ตอนที่ 24 : ความเหมาะสม
-คีรี-
“เลิกซะ!” ผมยืนนิ่ง ได้แต่มองหน้าผู้ให้กำเนิด นึกเอะใจอยู่แล้วเมื่อพ่อโทรตามให้ผมแวะมาหาที่โรงแรมในเวลากลางวัน ทั้งที่เราอยู่บ้านหลังเดียวกันและเจอหน้ากันทุกเช้าและก่อนนอน ถึงผมจะนอนที่โรงแรมบ้างก็ใช่ว่าบ่อยครั้ง
“ผมรักผ้าใบครับ” ผมยืนยันคำเดิมที่ได้พูดไป
“พ่อรู้ แต่ยังไงเราก็ต้องเลิก” น้ำเสียงของพ่อเด็ดขาด ผมคิดเอาไว้ว่าเมื่อผมเรียนจบแล้วซึ่งอีกไม่นาน ผมจะคุยกับพ่อเรื่องของผ้าใบ ผมอยากให้ตัวเองเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ทำงานแล้ว ดูแลชีวิตคนอื่นได้ พ่อจะได้เชื่อถือผม แต่ดูเหมือนผมจะช้าเกินไป มีพนักงานในโรงแรมรายงานเรื่องของผมกับผ้าใบให้พ่อทราบ
“พ่อแต่งกับแม่เพราะรักไม่ใช่เหรอครับ” ผมยังยืนหยัดในความรักของตัวเอง
“ใช่ แต่พ่อกับแม่มีความเหมาะสมกันทุกด้าน”
“พ่อกำลังบอกให้ผมแต่งงานกับธุรกิจอย่างนั้นหรือครับ แต่งงานกับชื่อเสียงไม่ใช่คน” น้ำเสียงของผมเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไม่คิดสักนิดว่าพ่อที่ใช้เหตุผลกับผมตลอดเวลา ไม่เคยสอนให้ผมดูถูกคนจะคัดค้าน
“ไม่จำเป็น พ่อไม่บังคับ ไม่ยัดเยียดใครให้แก แกจะใช้เวลาหาคนที่แกรักนานแค่ไหนก็ได้ เพียงแต่ข้อเดียวเท่านั้น ต้องเป็นผู้หญิงที่เหมาะสมกับแกไม่ใช่ผู้ชาย”
“พ่อครับ แต่ผ้าใบเป็นคนดี มีน้ำใจ ผมมั่นใจว่าพ่อต้องชอบผ้าใบแน่ๆ ถ้าได้เจอ”
“เสียเวลาเปล่า ถึงยังไงมันก็ไม่มีความเป็นไปได้ระหว่างแกสองคน”
“พ่อห่วงทรัพย์สมบัติหรือห่วงผมครับ”
“คีรี!” เสียงตบโต๊ะดังก้องหูผม “แกก็รู้ว่าพ่อไม่เคยเห็นสมบัติพวกนี้มีค่ามากกว่าแก ถ้ามันต้องแลกกับชีวิตแกพ่อก็พร้อมจะทิ้งทุกอย่างโดยไม่เหลียวแล แต่สิ่งที่พ่อตัดสินใจอยู่ตอนนี้ แกไม่รู้เหรอว่ามันเพื่อใคร ก็เพื่อแกทั้งนั้น เพื่ออนาคตที่ดีของแก”
“พ่อเคยสอนผมมาตลอดให้เห็นคุณค่าของคน แต่ทำไมวันนี้..”
“วันนี้พ่อก็ยังสอนแกเหมือนเดิม ทุกคนมีคุณค่า พ่อไม่เคยพูดว่าเด็กนั่นไม่มี พ่อไม่เคยบอกว่าเด็กนั่นไม่ดี พ่อเชื่อในสายตาของแก เชื่อตามที่แกบอกทุกอย่าง เพียงแต่คุณค่าของเด็กคนนั้นไม่เหมาะกับแก”
ผมก้มหน้าลง หัวใจราวกับจะแตกออก ผมไม่เคยทะเลาะกับพ่อรุนแรงถึงเพียงนี้ ไม่เคยทำให้ท่านเสียใจ และไม่คิดว่าวันหนึ่งผมจะทำ แต่ผมรักผ้าใบ และรักเกินกว่าจะยอมเสียผ้าใบไป
ผมเงยหน้าขึ้น มองพ่อด้วยสายตาอ้อนวอน “ถ้าผมขอร้องพ่อล่ะครับ ขอร้องให้พ่อให้โอกาสผมสักครั้ง ผมจะทำให้พ่อเห็นว่าผมสามารถพาธุรกิจของเราไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคง โดยไม่ต้องเกี่ยวกับครอบครัวหรือเพศของแฟนผมสักนิด”
“เชื่อพ่อเถอะเดี๋ยวแกก็ลืม อายุแกยังน้อย วันนี้แกเห็นความรักเป็นเรื่องใหญ่โต แต่วันหนึ่งเมื่อวุฒิภาวะแกมากพอ แกจะรู้ว่ามันไม่ใช่เลย เอาอย่างนี้แกอยากไปไหน ไปเที่ยวสักเดือนสองเดือนพ่ออนุญาต จะดรอปเรียนไว้ก็ได้ไม่มีปัญหา รู้สึกดีขึ้นแล้วค่อยกลับมา”
“พ่อไมได้อยากให้ผมดรอปเรียนหรอกครับ พ่อให้ความสำคัญกับการเรียนเสมอ แต่พ่อแค่อยากแยกผมออกจากผ้าใบ”
“พูดไปวันนี้แกก็คงไม่เข้าใจ อย่าเถียงกันให้เสียเวลา ไปเลิกกับเด็กนั่นซะ ยังไงแกก็ขัดพ่อไม่ได้ แล้วอย่าคิดไปพูดกับแม่กับย่าของแกให้เสียเวลา พ่อสั่งไว้หมดแล้วว่าห้ามยุ่งกับเรื่องนี้โดยเด็ดขาด”
ผมยืนนิ่ง ได้แต่มองตรงไปข้างหน้า ใจมันเหนื่อยล้าเกินกว่าจะคิดอะไรออกตอนนี้
“กลับไปได้แล้วพ่อมีประชุม แล้วต่อจากนี้ห้ามแกค้างที่โรงแรม กลับไปนอนบ้านเท่านั้น”
ผมยกมือขึ้นไหว้ หันหลังเปิดประตูออกไปเงียบๆ ผมเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักพ่อมาก่อน ผู้ชายที่ผมเห็นเป็นต้นแบบ คนที่สร้างทุกอย่างมาด้วยสองมือ คนที่มีเหตุมีผล เห็นใจผู้อื่น คนที่สอนให้ผมเป็นคนดี แต่วันนี้เพียงเพราะผ้าใบเป็นผู้ชาย พ่อกลับหันหลังให้กับคำสอนที่เคยสอนผมมา
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ผ้าใบมองผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง เมื่อผมขับรถมาหาที่ห้องโดยไม่โทรบอกล่วงหน้า วันนี้เป็นวันว่างของผ้าใบ แต่เราไมได้นัดกันเพราะผมต้องไปหาพ่อที่โรงแรม
ผมส่ายหน้า เอนตัวลงนอนบนตักของผ้าใบ จับมือมาลูบเล่นบนอก
“ท่าทางแบบนี้ต้องมีแน่ๆ” ผ้าใบใช้สองมือจับหน้าผมให้แหงนขึ้นมอง ไม่ยอมให้หลบตา
“มีอะไรครับ”
“ไม่มี” ผมดึงคอผ้าใบลงมาจูบ ผ้าใบปล่อยตามใจผมอยู่ชั่วครู่ก่อนเงยหน้าขึ้น
“ไปขี่รถเล่นกันไหม”
“นึกยังไงถึงชวน”
“ก็อยากจะขี่รถพาแฟนเที่ยว”
“หึๆ ตามใจเรา” ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ผ้าใบลุกขึ้นยืนยื่นมือให้ผม
“ไปกัน” ผมวางมือลงบนมือของผ้าใบปล่อยให้อีกฝ่ายช่วยฉุดขึ้นยืน ผ้าใบจับมือผมพาดบ่าตัวเอง เงยหน้าขึ้นยิ้มกวนๆ ให้ผม ยักคิ้วแถมให้อีกหนึ่งที มันทำให้ผมยิ้มตามออกมาได้
ผ้าใบเขย่งตัวใส่หมวกกันน็อคให้ผม ตบมือลงบนหมวกสองสามที ยิ้มกวน “เรียบร้อย” “หึๆ” ผมปล่อยให้ผ้าใบทำตามใจ มันทำอย่างกับผมเป็นเด็ก
ผ้าใบขึ้นนั่งบนเบาะพยักหน้าให้ผมตามขึ้นไปนั่ง จัดการจับมือผมโอบเอวตัวเอง แล้วขับออกไปช้าๆ
“จะไปไหน”
“ไปนั่งดื่มเบียร์เย็นๆ ชิลริมน้ำ”
“น่าสนใจ”
“รับรองว่าต้องชอบ”
ลมเย็นๆ พัดผ่านหน้า ทำให้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้น ในใจของผมยังหนักอึ้งแต่ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป
“เป็นไงพี่คีรีชอบไหม” ผ้าใบพาผมมานั่งริมน้ำ ไม่ใช่ที่สวนการะเกดแต่เลยออกมาไม่ไกล เป็นร้านอาหารเล็กๆ ตั้งอยู่ริมน้ำ
“อืม มาเจอได้ยังไง” โต๊ะเก้าอี้ไม้ไผ่สานตั้งอยู่ในใต้ต้นไม้ ลมพัดเย็นสบาย อากาศไม่ร้อนจากร่มเงาของไม้ใหญ่
“ขี่มอเตอร์ไซด์ผ่าน นี่ครับ” ผ้าใบยื่นแก้วเบียร์ให้ มันเย็นฉ่ำจนขึ้นเป็นวุ้น ผมรับมาแล้วยกขื้นดื่ม
“เป็นไง มันเย็นชื่นใจใช่ไหมล่ะ” ผ้าใบอวดด้วยความภูมิใจ
“อืม” ผมยิ้มตามผ้าใบ
“อาหารมาแล้ว” ผ้าใบช่วยแม่ค้าลำเลียงจานอาหารลงบนโต๊ะ คอยตักโน่นตักนี่ให้ผมกิน เล่าเรื่องตลกของเพื่อนร่วมวง โดยเฉพาะม่อนที่เป็นคู่ปรับคู่ลับฝีปากกัน ผมหัวเราะตามผ้าใบ ร่างกายรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก
“ทีนี้เล่าให้ผมฟังได้หรือยังครับว่าเกิดอะไรขึ้น” ผ้าใบยิ้มให้ผม ดวงตาที่มองมาบอกว่าเจ้าตัวพร้อมจะรับฟังผมทุกเรื่อง ผมลังเลใจ ไม่อยากทำให้ผ้าใบไม่มีความสุข ไม่อยากเห็นแววตาเหมือนในวันที่ต้องออกจากร้านบลูมูนอีก
“พี่คีรี”
“หือ?” ผมเงยหน้าขึ้นจากแก้วเบียร์
“ไม่ว่ามันจะเล็กหรือใหญ่แค่ไหนก็บอกผมได้ ตอนนี้พี่คีรีแบกมันไว้ร้อยเปอร์เซ็นต์ถึงรู้สึกว่ามันหนัก ส่งมาให้ผมสักครึ่งหนึ่ง ผมอยากแบกมันไปพร้อมกับพี่คีรี”
“ผ้าใบ”
“เห็นอย่างนี้ผมโคตรอึด อึดกว่าพี่เยอะ” ผ้าใบแกล้งทำหน้าดูถูกผม
“หึๆ พี่เชื่อ“
“ถ้าเชื่อก็ต้องเชื่อใจผมด้วยสิครับ ว่าผมอยากอยูข้างพี่คีรีจริงๆ” ผมมองผ้าใบนิ่ง พ่นลมหายใจออกมาช้าๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะอยู่กับคนๆ นี้ให้ได้
ผ้าใบนั่งนิ่งหลังจากฟังผมเล่าจบ ผมข้ามบางคำพูดที่คิดว่าทำร้ายจิตใจมากเกินไปแต่ไม่ได้ปิดบังเรื่องราว
ผ้าใบหายใจเข้าลึกๆ ก่อนยิ้มให้ผม แม้มันไม่สดใสมากนักแต่ก็ยังเป็นรอยยิ้มจริงๆ ไม่ได้ฝืน
“ถ้าอย่างนั้นเราก็เลิกกันเถอะครับ” หัวใจผมร่วงหล่นสู่พื้น เย็นเฉียบไปทั้งตัว
“ไม่! ไม่มีทาง พี่ไม่เลิกกับเราแน่”
“ถ้าไม่เลิก พี่คีรีก็ต้องทะเลาะกับพ่อ ไม่ว่าทางไหนก็ไม่มีความสุข อีกอย่าง..” ผ้าใบหัวเราะขื่นๆ “ถ้าจะบอกว่าที่พ่อพี่คีรีพูดมันไม่จริงผมก็โกหกตัวเองเกินไป ผมรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าเราแตกต่างกัน ที่ผ่านมามันก็ดีมากแล้ว มากกว่าที่คิดไว้เยอะ”
“ผ้าใบ” ผมเรียกเสียงแผ่ว หัวใจเหมือนถูกบีบ มันเจ็บปวด
“เอาตามนี้เถอะครับ ผมโอเค” ผ้าใบพยายามยิ้ม แต่ผมรู้ว่าข้างในคงกำลังแหลกลาญ
“ไม่ พี่จะไม่ยอมแพ้เรื่องของเรา พี่จะสู้ให้ถึงที่สุด จะทำให้พ่อยอมรับเรื่องของเราให้ได้”
“อย่าเลยครับ พ่อพี่คีรีไม่ยอมแน่ๆ ฟังจากที่พี่คีรีเล่าท่านเป็นคนมีเหตุผล ถ้าท่านตัดสินใจแบบนี้แปลว่าคิดดีแล้ว เราคงเปลี่ยนใจท่านยาก ยิ่งพี่คีรีใช้คำว่าสู้กับพ่อผมยิ่งไม่อยากให้มันเกิดขึ้น พ่อกับลูกไม่ควรต้องสู้กันเพราะผมครับ”
“ผ้าใบ” ผมดึงมือผ้าาใบเข้ามากุมไว้ ผมเข้าใจที่ผ้าใบพูดทุกอย่าง แต่ถ้าจะให้เสียคนๆ นี้ไป ผมทำไมได้ “อย่าเพิ่งคิดอะไรตอนนี้ได้ไหม ขอให้พี่ได้พยายามก่อน พี่สัญญาว่าพี่จะพูดกับพ่อดีๆ จะแสดงให้ท่านเห็นถึงความจริงใจของเรา พี่เชื่อ เชื่อจริงๆ ว่าพ่อต้องยอมรับได้”
ผ้าใบมองหน้าผม สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและสงสาร ผ้าใบเป็นเด็กแบบนี้ แม้ตัวเองจะเจ็บปวดแต่กลับมองเห็นความเจ็บปวดของผมสำคัญกว่า
“ตกลงไหม”
“ตกลงครับ” ในที่สุดผ้าใบก็พูดพออกมา ผมไม่เคยรู้สึกโล่งอกมากเท่านี้มาก่อน แทบจะดึงผ้าใบเข้ามากอดแน่นๆ ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในร้านอาหาร
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้เรามากินมาดื่มกันให้เต็มที่ ลืมทุกเรื่องไปให้หมด” ผ้าใบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงพยายามร่าเริง ส่งยิ้มกว้างให้ผม เราต่างรู้ว่ามันไม่สดใสอย่างที่ควรจะเป็น แต่อย่างน้อยเราก็ยังยิ้มได้
“ไม่ได้” ผมแกล้งทำเสียงดุ
“อ้าวทำไมล่ะ อย่าเศร้าเลยกินเสร็จค่อยกลับมาเศร้าก็ยังทัน มันไม่หนีไปไหนง่ายๆ หรอกเชื่อผม”
“หึๆ" แม้มุกนี้จะปวดใจ แต่ผมกับผ้าใบก็ยังหัวเราะให้กับมันได้
“ที่พี่บอกว่าไม่ได้เพราะเราต้องขี่มอเตอร์ไซด์พาพี่กลับ จะดื่มเต็มที่ได้ยังไง”
“เออ ผมลืมไปเลย” ผ้าใบทำตาโตก่อนที่เราสองคนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“คืนนี้พี่ค้างด้วยนะ” ผมตะโกนแข่งกับเสียงลม ระหว่างทางกลับจากร้าน
“ไม่ได้ครับ” ผ้าใบไม่อนุญาตคำขอผม
“พ่อไม่ให้พี่ค้างที่โรงแรม พี่ก็ไมได้ค้างถือว่าไม่ผิด”
“แต่พ่อพี่คีรีบอกด้วยนี่ครับว่าให้กลับไปค้างที่บ้านเท่านั้น”
“พี่อยากอยู่กับเรา” ผมกอดเอวของผ้าใบกระชับ
“แต่ถ้าพี่คีรีทำอย่างนั้น ที่บอกว่าจะเอาชนะใจพ่อให้ได้ผมว่าคงยากไปอีกสิบเท่า” ผมเงียบ สิ่งที่ผ้าใบพูดถูกทุกอย่าง
“เดี๋ยวผมขี่ไปส่งพี่คีรีที่บ้าน แต่จะจอดห่างหน่อย ไม่อยากให้คนที่บ้านพี่เห็น”
“ไปที่ห้องผ้าใบเถอะ พี่จอดรถไว้ที่นั่น”
“ให้ขับไม่ได้หรอกดื่มเข้าไปขนาดนี้ ผมยังอยากรอฟังข่าวดีจากพี่คีรีอยู่”
“หึๆ นี่แช่งพี่เหรอ” ผมเขกนิ้วลงบนหมวกกันน็อคของผ้าใบเสียงดังโป๊ก
“ไม่เคยได้ยินเหรอครับว่าให้เหล้าเท่ากับแช่ง นี่เมาแล้วถ้าผมยังให้ขับรถอีกจะกลายเป็นผมแช่งสองเท่า”
“ช่างพูดจริงๆ เอ้าไปไหนก็ไป”
“ต้องแบบนี้ถึงจะเป็นเด็กดีของผม” ผ้าใบทำเสียงทะเล้น ผมรู้ว่าผ้าใบต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อไม่ให้ผมเห็นความเสียใจ เพราะอยากให้ผมรู้สึกดีขึ้น
“พี่สัญญาจะเป็นเด็กดีของผ้าใบตลอดไป”
“สัญญาแล้วนะ เสร็จโจร”
“หึๆ ขอบใจนะผ้าใบ” ผมอยากขอบคุณผ้าใบจริงๆ แม้ในวันที่หนักที่สุดผมก็ยังยิ้มได้เพราะมีผ้าใบอยู่เคียงข้าง
“ไม่ต้องๆ ผมรักคีรีแค่นี้ทำให้ได้อยู่แล้ว” ไม่ต้องใช้น้ำเสียงหวานหู ไม่ต้องบอกรักด้วยคำละเมียดละไม แต่ความจริงใจของผ้าใบ ชนะทุกอย่างและทุกคนที่เข้ามาในชีวิตผม
ผมกอดเอวผ้าใบกระชับ ซบหน้าลงกับไหล่ของผ้าใบ รอพี่นิด พี่จะไม่ยอมเสียผ้าใบไปอันขาด
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
**สปอย....
.
.
.
.
.
ไม่เกินตอนหน้าค่า ><
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤️ Hi Stranger ไง!คนแปลกหน้า ❤️ [ตอนที่ 27 ] 06/03/2018 ❤️ P:38 (อ่าน 268009 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก