ตอนที่ 6 : ช่างเถอะ
“หึๆ” “มึงแม่ง” ไทยทำหน้าหงิกเป็นตูดใส่แขกผู้มาเยือน เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะขำ ใบหน้าของเขาเบ้าตาเขียวช้ำ มุมปากบวมนิดๆ เห็นเป็นรอยช้ำสีเขียวอมม่วง
“เข้ามา” ไทยถอยห่างจากประตู ให้ร่างสูงเดินผ่าน
“ไม่ไปไหนเหรอวะ” หลังปิดประตูห้องไทยเดินไปทิ้งตัวนั่งบนเตียง ปล่อยให้อีกฝ่ายหาที่นั่งเอาเอง
“กูก็มาหามึงนี่ไง”
“เออ กูผิดเอง ไม่น่าถามคำถามโง่ๆ มึงเลย” ไทยประชด เมื่ออีกฝ่ายตอบแบบเถรตรง
“หึๆ”
“ของกูเหรอ” ไทยตาวาว มองถุงในมือของปราบ คาดเดาว่ามันคือข้าวต้ม
“ใช่ จะกินเลยไหม”
“ขอบใจ มึงนี่สวรรค์โปรดกูจริงๆ เช้านี้กูแดกแต่กาแฟ ขี้เกียจเอาเบ้าหน้านี้ลงไปซื้อข้าว เดี๋ยวสาวๆ แตกตื่นหมด”
“กูว่ามึงลงไปได้ ตอนหน้าปกติดีก็ไม่มีผลอะไรไม่ใช่เหรอ”
“ไอ้นี่” ไอ้เงื้อเท้าขึ้น ใบหน้าขรึมยกยิ้ม หมอนี่เห็นเขาเป็นตัวตลกหรือไงวะ เดี๋ยวยิ้มๆ
“มึงบอกเพื่อนหรือยัง” เสียงถามห่างออกไป ปราบหยิบชามที่คว่ำตากไว้เทข้าวต้มร้อนๆ ลงไป จัดการปรุงรสแล้วถือมาส่งให้คนเจ็บ
“บอกแล้ว แต่บอกว่าไม่เป็นอะไรมาก ทีแรกพวกมันจะมาให้ได้ แต่กูบอกว่าไม่ต้อง กูสบายมาก”
“มึงไม่อยากให้ใครเป็นห่วง แต่มึงอยากให้มีคนห่วง”
“หะ!” ไทยทำหน้าเอ๋อ ไอ้หมอนี่ชอบพูดอะไรเป็นปรัชญาชีวิต ต้องใช้สมองคิดสักครู่ถึงจะเข้าใจ
“จริงไหม”
ไทยตักข้ามต้มเข้าปากจะได้ไม่ต้องตอบ เขาไม่อยากยอมรับ
“เรื่องธรรมดาใครๆ ก็เป็น มึงไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงเลยบอกว่าไม่เป็นไร พูดออกไปแบบนั้นแต่ลึกๆ มึงก็อยากให้มีคนมา”
“อืม” ไทยยอมรับในที่สุด
“กูถึงมาไง”
ไทยจ้องหน้าของปราบ ดวงตาของอีกฝ่ายจริงจัง ไม่มีร่องรอยของการล้อเล่น
“มึงเป็นเพื่อนที่ดีหรือมึงคิดอะไรอยู่วะ กูไม่เข้าใจ” ไทยถามออกไปตรงๆ ความสงสัย ข้องใจ อยากรู้ มีมากจนเกินเก็บไว้
“กูคิด คิดว่ามึงขี้เหงา ไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่มึงแสดงออกต่อหน้าเพื่อน กูถึงมา”
“กูไม่ใช่คนขี้เหงา” ไทยเถียงขาดใจ เขาไม่คิดว่าตัวเองจะอ่อนแอขนาดนั้น
“งั้นก็ต้องโทษว่าเพื่อนมึงดีเกินไป”
“ยังไงวะ” ไทยเลิกคิ้ว คุยกับหมอนี่ต้องคอยแปลอยู่เรื่อย
“มึงไม่ใช่คนขี้เหงา แต่เพราะเพื่อนมึงดีเกินไป ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด คุยกันได้ทุกเรื่องใช่ไหม พอห่างกันไปมึงเลยเคว้ง”
“มึงรู้ได้ไงวะ” ไทยใช้ช้อนคนข้าวต้มในชาม สายตาหลุบต่ำ แม่ง พูดอย่างกับนั่งอยู่กลางใจของเขา คนเคยไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จู่ๆ เหลือคนเดียวมันก็ต้องเคว้งกันบ้างละวะ
“กูไม่ได้เพิ่งเตะบอลทีมเดียวกับมึง กูถึงจะไม่เห็น”
“เออ กูยอมรับก็ได้ว่ากูเคว้ง ถึงอยากหาแฟนให้ได้สักคนนี่ไง” ไทยตักข้ามต้มทานไปเรื่อยๆ คิดว่าถึงเวลาแล้วที่เขาควรจริงจังกับเรื่องนี้
“ก็หาคนที่ชอบเข้า” ไทยลอบสังเกตใบหน้าของปราบ สีหน้าก็ปกติดี ตกลงคิดหรือไม่คิดอะไรกับเขากันแน่วะ ไทยชักงง
“กูก็หาอยู่ มึงมีแนะนำไหม” เมื่อถามตรงๆ ไม่ได้คำตอบอย่างที่ต้องการ ไทยจึงใช้วิธีสังเกตอาการแทน
“อยากให้แนะนำให้ก็ได้ แต่จะถูกใจมึงไหม ต้องตัดสินใจเอง”
“ได้ ว่างๆ มึงนัดเดทให้กูด้วยแล้วกัน” ไทยตักข้าวต้มที่เหลือกินจนหมด เขาหมายจะลุกเอาถ้วยไปเก็บที่อ่างล้างจาน แต่มือใหญ่ชิงหยิบไปเสียก่อน
“ยา” ร่างสูงกลับมาพร้อมน้ำหนึ่งแก้วและยาพารา
“ขอบใจ” ไทยจัดการหย่อนยาลงคอ ตามด้วยน้ำที่อีกฝ่ายส่งแก้วให้
ไทยรอจนปราบนำแก้วนำไปเก็บและกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมเรียบร้อย เขาจึงถามขึ้น “คนที่มึงบอกว่าชอบสวยไหม ใครวะ”
“จะอยากรู้ไปทำไม”
“กูขี้เสือกมึงไม่รู้เหรอ” ไทยตอบหน้าตาย
“หึๆ ยังมีอีกหลายเรื่องที่กูไม่รู้เกี่ยวกับมึง”
“งั้นมึงก็รู้ไว้ว่ากูขี้เสือก เล่ามาเร็ว” ไทยเร่ง ปราบมองหน้าเขานิ่ง ก่อนเริ่มพูดขึ้น
“ไม่ใช่คนสวยแต่หน้าตาใช้ได้ นิสัยดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น ดูแลคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ” น้ำเสียงที่พูดอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของอีกฝ่ายราวกับคนละคน มันอ่อนแสงและละมุนละไม
“อื้อหือ พูดซะกูเห็นภาพเป็นนางฟ้าเลย” ไทยเริ่มคิดว่าหรือเขาจะคิดมากเกินไป ปราบไม่ได้ชอบเขาหรอกมั้ง ท่าทางรสนิยมหมอนี่จะออกไปทางตะวันมากกว่า
!!!!
“อย่าบอกว่ามึงแอบชอบตะวัน เลยคิดจะเข้าทางกู !!!” ไทยตาลุกโพลง ก็นั่นมันตะวันชัดๆ
“โอ๊ย!” ไทยยกมือลูบหัว เมื่อโดนเขกมะเหงกลงมาเต็มๆ
“คิดได้”
“ใครจะไปรู้วะ ฟังๆ แล้วมันเหมือนนี่หว่า” ไทยบ่นพึมพำ “แล้วมึงก็เขกลงมาได้กูเจ็บตัวอยู่นะเว้ย”
“ขอโทษ” มือใหญ่วางลงบนหัวของเขา รอยยิ้มอ่อนโยนยกขึ้นมุมปาก “ดีขึ้นไหม”
“ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอวะ” ไทยพูดแก้เก้อ จู่ๆ มันก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา
“แบบนี้เขาเรียกตบหัวแล้วลูบหัว” นิ้วที่สอดเข้าไปในเส้นผมลูบไล้อย่างเบามือ ให้ความรู้สึกสบาย มิน่าผู้หญิงถึงชอบให้ลูบผม
“เหอะ เดี๋ยวพอกูบอกไม่ใช่ มึงก็จะแกล้งลูบหลังกูแทน” ไทยปัดมือของปราบออก
“หึๆ”
“มึงจะไปไหนต่อ” ไทยเดาเอาว่าอีกฝ่ายน่าจะแวะมาดูเขาเท่านั้น
“ไม่มี”
“ออกมาดูกูอย่างเดียวเลยเหรอ” สีหน้าของไทยแปลกใจ
“มึงจะแปลกใจทำไม กูบอกไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ว่าจะแวะมาดู”
“เออ ต่อไปกูจะจำไว้ว่ามึงพูดจริงทำจริง” ไทยพูดเหมือนประชด แต่จริงๆ เขาแอบยิ้ม
“มึงอยากทำอะไรไหม เบื่อหรือเปล่า”
“ไม่ ปวดตัวแบบนี้กูไม่อยากทำอะไรอยู่แล้ว นอนได้ทั้งวัน ว่าแต่มึงเถอะ ตกลงจะไม่บอกกูใช่ไหมว่าคนที่มึงชอบเป็นใคร”
“ไม่ เก็บไว้ให้มึงเสือกเล่น”
“ไอ้นี่! ฮ่าๆ” ไทยหัวเราะเสียงดัง ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดความกวนประสาทของอีกฝ่ายสักนิด ออกไปทางขำมากกว่า “งั้นกูก็ขอให้มึงสมหวังละกันนะ”
“ขอบใจ”
“เออ กูมีเรื่องหนึ่งอยากคุยกับมึง” ไทยนึกบางเรื่องขึ้นมาได้ เขาขยับหมอนขึ้นนั่งตัวตรง สีหน้าจริงจัง
“อะไร”
“มึงรู้จักเพื่อนกลุ่มกูแล้ว แต่มีบางอย่างที่มึงไม่รู้”
“มึงอยากเล่าอะไรก็เล่ามา” สีหน้าของคนฟังสงบนิ่ง
“ง่ายๆ เลยนะ พี่รหัสเป็นแฟนคนโปรด พี่เมธเป็นแฟนตะวัน ถ้ามึงวนเวียนอยู่ใกล้กู มึงอาจถูกเข้าใจผิดได้” ไทยเอ่ยปากเตือน ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้บอกเพราะเห็นว่าไม่สนิทกัน
“เพื่อนมึงมีแฟนเป็นผู้ชาย”
“ใช่ กูบอกไว้ก่อนว่าถ้ามึงพูดถึงเพื่อนกูในทางที่ไม่ดี กูต่อยมึงแน่”
“หึๆ ทำอย่างกับมึงต่อยกูไหว” ดวงตาที่มองเขาเป็นประกายด้วยความขบขัน ไทยทำหน้ายู่ แม่ง ใครจะต่อยกับมึงจริงวะ กูก็รักตัวกลัวตายเหมือนกันละน่า เห็นหมัดเดียวร่วงเมื่อวาน บอกตรงๆ ว่าขอบาย
“มึงไม่ต้องห่วง กูรู้อยู่แล้ว ใครมีตาก็มองออก”
“อืม ก็ตามนั้น” ถ้าจะเป็นเพื่อนกัน ไทยก็อยากเคลียร์เรื่องนี้ให้เรียบร้อย
“แล้วมึงเคยมองผู้ชายไหม”
“ไม่ มันไม่ได้ออสโมซิสกันได้นี่หว่า” ไทยปฏิเสธ เขาไม่เคยสนใจมองผู้ชายคนไหนมาก่อน ฉิบ แล้วทำไมสายตาของเขาต้องหยุดที่หน้าของปราบด้วยวะ ไอ้ไทย~มึงคิดอะไรอยู่ ไทยหน้าตาตื่นจนอีกฝ่ายสังเกตเห็น
“เป็นอะไร”
“เปล๊า~” ไทยปฏิเสธเสียงดังอย่างลืมตัว
“เปล่าแล้วทำไมมึงต้องขึ้นเสียงสูง”
“ก็กูเผลอมองหน้ามึงตอนพูดถึงผู้ชาย”
“ฮ่าๆ” คนเงียบๆ หัวเราะเสียงดังลั่น ไทยเบ้ปาก หัวเราะไปเถอะ มึงไม่มาเป็นกู ไม่รู้หรอกว่ามันน่าตกใจแค่ไหน
“มึงจะบอกว่า..” หน้าของปราบยื่นเขามาใกล้เขา ดวงตาวาววับ “มึงชอบกูเหรอ”
“ไอ้ปราบ!!”
“ฮ่าๆ”
“แหย่กูได้สนุกใหญ่นะมึง” ไทยทำหน้ามุ่ย เริ่มกังวลว่าหรือมันจะออสโมซิสได้จริงๆ “มึงกลับได้แล้วกูจะนอน มึงอยู่แล้วกูพูดมาก ปวดปาก”
“พรุ่งนี้มึงจะไปเรียนไหม”
“ดูสภาพก่อน ถ้าไหวก็ไปไม่ไหวก็หยุด วิชาพรุ่งนี้กูพอโดดได้”
“บอกกูด้วย”
“ทำไม มึงจะมารับกูเหรอ” ไทยพูดไปอย่างนั้นเอง
“ใช่”
ไทยชะงัก เกลียดที่อีกฝ่ายทำให้เขาสับสน ไม่แน่ใจว่าปราบคิดอย่างไรกันแน่ เดี๋ยวก็รู้สึกว่าตัวเองคิดมากไป สักพักก็ทำให้กลับมาคิดอีก
“มึงจะคิดมากไปทำไม กูมารับไม่ดีเหรอ” ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเดาสีหน้าคิดหนักของเขาออก
“ดี” ไทยพยักหน้า เพราะมันดีจริงๆ ที่ไม่ต้องขับรถไปมหาลัยเอง
“งั้นมึงคิดแค่นั้นก็พอแล้ว” ร่างสูงลุกขึ้นยืน ยกเก้าอี้ตัวที่นั่งกลับไปวางไว้ที่เดิม
“กูกลับก่อน มึงจะได้พัก”
“ปราบ”
“หือ”
“มึงอายุเท่าไหร่วะ”
“หึๆ นึกยังไงถึงถาม”
“มาคิดๆ ดู กูไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมึงเลย มึงอายุเท่าไหร่ เป็นคนจังหวัดไหน เรียนเป็นไงบ้าง เอาจริงๆ กูแทบไม่รู้จักมึงเลย แต่พักนี้กูใช้เวลาอยู่กับมึงเยอะมาก ถ้าไม่นับเวลาเรียน กูว่าเยอะกวาเพื่อนสนิทกูอีกมั้ง”
“กูอายุเท่ามึง บ้านอยู่ปทุมฯ อยู่หอเพราะมันใกล้ดี กูฉลาดเพราะอย่างนั้นคำตอบคือกูเรียนดี ส่วนเรื่องที่กูอยู่กับมึงเยอะ กูอยู่ก็เพราะมึง”
“เพราะกู?” จู่ๆ ใจของไทยก็เต้นในจังหวะที่เร็วขึ้น
“มึงเหงาไม่ใช่เหรอ”
“มึงนี่หักมุมตลอด” ไทยบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะเบาๆ
“มึงโอเคที่จะอยู่กับกูหรือเปล่าล่ะ”
“โอเคสิวะ มึงช่วยกูนี่ไม่โอเคได้ไง”
“แค่นั้นก็พอแล้ว ถ้ามึงสบายใจที่จะอยู่กับกู ก็ไม่ต้องไปหาเหตุผลว่าเพราะอะไร”
“มึงพูดถูก” ไทยบอกตัวเองให้เลิกหาเหตุผล “เอ้า” ไทยหยิบกุญแจรถโยนให้ปราบ
“ถ้ามึงคิดจะมาหากูพรุ่งนี้อยู่แล้วก็เอารถกูไป ถ้ากูไหวก็มารับกูด้วย ถ้าไม่ไหวก็ฝากซื้อของอร่อยๆ มาให้กูตอนเช้าที”
“ไม่เป็นไร” ปราบวางกุญแจลงบนโต๊ะข้างเตียง “เผื่อมึงต้องออกไปไหนดึกๆ มีรถไว้อุ่นใจกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาหา”
“เป็นคนดีตลอดเลยนะมึง”
“ต้องให้พูดอีกกี่ครั้งกูไม่ใช่คนดี กูแค่ห่วงมึง”
“ขอบใจ” ไทยยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย ไม่ถามอีกว่าทำไมถึงห่วง
“พักซะ มีอะไรโทรมา”
“อืม”
ไทยมองตามหลังของปราบจนประตูปิดลง ขยับหมอนลงวางราบ เอนตัวลงนอนพักอย่างที่อีกฝ่ายบอก เลิกคิดจุกจิก ช่างมันเถอะ เขาไม่สนอีกแล้วว่าปราบคิดอย่างไร ความรู้สึกตอนนี้มันดีอยู่แล้ว เป็นเพื่อนกันจะดีมาก แต่ถ้าไม่ใช่ถึงตอนนั้นคงรู้เอง
ถ้ามึงจีบกูจริงก็ลองดู กูก็อยากรู้เหมือนกันว่ามึงจะทำให้กูเปลี่ยนใจได้ไหมไอ้คุณปราบ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ตอนหน้าเตรียมหมอนไว้ด้วยนะคะ ^^
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ทฤษฎีรักเศษหนึ่งส่วนสอง♥ [ตอนที่ 24 End ] ✿ 04/05/2018 ♥ P 34 (อ่าน 261883 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก