หัวข้อ: ❤️ Hi Stranger ไง!คนแปลกหน้า ❤️ [ตอนที่ 27 ] 06/03/2018 ❤️ P:38

[MayA@TK]

 

[●GreenTEA●]

 

[van16]

ชักช้าจริงคุณจอมทัพ 

[A_Narciso]

คุณปริมน่ารักจัง

[177266]

โอ้ยยย คนพี่เค้าจะรู้ใจตัวเองแล้ว น้องซอลอย่าไปยอมน้าาาา ใจแข็งไว้หนู นี่สายเอสเหรอ555อยากเครียดกะคู่รองและปล่อยคู่หลักให้ตีกัน 
 แต่คิดว่าน้องซอลซื่อๆแต่เป็นเด็กคิดเยอะมากกกกก คงไม่ยอมเผยความรู้สึกออกไปง่ายๆ

[loveview]

เฮียจอมความรู้สึกช้านะเรา

[klaew]

นี่ยังไม่รู้ใจตัวเองจริงดิ

[▶August5th◀]

ปริมคงรู้สึกได้แหละ ความห่วงใยที่จอมทัพมีให้น้อง
ไม่งั้นคงไม่กล้าถามตรงๆ ว่าจอมทัพชอบน้องซอลไหม
ถ้าจอมทัพรู้ใจตัวเองไวๆก็คงดี

[WilpeR]

จอมทัพทำน้องซอลเศร้าเลย น้องหน้าซีดเผือดเลยอ่ะ

[areenart1984]

อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกแขก รับส่งน้องตั้งหลายหน ยังไม่รู้ตัวอีก พ่อคนฉลาด.................... น้อย 

[iceman555]

 

[JokerGirl]

มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าพี่จอมทัพชอบซอล ปริมเจอแป๊บเดียวยังรู้ ห่วงขนาดนี้รุ่นพี่เค้าไม่ทำกัน รอเจ้าตัวรู้ตัวอย่างเดียว

[mystery Y]

จอมทัพช้าอ่ะ

[ZeNz ZE]

ชอบบบบบบ

[Dee^daY]

รู้ซักทีสิ ..

[darin]

ตอนที่ 18 : ความรัก (จอมทัพ&ซอล)

-ซอล-

ผมแยกกับผ้าใบตั้งแต่ในโรงแรม บอกเพื่อนว่าแค่เรียกแท็กซี่ผมจัดการเองได้สบายมาก ผ้าใบลังเลเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมให้ผมไปเอง

ผมเดินไปขึ้นรถเมล์ อยากใช้เวลาคิดอะไรไปเรื่อยๆ ลมเย็นที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้สมองผมโล่งขึ้น พยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ มองไปรอบๆ ตัว มองผู้คนที่นั่งอยู่ในรถคันเดียวกัน นี่แหละชีวิตผม ดังนั้นผมไม่ควรเสียใจหรือผิดหวัง ความต่างของเรามีมากเกินไป คุณปริมทั้งสวยทั้งดูดีและมีชื่อเสียง เหมาะกับพี่จอมทัพแล้ว 
   
ผมลงรถเมล์ที่ถนนใหญ่ ก่อนเดินเข้าซอยมาเรื่อยๆ ไม่รีบเร่ง ผมว่าการได้มองชีวิตของคนอื่นๆ ทำให้ผมสบายใจขึ้น คนเราต่างต้องดิ้นรน อย่ามัวคิดถึงสิ่งที่เป็นไปไมได้เลย สู้คิดว่าผมจะทำยังไงต่อไปดีกว่า
   
“ซอล” ผมยืนนิ่ง ประหลาดใจจนไม่ได้พูดอะไรออกมา พี่จอมทัพยืนอยู่หน้าหอผม
   
“เป็นอะไรหรือเปล่า” มือใหญ่คว้าผมเข้าไปหา จับหน้าจับผมลูบไหล่
   
“เปล่าครับ พี่จอมทัพมาได้ยังไงครับ” ผมเพิ่งได้สติ
   
“ยังจะถามอีกเหรอ รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงแค่ไหน ทำไมถึงไม่ส่งข้อความหาพี่” ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆ กับปฏิกิริยาของร่างสูง ผมไม่เคยเห็นพี่จอมทัพเป็นแบบนี้มาก่อน
   
“ก็ผมยังไม่ถึงนี่ครับ” พี่จอมทัพชะงัก แววตาเก้อเขินโผล่ขึ้นมาให้เห็นแว่บหนึ่ง ก
   
“แล้วทำไมเพิ่งถึง”
   
“ผมมารถเมล์ครับ เห็นอากาศมันดี กว่าสายที่ผ่านหอจะมาก็นั่งรอเกือบครึ่งชั่วโมง”
   
“เรานี่มัน!” พี่จอมทัพถอนใจเฮือกใหญ่เหมือนไม่รู้จะทำยังไงกับผมดี “พี่บอกแล้วว่าให้กลับแท็กซี่ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง”
   
“ก็ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ นี่ครับ” ผมเสียงอ่อย
   
“ไหนขอพี่ดูหน่อย” ใจผมเต้นตึกตึก หน้าร้อนผ่าวเมื่อพี่จอมทัพใช้สองมือจับหน้าผม ใบหน้าที่ก้มลงมาใกล้จนผมตาพร่า
   
“อืม ไม่ซีดแล้ว” โธ่ จะซีดได้ยังไงครับ ตอนนี้หน้าผมคงแดงเป็นลูกตำลึงสุก ผมกลัวพี่จอมทัพจะจับความรู้สึกผมได้จะแย่แล้ว
   
“ขึ้นไปบนห้องเถอะ วันนี้ลมแรงพี่ไม่อยากให้เราไม่สบาย” มือที่เปลี่ยนเป็นโอบไหล่ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก ขามันไม่ยอมก้าวเดิน
   
“ซอล” พี่จอมทัพหันมามองผม
   
“ครับ” ผมออกเดินเคียงข้างพี่จอมทัพไปช้าๆ มือบนไหล่ยังวางอยู่อย่างนั้น มันให้ทั้งความรู้สึกอบอุ่นและปวดใจ

   
“ถึงแล้วครับ” ผมบอกเมื่อยืนอยู่หน้าประตูห้องตัวเอง
   
“อืม” แต่ร่างสูงก็ไม่มีทีท่าว่าจะลากลับ
   
“คือ..”
   
“เปิดสิ ซอลจะยืนอยู่หน้าห้องตัวเองทั้งคืนเหรอ” เสียงหัวเราะเบาๆ คล้ายเจ้าตัวกำลังขำผม ทำให้ผมหน้าแดง รีบล้วงกุญแจออกมาเปิด
   
“ขอบคุณครับที่มา”
   
“พี่ยังไม่กลับง่ายๆ”
   
“ครับ?!!” ผมหน้าตาเหรอหรา เสียงขึ้นสูง “พี่จอมทัพจะเข้าไปข้างในเหรอครับ”
   
“ใช่สิ”
   
“แต่ห้องผมมัน..”
   
“รกเหรอ ไม่น่าเชื่อ พี่นึกว่าห้องของซอลต้องเรียบร้อยเหมือนเจ้าของแน่เลย”
   
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ” ผมยอมเปิดประตูเข้าไป เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ยอมกลับแน่ๆ
   
“ก็เรียบร้อยดีนิ เรียบร้อยมากด้วย” พี่จอมทัพมองไปรอบๆ ที่มันเรียบร้อยเพราะห้องผมแทบไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลย มีแค่เตียงขนาดเล็ก ตู้เสื้อผ้า กล่องพลาสติกสำหรับเก็บของสี่ใบ กับโต๊ะเขียนหนังสืออีกตัวเท่านั้น
   
“ผมหมายถึงว่ามันร้อน ห้องผมไม่มีแอร์ครับ หน้าต่างก็ไม่มี มีแค่ระเบียงเล็กๆ ลมมันไม่พัดเข้ามา ผมกลัวพี่จอมทัพจะอึดอัด”
   
“เรายังอยู่ได้ทำไมพี่จะอยู่ไม่ได้” พี่จอมทัพมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนตัดสินใจนั่งลงบนเตียงของผม
   
“มานั่งคุยกับพี่หน่อย” พี่จอมทัพตบมือลงข้างตัว ผมวางกระเป๋าโน้ตเพลงลง เดินเข้าไปหา
   
“วันนี้ซอลเป็นอะไร ถ้าบอกว่าไม่เจ็บไข้ก็แปลว่าไม่สบายใจอยู่ใช่ไหม”
   
“เปล่าครับ” ผมหลบสายตา พี่จอมทัพเป็นคนช่างสังเกต ผมกลัวจะจับความรู้สึกของผมได้
   
“พี่เคยบอกเราแล้วใช่ไหม” มือใหญ่ยกขึ้นวางบนศีรษะผม “ไม่ว่าเรื่องอะไรซอลก็บอกพี่ได้เสมอ”
   
“แต่มันไม่มีอะไรนี่ครับ”
   
“ปากแข็ง” มือข้างนั้นเลื่อนลงมาดึงที่มุมปากผม พี่จอมทัพจ้องใบหน้าผมนิ่ง สายตาหลุบต่ำ ผมเผลอกลืนน้ำลายลงคอ มันเป็นวินาทีที่หัวใจเต้นแรง

นิ้วโป้งไล้ลงบนริมฝีปากล่างของผม สายตามองตามมือของตัวเอง ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา

“ซอล”

“ครับ” เสียงของผมแหบพร่าจนต้องรีบกลืนน้ำลาย

“อยู่นิ่งๆ แป๊บเดียว”

“อะไรนะครับ” ไม่มีคำตอบหลุดออกมา มีเพียงมือที่ดึงผมเข้าไปกอดแนบอก

“พี่จอมทัพ!”

“ชู่ว”

ผมได้แต่นั่งนิ่งปล่อยให้ร่างสูงกอด พยายามที่สุดที่จะบังคับใจไม่ให้เต้นแรง แต่มันยากเหลือเกิน

   
เวลาผ่านไปนานหลายนาที ผมยังอยู่ในอ้อมแขนของพี่จอมทัพ เรานั่งกันเงียบๆ ราวกับไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
   
“เราตัวนิดเดียวพี่กอดแล้วเหมือนจะหายไปกับอก” ในที่สุดพี่จอมทัพก็ทำลายความเงียบขึ้นมา
   
“บ้านผมตัวเล็กทุกคนครับ”
   
“มิน่าคนถึงมองว่าเราเหมือนผู้หญิง”
   
“อย่าแซ็วสิครับ ผมไม่เห็นชอบเลย” ผมเผลอทำจมูกย่น เมื่อพี่จอมทัพพูดถึงปมด้อยของผมเข้าพอดี
   
“ผู้ชายจีบเราเยอะไหม”
   
“อย่าพูดถึงเลยครับ” ผมทำหน้างอ “ไม่เห็นจะน่าภูมิใจตรงไหน”
   
“เร็วบอกมา พี่อยากรู้”
   
“ไม่เอาครับ ถามอะไรก็ไม่รู้”
   
“จะบอกพี่ดีๆ หรือว่าจะดื้อ”
   
“ก็มันไม่ใช่เรื่องน่าคุยนี่ครับ โอ๊ะ! “ ผมถูกกัดเบาๆ เข้าที่ปลายจมูก ผมรีบยกมือขึ้นจับ มองหน้าอีกฝ่ายตาโต
“เด็กดื้อก็ต้องเจอแบบนี้”

ผมขืนตัวออกจากอ้อมแขน ขยับไปนั่งห่างอีกนิด ไม่ใช่อะไร ผมกลัวหัวใจตัวเองจะล้มเหลวเสียก่อน มันเต้นไม่เป็นจังหวะมานานเกินไปแล้ว

“ตกลงจะตอบไหม มีคนจีบซอลเยอะหรือเปล่า” ผมรีบหลับหูหลับตาตอบเมื่อเห็นใบหน้าเอาจริงที่กำลังเข้ามาใกล้

“มีครับ มีเยอะ” ผมหลุดคำว่าเยอะออกไปเพราะพูดตามคนถาม ก็คนมันไม่มีสติ ที่จริงมีแค่ไม่กี่คน
 
   
สีหน้าของคนถามดูเหมือนไม่ชอบใจคำตอบ ถามเองแล้วมาทำหน้าอย่างนี้ใส่ผม “ต่อไปซอลต้องรู้จักดูแลตัวเอง ห้ามให้ใครเข้ามาจีบ”
   
“ผมก็ไม่ได้อยากให้จีบครับ แต่ผมจะห้ามได้ยังไง” ผมพูดเสียงอ่อย
   
“เราห้ามไมได้ก็ไม่เป็นไร ต่อไปพี่จะจัดการเอง” คนพูดไม่พูดเปล่า คว้าผมขึ้นไปนั่งบนตัก กอดเอวไว้หลวมๆ หน้าซบอยู่บนหลัง
   
“พี่จอมทัพ!” ผมหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก ทั้งตกใจทั้งอาย
   
“วันนั้นพี่เห็นผ้าใบทำแบบนี้ รู้แล้วว่าทำไม มันรู้สึกสบายจริงๆ”
   
“ผมกับผ้าใบสนิทกัน”
   
“จะบอกว่าเราไม่สนิทกับพี่เหรอ”
   
“เปล่าครับ” ผมรีบปฏิเสธ กลัวคนตัวโตน้อยใจ ทำเอาไม่กล้าพูดอะไรต่อได้แต่ปล่อยให้กอดไป
   
“ไม่หนักเหรอครับ” ผมถามเมื่อเวลาผ่านไปหลายนาที
   
“ไม่ ง่วงมากกว่า”
   
“งั้นกลับเลยไหมครับ”
   
คนที่ให้ผมนั่งตักเงียบไปครู่ใหญ่ “อืม”
   
ผมลงจากตัก มือที่กอดเอวยอมปล่อยแต่โดยดี พี่จอมทัพลุกขึ้นยืน สายตามองผมนิ่งคล้ายกำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนที่มือใหญ่จะยกขึ้นมาวางบนศีรษะผม
   
“พี่กลับก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะมารับ”
   
“ไม่ต้องครับผมไม่มีเรียน ไม่มีร้องเพลงด้วย”
   
“ไม่คิดถึงกระป๋องสีเหรอ” ผมตาโต พรุ่งนี้แล้วที่ต้องไปรับกระป๋องสี ผมลืมไปเลยเพราะในหัวมีเรื่องให้คิดมากมาย แถมใบนัดรับก็ไม่อยู่ที่ผมด้วย กระป๋องสีอย่าโกรธซอลเลยนะ
   
“ผมขอใบรับด้วยครับ เดี๋ยวผมไปเองก็ได้”
   
“อย่าดื้อ เดี๋ยวนี้เราดื้อขึ้นเยอะเลยรู้ไหม”
   
“ผมไมได้ดื้อครับ แต่ผมอยากทำอะไรด้วยตัวเองให้ชิน สบายมากๆ มันจะเคยตัว เราควรรู้ว่าชีวิตเราเป็นแบบไหน ถ้าชินแล้วมันก็ไม่รู้สึกลำบากอะไรครับ แต่ถ้าสบายมากเกินไปเมื่อไหร่ เราจะคิดว่าชีวิตของเราลำบาก ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น”
   
สายตาที่มองผมอ่อนโยนลง มือที่วางอยู่ลูบผมของผมเบาๆ “เราเป็นเด็กอ่อนโยนที่ไม่อ่อนแอสักนิด พี่นับถือ แต่ซอลไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งตลอดเวลาอีกแล้ว มีพี่อยู่ตรงนี้ทั้งคน”
   
“พี่จอมทัพ” ผมเรียกเสียงพร่า หัวใจราวกับมีน้ำหล่อเลี้ยง ความเหนื่อยใจที่เคยมีเหมือนถูกกำจัดหายไปสิ้น
   
“ขอบคุณครับ” สายตาสองคู่ประสานกันนิ่ง ผมเผยอริมฝีปากออกยิ้มน้อยๆ สายตาพี่จอมทัพหลุบต่ำลงมองก่อนจะเบือนหนี
   
"พี่กลับล่ะ” พี่จอมทัพตบมือลงบนบ่าผม ก่อนเดินดุ่มๆ ออกจากห้องไป ผมได้แต่ยืนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก ปกติพี่จอมทัพจะใจดีและอ่อนโยนกับผมเสมอ สายตาเหมือนมองน้องน้อยมันทำให้หัวใจของผมอบอุ่น แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกเหมือนคนตัวโตเปลี่ยนไปนิดๆ สายตาที่มองมาลุ่มลึก คำพูดและการกระทำทำให้หัวใจผมเต้นแรง ผมเพิ่งรู้สึกวันนี้ว่าพี่จอมทัพเจ้าชู้ มิน่าคนถึงหลงเสน่ห์กันนัก แค่กอดผมก็จะละลายแล้ว ผมรีบสะบัดศีรษะไล่ความคิดออกไป หัวใจรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของอีกฝ่ายแต่สมองบอกให้ปล่อยวางห้ามนำมาคิด

อาบน้ำได้แล้วซอล ดึงความรู้สึกตัวเองกลับมาได้ขนาดนี้ อย่าคิดมากให้มันจมลงไปอีก ผมบอกกับตัวเอง

   
“นี่ครับ” พนักงานส่งกุญแจให้ผมด้วยท่าทางนอบน้อมจนผมกระดากใจ รีบยกมือไหว้ขอบคุณ
   
“ไปดูรถเถอะ” พี่จอมทัพจับแขนผมดึงให้ออกเดิน กระป๋องสีจอดรออยู่แล้ว ผมชะงักเท้ายืนนิ่ง มองกระป๋องสีตาปริบๆ
   
“ทำไมหยุดเดิน”
   
“ใช่กระป๋องสีเหรอครับ” ผมเงยหน้าขึ้นถาม
   
“หึๆ ทำไมจะไม่ใช่ ไหนว่ารักมากทำไมถึงจำลูกชายตัวเองไม่ได้”
   
“แต่..” ผมหันไปมองกระป๋องสีอีกครั้งด้วยสายตาลังเล กระป๋องสีเหมือนรถคันใหม่เพิ่งถอยออกมาจากโชว์รูม ถ้าไม่นับรูปทรงของรถที่บอกถึงอายุได้ดี ผมคงดูไม่ออกว่านี่คือรถเก่า สีฟ้าออกน้ำเงินหม่นเงาวับ ไฟหน้าใสแจ๋ว กระจกติดฟิล์มรอบคัน แม้แต่
กระจกมองข้างที่เคยมีรอยแตกก็กลายเป็นกระจกบานใหม่
   
ผมไหล่หอคอตก เงยหน้ามองพี่จอมทัพหงอยๆ จนอีกฝ่ายขำ
   
“เป็นอะไรของเรา”
   
“ผมไม่มีปัญญาจ่ายหรอกครับ”
   
“พี่เคยบอกให้จ่ายไหม”
   
“ยังไงผมก็ต้องจ่าย นี่รถผม กระป๋องสีเป็นของผม”
   
“พี่ก็ไมได้แย่งกระป๋องสีมาเป็นของตัวเองเสียหน่อย ถ้าอยากตอบแทนก็ให้พี่พากระป๋องสีไปเที่ยวบ้างเผื่อคิดถึง” ผมเผยอปากน้อยๆ ดูเหมือนพี่จอมทัพจะไม่กลับไปเป็นผู้ชายอบอุ่นอีกแล้ว สายตาที่มองมามันแพรวพราวบอกไม่ถูก ผมว่าสายตาที่เคยอบอุ่นมันดูร้ายๆ ขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
   
“แต่ยังไงผมก็ต้องจ่ายครับ ถ้าพี่จอมทัพอยากช่วยก็ให้ผมผ่อนได้ไหมครับ จ่ายทีเดียวผมคงไม่ไหว”
   
“ดื้ออีกแล้ว”
   
“เป็นไงบ้าง เรียบร้อยดีไหม” เสียงทักดังมาจากข้างหลัง พี่จอมขวัญพี่สาวของพี่จอมทัพกำลังเดินเข้ามาหา ผมรีบยกมือขึ้นไหว้
   
“เรียบร้อยครับ”
   
“เรียบร้อยที่ไหน ดื้อจะจ่ายเงินเองให้ได้ผมพูดก็ไม่ฟัง” ผมหันไปมองตาโต ทำไมต้องฟ้องพี่จอมขวัญด้วย
   
“ไม่ได้ๆ ห้ามเราจ่ายเป็นอันขาด” พี่จอมขวัญยิ้มให้ผม
   
“แต่..”
   
“นี่เป็นคำสั่งพี่ผู้บริหารของที่นี่ ซอลจะขัดเหรอ”
   
ผมได้แต่ยืนหงอย สองพี่น้องพูดเป็นเสียงเดียวกัน ผมคนเดียวจะไปสู้ไหวได้อย่างไร
   
“ครับ ขอบคุณมากครับ” ในที่สุดผมก็ต้องยอม
   
“ดีมาก เป็นน้องชายพี่ต้องเชื่อฟังแบบนี้” พี่จอมขวัญเข้ามาคล้องแขนผม ให้ความสนิทสนมจนผมรู้สึกเขิน เราเพิ่งเจอกันครั้งที่สองแต่ครั้งนี้แตกต่างกับครั้งแรกมาก โดยเฉพาะสายตาของพี่จอมขวัญที่ดูเอ็นดูผมมาก
   
เสียงไอเบาๆ ของพี่จอมทัพดังขึ้น ทำให้ผมกับพี่จอมขวัญหันไปมอง สองพี่น้องมองตากันนิ่งก่อนที่พี่จอมขวัญจะหัวเราะออกมา ส่งสายตาล้อเลียนไปหาน้องชาย
   
“บางทีช้าๆ มันก็ไม่ได้พร้าเล่มงามเสมอไปนะ ซอลรู้หรือเปล่า” ทีแรกเหมือนพี่จอมขวัญจะคุยกับน้องชายแต่กลับเบนสายตาหันมาถามผม ผมจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้ที่มาที่ไป จึงได้แต่ส่งยิ้มให้
   
“กลับกันเถอะซอล ผมฝากรถไว้ที่นี่นะ ให้ใครเอากลับคอนโดให้หน่อย ที่จอดเดิม”
   
“ใช้พี่จริง”
   
“มีพี่สาวน่ารักก็ต้องใช้” ผมชอบฟังสองพี่น้องหยอกกัน ผมว่าน่ารักดี
   
“ย่ะ รีบใช้ๆ ซะ อีกหน่อยจะไม่แลเลย เราจะหัวเน่าแน่นอน”
   
“หึๆ ไปกันเถอะ” พี่จอมทัพดึงแขนผม แขนพี่จอมขวัญที่คล้องอยู่จึงหลุดออก
   
“ไว้ว่างๆ แวะมาหาพี่ใหม่นะซอล เข้ามากินข้าวกินขนมก็ได้”
   
“ขอบคุณมากครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ รู้สึกถึงความจริงใจของอีกฝ่าย
   
“ดูแลตัวเองดีๆ นะ”
   
“ครับ”
   
“ระวังพวกเสือสิงห์กระทิงแรดด้วย พี่เป็นห่วง”
   
“เอ๋?” ผมยืนงง แต่พี่จอมขวัญไม่ยอมเฉลย หัวเราะเสียงดังก่อนเดินกลับไปทางออฟฟิศ
   
“พี่จอมขวัญหมายถึงอะไรเหรอครับ” ผมหันไปถามคนเดียวที่เหลืออยู่
   
“อย่าไปสนใจเลย ไปเถอะพี่หิวแล้ว”
   
“ครับ” ผมรีบเดินไปขึ้นรถ เมื่อได้ยินว่าพี่จอมทัพหิวแล้ว

รถเคลื่อนตัวถอยหลังช้าๆ ผมยังเห็นหลังไวๆ ของพี่จอมขวัญ สองพี่น้องดูรักใคร่และสนิทสนมกันมาก ถ้าผมมีพี่สาวน่ารักแบบนี้บ้างก็คงดี

ผมลอบมองใบหน้าด้านข้างของคนขับ แต่อย่างน้อยผมก็มีพี่ชายที่ดีมากอยู่หนึ่งคน

✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
. Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[darin]

แก้ชื่อ "คนโปรด" เป็น "ผ้าใบ" เรียบร้อยแล้วนะคะ

[monoo]

 

[poppycake]

ซอลน่าร๊ากกกกกกกก
ถ้าอิพี่จอมทัพไม่จีบก้อไม่ต้องสนใจนาง!! 5555555

[colorofthewind21]

 ว่าพี่คีรีรุกเร็วแล้วว พี่จอมทัพก็ไม่เบานะคะ สมกับที่เป็นเพื่อนสนิทกันเลย

[twinmonkey0311]

 

[fc_fic]

 

[weedear]

 

[MayA@TK]

อีกหน่อยถ้าพี่จอมทัพเขาจีบซอลติดพี่จอมขวัญก็จะเป็นพี่สาวซอลอีกคนเองนั่นแหละ

 

[B52]

 

[Al2iskiren]

จอมทัพรู้ใจตัวเองแล้วแน่ๆเลย 

[Rhythm]

เอ็นดูซอล น้องน่ารักมาก 

[snowboxs]

น่ารัก

[neverland]

ซอลน่ารักมากอ่า อยากเข้าไปกอด

[cavalli]