หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ✈️ เรื่องมันสั้น เมื่อผนังกั้นไว้ [จบ]

[Anynomous]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



 

[Anynomous]

..เรื่องมันสั้นเมื่อผนังกั้นไว้..

DAY 1



ชายร่างสูง ลงพุงนิดๆ.. ริ้วรอยบนใบหน้าบ่งบอกอายุที่มาได้ครึ่งทางของเลขสาม..
รอยคล้ำใต้ขอบตารวมถึงสภาพอิดโรยที่เห็นได้ชัดจากการเดินลากเท้า ..การเคลื่อนไหวที่ไม่ทะมัดทะแมง..

เขาไขกุญแจห้องเช่าอย่างเชื่องช้าก่อนจะเดินเข้าไปทิ้งตัวลงนอนบนฟูกสีขาว..

แข็ง..ชื้น..ไม่มีแม้กระทั่งผ้าปูเตียง..


กล่องกระดาษสีน้ำตาลวางระเกะระกะอยู่รอบๆห้อง..
กล่องใส่เสื้อผ้าอยู่มุมหนึ่ง.. กล่องใส่เอกสารอยู่มุมหนึ่ง.. ของใช้ส่วนตัวก็อีกมุมหนึ่ง..




"กริ๊งงง..."


เสียงโทรศัพท์บ้านรุ่นเก่าแบบที่สมัยนี้คงไม่มีใครใช้แล้วดังขึ้น..
ชายวัยกลางคนกลิ้งตัวบนฟูกหนึ่งตลบและเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มาแนบหู



"ฮะโหล แม่"


..เนื่องจากคนที่จำเบอร์นี้ได้..มีแค่แม่ของเขาคนเดียว..จึงไม่ต้องเดาเลยว่าใครผู้อยู่ปลายสาย..
แม่ของเขาอายุมาก..และเป็นโรคอัลไซเมอร์.. เธอจำได้แต่เรื่องเก่าๆ.. ความทรงจำเก่าๆ..


อาทิเช่น.. เบอร์โทรศัพท์บ้าน.. หรืออาชีพของเขาเมื่อสิบปีที่แล้ว..



"เรย์ เป็นยังไงบ้างลูก กินข้าวหรือยัง..อยู่กับหนูดาหรือเปล่า"


..เหนื่อยชิบหายเลยแม่.. ข้าวไม่ได้กินตั้งเเต่เช้า.. ดาโดนรถชนไปสวรรค์ตั้งแต่สองปีก่อนแล้วแม่..

เขาถอนหายใจ..



"สบายดีครับแม่.. กินแล้วครับ.. ผมไม่ได้อยู่กับดา.. แม่กินอะไรยัง"




"กินแล้วลูก ดูแลตัวเองด้วยนะ แม่เป็นห่วง.."



ชายร่างสูงพยักหน้าแม้จะไม่ได้เอ่ยถ้อยคำอะไร.. เขาบอกให้แม่สบายใจได้ เขาดูแลตัวเองได้..
ก่อนจะวางหูโทรศัพท์แล้วล้มตัวลงนอน..






"ตืด... ตืด.. ตืด.."


เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น..ชายวัยกลางคนที่ตอนนี้เริ่มจะหัวเสียเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์..
เมื่อเห็นว่าใครเป็นผู้โทรมาก็กดรับสายอย่างรวดเร็ว..




"เป็นเหี้ยอะไรอีกล่ะ ไอ้พจน์"



เขากระเเทกเสียงให้ลงไปตามสาย..ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความขุ่นใจ..



"ลูกค้าตามแก้งาน กูบอกแล้วให้ใส่สีลงเยอะๆให้มันดึงดูด!"


"สีเยอะกว่านี้ก็ My little pony แล้วไอ้สัสสส แม่งจะอะไรนักหนา.. แก้รอบที่ร้อยได้แล้วมั้งเนี่ย..
กูก็ทำตามที่บรีฟกันไว้ตอนแรกแล้วไม่ใช่รึไง.."


"บ่นเหี้ยไรเยอะแยะ..เงินก็รับไปแล้ว..ไม่ทำก็เอาเงินคืนมา กูจะได้เอาไปให้เด็กๆรุ่นใหม่เขาทำ"


"ไอ้ห่า..นี่เพื่อนนะเว้ย.."

ชายวัยกลางคนสบถด่าเพื่อน..แม้จะต้องยอมรับความจริง..

เขามันคนล้มเหลว..อายุก็มาได้ครึ่งทาง..หลักสามกว่าๆแล้ว.. แต่ยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง..
อาชีพฟรีแลนซ์นี้มันก็เท่ดีอยู่หรอกสมัยยังหนุ่มกว่านี้..แต่พออายุปูนนี้แล้วยังต้องมารับงานเป็นชิ้นๆเพื่อให้มีเงินกินข้าวในแต่ละเดือน..ไหนจะส่งให้แม่ที่เจ็บป่วยออดๆแอดๆอยู่เสมออีก..


เขายอมรับว่าตัวเองเป็นชายวัยกลางคนที่ล้มเหลวในการใช้ชีวิต


..ยอมรับอย่างไม่มีคำแก้ตัวใดๆ



เรย์มองสภาพห้องเช่าราคาถูกที่ตนพึ่งย้ายเข้ามาไม่กี่วันก่อนแล้วถอนหายใจ..


ห้องโทรมๆ..คนโทรมๆ!..



..เอ้อ..เหมาะสมกันดี




ชายวัยกลางคนตัดสินใจพักสายตาเพื่อให้คลายจากความเหนื่อยล้า..
และเพื่อที่จะ'ตื่น' มาทำงานอย่างเต็มที่อีกครั้ง.. ในเวลาค่ำคืน.. เวลาที่เป็นของเขา..







01.24 น.




"ไอ้ชิบหาย..เท่านี้พอใจยัง"

เขาบ่นผ่านวิดิโอคอลกับเพื่อนร่วมงาน.. ก่อนจะเอนหลังลูบพุงกลมๆของตน..
ไอร้อนจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ทำให้แว่นที่เขาใส่ตอนทำงานมีฝ้าขึ้น..


น่าหงุดหงิดชะมัด..


"เอออ..ทำแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ.."

ไอ้พจน์..ชายวัยกลางคนที่หน้าตาบ่งบอกว่ามีเชื้อสายจีนเข้มข้นพูดกลับมา.. เรย์ยกถ้วยมาม่าขึ้นซด..

"แต่แรกห่าอะไรล่ะ..ลูกค้าไม่ได้บอกแบบนี้เลย..มึงก็รู้..ซู้ดดด"


"ไอ้สัส..ทุเรศ ออฟไลน์ไปแดกไป.."

เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยของเขาด่า..ก่อนจะกดออฟไลน์ไป..
เรย์บ่นกระปอดกระแปดตามหลัง..

ตอนมหาลัยก็ทำโปรเจ็คจบมาด้วยกัน..
ไหงจบมาเเล้ว มันได้ทำงานเป็นเอเย่นต์หางาน.. ส่วนเขาต้องมางกๆ ทำงานตามใบสั่งลูกค้าจนผมจะหงอกแบบนี้ด้วย..







"โอ๊ย ลุง.. กินเงียบๆหน่อยเหอะ ผมหิว!"



เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นผ่านผนังห้องที่ทั้งบาง..ทั้งโกโรโกโส..




เมื่อเรย์มองไปจึงพบว่า..ผนังห้องมีส่วนหนึ่งที่เป็นรูขนาดเท่ากำปั้น..แต่เหมือนมีใครบางคน..
 อาจจะเป็นเจ้าของห้องคนเก่า..หรือไม่ก็ป้าเจ้าของห้องเช่า.. เอากระดาษสีฟ้าแปะทับไว้.. เนียนไปกับสีทาผนังห้อง..



"โห..ห้องมันอนาถขนาดนี้เลยเหรอวะ.. กูพึ่งเห็น"


"อนาถแบบที่มีแต่คนแบบลุงมีปัญญามาเช่านั้นแหละ"

เสียง..เป็นเด็กหนุ่ม..น่าจะวัยรุ่น..


"เอ็งอย่าพูดดีไป..เอ็งก็อยู่!"

ชายวัยกลางคนตะโกนกลับก่อนจะยกถ้วยมาม่าซดต่อแบบไม่สนใจเพื่อนข้างห้องเลยสักนิด..


"ผมอายุ 22 ..ไม่มีปัญญาหาเงินเอง! แต่ลุงอ่ะ..แก่ขนาดนี้ยังต้องมาอยู่ที่นี้..อีกเดี๋ยวคงต้องไปสถานสงเคราะห์ละมั้ง!"



"หน็อย..ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนะเอ็ง..โผล่หัวมาสิ พ่อจะตบป๊าบเข้าให้!"


เขาตะโกนด่าไอ้เด็กหนุ่มไม่รู้สัมมาคารวะข้างห้องก่อนจะหันมากดแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ตรงหน้าก๊อกๆแก๊กๆ..




"ทำไรอะลุง"


"เสือกนะเอ็งนี่..งานนะซีวะ.."


"ดึกขนาดนี้เนี้ยนะ.."


"เออ กูฟรีแลนซ์ไง รู้จักป้ะ.."


"อ๋อออ..ห้ามเหนื่อย..ห้ามพัก...ห้ามรักหมา.."


"หมอโว้ย ไอ้ห่า"

เขาด่าไอ้เด็กข้างห้องไปก่อนจะคิดว่าไอ้หมอนี่มันมีอารมณ์ขันดี..


"ว่าแต่เอ็งเถอะ..ชื่อแซ่อะไรล่ะ"


"ผมชื่อมิก..มิกซ์ แบบผสมอ่ะ รู้จักป้ะ"

ไอ้เด็กห้องข้างๆลากเสียง..ซ..เสียยาว.. จนเขาอดขำไม่ได้..


ชายวัยกลางคนฟังแล้วหันมาให้ความสนใจกับงานตรงหน้าต่อ..สักพักเขาก็ได้ยินเสียงจากห้องข้างๆอีกครั้ง..


"แล้วลุงชื่อไรอ่ะ"


"เรย์.. แล้วนี่มึงไม่นอนเรอะไอ้มิกซ์ อยู่ทำอะไรดึกดื่น พรุ่งนี้ไม่มีเรียนไง?"


"อ่านหนังสือไงลุง เดี๋ยวจะนอนละ"

สักพักเสียงจากทั้งสองฝั่งก็เงียบไป.. นานๆทีชายวัยกลางคนจะได้ยินเสียงลุกเดินจากห้องข้างๆบ้าง..
เขาคิดว่าอยู่ทำงานดึกๆโดยมีเพื่อนก็ไม่เลวเหมือนกัน..


แม้จะกวนตีนไปบ้างก็เหอะ..



เมื่อเวลาล่วงเลยไปจนเข็มนาฬิกาบอกเวลาเกือบตีสาม
ชายวัยกลางคนได้ยินเสียงเด็กหนุ่มดังลอดผ่านผนังบาง


"นอนยังลุง"


"กำลัง"


"งั้นผมนอนก่อนนะ"


"เออ.."


สักพักชายวัยกลางคนก็ได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงไม้เก่าคร่ำคร่า..


เฮ้อ..ห้องไหนๆก็มีมาตรฐานไม่ต่างกัน..นี้สิ..ห้องเช่าโกโรโกโสทุกระดับประทับใจของแท้!





DAY 5




"เดี๋ยวกูดูดบุหรี่แปป"

ชายวัยกลางคนพูดกับเด็กหนุ่มขณะที่กำลังจะหยิบซองบุหรี่ขึ้นมา


"อันตราย มีแต่สารพิษ"


"แหม..เรียนหมอรึไงเอ็ง"


"อื้อ"


บร๊ะ!!..นี่เขาได้เด็กเรียนหมออยู่ข้างห้อง..ตีซี้กับมันไว้ไม่อดตายแล้วกู..

ชายวัยกลางคนคิดในใจ..


"มิน่าอ่านหนังสือดึกดื่น ขยันเนอะเรา"


"ไม่อ่านไม่ได้น่ะลุง..โดนกินหัวในวอร์ดเอา"


"คืออะไรวะ"


"โดนรุ่นพี่ อาจารย์หมอ ยิงคำถามกับต่อว่าเวลาตอบไม่ได้ ด่าต่อหน้าคนไข้ก็ยังมี ที่หนักสุดคือโดนด่าให้ลาออกก็มีนะลุง.."


"โถ..แค่ด่ามันจะอะไรมากมาย..ถ้ารู้แล้วคงไม่มาเรียนหรอก..ใช่ไหมวะ.."


"มันใช้ไม่ได้กับคณะผมอ่ะดิลุง..ทุกอย่างแม่งยัดๆมาให้เรียนจนหมดแล้ว เหลือแต่ต้องจำให้ได้.. ชื่อยา Criteria นู้นนี่นั่น..คือถ้าไม่นั่งอ่านเอาจนตาเปียกตาแฉะนี่ก็ไม่รู้จะหาอะไรไปตอบอาจารย์อ่ะดิ"

ไอ้เด็กห้องข้างๆบ่นมา ทำเอาคนฟังอย่างเขาเซ็งไปด้วย..


"เหนื่อยเนอะ..งั้นข้าไปดูดหรี่แปป"


"อย่ามาเนียน..มันไม่เกี่ยว ลดๆลงบ้างนะลุง..สุขภาพอ่ะ สำคัญ"


สักพักเด็กหนุ่มห้องข้างๆก็เงียบไป..คงจะกลับไปอ่านหนังสือต่อ.. ส่วนเขาก็มองบุหรี่ในมือด้วยความลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง..ก่อนจะหยิบขึ้นมาสูบแล้วเดินไประเบียง..


ช่วยไม่ได้ก็คนมันติดนี่นา...


หลังจากสูบบุหรี่เสร็จ ชายวัยกลางคนก็กลับมานั่งทำงานต่อหน้าคอมพิวเตอร์จนเวลาล่วงเลยไม่เกือบตีสาม..
สักพักก็มีเสียงราตรีสวัสดิ์จากห้องข้างๆ..เสียงเตียงเอี๊ยดอ๊าด..และทุกอย่างก็เงียบไป


เขาเองก็ควรได้เวลานอน






DAY 7




"ไอ้เหี้ยพจน์นี่หาแต่งานยากมาให้กู"


"เพื่อนเหรอลุง"


"เออ..เพื่อนซี้เลยล่ะ..เอางานมาให้ก็ดีอยู่หรอก..แต่ลูกค้าชอบมีปัญหาทุกที.."


"ลูกค้าก็งี้..ทำใจเหอะ ทำงานบริการ.."


"ข้าก็ทำใจมาได้เกือบ 20 ปีล่ะ.."


"แล้วเอ็งล่ะ เป็นไงมั่งช่วงนี้"


"ก็เรื่อยๆแหละ..เรียน.. ตอนนี้ขึ้นเมด.. อายุรศาสตร์น่ะลุง.. ภาควิชานี้นี่ขึ้นชื่อเรื่องความโหด ความเนี้ยบ.. ผมยังกังวลอยู่เลยว่าจะผ่านไหม.."


"เดี๋ยวก็ผ่านไปได้น่า.. เอ็งขยันจะตาย"


"ก็คงงั้นมั้ง"


"เออ เอ็งเรียนหมอใช่มะ..ข้ามีเรื่องจะถามเนี่ย แม่ข้าเป็นอัลไซเมอร์ มันรักษาได้ไหมวะ.."


"อืออ..ใช่คนที่ลุงชอบคุยโทรศัพท์กริ๊งๆด้วยป้ะ.."


"ไอ้ห่า..แอบฟังเหรอ!"


"ไม่ได้แอบ! โถ..เสียงอะไรก็ได้ยินทั้งนั้นแหละ!..ห้องมันบางจะตาย"


"เออ นั่นแหละ"


"..อัลไซเมอร์นี้คนเป็นกันเยอะนะ..แถวนี้ก็มีคน..จริงๆมันรักษาให้หายไม่ได้น่ะลุง ได้แต่ประคับประคอง ไม่ให้อาการเลวร้ายลง ตอนนี้แม่ลุงยังใช้ชีวิตประจำวันได้ตามปกติใช่ปะ.."


"..ก็น่าจะได้นะ..ยังโทรหากูได้..แม้แกจะจำได้แต่การหมุนโทรศัพท์แบบเก่าก็เหอะ.."


"ลุงนี้รักครอบครัวดีเนาะ..อุตส่าห์หอบโทรศัพท์บ้านมาเพราะแม่..เด็กติดแม่"

เสียงเด็กหนุ่มห้องข้างๆออกแนวล้อเลียน


"ถ้ามึงโตขึ้นกว่านี้มึงจะรู้ไอ่มิกซ์ ไม่มีใครรักมึงเท่าครอบครัว..ไม่มีหรอก..
จะเพื่อนรัก เพื่อนสนิท จะแฟน จะเมีย... แต่จะหาใครรักมึงเท่าคนในครอบครัว..โดยเฉพาะแม่..ไม่มี"


"ก็คงงั้น"

เด็กหนุ่มห้องข้างๆตอบกลับมา

สักพักห้องทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบ..เรย์ตั้งหน้าตั้งตาทำงานของเขาต่อ..ส่วนไอ้เด็กมิกซ์ห้องข้างๆ ก็คงตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่อ..


กิจวัตรประจำวันก็เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ..

จนถึงเวลาเกือบจะตีสาม ชายวัยกลางคนได้ยินเสียงบอกราตรีสวัสดิ์ เสียงเตียงเก่าคร่ำคร่าลั่นเอี๊ยดอ๊าด..

สักพักห้องทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบของราตรีกาล...





DAY 15



"แค่อยากเป็นคนที่ถูกรัก~ แค่อยากเป็นคนที่ถูกใคร สักคนเข้าจายย"

เสียงร้องเพลงดังมาจากข้างห้อง ชายวัยกลางคนส่ายหัว..


"ไอ้มิกซ์ อารมณ์ไหนวะเอ็ง"


"ร้องเป็นป่าวลุง..แค่สบตาช้านละช่วยบอก ว่าเรายังรักกันด้าย~"


"มึงอย่ามาเอาดีทางนี้นะ..กูขอละ"
เขาตะโกนตอบเด็กหนุ่มห้องข้างๆไป..


"ลุงมีแฟนยัง!"


"อารมณ์ไหนของมึง"


"ตอบมาน่าา"


"เคยมี..แต่เสียไปล่ะ..ถูกรถชน สองปีแล้ว"

เรย์ตอบก่อนจะหวนนึกถึงกานดา..แฟนสาวของเขา..คนที่คบมาตั้งแต่เรียนมหาลัย..
ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา..ครอบครัวเรารู้จักกัน..จริงๆถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด..ตอนนี้เขาคงจะเเต่งงานกับดาไปแล้ว..


"..เสียใจด้วยนะลุง.."


"อื้อ ไม่เป็นไรหรอก มีพบก็ต้องมีจาก"


"..ทำใจได้ไงวะ.."


"ไม่ได้หรอก..แต่ข้าก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่า..บางที..ชีวิตมันก็อย่างนี้นะไอ่มิกซ์..
มีสิ่งที่เราบังคับได้ มีสิ่งที่เราบังคับไม่ได้.."



"ทำไมไม่บังคับให้ได้ทั้งหมดเลยวะ.."

เด็กหนุ่มบ่นผ่านผนังห้องมาเบาๆ..ชายวัยกลางคนถอนหายใจ..


"ไม่รู้สิ พวกคริสต์ก็บอกเป็นบททดสอบ ทางพุทธก็บอกเป็นเวรกรรม แต่ส่วนตัวกูเนี่ย.."


"กูว่ามันเป็นอย่างนั้นของมัน..เป็นเรื่องธรรมดา"



"คบกันนานป่าวลุง"


"ตั้งแต่มหาลัย"


"เคยมีอะไรกันยัง"


"เอากันจนน้ำออกมาเป็นกะละมังได้ละมั้ง.."


"โห..โลกของผู้ใหญ่!.."


"อย่าบอกนะมึงยังไม่เคย.."


เสียงเด็กหนุ่มห้องข้างๆเงียบไป และชายวัยกลางคนก็ขำพรืด..
แต่หลังจากนั้นต่อให้เขาแซวอย่างไร ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเด็กหนุ่มห้องข้างๆเลย


สักพักเมื่อนาฬิกาบอกเวลาใกล้ตีสาม เขาจึงชิงบอกราตรีสวัสดิ์ก่อนเด็กหนุ่มจะพูด..
แต่คราวนี้มีเสียงตอบกลับ..



ค่อยใจชื้นหน่อย..นึกว่าจะงอนเสียแล้ว


หลังจากนั้นมีเสียงเตียงเก่าคร่ำคร่าลั่นเอี๊ยดอ๊าดจากห้องของทั้งคู่..ก่อนที่ทั้งราตรีจะกลับมามีเพียงความเงียบ..

[Anynomous]

DAY 30





"ซี้ดดด...อ่า..."


ชายวัยกลางคนกำลังช่วยตัวเองด้วยการดูคลิปวิดิโอจากเว็บไซต์..ในขณะที่มือก็เลื่อนกระตุ้นสัมผัสให้แกนกลางที่ชูขึ้นมาท้าทาย..


หลังจากเสร็จสมอารมณ์หมาย..เขาก็ทำการเช็ดน้ำรักขาวขุ่นที่เปรอะเปื้อนออกด้วยกระดาษทิชชู่..





"เสร็จแล้วเหรอลุง"



"มีมารยาทหน่อยซีวะ ไอ้ห่า..ตอนมึงว่าวกูยังไม่กวนเลย"

ชายวัยกลางคนตอบกลับไอ้เด็กข้างห้องไปด้วยเสียงขุ่นมัว..

เขาทั้งสองกลายเป็นเพื่อนสนิทต่างวัยภายในเวลาไม่นาน
ก็ทั้งคู่แลกเปลี่ยนเรื่องราวของกันและกันรวมถึงมุมมองต่างๆอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน..


"ก็อยากคุย"


"เหงารึไงเอ็ง"


"ลุงไม่หาแฟนอ่ะ จะได้ไม่ต้องช่วยตัวเอง.. รึว่าลืมคุณดาไม่ได้?"
เด็กหนุ่มข้างห้องตัดบทเปลี่ยนมาถามเขาซะงั้น..


"ไอ้นั่นก็ส่วนหนึ่ง..อีกส่วนคือ ..เฮ้อ.. อย่างกูนี่จะมีสาวที่ไหนเหลียวแลล่ะวะ.. "


"อื้อจริง แก่ก็แก่ อ้วนลงพุง.."


"หน็อย เอ็งนะเอ็ง ได้ทีพูดใหญ่เชียวนะ.."


"ออกกำลังกายกันไหมลุง วันละ 30 นาที.."


ไม่พูดเปล่า..เด็กหนุ่มข้างห้องเปิดเพลงออกกำลังกาย ก่อนเขาจะได้ยินเสียงกระโดดย่ำเท้าของเด็กหนุ่ม..


"เอ้าลุง ลุก!!"


"โบก โบก โบก แล้วก็โบก โบก โบก ขวาโบก โบก โบก ซ้ายโบก โบก โบก"


"ลุง! เร็วๆสิ.."

เมื่อเสียงของเด็กหนุ่มข้างห้องยังคงเร่งเร้า..ชายวัยกลางคนจึงค่อยๆขยับตัวด้วยความเกียจคร้าน..


"เออๆ กูโบก โบก โบก.."

"อย่าช้า!! เร็วกว่านี้!!"



"กูจะโบกหัวมึงเนี้ย!!"




"โบก โบก โบก แล้วก็โบก โบก โบก ขวาโบก โบก โบก ซ้ายโบก โบก โบก~~"






DAY 64





"แล้วไอ้ห่านั้นแม่งก็ได้เอไป..คือมันเเค่เป็นลูกรักอาจารย์..กับเป็นคนหล่อ.. นี้เรื่องจริงนะลุง.. มาตรฐานมันอยู่ตรงไหนวะ..กูอ่านแทบตาย"


"ข้อสอบรั่วเหรอมึง"


"เออ ผมว่างั้นแน่ๆ.. แม่งโง่จะตาย"



"ไอ้มิกซ์..มึงได้เกรดอะไรล่ะ.."


"บีบวก"


"ไอ้ห่า!! มาใกล้ๆกูจะตบป้าบเข้าให้! ห่างกันแค่นิดเดียว!!"


"0.5 มันดึงลงเยอะอยู่นะลุง.. ผมแม่งต้องหาทุนด้วย.. ไม่ได้รวยมาแต่อ้อนแต่ออด"


"เออ..แต่มันผ่านไปแล้วนี่หว่า..มึงก็ทำอะไรไม่ได้ถูกมะ.."


"ผมไม่อยากผิดพลาด"


"มันเป็นไปไม่ได้หรอกไอ้มิกซ์..ถามกูได้เลย..กูเนี้ยเจ้าพ่อแห่งความผิดพลาด..นักผิดพลาดตัวจริง ถ้ามีทางเลือกอะไรสักอย่างในชีวิต..กูก็มักจะตัดสินใจผิดเสมอ..กูก็ยังอยู่รอดมาจนถึงวันนี้ได้"

ชายวัยกลางคนพูดก่อนจะย้อนนึกถึงอดีต..
เด็กหนุ่มข้างห้องหัวเราะเบาๆ


"เออแต่ดูจากสภาพลุงน่าจะผิดพลาดเยอะอยู่..ผิดอะไรบ้างล่ะลุง.."


"ตอนกูอยู่ม.ศ.5 กูสอบได้วิศวะ..ไม่ใช่เล่นๆนะกูเนี้ย.. พ่อแม่ก็อยากให้เรียนจะตายห่า สมัยนั้นพ่อกูยังไม่ตาย ละพ่อเป็นนายช่างใหญ่ไง๊..กูก็เด็กดื้อ ชอบอะไรแบบนอกๆ.. กูเลยมาเรียนออกแบบ.. เอาตามใจกูเลย พ่อก็ตัดหางปล่อยวัด มีแต่แม่ที่แอบส่งเงินมาให้.."


"กูตัดสินใจไม่คุยกับพ่ออีกเลย..ตอนนั้นวัยรุ่นไง๊..ช่างพ่อง.. จนพ่อตายนั่นแหละ.. กูรู้ข่าวเพราะแม่โทรมาบอก..
กูเป็นลูกคนเดียว..พอกลับไปงานศพพ่อกูถึงรู้.. พ่อเขียนจดหมายหากูเป็นสิบๆฉบับ..แต่ส่งไม่เคยถึงเพราะเเกไม่มีที่อยู่กู..แม้แต่จะโทรหาแกสักครั้งกูยังไม่เคย.."




"..ฮึก.."

ชายวัยกลางคนได้ยินเสียงสะอื้นของเด็กหนุ่มข้างห้องดังออกมา..


"อ้าวๆ คนร้องต้องเป็นกูเนี้ย .. มันนานแล้วมึงไม่ต้องร้องหรอก ไอ้ลูกหมา..ถือซะว่ากูเล่าประสบการณ์ให้ฟังละกัน.."


"นี่ยังแค่จิ๊บๆนะ..ความผิดพลาดของกูเนี่ย"


"วันนั้นกานดาโทรให้กูไปรับ..แต่กูติดงานด่วน .. ด้วยความที่เขาเป็นห่วงกู ไม่อยากให้กูเป็นธุระเลยขึ้นแท็กซี่กลับเอง..แท็กซี่นั่นก็เบาใจได้น่ะ..แต่ไอ้รถที่เมาแล้วขับสวนมานี่สิ..ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ.. ประสานงานกัน..
คาที่ทั้ง 5 ราย.. คนขับ 1 แฟนกู 1 เด็กวัยรุ่นอีก 3.. กูยังคิดจนถึงทุกวันนี้ว่าถ้ากูบอกปัดงาน..รีบไปรับดา..ดาคงไม่ตาย.."


คราวนี้เป็นชายวัยกลางคนที่เงียบไป..



"ที่กูเล่าเนี้ยไม่ได้อยากให้มึงเศร้านะ.. กูแค่อยากบอกว่า.. ต่อให้กูผ่านเรื่องผิดพลาดมามากมายขนาดไหน..
บางเรื่องก็เหี้ยจนกูก็แทบจะทนไม่ได้.. แต่กูก็ยังมีชีวิตอยู่ กูผ่านมามันมาได้.. เชื่อกูเถอะ .. แค่มีชีวิตมึงจะผ่านมันมาได้หมดนั่นแหละ.."




"เอ้า..ถึงเวลาประจำวันของเราเเล้ว.."



ชายวัยกลางคนพูดก่อนจะเลื่อนเมาส์ไปคลิกวิดิโอในยูทูป..



"...โบก โบก โบก แล้วก็โบก โบก โบก ขวาโบก โบก โบก ซ้ายโบก โบก โบก~~"






DAY 92



ชายวัยกลางคนที่ตอนนี้พุงไม่พลุ้ย.. หน้าตาดูสะอาดสะอ้านเผยให้เห็นความหล่อเหลาเมื่อครั้งยังเยาว์ปรากฎขึ้นในกระจก..



"พร้อมไหมลุง พรุ่งนี้.."



"นัดเดทนี้น่ะเหรอ.. อืมม พร้อม.. มั้ง"



"เอาดีๆนะ.. จะได้ไม่ต้องมาช่วยตัวเองให้ผมฟังอีก.."


"ไอ้สัสมิกซ์.. เดี๋ยวกูเอาฟาดหน้า"


"เหมือนโดนนิ้วจิ้มอ่ะ"


"เคยเห็นเหรอ..อันเท่าขานะเว้ย"


"ขาไก่เหรอ.."


"เด็กเปรต! กูมีเมียแล้วเดี๋ยวมึงจะเหงานา"


"ลุงจะกล้าพาเมียมานอนห้องไหมละ ถ้ากล้า ผมก็ไม่เหงา"


"ทำไมวะ"


"จะฟังหนังสด"


"เด็กเหี้ย"


"ลุงหื่น"


"เด็กนรก"


"ลุงบ้ากาม"


"ข้าบ้ากามยังไงวะ.."


"ไม่รู้.. อยากด่า!"




"มาลุง ซ้อมกันอีกสักรอบ"


"อะแฮ่ม.. สวัสดีครับ.. ผมชื่อเรย์.. ธนพล นะครับ.. ทำงานเป็นกราฟฟิกดีไซเนอร์ครับ"


"บริษัทอะไรคะ.."

ชายวัยกลางคนกระตุกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงเด็กหนุ่มข้างห้องดัดเสียงเล็กเสียงน้อยผ่านผนังมา


"ผมทำอาชีพอิสระครับ ไม่มีบริษัท"


"แปลว่าหลักลอย..ไม่เป็นหลักเป็นแหล่งใช่ไหมคร๊ะ"


"ไอ้สัส..อย่าขยี้!"


"เอ่ออ..แล้ว..ที่บ้านคุณทำอาชีพอะไรคะ ครอบครัวมีธุรกิจไหม.."


"พ่อตายแล้ว ส่วนแม่เป็นอัลไซเมอร์ครับ..ถุ้ยย!! ไอ้มิกซ์!! เอาเรื่องที่สาวจะถามจริงๆดิวะ!!"


"..แล้วว ปกติ งานอดิเรก คุณเรย์ทำอะไรคะ.."

เออ..ค่อยใช้ได้ขึ้นมาหน่อย..


"ออกกำลังกายครับ..ผมเต้นแอโรบิค"


"เต้นT25กะเด็กข้างห้อง.. มันไม่เท่เลยน่ะลุง..มันควรฟิตเนส เล่นเวท อะไรเทือกนั้นป้ะ.."


"แล้วให้กูโกหกรึไง? เผื่อเขาตกลงคบกูจริงกูไม่ต้องเสียเงินไปเข้าฟิตเนสจริงๆเหรอวะ!"


"เขาไม่ตกลงหรอกน่า.."


"เอ้า! ไอ้ห่านี่!"






DAY 103



"ไอ้เรย์ ช่วงนี้มึงมีสาวหรือไง หุ่นดี ดูแลรูปร่างหน้าตา แต่งตัวก็ดีขึ้นนะมึง"

พจน์แซวเพื่อนสนิทเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวเรย์..ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว..


"อะไรทำให้มึงคิดงั้นวะ"


"ก็ดูมึงดิ้..ไม่ปล่อยเนื้อปล่อยตัว..เหมือนมีคนดูแล..เหมือนเมื่อก่อน"

พจน์ละไว้ว่าเมื่อก่อนนั้นคือช่วงที่กานดายังมีชีวิตอยู่.. เรย์ส่ายหัว..
อยู่ๆก็คิดถึงไอ้เด็กกวนโอ๊ยข้างห้องขึ้นมา..


"ไม่รู้ดิ..คนดูแลเหรอ.."


ก็คงมีมั้ง..ชายวัยกลางคนคิดถึงความจ้ำจี้จ้ำไชของเพื่อนสนิทต่างวัยแล้วอมยิ้ม..
ไหนจะเรื่องให้เขาลดบุหรี่ ออกกำลังกาย กินอาหารที่มีประโยชน์..
ช่วยหาการแต่งกายที่กำลังนิยม.. และอื่นๆอีกสารพัดบรรยายไม่หมด..


นี้เรียกว่าดูแลหรือเปล่านะ..



"อาจจะมีมั้ง.."



"น่านนน..เปิดใจสักทีนะมึง..ว่าแต่ เป็นใครวะ สวยป่าว รุ่นไหน เด็กสาวหรือสาวใหญ่.."



เรย์ไม่ตอบเพื่อนแต่ขมวดคิ้ว...



จะว่าไป..ตั้งแต่รู้จักกันมา..


เขายังไม่เคยเห็นหน้าค่าตาของไอ้เด็กหนุ่มข้างห้องที่ชื่อมิกซ์เลย..




แปลกดีที่เราส่งผ่านความห่วงใย ความสนิทสนมกันโดยที่ไม่ได้เห็นหน้ากันด้วยซ้ำ..
แต่จะแปลกกว่านี้หากเรายังไม่เห็นหน้ากันอีก ในเมื่อเขาตระหนักได้แล้ว..




แค่เคาะประตูไปข้างห้องก็เจอ..




ชายวัยกลางคนคิดดังนั้นก่อนจะเตรียมตัวกลับห้องเช่าโกโรโกโสด้วยจิตใจปรีดา..









"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"


เรย์ยืนเคาะประตูอยู่นานแต่ไม่มีเสียงตอบ..

สงสัยไอ้มิกซ์ยังไม่กลับห้อง.. วันนี้เขาซื้อคุ้กกี้ช็อกโกแลตจากร้านขนมชื่อดังในห้างที่เจ้าตัวชอบบ่นว่าอยากกินนักกินหนามาให้ด้วย..


เจอกันครั้งแรกมันต้องมีของติดไม้ติดมือหน่อย..



แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นวี่แววของเด็กหนุ่มว่าจะกลับห้อง
ชายวัยกลางคนถอดใจก่อนจะกลับเข้ามานั่งทำงานในห้องตามเคย..






1.24 น.



"เป็นไงบ้างลุงวันนี้"


เสียงคุ้นเคยดังมาจากห้องข้างๆ.. เด็กหนุ่มมักจะถามเขาเช่นนี้อยู่เป็นประจำ



"ไม่เป็นไงหรอก กูซื้อหนมมาฝากมึงเนี่ย ไปไหนมาวะกลับซะดึกดื่น.. เดี๋ยวกูเอาไปให้นะ"


"ไม่ต้องหรอก ดึกแล้ว"


"เออน่า..กว่าเอ็งจะนอนก็เกือบตีสามไม่ใช่ไง๊.."


"วันนี้จะนอนเร็ว"


"อย่าลีลา จะแดกไม่แดก"


"..แขวนไว้ก็ด้ะ"


"เอ็งออกมาเอา..ออกมาจะตายห่ารึไง.."


เสียงจากห้องข้างๆเงียบไปสักพักจึงดังขึ้น..


"ไม่ต้องหรอกลุง เกรงใจเปล่าๆ.."


"ไอ้มิกซ์..เป็นเหี้ยไีรของเอ็งเนี่ยห้ะ"

ชายวัยกลางคนไม่พูดเปล่า แต่เดินออกจากห้องไปเคาะประตูห้องเด็กหนุ่มข้างๆเสียดัง..




..แต่ไม่มีใครเปิดรับ






"ไอ้มิกซ์! มึงเปิด!"



เขาเขย่ากลอนอีกสองสามทีก่อนจะได้ยินเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น..




"ทำอะไรของคุณน่ะ... เมาหรือไง?"

คุณป้าเจ้าของห้องเช่านั้นเอง..



"อ้าวป้า.. ผมเเค่เคาะห้องน้องมิกซ์ สนิทกันป้า ไม่ได้เมา"


หญิงวัยชรามองหน้าชายตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ.. เธอยกมือขึ้นปิดปาก..
ก่อนจะพูดว่า..





"ห้องนี้ไม่มีใครอยู่มานานแล้วนะ.."




ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว..แต่หญิงชราพยักหน้าก่อนจะพูดว่า



"แล้วช่วยเงียบๆด้วย..คนเช่าคนอื่นเขาต้องหลับต้องนอน..นะพ่อหนุ่ม"




หญิงชราเดินจากไป.. ทิ้งให้เรย์ยืนอยู่หน้าห้องของเขา..และห้องของ..มิกซ์..


ไม่สิ..ห้องนี้..



เรย์เดินเข้าห้องของตนด้วยความงงงวย..และหลังจากนั้น..ต่อให้เขาเรียกเด็กหนุ่มห้องข้างๆเท่าไหร่..


ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา






..................................







DAY 105






ผมนั่งคิดถึงความเป็นไปได้ทั้งหลาย..
เรื่องราวต่างๆพรั่งพรูเข้ามาในหัว..


..ทั้งเวลาที่เขาทักทาย..และเวลาที่เขากล่าวราตรีสวัสดิ์




..มิกซ์..




...นักศึกษาแพทย์..เครียด.. คิดสั้น..


..จบชีวิตลงในห้องเช่าโกโรโกโส..



ทว่าวิญญาณนั้นยังคงวนเวียน..ใช้ชีวิตเหมือนยังไม่จากไปไหนซ้ำแล้วซ้ำเล่า...


คอยถามว่าชีวิตในแต่ละวันเขาเป็นอย่างไรเพราะอยากสัมผัสกับ'ชีวิต'..


..สิ่งที่เขาได้พรากจากมา..




ห้องนี้ไม่มีใครอยู่มานานแล้ว..

คนเช่าคนล่าสุดอยู่ไม่ได้..




หากเราได้เจอกันเร็วกว่านี้..


ถ้าเป็นน้องชายกูแล้วมาอยู่ใกล้ๆน่ะ..จะตบป้าบเข้าให้..



ทำไมคิดสั้นอย่างนั้นวะ..


ทำไมวะ..



ยังมีคนที่รักมึงอยู่นะเว้ย..



ครอบครัวไง


กูนี้ไง..ไอ้มิกซ์..



กูนี้ไง..คนที่เป็นเจ้าพ่อแห่งการผิดพลาดแล้วยังมีชีวิตอยู่มาได้..



แค่มีชีวิตอยู่ก็รอดแล้วไม่ใช่หรือไง..


แล้วใครกันวะที่อยากให้ชีวิตกูดีขึ้น..

ใครกันที่เฝ้าบอกให้กูดูแลตัวเอง.. ดูแลสุขภาพ..


แล้วกับตัวมึงเองล่ะ..



มึงที่คุยกับกูอยู่ทุกวัน..

มึงทรมานขนาดไหนกันนะ.. มิกซ์..




มึงตายจริงๆแล้วใช่ไหม..



เหมือนพ่อ.. เหมือนกานดา..



กูไม่เคย..ไม่เคยช่วยไว้ทันเลยสักคน..



ไม่เคยเลย



กูนี่มันขี้เเพ้สมบรูณ์แบบ...






....



ว่าแต่




มึงตายจริงๆแล้วใช่ไหมวะ..

[Anynomous]

ร่างสูงเดินไปที่ผนังทั้งน้ำตา..
เขาใช้มือดึงกระดาษสีฟ้าขนาดเท่าA4 ที่แปะปิดทับรอยโหว่ระหว่างกำแพงขนาดเท่ากำปั้นออก..




เพียงเท่านี้เขาก็จะได้พบกับความจริง..



ความจริงของห้องข้างๆ..








เขามองเข้าไปในรอยโหว่ที่ช่องกำแพงนั้น..




..และพบเพียงแต่ความมืดมิด..




ความมืดมิดที่ทำให้ใจสั่นสะท้าน..

[Anynomous]

"แกร๊ก.."





เสียงสวิตซ์ไฟดังขึ้น..


และทั้งห้องก็สว่าง..




เขาเห็นร่างร่างหนึ่งเดินเข้ามาหารอยโหว่ขนาดเท่ากำปั้นนั้น..


ร่างของเด็กหนุ่ม..ผู้มีใบหน้าออกเชื้อสายจีน..ผิวขาวจัด..ดวงตาหยีเล็ก.. และ..






อ้วนท้วน..






ไม่สิ.. เรียกว่า.. ตุ้ยนุ้ย..



ไม่สิ..เรียกว่า..อ้วนโคตรๆ.. บวมฉุ.. บวมน้ำ .. ไปเลยดีกว่า..








"มึงตายมานานยัง..บวมขึ้นอืดเชียว.."





ชายวัยกลางคนถามเพราะอดขำในสภาพน้องชายคนสนิทไม่ได้..เขาดู..ตุ้ยนุ้ย..น่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน..


ไม่ได้เป็นแบบที่คิดไว้เลยสักนิด..ผีนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ..







"ตายห่าอะไรล่ะ..ลุง.. จำที่เคยบอกได้มะ ว่าแถวๆเราอยู่ก็มีคนเป็นอัลไซเมอร์.."








"ป้าเจ้าของห้องเช่านี่แหละที่ผมหมายถึง..แม่ง.. เอะอะก็หาว่ากูเป็นผีตลอด.."







"สงสัยเห็นกูอ้วนเลยคิดว่าศพขึ้นอืด.. เหยียดกันชะมัด..
นี่ผมจ่ายค่าห้องกับลูกสาวแกอย่างเดียวเลยนะลุง จ่ายให้แกแกจำไม่ได้หรอก.."






ร่างตุ้ยนุ้ยพูดก่อนจะยื่นมืออ้วนๆผ่านช่องนั้นมา..พร้อมกับแบมือซะด้วย..




"คุ้กกี้?"




เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอย่างเอาแต่ใจ..


ชายวัยกลางคนมองมือขาวๆอวบอ้วนที่ตวัดไปมาขอคุ้กกี้แล้วส่ายหัว อมยิ้ม..





เขาเดินไปกดคลิปวิดิโอในยูทูป..



 

"โบก โบก โบก แล้วก็โบก โบก โบก ซ้าย โบก โบก โบก ขวา โบก โบก โบก!!"






"โหยยย ลุง!!"




"ไม่น้องมาโหย! ไอ้มิกซ์! อย่าบอกนะที่ไม่ยอมมาเจอกูเพราะอายที่ตัวเองอ้วน!"



"ไม่คุยด้วยแล้วเว้ย!"



มืออวบอ้วนนั้นผลุบหายเข้าไปในห้องก่อนจะมีกระดาษสีฟ้ามาแปะกั้นไว้อีกฝั่ง..



"กูเนี่ย รักมึงตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าละมิกซ์ มึงไม่ต้องอายหรอก"



"พูดไรของลุง ไม่เห็นรู้เรื่อง"



"กูหมายความตามนั้นแหละ..เหลือแต่มึงจะรักตัวเองล่ะตอนนี้..มึงเรียนหมอก็คงรู้ดี จะให้กูเป็นเพื่อนออกกำลังกายกูก็ไม่ว่านะ..กูมันคนว่างงานอยู่แล้ว.."



"เหมือนที่มึงเคยได้ยินมานั่นล่ะ..ฟรีแลนซ์.. ห้ามเหนื่อย.. ห้ามพัก.. ห้ามรักหมา"






"หมอตั่งหากลุง!!"

เสียงเด็กหนุ่มตะโกนแก้มาจากห้องข้างๆ..

ชายวัยกลางคนอมยิ้ม..



"อารมณ์ขันดีนี่มึง!"





เสียงหัวเราะดังขึ้นผ่านผนังบางประสานกันเป็นเสียงที่พวกเขาคุ้นเคย..
ใบหน้าของชายวัยกลางคนและเด็กหนุ่มอวบอ้วนเชื้อสายจีนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม..



อาจไม่ต้องมีนิยามมากมายที่สวยหรู
ไม่ต้องมีคำปลอบใจคำคมซึ้งๆ..


แค่เสียงหัวเราะธรรมดาๆของคนสองคน..





..ความสุขของการมีชีวิต...












เรียบง่าย










งดงาม






















และไม่ว่าผนังที่กั้นจะหนาหรือบาง..ก็ขวางไม่ได้แม้แต่น้อย..
























จบ



✈️ Anynomous

[Anynomous]

สวัสดีค่ะ! Anynomous เองค่ะ!!


ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่า..ผู้เขียนตั้งใจเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาในฐานะ'รุ่นพี่'คนหนึ่ง..
ที่ได้ผ่านประสบการณ์การใช้ชีวิตในฐานะนักศึกษาแพทย์มาแล้ว

ผู้เขียนเข้าใจในความทรหดของทุกขั้นตอนการศึกษาเป็นอย่างดี(ฮา)
ไม่ว่าจะชั้นปรีคลินิก..หรือคลินิก..ก็ตาม!

แต่อย่างไรก็ดี..ในชีวิตจริง ไม่ว่าจะสายวิชาชีพใด หรือแม้แต่คนตกงาน
ทุกคนล้วนมีปัญหาของตัวเอง..บางอย่างนั้นสาหัส บางอย่างก็ผิดพลาดจนไม่น่าให้อภัย


บางอย่างมันแย่จนไม่รู้ว่ามีเวลาทั้งชีวิตจะแก้ไขได้ไหม..


บางคนผิดพลาดซ้ำเเล้วซ้ำเล่าจนไม่อาจจะให้อภัยตัวเองได้อีก..




แต่เชื่อเถอะว่าทุกการผิดพลาดนั้น..ตราบใดที่มันไม่ทำให้เราตาย..
เราจะได้เรียนรู้อะไรบางอย่างจากมัน.. หรือไม่ เวลาก็จะทำให้มันกลายเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย


ผ่านไปอีก 10 ปี 20 ปี เราอาจจะกลับมาหัวเราะให้เรื่องเหล่านี้
แล้วบอกกับตัวเองว่า 'ทำไมตอนนั้นเราโง่จัง'.. 'ทำไมถึงทำอย่างนั้นไปได้นะ..'


อย่างที่มีคนเคยบอกเอาไว้..

ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นแปลว่าเรายังหัวเราะให้กับเรื่องผิดพลาดได้เสมอ



ผู้เขียนหวังว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้คงมอบบางสิ่งบางอย่างให้แก่ผู้อ่านบ้าง..ไม่มากก็น้อย..
หรือหากไม่ได้อะไรเลย(ฮา)..อย่างน้อยก็ขอให้ได้ความสนุกแบบที่ผู้เขียนได้รับตอนเขียนเช่นกัน..


ขอบคุณค่ะ
(โค้ง)



Anynomous

[ืniyataan]

ต๊กกะใจ..นึกว่าน้องมิกซซซซซ์ เป็นผีจริงๆซะอีก 555 

[lizzii]

เราชอบเรื่องนี้ ไม่หวือหวาแต่อ่านแล้วจุกเป็นช่วงๆ อ่ะ พูดเลย
ดีที่สุดท้ายยน้องยังไม่ตาย อิพี่เรย์นี่ก็มโนแจ่มจริงๆ
ป้าข้างห้องยิ่งแล้วใหญ่ 55555

[chaoyui]

นึกว่าจะหลอนซะแล้ว ตกใจหมดเลย

[yunnutjae]

ไรท์ว้อยยยยยย. ทำไมชอบหลอก หักมุมมากๆๆ นึกว่าลุงคุยกับผีจริงๆซะอีก 
ชอบว้อยยยย น่ารักกกกกก 
สวัสดีปีใหม่ไทยไรท์ด้วยนะคะ มีนิยายดีๆ สนุกๆมาให้อ่านเยอะๆเด้อ 

[Anynomous]

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากค่ะ (และสวัสดีปีใหม่ไทยเช่นกันนะคะ!)
ตอนที่เขียนผู้เขียนคิดว่า..ทำยังไงดีนะ..คนอ่านถึงจะคิดว่า..ขอร้องอย่าตาย อย่าฆ่าตัวตาย!!(ฮ่าๆ รู้สึกว่าเรานี้ก็ชอบแกล้งดีแฮะ!)

 


Anynomous

[Melodyinpiano]

นี่เผลอร้องไห้ นึกว่าน้องมิกซ์ตายแล้ววว ดีใจฝุดๆที่น้องมิกซ์ไม่ตาย

[aoihimeko]

 

[Celestia]

โอ๊ยยย คือวันก่อนเพิ่งเจอหักมุมมา นึกว่าวันนี้จะเจอซ้ำซะละ ถถถถ

[Noname_memi]

   แง้เราว่าแล้ว

[Noname_memi]

  กรี๊ดดดดด เอาน้ำตาที่ซึมมาของเราคืนมานะ แง้

ก็ว่าตะหงิดๆตรงที่บอกแนวๆแถวนี้ก็มีตรงที่มิกซ์เคยพูด

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไม่ผิดหวัง คิดว่าดราม่าซะและ
วาดฝันว่า นศพ.หุ่นดี ไม่ตุ้ยนุ้ย
ก็   "โบก โบก โบก แล้วก็โบก โบก โบก ซ้าย โบก โบก โบก ขวา โบก โบก โบก!!"

ตกลงเรื่องนี่มีคนเป็นอัลไซเมอร์สองคนเลย 
       
 

[singalone]

น่ารักมากเลยค่าาา ชอบบบบบบบ น้องมิกซ์ของคุณลุงช่างน่าเอ็นดู งื้อออออออออิ

[KizzllKizz]

เกือบหักมุมซะแล้ววว 55555555 ตลกเลย

 

[colorofthewind21]

น่ารักกกก เกือบแล้ว เกือบร้องไห้แล้ว ดีนะ ฮึบๆไว้จนอ่านต่อจนจบได้ ลุงน่ารักกกก

[BAKA]

น่ารักมากเลยค่ะ ชอบลุงผู้ผิดพลาดมาโดยตลอดก็ยังใช้ชีวิตมาถึงทุกวันนี้ได้ คำนับคุณลุง!

[PoPoe]

นึกว่าเป็นผีจริงๆ
แต่ตอนบอกว่าป้าเป็นอัลไซเมอร์นี่ก๊ากเลย

[มนุษย์บิน]

เกือบจะหลอนแล้ววววว

[nittanid33333]

ผีน้องมิกซ์ไม่มี มีแต่ผีไรท์เตอร์อะหลอกกกกกกกกกกก หลอกเก่งงงงงงงงงงงงงงงงง

[Petit.K]

 
ตกใจหมดเลยคิดว่าจะผี ชอบๆๆ ตลกดีค่ะ เอ้นดูน้องนศพ.

[gemgems]

ตอนอ่านเจอผีคือเกือบกดปิดไปแล้วจริงๆค่ะ ทนอ่านต่ออีกนิด อ๊าาาาา โดนหลอกจนได้ 5555555

[winndy]

ชอบมากค่ะ เราจะร้องไห้อยู่แล้วตอนคิดว่ามิกซ์ตาย จบดีต่อใจมากค่ะ

[Khanomni]

  :L2:ดีอ่ะ ชอบบบบบ><  หัวเราะแรงมากตอนเฉลย โว้ยยย5555555555

[nizzarinz]

แงงงง่ น่ารักมากเลยยย เราน้ำตาคลอแล้วนึกว่ามิกซ์เป็นผีจริงๆ555555555

[MinorMa]

แงงง​ เกือบร้องไห้ตามไปแล้ววว