- 1 -
SANTA x SATAN
แดสเชอร์ แดนเซอร์ แพรนเซอร์ วิกเซ่น ดอนเนอร์ โคเม็ต คิวปิด บลิตเซ่น และรูดอล์ฟ (จมูกแดง)
คือชื่อกวางเรนเดียร์ของซานตาคลอส ในตำนานที่เล่าขาน ค่ำคืนวันคริสต์มาสจะมีชายร่างท้วมท่าทางใจดี ใบหน้ารกไปด้วยเคราสีขาวครึ้ม สวมชุดสีแดงสลับขอบขาวมาส่งมอบของขวัญให้เหล่าเด็กดีทุกคน โดยยานพาหนะที่นำพาชายใจดีคนดังกล่าวมาคือรถเลื่อนเทียมกวาง มันเป็นเพียงตำนานที่เล่าขานหรือมีอยู่จริงไม่อาจรู้
“เรนเดียร์ อากาศมันเย็นมากแล้ว เจ้าอย่ามัวไปตักน้ำอยู่ เข้ามาผิงไฟที่เตาผิงกับท่านตาเถิด เร็วเข้าน้องชาย”
เสียงตะโกนโหวกเหวกจากชายหนุ่มผู้หนึ่งเอ่ยเรียกหนุ่มน้อยที่กำลังหิ้วถังน้ำเดินฝ่าหิมะขาวโพลนมาอย่างทุลักทุเล ดวงตากลมโตสุกใสราวตากวางพราวระยับเมื่อริมฝีปากอิ่มยกยิ้ม จมูกโด่งเริ่มขึ้นสีระเรื่อเพราะอากาศที่หนาวเย็น ตัวผอมเพรียวนั้นวางถังน้ำลงก่อนวิ่งเข้าบ้านหลังน้อยไปหาคนเรียก
“พี่บลิตเซ่น ข้าหนาว” เสียงใสเริ่มสั่นเพราะความหนาวทำให้ฟันคมกระทบกันกึก ๆ
ผู้เป็นพี่ชายโยกศีรษะกลมแล้วหัวเราะในลำคอเมื่อย้อนความ “พี่บอกเจ้าแล้ว แต่เจ้ามันดื้อเหลือเกิน”
“ก็ข้าอยากตักน้ำมาต้มให้ท่านตาได้อาบ น้ำอุ่นจะทำให้ท่านผ่อนคลาย” หนุ่มน้อยย่นจมูกอย่างน่ารัก
“จมูกเจ้าแดงไปหมด”
“คึคึ จะได้เหมือนพี่รูดอล์ฟไง จมูกแดง ๆ”
“นินทาอะไรข้า?”
ผู้ถูกพาดพิงส่งเสียงมาเสียเข้มข้น หนุ่มน้อยสะดุ้งเฮือก วิ่งไปหลบหลังบลิตเซ่นแล้วโผล่แต่หน้ามามองชายหนุ่มอีกคนที่ก้าวเข้ามาหา
“ว่าไงเจ้าตัวเล็ก?”
เจ้าตัวเล็กกัดปากเมื่อถูกไล่ต้อน “เปล่าสักหน่อย... ท่านตา ข้ามาแล้ว~~~”
เรนเดียร์จอมป่วนรีบหาทางหนี ตัวผอมเพรียววิ่งไปหาชายชราเคราขาวที่เก้าอี้โยกหน้าเตาผิง นั่งลงข้าง ๆ แล้ววางคางเกยบนหน้าตักชายชรา ก่อนที่ร่างผอมเพรียวนั้นจะค่อยแปรเปลี่ยน ขนสีน้ำตาลอ่อนปกคลุมทั่วร่างกาย ต้องแสงไฟจากเตาผิงทำให้มันดูเงางามน่าลูบไล้ เขาเล็ก ๆ งอกออกมาจากศีรษะที่เปลี่ยนรูปทรงไป
...เขาคือกวางเรนเดียร์ เรนเดียร์ของท่านตาซานตาคลอส...
ในหมู่บ้านนี้ไม่ได้มีเพียงเขาตัวเดียว พี่ชายทั้งเก้าก็ไม่ต่างจากเขา จากชายหนุ่มตัวสูงใหญ่กลายร่างเป็นกวางหนุ่มสูงสง่า ค่อยเยื้องย่างมานอนลงข้างกายชายชราหนวดเคราขาวครึ้มอย่างภักดี
พี่ชายทั้งเก้าต่างทำหน้าที่ของตนในทุก ๆ ปี คงจะมีก็แต่น้องเล็กอย่างเรนเดียร์ที่ยังไม่ได้รับมอบหมายงานสำคัญ และปีนี้ จะเป็นปีแรกของลูกกวางน้อยที่จะได้นำพาท่านตาซานตาคลอสไปส่งมอบความสุขให้กับเด็กดี งานสำคัญที่เขาจะต้องไม่ทำพลาดโดยเด็ดขาด เพราะมันคือก้าวแรกของการทำหน้าที่ในฐานะกวางเทียมรถเลื่อนของซานตาคลอส
--------------------
“เรนเดียร์ ข้าได้ข่าวว่าเจ้าจะได้เป็นกวางเทียมเลื่อนท่านตาซานตาหรือ?”
ซีซ่า เพื่อนสนิทของกวางน้อยเรนเดียร์เอ่ยถามเมื่อทั้งคู่ออกมาตักน้ำจากบ่อด้วยกัน ซีซ่าเป็นกวางป่า อาศัยอยู่ในป่าแถบนี้กับมารดาเพียงสองตัว โดยรับจ้างทำงานทั่วไปเพื่อเลี้ยงปากท้อง
“อื้อ ในที่สุดท่านตาก็ยอมให้ข้าทำ ต่อไปข้าจะไม่ใช่กวางน้อยอย่างที่คนอื่นชอบล้อข้าแล้ว”
ซีซ่าหัวเราะ เพราะเรนเดียร์ตัวเล็กกว่ากวางตัวอื่นในฝูงที่ควรตัวโตและสูงสง่า ทำให้หน้าที่เทียมรถเลื่อนเป็นของตัวอื่นไป เรนเดียร์จึงต้องทำหน้าที่ดูแลบ้าน ดูแลท่านตาซานตาคลอส แทนที่จะได้ทำงานเหมือนพี่ ๆ เขา
“น่าอิจฉาเจ้าที่ได้ทำงานก่อนข้า ซีซ่า” เจ้ากวางน้อยรำพัน
“อิจฉาทำไมกัน งานของข้ามันหนักกว่าเจ้าอีกนะ ทำงานกับซาตานมันไม่ง่ายเลย”
“ข้าได้ยินมาว่าเขาโหดร้ายมาก เขาทำร้ายเจ้าหรือเปล่า ซีซ่า?” เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อตอนนี้ซีซ่าเป็นลูกจ้างชั่วคราวที่ปราสาทมืดของซาตานในป่าลึก
“ไม่ แต่เจ้าจงจำไว้เลยนะเรนเดียร์ อย่าทำสัญญาอะไรกับเขาเป็นอันขาด ถ้าเจ้าติดหนี้เขา เขาจะเอาคืนอย่างโหดเหี้ยมที่สุดเลย”
“อะไรกัน คนแบบนี้ก็มีหรือ ไม่เห็นเหมือนท่านตาของข้า ท่านไม่เคยหวังสิ่งตอบแทนจากผู้อื่น นอกจากทำให้ผู้รับมีรอยยิ้มเป็นสุขเท่านั้นเอง”
“ถ้าท่านตาของเจ้าเป็นแสงสว่าง เขาก็ไม่ต่างจากความมืดดำ เพราะฉะนั้น เจ้าต้องระวัง อย่าทำสัญญาใด ๆ กับเขาเชียว” ซีซ่ายังกล่าวเตือนซ้ำ กลัวเพื่อนรักจะตกหลุมพรางซาตานร้าย
“ข้ารู้แล้ว ข้าไม่มีทางไปขอร้องให้เขาช่วยแน่” เรนเดียร์ยืนยันมั่นเหมาะ
“ดีแล้ว” ซีซ่าว่า หิ้วถังน้ำขึ้นมาก่อนเอ่ยชวนเพื่อน “กลับกันเถอะ เดี๋ยวพี่ ๆ เจ้าจะเป็นห่วงเอา”
“อื้อ”
เรนเดียร์พยักหน้ารับ เสียงแจ๋ว ๆ ยังดังไปตามทางที่ทั้งคู่เดินไป เรนเดียร์หยุดเดินเมื่อรู้สึกราวมีใครกำลังมองจ้อง ตากลมหันกลับมามอง เห็นเพียงใบไม้ไหวจากสายลมหนาวที่พัดมา หิมะขาวโพลนร่วงกราวจากไม้พุ่มหนึ่ง ขาเรียวจะก้าวกลับไปดู แต่เสียงเรียกจากซีซ่าทำให้เจ้ากวางน้อยต้องเปลี่ยนใจ
ร่างเล็กรีบก้าวไปหาเพื่อน ท่ามกลางสายตาในเงามืดของใครคนหนึ่งคอยมองจ้อง...
--------------------
“ท่านพี่ ข้าตื่นเต้นจัง”
เรนเดียร์ถูมือไปมาเพราะตื่นเต้นจนมือเย็นเฉียบ วันนี้แล้ว วันที่เขากำลังจะได้ทำงานแรก งานส่งมอบความสุขให้ผู้คนในวันคริสต์มาส
“เจ้าพูดมาหลายรอบแล้ว ไอ้หนู” แดสเชอร์ พี่ใหญ่ของบ้านกล่าวกลั้วหัวเราะ พี่ ๆ ที่เหลือก็ไม่ต่างกัน
“ก็...”
“เจ้าต้องทำได้ มั่นใจเข้าไว้” คิวปิดจับไหล่เล็กแล้วให้กำลังใจ ตากลมนั่นมองเขาด้วยประกายความหวัง ก่อนตอบรับแข็งขัน
“ครับ!”
พวกเขากำลังเตรียมตัว ชายในชุดสีแดงพร้อมออกเดินทางไปส่งความสุขพร้อมกล่องของขวัญแสนพิเศษ เพราะซานตาคลอสอายุมากขึ้น สมรรถภาพทางร่างกายเริ่มถดถอย ทำให้มีซานตารุ่นใหม่มารับหน้าที่นั้นทดแทน กวางทั้งเก้าของซานตาคลอสต่างต้องทำหน้าที่พาซานตารุ่นใหม่ไปให้ถึงจุดหมาย ในขณะที่เรนเดียร์ กวางน้อยฝึกหัด ไม่มีใครมั่นใจในความสามารถ ทำให้งานแรกชองเรนเดียร์คือพาท่านตาซานตาคลอสไปส่งความสุขวันคริสต์มาส เพื่อทำให้คนอื่นเห็นว่าเรนเดียร์ทำได้
“ถ้าอย่างนั้นพวกพี่ไปก่อนนะ ใกล้เวลาแล้ว” ดอนเนอร์บอกกับน้องเล็ก ก่อนกลายร่างเป็นกวางตัวใหญ่ซึ่งมีผู้กุมบังเหียนเป็นชายชุดแดงประจำรถเลื่อนนั้น
เรนเดียร์โบกมือให้พี่ ๆ รอยยิ้มกว้างขวางเกลื่อนใบหน้าเมื่อแหงนเงยมองรถเลื่อนที่พวกพี่ทำหน้าที่นำพามันไป ก่อนตัวผอมเพรียวนั้นจะวิ่งเข้าบ้านไปหาท่านตา เพื่อจะได้ออกเดินทางอย่างเช่นคนอื่นบ้าง
“ท่านตา ท่านตาครับ ได้เวลาแล้ว~”
เสียงใสดังมาตั้งแต่หน้าประตู แต่แล้วสีหน้าร่าเริงปนตื่นเต้นนั่นกลับเจื่อนลงเมื่อเห็นท่านตาของตนทรุดนั่งอยู่ที่เก้าอี้ราวหมดแรง กวางน้อยวิ่งเข้าไปหาหน้าตาตื่น
“ท่านตา เป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้นกับท่าน?”
“ตาไม่เป็นไรเรนเดียร์ แค่รู้สึกหน้ามืด นี่ได้เวลาแล้วสินะ อย่างนั้นเราก็ไปกันเถิด” เอ่ยกับเจ้ากวางน้อยด้วยความอารี รอยยิ้มใจดีนั้นยังไม่เปลี่ยนไป แต่มันกลับดูโรยแรง
“ไม่ได้ ไม่ได้ท่านตา ท่านไม่สบาย” เรนเดียร์ละล่ำละลัก ท่านตาของเขาตัวร้อนจี๋ทั้งที่อากาศข้างนอกเย็นจัด
“แต่งานจะยกเลิกไม่ได้ มีคนรอเราอยู่ และเจ้า... มันเป็นงานแรกของเจ้า ตาไม่อยากทำให้มันพัง”
เรนเดียร์น้อยน้ำตาคลอ ริมฝีปากอิ่มสั่นระริก “ต... แต่ท่านป่วย ไปไม่ได้หรอก ไม่ได้...”
ศีรษะทุยส่ายรัว ยืนยันว่าทำเช่นนั้นไม่ได้ ร่างผอมเพรียวพยุงซานตาคลอสไปพัก ก่อนใช้น้ำอุ่นเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้ ผ้าห่มหนานุ่มถูกห่มคลุม ก่อนกวางน้อยจะนั่งลงที่ข้างเตียงนั้นด้วยใบหน้าเศร้าหมอง
“เรียกพี่เจ้ากลับมาเอาของขวัญพวกนั้นไปด้วยเถิดเรนเดียร์ ขอโทษด้วยที่ตามาป่วยเอาตอนนี้”
เสียงไอโขลกยิ่งทำให้เรนเดียร์น้ำตารื้น ผิดหวังก็ใช่ แต่ห่วงสุขภาพท่านตาของตนมากกว่า
“ข้าจะทำเอง”
“เจ้าจะทำคนเดียวได้อย่างไรเรนเดียร์ เรียกรูดอล์ฟหรือไม่ก็วิกเซ่นกลับมารับของขวัญเถิด”
“ไม่เอา ข้าอยากทำ ฮือออ” เจ้ากวางน้อยร้องไห้โฮเป็นเด็ก ก็นี่มันงานของเขานี่นา
“รู้แล้ว ๆ แล้วเจ้าจะให้ใครมาช่วย หืม?”
“.........” คำถามจากท่านตาทำให้เรนเดียร์เงียบไป นั่นสิ เขาจะให้ใครมาช่วย ไม่มีใครยอมช่วยหรอก เพราะเขามันกวางฝึกหัด ยังไม่ทันออกเดินทางก็พบกับปัญหาใหญ่เสียแล้ว
เรนเดียร์เดินออกจากบ้านมาที่รถเลื่อนบรรทุกของขวัญ มองมันอย่างแสนเสียดาย ไม่อยากตัดใจแต่จะหาใครที่ไหนมาช่วย หิมะขาวโพลนปกคลุมทั่วบริเวณ รอยเท้าของเรนเดียร์ที่ก้าวเดินไปเรื่อย ๆ ถูกทับถมกลบรอย ตัวผอมเพรียวค่อยทรุดนั่งลงกอดเข่าข้างต้นไม้ใหญ่ สะอื้นไห้เบา ๆ กับความล้มเหลวของตนเอง
“เจ้ากวางน้อย”
เรนเดียร์สะดุ้งกับเสียงที่ดังขึ้นไม่ไกลตัว ตากลมที่คลอคลองไปด้วยน้ำตาที่รินไหลเป็นสายเหลียวมองหาที่มาของเสียง ก่อนริมฝีปากอิ่มจะอ้าค้างเมื่อมีตัวประหลาดมาลอยอยู่ตรงหน้า
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผู้มีเขาโง้งบนศีรษะ ผมสีดำสนิทตัดกับผิวขาวซีดราวกับคนไร้ลมหายใจ ปีกที่กางอยู่ด้านหลังเป็นประกายเพลิงแผดเผา ความร้อนของเปลวเพลิงจากปีกกว้างทำให้กวางน้อยตัวสั่น เพราะผู้ที่เขาเห็นอยู่ในตอนนี้คือ ซาตาน
“ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ มีอะไรที่ข้าพอจะช่วยเจ้าได้บ้างไหม?”
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามไถ่ แต่ในความรู้สึกของเรนเดียร์มันกลับฟังดูน่ากลัว เพราะซีซ่าเคยบอก อย่าทำสัญญาใด ๆ กับซาตาน เพราะเขาจะเอาคืนอย่างเหี้ยมโหด แต่ถึงกระนั้น เจ้ากวางน้อยกลับอยากลองเสี่ยงดู
“ท่านช่วยข้าได้จริงหรือ?” เรนเดียร์เอ่ยถามอย่างมีความหวัง โดยไม่รู้ว่าถ้อยคำที่พูดออกไปนั้นมันกำลังจะกลายเป็นสิ่งผูกมัดเขาเข้ากับการทำสัญญาซาตาน
ริมฝีปากหยักยิ้มเยือนเมื่อกล่าวตอบกวางน้อยผู้ไร้สิ้นหนทาง “ได้ทุกอย่าง”
“เช่นนั้น ท่านช่วยทำให้ท่านตาของข้าหายป่วย ให้กลับมาแข็งแรงดังเดิม”
“โอ้ นั่น...”
“ท่านบอกว่าได้ทุกอย่าง” เรนเดียร์รีบทวง
“ไม่ อย่างอื่นที่ไม่ใช่เรื่องนี้” ซาตานหนุ่มเอ่ยแย้ง
“ท่านมันจอมลวงโลก!” เจ้ากวางน้อยต่อว่า น้ำตาเม็ดโตร่วงผล็อย คนสับปลับ เขาไม่น่าคาดหวังเลย เห็นทีต้องรีบเรียกพี่ชายกลับมารับของขวัญที่เหลือก่อนที่พี่จะอยู่ไกลกว่านี้
ซาตานหนุ่มเกาหัวแกรก ไม่เคยมีใครมาร้องไห้สะอึกสะอื้นตัดพ้อต่อว่าเขา มีแต่ร้องขอชีวิตจากเขาเท่านั้น
“เจ้าใจเย็นก่อนกวางน้อย ถึงข้าจะช่วยเรื่องตาเจ้าไม่ได้ แต่ช่วยเรื่องอื่นได้นะ” ซาตานหนุ่มตะล่อม
“ไม่เอา จะให้ท่านตาหาย ฮือออออ” อ้าว ซวยแล้วไง ร้องดังกว่าเดิมอีก
“อ่า... เจ้าไม่มีอะไรที่อยากให้ทำอีกหรือ อะไรก็ได้นะ จริง ๆ อะไรก็ได้...”
ตากลมแดงเรื่อจากการร้องไห้เงยขึ้นมามองผู้พูด ซาตานเลิกคิ้ว มองกวางน้อยที่ยังสะอื้นเบา ๆ อย่างรอฟังในสิ่งที่จะขอ
------------------
“รู้ใช่ไหมว่า เวทย์มนต์มักมีค่าตอบแทนเสมอ?”
คำถามจากซาตานได้รับการพยักหน้าตอบกลับมาครั้งหนึ่ง ตากลมแป๋วนั่นมองมาด้วยความใสซื่อ
“ค่าตอบแทนที่เจ้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร ...จะยอมเสี่ยงไหม?” ซาตานยังย้ำถาม
เรนเดียร์นิ่งคิดอยู่เพียงครู่เดียว ก่อนตอบกลับไปเสียงเบา “... ยอม”
ผู้ทำสัญญาอีกฝ่ายกระตุกยิ้มพอใจ “เจ้าจะได้ตามที่ขอ... อ้อ เจ้าชื่ออะไรนะ กวางน้อย?”
“เรนเดียร์”
“เรนเดียร์ เจ้ากวางน้อย เจ้าจะได้ตามที่ขอ... เดี๋ยวนี้”
จบคำของซาตานหนุ่ม เจ้ากวางน้อยก็ยื่นของบางอย่างมาตรงหน้า ซาตานมองชุดสีแดงในมือของอีกฝ่ายแล้วคิ้วขมวด
“ต้องใส่ชุดบ้า ๆ นี่ด้วยหรือ?”
“อื้อ”
เรนเดียร์พยักหน้าหงึกหงัก ตาเจ้ากวางแป๋วแหววดูน่าสงสารจนคนมองต้องยอมใส่ เมื่อสวมมันเสร็จแล้วเคราสีขาวก็ถูกยื่นมาให้อีกอย่าง
“ไม่ใส่” บอกกลับไปเสียงแข็ง
“ทะ... ทำไมล่ะครับ ข้าขอท่านไปแล้ว แล้ว... แล้วท่านก็...”
มือหนาคว้าหมับมาสวมอย่างเร็วไวเมื่อเห็นใบหน้าเรียวเริ่มเบ้ ทำท่าจะเป่าปี่ให้ฟังอีกรอบ จะร้องอะไรหนักหนาไม่รู้เจ้าตัวเล็กนี่
เมื่อเห็นซาตานหนุ่มยอมแต่งองค์ทรงเครื่องตามที่ต้องการแล้วเรนเดียร์ก็ยิ้มแฉ่งอย่างยินดี เท่านี้ก็ส่งความสุขให้เด็ก ๆ ทุกคนได้แล้ว ท่านตาเองก็ต้องดีใจมากแน่ ๆ
“รถลากนี่มัน...”
เสียงที่แว่วมาเมื่อพากันเดินมาถึงรถเลื่อนทำให้เรนเดียร์หันขวับมามองผู้พูด
“...ช่างเถอะ”
บอกปัดไปเช่นนั้นเพื่อตัดปัญหา ก่อนร่างสูงใหญ่ในชุดสีแดงพร้อมเคราขาวครบชุดจะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถเลื่อน เมื่อทุกอย่างพร้อมสรรพ เรนเดียร์จึงกลายร่างเป็นกวาง เพื่อที่จะได้ออกเดินทางกันเสียที เสียเวลามามากมายเหลือเกินแล้ว
“โฮ่ เป็นกวางจริง ๆ ด้วยแฮะ”
เสียงทุ้มพึมพำกับตนเองเมื่อมองเจ้ากวางน้อยที่เขาเรียกกลายร่างเป็นกวางจริง ๆ ให้เห็น เมื่อเข้าประจำที่เพื่อเทียมรถแล้วจึงพาซาตานหนุ่มเหินเวหา แสงดาวระยิบระยับที่โผล่หน้ามาทักทายบนฟ้ากว้างไม่ได้ทำให้ซาตานหนุ่มรู้สึกอภิรมย์ นั่งเท้าคางด้วยความเบื่อหน่ายเสียด้วยซ้ำ ดวงตาสีเพลิงมองหางกวางน้อยที่มันส่ายดุกดิกไปมาแล้ว...
เพียะ!
“โอ๊ย! ตีข้าทำไม!?” เรนเดียร์ร้องเสียงหลงเมื่อแส้ในมือซาตานฟาดมาที่ก้นของตน
“ก้นเจ้ามันแน่นตึงน่าตี หางเล็ก ๆ ของเจ้าก็ล่อหลอกสายตาข้า”
“โรคจิต” กวางน้อยบ่นงึมงำ พยายามไม่สนใจซาตานโรคจิตที่นั่งจ้องอยู่ด้านหลัง อย่างเดียวที่ต้องทำในตอนนี้คือปฏิบัติภารกิจให้เสร็จสิ้นโดยไว
ทั้งคู่ไปส่งของขวัญสุดพิเศษจนกระทั่งครบทุกบ้าน แต่กว่าจะสำเร็จเสร็จสิ้น เจ้ากวางน้อยก็ต้องคอยบอกคอยย้ำกับซาตานในคราบซานตาคลอสให้ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ วางของขวัญดี ๆ ไม่ใช่จับโยน หากเด็กตื่นมาเจอขณะที่ปฏิบัติภารกิจก็ต้องปลอบโยนหาใช่ขู่เข็ญหรือจะงับหัวเด็กเสียทุกทีไป การทำภารกิจไม่หนักหนาเท่าร้องห้ามซาตาน นั่นน่ะ เหนื่อยที่สุดแล้ว
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นลง เรนเดียร์ก็ยืนมองผลงานของตนเองอย่างภูมิใจ มือเรียวปาดน้ำตาเมื่อในที่สุดตนก็ทำสำเร็จ ท่านตาซานตาคลอสจะได้ไม่ต้องผิดหวัง ไม่ต้องเสียใจแล้ว และพรุ่งนี้ที่ตื่นมา เด็ก ๆ คงมีความสุขกับสิ่งที่เขาทำ
ซาตานหนุ่มมองเจ้ากวางน้อยที่ยืนปาดน้ำตาป้อย ๆ แล้วก็ถอนใจ ไม่อยากขัดจังหวะหรอกนะ แต่เรื่องของเขาก็สำคัญเช่นกัน
“เรนเดียร์”
“ครับ?” ใบหน้าเรียวหันกลับมาหา
“อย่าลืมสัญญาล่ะ” เอ่ยเตือนความจำเผื่อจะทำเป็นแชเชือน
“ไม่ลืมหรอก เรากลับหมู่บ้านกันก่อน แล้วข้าจะทำตามสัญญา”
เรนเดียร์กลับมาเป็นกวางอีกหนเพื่อนำพารถเลื่อนกลับไปยังหมู่บ้านของตน ไม่รู้ต้องเผชิญกับกลโกงใดของซาตาน แต่เขาทำสัญญาไปแล้ว ยากจะถอนคืน
“เรนเดียร์”
“......?”
“ไปปราสาทข้า ข้าอยากทำให้สัญญามันเสร็จสิ้นไปก่อนรุ่งสาง”
เจ้ากวางน้อยพยักหน้ารับ เปลี่ยนเส้นทางไปยังปราสาทมืดแทนที่จะเป็นบ้านของตนเช่นก่อนหน้า ใช่จะใสซื่อจนไม่รู้เรื่องราว เพียงแต่ไม่อยากผิดสัญญาก็เท่านั้น
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนริมฝีปากซาตานหนุ่ม หากจะบอกว่าเขาขี้โกงก็ไม่ผิดนัก เขาทำได้ทุกอย่างตามที่เคยบอกกับเรนเดียร์ แต่เขาเลือกที่จะไม่ช่วยซานตาคลอส เพราะหากทำเช่นนั้น ชายชราคนนั้นก็ต้องรู้ว่าเป็นฝีมือเขา การจะเรียกร้องเอาสิ่งตอบแทนจากกวางน้อยแสนซื่อคงเป็นไปได้ยากเป็นแน่
“ท่านต้องการอะไรเป็นสิ่งตอบแทนที่ช่วยข้า?” เรนเดียร์เอ่ยถามเมื่อมาถึงปราสาทมืดแล้ว มันวังเวงจนไม่อยากอยู่ที่นี่ให้นานนัก
“ข้ายังไม่เคยลิ้มรสชาติเนื้อกวางเรนเดียร์นุ่ม ๆ สักครั้ง...” นิ้วยาวลูบปากตนเอง หรี่ตามองกวางน้อยตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วตวัดปลายลิ้นเลียขอบปาก
“ทะ... ท่านคงไม่ได้หมายความว่า... จะกินข้า...?” เรนเดียร์หน้าซีดเผือดสี เมื่ออีกฝ่ายยกยิ้มแสยะ
ห้องนอนภายในปราสาทซาตาน กวางน้อยถูกโยนไปที่เตียงไม่ออมแรงนัก ร่างสูงใหญ่ก้าวขึ้นมาคร่อมเหนือกาย ลูกกวางตัวน้อยหวาดกลัวจนตัวสั่นอยู่ใต้ร่างของซาตาน
“เวทย์มนต์มีค่าตอบแทน ข้าบอกเจ้าแต่แรกแล้ว และเจ้า... เป็นคนยอมรับข้อเสนอเหล่านั้นเอง”
น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมราวไม่ใช่คนเดียวกับที่เรนเดียร์ได้รู้จัก มือหนาฉีกกระชากเนื้อผ้าแพรพรรณให้พ้นกายขาว ผิวเนื้อเนียนลื่นมือถูกขย้ำเสียจนบอบช้ำ
“อ๊าาาา”
ลิ้นสากลากเลียลำคอ เจ้ากวางน้อยสั่นระริก ตากลมปิดสนิทไม่ยอมลืมขึ้นมามองการกระทำแสนจาบจ้วงและหยาบคาย ริมฝีปากหยักดูดเม้มตามร่างกาย ทุกจุดอ่อนไหวถูกโจมตีแต่เรนเดียร์ก็หวาดกลัวเกินกว่าจะคล้อยตาม เมื่อมือหนายกแยกขาเรียว เจ้ากวางน้อยจึงสะดุ้งสุดตัว
“อึ่ก...! อื้อออ”
หลังมือยกขึ้นปิดปากตนไม่ให้เปล่งเสียงใด ๆ ออกมา มืออีกข้างดันศีรษะซาตานร้ายที่โน้มก้มสาละวนกับใจกลางร่างกายให้ออกห่าง แต่ยิ่งผลักยิ่งดันก็ยิ่งกระตุ้นให้ความร้อนรุ่มพุ่งสู่ช่องท้องมากขึ้นไปอีก ด้วยไม่เคยต้องมือผู้ใด ทำให้กวางน้อยจะขาดใจกับความรู้สึกมากมายที่เอ่อท้นจนเกินระงับ
ร่างสูงใหญ่ผละห่างมา มือยังคงลูบต้นขาขาว ๆ นั้นไม่วาง ก่อนช้อนสะโพกมนยกขึ้นมาเกยบนหน้าขา เปลวเพลิงแสนร้อนระอุเต้นเร่าอยู่ภายใต้ความคัดเป่ง มันค่อยถูกกดเข้าไปภายในความอ่อนนุ่มช้า ๆ เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดจากลูกกวางน้อยดังยาว ทั้งร่ำไห้อย่างน่าสงสาร แต่นั่นกลับไม่สามารถหยุดยั้งความโหดร้ายจากซาตานลงได้แม้แต่นิดเดียว...
------------------
ท่ามกลางหิมะที่ยังคงตกลงมาไม่รู้จักหยุด ในที่สุดร่างผอมเพรียวของเรนเดียร์ก็เดินมาถึงหน้าบ้านหลังน้อยของท่านตาซานตาคลอส บานประตูถูกเปิดเข้าไป พี่ชายทุกตัวกลับมากันแล้ว ต่างกำลังเตรียมจะฉลองคริสต์มาสกับท่านตา ทุกตัวคงรอเขาอยู่ คงนึกว่าไปเล่นซนที่ไหนสักแห่งแล้วไม่ยอมกลับบ้าน ใช่สิ เขาไปเล่นซนอยู่ในที่ห่างไกลจนเกือบไม่ได้กลับมาพบหน้าครอบครัวเพราะความสิ้นคิดของตนเอง
“เรนเดียร์ กลับมาแล้วหรือ มาหาตาซิ เด็กน้อย”
น้ำเสียงเอื้ออารีจากท่านตาทำให้หนุ่มน้อยเรนเดียร์น้ำตารื้น สีหน้าท่านดูดีขึ้นมาแล้ว หากหายป่วยไข้ก็คงจะดี
“วันนี้เจ้าทำดี เอาของขวัญพวกนั้นไปส่งให้เด็ก ๆ จนหมดเลยใช่ไหม?”
“.......” ใบหน้าเรียวพยักหงึกหงัก นั่งทับขาอยู่ตรงหน้าท่านตาของตน
“เด็กดี อยากได้อะไรเป็นของขวัญ หืม?”
“.......” เรนเดียร์ส่ายหน้าจนผมนิ่มปลิวสะบัด พี่ ๆ ต่างมองด้วยความเอ็นดู
“บอกมาเถิด เจ้าเหนื่อยมามากแล้ว ตาอยากให้ของขวัญแก่เจ้าบ้าง” มือแสนอบอุ่นลูบหัวกลมเบา ๆ รอยยิ้มใจดีมอบให้เจ้าตัวเล็กของบ้านที่ยืดตัวขึ้นมาสวมกอด
“ข้าไม่ขออะไรทั้งนั้น แค่ท่านตามีสุขภาพแข็งแรง อยู่กับข้าไปนาน ๆ ก็พอ”
“เด็กดี”
เรนเดียร์ร้องไห้กับน้ำเสียงอบอุ่นและอ้อมกอดจากท่านตา ไม่รู้เพราะตื้นตันหรือเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเองกันแน่ ในใจเฝ้าพร่ำวอนขอ
‘อยู่กับข้า อย่าให้ใครมารังแกข้า...’----------------
ปราสาทมืด
ซาตานหนุ่มมองคนมาขอความช่วยเหลือจากตนด้วยความซังกะตาย กวางป่าแสนอ้อนแอ้นไม่ต่างจากเรนเดียร์น้อยของเขา แต่กลับไร้อารมณ์วาบหวามเช่นเรนเดียร์อย่างไม่น่าเชื่อ เขาไม่ได้ฟังด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายมาขออะไร ถึงได้ร้องไห้ร้องห่มเช่นนั้น แต่ไม่ว่าอะไรก็ตาม ไม่มีสิ่งที่ซาตานอย่างเขาทำไม่ได้
“คำขอของเจ้ามีเพียงเท่านี้ใช่หรือไม่?” เอ่ยถามออกไปเมื่อเห็นควรแก่เวลา
“อะ... ครับ”
“ได้” ร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้นเต็มความสูง พร้อมจะทำให้ความปรารถนาของเจ้ากวางป่าตรงหน้าเป็นจริง
“ท่าน... ท่านจะเอาอะไรเป็นสิ่งตอบแทน...?”
คำถามแสนหวาดหวั่นจากกวางป่าตัวจ้อยทำให้ซาตานหนุ่มก้มมอง ก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก...
-----------------
“ซีซ่า บ้านเจ้าไปทางนี้หรือ?”
เรนเดียร์เดินตามเพื่อนที่เอ่ยชวนไปเล่นที่บ้านเข้ามาในป่า แขนเรียวป่ายปัดยอดไม้ให้พ้นทางเมื่อเริ่มเดินลึกเข้ามาในป่ากว้างมากขึ้น
“ใช่สิ เจ้าลืมแล้วหรือไง ไม่ได้มานานแล้วนี่” ซีซ่าตอบกลับไปพร้อมให้เหตุผล
“ก็จริง”
เรนเดียร์น้อยพึมพำ ขาเรียวก้าวตามเพื่อนไปเรื่อย ตากลมมองรอบกายแล้วรู้สึกแปลก ๆ ทำไมยิ่งเดิน ยิ่งเข้าป่าลึกและน่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ เช่นนี้หนอ
“ซีซ่า” ที่สุดแล้วก็ต้องเอ่ยเรียกเพื่อนอีกหน
“อะไรอีก?”
“ข้าว่าเราอาจหลงทางนะ”
“ไม่หลงหรอก บ้านข้านะ ข้าจะจำไม่ได้เลยหรือ?” ซีซ่าเอ่ยแย้งมาแบบเดิม
“ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ว่ามัน...”
เรนเดียร์ตัวลีบเล็กด้วยความกลัว เสียงนกแสกร้องแกรกกรากยิ่งทำให้เจ้ากวางน้อยตัวสั่น ความมืดดำเริ่มปกคลุมอาณาบริเวณที่ทั้งสองยืนอยู่ ก่อนจะค่อยรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนแล้วกลายเป็น... ซาตาน!
“ซีซ่าระวัง!!”
ร้องบอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง แต่ตัวเองกลับถูกอุ้มลอยวืดขึ้นไปแทน ตากลมมองเจ้าของอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบกอดอย่างตกใจ
“ขอบใจที่เจ้าทำตามสัญญา”
ซาตานหนุ่มเอ่ยกับซีซ่า เรนเดียร์หันกลับไปมองเพื่อนที่ยืนอยู่บนพื้นด้วยความมึนงง
“ขอโทษเรนเดียร์ ข้าจำเป็น”
ซีซ่าบอกกับเพื่อนอย่างรู้สึกผิดก่อนวิ่งกลับไปทางเดิมที่พากันเดินเข้ามา เพราะเขามีความจำเป็นต้องไปขอร้องซาตาน ทั้งที่เป็นคนบอกเรนเดียร์ว่าอย่าเผลอไผลไปทำสัญญาเข้า แต่ตัวเขากลับเป็นคนทำมันเสียเอง ทำให้เสียค่าตอบแทนแสนแพงขนาดนี้
เรนเดียร์มองตามหลังเพื่อนอย่างเสียใจ ไม่ได้โกรธแค้น แค่รู้สึกผิดหวัง ดวงตากลมหันกลับมามองซาตาน ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ หน่วยตาแวววาวจากน้ำตามองจ้องมาทำให้ซาตานต้องเบือนหน้าหนี น้ำตาของเรนเดียร์จะทำให้เขาใจอ่อน
--------------
ณ ปราสาทมืดในป่าลึก เรนเดียร์น้อยดิ้นอยู่บนเตียงกว้าง ซาตานร้ายสยายปีกสีเพลิงเมื่อเปลวไฟแห่งอารมณ์ร้อนรุ่มระอุขึ้น
“ปล่อยข้า! ท่านมันเจ้าเล่ห์ ซาตานเจ้าเล่ห์!!” กวางน้อยต่อว่า ร่างขาวบิดเร่าเมื่อสติกำลังจะถูกกระชากให้ห่างกาย
“ถ้าไม่เจ้าเล่ห์ก็ไม่ใช่ข้าสิ ลูกกวางน้อย”
เสียงหัวเราะแปร่งปร่าในลำคอยิ่งทำให้เรนเดียร์ดิ้นแรง ริมฝีปากร้อนกดเม้ม ซุกไซ้ ดูดดึงยอดอกสีอ่อน ร่างแน่งน้อยสั่นเทาเมื่อห้ามความรู้สึกหวามไหวไว้ไม่อยู่ ปลายประสาทขมวดปมแน่นเข้าจนต้องครางออกมาเพื่อคลายความเครียดเกร็งของร่างกาย ซาตานผู้โหยหิวร่วมรักกับเจ้ากวางน้อยด้อยเดียงสาอย่างร้อนแรง รสชาติกามาแสนหวานหอมไม่เหมือนใครทำให้เขาลุ่มหลง มีแรงเท่าไรใส่ไปจนหมดไม่มียั้งมือ จนซวนเซซบซุกกายขาวด้วยอาการหอบเหนื่อยสิ้นเรี่ยวแรงในที่สุด
แขนแข็งแรงพาดกอดเอวบาง วนจูบไหล่ขาวด้วยความเพลิดเพลิน ร่างที่เขากกกอดขยับลุก เนื้อตัวขาวสล้างที่เขาฝากรอยรักไว้เสียถ้วนทั่วกลายร่างเป็นกวางเรนเดียร์ ดวงตาตัดพ้อเหลียวมองมาก่อนร่างนั้นจะกระโจนออกทางหน้าต่างห้อง ซาตานหนุ่มผวาลุกตามแต่ก็ช้าไป เมื่อเจ้ากวางน้อยวิ่งหายลับไปกับหมู่เมฆเสียแล้ว
--------
ต่อด้านล่างค่ะ
หัวข้อ: {รวมเรื่องสั้น} ☆♥☆ Love Festival ☆♥☆ { จบในตอน } (อ่าน 8702 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก