ตอนที่ 19 : ตกลง
“มึงยังไม่เป็นแฟนกับไอ้ปราบอีกเหรอวะ” ไทยเบือนสายตาไปมองรุ่นพี่ที่ลงทุนเดินมาอบอุ่นร่างกายใกล้ๆ เขาคิดอยู่แล้วเชียวว่าต้องมีอะไรแน่
“ยังพี่”
“ไอ้ปราบเห็นมันปากร้ายแบบนั้นมันเป็นคนดี ผู้หญิงคนไหนได้มันไปน่าอิจฉาฉิบหาย”
“พี่อยากได้มันเหรอ”
“ไอ้เวรไทย!”
“ฮ่าๆ ก็พี่พูดเองว่าอิจฉา”
“กูไม่อยากรับหน้ามาพูดกับมึงก็เพราะแบบนี้ กวนตีนกูจริงๆ” พี่ใหญ่ของทีมบ่นพึมพำ
“หือ? พี่พูดอะไรนะผมขอฟังอีกที”
เหน่งเม้มปากแน่นแต่รู้ตัวว่าไม่ทันแล้ว เพราะไทยจ้องเขาเขม็ง
“ใครบอกให้พี่มาพูด”
“ไม่มี้”
“ไอ้พี่เหน่ง!”
“เออๆ ไม่ต้องกินหัวกูขนาดนั้นก็ได้กูบอกแล้ว ก็ไอ้พวกนั้นแหละมันสงสารไอ้ปราบกัน มึงจะโหดไปไหนวะ ไหนว่าชอบมัน”
“เป็นทีมที่เสือกกันไม่หยุดจริงๆ” ไทยพูดปนหัวเราะ
“อ้าว! ไอ้ห่าไทย”
“ฮ่าๆ ฝากพี่ไปบอกพวกมันด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง”
“แปลว่ามึงจะตกลง”
“แปลว่า...” ไทยเว้นระยะให้รุ่นพี่อยากรู้
“ว่าอะไรวะ”
“ว่า..ไม่ต้องห่วง” ไทยยักคิ้ว กระโดดหลบเท้ารุ่นพี่ด้วยความว่องไว เขาหัวเราะเสียงดัง ชอบใจที่กวนประสาทรุ่นพี่สำเร็จ
“ไทย” “ว่า” ไทยมองหน้าคนโปรด สีหน้าแบบนี้เขารู้ทันทีว่าเรื่องที่เพื่อนต้องการพูดไม่ใช่เรื่องทั่วไป
“เมื่อไหร่มึงจะเป็นแฟนกับพี่ต้นมะพร้าววะ”
ไทยเห็นตะวันทำหน้าอ่อนใจจากหางตา เดาว่าสองคนนี้คงคุยกันมาก่อน เขาอดยิ้มไม่ได้ ดูเหมือนคนรอบตัวเขาจะลุ้นแทนปราบเกือบทุกคน
“ไม่พูดอ้อมหน่อยเหรอวะ”
“อ้อมทำไม อยากรู้ก็ต้องถามเลย”
“เร็วๆ นี้”
“ก็ยังดี แต่ถ้าถามกูนะมึงรีบตกลงเลยเถอะ กูดูให้แล้วคนนี้ดีจริง ทั้งยืนดู นั่งดู ตะแคงดูเลยเอ้า”
“หึๆ ตะวันล่ะมีอะไรอยากพูดกับกูไหม”
“เราคิดว่าปราบเข้ากับไทยได้ดีนะ ถ้านิสัยแฟนที่ไทยอยากได้ยังเหมือนเดิม เราคิดว่าปราบก็น่าจะใช่แล้ว”
“รออะไรอยู่ว้า มั่นใจได้แล้ว” คนโปรดสนับสนุนเต็มที่
“ไม่ได้รออะไร”
“อ้าว!” คนพยายามชักจูงหน้าเหวอหันไปสบตากับตะวัน
“แต่กูเขิน”
!!!
“ฮ่าๆ โอ๊ยเพื่อนกูตายน้ำตื้นซะอย่างนั้น” คนโปรดอนาถเพื่อนรัก “กูก็นึกว่ามึงพิสูจน์ความรักไอ้ปราบยังไม่ครบทุกซอกทุกหลืบ สรุปแค่เขิน”
“เออ” ไทยพยักหน้า
“หมดคำพูดเลยกู”
“ฮ่าๆ ก็มึงไม่ถามกูเองเสือกพูดซะยาว”
“เลิกเขินได้แล้วไทยเชื่อเรา” ตะวันให้ความมั่นใจเพื่อน
“ใช่ คนดีๆ ควรมีความสุขบ้าง”
“หมายถึงกู” ไทยกลั้นยิ้ม เขารู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“หมายถึงพี่ต้นมะพร้าว”
“หึๆ เข้าข้างกันจังเดี๋ยวกูจะยิ่งแกล้งซะให้เข็ด”
“ระวังคนที่เข็ดจะเป็นมึง ไม่เชื่อกูก็ลองดู” คนโปรดขู่เพื่อน อย่างที่เขาพูดไป ไม่ว่าจะมองมุมไหนปราบก็เป็นชายหนุ่มที่ไม่ควรปล่อยให้หลุดมือ โดยเฉพาะเรื่องที่สามารถทนคนอย่างไทยได้ ใช่ว่าจะหากันได้ง่ายๆ
“ดีนักหรือไงวะ” ไทยกอดอกจ้องปราบที่นั่งทำงานอยู่ เขาขึ้นมานั่งเล่นที่ห้องของอีกฝ่ายหลังแวะมาส่ง
“อะไร” ปราบถามด้วยน้ำเสียงปนขำเมื่อเห็นสีหน้าเอาเรื่องของไทย
“มึงน่ะสิ ดีนักหรือไงวะ”
“ก็ไม่แย่” ปราบวางปากกาลง มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเอ็นดู ไทยตอนนี้เหมือนเด็กห้าวคอยหาเรื่อง
“ขอบใจ”
“ขอบใจอะไร” รอยยิ้มของปราบคลายออก คิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
“กูได้คำตอบไปตอบพี่เหน่งกับคนโปรดแล้วน่ะสิ ว่าเพราะอะไรกูถึงยังไม่ตอบตกลงคบกับมึง” ไทยยิ้มตาพราว “เพราะมึงแค่ไม่แย่ นี่ถ้ามึงยืนยันว่าตัวเองดีสุดๆ กูอาจจะตอบตกลงคบกับมึงไปแล้วตั้งแต่เมื่อกี้”
“กวนเหรอ” คนถามใช้น้ำเสียงคาดโทษ
“เปล๊า” ไทยขึ้นเสียงสูง “มึงตอบเอง”
“หึๆ” ปราบลุกจากที่นั่งเขาเดินตรงไปที่เตียง ทรุดตัวลงนั่งข้างไทย “แต่กูยังไม่ได้บอกนะว่าไม่แย่ของกูเป็นยังไง”
“เป็นยังไง” ไทยเลิกคิ้วท้าทาย
“ดีกว่าคนอื่นเยอะ”
“ไอ้ขี้คุย” ไทยผลักศีรษะของปราบเบาๆ
“ถามกูอีกทีสิ” ปราบจ้องเข้าไปในดวงตาของไทย ต่างฝ่ายต่างไม่หลบ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“มึงดีนักเหรอ”
“ดีพอสำหรับมึง”
“ก็ยังขี้คุยอยู่ดี” ไทยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ยิ้มยียวนแล้วถอยหน้าออก
“กูว่าไม่นะ”
“มึงเอาอะไรมาวัด”
“ดอกไม้ธูปเทียน”
“ไอ้เหี้ยปราบ! ขืนมึงเล่นมุกควายอีกทีกูจะให้คะแนนมึงติดลบ”
“หึๆ เอาเพื่อนมึงมาวัด เอาพี่เหน่ง ไอ้แป๊ะ ไอ้วาฬ มาวัด”
“เพราะทุกคนเข้าข้างมึงอย่างนั้นเหรอ”
“เปล่า เพราะทุกคนรักมึง”
“เกี่ยวอะไรวะ” ไทยขมวดคิ้ว
“ก็ถ้ากูไม่ดีจริงมึงว่าทุกคนจะเชียร์กูเหรอ ไม่มีทาง ทุกคนรักมึงไม่มีใครอยากให้มึงเสียใจ แค่นั้นการันตีกูได้ไหม”
ไทยหลุบตาลงซ่อนรอยยิ้ม “มึงควรไปออกหนังสือนะ”
“หนังสืออะไร” เสียงทุ้มอ่อนโยนจนฟังหวานหู
“พูดยังไงให้ได้แฟน หาคำมาจากไหนเยอะแยะวะโคตรน้ำเน่า”
“หึๆ งั้นก็แปลว่า..” ปราบเป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปใกล้ไทยบ้าง “กูเป็นแฟนมึงแล้วงั้นสิ”
“หรือมึงไม่อยากให้เป็น” ไทยไม่หลบ เขายกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง รอยยิ้มกวนประสาท
“ฮ่าๆ” ปราบขยับหน้าออกแหงนเงยขึ้นหัวเราะเสียงดัง ไทยหรี่ตามอง จังหวะนี้มึงควรรีบตะครุบหรือไม่ก็รวบเขาเข้าไปกอดไม่ใช่เหรอวะ ทำไมไอ้ปราบเสือกหัวเราะงอหาย
“หัวเราะอะไรวะ!” ไทยหัวเสีย ปราบจึงใช้สองมือจับหน้าของไทยเอาไว้ จ้องลงไปในดวงตาทั้งคู่
“แค่มึงพูดว่า..ตกลง..ก็ได้นะ ไม่ต้องปูเรื่องมาใหญ่โต กูสัญญาว่าจะไม่แซว”
หน้าของไทยแดงเป็นลูกตำลึงสุก อย่าถามว่าเขารู้สึกอาย รู้สึกเขินหรือรู้สึกขายหน้าไหม เอาเป็นว่ายำทุกอย่างรวมกันแล้วก็ยังไม่ได้ครึ่งของความรู้สึกของเขาตอนนี้
“ขอบคุณครับ” ปราบแตะริมฝีปากลงบนริมฝีปากของไทย ค่อยๆ บดเบียดให้แนบชิดยิ่งขึ้น บอกคำรักผ่านสัมผัสของร่างกาย
ไทยยกมือขึ้นกอดคอของปราบ ปล่อยใจไปกับความสุขที่ได้รับ มุกนี้อาจห่วยแต่ก็ไม่ได้แย่นัก อย่างน้อยก็ทำให้เขาได้รางวัล แถมเป็นรางวัลที่เขาชอบมากซะด้วย
“ไอ้ปราบ มึงควรเปลี่ยนคนจีบเชื่อกู” รุ่นพี่เดินเข้ามาหาทันทีที่พวกเขาวางกระเป๋ากีฬาลงบนเก้าอี้ข้างสนามบอล
“ต่อหน้าผมเลยเหรอวะพี่เหน่ง”
“แน่สิวะ มึงจะได้รู้สึกตัวเสียที”
“แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่าผมยังไม่รู้สึกตัว”
เหน่งมองหน้ารุ่นน้องสองคนสลับกันไปมา คนหนึ่งกำลังยิ้มยั่วกวนประสาทเขา ส่วนอีกคนเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ สีหน้ามีความสุข “อย่าบอกนะว่าพวกมึง..”
“ช้าจริงๆ เลยคนเรา” ไทยตบมือลงบนบ่าของรุ่นพี่สองสามที “ขอบคุณ” เขายิ้มกว้างก่อนลดมือลง เดินผิวปากไปหารุ่นน้องที่ยืนรวมกลุ่มกันอยู่
เหน่งหันไปมองหน้าปราบด้วยความสงสัยในคำพูดของไทย “ไอ้ไทยขอบคุณกูทำไมวะ”
“ที่พี่เหน่งรักมัน”
“อ๋อ..อืม” เหน่งพยักหน้าก่อนส่ายหน้า “กูไม่เข้าใจ”
“หึๆ” ปราบไม่ขยายความต่อเขาเพียงแค่หัวเราะเบาๆ
“ไม่เป็นไร กูจะรับคำขอบคุณไว้ก็แล้วกัน เพราะกูรักมันจริงๆ มึงด้วยนะไอ้ปราบ”
“ผมรู้ ขอบคุณครับ”
“กลายเป็นคนมีเจ้าของจนได้นะมึง”
“ผมเต็มใจ”
เหน่งหันไปมองหน้าคนพูด ใจคิดจะแซวรุ่นน้องแต่เมื่อเห็นสายตาอ่อนโยนที่ปราบมองตามแผ่นหลังของไทย เขาจึงเงียบ ริมฝีปากคลี่ออกพลอยยิ้มตามไปด้วย ความรักมันดีแบบนี้นี่เอง แม้แต่ผู้ชายที่ดูแข็งกระด้างก็ยังอ่อนลง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** The T้heory Series (คนโปรด&ตะวัน&ไทย) เปิดพรีออเดอร์แล้วนะคะ รายละเอียดดูที่เพจของสนพ.ได้เลยค่า ขอบคุณค่ะ LINK >>
สนพ.มีดี .
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ทฤษฎีรักเศษหนึ่งส่วนสอง♥ [ตอนที่ 24 End ] ✿ 04/05/2018 ♥ P 34 (อ่าน 274742 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก