หัวข้อ: ★★ เอื้อมดาว ★★ | อัพรัวๆ 14ตอน | อัพตอนที่ 16 : 100% [04/02/18]

[ดาวโจร500]

รอเลยค่าาา ชอบบบบ จะเป็นยังไงต่อเนี่ยย น้องงงงงง

[เพียงเพื่อน]

นังนับ ควรโดนตบ  บอกตรงๆถ้านี่เป็นเอื้อม  นับ จะโดนอำนาจมืดค่ะ ครอบครัวหล่อนจะต้องอยู่ไม่สุข จนกว่าจะมากราบกรานขอโทษ !

[kataiyai]

นางมารร้าย

[fahsai]

พึ่งมาอ่านนนน ตอนล่าสุดทำเอาค้างเลยยย
น้องเป็นโรคหัวใจนะคะ ไม่ใช่หวัดธรรมดา

คนทำควรโดนประนาม

[Babelilong]

ขอตบอีคุณนับสิบทีได้มั้ย หมั่นมากอ่ะ เทเขาก่อนแล้วยังมาหวงผู้ที่ไ่ใช่ของตัวเองแล้วอีก

เรากลัวเอื้อมอาการกำเริบจัง แต่ถ้ามีพี่มาร์อยู่ข้างๆ คงไม่เป็นไร 

[larynx]

เตรียมมีดรอสับคุณนับแร้วค่าาาาาาา หล่อนจะโจมตีน้องเอื้อมเหรอ ด้ายยยนนน

[unicorncolour]

จิ้มไว้ก่อน 

[wan_sugi]

มายาวจุใจจริงๆ เนื้อเรื่องน่ารัก อ่านได้เพลินๆ สนุกดีค่ะ

[mild-dy]

 

[Panizzz3838]

เด๋วไปหาปืนแป๊บ ไม่ต้องห่วงนะคะพี่ตา เด๋วเราล่าอีหนูนกมาให้เอง

[goosongta]

เพราะนับขี้อิจฉาแบบนี้ไง มาร์ถึงไม่รัก

[lizzii]

มาต่ออีกน๊าๆๆๆๆ ชอบอ่ะ

[Foxoxo]

ตอนที่สิบห้า "ครับ ชอบ"



เสียงโวยวายจากชั้นล่าง ค่อยๆดับความพอใจบนดวงหน้าสวยลง ความเบื่อหน่ายและชินชาถูกเคลื่อนเข้ามาแทนที่ในแววตา



เมื่อเดินลงมาสิ่งที่ปรากฎขึ้นในสายตา คือต้นเหตุของความวุ่นวาย เหตุการณ์เดิมๆที่เกิดขึ้นซ้ำๆมาตั้งแต่จำความได้...




“คุณบอกว่าธุรกิจเรากำลังแย่ แล้วรายจ่ายบัตรเครดิตของคุณนี่มันคืออะไร!” เสียงแหบแห้งตวาดถามด้วยความเกรี้ยวกราด



“มันเป็นของจำเป็นที่ผมต้องจ่าย” ฝ่ายโดนถามตอบเสียงห้วนตัดความรำคาญ



“น้ำหอม กระเป๋า รองเท้า ...พวกนี้เหรอความจำเป็นของคุณ” รอยยิ้มเย้ยหยันที่ไม่ทราบว่าสื่อถึงฝ่ายไหนปรากฎขึ้นบนใบหน้า



“ใจเย็นกันหน่อยเถอะค่ะ รู้ตัวไหมว่าทะเลาะกันจนเสียงดังไปถึงด้านบน” คนที่ยืนมองมาครู่นึงปรามด้วยสีหน้ารำคาญใจ



“ลงมาก็ดี พ่อมีเรื่องจะคุยกับแก” คนเป็นพ่อหันไปบอก โดยไม่ใส่ใจท่าทางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟของคนข้างๆ



“คุณอย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ เรายังคุยกันไม่จบ!”



“พาแม่แกไปสงบสติอารมณ์ แล้วตามฉันมาที่ห้องทำงาน” ร่างท้วมสั่งเสียงเฉียบขาด แล้วปลีกตัวออกไปด้วยหน้าตาถมึงทึง
.
.
.


ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!



“เข้ามา” เจ้าของห้องสั่ง เงยหน้ามองบุตรสาวคนเดียวที่เดินเข้ามา “แม่แกล่ะ หายบ้าแล้วเหรอ”



“กินยาแล้วก็หลับไปแล้ว” คนพูดถอนหายใจ ก่อนถามเข้าประเด็น “พ่อเรียกนับมามีอะไรคะ”



“แกกับมาร์เป็นยังไง ทำไมเดี๋ยวนี้ฝ่ายนั้นไม่มาที่บ้านเราเลย” ถามพร้อมมองอย่างสืบเสาะ



คนถูกถามไหวไหล่ “ก็ไม่ยังไงค่ะ ช่วงนี้มาร์เค้ายุ่งๆ”



“กลับไปคบกันแล้วใช่ไหม”



“ค่ะ”



“ดี ...แล้วก็ไปออกงานกับทางนั้นบ่อยๆด้วยล่ะ ยิ่งแกแสดงตัวถึงความสัมพันธ์ของแกกับมาร์มากเท่าไหร่ ความน่าเชื่อถือของบริษัทเราก็จะเพิ่มขึ้น  ทางที่ดีแกควรพูดคุยกันได้แล้ว ว่าหลังเรียนจบจะแต่งงานกันเลย หรือหมั้นกันไว้ก่อน ...จะทางไหนก็ดีกับบริษัทเราทั้งนั้น  มีธนพัฒน์ธาดาหนุนหลัง พวกผู้ถือหุ้นเรื่องมากจะได้เลิกระแวงสักที”



“นับรู้ดีค่ะว่าต้องทำอะไร”



คนเป็นผู้ใหญ่ยิ้มเยาะกับท่าทางอวดดีของบุตรสาว
“รู้ดีหรือ... ถ้าแกรู้ดีก็คงไม่นอกใจมาร์ ไปคบกับไอ้ตัวดูดเลือดคนล่าสุดนี่ให้มันซ้อมเล่นๆหรอก”



ฟังจบใบหน้าสวยก็บูดบึ้งลงทันตา “คุณพ่อจะย้ำให้ได้อะไรขึ้นมา เอาเป็นว่าตอนนี้นับรู้ดีแล้วกันว่าควรทำอะไร”



“งั้นก็ดีแล้ว ...ฉันหวังกับแกไว้มาก อย่าทำให้ฉันผิดหวัง”


คนเป็นลูกพยักหน้าตอบแววตาเข้มงวดโดยไร้เสียง..

.
.
.
.


กลับขึ้นมาบนห้องก็มีข้อความจากแชทเฟซบุ้คส่งมาจากรุ่นน้อง



‘พี่นับคะ ทางกองประกวดส่งข้อความมาให้หนูลบโพสนั้น แล้วชี้แจงความจริง พี่จะให้หนูทำยังไงคะ’



ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเหตุการณ์เป็นไปตามที่คาดหมายไว้ ก่อนพรมนิ้วลงบนคีย์บอร์ดพิมพ์สิ่งที่จะให้อีกฝ่ายทำต่อไปอย่างใจเย็น



‘ถ้าฝ่ายนั้นป่วยจริง ต่อให้หนูทำแบบที่พี่นับบอก ยังไงความจริงมันก็ต้องออกมาอยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ’ คนที่ได้รับข้อความถามกลับอย่างข้องใจ



‘แค่ทำตามที่พี่บอกก็พอ เรื่องอื่นไม่ต้องกังวัล พี่จัดการได้’

ความจริงจะออกมาแล้วยังไง ในเมื่อถ้ามีคนอคติไปแล้ว จะเปลี่ยนความคิดคนพวกนั้นได้กี่คนกัน...


มาร์’s

วันถัดมาที่โรงพยาบาล…


เพราะเอื้อมหลับไปด้วยความเพลียหลังจากสวนหัวใจเสร็จ คุณอาหมอของน้องเลยบอกให้ครอบครัวที่จะมาเยี่ยมกันแต่เช้า เลื่อนเวลาไปเป็นช่วงเย็น


มองคนที่กอดตุ้กตาหลับปุ๋ยไปด้วยหน้าซีดเซียว ก็ดึงขอบผ้าห่มที่ร่นลงมาให้ขยับขึ้นอีกนิด แล้วออกจากห้องไปรับโทรศัพท์จากเพื่อนที่โทรเข้ามา



‘ว่าไงขวัญ จัดการเรียบร้อยหรือยัง’



ปลายสายเงียบไปก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักใจ ‘ทางกองชี้แจงความจริงในเพจหลักแล้ว แต่เรื่องมันวุ่นกว่าเดิม เพราะแอดมินเพจต้นเรื่องนอกจากไม่ยอมลบโพส ยังออกมาพูดทำนองว่า มีข่าวจากคนในกองบอกว่า ทางกองโดนบ้านน้องเอื้อมบังคับให้ออกมาพูด


ซึ่งมันแย่ตรงที่มีคนประเภทที่พร้อมจะเชื่อเรื่องเสียหาย เพราะมันสนุกแล้วก็น่าสนใจมากกว่า’


ต่อค่ะ*



ผมเงียบ ...พยายามกดความเดือดดาลในใจลงไปจนสำเร็จ ‘โพสต้นเรื่องนั่น โพสหลังจากที่เอื้อมโทรหาขวัญนานเท่าไหร่’



‘น้องโทรหาเราประมาณหกโมง เพจนั่นโพสตอนประมาณสามทุ่ม’



สามชั่วโมงสินะ… ผมคำนวณเวลา ’หลังเอื้อมโทรไปภายในสามชั่วโมง ขวัญบอกเรื่องน้องกับใครไปบ้าง’



อีกฝ่ายส่งเสียงคล้ายกำลังคิด ‘ก็หลายคนนะมาร์ หลังน้องโทรมาคนแรกที่เราบอกคือนับเพราะอยู่ด้วยกัน ต่อจากนั้นก็แจ้งคนในกรุ๊ปไลน์ของกองประกวด’



‘นับก็รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ’ ผมถามอย่างเอะใจ เหมือนมีสัตว์ตัวเล็กๆน่ารำคาญคอยข่วนตะกุยคล้ายกำลังบอกอย่าง



‘อืม’ ปลายสายครางรับ



‘โอเค เราต้องวางแล้ว’ ผมบอก



‘ถ้ามีอะไรที่เราช่วยได้ก็บอกนะ’



‘ขอบใจมากขวัญ’ ผมกดวางสาย



เดินกลับเข้ามาในห้อง …เพราะเสียงปิดประตู ทำให้เด็กที่หลับไม่ค่อยสนิทอยู่แล้วงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมา



ผมเดินเข้าไปหา คว้ามือเล็กๆที่กำลังจะยกขึ้นขยี้ตาเอาไว้ “อย่าขยี้ตาครับ”



คนโดนห้ามเบือนตาปรือๆมองมา อมยิ้มในหน้า เลื่อนแก้มนุ่มมาซบลงบนมือ พึมพำหงุงหงิงสองสามคำ ก่อนหลับไปอีกครั้งเมื่อเจอมุมสบาย



ผมนั่งลงข้างเตียง ใช้มือข้างที่ว่างลูบรอยช้ำเล็กๆ ที่น้องได้มาตอนออกจากห้องที่เข้าไปสวนหัวใจ …ยิ่งผิวน้องขาวเท่าไหร่ รอยเล็กๆที่ควรจะดูไม่หนักหนากลับดูรุนแรง



บอกตามตรง …ผมคิดว่าที่เอื้อมผ่านมามันมากพอแล้ว นอกจากบาดแผลทางกายที่เกิดจากการรักษา ผมจะทำทุกอย่างให้แน่ใจ ว่าจะไม่มีอะไรมาทำให้น้องเจ็บอีก…



แกร่ก! เสียงเปิดประตูจากด้านนอกดึงผมออกจากภวังค์ ...ที่เดินเข้ามาคือผู้ชายร่างสูงคนนึงที่ดูดีอย่างร้ายกาจ



สายตาเย็นเยียบคือคำทักทายแรกที่ผมได้รับ... แม้ไม่รู้แน่ชัดว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่จากสายตาที่ยิ่งวาวโรจน์ขึ้น เมื่อมองมายังลูกแมวตัวน้อยที่ซุกมือผมหลับปุ๋ยอย่างไม่รู้เรื่องราว  ก็พอเดาได้ว่าคงเป็นครอบครัวคนใดคนนึงของน้อง



“สวัสดีครับ” ผมพูดขึ้นก่อน



“ไปคุยกันข้างนอก” อีกฝ่ายตอบด้วยเสียงเรียบนิ่งและเดินนำออกไป



ผมค่อยๆดึงมือออกจากแก้มนุ่มนิ่ม น้องรู้สึกตัวเล็กน้อยแต่ก็หลับไปอีก ...ผมโคลงศรีษะอย่างเอ็นดู เดินออกไปนอกห้องก่อนจะยืดยาดไปมากกว่านี้



“มึงเป็นใคร” คำถามแรกถูกถามด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่นิ่งจัด



“ผมชื่อมาร์ เป็นรุ่นพี่ของเอื้อมครับ”



“แค่รุ่นพี่?” สายตาคนถามบ่งบอกได้ว่า ถ้าผมพูดผิดเพี้ยนจากความจริงแม้แต่นิด ผมจะไม่มีโอกาสเข้าไปเจอน้องอีกเลย



“อนาคตก็อยากเป็นมากกว่านี้ครับ” ผมตอบความจริง



“คือยังไง มึงชอบน้องกูเหรอ”



“ครับ ชอบ”


อ้าย’s


ผมนั่งเครื่องเจ็ดชั่วโมง เพื่อเปิดประตูห้องเข้ามาเห็นน้องซุกหน้าหลับปุ๋ยอยู่กับผู้ชาย



ความคิดแรกที่แวบเข้ามาคือมันเป็นใคร มาจากไหน บ้านมันใหญ่พอจะมีชีวิตรอดไหมถ้าผมจะสั่งอุ้ม ร้อยแปดวิธีปรากฎขึ้นในหัวราวกับสายน้ำหลาก



สิ่งเดียวที่เข้ามาระงับความคิดชั่วร้าย คือใบหน้าหลับสนิทที่โคตรน่ารักน่าเอ็นดูของน้อง ดังนั้นผมเลยเรียกไอ้คนที่ไม่ได้หลับออกมาคุยด้านนอก



“คือยังไง มึงชอบน้องกูเหรอ”



“ครับ ชอบ”



น้ำเสียงมั่นคง ตอบตรงคำถาม และที่สำคัญสายตาไม่ลอกแลก ถือว่าผมถูกใจในนิสัยนี้ของไอ้เด็กตรงหน้า แต่มันก็ยังเป็นคนละประเด็นกับเรื่องน้องผมอยู่ดี



หากพูดกันจริงจังใช่ว่าผมจะไม่ยอมให้เอื้อมมีแฟน ผมเลี้ยงน้องมา แน่นอนว่าหากท้ายที่สุดมันเป็นสิ่งที่น้องตัดสินใจ ผมก็จะเคารพมัน



แต่ก่อนจะถึงตอนนั้นผมต้องบอกให้คนที่คิดจะเข้ามาให้รู้เอาไว้ ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง



ไม่ใช่แค่เพื่อน้องผม แต่เพื่อตัวของทั้งสองฝ่าย..



“มาอยู่ที่นี่ก็แปลว่ารู้แล้วใช่ไหมว่าน้องกูป่วย”



“ครับ”



“มีแค่ร้อยละหกสิบของคนผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ ที่จะมีชีวิตต่อไปได้เกินห้าปี ..รู้เรื่องนี้หรือเปล่า”



คิ้วอีกฝ่ายขมวดเข้าหากัน “ไม่ทราบครับ”



“คนเป็นโรคนี้ติดเชื้อง่าย บางครั้งแค่เป็นหวัดอาจหมายถึงการมีโอกาสเสียชีวิต


วันนึงมึงอาจจะไปเที่ยวที่ไหนกันสักแห่ง แต่วันดีคืนดีอีกฝ่ายแค่เป็นหวัด มึงอาจจะต้องไปกลับโรงพยาบาลนานครึ่งเดือน


มึงอาจจะไม่ได้ฉลองปีใหม่ในที่ที่อยากไป เพราะการอยู่ในที่คนพลุกพล่านหมายถึงเพิ่มความเสี่ยงในการป่วย


มึงอาจจะต้องคอยจำเวลากินยาของอีกฝ่ายมากกว่าตารางงาน เพราะการลืมกินยาหนึ่งครั้งก็อาจหมายถึงการลดทอนโอกาสการมีชีวิต


มึงเข้าใจที่กูต้องการจะสื่อไหม มึงจะต้องเสียและไม่ได้ทำในหลายๆอย่างที่มึงถูกใจ คำถามของกูคือ มึงพร้อมหรือเปล่า ที่จะต้องเจอเรื่องแบบนั้น”



มองคนที่ตั้งใจฟังจนจบ ถึงมันจะแก่กว่าน้องผมไปปีนึง แต่ยังไงก็เด็กกว่าผมอยู่หลายปี เห็นมันกำลังจะตอบโดยไม่ผ่านการคิดผมก็พูดแทรกขึ้น



“ยังไม่ต้องตอบกูตอนนี้ เพราะกูให้เวลามึงกลับไปคิด” ผมถอนหายใจ เพราะรู้ว่าคงมีวูบนึงในใจที่มันคิดว่าไม่จำเป็นต้องใช้เวลาคิด



“กูไม่นับการตอบแบบรวดเร็วของมึงเป็นการแสดงความจริงใจ มึงเข้าใจไหม ...กูต้องการคนที่ตัดสินใจทุกอย่างผ่านการคิดและไตร่ตรอง”



มันเงียบไป ..”ครับ ผมจะกลับไปคิด” คำพูดชัดถ้อยชัดคำที่แอบทำให้ผมยอมรับอยู่ลึกๆ ว่าน้องมองคนได้ไม่เลวนัก..

.
.
.
.


ผมกลับเข้ามาในห้องคนเดียวเพราะไอ้เด็กมาร์นั่นบอกว่ามีธุระต้องทำ และวางใจที่มีผมอยู่เป็นเพื่อนน้อง



มันคิดว่ามันเป็นใครถึงต้องมาวางจงวางใจเรื่องน้องผม คบกันก็ยังไม่ได้คบ แผนการอุ้มฆ่าเริ่มผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง



“พี่อ้าย..” น้องนั่งกอดแม่ทัพ ไอ้ตุ๊กตาเน่าสิบแปดปีที่ผมแสนเกลียด(อิจฉา) เรียกชื่อผมด้วยเสียงงัวเงีย



ผมยิ้มเอ็นดู เดินเข้าไปหา หัวทุยๆมุดเข้ามาในอ้อมกอดเหมือนเป็นปฏิกริยาอัตโนมัติ



ผ่านไปสักพักรอจนเด็กขี้เซาตื่นเต็มตา น้ำเสียงตื่นตูมก็ดังขึ้นในอ้อมกอด “พี่อ้ายตัวจริง!” ตากลมช้อนขึ้นมอง



ผมส่ายหัวยิ้มๆ “ครับตัวจริง อิมพอร์ตด่วนจากอเมริกา”



“งื้อออ พี่อ้ายมาได้จริงๆด้วย” น้องหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ



ผมบอกไม่ถูกว่าโล่งใจมากเท่าไหร่ที่เห็นน้องยิ้มออกมาได้แบบนี้



“พี่อ้ายมาแล้วนะครับ เอื้อมอดทนได้เก่งมากเด็กดี” ผมโคลงร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอดไปมาอย่างรักใคร่


******
ไรท์ทอล์ค :ทอล์คยาวที่สุดในเรื่องตั้งแต่อัพมา แต่เราอยากให้อ่าน ...อ่านเถอะนะ

มาแล้วค่ะ ...การเจอพี่อ้ายของพี่มาร์ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดเนอะ

อย่างที่เราเคยเล่าในพาร์ทพี่อ้าย คือพี่รักน้อง ห่วงหวงน้อง โอ๋น้อง

แต่พี่เค้าเลี้ยงน้องมาให้มีสิทธิ์เลือกและตัดสินใจนะคะ

ต่อให้มีบางอย่างที่ไม่ถูกใจพี่เค้า แต่ถ้าน้องมีเหตุผลในการตัดสินใจพี่อ้ายก็จะเคารพตรงนี้

ส่วนนึงเพราะเชื่อใจด้วยว่าตัวเองเลี้ยงน้องให้เติบโตมาอย่างดี



ส่วนเรื่องที่พี่อ้ายพูดกับพี่มาร์ อย่างที่บอกคือเพื่อทั้งสองคน

ถ้าจะคบกันโดยที่ไม่รู้ตรงนี้ ก็อย่าเข้ามาในชีวิตเพื่อทำร้ายกันและกัน

อย่างพี่มาร์ที่จะตอบออกมาทันที เพราะมั่นใจว่ารักน้องชอบน้อง

แต่ในมุมมองของพี่อ้ายคือเค้าต้องการคนที่คิดก่อนทำ

การตอบอย่างรวดเร็วไม่ได้แสดงถึงความจริงใจ

ในแง่นึงอาจหมายถึงการไม่ได้ไตร่ตรองตัวเอง



อาจจะมีส่วนที่เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับเราก็บอกกันได้นะคะ

เจอกันตอนหน้าค้าบบบ

[kataiyai]

ขอบคุณค่ะ กำลังน่าติดตามเลย

[B52]

ส่องตลอดค่ะ อยากอ่านต่อเร็วๆ

[PrimYJ]

รอดูว่าพี่มาร์จะช่วยจัดการเรื่องนี้ยังไง
ครอบครัวนับนี่เป็นปลิงมาเกาะมาร์ชัดๆ ระวังตัวด้วยนะมาร์

[maekkun]

 

[Billie]

บ้านนับ นี่เลวทั้งบ้าน
มาร์ไม่ใช่แค่แฟนเก่า แต่เป็นเพื่อน ก็ยังคิดแบบนี้ได้

[FeaRes]

 

[shoi_toei]

บ้านนับนี่น่ากลัว เห็นแก่ตัวสุด ๆ

[kokoro]

นับนี่เห็นแก่ตัวมาก สักวันจะไม่เหลือใคร
แล้วตอนนั้นจะรู้สึก

[mild-dy]

 

[cchompoo]

 

[Supparang-k]

เอาจริงยัยนับตัวอิจฉาเรื่องนี้นางมีความเรียล  คือนางแอบโง่นะ..อยากทำร้ายคนอื่นแต่ไม่ประมาณตน  ฝั่งน้องเอื้อมคือกองหนุนและข้อเท็จจริงเขาพร้อม ถ้าเรื่องมันแดงออกมาความน่าเชื่อถือและอะไรๆหลายๆอย่างที่นางก่อขึ้นมานี่คือถมนางตาย 555

[naruxiah]

นิยายสนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวเลย ภาษาละมุนมาก ติดตามนะคะ

[hoshinokoe]

รอมาต่อให่เต็มตอนนะจ้าาา
ชอบความมุ้งมิ้งของคู่นี้มาก อ่านจนถึงปัจจุบันรวดเดียวเลย

[rabbitmoon]

เราตามมาอ่าน เพราะเห็นเพื่อนบอกว่าแนวเดียวกับนิยายฮิตในดด. แล้วแต่ดาว กับ คว้าเดือน  พล็อตแนวเดียวกัน แต่รายละเอียดก็ต่างอยู่นะ

ว่าแต่เราเป็นคนเดียวรึป่าวที่ไม่ชอบสีตัวอักษรอ่ะ  รู้สึกอ่านยาก

[lizzii]

พี่อ้ายตลกกกกก จะอุ้มพี่มาร์ทิ้งท่าเดียวเลยนะ 5555

[BAKA]

เราไม่ชอบนับมากๆ แต่ที่บ้านก็เป็นแบบนี้อ่ะนะ...ว่าไม่ได้

และพี่มาร์คะ จัดการอะไรให้เรียบร้อยเลยค่ะ อย่าให้ใครมาแกล้งน้องนะ ไม่ยอมอ่ะ น้องน่ารักมากกกกก ไม่สมควรโดนแกล้งแบบไร้เหตุผล

[larynx]

เป็นกำลังใจทั้งสองคนเลยจ้าาา หวังว่าในอนาคตคงไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นนะ