[Episode 18]
"จะเข้าไปยังไง...อายุยังไม่ถึงไม่ใช่หรอ" คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นมาอย่างกังวล
หลังจากที่โจ้ได้รับสายจากพี่พุ่มว่าให้มาหาที่ร้าน พวกเขาก็จัดการกับตัวเองแล้วรีบนั่งแท็กซี่กันออกมา จนตอนนี้ก็มายืนอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าแล้ว คนตรวจบัตรคุมเข้มขนาดนั้นจะเข้าไปได้อย่างไร
"รออยู่นี่ก่อน" ธามบอกออกมาก่อนจะเดินเข้าไปคุยกับการ์ดที่ยืนคุมอยู่ หลังจากนั้นก็เรียกให้พวกเขาตามเข้าไป...
บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยนักท่องราตรีมากมายหลากหลายเพศ ที่ถึงแม้ว่าจะดึกดื่นป่านนี้แล้ว ที่นี่ก็ยังแน่นขนัดไปหมด เสียงเพลงบีทหนักๆทำให้ทุกคนโยกย้ายกันไปตามจังหวะอย่างเมามันส์ แสงสีสวยงามสลับกันไปอย่างน่ามอง ...เขาไม่เคยเข้ามาในที่แบบนี้เลย นี่เป็นครั้งแรก...
"เดินระวังหน่อยสิ" อยู่ดีๆธามก็เดินเข้ามาโอบไหล่เขาไว้ ทำให้เขาต้องละสายตามองไปตามผู้คนรอบๆตัว
สายตาแต่ละคนที่มองคนตัวเล็กมันปกปิดไม่มิดเลยแม้แต่น้อยว่าต้องการจะสื่ออะไร...คนตัวเล็กหันมามองหน้าธามเดินเบียดเข้าใกล้อย่างนึกกลัวสายตา ก่อนจะเอื้อมไปจับชายเสื้อโจ้ที่เดินนำอยู่ข้างหน้าเอาไว้
"ตามมาดีๆ" โจ้หันมาบอก แต่ถึงไม่บอกหลังจากนี้เขาก็จะเดินดีๆแล้วล่ะ
กว่าพวกเขาจะฝ่าดงนักเต้นทั้งหลายมาถึงโต๊ะก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน หลากหลายคนเข้ามาทักทายโจ้กับธามอย่างคุ้นเคย และตอนนี้ภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาต้องหยุดมองและหยุดคิดเรื่องราวต่างในหัว...พี่ผา
ความรู้สึกอย่างแรกที่แล่นเข้ามาคือความ...คิดถึง ตลอดเวลาที่เขาพยายามหลบหน้าคนๆนี้ พยายามหนีความรู้สึกต่างๆมากมาย แต่ความรู้สึกหนึ่งที่เขาไม่เคยหนีมันได้เลยคือ...คิดถึง และตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าความรู้สึกตอนนั้นมันเทียบกับตอนนี้ไม่ได้เลย
ความรู้สึกที่เขาพยายามหนีมาตลอดมันประเดประดังเข้ามา จนเขาอยากเห็นแก่ตัวดึงรั้งผาไว้ให้มาอยู่กับคนต่ำต้อยอย่างเขา ที่เขามาด้วย...ก็แค่อยากเจอ ถ้ามีโอกาสได้คุยหรือขอโทษ เขาก็พร้อมจะทำ ถ้ามันไม่สายเกินไป...
"น้ำ...มาด้วยหรอ" ว่านเป็นคนเอ่ยถามก่อนจะขยับออกห่างจากผาเพื่อให้คนตัวเล็กได้นั่งลงข้างเพื่อนตัวเอง
"พี่ผา..." คนตัวเล็กเอ่ยเรียกคนข้างตัวเบาๆ คนถูกเรียกหันมามองทางต้นเสียง และก็พาลคิดไปว่าตัวเองคงเมาจนเพ้อเห็นน้ำเป็นแน่
ผาวางแก้วลงไม่สนใจภาพตรงหน้า เอนหลังพิงกับโซฟาก่อนจะหลับตาลงและพยายามเรียกสติตัวเองกลับมา
คนตัวเล็กที่มองอยู่ก็ถึงกับหน้าเสียไป...กับการกระทำที่ผาเพิ่งเมินเขาไป มันคงสายไปแล้วสินะ ...คนตัวเล็กคิดแบบนั้นก่อนจะขยับออกไปนั่งข้างโจ้ที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง...ถ้ามันจะเป็นแบบนั้น เขาก็คงต้องยอมรับสินะ ดีซะอีก ที่คนต่ำต้อยอย่างเขาจะไม่ไปทำให้ชีวิตใครต้องแปดเปื้อน
"มันไม่ได้ไม่อยากเจอหน้าเราหรอก...มันแค่เมาน่ะ มันเลยกำลังคิดว่าตัวเองละเมออยู่" ว่านเอ่ยบอกกับคนตัวเล็กยิ้มเพราะรู้นิสัยเพื่อนตัวเองดี และอีกอย่างเขาก็อยากพูดให้คนตัวเล็กที่นั่งจิตตกอยู่นี่เลิกคิดมากด้วย
ผาที่เรียกสติตัวเองอยู่นานก็ลืมตามองข้างตัว คิดแค่เพียงว่าขอให้คนตัวเล็กนั่นยังนั่งอยู่ข้างๆ...แต่มันก็ไม่ เขาคงจะเพ้อเพราะเหล้าจริงๆนั่นแหละ
"ไอ้สัดทำหงอย น้องมันนั่งอยู่นู่น" วัชที่นั่งอยู่อีกฝากตะโกนขึ้นมาพร้อมกับพยักเพยิดหน้าไปทางโซฟาอีกฝั่ง ที่มีคนตัวเล็กนั่งอยู่...ไม่ได้เพ้อไปจริงๆสินะ
"สติมึงยังอยู่ใช่มั้ยเนี่ยไอ้ผา" เขาพยักหน้าตอบให้วัชซึ่งเป็นคนถาม
"จะทำไรก็ทำ น้องมันจะร้องอยู่แล้วเนี่ยที่มึงเมินเขาน่ะ" พุ่มยังไม่ทันจะพูดจบ ผาก็ลุกพรวดไปดึงตัวน้ำออกมาจนถึงลานจอดรถ ถึงแม้จะมึนจนแทบจะเดินไม่ตรงทางแต่เขาก็ต้องรีบพาคนตัวเล็กนี่เดินออกมาให้พ้นสายตาลวมลามพวกนั้นโดยเร็ว ขนาดใส่แค่เสื้อยืดสีดำ กางเกงขาสั้นเหนือเข่ากับรองเท้าผ้าใบสีขาวยังโดนมองขนาดนี้...ไม่อยากคิดถึงตอนที่ใส่ชุดอื่นเลย
ผารู้สึกมึนหัวจนต้องเอนตัวพิงรถ คนตัวเล็กเห็นท่าไม่ดีจึงเข้าไปประคอง...
"พี่ผา...ไหวมั้ยครับ" คนตัวเล็กถามอย่างร้อนใจ ดูท่าทางแล้วคงมึนไม่ใช่น้อยเลย...แค่เห็นปริมาณขวดที่วางอยู่บนโต๊ะก็คงเดาได้ไม่ยากว่าผากินมันเข้าไปเยอะมากขนาดไหน
"คงขับไม่ไหว...เราขับได้มั้ย"
"พอได้ครับ" น้ำขับรถได้ ตั้งแต่ตอนที่อยู่กับแม่ดาแล้ว เวลาจ่ายตลาดเพื่อซื้อกับข้าวมาทำอาหารให้น้องๆทาน พวกพี่โตๆในบ้านจะรับหน้าที่ขับรถไปกับแม่ดา หรือกับพี่เลี้ยง ธามขับเป็นเพราะแม่ดาไว้ใจและสอนให้ ส่วนเขากับโจ้ได้ธามสอนให้ คนอื่นๆที่ออกไปกับพี่เลี้ยง เขาก็จะสอนให้ เพื่อให้ออกมาใช้ชีวิตภายนอกได้...เขารับกุญแจจากผา หลังจากช่วยพยุงผาไปยังฝั่งนั่งข้างคนขับแล้ว พอได้จับพวงมาลัยเข้าจริงๆก็อดตื่นเต้นไม่ได้...เคยขับก็จริง แต่ไม่ใช่รถหรูแบบนี้
ถึงจะตื่นเต้นหรือกลัวว่าจะขับชนนู่นชนนี่ขนาดไหน เขาก็ขับรถหรูมาถึงคอนโดของผาได้อย่างปลอดภัยในที่สุด...รู้สึกผิดตงิดๆที่ขับโดยไม่มีใบขับขี่ แต่ก็เอาเถอะดีกว่าให้คนเมามาขับก็แล้วกัน
พอจอดรถเรียบร้อยคนตัวเล็กก็ลงไปช่วยพยุงผาลงจากรถเพื่อขึ้นห้อง ผาส่งกระเป๋าตังค์ที่มีคีย์การ์ดมาให้เขาใช้สแกนเข้าไป...ทันทีที่เขาปิดประตูเสร็จและหันกลับมา คนตัวเล็กก็โดนสวมกอดจากร่างสูงเสียจมอก
...คนตัวเล็กกอดตอบร่างสูงไปพร้อมๆกับซบหน้าลงกับอกแกร่ง จมูกที่แทบจะจมหายไปกับอกแกร่งได้กลิ่นจางๆของน้ำหอมกลิ่นประจำตัวผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์ ทั้งๆที่มันน่าจะเหม็นแต่กลับหอมอย่างน่าหลงใหล
"พี่ขอโทษ/น้ำขอโทษ..." คำพูดที่เอ่ยออกมาพร้อมกันหลังจากที่นิ่งเงียบกันไปอยู่นาน ทำให้คนทั้งคู่แอบยิ้มให้กับตัวเองที่มีความคิดตรงกันขนาดนี้...
ผาคลายกอดออกมามองหน้าคนในอ้อมแขน ใบหน้าที่เคยสดใสกลับดูโทรม ตัวที่ผอมอยู่แล้วมาได้กอดคราวนี้กลับผอมไปกว่าเดิมมาก
ผาไล้มือแกร่งไปตามใบหน้าที่ที่เคยสดใสกว่านี้อย่างนึกโทษตัวเอง
"ที่เป็นแบบนี้...เพราะพี่ใช่มั้ย" คนตัวเล็กไม่ตอบได้แต่หลบตาคมที่มองมา
"พี่ขอโทษนะครับ..." คนตัวเล็กเงยหน้ามองสบกับดวงตาคม
"น้ำต่างหากที่ต้องขอโทษ...น้ำผิดเองที่งี่เง่าไร้สาระ..."
"ถ้าพี่ทำให้น้ำมั่นใจ...มันก็คงไม่เป็นแบบนี้ ทั้งหมดมันเป็นเพราะพี่ไม่ชัดเจนและไม่เคยทำให้เรามั่นใจที่จะยืนอยู่ข้างพี่เลย..."
"..."
"พี่ขออะไรหน่อยได้มั้ย..." ผาเอ่ยถามเสียงนุ่ม ทั้งๆที่ยังคงกอดเอวคนตัวเล็กเอาไว้หลวมๆ คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับคำขอนั้นช้าๆ...
"ต่อจากนี้ไปพี่อยากให้เรามั่นใจที่จะยืนข้างพี่ อยากให้แคร์แค่พี่ ฟังแค่ที่พี่จะพูด ดูในสิ่งที่พี่จะทำ และเปิดใจให้พี่คนเดียว...พี่ขอมากไปรึเปล่า" ผายกมือขึ้นเกลี่ยแก้มนิ่มไปพลาง
"ม ไม่ครับ" คนตัวเล็กเสตาหลบไปชั่วครู่หนึ่งเพื่อจะสลัดความเขินที่กำลังพุ่งขึ้นก่อนจะหันมาสบตาคมเช่นเดิม...
"...แล้วทำได้มั้ย" เสียงนุ่มทุ้มที่เอ่ยออกมากับสายตาคมกล้าที่มีแต่ความอ่อนโยนนั่นทำให้น้ำแทบทรุด
"ด ได้ ...ได้ครับ" คำพูดตะกุกตะกัก ไหนจะแก้มใสที่ขึ้นสีแดงเรื่อนั่นอีกทำให้คนมองอยู่อดที่จะยิ้มให้กับความน่ารักนี้ไม่ได้...ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้กันนะ
"...ที่ผ่านไปแล้วให้แล้วไป เรามาเริ่มกันใหม่ ...เนอะ" เป็น 'เนอะ' ที่ดาเมจรุนแรงที่สุดในชีวิตของน้ำแล้ว สายตาอ้อนๆ น้ำเสียงอ้อนๆ ทำให้เขาเอ่ยตอบตกลงได้อย่างไม่ยากเย็นเลยสักนิด ท่าทางน่ารักของคนตัวเล็ก ทำให้ผาอดใจไม่ไหวก้มลงประกบปากสีแดงสดนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว มือที่กอดเอวหลวมๆในคราแรกก็กอดรัดแน่นขึ้นจนแนบชิดสนิทกัน
ริมฝีปากร้อนค่อยขบแม้ม ลิ้มเลียริมฝีปากสีสดไปมาเบาๆ ก่อนจะส่งลิ้นเข้าโพรงปากที่เปิดรับเขาอย่างยินดี เพื่อให้เขาได้ฉกชิมความหวานอย่างเต็มที่
ลิ้นร้อนไล่ควานไปทั่วโพรงปากอย่างโหยหาและแสนคิดถึง คนในอ้อมแขนรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ดี เพราะเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน สองแขนเรียวถูกยกขึ้นโอบรอบคอแกร่งอย่างหาที่ยึด เพราะเขาแทบจะยืนไม่อยู่กับจูบแสนเร่าร้อนที่ร่างสูงมอบให้กับเขา
สองแขนแกร่งยกตัวคนตัวเล็กขึ้นมา จนคนตัวเล็กเป็นฝ่ายต้องก้มลงไปจูบแทน...คนตัวเล็กผละออกมามองใบหน้าคมเข้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเป็นฝ่ายก้มลงประกบปากเสียเอง
คนตัวเล็กไม่อาจรู้ได้ว่าตัวเองนั้นถูกพาไปที่ใด จนกระทั่งแผ่นหลังบางสัมผัสได้ถึงความอุ่นนุ่ม นั่นก็ทำให้รู้ได้ทันทีว่าตัวเองนั้นถูกพามาที่ใด...ห้องนอน
ผาละจากริมฝีปากอิ่มสีสด ไปยังใบหูก่อนจะจุ๊บเบาๆจนเกิดเสียง ที่ทำให้คนตัวเล็กถึงกับสติกระเจิง ความเสียวแล่นปร๊าดไปทั่วร่าง ผาไล่ต่ำลงไปยังซอกคอหอมกรุ่น ลิ้นร้อนลากเลียชิมไปทุกตารางนิ้ว ทำให้คนตัวเล็กหลุดเสียงอันน่าประหลาดออกมา แต่สำหรับผาแล้วมันเซ็กซี่น่าฟังมากเสียจนกลางกายขยับตัวตื่น
ผากดจูบลงไป ก่อนจะขบเม้มเบาๆพอให้เกิดรอย แล้วผละออกมามองอย่างชื่นชม คนตีวเล็กกัดปากแน่นใบหน้าแดงแจ๋ จนเขาต้องเลื่อนตัวขึ้นประกบปากอย่างน่าหมั่นเขี้ยว
มือทั้งสองก็เริ่มทำหน้าที่...คอยเลิกเสื้อยืดสีดำขึ้นมาจนเผยหน้าท้องขาวแบนราบ เขาค่อยๆผละจากริมฝีปาก ไล่จูบลงมาจนถึงบริเวณหน้าท้องแบนราบ ที่พอมีกล้ามเนื้ออยู่นิดหน่อย ลมหายใจร้อนผ่าวที่ลากผ่านไปตามผิวเนื้อทำให้คนที่สัมผัสถึงมันถึงกับขนลุก ท้องน้อยบิดมวนอย่างไม่เคยเป็น...
ผาลอบมองปฏิกิริยาของคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มเชิดหน้าขึ้นอย่างพอใจ ค่อยๆก่มลงจุ๊บบริเวณรอยบุ๋มกลางท้องจนเกิดเสียง...
"อ๊ะ..." การกระทำนั้นเรียกเสียงจากคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี
ร่างสูงจุ๊บสูงขึ้นเรื่อยๆ มืออีกข้างก็ทำหน้าที่เลิกเสื้อขึ้นไปด้วย จนในที่สุด ตุ่มไตสีชมพูอ่อนก็ปรากฎแก่สายตา /คนตัวเล็กที่ตื่นเต้นกับการกระทำนี้ก็เฝ้ามองอย่างลุ้นๆ ว่าผาจะทำอย่างไรต่อไป ผารู้ถึงการจ้องมองตนจากคนตัวเล็กจึงมองตอบกลับไปอย่างมีนัยแฝง จนคนตัวเล็กต้องเบนสายตาหนีเพราะทนเขินสายตาคู่คมนั่นไม่ไหว
ดวงตากลมโตคู่สวยสั่นระริกจนผาจับความรู้สึกกังวลมากมายได้ เขาเคลื่อนหน้าขึ้นไปให้อยู่ในระดับเดียวกันก่อนจะมองลึกลงไปในแววตา...
"กลัวรึเปล่า..." ผาถามคนตัวเล็กเสียงนุ่มพร้อมกับค่อยๆ ควบคุมอารมณ์ดิบที่ปะทุขึ้นไม่ให้มากขึ้นไปกว่าเดิม
คนตัวเล็กนิ้งเงียบไป เม้มปากแน่นอย่างใช้ความคิด...น้ำกำลังกลัว ว่าหลังจากเหตุการณ์ หลังจากที่เขาลืมตาตื่นในวันพรุ่งนี้ข้างกายของเขามันจะว่างเปล่า...ตลอดไป
"...พี่ขอโทษคนดี" ผาก้มลงจุ๊บปากอิ่มไวๆ ก่อนจะดึงเสื้อลงอย่างเดิมแล้วผละออกไปนั่งปลายเตียง คนตัวเล็กลุกขึ้นคุกเข่าสวมกอดผาเอาไว้จากทางด้านหลังใบหน้าสวยซบลงบนลาดไหล่
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย..." น้ำว่าเสียงอู้อี้
"ต้องขอโทษสิ พี่ทำคนดีอึดอัดนะ...พี่ไม่ทำหรอกเพราะคนดีไม่พร้อม เนอะ..." ผาว่าอย่างตัดใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่พอใจอะไรแต่เขาแค่ไม่อยากบังคับฝืนใจ...เอาแต่อารมณ์ตัวเอง
ปึก!!น้ำฟาดเข้าไปที่อกแกร่งหนึ่งทีก่อนจะผละออกมาหน้ามุ่ย ผาหันตามมาพลางลูบอกตัวเองป้อยๆ เพราะที่ฟาดมาเมื่อกี้ก็แสบอยู่เหมือนกัน ก่อนจะยืนแขนข้างหนึ่งไปกอดเอวเล็กเอาไว้หลวมๆ
"ไม่ต้องมานงมาเนอะกับน้ำเลย ...น้ำเคยบอกรึไงยังว่าไม่พร้อมอ่ะ เคยบอกรึไงว่าอึดอัดอ่ะ..." เป็นประโยคที่ผาต้องทวนอย่างอึ้งๆ
"รู้ใช่มั้ย ว่าพูดอะไรออกมา" ผายืดตัวขึ้นชิดใบหูพร้อมกับเอ่ยเสียงแหบพร่า ทำให้คนฟังขนลุกซู่ ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปาก อย่างนึกขึ้นได้ว่าประโยคเมื่อครู่มันไม่ต่างอะไรกับเชิญชวนเลยสักนิดเดียว
ผาผละออกมามองกิริยาน่ารักๆนี่ให้เต็มตา ไม่อยากจะเชื่อเพียงแค่กิริยาน่ารักๆนี่ก็ทำให้กลางกายขยับตัวตื่นเต็มที่อย่างฉับพลัน...น่ากดให้จมเตียงจริงๆ!
แววตาพราวระยับอย่างเจ้าเล่ห์แบบที่น้ำไม่เคยเห็นมาก่อน เล่นเอาหนาวๆร้อนๆชอบกล แต่ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วเขาก็ไม่ถอยหรอกน่า น้ำลดมือที่ปิดปากออกก่อนจะก้มลงจุ๊บปากร่างสูงหนึ่งทีแรงๆ แต่ยังไม่ทันได้ผละออกผาก็จับหน้าเขาไว้ เปลี่ยนมาคุกเข่าเหมือนเขาแทน
ลิ้นร้อนบุกรุกเข้ามาชิมความหวานอีกครั้ง เกี่ยวกระหวัดกันไปมาจนได้ยินเสียงของความชื้นแฉะ ...จากเร่าร้อนแทบแผดเผาให้เป็นจุลแปลเปลี่ยนเป็นอ่นโยนเสียจนเหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศ หวาบหวามจนมวลท้องน้อยไปหมดจนกลางกายคนตัวเล็กตื่นตัว...
ร่างสูงกดจูบลงต่ำมาเรื่อยๆ มือข้างหนึ่งรั้งเสื้อขึ้นจนไปกองอยู่ที่คอ ตุ่มไตสีอ่อนที่เมื่อครู่มองสำรวจอยู่นาน มาคราวนี้ก็เลยไม่ต้องเสียเวลาสำรวจตรวจดูอะไร ...ปากร้อนจึงครอบครองลงไปอย่างไม่ลังเล ดูดดึงจนแข็งเป็นไตก็ผละมาอีกข้าง
...คนตัวเล็กที่โดนกระทำ รู้สึกเหมือนกระแสไฟแล่นไปทั่วทั้งตัว สติกระเจิดกระเจิงกันไป แอ่นอกขึ้นรับริมฝีปากร้อน นิ้วเรียวสวยสอดเข้าใต้เรือนผมจิกขยุ้มบางทีเพื่อระบายความเสียวซ่านที่วิ่งวนอยู่ทั่วร่าง...เสียงครางกระเส่าที่หลุดออกมาอย่างไม่ปิดกั้น ทำให้ร่างสูงเองแทบจะน่ามืดจับกดให้จมเตียงเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่เขารู้ดีว่าต้องใจเย็น
เสื้อเริ่มจะเกะกะสำหรับผา จึงถอดออกไปจากร่างเล็ก แล้วค่อยๆให้น้ำนอนราบลงไป ...ร่างกายขาวสะอาด ทีบัดนี้มีรอยคิสมาร์คของเขาเต็มไปหมด ...คนตัวเล็กมือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข ลูบไปทั่วแผงอกแกร่งภายใต้เสื้อผ้าเนื้อดี...พลางคิดในใจว่าเมื่อไหร่จะถอดมันออกเสียที แต่ก็เขินเกินกว่าจะเอ่ย...
ผาเริ่มลงไปยุ่มย่ามกับกางเกง มืออีกข้างหนึ่งทำหน้าที่สะกิดตุ่มไตไปมาเพื่อสร้างความรัญจวนให้มิห่ากายเล็ก อีกมือก็ทำหน้าที่ปลดเปลื้องกางเกงให้พ้นทางจนเหลือเพียงอันเดอร์แวร์สีขาวตัวเดียว
ผามองส่วนอ่อนไหวที่คับแน่นภายใต้อันเดอร์แวร์ด้วยสายตาพราวระยับ ก่อนจะเหลือบขึ้นมองคนขี้เขินและจุ๊บลงเบาๆตรงส่วนอ่อนไหวทั้งที่ยังไม่ละสายตาไปจากกัน...การกระทำนั้นแทบทำให้น้ำหน้ามืด เนื้อตัวแดงแจ๋ เพราะความเขินขั้นสุด
ผาถอดรั้งอันเดอร์แวร์ออกไปจากตัว ทำให้เห็นส่วนสวยกลางกาย ...ผาจ้องมองสำรวจทั่งไปหมดจนคนตัวเล็กทนเขินสายตาผาไม่ไหวจึงยกมือขึ้นปิดหน้าเอาไว้ก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อร่างสูงเพื่อขอร้อง...
"...พี่ผา"
"ครับ ที่รัก"ฉ่า!!
ผาผละออกมาขานรับเสียงแหบพร่า ที่ฟังแล้วเซ็กซี่สุดๆ ใครเขาให้เรียกแบบนี้กันเล่า ถ้าหัวใจวายตายใครจะรับผิดชอบ...ฮืออ~ เขินง่ะ >//<
"ม ไม่มอง...ได้มั้ยง่า" คนตัวเล็กเอ่ยขอเสียงอู้อีทั้งๆที่มือยังปิดหน้าอยู่ ร่างสูงอมยิ้มอย่างเอ็นดู แล้วค่อยจับมือที่ปิดหน้าสวยออกและกดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มหนักๆไปหนึ่งที ร่างสูงไม่ตอบอะไร พรมจูบไปทั่วใบหน้าแล้วลงมายังตุ่มไตสีอ่อน ขบเม้มดูดดึง จนคนใต้ร่างเสียวสะท้าน สองมือปัดป่ายไปทั่วกายขาว บีบเคล้นตามแรงอารมณ์ที่ประทุขึ้นยามเสียงครางกระเส่าถูกเปล่งออกมา
ผาผละออกมายืดตัวขึ้นก่อนจะค่อยปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออกอย่าใจเย็น สายตาคู่คมมองสบดวงตาสวยที่บัดนี้ปรือปรอยเพราะแรงอารมณ์
เสื้อผ้าถูกปลดออกไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว ทำให้คนตัวเล็กมองสำรวจได้เต็มตาอย่างชะล่าใจ มองไล่ลงมาตั้งแต่ใบหน้าคม แผงอกแกร่ง หน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อเรียงเป็นลอนสวย...และส่วนที่ต่ำลงมานั้นคนตัวเล็กก็มองมันอย่างเขินอายจนตัวแดงแจ๋ แต่ก็ไม่ยอมละสายตาไปไหน
ผาที่มองดูอยู่นั้นก็ถึงกับเขินขึ้นมาเสียเอง จับมือเรียวให้มาวางที่กลางกายร้อนผ่าว ...คนตัวเล็กชะงักมือไว้ในคราแรกแต่ก็ยอมกอบกุมมันอย่างตามใจ ผาขยับมือเขาให้เลื่อนขึ้นลง ก่อนจะเปล่งเสียงครางต่ำออกมาคล้ายกับพอใจ
ผาปล่อยมือออกเปลี่ยนมากอบกุมส่วนอ่อนไหวของคนตัวเล็กแทน และทำเช่นเดียวกันกับที่คนตัวเล็กกำลังทำให้เขาอยู่ น้ำสะดุ้งเล็กน้อยที่ถูกกระตุ้นโดยฝ่ามืออุ่น ความเสียวซ่านเข้าทำงานอย่างเต็มที่ ความรู้สึกพลุ่งพล่านอย่างไม่เคยเจอมาก่อน เสียงอืออาฟังไม่ได้ศัพท์ถูกเปล่งออกมาจนทำให้สิ่งที่น้ำกำลังกอบกุมอยู่ขยายตัวจนกำไม่มิด
ขาเรียวทั้งสองข้างถูกช้อนใต้ข้อพับให้ตั้งขึ้น เผยให้เห็นส่วนอ่อนไหวด้านหลังสีสด ที่ขมิบเหมือนรออะไรบางอย่าง คนตัวเล็กที่เห็นว่าร่างสูงมองอยู่ก็หุบขาเข้าหากันอัตโนมัติ
ผาจับขาทั้งสองแยกออก ข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดบ่าแกร่งเอาไว้ ก่อนที่ผาจะค่อยๆไล่จูบลงมาเรื่อยๆจนถึงขาอ่อน ก่อนจะขบเม้มสร้างรอยสีกุหลาบ
"อ๊า~" มือข้างที่ยังว่างอยู่กอบกุมส่วนอ่อนไหว รูดขึ้นลงอย่างใจเย็น ก่อนจะเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้น...
"อ๊ะๆ ...พ พี่ผา อึก อ๊ะ...น้ำ ไม่ไหว อ๊าา~" คนตัวเล็กกระตุกเกร็งสองสามครั้งก่อนที่น้ำสีขุ่นจะถูกฉีดพ่นออกมาจนเลอะหน้าท้องและมือของผาเต็มไปหมด
ผาใช้มือที่มีความเปียกชื้นน้ำรักคนตัวเล็กป้ายไปที่ช่องทางด้านหลัง ก่อนจะค่อยๆกดนิ้วแกร่งลงไปหนึ่งนิ้ว...ความคับแน่น จุกเสียดเล่นงานจนคนตัวเล็กผวาเฮือก ทำให้ผาก้มตัวลงไปจูบปลอบ...
"ไม่เกร็งนะคะคนดี..." ความเคยชินเวลาพูดคะขากับน้องสาวหลุดออกมาอย่างไม่ตั้งใจซึ่งนั่นทำให้คนตัวเล็กเขินและผ่ินคลายลง เขาจูบซับหน้าผากมนพลางค่อยๆขยับนิ้วมือ ผนังอ่อนนุ่มตอดรัดที่รัว ทำให้กลางกายแข็งขืนจนปวดหนึบไปหมด ...เขาเคลื่อนนิ้วจนช่องทางคุ้นชินจึงค่อยๆเพิ่มเข้าไปอีกนิ้ว และ...อีกนิ้ว ความจุกเสียดแล่นพล่านไปทั่วช่องทาง
"อ๊ะ อ๊า...เจ็บ" คนตัวเล็กร้องออกมาว่าเจ็บแต่เสียงครางกระเส่าที่นำมาก่อนนั้นเป็นตัวยืนยันได้ดีว่าเสียวมากกว่า ร่างสูงยิ้มเอ็นดูก่อนจะพรมจูบไปทั่วขาขาว พร้อมกับเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น หมุนวนหาจุดเสียว
"อ๊า!" คนตัวเล็กกระตุกเกร็งจนผายิ้มกริ่ม กดย้ำๆที่จุดนั้นอีกสองสามที ก่อนจะค่อยๆถอนนิ้วออกมา
"ถ้าทนไม่ไหวบอกผานะคะ...ไม่ต้องฝืน" เสียงนุ่มทุ้มกระซิบบอกอย่างอ่อนโยน มอบจูบอันแสนอ่อนหวานนุ่มนวลจนคนใต้ร่างเคลิ้มไป ค่อยๆจับขาพาดบ่าแกร่ง...ก่อนจะค่อยๆสอดใส่ส่วนใหญ่โตเข้าไป
"อ๊ะ!! ...อึก น้ำเจ็บ" ผาผละจูบออกมาเพื่อมองคนใต้ร่าง น้ำสีใสไหลลงเป็นทางที่หางตา นิ้วแกร่งเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้เบาๆ
"ไหวมั้ย...พอแค่นี้ได้นะ พี่ไม่เป็นไร" เขาก้มลงจูบซับที่หางทั้งสองข้าง กำลังจะถอนตัวออก แต่คนใต้เอาขาตวัดเกี่ยวรอบเอวเขาไว้เสียก่อน
"น้ำ อึก...เชื่อใจพี่ผาได้ใช่มั้ย" คำถามที่ดูเหมือนธรรมดา แต่กลับทำให้คนฟังใจเต้นไม่เป็นส่ำ ...ที่ผ่านมาเวลาเขามีอะไรกับใคร เขาไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของอีกคน เขาไม่เคยแคร์ว่าอีกคนจะเป็นอย่างไร...แต่กับน้ำ เขากลับแคร์ เขากลับกลัวว่าถ้าหากทำให้คนตัวเล็กเจ็บและฝังใจ จนกลัวรสสัมผัสของเขามันคงแย่กว่าอะไรทั้งปวง...ในขณะที่เขาแคร์ คนตัวเล็กกลับให้ความเชื่อใจในตัวเขา
...ถ้าผมจะรักเขาคงไม่ผิดอะไรใช่มั้ยครับ ผาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ทำเพียงแค่จูบซับไปทั่วบริเวณใบหน้า เขาใช้มือข้างหนึ่งรูดชักส่วนอ่อนไหวนำพาอารมณ์คนตัวเล็กอีกครั้ง มอบจุมพิตอ่อนหวานให้ ....ก่อนจะค่อยๆดันส่วนกลางกายของตัวเองเข้าไปจนสุดความยาว
เสียงหอบหายใจหนักๆของคนทั้งคู่ ดังอยู่ทั่วทั้งห้อง น้ำตาสีใสไหลลงหางตาอีกครั้งด้วยความเจ็บ...ร่างสูงแช่นิ่งเอาไว้อย่างนั้นเพื่อให้คนตัวเล็กได้ปรับตัว...กรามแกร่งขบแน่จนขึ้นเป็นสันเพื่อสะกดกลั้นแรงอารมณ์ไม่ให้กระโจนจ้วงลงไปจนคนตัวเล็กเจ็บตัว ผนังนุ่มตอดรัดอย่างบ้าคลั่งจนเขาเองก็แทบจะคลั่งตามอยู่แล้ว
"พ พี่ผา..." น้ำเรียกก่อนจะเม้มปากตัวเองแน่น
"ข ขยับหน่อย" เขายิ้มให้กับคำขอของคนตัวเล็ก ก้มลงไปหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ ก่อนจะเริ่มขยับให้แทนคำตอบ มือข้างหนึ่งก็รูดรั้งแกนกายสวยไปด้วย
"อ่าาา...แน่นมากเลย" เขาพูดไปจ้องหน้าคนตัวเล็กไป จนแก้มใสขึ้นสีเรื่อน่ารักจนอดไม่ไหวก้มลงหอมทั้งสองข้างไปฟอดใหญ่ๆ
ผาสอดจับข้อพับทั้งสองข้างก่อนจะดันแยกออกจนแทบชิดอกแล้วขยับในจังหวะช้าๆ...เขาอยากจะใส่สุดแรงแต่ก็กลัวว่าคนตัวเล็กจะรับไม่ไหว
"อ เอ่อ...พี่ผา"
"ครับ" ผมรับคำ เร่งจังหวะขึ้นอีกนิดอย่างทนไม่ไหวแต่ก็ไม่ได้เร็วหรือแรงอะไร
"เอ่อ คือ...อ๊ะ!" "อะไรคะคนดี" ก้มลงหอมแก้มนิ่มไปอีกฟอด
"ร เร็ว ...เร็วๆได้มั้ย" ผาได้ฟังถึงกับชะงักก่อนจะยิ้มออกมา ก้มลงจุ๊บใบหู
"ตามบัญชาครับที่รัก"พั่บๆๆ ๆๆๆ"อ๊ะๆ พ พี่ผา อื้อ~" คนตัวเล็กยังไม่ทันได้เขินกับคำพูดด้วยซ้ำไป แรกกระแทกจากสะโพกสอบก็ทำให้สติกระเจิงไปคนละทาง
ร่างบางสั่นคลอนไปตามแรงกระแทก สองมือเรียวจิกครูดไปกับแผ่นอกแกร่งอย่างระบายความเสียวซ่าน
"อ่าา ที่รักแน่นมาก อืมมม..." แก้มใสขึ้นสีแดงเรื่อเพราคำพูดของผาอย่างหน้ารัก...คนอะไรขี้เขินเสียจริง
ผาหยุดขยับสะโพก แล้วค่อยๆจับตัวคนตัวเล็กให้พลิกคว่ำในท่าที่เรียกว่าด็อกกี้ สะโพกสวยลอยเด่น ช่องทางขมิบรออะไรบางอย่างเห็นแบบนั้นก็อดใจที่จะสอดเข้าไปรวดเดียวจนสุดไม่ได้
"อื้ออ!...ลึก ลึกเกินไป" คนตัวเล็กฟุบหน้าลงไปกับหมอนคล้ายกับหมดแรง ผาเลยจับแขนคนตัวเล็กให้ขึ้นมาจนแผ่นหลังขาวเนียนแนบชิดกับอกแกร่ง แล้วค่อยๆขยับซอยสะโพกเริ่มจากช้าๆ เป็นรัวเร็ว จนคนตัวเล็ครางไม่เป็นภาษาเพราะความเสียวซ่าน
มือทั้งสองข้างของร่างสูงก็ทำหน้าที่ได้อย่างดี อีกข้างหนึ่งบีบขยี้ที่เม็ดทับทิบสีอ่อน อีกข้างก็ทำการรูดรั้งส่วนอ่อนไหว ผนังนุ่มตอดรัดเสียจนแทบจะทนไม่ไหว
"อ๊ะ!! ต ตรงนั้น" เสียงหวานแหบแห้งร้องครางสุดเสียง ร่างสูงกดจูบซอกคอหอมก่อนจะปล่อยน้ำให้ฟุบลงไปกับหมอนใบใหญ่ แล้วกระหน่ำซอยย้ำลงไปจุดเดิมอย่างรัวเร็ว
"อ๊ะ อ๊ะ จ จะเสร็จ พี่ผา..."
"อีกนิดครับ อืมมม..." เขากระแทกซอยรัวเร็วอีกไม่กี่ที ทั้งสองคนตัวกระตุกเกร็งพร้อมกับปล่อยน้ำสีขุ้นออกมาพร้อมกัน
"อื๊อออ~ / อ่าาห์~" เสียงแห่งความสุขสมดังสอดประสานกันทั่วทั้งห้อง
คนตัวเล็กทิ้งตัวลงนอนราบไปกับเตียงอย่างอ่อนแรง คนที่คร่อมอยู่ด้านบนก็ตามลงไปทั้งที่ส่วนนั้นยังเชื่อมติดกัน ผาก้มลงพรมจูบแผ่นหลังเนียนขาวพร้อมกับเม้มทำรอยสีกุหลาบเอาไว้อย่างหลงใหล สูดดมกลิ่นหอมไปทั่วทั้งตัวอย่างกับคนโรคจิต...
เสียงหอบหายใจยังคงดังอยู่ที่คนหายใต้ร่าง เขายังไม่ยอมถอนตัวออกไป ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้คิดเอาไว้รอบเดียวคงพอ ไม่อยากรังแกเสียจนป่วยเอา...แต่มาตอนนี้ เปลี่ยนใจแล้ว ต่อให้ไม่สบายหนักแค่ไหน หรือลุกเดินไม่ได้ เขาจะดูแลเอง
"ไหวหรือเปล่าเบเบ้..." เขาพูดขำๆก่อนจะขบที่ใบหูเล็กเบาๆอย่างหยอกล้อ ก่อนจะขยับสะโพกเบาๆ ทำเอาคนใต้ร่างส่งเสียงอืออา
"คนแก่ขี้หื่น" น้ำบ่นกระปอดกระแปด...บ่นไปแบบนั้นแล้วรอดหรือ? ก็เปล่านี่
ผาจัดการเผด็จศึกไปอีกสี่รอบถ้วน ก่อนจะอาบน้ำ ล้างชำระคราบคาวออกเพื่อให้คนตัวเล็กนอนสบายตัวและให้กินยาแก้ไข้ดักไว้...จนตอนนี้คนตัวเล็กก็หลับไปแล้วเพราะความอ่อนเพลียจากการที่เขาเอาแต่ใจรังแกคนตัวเล็กมากไปหน่อย
เขารีบจัดการตัวเองบ้างเพื่อมานอนกอดคนตัวเล็ก ผาลูบหัวน้องก่อนจะก้มลงหอมแก้มใสไปฟอดใหญ่ ทำให้คนตัวเล็กร้องอืออาออกมาอย่างไม่พอใจที่มารบกวนการนอน...ผาล้มตัวลงนอนข้างกัน ดึงตัวน้ำเข้ามากอดเอาไว้แนบอกอย่างนึกหวงแหน พลางนึกไปถึงคำถามของป๊าที่ถามเขาไว้...วันพรุ่งนี้เขาจะกลับไปตอบคำถามของป๊าอย่างมั่นใจ...และคนในอ้อมกอดเขาจะต้องได้รับรู้มันในเร็วๆนี้แน่นอน
.
.
"ฝันดี...ที่รัก"
...100%..
...To Be Continued...
Talk
- แอร๊ยยยยยย~ ดีมั้ยไม่รู้ งงมั้ยไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลยตอนนี้ แงงงง~
- เขาหมดสต็อคละนะตัวเอง จะเข้าสู่มิติการดองละนะ5555 อย่าเพิ่งหนีหายกันไปไหนนาจาาา