Special Ghost night 1
เป็นเวลากลางดึก สองร่างนอนเบียดกันบนเตียงแคบๆ ทว่าอบอุ่น มันโอบกอดคนตัวบางไว้แน่นราวกับกลัวจะสูญเสียเดียไป ส่วนคนน้องก็มุดอยู่ในอ้อมกอดแกร่งอย่างเต็มใจ พวกเขาอยู่ด้วยกันเช่นนี้มาหลายเดือนแล้ว ทุกคืนผ่านไปอย่างราบรื่นปกติ มันมีความสุขทุกวันที่ได้นอนหลับเต็มอิ่ม
จนกระทั่งคืนนี้ ที่มันสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงเคาะประตูห้องตัวเอง
ก๊อกๆๆ
“...”
ก๊อกๆๆๆ
“...เดีย” มันกระซิบ ทว่าคนในอ้อมกอดกลับไม่กระดิก
มันคิดถึงเรื่องที่ไอเดียเคยบอกไว้เมื่อครั้งก่อน ที่ว่าห้ามตอบกลับเวลาได้ยินเสียงคนเคาะประตูเพราะจะถูกเอาวิญญาณไป ขนแขนมันลุกชันเมื่อนึกถึงเรื่องสยอง ก่อนจะคิดได้ว่าวันนี้ไม่ใช่วันพระเพราะมันจำได้ วงปฏิทินไว้ทุกเดือน วันพระเป็นวันอันตรายสำหรับมัน วันไหนวันพระมันจะต้องรีบอาบน้ำเข้านอนเพราะฉะนั้นมันจึงจำได้ดี
แล้วใครมันมาเคาะประตู...ถ้ามันตอบกลับไปแล้วจะโดนดูดวิญญาณมั้ยวะ...
ก๊อกๆๆๆ!
เสียงเคาะเริ่มรุนแรงกว่าเดิมจนมันใจเสีย จะข่มตานอนก็นอนไม่หลับ
ปังๆๆ!
ในขณะที่มันไม่รู้จะทำอย่างไรอยู่นั้น คนตัวผอมก็ขยับตัวงัวเงีย หันไปมองทางประตูห้องที่ยังส่งเสียงเคาะดังอย่างต่อเนื่อง
ปึงๆๆ!
“ไอ้สัด หนวกหู คนจะนอน!”
“...”
พลันเงียบทั้งคนนอกประตูทั้งมัน
เรื่องลึกลับนี้ติดอยู่ในหัวมันมาตลอดสองวันนี้ เพราะท้ายสุดแล้วมันก็ไม่รู้ว่าเสียงเคาะประตูเกิดขึ้นได้ยังไง รวมถึงใครเป็นคนเคาะห้อง มันถามเดียแล้วแต่ก็ไม่ได้คำตอบ เพราะตอนนั้นร่างขาวงัวเงียเกินกว่าจะรับรู้อะไรได้
พอมาถึงวันนี้ เป็นวันที่มันวงปฏิทินด้วยสีแดงไว้ วันพระ... มันเลยรีบอาบน้ำก่อนจะมืดตามปกติ พอเดียเข้าห้องมาก็นั่งทำงานของแต่ะคนไปอีกสักพักก็ได้เวลาเข้านอน
ครานี้ยังไม่ทันจะได้หลับดีๆ พลันมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
ก๊อกๆๆ
“...” มันขนลุกชัน หนังหัวชาวาบ กลัวจนตัวแข็ง คิดว่าตัวเองเจอดีเข้าแล้ว ครานี้ถ้าส่งเสียงออกไปต้องโดนเอาวิญญาณไปแน่ๆ
ก๊อกๆๆ
มันรีบข่มตาหลับทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ทว่าคนในอ้อมกอดกลับขยับตัวยุกยิก เสียงเคาะยังดังไม่หยุด แล้วสุดท้ายก็เป็นไอเดียที่ขยับตัวลุกจากเตียง ตรงไปยังประตูเจ้าปัญหา
เซนเห็นคนข้างตัวขยับตัวอย่างฉับไว ไม่ทันจะได้ร้องห้ามอะไรประตูห้องก็เปิดออก!
“พี่...ขอยืมกาวหน่อยดิ”
“เออ”
“...”
มันมองไฟในห้องที่ถูกเปิดขึ้น มองร่างไอเดียทีเดินไปยังเตียงตัวเอง รื้อค้นซากกองกระดาษสักพักก็เจอกับหลอดกาวสีเหลือง เขาหยิบมันเอาไปให้คนรบกวน ไอ้หมอนั่นเอ่ยขอบคุณก่อนประตูจะปิดลง ไอเดียปิดไฟห้องให้มืดสนิทอีกครั้ง
“...”
“...มีอะไรรึเปล่าพี่?”
“กูสงสัยว่าไอ้เด็กนี่คือคนเดียวกันกับที่มาเคาะประตูเมื่อวันก่อนรึเปล่า”
“คงใช่แหละพี่ มันเพิ่งย้ายมาหอนี้ เมื่อวานเจอกันที่คณะก็บ่นเรื่องที่ผมไม่ยอมเปิดประตูห้องให้มันมายืมกระดาษตัดแมส”
“...”
“ทำไมเหรอพี่”
“แล้วเรื่องผีที่มึงว่า...”
“ผีไหนอ่ะ?”
“...”
ไอ้เด็กเวร หลอกกันอีกแล้ว!
Special Ghost night 2
วันพระกลับมาอีกครั้ง ทว่าคราวนี้มันทำโอทีอยู่เสียดึกดื่น ทำให้กว่าจะกลับถึงห้องก็มืดเสียแล้ว ความตั้งใจจะอาบน้ำก่อนพระอาทิตย์ตกดินของมันจึงล้มเหลวไม่เป็นท่า
แต่อย่างน้อยก็ดีที่เปิดประตูห้องมาแล้วเจอไอเดียนอนกลิ้งอยู่บนเตียงให้พออุ่นใจ มันขยับยิ้ม เดินไปขยี้ผมยาวๆ ยุ่งเหยิงของคนเด็กกว่าแทนคำทักทายจนถูกโวยวายใส่ มันหัวเราะเมื่อเห็นคนหัวยุ่งทำหน้ายุ่งตาม พร้อมปลดกระดุมเสื้อ เตรียมอาบน้ำก่อนที่จะดึกไปมากกว่านี้
ห้องน้ำเก่าอับชื้นยังคงดูน่าหวาดหวั่นเหมือนเดิม ไฟสีส้มในห้องน้ำส่องแสงระโหยโรยแรง รูตรงฝ้าเพดานยังคงเป็นรูแหว่งน่าพิศวงอยู่อย่างนั้น บรรยากาศในห้องน้ำตอนกลางคืนสำหรับมันนั้นน่าหวาดกลัวไปเสียทุกอย่าง จะมีก็แต่เส้นผมยาวๆ ตามพื้นกระเบื้องห้องน้ำที่มันรู้ว่าเป็นของใคร ทำให้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ไม่นึกหวาดกลัว
ทว่าในระหว่างที่กำลังละเลงแชมพูลงบนหนังศีรษะนั้น จู่ๆ มันก็สัมผัสได้ถึงความมืดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แม้ว่ามันจะหลับตาอยู่ แต่ภายใต้เปลือกตารับรู้ว่าไม่มีแสงใดมาตกกระทบเหมือนเช่นเคย
มันพยายามล้างหน้าเพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่มันคิดจะไม่เป็นจริง
แต่กลับไม่เป็นอย่างใจนึก เมื่อห้องน้ำที่มันอยู่มืดสนิท ขนแขนมันลุกชัน สัญชาตญาณความกลัวขับออกมาโดยไม่รู้ตัว แหกปากเรียกคนข้างนอกทันที
“ไอเดีย!!!!!”
“อะไรพี่ ไฟดับอ่ะ”
“เออ กูรู้แล้ว มึงมานี่”
“ฮ่าๆๆ พี่ยังอาบน้ำไม่เสร็จเหรอ”
“แชมพูเต็มหัวกูเลยนี่ ไอ้เดีย มาเร็วๆ”
มันเร่ง ประตูห้องน้ำเปิดออกเพื่อหาแสงสว่างให้ส่องเข้ามา มันไม่สนใจแม้ว่าตัวเองจะโป๊เปลือยอยู่ก็ตาม ความมืดน่ากลัวกว่าความอาย
“เชี่ย อะไรของพี่เนี่ย” ไอเดียทำตามคำโวยวายของคนพี่ ทว่ากลับไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาเห็นสภาพเอน็จอนาจของคนพี่เช่นนี้ เซนที่ฟองแชมพูเต็มหัว ซ้ำยังมีคราบฟองไหลเปรอะหน้าและช่วงตัว ที่เปลือยเปล่า...
“มึงอยู่เป็นเพื่อนกูหน่อย กูกลัวผี”
“โหพี่ เดี๋ยวผมไปจุดเทียนมาให้ก็ได้”
“ไม่ๆๆๆๆ มึงห้ามไปไหน อยู่ตรงนี้นิ่งๆ เลยนะ”
“...”
คนน้องจนใจแล้ว ไอ้หมอนี่ขี้กลัวจนน่าระอา ถึงแม้ว่าตัวเองจะชื่นชอบเพศเดียวกัน แต่ก็ใช่ว่าเขาจะต้องอยากดูไอ้คนขี้กลัวนี่ตัวเปลือยอาบน้ำโชว์ด้วยสักหน่อย
“เดีย...ยังอยู่มั้ยวะ”
“อยู่นี่”
ส่วนไอ้ชีเปลือยก็รีบถามทันทีที่เริ่มหลับตาล้างแชมพูออกจากหัว เมื่อได้ยินเสียงตอบรับกลับมามันจึงค่อยสบายใจหน่อย
“เดีย”
“อยู่นี่ เฮ้อ...อะไรของพี่เนี่ย”
มันถามซ้ำๆ ตลอดสองวินาทีเพื่อยืนยันว่าเขาจะไม่หายไปไหนระหว่างที่ใช้ความกล้าในการหลับตาอาบน้ำในห้องมืดๆ นี่
“เดีย”
“...”
“เดีย”
ถามซ้ำอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ไม่มีเสียงตอบกลับมา มันใจหาย รีบล้างหน้าล้างหัว เปิดตาหันไปมองยังที่ๆ คนเด็กกว่าเคยยืนรออยู่
ไม่มี
“ไอเดีย!”
มันร้องเสียงดัง ความกลัวกัดกินจิตใจมากกว่าเดิม
“ไอเดียอย่าล้อเล่น กลับมานี่”
ยังไม่มีเสียงตอบรับ
“ไอเดียคร้าบ มาอยู่กับพี่ก่อนนะ”
ใช้เสียงสองแล้วก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลมกลางคืนยังคงพัดต้นไม้ให้เคลื่อนไหวจนเกิดเสียงแซ่กๆ มันใจไม่ดีแล้ว
ในขณะที่หันซ้ายหันขวา ชะเง้อออกไปนอกห้องน้ำอยู่นั้น มันก็สัมผัสได้ถึงฝ่ามือเย็นๆ ที่แตะเข้าที่เอว หนังหัวมันชาวาบอีกครั้ง ตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าหันกลับไปเผชิญหน้า ได้แต่ปล่อยให้ตัวเองยืนตัวเกร็ง มีเสียงสายน้ำจากฝักบัวตกกระทบลงพื้นเป็นเสียงประกอบ
กระทั่งมือเย็นๆ นั่นค่อยๆ เลื่อนขึ้นมายังหน้าท้องเขา พร้อมกับสัมผัสได้ถึงมืออีกข้างที่วางทาบบนไหล่มัน คนตัวโตตัวแข็งค้าง ก่อนที่ไฟในห้องจะกะพริบสองสามที พลันห้องน้ำที่เคยมืดมิดก็สว่าง มันหันไปข้างหลังทันทีเมื่อมีแสงสว่างทำให้อุ่นใจ
ก่อนจะเจอกับใบหน้าที่คุ้นเคย
“แฮ่!”
“ไอ้สัด!”
ทันใดนั้นมันก็รู้ทันทีว่าโดนไอ้เด็กเวรนี่แกล้งอีกแล้ว
Special Ghost night 3
เรื่องน่าตกใจสำหรับวันนี้ก็คือ ไอเดียขอให้มันตัดผมให้ แน่นอนว่าเซนแย้งแทบตาย เพราะตนไม่เคยตัดผมให้ชาวบ้าน คนไม่มีความละเอียดอ่อนอย่างเขาเกรงว่าจะทำให้ผมมันเสียทรงเอา แต่ถึงอย่างนั้น คนน้องก็ยังต้องการให้มันตัดให้อยู่ดี
“แค่ตัดๆ ไปเอง”
“มันจะเบี้ยวเอา”
“ไม่เป็นไรหรอก”
สุดท้ายแล้วยังไงล่ะ มันก็ตัดแหว่งอยู่ดี จากที่เดียต้องการให้ผมที่ยาวถึงกลางหลังสั้นลงเพียงแค่ประบ่า ตอนนี้กลับถูกคนอย่างมันตัดผมเว้าๆ แหว่งๆ กว่าจะเล็มให้พอดีกันได้ผมของคนน้องก็เลยมาอยู่ที่ความยาวระดับคาง...
“กูบอกแล้วไงว่ามันจะแหว่ง มึงก็ไม่เชื่อ”
“...”
“...เออๆ ขอโทษ ไปทำผมที่ร้านป่ะ เดี๋ยวออกตังให้”
“ผมไม่ได้โกรธพี่ซะหน่อย”
“แล้วมานั่งจ๋อยทำไม”
มันถามเมื่อน้องไม่ยอมมองหน้ามันตั้งแต่เมื่อครู่ เอาแต่จับจ้องเส้นผมยาวๆ ที่กระจายอยู่บนพื้นห้องอยู่อย่างอาลัยอาวรณ์ ไม่ยอมขยับ
“เสียดายอ่ะ อุตสาห์ไว้มาตั้งหลายปี อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี...”
“...แต่มึงบอกให้กูตัดเอง”
“อือ อยากเปลี่ยนลุคบ้าง แต่ก็เสียดายอ่ะ...”
“คนเรามันต้องสูญเสียอะไรไปบ้างอยู่แล้ว ไป ลุกขึ้นไปอาบน้ำ”
คนสูญเสียเส้นผมพยักหน้า เก็บกวาดซากเส้นผมที่เคยยาวของตัวเองก่อนไปอาบน้ำ ทำตามคำสั่งคนพี่ ไอเดียในลุคใหม่น่ารักไม่แพ้ตอนผมยาว ความยาวของผมคนตัวบางตอนนี้อยู่ระดับปลายคาง ผมสั้นตัดตรงเป็นทรงบ็อบทำให้ดูเด็กลงกว่าเดิม หนำซ้ำยังดูสบายตาน่ามอง
มันมองร่างบางในลุคใหม่จนคนน้องหายเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกับความคิดในใจที่ว่าในที่สุดมันก็จะไม่ต้องเห็นไอเดียเป็นผีสาวผมยาวอีกแล้ว อย่างน้องถ้าคนตัวบางทำอะไรแปลกๆ ขึ้นมาอีกก็คงไม่สยองเท่าตอนผมยาวปรกหน้าเหมือนเช่นที่ผ่านมา
มันโล่งใจเป็นอย่างมาก
ทว่าคนน้องไม่อาจทำใจได้กับความสูญเสียที่เกิดขึ้น แม้ว่าจะเป็นตัวเขาเองก็ตามที่ตัดสินใจเช่นนี้
ไอเดียไว้ผมยาวเพราะอดีตคนรักเคยกล่าวไว้ว่าชอบคนผมยาว ชอบลูบจับเส้นผม เขาจึงไว้ผมยาวตามความชอบของอีกฝ่าย แต่ว่าสุดท้ายผู้หญิงที่หมอนั่นหิ้วขึ้นห้องก็เป็นผู้หญิงผมสั้นอยู่ดี...
ไหนๆ เขาก็ตัดใจจากหมอนั่นได้แล้ว ก็เลยตัดผมยาวที่เคยเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำของรักครั้งเก่าด้วยเสียเลย แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะอาวรณ์เส้นผมขนาดนี้ ก็อยู่กับเส้นผมยาวๆ นี่มานาน ตื่นมาก็ต้องหวีต้องสระไดร์ ดูแลมาตลอด พอตอนนี้ผมสั้นไม่ต้องดูแลมากเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แถมเวลาลูบผมหรือมัดผมก็ต่างจากแต่ก่อน ทำให้เขารู้สึกไม่ชินเสียไม่ได้
จวบจนเวลาเข้านอน
ไอเดียปิดไฟมุดเข้าไปในอ้อมกอดของคนพี่เช่นเคย เขานอนดึกกว่าคนขี้กลัวเพราะต้องปั่นงานทำให้ไม่ได้มีเวลาอ้อร้อช่วงก่อนนอนเหมือนที่ผ่านมา
เขาหลับตา ห้วงฝันแห่งนิทราทำงาน
...มันสะดุ้งตื่นตอนกลางดึกอีกแล้ว แต่เพราะไออุ่นจากคนข้างๆ ทำให้มันอุ่นใจ จากที่นอนหงายอยู่จึงพลิกตัวตั้งใจจะหันไปคว้าคนตัวบางมากอด
ทว่ากลับรู้สึกถึงอะไรแปลกๆ ตรงหมอน
เด็กนี่ตัดผมจนสั้นแล้ว มันมั่นใจเพราะเป็นคนตัดเองกับมือ แต่ไอ้เส้นผมยาวๆ ที่มันสัมผัสได้นี่คืออะไร มันพยายามตั้งสติ คิดว่าตัวเองคิดไปเอง ทว่าเส้นผมยาวๆ นั่นกลับเลื่อนไหลลงมาสัมผัสที่แขนเขาอย่างน่าขนลุก
รับรู้ได้ว่าความยาวของเส้นผมที่พันแขนมันยาวกว่าเส้นผมของคนน้องในตอนนี้ มันขนลุกขนชัน คิดว่าเจอดีเข้าแล้ว เส้นผมใครมันจะมาคั่นอยู่ระหว่างมันกับไอเดียได้ นอกจากจะเป็นสิ่งลี้ลับ มันคิดพลางใจสั่นด้วยความหวาดกลัว เส้นผมยังคงพันอยู่ที่แขนมันอยู่อย่างนั้น จนมันขยับตัว กลับสัมผัสได้ถึงเส้นผมมาจี้ตรงคอ
มันร้องจ๊ากลั่นห้อง
“อะไรพี่...”
“เส้นผม...ผมใครไม่รู้”
“...”
คนน้องไม่ตอบ แต่งัวเงียลุกออกจากเตียงไปเปิดไฟในห้อง
พลันทุกอย่างก็เฉลย เมื่อมันเห็นมัดผมกำหนึ่งที่มันเป็นคนตัดเอง วางอยู่ข้างหมอนตัวเองกับหมอนคนตัวผอม...
“...ผมทำใจทิ้งไม่ได้เลยเอามานอนกอดอ่ะ” เจ้าตัวต้นเหตุสารภาพความผิด
แล้วมันมีใครเอาเส้นผมมานอนกอดล่ะวะ!
“เอาไปทิ้ง!”
■ ■ ■ ■ ■ ■
คิดถึงเลยเอาตอนพิเศษเล็กๆ น้อยๆ มาฝากค่ะ
น้องยังความเป็นเด็กผีเหมือนเดิม 5555
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: ■ Have a ghost day #ผีของผม ■ - End - Special p.2 - 26.1.2018 (อ่าน 22054 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก