บทที่ 7
เมาเหล้าเมารัก
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเมฆขึ้นมาอีก เพราะรู้ว่าพูดไปก็ไม่ได้คำตอบอะไรขึ้นมา เอาเป็นว่าคิดไปก็ปวดหัว ถ้าใช่มันก็คงบอกผมเองแหละ
ช่วงนี้ผมต้องซ้อมหนักขึ้นเพราะว่าเตรียมที่จะคัดลีดแล้ว ทั้งต้องซ้อมความสามารถที่จะโชว์อีก แต่ที่เพิ่มเติมทุกวันคือถุงปริศนาที่มีมาให้ผมทุกวัน จนทุกคนแซวว่าผมไปทำสเน่ห์ใส่ใครสักคน จนตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้ว่าเจ้าของถุงปริศนาคืออะไร
“ ไงตะวัน วันนี้ได้อะไรอีก ” เพื่อนคนหนึ่งเดินมาแซวผม
“ ขนมจีบอะ กินด้วยกันไหมส้มโอ ” วันนี้ผมได้ขนมจีบมา ซึ่งเยอะมากจนกินคนเดียวไม่น่าจะหมด
“ ไม่เอาหรอก เดี๋ยวคนให้ตะวันเสียใจแย่ ”
“ แต่ฉันกินนะ ” พัดชาที่ไม่พูดเปล่า แต่จิ้มกินเลยโดยไม่รอฟังคำตอบผม “ นี่มีของมาทุกวันจนพวกฉันจะอ้วนแล้วนะเนี่ย ”
“ ถ้าแกไม่แย่งตะวันกินก็คงไม่อ้วนหรอก ตะกละเองหนิ ” จิ้ปกัดพัดชาเหมือนเคย กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้วที่สองคนนี้ต้องกัดกัน นี่ถ้าพัดชาไม่ใช่ตุ๊ด ผมว่าป่านนี้สองคนนี้คงเป็นแฟนกันไปแล้ว
“ เอาละค่ะน้องๆ มาฟังทางนี้หน่อยเร็ว ” รุ่นพี่คนหนึ่งเรียกพวกผมไปรวมกัน “ เดี๋ยวอีกสองวันจะถึงวันคัดแล้วนะคะ ยังไงทุกคนก็เตรียมตัวให้พร้อม แล้วก็ใครจะใช้ซาวด์เพลงก็ส่งไฟล์ให้พี่ตอนพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงคืนนะคะ ”
“ ครับ / ค่ะ ”
“ แล้วก็อีกเรื่องหนึ่งนะคะ คือพวกเราต้องส่งตัวแทนหนึ่งคนไปคัดเดือนกับดาวคณะนะคะ ตอนนี้พี่อยากให้น้องๆโหวตกันว่าจะส่งใครประกวด เสนอกันมาได้เลยนะคะ ”
“ พี่ครับ ผมเสนอพัดชากับจิ้ปครับ ” ผมเสนอไป
“ อ้าว! ไหงมาลงที่ฉัน ไม่เอานะตะวัน ”
“ ฉันก็ไม่เอานะ ”
พัดชากับจิ้ปเถียงขึ้นมา
“ ทำไมละพวกแก น่าสนุกออก ”
“ สนุกกับผีสิ ! ” พัดชาแหวใส่ผม “ พี่คะงั้นหนูเสนอตะวันคะ ”
“ เห้ย ! พี่ครับผมไม่เอานะ ผมทำไม่ได้หรอก ” อยู่ดีๆผมก็โดนพัดชาเอาคืนโดนการเสนอชื่อผม
จากนั้นเพื่อนๆทุกคนก็เสนอชื่อกันเป็นเรื่องสนุก ทุกคนดูไม่จริงจังเลย ดูอยากแกล้งเพื่อนตัวเองกันมากกว่า สุดท้ายก็ตัดสินด้วยการโหวต
“ เอาละคะ งั้นสรุปแล้วนะคะ สรุปคนที่จะเป็นตัวแทนของพวกเราคือน้องโอ๊ตกับน้องจิ้ปนะคะ ”
“ วุ้ววววววว! ” ทุกคนตบมือกันเกรียวกราวเมื่อผลออกมา ทั้งดีใจที่ตัวเองไม่โดนและดีใจที่คนที่ได้น่าจะเป็นหน้าเป็นตาให้ได้มากที่สุดแล้ว
“ งั้นเดี๋ยวน้องโอ๊ตกับน้องจิ้ปมาคุยกับพี่หน่อยนะคะ ”
“ ครับ / ค่ะ T T ” จิ้ปที่ตอนนี้เหมือนอยากร้องไห้เต็มที่แล้ว
กว่าจะทำอะไรเสร็จก็ดึกอีกวันแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดรุ่นพี่คนหนึ่ง เขาจึงชวนพวกผมไป ซึ่งผมก็ไม่ปฏิเสธหรอก จะมีโอกาสได้เที่ยวทั้งที ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ยังไม่เคยได้เที่ยวเลย
“ งั้นเดี๋ยวทุกคนไปแต่งตัวแล้วเจอกันที่ร้านนะ ” พี่บิวนัดแนะกับพวกผม ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันกลับหอเพื่อไปเตรียมตัว
“ ไงมึงเหนื่อยไหมวันนี้ ” เมฆถามผมเมื่อเปิดประตูเข้าห้องมา แต่ไม่ได้หันมามองใดๆทั้งสิ้น เพราะเขากำลังทำงานอยู่
“ นิดหน่อย ละนี่มึงวาดอะไรอยู่เนี่ย ”
“ อ่อ วิชาดรอว์อิ้งอะ ”
เมฆดูตั้งใจกับสิ่งที่เขากำลังวาดเป็นอย่างมาก อ่า ลุคเขาเวลาตั้งใจทำงานนี่โครตเท่เลย แม้จะมัดจุกไม่ให้ผมปรกหน้า สวมแว่นตา แต่กลับมีสเน่ห์เหลือเกิน
“ โห วาดรูปสวยเหมือนกันนี่หว่า ” เมื่อผมชะโงกหน้าไปดู จึงเห็นว่าเมฆน่าจะเป็นคนที่มีฝีมือเลยทีเดียว
“ แน่นอน นี่กูระดับไหนแล้ว ” เมฆหันมาพูดกับผมแล้วครับ
“ จ้า เก่งจ้า วาดให้กูมั่งดิ ”
เขาหยุดคิดครู่หนึ่งก่อนจะถามผม “ มึงอยากได้รูปอะไรละ ”
“ อะไรก็ได้ วาดให้ได้ไหมล่ะ ”
“ อืม ได้ ไว้เสร็จงานแล้วกูจะวาดให้ละกัน ”
ผมแค่พูดเล่นๆ ไม่คิดว่าหมอนี่จะวาดให้จริงๆ ตื่นเต้นแหะจะได้รูปอะไรนะ
“ เออเมฆ เดี๋ยวคืนนี้กูกลับดึกหน่อยนะ จะไปร้านเหล้า ”
“ ไปกับใคร? เป็นเด็กเป็นเล็กกินเหล้าแล้วหรอมึงอะ ” เมฆดุผม หมอนี่เป็นเมทหรือเป็นพ่อกันเนี่ย
“ กูไม่เด็กซะหน่อย ก็เท่ากับมึงเปล่าวะ อ๊ะ แป๊ปนะแม่กูโทรมา ” ขณะที่ผมกำลังจะเถียงกับเมฆ แม่ผมก็โทรมาหา
“ ครับแม่ ว่าไงครับ… อ่อครับ ” แล้วผมก็ออกไปคุยกับแม่ที่ระเบียง
คุณแม่โทรมาถามเพราะอยากรู้ว่าผมเป็นยังไงบ้าง ตั้งแต่ผมมาอยู่นี่ผมยังไม่ได้กลับบ้าน ด้วยที่เหตุผลหนึ่งติดเพื่อนด้วย และยังต้องซ้อมลีดในวันเสาร์ด้วยเลยไม่ได้กลับบ้าน แม่เลยน้อยใจผม หาว่าผมลืมท่าน
“ ครับแม่ ไว้ตะวันว่างๆหรือคัดลีดเสร็จแล้วจะกลับไปบ้านนะครับ…ครับ รักแม่เหมือนกันครับ ครับสวัสดีครับ จุ๊บ ”
“ แม่มึงสบายดีไหม? ” เมฆถามผมขึ้นมาหลังจากที่ผมวางสาย
“ หืม ว่าไงนะ ” ผมได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ว่าเขาพูดอะไร
“ เปล่าๆ กูแค่ถามว่าแม่มึงโทรมาว่าไง ”
“ อ๋อ ก็เรื่องทั่วไป แม่แค่อยากให้กูกลับไปหาบ้าง ” เอ..ตอนแรกเหมือนไม่ใช่ประโยคนี้นี่หว่า
“ ว่างๆมึงก็กลับบ้านสิ แล้วนี่ยังไม่อาบน้ำอีกหรอก เดี๋ยวก็ดึกกว่านี้หรอก ” เมฆเตือนผม เมื่อดูนาฬิกาก็เห็นว่าจะเกินเวลานัดแล้ว
“ ชิบหายละ เออ งั้นกูอาบน้ำก่อนนะ ”
พออาบน้ำเสร็จผมก็เปลี่ยนชุดเรียบร้อยพร้อมที่จะปาร์ตี้แล้วสำหรับคืนนี้
“ แล้วนี่ก็อย่าดื่มเยอะมากจนเมากลับมาอ้วกละมึง กูไม่อยากให้ห้องเลอะ ” เมฆว่าผม
“ ระดับนี้กูไม่เมาหรอก ไปละนะ ” ชิ เห็นว่าผมคออ่อนรึไงกัน ผมไม่ได้พึ่งเคยกินครั้งแรกสักหน่อย
“ ดูแลตัวเองด้วยละกัน ถ้ากลับไม่ไหวก็โทรมาเดี๋ยวกูไปรับ ”
แม้จะเป็นประโยคเรียบๆแต่ผมก็รู้สึกได้ถึงความห่วงใยจากเมฆ ใจผมก็เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว
“ คร้าบพ่อ ” ผมบอกเขาก่อนจะออกจากห้องมา
เมื่อนึกถึงคำพูดเมื่อกี้ ไม่รู้ทำไมผมถึงหุบยิ้มไม่ได้กับประโยคของเขา โอ้ย ยิ้มจนปวดหน้าไปหมดแล้วเนี่ย -////-
“ นี่เป็นอะไรของแกเนี่ย ยิ้มเอาๆ เมาแล้วหรอ หรือเป็นบ้า =_= ” จิ้ปถามผมขึ้น ตอนนี้ในโต๊ะกำลังสนุกสนานกันเลยทุกคนคุยกันไม่หยุด แต่ประโยคที่เมฆพูดกับผมกลับวนเวียนในหัวอยู่อย่างนั้น ตะวันโซแฮปปี้
“ นั่นสิ แกไปโดนตัวไหนมาปะเนี่ย ฉันกลัวแล้วนะ ” พัดชาเองก็ถามผม เอ๊ะนี่ผมทำหน้าแบบนั้นอยู่หรอ
“ อะไรของพวกแก ฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย ”
“ โกหก! ” ทั้งสองคนพูดแทบจะพร้อมกัน “ ต้องมีอะไรแน่ๆไหนเล่าซิ ”
“ ไม่มีอะไรจริงๆ ชนกันดีกว่าพวกแก ”
แม้สองคนนี้จะพยายามซักไซ้ยังไงผมก็ไม่เล่าให้ฟังหรอกครับ เพราะสองคนนี้เขาแบ่งฝั่งกันอยู่ เดี๋ยวจะเถียงกันไม่เลิกอีก
บรรยากาศคืนนี้น่าตื่นตาตื่นใจมากเลยสำหรับผม เพราะแม้ตอนช่วงก่อนเข้ามหาลัย ผมก็เคยได้กินพวกของมึนเมามาบ้าง แต่ส่วนมากก็เป็นงานสังคมกับคุณแม่ ( ที่แอบจิบตอนแม่ไม่เห็น ) พอได้มาเที่ยวกับเพื่อนๆแบบนี้มันสนุกมากเลยครับ ทั้งดนตรีสด ทั้งผู้คนในร้าน
ร้านพวกนี้นี่เป็นที่รวมคนทุกอารมณ์เลยจริงๆ มีทั้งคนเศร้า คนเหงา และคนที่แค่อยากมาสนุก ผมชอบบรรยากาศที่ทุกคนแหกปากร้องเพลงไปด้วยกัน แต่สิ่งเดียวที่ผมไม่ชอบคือการโดนเอาเหล้ากรอกปาก แล้วโดนกรอกทีก็ไม่ใช่นิดเดียว เล่นนับเป็น 20-30 วิ ต่อรอบ แล้วผมโดนไปไม่ต่ำกว่า 10 รอบ สติเริ่มไม่คงที่แล้วครับตอนนี้ แถมตอนนี้เพื่อนหลายคนก็ฟุบไปแล้ว ผมเลยเป็นผู้โชคร้ายที่โดนพี่ๆเขาเอ็นดูโดยการป้อนน้ำมรณะนี่ต่อ =_=
ในขณะที่กำลังจะโดนกรอกใหม่อีกรอบก็มีคนโทรมาช่วยชีวิตผมพอดี
“ ฮัลโหล เป็นไงมึง เมายัง ไม่กลับแล้วมั้งห้องอะ ” เมฆโทรมาถามผมเมื่อเห็นว่ามันดึกมากแล้ว
“ กราบบบบบบบบบ เดี๋ยวกราบบบ ”
“ อะไร มึงจะกราบใคร? นี่อยู่วัดหรอ ไหนว่าไปร้านเที่ยวไง ”
ไม่ใช่โว้ย กูบอกว่าเดี๋ยวกลับ แต่กูแค่พยายามพูดให้มันชัดไม่ได้ = =
“ ไม่ใช่ใช่ว๊าดด เดี๋ยวกูกราบ อุ๊.. ” ตอนนี้ผมเหมือนจะอ้วกครับ ผมพยายามจะกลั้นแต่สุดท้ายมันก็
“ โอ๊กกกกกกกก….. แหวะ ” อ่าห์..ในที่สุดก็กลั้นไม่ไหว
“ กรี๊ดดดด! พี่คะ ตะวันอ้วก TT ” ตอนนี้โต๊ะของผมเกิดโกลาหลยกใหญ่เมื่อผมอ้วก วงก็แตกทันที
“ ตะวันๆ ! มึงอยู่ร้านไหนเนี่ย! ” เมฆถามผม เสียงเขาดูร้อนรนยังไงก็ไม่รู้ *_*
“ อยู่ซอยข้างมหาลัย ร้าน แร… โอ๊กกกกกกก แฮ่กๆ ” ยิ่งผมพยายามจะพูดแค่ไหน ทุกสิ่งในกระเพราะก็เหมือนจะอยากออกมาเที่ยวเล่นข้างนอกมากขึ้น
“ ซอยข้างมหาลัยใช่ไหม เดี๋ยวกูไปรับ รออยู่นั่นนะ! ” แล้วเมฆก็วางสายไป
ส่วนผมตอนนี้สติก็เหมือนจะขาดไปเรื่อยๆ ไม่ทันได้ฟังว่าเมื่อกี้เขาพูดว่าอะไร
“ โอ๊ยตะวัน ไม่ไหวทำไมไม่บอก หมดกันๆ ”
“ แล้วนี่เอาไงดี กลับก่อนไหม มีใครรู้ห้องตะวันมั่งพาเพื่อนไปส่งหน่อย ” พี่คนนึงถามขึ้นมา หลังจากเห็นว่าสภาพของผมคงลุกขึ้นมากินต่อไม่ไหวแล้ว
“ เดี๋ยวผมไปส่งให้ก็ได้ครับ ”
“ อ้าวเชน! พอดีเลย เชนรู้ห้องตะวันไหม ”
“ รู้ๆ เดี๋ยวเราพาตะวันไปส่งให้ก็ได้นะพัดชาไม่ต้องเป็นห่วง ”
“ งั้นเราฝากหน่อยนะ เดี๋ยวเราต้องพาเพื่อนคนอื่นๆกลับหอ ”
“ โอเคๆ พัดชาไปส่งเพื่อนคนอื่นเถอะ เดี๋ยวตะวันเราดูแลเอง ช่วยอุ้มตะวันขึ้นหลังเราหน่อยสิ ”
“ อ่าๆ อึ๊บ…. ตะวันอย่าอ้วกใส่หลังเชนนะ ” พัดชาที่ช่วยอุ้มผมให้ขี่หลังเชน สั่งเสียผมพร้อมตบหลังสองสามที
อย่าตบหลังกู ที่จะอ้วกก็เพราะมึงเนี่ยแหละ TT
“ งืมๆ ไม่หวายแล้ว ” ตอนนี้แม้จะหลับตาแต่ทุกอย่างหมุนไปหมด ไหนเคยมีคนบอกว่าได้อ้วกแล้วจะโล่งไง ไอ้คนนี้จุ๊
“ ทนหน่อยนะตะวัน เดี๋ยวค่อยนอนในรถนะ แป๊ปเดียวก็ถึงหอแล้ว ” เชนบอกกลับผม
ผมรู้สึกได้ถึงการปรนนิบัติอย่างดีของเชน ที่ค่อยๆวางผมไว้บนเบาะ ปรับเบาะให้ผมนอนได้ และเขาขับรถนิ่มมากเหมือนกลัวว่าถ้ากระเทือนแล้วจะทำให้ผมอ้วกออกมา
จนมาถึงที่หอ
“ ตะวันพอจะลุกไหวไหม ” เชนพยายามเรียกให้ผมมีสติ ซึ่งตอนนี้ผมก็รู้สึกโอเคขึ้นกว่าตอนแรกนิดหน่อย แต่ก็ยังหนักๆหัวอยู่ดี
“ หวายๆ ” เมื่อผมพยายามจะเดินเอง แต่เหมือนเสียการทรงตัว เชนจึงมารับตัวผมไว้ก่อนจะล้ม
“ ไหนบอกว่าไหวไง ลุกยังเซเลย ขี่หลังเราไหม เดี๋ยวเราพาขึ้นห้อง ”
“ ไม่เปนราย เราหวาย เดินได้ ” ผมคิดว่าผมน่าจะเดินได้ แค่ขอตั้งสติหน่อย
“ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเราช่วยพยุง ” เชนเมื่อเห็นว่าผมปฏิเสธ เขาก็เลือกให้ผมเดินเอง แต่ก็ยังช่วยประคองผมไว้
แต่ยังไม่ทันก้าวเข้าหอดี ก็มีคนมากระชากตัวผมออกจากเชน
“ เดี๋ยวกูพามันขึ้นห้องเอง ” เมื่อผมพยายามที่จะมองว่าเป็นใคร ก็ผมว่าเป็นเมฆที่มากระชากผม
“ ไม่เป็นไร กูพาตะวันขึ้นได้ ไหนๆกูก็รับปากพวกเพื่อนๆเขาแล้วว่าจะพามาส่งให้ถึงห้อง เพราะงั้นมึงแหละปล่อย ” แล้วเชนก็พยายามดึงตัวผมกลับ
“ แต่กูเป็นเมทมัน มึงส่งมันแค่นี้ก็พอแล้ว ที่เหลือกูพาไปเอง ”
“ แต่กูเป็นคนพามา กูมีสิทธิ์จะไปส่ง ”
“ แต่กูเป็นเจ้าของห้อง ”
สองคนนี้ก็ดึงผมไปมาเหมือนผมเป็นของเล่น จนผมรู้สึกในท้องมันโคลงเคลง สุดท้ายผมก็เลย…
“ โอ๊กกกกกกก ! ถุ๊ย ” ครับ สุดท้ายผมเลยอ้วกเป็นรอบที่สอง -.-
“ โอ๊ย เนี่ยเพราะมึงดึงไปดึงมาอยู่ได้ ตะวันเลยอ้วกเลย เป็นไรไหมตะวัน ” เชนเมื่อเห็นว่าผมอ้วกอีกก็จะดึงผมไปหาเขา
“ อย่าดึง ปวดหัว ไม่ไหวแล้ว อยากนอน TT ” ผมทนไม่ไหวแล้ว เมื่อสองคนนี้เถียงกันไม่ยอมให้ผมไปนอนสักที
“ ปล่อยเลยมึงอะ เดี๋ยวมันก็อ้วกอีกหรอก ” แล้วเมฆก็อุ้มผม โดยไม่สนใจเชนอีก ก่อนจะเดินไปกดลิฟท์ ส่วนเชนก็เดินตามเข้าลิฟท์มาแล้วก็ไม่ได้พยายามที่จะดึงผมกันอีก ระหว่างที่ลิฟท์เคลื่อนตัวเชนก็ถามตลอดเวลาว่าไหวไหม ส่วนเมฆก็ขัดเชนตลอดทุกประโยค จนมาถึงชั้นของผม เมฆก็เดินออกมาโดยไม่สนใจเชนอีก
“ เอ้า! นอนรอก่อนอย่าพึ่งอ้วกนะ เดี๋ยวกูไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ ” เมฆวางผมลงบนเตียงแล้วก็เข้าห้องน้ำไปเตรียมของมาเช็ดตัวให้ผม
“ ก่อนไปนี่บอกเก่งนักเก่งหนา แล้วไหงเมาหมดสภาพแบบนี้ได้หืม ? ” เขาดุผมอีกแล้ว แม้ผมอยากจะเถียงแต่ก็เถียงด้วยไม่ไหว เลยได้แต่ส่งเสียง “ งืม ”
“ มางงมางืมอะไรอีก ” แล้วเขาก็เช็ดตัวให้ผม จนผมรู้สึกโอเคขึ้นนิดหน่อย เลยสามารถที่จะลืมตาอันหนักๆขึ้นมาได้
“ โอ๊ย บ่นจังเลย ไว้บ่นพรุ่งนี้ได้ไหม กูไม่ไหวแล้ว ” เมื่อมีสติบ้างแล้วผมเลยได้โอกาสพูดบ้าง
“ ไม่ได้ ! แล้วนี่กูบอกมึงว่าให้รอเดี๋ยวไปรับ ทำไมไม่รอหะ! ”
เอ๋ ? เขาบอกด้วยหรอ
“ มึงบอกตอนไหน กู..ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย ”
“ ก็บอกตอนก่อนวางสายไง กูก็รีบแทบตาย ดีนะเจอพวกเพื่อนมึงพอดีแล้วเขาบอกว่ามีคนไปส่งมึงแล้ว กูก็เลยรีบกลับมา แม่ง! อุตส่าห์เป็นห่วงแต่ดันกลับกับผู้ชายคนอื่น.. ” เมฆดูอารมณ์เสีย แต่ประโยคสุดท้ายเขาก็พูดเบาๆเหมือนพูดกับตัวเอง
“ กูขอโทษนะ...กูไม่รู้จริงๆว่ามึงจะมารับ ไม่งั้น….อุ๊ ” พอผมพยายามจะพูด สิ่งที่อยู่ในท้องก็เหมือนมาจุกแถวลำคออีกแล้ว
“ เห้ยๆ จะอ้วกหรอ เอ้านี่อ้วกใส่ถังนี่ ” เมฆเอาถังเล็กๆ มารอรับอ้วกผมก่อนที่มันจะพุ่งเลอะห้อง
“ พอแล้วไม่ต้องพูดไรแล้ว พักเถอะ ”
แม้ไม่บอกแต่ผมก็อยากนอนแล้วครับ ไม่ไหวแล้ว โลกหมุนยิ่งกว่าตอนไปเล่นเครื่องเล่นที่สวนสนุกอีก แต่การเมามันก็ดี ที่ทำให้ผมรู้ว่าเขาเป็นห่วงผม สุดท้ายผมก็หลับไป
“ ทำไมชอบให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ ไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่เด็ก เห้อ…”
9.00 น.
เช้านี้ผมตื่นมาด้วยสภาพที่เหมือนซอมบี้ เกิดอาการวิงๆ เธอจะรักกันจริงหรือเปล่าวาววาววาววาว ( ไม่ใช่! ) ผมมีอาการที่คนหลายคงบัญญัติไว้ว่ามันคือการแฮงค์ พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็จำอะไรไม่ได้ จำได้แบบขาดๆหายๆ แต่ที่จำได้ชัดคือพวกพี่ใจโหดพวกนั้นเอาแต่กรอกเหล้าผม -*-
พอลุกขึ้นมาส่องกระจกก็ผมว่าสารรูปตัวเองดูแทบไม่ได้ ผมเลยกะจะอาบน้ำ แต่ก็สะดุดกับ จานข้าวบนโต๊ะ พร้อมข้อความที่แปะไว้ที่โต๊ะผม
‘ กินข้าวซะ แล้วอย่าอ้วกเลอะห้องละ กูออกไปส่งงานก่อน ’
ผมเกือบจะซึ้งแล้วกับสิ่งที่มันทำ ถ้าไม่ติดว่าข้าวที่มันเอาให้ผมกินแต่เช้าคือหมูผัดกะปิกับน้ำเต้าหู้ แค่ได้กลิ่นคลื่นไส้เพิ่มแล้ว แต่ไหนๆเขาก็ตั้งใจซื้อมาให้แล้วผมก็เลยกินซะหน่อย แม้จะกินไปอยากอ้วกไปก็ตาม TT
สุดท้ายผมก็กินมันจนหมด และอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเข้ามหาลัย เพราะวันนี้ ทางชมรมส่งข้อความมาว่าจะนัดเจอสมาชิกเป็นครั้งแรก แต่กว่าจะจะถึงเวลานัดก็อีกหลายชั่วโมง ผมเลยนัดเดอะแก๊งค์ผมไปนั่งเล่นในมอ ทำไงได้ละครับ อยู่หอก็เบื่อนี่นา
เมื่อผมไปถึงโรงอาหาร สถานที่นัดพบของพวกเราในวันนี้ก็พบว่าสองสาวมาถึงก่อนแล้ว
“ ไงพวกแก ถึงนานยัง ”
“ สักพัก เป็นไงมั่งเนี่ย แฮงค์รึเปล่า ” พัดชาที่ดูเหมือนจะสนใจน้ำแข็งใสตรงหน้ามากกว่าที่จะเป็นห่วงผมจริงๆ
“ ก็ยังมึนๆหน่อย แต่คิดว่าโอเคแล้วนะ กินคำนึงสิ ”
“ กินสิ…แล้วสรุปเมื่อคืนใครได้แกไปนอนที่ห้อง? ”
“ หมายความว่าไง ? ”
“ ก็เมื่อวานตอนที่เชนออกไปส่งแกได้แปปเดียวเมฆก็วิ่งเข้ามาในร้านถามหาแก พอบอกว่าเชนไปส่งแกแล้วก็รีบออกจากร้านไปเลย ” จิ้ปเราถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้หลังจากที่ผมออกจากร้านไปแล้วให้ฟัง
“ เนี่ย ฉันเกือบโดนนายเมฆนั่นต่อยอยู่ละ พอรู้ว่าเชนไปส่งแก หมอนั่นก็เข้ามาเขย่าตัวฉันถามว่าปล่อยให้ไปกับเชนได้ยังไง ตุ๊ดหัวใจจะวาย ” พัดชากรอกตาเมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเจอมา “ ทำไมไม่เห็นอ่อนโยนเหมือนเชนเลย ”
“ แล้วสรุปตะวันได้นอนห้องใคร ห้องเชนหรือห้องตัวเอง ”
“ เราก็นอนห้องเราสิจิ้ป พอดีเมฆมาเจอเราตอนจะขึ้นหอพอดี ”
“ ว้า ไม่สนุกเลย นึกว่าจะมีแย่งกันอะไรอย่างนี้ซะอีก ” จิ้ปดูเสียดายมาก
จริงๆมันแย่งแหละ แย่งจนผมอ้วกเลยไง แต่เรื่องอะไรจะเล่าให้พวกนี้ฟังละ เดี๋ยวก็ได้คุยแต่เรื่องนี้ทั้งวันไม่จบแน่ๆ
“ แล้วนี่พรุ่งนี้จะคัดแล้ว พร้อมไหมพวกแก ” จิ้ปถามขึ้นมา เมื่อเห็นว่าพรุ่งนี้เป็นวันที่พวกเราต้องคัดลีดแล้ว
“ พร้อมแล้ว ” สำหรับผม ผมพร้อมแล้ว จากตอนแรกที่ไม่อยากเป็นเท่าไหร่ ตอนนี้ผมกลับตื่นเต้น กลัวว่าจะไม่ได้เป็น
“ ส่วนฉันยิ่งกว่าพร้อมอีก ” พัดชาที่ดูเหมือนพกความมั่นใจมาเต็มที่ ตอบแบบสบายๆ “ แล้วนี่ชมรมเขานัดพวกเราไปเจอที่ไหนนะ ”
“ ก็ที่ห้องประชุมตรงตึก 3 ” ผมเปิดดูข้อความในไลน์ที่พี่ที่ชมรมส่งมาเพื่อความชัวร์ “ ละนี่เอาไงเหลือเวลาอีกตั้งนาน จะทำไรดี ”
“ ไม่รู้อะ ไปนอนรอที่ห้องสมุดไหมละฉันยังง่วงอยู่เลย ” จิ้ปเสนอ
“ โอเค งั้นรีบกินให้หมดเถอะ จะได้ไปนอน ” ผมเองก็ง่วงเหมือนกัน
หวังว่าวันนี้คงจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกนะครับ
- Chain Time –
สวัสดีครับ ผมชื่อเชนนะครับ ปัจจุบันเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ หวังว่าทุกคนจะรู้จักผมแล้วนะครับ วันนี้ผมก็ ได้ไปเที่ยวกับพวกเพื่อนๆของผมที่ร้านเหล้าแถวมหาลัย แล้วบังเอิญผมเจอตะวันพอดีเขามากับเพื่อนๆของเขา ผมเลยได้แต่ดูเขาอยู่ห่างๆ ผมจีบตะวันมาตั้งแต่ม.ปลายแล้ว แต่เขาก็ไม่เล่นด้วยสักที ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งที่ผมก็หน้าตาดีไม่ใช่น้อย -.,-
“ กรี๊ดดดด! พี่คะ ตะวันอ้วก TT ” ขณะที่ผมกำลังดื่มอยู่ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากทางโต๊ะตะวัน
คนเก่งของผมอ้วกซะงั้น แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี > <
“ แล้วนี่เอาไงดี กลับก่อนไหม มีใครรู้ห้องตะวันมั่งพาเพื่อนไปส่งหน่อย ”
“ เดี๋ยวผมไปส่งให้ก็ได้ครับ ” ผมรีบเข้าไปเสนอตัวก่อนที่จะมีคนแย่งหน้าที่นี้ไป
“ อ้าวเชน! พอดีเลย เชนรู้ห้องตะวันไหม ” พัดชาเพื่อนตะวัน เมื่อหันมาเห็นว่าเป็นผมก็เลยถามขึ้นมา
“ รู้ๆ เดี๋ยวเราพาตะวันไปส่งให้ก็ได้นะพัดชาไม่ต้องเป็นห่วง ”
“ งั้นเราฝากหน่อยนะ เดี๋ยวเราต้องพาเพื่อนคนอื่นๆกลับหอ ”
“ โอเคๆ พัดชาไปส่งเพื่อนคนอื่นเถอะ เดี๋ยวตะวันเราดูแลเอง ช่วยอุ้มตะวันขึ้นหลังเราหน่อยสิ ”
“ อ่าๆ อึ๊บ…. ตะวันอย่าอ้วกใส่หลังเชนนะ ”
เมื่อบอกลาพวกเพื่อนตะวันแล้วผมก็อุ้มเขาขึ้นรถของผม จัดแจงปรับเบาะให้เขานอนได้สบาย
“ งืมๆ ไม่หวายแล้ว ”
“ ทนหน่อยนะตะวัน แป๊ปเดียวก็ถึงหอแล้ว ”
“ อื้อ….”
“ เมาอย่างนี้เชนแอบลักหลับได้ไหมเนี่ย ” ผมบอกทีเล่นทีจริง ไม่รู้หรอกครับว่าคนที่อยู่ข้างๆผมคนนี้เขาจะมีสติพอที่จะรู้ไหม
“ เมฆ… ”
ตะวันพึมพำชื่อหนึ่งขึ้นมา ซึ่งผมก็ได้ยินมัน อะไรกัน! นี่เขาสองคนเป็นอะไรกัน ทำไมตะวันถึงต้องนึกถึงมันด้วย
“ จะอ้วกอะ แง้ ” ตอนนี่เขาเริ่มงอแงแล้วครับ แล้วผมจะทำไงดีเนี่ย TT
“ ทนหน่อยนะครับคนดีของเชน ” ผมเอื้อมมือไปกุมมือเขา จะถือว่าฉวยโอกาสก็ได้ จริงๆแล้วอยากทำมากกว่านี้อีก ยิ่งพอได้ยินเขาพูดถึงไอ้เมฆนั่น ยิ่งอยากปล้ำให้รู้แล้วรู้รอด
แต่สุดท้ายผมก็อดทนแล้วทำมากสุดแค่กุมมือเขาเบาๆ จนมาถึงหอ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆสำหรับผม
“ ตะวันพอจะลุกไหวไหม ”
“ หวายๆ ” ตะวันตอบแบบมีสติมานิดหน่อย แล้วพอเขากำลังจะก้าวขา เขาก็เหมือนจะล้ม ผมเลยเข้าไปรับเขาไว้
“ ไหนบอกว่าไหวไง ลุกยังเซเลย ขี่หลังเราไหม เดี๋ยวเราพาขึ้นห้อง ”
“ ไม่เปนราย เราหวาย เดินได้ ”
“ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเราช่วยพยุง ”
ตอนนี้ตะวันตัวชิดกับผมมาก อยากจะก้มไปหอมแก้มจัง
“ เดี๋ยวกูพามันขึ้นห้องเอง ” ในขณะที่ผมกำลังจะพาตะวันขึ้นหอ ก็มีคนมากระชากตะวันออกจากตัวผม นายเมฆนี่เอง
“ ไม่เป็นไร กูพาตะวันขึ้นได้ ไหนๆกูก็รับปากพวกเพื่อนๆเขาแล้วว่าจะพามาส่งให้ถึงห้อง เพราะงั้นมึงแหละปล่อย ”
“ แต่กูเป็นเมทมัน มึงส่งมันแค่นี้ก็พอแล้ว ที่เหลือกูพาไปเอง ”
“ แต่กูเป็นคนพามา กูมีสิทธิ์จะไปส่ง ”
“ แต่กูเป็นเจ้าของห้อง ”
อะไรของมันวะ ผมเป็นคนพาเข้ากลับมาแท้ๆ อยู่ดีๆจะมาแย่งไปต่อหน้าต่อตาอย่างนี้เลยหรอ
จังหวะที่พวกเรากำลังดึงไปมา เขาก็อ้วกออกมา “ โอ๊กกกกกกก ! ถุ๊ย ”
แง้ รองเท้ากุชชี่ที่พึ่งซื้อมาของผมเลอะหมดเลย TT
“ โอ๊ย เนี่ยเพราะมึงดึงไปดึงมาอยู่ได้ ตะวันเลยอ้วกเลย เป็นไรไหมตะวัน ” นายเมฆโยนความผิดมาให้ผมเฉย
“ อย่าดึง ปวดหัว ไม่ไหวแล้ว อยากนอน TT ”
“ ปล่อยเลยมึงอะ เดี๋ยวมันก็อ้วกอีกหรอก ” แล้วเมฆก็อุ้มตะวันไปเลย ผมก็เลยเดินตามไปอย่างทำใจ
“ ตะวันไหวไหมครับ ”
“ มันไหว กูดูแลเอง ”
“ กูถามตะวันไม่ได้ถามมึง ”
“ กูตอบแทนคนของกูได้ ไม่ต้องเสือกหรอก ” ไอ้หมอนี่ กล้าดียังไงมาบอกตะวันเป็นของมัน
“ ของมึงตอนไหน ตะวันยังไม่เคยพูดเลย แล้วก็อุ้มดีๆหน่อย เดี๋ยวตะวันปวดคอ ” ไอ้หมอนี่อุ้มซะตะวันของผมคอห้อยเชียว “ มานี่กูอุ้มเอง ”
“ ไม่ต้อง ถึงชั้นกูแล้ว กลับห้องมึงไป ” แล้วเขาก็เดินออกจากลิฟท์ไปเลย
ผมไม่ยอมง่ายๆหรอก คอยดูนะ ผมจะทุ่มสุดตัวเพื่อให้ได้ตะวันมาเป็นของผม!
คำคมท้ายบท : เหล้ายี่ห้อไหนไม่อร่อย กินบ่อยๆ เดี๋ยวก็ อร่อยเอง..
- TBC -
ยังไงฝากเชนไว้อีกคนนึงด้วยนะครับ จริงๆแล้วเชนเองก็เป็นคนที่น่ารักคนนึง แต่จะได้คู่ตะวันหรือเปล่า มาลุ้นกันนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะค้าบ ^^
ปล.แอลกอฮอร์เป็นสิ่งที่สนุกตอนดื่มแต่ถ้ามากไปจะลำบากตอนตื่น ยังไงก็กินแล้วก็มีสติกันด้วยนะครับ ด้วยรักและปรารถนาดีจากข้าพเจ้า
ปล.2 สวัสดีวันตรุษจีนทุกท่านนะครับ ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ เฮงๆทั้งปีนะคร้าบ 
หัวข้อ: My Sweet Roommate เพื่อนครับมารักกับผมไหม: บทที่ 18 เคลียร์ [ 30/03/61 ] (อ่าน 8244 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก