ตอนที่ 4
แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 17/03/61
หน้าแรกตอนก่อนหน้าตอนถัดไปหน้าตึกคณะ...
"ไว้คืนนี้จะโทรหานะ " ร่างสูงบอกกล่าวคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"แล้วแต่สิ" มาร์คตอบแบบไม่ใส่ใจ
เจบียิ้มน้อยๆ พร้อมเอามือใหญ่วางไว้บนหัวคนตัวเล็กแล้วโยกไปมา
"โทรไปก็รับด้วยล่ะ" เจบีบอก
มาร์คดึงมือเจบีออกจากหัวตัวเอง
"อือออ กลับไปได้แล้ว"
เจบียิ้มแล้วเดินกลับไปยังโรงยิมเพื่อไปหาเพื่อนตัวเองที่(อาจจะ)นั่งรออยู่
คนตัวเล็กมองคนตัวสูงที่เดินกลับไปจนลับสายตา แล้วหันหลังกลับเพื่อที่จะขึ้นตึก
"ว่าไงซึงฮยอน" มาร์คยิ้มให้กับซึงฮยอนที่ยืนมองเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทั้งหมดอยู่
"ไหนว่านัดสาว...โกหกเราหรอ" ซึงฮยอนถาม
มาร์คเดินไปคล้องแขนเพื่อนรักตัวเอง
"ก็นัดสาวไง"
"แล้วทำไมถึงมากับมัน.." ซึงฮยอนคิ้วขมวด..
"บังเอิญน่ะ" มาร์คตอบเบาๆ
"มันจีบมาร์คหรอ"
มาร์คปล่อยแขนเพื่อนตัวเองแล้วมองด้วยสายตาแบบอ่านไม่ได้
"อย่ายุ่งกับแจบอม..."
มาร์คบอกซึงฮยอนเสียงเย็น แล้วเดินขึ้นตึกคณะ ทิ้งคนข้างหลังให้มองตามร่างเล็กด้วยสายตาว่างเปล่า
ห้ามยุ่งงั้นหรอ..
ชอบมันแล้วสินะ...มาร์ค...
หัวค่ำ...
"ทำไรอยู่.." แจบอมถามปลายสาย
(พิมพ์งาน) เสียงปลายสายตอบมาสั้นๆ
"อี้เอิน"
(อือออ อะไร)
แจบอมลอบยิ้มให้กับโทรศัพท์
เขาสนทนากับปลายสายด้วยประโยคสั้นๆแบบนี้มาเป็นชั่วโมงกว่าๆ โดยมีแจ็คสันที่นั่งมองและส่ายหัวให้กับเพื่อนตัวเอง
"ไม่อยากคุยหรอ" เขาถาม
(เปล่า..กินไรยังล่ะ)
"ถามแบบนี้มาสามครั้งแล้วนะ" เจบีคิ้วขมวด
(แล้วจะนอนตอนไหน) มาร์คเปลี่ยนคำถาม
"นอนพร้อมกันไง"
(งั้นเรานอนแล้วนะ)
"นอนสิ..เดี๋ยวนอนฟัง"
(อื้ออ งั้นฝันดีนะ)
"ครับ"
เจบีนั่งยิ้มฟังเสียงจากโทรศัพท์ที่มีแต่เสียงลมหายใจของปลายสาย
"มึงนี่เป็นเอามากนะ" แจ็คสันแขวะเพื่อนตัวเอง
"ไหนว่าไม่ชอบ.. ไอ้จินยองแม่งจีบมาเป็นปี โดนกระทืบตั้งกี่ครั้ง มึงนี่เงียบๆ ก็เสียบเลยนะเจบี" แจ็คสันเหล่ตาใส่
เจบีไม่ตอบแค่ยิ้มและยักคิ้วให้หนึ่งที ก่อนจะเดินหนีเข้าห้องนอนปล่อยทิ้งให้แจ็คสันนั่งดูทีวีคนเดียวต่อ
"อี้เอิน..วางละนะครับ ฝันดีนะ" แจบอมบอกปลายสายก่อนจะกดวาง
เจบียิ้มกรุ่มกริ่ม ถึงคนตัวเล็กจะเย็นชา และยังไม่ยอมบอกชอบเขาตรงๆแต่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าคนตัวเล็กนั้นรู้สึกดีกับเขาเหมือนกัน
ตอนนี้ก็เหลือแค่ระวังตัวเหมือนที่เพื่อนทั้งสองของเขาบอก คือระวังซึงฮยอน ซึ่งไม่รู้จะเล่นงานเขาตอนไหนก็เท่านั้น แต่แค่เรื่องชกต่อยเขาไม่สนใจหรอก แรงมาก็แรงไป แค่นั้นแหละ...
Rrrr Rrrr Rrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
เจบีลอบมองหน้าจอโทรศัพท์แล้วก็ยิ้มจนตาหยี...
"ครับ" เจบีกรอกเสียงลงไป
(วางทำไม เรายังไม่หลับเลย) เสียงปลายสายอู้อี้
"ครับๆ นอนนะ ไม่วางละ" เจบีอมยิ้ม
ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนแล้วเอาโทรศัพท์มาใกล้ๆเพื่อฟังคนตัวเล็กนอนหลับ..
นี่ขนาดบอกว่าไม่คบนะ ถ้าคบแล้วจะขนาดไหน เจบีคิด..
(แจบอม อย่ากรนนะ เราไม่ชอบเสียงดัง)
"อือนอนได้แล้ว"
เจบียิ้มอีกครั้งก่อนจะหลับตานอน ตามด้วยแจ็คสันที่เพิ่งเดินเข้ามาทิ้งตัวลงนอนข้างๆเจบี
รุ่งเช้า…
เจบียังคงมาตั้งแต่เช้าเหมือนเดิม เพราะตารางเรียนของแจ็คสัน ร่างสูงนั่งฟังเพลงในโทรศัพท์ พร้อมเลื่อนหน้าจอไปมาเช็คแอปโซเชียลของตัวเอง
กลิ่นหอมอ่อนๆคุ้นจมูกทำให้เจบีที่นั่งก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้น
"หวัดดีแจบอม" เจ้าของกลิ่นหอมทักขึ้น
เจบียิ้มที่มุมปากหน่อยๆ
"ไง...เอาเสื้อมาคืนหรอ" เจบีตอบรับแบบกวนๆ
"เปล่า" คนตัวเล็กปฏิเสธพร้อมนั่งลงหน้าข้ามกับร่างสูง
"ทางผ่าน?" เจบีแกล้งถามอีกครั้ง
"คิดถึงน่ะ..คิดถึง...แจบอม" มาร์คตอบพร้อมโปรยยิ้มตามสไตล์
"อ้อ..." เจบีพยักหน้ารับรู้ เกาท้ายทอยตัวเองแก้เขิน
ตรงเกินไปมั้ยอี้เอิน...
"แล้วพี่ซึงฮยอนไปไหนล่ะ" เจบีเปลี่ยนเรื่อง
"เราออกมาก่อนน่ะ" มาร์คตอบแบบสบายๆ
"ออกมาก่อน?" เจบีถามซ้ำ
"อื้อออ ปกติซึงฮยอนจะมารับเรา แต่วันนี้เราขับรถมาเอง" มาร์คพูดพร้อมหยิบสมุดออกมาจากกระเป๋าเป้
"มีธุระหรอ"
"ก็เปล่า" มาร์คจดอะไรบางอย่างใส่สมุด
"แล้วทำไมมาเร็ว"
มาร์คเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เจบีอีกครั้ง
"ก็บอกว่าคิดถึงไง..เราคิดถึงแจบอม" มาร์คย้ำแล้วก้มหน้าลงไปเขียนยุกยิกๆในสมุดต่อ
เจบีเขินซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้แต่ก้มหน้าเลื่อนโทรศัพท์แก้เขิน..
บทจะเย็นชาก็เย็นชา บทจะอ้อยก็อ้อยนะพี่มาร์ค..เอาสักอย่างสิ.. เจบีคิด
Rrr Rrr Rrr
เสียงโทรศัพท์มาร์คดังขึ้น เจ้าตัวทำหน้าบึ้งก่อนรับสาย
"อือ ว่า?" มาร์คกรอกเสียงลงไป
"ออ เราออกมาแล้ว"
"อื้อออ อยู่หน้าตึกวิศวะ ฮะ? ออๆ อือ...เปล่าๆ"
เจบีจ้องหน้าคนตัวเล็กที่คุยโทรศัพท์พร้อมจดอะไรใส่สมุดตลอดเวลา
"อยู่กับแจบอม.. ทำไม? ก็แค่...." มาร์คลากเสียงยาว
"คิดถึงก็เลยมาหา" มาร์คตอบปลายสาย..
เจบีเอามือเท้าคางแล้วนั่งอมยิ้มมองคนตัวเล็กคุยโทรศัพท์ พูดน้อยจริงจัง ถามคำตอบคำแถมทำหน้าบึ้ง เขาอยากรู้ว่าตอนคุยกับเขาจะทำหน้าแบบไหนกันล่ะนี่
"แวะมาสิ จะได้ไปพร้อมกัน ..โอเคละเจอกัน...อื้อออ บาย" มาร์คกดวางแล้วก็จดต่อ
จดอะไรของเขากันนะ...
"ใครโทรมาหรอ" เจบีถาม
"ซึงฮยอน"
"โทรมาทำไมอ่ะ"
"เรื่องเรามาก่อนนี่แหละ" มาร์คตอบ
"อ้ออออ" เจบีขานรับ
แล้วทั้งสองก็ไม่ได้คุยอะไรกัน เจบีนั่งมองหน้าคนตัวเล็กที่บอกว่าคิดถึงเขาแต่กลับมานั่งจดอะไรไม่รู้ใส่สมุดแบบเป็นจริงเป็นจังและยังกดโทรศัพท์เหมือนหาข้อมูลอะไรบางอย่าง
เขานั่งมองอย่างนั้นแบบไม่รู้สึกเบื่อ มาเช้าๆแล้วเจอแบบนี้ทุกวันก็ดีสินะ..อารมณ์คงดีทั้งวัน
หลังจากอยู่อย่างนั้นมาเกือบชั่วโมง มาร์คก็เก็บสมุดเข้ากระเป๋าแล้วเงยหน้ามาสนใจเจบีที่นั่งมองหน้าตัวเองอยู่
"ถอดเฝือกวันไหนหรอ" มาร์คถามคนตัวสูงที่นั่งอมยิ้มอยู่
"เสาร์นี้นี่แหละ" เจบีตอบ
"บ่ายเสาร์นี้ว่างมั้ย.." เจบีย้อนถามคนตัวเล็ก
"ก็ไม่เชิงว่าง..เรามีนัด" มาร์คตอบ
"นัด?"
"อื้อออ กับคนพิเศษน่ะ"
เจบีคิ้วขมวด .. คนพิเศษ
"พิเศษขนาดไหน" เขาถามย้ำ
"ก็พิเศษที่สุดสำหรับเราอ่ะ" มาร์คตอบแบบไม่ใส่ใจ..
เพื่อน? พ่อแม่? แฟน? คำถามเต็มหัวเจบีไปหมด แต่เขาเลือกที่จะไม่ถามต่อเพราะคนบางคนที่เพื่อนทั้งสองรวมถึงเขา 'เรียกว่าหมาข้างตัว' ดันเดินมาและนั่งข้างๆมาร์คซะก่อน
นั่งไม่พอยังเอาแขนไปโอบไหล่คนตัวเล็กอีก..
"อ่ะ.." ซึงฮยอนยื่นแก้วน้ำให้มาร์ค
"อเมริกาโน่เย็นใส่เซรัปปานกลาง" ซึงฮยอนบอกมาร์ค
มาร์คยิ้มกว้าง..
"ขอบใจ รู้ใจเราจริง" มาร์ครับแก้วกาแฟมาวางไว้ตรงหน้า
"ก็เรารู้ใจมาร์คนี่เนาะ" ซึงฮยอนแกล้งพูดแล้วแอบยักคิ้วให้เจบีหนึ่งที
เจบีเดาะลิ้นที่กระพุ้งแก้ม
โลกกำลังสดใสก็มีมารมาขัดขวางซะจริง
"ไปเรียนกันเหอะมาร์ค" ซึงฮยอนบอกคนตัวเล็ก
"อื้อออไปสิ แจบอม~เราไปเรียนก่อนนะ" มาร์คตอบซึงฮยอนก่อนจะหันมาบอกเจบีที่ทำหน้าเหมือนบอกบุญไม่รับ
"ครับ...อี้เอิน" เจบีตอบรับคนตัวเล็กพร้อมย้ำคำว่าอี้เอินแบบชัดๆ
"แล้วเจอกันนะ" มาร์คโบกมือให้เจบีหน่อยๆ
เจบีแอบเห็นซึงฮยอนกัดฟันจนสันกรามขึ้นเด่นชัด...
มึงจะก่อสงครามประสาทกับกูสินะเจบี..
"ลืมบอก....คิดถึงเหมือนกันนะ" เจบีบอกประโยคที่จงใจข่มซึงฮยอน
"อื้ออออ " มาร์คตอบก่อนจะโดนซึงฮยอนลากไป
งานนี้ไม่ใครก็ใครแหละ ที่จะได้เจ็บทั้งตัวและใจ..
เช้าวันเสาร์
ร่างสูงตื่นแต่เช้าเพื่อไปโรงพยาบาลตามที่หมอนัดไปให้ถอดเฝือกอ่อนออก วันนี้แจ็คสันต้องไปทำโปรเจคกับเพื่อนๆในคณะ เขาเลยต้องโทรบอกเพื่อนสนิทอีกคนพาไปแทน
"จินยองมึงตื่นยัง" เจบีกรอกเสียงลงไปหลังจากที่ปลายสายรับแล้วเงียบ
(จูเนียร์อาบน้ำอยู่ค่ะ..อ๊ะ..ออกมาแล้วสักครู่นะคะ) เสียงหวานตอบรับมาจากปลายสาย
ไม่ต้องสืบก็รู้ คู่นอนสักคนของเพื่อนเขานี่แหละ
เจบีได้ยินเสียงตะกุกตะกักมาจากปลายสายก่อนที่จินยองจะมารับสายจากเขา
(อือเจบี โทษทีเด็กมันไม่รู้ว่าอะไรควรยุ่งไม่ควรยุ่ง) จินยองกล่าวน้ำเสียงหงุดหงิด
"กูไม่ได้คิดมากป้ะว่ะ แค่นี้เอง" เจบีบอก
(กูไม่ชอบให้ใครวุ่นวายของส่วนตัว) จินยองพูดนิ่งๆ
"เออๆเรื่องของมึง วันนี้ว่างมั้ย"
(มีเวลาไหนกูไม่ว่างมั่งฮะ ฮ่าๆ ขนาดกำลัง 'เอา' ถ้ามึงกับแจ็คสันโทรมากูก็ว่างตลอดแหละ) จินยองบอกติดตลก
"ยกเว้นเวลานอนและเวลาที่กูบอกให้มึงมาเรียน..." เจบีประชด
(เออๆมีไร ประชดกูอยู่นั่น)
"พาไปโรงพยาบาลหน่อย แจ็คสันไปทำโปรเจค กูขับรถไม่ได้" เจบีบอก
(อืมๆ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ล็อบบี้คอนโดมึงนะ)
"เออ" เจบีตอบก่อนจะกดวางสาย
ร่างสูงดูมือและพยายามขยับเล็กน้อยตามที่หมอบอกหลังจากการถอดเฝือกออ่อนออกแล้ว
"เป็นไง" จินยองถามเพื่อนตัวเอง
"อืม ปกติแล้ว" เจบีตอบแล้วลองขยับตามปกติ
ก็ดีขึ้นเร็วเหมือนกันแฮะ...
"แล้วจะไปไหนกันดีน๊า~นานๆจะออกมาเที่ยวแต่เช้าขนาดนี้" จินยองแสร้งถามลมฟ้าอากาศก่อนจะเอาแขนพาดบ่าเพื่อนสนิท
"ไปไหน กลับบ้านสิมึง" เจบีตอบแทนลมฟ้าอากาศ...
"ไม่ๆ ไหนๆก็ออกมาแล้ว .... ไปเดินห้างกันมั้ย นี่สิบโมงพอดี กูอยากดูหนัง" จินยองพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเสิร์ชหาหนังเข้าใหม่
"นี่ๆเรื่องนี้น่าดู" จินยองจิ้มหน้าจอแล้วยื่นไปตรงหน้าเจบี
"อือแล้วแต่มึง" เจบีตอบปัดๆ
จินยองยิ้มร่าแล้วลากคอเจบี(?) ไปยังรถที่จอดอยู่เพื่อไปห้างสรรพสินค้าตามที่เขาอยากจะไป แหม..นานๆทีจะออกมาเที่ยวตอนกลางวันแบบนี้น่ะนะ
"มึงกับพี่มาร์คไปถึงไหนกันแล้ว" จินยองถามขึ้นหลังจากขับรถออกมาจากโรงพยาบาลได้สักพัก
"สองสามวันจะให้ไปถึงไหน" เจบีตอบนิ่งๆตามสไตล์
"กูว่าพี่เขาสนใจมึง"
"พี่เขาก็บอกกูแบบนั้น" เจบีบอก
"ฮ่าๆ มึงไปถามพี่เขาใช่มั้ย ฮ่าๆ รู้มั้ยว่าถ้าไม่อยากเสียความรู้สึกก็ไม่ควรถามเพราะแม่งพี่เขาพูดตรงแบบไม่อ้อมโลกสักนิด กูถูกปฏิเสธหน้าหงายมาละ ดีนะที่พี่เขายังบอกว่าสนใจมึงอ่ะ" จินยองหัวเราะลั่น
นั่นสินะ..ตรงจริงๆ
"มึงควรทำตัวให้พี่เขาชอบเร็วๆนะเจบีถ้ามึงชอบพี่แกจริงๆอ่ะ...พี่เขาสนใจ ถูกใจ ใช่ว่าพี่เขาจะชอบนะ.. มีคนนึงกูนึกว่าจะได้ลงเอยกะพี่เขาละ เห็นบอกว่าถูกใจ สนใจ..สุดท้ายพี่แกก็เบื่อ ตัดความสัมพันธ์แบบไม่ทันตั้งตัว" จินยองบอกเรียบๆ
"นี่มึงกำลังให้กำลังใจกูอยู่สินะ" เจบีเหล่ตามองเพื่อนรักตัวเอง
"กูแค่บอกไง.. เสือมันก็เป็นเสือแหละ หลงรักเหยื่อเมื่อไหร่ก็กลายเป็นแมวได้เหมือนกัน อยู่ที่ว่า...เหยื่อจะทำให้รักก่อน หรือจะทำให้เบื่อแล้วโดนขย้ำตายเท่านั้นแหละ" จินยองมองหน้าเจบีแบบจริงจังแวบนึงก่อนจะไปสนใจถนนตรงหน้า
คำพูดแค่นั้นก็พอให้เจบีคิดตามได้ นั่นสินะ ... จินยองก็ประเภทเดียวกันกับพี่มาร์ค เพียงแต่พี่เขาไม่ถึงขั้นจินยอง แค่เลือกได้ตามสไตล์ แต่สำหรับเขาแล้วถ้าให้ทำมันก็ทำได้นะ เพียงแต่ไม่ชอบสุงสิงหรือสร้างความสัมพันธ์ชั่วคราวกับใคร คนอย่างเขาชอบความจริงใจและคงทน
สองหนุ่มเดินออกมาจากโรงหนังภายในห้างโดยมีเจบีที่ทำหน้าเบื่อโลกและจินยองที่ดูจะตื่นเต้นกับหนังที่ได้ชมไปเมื่อสักครู่
"โหยยยย ไม่ได้มาดูแบบนี้ซะนานสนุกชะมัด" จินยองยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆ
"กูกับแจ็คสันมาดูทุกอาทิตย์" เจบีบอก
"ก็นั่นมึงสองคนไง ไว้พรุ่งนี้ชวนแจ็คสันออกมาดูด้วยดีกว่า สามคนเนาะ" จินยองบอก
"แล้วแต่มึงสิ"
"เยส! น่ารักมากเดฟโซล~" จินยองล้อเลียนเจบีแล้วดึงแก้มเจบีเบาๆ
"เอามือมึงออกไปจินยอง" เจบีปัดมือเพื่อนรักตัวเองออก
"เย็นชากับกูได้ลง ชิชะ" จินยองแกล้งค้อนใส่เจบี
"สะดิ้งมากนะมึงอ่ะ มาเป็นเมียกูเลยมั้ย" เจบีผลักหัวจินยองแรง
จินยองเหลือกตาแสร้งทำหน้าอึนๆ ก่อนจะเอาแขนพาดคอเจบี
"ไม่ได้หรอกเดฟ..คนอย่างกูมันต้องเป็นผัวสิ!! ฮ่าๆ" จินยองหัวเราะลั่นก่อนจะโดนเจบีกระทุ้งศอกใส่
ทั้งสองหยอกล้อกันพลางเดินเล่นไปทั่วๆห้างตามใจจินยอง จนสาวแท้สาวเทียมหวีดลั่นกันใหญ่ที่มีหนุ่มหล่อสองคนเดินหยอกล้อกัน
เดินได้สักพักจินยองก็รู้สึกหิว ทั้งคู่เลยเดินขึ้นไปยังชั้นที่มีร้านอาหารหลากหลายสไตล์อยู่หลายร้าน
"เอ๊ะ..นั่นพี่มาร์คนี่..." จินยองชี้ไปยังจุดๆนึง
เจบีหันไปดูตามที่นิ้วจินยองชี้ไป..
ฝั่งตรงข้ามที่พวกเขายืนอยู่ ร่างเล็กเดินมากับหนุ่มหน้าตี๋ที่ออกไปแนวทางสวยมากกว่า ทั้งสองเดินยิ้มและหัวเราะสดใสเริงร่า คุยกันแบบมีความสุขมากๆ
มาร์คยิ้มแบบมาจากใจจริงๆมากกว่าที่ปั้นหน้ายิ้มอยู่ทุกวัน..
นี่สินะ คนพิเศษสำหรับมาร์ค
เจบีมองตามแล้วรู้สึกจุกเบาๆ
"เข้าไปทักมั้ย" เหมือนจะเป็นคำถามแต่จินยองก็ไม่รอให้เขาตอบ
จินยองลากแขนเพื่อนตัวเองที่ทำหน้าบึ้งให้เข้าไปหาคนตัวเล็ก เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าสองคนนี้เป็นอะไรกัน ถึงพี่มาร์คจะบอกเขาว่าเป็นคนพิเศษแล้วก็ตาม
"ฮาย~พี่มาร์ค" จินยองเอ่ยทัก
"เอ้าจินยอง แจบอม" มาร์คยิ้มตาหยี
"มากับใครครับ" จินยองถามตรงประเด็น
"ยองแจ... คนพิเศษของเราน่ะ เนาะยองแจ" มาร์คตอบจินยองพร้อมหันไปหาไปอีกคนพร้อมเอามือโอบไหล่เบาๆ
หนุ่มน้อยหน้าตี๋ที่ออกไปทางหมวยๆมากกว่ายิ้มจนตาหยีให้กับมาร์ค
"ยินดีที่ได้รู้จักครับยองแจ" จินยองพูดพร้อมยื่นมือไปตรงหน้ายองแจ
เพียะ!!
"โอ้ยพี่มาร์ค" จินยองโอดครวญเพราะมาร์คเอามือไปฟาดมือของเขาที่ยื่นมา
มาร์คยิ้ม..
"อย่ามาหลอกแต๊ะอั๋งน้องเรา" มาร์คแกล้งทำหย้ายุ่งใส่จินยอง
เจบีที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่หันมามองหน้ามาร์คที่บอกว่ายองแจเป็นน้องก่อนจะอมยิ้ม...คนพิเศษที่หมายถึง...น้องสินะ...
"ยองแจครับ .. นี่จินยอง นี่เจบี เพื่อนสนิทของแจ็คสัน" มาร์คหันหน้าไปบอกกับคนที่ตัวเองเรียกว่าคนพิเศษ
ยองแจยิ้มก่อนจะก้มโค้งตามมารยาท
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมยองแจ น้องพี่มาร์คครับ" ยองแจกล่าวยิ้มๆ
"ไม่ยักจะรู้ว่าพี่มาร์คมีน้องชายนะครับ" จินยองบอก
"ก็ลูกเพื่อนแม่ ก็เป็นน้องเราได้เหมือนกันนี่" มาร์คกล่าวยิ้มๆ
"พี่มาร์ค~ยองแจหิว ไส้จะพัง กระเพาะจะพิการแล้ว~" ยองแจเกาะแขนอ้อนคนพี่
มาร์คหันไปมองก่อนจะหยิกแก้มคนน้องเบาๆ
"อยากกินไรครับ? " มาร์คถาม
เจบีมองภาพนั้นแล้วยิ้มๆ...น่ารัก...
"แจบอม จินยองไปหาไรกินกับพวกเรามั้ย กินหลายๆคนสนุกดี" มาร์คเอ่ยชวน
"ไป!!"
ทั้งคู่ตอบพร้อมกันแบบไม่ต้องคิด มาร์คหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเดินจูงมือยองแจปล่อยให้ทั้งสองคนเดินตามจนมาหยุดอยู่หน้าร้านอาหารเกาหลีร้านหนึ่ง
"กินนี่มั้ยยองแจ เลือกกินได้หลายแบบดี" มาร์คหันไปถามคนน้อง
ยองแจพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหันไปถามอีกสองคนที่อยู่ข้างหลัง
"พวกพี่กินได้ใช่มั้ยฮะ?" ยองแจเอ่ยเสียงหวาน
"ได้สิได้" จินยองตอบ ส่วนเจบีได้แต่ยิ้มตอบกลับไป
ทั้งสี่คนเดินเข้ามานั่งยังข้างในสุดก่อนที่จะมีพนักงานยื่นเมนูอาหารมาให้สั่ง เมนูอาหารมากมายหลากหลายตาเห็นแล้วชวนหิวและเลือกไม่ถูกเพราะมันน่ากินซะเหลือเกิน เจบีและจินยองสั่งอย่างสองอย่าง ส่วนคนตัวเล็กสองคนตรงข้ามเขาทั้งสองกลับสั่งไม่ยั้ง จนคิดว่า...นี่มากินกันสี่คนหรือสิบคนกันแน่
"แจบอม จินยองสั่งตามสบายเลยวันนี้เราเลี้ยง" มาร์คบอกยิ้มๆ
"พอแล้วครับ ... นี่จะกินหมดหรอสั่งไปเยอะขนาดนั้น" จินยองถาม
"หมดสิ เนาะยองแจ " มาร์คหันไปเออออกับยองแจ
เจบีมองแล้วยิ้ม
ได้แต่ยิ้ม..จะให้เขาพูดอะไรล่ะ..
"เดี๋ยวขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" เจบีบอกทั้งสามคนเรียบๆ
"ไปด้วยสิ พอดีอยากเข้าเหมือนกัน " มาร์คบอก
"ยองแจ รอพี่ตรงนี้กับพี่จินยองนะครับ เดี๋ยวพี่จะรีบกลับมา" มาร์คบอกพร้อมลูบหัวคนน้อง
"ครับ มาเร็วๆนะ มาช้ายองแจกินหมดนะ" ยองแจยิ้มจนตาหยี
"จะใจร้ายกับพี่หรอครับ"
"ฮ่าๆ ใครจะกล้าใจร้ายกับพี่มาร์คของยองแจกันล่ะ"
"ครับไปนะ.." มาร์คบอกยองแจแล้วเดินตามเจบีไป
เจบีเดินออกมารอคนตัวเล็กหลังจากทำธุระเสร็จ รอไม่นานมาร์คก็เดินยิ้มออกมาแบบสบายๆ
วันนี้มาร์คใส่เสื้อแขนยาวสีชมพูออกช้ำๆที่ดูใหญ่กว่าตัวทำให้ตัวที่เล็กอยู่แล้วแลดูเล็กเข้าไปอีก
"รอเรานานมั้ยแจบอม" มาร์คถาม
"รอนานกว่านี้ก็ได้" เจบีบอก
มาร์คยิ้มตามก่อนจะกระตุกเสื้อเจบีให้เดินกลับเข้าไปยังร้านอาหาร
"ดูมีความสุขนะครับ"
"เราก็มีความสุขทุกวันแหละแจบอม"
"หมายถึง..ความสุขจริงๆน่ะ" เจบีย้ำคนตัวเล็ก
"ก็...เราชอบอยู่กับยองแจ"
"แล้ว...." เจบีลากเสียงยาวจะถามอะไรถามบางอย่างออกไป
แต่ก็ไม่ทันได้ถาม
คนตัวเล็กก็ตอบมันออกมาซะก่อน
"อยู่กับแจบอมด้วย" พูดไม่พอยังหันมายิ้ม..
เจบีเกาหัวแก้เขิน
"ก็กำลังอยากได้ยินพอดี" เจบีตอบกลับไป..
ติดตามตอนต่อไป
ข้อฝากจากผู้แต่ง
1. ใครเล่นแท็กในทวิตเชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2. ฝากคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3. นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4. แต่งโดย 01:09 PM.