่างสูงล้มตัวลงนอนทับผม ซุกหน้าเข้ากับซอกคอ
"กระต่ายเอ๋อ นายนี่มันไม่เหมือนใครจริงๆ"
"แต่ตฤนก็ชอบผมใช่ไมหล่ะ" ผมยิ้มกว้างแม้อีกฝ่ายไม่เห็น ยกมือขึ้นลูบหลังให้ตฤนไปมา
"อื้อ" เสียงตอบรับในลำคอแทบไม่ได้ยิน แต่ก็ทำให้ผมอมยิ้มมีความสุข ตฤนกดริมฝีปากที่ซอกคอของผม ดูดเม้มเบาๆ ผมเผยอริมฝีปากออก หัวใจเต้นรัวเร็ว
ตฤนวนเวียนประทับริมฝีปากไปทั่ว ไล่จากซอกคอลงมาถึงไหล่ ตัวของผมสั่นสะท้าน เสียงแหบพร่า
"มีแรงเหรอ ไหนว่าเหนื่อย ระวังหลับไปก่อนนะ"
"เดี๋ยวเถอะ!"
"ฮ่าๆ" ตฤนจะรู้ไหมว่าผมกำลังเขิน ถึงทำตัวเพี้ยนๆ แบบนี้ ก็คนมันไม่เคย มันตื่นเต้นไปหมด
ตฤนขยับตัวขึ้น ดวงตาคมเข้มจ้องเข้ามาในดวงตาของผม เก๊กอยู่ได้แป๊บเดียวก็เผลอยิ้ม
"ฉันเคยบอกไหมว่านายน่ารัก"
"ไม่เคย บอกสิผมชอบฟัง"
ตฤนไล้นิ้วไปตามไรผมของผม รอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนกว่าที่เคย "นายน่ารักที่สุดสำหรับฉัน"
ผมยิ้มตามตฤน ชอบที่ดวงตาคู่นี้มองมาที่ผม "คุณพระจันทร์ของผมก็น่ารักที่สุด"
"หึๆ ตกลงฉันเป็นคุณพระจันทร์หรือหมีหน้าบึ้งกันแน่"
"แล้วตฤนอยากเป็นอะไร"
ตฤนทำหน้าคิด "หมีหน้าบึ้ง"
"ทำไมล่ะ"
หน้าของตฤนขึ้นสีแดงเรื่อ ดวงตาเสไปมองทางอื่น
"บอกหน่อยเร็วผมอยากรู้" ผมเขย่าแขนตฤนเบาๆ ตื้อเพราะอยากรู้จริงๆ
"ถ้าไม่เป็นหมีหน้าบึ้งแล้วกระต่ายเอ๋อจะอยู่กับใคร"
"ตฤน" หัวใจของผมมันเต็มไปด้วยความสุข ผมยกมือโอบรอบคอของตฤน ผงกศีรษะขึ้น แนบริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากหนา แสดงออกถึงความรักทั้งหมดที่ผมมี ตฤนรวบตัวผมเข้าไปกอด ตรึงศีรษะผมไว้ด้วยมือที่ท้ายทอย ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่าใครเป็นคนจูบใคร
สมองของผมพร่าเบลอ ความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอย ผมลืมตาขึ้นมอง ตฤนอุ้มผมขึ้นจากโซฟา
"ตฤน"
"ขอฉันเถอะนะอย่าห้ามเลย ฉันอยากกอดนาย"
"อื้อ" ผมพยักหน้า เขินจนต้องซุกหน้าเข้ากับอกของตฤน
"ตฤน" ผมกระซิบเรียกเสียงเบา
"ครับ" เสียงทุ้มตอบรับอ่อนโยน ร่างของผมถูกวางลงบนที่นอน ผมสบตากับดวงตาคมเข้ม คลี่ยิ้มออกช้าๆ
"รู้ไหมว่าบนดวงจันทร์มีกระต่ายด้วยนะ ตฤนเลือกอันไหนเราก็ได้อยู่ด้วยกัน"
"...."
ดูเหมือนว่าผมจะทำให้ตฤนเขินอีกแล้ว คุณพระจันทร์เลยเลิกพูดจาหันมาลงโทษผมแทน เอาเถอะผมจะไม่ประท้วง จะเป็นเด็กดีและเชื่อฟัง เพราะการได้อยู่ในอ้อมแขนของคุณพระจันทร์คือความสุขของกระต่ายเอ๋ออย่างผม
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ปล. ตอนหน้าจบแล้วนะคะ >< Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ☾โชคดีที่วันนี้มีคุณพระจันทร์ (ตฤน&ว่าน) ★ ตอนที่ 25 [End]★ 27/06/18★ P:30 (อ่าน 216413 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก