Ep. 21
[นที]
“มันเป็นไงบ้าง”
[ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ]
“อืม”
[...]
“ขอบใจนะที่ดูแลมัน”
[ก็นั่นมันหน้าที่กูอยู่แล้ว]
“...”
[เดี๋ยวกูต้องวางสายแล้วนะ ถ้าธนูรู้ว่ากูคุยกับมึงอาจจะงอนอีกก็ได้ ไอ้บ้านั่นมันเอาแน่เอานอนไม่ได้เลย]
ผมเผลอหลุดยิ้มกับโทรศัพท์ที่แนบหูผมอยู่ “เข้าใจแล้ว”
[มึงเองก็...รีบเคลียร์ปัญหาให้ได้เร็วๆ ล่ะ]
“...”
[เห็นธนูมันเงียบๆ แต่กูเชื่อเต็มร้อยว่าแม่งก็ลุ้นเรื่องนี้เหมือนกัน]
“อืม...กูจะรีบจัดการ”
มือของผมกดวางสาย...พร้อมกับความกดดันที่เริ่มถาโถมเข้ามา
แม่งเอ๊ย...ผมหันหลังกลับไม่ได้แล้ว
“เป็นไงบ้างวะสุชาติ” ผมหันไปหาผู้ช่วยที่เพิ่งวางโทรศัพท์เช่นเดียวกัน
“ทุกคนเริ่มทำตามแผนแล้วครับคุณนที” สุชาติส่งเสียงตอบกลับมาอย่างหนักแน่น
ผมอยู่ในออฟฟิศของตัวเองที่ธนูมาเมื่อไม่กี่วันก่อน...หลังจากที่คิดจะจัดการตัวบิ๊กอย่างไอ้แพงแทนที่จะจัดการตัวเล็กอย่างไอ้พีมที่ถูกคุ้มกันหนาแน่น ผมก็เริ่มดำเนินการด้วยแผนที่ผมคิดว่าน่าจะโฉดชั่วระดับหนึ่ง แต่ก็นั่นแหละครับ...พวกนั้นแม่งอยากมาทำรุนแรงกับน้องชายของผมทำไมล่ะ
“คุณนที...พร้อมใช่มั้ยครับ”
“คอยรายงานมาเรื่อยๆ ก็แล้วกัน”
ที่จริง...ผมแม่งไม่พร้อมห่าอะไรเลย
หลังจากที่สุชาติเดินออกไปจากออฟฟิศ ผมก็ได้เปิดหน้าจอขึ้นพร้อมกับกูเกิ้ลชื่อไอ้แพง...ชื่อจริงมันชื่อว่าภัทรภพ การันต์วิสุทธิ์ และพอพิมพ์แต่นามสกุลของมันในช่องเสิร์ช ธุรกิจของครอบครัวมันก็จะโผล่ขึ้นมาเรียงกันเป็นหางว่าว
มีทั้งธุรกิจสีขาวและธุรกิจสีดำ...
แน่นอนว่าอย่างหลังคงไม่ได้ถูกสิ่งที่อยู่ในเว็บไซต์ต่างๆ พูดถึงอย่างโจ่งแจ้งนัก ไอ้แพงมันเป็นมืออาชีพกว่าผมอีก อะไรก็ตามที่ทำให้ครอบครัวมันเสื่อมเสีย มันก็จะรีบสั่งคนไปจัดการทันทีไม่ว่าจะด้วยเงินทองหรือว่ากำลังก็ตาม
อายุของมันเพิ่งจะยี่สิบหก...แต่มันก็คร่ำหวอดในวงการนี้มานาน สั่งสมชื่อเสียงด้านธุรกิจผนึกกับความโหด ทั้งๆ ที่หน้าตาของมันแม่งสวนทางกับทุกสิ่งทุกอย่างที่มันครอบครองอยู่
หน้ามันไม่เหมือนมาเฟียเลยสักนิด...
ผมกดรูปของมันขยายใหญ่ขึ้นเต็มจอ...ทุกครั้งที่ผมเห็นผมก็คิดเช่นเดิมทุกครั้ง หากมันไม่ใช่มาเฟีย ไม่ได้ครอบครองธุรกิจน้อยใหญ่ที่เป็นคู่แข่ง ผมคงทำทุกวิถีทางเพื่อลากมันขึ้นเตียงไปแล้ว
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งถอนหายใจ...เพราะนั่นคือสิ่งที่ผมจะทำในคืนนี้ มันเป็นสิ่งที่ผมหลีกเลี่ยงมานาน แต่ดูเหมือนคืนนี้ผมจะเลี่ยงมันไม่ได้ซะแล้วล่ะครับ
ในเมื่อคิดเอาไว้ว่าจะเป็นคนเหี้ย...ก็ต้องเป็นคนเหี้ยให้ถึงที่สุด
ในที่สุดก็ถึงเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ
รถของผมมาจอดหน้าบริเวณสถานบันเทิงถิ่นของไอ้แพง ตอนนี้พวกนักเที่ยวเริ่มทะยอยออกมาจากร้านเนื่องจากผับใกล้จะปิด...ผมแอบเห็นพวกนายแบบที่สุชาติเตรียมไว้เดินออกมาเช่นเดียวกัน มีหลายต่อหลายคนที่ไม่ได้ถูกไอ้แพงเลือก ซึ่งผมเองก็เข้าใจ
มันชื่อแพง...สเป็กมันก็คงต้องดูแพงสมชื่อ
ครับ...ไม่ว่ามันจะเป็นมาเฟียบ้างานแค่ไหน แต่ไอ้บ้านั่นมันก็คือผู้ชาย ยังไงมันก็ต้องเสพสุขกับใครสักคนบนเตียงอยู่วันยังค่ำ ซึ่งเรื่องนี้สุชาติได้ทำการสืบมาให้ผมเรียบร้อยแล้ว...คนที่แพงมันเลือกมักจะเป็นนายแบบที่หน้าหล่อชนิดที่ว่าค่าตัวแพงจัดหรือไม่ก็เป็นคนที่กำลังอยู่ในกระแส
ไอ้หนุ่มพวกนั้นแม่งก็ไม่ค่อยจะเกี่ยง ในเมื่อแพงเลือกพวกมันก็สนองตามที่แพงมันเสนอ บางคนก็ไม่รับค่าตัวเพราะถูกตาต้องใจแพงโดยส่วนตัว และที่เด็ดไปกว่านั้น...คือมีบางคนในนั้นเข้าไปเสนอตัวกับไอ้แพงเอง โดยที่ไม่ได้คำนึงว่าคนอย่างมันมีการ์ดอยู่ด้วยตลอดเวลา
ฟังดูอันตรายเป็นบ้าใช่มั้ยครับ...
เหมือนผมกำลังจะเล่นกับไฟยังไงก็ไม่รู้
[ได้เรื่องแล้วครับ] สุชาติโทรเข้าโทรศัพท์ของผม [คุณแพงเลือกแล้ว...ทั้งคู่กำลังจะไปต่อในอีกไม่ถึงยี่สิบนาที]
“มันเมามากมั้ย” ผมถาม
[ถือว่าเดินเซอยู่พอสมควรครับ]
“งั้นก็ดี”
[...]
“กูจะออกไปแล้ว”
[ครับคุณนที]
“เช็กให้ดี อย่าให้คนของมันสงสัย”
[ทราบแล้วครับ]
ผมรู้สึกตื่นเต้นจนคุมไม่อยู่...สิ่งที่ผมกำลังจะทำนั้นอาจจะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปเลยก็ได้หากไอ้แพงมันเอาเรื่อง ถึงแม้ว่าผมจะเตรียมการเรื่องนั้นไว้แล้วก็เถอะ แต่ผมก็อดหวั่นใจไม่ได้อยู่ดี
เอาวะ...เพื่อน้อง เพื่อน้อง ท่องไว้ว่าเพื่อน้อง!
“มึงยังไม่เลิกยุ่งกับไอ้คุณนทีนั่นอีกเหรอวะ” ตอนที่ผมลงจากรถแล้วกำลังจะเดินไปข้างหน้า...ผมก็ได้ยินเสียงบทสนทนาของคนสองสามคนลอยมา
ผมจำเป็นต้องหยุดฟังเพราะผมได้ยินชื่อของตัวเอง...
“คนเหี้ยก็ต้องได้เจอเรื่องเหี้ยๆ มันเป็นสิ่งที่ถูกแล้ว”
เสียงพีม...นี่หว่า
ไอ้เหี้ย ขนหัวลุกเลยว่ะ ผมต้องรีบหลบซ่อนตัวเพราะกลัวเสียแผนทุกอย่างที่วางเอาไว้
“พี่แพงไม่บ่นมึงแย่เหรอวะ”
“บ่นไปกูก็ไม่สนใจ...พี่มันตามใจกูอยู่แล้ว”
“ไม่รู้ดิวะพีม มึงแค่นอนกับคุณนทีเขาแค่คืนเดียวเองนะเว้ย มึงทำเหมือนมึงคบกับเขาเป็นสิบปีแล้วมึงก็โดนพี่เขาเท”
“มึงแม่งไม่เข้าใจ”
“...”
“มันนอนกับกู วันต่อมามันก็นอนกับคนที่กูกำลังจะไปจีบ ยัง...เท่านั้นยังไม่พอ”
“...” ผมไม่กล้าแม้แต่ที่จะฟังต่อ
“มันก็ยังเคยนอนกับแฟนเก่ากูด้วย...แทบจะทุกคน”
โฮลี่ชิท...
กูจะรู้มั้ยวะว่าใครเคยเป็นของมึงหรือใครกำลังจะเป็นของมึงน่ะหา ไอ้เด็กเวรนี่ ไม่มีใครเคยบอกอะไรกูเลย!
ผมเกาหัวแกรกๆ นึกเสียใจที่ตัวเองหิ้วเด็กที่อยู่ในแวดวงเดียวกันหรือรู้จักกันไปนอนด้วย ผมควรจะทำการบ้านให้หนักหรือซักประวัติก่อนว่าคนพวกนั้นรู้จักกับไอ้พีม...ไอ้เด็กเจ้าคิดเจ้าแค้นที่ผูกใจเจ็บหรือเปล่า
ผมกัดฟันกรอดตอนที่พีมกับเพื่อนๆ ของมันเดินผ่านรถของผมไป...โชคดีที่มันจำรถของผมไม่ได้ ฉะนั้นแผนเดิมของผมก็จะยังคงดำเนินต่อไป
ทีแรกผมกะจะไปคุยกับไอ้พีมตรงๆ แต่หลังจากที่มันเดินผ่านผมไป ผมก็เห็นคนของไอ้แพงเดินตามไอ้พีมอยู่เต็มไปหมดราวกับมันเป็นศุลต่านที่เป็นแขกบ้านแขกเมืองของเมืองไทย...แถมยังเยอะเป็นโขยงชนิดที่ว่าขืนผมเข้าไป ผมก็คงตายหยังเขียดลูกเดียว
ยิ่งเห็นผมก็ยิ่งรู้สึกขุ่นเคืองในตัวไอ้แพง...มากขึ้นและก็มากขึ้น
เรื่องของกูกับน้องมึง...มึงมาเสือกทำเชี่ยอะไร
ผมกลืนความโมโหหัวร้อนลงไป ก่อนจะก้าวเข้าไปยังสถานที่ที่สุชาติกับคนของผมได้เตรียมเอาไว้
สถานที่ที่ผมจะเชือดไอ้แพง...ในแบบของผม
ห้อง 717
ไม่รู้ว่าเลขห้องเป็นเลขมงคลหรือเปล่า แต่ผมหันหลังกลับไม่ได้แล้วล่ะครับ...ตอนนี้ผมกำลังรออยู่ในความมืด คอยให้นายแบบที่ผมจ้างลากตัวไอ้แพงให้เข้ามาอยู่ในห้อง ก่อนที่ผมจะ...ทำการบางอย่างเพื่อให้แพงมันยอมถอนกำลังดูแลน้องมันหรือไม่ก็ตบหัวสั่งสอนน้องมันสักเปรี้ยงสองเปรี้ยง ไม่ใช่สปอยล์จนน้องนิสัยเสียแบบนี้
“พี่แพงใจเย็นๆ สิครับ”
มาแล้ว...
ผมได้ยินเสียงคนหมุนลูกบิดประตู...จากนั้นก็เห็นเงาของคนสองคนที่กำลังกอดกันและนัวเนียกัน นายแบบที่ผมจ้างมองเห็นผมแล้ว...มันกำลังส่งสายตาให้ผมว่ามันกำลังจะส่งคนคนนี้ให้ผมรับช่วงต่อ
“จะถึงเตียงแล้ว”
นายแบบคนนั้นยังคงเล่นบทที่มันได้รับคำสั่งต่อไป...
“กู...ไม่ไหวแล้ว”
แพงมันเซ...ผมจึงต้องรับตัวของมันต่อจากนายแบบ มันคงเมาหนักมากซะจนไม่รู้ว่ามันได้ถูกผมจับตัวเอาไว้ ไม่ใช่นายแบบที่มันหวังจะได้แอ้มในคืนนี้
ถึงคราวซวยของมึงแล้วล่ะ...
“ทำไมมึงตัวหนาขึ้นวะ”
มันโวยวาย...คล้ายกับเด็กวัยรุ่นที่ฮอร์โมนพุ่งพล่าน
นายแบบคนนั้นออกไปแล้ว...ในห้อง 717 แห่งนี้จึงเหลือแค่ผมกับไอ้แพงสองคน
ให้ตายสิวะ...นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมคุ้นเคยเลยสักนิด
“มึง...” ผมไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง แพงมันรู้จักผม ผมเองก็รู้จักมัน...เรารับรู้ตัวตนของกันและกัน แต่เราสองคนไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่คำเดียว
“ไม่ต้องพูด”
“...”
“พูดมาก...เสียเวลา น่ารำคาญ”
หา...นี่ผมพยายามจะทำทุกอย่างให้มันดูถูกต้องมากขึ้นแล้วนะ แต่ไอ้บ้าที่อยู่ในอ้อมกอดผมนี่กลับรีบเร่ง พร้อมที่จะกระทำการอย่างว่าบนเตียงเพียงอย่างเดียวโดยไม่นึกเอะใจอะไรเลย
“กูคิดว่า...”
แพงผลักผมลงไปบนเตียง แสงสลัวที่อยู่ในห้องทำให้ผมมองเห็นหน้ามันไม่ค่อยชัด...แต่มันก็ยังหน้าตาน่ารัก ไม่เหมาะกับคำว่ามาเฟียเหมือนเดิม
แถมมันยังดูน่ารักมากขึ้นกว่าเก่า...โดยเฉพาะตอนที่มันต้องการจนแทบคลั่งให้ผมเห็นแบบนี้
มันไม่เหลือเค้าของความโหดเหลืออยู่แม้แต่นิดเดียว
“จูบได้ใช่มั้ย”
มือของมันเริ่มวุ่นวายกับเสื้อนอกของผม...มันพยายามจะกระชากเสื้อนอกของผมทิ้งไป
“...”
“ว่าไง...จูบได้หรือเปล่า”
อะไรกัน...เวลามันมีอะไรกับคนอื่นมันไม่ค่อยได้จูบหรือไง
...แม่งอ่อนว่ะ
“จูบได้” ผมกลืนน้ำลาย...พยายามคิดถึงเหตุผลต่างๆ นานาว่าผมควรหยุดทุกอย่างไว้ตรงนี้ แล้วพูดคุยกับไอ้แพงให้เป็นเรื่องเป็นราว
อย่างน้อยก็ต้องมีการข่มขู่กันเกิดขึ้นก่อนสิวะ ไม่ใช่เจอกันปุ๊บแล้วได้กันปั๊บแบบนี้น่ะ
แต่ไอ้แพง...กลับมีใจที่ไม่ตรงกันกับผม
มันดึงใบหน้าผมเข้าไปจูบ...แถมยังสอดลิ้นเข้ามาตักตวงความหวานในโพรงปากของผม ผมถลึงตาในความมืด มองไม่เห็นและคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ
มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ
ถ้ามันรู้ว่าจริงๆ แล้วผมเป็นใคร...มันจะหยุดอยู่แค่นี้มั้ย
ผมผลักมันออกไป...ไม่อยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันเตลิดไปไกลโดยที่มันยังไม่รู้ความจริง ถึงแม้ว่าเหตุการณ์ทุกอย่างในตอนนี้มันจะเข้าทางผมไปหมดก็เถอะ แต่ผมก็อดรู้สึกแปลกๆ กับมันไม่ได้
เหมือนผมกำลังเอาเปรียบมันอยู่...
“ทำไมผลักล่ะ” ไอ้แพงส่งเสียงกระเง้ากระงอด “ไหนบอกจูบได้...แต่ทำไมดูไม่ค่อยชอบ”
มึงก็จูบดี...แต่...
“กูไม่ใช่คนที่มึงคิดนะ” ผมพูดหยั่งเชิงไปก่อน ถึงแม้ว่าจะมีส่วนหนึ่งในใจผมที่บอกว่าผมไม่ควรจะพูดแบบนั้นออกไปก็ตาม
“งั้นเหรอ” แพงเลิกคิ้ว...ก่อนที่มันจะพุ่งเข้ามาจูบผม...อีกรอบ
ให้ตายสิวะ...
กูเตือนแล้วมึงแล้วนะ...
ผมยอมรับว่าผมเคลิ้ม...กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับกลิ่นตัวของไอ้แพงทำเอาผมมึนไปหมด แม้ว่าในใจจะรู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่นี่มันก็เกินขีดจำกัดความอดทนของผมไปแล้ว
บรรยากาศเป็นใจ อีกทั้งคนตรงหน้ายังมีความต้องการจนล้นเอ่อ คล้ายกับว่าขาดเรื่องบนเตียงเช่นนี้มานาน พอมีคนมากดเปิดสวิตช์เพียงนิดเดียวก็ตื่นตัว...พร้อมจะไปต่อจนสุดปลายทาง
ผม...ผมแม่งเริ่มไม่มีสติแล้ว
เอาไงดีวะ
ราวกับว่าไอ้แพงมันรู้ว่ามีคำถามในใจผม...มันพลิกให้ผมคร่อมร่างมันอยู่ด้านบน รั้งศีรษะของผมให้โน้มเข้าไปจูบดูดดื่มกับมันอีกครั้งหนึ่ง อีกทั้งมือมันยังซน...พยายามปลดเปลื้องอาภรณ์ของผมให้รีบหลุดหายไปไม่ให้เกะกะ
มึง...เรียกร้องเองนะ
มันเป็นไปตามแผนหมดทุกอย่างจนผมงง...แล้วผมก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ถึงแม้ว่าจะรู้สึกผิดและมองว่านี่เป็นเรื่องที่ไม่สมควรเกิดมากแค่ไหนก็ตาม แต่ท้ายที่สุด...ผมก็เริ่มอดรนทนไม่ไหว
นานๆ ทีจะมีโอกาสได้มีคู่นอนเป็นมาเฟียที่อยู่ระดับเหนือกว่า...แม่งก็ถือว่าเป็นกำไรชีวิตอย่างหนึ่งเหมือนกันนะ
หลังจากวินาทีนั้นผมก็โยนทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งไป สิ่งเดียวที่ผมคิดอยู่ในสมองนั่นก็คือปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไป
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ...ไอ้แพงทำเอาผมหลงใหลมัวเมา จากที่คิดๆ ว่าอาจจะต้องทำไปจบๆ แต่แพงมันกลับครวญครางวอนขอ อ้อนให้ผมจัดให้ตามที่มันต้องการจนผมเผลอไผล ทำในสิ่งที่เกินกว่าที่คิดไว้
มัน...ทั้งวาบหวามทั้งสุขสม
มันเป็นคู่นอนที่ผมไม่คิดว่าตัวเองจะลงเอยกับมันหลายๆ รอบแบบนี้ ไม่คิดว่าผมจะไม่สามารถหยุดตัวเอง แล้วก็ปล่อยให้อารมณ์ของผมพุ่งทะยานจนกู่ไม่กลับ...ผมหยุดไม่ได้ ผมไม่สามารถห้ามไม่ให้ตัวเองจัดการคนที่อยู่ใต้ร่าง ให้มันเลิกร้องครวญคราง ส่งเสียงว่ามันอยากได้ผม...อีกครั้ง อีกครั้ง และก็อีกครั้ง
ผมแม่งหยุดไม่ได้...แล้วผมก็ไม่คิดอยากจะหยุดด้วย
ภารกิจในคืนนั้นของผม...ใช้เวลานานมากกว่าที่คิด แปลกแต่จริงที่ผมยินดีให้มันเป็นแบบนั้น...
วิธีสลับคู่นอนแบบนี้คุ้นๆ มั้ยครับ เชื่อว่าคุณคนอ่านคงจำได้นะ
ครับ...ผมก็อปวิธีนี้มาจากไอ้ธนู น้องชายของผม
[ มีต่อนะคะ ]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
