ตอนที่ 8 : พรุ่งนี้
“จริงเหรอวะ!” ไทยออกอาการตื่นเต้น ก่อนรีบลดเสียงให้กลับมาเป็นปกติ เมื่อเห็นสายตาคนรอบข้างมองมา “โทษทีกูตื่นเต้นไปหน่อย”
“กูนัดไว้ให้พรุ่งนี้ หน้ามึงหายม่วงแล้วนี่ แผลนิดหน่อยคงไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรกูไปได้ ไม่นึกว่ามึงยังจำได้” ไทยอดแปลกใจไม่ได้ เมื่อปราบบอกว่านัดสาวไว้ให้ตามที่เคยรับปาก ไทยลืมเรื่องนี้ไปแล้ว อันที่จริงเขาพูดเล่นมากกว่า ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะนัดให้จริง
“กูรับปากมึงไว้ ไม่มีทางลืม”
ไทยชะงัก สงสัยว่าเขาต้องไปตรวจสุขภาพประจำปีเสียแล้ว พักนี้รู้สึกหายใจติดขัดบ่อยเหลือเกิน
“อืม ว่าแต่ชื่ออะไรวะ สวยไหม”
“สวย หุ่นแบบที่มึงชอบ”
“ไม่หลอกกูนะ” ไทยหรี่ตาลงชักไม่ค่อยไว้ใจ อะไรจะได้ครบตามสูตรขนาดนั้น
“หึ กูจะหลอกมึงทำไมวะ”
“เออ ถ้าอย่างนั้นก็ขอบใจเว้ย แล้วมึงไปด้วยหรือเปล่า”
“ไป กูไม่สนิทกับคนที่นัดให้มึง รู้จักกับเพื่อนเขาอีกทีเลยให้ช่วยนัด”
“รู้จักหรือจีบอยู่เอาดีๆ มึง”
“หึๆ” คนโดนถามไม่ยอมตอบ
“หัวเราะแบบนี้ผู้หญิงมาชอบมึงชัวร์”
“จะไปหรือจะพูดมาก”
“ไปดิวะ” ไทยรีบตอบเพราะกลัวอด “แต่กูมีเรื่องรบกวนมึงหนึ่งอย่าง”
“ว่ามา”
“มึงหล่อน้อยกว่านี้ให้กูหน่อยไม่ได้เหรอวะ ถือว่าขอกันดีๆ กูไม่อยากให้มีตัวเปรียบเทียบ”
“ฮ่าๆ มันทำได้ด้วยเหรอวะ หล่อน้อยลง”
“ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะมึง ได้ดิวะ มึงก็อย่าแต่งตัวดูดีเกินไป ผมเผ้าก็ปล่อยให้มันโทรมๆ หน่อย เนี่ยแบบนี่ ไม่เห็นจะยาก” ไทยเขย่งเท้าขึ้นเพราะอีกฝ่ายสูงกว่าเขา ขยี้มือลงไปบนผมของปราบ ผมที่ถูกหวีปัดขึ้นไปตกลงมาบนหน้าผาก ไทยยืนมองผลงานของตัวเองแล้วส่ายหัว
“แม่งเซอร์แล้วเสือกหล่อกว่าเดิม”
“หึๆ” สายตาสองคู่ประสานกัน ไทยเพิ่งรู้สึกตัวว่าใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก
“ช่างเถอะ“ ไทยเอามือลง ขยับตัวออกห่าง “มึงจะไปทรงไหนก็ตามใจ ยังไงกูก็ไม่มีทางหล่อกว่ามึง ว่าแต่พรุ่งนี้มึงไปพร้อมกูหรือเปล่า”
“อืม เลิกเรียนแล้วกูไปหามึงที่คณะ”
“ไม่ต้อง กูมีรถ กูวนไปรับมึงที่คณะเอง เรียนเสร็จแล้วกูโทรหา”
“ได้”
“แต่บอกไว้ก่อนว่าขากลับกูอาจไม่ได้ไปส่งมึงนะ” ไทยยักคิ้ว ทำหน้าเจ้าเล่ห์ ปราบไม่พูดอะไรแต่สายตามีร่องรอยของความขบขัน ไทยทำหน้ามุ่ย แม่งดูถูกกันชัดๆ คอยดูฝีมือของเขาให้ดีก็แล้วกัน รู้จักเสน่ห์ของพี่ไทยน้อยไปซะแล้ว
“สวัสดีครับ” ไทยทักทายเมื่อปราบแนะนำให้รู้จักเป้าหมาย ดวงตาของเขาวาววับ คนนี้แหละใช่เลย ตรงตามสเปคของเขาทุกอย่าง หน้าตาสวย สูงขาว เอวเป็นเอว สะโพกเป็นสะโพก อกใหญ่
“สวัสดีค่ะ” จากรอยยิ้มที่หญิงสาวส่งมาให้ ไทยเดาว่าคงมีการเกริ่นนำไว้แล้ว ว่าจะแนะนำให้รู้จักกับเขาเป็นพิเศษ
“รอนานไหมครับ ขอโทษที พวกผมเพิ่งเลิกเรียน” ไทยนั่งลงข้างปราบ สาวสวยทั้งสองคนนั่งฝั่งตรงข้าม ปูเป้นั่งตรงหน้าเขา ทรายนั่งตรงข้ามกับร่างสูงของปราบ
“ไม่นานค่ะ ปูเป้กับทรายเพิ่งมาเหมือนกัน”
“ทานอะไรดีครับ” ไทยยกมือขึ้นเรียกพนักงาน ส่งเมนูอาหารที่ได้รับมาให้กับผู้หญิงที่เขาหมายตา
“ปูเป้ขอสลัดอะโวคาโดกุ้งย่างก็พอค่ะ งดอาหารเย็น ทรายล่ะ”
“เหมือนกัน ปราบละคะทานอะไรดี สเต็กเหมือนเดิมหรือเปล่าคะ เดี๋ยวทรายสั่งให้”
“ครับ” เสียงตอบรับเรียบนิ่ง ไทยบันทึกข้อมูลลงในสมอง แปลว่าคู่นี้มาด้วยกันบ่อย
“ไทย” เสียงเรียบของปราบเรียกชื่อเขาขึ้นมา
“หือ”
“ไม่สั่งเหรอ”
“อ๋อ เออๆ “ ไทยเพิ่งนึกได้ว่าเขายังไม่ได้สั่งอาหารของตนเอง
“กินเหมือนกูไหม สเต็กร้านนี้อร่อย นุ่มกำลังดี”
“ได้ เอาเหมือนมึง” ไทยพยักหน้า
ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี การพูดคุยระหว่างมื้ออาหารสนุกสนาน ปูเป้เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ดูเย้ายวนแต่ไม่มากเกินไป ไทยคิดว่าไม่แน่เขาอาจเจอเศษหนึ่งส่วนสองของเขาเข้าแล้ว หากแต่บางอย่างกำลังก่อกวนความรู้สึกของเขา
ไทยชำเลืองมองใบหน้าด้านข้างของปราบ คิดไปเองหรือเปล่าว่าสีหน้าของอีกฝ่ายขรึมกว่าเดิม ทำไมพูดน้อยนักวะ ปกติแม่งก็พูดน้อยอยู่แล้ววันนี้แทบไม่พูดเลย แล้วสเต็กนั่นมันจะสั่งมาดมหรือไงกินบ้างก็ได้เฟ้ย นั่งเป็นหินอยู่ได้ สาวอะคุยกับเขาเข้าไปสิ นี่คุยกันนับประโยคได้ เป็นอะไรของมันวะ
“จริงไหมคะ”
“...”
“ไทยคะ!”
“ครับ?” ไทยส่งยิ้มให้กับสาวสวย เขามองตรงไปข้างหน้า แต่หูกลับไม่ได้ยินสิ่งที่หญิงสาวพูด
“เหม่อไปถึงไหนคะไม่ฟังปูเป้เลย” เสียงตัดพ้อฟังน่ารักน่าชัง
“นั่งใกล้คนสวยผมเลยสติไม่ค่อยอยู่กับตัวครับ มัวแต่มอง” ไทยเอาตัวรอดได้สบาย เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา
“ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยนะคะ ปกติไทยเจ้าชู้แบบนี้หรือเปล่าคะปราบ”
ไทยหันไปมอง คนหน้าขรึมยกยิ้มน้อยๆ “ต้องถามเจ้าตัวครับ ผมตอบแทนให้ไม่ได้”
“ช่วยกันออกนอกหน้านอกหน้าเชียวนะคะ ว่าไงคะไทย”
“ผมเหรอครับ” ไทยยิ้มกว้าง หัวเราะเบาๆ “ผมเป็นคนน่ารักครับ รักผมได้นะครับ”
“แหม” คนถูกจ้องตาเก้อเขิน “เข้าใจหลบเลี่ยงนะคะ”
“หึๆ” ไทยไม่ตอบ เขาว่าเข้าไม่เจ้าชู้หรอก แต่เรื่องอะไรจะบอก ผู้หญิงชอบผู้ชายมีเสน่ห์
“เดี๋ยวมาครับ” ร่างสูงลุกที่นั่งข้างเขาลุกขึ้นยืน กล่าวเป็นเชิงขอตัว
“ไปไหนวะ”
“ห้องน้ำ”
“อ๋อ อืม” ไทยพยักหน้า เขานั่งต่ออีกครู่หนึ่งจึงขอตัวบ้าง
ไทยยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ เมื่อปราบเดินออกมา อีกฝ่ายเลิกคิ้วมองหน้าเขาเป็นเชิงถาม
“คุยกันหน่อย”
“อืม”
“มึงเป็นไรวะ” ไทยยิงคำถามแรกที่คาใจอยู่
“ไม่เป็น”
“ไม่เป็นห่าอะไร นั่งเป็นสากกะเบือ ยิ้มก็ไม่ยิ้ม คุยก็ไม่ค่อยคุย กินมึงก็ไม่ค่อยกิน”
“หึๆ” ใบหน้าขรึมยกรอยยิ้มที่มุมปาก ดวงตาเฉยชาฉายประกายวาววับ “มึงสังเกตกูด้วยเหรอ นึกว่าอยู่กับสาวสวยแล้วสติไม่ค่อยมี”
“กู..” ไทยหน้าแดงซ่าน โว้ยยย เขาจะหน้าแดงทำไมวะ “ก็มึงไม่คุยมันเลยกร่อย”
“กูกับทรายเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ได้เป็นแฟนกันนี่หว่า ไม่ได้จีบกันด้วย กูนัดเดทให้มึง ปูเป้อยากให้ทรายมาด้วย พวกกูก็เลยมานั่งเป็นเพื่อน จะคุยกันแย่งซีนมึงทำไมวะ”
“แม่งนั่งเป็นเพื่อนจริงๆ เป็นเสาตอม่อเลยนะมึง” ไทยบ่นพึมพำอยู่ในคอ “ถ้าเป็นแบบนี้มึงไม่ต้องนัดให้กูหรอก มาด้วยกันอย่างน้อยมึงก็ควรรู้สึกสนุก ไม่ใช่มาแล้วไม่สนุก เฮ้ย!!” ไทยร้องลั่น เมื่อปราบใช้สองมือจับหน้าเขาแถมยื่นหน้าของตัวเองเข้ามาใกล้
“ทะ..ทำอะไรของมึง!” ไทยโวยวาย เขาขยับหน้าหนีไม่ได้ เพราะปราบจับกระชับไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
“มึงจะได้ตั้งใจฟังกู ไม่คิดเองเออเอง” ใบหน้าของปราบใกล้เข้ามาอีกนิด หัวใจของไทยเริ่มเพิ่มจังหวะการเต้น
“กูสบายดี ไม่ได้เป็นอะไร หน้ากูเป็นแบบนี้อยู่แล้ว เข้าใจไหม”
ไทยรีบพยักหน้า “กูเข้าใจแล้ว มึงปล่อยกูได้แล้ว”
มือใหญ่ปล่อยออกตามที่เขาขอ แต่เปลี่ยนเป็นยกขึ้นจับศีรษะ ขยี้ผมเขาเบาๆ ดวงตาของปราบเป็นประกาย “ก็แค่นั้น”
“อย่ามาเนียนทำกูหมดหล่อ” ไทยรีบปัดมือของปราบออก อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจ
“มึงกลับไปที่โต๊ะก่อนเลย กูจะเข้าห้องน้ำ” ไทยจัดผมตัวเองให้เรียบร้อย
“อืม”
“ไทย”
“หือ” ไทยหันกลับไปมองปราบ เขาเพิ่งเดินผ่านอีกฝ่ายมา
“ขอบใจที่เป็นห่วง”
“กูเปล่า” ไทยชะงัก หน้าขึ้นสีแดงนิดๆ พูดไปใครจะเชื่อวะ “เออ ห่วงนั่นแหละ เพื่อนกันนี่หว่า”
“หึๆ” แปลกที่ไทยนึกหงุดหงิดเสียงหัวเราะของปราบ เขาเดินหัวเสียเข้าห้องน้ำ อะไรของมันวะ เมื่อกี้ยังหน้าตึงตอนนี้หน้าแม่งโคตรเจ้าเล่ห์ แล้วเสียงหัวเราะนี่อีก ฟังร้ายกาจยังไงชอบกล เหมือนเขาทำอะไรพลาดไป เขาพลาดอะไรไปหรือเปล่า ไทยชักไม่มั่นใจ
“ไว้เจอกันใหม่ครับ” ไทยบอกลาหญิงสาวที่เขาตั้งใจมาหา ความรู้สึกถูกใจยังมีอยู่ แต่ความคิดจะไปต่อหายวับเข้ากลีบเมฆไปแล้ว โดยที่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
“กลับเถอะ เดี๋ยวกูไปส่ง” ไทยก้าวเท้าออกเดิน เมื่อรถของทรายขับออกไป
“ไม่ไปต่อเหรอ”
“ถ้าไปกูจะยืนซื่อบื้ออยู่นี่เหรอวะ”
“ก็ยังดีที่รู้ตัวว่าซื่อบื้อ”
“ไอ้คุณปราบ!”
“หึๆ มากูขับให้” มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้า ไทยล้วงกุญแจรถส่งให้แต่โดยดี
“กูนึกว่ามึงชอบปูเป้”
“ชอบ” ไทยตอบสั้นๆ ปราบขับรถออกจากร้านอาหารมาได้ระยะหนึ่ง
“แต่..”
“เสือกรู้ดีอีก” ไทยบ่น
“ก็ถ้าไม่มีแต่มึงคงไปแล้ว”
“ไม่รู้ กูเบื่อๆ “
“เบื่อปูเป้”
“เบื่อกูนี่แหละ” ไทยหันไปมองนอกหน้าต่าง “เบื่อมึงด้วย” ประโยคหลังเขาพูดอยู่ในใจ
“อยากให้กูนัดคนอื่นให้ไหม”
“ไม่ต้อง กูอาจยังไม่อยากมีใครตอนนี้ก็ได้”
“ไหนมึงบอกว่าเหงา”
“ไม่รู้สิ” ไทยตอบไม่ได้เหมือนกัน เขาแค่รู้สึกแคร์คนที่นั่งอยู่ข้างๆ คิดไปสารพัด ได้แต่นึกก่นด่าตัวเองในใจ ว่าทำไมถึงเป็นคนดีขนาดนี้วะ ไอ้ปราบมันก็ไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าชอบเขา แถมยังเป็นคนนัดสาวๆ ให้อีก แต่แค่เห็นมันนั่งนิ่ง สีหน้าเรียบเฉย เขาก็กังวลแล้ว ว่าทำให้อีกฝ่ายเจ็บช้ำน้ำใจอยู่หรือเปล่า ถ้าเกิดมันชอบเขาขึ้นมาจริงๆ ทำแบบนี้ไม่เจ็บแย่หรือวะ เพราะคิดวนไปเวียนมาอยู่แค่นี้ สุดท้ายเขาก็ไม่อยากไปไหนต่อ
“มึงขับไปหอมึงเลยนะ เดี๋ยวกูขับกลับเอง” ไทยเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากพูดถึงสาวๆ อีก
“เดี๋ยวกูขับไปส่งมึงที่หอ แล้วกูกลับเอง”
“ทำไมดื้อวะ” ไทยหันไปมอง
“หึๆ”
“ตามใจ” เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมตอบ ไทยก็ไม่คิดจะตื้อให้เปลี่ยนใจ โตๆ กันแล้ว อยากไปก็ตามใจ
“ขอบใจว่ะ” ไทยรับกุญแจมาจากปราบ“ไม่เป็นไร”
“มึงมันดื้อ เลยต้องหารถกลับเองเลยเห็นไหม”
“แบบนี้สบายใจกว่า”
“ตรงไหนวะ” ไทยส่ายหัว ไม่เข้าใจความคิดของอีกฝ่าย
“ตรงที่กูได้เห็นกับตา ว่ามึงถึงหอแล้วยังไงล่ะ” ไทยชะงัก เขาเงยหน้าขึ้นมองปราบ สองสายตาประสานกันนิ่ง
“กูกลับล่ะ ฝันดี” คำพูดไม่ได้หวานหู ยังเป็นเสียงราบเรียบเหมือนเช่นเคย คนพูดยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนสาวท้าวจากไป
ไทยได้แต่ยืนมองตามหลังร่างสูง ในหัวเต็มไปด้วยความสับสน เขายกมือขึ้นยีผมแรงๆ หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
ไม่ไหวแล้วโว้ยย ไทยตะโกนดังลั่นอยู่ในใจ พรุ่งนี้เขาจะถามอีกฝ่ายให้รู้เรื่อง เป็นไงก็เป็นกันสิวะ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ทฤษฎีรักเศษหนึ่งส่วนสอง♥ [ตอนที่ 24 End ] ✿ 04/05/2018 ♥ P 34 (อ่าน 261864 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก