หัวข้อ: Home Run Update Chapter 34 The End [26/05/61]

[longtangGenYaoi]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

**********************************************

HOME RUN

เข้าไปยังเขตแดนทำแต้มของคุณ ผมไม่กลัวว่าจะโดนมองแบบโดดเด่นแค่ไหน ผมต้องการคุณนะที่รัก



อิม แจบอม หรือ เจบี
ต่อต้านกับการส่งสัญญาณอันแสนลึกลับของคุณ พลาดอีกแล้ว ผมพยายามที่จะตี แต่มันก็พลาดจนได้ คาดเดาอะไรจากคุณไม่ได้เลย คุณเหมือนลูกเบสบอลที่กำลังโค้งมาทางผม



ต้วนอี้เอิน หรือ มาร์ค
It’s alright. ก็คุณกำลังตกหลุมรักผมหนิ ทุกคำตอบในใจผม มันกำลังจะมอบให้กับคุณ

HOME RUN

แต่งโดย 01:09 PM.

ตอนที่1
ตอนที่2
ตอนที่3

ตอนที่4
ตอนที่5
ตอนที่6

ตอนที่7
ตอนที่8
ตอนที่9

ตอนที่10
ตอนที่11
ตอนที่12

ตอนที่13
ตอนที่14
ตอนที่15

ตอนที่16
ตอนที่17
ตอนที่18

ตอนที่19
ตอนที่20
ตอนที่21

ตอนที่22
ตอนที่23
ตอนที่24

ตอนที่25
ตอนที่26
ตอนที่27

ตอนที่28
ตอนที่29
ตอนที่30

ตอนที่31
ตอนที่32
ตอนที่33

ตอนที่34

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 1

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 10/03/61

หน้าแรก
ตอนถัดไป

ณ มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงโซลประเทศเกาหลีใต้

หนุ่มหน้าตี๋ตาขีดเดียว กำลังนั่งรอเพื่อนอยู่หน้าตึกคณะศิลปะศาสตร์ ตาขีดเดียวที่มีไฝสองเม็ดเล็กๆที่เปลือกตาซ้ายทำให้สาวๆที่อยู่รอบๆแอบมองอย่างหลงใหล ไหนจะแผ่นหลังกว้างอันแข็งแกร่งน่าซบนั่นอีก

  พี่เจบีคนชิคนักบาสของมหาลัยคณะวิศวะ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นตัวได้ง่ายๆ วันนี้มาหาถึงที่ ต้องรีบมอง บางคนก็แอบถ่ายรูปเก็บไว้ไม่กล้าส่งเสียง หรือเข้าไปใกล้ให้เป็นการรบกวน เพราะทุกคนรู้จักเจบีคนนี้ดี ว่าร้ายแค่ไหน

  เจบีนั่งฟังเพลง ไม่สนใจคนที่พยายามถ่ายรูปตัวเองด้วยกล้องโทรศัพท์ และมองเวลาที่เดินอย่างช้าๆ .. ทำไมมันนานนักวะ..เจบีสบถในใจเบาๆ


ไม่ช้าคนที่เจบีรอก็รีบวิ่งลงมา

เพราะขามันสั้นนี่แหละ..ไม่แปลกใจเลยที่มันมาช้า  ' หวังแจ็คสัน '

"เฮ้ รอนานมั้ยเพื่อน" แจ็คสันวิ่งมากระโดดกอดคอเจบี

เจบีเหลือบตามองนิดๆ

"ไม่นานหรอก แต่ถ้าช้ากว่านี้กูว่าได้ฆ่าคนแถวนี้ตาย"

   เจบีมองไปรอบๆด้วยสายตานิ่งๆจนคนที่พยายามถ่ายรูปตัวเองต้องรีบลดโทรศัพท์และแสร้งทำเป็นเดินหนี บ้างก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือที่กลับหัวอยู่

"เออๆ โทษทีแต่รออีกนิดได้มั้ย พี่มาร์คยังไม่มาเลย พี่เขาบอกจะเอาชีทงานมาให้กูอ่ะ" แจ็คสันดึงเจบีนั่งลงที่เดิมที่เจบีเพิ่งลุกขึ้นมาเมื่อกี้

ไหนๆก็รอละ รออีกหน่อยก็ได้

"มึงว่ากูจีบพี่มาร์คดีมั้ยวะ คนอะไรแม่ง หล่อและสวยในเวลาเดียวกัน"

"มาร์ค พี่รหัสที่มึงเคยบอกกูอ่ะนะ" เจบีถาม

"เออ คนนั้นแหละ ยิ้มทีโลกแม่งสดใส รวยอีก แต่เสียดาย..พูดน้อยเหมือนมึงเลยว่ะ "

"พี่เขาไม่เหมาะกะมึงหรอก.." เจบีพูดนิ่งๆ

"ทำไม?" แจ็คสันมองหน้าเจบีแบบจริงจัง

เจบีเงยหน้าขึ้นมาตอบแจ็คสันเบาๆและยักคิ้วให้ 1 ที



"...มึงเตี้ย.."



เจ็บสึดดด เลยครับบบ แจ็คสันมองเจบีแบบคาดโทษ



"กวนตีนกูละมึง แต่กูไม่จีบพี่เขาหรอกว่ะ กูไม่ชอบคนนิ่งๆ อย่างกูต้องแบบโน้นนน ยองจีคณะวิทย์" แจ็คสันพูดติดตลก

"ว่าแต่มึงเคยเห็นพี่มาร์คยังวะ เผื่ออยากจะสนใจไรงี้ กูติดต่อให้ได้นะ"

"ไม่เคย และไม่สนใจ" เจบีตอบและเล่นโทรศัพท์ต่อไป

"เดือนคณะเลยนะมึง" แจ็คสันยุ

"ให้กูจีบเดือน กูไปจีบดาวไม่ดีกว่าหรอฮะ" เจบีผลักหัวแจ็คสันแรงๆ

"เห็นแล้วจะตะลึง เป็นผู้หญิงนี่ดาวก็ตกเวทีเลยครับถ้าเจอพี่มาร์ค องค์เอินแห่งคณะมนุษย์ หึหึ" แจ็คสันยิ้มร้าย

"กูก็ไม่ได้ขี้เหร่ป่ะวะ" เจบีมองหน้าแจ็คสัน

"เออๆ พ่อคนหล่อ พ่อคนชิค พ่อคนไม่สนใจโลก"



   ทั้งสองนั่งคุยเล่นกันจนกระทั่ง เสียงทุ้มต่ำนุ่มๆแบบมีเสน่ห์เอ่ยขึ้น จนเจบีต้องเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นไปมองเจ้าของเสียง



"แจ็คสันอ่าา รอเรานานมั้ย? "


  ผู้ชายใบหน้ารูปไข่ คิ้วเรียวหนาโค้งรับกับรูปหน้า และจมูกโด่งเป็นสัน ปากหยักสวย ผิวขาวจัดแต่ดูสุขภาพดี ร่างผอมบางแต่ไม่ได้ดูผอมจนน่าเกลียด ผอมบางน่าถนอมแบบผู้หญิง แล้วไหนจะผมที่ถูกย้อมสีอ่อนๆทำให้ใบหน้าที่หวานอยู่แล้วหวานเข้าไปอีก

เขายืนตรงหน้าแจ็คสันที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ แล้วก้มถาม


 แจ็คสันยิ้มกว้างแล้วรีบยืนขึ้นเต็มความสูง


"ไม่นานครับพี่มาร์ค เลิกเรียนแล้วหรอครับ" แจ็คสันถามพร้อมรับชีทงานที่มาร์คส่งให้มาถือ

"ขอบคุณนะครับพี่มาร์ค พี่ช่วยผมตลอดเลย"

"ไม่เป็นไร แล้วนั่น..เพื่อนหรอ" มาร์คหันไปมองหน้าเจบีที่มองตนอยู่

"อออออ ใช่ครับ อิม แจบอม หรือเจบี คณะวิศวะ นักบาส ม.เราเองครับ"

"นักบาสนี่เอง ว่าแล้วทำไมหน้าคุ้นๆ"

  เจบียืนขึ้นเต็มความสูงแล้วมองหน้ามาร์คแบบนิ่งๆ มาร์คเดินมายืนตรงหน้าเจบีและเงยหน้าขึ้นสบตากับเจบีเพราะมาร์คสูงแค่ใต้หูเจบีเท่านั้น

"เราชื่อต้วน อี้เอิน เรียกเราว่ามาร์คก็ได้" มาร์คพูดพร้อมยื่นมือไปหาเจบี

เจบีจับมือเล็กของมาร์คไว้

นุ่ม...เจบีคิดในใจ

"อิม แจบอม เรียกเจบีก็ได้" เจบียิ้มน้อยให้ให้มาร์ค

  เจบีสำรวจใบหน้าสวยนั่นเงียบๆ ไฝใต้ตาซ้ายเม็ดเล็กๆนั่น ไหนจะไฝที่มุมปากอีก...สวย...


มาร์คยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ เจบียิ้มตามแบบไม่รู้ตัวจนกระทั่ง..

"เราชอบที่แจบอมยิ้มนะ.."  มาร์คพูดแบบยิ้มๆ

ตู้มมมมมม!! Im Jaebeom Knock Out!! เจอ Attack ของอี้เอินเข้าไป

"แจ็คสันเราไปก่อนนะ " มาร์คลาแจ็คสันแล้วเดินตามเพื่อนๆที่เดินไปก่อนหน้า

"ไงมึง...สติๆ!!! " แจ็คสันโบกมือหน้าเจบี

.......

"อยู่ครบ..เอามือออกไปเตี้ย" เจบีพูดพร้อมปัดมือแจ็คสันที่อยู่ตรงหน้าออก

"โหยยย ได้โมเม้นท์กับพี่มาร์คกูด้วย อิจฉาาาาาาา" แจ็คสันทำหน้าระริกระรี้

"ทำไมพี่เขาแทนตัวเองว่าเราแบบนั้น" เจบีถามแจ็คสัน

"เมกันบอยมั้ง ไม่รู้หรอก แต่ดีแล้วกูว่าน่ารักดี เหมาะกะพี่เขา"

"อืม ก็ว่างั้น.." เจบีพูดเบาๆ

"อะไรนะ?? พูดใหม่ซิกูไม่ได้ยิน" แจ็คสันถามอีกครั้ง

"ไม่มีไรหรอก ไปเหอะ ยุงจะหามไปแดกอยู่แล้ว"

เจบีพูดพร้อมเดินเร็วๆนำหน้าแจ็คสันไปที่รถ

"เห้ยยยย เจบี รอกูด้วยโว้ยยยยย"


   เจบีเดินตรงลิ่วมายังรถของตัวเองที่จอดทิ้งไว้ โดยมีแจ็คสันวิ่งตามมา ทั้งสองรีบขึ้นรถโดยมีเจบีเป็นคนขับ

รถสปอร์ตคันหรูมุ่งหน้าสู่คอนโดของเจ้าของรถ


ภายในคอนโด

"รีบๆหน่อยแจ็คสัน"

  เจบีบอกนิ่งๆหลังจากที่กลับมาจากมหาลัย มายังคอนโดของตัวเองเพื่อจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า แจ็คสันที่มาค้างที่นี่บ่อยจึงมีเสื้อผ้าใส่ได้สบายๆ เพราะเอาเสื้อผ้ามาทิ้งไว้ที่นี่เยอะ ก็เล่นมานอนเมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสามนี่นะ


"เสร็จแล้วๆ มึงจะรีบไปไหนเนี่ย"

"ไอ้จินยองมันรออยู่ไง" เจบีบอกแจ็คสัน

"แล้วมันไม่มาเรียนหรือไง ถึงให้มึงมารอกูแค่คนเดียว"

"ไม่มา.. อาทิตย์นึงเจอหน้าใน ม.แค่ สองครั้ง จะเอาอะไรกับมัน" เจบีส่ายหัวเบาๆ

"อย่างว่าแหละ มีคนเช็คชื่อกับทำงานให้นี่..เอาตัวรอดแค่ตอนสอบให้ได้ก็พอ " แจ็คสันพูดเสริม

ทั้งสองแต่งตัวเสร็จก็รีบขับรถไปยังสถานบันเทิงที่จินยองรออยู่


ณ JJ คลับ

  ทั้งเจบีและแจ็คสันเดินเข้าไปยังโซนวีไอพีที่จินยองรออยู่ข้างใน เมื่อมาถึงก็มีเด็กนั่งดริ๊งค์รออยู่สองคน ซึ่งแน่นอนว่าคนหนึ่งเป็นของจินยอง ส่วนอีกคนของแจ็คสันไม่ต้องสงสัย ส่วนเจบีรายนี้ แค่ดื่มอย่างเดียวไม่ขอวุ่นวายกับคนพวกนี้ให้มาก เขารำคาญ


และไอ้อกตู้มๆนั่นอีก.. ไม่หนักมั่งหรอ...


"มาช้านะ มาๆ เครื่องดื่มพร้อมแล้ว" จินยองกวั่กมือเรียกเพื่อนทั้งสองให้เข้าไปหา

"หัดโผล่หัวไปเรียนบ้างเหอะมึง ปล่อยไอ้บีฉายเดี่ยวประจำ" แจ็คสันพูด พร้อมนั่งข้างๆแม่สาวอกตู้มใส่เดรสสั้นลายเสือ

รู้ใจกูจริงๆปาร์คจินยอง แจ็คสันยิ้มมุมปากและโอบไหล่แม่เสือสาวให้เข้าไปใกล้ตัวเอง

  ทั้งสองคนนั่งดื่ม โดยมีสองสาวนั่งชงเหล้าป้อนเหล้า ให้ลูบให้คลำถึงไหนต่อถึงไหน ปากหวานหยอด และคุยกันอย่างสนุกสนาน

  ส่วนเจบีมองบรรยากาศรอบๆและกระดกเหล้าเข้าปากอย่างสบายอารมณ์ พลันสายตาเหลือบไปทางประตูทางเข้า เจอกับกลุ่มๆหนึ่งประมาณ4-5คนที่เดินเข้ามา เขาจะไม่สนใจอะไรเลยถ้าไอ้คนตัวเล็กๆที่เดินอยู่ในกลุ่มนั้นไม่ใช่คนที่เขาเจอเมื่อตอนเย็น...


...พี่มาร์ค....


เจบียิ้มมุมปากแล้วมองตามร่างเล็กนั้นจนกระทั่ง..



....กลุ่มของมาร์คเดินมายังตรงหน้าโซนที่พวกเขานั่งอยู่

"เอ้าาา มาแล้วหรอ " จินยองลุกขึ้นพร้อมใช้สายตาไล่สองสาวที่คลอเคลียเขากับแจ็คสันอยู่

"เอ้า..พี่มาร์ค พี่ซึงฮยอน เจย์ วอนพิล บีไอ.. มาได้ไง" แจ็คสันเขยิบที่นั่งให้บุคคลที่เข้ามาใหม่

"มาร์คมานั่งกับเรา" ซึงฮยอนพูดพร้อมเขยิบที่ว่างให้มาร์ค

มาร์คทำหน้างอนิดหน่อย

"มันแคบ..เรานั่งตรงนี้ได้มั้ยแจบอม" มาร์คหันมาถามคนที่นั่งมองหน้าตัวเองตั้งแต่ประตูทางเข้า

"ก็ได้นะ ยังไม่มีใครนั่ง" เจบีเขยิบให้คนตัวเล็กกว่านั่งข้างๆ

โซฟาเดี่ยว ที่มันนั่งได้แค่สองคน คิดถูกละที่เลือกนั่งตรงนี้ตั้งแต่แรก..แจบอมยิ้มที่มุมปาก

"มันต่างกันตรงไหน.." ซึงฮยอนบ่นเบาๆ

"ตกลงจะตอบได้ยังว่ามาได้ไงครับ" แจ็คสันทวงคำตอบ

"กูชวนเองแหละ อยากเห็นหน้าพี่มาร์ค ฮ่าๆๆ " จินยองหัวเราะ

"อยากเห็นมึงก็ไปเรียนสิครับ" วอนพิลบอกจินยอง

"คนในคณะยังแทบไม่เห็น นี่คนละคณะ กูคงต้องไปเฝ้าหน้าตึกล่ะมั้ง" จินยองพูดติดตลก

    ขณะที่ทุกคนพูดคุยกัน เจบีก็ชงเหล้าให้แต่ละคน... ไอ้เด็กเสริฟมันหายหัวไปไหนหมด ...เจบีคิด.

เจบียื่นเหล้าให้ทุกคน และแก้วสุดท้ายชงอ่อนสุด ยกให้มาร์ค

"แจบอมอ่า เราแพ้แอลกอฮอล์ " มาร์คจับมือเจบีที่ยื่นแก้วมาให้ตัวเอง แล้วดันแก้วออกเบาๆ

ตู้มมมมมมมมม Knock Out again

"แล้วจะกินอะไรล่ะ " เจบียื่นหน้าเข้าไปใกล้มาร์ค

หอม...

  มาร์คส่ายหน้าเบาๆ เชิงบอกว่าไม่กินแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ปล่อยเจบีค้างอยู่อย่างนั้น เจบีเห็นอย่างนั้นเลยสั่งมอกเทล *เครื่องดื่มคล้ายคอกเทลแต่ไม่มีแอลกอฮอล์*

 เมื่อพนักงานเอามาเสริฟ เจบีเลยยื่นไว้ที่หน้าของมาร์ค มาร์คส่ายหัวอีกครั้ง

"ไม่มีแอลกอฮอล์" เจบีกล่าวเสียงเรียบ

   มาร์คเลยยื่นจมูกไปดม ฟุดฟิดๆ อยู่อย่างนั้น แล้วหันมายิ้มกว้างให้เจบี พร้อมรับแก้วมอกเทลมาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าตัวเอง

"ขอบใจนะแจบอม" มาร์คยิ้มกว้าง

"ด้วยความยินดีครับ....อี้เอิน"...เจบีพูด โดยคำว่าอี้เอินเจบีโน้มตัวเข้าไปกระซิบใกล้ๆหูมาร์ค

"ใกล้เกินไปมั้ยน่ะ" ซึงฮยอนที่แอบเห็นพูดจิกเบาๆ

"เกินไปละๆๆๆ กูอุตส่าห์อยากเจอพี่เขา มึงนี่มาเงียบ แต่แอบไปแดกนะ" จินยองสมทบ

"เรากินไม่ได้นะจินยอง...ตบปากสามที" มาร์คพูด

เอิ่ม...


เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ

ทุกคนกลั้นหัวเราะ

"ขอโทษครับพี่มาร์ค แหมล้อเล่นนิดเดียว" จินยองบ่นอุบอิบ


   ทุกคนดื่มกันไปเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีว่าใครจะเมาง่ายๆ ส่วนเจบีก็นั่งมองคนข้างๆเล่นโทรศัพท์ พร้อมแอบมองว่ามาร์คสนใจอะไรในโทรศัพท์นักหนา แต่ที่เห็นก็มีพวกรูปภาพตามอินเตอร์เน็ต ที่เต็มไปด้วยสถานที่ทุกมุมโลก สลับกับหาข้อมูลอะไรบางอย่างซึ่งน่าจะเป็นเกี่ยวกับท่องเที่ยวอีกนั่นแหละ

"เราเข้าห้องน้ำก่อนนะ" มาร์คพูดบอกกับทุกๆคน

"เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อน "ซึงฮยอนทำท่าทีว่าจะลุก

"ไม่ๆ ห้องน้ำแค่นี้เอง "มาร์คบอกปฏิเสธแล้วเดินออกไป

   ซึงฮยอนมองตามมาร์คแบบเป็นห่วง...ไม่ใช่ห่วงมาร์คนะ ห่วงคนที่เคราะห์ร้ายต่างหากล่ะ....

   มาร์คหายไปนานจนเจบีทนไม่ไหว เลยกะจะเข้าไปดู คนตัวเล็กแบบนั้น ไม่ใช่โดนฉุดไปแล้วหรอ

"ไปไหนอ่ะเจบี " เจย์ถาม

"เข้าห้องน้ำ "เจบีเอ่ยเสียงเรียบ

"เข้าห้องน้ำหรือตามเพื่อนกูกันแน่วะ " ซึงฮยอนทำเสียงเข้ม

"ไม่ต้องไปห่วงพี่มาร์คหรอกมึง ห่วงคนเคราะห์ร้ายเหอะ" วอนพิลบอก

"กู ปวด ฉี่   ..... ชัดมั้ยครับ" เจบีย้ำทีละคำ

  เจบีเดินออกมาห้องน้ำ แต่ไม่ได้ปวดฉี่อะไรจริงๆหรอก แค่ห่วงบางคนจะถูกอุ้มไปไหน ไม่ได้ชอบนะ แค่ห่วง.... ก็แค่ห่วงไง   เจบีเถียงกับตัวเอง

   เจบีเดินมาถึงห้องน้ำ ก็พบคนที่ตามหา ยืนอยู่ตรงประตูห้องน้ำด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ มองคนที่ตัวสูงกว่าตรงหน้า ที่เหมือนจะกันทางไม่ให้ตัวเองออกมา

เจบียืนมองนิ่งๆ ดูสถานการณ์

"หลบไป" มาร์คพูดเสียงเรียบ

"จะรีบไปไหน..นายยังไม่บอกชื่อเราเลย" คนตัวสูงกว่าพูดยียวน

"กูบอกให้หลีก.." มาร์คกดเสียงต่ำ

เจบีอึ้งนิดๆ และกำลังจะเดินเข้าไปเพราะคิดว่าท่าไม่ดีซะแล้ว

แต่ไม่ทันไร คนตัวสูงก็กระชากคอเสื้อมาร์คที่กำลังพยายามเดินออกมา จนคอเสื้อฉีกขาดเป็นวงกว้าง

เจบีรีบวิ่งเข้าไปทันที

ผัวะ!!! 

ร่างสูงล้มลงอย่างแรงเพราะโดนหมัดเสยมุมปากอย่างรวดเร็ว แล้วร่วงลงไปกับพื้นจนร่างนิ่งสนิท

เหมือนคนตายแล้ว....

ติดตามตอนต่อไป

ข้อฝากจากผู้แต่ง
1. ใครเล่นแท็กในทวิตเชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2. ฝากคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3. นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4. แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 2

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 10/03/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

ร่างสูงล้มลงแบบนิ่งสนิท ไม่มีการไหวติงหรือส่งเสียงร้องใดๆทั้งสิ้น..

เจบีแสยะยิ้มมองร่างสูงนั่น.

เปล่าหรอก..ไม่ใช่เจบี.

......มาร์คต่างหากล่ะ...
   
  เจบีอึ้งได้สักพักก่อนจะรีบไปคว้าตัวคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะเข้าไปเตะร่างนิ่งนั่นซ้ำ

  เจบีดึงต้นแขนคนตัวเล็กแล้วกระชากเข้าตัว มาร์คหันขวับมาปล่อยหมัดเล็กๆแต่หนักเข้าหาเจบี โชคดีที่เจบีเอามืออีกข้างรับทัน..แต่นั่นแหละ...หมัดหนักเอาการ เจบีเลยรู้สึกชาๆแบบร้าวๆที่ข้อมือด้านซ้าย

"แจบอม..." มาร์คลดหมัดลงข้างตัวแล้วก้มหน้าต่ำ

  เจบียืนมองหน้าคนตัวเล็กที่ก้มหน้ามองพื้นเงียบๆ เห็นรอยแดงเป็นปื้นๆที่คอกับช่วงไหปลาร้าคงจะเป็นเพราะโดนเสื้อที่ถูกกระชากจนขาดนั่นบาดเข้าให้

  เขาถอดเสื้อแจ็คเก็ตหนังแล้วคลุมไว้ที่ไหล่บางของคนตัวเล็กที่ทำหน้าเหมือนเด็กทำความผิดแล้วแม่จับได้

มาร์คเงยหน้าขึ้นมองหน้าเจบีแบบอึ้งๆ

"ไงเรา...แอบมาซนอยู่ตรงนี้นี่เอง" เจบียิ้มน้อยๆให้มาร์ค

"ขอบใจนะแจบอม" มาร์คยิ้มกว้างจนตาหยี

แจบอมยิ้มตาม พร้อมจับข้อมือมาร์คเพื่อพากลับไปที่นั่งที่มีเพื่อนๆคอยอยู่

"เดี๋ยว..."มาร์ครั้งข้อมือไว้

เจบีเอียงหน้าหันมามอง..

  มาร์คแกะมือเจบีออกแล้วใส่เสื้อที่เจบีให้..แถมรูดซิปปิดยันคออีก..เจบีเห็นแล้วยิ้มจนตาหยี..ทำไมน่ะหรอ..เหมือนลูกขโมยเสื้อพ่อมาใส่เลยน่ะสิ เจบีคิด

มาร์คจับข้อมือเจบีแล้วก็ลากคนตัวใหญ่กว่าให้เดินตามตัวเองไปหากลุ่มเพื่อนๆ

"อ้าวมาร์ค..ทำไมมาช้า"

  ซึงฮยอนถามพร้อมเดินมาแกะมือเล็กที่จับข้อมือแจบอมไว้และดึงมาร์คมานั่งข้างตัวเอง ส่วนเจบีที่เดินตามมาก็ทำได้เพียงนั่งลงที่เดิม


"....." มาร์คยิ้มน้อยๆ แต่ไม่ตอบ

"รอผมนี่แหละ.."เจบีตอบแทน

"แล้วเอาเสื้อไอ้เจบีมาใส่ทำไม" ซึงฮยอนทำท่าจะถอดเสื้อออกจากตัวมาร์ค

แต่มาร์ครั้งเสื้อไว้ แล้วแกะมือซึงฮยอนออก

"แจบอมให้เรายืม " พูดไม่พอ คิ้วขมวดทำหน้าไม่พอใจใส่ซึงฮยอนอีก

ซึงฮยอนก็ไม่พอใจเหมือนกัน

"ละทำไมต้องให้ยืมล่ะ " ซึงฮยอนถามอีก

"ก็เราอยากใส่" มาร์คยังไม่ยอม

"แล้วทำมะ... " ซึงฮยอนกำลังจะถามต่อ

"หุบปากไป T.O.P. เราจะดื่ม.." มาร์คพูดเสียงเย็น

ซึงฮยอนเงียบ

"โหยยย มาสนุกนะ เรื่องแค่นี้เองมาๆดื่มมมมม " จินยองทำลายความเงียบ

   แล้วทุกคนก็เฮฮาต่อตามปกติ โดยมาร์คลุกเดินไปนั่งข้างแจบอมอีกครั้งโดยมีสายตาไม่พอใจจากซึงฮยอนแผ่รังสีออกมาหน่อยๆ แต่นั่นแหละก็แค่หน่อยๆ...

   มาร์คดื่มมอกเทลที่วางแช่ทิ้งไว้ทีเดียวหมด จากนั้นเอาเหล้าเพียวๆเทลงเกือบเต็มแก้ว แล้วกระดกเข้าปากทีเดียวหมด เจบีจับข้อมือเล็กไม่ทัน จับได้แค่ตอนเหล้าหมดแก้วแล้ว

เจบีทำหน้าไม่พอใจ

"ไหนว่าแพ้.."

"ก็แพ้ไง..แต่ไม่รุนแรงอะไร " มาร์คพูดเสียงเรียบๆและไหวไหล่เล็กน้อยก่อนเทเติมลงไปอีก

และทำการกระดกไปอีก

"มาร์คพอได้แล้ว.." ซึงฮยอนเอื้อมมาดึงแก้วออกจากมือ

   มาร์คยิ้มหน่อยๆแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นอีกครั้ง เจบีและเพื่อนๆก็ดื่มเฮฮาคุยสนุกกันไป เจบีหันมามองหน้าคนตัวเล็กเป็นพักๆจนผ่านไปประมาณ 30 นาที

"เมาหรอ" เจบีถามมาร์ค

"เปล่า เราคอแข็ง" มาร์คบอกเบาๆ

"โกหก..หน้าแดง ตัวแดงหมดแล้ว" เจบีจับไหล่มาร์คให้หันเข้าหาตัว

"เราแพ้..." มาร์คบอกก่อนแกะมือเจบีออก

  เจบีมองดูมาร์คที่นั่งห่อตัวกับเสื้อที่ตัวเองให้ไปใส่ หน้าแดงหูแดงไปหมด เจบีส่ายหัวกับความดื้อแบบเด็กๆของมาร์ค แต่ดูจากแรงหมัดที่ปล่อยมาแล้ว..

ปล่อยให้ดื้อไปเหอะ ยังอยากมีเมีย มีลูกสะใภ้ไปกราบพ่อกับแม่อยู่นะ..


   ดื่มกันเพลิน จนร้านปิด ทั้ง8คนเดินออกมาจากร้านเพื่อแยกย้าย มาร์คกลับกับซึงฮยอนและวอนพิล ส่วนเจบีกลับกับแจ็คสันนอกนั้นกลับกับจินยอง


ภายในรถของซึงฮยอน

   ซึงฮยอนเป็นคนขับ โดยมีวอนพิลนั่งข้างๆคนขับ ส่วนมาร์คนั่งพิงประตูผู้โดยสารข้างหลังแล้วมองออกไปมองเจบีกับแจ็คสันที่มองมาทางรถของซึงฮยอน

"ชอบมันหรอ...ไอ้เจบีอ่ะ " ซึงฮยอนทำน้ำเสียงไม่พอใจใส่มาร์คแบบนิ่งๆ

มาร์คคิดสักพักแล้วตอบซึงฮยอนหลังรถออกแบบเบาๆ

"... ตอนนี้ยัง..... อีกหน่อยก็ไม่แน่ " มาร์คพูดแล้วหลับตานอนเอาหัวพิงกับกระจก

เสียงพูดเบา แต่วอนพิล และซึงฮยอนได้ยินชัดแจ๋ว..

ซึงฮยอนกำพวงมาลัยแน่น พร้อมเหยียบคันเร่งจนมิดไมล์.



ด้านเจบีกับแจ็คสันที่ยืนมองดูรถของพวกมาร์คที่กำลังออกห่างไปเรื่อยๆ

"วันนี้มึงนอนห้องกูนะ " เจบีบอกแจ็คสันที่ยืนอยู่ข้างๆ

"ขี้เกียจไปส่งกูอีกแล้วอ่ะดิ" แจ็คสันหันหน้ามาหาเจบี

"เปล่า.."

"เห้ยยย มึงคิดอกุศลกับกูหรอ กูเพื่อนมึงนะ!! " แจ็คสันพูดพร้อมเอามือกอดอกแบบสาวน้อยหวงตัวและทำท่าสะดีดสะดิ้งประกอบ...

เจบีส่ายหัวแบบหน่ายๆแล้วชูมือข้างซ้ายไปตรงหน้าแจ็คสัน..

แจ็คสันทำตาที่มันโตอยู่แล้วให้มันโตยิ่งกว่าเดิม

"อย่าบอกนะว่า..." แจ็คสันพยายามคิดว่าไม่ใช่พี่รหัสของตัวเอง

แต่แล้วความคิดก็พลันดับไป..

"อืม...พี่มึงนั่นแหละ..พากูไปหาหมอด้วย.."เจบีพูดพร้อมโยนกุญแจให้แจ็คสัน

......

"บอกกูทีดิ๊ ว่าไอ้ที่หายๆไปเข้าห้องน้ำนี่ มึงไปลวนลามพี่เขาใช่มั้ยไอ้บี" แจ็คสันพูดพร้อมโยนเสื้อแจ็คเก็ตลงที่โซฟากลางห้องรับแขกในห้อง

"กูหื่นขนาดนั้น? " เจบีทิ้งตัวลงที่โซฟา พร้อมมองข้อมือซ้ายที่ถูกดามด้วยเฝือกอ่อน

มือเล็กนิดเดียว หมัดหนักแฮะ..

"ไม่ได้ทำ แล้วทำไมพี่แกถึงเหวี่ยงหมัดใส่มึงขนาดนั้น" แจ็คสันทิ้งตัวลงข้างๆเจบี

"ช่างเหอะ.." เจบีอมยิ้ม...

ยิ้มเพราะมองเฝือกอ่อน..

บ้าไปแล้วเรา..

"เจ็บตัวแล้วยิ้ม .. . มึงบ้าหรือชอบพี่เขา" แจ็คสันหันไปมองหน้าเจบี

เจบีไหวไหล่เล็กน้อย แล้วนั่งมองข้อมือตัวเองต่อ

"เดี๋ยวก็ได้เจ็บตัวเหมือนไอ้จินยองหรอกมึง หมา ข้างตัวพี่รหัสกู ดุและหวงก้างมากกกก " แจ็คสันเดินไปหยิบผ้าขนหนูพาดบ่า

" หมา ?? " เจบีถามย้ำ

" อืม หมาที่ไม่ได้แดก แล้วหวงก้างไง อยากรู้อะไรไปถามบัดดี้มึงนู้นนน พรุ่งนี้วันพุธ เดี๋ยวมันก็ไปเรียน " แจ็คสันทิ้งปมไว้ให้เจบีสงสัย

วันพุธ..ใช่จินยองชอบมาเรียนวันพุธ กับวันศุกร์..

ไม่ได้อยากรู้นะ แค่สงสัย....

สงสัยจะชอบน่ะสิ..

ชอบพี่มาร์คนะ ไม่ใช่ไอ้จินยอง...

........





วันรุ่งขึ้น

   เจบีมานั่งหน้าตึกคณะตั้งแต่เช้า ไม่ใช่เพราะขยันหรอกนะ แต่เป็นเพราะแจ็คสันมีเรียนเช้าและเขายังขับรถไม่ได้ในตอนนี้ และถ้าให้นั่งรถสาธารณะมา..ตื่นเช้านั่นแหละดีกว่า

   เขานั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์พร้อมใส่หูฟังเพื่อฆ่าเวลา กว่าจะถึงเวลาเข้าเรียนก็อีกชั่วโมงกว่าๆ และถ้าให้โทรเรียกจินยองมานั่งเป็นเพื่อน คงจะฝันกลางวันไป เพราะรายนั้นคงไม่รับสาย โทรไปให้เปลืองแบตมือถือซะเปล่า

  เจบีนั่งเล่นและเปิดเสียงจนไม่ได้ยินเสียงคนเรียก จนคนที่เรียกมีอาการฟึดฟัดและก้มหน้าไปใกล้ๆพร้อมพ่นลมหายใจแรงๆใส่หน้าร่างสูงที่ก้มอยู่

  เจบีเงยหน้าขึ้นอย่างเร็ว ทำให้คนที่ก้มหน้ามาหาหลบไม่ทัน (หรือไม่อยากหลบ ไม่แน่ใจ) ปลายจมูกโด่งชนกันจังๆ ร่างสูงมองตาคนตากลมเหมือนลูกกวาง ที่จ้องตาเขาแบบตกใจ..


ตึก ตัก ตึก ตัก

"มาร์ค!! ถอยมา!! " ซึงฮยอนที่มาพร้อมกันพูดตะคอก พร้อมดึงเพื่อนตัวเล็กให้ถอยออกมาจากคนตรงหน้า

เจบีถอดหูฟังออกแล้วมองมือซึงฮยอนที่จับข้อมือมาร์คอยู่...

"ก็เราเรียกแล้วแจบอมไม่ได้ยิน...." มาร์คพูดแล้วหันมายิ้มให้เจบี


....สดใสแต่เช้า ขอบคุณตารางเรียนแจ็คสัน..

"ว่าไง มาทำไมหรอ" เจบีลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินเข้าไปใกล้คนทั้งสอง

"ทางผ่าน " ซึงฮยอนพูดลอยๆพร้อมหันหน้าไปทางอื่น

มาร์คเลยกระทุ้งศอกใส่เอวซึงฮยอน

จุกมั้ยล่ะ..

ซึงฮยอนชักสีหน้าก่อนเดินออกห่างคนทั้งสอง

"เราเอาเสื้อมาคืน.."มาร์คพูดพร้อมยื่นเสื้อให้

เจบีมองเสื้อในมือมาร์ค

"ซักยัง..ถ้ายัง ไปซักก่อนแล้วค่อยเอามาคืน" เจบีบอก

ไม่ได้รังเกียจนะ แค่อยากให้มาหาบ่อยๆ..

เจบีอมยิ้ม.

"เราตัวเหม็นหรอแจบอม " มาร์คเอียงคอเล็กน้อยแล้วยกคอปกคอเสื้อตัวเองมาดม

เจบีมอง แล้วกรอกตามองฟ้าเพราะกลั้นหัวเราะไม่อยู่

น่ารักเกินไปแล้ว.

"ไม่รู้สิ ยังไม่เคยดม" เจบีมองหน้ามาร์คแบบเจ้าเล่ห์

มาร์คเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเจบี.

เสี่ยวหรอ...มาร์คคิด..

" งั้นก็มาดมซะสิ" คนตัวเล็กพูดพร้อมยักคิ้วให้คนตัวสูงหนึ่งที

Bombbbbbbbb Knock Out!! ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ดมสิ เราจะได้รู้ ว่าเราตัวเหม็นหรือเปล่า "

   พูดไม่พอ มาร์คยังแกล้งก้าวเท้าไปจนชิดปลายเท้าคนตัวสูงที่ริคิดอาจเสี่ยว  ชิคดีๆไม่ชอบ เสี่ยวใช่มั้ย ได้ พี่มาร์คจัดให้..

"ยั่วหรอ.." เจบีก้มมองคนที่กำลังเงยมองมองตัวเองอยู่

"เราไม่ได้ยั่ว...เราอ่อยต่างหาก"

   มาร์คพูดแล้วเขย่งปลายเท้าหันแก้มนุ่มเข้าไปกระแทกกับจมูกเจบีแรงๆ แล้วถอยหลังออกมาอย่างรวดเร็ว

เจบีนิ่งค้างกลางอากาศ

เจอ Actack เบอร์แรงไม่พอเจออ่อยรุณแรงขนาดปรมณู

.....ยอมแล้วทูนหัว..

"หอมมั้ยไม่รู้ ไว้จะซักแล้วจะเอามาคืนใหม่นะ...อิมแจบอม.." มาร์คยิ้มร่าแล้ววิ่งไปหาซึงฮยอนที่เดินเตะดินสนามหญ้าอยู่

เจบีนิ่งค้างอย่างนั้น

นานเท่าไหร่ไม่รู้.

..แต่รู้ว่า รู้สึกดี.. เจบียิ้ม


ผัวะ!!!

   เจบีตื่นจากความฝันเพราะโดนบุคคลปริศนามาดับความสุขด้วยการตบหัวอย่างแรง

"Shit!!!" เจบีสบถพร้อมหันไปมองตัวการ

จะเป็นใครไม่ได้ที่กล้าทำแบบนี้

"เชี่ยจูเนียร์.." เจบีถอนหายใจแรงๆและมองบนใส่บัดดี้ตัวเอง

"โกรธจนต้องเรียกฉายากูเลยหรอ เป็นห่าไรยืนยิ้มบ้ากลางแดดตอนเช้า นี่อย่าบอกนะว่ามึงเมาค้างแล้วมาเมาแดดต่อ โถถถถถ เพื่อนกู" จินยองพูดพร้อมทำหน้าตาสงสารเจบีเต็มทน

ผัวะ!! เจบีตบหัวจินยองคืนอย่างแรง

"มาก็ดี..กูกำลังคิดถึงมึงเลย" เจบีพูดพร้อมเอาท่อนแขนแกร่งพาดคอจินยองแล้วลากเพื่อนตัวดีเข้าไปใต้อาคารเรียน

   ทั้งสองนั่งในมุมตึกที่มีที่สำหรับนักศึกษานั่งอ่านหนังสือรอเรียน ไม่ก็นั่งกินของว่างกัน

"มีไรว่ามา..เดี๋ยวแล้วนั่นนน เฮ้ยยย มือมึงงงง เฮ้ยยยยย" จินยองโวยวายเมื่อเห็นข้อมือที่ดามเฝือกของเจบี

"อะไรของมึง ตกใจอย่างกะไม่เคยเห็นคนใส่เฝือก"

"เคย แต่ต้องไม่ใช่มึงเจบี ไม่ใช่อิมแจบอม ไม่ใช่!!!" จินยองร้องโอดครวญ

"ทำไมกูจะใส่ไม่ได้" เจบีเริ่มสงสัยท่าทีทรมานจิตใจของจินยอง

"มึงก็ซ้อมบาสที่ยิมไม่ได้..."

"แล้วเกี่ยวไรกับมึง" เจบีดีดหน้าผากจินยอง

จินยองฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ.

"วันนี้กูกลับแล้วนะเจบี.." ทำหน้าเศร้าแล้วทำท่าจะลุกเดินออกไป แต่เจบีไวกว่าจึงรั้งตัวจินยองให้กลับมานั่งที่เดิม

"เป็นไรวะ มึงนี่สะดิ้งเคะแตกพอๆกับไอ้แจ็คสันเลยนะ " เจบีส่ายหัวแรงๆ

"ก็กูเป็นเคะของมึงไงเจบี คู่จิ้นของคณะ "พูดไม่พอทำหน้าตาแบบน่ารักใส่อีก..

   เจบีถอนหายใจ..ใช่เขากับจินยองเป็นคู่จิ้นของคณะ ที่สาววายทั้งหลายยกตำแหน่งให้ แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือจินยองมันเป็นอะไร
"มองหน้ากูแบบนั้น มึงหน่ายเพื่อนแบบกูสินะเจบี..."จินยองตีหน้าเศร้า

"รู้ตัวก็ดี" เจบีพูดเสียงเข้ม

"โหยยยย ใจร้ายย มึงใจร้ายมากกกก เออๆเลิกสะดิ้งแล้วก็ได้"

จินยองเคาะนิ้วรัวๆที่โต๊ะไม้แบบเครียดๆ และจริงจังมาก ย้ำว่าจริงจัง

"กูอยากไปนั่งเฝ้ามึงเล่นบาส..."

เจบีเอียงคอแล้วทำหน้าว่างเปล่าใส่จินยอง

"..คนที่กูปลื้มชอบหนีหมาไปนอนหลับเวลานั้น..."

??????????????????

เจบีทำหน้างงแล้วงงอีก

"แค่นั้น มึงก็ไปดูสิ ไม่จำเป็นต้องมีกูก็ได้"เจบีส่ายหัวเอือมๆกับความโง่ของเพื่อน

"กูอยากไปดูแบบสบายใจไง มึงซ้อมบาส กูก็หาข้ออ้างได้ไง"

"มึงชอบขนาดนั้น??"

   เจบีอึ้งกับการที่รู้ว่าจินยองชอบใครจริงจังสักคน เพราะเพื่อนสนิทคนนี้ของเขาใครๆก็รู้ ว่ามันเป็นเสือร้ายขนาดไหน เห็นใสๆเคะแตกแบบนี้ เสร็จมันมาเพียบนะครับ...

"แต่ก่อนอ่ะชอบมากๆ ชอบแบบอยากเป็นแฟน แต่ตอนนี้กูแค่ปลื้ม..ก็แค่ปลื้ม จริงๆแหละ เพราะแม่งโดนหมาหวงก้างไล่กัดจนยอมจำนน และมันก็ชาชินความชอบลดลงไปนั่นแหละ แต่ชอบมองหน้าพี่เขานะกูว่าน่ารักดี ชอบแบบสาวน้อยวัยกระเตาะปลื้มรุ่นพี่อ่ะ เข้าใจกูมั้ย" จินยองจ้องหน้าเจบีแบบจริงจัง

"มึงไม่เห็นเคยบอกกู"

"บอก แต่มึงไม่สนใจ"

"มึงบอกแค่ว่าแอบชอบเดือนคณะศิลปะ...." เจบีพูด

ชิบหาย..เดือนคณะศิลปะศาสตร์...

พี่มาร์ค

"อื้อออ ก็ใช่ไง แต่มึงไม่สนใจ แม้กระทั่งวันที่กูโดนกระทืบ" จินยองพูดพร้อมใส่แอคติ้งและใช้น้ำเสียงน้อยใจ

"กระทืบ?" เจบีย้ำ

"เออ!! กูแม่งโดนพี่ซึงฮยอนกระทืบตอนอยู่ปี2 แล้วมึงก็ไปแข่งบาส แม้กูโทรไปหา มึงก็ไม่รับ กูชี้พี่มาร์คให้มึงดูมึงก็ไม่มอง แล้วไงล่ะ แล้วไงงงง แต่ช่างเหอะ ตอนนี้กูรู้ว่าแค่ชอบมองเฉยๆ ให้คลั่งไคล้แบบเมื่อก่อนไม่แล้วล่ะ"

จินยองเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็วพร้อมหยิบขนมที่ถือมาเข้าปาก

"แล้วเรื่องที่มึงอยากถามล่ะเจบี" จินยองก้มลงไปดูดน้ำอัดลมที่เจบีถือเล่นที่มือ

"กูชอบพี่มาร์ค..."

พรวดดดดดดดด!!!

"แค่กๆๆๆ "

"สัส...." เจบีหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อจินยองขึ้นมาเช็ดหน้า ที่มีน้ำอัดลมที่พุ่งออกมาจากปากจินยอง

"โทษทีๆๆๆ กูมีทิชชู่เปียก" จินยองขอโทษขอโพยเจบีพร้อมดึงทิชชู่เปียกมาจากเป้ในกระเป๋า

เจบีเช็ดหน้าแบบเซ็งๆ

"มึงชอบพี่มาร์ค!!!" จินยองถามซ้ำ

"เออ มึงยังชอบอยู่หรอ ไหนว่าแค่ปลื้มแล้วไง "

เจบีดูดน้ำอัดลมต่อ..

"กูไม่ได้ว่าอะไร กูแค่ห่วงมึง กูเลิกคิดกับพี่เขาแบบนั้นไปนานแล้ว" จินยองพูดพร้อมส่งสายตาจริงจังไปหาเจบี

"หมาข้างตัวพี่เขาอ่ะ จะลอบกัดมึง.."

จินยองมองหน้าเจบี

"กูไม่ได้ฉลาดขนาดนั้นมั้ยจูเนียร์..."

จินยองครุ่นคิด..

"พี่ซึงฮยอนชอบพี่มาร์ค..แต่พี่มาร์คไม่ได้ชอบ ให้หยุดความรู้สึกนั่นไว้ถ้ายังอยากอยู่ข้างๆกันอ่ะ แม่งใครจีบพี่มาร์คแล้วพี่มาร์คไม่เล่นด้วยหรือไม่สนใจนี่โดนตามเก็บแบบที่ไม่ต้องบอกเลย ยกเว้นคนที่พี่มาร์คเล่นด้วยอ่ะนะ..แต่ก็แค่เล่น เพราะพี่มาร์คแม่งเอาแล้วทิ้งเหมือนกูเลย ผู้หญิงนี่อกบึ้มๆทั้งนั้น ไหนเคยให้สัมภาษณ์นิตยสารของ ม.ว่า คบได้ทั้งหญิงทั้งชาย กูยังไม่เห็นผู้ชายสักคน โหยยยยย แม่งทำร้ายจิตใจ ให้ความหวังแฟนบอยชัดๆ" จินยองอธิบายพร้อมโอดครวญ..

   แรกๆก็วูบๆกับคำว่าเล่นๆของจินยอง พอบอกว่าไม่เคยคบผู้ชาย เจบีเริ่มมีความหวัง..

"แล้วไอ้ที่หนีหมามานอนที่ยิมล่ะ คืออะไร"

"พี่มาร์ครำคาญอ่ะมั้ง เพราะทั้งวันพี่ซึงฮยอนตามแจ ช่วงบ่ายสองถึงบ่ายสามของวันพุธกับศุกร์มันคาบว่างรอเข้าเรียน พี่เขาหนีไปตากแอร์ที่นั่นประจำแหละเพราะแม่งไปที่ไหนพี่ซึงฮยอนก็มีสายรายงาน แต่ยิมเป็นอะไรที่มันไม่สายให้ไง เพราะมีแต่พวกมึงทั้งนั้น พี่มาร์คเลยแอบมานอนเล่น"

"แล้วทำไมพี่เขาไม่บอกไปตรงๆล่ะ"

"พี่มาร์คไงมึง เพราะเป็นพี่มาร์คผู้สดใสของกู" จินยองพูดพร้อมทำหน้าตาชวนฝัน...ฝันเห็นผีสิมึง...เจบีส่ายหัวระอา

"มึงนี่รู้ดี" เจบีแขวะ

"ปลื้มเขา ก็ต้องสืบสิ" จินยองเคี้ยวขนมตุ้ยๆ

มิน่า..พอแจ็คสันแนะนำว่าเขาเป็นนักบาสเลยบอกว่าคุ้นๆ

"งั้นวันนี้กูจะพามึงไปโรงยิมกัน"

เจบียิ้มร้าย

"ไม่ต้องมาหวังดีเห็นใจกู มึงชอบพี่เขาหนิเชอะ" จินยองแกล้งค้อน

"เดี๋ยวจะเป็นแฟนพี่เขา ให้หมามันคลั่งตาย.." เจบีกระเดาะลิ้นที่กระพุ้งแก้ม..

จินยองเอียงคอแบบน่ารัก(?) แล้วถามเจบี

"ทำไมเพิ่งชอบเอาตอนปีสาม ก่อนหน้านั้นให้ดูก็ไม่ดู เดินผ่านกันมึงยังไม่เห็น" จินยองเหล่ตามอง

"ก็กูเพิ่งเห็น" เจบีบอกแบบเฉยๆ

"เพิ่งเห็น? นอกจากกูกะแจ็คสัน มึงเห็นคนอื่นเป็นคนเหมือนกันแล้วใช่มั้ย"

"มึงเป็นคนหรอกหรอ?" เจบียิ้มกวน

ใช่ .. .เขาไม่ค่อยสนใจใครนอกจากเพื่อนสนิทสองคนที่จบมัธยมด้วยกันและกลุ่มเพื่อนๆที่อยู่ในทีมบาสแค่นั้น..

"กวนตีน.. ตอบมาเมื่อไหร่"

"เมื่อวาน..ตอนเย็น.."

"สัส..บทจะเห็น ก็เล่นชอบเลยนะมึง ไม่ได้มีโมเม้นท์สักนิดเลย"

จินยองส่ายหัวเบาๆ

"มีดิ..ไม่มีจะชอบได้ไง" เจบีพูดแล้วรีบเดินหนีจินยองที

เพราะรู้ว่าเพื่อนคนนี้มันจะถามไม่หยุดน่ะสิ ชิ่งหนีเข้าเรียนเลยดีกว่า...

ติดตามตอนต่อไป

ข้อฝากจากผู้แต่ง
1. ใครเล่นแท็กในทวิตเชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2. ฝากคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3. นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4. แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 3

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 10/03/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

ช่วงบ่าย..

"มาร์ค จะไปไหนอีกแล้ว" ซึงฮยอนเรียกเพื่อนตัวเล็กของตัวเอง

"เรามีนัดน่ะ" มาร์คตอบซึงฮยอน

"นัดทุกๆคาบว่างเลยหรอมาร์ค.."

"อือ สาวๆน่ะ" มาร์คบอกปัดๆ

ซึงฮยอนถอนหายใจเบาๆ

"อืม..แล้วเจอกันคาบหน้านะ" ซึงฮยอนบอก

"อื้ออ แล้วจะรีบมา" พูดจบมาร์คก็รีบเดินเร็วๆเพื่อออกมาจากตรงนั้น


เฮ้ออออ มาร์คถอนหายใจเบาๆคนเดียว

  ร่างเล็ก แลดูเหมือนจะบอบบางในสายตาคนอื่นแต่ความจริงก็แค่ครึ่งหนึ่งแหละ มาร์คตัวบางก็จริงแต่ไม่ได้บอบบางขนาดนั้นเขายังมีกล้ามเนื้อนิดๆแบบผู้ชายออกกำลังกาย ไหนจะกล้ามหน้าท้องหน่อยๆที่ผู้ชายส่วนใหญ่อยากมีอีก ถึงไม่ได้ดูเยอะมากมายขนาดนั้น แต่เขาก็ไม่ได้อ่อนแอจนต้องมีคนปกป้อง


ร่างเล็กไถลสเก็ตบอร์ดคู่ใจไปยังที่พักสมองประจำของเขา...โรงยิม..

  เขาเดินเข้ามาภายในโรงยิมและเลือกเดินไปยังทางสนามบาสที่ตอนนี้เริ่มมีกลุ่มนักกีฬาของมหาลัยเข้ามาซ้อม เขาเลือกขึ้นไปนั่งบนแสตนเชียร์ชั้นบนสุดในมุมอับคน ร่างเล็กหยิบหนังสือท่องเที่ยวเล่มบางออกมาจากเป้ แล้วเอาเป้มาวางไว้เพื่อนอนหนุน
 ร่างเล็กจัดที่ทางเสร็จก็ล้มตัวนอนเอาหนังสือปิดหน้าไว้ แล้วเอาเสื้อที่คนบางคนแกล้งให้เขาเอาไปซักมาคลุมตัว อย่าคิดว่ามุขเด็กๆแบบนี้เขาจะไม่รู้นะ เขาไม่ได้ใสขนาดนั้น.... มาร์คคิดแล้วยิ้มบางๆ


ณ อีกฝั่งตรงข้ามของแสตนเชียร์

"นั่นไง กูบอกแล้วว่าต้องมา"

 สองหนุ่มเพื่อนรัก มองเป้าหมายที่พวกเขานั่งรอมาเกือบครึ่งชั่วโมง..

"อืม" เจบีตอบเบาๆแล้วมองร่างเล็กที่นอนนิ่งๆ

"น่ารักเนอะ" จินยองมองแบบเคลิ้มๆ

"อืม" เจบีเห็นดีเห็นงามด้วย

"จะไปไหนน่ะ" จินยองทักขึ้นเมื่อจู่ๆเพื่อนตัวดีของลุกขึ้น

เจบียิ้มที่มุมปากแล้วเอียงหน้ามาหาจินยอง

"ไป ทำแต้ม สักหน่อย"

  เจบีพูดแล้วเดินตรงปรี่ไปหาร่างเล็กที่นอนสงบอยู่ฝั่งตรงข้าม ปล่อยให้จินยองนั่งรออยู่คนเดียว

"ได้ทีแล้วรุกเลยนะ หึ.." จินยองส่ายหัวให้ความกล้าของเพื่อนตัวเอง

ระวังหมามันกัดเอาด้วยล่ะ . . ช่วยทำให้หมามันคลั่งตายที

  จินยองหยิบหูฟังมาใส่เปิดเพลง นั่งมองเพื่อนรักเดินเข้าไปหาร่างเล็กแล้วยิ้มจนหนวดแมวสามขีดขึ้นหน้า

กูอยากเห็นหมามันบ้าจริงๆนะเจบี... หึหึ

คิดแล้วคงสนุกเป็นบ้า


"ขอนั่งด้วยสิ.." ร่างสูงก้มลงไปกระซิบใกล้หูคนตัวเล็กที่นอนเอาหนังสือปิดหน้าอยู่

  มาร์คเลื่อนหนังสือออกจากใบหน้าหวานแล้วลุกขึ้นมานั่งแบบอ้อยอิ่ง มาร์คขยี้ตานิดหน่อยเพื่อปรับแสงโฟกัสที่ตาตัวเอง

คนตัวเล็กทำหน้ายุ่ง ที่ถูกรบกวนเวลาพักผ่อน..

"นั่งก็นั่งสิ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแบบติดงอแง

หนีอีกคน ก็เจออีกคน... มาร์คบ่นในใจ

"หงุดหงิดหรอ" เจบีเอ่ยถาม

"ก็เปล่า...แค่ไม่พอใจ" มาร์คตอบเสียงนิ่ง.

เจบีอึ้งนิดหน่อยแล้วแค่นหัวเราะเบาๆ

"ขำอะไร" มาร์คทำหน้าเหวี่ยง

"อายุเท่าไหร่เนี่ย.. งอแงเหมือนเด็กนอนไม่พอ" เจบียั่วโมโหคนตัวเล็ก

มาร์คเหล่ตามองแล้วส่ายหัว.

น่าสนใจที่ดูชิคๆ แต่น่าโดนตีนเพราะกวนนี่แหละ... มาร์คคิดในใจ

"ไม่ซ้อมหรือไง" มาร์คมองคนอื่นที่ลงสนามกันแล้ว แต่พ่อคนดีที่เป็นถึงตัวเต็งยังมานั่งยั่วอารมณ์เขาอยู่ตรงนี้

เจบีไหวไหล่เบาๆ

"ถ้าซ้อมก็ไม่มานั่งตรงนี้หรอกอี้เอิน.." เจบียักคิ้วให้มาร์คหนึ่งที

ผึ่งงงง!!! เส้นความอดทนมาร์คขาดสะบั้น

  มาร์คทำหน้าตาเหวี่ยงแรง แล้วเก็บข้าวของลงกระเป๋า เตรียมออกจากตรงนี้ทันที เพราะเขายังไม่อยากต่อยหน้าคนกลางวันแสกๆ และอีกอย่างที่นี่เป็นมหาลัย ถ้ามีเรื่องคงส่งผลไม่ดีต่อเขาแน่ๆ

  เจบีที่เห็นอย่างนั้นก็หัวเราะกว้างแล้วรีบจับแขนคนตัวเล็กที่กำลังจะเดินหนีเขาไป จนมาร์คหันหน้ามาแยกเขี้ยวใส่

"โอ๋ๆ ผมล้อเล่น" เจบีดึงคนตัวเล็กให้ลงมานั่งใกล้เขา

  มาร์คยังคงมองหน้าเจบีแบบไร้อารมณ์ เจบีแค่นหัวเราะเบาๆอีกครั้ง ก่อนจะยื่นมือข้างซ้ายไปตรงหน้ามาร์ค

"ผมบาดเจ็บครับพี่มาร์ค.." เจบีตีหน้าเศร้าใส่

มาร์คเอียงคอมองข้อมือของคนตัวสูงแล้วประเมิณผลในสมอง...

  เจบียิ้มอมยิ้มน้อยๆ เมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าเปลี่ยนสีหน้าจากเหวี่ยงแรงพร้อมวีนทุกเมื่อ กลายเป็นสำนึกผิด จนเจบีแอบสงสาร

"เราขอโทษ.." มาร์คเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง

  มาร์คคิดยังไง ต้นเหตุก็มาจากเขาอยู่ดี เพราะเมื่อคืนเขาเล่นปล่อยหมัดซะแรงเต็มเหวี่ยงขนาดนั้น จะให้เจบีเอาเวลาไหนไปบาดเจ็บเพราะเมื่อคืนเจบีเองก็กลับกับแจ็คสัน และแจ็คสันก็มาเรียนตามปกติ..

"ไม่ต้องขอโทษ ไม่ได้ผิด และผมก็ไม่ได้โกรธ" เจบีบอกมาร์คที่ทำหน้ารู้สึกผิดอยู่

"แจบอมไม่ได้ซ้อมเพราะเราหนิ"

"ไม่ต้องโทษตัวเองหรอก" เจบีเอามือไปวางบนหัวมาร์ค

  คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นอย่างเร็วและจ้องหน้าเจบี จนเจบีรับชักมือออกจากหัวคนตัวเล็กทันที
"ขอโทษครับ พอดีลืมตัว" เจบีหัวเราะแห้ง

มาร์คยิ้มนิดหน่อย..

"ก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ.." มาร์คแกล้งมองไปทางอื่น

เจบีสังเกตที่ใบหูของคนตัวเล็กที่มันแดงขึ้นสีจัด

เขินสินะ เจบียิ้มกว้าง

"ตัวเล็กนิดเดียว ทำไมหมัดแรงจังครับ" เจบีถามพร้อมนั่งมองข้อมือตัวเอง

มาร์คหันหน้ามามองเจบี

"สันชาตญาณ" มาร์คตอบสั้นๆ

"สันชาตญาณ? ยังไง" เจบียังคงถาม

   ไม่ใช่ว่าเขาอยากรู้อะไรหรอกนะ แค่อยากชวนคุย แต่ไม่รู้จะชวนยังไง เพราะไม่เคยจีบคนอื่นก่อน ปกติมีแต่คนเข้ามาหาเองทั้งนั้น

แค่พูดให้มากกว่าปกติเหมือนตอนนี้ ก็ลำบากมากอยู่แล้ว

"อ่าฮะ ก็เวลาเราระแวงอะไรสักอย่าง แบบสถานการณ์ไม่ปลอดภัย ปฏิกิริยาของร่างกายมันก็ไปของมันเอง" มาร์คพูดพร้อมไหวไหล่

เจบีคิดตาม...สันชาตญาณงั้นหรอ...

"แล้วถ้าเวลาปกติล่ะ" เจบีถามต่อ

"ก็ไม่รู้สิ ไม่เคยลอง อยากลองดูมั้ยแจบอม เราก็อยากรู้เหมือนกัน" มาร์คแกล้งทำหน้าจริงจังใส่เจบี

เจบีเลิกคิ้วขึ้นสูง

แค่ข้อมือก็ใส่เฝือกละครับ ถ้าหน้านี้คงสลบหลายวัน...

"ฮ่าๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ แค่นี้เราก็รู้สึกผิดละ" มาร์คหัวเราะกว้าง

สดใส..

"ไหนแจ็คมันบอกว่าพี่พูดไม่เยอะ"

"ปกติก็พูดไม่เก่ง แต่เราพูดเฉพาะกับคนที่เราคิดว่าเราสบายใจที่จะพูดด้วย" มาร์คบอกไปอย่างไม่ใส่ใจเพราะเป็นคนคิดอะไรก็พูดอย่างนั้น

"พูดแบบนี้ผมก็สำคัญตัวผิดแย่" เจบีหยิบหนังสือของมาร์คที่วางอยู่มาเปิดดู

ไม่ได้สนใจอีกเหมือนเดิม ก็แค่อยากแกล้งเรียกร้องความสนใจ.. หึหึ

"ก็สำคัญสิ.." มาร์คบอก

เจบีเลิกคิ้วขึ้นเป็นคำถาม

มาร์คยิ้มกว้าง

"เราไปก่อนนะ เรามีนัด" มาร์คพูดพร้อมสะพายเป้ขึ้นหลัง

"นัด?"

"อื้มม จะไปส่งมั้ยล่ะ" มาร์คแกล้งถาม

"ถ้าพี่อนุญาติ งั้นผมไปส่งแล้วกัน"

"ก็ตามมาสิ" มาร์คพูดพร้อมเดินนำหน้าเจบีไป

  เจบีแอบหันไปยิ้มให้จินยองที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ส่วนจินยองได้ชูนิ้วโป้งให้สองมือ พร้อมทำปาก 'มึงเจ๋งว่ะ' ให้เจบี

  คนตัวสูงวิ่งตามคนตัวเล็กที่เดินนำหน้าไป และดึงสเก็ตบอร์ดที่คนตัวเล็กถือมาช่วยถือเอง

  ชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนเดินด้วยกันอยู่บนฟุตบาตภายในมหาลัย เป็นที่ฮือฮาและน่าสนใจสำหรับสาวๆทุกชั้นปีที่ได้พบเห็น รวมถึงกับหนุ่มๆบางคนที่ชอบผู้ชายด้วยกัน

  บ้างก็ถ่ายรูป บ้างก็ซุบซิบแอบหวีดกันเบาๆ พี่แจบอมปีสาม กับพี่มาร์คปีสี่เดินมาด้วยกัน เป็นอะไรที่หาพบเจอได้ยาก คนหนึ่งก็หล่อรวยดีกรีเดือนมหาลัย อีกคนก็นักบาสหน้าหล่อลุคชิคหาตัวได้ยากไม่ได้พบง่ายๆถ้าไม่ใช่ไปดักรอที่คณะหรือโรงยิม วันนี้ทำไมเขาทั้งสองถึงมาด้วยกันได้นะ แล้วบอดี้การ์ดข้างตัวที่ตามติดเป็นเงาของพี่มาร์คนั่นอีกเขาหายไปไหน

"แก~บอกเค้าไปว่าชั้นรักเค้า กรีสสส"

"แกๆเขามาหาชั้นแหละแก"

"ออร่ามาเต็ม กรีสสส สองหนุ่มสองสไตล์ "

"แก ชั้นอยากให้เค้าได้กัน~"

นี่คือประโยคที่ทั้งสองได้ยินแทบทุกๆย่างก้าว


  ทั้งสองมาถึง ณ ที่ที่หนึ่งซึ่งมองดูแล้วเป็นเหมือนสวนหย่อมภายในมหาลัย มีสระน้ำและถนนสำหรับคนเดินโดยเฉพาะ ไหนจะเครื่องเล่นเด็ก และเครื่องออกกำลังกาย ที่มีตามทางภายในสวนแห่งนี้

"นัดใครไว้หรอ" เจบีเอ่ยถาม

"สาวน่ะ..." มาร์คตอบนิ่งๆ พร้อมเดินนำหน้าไปยังม้านั่งข้างสระน้ำ

  หญิงสาวใส่ชุดนักศึกษารัดรูปอวดหุ่นสวย หน้าอกที่แสนน่ามอง แล้วไหนจะเรียวขายาวสวยที่โผล่พ้นมาจากกระโปรงที่แสนสั้นนั่นอีก
  ใบหน้าที่แสนดูเปรี้ยวเซ็กซี่แลดูมั่นใจ ฉีกยิ้มกว้างเมื่อคนที่เธอกำลังรอคอยมากว่า20นาทีมาถึง

  แจบอมยืนห่างๆจากทั้งคู่แล้วมองภาพนั้นด้วยใบหน้าเฉยชาไร้อารมณ์ใดๆทั้งสิ้น มาร์คหันหน้ามามองคนตัวสูงนิดหน่อย เจบีเห็นอย่างนั้นเลยยิ้มให้แล้วพยักหน้าเชิงบอกว่าตามสบาย

"ไง.. เรียกพี่มามีอะไรหรอ" มาร์คเอ่ยถามสาวงามที่วานจ้างวอนพิลให้นัดตนมาหา

"นั่งก่อนสิพี่มาร์ค" หญิงสาวส่งสายตาออดอ้อนชายหนุ่ม

มาร์คนั่งลงข้างๆโดยเว้นระยะห่างไว้

"พี่ซึงฮยอนไม่ได้มาด้วยหรอคะ ทำไมนายคนนั้นถึงมากับพี่ได้" หญิงสาวถาม

"มีอะไรกับพี่ก็พูดมาครับ" มาร์คเอ่ยแบบยิ้มๆ

   หญิงสาวเสยผมยาวข้างหนึ่งเพื่อโชว์ต้นคอขาว พร้อมกลิ่นน้ำหอมแบรนด์หรูที่มาจากต้นคอขาวนั่น

"คือ... เจสสิก้าชอบพี่มาร์คมากๆนะคะ" หญิงสาวตรงหน้าสารภาพบอกความรู้สึกภายในใจให้ชายหนุ่มฟัง

"ครับ" มาร์คตอบรับพร้อมโปรยยิ้มหวาน

"คือ.. เจสสิก้าอยากคบกับพี่มาร์คน่ะค่ะ ลองคุยๆกันก่อนก็ได้" หญิงสาวเอียงหน้าเหนียมอายพร้อมเอาสองมือขย้ำปลายกระโปรง

มาร์คยิ้มนิดๆ

"ไม่ได้หรอกครับ ถ้ามีเรื่องแค่นี้ พี่ขอตัวก่อนนะครับแจบอมรอพี่อยู่" มาร์คพูดพร้อมลุกขึ้นยืน

เจสสิก้ารีบจับข้อมือชายหนุ่มตรงหน้าทันที

"ทำไมคะพี่มาร์ค พี่มาร์คมีแฟนอยู่แล้วหรอคะ ทำไมถึงคบเจสไม่ได้"

มาร์คมองมือเรียวนุ่มที่จับข้อมือตัวเอง พร้อมแกะออกเบาๆ

"เปล่าครับ" มาร์คตอบพร้อมยิ้มให้

"เจสขอเหตุผลได้มั้ยคะ...เจสไม่สวยหรอ ไม่ดูดีในสายตาพี่หรอคะ" หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงสั่น พร้อมบีบน้ำตาให้แลดูน่าสงสาร

มาร์คยิ้มให้นิดหน่อยก่อนบอกเหตุผลที่เจ้าหล่อนต้องการ

"สวยมากๆครับ แล้วเจสก็ดูดีมากๆ" มาร์คตอบตามความเป็นจริง

หญิงสาวยิ้มนิดๆแบบมั่นใจ แล้วส่งสายตาเป็นเชิงคำถาม

"แล้วทำไมถึงลองคบกับเจสไม่ได้"

มาร์คทำท่าคิดนิดหน่อยก่อนจะตอบประโยคง่ายๆออกไปจนเจ้าหล่อนหน้าชา

"น้องสวย ดูดี แต่พี่ไม่ถูกใจ และน้องก็ไม่ได้น่าสนใจสำหรับพี่...นั่นคือเหตุผล พี่ขอตัวนะครับ" ชายหนุ่มพูดจบก็เดินออกจากตรงนั้นปล่อยให้หญิงสาวหน้าชาเบาๆแล้วทรุดลงไปนั่งกับม้านั่งอย่างเดิมด้วยอาการชาไปทั้งตัว

  มาร์คเดินยิ้มเข้าไปหาแจบอมที่ยืนฟังประโยคสนทนาของมาร์คกับเจสสิก้าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

"เย็นชานะครับพี่มาร์ค" เจบีเอ่ยแซว

"เราแค่บอกในสิ่งที่เราคิด" ร่างเล็กไหวไหล่เบาๆ

เจบีคิดอะไรออกละ.. หึ

"ผมชอบพี่มาร์ค...แล้วพี่มาร์คชอบผมมั้ย" เจบีเอ่ยถามคนตัวเล็กเหมือนถามสภาพอากาศทั่วไปแบบชิลๆ

มาร์คหยุดแล้วหันหน้ามาหาเจบี

"เรายังไม่ได้ชอบแจบอม.." มาร์คตอบพร้อมก้าวขาเดินอีกครั้ง..

เจบีเลิกคิ้วขึ้นแสดงสีหน้าแบบว่าเข้าใจ

"ยังไม่ได้ชอบ งั้นก็แปลว่าชอบได้สินะครับ...แล้วบอกได้มั้ยว่ารู้สึกยังไงกับผม" เจบีเดินไปข้างหน้าของมาร์คแล้วเดินถอยหลังเพื่อมองหน้ามาร์คที่ยังไม่หยุดเดิน

มาร์คคิ้วขมวดนิดๆก่อนจะตอบออกไป.

"ก็...น่าสนใจ...ถูกใจ .... ประมาณนั้น" มาร์คตอบแบบลากเสียงเป็นจังหวะนิดหน่อย

เจบียิ้มกว้าง..

อย่างน้อยก็ถูกใจใช่มั้ยครับพี่มาร์ค...หึหึ

"งั้นลองคบกันดูมั้ย..." เจบีกลั้นใจถาม

"ไม่.." มาร์คตอบแบบไม่ต้องคิด

เจบีหยุดเดินแล้วปล่อยให้มาร์คเดินนำหน้าไป

มาร์คหันหน้ามามองหน้าเจบีที่หยุดมองตัวเองนิดหน่อยก่อนจะพูดว่า

"แต่ถ้าลองคุยๆกันดูก่อนก็ได้นะ..." มาร์คตอบพร้อมไหวไหล่เบาๆเหมือนไม่ใส่ใจ

เจบียิ้มกว้างพร้อมวิ่งเข้าไปหาคนตัวเล็กทันที

"ไม่ต้องมาโอบไหล่..ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นมั้ยแจบอม" มาร์คดึงท่อนแขนคนตัวสูงออก

เจบียิ้ม

"เรียกว่ามาร์คเฉยๆได้มั้ย" เจบีก้มหน้าเข้าไปถาม

"เรียกอะไรก็เรียกเถอะ" มาร์คตอบแบบปัดๆ

"งั้น...เรียกอี้เอิน...เอิน...ได้มั้ย"

มาร์คเอียงคอแบบใสๆ(?)นิดหน่อย

"แล้วแต่สิ..."

แจบอมยิ้มร่า มึงได้เห็นหมาคลั่งแน่ๆจินยอง...

“เอินจะไปไหนต่อครับ..” เจบีถามมาร์ค

“เรียน..” มาร์คตอบสั้นๆ

“งั้นแจบอมไปส่งเอินนะ” เจบีเปลี่ยนสรรพนามทันที

“ก็ตามใจ” มาร์คพูดพร้อมเดินนำหน้าคนตัวสูงที่ยืนยิ้มอยู่คนเดียว

ติดตามตอนต่อไป

ข้อฝากจากผู้แต่ง
1. ใครเล่นแท็กในทวิตเชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2. ฝากคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3. นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4. แต่งโดย 01:09 PM.
5.เนื่องจากเว็ปไซด์รูปภาพมีปัญหาตั้งแต่ตอนที่ 4 เป็นต้นไปทางทีมงานจะไม่ใส่รูปภาพจนกว่าเว็ปไซด์จะกลับมาเป็นปกติ

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 4

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 17/03/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

หน้าตึกคณะ...

"ไว้คืนนี้จะโทรหานะ " ร่างสูงบอกกล่าวคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"แล้วแต่สิ" มาร์คตอบแบบไม่ใส่ใจ

เจบียิ้มน้อยๆ พร้อมเอามือใหญ่วางไว้บนหัวคนตัวเล็กแล้วโยกไปมา

"โทรไปก็รับด้วยล่ะ" เจบีบอก

มาร์คดึงมือเจบีออกจากหัวตัวเอง

"อือออ กลับไปได้แล้ว"

เจบียิ้มแล้วเดินกลับไปยังโรงยิมเพื่อไปหาเพื่อนตัวเองที่(อาจจะ)นั่งรออยู่

คนตัวเล็กมองคนตัวสูงที่เดินกลับไปจนลับสายตา แล้วหันหลังกลับเพื่อที่จะขึ้นตึก

"ว่าไงซึงฮยอน" มาร์คยิ้มให้กับซึงฮยอนที่ยืนมองเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทั้งหมดอยู่
"ไหนว่านัดสาว...โกหกเราหรอ" ซึงฮยอนถาม

มาร์คเดินไปคล้องแขนเพื่อนรักตัวเอง

"ก็นัดสาวไง"
"แล้วทำไมถึงมากับมัน.." ซึงฮยอนคิ้วขมวด..
"บังเอิญน่ะ" มาร์คตอบเบาๆ
"มันจีบมาร์คหรอ"

มาร์คปล่อยแขนเพื่อนตัวเองแล้วมองด้วยสายตาแบบอ่านไม่ได้

"อย่ายุ่งกับแจบอม..."
  มาร์คบอกซึงฮยอนเสียงเย็น แล้วเดินขึ้นตึกคณะ ทิ้งคนข้างหลังให้มองตามร่างเล็กด้วยสายตาว่างเปล่า



ห้ามยุ่งงั้นหรอ..


ชอบมันแล้วสินะ...มาร์ค...


หัวค่ำ...

"ทำไรอยู่.." แจบอมถามปลายสาย
(พิมพ์งาน) เสียงปลายสายตอบมาสั้นๆ
"อี้เอิน"
(อือออ อะไร)

แจบอมลอบยิ้มให้กับโทรศัพท์
  เขาสนทนากับปลายสายด้วยประโยคสั้นๆแบบนี้มาเป็นชั่วโมงกว่าๆ โดยมีแจ็คสันที่นั่งมองและส่ายหัวให้กับเพื่อนตัวเอง

"ไม่อยากคุยหรอ" เขาถาม
(เปล่า..กินไรยังล่ะ)
"ถามแบบนี้มาสามครั้งแล้วนะ" เจบีคิ้วขมวด
(แล้วจะนอนตอนไหน) มาร์คเปลี่ยนคำถาม
"นอนพร้อมกันไง"
(งั้นเรานอนแล้วนะ)
"นอนสิ..เดี๋ยวนอนฟัง"
(อื้ออ งั้นฝันดีนะ)
"ครับ"

เจบีนั่งยิ้มฟังเสียงจากโทรศัพท์ที่มีแต่เสียงลมหายใจของปลายสาย

"มึงนี่เป็นเอามากนะ" แจ็คสันแขวะเพื่อนตัวเอง
"ไหนว่าไม่ชอบ.. ไอ้จินยองแม่งจีบมาเป็นปี โดนกระทืบตั้งกี่ครั้ง มึงนี่เงียบๆ ก็เสียบเลยนะเจบี" แจ็คสันเหล่ตาใส่
  เจบีไม่ตอบแค่ยิ้มและยักคิ้วให้หนึ่งที ก่อนจะเดินหนีเข้าห้องนอนปล่อยทิ้งให้แจ็คสันนั่งดูทีวีคนเดียวต่อ
"อี้เอิน..วางละนะครับ ฝันดีนะ" แจบอมบอกปลายสายก่อนจะกดวาง

  เจบียิ้มกรุ่มกริ่ม ถึงคนตัวเล็กจะเย็นชา และยังไม่ยอมบอกชอบเขาตรงๆแต่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าคนตัวเล็กนั้นรู้สึกดีกับเขาเหมือนกัน
  ตอนนี้ก็เหลือแค่ระวังตัวเหมือนที่เพื่อนทั้งสองของเขาบอก คือระวังซึงฮยอน ซึ่งไม่รู้จะเล่นงานเขาตอนไหนก็เท่านั้น แต่แค่เรื่องชกต่อยเขาไม่สนใจหรอก แรงมาก็แรงไป แค่นั้นแหละ...

Rrrr Rrrr Rrr

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

เจบีลอบมองหน้าจอโทรศัพท์แล้วก็ยิ้มจนตาหยี...

"ครับ" เจบีกรอกเสียงลงไป
(วางทำไม เรายังไม่หลับเลย) เสียงปลายสายอู้อี้
"ครับๆ นอนนะ ไม่วางละ" เจบีอมยิ้ม

  ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนแล้วเอาโทรศัพท์มาใกล้ๆเพื่อฟังคนตัวเล็กนอนหลับ..
นี่ขนาดบอกว่าไม่คบนะ ถ้าคบแล้วจะขนาดไหน เจบีคิด..
(แจบอม อย่ากรนนะ เราไม่ชอบเสียงดัง)
"อือนอนได้แล้ว"

  เจบียิ้มอีกครั้งก่อนจะหลับตานอน ตามด้วยแจ็คสันที่เพิ่งเดินเข้ามาทิ้งตัวลงนอนข้างๆเจบี

รุ่งเช้า…
  เจบียังคงมาตั้งแต่เช้าเหมือนเดิม เพราะตารางเรียนของแจ็คสัน ร่างสูงนั่งฟังเพลงในโทรศัพท์ พร้อมเลื่อนหน้าจอไปมาเช็คแอปโซเชียลของตัวเอง

กลิ่นหอมอ่อนๆคุ้นจมูกทำให้เจบีที่นั่งก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้น

"หวัดดีแจบอม" เจ้าของกลิ่นหอมทักขึ้น

เจบียิ้มที่มุมปากหน่อยๆ

"ไง...เอาเสื้อมาคืนหรอ" เจบีตอบรับแบบกวนๆ
"เปล่า" คนตัวเล็กปฏิเสธพร้อมนั่งลงหน้าข้ามกับร่างสูง
"ทางผ่าน?" เจบีแกล้งถามอีกครั้ง
"คิดถึงน่ะ..คิดถึง...แจบอม" มาร์คตอบพร้อมโปรยยิ้มตามสไตล์
"อ้อ..." เจบีพยักหน้ารับรู้ เกาท้ายทอยตัวเองแก้เขิน

ตรงเกินไปมั้ยอี้เอิน...

"แล้วพี่ซึงฮยอนไปไหนล่ะ" เจบีเปลี่ยนเรื่อง
"เราออกมาก่อนน่ะ" มาร์คตอบแบบสบายๆ
"ออกมาก่อน?" เจบีถามซ้ำ
"อื้อออ ปกติซึงฮยอนจะมารับเรา แต่วันนี้เราขับรถมาเอง" มาร์คพูดพร้อมหยิบสมุดออกมาจากกระเป๋าเป้
"มีธุระหรอ"
"ก็เปล่า" มาร์คจดอะไรบางอย่างใส่สมุด
"แล้วทำไมมาเร็ว"
มาร์คเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เจบีอีกครั้ง

"ก็บอกว่าคิดถึงไง..เราคิดถึงแจบอม" มาร์คย้ำแล้วก้มหน้าลงไปเขียนยุกยิกๆในสมุดต่อ

เจบีเขินซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้แต่ก้มหน้าเลื่อนโทรศัพท์แก้เขิน..

บทจะเย็นชาก็เย็นชา บทจะอ้อยก็อ้อยนะพี่มาร์ค..เอาสักอย่างสิ.. เจบีคิด

Rrr Rrr Rrr

เสียงโทรศัพท์มาร์คดังขึ้น เจ้าตัวทำหน้าบึ้งก่อนรับสาย

"อือ ว่า?" มาร์คกรอกเสียงลงไป
"ออ เราออกมาแล้ว"
"อื้อออ อยู่หน้าตึกวิศวะ  ฮะ? ออๆ อือ...เปล่าๆ"

เจบีจ้องหน้าคนตัวเล็กที่คุยโทรศัพท์พร้อมจดอะไรใส่สมุดตลอดเวลา

"อยู่กับแจบอม.. ทำไม? ก็แค่...." มาร์คลากเสียงยาว
"คิดถึงก็เลยมาหา" มาร์คตอบปลายสาย..
  เจบีเอามือเท้าคางแล้วนั่งอมยิ้มมองคนตัวเล็กคุยโทรศัพท์ พูดน้อยจริงจัง ถามคำตอบคำแถมทำหน้าบึ้ง เขาอยากรู้ว่าตอนคุยกับเขาจะทำหน้าแบบไหนกันล่ะนี่
"แวะมาสิ จะได้ไปพร้อมกัน ..โอเคละเจอกัน...อื้อออ บาย" มาร์คกดวางแล้วก็จดต่อ

จดอะไรของเขากันนะ...

"ใครโทรมาหรอ" เจบีถาม
"ซึงฮยอน"
"โทรมาทำไมอ่ะ"
"เรื่องเรามาก่อนนี่แหละ" มาร์คตอบ
"อ้ออออ" เจบีขานรับ


  แล้วทั้งสองก็ไม่ได้คุยอะไรกัน เจบีนั่งมองหน้าคนตัวเล็กที่บอกว่าคิดถึงเขาแต่กลับมานั่งจดอะไรไม่รู้ใส่สมุดแบบเป็นจริงเป็นจังและยังกดโทรศัพท์เหมือนหาข้อมูลอะไรบางอย่าง
  เขานั่งมองอย่างนั้นแบบไม่รู้สึกเบื่อ มาเช้าๆแล้วเจอแบบนี้ทุกวันก็ดีสินะ..อารมณ์คงดีทั้งวัน
  หลังจากอยู่อย่างนั้นมาเกือบชั่วโมง มาร์คก็เก็บสมุดเข้ากระเป๋าแล้วเงยหน้ามาสนใจเจบีที่นั่งมองหน้าตัวเองอยู่

"ถอดเฝือกวันไหนหรอ" มาร์คถามคนตัวสูงที่นั่งอมยิ้มอยู่
"เสาร์นี้นี่แหละ" เจบีตอบ
"บ่ายเสาร์นี้ว่างมั้ย.." เจบีย้อนถามคนตัวเล็ก
"ก็ไม่เชิงว่าง..เรามีนัด" มาร์คตอบ
"นัด?"
"อื้อออ กับคนพิเศษน่ะ"

เจบีคิ้วขมวด  .. คนพิเศษ

"พิเศษขนาดไหน" เขาถามย้ำ
"ก็พิเศษที่สุดสำหรับเราอ่ะ" มาร์คตอบแบบไม่ใส่ใจ..
  เพื่อน? พ่อแม่? แฟน?  คำถามเต็มหัวเจบีไปหมด แต่เขาเลือกที่จะไม่ถามต่อเพราะคนบางคนที่เพื่อนทั้งสองรวมถึงเขา 'เรียกว่าหมาข้างตัว' ดันเดินมาและนั่งข้างๆมาร์คซะก่อน

นั่งไม่พอยังเอาแขนไปโอบไหล่คนตัวเล็กอีก..

"อ่ะ.." ซึงฮยอนยื่นแก้วน้ำให้มาร์ค
"อเมริกาโน่เย็นใส่เซรัปปานกลาง" ซึงฮยอนบอกมาร์ค

มาร์คยิ้มกว้าง..

"ขอบใจ รู้ใจเราจริง" มาร์ครับแก้วกาแฟมาวางไว้ตรงหน้า
"ก็เรารู้ใจมาร์คนี่เนาะ" ซึงฮยอนแกล้งพูดแล้วแอบยักคิ้วให้เจบีหนึ่งที

เจบีเดาะลิ้นที่กระพุ้งแก้ม

โลกกำลังสดใสก็มีมารมาขัดขวางซะจริง

"ไปเรียนกันเหอะมาร์ค" ซึงฮยอนบอกคนตัวเล็ก
"อื้อออไปสิ แจบอม~เราไปเรียนก่อนนะ" มาร์คตอบซึงฮยอนก่อนจะหันมาบอกเจบีที่ทำหน้าเหมือนบอกบุญไม่รับ
"ครับ...อี้เอิน" เจบีตอบรับคนตัวเล็กพร้อมย้ำคำว่าอี้เอินแบบชัดๆ
"แล้วเจอกันนะ" มาร์คโบกมือให้เจบีหน่อยๆ

เจบีแอบเห็นซึงฮยอนกัดฟันจนสันกรามขึ้นเด่นชัด...

มึงจะก่อสงครามประสาทกับกูสินะเจบี..

"ลืมบอก....คิดถึงเหมือนกันนะ" เจบีบอกประโยคที่จงใจข่มซึงฮยอน
"อื้ออออ " มาร์คตอบก่อนจะโดนซึงฮยอนลากไป

งานนี้ไม่ใครก็ใครแหละ ที่จะได้เจ็บทั้งตัวและใจ..

เช้าวันเสาร์

  ร่างสูงตื่นแต่เช้าเพื่อไปโรงพยาบาลตามที่หมอนัดไปให้ถอดเฝือกอ่อนออก วันนี้แจ็คสันต้องไปทำโปรเจคกับเพื่อนๆในคณะ เขาเลยต้องโทรบอกเพื่อนสนิทอีกคนพาไปแทน
"จินยองมึงตื่นยัง" เจบีกรอกเสียงลงไปหลังจากที่ปลายสายรับแล้วเงียบ
(จูเนียร์อาบน้ำอยู่ค่ะ..อ๊ะ..ออกมาแล้วสักครู่นะคะ) เสียงหวานตอบรับมาจากปลายสาย

ไม่ต้องสืบก็รู้ คู่นอนสักคนของเพื่อนเขานี่แหละ

เจบีได้ยินเสียงตะกุกตะกักมาจากปลายสายก่อนที่จินยองจะมารับสายจากเขา
(อือเจบี โทษทีเด็กมันไม่รู้ว่าอะไรควรยุ่งไม่ควรยุ่ง) จินยองกล่าวน้ำเสียงหงุดหงิด
"กูไม่ได้คิดมากป้ะว่ะ แค่นี้เอง" เจบีบอก
(กูไม่ชอบให้ใครวุ่นวายของส่วนตัว) จินยองพูดนิ่งๆ
"เออๆเรื่องของมึง วันนี้ว่างมั้ย"
(มีเวลาไหนกูไม่ว่างมั่งฮะ ฮ่าๆ ขนาดกำลัง 'เอา' ถ้ามึงกับแจ็คสันโทรมากูก็ว่างตลอดแหละ) จินยองบอกติดตลก
"ยกเว้นเวลานอนและเวลาที่กูบอกให้มึงมาเรียน..." เจบีประชด
(เออๆมีไร ประชดกูอยู่นั่น)
"พาไปโรงพยาบาลหน่อย แจ็คสันไปทำโปรเจค กูขับรถไม่ได้" เจบีบอก
(อืมๆ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ล็อบบี้คอนโดมึงนะ)
"เออ" เจบีตอบก่อนจะกดวางสาย
  ร่างสูงดูมือและพยายามขยับเล็กน้อยตามที่หมอบอกหลังจากการถอดเฝือกออ่อนออกแล้ว
"เป็นไง" จินยองถามเพื่อนตัวเอง
"อืม ปกติแล้ว" เจบีตอบแล้วลองขยับตามปกติ

ก็ดีขึ้นเร็วเหมือนกันแฮะ...

"แล้วจะไปไหนกันดีน๊า~นานๆจะออกมาเที่ยวแต่เช้าขนาดนี้" จินยองแสร้งถามลมฟ้าอากาศก่อนจะเอาแขนพาดบ่าเพื่อนสนิท
"ไปไหน กลับบ้านสิมึง" เจบีตอบแทนลมฟ้าอากาศ...
"ไม่ๆ ไหนๆก็ออกมาแล้ว .... ไปเดินห้างกันมั้ย นี่สิบโมงพอดี กูอยากดูหนัง" จินยองพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเสิร์ชหาหนังเข้าใหม่
"นี่ๆเรื่องนี้น่าดู" จินยองจิ้มหน้าจอแล้วยื่นไปตรงหน้าเจบี
"อือแล้วแต่มึง" เจบีตอบปัดๆ

  จินยองยิ้มร่าแล้วลากคอเจบี(?) ไปยังรถที่จอดอยู่เพื่อไปห้างสรรพสินค้าตามที่เขาอยากจะไป แหม..นานๆทีจะออกมาเที่ยวตอนกลางวันแบบนี้น่ะนะ

"มึงกับพี่มาร์คไปถึงไหนกันแล้ว" จินยองถามขึ้นหลังจากขับรถออกมาจากโรงพยาบาลได้สักพัก
"สองสามวันจะให้ไปถึงไหน" เจบีตอบนิ่งๆตามสไตล์
"กูว่าพี่เขาสนใจมึง"
"พี่เขาก็บอกกูแบบนั้น" เจบีบอก
"ฮ่าๆ มึงไปถามพี่เขาใช่มั้ย ฮ่าๆ รู้มั้ยว่าถ้าไม่อยากเสียความรู้สึกก็ไม่ควรถามเพราะแม่งพี่เขาพูดตรงแบบไม่อ้อมโลกสักนิด กูถูกปฏิเสธหน้าหงายมาละ ดีนะที่พี่เขายังบอกว่าสนใจมึงอ่ะ" จินยองหัวเราะลั่น

นั่นสินะ..ตรงจริงๆ

"มึงควรทำตัวให้พี่เขาชอบเร็วๆนะเจบีถ้ามึงชอบพี่แกจริงๆอ่ะ...พี่เขาสนใจ ถูกใจ ใช่ว่าพี่เขาจะชอบนะ.. มีคนนึงกูนึกว่าจะได้ลงเอยกะพี่เขาละ เห็นบอกว่าถูกใจ สนใจ..สุดท้ายพี่แกก็เบื่อ ตัดความสัมพันธ์แบบไม่ทันตั้งตัว" จินยองบอกเรียบๆ
"นี่มึงกำลังให้กำลังใจกูอยู่สินะ" เจบีเหล่ตามองเพื่อนรักตัวเอง
"กูแค่บอกไง.. เสือมันก็เป็นเสือแหละ หลงรักเหยื่อเมื่อไหร่ก็กลายเป็นแมวได้เหมือนกัน อยู่ที่ว่า...เหยื่อจะทำให้รักก่อน หรือจะทำให้เบื่อแล้วโดนขย้ำตายเท่านั้นแหละ" จินยองมองหน้าเจบีแบบจริงจังแวบนึงก่อนจะไปสนใจถนนตรงหน้า
  คำพูดแค่นั้นก็พอให้เจบีคิดตามได้ นั่นสินะ ... จินยองก็ประเภทเดียวกันกับพี่มาร์ค เพียงแต่พี่เขาไม่ถึงขั้นจินยอง แค่เลือกได้ตามสไตล์ แต่สำหรับเขาแล้วถ้าให้ทำมันก็ทำได้นะ เพียงแต่ไม่ชอบสุงสิงหรือสร้างความสัมพันธ์ชั่วคราวกับใคร คนอย่างเขาชอบความจริงใจและคงทน
  สองหนุ่มเดินออกมาจากโรงหนังภายในห้างโดยมีเจบีที่ทำหน้าเบื่อโลกและจินยองที่ดูจะตื่นเต้นกับหนังที่ได้ชมไปเมื่อสักครู่

"โหยยยย ไม่ได้มาดูแบบนี้ซะนานสนุกชะมัด" จินยองยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆ
"กูกับแจ็คสันมาดูทุกอาทิตย์" เจบีบอก
"ก็นั่นมึงสองคนไง ไว้พรุ่งนี้ชวนแจ็คสันออกมาดูด้วยดีกว่า สามคนเนาะ" จินยองบอก
"แล้วแต่มึงสิ"
"เยส! น่ารักมากเดฟโซล~" จินยองล้อเลียนเจบีแล้วดึงแก้มเจบีเบาๆ
"เอามือมึงออกไปจินยอง" เจบีปัดมือเพื่อนรักตัวเองออก
"เย็นชากับกูได้ลง ชิชะ" จินยองแกล้งค้อนใส่เจบี
"สะดิ้งมากนะมึงอ่ะ มาเป็นเมียกูเลยมั้ย" เจบีผลักหัวจินยองแรง

จินยองเหลือกตาแสร้งทำหน้าอึนๆ ก่อนจะเอาแขนพาดคอเจบี

"ไม่ได้หรอกเดฟ..คนอย่างกูมันต้องเป็นผัวสิ!! ฮ่าๆ" จินยองหัวเราะลั่นก่อนจะโดนเจบีกระทุ้งศอกใส่

  ทั้งสองหยอกล้อกันพลางเดินเล่นไปทั่วๆห้างตามใจจินยอง จนสาวแท้สาวเทียมหวีดลั่นกันใหญ่ที่มีหนุ่มหล่อสองคนเดินหยอกล้อกัน
  เดินได้สักพักจินยองก็รู้สึกหิว ทั้งคู่เลยเดินขึ้นไปยังชั้นที่มีร้านอาหารหลากหลายสไตล์อยู่หลายร้าน

"เอ๊ะ..นั่นพี่มาร์คนี่..." จินยองชี้ไปยังจุดๆนึง

เจบีหันไปดูตามที่นิ้วจินยองชี้ไป..
  ฝั่งตรงข้ามที่พวกเขายืนอยู่ ร่างเล็กเดินมากับหนุ่มหน้าตี๋ที่ออกไปแนวทางสวยมากกว่า ทั้งสองเดินยิ้มและหัวเราะสดใสเริงร่า คุยกันแบบมีความสุขมากๆ

มาร์คยิ้มแบบมาจากใจจริงๆมากกว่าที่ปั้นหน้ายิ้มอยู่ทุกวัน..

นี่สินะ คนพิเศษสำหรับมาร์ค

เจบีมองตามแล้วรู้สึกจุกเบาๆ

"เข้าไปทักมั้ย" เหมือนจะเป็นคำถามแต่จินยองก็ไม่รอให้เขาตอบ

  จินยองลากแขนเพื่อนตัวเองที่ทำหน้าบึ้งให้เข้าไปหาคนตัวเล็ก เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าสองคนนี้เป็นอะไรกัน ถึงพี่มาร์คจะบอกเขาว่าเป็นคนพิเศษแล้วก็ตาม

"ฮาย~พี่มาร์ค" จินยองเอ่ยทัก
"เอ้าจินยอง แจบอม" มาร์คยิ้มตาหยี
"มากับใครครับ" จินยองถามตรงประเด็น
"ยองแจ... คนพิเศษของเราน่ะ เนาะยองแจ" มาร์คตอบจินยองพร้อมหันไปหาไปอีกคนพร้อมเอามือโอบไหล่เบาๆ

หนุ่มน้อยหน้าตี๋ที่ออกไปทางหมวยๆมากกว่ายิ้มจนตาหยีให้กับมาร์ค

"ยินดีที่ได้รู้จักครับยองแจ" จินยองพูดพร้อมยื่นมือไปตรงหน้ายองแจ

เพียะ!!

"โอ้ยพี่มาร์ค" จินยองโอดครวญเพราะมาร์คเอามือไปฟาดมือของเขาที่ยื่นมา

มาร์คยิ้ม..

"อย่ามาหลอกแต๊ะอั๋งน้องเรา" มาร์คแกล้งทำหย้ายุ่งใส่จินยอง

  เจบีที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่หันมามองหน้ามาร์คที่บอกว่ายองแจเป็นน้องก่อนจะอมยิ้ม...คนพิเศษที่หมายถึง...น้องสินะ...

"ยองแจครับ .. นี่จินยอง นี่เจบี เพื่อนสนิทของแจ็คสัน" มาร์คหันหน้าไปบอกกับคนที่ตัวเองเรียกว่าคนพิเศษ

ยองแจยิ้มก่อนจะก้มโค้งตามมารยาท

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมยองแจ น้องพี่มาร์คครับ" ยองแจกล่าวยิ้มๆ
"ไม่ยักจะรู้ว่าพี่มาร์คมีน้องชายนะครับ" จินยองบอก
"ก็ลูกเพื่อนแม่ ก็เป็นน้องเราได้เหมือนกันนี่" มาร์คกล่าวยิ้มๆ
"พี่มาร์ค~ยองแจหิว ไส้จะพัง กระเพาะจะพิการแล้ว~" ยองแจเกาะแขนอ้อนคนพี่

มาร์คหันไปมองก่อนจะหยิกแก้มคนน้องเบาๆ

"อยากกินไรครับ? " มาร์คถาม

เจบีมองภาพนั้นแล้วยิ้มๆ...น่ารัก...
"แจบอม จินยองไปหาไรกินกับพวกเรามั้ย กินหลายๆคนสนุกดี" มาร์คเอ่ยชวน
"ไป!!"

  ทั้งคู่ตอบพร้อมกันแบบไม่ต้องคิด มาร์คหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเดินจูงมือยองแจปล่อยให้ทั้งสองคนเดินตามจนมาหยุดอยู่หน้าร้านอาหารเกาหลีร้านหนึ่ง

"กินนี่มั้ยยองแจ เลือกกินได้หลายแบบดี" มาร์คหันไปถามคนน้อง

ยองแจพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหันไปถามอีกสองคนที่อยู่ข้างหลัง

"พวกพี่กินได้ใช่มั้ยฮะ?" ยองแจเอ่ยเสียงหวาน
"ได้สิได้" จินยองตอบ ส่วนเจบีได้แต่ยิ้มตอบกลับไป

  ทั้งสี่คนเดินเข้ามานั่งยังข้างในสุดก่อนที่จะมีพนักงานยื่นเมนูอาหารมาให้สั่ง เมนูอาหารมากมายหลากหลายตาเห็นแล้วชวนหิวและเลือกไม่ถูกเพราะมันน่ากินซะเหลือเกิน เจบีและจินยองสั่งอย่างสองอย่าง ส่วนคนตัวเล็กสองคนตรงข้ามเขาทั้งสองกลับสั่งไม่ยั้ง จนคิดว่า...นี่มากินกันสี่คนหรือสิบคนกันแน่

"แจบอม จินยองสั่งตามสบายเลยวันนี้เราเลี้ยง" มาร์คบอกยิ้มๆ
"พอแล้วครับ ... นี่จะกินหมดหรอสั่งไปเยอะขนาดนั้น" จินยองถาม
"หมดสิ เนาะยองแจ " มาร์คหันไปเออออกับยองแจ

เจบีมองแล้วยิ้ม

ได้แต่ยิ้ม..จะให้เขาพูดอะไรล่ะ..

"เดี๋ยวขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" เจบีบอกทั้งสามคนเรียบๆ
"ไปด้วยสิ พอดีอยากเข้าเหมือนกัน " มาร์คบอก
"ยองแจ รอพี่ตรงนี้กับพี่จินยองนะครับ เดี๋ยวพี่จะรีบกลับมา" มาร์คบอกพร้อมลูบหัวคนน้อง
"ครับ มาเร็วๆนะ มาช้ายองแจกินหมดนะ" ยองแจยิ้มจนตาหยี
"จะใจร้ายกับพี่หรอครับ"
"ฮ่าๆ ใครจะกล้าใจร้ายกับพี่มาร์คของยองแจกันล่ะ"
"ครับไปนะ.." มาร์คบอกยองแจแล้วเดินตามเจบีไป
  เจบีเดินออกมารอคนตัวเล็กหลังจากทำธุระเสร็จ รอไม่นานมาร์คก็เดินยิ้มออกมาแบบสบายๆ
  วันนี้มาร์คใส่เสื้อแขนยาวสีชมพูออกช้ำๆที่ดูใหญ่กว่าตัวทำให้ตัวที่เล็กอยู่แล้วแลดูเล็กเข้าไปอีก

"รอเรานานมั้ยแจบอม" มาร์คถาม
"รอนานกว่านี้ก็ได้" เจบีบอก

มาร์คยิ้มตามก่อนจะกระตุกเสื้อเจบีให้เดินกลับเข้าไปยังร้านอาหาร

"ดูมีความสุขนะครับ"
"เราก็มีความสุขทุกวันแหละแจบอม"
"หมายถึง..ความสุขจริงๆน่ะ" เจบีย้ำคนตัวเล็ก
"ก็...เราชอบอยู่กับยองแจ"
"แล้ว...." เจบีลากเสียงยาวจะถามอะไรถามบางอย่างออกไป

แต่ก็ไม่ทันได้ถาม
 คนตัวเล็กก็ตอบมันออกมาซะก่อน

"อยู่กับแจบอมด้วย" พูดไม่พอยังหันมายิ้ม..

เจบีเกาหัวแก้เขิน

"ก็กำลังอยากได้ยินพอดี" เจบีตอบกลับไป..

ติดตามตอนต่อไป

ข้อฝากจากผู้แต่ง
1. ใครเล่นแท็กในทวิตเชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2. ฝากคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3. นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4. แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 5

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 17/03/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

  ทั้งสองเดินกลับมายังโต๊ะที่มียองแจและจินยองรออยู่ ตอนนี้อาหารเริ่มถยอยมาเสริฟจนเกือบครบ

"ยองแจ เก็บโทรศัพท์ก่อน"

มาร์คเอ่ยบอกยองแจที่กำลังเล่นเกมส์ในโทรศัพท์

"แฮ่~ ครับผมมมม" ยองแจบอกพร้อมยิ้มหวาน
"พี่มาร์ค ยองแจได้คนช่วยติวสอบวิศวะแล้วแหละ" ยองแจบอกพี่ชายพร้อมคีบอาหารเข้าปาก
"ใครหรอ" มาร์คถามแล้วเอากระดาษทิชชู่ไปเช็ดขอบปากน้องที่เลอะ
"พี่จินยอง~ พี่จินยองบอกพี่จินยองช่วยยองแจได้" ยองแจบอกพร้อมรอยยิ้มที่หันไปให้จินยอง
"แค่กๆ" เจบีสำลักน้ำ..

ทั้งสามหันไปมองเจบี..

จินยองยื่นทิชชู่ให้เจบีที่สำลักน้ำจนหน้าแดง

"เป็นไรมั้ยแจบอมอ่า" มาร์คหยิบทิชชู่ไปเช็ดให้เจบี
"มะ  ไม่เป็นไร"เจบีพูดพร้อมมองหน้าจินยอง..

มึงเนี่ยนะ? ขยันขนาดนั้น?

ใช่ทำไม กูเอง แปลกตรงไหนหรอ.?

เวลาเรียนมึงยังไม่ไปเรียนเลย

นั่นไง~♡ กูเลยมีเวลาไปติวน้องยองแจ

ทั้งสองคุยกันทางสายตา
"เป็นอะไรกัน อาหารมาแล้ว กินสิ" มาร์คเร่งทั้งสองที่มัวแต่จ้องหน้ากัน

  จากนั้นทั้งสี่ก็กินอาหารไปอย่างเงียบๆ โดยมียองแจที่ถามนั่นนี่มาร์คตลอด และมาร์คก็ดูเหมือนพูดเก่งมากกว่าปกติจนเจบีมองตาม...


แลดูมีความสุขจัง...


"ยองแจจะกลับเลยมั้ยให้พี่ไปส่งนะ" มาร์คถามคนน้อง

 ทั้งสี่เดินออกมาจากร้านอาหารโดยมื้อนี้มีมาร์คเลี้ยงอย่างที่เขาพูดตั้งแต่ต้น

"ยองแจว่าจะแวะร้านอาหารสัตว์สักหน่อย นมโคโค่หมดแล้ว พี่มาร์คกลับเลย ยองแจกลับเองได้" ยองแจบอกพี่ชาย
"ไม่เอา รถสาธารณะอันตราย" มาร์คทำหน้าบึ้ง
"ยองแจโตแล้วพี่มาร์ค~ ไม่ใช่ยองแจ10ขวบแล้วครับ" ยองแจออดอ้อนพี่ชาย
"ไม่อ่า" มาร์คไม่ยอม
"คอนโดพี่มาร์คกับบ้านยองแจคนละทางเลย ยองแจก็ห่วงพี่มาร์คนะ" คนน้องพูด
"แต่..." มาร์คกำลังจะเถียง
"บ้านยองแจอยู่แถวไหนหรอครับ" จินยองขัดขึ้น
"ถนนxxxxครับ" ยองแจบอกพร้อมทำหน้างงๆ
"โหยยย พี่ว่าจะไปทำธุระแถวนั้น พอดีทางผ่านน่ะ พี่มาร์คจะว่าอะไรมั้ยถ้าผมไปส่งน้อง แล้วพี่ไปส่งไอ้เจบีแทน .." จินยองหันไปขยิบตาให้เจบี

เจบีทำหน้างงๆ

มึงจะชิ่งกูหรอวะ...เจบีคิด...

ยองแจคิดนิดหน่อย..

"แบบนั้นก็ได้นะพี่มาร์ค" ยองแจบอก
"งั้นตามใจยองแจ ถึงแล้วโทรมาบอกด้วยนะ" มาร์คบอกพร้อมทำหน้าไม่ไว้ใจจินยอง


จินยองผิวปากและหันหน้าหนี...

"ครับ รักนะพี่มาร์ค จุ๊บบบ!! " ยองแจพูดพร้อมจูบแก้มพี่ชาย

มาร์คหอมแก้มซ้ายขวาคนน้องตอบก่อนจะล่ำลากันกลับ..

  ก่อนแยกกันมาร์คหันไปกระซิบเบาๆที่หูจินยอง ก่อนจะผละออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วมีจินยองที่ยิ้มเจื่อนๆนิดหน่อย
  เจบีและมาร์คเดินมายังโรงจอดรถของห้าง เมื่อเข้ามาภายในรถมาร์คจึงเอ่ยประโยคสนทนาถามเจบี

"เอาเฝือกออกแล้วหรอ" มาร์คจับมือเจบีขึ้นมาดู
"นึกว่าจะไม่ถาม"
"เราลืมน่ะ แหะๆ" มาร์คยิ้มแห้งๆและบอกความจริงไป

เจบีได้แต่ส่ายหัวแบบยิ้มๆ

"คอนโดแจบอมชื่อไรนะ" มาร์คถามส่วนตามองทางข้างหน้า..
"JbM ครับตรง ซ.xxx ถัดจาก ม. สามกิโล" เจบีบอก
"อ๋อออ ใกล้ๆกันเอง เราอยู่นี่ MJb" มาร์คเคาะพวงมาลัยเล่นตามจังหวะเพลงที่เปิดในรถ
"แล้วเอินจะกลับคอนโดเลยหรอ" เจบีถามมาร์ค
"ก็.. ใช่.... จะให้เราไปไหนล่ะ" มาร์คยังคงพูดสบายๆและตาก็มองทางข้างหน้า
"งั้นไปห้องเราก่อนมั้ย" เจบีเอ่ยชวน..

มาร์คหันหน้ามานิดหน่อย..

"ไปทำอะไรล่ะ?" มาร์คถามต่อ


เจบียิ้มที่มุมปาก...


"ไปกินรามยอน..." 
"กินเก่งนะ ตัวแค่นี้" เจบีพูดแบบยิ้มๆ

มาร์คยืนพิงตู้เย็นรอเจบีล้างถ้วยชามที่ทั้งสองเพิ่งกินเสร็จไปเมื่อสักครู่

"ก็กินได้เรื่อยๆ" มาร์คตอบแบบไม่ใส่ใจ
"ดีแล้ว กินเยอะๆ ตัวยิ่งเล็กๆอยู่"
"ระบบเผาผลาญเราดีน่ะ" มาร์คยิ้ม

Rrr Rrr Rrr

  เสียงโทรศัพท์มาร์คดังขึ้น เจบีหันไปมองคนตัวเล็ก ก่อนที่มาร์คจะกดรับสาย มาร์คโชว์หน้าจอให้เจบีดู


เจบีอ่านชื่อที่หน้าจอโชว์ขึ้น

'MamaCoco'

เจบีหันกลับมาล้างจานต่อ

ใครก็ไม่รู้.. เจบีคิด..

"ถึงแล้วหรอ"
"จินยองพาไปที่อื่นหรือเปล่า"
"อ๋ออออ ครับ ครับ ดีแล้ว วันอาทิตย์เดี๋ยวพี่ไปรับพาโค่ไปฉีดวัคซีนนะ"
"ครับ บาย"

มาร์คกดวางสายก่อนยิ้มให้หน้าจอ..

"ยองแจ?" เจบีถาม
"อ่าฮะ ยองแจ"
"เอินไปรอเราที่โซฟาก่อน จะเสร็จแล้ว" เจบีบอกมาร์ค
"โอเค เร็วๆนะ"

  มาร์คมานั่งรอเจบีที่โซฟา และนั่งดูรายการทั่วไปก่อนจะเปลี่ยนช่องหาช่องรายการเพลง สักพักเจบีก็เดินมาพร้อมกระป๋องน้ำอัดลมสองกระป๋อง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงใกล้ๆคนตัวเล็ก

"อ่ะ.." เจบียื่นให้มาร์ค
"ขอบคุณ"

มาร์ครับแล้วเอาตั้งไว้ที่โต๊ะ

"เบื่อมั้ยเอิน" เจบีนั่งมองหน้ามาร์คที่นั่งจ้องทีวีอยู่

  เหมือนจะสนใจ แต่เหมือนจะไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่อยู่ในทีวีนั่นสักเท่าไหร่ เหมือนมาร์คกำลังเหม่อ...เดายากชะมัด

"ถ้าบอกว่าเบื่อจะชวนเราทำอะไรล่ะ " มาร์คหันมาถาม

เจบียิ้ม

"เล่นบี้ลิปสติกกันมั้ย? " เจบียิ้มแบบร้ายๆให้มาร์ค
"คิดว่าตัวเองกำลังเล่นซีรี่ย์หรอแจบอม? " มาร์คถามกลับแบบกวนๆ

เล่นถามเขาอย่างกะพระเอกถามนางเอกในซีรี่ย์เรื่องดัง ตั้งแต่เรื่องรามยอนละ..

คิดว่าไม่เคยดูหรือไง...

"เปล่า.." เจบีไหวไหล่เบาๆ
"แล้ว..??"
"เราไม่ได้จะทำเหมือนพระเอกในซีรี่ย์.."
"แล้วจะทำแบบไหน?" มาร์คเอียงหน้าสงสัย...
"เราจะทำแบบนี้..."
"อ๊ะ.."

  ร่างสูงพูดจบ ก็จับคนตัวเล็กหันหน้าเข้าหาตัวเองก่อนจะประกบจูบริมฝีปากหยักได้รูปนั่น
  เขาทำเพียงเม้มริมฝีปากแบบเบาๆ ไม่ได้รุกล้ำเข้าไปภายใน จูบแบบนุ่มนวล ขบเม้มริมฝีปากล่างสลับบน ก่อนจะผละออกมาแบบอ้อยอิ่ง

มาร์คทำหน้านิ่งๆแบบเฉยๆ...

"นึกว่าจะโดนต่อยซะแล้ว.." เจบียิ้มกวนๆ แต่ก็ยังไม่ถอยออกจากคนตัวเล็ก..
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยหนิ"

  เมื่อคนตัวเล็กพูดจบ ร่างสูงก็เข้าไปประกบจูบคนตัวเล็กอีกครั้ง เจบีเริ่มจูบใหม่อีกครั้งแบบนุ่มนวล ดูดเม้มริมฝีปากหยัก ก่อนจะใช้มือบีบสันกรามคนตัวเล็กเบาๆเพื่อให้เผยอริมฝีปาก ลิ้นร้อนเข้าไปภายในโพรงปากหวานไล่ต้อนลิ้นเรียวเล็กของมาร์คที่เริ่มจะซุกซน...

  มาร์คตอบรับจูบของร่างสูงอย่างชำนาญ มือเล็กขยุ้มที่หัวไหล่ของร่างสูง เจบีผลักคนตัวเล็กให้นอนราบไปกับโซฟาแบบช้าๆ สองมือเริ่มซุกไซร้เข้าไปภายในเสื้อของมาร์ค เจบีถอนริมฝีปากออกจากปากของคนตัวเล็ก ไล้จมูกสูดดมกลิ่นหอมของคนที่อยู่ใต้ร่าง ลิ้นลากผ่านสันกรามของมาร์คก่อนจะก้มลงไปจูบที่ต้นคอและขบเม้มจนคอขาวขึ้นสีแดงหลายแห่ง
  เขาเลื่อนหน้าขึ้นไปจูบคนตัวเล็กอีกครั้ง ครั้งนี้เริ่มรุณแรงขึ้น เจบีเริ่มจะรู้แล้วว่า...คนตัวเล็กที่เหมือนจะบอบบางใต้ร่างเขา..นั้นที่จริงมีรสนิยมรุณแรง..

และมันก็ทำให้เขายิ่งชอบคนๆนี้ขึ้นไปอีก...

  มาร์คดูดดันริมฝีปากคนตัวสูงอย่างรุณแรงจนริมฝีล่างของฝ่ายตรงข้ามเริ่มมีเลือดซึมเขารับรู้ได้จากกลิ่นคาวเลือดที่อยู่ภายในโพรงปากตอนนี้
  มาร์คเลื่อนหน้าไปหาลำคอของเจบีก่อนจะฝังเขี้ยวเล็กๆนั่นไว้ที่ต้นคอพร้อมดูดเม้มจนขึ้นสี เขาลากริมฝีปากกัดสลับเม้มตั้งแต่ต้นคอลงมาถึงใต้ไหปลาร้า..

แลดูจุดๆนั้นจะโดนคนตัวเล็กตีตราไว้เยอะที่สุด...

  ตอนนี้ร่างกายท่อนล่างของคนตัวสูงปั่นป่วนเพราะสัมผัสของคนตัวเล็กที่กระทำรุณแรงกับร่างกายของเขา

เจบีเลื่อนฝ่ามือลงต่ำไปยังขอบกางเกงของคนตัวเล็ก

  ร่างเล็กหอบกระเส่าเบาๆ ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือบางไปตามท่อนแขนของคนบนร่างตัวเอง
  มือทั้งสองข้างหยุดและจับอยู่หลังฝ่ามือใหญ่ก่อนจะดึงมือใหญ่ที่อยู่ช่วงขอบกางเกงยีนส์ของเขาออก

"อย่าแจบอม.." ร่างเล็กเอ่ยเสียงเบาๆ
"ฮะ????" เจบีไม่เข้าใจ
"ไม่เอา.."

  คนตัวเล็กดันร่างสูงออกจากร่างตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งแบบปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

"ไม่เอาน่าเอิน..." เจบีร้องขอ..

  ไม่ให้ขอได้ไงเมื่อท่อนล่างของเขามันปวดหนึบแทบอยากจะระบายออกมาเต็มที แต่คนตัวเล็กก็ทำเหมือนว่าเมื่อกี้ไม่รู้สึกอะไร...

มาร์คยิ้มน้อยๆ

"ไม่เอา.." มาร์คส่ายหัวให้เจบี
"โถ่ววววววว!!" เจบีตัดพ้อก่อนจะขยี้หัวตัวเองแรงๆ

มาร์คแอบยิ้ม...

"ห้องน้ำอยู่ทางนั้นนะแจบอม "

  มาร์คยิ้มตาหยีพร้อมชี้ไปยังห้องน้ำที่เจบีเคยบอกเขาไว้ตอนเข้ามาในห้องนี้...บอกด้วยประโยคเดียวกัน...
  เจบีหันหน้ามายังคนตัวเล็กแบบหัวเสียมากๆก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้าไปฟัดแก้มสองสามทีแล้วเดินไปยังห้องน้ำ..

โลกสวยด้วยตัวเองไปก่อนนะแจบอม.. มาร์คแอบหัวเราะนิดหน่อย

  สิ้นเงาร่างสูงที่หายเข้าไปในห้องน้ำ หัวใจของคนตัวเล็กก็กลับมาเต้นแรง หน้าแดงขึ้นอีก

ท่อนล่างของเขาก็เกิดอาการประท้วงเช่นกัน

  มาร์คหยิบกระป๋องน้ำอัดลมที่ยังคงเย็นจัดมาทาบที่ใบหน้าและลำคอจนอุณหภูมิและร่างกายกลับมาเป็นปกติ เขาเปิดกระป๋องและดื่มรวดเดียวจนหมด
  ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึก เพียงแค่เขาเป็นคนควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีกว่าคนอื่นก็แค่นั้น

ให้เราแน่ใจก่อนนะแจบอม...

ผ่านไป 30 นาที

  ร่างสูงออกมาจากห้องน้ำแบบสภาพหัวเสียและอิดโรยอย่างเต็มที่ ผมเปียกจากการเอาน้ำราดหัว เขาทิ้งตัวลงนั่งที่มุมโซฟา โดยเว้นระยะห่างจากคนตัวเล็กที่แกล้งเขาไปเมื่อสักครู่ก่อนหน้านั้น

มาร์คหันหน้ามองเจบีก่อนจะเขยิบเข้าไปชิดตัวร่างสูง

เจบีดันออก

"โกรธเราหรอแจบอม" มาร์คเอียงคอถาม

เจบีเหล่ตามองนิดหน่อยก่อนส่ายหัว

"เปล่า”
"แจบอม~" มาร์คเขย่าแขนร่างสูง

มาร์คพยายามเข้าไปคลอเคลียคนตัวสูงที่นั่งหน้าบึ้งอยู่

"อย่าวอแวน่ามาร์ค"
"อย่าวอแวน่ามาร์ค~" มาร์คเลียนแบบเจบี

เจบีหันมาขึงตาใส่

"แจบอมโกรธเอินหรอครับ..." มาร์คตีหน้าเศร้า

Bombbbbbb แจบอมแพ้ทางอีกแล้ว!!!

  แจบอมดันคนตัวเล็กให้ถอยห่าง ก่อนจะทิ้งหัวลงหนุนตักคนตัวเล็ก และมองหน้าคนขี้อ้อยอย่างนั้น

"เหนื่อยมั้ย" คนตัวเล็กถามแบบยิ้มๆ
"อย่ามากวน" เจบีพูดพร้อมหันหน้าซุกหน้าท้องของคนตัวเล็ก
  มือบางไล้รูปหน้าของคนบนตัก ตาเรียวของคนร่างสูงปิดลงช้าๆเพราะความเหนื่อย
"นอนซะนะ" พูดจบคนตัวเล็กก็ก้มลงไปประทับริมฝีปากกับร่างสูงเบาๆ
"อื้อออ" เจบีขานรับในลำคอ

  เจ้าของตักอุ่นนั่งมองหน้าคนบนตักสำรวจใบหน้านั่นแบบละเอียด มือบางไล้ไปตามใบหน้าและลำคอแบบเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปดูทีวี แต่มือยังคงอยู่บนใบหน้านั่น

นิ้วชี้ไล้ไปยังเปลือกตาที่ไฝสองเม็ดนั่นเบาๆ

มาร์คแอบยิ้ม...

ก่อนจะก้มลงไปจูบที่เปลือกตานั่นอีกครั้ง...

ติดตามตอนต่อไป

ข้อฝากจากผู้แต่ง
1. ใครเล่นแท็กในทวิตเชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2. ฝากคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3. นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4. แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 6

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 17/03/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

ตึง ตึง ตึง ฟุ่บบบบ !!!

  ร่างสูงเลี้ยงลูกบาสไปรอบๆสนาม ท่ามกลางเพื่อนร่วมทีมที่แบ่งเป็นสองฝั่งเพื่อการฝึกซ้อมที่สมบูรณ์

ตึง ตึง ตึง ตึง!!   ฟุ่บบบบบ

  ลูกบาสถูกโยนมาจากกลางสนาม ลงสู่ห่วงอย่างสวยงามแบบไม่ต้องลุ้นอะไรมากมาย...

แป่ะๆๆ   เสียงปรบมือจากกัปตันทีมเดินตรงมายังร่างสูงผู้ที่ทำแต้มในครั้งนี้

"ไม่ได้ซ้อมมาเป็นอาทิตย์ ฝีมือยังเฉียบเหมือนเดิมนะเจบี" กัปตันทีมเอ่ยชม
"แค่อาทิตย์เดียวเอง" เจบีรับน้ำจากเพื่อนร่วมทีมมาดื่ม
"แล้วนี่ไปเอากะเด็กที่ไหนมา รอยเต็มคอเชียว..คนหรือหมาวะนั่น กัดซะเต็มไปหมด ฮ่าๆๆๆ"
"ไม่ใช่เด็ก "
"แฟน?"
"เปล่า"
  เมื่อถูกซักถามมากเจบีก็เริ่มรำคาญตามนิสัยก่อนจะวิ่งลงสู่สนามแล้วเลี้ยงลูกบาสเล่นไปคนเดียว...
"พี่ว่ามันมีแฟนแล้วล่ะวี" กัปตันทีมเอ่ยบอกผู้ร่วมทีมอีกคน
"พี่เขายังไม่พูดอะไร วีก็จะคิดว่ายังแล้วกัน"
  เด็กหนุ่มหน้าใสมองร่างสูงที่เลี้ยงลูกบาสอยู่ในสนามด้วยสายตาหม่นหมองก่อนจะยิ้มกว้าง เมื่อร่างสูงกวักมือเรียก ให้เขาเข้าไปเล่นด้วยกันในสนาม.. 



  ร่างเล็กเดินลงมาจากตึกคณะด้วยใบหน้ายิ้มแย้มตามแบบฉบับเหมือนตามเคยโดยมีซึงฮยอนเพื่อนสนิทเดินตามหลังด้วยใบหน้าที่ขุ่นมัว
"มาร์ค!!" ซึงฮยอนตะโกนเรียกคนตัวเล็ก
"ว่าไง" มาร์คหันมาแล้วเอียงคอถาม
  ซึงฮยอนเดินตรงปรี่เข้ามาหาร่างเล็กแล้วเปิดคอเสื้อเพื่อนตัวเองอย่างวิสาสะเหมือนที่เคยทำ มาร์คทำได้แต่ยืนเฉยๆ
  ซึงฮยอนมองรอยที่คอของมาร์ค ที่นานๆทีจะได้เห็น น้อยคนที่มาร์คนอนด้วยแล้วจะยอมให้ฝากรอยทิ้งไว้เป็นหลักฐานคาตาแบบนี้
"ไปเที่ยวมาหรอ" ซึงฮยอนถามแบบทุกครั้ง..
"เปล่า.." มาร์คส่ายหน้าปฏิเสธ
"แล้วไปเอามาจากไหน?"
"ก็...คนเคยๆนั่นแหละ" มาร์คตอบปัดๆ
"ยังไม่เลิกกับฮานะหรอ" ซึงฮยอนถามถึงรุ่นน้องปีหนึ่งที่มาร์คพัวพันด้วย
"ก็.....น่ารักดี" มาร์คเลี่ยงคำตอบ

ซึงฮยอนก็ไม่อยากถามอะไรอีก

"แล้วนั่นจะไปไหน"

มาร์คมองเสื้อในมือก่อนจะตอบซึงฮยอน

"เอาเสื้อไปคืนแจบอม"
"ไปด้วย"...

มาร์คขมวดคิ้วนิดหน่อย...

"ก็ตามมาสิ.." คนตัวเล็กพูดจบก็รีบเดินจนซึงฮยอนต้องวิ่งตาม
"พี่เจบีนี่เก่งจังเลยนะครับ " เด็กหนุ่มหน้าใสเอ่ยชมรุ่นพี่ในทีมตัวเอง
"อยากจะเก่งก็ตั้งใจ" เจบีเอ่ยบอกวีรุ่นน้องของตัวเอง
"ครับ ผมจะตั้งใจแล้วเก่งเหมือนพี่เจบี" วีพูดพร้อมยิ้มหวานให้เจบี
  เจบีไม่ได้ยิ้มตอบ เพียงแต่มองหน้าของวีแล้วนึกถึงบางคนที่ชอบยิ้มบ่อยๆ ตั้งแต่วันที่ไปคอนโดของเขา นี่ก็วันที่สี่แล้วที่ไม่ได้เจอหน้าคนๆนั้น ทำไว้ได้แสบมาก... เขาจะไม่ลืมเลยทีเดียว ทั้งสองเดินมานั่งยังเก้าอี้ตัวยาวสำหรับนั่งพักหน้าสแตนเชียร์ของโรงยิม วีหยิบขวดน้ำให้เจบี เจบีรับมาแล้ววางไว้ข้างตัว แต่ไม่ได้เปิดดื่ม

"พี่เจบีทั้งหล่อทั้งเก่งขนาดนี้...ไม่มีแฟนหรอครับ" วีถาม

เจบีหันมามองหน้าวีอีกครั้ง

"วันนี้ขี้สงสัยนะเราอ่ะ" เจบีขยี้หัวของวี

หน้าใสยิ้มแป้น...

"อยากรู้ก็ต้องถามสิครับ ตกลงมีมั้ยเนี่ยยยย"
"ไม่มี" เจบีตอบเรียบๆก่อนจะนึกถึงหน้าคนตัวเล็กอีกครั้ง

..เดี๋ยวก็คงมีแหละ....มั้ง... เจบีแอบยิ้มน้อยๆ

"งั้น.....ถ้าผมจีบก็ได้สินะครับ" วีแกล้งพูดทีเล่นทีแบบสบายๆ
"ไม่ได้.." .เสียงปริศนาดังขึ้นพูดคำตอบแทนร่างสูงแบบเบาๆ

ทั้งสองเงยหน้าหันไปมองต้นเสียง..

"อี้เอิน..." เจบียิ้มกว้างพร้อมลุกขึ้นเต็มความสูง
"ไง.." มาร์คยิ้มตอบ

เจบีเหล่ตาไปมองข้างหลังของมาร์คที่มีซึงฮยอนยืนอยู่ห่างๆ

...วางยาหมานี่มันติดคุกมั้ย...

"คิดถึงหรอ?" เจบีถามพร้อมหยิกแก้มคนตัวเล็กที่กำลังคิดถึงอยู่เบาๆ

โดยมีคนแอบมองอยู่สองคน...

"ไม่อ่าาาา " มาร์คทำหน้ายู่พร้อมส่ายหัว..
"แล้ว?" เจบีคิ้วขมวด
"เอาเสื้อมาคืน ซักแล้วด้วย" มาร์คยื่นเสื้อให้เจบี

ร่างสูงรับไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างขยี้หัวคนตัวเล็กแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว

"ใครจะจีบแจบอมนะ? จีบไม่ได้หรอก แจบอมจีบเราอยู่ " มาร์คพูดไปยิ้มไปเหมือนพูดเล่น

แต่ใครจะรู้นั่นคือคำเตือนอย่างหนึ่ง...

"แล้วนี่จะไปไหนต่อ" เจบีถาม
"ตอนแรกว่าจะกลับ ตอนนี้ไม่ละ"
"??"
"ซึงฮยอนดูแจบอมซ้อมก่อนกลับได้มั้ย" มาร์คหันหลังไปถามซึงฮยอน

ซึงฮยอนถอนหายใจแรงๆ

"อื้ม ตามใจ"

เจบีพามาร์คกับซึงฮยอนมานั่งยังเก้าอี้ยาวข้างสนาม

"แล้วจะเบื่อมั้ย เราซ้อมเฉยๆ ไม่ได้แข่งอะไร" เจบีเอ่ยถาม
"เบื่อก็กลับ..แค่นั้น" มาร์คตอบแต่ไม่ได้มองหน้าเจบี เขามองไปยังสนามที่มีเพื่อนร่วมทีมของเจบีที่ซ้อมอยู่
"กลับพร้อมกันดิ"
"แล้วแต่อารมณ์ " มาร์คตอบสั้นๆ

  เจบีถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะวิ่งลงไปในสนามพร้อมกับวี ที่มองหน้ามาร์คแบบไม่ชอบใจตั้งแต่มาร์คเข้ามาทัก(?)
  คนตัวเล็กก็มองหน้าเด็กหนุ่มหน้าใส แบบนิ่งๆไม่แสดงความรู้สึกใดๆบนใบหน้านอกจากรอยยิ้มสวยๆ

ยิ้มแบบถ้าใครสังเกตดีๆคงจะขนลุกอยู่ไม่น้อย...

  ซึงฮยอนที่ไม่ได้มีบทพูดอะไรลอบสังเกตที่ช่วงคอและไหปลาร้าของเจบีตั้งแต่เจอ... มีรอยฟันเล็กและรอยจูบจางๆเหมือนของมาร์ค เพียงแต่ของคนตัวเล็กรอยน้อยกว่าก็เท่านั้น
  สองสามวันมานี่เพื่อนตัวเล็กของเขาใส่เสื้อแขนยาวทับ รูดซิปทับไปถึงคอตลอด เพิ่งมาเปิดก็วันนี้ แต่ถ้าเป็นฝีมือของฮานะเหมือนที่มาร์คบอก..ก็ไม่เชิงว่าบอกนั่นแหละ ... เขาก็จะคิดว่าเป็นของฮานะแล้วกัน...

เขายังไม่อยากทำอะไรตอนนี้...

"เบื่อมั้ยมาร์ค"
"ก็นิดหน่อย" มาร์คตอบซึงฮยอนแต่ตามองที่สนาม

เขาไม่ได้มองเจบี เขามองอีกคนมากกว่า

คนที่ลอบมองเขาตลอดเวลาที่มีโอกาส..

"ชอบเจบีมันแล้วใช่มั้ย"
"ชอบ"
"มาร์ค..."
"อื้อออ"
"เฮ้ออออ!!!"

ซึงฮยอนถอนหายใจดังๆก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง

"กลับบ้านเหอะ เราอยากกลับแล้ว" ซึงฮยอนบอกเสียงเข้ม
"กลับก่อนเลย" มาร์คบอกแบบไม่ใส่ใจ
"มาร์ค!!!"
"อะไร?"

  มาร์คยังไม่ละสายตาจากสนาม ซึงฮยอนเลยรีบเดินออกจากโรงยิมแบบอารมณ์ฉุนเฉียว เขาต้องรีบออกจากตรงนั้นก่อนจะทำอะไรไม่ดีให้คนตัวเล็กเห็น..
  เขายังไม่อยากเสียเพื่อนคนนี้ไป เพื่อนคนที่เขาไม่ได้อยากได้มาเป็นเพื่อน เขาโลภอยากได้มากกว่านั้น

ร่างสูงของซึงฮยอนเดินเลียบมายังโรงจอดรถของคณะ

"พี่ซึงฮยอน.." เสียงหวานเอ่ยเรียก

ซึงฮยอนหันหลังกลับไปตามเสียง

"ฮานะ?" ซึงฮยอนเรียกชื่อรุ่นน้องปีหนึ่งในคณะตัวเอง
"พี่มาร์คไม่ได้มาด้วยหรอคะ" ฮานะถาม
"ไม่ มาร์คอยู่โรงยิม ทำไมหรอ"
"พี่มาร์คเขาไม่รับสายหนูเลย.."

ซึงฮยอนคิ้วขมวด...

"นานเท่าไหร่แล้ว" ซึงฮยอนถามเสียงเข้ม
"อาทิตย์นึง...ฮึก ... หนูรู้ว่าพี่มาร์คเจ้าชู้ ฮึกกก แต่มันเร็วไป ฮือออ หนูยังทำใจไม่ได้ ฮึกก หนูคิดว่าพี่เขาจะชอบหนูมากกว่าคนอื่น" ร่างเล็กตรงหน้าร้องไห้ไม่หยุด ซึงฮยอนได้แต่มองเหยียดๆ
"มาร์คไม่หยุดที่ใคร..มาร์คก็เคยบอกนี่..."
"หนูคิดว่าพี่เขาจะหยุด ฮืออออ หยุดที่หนู"

มาร์คไม่ชอบผู้หญิงใจง่าย... เขารู้ดี

"มีธุระอะไรอีกมั้ย ถ้าไม่มีพี่ขอตัว" ซึงฮยอนเปิดประตูรถแบบหงุดหงิดใจ..
"เดี๋ยว พะ.. พี่ซึงฮยอน " มือบางคว้าข้อมือซึงฮยอนไว้

ซึงฮยอนเหล่ตามองและดึงมือตัวเองออก

ร่างสูงเข้าไปนั่งและปิดประตูรถใส่หน้าเด็กสาวที่ร้องไห้ไม่หยุด...

ใครๆก็รู่ว่ามาร์คเหมือนไฟ..

อยากลองเล่นกับไฟ ถ้าไฟไม่ดับ... ก็โดนเผาตาย...

เขารู้ดี...

  แต่ตอนนี้เรื่องฮานะไม่ใช่เป็นประเด็นในหัวของเขา แต่เป็นเรื่องรอยที่คอของมาร์คต่างหาก.. ถ้าไม่ใช่ฮานะ... แล้วใครกัน..

หรือว่า...



ไอ้เจบี..



ซึงฮยอนกัดฟันจนสันกรามขึ้นเด่นชัด...

มือหนากำพวงมาลัยแน่น..

ก่อนจะเหยียดยิ้มร้ายแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อติดต่อหาใครบางคน..

 คนตัวเล็กนั่งเหม่อมองไปทางสนามตรงหน้า

"เฮ้!! วี!! ระวัง!!" หนึ่งในทีมตะโกนขึ้น

สิ้นเสียง เด็กหนุ่มหน้าใสล้มกลิ้งลงไปกับพื้น

"เป็นอะไรมั้ยวี?"
"เหมือนเท้าจะแพลงฮะ " วีบีบตรงข้อเท้าเบาๆ
"ไหนพี่ดูหน่อย"
"โอ้ยยย"
"โทษทีๆ วันนี้พอกันแค่นี้ก่อนละกัน วีงดซ้อมหนึ่งอาทิตย์แล้วกันนะ" กัปตันทีมกล่าว

มาร์คมองเหตุการณ์ตรงหน้าแบบเซ็งๆ..

"ลุกไหวมั้ย" เจบีถามเด็กหนุ่มตรงหน้า
"ไหวครับ" วีตอบ

เจบีส่ายหัวนิดหน่อยก่อนจะดึงร่างรุ่นน้องตัวเองขึ้น...

"โอ้ยยยพี่เจบี!!" วีโวยวาย
"แค่นี้ยังร้องเลย " เจบีจับวีให้ยืนนิ่งๆ
"ง่าาาา" วีแกล้งงอแงใส่เจบี..

  มาร์คลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะคว้าสเก็ตบอร์ดคู่ใจของตัวเอง แล้วเดินออกจากโรงยิมแบบไม่บอกไม่กล่าว...
  ร่างเล็กถไลสเก็ตบอร์ดไปตามท้องถนนแบบที่ทำเป็นประจำ รถมีแต่ไม่ชอบขับ เขาชอบที่จะเดินทางโดยวิธีนี้ซะมากกว่า..

คอนโดก็อยู่ใกล้แค่นี้เอง...

Rrr Rrr Rrr

คนตัวเล็กชะลอฝีเท้าก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง..

'Jb'

"Shit.."

มาร์คสบถเบาๆก่อนจะยัดโทรศัพท์ไว้ในกางเกงเหมือนเดิม...

  ร่างสูงคิ้วขมวดใส่โทรศัพท์ ที่กดโทรออกไปสี่ห้าสายแล้วไม่มีใครรับ... ทำไมไม่รับสาย ...

"พี่เจบี ไม่กลับหรอครับ" วีถาม
"ออ จะกลับแล้วนี่แหละ "
"ครับงั้นผมไปก่อนนะ"

เจบีดึงมือวีไว้...

ตึกตัก ตึกตัก...

ใจวีเต้นแรง

"เจ็บเท้าอยู่ไม่ใช่หรอ..เดี๋ยวไปส่ง"
"อ่าครับ.." วีตอบนิ่งๆ….

...แต่ในใจนี่เต้นระรัว...

พี่เจบีจะไปส่งเรา... เด็กหนุ่มลอบยิ้มบางๆ...

"ไปเหอะ.." เจบีส่งเสียงบอกรุ่นน้องตัวเองก่อนจะเดินนำหน้าไปอย่างช้าๆ

ติดตามตอนต่อไป

ข้อฝากจากผู้แต่ง
1. ใครเล่นแท็กในทวิตเชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2. ฝากคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3. นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4. แต่งโดย 01:09 PM.

[Hyenas]

 

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 7

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 24/03/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

  ร่างสูงคิ้วขมวดให้กับหน้าจอโทรศัพท์ ที่ตอนนี้แบตใกล้จะหมด เขาเดินไปเสียบสายชาร์ทแล้วเข้าไปอาบน้ำ...
  ตั้งแต่กลับจาก ม. มาเขาพยายามติดต่อหาคนตัวเล็กทุกช่องทาง แต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับกลับมา ทั้งข้อความที่ส่งไปทางแอฟพลิเคชั่นชื่อดังทั้งสีเหลืองทั้งสีเขียวก็ขึ้นว่าอ่านแล้ว แต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้ตอบ โทรเข้าไปเป็นร้อยๆสายก็ไม่รับ....

เป็นอะไรของเขากันนะ...

  ร่างสูงที่ไม่คุ้นชินกับการไม่ได้คุยกับคนตัวเล็กก่อนนอนหลังจากคุยกันทุกวันตั้งแต่ได้เบอร์มา ก็กระวนกระวาย

Rrr Rrr Rrr

  หลังจากอาบน้ำเสร็จเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ร่างสูงรีบถลาเข้าไปหาเครื่องที่ส่งเสียงและสั่นอยู่ตรงชั้นวางอย่างรวดเร็วจนเกือบหน้าขมำไปกับพื้น
  แต่อาการดีใจที่คิดว่าสายโทรเข้ามาเป็นของคนที่กำลังคิดถึงอยู่ ก็มลายหายไป เพิ่มความหงุดหงิดเข้ามาแทนที่เมื่อเห็นชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอ

'Gaga'

"อะไร" เสียงเข้มกรอกลงไปยังโทรศัพท์แบบเซ็งๆ
(เป็นห่านไรครับ เสียงเข้มเชียว) ปลายสายส่งเสียงยียวนกลับมา
"มีอะไร" เจบียังคงถามซ้ำ
(กูลืมชีทงานทิ้งไว้ห้องมึง ต้องส่งพรุ่งนี้ กำลังขับรถเข้าไปเอา ลงมารับด้วยครับจะแดกเบียร์เย็นๆที่ห้องคุณเพื่อนก่อน)
"คีย์การ์ดก็มี ก็ขึ้นมาเองสิ"
(กูลืมหยิบมา ลงมารับด้วย ซื้อเบียร์เลี้ยงกูด้วยครับ ช่วงนี้กูประหยัด)
"ตอแหล... ป๊ามึงจะตัดเงินมึงอีกล่ะสิ" เจบีพูดไปตามความเป็นจริง
(อย่ามาทำเป็นรู้ดี เร็วๆ จะถึงแล้ว รีบลงมาซื้อกูไม่อยากรอนาน)
"เออๆ" เจบีตอบปัดๆ
  ก่อนลงไปซื้อเบียร์และรับแจ็คสันเจบียังคงพยายามโทรหาคนตัวเล็กอีกครั้ง... แต่ก็ยังไม่รับสายเช่นเคย ร่างสูงหยิบกระเป๋าตังค์โทรศัพท์และคีย์การ์ดลงไปข้างล่างของคอนโด และแวะซื้อเบียร์หกเจ็ดกระป๋องที่ซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ แล้วยังเพิ่มน้ำอัดลมอีกสองสามกระป๋อง...เผื่อชวนคนตัวเล็กมาอีกไง...

เจบีคิดแล้วยิ้มน้อยๆที่มุมปาก

  ร่างสูงเดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์ที่มีพนักงานสาวยิ้มหวานต้อนรับแบบมีความหมายให้เขา
"ดื่มคนเดียวหรอคะ" พนักงานถามพร้อมคิดเงิน
"กับเพื่อน" เจบีตอบนิ่งๆ
"อยากไปดื่มด้วยจัง"
  ร่างสูงไม่ตอบอะไร ก่อนจะรีบจ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้านทันที ถึงแม้จะมาซื้อบ่อยเขาก็ไม่ได้อยากสนิทอะไรกับพนักงานคิดเงินพวกนี้..

คนที่เขาสนใจและชอบมากๆในตอนนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น...
ต้วนอี้เอิน...
  ร่างสูงก้มหน้านั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์รอแจ็คสันหน้าคอนโด ก่อนจะได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้

สงสัยจะเป็นแจ็คสัน..

ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่แจ็คสันอย่างที่เขาคิด

  เขารีบลุกขึ้นเต็มความสูงเมื่อบุคคลที่เดินเข้ามาหาเขาจำนวนสามคนทำท่าพุ่งเข้ามาใส่เขา

ผัวะ!!!!!

ไม่ทันได้ตั้งหลัก หมัดหนักจากหนึ่งในนั้นพุ่งเข้าใส่ใบหน้าหล่ออย่างแรง

.
.

  มือหนาสองข้างลูบไล้ลำตัวบางที่นั่งอยู่บนตักอย่างหื่นกระหาย มือขวาบีบเค้นบั้นท้ายกลมมน ส่วนมืออีกข้างเลื่อนขึ้นไปจับตรงหน้าอกนุ่มนิ่มที่ไร้ปราการใดๆปิดบังเรือนร่างอันแสนเย้ายวน
  ริมฝีปากหนาทาบริมฝีปากอวบอิ่ม ก่อนจะจับร่างสาวเจ้าให้ราบไปกับที่นอนสุดหรูในโรงแรม มือหนึ่งเลื่อนมายังซอกขาขาวของคนใต้ร่าง ตอนนี้อารมณ์ของทั้งคู่กำลังปะทุเดือดได้ที่เพื่อรอการระบาย
  ชายหนุ่มกำลังจะถอดกางเกงยีนส์ราคาแพงของเขาแต่ต้องชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไม่หยุด...
"Shit!!!!" ชายหนุ่มสบถเสียงดังก่อนจะก้มลงกัดริมฝีปากอวบอิ่มแรงๆที่กำลังหอบกระเส่าอยู่
  มือหนาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะกรอกตามองแรงเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ
"อะไรของมึงงงงง" เขาสบถใส่ปลายสาย
"ฮะ? ว่าไงนะ? เออๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ" ร่างสูงกดวางสายก่อนจะลุกพรวดออกจากร่างบางที่แสนจะเซ็กซี่ทันที
"ปะ ไปไหนคะ จูเนียร์?" ร่างบางตกใจที่จู่ๆคนตรงหน้าก็เปลี่ยนอารมณ์หลังจากรับสาย
"กลับแล้ว เงินอยู่ตรงนั้น ฝากเช็คเอาท์ด้วย" จินยองพูดพร้อมหยิบเสื้อขึ้นมาใส่แล้วเก็บของตัวเองพร้อมควักเงินจำนวนหนึ่งทิ้งไว้มากกว่าค่าโรงแรม
"เรื่องของเราล่ะคะจูเนียร์!!"
"ไว้วันหลัง" จินยองตอบแบบไม่ใส่ใจ
"ฮะ???" ร่างบางชะงัก

มีเรื่องที่สำคัญกว่าเซ็กส์ชั่วคราวของเขา...

  จินยองรูดคีย์การ์ดขึ้นไปยังคอนโดของเพื่อนสนิท พวกเขาจะมีคีย์การ์ดของกันและกัน ทั้งแจ็คสันและเจบี เรื่องที่ทำให้เขาต้องรีบมาที่นี่ก็เรื่องของเพื่อนเขานั่นแหละ พวกเขาสามคนไม่เคยทิ้งกันสักเรื่อง ไม่ว่าเรื่องไหนๆก็ตาม
  มือหนากดรหัสเข้าไปอย่างวิสาสะเช่นเดิม ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักของเจบี ที่ตอนนี้มีเจ้าของห้องที่นั่งทำหน้าเซ็งอยู่ที่โซฟา และแจ็คสันที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้นพรม...
เขามองใบหน้าหล่อของเพื่อนตัวเองทั้งสองคน
  แจ็คสันใบหน้ายังดีปกติ แต่ช่วงแขนที่มีมัดกล้ามกลับฟกช้ำเหมือนถูกอะไรฟาดเข้าให้ ส่วนเจบีนั้น มุมปากขวามีรอยเขียวช้ำและเลือดออกมาหน่อยๆ นอกนั้นปกติดี(?)

จินยองเดินข้ามแจ็คสันแล้วนั่งลงฟุบยังโซฟาทิ้งระยะห่างจากเจบีนิดหน่อย

"หมากัดอ่อ?" จินยองถามพร้อมหยิบกล่องปฐมพยาบาลตรงหน้าเจบีขึ้นมาเพื่อทำแผลให้เพื่อน
"ดีนะกูมาทัน ไม่งั้นคนชิคของเราเจ็บหนักแน่ๆ แหม โคตรแมนอ่ะ ส่งใครมาไม่รู้ สามคนแน่ะมึง" แจ็คสันลุกขึ้นมาตอบ
"แล้วพี่มันไม่ได้มาด้วยหรอวะ" จินยองถามพร้อมเอาแอลกอฮอล์เช็ดที่มุมปากเจบี

เจบีเบ้ปากนิดหน่อยเพราะความแสบ

เจบีไม่เคยมีเรื่องกับใครเหมือนเพื่อนทั้งสองของเขา จึงเดาไม่ยากเลยสำหรับจินยองและแจ็คสัน ทุกคนโยงไปหาแบบไม่ต้องสงสัยใครทั้งสิ้น...

นอกจากหมาของพี่มาร์ค

  จินยองโยนครีมแก้ฟกช้ำให้แจ็คสัน แจ็คสันรับแล้วบีบเนื้อครีมออกมาทาบางๆที่ต้นแขน
  ตอนนี้เจบีปล่อยให้เพื่อนทั้งสองคุยกันไป ส่วนตัวเองยังคงต่อสายหาคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่.... ทำไมไม่รับสายวะ...
  จินยองหยิบกระป๋องเบียร์ที่เจบีซื้อมาเปิด ก่อนจะเหล่ตามองเจบีพร้อมโยนให้แจ็คสันหนึ่งกระป๋อง
"มึงโทรหาใคร" จินยองถาม
"พี่มาร์ค"
"พี่มาร์คไม่รับสายมันน่ะ กูเห็นมันโทรหาตั้งแต่ขึ้นมาบนห้องละ"
"ทำไมอ่ะ ทะเลาะกันหรอ"
"ไม่รู้" เจบีตอบพร้อมคิ้วที่ขมวดเรื่อยๆ

เจบีเดินไปชาร์ทโทรศัพท์อีกรอบ พร้อมหยิบกระป๋องเบียร์มาเปิดดื่ม

  เจบีทิ้งตัวอย่างเซ็งๆที่โซฟา กระดกน้ำสีอำพันในกระป๋องรวดเดียวจนหมด ก่อนจะเปิดอีกกระป๋องแล้วดื่มแบบเซ็งๆ
  แจ็คสันหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาแล้วกดโทรหาใครบางคน เปิดลำโพงเพื่อให้เพื่อนทั้งสองได้ยิน
  ทั้งเจบีและจินยองกำลังจะถามแจ็คสันว่าโทรหาใคร แต่แจ็คสันกลับเอานี้ชี้แตะที่ริมฝีปากเชิงบอกว่าให้เงียบๆ
  เสียงรอสายดังขึ้นไม่นาน เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ก็ส่งเสียงมาให้ได้ยิน เจบีรีบนั่งตัวตรงพร้อมพยายามจะแย่งโทรศัพท์มาจากแจ็คสัน แต่แจ็คสันไวกว่าดึงโทรศัพท์หนี แล้วทำท่าเชิงบอกให้อยู่เฉยๆ
(ได้ยินเรามั้ยแจ็คสัน..)
"ครับ..พี่มาร์คทำอะไรอยู่ครับ" แจ็คสันเอ่ยถาม
(นั่งมองโทรศัพท์) ปลายสายตอบเรียบๆ
"ฮ่าๆมองทำไมครับพี่มาร์ค" แจ็คสันเอ่ยแซว

ปลายสายนิ่งเงียบสักพัก ก่อนจะตอบออกมาเบาๆ

(มองเฉยๆ... มีอะไรหรอ)
"เปล่าครับโทรมาคุยด้วย ฝันดีนะครับพี่มาร์ค"
(อื้อออ เหมือนกันกากา เจอกันพรุ่งนี้)
"ครับพี่ชาย~" แจ็คสันกดวางสาย

หน้าหล่อทำหน้าล้อเลียนเจบี...

"มึงต้องทำให้พี่เขาเบื่อแล้วล่ะไอ้บี" จินยองบอก
"ช่าย~ พี่เขาเลิกสนใจมึงแล้ว" แจ็คสันตอกย้ำ
"มึงกลายเป็นอากาศเหมือนกูแล้วไอ้บี" จินยองตอกเข้าไปอีกหนึ่งเข็ม
  เจบีหงุดหงิดหนักกว่าเดิมก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ยังชาร์ทไม่เต็มส่งข้อความผ่านแอฟพลิเคชั่นสีเขียวไปหาคนตัวเล็ก
'อี้เอิน...'
'โกรธอะไรหรือเปล่า'
'เป็นอะไร'
'เบื่อเราหรอ'
'ขอโทษที่กวนใจนะ... ฝันดีครับ'

  ทุกข้อความที่เขาส่งไปขึ้นว่า Read หมด แต่กลับไม่มีข้อความส่งกลับมา สงสัยจะเบื่ออย่างที่จินยองว่า....เฮ้อออ.... คิดแล้วใจของเขาโหวงๆแปลกๆ
  มือหนากำลังจะล็อคหน้าจอโทรศัพท์ แต่ก็มีข้อความเด้งขึ้นมาพร้อมสติ๊กเกอร์รูปกระต่ายที่มีข้อความว่าฝันดี ซึ่งนั่นมันก็ทำให้เขายิ้มจนเจ็บแผลที่มุมปาก

'เปล่า..เราไม่ได้เบื่อ'
'สติ๊กเกอร์'

เจบีกดส่งสติ๊กเกอร์รูปหมาป่าไป...หมาป่าที่มีข้อความว่ารักคุณ

'สติ๊กเกอร์'

  ขึ้นว่าอ่านอีกแล้วแต่ไม่ได้มีการตอบกลับเช่นเดิม แต่มันก็ทำให้เจบีหายกังวลใจไปเปราะหนึ่ง เจบีเดินยิ้มกลับมานั่งที่โซฟากับเพื่อนๆเช่นเดิม ที่ตอนนี้แจ็คสันน่าจะกำลังหากับแกล้มอยู่ในครัว ส่วนจินยองกำลังคุยโทรศัพท์ที่คิดว่าน่าจะเป็นคนในสต๊อกของจินยองนั่นแหละ

"ครับๆๆ พี่จะนอนห้องไอ้บีมันนี่แหละ"
"รู้แล้วครับ"
"ครับบบ หนูก็เหมือนกันนะครับ"
"อ่าาา จะนอนแล้วหรอออ งื้อออ ฝันดีครับ จุ๊ปป" จินยองทำเสียงจุ๊ปใส่โทรศัพท์เบาๆจนเจบีเลิกคิ้วมอง..

ปกติมันคุยแบบนี้กะใครเขาที่ไหนล่ะ.

"ผีเข้าอ่อ" เจบีถาม
"คนกำลังมีความรัก" จินยองตอบพร้อมยิ้มกว้าง
"คนที่มึงกำลังจะเอาก่อนหน้านี้อ่ะนะ"
"ไม่ช่ายยยยย คนนี้กำลังจีบ รอแปป
"มึงจีบ? จริงจัง?"
"ไม่รู้สิ..รู้สึกอยากถนอม อยากปั้นเป็นก้อนๆแล้วยัดเข้าปาก"
"รวมถึงที่ช่วงนี้มึงมาเรียนทุกวันด้วยหรือเปล่า"
"ก็น้องเขาบอกให้กูตั้งใจเรียน" จินยองทำหน้าระรื่น...

เจบีเห็นแล้วรู้สึกเอียนๆ..

มันจะดีได้นานขนาดไหนกันนะ

"งู้ยยยย คิดแล้วอยาก*ดั้ยยยยยยย งื้ออออออ ทำไมมันยากวะ" *ภาษาวิบัติเพื่ออรรถรส*
"รุ่นน้องหรอ" เจบีถามพร้อมหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมาถือเล่น
"ทำไมยิ่งยากยิ่งอยากได้ ยิ่งใสๆที่ชอบ ยิ่งเวลาหน้าใสๆทำหน้างงๆ ทำไมอยากถนอมมมมม " จินยองไม่ตอบแถมเพ้อและฟัดหมอนอิงอยู่คนเดียว...

มึงกำลังคิดว่าตัวเองเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มหรอจินยอง...

"ใครวะบอกได้มั้ย" เจบีถาม
"ไม่ได้!! ความลับ กูหวง!!" จินยองพูดพร้อมกอดหมอนแน่น

เสือหลงรักเหยื่อ...จะเป็นยังไงนะ...

 ไม่นานนักแจ็คสันก็ออกมาจากครัวพร้อมกับแกล้ม ทั้งสามดื่มเบียร์ที่ซื้อมาจนหมด จินยองอาสาลงไปซื้อเพิ่ม ก่อนที่ทั้งสามจะดื่มไปจนดึกและทุกคนก็นอนแผ่หลาอยู่ที่โซฟา โดยมีเจบีเดินเข้าไปนอนที่ห้องของตัวเอง
  ทั้งสามขับรถของตัวเองมาเรียนด้วยสภาพแฮงค์ๆ โดยจินยองแยกขับแวะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดของตัวเองก่อน ส่วนแจ็คสันมีเสื้อที่ห้องของเจบี จึงไม่ต้องแวะไปให้เสียเวลา
  แจ็คสันที่มีเรียนเช้า รีบจอดรถแล้ววิ่งไปที่คณะ เพราะอีกสิบนาทีข้างหน้าก็ถึงคาบแรกของวัน ส่วนเจบีคาบแรกของเขากับจินยองคืออีกสองชั่วโมง ไม่รู้จะรีบออกมาทำไมเหมือนกัน เขาจึงนั่งในรถที่จอดแต่ยังสตาร์ทเครื่องอยู่ แอร์เย็นๆปะทะใบหน้าคม เขากำลังจะหลับ แต่ตาสะดุดยังร่างเล็กที่ลงมาจากวอลโว่สีเงิน

อี้เอิน...

เจบีรีบดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถเพื่อมุ่งไปหาคนตัวเล็กที่กำลังยืนล็อครถอยู่

  ทีแรกมาร์คทำท่าเหมือนจะเดินหนีเมื่อเจบีจับต้นแขนแล้วดึงเขาเข้าไปหาแต่ร่างเล็กกลับต้องเปลี่ยนใจเมื่อเห็นรอยแตกช้ำที่มุมปากด้านขวาของคนตัวสูง
  ใบหน้าหวานแสดงถึงความไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนมือบางจะแตะเบาๆที่แผลจนร่างสูงผงะด้วยความเจ็บ มือบางชะงักเล็กน้อยก่อนทาบฝ่ามือไปยังแก้มขวาของคนตัวสูง
"ใครทำ" เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยถามเรียบๆ นิ้วโป้งเกลี่ยบริเวณมุมปากของร่างสูงเบาๆ
  มือหนาทาบไปยังมือบางที่อยู่ตรงแก้มตัวเองแล้วจับไว้เบาๆอย่างนั้น ส่วนอีกข้างรั้งเอวบางให้ประชิดร่างกายแกร่งของเขาแล้วสวมกอดหลวมๆด้วยแขนข้างเดียว

"ไม่รู้..." เสียงเข้มเอ่ยตอบพร้อมสบตาคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า
"อย่ากวน"
"ไม่รู้จริงๆ"
"แจบอม..."
"ก็นั่งรอไอ้แจ็คมันอยู่ดีๆ พวกนั้นก็เดินเข้ามาหาเรื่องเลย" เจบีตอบไปตามความเป็นจริง
"พวกนั้น?"
"อื้มมม พวกนั้น...สามคน..." เจบีแอบฟ้องนิดหน่อย

  ที่เขาไม่บอกว่าใคร เพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กมองว่าใส่ร้ายเพื่อนของเขา แต่นั่นมันก็ทำให้มาร์ครู้ว่าใครทำแบบไม่ต้องสงสัยเหมือนกัน
"อี้เอิน..." เจบีเรียกคนตัวเล็กเสียงแผ่ว...
"หืม?" มาร์คขานรับแต่ตายังคงมองแผลที่มุมปากของเจบี
"คิดถึง...."
……
"ไม่พูดอะไรหน่อยหรอ" เจบีถาม
  คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นไปสบตากับตาเรียวของร่างสูง ก่อนจะเอื้อนเอ่ยประโยคสั้นๆพร้อมยิ้มหวานโชว์เขี้ยวเล็ก คำพูดที่ติดตลกจนทำให้เจบีหัวเราะพรืดแล้วก้มลงเอาจมูกไปฟัดแก้มคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว


"ไอ้อ้วน"

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 8

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 24/03/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

  ร่างเล็กเดินมายังตึกคณะเพื่อรอเรียนดั่งเช่นทุกวัน วันนี้เขาเลือกที่จะเอารถมาเพราะสเก็ตบอร์ตคู่ใจของเขาเกิดล้อหลุดจากการโดนโยนเข้าฝาผนังไปเมื่อวานนี้
  ก็เกิดจากอารมณ์ที่แปรปรวนของเขาอีกนั่นแหละ แต่นั่นมันก็ทำให้เขารู้อะไรบางอย่างจนเกิดอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมาภายในจิตใจอีกครั้ง.. ที่คิดว่าต้องจัดการที่ต้นเหตุถึงจะหายจริงจัง...
  เมื่อถึงคาบเรียนร่างบางใจจดใจจ่อกับการเรียน โดยไม่สนใจเพื่อนในห้องรวมถึงซึงฮยอนที่เป็นเพื่อนสนิทของเขา มาร์คใช้ปากกาเคาะโต๊ะเบาๆเพื่อระบายความรู้สึกขุ่นมัวที่มันจะระเบิดได้ทุกเวลา ลมหายใจที่ถอนออกมาช้าๆอย่างข่มอารมณ์ฉุนเฉียว
  สิ้นสุดคาบเรียนที่มีเพียงครึ่งวันของวันนี้ เพราะช่วงบ่ายงดเรียนชั่วคราวเพื่อเตรียมโปรเจคจบ ร่างบางรีบเก็บอุปกรณ์ใส่เป้แล้วพาดบ่า เดินออกจากห้องแบบไม่รอใครอย่างทุกที...

"มาร์ค!! เป็นอะไร" ซึงฮยอนคว้าต้นแขนของมาร์คไว้

มาร์คหันมาสบตานิ่งๆ แล้วตอบสั้นๆจนคนฟังรู้สึกขนลุก

“อารมณ์ไม่ดี" พูดจบคนตัวเล็กก็สะบัดแขนออกจากมือหนา
"มีอะไรบอกเราได้นะ"
"..."
"..."
"อยากต่อยคน.. ให้เราต่อยหน่อยสิ..." คนตัวเล็กบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ..พร้อมกับใบหน้าที่เฉยชา..

ใบหน้าที่มาร์คไม่ค่อยแสดงให้ใครเห็น

ใบหน้าที่แสดงอารมณ์มาจากใจไม่ปั้นแต่ง..

'ของๆเรา เราไม่ชอบให้คนอื่นทำพัง'
.
'ของๆเรา ... เราทำพังได้คนเดียว..'

  ร่างสูงกำหมัดแน่นอยู่ภายในรถยนต์ยี่ห้อหรูที่กำลังติดเครื่อง คำพูดจากเพื่อนตัวเล็กของเขาวกวนอยู่ในสมอง เขากัดฟันแน่นจนสันกรามขึ้น ก่อนจะรีบคลายออกเพราะความเจ็บปวดที่แล่นผ่าน..
  บาดแผลที่อยู่ทางมุมปากข้างขวาของเขาเกิดจากแรงกระแทกจากหมัดเล็กๆที่มีพลังทำลายล้างสูง..ซึ่งแน่นอนว่าที่เขาโดนมานี่..เจ้าของหมัดยั้งแรงเผื่อเอาไว้แล้ว ถ้าไม่ยั้ง เขาคงน็อคอยู่ไอซียูหลายวัน
  เขายังไม่เข้าใจดีนักกับคำพูดที่เพื่อนสนิท แต่ไม่สนิทใจของเขาพูดสักเท่าไหร่ มาร์คไม่ได้บอกอะไรเลยนอกจากสองประโยคนั่น หลังจากระบายหมัดลงบนใบหน้าหล่อของเขา ที่เขาเต็มใจให้คนตัวเล็กระบายความรู้สึกออกมา เพราะเขารู้ว่ามาร์คเป็นคนยังไง จะรู้ว่าเขาส่งคนไปทำร้ายเจบี หรือเจบีมันไปฟ้อง..ก็ไม่น่าใช่ แต่เป็นเพราะอะไรก็ช่าง อย่างน้อยหลังจากที่เขาโดนหมัดจนหน้าแทบร้าว กรามแทบหลุด มาร์คก็กลับมายิ้มร่าเหมือนเดิม

ตามนิสัยชอบทำลายเวลาโมโหนั่นแหละ...




ตึง ตึง ตึง ฟุ่บบบบ!!
  ท่าชู๊ตลูกลงห่วงอย่างสวยงาม ทำให้สาวๆข้างขอบสนามคลั่ง วันนี้คนเข้ามาดูเยอะเป็นพิเศษ อย่างหาสาเหตุไม่ได้เหมือนทุกที อาจจะเป็นเพราะตรงกับวันศุกร์ที่ส่วนใหญ่เวลาบ่ายจะเป็นคาบว่างของหลายๆคณะ และความขี้เกียจของคนสอนอีกนั่นแหละ
"พี่เจบี กรี๊ดดดดดดดดดดดด"
"ผัวช้านนนนนนนน"
"พี่ยองเคคคคค อร๊ายยยแก พี่เขาขยิบตาให้ฉันด้วยอ่ะแกรรรรรรรรรร!!"
"พี่เจบี๊!!!! กรีสสสสแกๆๆ พี่เขาคือพ่อของลูกกกกก"
  เสียงกรี๊ดของสาวๆข้างสนามที่คอยมาเชียร์ขวัญใจของพวกเธอ โดยเฉพาะเจบี ที่ทำให้สาวๆคลั่งตายเพราะความชิคนั่น
  เจบีไม่ได้ใส่ใจกับเสียงกรี๊ดนั่นเพราะเขาชินตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลายแล้ว ร่างสูงเสยผมที่ปรกหน้าอย่างลวกๆ
"กรี๊ดดดดด ความผัวมาแรงมากกก พี่ยองเคคะ ฉันขอโทษษษษษ"
"ตายยยย อยากให้ว่างแบบนี้ทุกวัน กรี๊ดดดดดด ฉันคลั่งพี่เขา!!!"

  เสียงกรี๊ดยังคงส่งเสียงคลั่งเขาสลับกับเพื่อนในทีมอีกคนตลอดเวลา ก่อนเสียงกรี๊ดจะเปลี่ยนเป็นเสียงซุบซิบพร้อมแอบหวีดเบาๆ

"แกๆ นั่นพี่มาร์คนี่ กรี๊ดดด นึกว่าจะไม่เจอ พรหมลิขิตของฉัน!!"
"อร๊ายยย หน้าออร่ามากกก ฮือออ ตายอย่างสงบผัวสองคนมาเจอกัน เขาจะต่อยกันเพราะฉันมั้ยอ่ะแก"
"ตายยย ฉันจะเลือกใคร"
"ฮืออออ คูลทั้งคู่ บอกเขาไปว่าฉันรักเขา"

  เสียงหวีดยังคงแอบดังอย่างต่อเนื่องและเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อผู้มาใหม่เดินเข้ามาหยุดที่ขอบสนาม จนเจบีที่อยู่ในสนามได้ยินชื่อที่เริ่มแปลกไปจากเดิม แต่ดันคุ้นหู จึงหันไปข้างสนามแล้วเจอคนตัวเล็กยืนมองมายังสนาม แต่ไม่ได้มองเขาหรอก ไม่รู้ว่ามองใคร แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ขอเวลานอกออกมาหาคนตัวเล็ก...
คิดไปเองไว้ก่อนว่ามาหาเขา..

มโนคือชนะ..แฟนคลับคนหนึ่งได้กล่าวไว้

"มองหาใคร? หืม?"
"เปล่า ก็มองไปเรื่อย"
"มาหาเราหรอ?" เจบีแกล้งถาม
"ก็คงงั้น..."
"ไปนั่งตรงนั้นกัน.."
  พูดจบก็จูงมือคนตัวเล็กให้ไปนั่งจุดที่เขาวางกระเป๋าไว้ จนสาวๆมีแอบหวีดโมเม้นท์กันเบาๆ


  เขาจับให้คนตัวเล็กนั่งบนเก้าอี้ตัวยาว ส่วนตัวเองนั่งยองๆตรงหน้าพร้อมหยิบขวดน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม  มันเป็นภาพที่ชายหนุ่มร่างสูงนั่งยองๆตรงหน้าชายอีกคนที่ร่างบางกว่า เหมือนคู่รักก็ไม่ปาน สาวๆบางคนมโนจินตนาการไปพร้อมความเสียดายและความชงเข้มจนแก้วแตกไปในตัว

ชายได้ชายคือยอดชาย

ชายหล่อได้กันคือความฟินห์ของสาววาย

  มาร์คหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากในถุงที่หิ้วมา ก่อนจะแกะซองสีขาวนั่นออก และทำให้เจบีรู้คำตอบเมื่อความเย็นแล่นผ่านผิวหน้า

ใช่แล้วนั่นคือผ้าเย็น.. มาร์คเอาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าให้เขา

เจบียิ้มกว้างให้คนตัวเล็กที่พูดน้อย แต่รับรู้ได้จากการกระทำตรงหน้า..

น่ารักอีกแล้ว..

"เหนื่อยมั้ย" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามแบบเรียบๆ

เจบีได้แต่ส่ายหน้า แล้วมองดวงหน้าหวานนั่น

  หนึ่งในแฟนคลับของเจบีและมาร์คที่ชงเข้มใจกล้าเดินเข้ามาหาทั้งคู่แบบเกร็งๆ มาร์คเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้เมื่อเธอเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างหลังเจบี เจบีหันไปมองนิดหน่อยแล้วก็หันกลับมามองคนตรงหน้าแทน...
  เขาจะมองเฉพาะคนที่เขาอยากจะมองก็เท่านั้นและอยากจะรู้จัก แค่คนที่เขา อยากจะรู้จัก..นอกนั้นก็ไม่มีความหมายสำหรับเขา

"ขอโทษที่ก้าวก่ายนะคะ คือ.. พวกพี่สองคน..คือ... เป็นแฟนกันหรอคะ " เสียงใสเอ่ยแบบกล้าๆกลัวๆ
เจบีไม่ตอบเพียงมองหน้าคนตรงหน้าว่าจะตอบว่าอะไร
  มาร์คกำลังจะตอบปฏิเสธไป แต่สายตากลับพบบุคคลหนึ่งที่เป็นสาเหตุให้เขาหงุดหงิดมาตั้งแต่เมื่อวาน เดินเข้ามาแล้วหยุดสะดุดกับคำถามนั่น มาร์คหันกลับมายิ้มให้แฟนคลับของตัวเอง..

พร้อมบอกคำตอบที่ทำให้เจบียิ้มกว้าง..

"อ่าฮะ... เป็นแฟนกัน"
  มาร์คย้ำถ้อยคำแบบฟังชัด จนแฟนคลับก้มหัวแล้วรีบไปรายงานเพื่อนให้หวีดกันต่อไปอีก   เด็กหนุ่มหน้าใส เดินมาหยิบขวดน้ำสองสามขวดออกจากกระติกแล้วก็รีบเดินออกไปทางกลุ่มเพื่อนๆที่นอนกลิ้งเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ

"หืม... เป็นแฟน?" เจบีแกล้งถาม

มาร์คกลับมาสบตาเจบีอีกครั้ง..

"ทำไม? ไม่อยากเป็น? ให้คนอื่นเป็นก็ได้นะ" มาร์คพูดพร้อมจะลุกขึ้น

เจบีมือไวกว่ารีบรั้งร่างเล็กให้นั่งลงที่เดิมทันที

"ไม่ให้คนอื่นเป็น.. เราเป็นได้คนเดียว" เจบีกุมมือเล็กๆนั่นไว้

มาร์คสบตาและใช้น้ำเสียงจริงจังบอกกับเจบี...

"เราเป็นคนหวงของ... ของของเรา คนอื่นห้ามเล่น ห้ามจับ ห้ามทำพัง เพราะมันคือของเรา...เข้าใจมั้ย.."

เจบีคิดตามแล้วยิ้มจนตาหยี
"ของชิ้นนี้ไม่นอกใจด้วยนะ เผื่อยังไม่รู้"

มาร์คยิ้มกว้างให้กับประโยคขี้เล่นจากเจบี

"ก็ลองดูสิ"
  เจบีลุกยืนเต็มความสูงเพราะต้องกลับไปซ้อมต่อ ก่อนลงสนามยังแอบขโมยหอมแก้มคนตัวเล็ก จนสาวๆหวีดลั่นไปทั้งโรงยิม

วันนี้เป็นวันที่เขาซ้อมแล้วไม่รู้จักเหนื่อยจริงๆ

  มาร์คนั่งรอเจบีซ้อมแบบเซ็งๆตามอารมณ์ เขาเป็นคนหวงของอย่างที่ปากว่า และสามารถทำลายของที่ตัวเองหวงได้เหมือนกัน ถ้าเขาเกิดไม่พอใจขึ้นมา..
  ไม่ว่าจะมีชีวิต หรือไม่มีชีวิต..ขึ้นชื่อว่าเป็นของ ของมาร์คต้วน.. รักได้ ก็ย่อมทำลายได้เช่นกัน..
   เวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสาม เจบีก็วิ่งออกมาจากสนามพร้อมเหงื่อที่ชุ่มตัว แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความหล่อหรือกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ลดลงเลย

"ขอเข้าไปอาบน้ำข้างในก่อนแปปนึง รอตรงนี้นะ"

เจบีบอกพร้อมหยิบกระเป๋าที่ใส่เสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน
มาร์ครั้งข้อมือร่างสูงไว้ พร้อมกระตุกเบาๆให้เจบีก้มหน้าลงไปหา

เสียงกระซิบนุ่มทุ้มต่ำทำให้เจบียิ้มกว้าง

"มาเร็วๆ หิวข้าว..."

เจบีจูบแรงๆเข้าที่ขมับข้างนึงของคนตัวเล็กก่อนจะรีบผละออกไปอาบน้ำทันที

  ใช้เวลาไม่นานร่างสูงที่แสนคุ้นตาก็วิ่งมาหยุดตรงหน้าคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มให้แฟนคลับอยู่.. ยิ้มจนเจบีหงุดหงิด...

ก็มันมีผู้ชายด้วยไงล่ะ...

  เจบีแสดงความเป็นเจ้าของด้วยการเข้าไปโอบเอวคนตัวเล็กแล้วขโมยหอมแก้มไปอีกหนึ่งที..
"ไปหาอะไรกินป้ะ"
"อือ"
  สองคนเดินออกมาจากโรงยิมเพื่อเดินไปยังโรงจอดรถ เดินโดยเว้นระยะห่างเหมือนเดิม..เมื่อมาถึงโรงจอดทั้งคู่แยกย้ายขึ้นรถตัวเองก่อนจะแวะเอารถของเจบีไปจอดไว้ที่คอนโดของเขา แล้วมานั่งในรถคันเดียวกัน
"ว่าจะถาม...สเก็ตบอร์ดไปไหน" เจบีที่เพิ่งเข้ามาแทนที่คนขับถามคนตัวเล็กที่ปกติจะถือสเก็ตบอร์ดไว้ตลอดเวลา

แต่วันนี้กลับไม่เห็น..
"พัง.."
"พัง? ทำไมพัง?"
"เขวี้ยงเข้าฝาห้อง ล้อหลุด ยังไม่ได้เอาไปซ่อม.."

ประโยคบอกเล่าเรียบๆชวนเจบีกลืนน้ำลายลำบากนิดหน่อย..

และก็เลือกไม่ถามต่อ

"อยากกินอะไรครับ"..
"แล้วแต่สิ"

เจบียิ้มร้ายอีกครั้ง..

"ไปกินที่ห้องเอินดีกว่า..."

  มาร์คหันไปมองหน้าคนเจ้าเล่ห์ที่สายตามองไปยังถนนแต่รอยยิ้มกรุ่มกริ่มยังคงมีบนใบหน้า....


"ก็ตามใจ"

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 9

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 24/03/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

  มาร์คเดินนำเจบีมาถึงหน้าห้องของตัวเอง ก่อนจะเปิดเข้าไป .. เมื่อประตูเปิด เจบีก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆออกมาจากห้องของคนตัวเล็ก กลิ่นหอมที่คล้ายๆกลิ่นของเจ้าของห้อง...กลิ่นที่ทำให้เขารู้สึกดี...

มาร์คแกะรองเท้าสำหรับใส่ภายในบ้านอันใหม่ในตู้รองเท้าให้เจบี...

  ร่างเล็กเดินนำเข้ามาภายใน ห้องที่จัดโทนสีขาวเทา มีสีดำแซมแบบสวยงามอย่างลงตัว ชั้นวางส่วนใหญ่จะมีพวกโมเดลรถ โมเดลการ์ตูนวางอยู่เป็นประปราย
  เดินมาถึงโซฟากลางห้อง เจบีจึงเห็นต้นเหตุกลิ่นหอมอ่อนๆที่คละคลุ้งไปทั่วๆบรรยากาศภายในห้อง... น้ำมันหอมระเหยที่อยู่ในขวดแก้วราคาแพง.. กลิ่นหอมอ่อนๆที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายเหมือนได้มาทำสปา...

"ติดหรูนะเรา.." เจบีเอ่ยแซว
"เราชอบอะไรที่มันผ่อนคลาย...เพราะอารมณ์เราแปรปรวน.." มาร์คพูดเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบน้ำในครัว
  เจบีเดินมองรอบๆ มาร์คจัดระเบียบห้องได้ดีมาก สะอาด เรียบร้อย และดูหรู... เหมาะกับร่างเล็กจริงๆ มองไปเรื่อยตาก็ไปสะดุดกับหมวกสแนปสีดำที่ถูกวางอยู่ในตู้โชว์ เอาหมวกมาโชว์เนี่ยนะ... หมวกแลดูเหมือนเก่าและใช้งานมาหลายครั้ง... หรือใครให้มา...

คุ้นๆแฮะ... เหมือนเคยเห็นที่ไหน..

  ช่างเหอะ หมวกก็มีไปทั่ว..คุ้นบ้างก็ไม่แปลก แถมแบรนด์ราคาแพงแบบนั้น ธรรมดาแหละ ที่ดูคุ้นน่ะ เพราะเขาชอบสะสมหมวก
  เขาเดินมานั่งยังโซฟาหนังชั้นดี ดีจนไม่กล้าทิ้งตัวลงแรง ไหนยังจะมีพรมขนสัตว์บนพื้นนั่นอีก...


"แจบอม.. หิวมั้ย" ร่างเล็กเดินมานั่งลงข้างๆพร้อมยื่นแก้วน้ำให้..

แจบอมยิ้ม..


"เอินหิวยังล่ะ"

มาร์คพยักหน้า...

"เดี๋ยวทำให้กิน ในตู้เย็นมีไรมั่ง"
"ไปดูเอาสิ.. ในครัว.." มาร์คบอกพร้อมดึงเจบีให้เดินตามไปในครัว

เจบีเปิดตู้เย็นแล้วนิ่งชะงัก...

  ทุกอย่างวางเป็นระเบียบ จัดแถวอย่างสวยงาม นอกจากอาหารสดแล้วยังมีเครื่องดื่มต่างๆไม่ซ้ำอีก.. ทั้งนมรสต่างๆ น้ำผลไม้ รวมไปถึง กระป๋องเบียร์สี่ห้ากระป๋อง
"ดื่มคนเดียว?" เจบีถามถึงเบียร์...

มาร์คพยักหน้าน้อยๆ

"เราขออาบน้ำก่อนนะ ในครัวใช้ตามสบาย..ทุกอย่างแหละ.. ทำอะไรก็ทำ.." ไม่ต้องให้เจบีตอบหรือพูดอะไร มาร์คก็หายออกจากห้องครัว ทิ้งให้เจบียืนเอ๋อคนเดียว

ใครจะกล้าใช้!! เกิดทำรกมาจะถูกว่าที่เมียต่อยเอามั้ยวะ!!

  เจบียืนทำอาหารง่ายๆสำหรับเขา.. อย่างสปาเก็ตตี้ ร่างสูงกำลังผัดซอสในกระทะ .. มือบางรวบโอบกอดเอวร่างสูงมาจากทางด้านหลัง ใบหน้าเล็กซุกอยู่ตรงไหล่กว้าง
"หืมมม อ้อนหรอเอิน" เจบีใช้มือที่ว่างอยู่มาลูบท่อนแขนบางตรงหน้าท้องตัวเอง
"หอม.." เสียงอู้อี้มาจากข้างหลังของไหล่กว้าง.

เจบียิ้ม

"ซอสสปาเก็ตตี้น่ะ" เจบีบอก..
"เปล่า.. เราหมายถึง..แจบอมน่ะ หอม"

เคร้ง!! ตะหลิวหลุดจากมือลงกระทะ.. โดนความอ้อยเล่นงานอีกแล้ว..

ร่างสูงรีบจับตะหลิวขึ้นมาทันที

"จะกินมั้ยเอิน หรือจะกินอย่างอื่น"

มาร์คปล่อยแขนออกจากเอวเจบี

ร่างสูงแอบเสียดาย..ไม่น่าปากดีเลย..

มาร์คยืนกอดอก..

"อย่างอื่นก็ดีนะ.." พูดไม่พอยังแกล้งพยักหน้าจริงจังก่อนจะเดินหนีไปหยิบจานในชั้นวาง
"อ่ะนี่จาน เดี๋ยวเอาน้ำออกไปรอที่โต๊ะ"

เจบีส่ายหัวให้กับความขี้แกล้งแบบซึนๆของคนตัวเล็ก... ร้ายจริงๆ
  เมื่อทั้งสองทานอาหารเสร็จ มาร์คก็เอาจานไปล้าง ปล่อยให้เจบีนั่งรออยู่ที่โซฟา ร่างสูงนอนราบไปกับโซฟาหัวพิงกับที่วางแขน และนอนฟังเพลงที่มาร์คเปิดไว้คลอเบาๆ

ให้ความรู้สึกเหมือนมาทำสปาจริงๆนะ เหลือแต่คนนวดให้นี่แหละ..

  ตาเรียวคมเกือบจะปิดสนิทเพราะถูกเพลงกล่อม แต่ต้องลืมตามาซะก่อนเมื่อถูกมาร์คจู่โจมด้วยการมานั่งบนท้องน้อยเขา..

มีแฟนเป็นมาร์คนี่ระทึกดีจัง..

เดี๋ยวโหด เดี๋ยวอ้อน เดี๋ยวหยิ่ง เดี๋ยวซึน...

เออดี...

จะได้ไม่เบื่อ

"อยากโดนหรอเอิน" เจบีแกล้งขู่

แต่มีหรือคนตัวเล็กจะยอม..

"โดนไรหรอ" แสร้งตีหน้าซื่อแล้วเอียงคอถาม

น่ารัก...

เจบียื่นมือมาบี้จมูกคมก่อนดึงมาร์คเข้ามาจูบ...

อยู่ด้วยกันแบบสองคนในที่ลับตาทีไร..เจบียากที่จะควบคุมตัวเองตลอด

  ลิ้นร้อนเข้าไปสัมผัสรสหวานภายใน ดูดกลืนลิ้นเล็กที่พยายามจะสู้.. มาร์คจูบเก่ง ข้อนี้เจบีรู้ดี.. และมันทำให้เขาแทบคลั่งตาย... เหมือนโดนท้าทายให้อยากจะลอง
  มือบางค่อยๆถอดกระดุมเสื้อของร่างสูงออก หัวใจของเจบีเต้นอย่างบ้าคลั่งแล้วบดจูบริมฝีปากบางอย่างรุณแรง
  มาร์คใช้นิ้วไล้ไปยังหน้าอกของคนตัวสูงใต้ร่าง ก่อนจะเลื่อนลงไปยังหน้าท้องแกร่งของนักกีฬา ลมหายใจร่างสูงติดขัดเมื่อมือบางหยุดอยู่ที่กางเกงของเขาก่อนจะล้วงเข้าไปหยิบอะไรในกระเป๋ากางเกง..


มาร์คถอนจูบแล้วดันตัวเองให้นั่งตัวตรงที่ท้องแกร่ง..

"แค่จะบอกว่ามีคนโทรเข้าน่ะ" มาร์คโชว์โทรศัพท์ในมือก่อนจะยื่นมาให้เจบี

ร่างสูงถอนหายใจแรงๆก่อนจะรับมาไว้ที่มือ..และดูหน้าจอ

ใครโทรมาขัดอารมณ์ตอนนี้วะ!!

  ตาเรียวมองหน้าคนตัวเล็กที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นิดหน่อย ก่อนจะตวัดสายตามามองหน้าจอโทรศัพท์

' V '

เจบีขมวดคิ้วก่อนจะรับสาย

"ฮัลโหลวี.." เจบีส่งเสียงเรียบๆไปยังปลายสาย

  ใบหน้าสวยเคลื่อนใบหน้าลงไปยังใบหูของร่างสูงที่นอนคุยโทรศัพท์ ก่อนจะเป่าลมร้อนๆ แล้วจูบเบาๆลงหลังใบหู

"อะ อื้ม อยู่ห้องพี่มาร์ค" เจบีพยายามควบคุมเสียง..

ทำไมชอบแกล้งนะเอิน!!

  สันจมูกโด่งลากเลื่อนผ่านผิวกายแน่นที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ มือบางลูบไล้หน้าอกเปลือยเปล่าที่ถูกเขาถอดกระดุมออกจนหมดเมื่อครู่ ร่างเล็กค่อยๆเป่าลมหายใจร้อนลงบนผิวกายสลับกับจูบเบาๆ พร้อมฝังรอยฟันจางๆตามหน้าอกที่กำลังสั่นกระเพื่อม

  จมูกไล้ลงต่ำมายังหน้าท้องจนเจบีลืมหายใจ เพราะโดนลิ้นเล็กแหย่ลงแอ่งสะดือนั่น...

มาร์คเงยหน้ามาสบตาคนร่างสูงที่กำลังกัดริมฝีปากอย่างอดกลั้น

"หายใจแจบอม.." พูดเบาๆ จนเจบีเริ่มหอบหายใจหนักอีกครั้ง..
"ไม่รู้.. จะมาหาหรอ.. อ่าา เดี๋ยวกลับเมื่อไหร่จะ ทะ โทรบอก" ..
  หูฟังสิ่งที่เจบีคุยกับปลายสาย ริมฝีปากบางใช้ฟันขาวขูดกล้ามหน้าท้องคนร่างสูงเบาๆ เจบีเริ่มหอบหายใจหนัก มือบางค่อยๆปลดตะขอกางเกงร่างสูงแล้วรูดซิปลง ตาช้อนมองคนร่างสูงที่คุยโทรศัพท์อยู่แต่ตาจ้องการกระทำของคนเล็กแบบไม่คาดสายตา...
  มือบางข้างนึงค่อยๆดึงรั้งอันเดอร์แวร์สีเข้มออก แก่นกายที่กำลังเริ่มตื่นตัวถูกมือบางกอบกุม..
"อะ เอิน.. " เจบีเอ่ยเสียงแหบพร่า
"อะ..อื้มม เปล่า..ว่ามาสิวี.." เจบียังพยายามคุยกับปลายสายให้จบ..

แต่สุดท้ายมือหนาก็ปล่อยโทรศัพท์ร่วงหล่น..เมื่อถูกจู่โจมแบบคาดไม่ถึง

ตุ้บ!!

โทรศัพท์ร่วงหลุดออกจากมือร่างสูง

  เมื่อแก่นกายถูกครอบด้วยริมฝีปากหวานของคนตัวเล็กแบบไม่ทันตั้งตัว มือบางค่อยๆกอบกุมในส่วนที่ปากไม่สามารถอมเข้าไปหมดได้..


มือหนาวางไว้ที่กลุ่มผมสีสว่างใต้หว่างขา ส่วนมืออีกข้างกำไหล่บางไว้แน่น.

  คนตัวเล็กดูดกลืนอย่างช้าๆ ค่อยๆไล้เลีย ลิ้นเล็กเย้าหยอกส่วนปลายทำให้เจบีขยุ้มกลุ่มผม และบีบไหล่คนตัวเล็กแน่น... นี่มัน

ทรมานกันชัดๆ

มาร์คใช้สายตาช้อนมองร่างสูงที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะขาดใจ..ก่อนจะช่วยเร่งจังหวะให้ถี่และเร็วขึ้นอย่างเอาใจ

"อะ เอินน ซี๊ดด " เจบีครางเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือที่กำไหล่บางมาวางที่หัวคนตัวเล็กก่อนจะเป็นคนคุมจังหวะ จนมาร์คแทบสำลัก

มือบางดึงมือหนาออกจากจากหัวตัวเอง แล้วดูดกลืนแก่นกายใหญ่

  ฟันขาวแกล้งขูดแก่นกายเบาๆ ทำให้ร่างสูงเกร็งจนยกเอวขึ้น ก่อนจะกลับมาดูดดื่มอีกครั้ง แล้วชักพาขึ้นลงตามจังหวะเนิบนาบ ก่อนจะเร่งความเร็วเมื่อร่างสูงเริ่มกระตุก นํ้ารักสีขาวขุ่นพุ่งเข้าปากมาร์ค จนสำลัก เจบีรีบลุกขึ้นมานั่งก่อนใช้มือหนึ่งดันท้ายทอยคนตัวเล็กให้เข้าหาตัวเอง แล้วรีบประกบจูบปากบางอย่างเร็ว
  มือหนาบีบสันกรามคนตัวเล็กเบาๆให้เผยอริมฝีปากขึ้นเขาดูดกลืนนํ้าสีขาวขุ่นจากริมฝีปากหวาน ใช้ลิ้นต้อนไปทั่วๆโพรงปาก เมื่อแน่ใจว่านํ้ารักหมดจากริมฝีปากของมาร์ค เจบีจึงค่อยๆถอนริมฝีปากตัวเองออก
  ร่างสูงมองใบหน้ารูปไข่เรียวสวย ที่ตอนนี้แก้มแดง จมูกแดงไปหมดเพราะสำลักไอ้น้ำเมื่อกี้
"ทำได้..แต่ห้ามกลืน..สกปรก.." พูดจบเขาก็ประกบจูบเบาๆอีกครั้งก่อนจะเลื่อนมือไปแตะขอบกางเกงคนตัวเล็ก มือบางเลื่อนไปจับมือหนาออกเบาๆแล้วส่ายหัวแรงๆ

"ไม่เอา.." คำๆนี้ทำให้เจบีเงิบเป็นรอบที่สอง

อีกแล้ว!!

"โถ่ววว.." เจบีตัดพ้อก่อนจะฟุบหน้าลงที่ไหล่บาง..

  มาร์คเอื้อมมือลงไปหยิบโทรศัพท์ของเจบีที่เจ้าตัวทำร่วงหล่นไปก่อนหน้านี้ เจบีขยับกายนิดหน่อยเพื่อจัดการใส่กางเกงให้เรียบร้อยก่อนจะใช้แขนแกร่งโอบเอวคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักตัวเอง

"ปลดรหัส.." มาร์คบอกเรียบๆ

  เจบีแค่ใช้มือลากรหัสให้คนตัวเล็กดูแต่ไม่ได้หยิบมา แล้วก้มลงไปซบไหล่บางแบบเพลียๆ

มาร์คกดเข้าไปดูสายสนทนาล่าสุด...วางสายไป 01.54 วินาทีก่อน...

..เพิ่งวางสินะ

หึ...

ร่างบางจูบขมับร่างสูงเบาๆแล้วสวมกอดตอบ..

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 10

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 31/03/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป


"แจบอม.."
"หืม?"
"แจบอม.."
"ครับ?"

จุ๊บ... ริมฝีปากหยักประทับตรงหลังหูเจบี

เจบีเงยหน้าออกจากไหล่บางแล้วจ้องหน้าคนขี้อ้อย..

"อยากโดนหรอ"เจบีถาม
"ก็อยากลองอยู่นะ"  มาร์คตอบแบบหน้าตาใสซื่อ..
"คราวนี้ถ้าไม่ยอมจะปล้ำจริงๆละ" เจบีขู่
"กลัวตายแหละ" มาร์คแกล้งกวน

ฟอดดด!! เจบีฟัดแก้มนุ่มแรงๆ คนตัวเล็กในอ้อมกอดหัวเราะคิกคัก..

"งื้อออ ไปเดินเล่นกัน" มาร์คดันหน้าเจบีออกเบาๆ
"เดินเล่น?"
"อื้มมม ตลาดนัดวินเทจ ข้างคอนโด"
"อยากไปหรอครับ?"
"ไม่อยากไปจะชวนมั้ยแจบอม ลุกเลย ไปแต่งตัว"
"แต่งตัว?"
"อ่าฮะ..อาบน้ำด้วย ตลาดคนเยอะ เดี๋ยวเครื่องแบบเลอะ"
"จะเอาเสื้อที่ไหนใส่ล่ะ ไม่ได้เอามา"
"ลุก!! ไปเดี๋ยวนี้!!"

มาร์คออกเสียงใช้คำสั่ง จนเจบีรีบลุกทันทีทั้งที่ยังงงๆอยู่

  เมื่อเจบียอมไปอาบน้ำตามคำสั่งของคนตัวเล็กเสร็จก็ถึงบางอ้อ เมื่อตอนที่มาร์คลากเขามาอยู่ในโซนของห้องแต่งตัวที่เป็นห้องแนวสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดยาวๆแคบๆ ที่ทั้งสองฝั่งของห้องมีราวตากเสื้อผ้าและชั้นวางอย่างเป็นระเบียบ ตรงข้ามกับประตูทางเข้าคือกระจกใหญ่ขนาดเต็มตัว

นี่ห้องแต่งตัวหรือร้านขายเสื้อผ้าขนาดเล็ก?

  เจบีจับเสื้อขึ้นมาดู ทางโซนทางขวามือ ไม่ว่าจะเสื้อ กางเกง เครื่องประดับ หมวกจะยังคงมีป้ายราคาติดอยู่ และมีจำนวนมากกว่าอีกฝั่ง ส่วนโซนทางซ้ายจะไม่มีป้ายราคา หรือง่ายๆคือได้ผ่านการใช้งานมาแล้วอย่างน้อยหนึ่งครั้ง แล้วตรงริมประตูยังมีกล่องพลาสติกขนาดใหญ่ที่เหมือนจะมีไว้สำหรับเก็บเสื้อผ้าและรองเท้าแยกไว้.
  คนตัวเล็กขึ้นนั่งบนชั้นวางของทางซ้ายมือที่ว่างอยู่ มีจำพวกน้ำหอม ครีม เครื่องประทินผิวต่างๆ
"ชอบตัวไหนก็เลือกเอาเลยแจบอม" คนตัวเล็กที่นั่งแกว่งขาอยู่เอ่ยเรียบๆพร้อมนั่งจิ้มโทรศัพท์ของร่างสูงที่ตัวเองรู้รหัสมา..
"ทำไมเยอะจังเอิน.." นี่สงสัยจริงๆ ใส่หมดหรอ??
"เลือกไม่ถูกน่ะ" ตอบแต่ตายังคงเล่นโทรศัพท์
"ปีหนึ่งจะใส่ครบมั้ย"
"ครบสิ ที่เราชอบ.."
"ฮะ?"

  มาร์คถอนหายใจก่อนจะเงยหน้ามามองเจบีที่กำลังจับเสื้อตัวนั้นทีตัวนี้ทีเหมือนไม่เคยเห็น...ก็ไม่เคยเห็นคนเก็บเสื้อผ้าไว้เยอะขนาดนี้ไง!!!

"ฝั่งนี้ คือที่เราชอบ ชอบแล้วก็ใช้มันไง เข้าใจมั้ย" มาร์คอธิบาย
"แล้วฝั่งนี้ล่ะ" เจบีย้อนถาม
"ก็...แค่ ถูกใจ สนใจแต่ไม่ได้ชอบ "
"แล้วซื้อมาทำไม"
"อะไรที่เราคิดว่าถูกใจ ถึงจะยังไม่ชอบเราก็ไม่อยากให้คนอื่นได้ไป..."
"เราจะซื้อมาเก็บไว้จนกว่าเราจะชอบมัน แค่ตอนนี้ยังไม่ชอบเลยยังไม่ได้ใช้"
"แล้วถ้าทำยังไงก็ไม่ชอบล่ะ?"
"ก็แค่ทิ้ง..หรือไม่ก็...ให้คนอื่นไปไง.." 

เจบีวางเสื้อลงที่เดิมก่อนจะเดินเข้ามาหาคนตัวเล็ก

  ร่างสูงเดินมายืนชิดกับชั้นวางที่คนตัวเล็กแกว่งขาเล่นอยู่ ก่อนจะแทรกตัวผ่านหว่างขา ที่ผิวขาวๆพ้นออกมาจากกางเกงกีฬาขาสั้นสีดำ
  มือหนาวางไว้บนสะโพกมนของคนตรงหน้า บีบเบาๆแล้วใช้มือข้างหนึ่งเชยคางเล็กให้ตาใสจ้องตาเรียวคมของเขา..

"เอินเคยบอกว่าสนใจ ถูกใจเรา.. แต่ไม่ได้ชอบ..."
"อ่าฮะ..."
"......แล้วตอนนี้รู้สึกยังไง" เจบีส่งสายตาจริงจัง

ถ้าเกิดมาร์คทิ้งเขาเหมือนสิ่งของล่ะ...

"ตอนนี้ชอบเราหรือยัง?"

มาร์คจ้องตาเรียวที่เต็มไปด้วยความจริงจังในแววตานั่น

  มาร์คส่ายหน้าเบาๆแล้วยิ้มเบาๆที่มุมปาก ร่างสูงปล่อยมือออกจากร่างเล็ก ปล่อยแขนทิ้งไว้ข้างลำตัว ตามองคนตัวเล็กอย่างสับสน

"เราเคยชอบแจบอม แต่นั่น..มันเมื่อก่อน..."

เจบีมองคนตัวเล็กอย่างไม่เข้าใจ

แต่แล้วรอยยิ้มก็ผุดบนใบหน้าดุๆนั่นเมื่อคนตัวเล็กเอ่ยคำที่เขาคาดไม่ถึงอีกแล้ว

"ตอนนี้... เรารักแจบอมไง"

  ตอนนี้ทั้งสองเดินลงมาเดินเล่นอยู่ในตลาดนัดวินเทจ ที่มีจำพวกของกินแปลกๆน่ารักๆ แล้วสินค้าโฮมเมด แฮนด์เมค เต็มไปหมด
  เจบีอยู่ในเสื้อยืดแขนยาวคอกลมสีขาว กับกางเกงยีนส์ขาดๆแบบแฟชั่น มาร์คชอบใส่เสื้อโอเว่อร์ไซค์ ทำให้เจบีใส่เสื้อพวกนี้ได้พอดี ส่วนมาร์คตอนนี้ก็แต่งคล้ายๆกัน ใส่แบบหลวมๆโคร่งตามสไตล์ของเขา
  ร่างสูงมองมือบางที่แกว่งไปมา แล้วทำท่าจะจับ สุดท้ายก็คว้าวืดได้เพียงอากาศเพราะร่างเล็กเอามือล้วงกระเป๋าไปซะก่อน...

ให้มันได้อย่างนี้สิมาร์ค!!!

"แจบอมไปกินนั่นกันเหอะ" พูดจบก็เดินตรงดิ่งไปยังร้านค้าเล็กๆตรงหัวมุม จนเจบีต้องวิ่งตาม
ร้านค้าขายสตรอเบอร์รี่ไดฟุกุ..

มาร์คสั่งมาหนึ่งกล่องแล้วเดินออกมาหาเจบีที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ารออยู่

ร่างเล็กหยิบขนมกินเล่นมาจ่อปากร่างสูง

"ไม่กิน" เจบีดันมือเล็กออก

มาร์คหน้ายู่ก่อนจะหยิบเข้าปากตัวเอง..

ไม่กินก็ไม่ต้องกินสิ..

"ไม่ให้กินจริงหรอเนี่ย" เจบีถาม

มาร์คหันหน้าแล้วเอียงคอ..

"ก็บอกไม่กินแล้วทำไมเราต้องบังคับ?"
"ชอบให้บังคับอ่ะ" เจบีบอกหน้าตาย
"โรคจิตหรอ"
"อืม..โรคจิตแถมมาโซคิสด้วยนะ" เจบีบอกพร้อมพยักหน้าเบาๆ
"งั้นก็ดี..พอดีเราก็ซาดิสถ์มากๆเลยล่ะ" มาร์คยิ้มมุมปากให้นิดหน่อยก่อนจะเดินนำหน้าไปให้เจบีวิ่งตาม
"อี้เอิน!!" เจบีตะโกนเรียก

มาร์คเอี้ยวตัวหันมาหา

"ฮะ?"

เจบีเดินมาหยุดที่หน้าของมาร์ค

"จับมือกัน"

  พูดจบก็เอามือใหญ่มากอบกุมมือเล็กก่อนผสานมือเบาๆ ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปยังฝ่ามือของทั้งคู่.. ใจคนตัวเล็กเต้นแรง.. ไม่แพ้กันกับคนตัวสูงที่ถือวิสาสะมากอบกุมมือบาง...

"กันไว้เดี๋ยวหายน่ะ" เจบีบอกเบาๆ

มาร์คยิ้มกว้าง

"แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน.."

  ทั้งสองเดินมาทั่วๆงานก่อนเจบีจะหยุดแล้วดึงข้อมือเล็กให้หยุดตามตัวเอง มาร์คหันกลับมามองหน้าเจบีที่ตอนนี้กำลังมองสร้อยข้อมือหนังแบบงานแฮนด์เมคที่เจ้าของร้านกำลังโชว์ลีลาการถักให้ลูกค้าดู
"ชอบมั้ย?" เจบีถาม
  มาร์คมองผลงานที่ทำเสร็จแล้ว เรียงรายไว้บนโต๊ะเตี้ยๆที่มีผ้ากำมะหยี่ปูอยู่ แล้วหันกลับมามองหน้าเจบีที่กำลังรอคำตอบ

"ถ้าแจบอมชอบ เราก็ชอบแหละ"

เจบีสตั๊นซ์กับคำพูดที่นึกอยากจะพูดก็พูดของมาร์ค...

วันนี้มันกี่ครั้งแล้วเนี่ย!!!

  เจบีไม่ตอบอะไร ก่อนจะนั่งยองๆแล้วเลือกสร้อยหนังที่ทำสำเร็จไว้แล้ว ทุกๆเส้นจะออกแบบไม่เหมือนกัน เจบีเลือกมาเส้นหนึ่งก่อนจะสั่งพ่อค้าที่กำลังนั่งถักอยู่

"เอาคล้ายๆแบบนี้สองเส้น ขนาดเท่านี้ แล้วก็นี่" ชี้ยังข้อมือตัวเองแล้วก็มาร์ค
"เอาให้เหมือนกันนะครับ เปลี่ยนเอาตรงนี้ออก เส้นนึงใส่ M อีกเส้นใส่ J แทน ไม่เอาอย่างอื่น"

มาร์คมองเจบีที่สั่งแบบเป็นจริงเป็นจัง..

ออกแบบเองอีกต่างหาก

  ยืนรอสักพัก สร้อยข้อมือสองเส้นที่เหมือนกัน ต่างกันที่ขนาดความยาวและจี้เล็กสีเงินที่เป็นตัวอักษร
  เส้นสั้นกว่ามีจี้ตัว J ถูกใส่ยังข้อมือของคนตัวเล็ก ตัวเส้นที่ยาวกว่าโดนคนตัวสูงเอามาใส่ที่ข้อมือตัวเอง

"จองไว้แล้วนะ" เจบีขยี้หัวคนตัวเล็ก

มาร์คมองที่ข้อมือซ้ายของตัวเองก่อนจะยิ้มบางๆอย่างพอใจ

"ชอบนะ.." มาร์คบอกเบาๆ
"อื้อออ ห้ามหายล่ะ แพงมาก!!" เจบียิ้ม
"25000₩ เอง เดี๋ยวใช้คืน" มาร์คแกล้งทำตาใสใส่
"อี้เอิน!!"
"ฮ่าๆๆ ไม่หายหรอก จะใส่ไว้ตลอดเลย"

  ทั้งสองกลับมายังห้องของมาร์คอีกครั้งด้วยขนมและเครื่องดื่มนิดหน่อย มาร์คจัดการเอาของทุกอย่างไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินมานั่งข้างๆเจบีที่เปิดทีวีดูอยู่
"อยากกลับหรือยัง"
"อีกสักพัก..เดี๋ยววีจะไปที่ห้อง"
"..ไม่ไปส่งนะ"
"ก็ไม่ให้ไปหรอก..ค่ำแล้ว"
"..เรา..หมายถึง.."
"หืม?"
"ไม่ให้กลับได้มั้ย?"
"ฮะ?" เจบีหันหน้ามามองคนตัวเล็กทันที
"ไม่อยากให้กลับ..." มาร์คตีหน้าเศร้า...
"ทำไมครับ หืม?" เจบีดึงมาร์คขึ้นมานั่งบนตักโดยให้หันหน้าเข้าหาเขา

เป็นภาพที่คล้ายๆว่าคนตัวเล็กกึ่งนั่งกึ่งคร่อมร่างเขาอยู่..

มาร์คสวมกอดเจบีแล้วเอาหน้าเข้าไปซุกไหล่กว้างแบบอ้อนๆ

เรื่องมารยาขอให้บอก... อี้เอินคนนี้ถนัดจริงๆ ..

"อยากอยู่ด้วย... ไม่ได้หรอ?" มาร์คถามเสียงอู้อี้ในลำคอ

เจบีหัวเราะหึหึ อย่างรู้ทัน

"หวงหรอ?"

มาร์คเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเจบี

"เปล่า..ไม่ได้หวง.."
“….”
"เราหึงต่างหากล่ะ"
"...."
"นะครับ.."
"รับปากวีไปแล้ว..."
"ก็ได้..."

มาร์คเอื้อมไปหยิบของบนโต๊ะข้างๆโซฟา..

"งั้น..เอานี่ไป อยากมาตอนไหนก็มา โอเคมั้ย?"

  เจบีมองของในมือที่มาร์คยื่นให้เขา..กุญแจพร้อมคีย์การ์ด ร่างสูงยิ้มนิดๆอย่างพอใจ

"0409 รหัสผ่าน.. เข้าใจมั้ย"

  ร่างสูงสวมกอดคนตัวเล็กจนจมอก นอกจากจะตรงแล้ว ยังชอบทำอะไรที่คาดไม่ถึง มาร์คนี่มันมาร์คจริงๆ

"งั้นกลับแล้วนะ.." เจบีบอก

มาร์คพยักหน้าก่อนจะลงจากตักร่างสูง
  เจบีลุกขึ้นยืน แล้วจับมือเล็กที่ยื่นมาตรงหน้าตัวเอง ก่อนจะหยิบของ ของตัวเองมาใส่กระเป๋า โดยมีมาร์คออกมาส่งหน้าประตู

"ไปแล้วนะ"
"อื้ม..กลับดีๆล่ะ"

เจบีโน้มหน้าลงมาจูบหน้าผากคนตัวเล็กเบาๆก่อนจะปิดประตู...

คนตัวเล็กยังคงยืนอยู่ตรงประตูไม่ไปไหน

ร่างเล็กยิ้มเบาๆเมื่อได้ยินเสียงกดรหัส

'ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด  แกร๊ก!'

ใบหน้าสวยยิ้มกว้างเมื่อประตูถูกเปิดออก...

"คิดถึง...ขอนอนด้วยดิ"

  สองร่างนอนอยู่บนที่นอนหนานุ่ม เจบีที่เดินกลับเข้ามาตอนนี้อยู่ในชุดนอนลายสก็อตสีชมพู(?)ที่มาร์คเอามาให้ใส่หลังอาบน้ำใหม่อีกรอบ ส่วนมาร์คอยู่ในชุดนอนลายทางสีน้ำเงิน
  ร่างสูงนอนตะแคงข้างนอนกอดร่างเล็กที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงเล่นโทรศัพท์ ใบหน้าคมจ้องหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองที่อยู่ในมือของคนตัวเล็กกว่า

ใช่มาร์คกำลังเล่นโซเชียลของเขา

"แจบอมเอามือมาหน่อย"
"หืม?" เจบีสงสัยแต่ก็ยื่นมือมาให้
"ไม่ใช่ข้างนี้..ข้างที่ใส่สร้อยสิ"

เจบีขยับตัวแล้วยื่นมือให้

  คนตัวเล็กเอามือของตัวเองที่ใส่สร้อยเหมือนๆกันมาผสานมือกันไว้กับมือหนาของร่างสูง วางมือของทั้งคู่ไว้ที่ผ้าห่มสีน้ำตาลก่อนจะกดแอฟพลิเคชั่นถ่ายรูป
'แชะ!!'
  ร่างสูงยิ้มให้กับการกระทำน่ารักๆที่แฝงไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมของคนตัวเล็ก คิดว่าไม่รู้หรือไงว่ากำลังจะทำอะไร...เจบีได้แต่มองตามแบบยิ้มๆพร้อมวอแวด้วยการหอมแก้มนุ่มนิ่มไปทั่ว
  คนตัวเล็กเข้าแอฟโซเชียลอย่าง Instagram เข้าไปกดติดตามตัวเองก่อนจะโพสรูปสองมือที่ผสานกันไว้แล้วแท็กแอคของตัวเอง...แต่ไม่ได้เขียนแคปชั่นอะไรไว้

"ทำอะไรครับ?" เจบีแกล้งถาม
"แสดงความเป็นเจ้าของไง" มาร์คตอบ

เจบีขำกับคำพูดตรงๆจากปากน่าจูบนั่น..

  ตาใสจ้องโทรศัพท์ที่ตอนนี้มีคนติดตามเจบีมากขึ้นเรื่อยๆหลังจากแท็กตัวเองไปแล้ว


ส่วนใหญ่ก็แฟนคลับเขาแหละ..

'พี่เจบีคบกับพี่มาร์ค?'
'นี่มันอะไรกันคะ?'
'โอ้ยยย กรีสสส น่ารักกก'
'สีผ้าห่มคุ้นๆอ่ะ เหมือนเคยเห็นจากไอจีพี่มาร์ค'
'กรีส!! ชั้นบอกแล้วเขามีซัมธิง'
'ชั้นชงคู่นี้!'
'ขอพื้นที่ให้ชิปเปอร์ยืนด้วยค่ะ!!'
'เขาอยู่ด้วยกัน!'


"คนเข้ามาเยอะเลย.. คนติดตามเยอะนะเรา"เจบีเอ่ยแซว
"หล่อก็งี้แหละแจบอม" มาร์คบอกเรียบๆ

มือหนาเริ่มซนตามนิสัย.. ใครว่าเขาเงียบแล้วไม่ร้าย.. บอกเลยว่าคิดผิด

  เจบีค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนของคนตัวเล็กออกช้าๆ ก่อนจะลูบไล้สัมผัสผิวกายขาวนุ่มเบาๆ
"อยากเจ็บตัวหรือไงแจบอม" มาร์คก้มหน้ามาถามร่างสูงที่ตอนนี้กำลังไล้จมูกอยู่ที่หน้าอกเขา
"จะต่อยเราหรอ?" เจบีเงยหน้าขึ้นมาถาม

มาร์คไม่ตอบอะไร แต่เอามือนิ่มลูบหัวร่างสูงเบาๆแล้วยิ้มตอบ

  เจบีเห็นอย่างนั้นเลยเริ่มซุกซนอีกครั้งมือหนาลูบไล้ไปทุกส่วนของร่างบาง ก่อนจะขึ้นคร่อมคนตัวเล็กที่ยังคงเล่นโทรศัพท์ของเขาอย่างพึงพอใจอยู่ มือหนาดึงรั้งกางเกงของร่างเล็กออกช้าๆแล้วโยนออกไปข้างๆแบบไม่ใส่ใจ
  ใบหน้าคมเลื่อนหน้าไปยังซอกคอขาว จมูกสูดดมกลิ่นหอม ริมฝีปากกดจูบสลับกับลากลิ้นร้อนไปทั่ว
  ร่างสูงจัดการถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองออกแล้วโยนไปทิศทางเดียวกับเสื้อและกางเกงของคนตัวเล็ก เจบีดึงโทรศัพท์ออกจากมือบาง ก่อนที่คนตัวเล็กจะโวยวายเขาใช้ริมฝีปากเข้าไปประกบเสียก่อน

"แจบอ.. อ๊ะ"

  ริมฝีปากเรียวบดจูบริมฝีปากหยักสวยได้รูป ขบเม้นและดูดกลืนอย่างกระหาย ฟันขาวขบริมฝีปากบนของร่างเล็กเบาๆ ก่อนจะแทรกลิ้นร้อนผ่านรอยแยกของริมฝีปากหยัก ลิ้นร้อนเกี่ยวตวัดต้อนเรียวลิ้นเล็กที่พยายามจะสู้กับเขา..
  เจบีถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ แล้วลูบใบหน้าสวยอย่างหลงไหล ตาใสจ้องตากับตาเรียมคม

"ทำไมถึงทำตัวให้รัก?"
"เราก็อยู่ของเราเฉยๆนี่"
"รู้มั้ยว่าหลง?"
"จะสื่ออะไรล่ะแจบอม"
"ทำไมต้องตัวหอม?"
"ก็อาบน้ำไง"
"รักนะรู้มั้ย"
"..."
"รักแล้วนะรู้มั้ย" แจบอมย้ำ

มาร์คยิ้มบางๆ

"ใจง่ายนะเรา"
"เอินก็เหมือนกัน ได้ข่าวว่าเราเป็นคนจีบนะ เป็นคนชอบก่อนด้วย"

คนใต้ร่างส่ายหัวเบาๆ

"ใครบอกว่าเราใจง่าย.......เราชอบแจบอมก่อนอีก แถมรักมานานแล้วด้วย"
  เจบีงงๆกับคำพูดของคนตัวเล็กแต่เขาไม่ได้ใส่ใจ ก่อนจะประกบจูบริมฝีบางนั่นอีกครั้ง แล้วถอนออกมาพูดกับคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงแหบพร่า..

"เอิน...ขอนะ..."

มาร์คเลื่อนมือมาไล้ใบหน้าคม แล้วบีบแก้มกลมๆของเจบีเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว

"ถ้าไม่กลัวเจ็บ...ก็เอาสิ.."

______________________________ NC ______________________________

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.เนื้อหา NC ทางนักเขียนขอให้เข้าไปดูใน กลุ่มลับ สามารถขอเข้าได้ที่ @pupetuan ลิงค์อยู่ด้านบนไบโอทวิตเตอร์
5.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 11

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 31/03/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป


  เปลือกตาเรียวคมเริ่มขยับเพราะถูกแสงแดดอ่อนๆยามเช้าที่ลอดผ่านผืนผิวม่านเข้ามา ตาเรียวเบิกได้เพียงครึ่งก่อนจะระบายยิ้มบางๆบนใบหน้าออกมา และกระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิม
  ร่างเล็กตัวนุ่มนิ่มกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงพนักเตียงเล่นโทรศัพท์โดยมีร่างสูงนอนกอดซบที่แผ่นอกบาง
"ตื่นเร็วจัง.." เจบีเปล่งเสียงออกมาเบาๆ
  ตากลมละสายจากหน้าจอมามองคนที่อยู่ที่อกตัวเอง มือบางเลื่อนไปเกลี่ยแก้มกลม..
"สายแล้วแจบอม" เสียงทุ้มต่ำตอบกลับมาเบาๆ
"เมื่อคืนนี่น่าจะสักหลายๆรอบ..จะได้ไม่มีแรงตื่น..ว่ามั้ย?"

เพียะ!!

มือบางฟาดลงที่แขนแกร่ง

"ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ"
"หิวมั้ย?"
"หิว.."
  เจบีลุกขึ้นมานั่งให้เสมอตัวกับมาร์คแล้วยื่นหน้าเข้าไปมองโทรศัพท์ที่มาร์คกำลังเล่นอยู่

"ดูอะไรอ่ะ?" เจบีถาม
"ก็..ดูไปเรื่อย"
  เจบีเปลี่ยนเป้าหมายจากหน้าจอ มาซุกหน้าที่ลำคอขาวที่ตอนนี้มีรอยแดงอยู่เป็นจ้ำๆ

"หอม.." เสียงแหบพร่าเอ่ยบอก

คนตัวเล็กเบี่ยงหลบนิดหน่อย

"ตัวร้อนจังเอิน.."

 เจบีเงยหน้าออกจากลำคอขาว แล้วเอาหลังมือมาอังที่หน้าผากมน

"เจ็บด้วย.." มาร์คบอก

เจบีหลุดขำ

"เดี๋ยวกินข้าวกินยา รออยู่นี่นะ" เจบีบอกพร้อมลุกขึ้น
"ไปด้วย.." คนตัวเล็กบอกพร้อมยื่นมือหาเจบีทั้งสองข้าง
"อ้อนใช่มั้ย?"
"ก็อ้อนไง..เร็วๆไปด้วย"

  เจบียิ้มกว้างจนตาหยี ตื่นมาก็โดนอ้อน.. ดีจริงๆ ท่อนแขนแกร่งเข้าสวมกอดที่เอวบางก่อนพยุงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้น แล้วหอมฟอดไปที่แก้มใสแรงๆ
"อย่าไปอ้อนคนอื่นล่ะ..หวง"
"ก็อ้อนแค่แจบอมแหละ.."

 เจบียิ้มกว้างอีกครั้งก่อนจะพยุงคนตัวเล็กให้เดินไปด้วยกัน

  ร่างสูงยืนทำอาหารอย่างเมื่อวาน โดยมีอีกคนที่นั่งแกว่งขาเล่นโทรศัพท์อยู่บนเคาท์เตอร์ใกล้ๆ

"ใส่กิมจิเยอะๆนะ เต้าหู้เอาลงทีหลัง" ตามองโทรศัพท์ส่วนปากก็สั่งไป

ครับ.. ยอมคนเดียวนี่แหละครับ..

  ร่างสูงไม่พูดอะไรเพียงแต่ทำตามที่คนตัวเล็กสั่งอย่างว่าง่าย เมื่อกี้ตอนเดินออกมาคุณชายท่านบ่นบอกว่าอยากกินซุปกิมจิร้อนๆ... ครับ.. บ่าวทำให้ ไม่หือไม่อืออะไรทั้งนั้น ไม่ได้กลัวนะ แต่นี่เห็นว่าป่วยเลยยอมๆไป..จริงๆ
  ระหว่างรอซุปเดือด ร่างสูงจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์ของเขามาเล่นรอบ้าง โดยยืนพิงเคาท์เตอร์ที่คนตัวเล็กนั่งอยู่ เขาเข้าไปดูรายการแจ้งเตือนในInstagramส่วนตัวที่คนตัวเล็กวางระเบิดไว้เมื่อคืนนี้ จากที่มีคนติดตามเพียงแค่หลักร้อย ตอนนี้เพิ่มขึ้นเป็นหลักพันจนเกือบถึงหลักหมื่น.. มีเมียหล่อและฮอตนี่มันน่าปวดหัวแฮะ
 นิ้วมือเลื่อนไปเรื่อยจนเห็นโพสของของคนบางคนที่เอาโทรศัพท์ของเขาไปกดติดตามตัวเอง... 1 ชั่วโมงที่แล้ว...ภาพใบหน้าเพียงครึ่งเดียวมีผ้าห่มปิดไว้ครึ่งหน้าหันข้าง ตาเรียวปิดสนิท..เปลือกตามีไฝสองเม็ดเล็กๆเป็นเอกลักษณ์.. ไม่ต้องสืบเลยว่าใคร ถึงไม่แท็กมาก็เหอะ!! ร้ายจริง!!
  เจบีกดถูกใจ ก่อนจะวางโทรศัพท์ทิ้งไว้แล้วหันไปบีบจมูกคนตัวเล็กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว

"อื้ออออออ" มาร์คเอามือที่ว่างอยู่ปัดมือหนาออก แต่ตายังอยู่ที่จอโทรศัพท์
  เจบีแทรกลำตัวเข้าไปในหว่างขาคนตัวเล็กก่อนจะสอดแขนแกร่งเข้าไปโอบลำตัวบางแล้วเลื่อนหน้าเข้าไปดูว่าคนตัวเล็กสนใจอะไร..
"ดูอะไรครับ?"
"สถานที่ท่องเที่ยว.."
"หืม?"
"กะว่าเรียนจบจะไปเที่ยวสัก3-4เดือน หลายๆประเทศน่ะ" มาร์คบอกแล้วยังเลื่อนหน้าจอไปเรื่อย
"ทิ้งเราหรอ?"
"หือ? แค่เที่ยวสิ เราอยากเที่ยว" มาร์ควางโทรศัพท์แล้วใช้มือบางมาคล้องคอร่างสูง
"เที่ยวอย่างเดียว ไม่ได้หนีนะ?"
"อื้อ!! ไปด้วยกันมั้ยล่ะ"
"ไปได้ไง ฝึกงานสิ"
"งั้นเดี๋ยวเที่ยวรอ"
"ดีเนาะ!!"
"แน่นอน.."
"เราประชดเหอะเอิน" เจบีก้มลงไปหอมแก้มใส..
"เอ้าหรอ นึกว่าพูดจริง.." มาร์คแกล้งทำหน้าซื่อๆ
"ไปดูซุปแล้ว..เดี๋ยวไม่เสร็จ" เจบีผละออกมาจากร่างเล็ก
"ทำเยอะๆหน่อยนะแจบอม"
"คร๊าบบบบ"

  หลังจากคนตัวเล็กได้กินซุปกิมจิเป็นอาหารเช้าสมใจ ทั้งสองก็พากันผลัดกันอาบน้ำ โดยตอนนี้เจบีใส่เสื้อกล้ามสีขาวสบายๆกับกางเกงวอร์มสีดำ ส่วนคนตัวเล็กใส่เสื้อยืดตัวโคร่งๆสีขาวกับกางเกงกีฬาสีดำ
  ทั้งสองนั่งเล่นอยู่บนโซฟา เจบีเปิดทีวีดูส่วนคนตัวเล็กก็ยังคงนอนเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยเปื่อย หัวหนุนตักหนาของร่างสูง

Rrr Rrr Rrr

"อ๊ะ!! กากามาแล้ว!!"

เจบีก้มลงมามองหน้าคนบนตัก

"อ่าาา มาถึงแล้วหรอ?... เดินไปบอกยามเลยเราฝากไว้แล้ว  ช่ายยย คนเดิมนั่นแหละ อือๆ โอเคจะรอนะ บาย"
"แจ็คสัน?"
"อ่าฮะ.. แจ็คสัน วันนี้เราต้องติวให้แจ็คสัน" มาร์คบอกพร้อมบีบจมูกคมของคนตัวสูงเล่น

"ไม่เห็นบอก"
"เรายังไม่บอกหรอ? อือออ สงสัยจะยังนั่นแหละ"

  เจบีมองหน้าตาที่แกล้งทำเป็นซื่อๆ.. มันน่ารักจริงๆนะ น่ารักในแบบของเขานั่นแหละ
  ไม่นานนักเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น มาร์คค่อยๆลุกขึ้นจากตัก โดยมีเจบีคอยช่วย บอกว่าจะไปเปิดให้ก็ไม่เอา.. เขาบอกเขาเป็นเจ้าของห้องที่ดี.. ต้องไปรับแขกเอง.. ครับ..ตัวเล็ก...

"กากา!! อ๊ะ.. จูจูด้วย!!" มาร์คทำเสียงทะเล้นใส่แขกที่มาใหม่
"ก็ผมคิดถึงพี่นี่!!" เสียงคุ้นหูเจบีดังขึ้น

  คนตัวเล็กนำทั้งสองให้เดินตามเข้ามาภายในห้อง สองร่างผู้มาใหม่เห็นคนหน้าตาคุ้นๆนั่งดูทีวีอยู่ตรงโซฟาแล้วต้องตกใจ
"เห้ยยย มาได้ไงวะ?" เสียงแหบเซ็กซี่ของแจ็คสันเอ่ยขึ้น
"บังอาจจจจจ เจบีมึงมันร้ายยยยย" จินยองเดินเข้าไปเขย่าตัวเจบี

  เจบีทำหน้านิ่งก่อนดันหัวของจินยองให้ออกไปไกลๆ แล้วดึงมือที่เขย่าไหล่เขาออก... สัส..เวียนหัว

"ห้องเมียกูนี่..แปลกตรงไหน?" เจบีถามหน้าตาซื่อๆ
"เมียยยย!!!" ทั้งสองตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน
"ชู่วว เสียงเบาๆหน่อยทั้งสามคน" มาร์คเอ่ยขึ้นพร้อมเดินหายไปที่ห้องครัว

ทั้งสองคนใช้สายตาและพยายามกระซิบถามเจบีที่นั่งหน้าเรียบมองทีวีแกล้งไม่สนใจ

มึงเข้าใจมั้ยว่าเพื่อนอยากเสือก!!

 ไม่นานมาร์คก็เดินมาพร้อมถาดน้ำ ที่มีโกโก้เย็น1แก้วและชาเขียวออแกนิคหนึ่งขวดจากตู้เย็น แล้วก็ขนมกินเล่นสองสามอย่าง แขกมาใหม่ยิ้มกว้างพร้อมตรงปรี่เข้ามาช่วยถืออย่างเสนอหน้าทันที
  แต่ไม่ทันได้ถึงตัวคนตัวเล็ก มือหน้าของคนที่ขึ้นชื่อว่าได้เป็นเจ้าของมาหมาดๆก็ดึงคอเสือเพื่อนตัวเอง

"อย่าระริกระรี้ให้มากจินยอง.." เจบีเอ่ยเสียงเข้ม
"อะไร!! นั่นมึงเห็นมั้ย? ของโปรดพวกกูเลยนะ!!" เจบีหันไปมองถาดที่มาร์คถือเข้ามาวางไว้บนโต๊ะเตี้ย
"แจบอม อย่าแกล้งจินยองสิ"
"เนาะ~พี่มาร์ค~" จินยองดึงตัวเองออกจากมือแจบอมแล้วรีบไปนั่งเบียดแจ็คสันที่นั่งบนพื้นพรมโดยมีมาร์คนั่งอยู่ตรงข้าม

  เจบีได้แต่ทำหน้าหงุดหงิดแล้วทิ้งตัวลงกับโซฟามือหนาเลื่อนไปโยกหัวคนตัวเล็กที่เอาหลังพิงกับโซฟาอยู่ แจ็คโน้มตัวไปกระซิบกับจินยองที่นั่งข้างๆ ทั้งสองก็ผละออกจากกันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

"พี่มาร์ค ทำไมเจบีมีรอยฟันเต็มไปหมด" แจ็คสันแกล้งถามอย่างซื่อๆ

มาร์คยิ้มจนตาหยี..

"เรากัดเองแหละ.." มาร์คตอบอย่างอารมณ์ดี

  จินยองและแจ็คสันรู้จักนิสัยมาร์คดี นิสัยที่ไม่อ้อมค้อมตอบตรง ไม่ว่าเรื่องไหนๆ แล้วมันก็เข้าแผนพวกเขา

แผนหยอกแมวไง...

"พี่มาร์ค~" จินยองเรียกพร้อมทำหน้าตาอ้อนๆ
"หืม?"
"ผมก็อยากมีรอยแบบนั้นบ้าง คิดแล้วมากร๊าวใจน่าดู" จินยองแกล้งหยอก
"คืนนี้ก็มานอนกับเราสิจูจู~" มาร์คแกล้งหยอกตามนิสัยพร้อมยื่นมือเข้าไปหาจินยองทั้งสองข้างแบบให้กอด
  จินยองกำลังจะได้กอดคนตัวเล็กอยู่แล้วเชียวติดที่ว่าคนตัวสูงที่นั่งฟังอยู่ ยกคนตัวเล็กให้มานั่งข้างๆตัวเองบนโซฟาซะก่อน

ยกจนตัวปลิวเลยล่ะ..
"มึงอย่ามาอยากได้รอยฟันเลยจินยอง รอยตีนกูนี่มันกร๊าวใจกว่าเยอะ ลองดูมั้ย?" เจบีทำท่าจะยื่นเท้าไปหาจินยอง
  คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักอย่างพอใจ แจ็คสันก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากที่มันเข้าแผน .. เจบีนี่มันขี้หึงว่ะ.. ไม่ค่อยเห็นมันมีแฟน ไอ้ที่เคยคุยๆก็ไม่เคยหวงขนาดนี้

"แหมมมม รักดอกจึงหยอกเล่น! รักพี่มาร์คนะครับ!ไม่ใช่มึง!!" จินยองแลบลิ้นปลิ้นตา
"สงสัยอยากโดนสักหมัดให้กร๊าวใจ ฮ่าๆๆๆ" แจ็คสันผลักหัวจินยอง
"มึงมันร้ายยย กูกำลังแย่งก้างจากหมา แมวก็เสือกย่องมาขโมย!! อดทั้งหมาทั้งคนเลยเว่ยยยย" จินยองแสร้งโวยวายก่อนจะยกแก้วโกโก้มาจิบ
"โกโก้อร่อยเหมือนเดิมนะครับพี่มาร์ค" จินยองเอ่ยชม

เจบีหันมามองมาร์ค..

คนตัวเล็กหันหน้าไปหาแฟนตัวเอง..

"แจ็คสันกับจินยองมาบ่อยน่ะ" มาร์คตอบอย่างรู้คำถามบนสีหน้าของเจบี
"มาทำไม?" ร่างสูงเอ่ยถาม
"ไอ้เวรรรร นี่ที่กูเคยบอกไปมึงเคยจำมั้ยยยย" แจ็คสันโวยวาย


เจบีทำหน้างงๆ

"ที่กบดานมุ้งมิ้งของพวกกูไง เคยชวนก็บอกไร้สาระ ไอ้บ้าาาา"
"ออ...ที่บอกมากินของอร่อยน่ะนะ.."เจบีย้อนถาม
"นั่นมันแค่ของกิน..โถ่ววว พี่มาร์คอย่าไปฟังมันนน" จินยองแก้ตัว
"คิกๆ " มาร์คกลั้นหัวเราะ..

สดใส..

ทั้งสามคนคิด..

"กินอะไรมาหรือยัง?" มาร์คถาม

คำถามที่ทั้งสองรอฟัง..

พี่มาร์คทำอาหารอร่อย!!

"ยังครับ!!" ทั้งสองตอบพร้อมกัน

"งั้นนั่งรอไปก่อนนะ กินอะไรเสร็จแล้วค่อยติวนะแจ็คสัน เกมส์อยู่ที่เดิม มีเกมส์ใหม่วางอยู่หลังตู้ เรายังไม่เอามาเข้าชั้น เล่นรอกันเลย" มาร์คบอก ทั้งสองพยักหน้ายิ้มรับ
"ไม่สบายอยู่นี่.." เจบีดึงมือคนตัวเล็กที่กำลังลุกไปทำอาหาร
"อือออ ไม่เป็นอะไร..ดีขึ้นแล้ว"
"ช่วยมั้ย?"
"ไม่ต้อง..อยู่กับเพื่อนไป..ไอ้อ้วน."
"กร๊ากกกกกก" แจ็คสันกับจินยองหัวเราะกับประโยคหลังของมาร์ค
"ฮ่าๆๆๆๆ"
"หยุดขำเลยพวกมึง" เจบีบอก
  มาร์คยิ้มๆก่อนจะเดินหายเข้าครัวไป ปล่อยให้ตัวยุ่งสองคนคาดคั้นหาคำตอบกับเจบี

"ตอบบบบบบ"
"เจบี!! กูมองมาสองปีกว่า! ไอ้ห่านนน"
"มึงมีคำตอบที่ต้องตอบ!!"
"ทำไมมันรวดเร็ว มึงดักฉุดพี่รหัสกูหรอไอ้แมววว"

เจบีดันหัวเพื่อนทั้งสองออก..

"จะเล่นมั้ยเกมส์?" เสียงเรียบๆของเจบีพูดแทนคำตอบ
"อย่าเปลี่ยนเรื่อง!!"


  มันเป็นภาพที่เจบีทำสีหน้าหน่ายๆโดยมีเพื่อนทั้งสองรุมทึ้งรุมถาม เขาไม่อยากตอบ ขี้เกียจพูด เมื่อย รำคาญ ง่ายๆ.. จะให้พูดอะไรวะ..
  แต่เจบีก็ถูกทึ้งอยู่ไม่นาน เสียงสวรรค์ก็เรียกหา ทำให้เพื่อนทั้งหยุดทึ้งอย่างไม่เต็มใจ แค่เสียงเรียกก็เป็นอันว่า หยุดการคาดคั้นไว้เท่านี้นะพวกมึง..หึหึ


"แจบอม!! แจบอม!! แจบอม!!" เสียงนุ่มๆตะโกนมาจากในครัว

  ร่างสูงรีบตรงปรี่เข้าไปหาทันทีไม่รีรอ ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่กับคำถามที่ไม่ได้คำตอบแล้วรื้อเครื่องเกมส์กดราคาแพงมาต่อเข้ากับทีวีแทน
  เจบีเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กที่นั่งแกว่งขาอยู่บนเคาท์เตอร์ มีหม้อที่กำลังต้มอะไรสักอย่างอยู่

"แจบอม แจบอม"

  เจบีแทรกกายเข้าหว่างขาคนตัวเล็กที่ก้มหน้าเรียกเขาไม่หยุด มือก็ถือโทรศัพท์ มือหนารวบเอวบางให้มาประชิดที่ลำตัวแกร่ง

"ครับ? มาแล้ว"

คนตัวเล็กเงยหน้าแล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ มือบางสองข้างสอดผสานอยู่บนท้ายทอยคนตัวสูง..

"คิดถึง.." เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาเบาๆ
"ห๊ะ?" เจบีทำหน้างง
"คิดถึง คิดถึงแจบอม" มาร์คยิ้มเล็ก

  ใบหน้าคมเลื่อนเข้าไปหาใบหน้าหวาน แล้วใช้จมูกถูกกับปลายจมูกคนตัวเล็กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว

"ทำไมขี้อ้อนจังครับ หืม?"

มาร์คทำหน้ายู่

"ตัวร้อนนะเรา.. ไหวมั้ย?" เจบีเอาหลังมืออังที่หน้าผากคนตัวเล็ก
"ไม่ได้ขนาดนั้นเหอะแจบอม.."
"แผ่นเจลลดไข้อยู่ไหน"
"ไม่เอา"
"อยู่ไหนครับที่รัก?"
"..ในตู้ตรงนั้น.."

ดื้อได้ไม่นาน สุดท้ายมาร์คก็แพ้ลูกอ้อนคนชิค...

  เจบีผละออกมาจากมาร์คแล้วหาแผ่นเจลตรงที่ที่มาร์คบอก ก่อนจะกลับมาประชิดร่างบางของคนตัวเล็กอีกครั้งพร้อมแผ่นเจลที่เอามาแปะหน้าผากมน มอหนาไล้แผ่นเจลลดไข้ให้ติดกับหน้าผากคนตรงหน้า ก่อนจะเป่าลมเบาๆ

"หายไวๆนะ.."

มาร์คยิ้มจนตาหยี..

"แจบอม.."
"ครับ?"
"จูบหน่อยสิ"
"ห๊ะ?"

  ไม่ทันได้หายงง มือบางก็โน้มคอเขาลงไปหา ริมฝีปากเขาทั้งสองชิดติดกัน มาร์คค่อยๆจูบเบาๆไม่รุณแรงบดเคล้าหยอกอยู่ที่ริมฝีปากเจบีแบบไปรุกล้ำ มือหนาเชยใต้คางของคนตัวเล็กขึ้นให้ใบหน้ารับองศาได้พอเหมาะ
  ลิ้นร้อนสอดแทรกตามรอยแยกของริมฝีปากหยักได้รูปของมาร์ค ค่อยๆเข้าไปละเมียดละไมอย่างดูดดื่ม ลิ้นเล็กตอบรับเรียวลิ้นร้อนที่สอดแทรกเข้ามาหยอกล้อกันภายในอย่างนุ่มนวลไม่รุณแรง
  มือบางประครองใบหน้าคม ก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ ฟันขาวขบลงที่ริมฝีปากล่างของร่างสูงเบาๆแล้วค่อยปล่อย..
  มือหนากลับไปสอดใต้วงแขนของมาร์คแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่น มือบางกอดตอบ ทั้งคู่ได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน

  เจบีสูดดมกลิ่นหอมที่หัวกลมของคนตัวเล็กในอ้อมกอด.. ทำไมไม่เจอให้เร็วกว่านี้..ปล่อยให้คนอื่นตามจีบอยู่ตั้งนานได้ไง..ไปกิ๊กกั๊กกับใครไว้บ้าง..
  ในสมองของเจบีเริ่มตีรวน..ปกติเขาก็ไม่ได้เป็นคนคิดเล็กคิดน้อย แฟนเขาก็เคยมี มาเรียนนี่ได้สามปีต้องมีบ้างล่ะ แต่ส่วนใหญ่ก็เลิกกันไปเพราะเขาก็ไม่ได้จริงจังอะไร นิสัยก็คล้ายๆเพื่อนของเขา เพียงแต่เขาเลือก แค่มีคุยๆ หรือไม่ก็มาช่วยทำให้หายอยาก ตามประสาผู้ชายเท่านั้นแหละ..แต่ทำไมกับคนตรงหน้า..เขาอยากจะอยู่ด้วยไปนานๆนะ

"ไปหาเพื่อนได้แล้ว .. ใกล้เสร็จเดี๋ยวเรียกใหม่"
"เอิน.."
"หืม?" มาร์คเอียงคอสงสัย
"รักจริงๆนะ.."

มาร์คยิ้มกว้าง

"อื้ออ ไปได้แล้ว"

เจบีก้มลงไปหอมแก้มใส

"ครับไปนะ"
"อื้อออ"

เจบีบีบจมูกโด่งของมาร์คอย่างหมันเขี้ยวแล้วเดินออกไปหาเพื่อนตัวเอง

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 12

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 31/03/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

  ร่างสูงเดินกลับมายังฝั่งห้องนั่งเล่น ที่ตอนนี้เพื่อนของเขาทั้งสองคนกำลังนอนกลิ้งเกลือกอยู่หน้าโซฟา.. ร่างสูงเดินมานั่งบนพื้นรวมกับเพื่อนของเขาโดยเอาหลังพิงโซฟาแล้วนั่งเงียบๆ
  แผ่นเกมส์ตัวใหม่ถูกใส่ลงเครื่องเล่นโดยฝีมือของแจ็คสันผู้ชำนาญ(ความจริงคือมาบ่อยจนชิน) และมีจินยองคอยรอเล่นอยู่
  เจบีดูเพื่อทั้งสองเล่นเกมส์อย่างเพลิดเพลิน เลยนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย.. ทุกคนโตแล้วยังมีมุมเด็กๆที่ไม่ค่อยเห็นอยู่ และไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนของเขาจะเอามาปลดปล่อยที่นี่.. เขาก็เป็นอย่างนั้นแหละ.. มุมที่คนอื่นไม่ค่อยได้เห็น..

"เจบีมึงจะเล่นมั้ย?" แจ็คสันหันมาถาม
เจบีส่ายหัวแทนคำตอบ แจ็คสันจึงกลับไปสนใจหน้าทีวีต่อ
  มาร์คเดินมาพร้อมกลิ่นอาหารหอมโชยมา จนทำให้ทั้งสามละทิ้งหน้าจอทีวี แจ็คสันรีบตรงปรี่มารับถาดอาหารทันที... เรื่องกินขอให้ไว้ใจ..

"อ๋าาาา จินยอง!! ซุปเนื้อ กับกิมจิผัดเต้าหู้!! วิ่งไปตักข้าวในครัวเลยมึงงง" แจ็คสันตะโกนสั่ง.. มาร์คยิ้มน้อยๆแล้วยื่นถาดให้แจ็คสัน

จินยองรีบลุกแล้วเดินเข้าไปในครัวอย่างไว ก่อนที่แจ็คสันจะเอาอาหารมาวางไว้ยังบนโต๊ะเตี้ยหน้าทีวี

"จะนั่งกินตรงนี้หรอ?" มาร์คถาม
"ตรงนี้แหละครับง่ายดี"
"อองั้นตามใจ--- จินยองอ่า!! ในหม้อเล็กมีซุปกิมจิ ตักมาสองถ้วย!!" มาร์คตอบแจ็คสันก่อนจะตะโกนสั่งจินยองที่อยู่ในครัว
  ทุกคนนั่งกินอาหารแบบสบายๆอยู่ตรงกลางของห้อง เมื่อกินเสร็จแจ็คสันจึงเก็บไปล้าง โดยมีจินยองเดินตามไปช่วย ส่วนมาร์คเตรียมหนังสือเพื่อที่จะติวให้แจ็คสัน
  ร่างสูงดึงร่างเล็กที่นั่งจัดหนังสืออยู่บนโต๊ะเตี้ยเข้าไปกอดจากทางด้านหลัง พร้อมก้มหน้าลงไปหอมลำคอขาว คนตัวเล็กหันมายิ้มให้หน่อยๆแต่ไม่ได้สนใจ มือเรียวยังคงนั่งไล่ชื่อหนังสืออยู่

"ขยันจัง.."
"ก็ปกติ..เราติวให้แจ็คสันตั้งแต่ปีหนึ่ง.." มาร์คตอบพร้อมไหวไหล่เบาๆ
"ไม่เห็นมันชวนเรามาหาเอินมั่ง"
"ไม่ใช่ชวนแล้วไม่มาเองหรอ?"

เจบียิ้มที่คนตัวเล็กรู้ทัน

"ตอนนั้นเราไม่รู้จักเอินนี่.."
"หรอ..แต่เรารู้จักแจบอมนะ"
"หืม?"
"หึ..."

ร่างสูงกระชับอ้อมแขน พร้อมกดจมูกไปที่สันกรามคนตัวเล็กแบบแนบแน่น

"หอมอ่ะ"
"ก็เพิ่งอาบน้ำนี่.." มาร์คยังคงนั่งไล่ดูหนังสือ
"ตอนไหนก็หอมแหละเอิน" ร่างสูงยังคงชวนคุย แล้วกดจมูกไปทั่วสันกรามและลำคอ
"สนใจเราหน่อยเอิน.."
"เตรียมหนังสืออยู่ไม่เห็นหรอ?"
"เห็น..แต่อยากให้สนใจไง" ร่างสูงแกล้งงอแง
"อย่าวอแวน่าแจบอม.." มาร์คทำเสียงรำคาญ
  เจบีจึงปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ แล้วลุกไปนั่งนิ่งๆบนโซฟา ไม่นานเพื่อนทั้งสองเขาก็ล้างจานเสร็จ มาร์คชวนแจ็คสันออกไปติวที่โต๊ะตรงระเบียง ปล่อยให้เจบีและจินยองเล่นเกมส์รอ

เจบีเล่นเกมส์อย่างหงุดหงิด

งอนเอง ต้องหายเองสินะ...ก็เขาไม่ง้อหนิ...

เจบีได้แต่ถอนหายใจเงียบๆแล้วเหล่ตาไปยังกระจกใสนอกระเบียงตลอด.. มาร์คยังคงตั้งใจดูจากใบหน้าจริงจังอย่างนั้นโดยไม่สนใจหันมามองเขาสักนิด...

เฮ้อออ..

"ลองทำโจทย์ข้อนี้ดูนะกากา"
"แปลตรงนี้แล้วเอาไปแต่งรูปประโยคใหม่ใช่มั้ยครับ"
"นั่นแหละ ผ่านไม่ผ่านอยู่ที่เราใช้ภาษาในการเขียน"
"ครับๆ ผมจะลองดู"
"ให้เวลาครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวเรามาตรวจ ไปเอาอะไรมาให้กินก่อน"
"ขอบคุณครับพี่มาร์ค"
  ร่างบางเปิดประตูกระจกแล้วเดินเข้ามาภายในห้อง ตอนนี้ทั้งห้องมีเพียงเสียงดนตรีเปิดคลอเบาๆ กับเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของทั้งสองร่าง มาร์คเดินไปยังโซฟา มองดูเจบีที่นอนราบไปกับโซฟา และจินยองที่นอนบนพื้นพรมขนสัตว์ข้างล่าง ใบหน้าสวยยิ้มเล็กๆ ก่อนจะเดินเข้าครัวไปหยิบขนมและเครื่องดื่มออกไปให้แจ็คสัน

"หลับกันหมดแล้วแหละ" มาร์คพูดแบบยิ้มๆ
"แล้วพี่มาร์คอ่ะเหนื่อยมั้ย..เห็นว่าเป็นไข้นี่.." แจ็คสันถามพร้อมมองแผ่นเจลที่อยู่บนหน้าผากมาร์ค
"ไม่หรอก..สบายๆ แค่ไข้นิดหน่อย"
"เดินแปลกๆด้วยนะพี่.." แจ็คสันแกล้งแซว
"ตกตึกไปตอนนี้เราบอกเขาว่าเป็นอุบัติเหตุได้นะแจ็คสัน.." มาร์คพูดแบบยิ้มๆ

ยิ้มเย็นๆ..

"โหยยย แค่แซวววว โหดอ่าาา"
"ยังไม่ชิน?"
"คงยาก ฮ่าๆๆๆ"
"ทำไปเลย เหลืออีก 20 นาที.. เดี๋ยวไปหาผ้าให้สองคนนั้นก่อน"
"คร๊าบบบบบ"

  มาร์คเดินไปเปิดตู้ในห้องแต่งตัว ก่อนจะหยิบผ้าผืนบางมาสองผืนและหมอนอีกหนึ่งใบ แล้วเดินมายังกลางห้องที่มีร่างสูงสองคนนอนหลับปุ๋ยอยู่ เขาค่อยยกหัวของจินยองขึ้นเบาๆแล้วสอดหมอนเข้าไปใต้หัวจากนั้นก็ห่มผ้าให้ จินยองขยับตัวเล็กน้อยแล้วกระชับผ้าห่มไว้กับตัว มาร์คมองด้วยความเอ็นดู...

คนติดเที่ยว ที่ช่วงนี้ไปเรียนบ่อย ไม่แปลกที่จะเหนื่อยล่ะน่า..ทั้งเที่ยวทั้งเรียนนี่

  มือบางเกลี่ยผมที่ปรกหน้าจินยองออก แล้วลุกขึ้นไปนั่งโซฟาที่มีเจบีนอนอยู่ เขาค่อยๆห่มผ้าให้ร่างสูง มือบางเกลี่ยใบหน้าคม นิ้วมือไล้ไปยังสันจมูก และเปลือกตา ใบหน้าหวานค่อยๆก้มลงไปหาใบหน้าคมแบบช้าๆ ชิดใกล้เพียงกระดาษคั่นกลาง ปลายจมูกพ่นลมหายใจร้อนลงหน้าผาก ลากผ่านสันจมูก แล้วมาหยุดลงที่ปาก.. หยุดไว้อย่างนั้น แล้วค่อยๆถอยออกมาโดยไม่ได้สัมผัสใดๆ
  มือบางไล้พวงแก้มกลมอีกครั้ง สำรวจใบหน้าอย่างชิดใกล้..นอกจากเขาจะชอบที่เจบียิ้มแล้ว ยังชอบตอนเจบีหลับอีกต่างหาก..  อยากตื่นมาเจอทุกวัน..
  ร่างบางค่อยๆลุกขึ้น ก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียงเพื่อไปหาแจ็คสันที่กำลังนั่งทำโจทย์คำถามที่เขาตั้งขึ้นมา..
  ดวงตาเรียวค่อยๆเปิดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูกระจก... รอยยิ้มเกิดขึ้นที่มุมปากนั่นแบบช้าๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะมุดหน้าลงกับผ้าห่มจนใบหน้าพ้นผิวผ้าห่มเพียงครึ่ง หัวใจที่เต้นระส่ำไม่ยอมหยุด ทำให้เขาหน้าแดง ไม่เคยมีใครทำเขาหัวใจเต้นแรงขนาดนี้ คนก่อนๆที่เคยคบที่เคยคุย ไม่ว่าคนไหนก็ไม่เคยทำได้.. มาร์คทำเขาหัวใจเต้นผิดปกติตั้งแต่แรกเจอ!!

ถ้ามาร์คหอมหรือจูบเขาเมื้อกี้...

เขาคงได้ปล้ำคนแบบไม่อายเพื่อนแน่ๆ

  มาร์คและแจ็คสันเก็บของเข้ามาในห้องเมื่อเวลาผ่านมาเกือบสามชั่วโมงที่ทั้งคู่นั่งติวอยู่ข้างนอก มาร์คเดินเอาของเข้าไปเก็บในชั้นวางหนังสือ ส่วนแจ็คสันเดินมายังส่วนกลางของห้องที่เพื่อนๆนอนอยู่
  เจบีและจินยองที่ได้ยินเสียงกุกกักๆก็งัวเงียตื่นขึ้นมา โดยมีจินยองที่ทำหน้างงๆกับหมอนและผ้าห่มก่นจะริกระรี้ดีใจ...

"โอ้ยยย พี่มาร์คคนดีของบ่าว~" พูดพร้อมเอาหน้าไปฟัดกับหมอน
"ยังไม่ชินอีกหรอ?" แจ็คสันถามแบบยิ้มๆ
"โอ้ยยย ชอบบบ กูแม่งจะมาเผลอหลับทุกวันเลย"
"มึงดูหน้าเพื่อนมึงด้วยครับจินยอง" แจ็คสันพยักเพยิดหน้าให้จินยองหันไปดูเจบีทีทำตาขวางอยู่
"โถ่วววมึง เดี๋ยวมึงก็เบื่อมั้ย? มึงเคยคบใครเกินเดือนนึงหรอเจบี?" จินยองพูดตามความเป็นจริง

เจบีไม่ตอบ...

"เดี๋ยวก็พาเบื่อขี้หน้ากันทั้งคู่ ฮ่าๆ" แจ็คสันหัวเราะ
"ถึงมึงจะไม่ได้เอาไปเรื่อย แต่มึงก็คบใครไม่ได้นาน.. มึงชอบสันโดษ กร๊ากกก" จินยองซ้ำ

  ไม่นานมาร์คก็เดินเข้ามาหาทั้งสามคน โดยทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆกับเจบี ร่างสูงคว้าเอาบางเข้าไปกอดอย่างลืมไปเลยว่างอนอยู่

"หิวกันมั้ย?" เสียงนุ่มถามเรียบๆ
"เดี๋ยวพวกผมก็กลับแล้วครับ จินยองมีติวให้ยองแจ" แจ็คสันบอก
"ออ..เห็นยองแจพูดให้ฟังอยู่" มาร์คพยักหน้ารับ
"เอิน.."
"หืม?"
"เราจะให้จินยองไปส่งที่คอนโด เราจะไปทำธุระ เดี๋ยวค่ำๆเข้ามานอนด้วย" เจบีบอกพร้อมโยกหัวมาร์คเบาๆ
"อื้ม..ก็แล้วแต่สิ" มาร์คยิ้มน้อยๆ
"เปลี่ยนเสื้อได้มั้ย?"
"แล้วแต่สิ"
"พูดคำอื่นเป็นมั้ย?"
"จะให้พูดอะไรล่ะ"
  เจบีมองหน้าคนตัวเล็กที่ทำหน้าเฉยๆ ก่อนจะบีบจมูกโด่งนั่นเบาๆ จินยองและแจ็คสันส่ายหัวกับการกระทำของทั้งสอง

"จินยองไปหยิบขนมกับของที่วางอยู่หลังเคาท์เตอร์ในถุงกระดาษเอาไปให้ยองแจหน่อยสิ"
"โอเคครับ" จินยองรับคำ แล้วเดินไปหยิบของ

  เจบีเดินเข้าหายเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนแจ็คสันและมาร์คนั่งรออยู่ที่กลางห้อง เมื่อจินยองเดินกลับมาพร้อมถุงขนมเต็มมือและถุงกระดาษที่มีของที่มาร์คซื้อไว้ให้น้องตัวเอง

"เดี๋ยวนั่งดูทีวีรอนะ เราไปดูแจบอมก่อน"
"คร๊าบบบบ"
"อ้อ.. ขนมนั่นน่ะกินได้เลยนะ" มาร์คชี้ไปยังกองขนมที่จินยองถือมา
"โอเคครับ!!" ทั้งสองรับคำก่อนที่มาร์คจะเดินเลี่ยงออกไป

  ร่างบางเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัว ก่อนจะปิดประตูและล็อคกลอนเบาๆ เจบีที่ยืนส่องกระจกอยู่มองมาร์คผ่านกระจกเล็กน้อย
  คนตัวเล็กเดินเข้าไปสวมกอดเจบีที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อนอกจากกางเกงยีนส์สีซีด..ใบหน้าเนียนแนบอยู่แผ่นหลังแกร่งเปลือยเปล่า

"หืม?" เจบีเอียงหน้าหันมาเล็กน้อย
"ก่อนหน้านี้..."
"ครับ?"
"งอนใช่มั้ย?"
"ไม่รู้สิ" เจบีแกล้งเฉไฉ
"ง้อนะ "
"ฮะ?"
"ง้อ. ..."

  ร่างสูงหันหน้าเข้าหาคนตัวเล็กก่อนมองใบหน้าหวานที่จ้องเขาตาแป๋ว.... ทำไมทำตัวน่ารัก.  ...

"ง้อ?"
"อื้อออ ง้อ"

  เจบีบีบจมูกโด่งของคนตัวเล็กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว... แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดรั้งเอวบางเข้าหาร่าง ใบหน้าคมฝังไว้ที่ไหล่บาง แขนเล็กสวมกอดตอบ

  ทั้งสองกอดกันแนบแน่นจนรับรู้เสียงของหัวใจซึ่งกันและกัน ที่ตอนนี้มันเต้นรุณแรงทั้งสองดวง... อบอุ่น.. นั่นคือความรู้สึกที่ทั้งสองได้รับจากอ้อมกอดนี้..

"ใจเต้นแรงเนาะ" คนตัวเล็กผละออกเบาๆ
"สงสัยห้องมันแคบ" เจบีเกาหัวแก้เขิน

มากกกว่ากอดก็ทำแล้ว..ทำไมยังเขินวะ...

"นั่นดิ...แต่งตัวเร็วเพื่อนรออยู่นะ.."
"อื้มมม นั่งรอดิ" เจบีพยักเพยิดไปยังเคาท์เตอร์ที่วางพวกเครื่องประทินผิว
"อือ"

  เจบีหยิบเสื้อยืดสีดำมาสวมก่อนจะเดินไปแทรกกลางที่หว่างขาคนตัวเล็กและสวมกอดอีกครั้ง...

"ไม่อยากกลับเลย.."
"เหอะ..แค่นี้เอง"
"รู้สึกโหวงๆเหมือนจะไปไกลๆ"
"กี่ขวบละ?"
"โรแมนติกเป็นมั้ย?"
"ฮะ?"

Rrr Rrr Rrr

  เสียงโทรศัพท์ของเจบีดังขึ้น มือบางหยิบขึ้นมาดูหน้าจอ ก่อนจะส่งให้เจ้าของเครื่อง

'V'

"ไง.." เจบีกดรับและกรอกเสียงลงไป
  มือหนากดหัวคนตัวเล็กให้จมอกแล้วลูบหัวทุยเบาๆ.. แก้มใสแนบอยู่ที่อกแกร่ง มือบางกอดเอวคนตัวสูงแน่น..
"หืม?.. อ่าาา พี่ลืม.. เมื่อคืนอยู่กับพี่มาร์คครับ"
  คนตัวเล็กดันอกแกร่งออกเบาๆ เจบีก้มหัวมามอง.. มือบางไล้เล่นอยู่ที่หน้าอกแกร่งก่อนจะสอดไว้ที่ท้ายทอยคนตัวสูง ริมฝีปากหยักได้รูป จูบลงที่ต้นคอ .. ก่อนจะแยกเขี้ยวแล้วฝังฟันขาวเข้ากับลำคอแกร่ง..
  เสียงครางเบาๆในลำคออย่างพอใจของร่างสูง พร้อมมือข้างที่ว่างที่กระชับอ้อมกอดให้ร่างทั้งสองแนบชิด จมูกคมสูดกลิ่นหอมที่หลังใบหูคนตัวเล็ก
"อืม.. เดี๋ยวไป.. แต่งตัวอยู่"
"วันนี้พี่กลับมานอนกับพี่มาร์คครับ.."
"อ่าา..แล้วเจอกัน"

  เจบีกดวางสายแล้วโยนโทรศัพท์อย่างไม่ใยดี ก่อนจะก้มมาขบใบหูคนตัวเล็กเบาๆที่กำลังฝังเขี้ยวคมลงที่ลำคอเขา

ร่างเล็กผละออก

"อื้อออ ออกทำไมเอิน?" เจบีทำเสียงหงุดหงิด
"เพื่อนแจบอมอยากรู้น่ะ. "
"ฮะ?"

  เจบีไม่ทันหายสงสัย คนตัวเล็กก็กระโดดจากเคาท์เตอร์แล้วจูงมือเขามาที่ประตู.. เสียงขลุกขลักๆดังมาจากภายนอก ใบหน้าสวยหันมายิ้มแล้วดึงเจบีมายืนหลบข้างๆตัวเอง
  มือบางค่อยๆปลดล็อคประตูเบาๆ เจบีทำท่าจะเอ่ยถาม.. แต่คนตัวเล็กใช้นิ้วชี้แตะริมฝีปากร่างสูงเบาๆ แล้วส่งเสียงชู่ว...

มือบางกระชากประตูออก

ผลั่ก! โครม!

"โอ้ยยยยยยย"

  สองร่างที่พิงประตูข้างนอกเมื่อสักครู่ กลิ้งลงกับพื้นเสียงดัง ก่อนจะนอนกองกันอยู่ข้างล่าง...

"สัส.." เจบีสบถพร้อมเอามือตบหน้าผากตัวเอง...

มารขวางความสุข...

"กะ กูแค่จะมาถามว่า เสร็จหรือยัง แหะๆ" จินยองบอกแล้วค่อยๆลุกขึ้น

เจบีส่ายหัวเบาๆกับคำแก้ตัวของจินยอง

"คือจินยองมันจะไปหาน้องยองแจแล้วน่ะครับพี่มาร์ค" แจ็คสันยิ้มหวาน..
"หรอ?" มาร์คถาม
"ครับ!!!" ทั้งสองตอบพร้อมกัน
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ..." มาร์คยิ้ม

มาร์คหันหน้าไปหาเจบี

"จะกลับมากินข้าวเย็นด้วยมั้ย?"
"กินดิ"
"จะกินอะไร"

เจบีทำท่าคิด..

"ไก่..ไก่ตุ๋นโสม.."
"อือ..เดี๋ยวทำรอ"
"ค่ำๆนะ..กินยาแล้วนอนพักด้วยรู้มั้ย?"
"อืออออ"
  เจบีโยกหัวคนตัวเล็กของจะหยิบกระเป๋าสตางค์คีย์การ์ดที่มาร์คให้ไว้และโทรศัพท์ของตัวเอง

"จะรอนะ"
"ครับ..จะรีบมานะ"
"ขับรถกันดีๆนะทั้งสามคนแหละ" มาร์คโบกมือให้ทั้งสามคนหลังเดินมาส่งหน้าประตูห้อง
"คร๊าบบบบบ" ทั้งสองคนโบกมือรัวๆ โดยมีเจบีที่ยิ้มให้

มาร์คยิ้มตอบ...

นอนก่อนสักพักแล้วกัน..

  มาร์คที่ร่างกายเพลียๆจากเมื่อคืน ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ลงไปซื้อของมาทำอาหาร ก่อนจะกินยาลดไข้และแก้อักเสบ แล้วนอนรอเวลา..

เขาไม่เคยชอบการรอคอย... แต่ถ้าเป็นเจบี.. เขาชอบที่จะรอ..

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 13

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 07/04/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป


"มึงไปส่งกูที่หน้า ม. นะจินยอง" เจบีเอ่ยขณะทั้งสามกำลังขึ้นรถ

"มึงไปทำห่านไรหน้า ม. วันนี้วันเสาร์ ขยันอ่อ?" จินยองถามพร้อมรัดสายเอลฟ์

"นั่นดิไปทำเชี่ยไร" แจ็คสันยื่นหน้ามาจากเบาะหลัง

"ไปหาวี" เจบีตอบเรียบๆ

"แหมๆๆ พ่อรูปหล่อ!! ห่างจากอีกคนไปหาอีกคนเลยนะมึง" แจ็คสันแขวะ

"ระวังเจอหมัดโน้ยๆของพี่เอินเอินนะครับ.." จินยองแซวพร้อมหมุนพวงมาลัย

"..แค่น้อง.."

"หราาาา!!" ทั้งสองผสานเสียง

"เออ ก็รุ่นน้องไง"

"ให้ความหวังไปทั่วนะมึงอ่ะ.." จินยองส่ายหัวเบาๆ

"กับพี่มาร์คนี่จะเอาครั้งเดียวแล้วเบื่อเหมือนแฟนคนอื่นที่ผ่านมาของมึงมั้ย....พี่รหัสสุดที่รักกูนะนั่น.." แจ็คสันทำหน้าแบบคอขาดบาดตาย..

"ไม่รู้สิ..."

"ไอ้เหี้ยบี!!!" แจ็คสันตบหัวเจบี..

"สัส..ตบหาป๊ามึงหรอแจ็คสัน"

"วอนแล้วมึง วอนแล้วววว วอนให้กูซวยไปด้วยแล้ว" แจ็คสันทำหน้าเหมือนโลกจะแตก...

แม่ง แอบไปกินกันตอนไหนวะ..ซวยแล้วกู ซวยแล้ววว ...แจ็คสันได้แต่บ่นในใจ

"...แล้ววีล่ะ? มึงจะเอา?" จินยองถามด้วยเสียงเรียบๆ

"บอกว่าน้องไง เซ้าซี้กูจริงๆ" เจบีหยิบหูฟังมาใส่หู

จินยองเอื้อมมือมาดึงออก..

"กูจีบน้องพี่มาร์คอยู่ไอ้เวร!!!"

"เกี่ยวไรกับกูครับ?"

"มึงโง่หรอเจบี?" จินยองเริ่มชักสีหน้า..

แจ็คสันได้แต่ลุ้น..

พวกมึงจะต่อยกันตอนไหนก็ได้..แต่พวกมึงจะต่อยตอนคนนึงกำลังขับรถอยู่บนถนนใหญ่ไม่ได้!! กูยังไม่มีเมีย!!!

"แล้วกูบอกพวกมึงหรอ? ว่ากูจะเลิกกับพี่มาร์ค...หืม?" เจบีถามกลับแบบรำคาญ

ทั้งสองเงียบ จินยองสบตากับแจ็คสันตรงกระจกหลัง..

"พวกมึงคิดว่าที่ผ่านมาทำไมกูถึงเอาครั้งเดียวแล้วเบื่อ..แล้วก็เลิกง่ายๆ?"

"กูไม่ได้รักใครง่ายๆ พวกมึงก็รู้.."

"แต่มึงก็คบคนพวกนั้น.." แจ็คสันบอก

"และไม่ถึงเดือน" จินยองเสริม

"กูก็ชอบเขานะ เลยลองคบๆดู แต่พอคบจริงๆมันก็ไม่ใช่ไง ไหนจะเรื่องเซ็กส์.. พวกมึงก็รู้ดี อะไรที่มันไม่ลงตัวกัน.. มันก็น่าเบื่อ.." เจบีพูดแบบสบายๆ

แต่เพื่อนสองคนเครียด...

  อะไรของมึง..  ไม่เอาไปทั่วนอกจากคนที่เรียกว่าแฟน.. ไม่เคยคบเกินหนึ่งเดือน.. ไม่เคยมีเซ็กส์ครั้งที่สองกับแฟน...

ไม่เคยเรียกใครว่าเมีย...

เดี๋ยวๆๆๆๆ

"เห้ยยยย!! มึงงง ติดใจเซ็กส์พี่มาร์ค!!!" จินยองตะโกน

"ร้องหาม๊ามึงหรอจินยอง!!" แจ็คสันด่า

"ไอ้เหี้ยแจ็คไอ้สัสกูขับรถอยู่มั้ย?"

"แล้วไง ตะโกนทำไม?"

"ไอ้เจบีไม่เรียกใครว่าเมีย.."

"แล้ว???" แจ็คสันทำหน้างง

"มันบอกพวกเราว่าห้องเมียมัน..ลืมอ่อ?"

"เห้ยยยยย ไอ้เจบี มึงมาโซคิสจริงๆหรอ กูนึกว่ามึงพูดเล่น.." แจ็คสันทำตาที่โตอยู่แล้วให้โตเข้าไปอีก..

"ไม่ใช่แค่เรื่องนั้น...ชอบ..ยิ้ม.." เจบีเสริมเบาๆแล้วยิ้มที่มุมปาก

"พี่มาร์คแม่งก็ยิ้มตลอด.. บางทีแม่งยิ้มแบบกูกลัว.." แจ็คสันบอก

"พี่เขาชอบคีฟลุคให้สดใส.. แต่เอาจริงๆแม่งซาดิสถ์ เย็นชา เหวี่ยง" จินยองเสริม

"ขี้อ้อน..น่ารัก" เจบีต่อ

"อ้อน? อ้อนเนี่ยนะ? มึงละเมอละไอ้บี" แจ็คสันแซว

"สงสัยมั้ง.." เจบีตอบยิ้มๆ

  จินยองชวนเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเจบีทำท่าจะหลีกเลี่ยงการสนทนา เจบีเป็นคนไม่นอนกับใครไปทั่วอย่างเขากับแจ็คสันไม่ชอบสัมพันธ์ข้ามคืน..แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่เอาเลย.. นั่นแหละ เพื่อนกันย่อมมีนิสัยคล้ายๆกัน เพียงแต่เจบีจะเลือกคุยถ้าคิดว่าชอบก็ลองคบ ลงเอยด้วยเรื่องบนเตียง แต่ไม่ถึงเดือนก็เลิก มันคือสาเหตุที่เพื่อนทั้งสองหาไม่ได้ เพราะเจบีเข้าใจยาก. พอๆกับมาร์คที่เดาอารมณ์ไม่ถูก จินยองกำลังลุ้นยิ่งกว่าเสี่ยงชิงโชค...ถ้าสองคนนี้ลงเอยกันจริงๆ มันจะเป็นยังไง

  และถ้าจบไม่สวย เขายังจะได้ติดต่อกับยองแจอีกมั้ย ในเมื่อมาร์คหวงยองแจยิ่งกว่าอะไร แต่ที่เขาแน่ใจอย่างหนึ่ง.. มาร์คชอบเจบีแน่นอน..เอาหัวหมาข้างบ้านเป็นประกัน.. เพราะมาร์คคบแต่ผู้หญิงไม่เคยคบผู้ชายและไม่เคยเอาใครไปนอนที่ห้อง ไม่เหมือนเจบี...  แต่ก็ไม่อยากเชื่อใจทั้งสองอยู่ดีนั่นแหละ..

  คอนโดมาร์คอยู่ไม่ห่างจาก ม. เท่าไหร่ ทำให้ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงง่ายๆ นั่นคือเหตุผลที่มาร์คไม่ชอบใช้รถ ใช้สเก็ตบอร์ดไถมาไม่นานก็ถึง

"ถึงแล้วเจบี.."จินยองจอดรถเลียบข้างฟุตบาท

เจบีลงรถไปพร้อมปิดประตู

  แจ็คสันและจินยองมองออกไปนอกกระจกที่มีรุ่นน้องในทีมบาสของเจบียืนยิ้มอยู่ เจบีที่เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เดินกลับมาเคาะกระจกเบาๆ จินยองจึงเลื่อนกระจกลง...

เจบีพูดประโยคที่ทำให้เขาและแจ็คสันมีคำถามก่อนไปอีก...

"ถึงกูจะรักคนยากนะ...แต่กูคิดว่ากูรักพี่มาร์คของพวกมึงไปตั้งแต่วันที่ไปรอแจ็คสันแล้วล่ะ..." เจบียิ้มมุมปากพร้อมเดาะลิ้นที่กระพุ้งแก้ม ก่อนจะเดินไปหาวีที่ยืนรออยู่

.

"ขอบคุณนะครับพี่เจบี ที่มาช่วยเลือกหนังสือ" เด็กหน้าหวานบอกขอบคุณพร้อมส่งยิ้มสวยมาให้เจบี

"อื้ม..ไม่เป็นไร"

"กินอะไรกันก่อนกลับดีมั้ยครับ"

"ไม่ พี่มีนัดแล้ว"

"แต่ผมหิวนี่.." หน้าหวานแกล้งงอน..

เจบีเหล่ตามองนิดหน่อยก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ

"กินก็กิน..กินอะไรล่ะ?"

วียิ้มกว้างพร้อมจูงมือเจบีให้เดินตาม

"ที่ชั้นสองมีร้านอาหาร..ไก๋ตุ๋นโสมอร่อยมากกกก ไปกินกันเถอะครับ!!"
.
.

"พี่เจบี ผมถ่ายรูปพี่หน่อยสิ"

"ไม่เอาน่าวี.."

"นะ..นะครับ.." วีทำหน้าออดอ้อน

"เออๆ แล้วแต่" เจบีจัดการเอาส้อมจิ้มไก่ตรงหน้า..

อยากกินของที่คนตัวเล็กทำแล้วล่ะ..คิดแล้วก็ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

"ดูสิ พี่เจบี~ น่ารัก" วียื่นโทรศัพท์มาให้เจบีดู

เขามองแวบเดียวแล้วหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ

"รีบๆกินวี พี่มีธุระ"

"คร๊าบ~"

  เจบีรีบกินอาหารตรงหน้า โดยมีวีที่แอบมองเป็นระยะๆ ไม่นานนักอาหารตรงหน้าก็เกือบหมด

"เดี๋ยววีไปส่งพี่นะ"

"ไม่ต้อง"

"น่าาา ทางผ่านอยู่แล้วครับ พี่ไม่ชอบนั่งรถสาธารณะไม่ใช่หรอ"

"นั่งครั้งเดียวไม่ตายหรอก"

"ผมไปส่ง!!"

"ตามใจ.."

  รถของวีเลี้ยวเข้ามายังภายในโรงจอดรถของคอนโดเจบีอย่างนิ่มนวล วีเป็นคนขับรถได้ใจเย็นที่สุดในสามโลกของเจบี ใจเย็นจนเจบีแทบจะอยากกระโดดลงแล้วโบกแท็กซี่ให้รู้แล้วรู้รอดไป

"เอ๊ะ!! นั่นมันรถพี่เจบีนี่" จู่ๆวีก็ตะโกนขึ้นมา

เจบีหันมองตาม

  รถทรงสปอร์ตสีเงินยี่ห้อแพง สภาพถูกทุบกระจกหน้า.. เจบีรีบลงจากรถของวีโดยที่รถยังไม่จอดดีซะด้วยซ้ำ

"Shit!!" เจบีสบถก่อนเดินไปเปิดดูภายในรถ

  ทุกอย่างยังอยู่ดี เพียงแต่กระจกถูกทุบ ดูยังไงๆก็ถูกทุบแบบตั้งใจมากกว่าอุบัติเหตุหรือขโมยทรัพย์สิน วีจอดรถแล้วรีบลงมาหาเจบี

"โอ้โห..." วีกลืนน้ำลาย..

"วีไปเรียก รปภ.ที่หน้าตึกให้ที พี่ขอโทรศัพท์ก่อน" เจบีบอกวี

"ครับๆ"

  วีรับคำ สิ้นร่างบางเจบีรีบกดโทรศัพท์ไปหาคนที่เขากำลังคิดถึงและคิดว่าวันนี้คงไม่ได้ไปหาทันที...

เสียงรอสายไม่นานปลายสายก็กดรับ

(อื้อ ว่าไง)

"เอินทำไรอยู่"

(อ่อ..เพิ่งตื่นน่ะ)

"หรอ..เรากลับไปนอนด้วยไม่ได้แล้วนะ"

(...ทำไมหรอ)

"มีธุระด่วนน่ะ.."

(...อืม)

ปลายสายเงียบไป เจบีได้แต่ถอนหายใจเบาๆ

"กินข้าวกินยาด้วยนะรู้มั้ย"

(อืม..)

"พี่เจบี!! คุยเสร็จหรือยังครับ?" เสียงหวานตะโกนขึ้นมา


วีเดินมาพร้อมกับ รปภ. สองสามคน

ร่างสูงหันไปมองนิดหน่อย และพยักหน้าเชิงว่าจะเสร็จแล้ว

"เอิน..เรา... เราคิดถึงเอินนะ" เจบีบอกแบบตะกุกตะกัก..

ก็มันคิดถึงจริงๆนี่หว่า..

(อืม..) มาร์คตอบพร้อมตัดสายไป

  เจบีมองโทรศัพท์ที่ถูกคนตัวเล็กตัดสายไปแล้วส่ายหัวเบาๆ... เย็นชาจริงๆนะ.. แต่ก็..น่ารักดี   ร่างสูงรีบไปคุยกับ รปภ.ทันทีพร้อมโทรเรียกเพื่อนสองคน..


  เมื่อกดวางสายไป ร่างบางยืนมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือที่ค้างอยู่ในแอฟพลิเคชั่นชื่อดังก่อนจะเขวี้ยงเข้าฝาผนังทันที โทรศัพท์ราคาแพงแหลกกระจายอย่างไม่มีชิ้นดี

  ใบหน้าสวยมองแบบนิ่งๆ ไร้ความรู้สึกใดๆบนใบหน้าและถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินไปเอาของที่อยู่ในหม้อที่กำลังส่งกลิ่นหอมเททิ้งลงถังขยะพร้อมผูกปากถุงอย่างมิดชิด...พร้อมกับดวงตาหวานที่กำลังสั่นไหว..ก่อนจะกลับมาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม


"มึงว่าเป็นฝีมือพี่ซึงฮยอนมั้ย?" จินยองเอ่ยขึ้น

  ตอนนี้ทั้งสามนั่งอยู่ภายในห้องของเจบี จินยองและแจ็คสันตามหลังมาไม่นานหลังจากที่เจบีโทรตาม จินยองคราแรกหัวเสียนิดหน่อยเพราะถูกขัดจังหวะในการอยู่กับว่าที่แฟนของเขา แต่พอเจบีบอกว่ารถโดนทุบก็รีบมาทันที

"กล้องวงจรปิดก็พัง..บังเอิญไปหน่อยมั้ย" แจ็คสันเสริม

"คนมันมีอำนานมืดในมือนี่.." จินยองกล่าว

"เหมือนตอนมึงโดนอ่ะดิ..ขนาดบ้านรวยยังช่วยไม่ได้เลย"

เจบียังคงนั่งนิ่งเงียบ...

"กูว่าใช่ล่ะ..พี่มาร์คเล่นประกาศออกสื่อซะขนาดนั้น กูเห็นยังเขินอ่ะ"

"เฮียแกมีมุมมุ้งมิ้งด้วย นึกว่าจะอัฟแต่รูปท้องฟ้า ก้อนเมฆ ทะเลงี้" จินยองแซวเรื่องจริงในInstagramส่วนตัวของมาร์ค

"รูปพี่แกก็มีป้ะวะ" แจ็คสันเถียง

"กูหมายถึงอะไรๆที่มันไม่หวานไงมึง"

"รูปไอ้บีมันหวานตรงไหน?"

"โวะ!! ไอ้คนไม่โรแมนติก"

"ใครจะหวานเหมือนมึงช่วงนี้ล่ะ ว่างๆไปให้หมอเจาะเลือดหน่อยนะ กูว่าเบาหวานกินหัวมึงละ....."

จินยองยกเท้าทำท่าจะถีบเพื่อนตัวดี แต่แจ็คสันไวเลยหลบทัน

"ของไอ้บีก็ด้วย มีจงมีจับมือ เหวยๆ เห็นนะ!!" จินยองหันมาแซว

"พี่มาร์คเอาลง" เจบีตอบ

"ฮั่นแน่~ กูว่าแล้ว" จินยองแซวอีก

"แล้วมึงจะไปหาพี่มาร์คมั้ยจะได้ไปส่ง" แจ็คสันหันมาถามเจบี

"ไม่..โทรบอกแล้ว" เจบีตอบแบบเรียบๆ

"หรอ..พี่มาร์ครู้เรื่องนี้มั้ย"

"ไม่ได้บอก"

"ทำไมไม่บอกล่ะ"

"เขาไม่สบายอยู่"

"มึงก็แปลกคน..ไม่สบายก็รู้ไม่ได้หรือไง"

"ช่างเหอะ... กูจะนอนละปวดหัว" เจบีพูดแล้วเดินหนีเข้าห้องทิ้งเพื่อนสองคนไว้ให้นั่งงง

"ใช่ซี้~ เรียกมาก็เท่านั้น"

"สัสสส ไม่น่ามาเลย น้องยองแจของกูงอนแล้วมั้ย?? --แจ็คกูไปก่อนนะ" จินยองพูดพร้อมรีบออกไป

"รอกูด้วย!!!" แจ็คสันรีบตามไปทันที

  ร่างสูงทิ้งตัวนอนบนที่นอน ก่อนจะกดโทรศัพท์เพื่อติดต่อไปหาคนตัวเล็กอีกครั้ง..รู้สึกใจแป้วๆ สังหรณ์ใจอะไรแปลกๆไม่รู้สิ..
(เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...)

  เจบีกดวางสาย คิ้วหนาขมวดเข้าหากันจนเกือบจะเป็นปม...สงสัยจะหลับไปแล้วมั้ง เจบีข่มตานอนให้หลับ..เหมือนจะนอนไม่หลับ รู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่อยากนอนคนเดียว..ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นมาจนเจบีประหลาดใจ

สงสัยอยากจะกอดตัวนุ่มนิ่มนั่นสินะ มุมปากยกยิ้มบางๆ   

ดวงตาเรียวพยายามข่มตาให้หลับ ก่อนจะเข้าสู่นิทราเพราะเหนื่อยจากเรื่องยุ่งๆเมื่อหัวค่ำ เสียงเพลงครึกครื้น

  บรรยากาศเมามาย หล่อหลอมสติของนักท่องราตรีให้ขาดหายไป ชายหนุ่มสองคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงสูง มือบางควงแก้วน้ำทรงสวยที่มีน้ำสีอำพันอยู่เพียงครึ่ง ใบหน้าหวานเรียบตึงไร้ความรู้สึกใดๆ ข้างๆกันชายหนุ่มร่างสูงที่สนุกกับบรรยากาศ ขยับร่างกายตามจังหวะเสียงเพลงไปอย่างครึกครื้นไร้สิ่งใดมากวนใจ มีเพียงคนตัวเล็กที่นั่งนิ่งสนิทพร้อมผิวที่ขึ้นสีจัดเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ข้างเขา..

  อาการแพ้แอลกอฮอลล์ของร่างบางไม่ได้รุณแรงนัก เพียงแต่ทำให้เลือดสูบฉีดมากเกินปกติ น้อยครั้งที่ออกมาเที่ยวแล้วจะดื่มหนัก.. ส่วนใหญ่ก็เตกีล่าอ่อนๆที่ไม่ส่งผลข้างเคียงกับร่างกายมากนัก แต่วันนี้เขารู้สึกเซ็งๆ จึงขับรถชวนร่างสูงออกมาดื่ม ทั้งที่ปกติจะเป็นฝ่ายตรงข้ามซะมากกว่าที่เป็นคนชวน

"ขอสนุกด้วยได้มั้ยคะ"

  เสียงหวานปนเซ็กซี่เอื้อนเอ่ยใกล้ชิดใบหู ลมหายใจร้อนเป่าออกมาเพียงเล็กน้อยเพื่อเย้ายวนชายหนุ่มตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลาค่อยเอียงหน้าหันไปหาต้นเสียง

  หญิงสาวในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีแดงสด ใบหน้าสวยมีเสน่ห์ชวนหลงใหล ฉีกยิ้มบางๆ ข้างๆมีสาวสวยอกคัฟบีที่อยู่ในชุดเดรสลายเสือเซ็กซี่ไม่แพ้กัน ที่ตอนนี้กำลังตวัดรัดโอบกับเพื่อนของเขา...ซึ่งร่างบางเห็นบ่อยครั้งจนชินตา

ไม่มีครั้งไหนที่มาพร้อมกันแล้วจะกลับพร้อมกัน..

  ใบหน้าหล่อพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะชนแก้วกับสาวสวยที่เข้ามาทักทายแบบตามมารยาท แขนบางสองข้างโอบคอชายหนุ่ม พร้อมแทรกกายสุดเซ็กซี่ของตัวเองเข้ากับหว่างขาชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้จนสองร่างแนบชิดสนิท หล่อนค่อยๆโน้มใบหน้าชายหนุ่มลงมา แล้วกระซิบที่ใบหูอย่างเย้ายวน

"จีน่านะคะ" เสียงหวานกระซิบเอ่ยพร้อมขบลงที่ใบหูชายหนุ่มเบาๆ

  ใบหน้าของชายหนุ่มยังคงราบเรียบเช่นเดิม มือข้างหนึ่งเลื่อนไปบีบสะโพกมนเบาๆ ส่วนอีกข้างยกแก้วขึ้นดื่ม ดวงตายังคงจับจ้องร่างบางที่แนบชิดกับเขา

"มาร์ค..เรากลับเองนะ" ซึงฮยอนเอ่ยขึ้นมา

  มาร์คหันไปมอง ไม่ต้องถามให้มากความ เขารู้ตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้ว ดูเหมือนว่าอารมณ์ของเพื่อนเขาตอนนี้เกินที่จะต้านทานได้..มันเป็นเรื่องปกติของพวกเขานั่นแหละ
มาร์คพยักหน้าให้นิดหน่อย ก่อนซึงฮยอนจะแยกตัวออกไปกับสาวเดรสลายเสือนั่น

  เขาไล้มือสัมผัสร่างที่กำลังเต้นนัวเนียแนบชิดเขาอย่างเล้าโลม จมูกโด่งเป็นสันเฉียดพวงแก้มที่ถูกปัดด้วยบรัชออนราคาแพงอยู่หลายๆครั้ง แต่ไม่จู่โจม ริมฝีปากหยักเฉียดริมฝีปากที่เคลือบไปด้วยลิปสติกหลายครั้งเช่นกัน ทั้งสองแลกลมหายใจร้อนซึ่งกันและกันแบบยั่วอารมณ์เล่นๆ ต่างฝ่ายต่างจงใจให้อีกฝ่ายคลุ้มคลั่งในการกระทำแบบเย้ายวน..

"ชื่อมาร์คหรอคะ?"

  มือบางเลื่อนมือข้างหนึ่งมาปลดกระดุมเสื้อของชายหนุ่มออกสองเม็ด ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือเข้าไปสัมผัสเรือนร่างบางที่แฝงไปด้วยกล้ามเนื้อแกร่ง รอยรักที่ประดับผิวนวลขาวของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวยิ้มที่มุมปาก
ร้ายนักนะ..

"รอยเยอะเชียว..."

  เกือบคล้อยไปตามการเย้ายวนของหญิงสาว แต่ถูกดึงสติกลับมาด้วยคำพูดนั่น..มาร์คดึงข้อมือของสาวสวยที่ชื่อจีน่าออกเบาๆ ก่อนจะติดกระดุมไว้อย่างเดิมแล้วดันตัวหล่อนออก


หญิงสาวทำหน้าตาไม่เข้าใจ หล่อนทำอะไรผิด ยั่วไม่พอหรอ?

  มาร์คแสดงสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม..ก่อนจะกระดกแก้วเหล้าที่ถูกเติมเต็มโดยเด็กเสริฟจนหมดแก้ว พร้อมทิ้งเงินไว้มากกว่าจำนวนที่พวกเขาดื่ม.. ก่อนจะเดินชนไหล่บางออกไปอย่างไม่ใยดี...

  ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจ..ถ้าก่อนหน้านี้คงจะลงเอยด้วยการหิ้วหญิงสาวไปที่โรงแรมใกล้ๆแล้ว ...เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ ไม่มีความรู้สึกใดๆทั้งนั้น นอกจากเซ็ง.. ใช่ เขาแค่เซ็งและรู้สึกเบื่อทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นความรู้สึกที่เขาอธิบายออกมาไม่ได้ เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เหมือนจะร้องไห้ แต่มันก็ไม่ร้อง เหมือนจะโกรธหรอ..ก็ไม่ใช่ เพราะถ้าเขาโกรธ..เขาคงเดินไปชกหน้าต้นเหตุให้หายโมโหสักทีสองที เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร..เขาหาคำตอบไม่ได้

เขาต้องใช้เวลาสักพักในการจัดการอารมณ์ของตัวเอง..

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 14

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 07/04/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป


ร่างสูงกำลังนั่งกดโทรศัพท์จนแทบหน้าจอจะแตกเป็นเสี่ยงๆ มือหนาอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ให้แหลกกระจาย แต่ติดที่ว่ากลัวคนที่รออยู่โทรกลับมาแล้วไม่ติด นี่เข้าสู่วันที่สี่แล้วหลังจากวันที่เขากลับมาจากคอนโดคนตัวเล็ก..โทรหาก็ไม่ติด ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่...นอนรอที่คอนโดก็แล้ว..

ไปอยู่ที่ไหนของเขานะ..

  คิ้วคมขมวดเข้าหากัน รังสีอึนมึนแผ่ซ่านไปรอบๆ จนไม่มีใครกล้าเข้าไปทัก จากที่ปกติความขรึมก็ดูโหดไม่น่าเข้าใกล้ ยิ่งมีเรื่องให้คิดหนักแบบนี้.. รังสียิ่งเข้มข้น ใครล่ะจะกล้า..มีแต่จินยองที่นั่งแชทกับว่าที่แฟนของเขาอยู่ข้างๆนั่นแหละ

"เฮ้~เจบี!! เมียไม่ให้เอาหรือไง" แจ็คสันเดินมาตบบ่ากว้างพร้อมนั่งตรงข้ามกับร่างสูง
"เมียไม่ให้เอายังไม่เท่าไหร่นะมึง..นี่เมียหายเลยครับ" จินยองเงยหน้าจากโทรศัพท์มาแซว
"กูก็เห็นพี่มาร์คมาเรียนตามปกตินี่ จะหายไปไหนล่ะ" แจ็คสันเปิดสมุดขึ้นมาจดแบบไม่ใส่ใจ
"ไม่ลองไปหาที่ตึกดูล่ะ" แจ็คสันแนะนำ
"มันไปมาแล้วไง ทั้งสองวัน วันจันทร์กับเมื่อวาน เจอแต่พี่ซึงฮยอนที่ยิ้มกวนส้นตีนผิวปากอารมณ์ดี ไม่เห็นแม้แต่เงาพี่มาร์คเลย นี่มันอู้งดซ้อมสามวันละ..ขนาดวันนี้ปกติพี่มาร์คจะมายิมยังไม่มาเลย ไอ้เจบีโดนเทแหงๆ" จินยองซ้ำเติมเจบีได้อย่างเลือดเย็น..
"อ่า...ไม่โดนเทก็โดนโกรธ.." แจ็คสันเกาคางพร้อมคิดถึงความน่าจะเป็น
"โกรธ?" จินยองทวนคำ..เจบียังคงกดโทรศัพท์ไปเรื่อยๆทั้งที่รู้ว่าโทรไปยังไงมันก็ไม่ติด ส่งข้อความไปกี่ร้อย..สนใจมั่งสิเอิน..
"กูว่าพี่เขาโกรธว่ะ..พี่มาร์คไม่ได้เอาใครไปนอนในคอนโดง่ายๆนะเว่ย ขนาดเพื่อนสนิทอย่างพี่ซึงฮยอนยังไม่เคยเลย"
"รู้ได้ยังไง มึงแค่น้องรหัส.." จินยองเหล่ตามอง

"เอ้า!! กูไปห้องบ่อย มึงก็ไป ดึกแค่ไหนพี่เขาก็ไล่กลับ มีแต่ยองแจอ่ะ ที่พี่เขาให้นอน อย่าลืมดิที่ตอนนั้นฝนตกหนัก ดึกก็ดึก กูกับมึงและพี่ซึงฮยอนยังโดนไล่กลับเลย"

จินยองคิดตาม..

"เจบี..วันนั้นอ่ะมึงบอกพี่เขาแล้วใช่มั้ยว่าไม่กลับไปนอนด้วยอ่ะ"

เจบีเงยหน้าขึ้นมาอย่างหัวเสียก่อนจะพยักหน้าตอบ..

จินยองนึกอะไรขึ้นมาได้...

"สัสสส กูรู้ละ ฮ่าๆๆๆๆ" จินยองขำกลิ้งแทบลงไปดิ้นกับพื้น..
"อะไรของมึง?" แจ็คสันถาม

จินยองยื่นหน้าเข้าไปหาแจ็คสัน..

"วันนั้นพี่มาร์คถามมันว่าจะกินอะไรใช่มั้ย?" จินยองถามแจ็คสัน..

เจบีเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนทั้งสอง

"เออแล้วไง?" แจ็คสันพยักหน้า
"มันบอกจะกินไก่ตุ๋นโสม.."

แจ็คสันพยักหน้าอีก....เจบีหยุดกดโทรศัพท์

"แต่แล้วมันก็ไปกินนี่...กับวี"

จินยองวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ..

  เป็นภาพเจบีที่ยิ้มนิดๆที่มุมปาก ตรงหน้ามีถ้วยไก่ตุ๋นโสมร้านดังในห้างสรรพสินค้าที่เจบีกับวีไปกินกันเมื่อเย็นวันเสาร์ ภาพนี้อยู่ในแอฟพลิเคชั่นแอคเคาท์ในชื่อของรุ่นน้องคนสนิทของเจบีที่แท็กมาหาเขา และมีแคปชั่นเป็นอีโมค่อนผู้ชายสองคนพร้อมรูปหัวใจ ลงท้ายด้วยรุ่นพี่..

เจบีและแจ็คสันมองในภาพ..

"แล้วมึงดูคอมเม้น..." จินยองกดเลื่อนมาให้ทั้งคู่อ่านคอมเม้นท์

'เห้~ตกลงพี่เจบีคบใครล่ะ?'
'ควงสองหรออ ว้าวววว พี่มาร์คหรือน้องวีล่ะ'
'ทีมวี หรือทีมมาร์คดีแกร~'
'เมื่อคืนยังอยู่ห้องพี่มาร์คอยู่เลย เจบีมันร้ายยย'
'พี่มาร์คโดนเอาคืยมั้ย??'
'ทีมบีวีค่ะ'
'เห่ยๆ บีวีเขาอยู่ทีมเดียวกัน หวั่นไหวก็ไม่แปลก'
'ชั้นบีมาร์คคค อย่ามาพรากเขาไปปป'

เจบีเริ่มปวดขมับ...

"พี่มาร์คเป็นมนุษย์สิงโซเชียล..." แจ็คสันเริ่มกังวลตาม

กังวลว่าเจบีจะโดนต่อย..

"ไม่พอนะมึง..ก่อนหน้านั้นที่วีจะโพส..." จินยองเอาโทรศัพท์ไปกดแล้วยื่นมาให้เพื่อนทั้งสองดูอีกครั้ง
  คราวนี้เป็นแอคเคาท์ของมาร์ค ภาพภายในห้องครัวหรู ที่มีไก่วางไว้บนเขียงหนึ่งตัว พร้อมเครื่องปรุงต่างๆเป็นภาพโทนสีขาวดำที่ไม่มีแคปชั่นนอกจากอีโมคอนรูปไก่...

"ซวยแล้วมึงไอ้คนชิค.." แจ็คสันพูดเบาๆ
"ขอดูคอมเม้นท์.." เจบีบอกจินยอง
"ไม่ค่อยมีอะไรหรอก.." จินยองเอาโทรศัพท์มากดให้เพื่อนดูอีกครั้ง

'พี่มาร์คทำอาหารอีกแล้ว~♡'
'พี่เจบีหลงตายเลยค่ะ'
'อยากชิมอาหารฝีมือพี่จัง!!'
'พี่อยากได้น้องมาเป็นแม่ครัวนะ!! ถึงพี่จะเรียนจบไปแต่ก็แอบส่องทุกวันเลย'


"กูว่าโกรธแหละ..มึงซวยแล้ว" แจ็คสันยังคงย้ำ

มึงไม่จำเป็นต้องย้ำในสิ่งที่ทุกคนรู้แล้วก็ได้มั้ง..

"เขาไม่อ่านของกูหรอก.." เจบียังคงปลอบใจตัวเอง...
"หรออออ แต่เขากดถูกใจนี่..." จินยองยื่นให้ดูภาพที่วีเอาลงอีกครั้ง

เจบีเหลือกตามองบนทันที...

เวรแล้วไง..

  ร่างสูงฟุบหน้าไปกับโต๊ะ.. เอาสิ เขาเคยง้อใครซะที่ไหน โกรธๆไปเหอะ โกรธเองหายเองแล้วกัน

ซะที่ไหนล่ะ...กำลังหาทางง้ออยู่เนี่ย...

"ทำไงล่ะ..คืนนี้มึงจะไปนอนรอที่คอนโดพี่แกอีกมั้ย?" จินยองถาม
"ไปเอารถก่อน แวะเข้าบ้านด้วย เดี๋ยวดึกๆค่อยไป"
"วันนี้ให้ไอ้แจ็คสันพาไปแล้วกัน กูจำเป็นต้องไปสืบว่าทำไมยองแจถึงไม่อยากคุยกับกู" จินยองทำหน้าเครียด
"ทำไมอ่ะ" แจ็คสันถาม
"ก็ปกติน้องจะไม่นอนเร็วขนาดนี้ไง ฮือออออ อยากตายยย ยังไม่ได้กินก็อดซะแล้ว"
"พี่มาร์คเสี้ยมแน่ๆ ไอ้เจบีผิด!!" แจ็คสันยุจินยอง
"กวนตีนละ.." เจบีบอก
"มึงนั่นแหละเจบี มึงไปง้อเลยนะ" จินยองเขย่าคอเพื่อนตัวเอง
"จะให้กูทำไงล่ะ" เจบีมือจินยองออก
"เสนอหน้าหล่อๆของมึงไปให้พี่เขาต่อยสักทีสองที" แจ็คสันแนะนำ

เพราะมึง เพราะมึง เพราะมึงงงง...จินยองบ่นในใจ..

"หาตัวให้เจอกันได้มั้ยล่ะ" เจบีเลิกคิ้วถาม
"ไอ้สัสกูกลุ้ม.."
"กลุ้มห่าไรพี่มาร์คเมียมันไม่ใช่เมียมึง"
"เชี่ยไรล่ะ น้องหมวยของกู ฮืออออ"


  ร่างบางฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะของชมรมอย่างเบื่อหน่าย ตอนนี้เป็นคาบว่างที่ปกติเขาจะไม่ว่าง.. แต่วันนี้เขากลับทำมันให้ว่างอย่างน่าเบื่อหน่าย ร่างบางถอนหายใจหนักๆ ก่อนหันใบหน้าสวยไปมาอย่างหงุดหงิด
เบื่อ..
  แต่แล้วรอยยิ้มก็ผุดบนใบหน้า เมื่อมีกล่องสีขาวที่ถูกยื่นมาตรงหน้าด้วยมือหนาที่คุ้นตา

"ขอบใจนะ" มือบางรับมาอย่างรวดเร็ว

  มือหนาบีบแก้มนุ่มนิ่มเบาๆ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามแล้วมองใบหน้ายิ้มแย้มที่เคยแห้งเฉามาหลายวัน

เหมือนเด็กได้ของเล่น...

"แค่โทรศัพท์พัง..หน้าหงอยหลายวันเลยนะ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแบบยิ้มๆ

ใบหน้าสวยยิ้มตอบ แล้วแกะดูของภายใน

"หลายเรื่องน่ะ.."
"เรื่องอะไรบ้างล่ะ.."

มาร์คไม่ตอบ..

  โทรศัพท์ยี่ห้อหรูสีทองรุ่นล่าสุด รุ่นเดียวกับเครื่องเก่าที่แหลกสลายไปไม่กี่วัน มีเพียงแค่สีที่ต่างจากไปจากเดิมที่เครื่องเก่าเป็นสีดำ มาร์คมองอย่างพอใจก่อนจะเอาเก็บไว้ในกล่องอย่างเดิม

"เอ้าทำไมไม่เปิดเครื่องล่ะ?" ซึงฮยอนถาม
"ยัง..ยังไม่ใช่ตอนนี้" มาร์คพูดพร้อมยิ้มกรุ่มกริ่ม
"แล้ว..วันนี้จะกลับไปที่คอนโดก่อนมั้ย หรือจะไปนอนบ้านยองแจเลย จะได้ไปส่ง"
"ไม่.."
"ไม่ไปคอนโด?"
"ไม่นอนบ้านยองแจ..วันนี้จะนอนคอนโด.."
"ไปดื่มมั้ย?"

"ไม่อ่า.อยากพัก.. ไปเรียนกันเหอะ ถึงเวลาละ" คนตัวเล็กพูด ก่อนจะเดินนำหน้าแล้วลากแขนของเพื่อนตัวเองให้เดินตามไป

ดวงตาคมมองมือบางที่จับแขนตัวเอง รอยยิ้มผุดบนใบหน้าหล่อเข้มของซึงฮยอน..


  น้ำสีอำพันถูกเทเติมลงไปในแก้วน้ำทรงหรู มือหนาควงแก้ว ตาเรียวคมจ้องมองความงดงามของสีของเหลวภายในแก้ว ก่อนที่จะค่อยๆดื่มแล้วลิ้มรสความขมปร่าอย่างใจเย็น
  หลายวันที่ผ่านมาเขาไม่เป็นอันทำอะไร เหมือนมีอะไรมาคาใจอยู่ตลอดเวลา วันนี้ก็เช่นกัน หลังจากไปเอารถที่อู่แล้ว เขาก็กลับมาคอนโดแล้วนั่งดื่มเงียบๆในห้องเพียงคนเดียว..

ไม่คิดจะมาให้เจอหน้าบ้างเลยหรอ?
โทรมาให้ได้ยินเสียงบ้างก็ดี...

  ร่างสูงทำได้เพียงแต่ถอนหายใจเงียบๆ ต้นเหตุมันมาจากเขา แต่มันคือความเข้าใจผิด แต่ก็ไม่เชิงผิดหรอก อาจจะถูกซะด้วยซ้ำ ก็เขาผิดสัญญาแล้วไปที่อื่นเองจริงๆ เรื่องมันคือเหตุจำเป็นต่างหากล่ะ... ไม่มาเจอ จะให้อธิบายยังไง

ได้แค่คิดและถอนหายใจ...

ติ๊ง!!

เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้น

มือหนาปลดล็อคหน้าจอก่อนจะอ่านข้อความ.

'MARK 0xxxxxxxxxx สามารถติดต่อ....'

ไม่ต้องรีรอให้นานเสียเวลา มือหนารีบกดโทรออกด้วยใจที่พองโต..
เสียงรอสายดังไม่นาน เสียงทุ้มต่ำที่แสนจะโหยหาจากปลายสายก็ดังขึ้น

(อืม..)
"เอิน!!"
(ฮะ?)
"หายไปไหน? อยู่ไหน? ปิดเครื่องทำไม?" เจบีรัวคำถามใส่ปลายสาย
(ก็..ไม่ได้หายไปไหน..อยู่นี่นี่แหละ) ปลายสายตอบนิ่งๆ
"เราไปนอนรอทุกคืน..ไม่หายได้ไง"
(อยู่กับยองแจ..วันนี้ก็อยู่ที่ห้องนี่แหละ)
"เดี๋ยวไปหา..อย่าเพิ่งนอน"
  ไม่ทันให้ปลายสายตอบรับกลับมา ร่างสูงรีบคว้ากุญแจรถและกระเป๋าตังค์ ก่อนจะรีบไปหาคนตัวเล็กของเขาทันที

  ร่างสูงใช้กุญแจที่ห้อยอยู่กับคีย์การ์ดเปิดประตูห้องนอนที่ถูกล็อคจากภายใน ภาพคนตัวเล็กนอนซุกในผ้าห่มหนาพร้อมกับโคมไฟบนหัวนอนที่ยังคงเปิดอยู่ เจบีค่อยๆซุกตัวเองลงไปในผ้าห่มแล้วสวมกอดคนตัวเล็กที่นอนตะแครงอยู่จากทางด้านหลัง
  จมูกคมสูดดมกลิ่นหอมจากแก้มใส อ้อมแขนแกร่งกระชับแน่นเพื่อให้ร่างกายนุ่มนิ่มแนบชิดร่างตัวเอง

"เอิน.." เจบีเอ่ยเรียกเสียงเบา
"อะไร.." เสียงนุ่มทุ้มต่ำตอบกลับมาโดยที่ยังไม่ลืมตา
"ตื่นมาคุยกันก่อน"
"ไม่อยากคุย"
"เอินครับ..โกรธแจบอมหรอ?" เจบีใช้เสียงอ่อน ออดอ้อนคนตัวเล็ก
"อย่ามากวน..จะนอน" ร่างเล็กบิดกายแบบหงุดหงิด แต่แขนแกร่งยังคงโอบกอดแน่น
"เอิน.."
"จะนอน" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างหงุดหงิด

  จมูกคมไล้สูดดมกลิ่นหอมจากแก้มใสไล่ลงตามคอขาว มาร์คขยับหนีแบบรำคาญ
  มือบางคว้าหมับที่ลำคอแกร่งกดนิ้วโป้งลงตรงหลอดลมพร้อมดันใบหน้าคมนั่นออก ร่างสูงนิ่งค้างแบบตกใจ ก่อนจะค่อยๆผละออกตามแรงดันของมือบางที่กำลังบีบคอเขาอยู่

"บอกว่าอย่ามากวน" ใบหน้าหวานแข็งกร้าวแบบที่เจบีไม่เคยเห็นมาก่อน

ใบหน้าคมนิ่งเรียบ

"ฆ่าเราเลยดิ" เจบีพยายามเค้นเสียงออกจากลำคอที่ถูกบีบพร้อมจับที่ข้อมือเล็กนั่นเบาๆ
"เราไม่ฆ่าแจบอมหรอก" คนตัวเล็กบอกพร้อมค่อยๆมือออกจากลำคอแกร่ง
  เมื่อลำคอแกร่งเป็นอิสระ เจบีรีบโกยอากาศเข้าปอดทันทีพร้อมลูบคอตัวเองน้อยๆ โดยที่มีร่างเล็กลุกมานั่งมองหน้าเขาอยู่
  มือหนาค่อยๆเลื่อนไปจับมือบางที่วางอยู่บนตักของมาร์คแบบช้าๆ ดวงตาหวานมองแบบนิ่งๆ แต่ไม่ได้ขัดขืนอะไร เจบีจึงใช้มือตัวเองทั้งสองข้างกุมสองมือนั่นไว้เบาๆแล้วจ้องตาคนตัวเล็กที่จ้องเขาเขม็ง..

ไม่ได้กลัวนะ...

จริงๆ

"โกรธเราหรอ?"
"ไม่ได้โกรธ"
"แล้วทำไมถึงหายไป?"

มาร์คคิดพร้อมคิ้วขมวด...คำตอบของมาร์คทำเจบีแทบเงิบ..

"ไม่อยากเห็นหน้า"
"อ่า..ทำไมล่ะครับ หืม?" เจบีเกาท้ายทอยตัวเอง
"ไม่มีเหตุผล"
"เขาเรียกว่าโกรธมั้ยล่ะ?"
"ไม่ใช่"
"ทำไมจะไม่ใช่?"

มาร์คคิดอีก..

"ไม่รู้"

  คำพูดของมาร์คทำให้เจบีแอบขำในใจ คนอะไรโกรธแล้วยังจะมาเถียง เอาเถอะน่ารักดี..

"ที่รักครับ..." เจบีอ้อนพร้อมเริ่มเลื้อยตัวเองไปนอนตักมาร์คแบบวิสาสะ

เอาวะ จะโดนต่อยก็เอาเหอะ

"คิดถึง... " พูดพร้อมจูบมือบางทั้งสองข้าง

"คิดถึงมากๆนะ รู้มั้ย?" เจบีย้ำ
"จะนอน" มาร์คย้ำคำเดิม
"เรื่องวันเสาร์...เรา..ขอโทษมีธุระจริงๆ"
"ไม่สำคัญหรอก" มาร์คตอบแบบหน้าตาย

หน้าตายจริงๆ ..นิ่งจนเจบีจุก

"สำคัญดิ..เอินสำคัญ.."

หมดแล้วความชิคนี้

ไม่เหลือแล้ว...

  ตาเรียวจ้องหน้าเจ้าของตัก พร้อมจับมือนุ่มของมาร์คมาทาบแก้มตัวเอง ตาใสก้มมองใบหน้าคมของเจบีแบบว่างเปล่า..

"นอน.." มาร์คเอ่ยเสียงเรียบๆก่อนจะดันตัวเจบีออกจากตักตัวเอง
  ร่างบางทิ้งตัวลงนอนหันหลังใส่ พร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดครึ่งหน้า เจบีส่ายหัวแรงๆแล้วแอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะมุดเข้าผ้าห่มแล้วไปสวมกอดคนตัวเล็กจากทางด้านหลังอีกครั้ง

มาร์คไม่ฆ่าเขาหรอก..

มั่นใจมาก..เพราะมาร์คบอกเอง..
"ที่รักครับ"
"อะไร?"
"ขอจูบหน่อย..นะ"
  ร่างเล็กไม่ตอบเจบีจึงถือวิสาสะประกบจูบเบาๆ เคล้าคลึงอยู่ตรงริมฝีปากหยัก จูบหนักๆสลับเบา แบบคิดถึงและโหยหา แต่ไม่ได้รุกล้ำเข้าไปภายใน มาร์คไม่ได้จูบเขาตอบเพียงแต่อยู่เฉยๆอย่างนั้น ก่อนที่จะใช้มือบางของตัวเองดันอกแกร่งออกเบาๆ
"แจบอม..เราง่วงจริงๆ" มาร์คทำหน้าสีหงุดหงิด
"เอิน.." เจบียังคงกวน..


มาร์คชักสีหน้าใส่ ก่อนจะหันหลังใส่เจบีอีกครั้ง

  ร่างสูงชะงักแล้วหยุดกวน ตาเรียวมองดวงหน้าหวานที่หลับตาสนิทแต่คิ้วยังขมวด เขาเอาชี้นิ้วจิ้มที่ระหว่างคิ้วคนตัวเล็กและคลึงเบาๆ ไม่นานนักเสียงลมหายใจสม่ำเสมอก็ดังแผ่วๆ เจบีกดจมูกลงที่แก้มใส แล้วลุกเอื้อมตัวเพื่อจะไปปิดไฟที่หัวเตียง
  ตาคมสะดุดกับแผงยาและแก้วน้ำที่เหลือน้ำเปล่าเพียงครึ่ง เขาหยิบแผงยามาอ่าน..

ยานอนหลับ..

  เขาหันกลับไปมองคนตัวเล็กอีกครั้ง มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น.. จมูกคมกดลงที่แก้มใสอีกครั้ง มือหนาก็ทำหน้าที่กดบันทึกภาพ..เขาดูผลงานแบบยิ้มๆ อัฟโหลดลงโซเชียลแบบไม่มีแคปชั่น.. ก่อนจะปิดไฟบนหัวเตียงแล้วนอนกอดคนตัวเล็กจากทางด้านหลัง..

บางทีตื่นมาอาจจะโดนต่อยจริงๆก็ได้นะ..

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 15

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 07/04/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

  ร่างกายเล็กบิดเร้า อุณหภูมิร่างกายเพิ่มสูงขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ เรียวขาขาวบิดเข้าหากันแต่ก็กลับเหมือนโดนคีมเหล็กขึงไว้ ท้องน้อยบิดมวล ช่วงล่างไร้เรี่ยวแรง ตากลมค่อยๆปรือขึ้น แล้วชะโงกหน้าก้มมองร่างกายช่วงล่าง
  กลุ่มผมสีเข้มที่แสนจะคุ้นตาอยู่ใต้หว่างขากำลังขยับเขยื้อนตามแรง มือบางยกขึ้นมาวางที่ไหล่กว้างของเจ้าของกลุ่มผมสีเข้มอย่างสั่นไหว ก่อนจะจิกเล็บลงบนบ่าแกร่ง

"จะ แจบอม.. ยะ อย่า.." เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยอย่างขาดห้วง

  มือหนาลูบไล้ซอกขาเนียนก่อนจะเลื่อนมาจับผสานกับมือบาง เล็บสวยจิกลงหลังมือหนาทันที
  ร่างเล็กเกร็งถี่ๆ ก่อนจะกระตุกสองสามครั้งแล้วปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเต็มโพรงปากของร่างสูง ลิ้นร้อนไล่ดูดกลืนกินจนไม่เหลือสักหยด ใบหน้าคมเลื่อนขึ้นมาหาใบหน้าหวาน ก่อนจะพรมจูบซับเหงื่อร้อนบนใบหน้าหวาน..

"มอนิ่งคิสครับที่รัก.." เสียงแหบพร่าเอื้อนเอ่ย

  ริมฝีบางเลื่อนลงจูบริมฝีปากหยักสวยเบาๆ ก่อนจะไล่ลงสันกราม และลำคอขาวที่ยังมีรอยจางๆอยู่.. มือบางตีไหล่กว้างอย่างรุณแรง ร่างสูงหัวเราะอยู่ในลำคออย่างพอใจ
"ประเทศไหนเขามอนิ่งคิสแบบนี้?" เสียงทุ้มต่ำหอบหายใจถี่ พร้อมพยายามผลักไหล่กว้างออก

"ประเทศ..อิมแจบอม.." ตอบแบบกวนๆไม่กลัวโดนต่อย แถมยังไม่เลิกจูบลำคอขาวพร้อมทิ้งรอยไว้เกลื่อน
"พูดแบบนี้ เพิ่งเผาไปเมื่อวานนะแจบอม.." คนตัวเล็กกดเสียงต่ำในลำคอ
"ไม่กลัว.." ตอบแบบไม่กลัว มือหนาปลดกระดุมเสื้อของคนใต้ล่าง พร้อมพรมจูบแล้วทิ้งรอยรักไว้ มือหนายังคงบีบเค้นไปทั่วร่าง
  มาร์คพยายามจะดันออก แต่เรี่ยวแรงก็เหือดหายไปจากการปลดปล่อยเมื่อครู่แถมยังถูกกดทับจากร่างสูงจนแทบจะหายใจไม่ออก

ให้ตายสิ!!..

"สัญญาว่าลุกไปได้เมื่อไหร่ เราจะต่อยให้หน้าแหก.." มาร์คพูดขู่..

เจบีหัวเราะในลำคอ..ก่อนจะพูดกวนอีกครั้ง..

"สัญญาเหมือนกันว่าจะทำให้ลุกขึ้นไม่ได้เลย.."


  สองร่างนั่งจ้องหน้ากัน ทั้งสองอยู่ฝั่งตรงข้ามของโซฟา ร่างสูงที่ทำหน้าสำนึกผิด กับร่างบางที่จ้องแบบโมโห.. โมโหแบบน่ารัก..

  เหตุการณ์ก่อนหน้า ขณะที่ร่างสูงพยายามกดร่างบางให้จมไปกับเตียง โดยมีคนใต้ร่างที่ดิ้นขลุกขลักแบบไม่ยอมเช่นกัน เมื่อใกล้หมดแรงมือบางก็คว้าหมับ บิดหูร่างสูงอย่างแรง...

ต่อให้ชอบความเจ็บปวดแค่ไหน แต่ถ้าถึงขั้นหูแทบหลุดก็ไม่ไหวนะ..

  เมื่อถูกบิดหูอย่างแรง เขาก็รีบลุกออกอย่างว่าง่ายพร้อมโดนไล่ไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียน.. ดีที่คนตัวเล็กไม่รักษาสัญญา.. สัญญาที่จะต่อยให้หน้าแหกไงล่ะ เมื่อเขาอาบน้ำแต่งตัวด้วยเครื่องแบบที่ทิ้งไว้โดยคนตัวเล็กเอาไปซักให้เมื่อหลายวันก่อน อาหารเช้าง่ายๆวางให้เขาอยู่บนโต๊ะ ส่วนคนตัวเล็กก็เดินเมินเขาไปอาบน้ำต่อ..
  และนั่นแหละ.. พอจบจากเหตุการณ์นั้น ร่างสูงก็ต้องมานั่งสำนึกผิดอยู่แบบนี้ แบบที่ไม่กล้าหือ กล้าอืออะไรทั้งนั้น

"เอินครับ.." เสียงจ๋อยๆเอ่ยพร้อมกับร่างที่ค่อยๆขยับเข้าไปหาคนตรงข้าม
"ยกโทษให้แจบอมนะ..นะครับ" มือหนาค่อยจับมือบางขึ้นมาจูบเบาๆ
"เพื่อนเล่นหรอแจบอม" เสียงนุ่มทุ้มต่ำถามแบบเหวี่ยงๆ
"ก็เอินไม่หายโกรธนี่.."
"เราบอกหรอว่าโกรธ?" เสียงเหวี่ยงหาเรื่องทำให้ร่างสูงไม่กล้าสบตา..

ไม่ได้กลัว..แค่.. ไม่อยากทะเลาะ..

"โกรธชัดๆ.." ร่างสูงเถียงเบาๆ

  ทั้งสองนั่งมองหน้ากันนิ่งเงียบอยู่เช่นเดิม เพียงแต่ลดระยะห่างจากเมื่อครู่ลงเป็นแบบใกล้ชิด
  ใบหน้าคมลองเสี่ยงความตาย(?) ค่อยๆขยับใบหน้าเข้าไปหาใบหน้าหวานง้ำงอ จมูกโด่งค่อยๆกดลงบนแก้มนุ่มแบบช้าๆ เมื่อร่างบางไม่มีท่าทีอะไรมือหนาจึงประครองใบหน้าหวานแบบค่อยๆ เพื่อปรับองศาให้รับรสจูบของเขา
  ริมฝีปากหยักสวยถูกครอบครองโดยร่างสูง ที่บดเบียดแบบช้าๆ ค่อยๆช่วงชิม ลิ้นร้อนค่อยๆแทรกเข้าระหว่างรอยแยกของริมฝีปากเพื่อเข้าไปลิ้มลองความหวานที่ห่างหายไปหลายวัน
  ร่างเล็กไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้จูบตอบ มือหนาเลื่อนลงมาปลดกระดุมเสื้อของร่างเล็กช้าๆ ก่อนจะลูบไล้สัมผัสหน้าอกนุ่มนิ่มแล้วเลื่อนลงใต้ล่าง

มือบางจับข้อมือหนา แล้วดันแผงอกกว้างที่กำลังบดเบียดร่างกายเขาออก..

"ไม่เอา.." เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบาๆ

เจบีมองใบหน้าหวานแบบเว้าวอน

"เอิน..ขอ..นะ" มือหนาเลื่อนไปเกลี่ยแก้มใส แต่ก็กลับถูกมือบางจับออก
"มันเจ็บ.." มาร์คบอกแบบนิ่งๆ
"ไม่เจ็บแล้ว..นะ" มือหนากระชับมือบางแน่นขึ้น
"เจ็บ.. พอเสร็จ.. เราก็รู้สึกไม่สบาย เราไม่ชอบ.." มาร์คจ้องดวงตาคมของเจบี

เจบีเงียบและรอฟังว่าคนตัวเล็กของเขาจะพูดอะไรต่อ..

"เราไม่ชอบ.. เวลาไม่สบาย.." เสียงคนตัวเล็กขาดเป็นห้วงๆ พร้อมดวงตาที่เริ่มรื้นไปด้วยน้ำใสที่กำลังเอ่อคลอ
  ประโยคต่อมาทำให้เขารู้สึกผิดอยู่เต็มอก และทำให้เขาต้องดึงคนตรงหน้าเข้ามาสวมกอดแน่น.. เขารู้สึกแย่จริงๆ แย่เพราะตัวเอง..

"เวลา..ไม่สบาย.. เรา.. เราไม่ชอบอยู่คนเดียว.."

  มือหนาลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบประโลม ส่วนปากได้แต่พร่ำเอ่ยพูดขอโทษไปมาหลายๆครั้ง ไม่มีเสียงสะอื้นใดๆเล็ดลอดออกมา แต่ร่างสูงก็รู้ว่าคนตัวเล็กกำลังร้องไห้อย่างหนัก เพราะความรู้สึกเปียกชื้นที่บ่าของเขา มือบางวาดอ้อมกอดสวมกอดเอวหนาแน่นอย่างกลัวคนตรงหน้าจะหายไป

"ขอโทษครับคนดี. " เขาพูดย้ำอีกครั้งแล้วจูบลงที่ขมับของคนตัวเล็ก

  คนตัวเล็กดันตัวเองออกจากอกร่างสูง ใบหน้าหวานง้ำงอ จมูกโด่งรั้นแดงระเรื่อ ขอบตาแดงทำให้ร่างสูงนึกขันปนความสงสาร...น่ารัก..
  มือหนาเกลี่ยคราบน้ำตาออกอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกดจมูกคมลงบนแก้มใสแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว..

เมียใครวะ.. น่ารัก..

"ไปเรียนเหอะ" เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยเบาๆ

"จูบหน่อยสิ"
"ไม่!"
"อุตส่าห์ให้ยืมบ่าซับน้ำตา ขอแค่นี้ก็ไม่ได้เนอะ" เจบีแกล้งตัดพ้อ
"ใครขอล่ะ" คนตัวเล็กรีบลุกลงจากโซฟา
"ใจร้ายว่ะ"
"ก็ไปหาคนใจดีสิ" มาร์คพูดแบบไม่ใส่ใจ
"ไม่ไปหรอก" เจบีเดินตามหลังมาร์คที่กำลังเดินออกไปจากห้อง
"หน้าด้านเนาะ"
"ไม่ด้านจะได้เมียหรอ?"
"กวนตีน"
"ปากคอเราะร้ายนะเรา"
"ไปหาคนพูดเพราะๆสิ
"ไม่อ่ะ ชอบแบบนี้"
"หึ!!"
"หึ!!" เจบีแกล้งทำตาม
  ใบหน้าหวานหันขวับมาทำหน้าหงุดหงิดใส่ ก่อนจะรีบเดินเร็วๆให้ร่างสูงวิ่งตาม เจบีหัวเราะร่าที่ได้แกล้งคนตัวเล็ก.. เวลางอแงนี่น่ารักดี
"เอินไปด้วยกันสิ" เจบีดึงข้อมือเล็กที่กำลังจะเปิดรถตัวเอง
"ไม่!!" คนตัวเล็กปฏิเสธเสียงแข็ง
  เจบีใช้วิธีมัดมือชก ลากแขนคนตัวเล็กให้ไปที่รถตัวเองทันที ร่างบางถูกลากอย่างขัดขืนไม่ได้(หรือไม่อยากขัดขืน) เมื่อจับยัดคนตัวเล็กเข้ารถได้ ร่างสูงจึงรีบเข้ามายังฝั่งคนขับแล้วล็อครถก่อนจะมีคนหนี..มาร์คกอดอกแบบไม่พอใจ เจบียิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอื้อมไปรัดเข็มขัดนิรภัยให้

เพียะ!!

มือบางฟาดลงที่แขนแกร่ง

"ไม่ได้เป็นง่อย ทำเองได้" พูดจบก็จับเข็มขัดมารัดเอง
  เจบียิ้มอย่างพอใจแกนขำๆก่อนจะเปิดเพลงเบาๆ มือหนาค่อยๆหมุนพวงมาลัย ตาเรียวเหล่มองคนตัวเล็กที่กำลังก้มลงไปเก็บอะไรสักอย่างจากที่วางเท้า แต่เขาก็ไม่ได้สนใจนัก แล้วตั้งใจมองถนนข้างหน้าเพื่อกันอุบัติเหตุ

"ทำกระจกใหม่หรอ?" เสียงคนตัวเล็กถามเบาๆ

เจบีสะดุ้งนิดหน่อย..

"อะ..อื้ม.. รู้ได้ไงหืม?"
"ก็.. สีฟิล์มรถมันทึบๆ หรือติดฟิล์มใหม่?"
"ใช่ครับ ติดฟิล์ม.." เจบีเลี่ยงคำตอบ

  เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กรู้เรื่องว่ากระจกโดนทุบ เพราะเขากำลังหาสาเหตุ ว่าใช่หมาที่คนตัวเล็กเลี้ยงไว้หรือเปล่า.. เพราะถ้าใช่แล้วคนตัวเล็กรู้อาจทะเลาะกับหมอนั่นก็เป็นได้.. เหมือนที่เขาโดนลอบทำร้ายเมื่อตอนนั้น.. เขาเป็นห่วงคนเก่งของเขาจริงๆ

"หรอ.."
  เจบีไม่ตอบ มือบางยังคงซุกซน หยิบนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อยไม่ต่างจากเด็กน้อยวัยกำลังซนที่อยากรู้อยากเห็น ซึ่งเขาก็ไม่ว่าอะไร..

"กล้องนี่ซื้อที่ไหนหรอ?" มาร์คเอ่ยถามขึ้น

  เจบีหันไปมองของที่อยู่ในมือบางนิดหน่อยก่อนตาจะกลับไปสนใจที่ถนนอีกครั้ง
"ร้านเพื่อนน่ะ แต่มีขายทั่วไปแหละ ตามร้านอุปกรณ์แต่งรถ"
"หรอ.."
  มาร์คยังคงสนใจสิ่งที่อยู่ในวิดีโอที่ใช้สำหรับติดรถเพื่อถ่ายถนนแบบทั่วไป กล้องวิดีโอที่บันทึกภาพและดูภาพที่ถูกบันทึกได้จากจอมินิเตอร์เล็กๆของกล้อง มือหนาวางไว้บนศรีษะคนตัวเล็กก่อนจะโยกไปมาเบาๆ แล้วแกล้งเลื่อนมาปิดตาที่กำลังสนใจกล้องอยู่
  มือบางข้างที่ว่างจับมือหนาให้เลื่อนลงจากสายตาแล้วงับเบาๆที่ปลายนิ้วชี้ ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างพอใจก่อนจะดึงมือออกจากปากน่าจูบนั่น แต่ก็ไม่วายบีบริมฝีปากล่างของคนตัวเล็กแบบหยอกๆ

"อยากได้หรอ?"

"อืมมม ติดที่รถคงจะดี.. --แจบอม! ช่วงนี้เปลี่ยนรถกันใช้นะ"

เจบีหันมามองคนตัวเล็กอย่างแปลกใจ

"ทำไมล่ะครับ?"
"อ๋อ.. อยากเปลี่ยนบรรยากาศ" ตอบพร้อมเอากล้องกลับไปติดไว้อย่างเดิม
"ก็ตามใจ.. ของๆเราก็เหมือนของๆเอินนั่นแหละ.." เจบีหันไปสนใจถนนต่อ
"ปากดี.."
"วันนี้เลิกกี่โมง"
"เที่ยง.."
"กลับพร้อมกัน ไปดูเราซ้อมด้วยนะ"

คนตัวเล็กเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

"ได้..แต่อาจจะช้าหน่อยนะ มีธุระน่ะ"
"ครับ..แค่อยากกลับพร้อมกัน"
  มาร์คแกล้งเมินไม่สนใจ แล้วชมวิวนอกรถอย่างกับน่าสนใจซะอย่างนั้น เจบีได้แต่แอบยิ้มน้อยๆกับความเนียนของคนตัวเล็ก.. แหม.. เขินซะหูแดงขนาดนั้น ไม่ต้องเนียนเฉยชาก็ได้มั้ง..

"แจบอม.. มีไรจะบอกเรามั้ย?"
"หืม? ไม่มีนี่..ทำไมอ่ะ"
"อ๋อ.. เปล่าหรอกนึกว่าจะบอกรักน่ะ"

 เจบีเหยียบเบรกกะทันหันจนแทบพากันหัวทิ่มทั้งสองคน

"แจบอม!!"
"โทษครับๆ ไม่ตั้งใจ.."
  มาร์คเหวี่ยงใส่ไปอีกหนึ่งยก ก่อนที่เจบีจะเริ่มขับรถใหม่อีกครั้ง ดีนะที่ไม่มีรถขับตามหลังมา ไม่งั้นคงโดนด่ายันโคตรเหง้า..เล่นเสี่ยวมาแบบไม่ทันตั้งตัว อารมณ์หรือน้ำทะเลครับคุณเมีย?
  รถเลี้ยวเข้ามายังโรงจอดรถของมหาวิทยาลัย รถหรูค่อยเลียบหักมุมเข้าจอดตามล็อคอย่างชำนาญ ทั้งสองค่อยๆปลดที่คาดเข็มขัดนิรภัยออก

"แจบอม..."
"ครับ?" เจบีขานตอบในขณะที่กำลังจะดึงกุญแจออก
  มือบางประครองใบหน้าคม ก่อนจะกดจูบเบาๆ เจบีที่ไม่ทันตั้งตัวจึงนิ่งค้าง ริมฝีปากหยัก ดูดเม้มที่ริมฝีปากของเจบีก่อนจะขบดึงที่ริมฝีปากล่างแล้วผละออก..

"...ที่ขอไว้ก่อนหน้านี้... ให้แล้วนะ เจอกันที่โรงยิม.." พูดจบก็ยิ้มหวานให้หนึ่งที ก่อนจะรีบลงจากรถแล้วไปเรียน ปล่อยให้เจบีหยุดค้างแบบอึ้งๆไปเกือบหนึ่งนาที

รอยยิ้มค่อยๆปรากฏที่บนใบหน้าคม...

1วันนี่ อี้เอินมีกี่อารมณ์กันแน่นะ?

"พี่ใหญ่วันนี้พอแค่นี้ ส่วนน้องๆพักสามสิบนาทีแล้วมาต่ออีก1ชั่วโมง" เสียงกัปตันทีมกล่าวประกาศอย่างเดิมๆแบบทุกๆวัน
  ร่างสูงใหญ่หลายคนยืนรวมตัวกันที่จุดแจกน้ำดื่มของทีม เจบีเอาผ้าขนหนูซับเหงื่อที่ใบหน้าคมและลำคอก่อนจะพาดไว้ที่ช่วงไหล่กว้าง

"พี่เจบี น้ำครับ" ขวดน้ำดื่มเย็นจัดถูกส่งมาให้เจบี

 มือหนารับขวดน้ำ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณด้วยสีหน้าเรียบๆตามสไตล์

"ขอบใจ..วี"

  มือหนากำลังจะเปิดบิดฝาขวดน้ำ แต่ก็กลับชะงักเพราะเสียงเรียกคุ้นหูก่อนจะเอี้ยวตัวหันกลับหลังไปตามเสียงเรียก

"แจบอม!!!"

  หนึ่งร่างพุ่งมาสวมกอดร่างสูงอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน มือหนาปล่อยขวดน้ำดื่มร่วงลงอย่างไม่ตั้งใจ เขาเซไปข้างหลังเล็กน้อย

.  จุกจนอยากด่าคนที่เล่นพิเรนท์ๆแบบนี้ แต่พอรู้ว่าเป็นใคร ก็กลับดีใจซะมากกว่าจนลืมความโกรธ..

"รอเรานานมั้ย?" ใบหน้าหวานเงยหน้าจากอกแกร่งขึ้นมาถาม

 เขาไม่ตอบ เพียงแค่ยิ้มกว้างๆแล้วบีบจมูกโด่งนั่นเบาๆ แล้วดันร่างบางออก

"เหงื่อท่วมตัวเลย อย่าใกล้นักสิ"
"ทำไมอ่ะ?" คนตัวเล็กแกล้งถามแบบซื่อๆ
"ก็...มันเหม็น.."
"ไม่เหม็นหนิ.. แจบอมหอมจะตาย" แกล้งชมพร้อมอ่อยไปอีกหนึ่งที

เจบีน็อคเอาท์ไปอีกครั้ง...

"อ๋าาาา ขวดน้ำตกไปแล้วแจบอม" คนตัวเล็กชะเง้อมองขวดน้ำที่ตกอยู่
"ช่างมันเหอะ..หยิบใหม่ก็ได้" เจบีบอกปัดๆอย่างไม่ใส่ใจ

แต่มันทำให้ใครบางคนกำหมัดแน่น..

"บังเอิญเราซื้อน้ำมาพอดี..เอ่อ...ผ้าเย็นด้วย" มาร์คเกาท้ายทอยนิดๆ

เจบีแสร้งหันหน้าไปทางอื่นแล้วแอบหัวเราะก่อนจะหันมาหาคนตัวเล็กข้างหน้าอีกครั้ง

"หืม? บังเอิญ.. ผ้าเย็น.. เอาไปทำอะไรครับเอิน?"

มาร์คกำลังหาเหตุผลร้อยแปด..

"ก็... เช็ด.. เช็ดสเก็ตบอร์ด" มาร์คหันหน้าหนี..

เหตุผลที่ทำคนรอฟังแทบขำกร๊าก แต่ทำได้เพียงทำหน้ากรุ่มกริ่ม

"สเก็ตบอร์ด อ้อ!! อากาศมันคงร้อนอ่าเนาะว่าแต่ได้ใหม่ละหรอ?" เจบีแกล้งเออออตามคนซึนไป
"T.O.P. เอ่อ ซึงฮยอนพาไปซื้อน่ะ"
"ธุระที่ว่าน่ะหรอ?"
"ประมาณนั้นแหละ.."
"ป้ะไปนั่งกัน.. เดี๋ยวนั่งสักหน่อยค่อยกลับดูน้องๆซ้อมก่อน"

  เจบีเดินนำคนตัวเล็กไปยังเก้าอี้ยาวที่ไม่มีคนนั่ง เพราะคนอื่นยืนเล่นที่ขอบสนามกัน บ้างก็นั่งกับพื้นนั่นแหละ..
  ร่างสูงนั่งลง ก่อนจะจับมือคนตัวเล็กที่ไม่ยอมนั่ง ยืนหน้าใสล่อตาคนจนเจบีหมั่นไส้...หมั่นไส้คนที่มองอ่ะนะ.. ขนาดเพื่อนในทีมยังไม่เว้น ได้ข่าวว่าพวกนี้มันปลื้มแฟนของเขามานานกันพอสมควร.. มีแฟนเสน่ห์แรงนี่มันหงุดหงิดจริงๆ

เจบีมองมือนุ่มนิ่มที่จับแต่ต้องชะงัก..

"ไปทำอะไรมา.." เสียงเข้มถามขึ้น

  มาร์คที่ยิ้มไปเรื่อยหันมามองหน้าเจบีที่กำลังมองหลังมือของตัวเองแบบหงุดหงิดพร้อมคำถามที่ถามมา

"ลื่นสเก็ตบอร์ด" มาร์คตอบแบบสบายๆ แล้วหันไปยิ้มให้แฟนคลับตัวเองแบบเช็คเรทติ้ง
"ซุ่มซ่าม"..

เจบีใช้นิ้วโป้งไล่เกลี่ยรอยแดงและถลอกนิดหน่อยตรงข้อนิ้วของคนตัวเล็ก

"ก็ยังไม่ชินอ่ะ" มาร์คทิ้งตัวนั่งตักเจบีแบบหน้าตาเฉย

  แขนแกร่งจึงวาดโอบกอดเอวบางนั่นซะเลย ข้อหาอ่อยไปทั่ว และข้อหาทำให้เขาหงุดหงิด.. หงุดหงิดที่มีคนมอง..

"ไม่เหมือนกันหรอ"
"ไม่เหมือนดิ.." มาร์คตอบ
"ลองเล่นบาสมั้ย?"
"หืม?"
"อยากเห็นเอินเล่นอ่ะ"
"ห๊ะ!!" มาร์คตกใจ
"ไม่ห๊ะ ครับ ป้ะ!! ไปเล่นลองดู"

  พูดจบจับเอวบางแน่นๆก่อนจะค่อยๆลุกเพราะกลัวคนตัวเล็กหน้าทิ่มเพราะนั่งบนตักเขา ก่อนจะจูงมือบางที่กำลังยืนงงๆเดินไปยังแป้นบาสที่ยังว่างอยู่..

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 16

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 14/04/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป


ตึง! ตึง! ตึง! พลุ่บ!!

  เสียงเลี้ยงลูกกลมๆสีส้มดังทั่วโรงยิม ที่มีสองร่างไล่หยอกกัน เป็นภาพน่ารักที่ทำให้กลุ่มแฟนคลับของทั้งสองกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ไหนจะสาววายที่แทบจะตายเกลื่อนข้างสนาม

  ร่างสูงที่แกล้งหยอกให้ร่างบางวิ่งไล่ตาม พอเข้าใกล้ก็ฉวยโอกาสด้วยการหอมแก้มจึงโดนมือบางๆแต่แฝงไปด้วยแรงหนักๆฟาดเข้าให้หลายที ทั้งน่ารักและน่าอิจฉาในความหวานของทั้งคู่ ไหนจะเสียงก่นด่าของร่างเล็กที่ดังเป็นระยะๆอีก

พลุ่บ!!

   ผ่านมาเกือบ 20 นาที ร่างบางก็เลิกวิ่งตามแล้วทิ้งตัวนอนลงกลางสนามแบบน่ารักๆทันที วิ่งตามไม่ทัน พอใกล้ก็แย่งไม่ได้ งั้นนอนแม่งเลย ง่ายดี..

"อ้าวว ยอมแพ้แล้วหรอ?" ร่างสูงยืนค้ำหัวแล้วก้มมองดูใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยเหงื่อ

"เหนื่อย.. วิ่งไรไม่รู้ ไม่เห็นจะได้จับเลย" บ่นหน่อยๆพร้อมยู่ปาก

"ป้ะ.. ไม่แกล้งแล้วกลับกันเหอะ" มือหนาถูกยื่นมาตรงหน้า

มือบางปัดออกเบาๆ

"เหนื่อย พักก่อน"

"พักน่ะได้ แต่มานอนตรงนี้น่ะไม่ได้" เจบีอ้อมไปแล้วดึงมือคนตัวเล็กขึ้น

ใบหน้าสวยอมยิ้มกรุ่มกริ่ม

"เห้ยยยย" เจบีอุทานออกมาเบาๆ

  มือบางที่เขากำลังดึง จู่ๆก็กระตุกมือแรงๆจนเขาล้มลงไปทับร่างบางนั่นอย่างแรง ใบหน้าสวยนิ่วหน้าเพราะความจุก

"ไม่เห็นเหมือนในละครเลยอ่ะ" เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยออกมา

เจบีขืนตัวมาคร่อมร่างบางนั่นแทน

"ยังไง? เล่นไรเนี่ย?" เขามองใบหน้าหวานที่กำลังหน้ายู่อยู่

น่ารักอีกแล้ว..

"นึกว่าแบบล้มแล้วปากจูบกันเงี้ย"

เจบีอมยิ้มกับความคิดร้ายๆของแฟนตัวเอง

"ไม่พอนะ หนักจริงจัง .. ถามหน่อยเหอะ ลดน้ำหนักครั้งล่าสุดตอนไหนหรอแจบอม?" มาร์คแกล้งกวน

ใบหน้าคมหัวเราะร่าอย่างไม่เคยหัวเราะมาก่อน..

"เดี๋ยวคืนนี้ก็ได้ลด"

"ปากดี--อ๊ะ"

  คนตัวเล็กกำลังจะต่อล้อต่อเถียง แต่ต้องกลับกลืนคำพูดลงไปเมื่อถูกริมฝีปากของคนบนร่างมาประกบปากตัวเองอย่างรวดเร็ว ร่างสูงบดเบียดแค่ภายนอกก่อนจะค่อยๆผละออกอย่างช้าๆ แล้วใช้นิ้วโป้งสัมผัสริมฝีปากหยักเบาๆ

"กลับกันเถอะครับ" เจบีลุกออกจากร่าง แล้วค่อยดึงร่างบางให้ลุกตาม เขาเดินอ้อมมาปัดฝุ่นตามตัวให้คนตัวเล็ก ก่อนจะจัดการของตัวเอง

"จะอาบน้ำมั้ยล่ะ?"

"ค่อยกลับไปอาบที่ห้องก็ได้" เจบีเดินจูงมือคนตัวเล็กออกจากสนาม

  ทางกลุ่มทีมของร่างสูง มองแล้วผิวปากแซว ดวงตาคมกริบหันไปมองด้วยใบหน้านิ่งๆตามนิสัย ไม่ได้เอ่ยด่าหรือตอบอะไร คนที่สนิทหรือรู้จักเขาดี มองว่าเขามองแบบนี้เป็นเรื่องปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเขาไม่เคยพาแฟนมาเล่นอะไรแบบนี้ ซึ่งแน่นอนว่าคนนี้พิเศษกว่าคนอื่นๆที่ผ่านมา ส่วนคนข้างๆเขาก็ยิ้มหวานจนเพื่อนๆของร่างสูงแทบระทวย ความน่ารักนี้.. ได้มาจากไหนหรอ

  ร่างสูงเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ที่มีเสื้อผ้าและอุปกรณ์การเรียน ก่อนจะก้มโค้งให้กัปตันทีม เขาเดินผ่านเพื่อนๆแบบไม่สนใจตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ ร่างสูงบางที่ถูกเมินกำลังน้ำตาคลอ แต่ทำได้แค่ฝืนให้มันกลับเข้าไป ทั้งที่ก็เป็นแบบนี้ทุกวัน.. แต่วันนี้มันมากไป..

รุ่นน้องก็คือรุ่นน้อง.. เขาย้ำกับตัวเองเสมอ ...ให้เวลา...
..ไม่ได้แปลว่าสำคัญ... เขาเข้าใจดี..


ร่างสูงเดินมาหาคนที่ยืนรออยู่

"กลับห้องของเรากันครับ.." เจบีบอกพร้อมขยี้หัวคนตัวเล็กแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว

"เพื่อนเล่นหรอแจบอม!!!" เสียงโวยวายตลอดทางเดิน..


  ร่างบางนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาภายในห้องของเจบี ตอนนี้เขากำลังอยู่ในเสื้อผ้าของร่างสูง กางเกงผ้าร่มขาสามส่วนแบบผูกเชือกสีขาวและเสื้อยืดสีดำซึ่งร่างสูงเป็นคนจัดหามาให้ตอนเขากำลังจะเข้าไปอาบน้ำ และตอนนี้เขาก็กำลังนั่งรอร่างสูงที่หายเข้าไปในห้องน้ำได้สักพัก

  รายการในทีวีไม่ได้มีอะไรน่าสนใจอย่างทุกครั้งที่เคยดู เขาจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเข้าโซเชียล หลังจากไม่ได้เข้ามาหลายวัน แถมการต้องล็อคอินใหม่ทั้งหมดมันเป็นอะไรน่าเบื่อจริงจัง

  เมื่อเข้าระบบจนครบทุกๆแอฟฯ มือบางไล่ตรวจดูรายการแจ้งเตือนต่างๆ ส่วนใหญ่จะมีแต่แฟนคลับที่มากดถูกใจและแสดงความคิดเห็น แล้วก็มีของเพื่อนในห้องที่แท็กรูปมาให้บ้าง เขาเห็นไม่มีอะไรสำคัญจึงเลื่อนดูหน้าฟีดแทน

  รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากแบบบางๆ เมื่อเจอโพสของใครบางคนจากแอฟพลิเคชั่น instagram ที่เขากดติดตามไม่กี่คน.. มือบางเข้าไปกดอ่านคอมเม้นที่มีจำนวนมากกว่าปกติ

เขาก็ติดตามแอคนี้มานานแล้วโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ แถมแต่ก่อนคนก็ไม่ได้กดติดตามเยอะขนาดนี้ด้วย.. แอบหวงก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

'อร๊ายยยย แกนี่แหละตัวจริงงงง'

'อ้าวๆสรุปยังไงคะพี่เจบี ชี้แจง อย่ามาโนแคปชั่นนาาาา'

'@soyoo.009 เจ้าตัวโพสขนาดนี้ยังสงสัยอีกหรอหล่อน หน้าชัดขนาดนี้'

'คนนั้นก็รุ่นน้องไงเธอ คนนี้อ่ะ ตัวจริงงง'

'กรีสสสส พี่มาร์คของบ่าวววว'

'เห็นเขาได้กันเองฉันก็นอนตายตาหลับแล้วค่ะ'

'เสียดายคนหล่อสองคน ฮึกกก ฉันควรได้พวกเขาคนใดคนนึง'

รอยยิ้มปรากฏอีกครั้งเมื่อนั่งไล่อ่านคอมเม้น

"นั่งยิ้มอะไรครับ?" เสียงเข้มเอ่ยถามพร้อมสันจมูกที่กดลงมาบนแก้มใส แขนแกร่งโอบกอดแล้วดึงรั้งร่างเล็กให้ขึ้นมานั่งบนตัก

"ส่องคนโรคจิตที่แอบหอมแก้มคนอื่นแล้วโพสลงโซเชียลน่ะ" มาร์คตอบแบบขันๆแต่ไม่ได้มองหน้าร่างสูง ตาใสยังคงนั่งไล่อ่านคอมเม้นอยู่

"ซื้อโทรศัพท์ใหม่หรอ" เจบีเอ่ยถามพร้อมซุกไซร้จมูกคมไปตามซอกคอ กลิ่นหอมสบู่ที่ใช้ด้วยกัน แต่ทำไมพออยู่บนตัวคนนี้มันถึงน่าหอมน่าฟัดได้ขนาดนี้นะ

"ซื้อใหม่ ฝากซึงฮยอนซื้อเมื่อวานนั่นแหละ"

มือหนาไล่ถลกกางเกงของคนตัวเล็ก พร้อมลูบไล้สัมผัสซอกขาขาว

"เครื่องเก่าไปไหนล่ะ" ถามพร้อมแกล้งกัดหูเบาๆ

"อ๋อ พังไปตั้งแต่วันเสาร์น่ะ ทดสอบความแข็งแรงของผนัง.." มาร์คยังคงตอบไปเรื่อย ตาก็อ่านคอมเม้น มุมปากคอยยิ้มหน่อยๆเมื่อเจอเม้นที่ถูกใจ

เจบีชะงักและกลืนน้ำลายแบบช้าๆ

"ทำไมล่ะครับ?" เขาแกล้งถามทั้งที่พอจะเดาออก...

ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์แล้วยิ้ม..ยิ้มแบบเย็นๆ จนคนเห็นต้องขนลุก..

"แฟนไม่กลับห้องน่ะ.."

  ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวาน และก็เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกผิด.. ถึงแม้คนตัวเล็กตรงหน้าจะไม่มีอาการใดๆแสดงออกมาให้เห็นแต่เขารับรู้ได้ ว่าคนตัวเล็กของเขานี้รู้สึกแย่ๆจริงๆ

"รักนะเอิน.." น้ำเสียงนิ่งๆเข้มๆเอ่ยออกมาแผ่วเบา

 ดวงตาหวานจ้องตาคมกลับ ก่อนจะเอ่ยเสียงขู่ฟ่อๆกึ่งอ้อนๆเหมือนลูกแมว

"ลองไม่รักดูสิ"

"หึ.." เจบีพ่นลมหายใจเบาๆแกนยิ้มๆแล้วกระชับอ้อมกอดแน่น คางเรียวเกยอยู่ที่ไหล่บาง

  คนตัวเล็กยังคงเล่นโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น กระดิกตัวไปมาแบบเด็กน้อยอยู่ไม่นิ่ง แต่เจบีรู้สึกดีที่อยู่แบบนี้..แบบที่กอดคนตัวเล็กนุ่มนิ่มนี้ไว้ไง..

"แจบอม~ โทรศัพท์แจบอม เอามา" เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยท้วง เมื่อเห็นร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นมั่ง

  เจบีส่งให้อย่างว่าง่าย ใบหน้าสวยจึงยิ้มกว้างพร้อมให้รางวัลด้วยการหอมแก้มเจบีไปหนึ่งฟอดแล้วยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้เป็นการแลกเปลี่ยน ร่างสูงไม่ได้เล่นอะไรมากนัก เขาสนใจกลิ่นหอมๆนี่มากกว่า

  คิดอย่างนั้น มือหนาก็วางโทรไว้ที่ชั้นข้างๆ ก่อนจะจับคนตัวเล็กที่สนใจแต่โทรศัพท์ให้นอนราบไปกับโซฟา จากนั้นก็ทำการคร่อมร่างบางนั่นไว้ มาร์คไม่ได้สนใจเพียงแต่นอนเฉยๆแล้วเล่นโทรศัพท์ต่อไปอย่างกับมีอะไรน่าสนใจในนั้น มือหนาถลกเสื้อยืดของคนตัวเล็กขึ้นมองผิวขาวดุจน้ำนมอย่างพอใจ

   ริมฝีปากกดจูบลงบนหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อนิดๆ ก่อนจะดูดเม้มจนเกิดรอยไปทั่ว ลิ้นร้อนลากขึ้นมายังหน้าอกแล้วดูดกลืนยอดอกสีระเรื่อ
"แจบอมไม่กวนดิ" มาร์คเอ่ยเสียงเรียบๆ

  ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นจากแผ่นอกขาวเนียน แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าหาลำคอขาว ซุกไว้อย่างนั้นแล้วทิ้งตัวนอนกอดคนใต้ร่าง มือบางข้างหนึ่งยกขึ้นมาวางบนหัวร่างสูงพร้อมลูบเบาๆ

"คืนนี้นอนนี่นะ" เสียงอู้อี้เอ่ยออกมาจากร่างสูง

"ไม่เอา เราจะกลับไปนอนห้อง" มาร์คปฏิเสธ

"อยากนอนด้วยอ่ะ" เจบีเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็ก

"ก็.....ไม่ได้ห้ามว่าไม่ให้ไปนอนด้วยหนิ"

  เจบียิ้มจนตาหยี แล้วประกบจูบริมฝีปากหยักสวย บดเบียดเคล้าคลึงเบาๆ ลิ้นร้อนลากผ่านรอยแยกของริมฝีปาก มาร์คเผยอริมฝีปากขึ้นเพื่อให้ลิ้นร้อนแทรกผ่านเข้าไป มือบางค่อยๆวางโทรศัพท์ลงกับพื้นก่อนจะเปลี่ยนมาประครองใบหน้าคม คนตัวเล็กจูบตอบแบบนุ่มนวลไม่รุณแรง เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่แจบอมรับรู้ได้ รู้สึกดี..บวกกับอัตราเต้นของหัวใจที่ถี่ขึ้น

  มือหนาลูบไล้สัมผัสไปทั่วเรือนร่างบาง บีบเฟ้นไปทั่วเรือนร่าง ใบหน้าคมค่อยๆถอนริมฝีปาก กดจูบลงที่มุมปากลากผ่านสันกรามไปยังลำคอขาว มือบางของคนตัวเล็กข้างหนึ่งขยุ้มลงที่ไหล่กว้าง ส่วนอีกข้างสวมกอดเอวหนาเอาไว้แน่น

  เสื้อยืดสีดำของร่างเล็ก ถูกมือหนาถลกขึ้นไปถึงหน้าอก ใบหน้าคมเลื่อนลงต่ำและกลืนกินยอดอกสีหวานอีกครั้ง สลับสองข้างไปมา มือหนาสอดใต้ร่างบีบเค้นและยกร่างเล็กให้แอ่นกายขึ้น เสียงครางในลำคอของร่างเล็กทำให้ร่างสูงพอใจ

  ริมฝีปากลากลงต่ำเรื่อยๆ จนมาหยุดที่แอ่งสะดือสวย ลิ้นร้อนแหย่ลงเย้าหยอก มือหนาสอดใต้ร่าง ยกเอวบางให้ยกสูง

"อ๊ะ.." เสียงครางหวานเริ่มหลุดออกมาจากปาก

  มือหนากระตุกเชือกกางเกงคนตัวเล็กออกเบาๆ ก่อนจะใช้ฝ่ามือลูบไปทั่วหน้าท้องขาวดุจน้ำนม ลมหายใจร้อนถูกพ่นผ่านผิวกาย ริมฝีปากค่อยๆเลื่อนต่ำลงช้าๆ มือหนาเลื่อนไปลูบไล้ยังซอกขาขาว

ฟันคมกัดลงที่ขอบกางเกงคนใต้ร่างเพื่อที่จะค่อยๆปลดออก

เสียงหายใจหอบกระเส่าของทั้งคู่ รวมถึงอุณหภูมิของร่างกายที่สูงขึ้น แทบจะทำให้สองร่างรวมเป็นหนึ่งทั้งที่ยังไม่ได้ลึกซึ้งอะไรถึงขั้นนั้น

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด แกร่ก!!

เสียงกดรหัสและเสียงเปิดประทำให้ร่างสูงชะงักและสดุ้งโหยงหยุดการกระทำก่อนหน้า พร้อมรีบดึงคนตัวเล็กขึ้นมานั่งพร้อมจัดเสื้อผ้าคนตัวเล็กให้เข้าที่อย่างรวดเร็ว

"Shit!!!" เจบีสบถ

"เจบี~ อยู่มั้ย? เอ้า!! พี่มาร์ค" สองร่างเดินเข้ามาด้วยของกินพะรุงพะรังก่อนที่เสียงแหบเซ็กซี่ของแจ็คสันจะร้องทัก

"เข้าห้องคนอื่นทีหลังหัดเคาะประตูมั่งนะ" เจบีกล่าวน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะหันไปดูแฟนตัวเองที่ตอนนี้หน้าแดงหูแดงไปหมด

เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ....

"ปกติก็ไม่เคาะ วันนี้... หืมมม?? ทำอะไรกันหราาาาา" จินยองเอ่ยน้ำเสียงกวนๆ

"มาทำไม?"

"เรื่องนั้นแหละ.. แต่เห็นทีมึงคงไม่อยากจะคุยตอนนี้ ใช่หรือไม่?" แจ็คสันยักคิ้วกวนแล้วเหล่ตามองรุ่นพี่ตัวเองที่นั่งหน้าแดงหูแดงก้มหน้าอยู่

โหยยยย พี่รหัสใครทำไมน่ารักกกกก

"นั่นเอาอะไรมา" เจบีเปลี่ยนเรื่อง

"กะมานั่งดริงค์ห้องมึงประมาณนั้น ขี้เกียจเข้าร้าน"

"เคยถามเจ้าของห้องบ้างไหม?"

"เอาน่าาาา ไม่ดึกหรอก" แจ็คสันส่งเสียงจิ๊จ๊ะ

"พี่มาร์คครับดื่มด้วยกันนะ" จินยองหันไปส่งเสียงหวานชวนคนที่นั่งหลบอยู่ข้างหลังเจบี

ไม่ได้นั่งหลบหรอก เจบีนั่นแหละนั่งบังไว้

  ใบหน้าสวยโผล่หน้ามาพยักหน้าหงึกหงักให้จินยองพร้อมยิ้มหวาน ใบหน้าน่ารักที่ตอนนี้กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ นั่นแปลว่าก่อนหน้าที่เขาสองคนจะเข้ามา เจบีมันต้องกำลังทำอะไรกับพี่มาร์คคนดีของเขาแน่ๆเลย

"เอินไปในห้องกัน.." เจบีทำท่าจะดึงแขนคนตัวเล็กให้ตามตัวเองไป

"ไปทำไม??" จินยองและแจ็คสันท้วง

"ไปคุยกัน" เจบีตอบเรียบๆ

"คุยที่นี่สิ" มาร์คบอก

"ไปเหอะเอิน"

  เจบีส่งสายตาเป็นนัยๆ ตาใสจ้องมองก่อนใบหน้าและหูจะขึ้นสีแดงจัดเพราะรู้ความหมายที่เจบีสื่อ

ดวงตาหวานขึงใส่เจบี

"ไปเหอะ" บอกพร้อมกระตุกข้อมือเบาๆ

"คะ..ค่อยกลับไปคุยที่ห้องเรากะ ก็ได้.." มาร์คตอบตะกุกตะกัก

คนบ้าไร เพื่อนนั่งอยู่นี่ตั้งสองคน.. ทะลึ่ง!!!

  เจบีกรอกตามองบน หันขวับไปมองแรงเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆมาร์คอีกครั้งแล้วก้มลงไปฟัดแก้มแดงๆนั่นแบบแรงๆ

"น้ำแข็ง? มึงไม่ได้ซื้อมาหนิ.." เจบีพูดขึ้นพร้อมมองหน้าเพื่อนทั้งสองแบบเป็นนัยๆ

"ซะ--" จินยองกำลังจะเถียง

"จินยองมึงลงไปซื้อกับกู แจ็คสันมึงรอเป็นเพื่อนพี่มาร์คนะ" เจบีสรุปเสร็จสรรพ

"ม่ายยย ทำไมต้องกู ให้ไอ้แจ็คดิลงไป" จินยองทักท้วง

"กูไม่ไว้ใจคนที่ปลื้มเมียกูหรอก" เจบีมองตาขวาง

"อย่างกะไอ้แจ็คไว้ใจได้เนาะพี่มาร์ค" จินยองหาพวก

มาร์คยิ้ม..

"แต่เราว่า ก็ไว้ใจได้มากกว่าจูจูอีกเนาะว่ามั้ยกากา" มาร์คหันไปหาแจ็คสัน

แจ็คสันยิ้มร่า

"ครับพี่รหัสสุดหล่อของกากา"

เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย...เจบีและจินยองคิด

"เอากุญแจรถมึงไปด้วยครับ" จินยองบอก

"เอาไปทำห่านไร ร้านอยู่แค่นี้"

"เอาไปเหอะ เผื่อน้ำแข็งที่ร้านนี้หมด"

  จินยองขยิบตาให้ มาร์คมองทั้งสองสลับไปมา... หัดมีความลับกันหรอ.. เดี๋ยวเหอะ..

"กินไรมั้ยเอิน?"

"...ไอติม.." มาร์คตอบสั้นๆ

"รออยู่นี่นะ เดี๋ยวมา" มือหนาโยกหัวคนตัวเล็กเบาๆ

มาร์คยิ้มจนตาหยี จากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกไปซื้อของ

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 17

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 14/04/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป


  สองร่างเดินออกมาจากลิฟท์โดยที่ไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างนั้น เมื่อออกมาจากตัวอาคารร่างโปร่งก็เอ่ยขึ้นมาทันที

"พวกกูตามดูแล้ว เรื่องรถมึงวันนั้นอ่ะ สรุปกล้องบริเวณนี้เสียหมด ไม่ใช่ว่าระบบความปลอดภัยไม่ดีนะ กูว่าแม่งคนนี่แหละ โดนยัดเงิน" ใบหน้าและน้ำเสียงจริงจังทำให้เจบีต้องหันกลับมามอง..

"คราวนี้ก็ไม่รู้ตัวคนร้ายดิ"

"มึงลืมไปอย่างนึง..พวกกูก็ด้วย" จินยองเดาะลิ้นเล่น..

"อะไร?"

"ถ้าไม่ผิดพลาด.. กล้องหน้ารถมึงอ่ะ ที่เราติดไปเมื่อสองเดือนก่อน มันยังใช้ได้อยู่มั้ยวะ" จินยองหันมาถาม

"กล้อง?.." เจบีใช้ความคิด

"เมื่อเช้าพี่มาร์คเล่นอยู่"

จินยองทำตาโต

"ไหนมึงว่าไม่อยากให้พี่มันรู้? ไม่ใช่รู้แล้วหรอ?"

เจบีคิ้วขมวด...

ไม่มั้ง..

"ไปที่รถเหอะ.." เจบีตัดบทแล้วรีบเดินตรงปรี่ไปยังลานจอดรถทันที

  ทั้งสองเข้ามานั่งภายในตัวรถ ก่อนจะแกะกล้องที่ติดไว้หนาคอนโทรลออกมาเช็ค จริงๆอย่างที่จินยองพูด กล้องบันทึกภาพได้ไว้ทั้งหมด แต่เห็นหน้าคนร้ายไม่ชัดเจน เห็นเพียงแต่ลักษณะรูปพรรณพอคร่าวๆได้

"เมื่อเช้าพี่มาร์คมีปฏิกิริยาอะไรมั้ย" จินยองเอ่ยถามเรียบๆ

"ไม่นะ.." เจบีตอบไม่เต็มเสียง

"สงสัยแค่แกะดูเล่นล่ะมั้ง" จินยองยัดกล้องใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง

เจบีก็ขอให้เป็นอย่างนั้น..

Rrr Rrr Rrr

เสียงโทรศัพท์ของเจบีดังขึ้น

มือหนาหยิบขึ้นมาก่อนจะดูหน้าจอ

'V'

"ว่าไง"

(พี่เจบีอยู่ไหนครับ)

"อ๋อ.. คอนโดพี่แหละ มีอะไร"

(พอดีแวะมาทำธุระแถวนี้ กะแวะเข้าไปหา)

"ออ...ก็มาสิ เพื่อนพี่ก็อยู่นี่"

(ครับ.. เจอกันหน้าคอนโดนะ)

"อืม.."

  มือหนากดวางสายอย่างไม่ใส่ใจ จินยองเอียงคอหันมามองหน้าเพื่อนตัวเองและส่งสายตาเชิงเป็นคำถาม

"วีน่ะ"

"ออ..ชนวนระเบิดนี่เอง" จินยองพยักหน้าหงึกหงัก

"ปากดี..ไปเหอะ เมียอยากกินไอติม" เจบีเดินลงจากรถ

จินยองยิ้มมุมปากแบบร้ายๆก่อนจะเดินตามลงไป

"เดี๋ยวก็ไม่อยากแล้ว หึ.."

  ตู้ทำความเย็นภายในร้านค้าสะดวกซื้อถูกเลื่อนประตูออกด้วยมือหนา ใบหน้าหล่อกำลังคิ้วขมวดก่อนใช้ความคิด.. คิดออกแล้วจึงหยิบไอศครีมถ้วยใหญ่รสช็อคโกแลตขึ้นมาก่อนจะถูกมือของอีกคนดันให้เอาเข้าไปเก็บเหมือนเดิม

"พี่มาร์คชอบคุ้กกี้แอนด์ครีม..จดใส่สมองมึงหน่อยครับ" น้ำเสียงกวนๆเอ่ยบอกก่อนจะปล่อยมือออกแล้วหยิบน้ำแข็งที่ซื้อไปแล้วรอบนึง

"เสือกรู้เรื่องเมียกูอีกละ..." เจบีบ่นแต่มือก็เลื่อนไปหยิบรสที่จินยองบอก

"กูเป็นแฟนบอยว่ะ ฮ่าๆ"

  เมื่อได้ของที่ต้องการแล้ว ทั้งสองจึงเดินออกมาจากร้าน ก่อนจะเข้าภายในตัวอาคารก็มีคนหน้าตาน่ารักที่แสนจะคุ้นตายืนรออยู่

"รอนานมั้ย?" เสียงเข้มๆของเจบีเอ่ยถามเด็กหนุ่มตรงหน้า

"ไม่ครับ เพิ่งไปส่งเพื่อนเมื่อกี้ แล้วนี่?" เด็กหนุ่มตอบก่อนชี้ไปยังถุงเก็บความเย็นที่เจบีถืออยู่

"อ่อ ไอศครีมของพี่มาร์คน่ะ" เจบีมองถุงเก็บความเย็นแล้วยิ้ม..

ของแฟนนี่เนาะ.. ไม่ให้ยิ้มได้ไง..

"สังสรรค์หรอครับ"

"ประมาณนั้น"

"จะคุยอีกนานมั้ยครับ? อยากดื่มแล้วครับ?"  จินยองเอ่ยตัดบทสนทนาอันยืดเยื้อของทั้งสอง

"ไปเหอะ" เจบีหันมาชวนเด็กหนุ่ม

 ใบหน้าหวานยิ้มให้เจบี ก่อนจะเดินตามหลังคนทั้งสองไป

  ทั้งสามเดินเข้ามายังภายในห้อง สายตาคมของเจบีสำรวจหาแฟนหน้าสวยของตัวเองที่ตอนนี้หายไปพร้อมๆกับแจ็คสัน..

"เอิน!!" เสียงเข้มตะโกนหาลั่นห้อง จนสองคนที่กำลังนั่งลงบนพื้นตกใจ

"แจบอม!!!" เสียงนุ่มทุ้มต่ำตะโกนกลับมา

  ใบหน้าคมยิ้ม ก่อนจะเดินตามเสียงที่ตะโกนกลับมา .. ตัวเล็กของเขากำลังอยู่ในครัวกับแจ็คสัน

แขนแกร่งโอบเอวบางจากทางด้านหลังพร้อมก้มลงหอมแก้มนิ่มแบบไม่เกรงใจเพื่อนตัวเองที่ยืนตักอาหารใส่ถ้วย

"ทำอะไรกัน" เจบีเอ่ยถาม

"รามยอนใส่กิมจิ" มาร์คตอบเรียบๆ

"กูอยากแดกอ่ะ มีไรมั้ย?" แจ็คสันตอบกวนๆ

"แดกอ่ะไม่มีปัญหา แต่ปัญหาคือกูหาเมียกูไม่เจอ"

"ก็เจอแล้วไง นี่ไงยืนหัวโด่อยู่นี่" แจ็คสันพยักเพยิดหน้าหามาร์ค

เจบีกระชับอ้อมกอดแน่น ปล่อยให้แจ็คสันเดินออกไปพร้อมถ้วยรามยอนถ้วยใหญ่

"ตัวเล็ก.."

"หืม?"

"วีมา..." เจบีเอ่ยบอก

มาร์คชะงักนิดหน่อยก่อนจะยิ้มให้เจบี

"อื้ม"

"ป่ะ ไปกินไอติมกัน" เจบีกดริมฝีปากลงที่แก้มใสก่อนจะจับมือมาร์คให้เดินตามตัวเองไป

  ทั้งสองเดินมายังกลางห้องที่มีทุกๆคนนั่งอยู่ที่พื้นที่มีโต๊ะเตี้ยวางอยู่ บนโต๊ะมีแก้วทรงกระบอกที่บรรจุไปด้วยน้ำสีเหลืองอำพันอยู่สี่แก้ว และอีกหนึ่งแก้วกำลังถูกรินด้วยน้ำโคล่า ร่างบางที่ดูตัวเล็กที่สุดในห้องนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆแจ็คสันตรงข้ามกับวี

  ร่างสูงที่กำลังจะนั่งบนโซฟาเปลี่ยนทิศทางทันทีเมื่อเห็นอย่างนั้น ก่อนจะค่อยๆนั่งซ้อนตัวคนตัวเล็กตามหลัง แล้วโอบกอดเอวบางไว้อย่างหลวมๆ ใบหน้าหวานหันมายิ้มตาหยีให้นิดหน่อย ก่อนมือบางจะรับแก้วน้ำอัดลมที่จินยองส่งมาให้

"พี่มาร์คกินโคล่าไปนะครับ เหล้ามันไม่ดี" จินยองเอ่ยยิ้มๆปนฮา

"หนีจากซึงฮยอนยังเจอจินยองสินะ" มาร์คพูดติดตลก

"ไม่หรอกครับ พี่มาร์คหน้าแดงตัวแดงขึ้นมาเดี๋ยวคืนนี้ไอ้บีมันจะนกอีก ฮ่าๆๆๆ" แจ็คสันหัวเราะลั่น

"แดกไปครับ" เจบีพูดพร้อมส่งสายตาขวางๆไปให้เพื่อนตัวเอง

  มือหนาเอื้อมไปหยิบถุงที่วางข้างๆรุ่นน้อง ก่อนจะหยิบของที่อยู่ภายในถุงออกมาให้คนตัวเล็กที่เขานั่งซ้อนหลังอยู่

"ไอติม" เจบีบอกเรียบๆ

  มือบางหยิบถ้วยไอติมก่อนจะแกะฝาแล้วตักกินไปเงียบๆ โดยมีทั้งสี่คนคุยกันอย่างเข้ากัน จมูกคมคอยกดลงที่หลังคอและสันกรามคนตัวเล็กเป็นพักๆพอได้หยอกๆให้โดนหยิก นั่งได้สักพัก คนตัวเล็กก็เริ่มเอาหลังบางพิงไว้กับอกแกร่ง ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างหลังได้กอดแนบแน่นสมใจ

"ง่วง.." ใบหน้าหวานหันมาบอกเบาๆ

"หืม?.. เพิ่งหกโมงเย็นเองนะ" เจบีเอามือมาโยกหัวคนตัวเล็กที่เอียงมาซบกับบ่าของเขา

"อือ.. "

"งั้นไปนอนรอในห้องนอนก่อนมั้ย? เดี๋ยวสองสามทุ่มค่อยพากลับ"

"อือออ" ใบหน้าสวยพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะลุกออกจากตัวคนที่นั่งซ้อนตัวเองอยู่

"เอ้า...จะไปไหนกันอ่ะ??" จินยองส่งเสียงถาม

"พาพี่มาร์คไปนอน เดี๋ยวออกมา"

"พาไปนอนนะครับ ไม่ใช่ทำอย่างอื่น" แจ็คสันเอ่ยแซว

  เจบีส่ายหัวแบบระอา ก่อนจะดันหลังคนตัวเล็กให้เดินไปยังห้องนอนโดยมีสายตาหนึ่งคู่ที่มองตามแบบเงียบๆ

  เสียงบานประตูปิดลงแบบเงียบๆ ดวงตากลมที่กำลังปรือด้วยความง่วงผสมอาการเหนื่อยจากการวิ่งไล่ตามลูกบาสเมื่อตอนบ่าย แผ่นหลังบางถูกดันให้ค่อยๆเอนเอียงไปกับเตียงนอนหนานุ่ม

"เพิ่งรู้ว่าแจบอมเตรียมของไว้สำหรับเรื่องอย่างว่าในห้องนอนด้วย..." เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยมาแบบไม่คิดอะไร

  ตาคมหันไปเห็นซองถุงยางพร้อมเจลหล่อลื่นของตัวเองที่วางไว้ข้างๆโคมไฟ แล้วนึกอยากตบหัวตัวเองแรงๆที่ไม่รู้จักเก็บไว้ดีๆ..  มือหนาเอื้อมไปเปิดลิ้นชักแล้วกวาดทั้งหมดลงไว้ข้างในอย่างเร็วแล้วรีบหันมามองหน้าคนตัวเล็กที่จ้องเขาแบบตาไม่กระพริบแบบขันๆ

"ไม่ทันแล้วมั้ง.." ใบหน้าหวานยิ้มร่า

"ยิ้มอะไร? หืม? อยากใช้มั้ยล่ะ พร้อมนะ.." เจบีแกล้งทำท่าจะกระโจนเข้าใส่ แต่ดันโดนคนตัวเล็กผลักออกเบาๆ

"แจบอม.."

"หืม?"

"ทำไมตอนนั้นไม่ใส่ถุงยาง..." มาร์คเอ่ยถามเบาๆ คำถามที่คาใจเขาในวันนั้น

เจบีชะงัก...

นั่นสินะ...ทั้งที่ตอนนั้นเขาก็พกใส่กระเป๋ากางเกงไป..

แต่เขาก็ได้คำตอบในไม่ช้า ..คำตอบที่เขามั่นใจ

"ก็..เอินเป็นของเราแค่คนเดียวไง..นอนนะครับ " พูดจบก็ก้มไปจูบหน้าผากเนียนเบาๆ แล้วห่มผ้าให้

"ไม่ออกไปหาเพื่อนล่ะ"

"รอเอินหลับก่อน"

  ใบหน้าสวยยิ้มนิดๆ มือหนาค่อยๆลูบหัวคล้ายๆกล่อมให้คนตัวเล็กหลับ เมื่อตากลมปิดสนิทตามมาด้วยเสียงลมหายใจดังแบบสม่ำเสมอ ร่างสูงจึงค่อยๆผละออก แล้วค่อยๆเดินออกไปนอกห้องแบบเงียบๆเพื่อไม่ให้รบกวนคนนอน

  เขาทิ้งร่างลงบนโซฟา โดยมีแจ็คสันส่งแก้วให้ น้ำสีอำพันถูกดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว แล้วจึงถูกวางลงไว้บนโต๊ะเช่นเดิม

"พี่มาร์คหลับแล้วหรอ?"

"อืม สงสัยเหนื่อย"

"พากันทำอะไรมาล่ะ"

"เมื่อตอนบ่ายชวนพี่เขาเล่นบาส"


  ทั้งสี่คนนั่งดื่มไปสักพัก ดื่มแบบหนักๆตามปกติ เจบียังคงสติดีกว่าเพื่อนๆของเขา เพราะรู้ว่าคืนนี้เขาต้องพาคนตัวเล็กไปนอนที่ห้อง แต่ก็ยังกรึ่มๆอยู่ดี ส่วนวีก็ไม่ได้ดื่มมาก เพราะจำเป็นต้องขับรถกลับที่พักของตัวเอง

"... มึงไปต้มรามยอนให้อีกหน่อยดิ..มันหมดแล้ว" แจ็คสันโชว์ถ้วยรามยอนที่ไม่เหลือแม้กระทั่งน้ำ

"เออๆ "

  เจบีลุกเดินเข้าไปยังในส่วนของครัวภายในห้อง ก่อนจะจัดการต้มน้ำเพื่อรอให้น้ำเดือด ระหว่างนั้นเขากำลังหันเพื่อที่จะไปเอาเส้นรามยอนที่วางอยู่หลายห่อที่เคาท์เตอร์อีกฝั่ง

  ปลายจะจมูกคมเฉี่ยวปลายจมูกของที่คนที่หวังจะแกล้งให้ตกใจ แต่เจบีดันหันหลังกลับมาซะก่อน

ทั้งสองนิ่งชะงัก...

  ทั้งสองยืนมองหน้ากันแบบนั้นโดยไม่มีใครพูดอะไร เสียงหัวใจของอีกฝ่ายดังแบบระส่ำไร้จังหวะอย่างบ้าคลั่ง

ใบหน้าทั้งสองค่อยๆขยับเข้าหากันอย่างมีแรงดึงดูด ริมฝีปากค่อยๆประชิดติดกัน มือหนาค่อยๆรวบเอวบางเข้าหาตัว.. แอลกอฮอลล์ที่ดื่มเข้าไปทำให้ร่างสูงลืมอะไรบางอย่าง...


  ใบหน้าหวานแดงเถือก ค่อยๆเอียงหน้าปรับองศาให้ได้รสจูบของร่างสูงที่ขึ้นชื่อว่า 'รุ่นพี่' กำลังมอบให้แบบช้าๆและลึกซึ้ง..

โดยที่มีสายตาคู่หนึ่งกำลังยืนพิงขอบประตูมองอยู่

"อะ แฮ่ม!!" เสียงกระแอมดังออกมา ทั้งคู่จึงรีบผละออกจากกันทันที..

"โทษที ไม่ได้อยากเข้ามาขัดจังหวะ พอดีน้ำแข็งหมดน่ะ" ร่างสูงโปร่งเดินหน้านิ่งๆมาเปิดตู้เย็นแล้วหยิบเอาน้ำแข็งออกมา

  จินยองกำลังจะเดินออกไปแต่พอดีนึกอะไรขึ้นได้จึงหันกลับมาพูดบอกกับเพื่อนตัวดีของตัวเอง

"อ้อ..เจบี..เผื่อมึงจะลืมไป.... เมียมึงนอนอยู่ในห้องนะครับ"

  พูดจบก็ทิ้งคนทั้งสองให้จมกับความเงียบ  มือหนาค่อยๆวางบนหัวคนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้นมาเรียบๆหลังจากที่พากันเงียบไปสักพัก

"ขอโทษนะวี พี่ไม่ได้ตั้งใจ.." พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปจากห้องครัวทิ้งให้อีกคนยืนนิ่งงัน กับคำพูดนั้น ที่ร่างสูงเอ่ยออกมา

  เจบีเดินมาหาเพื่อนทั้งสองคนที่นั่งดื่มกันต่อ จินยองทำเหมือนไม่เห็นอะไรก่อนหน้านี้

"เอ้าาา รามยอนกูล่ะ?" แจ็คสันส่งเสียงประท้วง

"ไปทำกินเองเหอะ ขี้เกียจ" เจบีบอกพร้อมหยิบบุหรี่ของแจ็คสันที่วางอยู่ขึ้นมาแล้วเดินออกไปนอกระเบียง

  นิ้วเรียวยาวคีบบุหรี่ไว้ ริมฝีปากค่อยๆพ่นควันสีเทาออกมา บุหรี่พอทำให้สมองเขาปลอดโปร่งไปได้บ้าง เขารู้สึกไม่ดีกับเหตุการณ์เมื่อกี้นี้.. เขาไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาคิดอะไรอยู่..

  เขากดก้นบุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่เพื่อดับไฟ ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวห้องซึ่งตอนนี้ 'รุ่นน้อง' ของเขานั่งอยู่กับเพื่อนๆเขาแล้ว เขาเดินเมินเข้ามายังห้องนอน ก่อนจะค่อยๆนั่งลงบนเตียงข้างๆคนที่นอนอยู่ มือหนาลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ

  ดวงตากลมค่อยๆปรือขึ้นมา ก่อนที่มือบางจะขยี้ตาเบาๆแล้วลุกขึ้นมานั่งงัวเงียใกล้ๆเจบี

"สามทุ่มแล้วหรอ" เสียงงัวเงียพร้อมหาวหวอดๆตามมา.

"เปล่า แค่แวะเข้ามาดู"

"กี่โมงแล้ว?"

"ทุ่มกว่าๆ......เอิน.." เจบีตอบพร้อมเรียกชื่อคนตัวเล็กแบบเบาๆ

"ห๊ะ?" มาร์คขานตอบ

"เรา..." เจบีน้ำเสียงขาดห้วง

"อะไร?" ดวงตากลมใสจ้องตาเรียวคมแบบไม่วางตา

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

"สูบบุหรี่มาหรอ?" มาร์คทำลายความเงียบแบบขันๆ

"อืม.."

"มีอะไรจะบอกเราหรอ.."

"เอิน..เรา.. จูบกับวี.."

"..."

  ใบหน้าสวยนิ่งงันไปสักพัก ก่อนจะหลุบตาต่ำแล้วถอนหายใจ ตากลมจ้องมองมือหนาที่กำลังกำผ้าห่มแน่น มือบางสองข้างค่อยๆวางลงบนหลังมือหนา แล้วลูบเบาๆ

"ขอโทษนะเอิน ." เสียงเข้มเอ่ยออกมาแผ่วเบา

"ขอโทษเรื่องอะไร"

"ก็เรื่องที่เรา..จูบกับวี.."

ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เจบี

"เราต้องขอบคุณแจบอมมากกว่านะ.."

"...."

"อย่างน้อยแจบอมก็ไม่ปิดบังเรา... และไม่เห็นว่าเราโง่"

เจบีชะงักกับคำพูดของคนตรงหน้า

"เอิน.."

"รักเรามั้ยแจบอม"

"รักสิ.."

  มาร์คยิ้มอีกครั้งก่อนจะค่อยๆโน้มตัวไปจูบคนตรงหน้า ริมฝีปากหยักเคล้าคลึงริมฝีปากของร่างสูง ค่อยๆบดเบียดแบบนุ่มนวลลิ้นเรียวเล็กสอดแทรกเข้ากับรอยแยกของริมฝีปากร่างสูง ลิ้นร้อนภายในหยอกล้อกับลิ้นเรียวเล็กที่พยายามสอดแทรกเข้ามาภายในโพรงปาก มือหนาวาดวงแขน
เข้าสวมกอดเอวบางแน่น ก่อนจะสอดมือเข้าไปภายในเสื้อยืดของร่างบางแล้วลูบไล้แผ่นหลังเนียน

  เจบียกตัวคนตัวเล็กให้ขึ้นมานั่งตักตัวเอง มือบางสองข้างของมาร์คประครองใบหน้าของเจบีให้รับรสจูบแสนหวานที่นุ่มนวล ก่อนจะค่อยๆผละออก โดยสองมือยังประครองใบหน้านั่นอยู่

  ปลายจมูกโด่งถูกไปมาเบาๆกับปลายจมูกของเจบีแบบหยอกๆ ดวงตาคมยังคงมองตากลมนั่นแบบไม่กระพริบ

"นอนต่อมั้ย?"

"ไม่อ่ะ ค่อยกลับไปนอนห้อง"

"หายง่วงแล้วหรอ?"

"ยัง.. เราไม่นอนหรอก เกิดนอนไป แฟนโดนขโมยนี่ทำไงอ่ะ? แฟนยิ่งหล่อๆอยู่" มาร์คพูดแบบยิ้มๆ

เจบีหัวเราะพรืด ก่อนจะใช้ฝ่ามือกดท้ายทอยคนตัวเล็กให้ลงมาจูบอีกครั้ง

"มีอะไรปิดบังเราอีกมั้ย?"

"ไม่มีนี่ครับ.."

"หรออออ..." มาร์คแกล้งลากเสียงยาวๆ ก่อนจะปัดปอยผมที่ปรกลงหน้าร่างสูง

"จูบกับวีรู้สึกดีมั้ยแจบอม?" จู่ๆคนตัวเล็กก็เอ่ยถาม

"ก็...ดี.." เจบีแกล้งตอบ

ใบหน้าสวยเริ่มแสดงความหงุดหงิดจนปิดไม่อยู่..

"แล้ว..กับเราล่ะ รู้สึกแบบนั้นมั้ย?" คนตัวเล็กของเขายังคงถาม..

ทั้งที่ทำหน้าเหมือนโลกกำลังจะพัง

แกล้งต่อหน่อยดีมั้ย?...

"ไม่อ่ะ..." เจบีตอบแบบยิ้มๆ

  คนตัวเล็กพยายามจะลงจากตักเขาทันทีด้วยอารมณ์น้อยใจอย่างสุดขีด มือหนารีบกระชับอ้อมแขนแน่น แล้วบอกประโยคถัดมา ทำให้ใบหน้าสวยที่ง้ำงอกลับมายิ้มอีกครั้ง พร้อมฝ่ามือที่ฟาดลงที่บ่าเขาอย่างจัง..

"...กับเอินเรารู้สึกรักมากกว่าน่ะ.....รักนะครับ"

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 18

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 14/04/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

  ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องนอนแล้วมานั่งที่เดิม ที่เพื่อนๆนั่งดื่มอยู่ แต่คราวนี้มาร์คปีนขึ้นไปนั่งบนตักเจบี มือหนาวาดอ้อมแขนโอบกอดแล้วหอมที่ต้นคอคนตัวเล็กของเขาเบาๆ เรียกน้ำตาลให้คนที่มองอยู่อิจฉาเล่น

"ตื่นแล้วหรอครับพี่มาร์ค" แจ็คสันเอ่ยถาม

"อืมมม ต้องรีบตื่นอ่ะ กลัวแฟนโดนขโมย "มาร์คพูดติดตลก ส่วนจินยองขำจนแทบสำลักเหล้าที่ดื่มเข้าไป

"วันนี้ไม่ต้องขับรถกลับบ้านนะจูจู นอนนี่แหละ ยองแจฝากบอกมา" จู่ๆมาร์คก็พูดขึ้น

"หืมมม ยองแจ~ โอเคครับตามนั้นแหละ แล้วพี่มาร์คคุยกับยองแจตอนไหนอ่ะ "

"ก็ตอนที่กำลังหลับ ยองแจโทรมาพอดีอ่ะ"

"อออออ ช่วงนี้น้องนอนเร็ว ผมเลยไม่ได้โทรหา" จินยองทำหน้าตาน้อยใจ

มาร์คอมยิ้ม

"ไม่ใช่นอนเร็วหรอก.. ยองแจติดเกมส์น่ะ " มาร์คเฉลย

       จินยองทำหน้าสงสัย แต่มาร์คก็ไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากรับแก้วโคล่ามาจากแจ็คสันแล้วยกดื่ม

"แจ็คสันก็นอนนี่เลยมั้ง ดื่มเยอะขนาดนี้ ไม่ขับนะกากา" มาร์คแสดงความเป็นห่วงออกมาจากใจจริง..

.

แจ็คสันยิ้มก่อนจะพยักหน้าเบาๆ... พี่รหัสเขาน่ารักเสมอแหละ

      มาร์คหันไปยิ้มให้วี ที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ แต่มาร์คก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ตอนนี้เจบีก็ไม่พูดอะไรนอกจากสวมกอดเขาแล้วค่อยๆดื่ม มือบางลูบหลังฝ่ามือหนา เจบีไม่ได้ไว้ใจได้ขนาดนั้นเขารู้ดี แต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อใจ เพราะอย่างน้อยเจบีก็ไม่ปิดบังเขา

.

.
อย่างน้อยก็เรื่องที่เจบีทำผิดต่อเขานั่นแหละ..

.


.


       นั่งดื่มเรื่อยๆ เจบีก็ขอพาตัวคนตัวเล็กกลับ แล้วย้ำเพื่อนๆและรุ่นน้องตัวเองว่าให้เก็บห้องดีๆส่วนใครจะนอนก็นอนไป เพราะทั้งแจ็คสันและจินยองมีคีย์การ์ดห้องเขา ส่วนวีถ้าจะกลับหรือยังไง ให้บอกแจ็คสันไว้.. เพราะจินยองตอนนี้เมาเละเทะไปแล้ว

       ขากลับมาร์คเป็นคนขับเพราะเจบีดื่มเยอะพอควร อีกอย่างถึงแม้ระยะห่างคอนโดของเขาทั้งคู่จะอยู่ไม่ไกล เขาก็ยังไม่อยากเสี่ยงกับตำรวจตอนนี้


.

      เมื่อมาถึงคอนโด ทั้งคู่จัดการล้างไม้ล้างมือและเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่จะเข้านอน


       ทั้งคู่ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนหนานุ่ม มาร์คที่กำลังทำท่าทีว่าจะหลับตาลงอีกครั้งกลับถูกแขนแกร่งเข้าสวมกอดแนบแน่น ใบหน้าคมก้มลงมาจูบกับริมฝีปากหยัก

"คืนนี้..ไม่ปล่อยแน่ๆเอิน" เจบีผละออกมาเพื่อพูดขู่ ก่อนจะก้มลงไปจูบปลุกอารมณ์คนตัวเล็กอีกครั้ง

____________________________________________ NC ____________________________________________

[/color]


มือหนาปัดกลุ่มปอยผมบนใบหน้ารูปไข่ที่นอนหลับสนิทเพราะความเหนื่อย จมูกขึ้นสีแดงระเรื่อ แพขนตาที่ยังคงมีน้ำตาคลออยู่ เสียงสะอื้นยังคงครางออกมาเบาๆทั้งที่เจ้าตัวหลับไปแล้ว..


ก่อนหน้านั้น..

  ร่างเล็กตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุก เขาขยับร่างกายที่ถูกสูบกลืนพลังงานไปจนเกือบหมดออกจากแขนแกร่งที่กอดรัดเขาอยู่

  เจ้าของแขนแกร่งรู้สึกตัวขึ้นมามองใบหน้าหวานที่กำลังนิ่วหน้าเพราะเพลียร่าง ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาพยุงตัวเองให้นั่งแล้วเอื้อมแขนไปปิดเสียงนาฬิกา

  ใบหน้าคมซุกไซร้ต้นคอขาว ก่อนจะใช้แรงกดให้คนที่พลังงานเหลือน้อยจมไปกับเตียงอย่างขัดขืนไม่ได้ ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด ใบหน้าหวานเบี่ยงหนีคนบนร่างที่พยายามจะจูบตัวเอง

"หยุดนะแจบอม!! เราเจ็บ!!" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงประท้วง เมื่อมือหนาเริ่มลูบไล้ตามร่างกายเนียนนุ่มของเขา

"ไม่เจ็บหรอกน่า..เราถนอมเอินจะตาย"

"เราจะตายน่ะสิแจบอม ปล่อยยย อื้อออออ"

  ไม่รอให้คนตัวเล็กบอกเหตุผลร้อยแปด เขาก็รีบมัดมือชกจัดการเสร็จสรรพ.. ไม่ใช่แค่หนึ่งครั้ง แต่เขาเล่นฟาดไปสามครั้ง คนตัวเล็กของเขาทั้งส่งเสียงครางทั้งร้องไห้ ดูน่ารักและน่าสงสารไปในเวลาเดียวกัน..และนอนหมดสภาพไปอีกครั้ง... ไม่ต้องไปเรียนแล้วล่ะวันนี้..


นั่นแหละ.. ใครบอกให้น่ารักล่ะ..

กลับมาสู่ปัจจุบัน

  ใบหน้าคมยังคงนอนตะแครงข้าง เอามือเท้าคางมองดูคนตัวเล็กที่นอนหลับซุกอยู่ที่อกแกร่ง ใบหน้าน่ารักๆเวลาหลับมันดีกว่าใบหน้ายิ้มแบบปั้นแต่งที่ใครๆเห็นซะอีก.. มีแต่เขาแหละ ที่ได้เห็นรอยยิ้มจริงใจจากคนตรงหน้านี้.. มันน่าภูมิใจมั้ยล่ะ..

  นิ้วมือไล้ไปตามรูปหน้า เกลี่ยหยาดน้ำตาออกเบาๆ ลากลงไปยังริมฝีปากหยักสวยที่เขาอยากตักตวงความหวานตลอดเวลา

Rrrr Rrrr Rrrr

เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะการชื่นชมใบหน้าสวย เสียงสบถหยาบคายออกมาจากริมฝีปากของเขาเบาๆ ก่อนที่จะใช้มือหนาเอื้อมไปหยิบตัวการมา

โทรศัพท์ของมาร์คนี่แหละ

'T.O.P.'

ตาคมจ้องหน้าจอโทรศัพท์ สลับกับคนตัวเล็กไปมาอย่างลังเล ก่อนจะถือวิสาสะกดรับซะเลย...

ของใครให้มันรู้ซะบ้าง..

"ว่าไงครับพี่ซึงฮยอน.." เสียงเข้มๆกรอกเสียงลงไปอย่างยียวน

เขาได้ยินปลายสายสบถออกมาเช่นกัน

(มาร์คล่ะ..) ปลายสายถามมาสั้นๆ

"กำลังนอนครับ..ข้างๆผม" เขาจึงตอบกลับไปอย่างกวนๆอีก

(ปกติไม่ตื่นสายนี่...)

"ก็คงเหนื่อยอ่ะครับ เมื่อคืนทั้งคืนเลย..ว่าแต่พี่มีอะไรจะฝากบอกมั้ย เดี๋ยวพี่เขาตื่นผมจะบอกให้" เจบียังคงกวนอารมณ์คนปลายสายพร้อมถามคำถามไป

ปลายสายนิ่งเงียบสักพัก ก่อนจะบอกสั้นๆแล้วกดวางสายไป ทิ้งให้เจบีมึนงงสงสัยกับสิ่งที่ปลายสายฝากบอก

(..เรื่องที่บอกให้ไปทำน่ะ เรียบร้อยแล้วนะ)

"??????"

  ดวงตากลมปรือขึ้นมาอย่างยากลำบาก บวกกับความเพลียที่เข้ามาถาโถม พลังงานในร่างของเขาถูกสูบไปจนหมด พลาดแล้ว พลาดที่ใจอ่อนให้คนบางคนมาแกล้งเขาได้ยังไงล่ะ

"อือออ.." เสียงครางในลำคอแบบงอแง มือบางควานหาร่างสูง ที่ควรนอนอยู่ข้างๆ แต่กลับว่างเปล่า

  เขาค่อยๆพยายามพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งอย่างยากลำบาก ดวงตากลมสั่นระริกอีกครั้ง..

โดนทิ้งอีกแล้วหรอ..

  ใบหน้าหวานสะบัดไปมาเพื่อไล่อารมณ์งี่เง่า ที่ตัวเองไม่ค่อยจะเป็นบ่อยๆ นอกจากเวลาที่เขาไม่สบาย ...นั่นแหละ .. แค่เวลาเขาไม่สบายเท่านั้น

  มือบางกำผ้าห่มแน่น สันกรามนูนขึ้นจากการกัดฟัน เขาพยายามลุกออกจากที่นอนเพื่อไปจัดการร่างกายของตัวเอง และเพื่อหาอะไรลงท้อง...เพราะตอนนี้เขารู้สึกหิวน่ะสิ เมื่อพยายามทรงตัวให้ตัวเองลุกขึ้นได้สำเร็จ ท่อนขาเรียวก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อเดินไปยังจุดหมาย แต่เรี่ยวแรงไม่มีทำให้เขาพลาดล้ม...

หวืดดดด    หมับ!!!

  ตากลมหลับตาปี๋ แต่ร่างกายไม่ทันได้ถึงพื้นก็ถูกรวบตัวไว้ในอ้อมกอดอุ่นที่เขาคุ้นเคย ตากลมค่อยๆเปิดขึ้น ลมหายใจร้อนที่เป่ารดศรีษะทำให้หัวใจเต้นแรง รอยยิ้มปรากฎที่มุมปาก มือบางค่อยๆสวมกอดเอวหนาไว้...

"ตื่นแล้วหรอครับตัวเล็ก.." ร่างสูงส่งคำถามมาพร้อมกระชับอ้อมกอด แล้วพยุงร่างคนตัวเล็กของเขาให้ยืนทรงตัวใหม่ มือบางยังคงไม่ปล่อยเอวเขา..

"หิวมั้ย? เราลงไปซื้ออาหารมาให้อ่ะ เที่ยงแล้ว.."

  คนตัวเล็กไม่ตอบอะไร นอกจากยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าหงึกหงักจนกลุ่มผมปลิวขยับตามแรง ร่างสูงจึงรวบตัวไปกอดอีกครั้งพร้อมพรมจูบที่ใบหน้าเนียนหวานนั่น

  ตาเรียวคมจ้องมองคนตัวเล็กที่นั่งตักอาหารเข้าปากอยู่ตรงหน้า เขานั่งมองแบบนี้มาได้สักพัก คนตัวเล็กกินเยอะกว่าที่เขาคิดไว้อีก

ตัวแค่นี้..กินเก่งจัง..

"เอิน.."

"หืม??" มาร์คเงยหน้าขึ้นมามองเขานิดหน่อยก่อนจะสนใจจานอาหารต่อ

"พี่ซึงฮยอนโทรมาอ่ะ"

"อื้อออ แล้ว?" มาร์คยังคงสนใจอาหารอยู่

"พี่เขาฝากบอกว่า เรื่องที่สั่งให้ทำอ่ะ..เรียบร้อยแล้ว.."

"อื้มมม" มาร์คยังคงไม่ใส่ใจ

"เรื่องอะไรหรอ" เขาถามในสิ่งที่เขากำลังสงสัย

"เรื่องสำคัญน่ะ" มาร์ควางช้อนพร้อมยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม

"บอกได้มั้ย?"

ใบหน้าสวยยิ้มแล้วส่ายหัวแรงๆ

"ไม่บอกหรอก"

"ทำไมอ่ะ? สำคัญถึงขั้นเราไม่มีสิทธิ์รู้เลยหรอครับ?" เจบีแกล้งพูดน้อยใจ

"ก็สำคัญนะ..แต่เราไม่บอกแจบอมหรอก" มาร์คเอามือมาจับมือหนาของร่างสูงตรงหน้า

"....."

"เราจะบอกก็ต่อเมื่อ แจบอมเลิกมีความลับกับเรานั่นแหละ"

  สิ้นสุดสนทนาบนโต๊ะอาหาร ร่างสูงไม่ได้ให้คำตอบคนตัวเล็ก พร้อมๆกับที่คนตัวเล็กไม่ตอบและไม่คาดคั้นอะไรจากเขาเช่นกัน เขาเดินเอาจานเข้ามาล้างในครัวปล่อยให้คนตัวเล็กนอนตะแครงอยู่บนโซฟา เพราะนั่งนานๆก็ไม่ได้ นอนหงายก็ยิ่งแล้วใหญ่

ผลงานของเขาทั้งนั้น...คิดแล้วก็ยิ้มร้ายๆ

  เมื่อจัดการล้างภาชนะเสร็จ เขาก็จัดยาแก้อักเสบให้คนตัวเล็กทันที..ปล่อยไว้นานๆไม่ได้หรอก..เดี๋ยวอด .. ตอนนี้เขากำลังเป็นหมอนจำเป็นให้คนตัวเล็กนอนหนุนตักดูทีวีอย่างสบายใจ มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มดูทีวีไปพร้อมๆกับคนตัวเล็ก... เมื่อกี้ตอนเขาเอาแก้วน้ำไปเก็บ คนบนตักเขาก็เอาแผ่นดีวิดีไปใส่ในเครื่องเล่น นั่นแหละ ตอนนี้พวกเขากำลังดูหนังกันอยู่...หนังสงครามซอมบี้ด้วย...เลือดสาดไล่ล่ากันทั้งเรื่อง.. โรแมนติกมั้ยล่ะ

อยู่กับแฟนไม่อยากดูหนังรักหรือไงเอิน..

  มือหนาลูบหัวสลับไล้เกลี่ยใบหน้ารูปไข่ ไม่ได้สนใจเรื่องราวของหนังในทีวีที่คนตัวเล็กเปิดไว้เท่าไหร่ เขาสนใจแต่คนที่นอนหนุนตักเขานี่แหละ ตั้งใจดูแบบแทบจะเข้าไปในจอแล้วไปไล่ล่ากับตัวละครซะอย่างนั้น

  ยิ่งได้ใกล้ ยิ่งได้รู้จัก ยิ่งเหมือนท้าทาย มาร์คเป็นคนที่เดาทางยากมันทำให้คนอย่างเขายิ่งอยากรู้อยากค้นหา บางมุมก็เหมือนร้าย ดูเหมือนมีความลับอะไรซ่อนไว้ตลอดเวลา ดูลึกลับ บางมุมก็น่ารัก จนแทบอยากกลืนลงท้องให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ตอนแรกๆกะเล่นๆ ไปๆมาๆเขากลับหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น

เขาไม่มีเหตุผลให้ตัวเองสำหรับเรื่องนี้

รู้แค่ว่ารักไปแล้ว...

"ถามจริง อยู่กับแฟนไม่อยากดูหนังรักบ้างเลยหรอ?" เจบีเอ่ยถามอย่างขันๆ

"หืม? ไม่อ่ะ ทำไมต้องหนังรักล่ะ ดูอย่างอื่นไม่ได้หรือไง" มาร์คหันและเงยหน้าขึ้นไปมองเจบีอย่างสงสัย

มือหนาหยิกแก้มนิ่มเบาๆแบบหยอกๆ

"โรแมนติกไง หวานๆงี้ อยู่กับแฟนอ่ะ"

"แล้วทำไมต้องเป็นหนังรักล่ะ" คนตัวเล็กยังคงถามคำเดิม

"ก็บอกแล้วไงว่าดูหนังรักกับแฟน แล้วมันจะได้โรแมนติกไง" เจบีพยายามจะอธิบาย

"หรอ..." มาร์คทำหน้าตาสงสัย

"อื้มมม" 

มาร์คยิ้ม...

"สำหรับเรา.. แค่ได้อยู่กับแจบอมก็โรแมนติกแล้ว" พูดจบก็หันไปดูหนังต่อ

ปล่อยให้เจ้าของตักนั่งยิ้มคนเดียว..

ทำรถอ้อยคว่ำแล้วชิ่งหนีไปแบบดื้อๆ มันน่านักนะเอิน..แต่มันก็จริงนะ...

แค่อยู่ด้วยกันก็โรแมนติกแล้ว...

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.เนื้อหา NC ทางนักเขียนขอให้เข้าไปดูใน กลุ่มลับ สามารถขอเข้าได้ที่ @pupetuan ลิงค์อยู่ด้านบนไบโอทวิตเตอร์
5.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 19

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 21/04/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

"นี่...ถามไรหน่อยดิ" เสียงเข้มๆถามขึ้นหลังจากนั่งมองหน้าคนบนตักที่สนใจแต่จอทีวีมาได้สักพัก

"ว่า?" คนตัวเล็กถามกลับมาสั้นๆ

"มีเพื่อนแค่คนเดียวหรอ"

"หืม? ไม่นะ ก็เยอะอยู่ ไม่เคยเห็นกลุ่มเราหรอ?" คนตัวเล็กหันหน้ามามองเจ้าของตักอย่างสงสัย

"ก็เห็นไปกับแต่พี่ซึงฮยอน..คนอื่นไม่เห็นไปไหนด้วยกันเลย"

คนตัวเล็กขมวดคิ้วเข้าหากัน

"ไปดิ แต่ไม่บ่อย"

"คนอื่นนี่ไม่สนิทหรอ?" เจบียังคงยิงคำถามเรื่อยๆ

"สนิทนะ ก็สนิท.." มาร์คทำหน้าตาเหมือนกับคิดอะไรบางอย่าง คิ้วขมวดเข้าหากันจนเกือบจะเป็นปม

"ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้นครับ?" เจบีเอานิ้วเรียวไปจิ้มตรงกลางระหว่างคิ้วของคนตัวเล็ก

"กำลังคิดว่าทำไมเราถึงชอบไปกับซึงฮยอน"

เจบียิ้มแบบเอ็นดู..ก่อนจะถามต่อ

"แล้วทำไมล่ะ?"


  ในเมื่อจินยองบอกว่าซึงฮยอนเคยบอกชอบมาร์ค แล้วทำไมมาร์คยังคงไปไหนมาไหนด้วยเสมอ ทั้งที่ตัวเองก็เหมือนจะดูไม่ชอบ..นั่นแหละสิ่งที่เขายังคงคาใจ

มาร์คทำหน้ายุ่งได้สักพัก ก่อนจะระบายยิ้มออกมานิดหน่อยพร้อมตอบคำถาม

"อ๋อ..ก็...ไว้ใจได้แค่คนเดียวนี่.."

"หืม?"

"อยากฟังมั้ยล่ะ?"

"ครับ?" เจบีเอียงคอนิดหน่อย

  มือบางเอื้อมมาบีบแก้มของเจ้าของตักแบบหมั่นเขี้ยว ก่อนจะดึงผ้าผืนบางที่ร่างสูงเอามาให้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาห่มถึงอก แล้วดึงมือหนาของร่างสูงเข้ามาในผ้าห่มด้วย

"ในเกาหลี..คนที่เราไว้ใจมีอยู่ไม่กี่คนหรอกนะแจบอม...นอกจากครอบครัวของยองแจและตัวยองแจแล้ว ... เราก็มีแค่ซึงฮยอน" รอยยิ้มหวานๆปรากฏอยู่บนใบหน้าคนตัวเล็ก..รอยยิ้มแบบที่เจบีไม่เคยได้เห็น

"พ่อแม่เอินล่ะ?"

"ป๊ากับม๊าเราอยู่อเมริกา..ครอบครัวเราอยู่ที่นั่นน่ะ..เรามาเรียนที่นี่เพราะอยากหาประสบการณ์ ทีแรกม๊าไม่ยอมนะ แต่เพราะเราดื้อไงเลยได้มา แต่ต้องอยู่ในความดูแลของเพื่อนม๊า นั่นก็คือแม่ของยองแจ แรกๆเราก็อยู่บ้านยองแจนั่นแหละ แต่พอทำตัวดีๆหน่อยก็ขอเงินป๊าซื้อคอนโดอย่างที่เห็น ส่วนซึงฮยอนคือเพื่อนคนแรกที่เรามีตั้งแต่มาที่นี่ เพื่อนคนที่เราไว้ใจและเชื่อใจมากที่สุด..แบบ...ฝากชีวิตได้เลย"

"แล้วคนอื่นล่ะ?"

"คนอื่นก็..สนิทนะ เพื่อนในกลุ่ม..แต่ขั้นตายแทนกันได้คงมีแค่ซึงฮยอน อย่าคิดว่าเพราะหมอนั่นชอบเรานะ เปล่าหรอก จริงๆต่อให้ซึงฮยอนไม่คิดอย่างนั้นก็ตายแทนได้ ฝากชีวิตได้กว่าคนอื่นแหละ เห็นห่ามๆโหดๆอย่างนั้นนะมันก็แค่ห่วง..ไม่ใช่หวงก้างไรอย่างที่คนอื่นคิดหรอก"

"พูดมากไปละเอิน" เจบีแกล้งพูดหยอก

คนตัวเล็กทำหน้ายู่นิดหน่อยก่อนจะพูดต่อ

"จำวันที่คลับได้มั้ย? ที่แจบอมตามเราไปห้องน้ำแล้วเจอเราโดนคนวอแวน่ะ" มาร์คส่งคำถาม

"อ่อ แล้ว?เกี่ยวอะไร?"

"นานแล้วแหละเหตุการณ์คล้ายๆแบบนั้น..แต่แย่หน่อย..เราโดนยาปลุกเซ็กส์...ไม่รู้ใครใส่เข้าไป เราเดินออกไปห้องน้ำ แบบ..คุมตัวเองไม่ได้เข้าใจมั้ย?"

เจบีพยักหน้า..

"คนที่ตามเราเข้าไปคือซึงฮยอน.."

"..."

"แทนที่มันจะพยายามทำอะไรเหมือนที่คนอื่นเขาอยากทำ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นมันบอกชอบเรา..เราคิดว่าคงแย่แล้วล่ะตอนนั้นเพราะเพิ่งรู้จักกันได้แค่ครึ่งเทอม แต่มันกลับทำอะไรที่คาดไม่ถึง.." มาร์คยิ้มกว้าง

"ทำอะไร??" เจบีเริ่มฉุน

"เฮ้..ใจเย็นๆที่รัก..." มาร์คแกล้งยั่วร่างสูงนิดหน่อยก่อนจะเล่าต่อ

เรื่องที่ทำเอาซะเจบีแทบหัวเราะลั่น..

"เราพยายามเล้าโลมมันอ่ะ แต่กลับมันต่อยหน้าเราซะคว่ำเลย..สลบเลย Shit!! คิดว่าไงอ่ะ นี่มันชอบเราจริงๆมั้ย เรายังถามตัวเองถึงทุกวันนี้"

  ทั้งสองพูดคุยไปเรื่อยเปื่อย ก่อนที่เจบีจะปล่อยให้คนตัวเล็กของเขาดูหนังต่อไปเพราะตัวเล็กเริ่มโวยวายว่าดูหนังไม่รู้เรื่องแล้ว.. เขาเบื่อๆจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสอดส่องโซเชียลเล่นตามปกติ ส่วนมืออีกข้างที่ว่าง ก็ล้วงวุ่นวายเข้าไปในคอเสื้อคนตัวเล็กที่ตอนแรกก็โวยวายเขาว่ามือไวบ้างล่ะรำคาญบ้างล่ะ แต่มีหรือที่เขาจะสนใจทำหน้ามึนแกล้งไปเรื่อย จนคนตัวเล็กขี้เกียจเถียงปล่อยให้เขาลูบวนที่หน้าอกทั้งสองข้างสลับไปมาอย่างสบายอารมณ์...

นี่ไม่ได้หื่นหรือโรคจิตนะ..

อย่าเข้าใจผิดสิ...

  เขากดเข้าไปอ่านไลน์กลุ่มของทีมบาสที่คุยกันไปเรื่อยเปื่อย เขาไม่เคยที่จะตอบเลยสักครั้ง แค่เข้าไปอ่านเผื่อกัปตันสั่งหรือนัดอะไรอีก
ก็ไม่มีอะไรหนิ..

  เขากดออกมาแล้วก็เข้าไปส่องinstagramของแฟนตัวเอง..จะใครล่ะ แอคเคาท์ของคนที่นอนหนุนตักเขาอยู่นี่แหละ ส่วนใหญ่ก็ชอบโพสรูปเซลฟี่ตัวเองและอาหาร สัตว์ ท้องฟ้า ภูเขา... คือไม่มีอะไรเลย ล่าสุดสองสามโพสก็รูปเขา รูปที่ถ่ายในครัวแค่นั้น เขาก็ไม่ได้สนในอะไรนะ แค่อยากรู้ว่ามีแฟนเก่ากี่คน... แค่นั้นเองไม่ได้คิดอะไร...จริงๆนะ แต่ก็ไม่มี มาร์คไม่ได้โพสรูปใคร หรือรูปคู่ใครที่ไม่ใช่ซึงฮยอนและเพื่อนในแก๊งค์..แอบมีแจ็คสันด้วยแฮะ..

"แจบอม แอบเล่นอะไรอ่าาา" มาร์คหันหน้ามาถามเจบี

"เปล่าครับ ส่องไอจีเอินอยู่"

"มีอะไรน่าสนใจหรอ?" มาร์คดึงข้อมือข้างที่เจบีถือโทรศัพท์ลงมาให้อยู่ในระดับสายตาตัวเอง

ส่วนมืออีกข้างของร่างสูงเจ้าของตักยังคงวุ่นวายกับยอดอกเขาอยู่เนี่ย!!

"แค่อยากส่องดูรูปกิ๊กกั๊กเอินแหละ" เจบีตอบตามความเป็นจริง

"ไม่มีหรอก..ไม่เคยอัฟลง เดี๋ยวรถไฟชนกัน" มาร์คบอกขันๆกลั้วหัวเราะ

"หืม? แล้วเอารูปเราลงรถไฟไม่ตกรางตายหรอ??" เจบีดึงมือออกจากเสื้อคนตัวเล็กแล้วเอามาบีบแก้มนุ่มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว
"ไม่เป็นไรหรอกสับรางเก่งอ่ะ ฮ่าๆๆ"

"คอยดูนะ จะชนจนให้เหลือรถไฟขบวนเดียว" เจบีแกล้งทำตาขวางใส่

"ไม่ต้องดูหรอก เพราะตอนนี้ก็มีแค่ขบวนเดียว" มาร์คบอกแบบยิ้มๆ

"หรอ? ทำไมล่ะ หืม?"

"เพราะ.........รักไง"

โครม!!! รถไฟขบวนชื่อ อิม แจบอม ตกราง!! เพราะโดนรถขนอ้อยขวางทาง!!!

"ทำไมถึงชอบอ่อย ฮึ??" ร่างสูงก้มลงไปกัดริมฝีปากล่างของคนตัวเล็กแรงๆ

มาร์คหัวเราะคิกคัก

"อ่อยที่ไหนล่ะ พูดเรื่องจริง"

"อ่าาา..เอิน.." เจบีเกาท้ายทอยเพราะทำอะไรไม่ถูก

ก็คนมันเขินนี่หว่า

Rrr Rrr Rrr Rrr

  เสียงโทรศัพท์เจบีดังขึ้น ดวงตากลมของคนตัวเล็กจ้องมองหน้าแฟนตัวเองอย่างไม่วางตา เจบีแกล้งทำหน้าเหลอหลาใส่แบบยิ้มๆพร้อมเอามือปิดตาคนตัวเล็กแบบหยอกๆให้หงุดหงิด แล้วกดรับสาย

  มือบางดึงมือหนาที่ปิดตาตัวเองออกแล้วจ้องหน้าเจ้าของมือที่กำลังทำหน้าตาหงุดหงิดจนคิ้วแทบผูกเป็นโบว์

"ครับ?" เสียงเข้มเอ่ยขานแบบมีคำถาม เพราะไม่บ่อยนักที่ปลายสายจะโทรเข้ามาหาถ้าไม่มีธุระจำเป็นหรือสำคัญจริงๆ

"อ่าา..ไม่ครับ แฟนไม่สบาย.. ครับพรุ่งนี้ก็ได้" เจบีกำลังโกหกปลายสาย แต่ไม่เชิงว่าโกหกหรอก ก็ในเมื่อคนตัวเล็กกำลังไม่สบาย(?)จริงๆหนิ

"โทษทีพี่ แล้วเจอกันพรุ่งนี้..ครับ"

  เจบีกดวางสาย คิ้วขมวดอีกครั้งใส่โทรศัพท์แล้วก้มมองคนตัวเล็กที่มองเขาตาแป๋ว... อ่า..น่ารักอีกแล้ว

"ใครหรอแจบอม?"

"พี่ดงเฮน่ะ"

"หืมมมม ?"

"อ่ออออ กัปตันทีมไง"

"แล้ว?"

  คนตัวเล็กถามสั้นๆโดยไม่ต้องยืดยาว เจบีรีบอธิบายทันทีถึงเหตุผลที่กัปตันโทรมาหา นั่นก็คือพรุ่งนี้เขาต้องเข้าไปซ้อมทั้งที่มันเป็นวันหยุด เพราะเขาไม่ได้ไปซ้อมหลายครั้ง สัปดาห์หน้ามีแข่งกับมหาลัยอื่นเขาหลีกเลี่ยงที่จะไม่ซ้อมไม่ได้อีกแล้ว แต่ก่อนอาจจะมีหงุดหงิดนะ เพราะเขาไม่ใช่คนรับผิดชอบอะไรขนาดนั้นแถมพ่วงท้ายโดนขอร้องกึ่งบังคับให้เข้าร่วมทีมโดยให้สิทธิ์มากกว่าคนอื่นคือไม่ต้องเข้าซ้อมก็ได้ถ้าช่วงไม่มีแข่ง ตัวเขาก็ไม่มีอะไรนะถือว่าช่วยๆทีมไป แต่ตอนนี้นอกจากจะหงุดหงิดแล้วยังอยากออกจากทีม...

เหตุผลเดียว..

เขาคิดว่าเขากำลังติดแฟน..

"ไปด้วยกันนะเอิน" ร่างสูงเอ่ยชวนคนตัวเล็ก

"ไม่อ่ะ พรุ่งนี้มีธุระ" คนตัวเล็กหันไปสนใจทีวีต่อ

"นะครับ..ไปด้วยกันนะ"

"พรุ่งนี้ต้องไปเอาไฟล์โปรเจคจบจากซึงกิ" มาร์คเอ่ยบอกขณะที่ตายังคงจดจ้องอยู่ที่ทีวี

"ก็แวะไปเอาแล้วไปเฝ้าเราไง" เจบียังคงพยายาม..

"เฮ้อออออ งั้นแจบอมก็ไปซ้อมก่อน เดี๋ยวทำธุระเสร็จเดี๋ยวเราเข้าไปหา โอเค๊?" มาร์คตอบแบบปัดๆ

"เอางั้นก็ได้.."

"เอารถเราไปนะ เดี๋ยวเราให้ซึงฮยอนมารับ รถแจบอมจอดไว้นี่แหละ ไม่ต้องเอาไป"

"งั้น..แปลว่าคืนนี้เรานอนนี่ได้ดิ.." เจบียิ้มร้าย

มาร์คหันขวับมาก่อนจะตัดบทให้อารมณ์เขานิ่งค้างกลางอากาศ..

"นอนเฉยๆ.. ถ้ามากกว่านั้น.. โซฟานี่นอนแล้วคงนุ่มดี...."

  ตาเรียวคมกริบ กำลังมองรถสปอร์ตคันหรูที่กำลังเคลื่อนตัวออกไปจากจุดที่เขายืนอยู่ เขายืนรอส่งแฟนตัวเองให้นั่งรถไปกับคนอื่น(?)อย่างหงุดหงิดใจแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะต่างคนต่างมีธุระที่ต้องไปทำ ขืนทำตัวงี่เง่ามาก ความชิคที่สะสมมาก็หายหมดสิ...นี่ยังแทบหาไม่เจออยู่แล้ว

  มือหนาล้วงเข้าไปกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่สีทองวาววับ ที่โดนคนตัวเล็กสลับสับเปลี่ยนให้ใช้เพื่อกดค้นหาเบอร์ที่ตัวเองเพิ่งเมมเพิ่มเข้าไปใหม่แล้วกดโทรออก..

ฟังเสียงรอสายเพียงไม่นานปลายสายก็กดรับ เสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นมา

(สวัสดีครับ วีพูดครับ..)

"วี..พี่เองนะ"

(ฮะ? พี่เจบี?) ปลายสายลนลานเล็กน้อย แบบไม่ทันตั้งตัว

"อ่า ใช่"

(เอาเบอร์ใครโทรมาล่ะครับเนี่ย) เสียงปลายสายดูตื่นเต้น

"เบอร์พี่มาร์ค. พี่จะบอกว่าพี่มาร์คใช้โทรศัพท์พี่นะ.." เจบีเอ่ยจุดประสงค์ที่ต้องโทรหาปลายสาย

(....อ่อ...ครับ) ปลายสายเสียงแผ่วลง

"ไม่ต้องโทรไปเบอร์นั้นล่ะ..มีไรโทรมาเบอร์นี้ก่อน เดี๋ยวพี่มาร์คเปลี่ยนอีกตอนไหนจะโทรบอก"

  เพราะความใจอ่อนจากเสียงที่แผ่วลงของปลายสาย เขาจึงทำให้ต้องบอกรุ่นน้องตัวเองไปอย่างนั้นแบบไม่คิดอะไร แต่กลับทำให้ปลายสายมีความหวังอย่างไม่รู้ตัว

(อ่าาาครับ..แล้ว..วันนี้พี่จะมาซ้อมมั้ย?)

"กำลังจะออกไป แค่นี้นะ"

  เขาไม่รอให้ปลายสายตอบแล้วรีบกดวางทันที ที่เขาต้องโทรบอกเพราะเขาไม่อยากจะมีปัญหากับแฟนตัวเล็กของตัวเองถ้าหากวีโทรเข้าไป เพราะเด็กคนนี้โทรหาเขาบ่อยเป็นทุนเดิม เขาไม่รู้จะอธิบายเหตุผลกับแฟนตัวเองที่เดาอารมณ์ไม่ถูกยังไง และยิ่งตัวเขามีคดีติดตัวอย่างเมื่อคืนก่อน

ตอนที่เขาจูบกับวี

  ในตอนนั้นเขามั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เมา ถามว่าชอบหรอ ใช่เขาชอบวี ชอบแบบรุ่นน้องที่น่ารักคนนึง เขาแค่ชอบรอยยิ้มของวี เหมือนที่ชอบรอยยิ้มของมาร์ค แต่การที่เขาจูบวีคืนนั้นมันก็หาเหตุผลไม่ได้อยู่ดี เขาเป็นคนไม่ชอบนอกใจแฟน แต่ถ้าคิดว่าชอบคนอื่นแล้วเขาจะรีบเลิกกับแฟนทันที..

และตอนนี้เขาอาจจะลังเล

  แต่เขาก็ไม่ได้อยากเลิกกับมาร์ค เพราะมาร์ค....พิเศษกว่าทุกคนที่ผ่านมา เขาคิดว่าต้องถึงเวลาที่ต้องรีบจัดการความรู้สึกของตัวเองบ้างแล้ว ทำนิสัยอย่างเดิมคงไม่ดีกับหัวใจของเขาในอนาคต..เพราะมันอยู่ในกำมือของมือน้อยๆที่หนักๆนั่น ออกแรงบีบนิดเดียวเขาคงบอบช้ำแน่ๆ แต่จะให้ตัดความสัมพันธ์บอกวีไปเลยว่าเป็นได้แค่นั้นก็แลดูจะใจร้ายไป

เพราะยังไง วีก็รู้จักกับเขาก่อน......หรือเปล่า..

หวังว่าเขาจะจัดการได้ในเร็ววัน..

ก่อนที่เขาอาจจะชอบวี หรือเขาอาจจะเบื่อมาร์ค...ในสักวัน..

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 20

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 21/04/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

เสียงลูกบอลสีส้มกระทบพื้นดังกึกก้องไปทั่วสนาม โดยมีชายหนุ่มประมาณเกือบยี่สิบคนที่กำลังวิ่งวนอยู่ในนั้น อุณหภูมิที่ต่ำเนื่องจากเครื่องปรับอากาศตัวใหญ่หลายตัวภายในโรงยิมแห่งนี้ ไม่ได้ช่วยให้ร่างสูงใหญ่ทั้งหลายเย็นขึ้นมาแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามต่างคนต่างมีเม็ดเหงื่อผุดซึมทั่วใบหน้าและร่างกายด้วยอุณหภูมิภายในร่างกายที่สูงขึ้น

  มือหนารับน้ำดื่มมาจากรุ่นน้องที่ยื่นให้ รอยยิ้มผุดขึ้นมาจากใบหน้าหวานอย่างปิดไม่อยู่เมื่อถูกมือหนาขยี้กลุ่มผมของเขาแทนการขอบคุณ ถึงแม้เจ้าของมือจะเดินถือขวดน้ำหลีกไปปลีกวิเวกตามลำพังอย่างเช่นทุกวันแล้วก็ตาม

"แหมยิ้มไม่หุบเชียวนะ" เสียงนุ่มตามสไตล์เอ่ยแซวรุ่นน้องที่กำลังยิ้มจนตาปิด

"ไม่แซวผมสักวันได้มั้ยล่ะ" ใบหน้าหวานแกล้งทำยู่ใส่

"เผื่อใจไว้บ้างก็ดีนะวี พี่รู้จักมันมานานถึงมันจะเปลี่ยนแฟนบ่อยขนาดไหน แต่มันก็ไม่ถึงขั้นยอมแฟนทุกอย่างแบบนี้หรอก พี่ว่าคนนี้เห็นทีมันจะเอาทั้งชีวิตของมันไปผูกไว้กับปลายเท้าเขาแล้ว"

ดวงตาเรียวใสหันไปมองชายหนุ่มที่ถูกพูดถึง ก่อนจะหันกลับมาสนใจคนตรงหน้าต่อ

"พี่รู้จักพี่เขาขนาดนั้นเลยหรอ?"

"ก็ไม่ได้สนิทขนาดนั้นหรอกวี มันเป็นคนเข้าถึงยาก ใครจะไปรู้ใจมันล่ะนอกจากเพื่อนมันสองคนนั้นอ่ะ"

"พี่แจ็คสันกับพี่จูเนียร์?" เด็กหนุ่มเอ่ยชื่อเพื่อนทั้งสองของคนที่ตัวเองแอบชอบ(ก็ไม่เชิงว่าแอบ)

"อ่าฮะ แต่ปกติมันก็ไม่ใช่พวกที่ชอบให้แฟนมาวุ่นวาย หรือทำตัวติดแฟนขนาดนี้"

"ขนาดนั้นเลยหรอ..." เสียงหวานแผ่วลง

"มันไม่เคยขาดซ้อมถ้าเป็นช่วงแข่ง แต่นี่มันแทบจะไม่อยากมาไม่เชื่อก็ไปถามกัปตันดิ นี่ยังพากันกลัวว่ามันจะออกจากทีม"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งครับ"

"เฮ้ๆๆ ถึงมันจะมีความรับผิดชอบ แต่มันก็ไม่ได้เต็มใจเข้าทีมตั้งแต่แรกนะวี นี่กัปตันเอาใจมันสุดๆละบอกเลย"

"???"

"แต่เอาเถอะ สู้ๆนะ ยังไงมันก็โลเลไขว้เขวได้ง่าย วีจีบมันติดเมื่อไหร่มันจะได้มาซ้อมทุกวันไง ฮ่าๆๆๆ แฟนอยู่ไหนก็อยู่นั่น ให้มันเลิกกับเดือนมหาลัยเถอะ เห็นแล้วอิจฉาฮ่าๆๆ ไปละๆ" พูดจริงกึ่งเล่นจบก็เดินออกไปหาเพื่อนตัวเอง พร้อมทิ้งอะไรหลายๆอย่างให้คิด

ก็พยายามอยู่นี่ไงเล่า..

อย่างน้อยก็เดินได้แล้วหนึ่งเก้าสิน่า..

  ร่างสูงนั่งพักอยู่ในมุมหนึ่งของโรงยิม วันนี้เป็นวันหยุดจึงไม่มีนักศึกษาที่มานั่งเล่นเรื่อยเปื่อยอย่างทุกวันทำให้เขาออกมานั่งไกลจากทีมได้อย่างสบายใจ เขานั่งอยู่ในส่วนเวทีที่เอาไว้ใช้สำหรับจัดกิจกรรมนันทนาการโดยห้อยขาลงที่ขอบเวทีที่ค่อนข้างสูงนิดหน่อย มือหนากดโทรศัพท์เล่นไล่ดูช่องแชทในแอฟพลิเคชั่นหลายๆแอฟที่มีคนส่งหาอย่างไม่ขาดสาย..เพราะเจ้าของเครื่องเป็นถึงกับเดือนมหาลัยนี่ ข้อความหลายข้อความไม่เคยถูกอ่าน ยังดีที่คนตัวเล็กตอบเขาตลอดไม่งั้นเขาคงใจแป้วน่าดู
 
 ดวงตาเรียวคมยังคงจ้องมองหน้าจออย่างไม่วางตาจะหาว่าเขาขี้หึงก็ย่อมได้ กลิ่นหอมอ่อนๆคุ้นจมูกทำให้เขาเงยหน้าละสายตาจากจอโทรศัพท์ แต่ยังไม่ทันได้เห็นเจ้าของกลิ่น เขาก็ถูกสวมกอดอย่างรวดเร็วโดยเจ้าของอ้อมกอดจมอยู่ในอกแกร่งของเขาเพราะความสูงของเวที
 
 ริมฝีปากบางเผยยิ้มนิดๆก่อนวาดวงแขนสวมกอดตอบ จมูกคมกดลงที่กลุ่มผมหอม .. คนตัวเล็กผละออกจากอ้อมกอดเล็กน้อยพร้อมส่งยิ้มหวานให้ร่างสูง เขากระโดดลงมาให้เท้าอยู่ระดับเดียวกับคนตัวเล็ก ก่อนจะสอดมือสองข้างไปที่ลำตัวและยกคนตรงหน้าให้ไปนั่งแทนที่เขาเมื่อกี้อย่างสบายๆโดยไม่รู้สึกหนัก แล้วแทรกตัวเองให้อยู่ระหว่างขาของคนตรงหน้าพร้อมแขนแกร่งที่ยังคงกอดเอวบางไว้หลวมๆ

"มาช้า" เขาเอ่ยเบาๆพร้อมเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าสวย ตอนนี้ระดับหน้าเขาอยู่เพียงอกคนตัวเล็กเท่านั้น

"มานานแล้วแหละ"

"หืม? แล้วทำไมไม่เข้ามา" ร่างสูงทำหน้าสงสัย

"กะจะแอบยืนมองแฟนไง"

"จะแอบทำไมล่ะครับ"

"แอบดูคนแอบมองแฟนคนอื่น..." พูดพร้อมหันไปหากลุ่มทีมของเจบีที่มีหนึ่งในนั้นหันมามองแล้วหันหน้าหนีเมื่อคนตัวเล็กหันไปสบตา

ใบหน้าสวยหันกลับมาหาเจบีที่ยังคงมองหน้าตัวเองอยู่

"ว่าจะปล่อยให้นานกว่านี้แล้ว แต่กลัวแฟนโดนมองจนสึกหมดเลยรีบเข้ามาแสดงตัวเป็นเจ้าของน่ะ" มือบางเกลี่ยแก้มของเจบีเล่น

"ร้ายนักนะ.."

"รักป่ะล่ะ?"

"รักสิครับ.." พูดพร้อมซุกหน้าไปที่อกนุ่ม

"หมดแล้วมั้ยความชิคที่สะสมมานานน่ะ" มาร์คเอ่ยแซว

"กับคนนี้ไม่มีหรอกความชิคน่ะ ยกให้คนเดียว" เจบีเอ่ยเสียงอู้อี้ในอกนุ่มพร้อมกระชับอ้อมแขนให้แน่น

"หัดปากหวานแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ไม่รู้สิ...ตั้งแต่มีเอินมั้ง.."

  คนตัวเล็กหน้าแดงไม่กล้าพูดต่อ มือบางหยิบผ้าเย็นที่ชอบซื้อมาเป็นประจำเวลาแวะเข้ามาที่นี่ ก่อนจะเช็ดตามขมับและลำคอให้ร่างสูงที่ยังคงกอดตัวเองไว้อยู่

"ยืนดีๆจะเช็ดเหงื่อให้" มือบางรั้งร่างตรงหว่างขาตัวเองออกเบาๆ

  ใบหน้าคมแบบตี๋ๆ เงยหน้าจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังเอาผ้าเย็นเช็ดหน้าให้ตัวเองอย่างตั้งใจ ดวงตากลมเหมือนลูกกวางคิ้วเข้มรับกับจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากหยักได้รูปสีหวานใบหน้ารูปไข่สวยเหมือนประติมากรรมแกะสลักเทพนิยายกรีกหาที่ติไม่เจอ เหมือนหลุดมาจากเทพนิยาย.. ไม่แปลกใจที่มีคนชอบได้มากมายขนาดนี้

"เอิน" เสียงเข้มเอ่ยเบาๆ

"หืม?"

"ห้ามไปชอบคนอื่นอีกนะ"

"ฮะ?"

"หวง" เขาบอกเรียบๆ

"เอ่อ.." มาร์คทำหน้างงๆ

"ไม่ได้ขอนะ นี่คือคำสั่ง" เจบีกดเสียงขู่

มาร์คยิ้มนิดๆ

"เก็บเอาไว้สั่งกับตัวเองเหอะแจบอม..เราไม่ได้โลเลขนาดนั้น" มาร์คมองเจบีอย่างเจ้าเล่ห์

"เราก็มีแต่เอินแหละ"

"หรอ?"

"อืม"

"หึ!!" มาร์คพ่นลมหายใจแรงๆ

"อย่ามาทำใจร้ายตัวเล็ก ถ้าไม่รักจะยอมขนาดนี้มั้ย ฮึ? ไหนไปทำอะไรมา ไปเอาอะไรมาเอามาให้ดูหน่อย" เจบีแกล้งทำเป็นหึงให้คนตัวเล็กยิ้ม

มือบางล้วงของออกจากกระเป๋าเป้ แล้วยื่นสิ่งเล็กๆให้เจบีดู

แฟลชไดซ์สีเงินวาววับ

"นี่ไง..ไฟล์งาน"

"แค่นี้? ทำไมไปนานจัง"

"นี่กะจะไม่ให้เราช่วยเพื่อนหน่อยหรอ? นี่โปรเจ็คนะครับ"

"ฮ่าๆๆ ก็หวงไง หวงเข้าใจมั้ย"

"ก็รู้แล้ว" มาร์คตอบพร้อมเอาของเข้าไปเก็บอย่างเดิม

"จูบหน่อยสิ" จู่ๆมาร์คก็พูดขึ้น

  ริมฝีปากบางอมยิ้ม ก่อนจะเอามือหนาสองข้างไปประกบใบหน้าสวยหวานให้โน้มลงมาประทับริมฝีปากของตัวเอง เขาทำเพียงบดจูบเม้มคลึงที่ริมฝีปากหยักไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปภายใน ก่อนจะดูดริมฝีปากล่างของคนตัวเล็กแรงๆจนเกิดเสียงดังจ๊วบแล้วผละออกเบาๆ

"ไว้อยู่กันสองคนจะจูบมากกว่านี้..จูบทั้งตัวเลย" พูดไม่พอ ยังส่งสายตาโลมเลียไปทั่วร่างให้คนตรงหน้าเกิดอาการร้อนไปทั้งหน้าทั้งที่ยังไม่โดนสัมผัส

"ไปซ้อมเลยไป เพื่อนเขาลงสนามกันหมดแล้ว" มาร์คแกล้งไล่คนตรงหน้าแก้เขิน

"ครับ..รอตรงนี้นะ" เจบีเขย่งตัวเองไปจุ๊บแก้มนิ่ม ก่อนจะวิ่งลงไปหาเพื่อนๆที่สนาม

  รอยยิ้มเย็นๆแบบไม่มีความหมายถูกส่งไปหาคนหน้าหวานอีกคนที่อยู่ตรงกลางสนามที่แอบมองเขากับร่างสูงอยู่เมื่อครู่ ทำให้คนที่ได้รับเบี่ยงหน้าหนีอย่างถูกจับได้ มาร์คยังคงจับจ้องอย่างนั้นตลอดการซ้อม ไม่ได้มองแฟนตัวเองหรอก มองคนที่พยายามจะขโมยของๆเขาต่างหากล่ะ

  แล้วที่เมื่อกี้บอกให้เจบีจูบ ก็เพราะตั้งใจนี่แหละ ตั้งใจทำให้รู้ว่าคนๆนี้เป็นของใคร ไม่จำเป็นต้องแอบหลบๆซ่อนๆเหมือนบางคน.. ที่ใช้โอกาสแอบทำ เพราะคงจะรู้จักพื้นฐานนิสัยของเจบี..

ว่าเป็นคนโลเล

แต่แฟนใคร ใครก็รัก...

ไม่ให้แสดงความเป็นเจ้าของกับแฟน แล้วให้ไปทำกับใครล่ะจริงมั้ย?

  คนตัวเล็กนั่งห้อยขาแกว่งขาสองข้างสลับไปมา ปากอมอมยิ้มที่ซื้อมาพร้อมกับผ้าเย็นส่วนมือนั่งเล่นโทรศัพท์ของตัวเองที่ร่างสูงเก็บไว้ในกระเป๋าของเขา ดวงตากลมใสจ้องหน้าจอโทรศัพท์ที่มีเบอร์ใหม่หลายเบอร์ถูกเมมเข้าไป และมีเบอร์โทรออกล่าสุดสองสามเบอร์ ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเบอร์หนึ่งที่ถูกโทรออก

แต่เรื่องแค่นี้เขาไม่ได้ใส่ใจมันนักหรอก..เขากะไว้อยู่แล้ว

  เขานั่งเล่นไปเรื่อยเปื่อย จนรู้สึกว่าข้างๆที่ว่างอยู่มีคนมานั่ง กลิ่นบุหรี่จางๆที่ผสมกลิ่นน้ำหอมออกมาจากตัวคนข้างๆทำให้เขาย่นจมูกเล็กน้อยแล้วเงยหน้าละสายตาจากจอโทรศัพท์

"นึกว่าจะไม่สนใจเราซะแล้ว" บุคคลใหม่เอ่ยขึ้นมา

  ใบหน้าหล่อคมแบบร้ายๆส่งยิ้มมาให้คนตัวเล็ก มาร์คเอียงคอนิดหน่อยอย่างสงสัยก่อนจะส่งยิ้มตอบตามนิสัยแต่ไม่ได้พูดอะไร ตากลมมองไปยังอีกฝั่งของเวทีที่มีกลุ่มคนมาใหม่สี่ห้าคนที่เหมือนจะมาทำกิจกรรมอะไรสักอย่างที่อยู่ไม่ห่างจากจุดที่เขานั่งสักเท่าไหร่ สงสัยผู้ชายคนนี้จะมาจากกลุ่มนั้นแหละมั้ง

"นายไม่คิดจะคุยกับเราหน่อยหรอ?" ชายหนุ่มที่น่าจะรุ่นเดียวกับคนตัวเล็กเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาไม่สนใจแล้วหันกลับไปสนใจหน้าจอโทรศัพท์

  คนตัวเล็กแอบถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เมื่อใบหน้าของคนข้างๆโน้มลงมามองจอโทรศัพท์ของเขาทำให้หน้าใกล้ชิดกันเกินเหตุ

"อย่ามาใกล้" เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยออกมาเบาๆอย่างรำคาญพร้อมเก็บของเข้ากระเป๋า

"ก็แค่อยากดูว่าในนั้นมีอะไรน่าสนในกว่าเรา" พูดพร้อมกับดันร่างตัวเองกลับไปอยู่ที่เดิม

"เยอะแยะ" มาร์คเรียบๆ ก่อนจะแอบกำหมัดตามสัญชาตญาณ ลองทำอะไรมากกว่านี้สิ จะเอาให้หงายลืมวันเกิดตัวเองไปเลย

"ไหนคนบอกว่าไม่หยิ่ง..ตัวจริงหยิ่งนี่หว่า" น้ำเสียงยียวนเอ่ยขึ้นมาพร้อมคำพูดกวนๆ

  คนตัวเล็กขยับถอยหนีเมื่อใบหน้านั่นเริ่มมาใกล้อีกครั้ง มือบางกำหมัดแน่นเตรียมเหวี่ยงเต็มที่หากคนตรงหน้าทำอะไรเกินกว่านี้ แต่ไม่ทันได้ให้ใบหน้านั่นมาใกล้หรอได้เหวี่ยงหมัดเล็กๆออกไป ลูกบอลสีส้มลอยเฉียดใบหน้านั่นอย่างรวดเร็ว คนตรงหน้าผงะออกอย่างตกใจพร้อมกับสีหน้าเหวอๆ

ปึง!!! เสียงลูกบอลสีส้มกระทบฝาผนังอย่างรุณแรงก่อนจะร่วงหล่นลงพื้น

ฟู่ววว~ เสียงลมออกมาจากลูกบอลสีส้มที่เริ่มเหี่ยวย่น

  ตากลมมองลูกบอลอย่างอึ้งๆ ก่อนจะกลับมามองคนตรงหน้าที่หน้าเหวอและตกตะลึงไม่ต่างกันกับตัวเอง

"เอินครับ.." เสียงเข้มคุ้นหูดังขึ้นใบหน้าหวานหันขวับไปหาต้นเสียง

  ใบหน้าสวยที่กำลังตื่นตกใจเผยรอยยิ้มหวานแทนที่ เมื่อเห็นสองแขนแกร่งยื่นมาตรงหน้าตัวเอง คนตัวเล็กไม่รอช้า รีบกระโดดลงเข้าใส่ร่างสูงที่ยื่นแขนรอรับอยู่ทันที

หมับ!! สองแขนแกร่งโอบลำตัวบางนุ่มแน่น ก่อนจะจูบลงที่หน้าผากเนียนและค่อยๆวางคนตัวเล็กที่พื้น

"ปล่อยแปปเดียวจะโดนหมาคาบไปอีกละ" เสียงเข้มเอ่ยหยอกๆ

"คนนะไม่ใช่กระดูก" มาร์คทำหน้ายู่แล้วเกาะแขนแกร่งแน่น

  ตาเรียวละสายตาจากคนตัวเล็กหันไปสนใจคนที่ยังนั่งหน้าเหวอมองเขาสองคนอยู่

"ไม่ขอโทษนะ พอดีตั้งใจ.." เขาเอ่ยเสียงเรียบพร้อมคว้ากระเป๋าเป้สองใบของตัวเองและของคนตัวเล็กมา แล้วกระตุกแขนบางเบาๆเพื่อให้เดินตามตัวเองไป ทิ้งให้คนข้างหลังกัดฟันกรอดๆแบบอารมณ์ฉุนเฉียว

  มือหนาเลื่อนมาจับผสานมือบางแล้วเดินจูงมือคนตัวเล็กไปแบบไม่พูดอะไร คนตัวเล็กหันกลับไปมองสมาชิกในทีมของร่างสูงหลายคนที่บางคนทำหน้าอึ้งๆ และบางคนทำหน้าตกใจเพราะอยู่ดีๆร่างสูงก็เขวี้ยงลูกบาสออกไปนอกสนามอย่างแรงพร้อมอามรมณ์รุณแรงแบบที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน ใบหน้าสวยส่งยิ้มและโบกมือให้คนที่จำได้ว่าเป็นแฟนคลับของตัวเองนิดหน่อย จนหลายคนแอบส่งยิ้มและโบกมือคืนอย่างตื่นเต้น แต่กลับต้องรีบเอามือลงและหุบยิ้มเมื่อถูกสายตามองแรงจากเจ้าของที่กุมมืออยู่

  ใบหน้าคมก้มมองแฟนตัวเองที่ยังส่งยิ้มไม่หยุด เขากระชับกระเป๋าเป้สองใบเข้ากับแขนก่อนจะวางมือหนาอีกข้างไว้ที่หัวของแฟนตัวเองแล้วบิดเบาๆให้หันกลับไปสนใจทางข้างหน้า

มาร์คหัวเราะเสียงใสอย่างพอใจ

"รู้มั้ยว่าเราหงุดหงิด" เสียงเข้มเอ่ยบอก

"เราก็หงุดหงิด" มาร์คบอกแบบกวนๆ

  เจบีถอนหายใจเบาๆ เมื่อกี้ตอนอยู่ที่สนามเขาแทบจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ทั้งที่เป็นคนคุมอารมณ์ได้เสมอ ใจจริงอยากจะเขวี้ยงให้โดนหน้าไอ้บ้านั่นอย่างจังๆที่บังอาจมาเต๊าะแฟนตัวเล็กของเขา ติดเพียงแค่ว่านี่มันในมหาลัยเขายังไม่อยากมีปัญหา.. ปกติเขาไม่ค่อยแสดงอาการออกขนาดนี้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกหน้าร้อนหัวร้อนไปหมดไม่อยากจะอดทนหรือคุมอารมณ์อะไรทั้งนั้น รู้สึกหงุดหงิดอยากจะเก็บคนตัวเล็กที่ยังอารมณ์ดีข้างๆเขาเข้ากระเป๋าไม่ให้ใครเห็นไปเลย

มันน่านักนะอี้เอิน!!

"แจบอมกินอมยิ้มมั้ย?" มาร์คถามขึ้นมา พร้อมยื่นอมยิ้มที่ตัวเองอมแล้วมาจ่อตรงหน้าเจบีแบบขันๆ

"กินของหวานจะได้อารมณ์ดีไง" คนตัวเล็กย้ำ

  เจบีมองอมยิ้มที่อยู่ในมือบางแบบยิ้มๆ มือหนาสอดเขาท้ายทอยคนตัวเล็กแบบไม่ให้ตั้งตัว ก่อนจะก้มหน้าประกบจูบอย่างรวดเร็ว
  ลิ้นร้อนแทรกตามรอยแยกของริมฝีปากหยัก ก่อนจะตวัดกลืนกินน้ำใสในโพรงปากที่ยังคงมีรสหวานหอมจากอมยิ้มรสสตรอเบอร์รี่ เขาค่อยๆผละออกช้าๆปล่อยให้คนตัวเล็กยืนอึ้งกับการกระทำที่ไม่บอกไม่กล่าวต่อหน้าผู้คนที่มาทำกิจกรรมในบริเวณนี้

"กินของหวานแล้วอารมณ์ดีจริงๆด้วย" รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าร่างสูง

  มือหนาดึงมือคนตัวเล็กให้เดินตามอีกครั้งเพื่อที่จะไปยังโรงรถที่จอดอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ โดยที่คนตัวเล็กที่เดินตามเงียบๆเพราะยังเขินไม่หาย

ของหวานบ้าไรล่ะแจบอม!!!

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 21

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 21/04/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

  ร่างบางนอนกลิ้งอยู่บนที่นอนหนานุ่ม มือบางสองข้างถือโทรศัพท์สองเครื่องเล่นนั่นนี่สลับไปมา เขาอยู่อย่างนี้มาสักพักหลังจากที่ร่างสูงเกิดอารมณ์รุณแรงจากที่มีคนเข้ามายุ่มย่ามกับเขา ร่างสูงพาเขากลับมาที่คอนโดของตัวเองเพื่ออาบน้ำชำระร่างที่เต็มไปด้วยเหงื่อจากการซ้อม

เจบีบอกเขาว่ามันเหม็น แต่เขาไม่ได้กลิ่นเหม็นเลยสักนิด

ออกจะหอมไปซะด้วยซ้ำ..

  ปลายเท้าสองข้างกระดิกไปมาอย่างสบายใจ แอร์เย็นๆทำให้เขาเริ่มง่วง แต่จะให้นอนตอนนี้มันก็ใช่เรื่อง เขาไม่ค่อยชอบนอนที่อื่นนอกจากที่ห้องของตัวเองถ้าไม่จำเป็นหรือง่วงจัดๆ ถึงแม้ห้องนี้จะเป็นห้องของแฟนตัวเองก็เหอะ คราวก่อนก็กึ่งหลับกึ่งตื่นนอนไม่เต็มที่เลยสักนิด

"ตัวเล็ก..." เสียงเข้มเอ่ยขึ้นมาพร้อมร่างของเจ้าของเสียง

  ดวงตากลมละสายตาจากจอโทรศัพท์ จ้องมองร่างสูงที่เดินเข้ามานั่งบนที่นอนข้างๆตัวเขา เขาโยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ก่อนจะยื่นแขนสองข้างออกไปหาร่างสูงแบบอ้อนๆ

  เจบีเอียงคอสงสัยได้แปปเดียว ก่อนจะยิ้มจนตาหยีแล้วทิ้งตัวล้มนอนกอดทับร่างบางที่กำลังอ้อนเขาทันที จมูกคมกดลงที่ลำคอขาวสูดดมกลิ่นหอมพร้อมแกล้งฟัดแรงๆให้คนใต้ร่างหัวเราะลั่นเพราะจั๊กจี้

"ทำไมขี้อ้อน ฮึ?" เจบีหยุดแกล้งแล้วก้มหน้ามองใบหน้าหวาน มือหนาเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าสวยออกเบาๆ

"กลัวแฟนไม่รัก" เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยออกมาแบบเรียบๆพร้อมใบหน้าที่ทะเล้นใครเห็นก็ต้องหมั่นเขี้ยว

"แค่นี่ก็รัก ก็หลงจนไม่รู้ทำไงแล้ว หืมมม ใครจะกล้าไม่รักล่ะครับ?" เจบีพูดพร้อมกดจมูกลงที่แก้มใสอีกครั้ง

ทำตัวแบบนี้ไม่รักก็แย่ละ

"รักแต่โลเลไขว้เขวไปหาคนอื่นเราก็ไม่โอเคหรอกนะ" คำพูดเล่นกึ่งประชดทำให้เจบีชะงักไปนิดนึง

  ดวงตาเรียวจ้องดวงตากลมใสที่จ้องมองเขาตอบอย่างไม่ละสายตา มือบางไล้เกลี่ยแก้มหยาบของเขาเบาๆ

"แต่เชื่อสิ ถ้าแจบอมไขว้เขวไปหาคนอื่นเมื่อไหร่ เราก็จะดึงแจบอมกลับมา.. ไม่มาดีๆก็จะจิกหัวให้กลับ.. นี่ไม่ได้ขู่นะ" เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยติดตลก เจบีหลุดขำออกมา ก่อนจะซุกหน้าลงที่อกบางปล่อยให้สองมือนุ่มลูบหัวเขาไปมา

"สัญญานะว่าจะดึงกลับมา.." เขาเอ่ยบอก

"ไม่สัญญา..เพราะเราจะไม่ปล่อยให้ใจแจบอมไปหาใครหรอก" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างมั่นใจ.

เขามั่นใจจริงๆแหละ

คอยดูสิ...

"เหมือนยังจะมีอะไรติดค้างกันอยู่เลยว่ามั้ย?" จู่ๆคนตัวเล็กก็พูดขึ้นหลังจากที่เจบีนอนนิ่งๆให้มือบางลูบหัวเขามานานหลายนาที

"อะไรหรอ?"

"เรื่องวันนั้น"

"วันนั้น?"

"อ่าฮะ..ที่แจบอมไม่กลับมาหาเรา..ทำไมหรอ?"

 เจบีชะงักนิ่ง

"ไม่มีอะไรหรอก"

"แจบอมคิดว่าเราโง่หรอ..." เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยแบบเคืองๆ

  เจบีลุกจากตัวคนตัวเล็กเปลี่ยนท่าเป็นคร่อมร่างเพื่อมองใบหน้าสวยที่ฉายแววความไม่พอใจอย่างชัดเจน

"ไม่ได้ว่าอย่างนั้นสักหน่อยเอิน"

"พูดมา อย่าให้เราเป็นฝ่ายพูดก่อน"

  ร่างสูงใช้นิ้วชี้เกลี่ยแก้มใสพร้อมถอนหายใจออกเบาๆอย่างปลงๆ เขาก็แค่ไม่อยากให้คนตัวเล็กรู้ แต่ถ้ารู้แล้วก็คงต้องพูดสินะ

ไม่มีทางเลือกแล้วหนิ

"กระจกรถโดนทุบครับ.."

"ก็แค่นั้น ทำไมไม่บอกล่ะ"

"ก็แค่เรื่องไร้สาระ เลยไม่บอก"

"ไม่จริงหรอก" คนตัวเล็กเถียง

"เฮ้ออออ เอินนน "

"...."

"ก็แค่..ห่วงเอินไง เผื่อคนทำมันเป็นคนที่เอินรู้จัก เราไม่อยากให้มีปัญหา รู้ๆอยู่นี่ใช่มั้ย? "

มาร์คยังคงทำหน้าหงุดหงิดใส่เขา

"รู้จักแล้วทำไม? กลัวอะไรล่ะ?"

"ไม่อยากให้เอินทะเลาะกับคนใกล้ตัว.."

"คนใกล้ตัว?"

"อ่าฮะ"

"คิดว่าเป็นซึงฮยอนหรอ?"

  เจบีพยักหน้าให้แทนคำตอบ ใบหน้าสวยทำหน้ายู่ พร้อมคิ้วที่ขมวดเป็นปม มือบางสองข้างประกบแก้มคนบนร่างตัวเองเบาๆ ก่อนใบหน้าหวานที่กำลังยู่จะเปลี่ยนกลายเป็นเหมือนกำลังอ้อนวอนร้องขอให้เจบีเชื่อในสิ่งที่เขากำลังพูด

"ได้โปรดอย่าคิดไปเองว่าเป็นเพื่อนเรา..มันไม่ใช่เลย"

  ดวงตากลมใสสบกับดวงตาเรียวคมมาสักพัก ก่อนที่มือบางสองข้างจะสอดเข้าไปยังท้ายทอยของคนบนร่างพร้อมกดให้ใบหน้าของคนรักให้โน้มลงมาหา ให้ริมฝีปากบางของเจบีประกบกับริมฝีปากหยักสวยของตัวเอง คนตัวเล็กบดจูบแบบเนิบนาบเบาๆสลับกับฟันขาวที่ขูดริมฝีปากบางของร่างสูง ลิ้นเรียวเล็กเป็นฝ่ายสอดแทรกเข้าไปยังโพรงปากของร่างสูงก่อน เจบีปล่อยให้คนตัวเล็กนำทางไป ก่อนจะเป็นฝ่ายรุกและกดทาบร่างคนตัวเล็กให้จมไปกับเตียงนอนนุ่ม
 
มือบางเริ่มดันหน้าอกแกร่งออกเบาๆเมื่อคนบนร่างเริ่มจะไม่ยอมหยุดอยู่แค่จูบ เพราะเขาสัมผัสได้ถึงท่อนกายล่างของเจบีที่ดุนต้นขาเขาอยู่ตอนนี้..

ทำไมถึงอารมณ์ขึ้นง่ายขนาดนี้!!

"แฮ่ก พอแล้วแจบอม หยุด.." เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยออกมาเบาๆ

"อื้อ ไม่หยุดแล้วเอิน" เสียงอู้อี้ออกมาจากร่างสูงที่ตอนนี้ซุกใบหน้าอยู่ที่ต้นคอของเขา

"ไม่ต้องเลย บ่อยไปแล้วนะ" มือบางพยายามดันร่างสูงออก

หนัก...

"ใครใช้ให้น่ารักล่ะ หืม? หอมไปหมดทั้งตัว" ร่างสูงยังคงพยายามจะถอดเสื้อคนตัวเล็กออก

"ไม่--แจบอมเราเจ็บ!" คนตัวเล็กเริ่มดิ้นและโวยวาย

  ร่างสูงชะงักหยุดตอนคนตัวเล็กบอกว่าเจ็บ ดวงตาเรียวจ้องมองดวงตากลมใสที่เหมือนจะสื่อว่า ไม่ได้เล่นตัวเขาเจ็บจริงๆ

ใช่เขาเจ็บจริงๆแหละ

"เจ็บจริงๆหรอ?" เสียงเข้มๆเอ่ยถาม มือหนาปัดปอยผมตรงหน้าผากใสออกเบาๆ

มาร์คพยักหน้าแรงๆ

"เฮ้อออ.." เขาซุกใบหน้าลงที่อกของคนตัวเล็กอย่างปลงๆ
 
เจบีคนนก...

 "ไว้วันหลังเนาะ.." คนตัวเล็กเอ่ยเบาๆ

"อื้อ" เจบีตอบสั้นๆอู้อี้อยู่ที่อกคนตัวเล็กอย่างหมดอาลัยตายอยาก..

นั่นแหละ นกก็คือนกไงจะอะไรล่ะ

"แจบอม..."

"อือ"

  เขาขานรับสั้นๆ แต่ก็ยังกอดร่างกายนุ่มนิ่มไว้ เขาชอบซุกที่อกของคนตัวเล็กเพราะมันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นแบบแปลกๆ เวลาที่มือบางลูบหัวเขามันทำให้เขารู้สึกสบาย ทั้งที่ปกติเขาไม่ชอบให้คนเล่นหัวสักเท่าไหร่

"...อยาก..หรอ?" คนตัวเล็กถามสั้นๆ

  เขาไม่ตอบ เขาไม่อยากฝืนใจหรือทำให้คนตัวเล็กเจ็บ เขาอยากถนอมร่างบางนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะอยากจริงๆก็เหอะ เขาทำได้เพียงแต่นอนนิ่งๆพยายามข่มอารมณ์ตัวเองให้มันสงบลงแต่สำหรับเขามันยากมาก

  มาร์คที่ปล่อยให้เจบีนอนทับร่างตัวเองมาได้สักพักเพื่อข่มอารมณ์ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววในเมื่อแก่นกายล่างยังคงดุนต้นขาเขาอยู่อย่างนี้ มือบางข้างหนึ่งจึงเปลี่ยนจากที่สวมกอดเอวของร่างสูงไว้หลวมๆมาสอดระหว่างตัวเขาและเจบี มือบางไล้หน้าท้องแกร่งเบาๆ เจบีเงยหน้าออกจากอกบางแล้วมองใบหน้าสวยอย่างสงสัย..

แต่ไม่ต้องให้เจบีได้เอ่ยถาม เสียงนุ่มทุ้มต่ำก็รีบบอกคำตอบที่ทำให้อกข้างซ้ายของเขาเต้นแรง..

"เดี๋ยวเราช่วย..."

  เสียงลมหายใจดังกระเส่ากึกก้องไปทั่วห้องน้ำ แผ่นหลังบางแนบชิดกับฝาผนังเย็นเฉียบพร้อมร่างสูงที่กำลังทิ้งน้ำหนักตัวมาที่เขาอย่างอ่อนแรง แขนบางโอบกอดเอวหนาไว้

"ไหวมั้ย?" เสียงนุ้มทุ่มต่ำเอ่ยอย่างขันๆ

"ร้ายนักนะ.." มือหนาดึงมือบางข้างหนึ่งที่สวมกอดเขาให้ขึ้นมาอยู่ระดับหน้าก่อนจะก้มจูบหลังมือแบบแผ่วเบา แล้วเอาฝ่ามือบางนั่นมาทาบกับแก้มของตัวเอง...


มือบางที่ช่วยเขาไงล่ะ!!

"เก่งหนิตัวเล็ก..ช่วยตัวเองบ่อยหรอ?" เขาถามไปอย่างกวนๆ

"ระดับนี้ไม่ต้องช่วยตัวเองหรอก พูดอะไรเกรงใจหน้าตาหล่อๆของเราด้วยแจบอม" คนตัวเล็กก็ตอบเขาอย่างกวนๆเช่นกัน

ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่มาร์คนะ เขาคงจะบอกไปว่าหลงตัวเอง

แต่นี่บอกอย่างนั้นไม่ได้ไง ก็หล่อจริงๆนั่นแหละ แต่ออกสวยมากกว่านะ

"ไปทำความสะอาดเลย เดี๋ยวเราไปรอข้างนอก"

"ไม่ล้างมือหรอ?"

"ซิงค์ล้างจานก็มีเหอะ!! ถอยเลยๆ" มือบางผลักหน้าอกแกร่งออกเบาๆ

  เจบีฉกหอมแก้มเนียนอย่างไวขณะที่คนตัวเล็กเบี่ยงตัวออกจากเขา ใบหน้าสวยหันมามองค้อนนิดหน่อยก่อนจะรีบเดินออกจากห้องน้ำไป เขายกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจถึงจะนก แต่ก็นกไม่สุด เพราะถึงจะไม่ได้สอดใส่เข้าไป แต่คนตัวเล็กก็ทำให้เขาถึงฝั่งด้วยมือบางๆนั่นถึงสองครั้ง ถึงอยากจะให้เข้าไปอยู่ในปากหยักสวยนั่นมากกว่ามือบางๆแต่เขาก็ไม่ให้คนตัวเล็กกลืนกินอะไรๆที่เขาคิดว่าสกปรก เขาทำได้แต่คนตัวเล็กห้ามทำเด็ดขาด คนมันเป็นห่วงน่ะ เข้าใจมั้ย?

รอบนี้เขาเป็นนกเพนกวิน...ถึงจะนกแต่ก็บินไม่ได้นะครับ..

  ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะทิ้งตัวทับคนตัวเล็กที่นอนเล่นโทรศัพท์รอเขาอีกครั้ง ใบหน้าคมสอดเข้ามาระหว่างแขนบางสองข้างแล้วจ้องมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือบาง

"แจบอมนอนดีๆ เราเมื่อยนะ" เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยแบบเอ็ดเขาเบาๆ

  เขาเลยขยับมาข้างๆคนตัวเล็กดีๆโดยนอนหนุนแขนคนตัวเล็กแล้วซุกที่อกบางตาจ้องโทรศัพท์ที่คนตัวเล็กเล่นอยู่

  เป็นภาพที่ขัดกันมาก! ต้องเป็นคนตัวเล็กสิที่นอนซุกอกเขาแล้วก็ต้องเป็นแขนแกร่งๆของเขาสิที่ให้คนตัวเล็กหนุน ... แต่ช่างมันเถอะ เอินเอาไงแจบอมก็ว่างั้นแหละ

มีเมียน่ารัก เราควรไม่หือ ไม่อือ น่ะดีที่สุด ให้ดีอย่ามีปัญหาเลยจะดีมาก

"แจบอม.."

"หืม?"

"คืนนี้ไปดื่มกัน"

"นึกยังไง"

"อ๋อ...ไปฉลองน่ะ"

"???"

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 22

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 28/04/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป


  แสงไฟหลากสีแสงวิบวับสลับไปมาพร้อมกับเสียงเพลงดังครึกครื้นทั่วสารทิศ ผู้คนมากมายมัวเมากับบรรยากาศรวมไปถึงเครื่องดื่มต่างๆที่ตัวเองสั่ง บางคนก็เต้นตามจังหวะเพลง บางคนก็นั่งนัวเนียกันเป็นคู่ๆ ส่วนใหญ่จะเป็นคนโสดที่มาหาคู่นอนชั่วคราวในคืนนี้ เด็กนั่งดริ๊งค์เกรดดีถูกจับจองโดยคนมีเงินที่มีปัญญาจ่ายค่าตัวราคาแพง
  น้ำสีเหลืองอำพันสุกใสถูกเติมเต็มลงแก้วใบสวยราคาแพงด้วยฝีมือพนักงานเสริฟมือดีของที่นี่ โซฟาชุดหุ้มผ้ากำมะหยี่สีแดงเลือดหมูถูกจับจองโดยกลุ่มชายวัยรุ่นน่าตาดี4-5คน ที่มาร่วมฉลองเรื่องไร้สาระของคนที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม

เรื่องไร้สาระของกลุ่มพวกเขานั่นแหละ..แต่เป็นเรื่องแปลกของร่างสูงที่ทำนั่งทำหน้างงๆอยู่

  โซนนี้เป็นโซนวีไอพีที่ส่วนใหญ่จะเป็นคนมีเงินหรือนักธุรกิจมืดที่เข้ามาคุยธุรกิจกันมากกว่า เพราะมันเป็นส่วนตัวและสามารถมองเห็นบรรยากาศภายในคลับแห่งนี้ได้ทั่วถึง
  ห่างออกจากโซฟาไปข้างหน้านิดหน่อย มีกลุ่มวัยรุ่น3คนที่นั่งคุกเข่าก้มหน้า ใบหน้ามีรอยฟกช้ำเนื่องจากถูกซ้อมอย่างหนักเพื่อให้สารภาพความผิดที่ตัวเองได้ก่อไว้

ข้อหาทุบกระจกรถของแฟนเพื่อนคนสนิทของลูกเจ้าของที่นี่ไง!!
และนี่คือเรื่องที่คนตัวเล็กเอามาเปิดประเด็นในการฉลองครั้งนี้..

.....จับตัวคนร้ายได้...

"เอิน..อธิบายได้มั้ย? " ร่างสูงเอ่ยขึ้นมาหลังจากเงียบมานานเมื่อรู้ถึงเหตุผลที่คนตัวเล็กของเขาอยากฉลอง
"อ้ออออ ก็นี่ไง คนทุบกระจกรถแจบอม" คนตัวเล็กบอกพร้อมมือที่ยกเหล้าเตกีล่าขึ้นมาดื่ม ตากลมยังคงจ้องชายหนุ่ม3คนตรงหน้าไม่วางตา
"ก็รู้แล้วไงครับ..เราหมายถึง.. เอินรู้ได้ไงว่าเป็นคนพวกนี้" เขากำลังสงสัย ถึงแม้คนตัวเล็กจะเห็นเหตุการณ์ในกล้องเบลอๆของเขานั่นก็เหอะ แต่ทำไมถึงจับได้เพียงแค่มองเฉยๆอย่างนั้น ไม่ได้เอาหลักฐานไปด้วยสักหน่อย

อะไรจะจำแม่นขนาดนั้น

"ก็รุ่นน้องที่เห็นผ่านๆตาจากคณะวิทย์ไง..เด็กปีหนึ่ง.." ซึงฮยอนชิงตอบคำถามแทน ใบหน้าหวานหันมายิ้มให้เพื่อนตัวเอง
"พวกนี้มันถูกพี่เจสสิก้าจ้างมา... เพราะพี่มาร์คคบกับมึง" วอนพิลช่วยอธิบายต่อจากพี่รหัสตัวเอง
"เจสสิก้า?" เจบีทวนชื่อซ้ำ
"อื้ออ คนที่เจบีตามเราไปหาวันนั้นแหละ" มาร์คบอก
"อ๋อ หวงเอินหรอกหรอ?" เจบีหันมาหยิกแก้มแฟนตัวเองเล่นๆก่อนจะลุกเดินไปยืนตรงหน้าเด็กพวกนั้น

  เจบียังคงสอบสวนเด็กปีหนึ่ง3คนที่ยังคงนั่งก้มหน้าตอบคำถามเขา มีบางคำถามที่พวกนี้เบี่ยงเบนคำตอบจนถูกลูกน้องของซึงฮยอนซ้อมเพื่อเปิดปาก ใบหน้าหล่อคมของซึงฮยอนแสดงถึงความหงุดหงิดแบบเซ็งๆอย่างเห็นได้ชัด เพราะเขาไม่ชอบให้เจบีเข้าใกล้มาร์คสักเท่าไหร่.. รู้ว่าเป็นแฟนกัน แต่ไม่ต้องประเจิดประเจ้อนักได้มั้ย?


"มาร์ค เราว่าพวกมันไม่รู้หรอกเราว่าเดี๋ยวค่อยตามจากตัวเจสสิก้าเองดีกว่า ว่านอกจากหล่อนแล้วมีใครอีกมั้ย" ซึงฮยอนบอกเพื่อนตัวเอง
"ทำไมนายถึงคิดว่ายังมีคนอื่นนอกจากเจสล่ะ" มาร์คกระซิบถาม ตายังคงมองแฟนตัวเองที่ยืนค้ำหัวเด็กพวกนั้นอยู่

เพราะเสียงเพลงที่เปิดดัง ทำให้เจบีไม่ได้ยินที่ทั้งสองคุยกัน

"อย่าลืมว่าเจสสิก้ามีน้องชาย.. เป็นเพื่อนเด็กพวกนี้ และถ้าเราเดาไม่ผิด ก็อาจเป็นคนรู้จักของแฟนมาร์คน่ะแหละ"
"หรอ... งั้น... ฝากด้วยนะ"
"อืม.. ช่วยได้เท่าที่ทำได้แล้วกัน" ซึงฮยอนรับปากเพื่อนตัวเล็กของตัวเอง

อะไรที่ทำให้มาร์คสบายใจ เขาจะทำ ถึงแม้ไม่อยากทำก็เหอะ


@ 5 วันต่อมา

  ร่างสูงออกมาจากห้องน้ำรวมของสนามกีฬาประจำจังหวัดหลังจากอาบน้ำชำระร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อจากการแข่งขันที่เพิ่งจบลง
  เขานั่งพักรอเพื่อนๆในทีมที่ยังอาบไม่เสร็จ มือหนากดเล่นโทรศัพท์ตาเรียวคมจ้องมองคนที่อยู่ในภาพหน้าจอที่เป็นรูปคนที่ทำให้เขาหัวใจเต้นแรงและรู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้ๆ

นี่ก็ไม่ได้เจอกัน3-4วันแล้วสินะ.. ตัวเล็ก

  เขายิ้มให้กับหน้าจอ พรุ่งนี้ก็ได้กลับไปเจอแล้ว เขามาแข่งบาสที่ต่างจังหวัดได้3-4วัน แต่ถึงไม่ได้เจอเขาก็วิดีโอคอลหาอยู่นะ ช่วงนี้แฟนตัวเล็กของเขากำลังทำโปรเจคจบ ซึ่งมันก็น่าหงุดหงิดที่คนตัวเล็กต้องออกไปนอนห้องของเพื่อนอีกคนที่อยู่ในกลุ่มด้วยกัน

หนึ่งในกลุ่มนั้นก็มีซึงฮยอนอีกนั่นแหละ

"ทำอะไรอยู่ครับนั่งยิ้มคนเดียว" เสียงหวานเอ่ยถามพร้อมร่างของเจ้าของเสียงที่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
"เปล่า แค่มองโทรศัพท์" ร่างสูงตอบเรียบๆยังคงไม่ละสายตาออกจากหน้าจอ

รอยยิ้มที่มุมปากยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าของร่างสูง

  ตากลมจึงมองไปยังโทรศัพท์ที่มือหนาของร่างสูงเพราะสงสัยว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้ร่างสูงตรงหน้ามีความสุขมากกว่าการแข่งขันที่ชนะในวันนี้ แต่แล้วรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าหวานกลับต้องหายไปเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในนั้น..

รูปแฟนของร่างสูงที่กำลังนอนหลับสนิท..

  เขาข่มอารมณ์ภายในที่กำลังครุกกรุ่น ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วชวนร่างสูงคุยอย่างไม่รู้สึกอะไร

"พี่มาร์คเขาน่ารักดีนะครับ"
"อืม..น่ารักมาก"
"พี่เจบีคงรักพี่มาร์คน่าดู"
"..."
"..."
ทั้งสองเงียบไปสักพักก่อนที่ใบหน้าคมจะยิ้มจนตาหยีให้โทรศัพท์

"รัก..รักมากๆ"
  ห้องจัดเลี้ยงเล็กๆภายในโรงแรม ถูกปรับเปลี่ยนให้บรรยากาศคล้ายๆบาร์ ถูกจับจองโดยทีมนักกีฬาทั้งหมดของ ม.ชื่อดังของกรุงโซล รวมถึงทีมบาสของเจบีด้วย
  น้ำสีเหลืองอำพันถูกเสริฟโดยพนักงานของโรงแรม รวมถึงน้ำผลไม้สำหรับผู้ที่ไม่สามารถดื่มแอลกอฮอลล์อย่างเด็กๆที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เพราะนักกีฬาส่วนใหญ่ยังคงเป็นเยาวชนอย่างเช่นพวกเด็กปีหนึ่ง

"นอนยังตัวเล็ก" เสียงเข้มเอ่ยถามปลายสายหลังจากออกมาหลบมุมต่อสายคุยโทรศัพท์หาแฟนตัวเอง
(ยัง..แจบอมอยู่ไหนทำไมเสียงดัง)
"เขาจัดเลี้ยงฉลองน่ะ"
(ฉลองที่ชนะน่ะหรอ?)
"ก็มีส่วน..เพราะได้รางวัลหลายอย่าง ทั้งว่ายน้ำ ฟุตซอล เบสบอล แล้วก็บาส"
(แจบอมจะนอนตอนไหน อย่าดื่มเยอะนะ) เสียงปลายสายเอ่ยมาแบบงอแงจนร่างสูงต้องแอบยิ้ม
"เป็นห่วงหรือว่าอะไรครับ หืม?"
(ก็..ห่วงไง เดี๋ยวเช้ามาปวดหัวทำไงล่ะ)
"ไม่หวงหน่อยหรอ? หึงก็ได้ สาวเยอะนะ คนมาจีบอีก"
(..ไม่ตลก วางเลยนะ ไม่คุยด้วยแล้ว)
"โอ๋ๆ ล้อเล่น.. นอนได้แล้วตัวเล็ก เดี๋ยวเราก็เข้าไปนอนแล้ว"
(อือ...นอนเร็วๆนะ)
"ครับ คิดถึงนะเอิน"
(อื้มมม เหมือนกัน..คิดถึง)

ใบหน้าคมยิ้มจนตาปิด..

"ฝันดีครับ...ที่รัก"
(อืม..)
  ร่างสูงมองหน้าจอที่ถูกตัดสายไป รอยยิ้มยังคงไม่จางหายออกจากใบหน้า พรุ่งนี้ก็ได้เจอกันแล้วสินะตัวเล็ก...แค่คิดเขาก็แทบจะยิ้มไม่หุบ การแข่งครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับเขา เขาห่างคนตัวเล็กไม่ได้จริงๆซะแล้ว
  ขายาวก้าวเข้าไปในงานอีกครั้งเพื่อจะเดินไปดื่มตามมารยาทเขากะจะดื่มสักนิดแล้วขอแยกตัวขึ้นไปพัก... ไปนอนมองหน้าจอโทรศัพท์มันสบายใจกว่าเยอะ

"อ้าว เจบี นึกว่าหนีขึ้นไปนอนซะแล้ว ไปไหนมาล่ะ?"
"คุยโทรศัพท์" ร่างสูงตอบเรียบๆตามนิสัย
"ติดแฟนน่ะดิ ฮ่าๆ มาๆ มาดื่มก่อนพรุ่งนี้ก็เจอแล้ว"

  เขาดื่มสักพักก็ขอแยกตัวออกมา ทุกคนในทีมไม่ได้ว่าหรือเอ่ยรั้งอะไรเพราะมันเป็นปกติของเขาที่ไม่ค่อยสุงสิงกับคนอื่นนอกจากเพื่อนในแก๊งค์ของตัวเอง
  ขายาวพาร่างตัวเองเข้ามานอนภายในห้องพักที่ใช้พักสำหรับสามคน ตอนนี้เขาอาบน้ำเตรียมตัวนอนแล้วคนอื่นๆยังไม่ขึ้นมาเพราะงานเลี้ยงยังเพิ่งถึงแค่ครึ่งทาง เขาปิดไฟในห้องเหลือเพียงโคมไฟที่อยู่บนหัวเตียงเท่านั้น...
แกร๊ก...
  เจบีเหลือบตาไปยังประตูห้อง ที่ตอนนี้มีผู้เข้ามาใหม่ ร่างบางก้าวขามายังภายในห้อง
"อ่า..นอนแล้วหรอครับ.. ผมไม่รู้ว่าพี่เข้ามาแล้วก็เลยไม่ได้เคาะประตู" เสียงใสถามพร้อมค่อยๆปิดประตู
"เพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังจะนอน"
"ไม่ดื่มต่อกับพี่ๆเขาล่ะครับ"
"ไม่อ่ะ เสียงดัง" เจบีตอบเรียบๆ

  ร่างบางเดินอ้อมมานั่งบนเตียงนอนแบบเตียงเดี่ยวของตัวเองที่อยู่ใกล้กับเตียงร่างสูงห่างกันเพียงหนึ่งเมตรเท่านั้น ดวงตาคู่สวยจ้องมองร่างสูงที่กำลังสนใจโทรศัพท์แบบไม่วางตา
  ความมืดปกคลุมทั้งสองร่างมีเพียงแสงสว่างจากโคมไฟบนหัวเตียงฝั่งของเจบีเท่านั้นที่ยังคงส่องแสงเพราะเจ้าของเตียงได้ทำการเปิดไว้ก่อนหน้านี้ ร่างบางนั่งมองใบหน้าคมที่ยังคงสนใจหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองแบบเนิ่นนานไม่มีท่าทีว่าจะหันมาพูดคุยหรือเปิดบทสนทนากับเขา ฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่ดื่มเข้าไปบวกกับความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้น้ำใสไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย

"พะ..พี่เจบี"
"หืม?" ร่างสูงขานรับแต่ยังไม่เงยหน้ามาสนใจเขา ทำให้บ่อน้ำตาที่สกัดกั้นไว้ในที่สุดก็พังออกมา
"ผะ..ผมชอบพี่จริงๆนะ"
"...." ร่างสูงกว่าไม่ตอบอะไรเพียงแต่เก็บโทรศัพท์ไว้ใต้หมอนแล้วเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง
  เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังไปทั่วห้อง ก่อนจะเริ่มเงียบหายเมื่อร่างสูงลุกขึ้นเข้าไปใกล้เจ้าของเสียงที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด เขานั่งข้างๆร่างบางที่บนเตียง มือหนาลูบหัวกลมมนเบาๆแล้วกดท้ายทอยให้ใบหน้าหวานซุกอยู่ตรงไหล่กว้างของตัวเอง แขนบางรวบเอวหนาเข้าไปกอดอย่างกลัวคนตรงหน้าจะหนีหาย มือหนายังคงลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบประโลม
  ใบหน้าหวานเงยหน้าออกจากไหล่กว้าง ตาใสจ้องมองตาเรียวคมท่ามกลางความมืด ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของผู้ชายตรงหน้า จูบที่พยายามบอกทุกความรู้สึกภายในใจ แต่คนตรงข้ามกลับนั่งนิ่งๆไม่จูบเขาตอบแต่ก็ไม่ได้ผลักไสเขาออก มือบางจึงค่อยๆกดหน้าอกแกร่งเบาๆ เพื่อให้ร่างกายแข็งแรงตรงหน้านี้นอนราบไปกับเตียง...

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 23

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 28/04/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป


  หลังแกร่งค่อยๆนาบลงไปกับที่นอนหนานุ่มของโรงแรม มือบางค่อยๆลูบหน้าท้องแกร่งแบบเล้าอารมณ์ มือหนาจับข้อมือบางทั้งสองข้างที่กำลังวุ่นวายกับขอบกางเกง ก่อนจะเป็นฝ่ายพลิกร่างบางให้ไปอยู่ใต้ร่างของตัวเองแล้วกดตรึงข้อมือบางไว้เหนือหัว
  ใบหน้าคมค่อยๆเลื่อนลงไปใกล้ๆใบหู ใจของคนใต้ร่างเต้นแรงถี่จนไม่มีจังหวะ เขากลั้นลมหายใจเมื่อใบหน้าคมค่อยๆโน้มลงมาใกล้... เสียงเข้มๆกระซิบแบบนุ่มนวลทำใจเขาแทบหยุดหายใจแล้วตายไปซะจริงๆ

"พี่ว่าวีเมาแล้วนะ..นอนซะเถอะ.. อายุยังไม่ถึง วันหลังอย่าดื่ม.." ร่างสูงพูดจบก็ปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ พร้อมลุกลงจากเตียงของร่างบางแล้วเดินไปยังเตียงของตัวเองทันที

  บรรยากาศภายในห้องมืดและเงียบสนิทมีเพียงเสียงลมหายใจหอบของร่างบางที่ยังคงปรับอารมณ์ไม่ถูก ตอนนี้เจบีนอนใส่หูฟังแล้วโทรไปฟังแฟนของตัวเองนอนหลับเรียบร้อย ปล่อยทิ่งร่างบางที่อยู่เตียงข้างๆอยู่กับอารมณ์ที่ตัวเองเป็นคนก่อ
  ร่างสูงไม่สนใจในสิ่งที่ร่างบางทำไปเมื่อสักครู่ เขาจะคิดซะว่าร่างบางเมาแล้วกันในเมื่อกลิ่นแอลกอฮอลล์แรงซะขนาดนั้น อีกอย่างต่อให้ไม่เมาเขาก็ไม่สนใจอยู่ดี..ในเมื่อเขามีคนที่เขาคบจริงจังอยู่แล้ว

เขาไม่ควรนอกใจคนที่รักเขาสิ

  เมื่อร่างบางปรับอารมณ์ได้ น้ำหยาดใสก็หยดลงอาบหน้าอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นความรู้สึกจริงๆไม่ได้เสแสร้งเหมือนก่อนหน้านี้ ที่ทำให้เจบีสงสาร ขนาดนี้แล้วเจบียังคงเมินเขาได้อีก ทั้งที่เป็นคนที่สนิทที่สุดนอกเหนือจากเพื่อนของเจบีแล้ว แถมเป็นคนที่เจบีพาไปนั่นนี่ตลอด..กลับสู้คนที่เขามาทีหลังไม่ได้เลย...
  ตลอดเวลาที่เจบีมีแฟน เจบีก็เลือกที่จะไปกับเขามากกว่า ทั้งที่มีสถานะแค่รุ่นน้องจนทำให้เขาคิดว่าสำคัญมากกว่าคนอื่น จนวันนี้มันกลับไม่ใช่ มันไม่ใช่เลย เจบีแค่ไม่ได้รักแฟนคนที่ผ่านมาต่างหาก..ไม่ใช่ว่าเขาจะสำคัญ

พี่เจบีของเขาแค่ไม่เคยรักใครจริงๆ จนมาเจอคนๆนี้..

คนที่เขาสู้ไม่ได้เลยสักอย่าง!!

  เพียงแค่คิดความน้อยใจก็เข้ามาถาโถม น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินอาบแก้มใส ไม่มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาให้ใครได้ยิน

แกร๊ก..

  มือบางดึงผ้าห่มคลุมหน้าเมื่อมีผู้มาใหม่เข้ามาภายในห้อง พร้อมทิ้งตัวลงนอนเตียงข้างๆ

"นอนแล้วหรอวี?"
"อือ..กำลังจะนอนแล้วครับ"
"ไอ้เจบีก็หลับแล้วสินะ"
"ครับ.."
"อือๆ นอนกันเหอะ แม่งเมาว่ะ"

  เสียงผู้มาใหม่เงียบไป มือบางจึงค่อยๆดึงผ้าห่มออกจากหน้า แล้วเช็ดน้ำตาตัวเองแบบลวกๆ



อย่าคิดว่าเขาจะยอมแพ้แค่นี้..

เขาไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น!!

  รถบัสนักกีฬาของมหาวิทยาลัย2-3คัน จอดเทียบฟุตบาทหน้าป้ายของสถาบัน กองทัพนักกีฬาต่างๆทยอยลงมาจากรถพร้อมอุปกรณ์และกระเป๋าส่วนตัว ขายาวก้าวลงจากรถเป็นลำดับท้ายๆพร้อมกระเป๋าเป้สีดำหนึ่งใบและถุงใส่กล่องที่บรรจุของฝากมาให้คนของเขา สายตาคมสอดส่องมองหาคนที่อยากเจอมาตลอด3-4วันที่ผ่านมา
  ตาเรียวคมสะดุดอยู่ที่รถคันหรูแสนจะคุ้นตาพร้อมคนคุ้นใจที่ยืนพิงรถเล่นโทรศัพท์อยู่ ร่างบางที่สวมเสื้อยืดสีขาวคอกว้างสวมทับด้วยเสื้อยีนส์แบบแขนยาวใบหน้าหวานถูกบดบังด้วยแว่นกันแดดไหนจะหมวกแก๊ปสีครีมที่อยู่บนหัวเล็กๆนั่น

จะอำพรางอะไรขนาดนั้น

  ถึงจะปิดหน้าแทบมิดชิด แต่ก็ไม่สามารถปิดความขาวของผิวและความหล่อปนหวานๆนั่นไม่ได้ ดูได้จากสาวๆที่เดินผ่านไปมาหยุดมองและแอบถ่ายรูป ไหนจะนักกีฬาหญิงชายที่ลงมาจากรถแล้วคุยกระซิบแบบชื่นชมไม่หยุดปาก..หมั่นไส้แฟนจะผิดมั้ย? ร่างสูงเดินตรงลิ่วเข้าไปหาคนตัวเล็กของเขาก่อนจะหยุดที่ตรงหน้าทิ้งระยะห่างแค่เพียงปลายเท้านิดหน่อย ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาแบบเหวี่ยงๆ ก่อนจะยิ้มหวานจนสุดอย่างน่ารักเมื่อเจอใบหน้าตี๋ๆที่ออกจะคมในเวลาเดียวกันที่แสนจะคุ้นตา
"ถึงแล้วหรอแจบอม?" เสียงนุ่มทุ่มต่ำเอ่ยถาม
"อะไรคือเห็นหน้าแฟนแล้วทำหน้าเหวี่ยงใส่ หืม?" เสียงเข้มแกล้งถามพร้อมส่งกระเป๋าและถุงของฝากให้คนตัวเล็กตรงหน้าที่ยื่นมือมารับของ
"โถ่วววว ก็นึกว่ามีคนเข้ามาวุ่นวายอีกไง" มือบางรับสัมภาระทั้งหมดแล้ววางทุกอย่างไว้ในเบาะหลังพร้อมเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ ส่วนร่างสูงก็เปิดประตูนั่งฝั่งข้างๆคนขับตามทันที
  เมื่อคนตัวเล็กจัดการล็อครถพร้อมสตาร์ทเครื่อง ร่างสูงก็พุ่งชาร์ตคนตัวเล็กที่กำลังจะรัดเข็มขัดนิรภัยทันที มือหนาข้างหนึ่งล็อคใบหน้าหวานให้รับรสจูบแสนหวานที่แสนจะคิดถึง รสจูบที่แสนจะนุ่มไม่รุณแรงหวือหวา ส่วนมืออีกข้างก็รั้งกายบางให้แนบชิดตัวเอง มือบางเกาะที่ไหล่กว้างแน่นอย่างตกใจ ก่อนจะค่อยๆผลักร่างสูงออกเบาๆ

"ตกใจหมด!!" มือบางตีที่ไหล่กว้างแรงๆ
"คิดถึง.."
"มะ.. อื้อ!!"

  ยังไม่ทันได้ตอบ ริมฝีปากหยักสวยก็ถูกครอบครองอีกครั้งแบบเนิ่นนานจนคนที่มีประสบการณ์การจูบอย่างมาร์คยังต้องหอบหายใจเพราะจูบที่แสนจะคิดถึงของเจบี.. เขาคิดถึงจริงๆหนิ!!
  ร่างบางผลักอกร่างสูงออกแบบเบาๆ แล้วนั่งหอบหายใจจนร่างสูงยิ้มเยาะพร้อมหอมแก้มนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว ใบหน้าคมมองลำคอขาวซึ่งตอนนี้รอยจูบที่เขาทิ้งไว้ก่อนไปเริ่มจางลง . . . มันน่านัก... ใส่กว้างขนาดนี้...

"เสื้อตัวอื่นไม่มีหรือไง?" เสียงเข้มเอ่ยอย่างหงุดหงิด
"ฮะ?"
"เสื้อก็เยอะแยะทำไมต้องเลือกตัวนี้?"
"อะไร? ทำไม?" คนตัวเล็กเอ่ยถามอย่างงงๆ
"หมั่นไส้!!"
"What??!!??!?!?"

  หยดน้ำพราวใสเกาะผิวขาวสะอาดชวนมอง ผิวกายแน่นเต็มไปด้วยมัดกล้ามชายหนุ่มเปลือยกายท่อนบนมีเพียงผ้าขนหนูที่พันปกปิดท่อนล่างเอาไว้
  ร่างสูงเดินเปลือยกายท่อนบนออกมาจากห้องน้ำหลังชำระร่างกายเสร็จ ผิวกายยังคงเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสที่ไม่ยอมเช็ดออก สองขายาวเดินลุ่มล่ามเข้าไปยังโซฟากลางห้อง
  ดวงตาเรียวมองร่างบางที่นอนหลับสนิททิ้งกายทอดยาวไปกับโซฟา รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของคนที่แอบมอง เขาค่อยๆหย่อนกายนั่งลงกับโซฟาแล้วสำรวจใบหน้าหวานที่ไม่ได้เห็นมาหลายวัน
  ใบหน้ารูปไข่และสีผิวขาวเนียนยังคงเหมือนเดิม ติดที่ใต้ขอบตามีรอยคล้ำช้ำๆเหมือนคนขาดการพักผ่อน นิ้วโป้งไล้ใต้ขอบตาเบาๆก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปจูบหน้าผากเนียนใส
"อื้ออออ อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ?" ร่างบางรู้สึกตัวก่อนจะส่งเสียงอู้อี้เป็นคำถาม
  ท่อนแขนเรียวบางยืดแบบบิดขี้เกียจเบาๆก่อนทิ้งลงที่ท้ายทอยของร่างสูงแล้วผสานมือไว้คล้ายๆเชิงกับว่ากำลังโอบคนตรงหน้า

"อือ ทำไมไม่นอนที่ห้อง หืม?"
"ไม่รู้.." คนตัวเล็กตอบก่อนจะค่อยๆปิดตาเหมือนจะหลับไปอีกรอบ แต่แขนบางยังคงไม่ปล่อยออกจากกัน
"ไปนอนข้างในป่ะ"
"อือออ" ตอบแต่ยังคงนิ่งสนิท

  ร่างสูงยิ้มที่มุมปากพร้อมก้มลงไปฟัดแก้มนุ่ม ก่อนจะอุ้มตัวเล็กเข้าสู่อ้อมแขนเพื่อพาไปนอนที่ห้องของเขา
  หลังจากเขาทำง๊องแง๊งใส่คนตัวเล็กเรื่องเสื้อที่คอกว้างไปจนทำให้อีกคนโวยวายแบบงงๆ เขาก็ให้คนตัวเล็กพาแวะมาที่ห้องของเขาก่อนเพื่อจะเก็บของและจัดการงานบ้านที่ค้างไว้พร้อมจะเอารายงานและหนังสือเรียนไปที่ห้องของคนตัวเล็ก แต่ระหว่างที่เขาเข้าไปอาบหลังจากทำงานบ้านเสร็จ พอออกมาก็เจอสภาพคนหลับปุ๋ยอย่างกับอดหลับอดนอนมาหลายอาทิตย์ทั้งที่ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายกว่าๆ
  เขาค่อยๆวางร่างบางที่แสนจะบอบบางสำหรับเขาลงบนที่นอนนิ่ม แล้วจัดการใส่เสื้อผ้าของตัวเองให้เสร็จ จากนั้นก็กลับมายังเตียงนอน เขาค่อยๆนอนลงข้างๆแล้วสวมกอดคนตัวเล็กจนจมอก จมูกคมไล้สูดดมไปทั่วใบหน้าเนียนให้หายคิดถึง เสียงอู้อี้แบบรำคาญยังคงส่งเสียงออกมาเป็นระยะๆแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ก็คนมันคิดถึงหนิ!!

"ตัวเล็ก.." เสียงเข้มกระซิบข้างใบหู
"อืออ"
"คิดถึงเรามั้ยฮึ?"
"อืออ"
"คิดถึงแต่พอเจอก็หลับใส่เนี่ยนะ?"
"อืออ"

  เจบีมองหน้าคนที่ตอบทั้งที่ปิดตาอยู่ อะไรจะอดหลับอดนอนขนาดนั้น!! เขาทำได้เพียงแต่บีบจมูกโด่งแบบเบาๆเพราะไม่อยากรังแกคนง่วง ทำได้แต่ฟัดแก้มใสๆนั่นแรงๆด้วยจมูกคมเป็นการแก้แค้น ก่อนจะบ่นใส่หน้าคนที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว

"จริงๆเลย!!!"

2 ชั่วโมงผ่านไป...


  ตากลมค่อยๆปรือขึ้นหลังจากนอนเต็มอิ่ม ร่างบางค่อยๆบิดกายเบาๆ อ้อมกอดจากแขนแกร่งกระชับแน่นขึ้นเมื่อรู้สึกว่าคนตัวเล็กกำลังจะตื่น

"ตื่นแล้วหรอ?" เสียงเข้มเอ่ยถาม
"อือออออ แจบอมไม่ได้นอนเลยหรอ?"
"นอน..นอนมองหน้าคนเนี่ยแหละ"
"มองหน้าเราทำไมฮึ?" สองมือบางเลื่อนมาทาบแก้มสากของคนที่กอดตัวเองอยู่
"ก็อยากมอง...คิดถึง.." เสียงเข้มเอ่ยตอบพร้อมประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากใส
"อืออออ ทั้งหอมทั้งจูบ หน้าเราจะช้ำหมดแล้วเนี่ยแจบอมมม" คนตัวเล็กโวยวาย

  เจบีแค่นหัวเราะเบาๆก่อนจะจับมือบางที่อยู่ตรงแก้มตัวเองให้ย้ายตำแหน่งไปอยู่ท้ายทอย ใบหน้าหล่อเลื่อนไปจูบริมฝีปากหยักได้รูปของคนตัวเล็กที่บ่นขมุบขมิบไม่หยุดตั้งแต่ตื่นนอน ลิ้นร้อนไล่ตวัดหยอกเย้าภายในโพรงปากหวานของคนใต้ร่างที่ตอนนี้ถูกเขาขึ้นคร่อมแล้วกดให้จมอยู่ใต้อกเรียบร้อย
  ลิ้นเล็กที่ตอนแรกขัดขืนอย่างตกใจ ตอนนี้เริ่มจะคล้อยตามแรงชักจูงของคนบนร่างสองมือบางขยุ้มกลุ่มผมสีเข้ม ร่างสูงค่อยๆผละออกอย่างช้าๆแล้วลุกจากเตียงจนคนตัวเล็กที่นอนหอบอยู่ต้องทำหน้าสงสัย

"ล็อคประตูห้องนอนแปปครับ...เดี๋ยวมีมารมาขวาง" เสียงเข้มเอ่ยตอบให้กับใบหน้าหวานที่แสดงคำถามออกมาอย่างชัดเจน ก่อนจะเดินไปล็อคประตูห้องนอนอย่างแน่นหนาเพื่อกันเพื่อนตัวดีสองคนที่ไม่รู้จะเข้ามาตอนไหนอีก

  เมื่อทำการล็อคประตูเป็นที่เรียบร้อยเขารีบตรงปรี่แล้วกระโดดขึ้นคร่อมร่างบางทันทีแบบไม่ให้เสียเวลา

"ไม่ควรทำให้ประวัติมันซ้ำรอยน่ะรู้มั้ยที่รัก?" พูดจบก็เข้าประกบจูบอีกอีกครั้ง

  รสจูบที่นุ่มนวลแฝงความโหยหาที่ห่างหายไปหลายวัน ฟันขาวคมของคนตัวเล็กยังคงขูดเล่นที่เรียวลิ้นร้อนและริมฝีปากของคนบนร่างแบบหยอกเย้า มือหนาทำการปลดเข็มขัดของคนใต้ร่างแล้วรั้งกางเกงตัวนอกและอันเดอร์แวร์ของคนตัวเล็กออกทันทีแบบไม่ให้เสียเวลา นิ้วเรียวยาวหายเข้าไปในร่างกายอุ่นอย่างรีบร้อน ความรัดแน่นที่ห่างหายทำให้ความต้องการของเขาเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม

Rrr Rrr Rrr

"จะ แจบอม หยุดก่อน.. ทะ โทรศัพท์" มือบางจับข้อมือหนาที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ตรงท่อนล่างของเขา
"ช่างมันสิ..."
"อื้อออ ไม่เอา รับสายก่อน"
"Shit!!"

  ร่างสูงสบถแล้วทิ้งตัวล้มนอนข้างๆคนตัวเล็กแบบโมโหแล้วก็ซุกไซร้ที่ลำตัวของคนตัวเล็กเล่น มือบางหยิกหูเจบีแบบหยอกๆแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียง

'V'

  โทรศัพท์ของเจบีที่พวกเขาสลับกันใช้ ขึ้นชื่อสายเรียกเข้าที่ร่างสูงตั้งไว้ก่อนหน้า เป็นชื่อที่เรียกอารมณ์หงุดหงิดให้คนตัวเล็กขึ้นมาหน่อยๆ

"เด็กแจบอมโทรมา.." พูดกึ่งประชดพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้ร่างสูง

  ตาเรียวคมเงยหน้าออกมาจากลำคอขาวเนียนของคนตัวเล็กนิดหน่อย ก่อนจะก้มลงไปทำรอยไว้แล้วตอบอย่างไม่ใส่ใจ

"รับๆไปดิ จะได้ต่อ.."
"เขาโทรมาหาแจบอม"
"เอินเป็นเมียไงครับ เอินรับก็เหมือนเรารับนั่นแหละ" บอกปัดๆแล้วถลกเสื้อยืดของคนตัวเล็กเพื่อชื่นชมยอดอกสีสวยพร้อมใช้ลิ้นร้อนสัมผัสเล่นทันที..

  ใบหน้าสวยส่ายหน้าแบบเอือมระอา ก่อนจะกดรับสาย แล้วใช้มืออีกข้างลูบหัวคนที่สนใจแต่หน้าอกเขาเล่นและจิกเล็บลงเมื่อโดนฟันกัดเข้าที่ผิวเนียน

"ฮัลโหล.." เสียงนุ่มทุ้มต่ำกรอกลงใส่ปลายสาย
(พี่เจบีอยู่มั้ยครับ?)
"อ่า..อยู่.. แจบอม.." มือบางยื่นโทรศัพท์ไปแนบหูร่างสูง
"อื้ออ มีไรก็ถามไปดิเอิน" ร่างสูงพูดพร้อมดันโทรศัพท์ออกแบบหงุดหงิดแล้วกัดที่หน้าท้องสวยอย่างหมั่นเขี้ยว
"อะ.. ได้ยินมั้ย.. แจบอมบอกอ่ะ"
(ออ..งั้นหรอครับ..งั้นฝากบอกพี่เจบีด้วยละกัน)
"ว่า..??"
(เรื่องเมื่อคืน...ผมไม่ได้เมา..ผมตั้งใจ.......และผมก็อยากจะขอโทษพี่มาร์ค...)
"อะไร..." คนตัวเล็กหยุดมือที่ลูบหัวร่างสูงจนร่างสูงต้องหยุดการกระทำและเงยหน้ามาจ้องตากับคนตัวเล็กที่มองหน้าตัวเองอยู่
(เรื่องที่ผม...จูบกับแฟนพี่มาร์คอีกครั้งน่ะครับ..วางละนะครับ..)
"!!???!!!?"

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 24

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 28/04/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป

ติ๊ด!!       

  ปลายสายถูกตัดไป ตากลมละสายตาจากร่างสูงที่จ้องตาตัวเองมามองโทรศัพท์พร้อมคิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากัน

"อะไร? วีว่ายังไง?" ร่างสูงที่เริ่มรู้สึกว่าคนตัวเล็กเงียบไปนานจึงถาม
"หืม? อะไรนะ?" คนตัวเล็กเงยหน้าจากโทรศัพท์แล้วทวนถาม
"วีว่ายังไงครับ?"
"ออ.. บอกว่า.. เรื่องเมื่อคืนไม่ได้เมา.." คนตัวเล็กตอบเสียงเรียบ
"..."
"จูบกันอีกแล้วหรอ..."
"เราเปล่าจูบ..น้องมันมาจูบเรา.." ร่างสูงตอบนิ่งๆ
"อ๋อ..แล้วก็ไม่ปฏิเสธว่างั้น..ปล่อยให้จูบไปอ่อ?" คนตัวเล็กชักสีหน้าใส่
"เปล่าๆๆ เราดันออกแล้วก็บังคับให้น้องเขานอนไง น้องมันเมา"
"แต่เขาบอกเราว่าไม่ได้เมา"
"เรา...ไม่รู้.." ร่างสูงตอบตะกุกตะกัก
"รู้ใช่มั้ยว่าทำผิด?"
"ครับ.."
"และคนทำผิดต้องโดนลงโทษ"
"ครับ.." เจบีไม่หือไม่อือ จำนนแล้วทุกอย่างเลยตอนนี้...
  คนตัวเล็กแอบยิ้มร้ายก่อนจะพลิกตัวให้ร่างสูงตกเป็นฝ่ายอยู่ใต้ร่างตัวเองแล้วทำการคร่อมร่างสูงไว้ไม่ให้ขยับ สองมือบางเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูที่ร่างสูงพาดไว้บนหัวเตียงอย่างเร็ว..
"เราจะทำโทษแจบอม.."
"ห๊ะ!!"
  เขาอาศัยจังหวะที่ร่างสูงกำลังงง มือบางรวบสองมือหนาของร่างสูงไว้เหนือหัวพร้อมเอาผ้าขนหนูที่ได้มาผูกสองข้อมือไว้กับหัวเตียงอย่างแน่น
"ทำอะไรเนี่ยเอิน!!"
"ลงโทษคนทำผิดไง" พูดพร้อมยิ้มแบบมีเลสนัย
"?!?!?!?"
    สองมือบางประครองใบหน้าคมก่อนก้มลงประกบจูบ ริมฝีปากหยักสวยบดเบียดริมฝีปากบางของคนใต้ร่างแบบยั่วเย้า ลิ้นเรียวเล็กสอดแทรกเข้าไปภายในโพรงปากของคนใต้ร่างทั้งสองแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม คนตัวเล็กค่อยๆผละออกช้าๆใช้ฟันขาวขบกัดริมฝีปากล่างก่อนจะดูดดึงจนมีเสียงดังจ๊วบจนคนข้างล่างแอบเสียดาย
อยากจะจับจูบต่อแต่ทำไม่ได้!! เพราะอะไรล่ะ!! ถูกมัดอยู่เนี่ยยย!!
  จมูกโด่งไล้หยอกที่แก้มสากลากผ่านสันกรามลงมาผ่านลำคอ ริมฝีปากสวยจูบลงแผ่วเบาพร้อมใช้ฟันขาวกัดจนเป็นรอย เสียงครางในลำคออย่างพอใจดังมาเป็นระยะๆจากคนใต้ร่างที่ถูกคนตัวเล็กปั่นป่วนอารมณ์ สองมือหนาพยายามกระตุกผ้าที่มัดเขาไว้แต่ก็ไม่สำเร็จ ในเมื่อคนตัวเล็กมัดแน่นจนเลือดแทบไม่เดิน
  มือบางลูบไล้ผ่านอกแกร่งที่มีเสื้อยืดปกปิดอยู่ ตากลมใสจ้องมองตาเรียวคมอย่างไม่วางตา พร้อมนิ้วเรียวยาวที่หยอกยอดอกใต้เสื้อยืดของร่างสูง

"เอิน..ปล่อย.." เสียงอ้อนวอนของร่างสูงส่งมาอย่างเป็นระยะๆ เพราะอยากจะขย้ำแมวน้อยขี้ยั่วตรงหน้าจนใจจะขาด
  กางเกงเอวยืดของร่างสูงค่อยๆถูกปลดออกไปอยู่ช่วงหัวเข่าพร้อมอันเดอร์แวร์สีดำสนิท แก่นกายใหญ่ที่ชูชันตรงเด่นตรงหน้าบอกถึงความต้องการที่จะปลดปล่อยเต็มที่
"อืมมม..ม.." เจบีครางอย่างพอใจเมื่อคนตัวเล็กใช้มือบางสัมผัสแก่นกายร้อนของเขา
  ริมฝีปากหยักแกล้งกดจูบตรงส่วนปลายจนทำให้ร่างสูงสะดุ้งเฮือก คนตัวเล็กกระตุกยิ้มจนเขาใจสั่น..

นี่จะแกล้งกันไปถึงไหน!! ไม่ไหวแล้วนะเอิน!!

  แล้วตาเรียวคมต้องลุกวาวอีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กของเขาทำสิ่งที่เขาคิดอยากให้ทำมาตลอดแต่ก็ไม่กล้าบอก แก่นกายใหญ่ค่อยๆหายเข้าไปภายในร่างอุ่นคับแน่นของคนตัวเล็กที่จัดการใส่มันเข้าไปเองกับมือ
"ฮะ..ฮึกก.." คนตัวเล็กสะอึกมาเฮือกใหญ่ ทำเองเจ็บเอง เจบีได้แค่แอบอมยิ้มเพราะเอ็นดู

  คนตัวเล็กทำใจสักพักให้ภายในปรับตัวคุ้นชินก็เริ่มขยับเอวช้าๆเป็นจังหวะเนิบนาบพร้อมกับมือบางอีกข้างที่ปนเปรอแก่นกายตัวเอง

"อะ อาา ซี้ดดด เอิน..เร็วกว่านี้" ร่างสูงบอกคนตัวเล็ก แต่คนตัวเล็กก็ไม่สนใจ พร้อมใช้มืออีกข้างที่ว่างกดหน้าท้องแกร่งไม่ให้ขยับอย่างรู้ทัน

ปล่อยเมื่อไหร่ร่างสูงก็แกล้งกระแทกแรงๆใส่ทุกครั้ง

  ใบหน้าหวานก้มลงมาส่งเสียงครางข้างใบหู พร้อมใช้ลิ้นแหย่แบบหยอกๆสลับกับใช้ฟันขาวขบกัดติ่งหูของคนใต้ร่างให้ใจแทบขาด

"เอิน ..ปล่อย.." เขายังคงพยายามแกะผ้าออก..

คอยดูเหอะหลุดไปได้จะกระแทกไม่ยั้งเลย!!

  มือบางแกล้งลูบไล้ไปทั่วร่างแกร่ง จุดไหนที่กระตุ้นอารมณ์ร่างสูงเขายิ่งหยอกหนักๆ จมูกโด่งคมไล้ลากไปทั่วใบหน้า ริมฝีปากที่แกล้งจะจูบแต่ก็ไม่จูบทำให้คนใต้ร่างแทบขาดใจ

  คนตัวเล็กก้มลงฟัดที่ต้นคอหนา ก่อนจะฝากรอยรักสีสวยและรอยฟันจางๆไว้ มือบางขยุ้มอกแกร่งส่วนอีกข้างก็ชักนำส่วนอ่อนไหวของตัวเองจนเริมจะทนไม่ไหว
  ไม่ช้าน้ำขาวขุ่นก็พุ่งจนเต็มหน้าท้องแกร่งและมือบางของเขา คนตัวเล็กยิ้มร้ายแบบที่ร่างสูงไม่เข้าใจ ก่อนจะค่อยๆลุกออกจากตัวของร่างสูงที่อารมณ์กำลังจะถึงจุดสุดยอด

"เอิน!!" เจบีตะโกนเรียกคนตัวเล็กที่หยิบกางเกงของตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแบบไม่สนใจคนที่นอนอยู่บนเตียง

  ในไม่ช้าคนตัวเล็กก็เดินออกมาพร้อมกางเกงที่ใส่เรียบร้อยก่อนจะค่อยๆนั่งลงบนเตียง มือบางดึงกางเกงของร่างสูงที่ถดลงไปอยู่ตรงเข่าแล้วใส่ให้เรียบร้อย

ใบหน้าคมแสดงถึงความไม่เข้าใจอย่างแรง

"เอินเรายังไม่เสร็จ.." เจบีบอกออกไป

คนตัวเล็กทำหน้าใสๆ(?)

"ก็ไม่ได้ให้เสร็จไง"
"ฮะ?"
"..ก็..ทำโทษ..คนโลเล..." บอกเหตุผลจบก็ยิ้มแบบสวยๆพร้อมปลดผ้าที่ข้อมือหนาออก

เจบีทำท่าจะกระโจนเข้าใส่เมื่อสองมือเป็นอิสระ แต่คนตัวเล็กเตรียมง้างหมัดรอ..

"ห้องน้ำอยู่ตรงนั้นครับแฟน... ลงโทษแค่นี้ไม่โกรธเนาะ.." มาร์คเหล่ตามองแบบร้ายๆ

โดนเข้าแล้ว!!!!

  ร่างสูงทิ้งร่างลงบนเตียงนุ่มที่มีคนตัวเล็กนอนเล่นโทรศัพท์อย่างสบายใจ เขานอนหันหลังใส่แบบเคืองๆ ร้าย! ร้าย! แสบ! แสบ! นี่คือสองคำที่เขาบ่นอยู่ในใจหลังจากโดนทิ้งไว้กลางทางก่อนหน้านี้

หมับ!

  สองแขนบางสวมกอดเขามาจากทางด้านหลังพร้อมใบหน้าหวานที่มาเกยอยู่ตรงข้างแก้มเขา

"งอนหรอแจบอม~" คนตัวเล็กส่งเสียงเล็กเสียงน้อยแบบอ้อนๆ
"เหนื่อย..จะนอน" เขาบิดตัวแบบรำคาญๆ
"แจบอมโกรธเอินหรออออ หืมมม แจบอมมม" เสียงเล็กเสียงน้อยยังคงออดอ้อน
"...."
"แจบอมจ๋า.." คนตัวเองแกล้งง๊องแง๊งข้างหูเขา
"จะ-นอน" เจบีย้ำช้าๆแบบเคืองๆ

เล่นใจร้ายกับเขาขนาดนี้มันเกินไปแล้วเอิน แสบเกินไปแล้ว!!

  คนตัวเล็กฟึดฟัดนิดๆ แต่อย่าคิดว่าจะยอมแพ้ง่ายๆ แจบอมก็แจบอมเถอะจะงอนได้นานสักแค่ไหนเชียว

จุ๊บ!!

"แจบอม~ หายงอนเมียจ๋าเนาะ"

โครม!! รถอ้อยคว่ำ!!

  ร่างสูงเอี้ยวตัวมาสวมกอดคนตัวเล็กด้วยแขนแกร่ง จนคนตัวเล็กจมอกแกร่ง เสียงหัวเราะคิกคักอย่างพอใจของคนตัวเล็กทำให้ร่างสูงต้องฟัดกลุ่มผมนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว

"ร้าย!! แสบ!!"
"ร้ายแล้วรักมั้ยเล่า??"
"เออ!!" เจบีตอบแบบหัวเสียที่หลงกลคนที่งุ้งงิ้งอยู่ใต้อกเขา
"พูดไม่เพราะเลยแจบอม"
"นอนเลย เดี๋ยวเย็นๆพากลับบ้าน"
"บ้าน?"
"อืม บ้าน"

  เขาจับยกตัวคนตัวเล็กให้ขึ้นมานั่งตรงหน้าอกแกร่งแล้วจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังทำหน้ามึนงงแบบสงสัย

"พาไปหาพ่อกับแม่ไง"
"..."
  มือหนาเอื้อมไปเกลี่ยแก้มนุ่มเบาๆ ใบหน้าหวานเอียงแก้มแนบกับมือหนาแบบอ้อนๆ
"อ้อนหรอ หืม?"
"เปล่าสักหน่อย" คนตัวเล็กปฏิเสธ
  เจบีแค่นหัวเราะ ก่อนจะกดหัวคนตัวเล็กให้ใบหน้าแนบกับอกแกร่งของตัวเล็กแล้วลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ
"นอนกอดกันให้หายคิดถึงก่อน เดี๋ยวสักพักค่อยไปกัน"

คนตัวเล็กแอบยิ้มพร้อมกอดร่างสูงตอบ


  รถคันหรูขับเข้ามาภายในรั้วบ้านหรูขนาดกลาง สวนบริเวณรอบบ้านกว้างขวางจนคนที่ไม่เคยมาต้องชะเง้อมองอย่างสนอกสนใจ

"ชอบหรอ?" เสียงเข้มเอ่ยถามพร้อมมือหนาที่วางบนหัวมนแบบเอ็นดู
"ฮื่อ.. เห็นแล้วคิดถึงบ้าน.." เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยตอบแบบเรียบๆ
"..." เจบีไม่ตอบอะไรนอกจากแอบยิ้มแล้วค่อยๆจอดรถ
"ป๊าเราชอบทำสวน..ส่วนม๊าก็ชอบทำอาหาร.." จู่ๆคนตัวเล็กก็พูดขึ้น
"หืม? เหมือนพ่อกับแม่เราเลย พ่อชอบทำสวน แม่ชอบทำอาหาร"
"ดีจัง.."
"ป้ะ..เข้าบ้านกัน" ร่างสูงเปิดประตูเดินลงจากรถแล้ววิ่งอ้อมมาเปิดประตูให้คนตัวเล็กกว่าที่นั่งทำตาปริบๆ

  มือหนาถูกยื่นมาข้างหน้าให้คนตัวเล็กจับ ตากลมมองมือที่ยื่นมาตรงหน้าก่อนจะใช้มือบางจับตอบแบบไม่อิดออด
  ทั้งสองเดินเข้ามายังภายในตัวบ้านที่ตกแต่งแบบเรียบๆซ่อนความหรูไว้อย่างลงตัว คนตัวเล็กที่เดินแนบชิดกับคนตัวสูงมากเป็นพิเศษกว่าทุกๆวันทำให้ลูกเจ้าของบ้านนึกขัน

กลัวล่ะสิ!!

"เอ้า!! ตาแจบอม!!" เสียงเข้มของชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นมาจากด้านหลังทำให้ทั้งคู่หันขวับไปหาต้นเสียง
"เอ้าพ่อ..มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?" เจบีเอ่ยถามผู้มาใหม่
"เมื่อกี้ แล้วนั่น?"
"อ่า..พ่อ..นี่พี่มาร์คแฟนผม" เสียงเข้มแนะนำคนข้างๆแบบสบายๆ

  คนตัวเล็กก้มหัวให้ชายวัยกลางคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของแฟนตัวเองจนอกแทบจะติดเข่า เรียกความเอ็นดูให้กับผู้ใหญ่ตรงหน้าได้เป็นอย่างดี

มารยาทดีกว่าลูกชายเขาอีก!!

"สวัสดีครับคุณอา.." เสียงนุ่มทุ้มพร้อมรอยยิ้มเล็กๆเอ่ยทักชายวัยกลางคน
"อ่า..สวัสดี..ไม่คิดว่าไอ้แจบอมจะหาแฟนที่มารยาทดีขนาดนี้ได้" ชายวัยกลางคนตอบรับพร้อมหันไปจิกกัดลูกชายตัวดีเล็กน้อย...

ย้ำ!!ว่าเล็กน้อย

"ใครมาหรือพ่อ?" เสียงหวานใจดีเอ่ยถามพร้อมร่างหญิงวัยกลางคนที่เดินออกมาจากห้องครัว
"แม่!!" เสียงเข้มเอ่ยเรียกพร้อมตรงปรี่เข้าไปสวมกอด
"เดี๋ยวๆๆๆ มาได้ยังไงเจ้าลูกตัวดี" น้ำเสียงใจดีเอ่ยอย่างแปลกใจ

ก่อนจะชะงักกับใบหน้าหวานข้างหลังลูกชายตัวเอง

"ละนั่น..พาใครมาอีกล่ะ"
  ดวงตาหวานใต้กรอบแว่นของหญิงวัยกลางคนแสกนผู้มาใหม่อย่างรวดเร็ว... ใบหน้ารูปไข่ติดหวานแบบน่ารักทำให้หล่อนพอใจอยู่ไม่น้อยบวกกับท่าทีไม่หยิ่งผยองหรือเชิดๆแบบที่ลูกชายเขาเคยพามาถือว่าใช้ได้...

ถ้าพามาแบบนี้คงจะแฟนอีกล่ะสิ!!

"อ่อ.แม่ นี่พี่มาร์คแฟนผม" เสียงเข้มแนะนำอีกครั้งอย่างไม่ปิดบัง

นั่นไงล่ะ พลาดซะที่ไหน

  คนตัวเล็กก้มหัวจนอกแทบจะชิดติดเข่าอีกครั้งตามมารยาทที่พ่อแม่ของยองแจสอนไว้ตอนมาเกาหลีใหม่ๆ

"สวัสดีครับคุณน้า.." เสียงนุ่มเอ่ยทักตามทำเนียมพร้อมรอยยิ้มแสนหวาน

คุณนายอิม น็อคเอาท์!!

"ฮื่อออออ น่ารัก!!! เรียกแม่สิลูก!! เป็นแฟนพี่เขาก็เหมือนเป็นลูกแม่แหละหนู" พูดจบก็ผลักลูกชายตัวเองออกไปไกลๆพร้อมพาร่างตัวเองไปกอดลูกชายคนใหม่ของหล่อนที่ยืนยิ้มหวานอยู่

ชอบ!! ชอบคนนี้ จะเอา!!   ความคิดเอาแต่ใจเล็กน้อยของคุณนายอิมแอบผุดขึ้นมา

ขอโทษ.. หน้าตาเจบีได้แม่ นิสัยได้พ่อ ส่วนเรื่องนิสัยแม่นั้น... คุณคงเดาออกกันใช่มั้ย

มือบางลูบหัวลูกชายคนใหม่อย่างเอ็นดู

ตุ๊กตา!! ตุ๊กตาแน่ๆ!!

"กินอะไรมายังล่ะตัวเล็ก? พี่เขาพาหนูกินน้อยใช่มั้ย ทำมั้ยผอมบางแบบนี้ ฮื่อออ แย่จริงๆเลยน๊า ทำไมลูกชายแม่ถึงเลี้ยงหนูอดอยากแบบนี้~"
"แม่..พี่มาร์คอายุมากกว่าผมนะ"
"??? ได้ไง??? น้องเขาหน้าเด็กจะตายเหมือนอายุ18 กินเด็กก็บอกแม่มาแจบอมอย่ามาตีเนียน.." เสียงหวานแอบดุลูกตัวเองพร้อมสายตาทิ่มแทงที่ทำให้เจบีแทบกระอัก
"แม่!! นี่ลูกแม่นะ"
"อ๋อๆ สงสัยแกหน้าแก่เองแหละ ไปเถอะน้องมาร์คเดี๋ยวแม่พาไปกินอะไรอร่อยๆ ช่างหัวแจบอมมันเนาะ ดูซี่~ ตัวเล็กนิดเดียวเอง โดนพี่เขาแย่งกินใช่มั้ยล่ะ แจบอมแย่งหนูจนอ้วนเลยสินะ" ออเซาะลูกชายคนใหม่ที่ยืนยิ้มหวานแบบงงๆแถมยังตบท้ายด้วยการกัดเขาเล็กน้อย..

จ้าแม่..ผมยังสำคัญอยู่ใช่มั้ย!?!?!?

"น้องมาร์คคงเหงาแย่ล่ะสินะคะ มาอยู่เกาหลีแค่คนเดียว"
"ไม่เท่าไหร่ครับ มาร์คมีเพื่อนของม๊าคอยดูแลแล้วก็ลูกชายของเพื่อนม๊าที่ดูแลกันมาตลอด" คนตัวเล็กพูดไปยิ้มไปเรียกความเอ็นดูให้คุณนายอิมยิ่งขึ้นไปอีก

ก็พอมองดูลูกชายตัวเองเท่านั้นแหละ... มีใครบังคับให้เกิดมาหรือเปล่า?

"แต่ก็ไม่อบอุ่นเท่าที่บ้านสินะคะลูก ฮื่อออ น้องมาร์คเก่งจังเลยตัวแค่เนี้ย"

  ลูกชายเจ้าของบ้านนั่งมองผู้เป็นแม่ของตัวเองชื่นชมลูกชายคนใหม่แบบแอบหมั่นไส้แม่ตัวเอง...บาปมั้ยไม่รู้..แต่หมั่นไส้ไปแล้ว!! ในส่วนของพ่อนั้นกำลังเตรียมตัวออกไปปลูกต้นไม้ที่เพิ่งซื้อมาเมื่อตอนที่เขาเจอเมื่อตอนมาถึงนั่นแหละ
  คนสวนที่บ้านมี แต่ชายวัยกลางคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนายท่านของที่นี่ก็อยากทำด้วยตัวเองเพราะความรักธรรมชาติล้วนๆผสมกับอารมณ์สุนทรีย์(?)ของคนแก่ซึ่งเจบีก็ไม่สามารถเข้าถึงได้

"เดี๋ยวแม่ไปทำอาหารเย็นก่อนนะคะ น้องมาร์คอยู่ทานฝีมือแม่นะลูก" คุณนายอิมลูบหัวเล็กๆของลูกชายคนใหม่ คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก คุณนายอิมจึงเดินตรงไปยังห้องครัว
  ร่างสูงเห็นอย่างนั้นจึงรีบย้ายที่นั่งไปนั่งแทนแม่ตัวเองทันที พร้อมแขนแกร่งที่โอบรัดเอวคนตัวเล็กแบบหวงๆ

แม่ตัวเองก็หวงนะ บอกเลย!!

"อื้ออ ทำอะไรเนี่ยแจบอม?" คนตัวเล็กถามพร้อมแกะมือหนวดหมึกของร่างสูงออก
"ก็ดูแม่ดิ" ร่างสูงงอแง
"แม่แจบอมก็น่ารักดีนี่"
"ไม่ให้สนใจเราเลย"
"งอนแม่หรอ?" คนตัวเล็กบีบจมูกของเจบีแบบหยอกๆ
"งอนเอินหรอก"

  ทั้งสองนั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย มีร่างสูงคอยอ้อนคนตัวเล็กไม่หยุดโดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่ามีคนแก่สองคนแอบยืนมองอยู่มุมๆหนึ่งของบ้าน...

"พ่อออ ดูลูกเราสิคะ ฮื่อออ ทำไมน่ารักอย่างนี้" คุณนายอิมเอ่ยอย่างชื่นชม
"มันก็พาแฟนมาปกติไม่ใช่หรอแม่" คุณท่านของบ้านกล่าวตอบภรรยาของตัวเอง
"คนนี้แม่ชอบ ดูสิๆพ่อ แจบอมอ้อนใหญ่เชียว ปกติลูกเราทำตัวแบบนี้ซะที่ไหนกันล่ะ น้องมาร์คนี่น่ารักจังน้าาาา"
"ผู้ชายเหมือนกัน น่ารักตรงไหน"

เพี๊ยะ!!

ฝ่ามือบางๆฟาดที่ต้นแขนของผู้เป็นสามีตัวเองอย่างแรง

"โอ้ยแม่!! ตีพ่อทำไม?"
"นี่พ่อ!! นี่มันสมัยไหนแล้ว ไม่รู้แหละ!! แม่จะเอาคนนี้!!" คุณนายอิมยื่นคำขาด
"พ่อแค่พูดในมุมมองของพ่อ ไม่ได้ห้ามสักหน่อยนี่แม่"
"ถึงห้ามก็ไม่ให้ห้าม ลูกรักใครก็ต้องรักด้วย โดยเฉพาะคนนี้ แม่รักเป็นพิเศษใส่ไข่-- พูดแล้วไปเตรียมอาหารให้น้องมาร์คดีกว่า~" คุณนายอิมพูดจบก็ทิ้งให้สามียืนอยู่คนเดียว
"เอ้า!! ไม่ชวนสักคำ.. ไปทำสวนก็ได้วะ!!" ผู้เป็นสามีบ่นอุบอิบ

ก็น่ารักดี ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แม่ว่าดี พ่อก็ว่าดีแหละ!!

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 25

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 05/05/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป


บรรยากาศโต๊ะอาหารมื้อเย็นของตระกูลอิมเต็มไปด้วยความครึกครื้นที่ถูกสร้างด้วยความสดใสของคุณนายของบ้าน และรอยยิ้มหวานของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของลูกชายของบ้าน โดยมีชายวัยกลางคนและชายหนุ่มตระกูลอิมทำได้เพียงนั่งมองและฟังบทสนทนาที่คุณนายอิมเป็นคนเปิดประเด็นถามลูกชายคนใหม่ที่นั่งอยู่ข้างลูกชายแท้ๆของตัวเองเป็นระยะๆ
  บรรดาแม่บ้าน3-4คนยืนอยู่ไกลๆเพื่อรอรับใช้ บ้างก็ทำงานในส่วนของตัวเองแต่ก็ไม่วายที่จะเสียมารยาทเพื่อมาแอบดูนายท่านทั้งสองและลูกชายรับประทานอาหาร ไม่ใช่แค่อยากรู้ว่าคุยอะไรแต่ลูกชายของนายท่านทั้งสองหล่อจริงๆไหนจะแขกที่พามาอีก..

หล่อทั้งคู่...   หญิงรับใช้วัยรุ่นภายในบ้านต่างพากันกระซุบกระซิบเย้าหยอกกัน

"ไม่มีงานไม่มีการทำหรือไง?" เสียงแหบพร่าแต่นุ่มนวลเอ็ดลูกน้องของตัวเองเบาๆเมื่อเดินผ่านมาได้ยินคนทั้งสองคุยกัน
"อ๊ะ.. ขอโทษค่ะ" หญิงสาวทั้งสองก้มหัวให้ผู้มาใหม่และต่างก็รีบแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเอง
  แม่บ้านนัมผู้เป็นหัวหน้าของแม่บ้านทั้งหมดส่งสายตาดุๆตามคนทั้งสองไปก่อนจะกลับไปมองนายท่านของตัวเอง

อา... คุณหญิงดูมีความสุขจัง...

…….

"ว่างๆก็แวะมาหาพ่อกับแม่บ้างนะลูก..ถ้าพี่เขาไม่พามาโทรมาบอกแม่นะคะ" หญิงวัยกลางคนพูดพร้อมสวมกอดลูกชายรัก(?)ของตัวเอง
"มาร์คไปก่อนนะครับคุณแม่ คุณพ่อ" มาร์คก้มโค้งให้พ่อกับแม่อีกคน(?)ของตัวเองอย่างมีมารยาท
"ไปดีมาดีนะลูก-- แจบอมขับรถดีๆถึงบ้านแล้วโทรบอกแม่ด้วยนะ" คุณนายอิมสวมกอดลูกชายแท้ๆของตัวเอง
"นึกว่าลืมผมไปแล้ว" เจบีแกล้งค้อนวงโตใส่แม่ตัวเอง
"แหมๆ แกเจอน้องทุกวันส่วนแม่ไม่ได้เจอ แถมไม่รู้แกจะพาน้องมาอีกมั้ย...หรือจะพามาครั้งเดียวแล้วหายไปเหมือนคนอื่น.." คุณนายอิมพูดประชดลูกตัวเอง พร้อมประโยคหลังที่โน้มตัวลูกชายตัวเองมาแอบกระซิบไม่ให้คนตัวเล็กที่ยืนลาสามีของตัวเองอยู่ได้ยิน
"...." เจบีไม่ตอบอะไร พร้อมสายตาขวางๆที่แม่ตัวเองส่งกลับมา
"พ่อไปนะครับ" เจบีหันไปบอกพ่อตัวเอง
"อื้ม ขับรถดีๆล่ะ"
.....

"ง่วงมั้ย?" ร่างสูงถามคนตัวเล็กที่นั่งตาปรือตั้งแต่ขับรถออกมาจากบ้าน
"นิดหน่อย" คนตัวเล็กพยักหน้าเล็กน้อย
"นอนก่อน เดี๋ยวถึงแล้วจะปลุก"
"แจบอม.."

  คนตัวเล็กที่ทำท่าจะหลับนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะเรียกร่างสูงที่กำลังขับรถอยู่แบบแผ่วเบา

"หืม?"
"คืนนี้...จะนอนไหน" คนตัวเล็กเปิดประเด็นที่อยากรู้พร้อมเว้นวรรคไปช่วงหนึ่งเพราะเคอะเขินคนข้างๆ...

เจบีแอบยิ้มกรุ่มกริ่ม..

"แล้วอยากให้นอนไหนล่ะ? หืม?" ...และร่างสูงก็ขี้แกล้งใช่น้อยๆ

คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยแบบเด็กโดนขัดใจ

"อยากไปนอนกับคนแถวนี้..แต่ไม่รู้เขาจะให้นอนด้วยหรือเปล่า.." เจบีแกล้งคนตัวเล็กอีกครั้ง
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่.. " คนตัวเล็กหน้าแดงก่อนจะหันหน้าหนีแล้วรีบหลับตาลง
  มือหนาเอื้อมมาวางบนศรีษะกลมแล้วโยกเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปตั้งใจขับรถอีกครั้งแบบอารมณ์ดี

คืนนี้มีเรื่องให้เขาถามคนตัวเล็กเยอะแยะเลยแหละ..



  ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพชุดนอนผ้าลื่นสีน้ำเงินกางเกงขายาวสไตล์อากง(?) ที่คนตัวเล็กเป็นคนจัดหามาให้เช่นเดิม เขายืนปลงๆอยู่กับกระจกบานใหญ่ตรงใกล้ทางเข้าห้องนอนก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

ไม่ใช่ว่ามีปัญหาอะไรหรอกนะ.. เพียงแต่...มีแบบที่ดูวัยรุ่นกว่านี้มั้ยเมีย?

  เมื่อคิดในทางที่ดีว่าก็แค่ใส่นอน เขาจึงเดินเข้าไปภายในห้องนอนที่มีคนตัวเล็กใส่แบบคล้ายกันเพียงแต่ของคนตัวเล็กเป็นกางเกงสามส่วน นอกนั้นก็เหมือนกันหมดแม้กระทั่งสี และมันทำให้เขารู้ว่า .. มาร์คเป็นคนที่ใส่อะไรก็ดูแพงและดูดีไปซะหมด

งั้นเขาจะนับเป็นโมเม้นท์เสื้อคู่แล้วกันนะ.. แม้ว่าตัวเองจะเหมือนอากงก็เหอะ

  เขาแทรกตัวเข้าหว่างขาคนตัวเล็กที่นั่งพิงหัวเตียงเล่นโทรศัพท์แล้วชันเข่าขึ้นจนขากางเกงล่นลงต่ำเกือบเห็นอะไรต่อมิอะไร... ก็แค่ขาขาวๆน่ะ

อย่าคิดลึกสิ..

"ดูอะไร?" เจบีถามพร้อมเอาหัวตัวเองหนุนที่หน้าอกบาง
  ตอนนี้สภาพทั้งคู่คล้ายๆกับเจบีนอนพิงอกคนตัวเล็กโดยมีสองแขนบางโอบช่วงบ่าแกร่งมือบางสองข้างถือโทรศัพท์วางไว้ที่หน้าอกเจบีอีกทีนึง ส่วนจมูกโด่งของคนตัวเล็กก็ฝังอยู่บนกลุ่มผมสีเข้มของร่างสูงก่อนจะเปลี่ยนเป็นเอาคางเกยไว้แทน..
"ก็ส่องโซเชียลไปเรื่อย.."
  มือหนายังคงความซนแบบเสมอต้นเสมอปลาย ลูบไล้ขาขาวของคนตัวเล็กเล่น ส่วนตาก็ยังจ้องหน้าจอโทรศัพท์
"อย่าซนดิ" เสียงนุ้มทุ้มต่ำเอ่ยบอกเบาๆพร้อมมือบางหนึ่งข้างที่เอื้อมไปจับมือหนาที่เริ่มล้วงต่ำ..
"ก็อยาก..." เจบีบอกเสียงแผ่วแบบอ้อนๆ
"ฮื่อออ คืนนี้ไม่ได้.." มาร์คปล่อยมือหนาเปลี่ยนมาเป็นดึงแก้มที่เริ่มกลมของเจบีแทน
"ทำไมอ่ะ คิดถึงเนี่ย~" เจบีทำเสียงอ้อนๆพร้อมพลิกตัวมาซบหน้าที่อกบางแทน

  คนตัวเล็กแทบจุกเพราะแรงของร่างสูงที่พลิกตัวกระทันหัน..เขาคิดว่าแฟนเขาเริ่มอ้วนจริงจังแล้วล่ะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทำได้แค่วางโทรศัพท์ลงแล้วโอบกอดคนบนร่างด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ลูบศรีษะร่างสูงเล่น

"พรุ่งนี้เพื่อนในกลุ่มชวนไปเตะบอลกับ ม.อื่น เดี๋ยวเตะไม่ไหว" คนตัวเล็กบอกความจริงออกไปพร้อมฝังจมูกสูดดมกลิ่นยาสระผมที่ศรีษะของร่างสูง
"อืออออ แล้วคืนพรุ่งนี้ได้ใช่มั้ย?" เจบีไม่ใช่คนงี่เง่าจึงตอบเออออไปพร้อมถามคำถามที่ต้องการ..
"หือ? พรุ่งนี้ยังจะมีอารมณ์หรอ?" คนตัวเล็กแกล้งหยอก
"จะเอากับเมียนี่มันก็มีอารมณ์ได้ตลอดแหละ กลางห้างยังได้อ่ะถ้ากล้าให้เอา" เสียงเข้มตอบแบบติดตลก

เพี๊ยะ!!

"ซี้ดดด ตัวเล็กตีเราทำไม?"
"ทะลึ่ง!!"
  เขาเย้าแหย่พอหอมปากหอมคอ พร้อมลวนลามเมียตัวเองไปหลายทีโดยโดนมือบางตีและปัดออกเป็นระยะๆจนตอนนี้คนตัวเล็กปล่อยให้เขากวนตามสบายและเริ่มสนใจโทรศัพท์แทนเขา.. ตอนนี้เขาเปลี่ยนมาให้คนตัวเล็กนอนแบบสบายๆแล้วตัวเองก็นอนตะแครงเอามือท้าวช่วงศรีษะมองหน้าสวยๆ มืออีกข้างก็กอดคนตัวเล็กแบบหลวมๆ
"มีอะไรจะถาม.." เขาเริ่มพูดประเด็นที่เขาเคืองมาหลายวันตอนที่ไม่อยู่
"ว่า?"
"ตอบความจริงด้วย"
"ก็ถามมาสิ"
  เขาก้มลงกดจมูกลงที่แก้มเนียนเบาๆ คนตัวเล็กหันมาจุ๊บที่ปากเขาคืนแล้วหันกลับไปสนใจโทรศัพท์ต่อ
"มีคนบอกว่ามีผู้ชายมาจีบ?"
"ก็ปกตินี่.. มีผู้หญิงด้วยนะ " คนตัวเล็กตอบ

แต่มันไม่ใช่แบบที่เขาอยากรู้!!

"หมายถึงตามอ่ะ ตามมม"
"ซึงฮยอน?" คนตัวเล็กหันมายิ้มกวนๆ
"...."
"ฮื่ออออ หยอกนิดเดียวเอง อย่าทำหน้าแบบนี้~" คนตัวเล็กโยนโทรศัพท์ไปอีกทางแล้วหันกลับมาดึงแก้มคนที่กำลังหน้าตึงใส่เขา
"...."
"โถ่..ก็.. คนที่แจบอมเห็นวันนั้นไง.. ที่เราไปเฝ้าแจบอมซ้อมอ่ะ คนนั้นไง" คนตัวเล็กเอาหน้าไปซุกที่คอของเจบี
"??" เจบีดึงคนตัวเล็กออกพร้อมทำหน้าสงสัย

เอาจริงๆก็ลืมไปแล้วแหละ...

ใครวะ..

"จำไม่ได้เองนะแจบอม" คราวนี้คนตัวเล็กเริ่มโกรธขึ้นมาบ้าง เขาจึงทบทวนความจำอย่างรวดเร็ว
"ไอ้นั่น? ที่เข้ามาเต๊าะเอินน่ะหรอ?"
"เออ" เสียงห้วนๆถูกส่งกลับมาพร้อมสายตาขวางๆ
"อย่ามาทำโกรธ ยังถามไม่หมด" เจบีดึงคนตัวเล็กให้หันกลับมาหาตัวเอง
"..."
"แจ็คสันโทรไปบอกว่ามันตามไปถึงขั้นนั่งกินข้าวด้วย พี่ซึงฮยอนไปไหน? แล้วทำไมถึงไปกินข้าวกับมัน"
"วันนั้นซึงฮยอนไปทำธุระ เพื่อนคนอื่นก็หายหัว เรานั่งกินคนเดียว แต่เขามานั่งกับเราเอง"
"แล้วไม่ไล่?"
"ไล่แล้วเหอะ!" คนตัวเล็กกระแทกเสียงใส่เขาคืน
  เขาเลยก้มลงไปกัดริมฝีปากหยักสวยแบบลงโทษจนคนตัวเล็กส่งเสียงอื้อๆเขาจึงค่อยผละออก
"แจ็คสันบอกเด็กเกษตร"
"ไม่รู้ เราไม่ได้สนใจ"
"รู้มั้ยว่าวิศวะกับเกษตรไม่ค่อยลงรอยกัน?"
"ก็บอกไม่สนใจไงเล่า!!"
"ทำไมต้องขึ้นเสียง ตอบดีๆไม่ได้ไง๊?"
"แล้วทำไมถึงทำเหมือนไม่เชื่อใจเราล่ะ" คนตัวเล็กมองหน้าเขาแบบขึงขัง

เอาแล้วไง.. เก่งได้ไม่ถึงครึ่งทาง...

"เปล่า.. แค่ถาม ก็หวงไง ไม่หวงไม่หึงจะถามมั้ยล่ะ? หรือหวง หรือหึงไม่ได้ จะได้ไม่ทำ.." เขาแกล้งงอน..

และนั่นทำให้รอยยิ้มปรากฏบนหน้าคนตัวเล็ก

"ก็ทีเรายังเชื่อใจแจบอมตลอดเลยนี่" คนตัวเล็กเปลี่ยนอารมณ์มาอ้อนเขาทันที

นี่อารมณ์คนหรือคลื่นทะเลครับ?

"ก็เราหึงนี่"
"วันจันทร์ก็ไปเฝ้าสิ.. จะได้ไม่มีใครตาม"
"ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะ..."

  เขาถามคนตัวเล็กเรื่องตอนที่เขาไม่อยู่ไปเรื่อยๆ อย่างเช่นไปไหนมามั่ง(ทั้งที่ก็โทรคุยและถามแล้ว) ใครมาเจ๊าะแจ๊ะมากกว่านี้มั้ย หรือไปนอนบ้านเพื่อนแล้วพากันทำอะไร
"นอนเนาะ.. แจบอมกลับมาเหนื่อยๆยังไม่พักเลย" คนตัวเล็กดึงเขาให้เปลี่ยนท่ามานอนดีๆ
"ฮื่อออ.. กอดหน่อยดิ คิดถึงจะตายอยู่แล้วเนี่ย"
  คนตัวเล็กยิ้ม พร้อมเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง แล้วปล่อยให้คนตัวสูงนอนซบอกตัวเอง จมูกโด่งกดลงที่กลุ่มผมสีเข้ม

"ฝันดีนะ.."
"อื้อ..ฝันดีครับตัวเล็ก.."




  ร่างสูงจัดการเก็บกวาดห้องตัวเองหลังจากเพิ่งกลับมาจากห้องของแฟนตัวเองเมื่อตอนเที่ยง ห้องที่ไม่ค่อยมีอะไรรกหูรกตาเท่าไหร่ มีเพียงเสื้อผ้าที่ต้องส่งซักทุกอาทิตย์ รวมถึงปัดกวาดฝุ่นตามห้องนิดหน่อย เขาไม่ชอบให้มีแม่บ้านเข้ามายุ่มย่ามในห้อง อะไรที่ทำเองได้ก็ทำไป
  เขานอนงีบบนโซฟาเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเพราะเริ่มไม่มีอะไรทำ กว่าจะไปหาคนตัวเล็กอีกทีก็คงช่วงหัวค่ำเพราะคนตัวเล็กนัดเพื่อนไว้
เห้ออออ งั้นนอนรอแบบนี้แหละ..

Rrr Rrr Rrr

  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเวลาช่วงเย็นๆ ตาเรียวค่อยๆปรือขึ้น พร้อมมือที่ควานหาต้นตอของเสียง ซึ่งค้นพบว่ามันตกลงไปที่พื้นห้องเรียบร้อย

"อื้อออ" เขากดรับโดยไม่มองหน้าจอ
(เชี่ย นอนหรอวะ) เสียงคุ้นหูของเพื่อนสนิทดังขึ้น
"เออ ว่าไง"
(ว่าจะรับไปดูรุ่นพี่ไปแข่งบอลซะหน่อย ไปมั้ย ไม่สิๆมึงต้องไปเป็นเพื่อนกู รีบๆแต่งตัวเลย ให้เวลา10นาที กูจะรออยู่ข้างล่าง)
"เออๆ นี่กี่โมงแล้ว"
(สี่โมงเย็น เร็วๆล่ะ ขี้เกียจรอนาน)

  เขากดตัดสายไปพร้อมเข้าไปอาบน้ำแบบลวกๆก่อนจะออกมาแต่งตัวแบบง่ายๆด้วยเสื้อยืดสีดำสนิทสวมทับด้วยเสื้อยีนส์แขนยาว กางเกงสีซีดควั่นขา ผมที่ขี้เกียจเซตก็ถูกสวมทับด้วยหมวกแก๊ปสีขาวสวมแว่นตาแบบเด็กเนิร์ดให้ขัดกับการแต่งตัวอีกนิดหน่อย

เอาเหอะ มันดูดีแล้วกันน่ะ

"เชี่ย แต่งหล่อเชียวนะมึง บอกให้รีบๆลงมา อาบน้ำซะหอมเชียว จะไปอ้อยสาวเรอะ"
"อ้อยเหี้-ไรล่ะ ออกไปข้างนอกไม่อาบน้ำเลยรึไง"
"เมื่อเช้าก็อาบป้ะ"
"สกปรก"
"กูสะอาดกว่าไอ้แจ็คอีกเหอะ"
"พูดมากรีบๆไป"
"เออๆ"

  ทั้งสองเข้ามายังภายในสนามฟุตบอลขนาดใหญ่แบบเปิดโล่ง ที่ตอนนี้มีนักกีฬาสมัครเล่นกำลังแข่งขันกันอยู่บนสนามหญ้าสีเขียว โดยมีผู้ชมเป็นคนทั่วไปที่ผ่านสัญจรมาพบ เด็กนักเรียน-นักศึกษาหลายสถาบัน ทั้งสองเลือกที่นั่งชั้นที่ห้าของอัฒจันทร์เพื่อการมองเห็นทัศนียภาพของสนามได้ทั่ว
"เห้ยๆ นั่นมันไอ้แจ็คนี่~" จินยองสะกิดไหล่เจบี
  ตาเรียวคมตวัดตามทางที่นิ้วของจินยองชี้แล้วพบเพื่อนรักอีกคนที่นั่งเยื้องๆพวกเขาไปหน่อยนึงอยู่ระหว่างชั้นที่หนึ่งของอัฒจันทร์ ตอนนี้แจ็คสันหันหลังให้กับพวกเขา เพื่อนกันแค่หันหลังก็จำได้ แถมระแวกนี้มีแต่มันนั่นแหละที่ย้อมหัวทองๆ ถ้าตัดพี่มาร์คไปน่ะนะแต่รายนั้นแค่ผมสีอ่อนๆเฉยๆไม่ทองจนเกือบขาวเหมือนไอ้แจ็คเพื่อนพวกเขา

"ไหนมันบอกว่าไปเชียร์พี่ที่คณะแข่งบอลวะ..หรือว่า.." จินยองลากเสียงค้าง

ไม่ต้องรอให้จินยองพูดจบสายตาทั้งสองรีบมองไปที่สนามทันทีอย่างไม่ได้นัดหมายทั้งสองต่างเพ่งเล็งสองทีมที่กำลังแข่งขันกันอยู่

"เฮ้!! นั่นเมียมึงนี่ไอ้บี!!"

  ร่างบางที่ตัวเกือบเล็กที่สุดในสนาม วิ่งเลี้ยงลูกบอลอย่างชำนาญ หลบหลีกฝ่ายตรงข้ามที่พยายามจะเข้ามาช่วงชิงได้อย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะยิงเข้าประตูของฝ่ายตรงข้ามอย่างสวยงาม

"ปรี๊ดด!!! 3-1" กรรมการจำเป็นเป่านกหวีดบอกคะแนน
  คนตัวเล็กก้มโค้งเอาฝ่ามือทาบเข่าทั้งสองข้าง มีเพื่อนๆในทีมเดินเข้ามาแท็กมือและกอดคออย่างดีใจ

ไม่ให้ดีใจได้ไงล่ะ ..แข่งเล่นๆ แต่ถ้าชนะก็ได้เงินไปเมาแบบสบายๆฟรีๆเลยนี่...

  คนตัวเล็กจับชายเสื้อขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่หน้าส่งผลให้ข้างขอบสนามรวมถึงอัฒจันทร์มีเสียงหวีดของสาวๆที่เข้ามาเชียร์รวมถึงสายตาอ่านกินของผู้ชายบางประเภทอีก ..รวมถึงสายตาที่แผ่รังสีจากคนบางคนที่คนตัวเล็กยังไม่สามารถรับรู้ได้ในตอนนี้..
  คนตัวเล็กขยิบตาพร้อมทำมือเป็นปืนแล้วแกล้งยิงใส่บรรดาแฟนคลับสาวๆของตัวเองตามความเคยชินทำให้สาวๆละลายกลายเป็นทาสรักมาร์คต้วนกันเป็นแถบ

ตายอย่างสงบศพสีชมพู...

"มึงนี่อ่อยไปทั่วเลยนะ" เพื่อนในทีมเดินมาชกไหล่คนตัวเล็กเบาๆ
"มันก็เช็คเรทติ้งตัวเองตลอดแหละไอ้มาร์คอ่ะ" เพื่อนอีกคนเขามาสมทบ

คนตัวเล็กยักคิ้วข้างเดียวพร้อมไหวไหล่แบบกวนๆแทนคำตอบ
ซึ่งความกวนตีนในบางครั้งก็แฝงความน่ารักให้คนอื่นหวั่นไหว
ยิ่งแล้วกับที่คนตัวเล็กที่มีแฟนเป็นผู้ชายอีก... มันก็มีหวั่นไหวอยู่แล้วน่า..

"มาร์ค!!" เสียงคุ้นหูที่อยู่ข้างตัวแทบจะตลอดส่งเสียงเรียก
"ว่าไงซึงฮยอน"
"น้ำหน่อยมั้ย?" เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ ขวดน้ำเปล่าถูกโยนมาเกือบโดนหน้าเพื่อนสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็ก มือบางรีบคว้าหมับก่อนที่ขวดน้ำจะกระแทกหน้าเพื่อนคนหนึ่งของเขา
"ไอ้เหี้-!! หวงก้างตลอดนะมึง ผัวมันก็มีแล้วป้ะ" เพื่อนคนนึงแกล้งแซว
"มึงอยากแดกเลือดที่ปากแทนเหล้ามั้ยชางบอม?" คำสรรพนามแบบไม่สุภาพหลุดออกมาจากปากคนตัวเล็กที่น้อยครั้งถึงได้ยินทำให้เพื่อนทั้งสามเงียบกริบ
"ถ้ายังอยากแดกเหล้าก็หุบปากหมาๆมึงไปได้ละ" พูดจบคนตัวเล็กก็ลากแขนดึงซึงฮยอนไปหารุ่นน้องสี่ห้าคนที่นั่งดูตัวเองอยู่ข้างสนามทันที
"โมโหที่พวกมันแซวเรื่องไอ้บีหรอมาร์ค" ซึงฮยอนเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็กของตัวเอง
"เปล่า.." คนตัวเล็กปฏิเสธ
"แล้ว?"
"แค่เป็นห่วงความรู้สึกมึง.." คนตัวเล็กตอบเรียบๆแล้วเดินไปหาน้องรหัสตัวเองที่นั่งรออยู่...


  ร่างสูงจ้องแฟนตัวเองที่กำลังอยู่กลางสนาม แล้วหูยังจะได้ยินเสียงกรี๊ด เสียงแซวจากบริเวณที่ตัวเองนั่งอยู่
"ลงไปนั่งกับไอ้แจ็คมั้ย? ที่ข้างๆมันว่างละ" จินยองชวนเพื่อนตัวเองที่กำลังจ้องแฟนตัวเล็กของตัวเองแบบไม่วางตา
"...."
"เฮ้ย!! ไอ้บี ไปมั้ย?? จ้องพี่มาร์คอยู่นั่นแหละ ไม่มีอะไรหรอกพี่มาร์คก็ปกติแบบนั้นแหละมึง" จินยองยองตบไหล่กว้างพร้อมดึงคอเพื่อนให้ตามตัวเองลงไปชั้นข้างล่าง

  ทั้งสองลงมายังชั้นล่างที่มีแจ็คสันเพื่อนสนิทอีกคนที่นั่งอยู่ข้างกระติกน้ำและกระเป๋าเป้ของคนในสนามจำนวนหนึ่งอยู่พร้อมกับพวกเพื่อนอีกกลุ่มที่เจบีพอคุ้นตาอยู่บ้างตอนไปเที่ยวดื่มกันอย่างพวกวอนพิลที่นั่งอยู่ห่างๆ

"เฮ้!! ไอ้แจ็ค!!" จินยองตบไหล่แจ็คสันพร้อมกระโดดลงไปนั่งข้างๆ
"อ้าวไหนว่ามาไม่มาไง" แจ็คสันทำหน้างงที่จู่ๆจินยองก็โผล่มาแบบไม่รู้ตัว
"กูนึกว่ามึงไปนั่งเฝ้าพี่ๆมึงในม. ไม่นึกว่าจะมาแข่งกันข้างนอก" จินยองตอบไปตามความเป็นจริง
"แล้วไอ้บีล่ะ? ไหนว่าจะชวนมันด้วย"
"นั่นไง" จินยองพยักเพยิดหน้ามาทางเจบีที่กำลังนั่งลงทางฝั่งอีกข้างของแจ็คสัน
"โหยย ใส่แว่นใส่หมวกมาขนาดนี้กลัวกิ๊กเห็นหรอมึง" แจ็คสันแซว

เจบีไหวไหล่เล็กน้อยแล้วหันไปมองแฟนตัวเล็กของตัวเองที่กำลังเดินมาทางนี้

"นี่ถ้าไอ้จินยองไม่บอกแล้วกูไม่สนิทนี่คงจำไม่ได้อ่ะ" แจ็คสันยังคงแซวไม่หยุด
"กูยังคิดว่ามันหลบกิ๊กเลย ฮ่าๆ" จินยองแซวต่อแบบเข้าขากันดีกับแจ็คสัน

เจบีทำสีหน้าเรียบๆใส่เพื่อนตัวเอง

"อ่าาา จูจู~ มาได้ไง" เสียงคุ้นหูทำให้เจบีเงยหน้าหันไปมองตามเสียง

คนตัวเล็กที่ตอนนี้เหงื่อเต็มเสื้อกำลังรับผ้าขนหนูที่แจ็คสันยื่นให้

"เบื่อๆอ่ะพี่มาร์ค ยองแจก็ไปเที่ยวต่างจังหวัดก็เลยไม่ได้ไปติวให้น้อง"
"อ๋อ คุณน้าชวนเราอยู่ ว่าแต่.. ไม่ชวนแจบอมมามั่งล่ะ เห็นบอกจะไปจัดห้อง" คนตัวเล็กถามขึ้นมา ทั้งสามจึงทำหน้างงๆ จนแจ็คสันที่เริ่มคิดได้หัวเราะขึ้นมา
"ฮ่าๆ พี่มาร์คจำมันไม่ได้หรอ นี่ไง ไอ้บี ฮ่า! " แจ็คสันเอื้อมเอาแขนสั้นๆมาวางไว้ที่ไหล่เจบี

คนตัวเล็กคิ้วขมวดก่อนจะเผยรอยยิ้มจนเห็นเขี้ยวที่เป็นเอกลักษณ์

"แจบอม~"
"ฮ่าๆๆๆ ขนาดพี่มาร์คยังจำไม่ได้ กร๊ากกกก" แจ็คสันหัวเราะลั่นพร้อมแท็กมือกับจินยองที่ตอนนี้กำลังกลั้นขำจนท้องเกร็ง..

ก็แค่ใส่หมวก ใส่แว่น..

"อ่า.. แจบอม.. เราจำไม่ได้จริงๆ" คนตัวเล็กเสียงอ่อนลงก่อนจะเข้าไปนั่งคลอเคลียร่างสูงที่นั่งปั้นหน้าตึงใส่แบบงอนๆ

เออ.. งอน มีไรป้ะ..

"มันกลัวกิ๊กเห็นอ่ะพี่มาร์ค มันเลยต้องพรางตัว คิๆๆๆ" จินยองแกล้งบอกคนตัวเล็ก ส่งผลให้ใบหน้าหวานบึ้งตึงใส่ร่างสูงที่กำลังขึงตาใส่เพื่อนตัวเอง
"ปากดีนะมึง" เจบีตบหัวจินยอง
"เหี้--!! ก็แซวป้ะ ร้อนตัวทำไม เนาะไอ้แจ็ค" จินยองหันไปหาผู้ร่วมก่อการร้าย

ครอบครัวเพื่อนร้าวฉานคืองานของปาร์คจินยอง..

"เดี๋ยวกูก็ซวยหรอกไอ้นี่--พี่ซึงฮยอนผ้าครับ" แจ็คสันตอบพร้อมยื่นผ้าให้รุ่นพี่อีกคนที่มายืนได้สักพัก ซึงฮยอนรับผ้าไว้แล้วเดินไปยังรุ่นน้องอีกกลุ่มนึงที่นั่งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่
"จะกลับตอนไหน?" เสียงเข้มเอ่ยถามคนตัวเล็กแบบเรียบๆ
"ก็แข่งจบครึ่งหลังนี่แหละ กลับด้วยกันนะแจบอม~" คนตัวเล็กกลับมาอ้อนร่างสูงที่ทำหน้าบึ้งตึงอยู่อีกครั้ง
"ถ้าอยากให้กลับด้วยก็อย่าอ่อยเรี่ยราดให้เห็น.. เข้าใจ?" มือหนาเอื้อมไปบีบจมูกโด่งของคนตัวเล็ก
"หงึ..เปล่าอ่อยซะหน่อย นี่เขาเรียกว่าเช็คเรทติ้ง.. งื้ออออ เจ็บบบ" คนตัวเล็กยังพูดไม่ทันจบร่างสูงก็ดึงแก้มใสจนแก้มแทบแตก
"งั้นก็ไปเช็คเรทติ้งซะ เราจะกลับ"
"ฮื่อออ ไม่ทำแล้วน่าาา"

  แจ็คสันและจินยองดูเพื่อนสนิทและรุ่นพี่ของตัวเองง้องแง้งใส่กันแล้วส่งสายตาคำถามใส่กัน..

'พี่มาร์คอ้อน?' << แจ็คสัน
'กูว่ากูอาจเมาแดด' << จินยอง
'งั้นกูก็เมาค้าง' << แจ็คสัน
'กูคงอาการหนักหน่อย กูเห็นไอ้บีงอน' << จินยอง
'กูว่าเราสองคนไปเช็คสมองหน่อยเหอะ!!' << แจ็คสัน..

"ทำอะไรหรอทั้งสองคน?" มาร์คเอ่ยถามขึ้นมา
"เปล่าครับ!/ไม่มีอะไรครับ!" ทั้งสองแทบแย่งกันปฏิเสธ
"ชิ..พิลึกคน.." เจบีส่ายหัวเบาๆ

พวกมึงแหละ!! แปลกพิลึก!!

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 26

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 05/05/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป


  ร่างสูงนั่งจ้องมองคนตัวเล็กที่กลับลงไปยังสนามอีกรอบเพื่อแข่งให้จบ เสียงเชียร์ยังคงกระหน่ำไม่ขาดสายทั้งที่เป็นเพียงการแข่งเอาเงินพนันเพียงเท่านั้น ทั้งชาย ทั้งหญิง เห็นท่าเสียงผู้หญิงจะดังกว่าเป็นไหนๆ ทั้งที่ส่วนใหญ่ก็มากับแฟนของตัวเองทั้งนั้น

"กรี๊ดดดดดด พี่มาร์คคคคคค"
"อย่างนั้นแหละค่ะน้องมาร์คคค กรี๊ดดด ไอ้อ้วนแกออกไปห่างๆน้องมาร์คฉันนะ!!"
"อย่ามารุมพี่มาร์คฉันสิ!!"
"กรี๊ดดดดด พี่มาร์คเท่ห์ไปเลย"
"พี่ท๊อปปปปปป"
"พี่มาร์คคคคคคคคคค"
"กรี๊ดดดดดด พี่มาร์ค!!! ไม่นะ!!!"
  ใจของร่างสูงกระตุกวูบเมื่อหนึ่งในอีกทีมหนึ่งเข้าสะกัดขาของคนตัวเล็กที่วิ่งเลี้ยงลูกอย่างคล่องแคล่วจนล้มสะดุดกลิ้งลงกับพื้นหญ้าของสนาม เสียงเอะอะโวยวายจากในสนามรวมเพื่อนสองทีมที่เริ่มรวมตัวกันเป็นกลุ่มผลักกันไปมาก่อนที่จะมีคนนอกสนามเข้าไปห้ามซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนของสองทีม เขากำลังจะเข้าไปในสนามเพื่อไปดูแฟนตัวเอง แต่กลับถูกจินยองและแจ็คสันรั้งเขาไว้ให้นั่งมองเฉยๆ

เขาหันหน้าไปเหวี่ยงใส่เพื่อนตัวดีของตัวเอง

"มึงอย่าเข้าไป มึงเห็นไหม? ว่ามีแต่รุ่นพี่ของสองทีม?" แจ็คสันเอ่ยเรียบๆ
"พวกนั้นมันแก๊งค์ใหญ่เดี๋ยวมีเรื่องมามึงอ่ะจะซวย" จินยองอธิบายเพิ่มเติม
"แล้วนั่นเมียกูไหม?" เขาถามเพื่อนทั้งสอง
"เดี๋ยวเพื่อนพี่แกก็พามาเองแหละ ทำอย่างกะพี่ซึงฮยอนจะปล่อยให้โดนยำน่ะนะ -- นั่นไง พี่แทคกับพี่คุณพยุงมาละ" แจ็คสันบอกพร้อมพยักเพยิดหน้าหันไปทางสนามที่ตอนนี้มีเพื่อนของคนตัวเล็กที่ตัวใหญ่พยุงแขนทั้งสองข้างหิ้ว(?)คนตัวเล็กออกมาห่างๆ
  ร่างสูงรีบตรงปรี่ไปหาทั้งสามก่อนจะรับร่างของคนตัวเล็กมาจากรุ่นพี่ตัวใหญ่ทั้งสอง ไม่ใช่แค่ห่วง เขาหวงด้วยต่างหาก หุ่นเพื่อนคนตัวเล็กดีซะขนาดนั้นไหนจะใบหน้าหล่อๆของคนที่ชื่อว่าพี่คุณนั่นอีก
  แขนแกร่งกระชับเอวบางเข้าหาตัวรวบแขนอีกข้างของคนตัวเล็กให้พาดบ่าตัวเองแล้วประครองแบบนิ่มนวลให้คนตัวเล็กนั่งพัก
"เจ็บมั้ย?" เมื่อคนตัวเล็กได้นั่งบนเก้าอี้ยาวเขาจึงนั่งชันเข่าตรงหน้าคนตัวเล็กให้เข่าอีกข้างชันลงพื้นส่วนอีกข้างวางเท้าคนตัวเล็กเอาไว้รวมถีงมือที่รีบถอดถุงเท้าและรองเท้าคนตัวเล็กทันที
"แจ็คมึงมียานวดหรือเปล่า?" เขาไม่รอฟังคำตอบจากปากแฟนตัวเอง แต่รีบหันไปถามเพื่อนตัวเองที่เอาผ้าเอาน้ำมาให้

แจ็คสันหยิบของในกระเป๋าแล้วโยนมาให้เจบี

  มือหนาจัดการใช้ยานวดแบบเสปย์ฉีดลงข้อเท้าของคนตัวเล็กที่ตอนนี้มีอาการแดงๆแต่ยังไม่บวมก่อนจะค่อยๆนวดอย่างเบามือ โดยมีรอยยิ้มเล็กๆของเจ้าของข้อเท้าที่แอบมองการกระทำของเขาอย่างเงียบๆ แม้กระทั่งจินยองกับแจ็คสันที่แอบนั่งมองและแอบแซวเพื่อนตัวเองในใจ

"ไม่ต้องลงไปเตะแล้วนะ ข้อเท้าแพลงแล้ว" เขาบอกคนตัวเล็กแบบนิ่งๆแต่มือยังคงนวดข้อเท้าเล็กไม่หยุด
"ฮื่ออออ ก็ไม่ลงไปเตะแล้วไง" คนตัวเล็กบ่นอุบอิบ
"คราวหน้าก็จะไม่ให้มาแล้ว"
"ได้ไงอ่าาาา ใกล้จะเรียนจบแล้วไม่รู้จะมีโอกาสเล่นแบบนี้กับเพื่อนอีกมั้ย" คนตัวเล็กเริ่มงอแง
"ไม่ได้.."
"หงึ.." คนตัวเล็กเบะปากพองลมแบบเด็กโดนขัดใจ



"แก..นายแว่นคนนั้นแฟนพี่มาร์คหรอ?"
"ไม่ใช่มั้งง ในไอจีพี่เจบีไม่ได้ใส่แว่นนี่.."
"กิ๊กหรอ?"
"เพื่อนก็พอย่ะ"
"เพื่อนอะไรดูแลกันดีขนาดนั้น"
  เสียงนินทาเริ่มดังถี่ๆจนเขารำคาญ พอเงยหน้ามองคนตัวเล็กก็ยิ้มกรุ่มกริ่มใส่เขาอีก..  เขาจึงถอดแว่นถอดหมวกเจ้าปัญหาที่ทำให้หลายคนจำเขาไม่ได้ออกแล้ววางไว้ที่เก้าอี้ทันที

"กรี๊ดดดด แก พี่เจบีจริงๆด้วยยย"
"ตัวจริงหล่ออ่ะ ฮื่ออออ ทาสรักเจบี~"

  แล้วก็ตามด้วยเสียงนินทาเช่นเดิม.. เอาเถอะ อย่างน้อยก็จะได้รู้ไงว่าคนตัวเล็กมีเขาแค่คนเดียว..นี่ไม่ได้มั่นหน้านะ.. แค่บอกไง มีนี่แค่คนเดียว...

"ถอดทำไม?" เสียงนุ่มติดหงุดหงิดเอ่ยถามเขา
"ก็รำคาญไง"
"....ใส่เลยนะ.. ใส่ไปเลย" คนตัวเล็กยัดเยียดหมวกกับแว่นใส่มือที่เขากำลังนวด..
"ทำไม?" เขาเอ่ยถามอย่างสงสัย

ตากลมของคนตัวเล็กกวาดไปรอบๆ ก่อนจะกลับมาทำสายตาเย็นๆใส่เขา...

"...หวง..." เสียงนุ่มเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยรังสีบางอย่างทำให้เขาต้องรีบใส่แว่นใส่หมวกทันที
"กลับบ้านเลยมั้ย?" ร่างสูงถามพร้อมถอดรองเท้าและถุงเท้าอีกข้างของคนตัวเล็กออกแล้วจัดการยัดลงกระเป๋าเป้ของคนตัวเล็กที่เขาจำได้ว่าคนตัวเล็กสะพายอยู่เป็นประจำ

"กลับเลยก็ได้~ อยู่ไปก็ไม่ได้เตะอยู่แล้วนี่.. แล้วจะถอดรองเท้าเราทำไมน่ะ?" 

  ร่างสูงไม่ตอบเพียงแต่หันหน้าไปหาเพื่อนตัวเองที่กำลังคุยกันทางสายตาอีกแล้ว บางทีเขาควรพาเพื่อนเขาไปพบจิตแพทย์..

เขาเอากระเป๋าเป้มาสะพายไว้ตรงหน้าอกแทนหลัง..

"กลับก่อนนะ.." เขาเอ่ยบอกเรียบๆ
"เออๆ แล้วเจอกัน" จินยองตอบ
"พาพี่กูกลับดีๆนะมึง" แจ็คสันเสริม
  เขาย่อตัวแล้วหันหลังให้คนตัวเล็กกว่า จนใบหน้าหวานเอียงคอพร้อมขมวดคิ้วอย่างสงสัย แต่สงสัยได้ไม่นานน้ำเสียงเข้มๆก็เอ่ยบอกจนใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง
"ขึ้นมา.."
  คนตัวเล็กค่อยๆขึ้นหลังของร่างสูงที่ย่อตัวให้เขาขึ้นขี่หลังได้ถนัด แขนบางโอบกอดลำคอหนาไว้แน่น พร้อมจมูกโด่งที่กดลงบนแก้มของร่างสูงแบบไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง..

"แฟนใครน๊า~ น่ารักที่ซู๊ด~" คนตัวเล็กยิ้มกว้าง

เขายิ้มนิดๆ..ก่อนจะตอบเสียงเรียบ..

"ไม่มีหรอกแฟนน่ะ.. รู้แค่ว่าเป็นผัวของคนแถวนี้"

เพี๊ยะ!! มือบางฟาดที่ปากเขาอย่างแรง

"โอ้ย! เอิน!" ร่างสูงร้องโอดครวญแต่ก็ไม่เผลอปล่อยให้คนตัวเล็กตกลงจากหลัง
"ปากดี.. เดี๋ยวก็โดนจูบหรอก..." คนตัวเล็กยิ้มร้าย..
"ชอบเลยแหละ.." เขาบอกพร้อมกระชับแขนที่ล็อคขาคนตัวเล็กให้แน่นกว่าเดิม
"กลับบ้านไปเลยไป อย่ามาสวีทกันแถวนี้" แจ็คสันเอ่ยไล่ หลังจากดูพี่รหัสกับเพื่อนตัวเองสวีทมาได้สักพัก
"ไปเลยยยยย ไปปปปป อย่าให้จีบยองแจติดนะพี่มาร์ค จะสวีทโชว์เลย" จินยองเสริมทัพ
"ข้ามศพเราไหม? เคลียร์คนในสต๊อกให้หมดก่อนแล้วค่อยมาจีบน้องเรา" มาร์คทำหน้าดุ
"ไม่มีแล้วน่าพี่มาร์ค เชื่อใจผมซี่~ นี่ไปเรียนทุกวัน งดเที่ยวกลางคืน บุหรี่ก็เลิกแล้วน๊าาาา" จินยองกลายเป็นฝ่ายโอดครวญทันที
"พี่มาร์คถามไอ้บีมันดูก็ได้ มีแต่ไอ้บีแหละทิ้งผมให้เรียนคนเดียว ฮื่อออ พี่มาร์คคคค"
"อืม.. มันเปลี่ยนแล้วจริงๆ" เจบีบอกคนที่อยู่บนหลังตัวเอง.. ไม่ใช่ว่าเขาสงสารหรือเข้าข้างเพื่อนตัวเองหรอกนะ แต่ช่วงหลังๆมานี่จินยองก็เปลี่ยนไปมากจริงๆ..เขาก็เพิ่งรู้ว่าเพื่อนตัวเองจีบยองแจ ลูกของเพื่อนแม่คนตัวเล็กได้ไม่นานเหมือนกัน.. ถ้าไม่จริงจังคงไม่ลงทุนขนาดนี้หรอก..จริงมั้ย?
".. ไปคุยกับยองแจเองแล้วกัน-- แจบอมกลับเหอะ~" มาร์คเปลี่ยนเรื่องทันที ทำให้จินยองยิ้มหวานจนหนวดแมวสามขีดขึ้นหน้า..

เอาวะ..แม่แมว(?) ปล่อยลูกแล้วก็เสร็จเสือสิครับ!! ยองแจของพี่~♡♡


  ร่างสูงค่อยๆวางคนตัวเล็กไว้บนเบาะข้างคนขับก่อนจะรัดสายเบลถ์ให้เรียบร้อย เขาจึงค่อยเดินมาขึ้นทางฝั่งคนขับแล้วโยนกระเป๋าเป้คนตัวเล็กไว้ที่เบาะหลัง
  เขามัวแต่จัดการนั่นนี่ จนไม่ได้สังเกตว่าคนตัวเล็กจัดการปลดสายเบลถ์ของตัวเองออก..
"อ๊ะ..."
  ไม่ได้ทันตั้งตัวมือบางก็กอบกุมที่ใบหน้าของเขา พร้อมร่างเล็กนุ่มนิ่มที่ประครองตัวเองให้ขึ้นมานั่งเกยตักเขาอย่างยากลำบาก มือหนาเข้าประครองเอวบางให้ขึ้นมานั่งตักตัวเองอย่างเอาใจ..
  เรียวลิ้นร้อนเกี่ยวตวัดกับลิ้นเล็กที่สอดแทรกเข้ามาภายในโพรงปากของเขาอย่างอ้อยอิ่ง ภายในรถมีเพียงเสียงแอร์และเสียงลมหายใจของคนทั้งคู่ มือหนาบีบเค้นเอวบาง ลูบไล้ผิวเนียนนุ่มที่เขาชอบสัมผัส แต่เขาต้องค่อยๆผลักคนตัวเล็กออกอย่างเสียดายก่อนที่อารมณ์ของเขาจะเลยเถิดไปมากกว่านี้.. เขารู้ดีว่าคนตัวเล็กจัดการอารมณ์ได้ดีกว่าเขา....ที่นับวันยิ่งจะควบคุมยากขึ้นทุกที..

"ฮื่อออ" คนตัวเล็กพ่นลมหายใจออกแรงๆอย่างคนโดนขัดใจ
"ไปนั่งดีๆครับ.. " เขายกเอวคนตัวเล็กที่ขยับออกตามเขาอย่างว่าง่ายพร้อมกับรัดสายเบลถ์ให้คนตัวเล็กอีกครั้ง..พร้อมกับใบหน้ายู่ๆที่เสมองไปนอกกระจกรถแบบงอนๆ

เขายิ้มที่มุมปากแล้วโยกหัวเล็กๆนั่นเบาๆ




"ยังไม่ต้องงอนตอนนี้..กลับไปงอนตอนที่เรา 'เอา' แล้วไม่ให้เอินนอนดีกว่า.."

  ร่างสูงจัดการอุ่นอาหารที่ซื้อมาจากข้างนอกหลังจากอาบน้ำเสร็จ โดยมีคนตัวเล็กนั่งรออยู่ที่โต๊ะ พร้อมมือที่กดยุกยิกเล่นโทรศัพท์อย่างสบายใจ

"วางโทรศัพท์ลงก่อนไหม?" เสียงเข้มแกล้งเอ็ด จนคนตัวเล็กหน้ายู่พร้อมวางโทรศัพท์ลงอย่างว่าง่าย

  เขาจัดการยกจานอาหารมาวางบนโต๊ะแล้วจัดแจงให้คนตัวเล็กแบบเก้ๆกังๆทันที ถ้าเป็นปกติจะเป็นคนตรงหน้าเขามากกว่าที่จะทำอะไรแบบนี้ให้ แต่เป็นเพราะขาที่เจ็บเขาจึงไม่อยากให้คนตัวเล็กเดินมากสักเท่าไหร่

"เอาไข่ดาวไหม?" เขาถามในขณะที่คนตัวเล็กตักผัดเต้าหู้ใส่จาน
"ไม่เอา พอแล้ว กินเหอะ" คนตัวเล็กตอบแบบยิ้มๆ

ทั้งสองนั่งกินอาหารไปอย่างเงียบๆ โดยมีสายตาเรียวคมที่แอบมองคนตัวเล็กเป็นระยะๆ

..มองกี่ทีก็น่ารัก..

  คนตัวเล็กนอนเล่นโทรศัพท์บนที่นอนหลังจากแปรงฟันเสร็จ ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ค่ำมากสักเท่าไหร่ทั้งสองจึงพากันยังไม่ง่วง เจบีนอนตะแครงมองหน้าคนตัวเล็กพร้อมมือที่ไม่เคยอยู่เฉยๆ...
"อยู่นิ่งๆสิแจบอม.." คนตัวเล็กบ่นอุบอิบ
"ทำผิดไว้ยังมาบ่นเราอีกหรอ หืม?" สันจมูกโด่งกดลงที่แก้มใส
"ฮื่อออ ก็ขอโทษแล้วไงเล่า"
  เขาแอบยิ้มร้ายที่มุมปากก่อนจะแทรกตัวลงระหว่างขาเรียวแล้วคร่อมร่างคนตัวเล็กไว้ มือหนากระตุกดึงกางเกงนอนแบบเอวยืดของคนใต้ร่างและของตัวเองออกอย่างรวดเร็วพร้อมเบียดเสียดช่วงล่างของตัวเองและคนตัวเล็กเข้าหากัน
"อ๊ะ อื้อออ"
  ริมฝีปากหยักสวยถูกบดเบียดด้วยริมฝีปากบางของร่างสูง มือหนาที่ว่างอยู่ก็จัดการถอดเสื้อที่ทั้งสองสวมใส่ออกเมื่อตอนนี้มันไม่จำเป็นต้องใส่แล้ว เขาผละริมฝีปากออกแต่ใบหน้าทั้งสองยังคงใกล้ชิดกัน ตาเรียวคมกวาดสายตามองใบหน้าหวานที่มองกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ มือหนายกขึ้นมาเช็ดหยาดน้ำใสที่ริมฝีปากที่เขาชักจะเริ่มเสพติดและขาดมันไม่ได้สักวัน..

"มีเราแล้ว..ช่วยจริงจังหน่อยเอิน" เสียงเข้มๆเอ่ยอย่างตัดพ้อน้อยใจ

มือบางสองข้างยกขึ้นมาทาบใบหน้าของเขา

"จริงจังกว่านี้ก็ให้พ่อมาขอแล้วล่ะ.." พูดจบมือบางก็เลื่อนสอดประสานแล้ววางไว้ที่ท้ายทอยของลำคอหนาแล้วใช้แรงเบาๆโน้มหน้าร่างสูงให้มาประกบจูบกันอีกครั้ง
  คนบนร่างบดเบียดกายจนคนตัวเล็กที่อยู่ใต้ร่างจมลงไปกับที่นอนหนานุ่ม ริมฝีปากบดเบียดกันอย่างร้อนแรง มือหนาบีบเค้นไปที่ผิวขาวนุ่ม สอดใส่ใต้เอวบางให้หน้าท้องบางแนบชิดกับหน้าท้องแกร่ง มือบางใช้นิ้วจิกหลังคนบนร่างเพื่อระบายความรู้สึกรุ่มร้อนภายในอย่างไม่ตั้งใจ
  ใบหน้าคมเลื่อนลงต่ำไล่ลิ้นร้อนตามผิวกายเนียนนุ่มพร้อมทิ้งรอยรักสีกุหลาบไว้ทุกที่ที่ริมฝีปากเลื่อนผ่าน เสียงหายใจหอบดังมาเป็นระยะๆปลุกเร้าจิตสำนึกทางกามของเขาได้ดียิ่ง จมูกโด่งคมกดลงที่หน้าท้องแบนราบและกำลังจะเลื่อนลงต่ำแต่กลับต้องกลั้นหายใจแล้วเผลอสบถในใจเป็นเหล่ามวลสิ่งมีชีวิตโลกใบนี้ทั้งหมด พร้อมใบหน้าที่สะกดกลั้นอารมณ์หงุดหงิดทันที..

Rrr Rrr Rrr

"ฮื่อออ" เสียงคนตัวเล็กครางแบบหงุดหงิดพร้อมทุบที่นอนแรงๆจนเขาแทบสะดุ้ง
  มือบางเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เจ้าปัญหาที่ชอบดังเวลาที่คนเขากำลังจะมีความสุขทุกที เจบีได้ยินเสียงนกมาแว่วๆอีกแล้ว ใบหน้าคมจึงฝังไว้กับหน้าท้องขาวแบบหดหู่

"Shit.." เขาเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินคนตัวเล็กสบถ..

ตาเรียวคมถึงกับเกร็งเมื่อหน้าจอถูกยื่นมาตรงหน้า

'V'

  เขากำลังจะดึงโทรศัพท์มาจากมือบาง แต่คนตัวเล็กกลับชักกลับไปตรงหน้าตัวเองพร้อมนิ้วที่ค่อยๆสไลค์หน้าจอเพื่อกดรับแล้วหันจอมาให้เขาดูอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ

"ชอบโทรมาเวลาคนเขาจะมีความสุข...." คนตัวเล็กพูดขึ้นมาเบาๆพร้อมโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้ข้างๆ

  มือบางกระชับลำคอหนาให้ขึ้นมารับรสจูบแสนหวาน เรียวลิ้นเล็กสอดแทรกตามรอยแยกของริมฝีบางของร่างสูงที่กำลังงงๆกับการกระทำปุบปับของคนตัวเล็ก แต่ถึงอย่างนั้นมือหนาก็วนเวียนอยู่ทั่วผิวเนียนนุ่มบีบเค้นจนเกิดรอยแดงแทบทุกส่วน
  เขาผละริมฝีปากออกแล้วจ้องใบหน้าหวานที่แสนจะเย้ายวน ริมฝีปากบางประกบจูบริมฝีปากหยักสวยนุ่มนิ่มอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นเขาที่นำเกมส์ขึ้นมาแทน เขาจูบริมฝีปากหยักสวยนั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าดูดดึงริมฝีปากทั้งบนทั้งล่างของคนตัวเล็กจนแทบชาหนึบ ไหนจะลิ้นเล็กที่ตอนนี้แทบจะแห้งผาก ก่อนจะลากไล้ริมฝีปากตามสันกราม ลำคอขาวระหงษ์ มายังไหปลาร้า รอยรักสีแดงขึ้นตามผิวขาวแทบจะทุกที่ที่ริมฝีปากเขาไล่ผ่าน

  เสียงหอบหายใจดังกระเส่าทำให้เขาแทบจะอดใจไม่ไหว นิ้วเรียวค่อยๆสอดเข้าไปทางช่องทางรักที่ยังคงสดใหม่ทั้งที่ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของเขาทั้งสอง เขาค่อยๆขยับและเพิ่มขนาดนิ้วเพื่อให้คนตัวเล็กค่อยๆปรับสภาพเพื่อที่จะได้เจอของจริงอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เสียงครางเบาหวิวมันจะตุ้นให้เขาชักนิ้วออกแล้วค่อยๆกดแก่นกายที่แข็งขืนเข้าไปช้าๆแม้ว่าจะอยากกระแทกมันไปให้รู้แล้วรู้รอด...

"ฮื่ออ.. จะ.. เจ็บ.." น้ำตาหยาดใสเริ่มคลอดวงตากลมใส เขาจึงเลื่อนใบหน้าไปจูบซับที่หางตา
"อดทนหน่อยครับคนดี" เสียงเข้มเอ่ยอย่างปลอบประโลม
"ฮึ่ก.."
  เขาค่อยๆขยับสะโพกเข้าออกอย่างช้าๆเมื่อคนตัวเล็กเริ่มสงบ มือเรียวผสานไว้ตรงท้ายทอยคอหนา และเลื่อนไปขย้ำกลุ่มผมสีเข้มทุกครั้งที่ร่างสูงกระแทกกายเข้าหาตัวเอง
  ริมฝีปากบางครอบครองยอดอกสีหวาน ส่วนอีกข้างก็ถูกมือหนาบีบเค้นพร้อมนิ้วโป้งแล้วนิ้วชีที่แกล้งหยอกบีบให้คนตัวเล็กรู้สึกวาบหวาม

"อ๊ะ..แจ..บะ..บอม อย่ากัด.." มือบางทุบไหล่เขาแรงๆเมื่อเขาเผลอไปกัดหน้าอกขาวอย่าหมั่นเขี้ยว

  แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ฟันขาวขรูดผิวเนียนและขบกัดเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว มือหนาฟ่อนเฟ้นไปทั่วเรือนร่างขาวนวลที่เขาแสนหวง สะโพกหนากระแทกกายเข้าออกอย่างช้าๆแต่เน้นย้ำแรงๆให้คนตัวเล็กสะดุ้งทุกครั้ง..

"อะ..อา.."
"เอินเป็นของใคร?" เสียงเข้มเอ่ยถามพร้อมจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังทำตาปรืออย่างเย้ายวน..

คิดว่าจะได้นอนมั้ยทำหน้าตาแบบนี้??

"เอิน.." เขาเรียกคนตัวเล็กอีกครั้งพร้อมสะโพกที่กระแทกเน้นย้ำแรงๆ
"อื้อออ"
"ถามก็ตอบดิ"
"ขะ..ของแจบอม.." เขาเริ่มเจ็บซี๊ด เมื่อเล็บของคนตัวเล็กเริ่มขูดไปตามแผ่นหลัง..
"ดีมากครับ.." พูดชมพร้อมจูบแรงๆอย่างให้รางวัล
  แมวน้อยใต้ร่างแทบสิ้นสติเมื่อเขาขยับกายเข้าออกอย่างเร็วจนหัวเขาแทบหมุน มือบางปัดป่ายตามแผ่นหลัง พร้อมฝากรอยแสนแสบไว้ทั่วหลังแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ร่างกายเล็กกระตุกเกร็งพร้อมน้ำรักสีขาวขุ่นที่ฉีดเปรอะเต็มหน้าท้องตัวเองและร่างสูง ก่อนจะรู้สึกอุ่นวาบภายในหลังจากที่แรงกระแทกเฮือกสุดท้ายสิ้นสุด..คนตัวเล็กนอนหอบหายใจแบบโล่งใจหลังจากที่คิดว่าศึกบนเตียงได้จบลงแล้ว แต่กลับต้องสะดุ้งและเกาะไหล่กว้างไว้อย่างรวดเร็ว เมื่อร่างตัวเองที่นอนหมดแรงอยู่กลับถูกรวบให้ขึ้นไปนั่งบนตักของร่างสูงที่ตอนนี้นั่งเอนพิงกับหัวนอน โดยมีตัวเองนั่งบนตักในท่าวาบหวิวและไหนจะท่อนล่างที่ยังคงไม่แยกออกจากกันนี่อีก.. มือหนาหยิบหมอนมาวางหนุนหลังจากนั้นก็บีบเค้นเอวบางเล่น

"ฮื่ออ เล่นอะไรอีก.."
"เล่นที่ไหน..หืม?"
"จะไปล้างตัวแล้ว เหนียวตัวหมด" คนตัวเล็กบ่นอุบอิบพร้อมพยายามจะลุกออกจากตักร่างสูง แต่มือหนาที่ไวกว่ารีบรวบรัดเอวบางไว้แล้วขยำที่ก้นนุ่มแบบหมั่นเขี้ยว
"อะไร? แค่นี้?" ร่างสูงแกล้งถาม
"อะไรล่ะ???" คนตัวเล็กโวยวายตามเสต็ป
ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มบางๆแบบเจ้าเล่ห์ก่อนจะจับยกสะโพกของคนตัวเล็กขึ้นลง

"ฮึ่กก..จะ..แจบอม ไม่เอาแบบนี้"คนตัวเล็กเกร็งร่าง..
"นะครับ.."  น้ำเสียงเข้มๆเอ่ยอย่างออดอ้อน คนตัวเล็กทำได้เพียงก้มหน้าทรุดกับไหล่กว้างอย่างถอดใจ ร่างสูงแอบอมยิ้มแล้วจูบซอกคอขาวเบาๆ
"น่ารักมากครับคนดี.."
  พูดชมพอเป็นพิธี แล้วจับสะโพกบางให้ขยับขึ้นลงตามจังหวะ คนตัวเล็กเมื่อเริ่มปรับสภาพได้จึงขยับร่างเองอย่างเอาใจ ใบหน้าคมซุกลงที่อกบางลิ้นร้อนไล้โลมเลียผิวกายแสนหอมหวาน ก่อนจะครอบครองดูดดึงยอดอกสีสวยอย่างหลงใหล มือหนาลูบวนแผ่นหลังเนียนสลับบีบเค้นก้นกลมจนขึ้นเป็นรอยแดง

"อ๊ะ..อา.." เสียงครางหวานเบาหวิวมันช่างยั่วยวนเขายิ่งนัก ไหนจะเล็บที่จิกลงที่ต้นคอจนแสบผิวเขานี่อีก..

ยิ่งเจ็บเขายิ่งชอบ..

"ฮึ่กก. แจ บะ..บอม"
"ครับ? อาาาา"
"มัน ละ ลึกไป.." คำพูดแสนหวานทำให้เขาแทบหัวเราะอย่างพอใจ ใบหน้าคมจึงเงยไปจูบฟัดริมฝีปากหยักสวยแรงๆ
"อา.. ยิ่งลึก น่ะดีแล้ว.."
"อืออ"
  บทเพลงรักบนเตียงบรรเลงยาวนานจนไม่รู้ตอนจบ เจบีผู้ที่ไม่เคยพอกับความหวานของคนตัวเล็กได้เลยสักครั้ง จากหนึ่งเป็นสอง และสามสี่ตามลำดับ สุดท้ายต้องยอมหยุด เพราะกลัวร่างกายบอบบางของคนตัวเล็กจะบอบช้ำไปมากกว่านี้
"อ๊ะ!! อ๊าาา" เสียงครางแสนหวานดังครั้งสุดท้ายหลังจากเขากระแทกกายเข้าไปอย่างหนัก คนตัวเล็กทำได้เพียงนอนหอบนิ่งๆ .. เขาก้มลงไปจูบใบหน้า ซับเหงื่อที่ผุดตามผิวใส ก่อนจะค่อยๆถอดร่างตัวเองออกจากกายนุ่ม..

... อา..เห็นทีต้องเปลี่ยนผ้าปูใหม่..ไม่งั้นคืนนี้คงนอนไม่ได้แน่ๆเลย..

   น้ำอุ่นจากฝักบัวไหลผ่านแผ่นหลังแข็งแกร่ง รอยเล็บที่มีอยู่แทบทั่วร่างทำชายหนุ่มแสบยิบๆอยู่ไม่ใช่น้อย แต่แผลที่ได้มันก็มาจากความสุขทั้งนั้น..
   เขาเข้ามาชำระร่างกายหลังจากเปลี่ยนผ้าปูและเช็ดตัวทำความสะอาดร่างกายให้คนตัวเล็กที่ไม่มีแรงลุกให้นอนหลับสบายๆโดยไม่เหนียวเหนอะหนะ มือหนาปิดน้ำที่ไหลแล้วเช็ดตัวใส่ชุดนอนแบบสบายๆ เขาเดินมายังตู้ยาสามัญประจำบ้านข้างตู้เย็นในครัวแล้วหยิบยานวดออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีคนตัวเล็กนอนตะแครงหันหน้าเข้ากับฝั่งที่เขานอนเป็นประจำ..เขาค่อยๆขึ้นไปบนที่นอนแล้ววางหลอดยาไว้ข้างกายก่อนจะนอนตะแครงมองหน้าคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มพร้อมเสียงหายใจแบบเหนื่อยๆ มือหนาข้างหนึ่งค่อยๆวางที่ช่วงเอวบางก่อนจะออกแรงบีบเบาๆเพื่อคลายอาการปวดให้คนตัวเล็ก
"ฮื่อออ" คนตัวเล็กครางเบาๆก่อนจะลืมตามาหน่อยๆแล้วก็ซุกที่อกแกร่ง.
"เจ็บมากมั้ย?"
"..." ใบหน้าหวานส่ายไปมาที่หน้าอกของเขามือบางสวมกอดเขาไว้แน่น เขายังคงบีบนวดเบาๆที่เอวบางและสะโพก ไม่รู้จะช่วยได้แค่ไหน แต่ก็ลองๆบีบๆไปเผื่อจะบรรเทาให้คนตัวเล็กได้บ้าง..
"จะไปเรียนได้ไหมเนี่ย.." คำถามที่เขาพูดกับตัวเองแบบกังวลแต่คนตัวเล็กกลับตอบมาเบาๆ
"ไป..พรุ่งนี้มีสอบ.."

  เขาก้มจูบหน้าผากเนียนใส ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์เจ้าปัญหาที่ชอบมีสายเข้ามาตอนเขากำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม(?)ที่วางอยู่ข้างหลังคนตัวเล็ก มือหนาเอื้อมไปหยิบแบบไม่ให้คนตัวเล็กรู้สึกตัวแล้วกดเข้าไปที่บันทึกการโทร

สายสนทนาล่าสุด

'V' 3.28

เขาถอนหายใจเบาๆก่อนจะโยนมันไว้ที่หัวเตียง จมูกคมกดลงที่แก้มนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆแกะมือบางที่กอดเอวตัวเองออก

"ฮื่อออ" เสียงครางแบบถูกขัดใจของคนตัวเล็กทำให้เขาอมยิ้ม..
"นอนนะครับ.. เดี๋ยวนวดข้อเท้าให้นะ.." เขากระซิบที่ข้างหูคนตัวเล็กพร้อมหยิบหลอดยานวด
"ไม่เอา.."
"ไม่ดื้อนะ" เขาเอ็ดเบาๆ

  ขาเรียวเล็กวางไว้ที่หน้าตักร่างสูง มือหนาบีบนวดเบาๆที่ข้อเท้าบวมของคนตัวเล็ก เรียวตาคมมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้หลับพริ้มไปด้วยความเหนื่อย..ยิ่งนานวันเขายิ่งมั่นใจกับความรู้สึก เขาควรจัดการอะไรๆให้มันเรียบร้อยในเร็ววัน อย่างน้อยก็เรื่องบางเรื่อง.. ที่เขาคิดว่าต้องเด็ดขาดซะแล้ว..
  เขาค่อยๆวางขาคนตัวเล็กลงกับเตียงนอน ก่อนจะไปล้างมือที่ติดกลิ่นยานวดแล้วกลับมาซุกผ้าห่มที่คนตัวเล็กนอนห่มอยู่ ท่อนแขนแกร่งโอบกอดเอวบางเข้าหาตัว พร้อมริมฝีปากที่จูบประโลมไปทั่วดวงหน้าหวานแขนบางโอบกอดเอวหนาตอบเมื่อรู้สึกตัว..
"แจบอม.."
"หืม?"
"รักนะ..." เสียงบอกรักเบาหวิวคล้ายเหมืแนคนละเมอทำให้เขายิ้มจนแทบจะหัวเราะให้ดัง.. จู่ๆมาบอกรักกันแบบนี้ได้ไง..

เขาก็เขินเป็นเหมือนกันนะ..

"ครับ..รักเอินนะ.." คำบอกรักที่บอกให้กับคนที่จมเข้าสู่ห้วงนิทรา เขาค่อยขยับตัวเอื้อมมือไปปิดไฟบนหัวเตียงแล้วกลับมานอนสวมกอดคนตัวเล็กในอ้อมอกอีกครั้ง แล้วอีกครั้งกับคำเน้นย้ำให้คนที่กำลังนอนฝันอยู่...

"รักคนเดียวด้วย.."

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[longtangGenYaoi]

ตอนที่ 27

แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 05/05/61

หน้าแรก
ตอนก่อนหน้า
ตอนถัดไป


ขายาวของสองหนุ่มหน้าตาดีของคณะวิศวะกำลังเดินลงมาจากตึกคณะ หนึ่งคนใบหน้ายิ้มแย้มแจกจ่ายสาวๆเรี่ยราดตามนิสัย ส่วนอีกคนใบหน้าเรียบเฉยพร้อมมือที่แนบโทรศัพท์มือถือไว้ข้างหู
"อยู่ไหนครับ?"
(อยู่โรงอาหาร..แจบอมอยู่ไหนแล้ว?) เสียงนุ่มผ่านปลายสายทำเขาอดอมยิ้มไม่ได้
"กำลังลงจากตึก รออยู่นั่นแหละเดี๋ยวไปหา"
(อืม..แจบอม..)
"ครับ?"
(เร็วๆนะ..เค้าหิว..) ติ๊ด!!

ปลายสายตัดไป..คำสรรพนามใหม่ที่คนตัวเล็กแทนตัวเองทำให้เขาหน้าแดง..

อะไรจะโมเอะขนาดนั้น!!
คิดแล้วก็ยิ้มคนเดียว จนคนข้างๆอดมองอย่างหมั่นไส้ไม่ได้

"อะไรของมึง อากาศร้อนหรอ? หน้าแดงหูแดง แถมยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เกินไปละๆ" จินยองแกล้งแซว
"มึงจะกลับเลยไหม?"
"ว่าจะไปรับยองแจซะหน่อย วันนี้น้องสอบเลยเลิกเร็ว"
"อืม..งั้นแยกย้ายตรงนี้แหละ"
"อย่าลืมนัดคืนนี้ล่ะมึง สงสารไอ้แจ็คมัน"
"เออๆ" เขาพูดตัดบทก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังโรงอาหารใต้คณะที่คนตัวเล็กเรียนอยู่ทันที
  วันนี้เพื่อนๆเขานัดไปดื่มกันที่ห้องของจินยองเนื่องจากตอนนี้แจ็คสันบอกเป็นโรคน้อยใจเพื่อนไม่เหลียวแล ว่าเขามีแฟนก็ติดแฟนส่วนจินยองอยู่ในช่วงกำลังเต๊าะน้องไม่สามารถไปดื่มข้างนอกจนทำให้น้องเป็นห่วงได้จึงจัดแจงสรุปเสร็จว่าไปรวมตัวที่ห้องของจินยองดีที่สุด แจ็คสันบอกกับพวกเขาว่าต้องการความรักจากเพื่อนมั่งอะไรมั่ง... เอาเถอะ เอาที่มันสบายใจ เขาเดินตรงปรี่อย่างรวดเร็วเนื่องจากกลัวคนตัวเล็กจะรอนาน แต่ยังดีที่มีซึงฮยอนนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนคนตัวเล็กก่อน เพราะเขาไม่ค่อยชอบทานข้าวในโรงอาหารของม.สักเท่าไหร่ ตอนนี้เลยได้ไก่ทอดร้านประจำมาหนึ่งถังหลังจากเขาแอบโทรสั่งก่อนเลิกคลาส...
  ท่ามกลางภายในโรงอาหารคณะที่คนตัวเล็กอยู่ผู้คนอัดแน่นมากมายต่างจากคณะของเขาโดยสิ้นเชิง และแน่นอนว่าที่นี่เป็นผู้หญิงซะส่วนใหญ่.. และแทบจะเกินครึ่งที่เหลียวตามามองเขาพร้อมซุบซิบ .. แต่เขาจะเมินๆไปแล้วกันแล้วเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่บอกไว้ว่านั่งตรงริมสุดตู้น้ำ.. เมื่อเดินไปถึง เท้าของเขาเริ่มกระตุกถี่ๆเมื่อเจอแผ่นหลังบางนั่งข้างๆรุ่นพี่ที่เขาแสนจะคุ้นตา แต่มันไม่ใช่เหตุผล.. เหตุผลจริงๆคือไอ้ตัวต้นเหตุที่นั่งตรงข้ามคนตัวเล็กแล้วเหมือนกำลังเต๊าะแฟนของเขาอยู่นั่นแหละ!!

เกินไปแล้วนะ!!

  ขายาวรีบสาวเข้าเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งหันหลังให้อยู่ ไม่ต้องสงสัยว่าเขาจำได้ไง มองข้างหลังแฟนตัวเองใครก็จำได้อยู่แล้ว แต่ที่ชัวร์แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ก็คือเสื้อแขนยาวมีฮู้ดสีชมพูหวานที่คนตัวเล็กใส่ออกจากห้องมาเมื่อเช้า กับทรงผมที่เซ็ตแบบเซอร์ๆสีอ่อนๆนั่นอีก... จำไม่ได้ก็แนะนำให้นอนอยู่บ้านแล้วครับ..

ปึ่ก!!

  ถังไก่ทอดถูกวางคั่นกึ่งกระแทกหน้าชายหนุ่มอีกคนที่นั่งตรงข้ามคนตัวเล็ก คนทั้งโต๊ะสะดุ้งเฮือกกันเกือบหมด รวมถึงซึงฮยอนที่เหมือนจะลุกขึ้นมาเพราะนึกว่ามีคนเข้ามาหาเรื่องแต่ถูกมือบางรั้งไว้ก่อน.. คนที่นั่งนิ่งมีเพียงรอยยิ้มแสนหวานส่งมาให้ร่างสูงที่จ้องหน้าคนที่นั่งตรงข้ามตัวเองอย่างกับจะจับฉีกอกให้ตายตรงนี้ซะเลย

"แจบอม~ มาช้า หิวแล้วนะ" คนตัวเล็กบอกพร้อมกระตุกแขนเสื้อเจบีให้เขานั่งลงตรงที่ว่างข้างๆตัวเอง

  เจบีถอนหายใจมองแรงคนตัวเล็กนิดหน่อย มือหนาขยี้หัวเซอร์ๆของคนตัวเล็กอย่างหมั่นไส้ก่อนจะนั่งลงข้างๆจนแนบชิดแทบจะหลอมเป็นคนๆเดียวกัน..

ใกล้ขนาดนี้..สิงเลยมั้ยล่ะ เหอะ!!.... ซึงฮยอนกรอกตามองบนแล้วคีบเนื้อเข้าปาก

"หิวยังไง? เห็นนั่งกินอยู่นี่.." เขาพูดพร้อมเปิดถังไก่ทอด
  ไก่ทอดคลุกซอสเผ็ดร้อนๆหอมฉุยทำให้คนตัวเล็กทำจมูกฟุดฟิดๆ มือหนาจับมือบางมาสวมถุงมือพลาสติกที่ทางร้านแถมให้ เมื่อถูกสวมใส่ถุงมือเรียบร้อยคนตัวเล็กจึงรีบหยิบไก่ที่อยู่ในถังแทบจะทันที

หิวอะไรเบอร์นั้น!! ก็นั่งกินข้าวอยู่เห็นๆ!!

"ช้าๆสิ มันร้อนนะ" เขาเอ็ดคนตัวเล็กเบาๆก่อนจะยื่นถุงมือแจกจ่ายให้เพื่อนของแฟนตัวเอง...อ่าา ซื้อมาเยอะขนาดนี้เพื่อหวังทำคะแนนเข้าหารุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนกับแฟนตัวเองหรอกนะ อย่างน้อยก็น่าจะได้ฐานความไว้วางใจจากคนรอบข้างคนตัวเล็กขึ้นมาอีกระดับ.. ยกเว้นไอ้หน้ากวนตีนที่มันมองเขาทั้งสองอยู่ตรงข้ามนะ.. หาแดกเองเถอะ! เขามีเซนส์แรง

 ไอ้บ้านี่ต้องเข้ามาจีบเมียเขาแน่ๆ


"ซึงฮยอน ร้านนี้อร่อยอ่ะ วันหลังสั่งไปแกล้มเบียร์ที่ห้องไอ้แทคดีกว่า" เสียงนุ่มบอกเพื่อนตัวเองพร้อมยัด(?)น่องไก่ที่หยิบมาใหม่เข้าปากซึงฮยอน
"มาร์คมันร้อน!!" ซึงฮยอนรีบหยิบไก่ออกจากปากแล้วหันมาดุคนตัวเล็กทันที
"กูเอาปีกนะมาร์ค" เพื่อนของคนตัวเล็กอีกคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามแต่นั่งเว้นระยะห่างจากคนตรงหน้าคนตัวเล็กไปพอสมควร...
"อย่าเอาลงไปแดกในน้ำนะมึง ฮ่าๆ" เพื่อนอีกคนแซวขึ้นมา
  เจบีเพิ่งรู้ว่าแทบจะทั้งแถบโซนที่นั่งมุมนี้ถูกจับจองเกือบทั้งหมดไว้โดยแก๊งค์ของคนตัวเล็ก แต่มีแค่บุคคลคนตรงข้ามกับอีกกลุ่มถัดไป3-4ที่ใส่เสื้อช็อปคนล่ะสีกับคณะของแก๊งค์นี้

แต่เซนส์ของเจบีก็แรงจริงๆ

"กินไก่มันอาจเป็นเก๊าท์แต่กินเรามันขึ้นสวรรค์นะมาร์ค.." เสียงคนตรงข้ามเอ่ยประโยคแสนเลี่ยนชวนตีนกระตุกมาให้คนตัวเล็ก

  เจบีแทบจะอยากพุ่งหมัดใส่ แต่คนตัวเล็กกลับเอามือที่ว่างอยู่มากุมมือเขาไว้แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหลังมือไปมาประมาณคล้ายกับว่าให้เขาใจเย็นๆ
  เนื้อไก่ที่ถูกฉีกเลือกแต่เนื้อถูกยื่นมาตรงหน้าเขาโดยฝีมือคนตัวเล็กที่กำลังจับมือเขาไว้อยู่ เขาจึงอ้าปากรับเนื้อไก่แล้วเคี้ยวไปแบบเงียบๆ ส่วนมืออีกข้างก็ล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแก้หงุดหงิด(?)

จะปกป้องมันทำไมวะ?

"มาร์ค..กูคิดว่าไม่ไหวว่ะ.." เสียงทุ้มๆลอดไรฟันของซึงฮยอนกระซิบเบาๆ แต่เขาก็ยังได้ยิน แต่ก็จ้องโทรศัพท์ต่อไป..
"ทำตอนนี้พวกเราคงโดนรีไทน์ก่อนจบ..เรียนมาตั้งกี่ปี คิดหน่อยอย่ามางี่เง่าได้ไหม?" มาร์คหันไปบอกเพื่อนตัวเอง
"แฟนมาร์คก็อยู่?"
"ถ้ามันทำมากกว่ากวนประสาท เราจะจัดการเอง โอเคไหม?" คนตัวเล็กทำข้อตกลงเงียบๆกับซึงฮยอน แต่เจบีเริ่มเข้าใจกับสถาณการณ์ตรงหน้าแล้ว..
"กินข้าวมั้ยแจบอม? เค้าซื้อมาเผื่อแจบอมด้วย" คนตัวเล็กหันมาถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

'เค้า'..โอ้ยยย มุ้งมิ้งมากกกกก

"ไม่อ่ะ ไม่ชอบข้าวโรงอาหาร" เขาปฏิเสธเรียบๆพร้อมหยิบตะเกียบคีบกิมจิป้อนเข้าปากคนตัวเล็กแทน แก้มตุ่ยๆเคี้ยวอย่างน่ารัก..ขุ่นพระ.. พ่อแม่ทำกันท่าไหนครับสังคม..ถึงได้ลูกเกิดมาน่ากินแบบนี้
"ถ้าใครไม่กิน เรากินได้นะ เลี้ยงง่ายกินง่ายรับรองไม่ผิดหวัง" คนบางคนยังคงสกิลความหน้าด้านไว้แม้ว่าคนตัวเล็กจะแกล้งเมินไม่สนใจ แต่ตอนนี้เจบีกำลังกำหมัดไว้แน่นเพราะตัวเองเป็นคนขี้หึงเอามากๆ แล้วเล่นซึ่งๆหน้าแบบนี้ทำให้เลือดมันพุ่งได้สูงเหมือนกัน

แต่ก็เหมือนถูกเอาน้ำเย็นมาดับไฟแล้วทำให้คนตรงข้ามหน้าชาเพราะคำพูดนิ่งๆจากคนตัวเล็กที่กุมมือเขาไว้อีกข้างอยู่

"ไม่กลัวโดนเพื่อนเรารุมกระทืบ ก็เกรงใจ 'ผัว' เราที่นั่งตรงนี้ด้วย.."

  บรรยากาศรอบโต๊ะเงียบกริบ เพื่อนๆทั้งโต๊ะรู้กันถ้วนหน้าว่าคนที่เปล่งประโยคสุดเจ็บแสบออกไปเมื่อครู่มีอารมณ์อะไรที่ซ่อนอยู่ใต้ใบหน้าหวานที่ทำสีหน้าเรียบเฉย มือหนากอบกุมมือบางไว้ที่ตักตัวเอง..

"วันนี้เลิกกี่โมง?" ร่างสูงเปลี่ยนบรรยากาศจนเพื่อนของมาร์คตะลึงแบบงงๆ

  ถามว่าโมโหมั้ย มันก็น่าอยู่ล่ะ แต่ถ้ามีเรื่องในมหาลัยมันคงไม่ดี อีกอย่างแฟนตัวเล็กของเขาก็กำลังใกล้จบ เขาไม่ควรหาเรื่องให้มันยุ่งยากตอนนี้เขาจะปล่อยผ่านๆไปก่อน อย่าได้เจอนอกรั้วมหาลัยเชียวล่ะ!!

คนตัวเล็กหันกลับมามองเขาพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ

"บ่ายสาม"
"ไปห้องจินยองกัน แจ็คสันมันงอแงอยากสังสรรค์" เขาบอกจุดประสงค์ออกไป
"ม่ายยย แจบอมไปเหอะ เรามีงานค้างอยู่ต้องรีบสรุปส่ง" คนตัวเล็กปฏิเสธ
"อาจต้องนอนค้างนะ?" เขาย้ำคนตัวเล็ก
"อื้อ ก็ดีแล้ว เมาก็นอนอยู่นั่นแหละ ขับรถมันอันตราย" มาร์คพูดแบบยิ้มๆแล้วแอบคีบเนื้อในจานข้าวป้อนให้เจบีแบบเนียนๆ
"อยากให้ไปด้วยนี่.." ในเมื่อคนตัวเล็กปฏิเสธเขาเลยบอกความต้องการจริงๆออกไป

มาร์คยิ้ม..

"ไม่ได้สังสรรค์กับเพื่อนนานแล้วไม่ใช่หรอ? แจบอมก็ไปกับเพื่อนเถอะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยเจอกันก็ได้ ไม่ก็คืนนี้วิดีโอคอลหาก็ได้นี่..เราติดงานจริงๆ"

เจบีแกล้งมุ่ยหน้าจนคนตัวเล็กหัวเราะ

  คนบางคนถูกเมินกลายสถานะเป็นอากาศเมื่อคนที่ตัวเองตามจีบไม่สนใจ ถามว่าหน้าชามั้ยมันก็ใช่ เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยถูกปฏิเสธแบบนี้มาก่อน แถมแฟนเจ้าตัวก็ไม่ได้หล่ออะไรมากมายแค่ดูดี แค่เท่ห์เป็นนักบาสของมหาลัย แต่ตัวเขาเองนี่แฟนคลับไม่ใช่น้อยๆ หล่อรวยดีกรีนายแบบ ทำไมต้องมาแพ้ให้กับไอ้เด็กปีสามหน้าตี๋นี่ด้วย ถึงจะเจ็บใจจนแทบจะโวยวายแต่ต้องตีหน้าเนียนยิ้มแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไหนจะยังเพื่อนๆของคนหน้าสวยที่อยู่บริเวณรอบๆ

ใช่!! บริเวณรอบๆ

  ตั้งแต่เขาตามตื๊อมาร์คตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วทำให้เรื่องมันดูใหญ่(?) เนื่องจากแก๊งค์นี้ค่อนข้างหวงมาร์คอยู่พอตัว เรียกได้ว่ามาร์คอาจจะเป็นผู้คุมเพื่อนๆพวกนี้ทั้งหมดเพราะดูเหมือนทุกคนจะกลัว..ตัวแค่นี้จะกลัวอะไรกันนักหนา จับตุ้ยท้องแล้วแบกเข้าโรงแรมก็สิ้นเรื่อง(?) ตอนนี้จึงมีเพื่อนของมาร์คนั่งอยู่ประมาณ30กว่าคน แม้ว่าโต๊ะที่เขานั่งจะมีเพื่อนมาร์คอยู่แค่สามสี่คนก็ตาม รวมถึงคนที่เหมือนสนิทกับมาร์คมากที่สุดคนนี้จะออกแนวหวงแรงมากกว่าแฟนหน้าตี๋ของมาร์คซะด้วยซ้ำ..
"โหยยยย สวีททท ตั้งแต่มีผัวนี่ผู้หญิงในม.ตกถึงท้องผู้ชายกันบ้างแล้ว มึงน่าจะมีๆตั้งนานแล้วนะ ฮ่าๆ " เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
"ถ้ามึงหล่อ เขาก็เอามึงแล้วสิวะจองกุก" เพื่อนอีกคนหักหน้าแบบนิ่งๆ
"ความจริงถ้าปากไม่หมาอาจจะมีแฟนไปแล้วมึงอ่ะ" ซึงฮยอนเสริมทัพ

  ส่วนมาร์คมองนิ่งๆตามสไตล์ในแบบปกติของเขา ซึ่งเพื่อนๆก็ชิน เห็นหล่อๆ+สวยไปในตัวแบบนี้ ไม่ค่อยพูดนะถ้าไม่อยากพูดจริงๆ ช่วงนี้พูดเยอะขึ้นมาหน่อย...ตั้งแต่มีผัว(?) ขึ้นมาเป็นตัวเป็นตน
"อยากสวงสวีทแบบนี้ไง เห็นปกติผู้หญิงมาเฝ้าไม่เห็นมีป้อนไรงี้~"
"นั่นดิ แถมผู้หญิงมาตบกันต่อหน้ายังนั่งกินข้าวเฉยเลย"
"เอ้าาาา มึงงงนั่นมันเด็กป้ะ? นี่มันผัวเว้ยยย" เพื่อนคนตัวเล็กยังคงแซวไม่มีหยุดปาก เจบีได้แต่ยิ้มกรุ่มกริ่มมองแฟนตัวเองที่ตอนนี้แทบจะมุดดินหนี
"พูดมาก.." คนตัวเล็กบอกเพื่อนตัวเองกลับไปแบบนิ่งๆแต่หน้าแดงๆกับหูแดงๆนี่ทำให้เพื่อนเขาถูกใจไม่น้อย แต่ก็ไม่กล้าแซวต่อ เกิดแก้เขินด้วยการต่อยพวกเขาคนล่ะหมัดมันคงไม่ตลก...

แต่มีหนึ่งคนที่ไม่กลัวอำนาจมืดของคนหน้าสวย..เจบีไงจะใครล่ะ??

"ไง..เขินหรอ?"
  เพื่อนทั้งกลุ่มแทบกลั้นหายใจ เอาแล้วไงไอ้เด็กปีสามริอาจท้าทายอำนาจมืด มึงอาจจะโดนสักหมัดเพราะความเขินของแฟนมึงก็ได้นะ.. แต่ทุกคนก็แทบหงายเงิบกับคำตอบของเพื่อนตัวเล็กของตัวเอง

"เออ..เขิน" พูดจบก็ยัดน่องไก่ร้อนๆเข้าปากแฟนตัวเอง

อนุภาพความรักทำให้คนเปลี่ยนกันได้จริงๆ...

"แมลงวันตอมละ..." เสียงกวนๆจากมวลอากาศที่ถูกเมินเอ่ยขึ้น เอ่ยอย่างแบบไม่กลัวเท้าหลายคู่ที่กำลังกระตุก...

มาคณะอื่นแล้วปากดี..เอาสักทีดีไหม?

"นั่งเงียบๆก็ไม่ได้มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ.." ซึงฮยอนเอ่ยขึ้นพร้อมขาที่กระตุกไปสะกิดเท้าเจ้าของคำพูดกวนจุดยืนของมนุษย์อย่างแรง..
"เฮ้ย!!" คนตรงข้ามลุกขึ้นโวยวายพร้อมมือที่ตรงปรี่จะเข้ามากระชากคอเสื้อซึงฮยอน แต่ยังไม่ทันได้ถึงก็ถูกมือบางกระชากคอเสื้อตัวเองเสียก่อน เพื่อนๆที่มาด้วยกันสี่ห้าคนรีบลุกขึ้นแต่กลับต้องค่อยๆนั่งลงเมื่อถูกอีกฝ่ายที่มีเยอะกว่าลุกขึ้นมาข่มพร้อมกัน..
"แค่นี้ไม่โกรธดิ.. อยากกินตีนก่อนจบอ่อ?" เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยถามพร้อมใบหน้าเรียบๆ
"เอิน..ห่างๆหน่อย.." เจบีที่กำลังนั่งอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อครู่เพิ่งได้สติเมื่อเห็นใบหน้าหวานอยู่ใกล้กับใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามมากเกินไป..

เหตุการณ์จะระทึกแค่ไหนก็ช่าง..หึงก่อนเว้ย..

 มือบางปล่อยคอเสื้อคนตรงข้ามพร้อมผลักอกแรงๆให้ออกไปห่างๆ ก่อนจะนั่งลงกับที่เช่นเดิม เมื่อเหตุการณ์สงบโดยมีคนตรงข้ามที่นั่งหน้าซีดที่ถูกเพื่อนสะกิดแล้วคุยอะไรกันบางอย่าง

"ไว้เจอกันใหม่นะคนสวย.." พูดกวนๆใส่คนตัวเล็กและลุกออกไปพร้อมยักคิ้วกวนๆใส่เจบี เจบีกำลังจะลุกขึ้นไปจัดการอย่างอดโมโหไม่ได้แต่มือบางก็ล็อคใบหน้าเขาให้หันเข้าไปหา พร้อมริมฝีปากหยักสวยที่ประกบริมฝีปากของเขาเบาๆ
"อย่าไปสนใจหมาเลยที่รัก..หมามันแค่เห่าน่ะ..มันไม่กัดหรอก.."

  สิ้นเสียงคำประกาศิตเจบีจึงก้มหน้าก้มตากินไก่ตรงหน้าทันที จะหวานทั้งทีก็หวานตอนอยู่สองคนก็ได้นะตัวเล็ก จูบโชว์ท่ามกลางคนหลายชีวิตนี่ต่อให้เขาด้านขนาดไหนก็มีอายมั่งแหละ อีกอย่างตรงนี้ก็มีแต่เพื่อนคนตัวเล็กทั้งนั้น..ไหนจะคนเกือบค่อนคณะอีก..

สกิลความหนาของหน้าที่มี..หมดแล้ว..หมดแล้ว..

"เขินอ่อ?" เสียงนุ่มๆเอ่ยอย่างติดตลก
"สาบาน ถ้าคณะตัวเองจะไม่อายเลยเอิน.." เขาบอกพร้อมบีบจมูกคนขี้แกล้ง
  ทั้งสองเมินเฉยบุคคลตรงหน้าอย่างอากาศทั่วไป ทำให้เจ้าตัวที่ถูกหักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้แต่กัดฟันจนสันกรามนูน ตั้งแต่เรียนมาจนจะจบเขาไม่เคยถูกปฏิเสธหรือโดนหักหน้าอย่างนี้มาก่อน.....แต่คนอย่าง 'พัค โบกอม' มีหรือจะยอมง่ายๆ สัญญาถ้าได้เมื่อไหร่ จะจับกดให้จมเตียง ร้องไห้หาแม่แทบไม่ทัน!!

แล้วจะได้เห็นดีกัน มาร์คต้วน!!!

ติดตามตอนต่อไป

ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.

[Meen2495]

เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ
ตอนนี้อ่านผ่าน ๆ เจอคำสะกดผิดเยอะเลยค่ะ..
เลยอ่านแล้วติด ๆ ขัด ๆ

ประครอง --- คำที่สะกดถูกคือ ประคอง
ตะแครง --- ตะแคง  นะคะ
รุณแรง --- รุนแรง
สันชาติญาณ --- สัญชาตญาณ
น่าตาดี --- หน้าตาดี
ครุกกรุ่น --- คุกรุ่น
เสริฟ --- เสิร์ฟ
ระหงษ์ --- ระหง

จริง ๆ มีอีกนะคะ แต่อันนี้ที่จำได้เพราะผิดซ้ำ ๆ กันทุกครั้ง
ลองแก้ไขดูนะคะ

แล้วจะกลับมาอ่านจนจบค่ะ