ทที่ ๑๗ เหนื่อย
ร่างกายสูงใหญ่พาร่างของตนออกมายังนอกห้องสงน้ำ ร่างกายกำยำที่เต็มไปด้วยหยดน้ำพราว
สายตาคมจับจ้องไปยังแท่นบรรทม หวังว่าจะพบกับร่างบางของอีกฝ่าย
แต่ก็ว่างเปล่าไร้วี่แวว
พลันโทษะที่มอดดับไปก็กลับคุกกรุ่นอีกครั้ง
โกรธที่ร่างบางกล้าหนีออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาติ
แม้จะไม่ชอบร่างบางเพราะเป็นนาค
แต่ก็ต้องยอมรับว่าร่างบางมอบความสุขให้แก่
ตนได้มากกว่านางน้อยๆเหล่านั้น
หน้าหลงใหล...แต่ก็รังเกียจ .....
ความโกรธที่มีอยู่แม้ว่าจะไม่ได้มากมาย
แต่เพราะความโชคร้ายของร่างบาง
ที่เกิดมามีเชื้อสายนาค...
ยิ่งเป็นนาคในตระกูลของคนอย่างนั้นแล้ว
ยิ่งไม่ควรยิ่งที่จะมีสายสัมพันธ์..
หรือ...รัก...
ขณะที่ร่างสูงกำลังยืนอยู่ข้างแท่นบรรทม
ก็สะดุดตากับรอยหยดเล็กๆเป็นทางยาวบนพื้น
เลือด
รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าคม
"หนีไม่พ้นหรอก เจ้านาค" ร่างสูง
สาวเท้าตามเลือดหยดเล็กหยดน้อย
ไปเรื่อยๆ จนมาถึงหน้าตำหนัก
สายฝนยังคงสาดเทลงมาทำให้รอยเลือดหยุด
อยู่เพียงแค่หน้าตำหนักเท่านั้น
ร่างสูงตัดสินใจเดินออกไปตามความรู้สึก
รู้สึกว่าร่างบางอยู่ตรงนั้น
โชคดีไม่เคยเข้าข้างร่างบาง
ร่างสูงแสยะยิ้มเมือมองเห็นร่างที่นั่งพิงต้นไม้
ใหญ่อยู่ไม่ไกลนัก จึงรีบสาวเท้าพาร่างของตน
ไปยังต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นโดยที่ร่างบางยังคงหลับสนิท
ร่างขาวเนียนนอนกึ่งนั่ง ยังคงสลบไสล
เนื้อตัวมีแต่รอยรักที่เกิดจากร่างสูง
รวมถึงรอยกัดด้วย ผ้านุ่งหลุดลุ่ย
สภาพร่างกายเปียกปอน ตากลมปวมเป่ง
ริมฝีปากซีดเซียว หายใจรวยระริน
เลือดสีแดงเจือปนกับน้ำฝน ไหลผ่านผ้านุ่ง
ของร่างบาง
แววตาคมจองมองร่างบางนิ่งงัน
ก้มลงอุ้มร่างตรงหน้าพาดบ่าแกร่ง
พลางหันกลับเข้าสู่ตำหนักของตน
ตุ๊บ
หลังจากเข้ามาในห้องบรรทมแล้วร่างสูงก็วาง
ร่างนั้นลงบนแท่นบรรทม แรงกระแทกเพียงน้อยนิด
ทำให้ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้น
แววตาสวยมองรอบข้างด้วยความหวาดระเเวง
พลันมองเห็นร่างสูง หยาดน้ำตาก็ไหลออกมาเสียดื้อๆ
ร่างกายสั่นสะท้าน กระถดกายออกห่างจนติดหัวนอน
ราวกลับจะแทรกกายลงในนั้น
"ฮื่อๆ ออกไป คนเลว คนไม่ดี ฮือ ออกไป"ร่างบาง
ร้องไล่ร่างสูงด้วยความหวาดกลัว
"หึ จะไล่ผัวไปไหนเล่า มิอยากสานต่อเรื่อง
เมื่อคืนหรือ"ร่างสูงกล่าว ก้าวขึ้นแท่นบรรทม
"ไม่ ออกไป คนเลว ท่านมันเลว"ร่างบางด่าคำร้าย
แต่ละคำที่กนด่ามันล้วนสร้างรอยแผล
ให้แก่ใจร่างบาง ปากด่าแต่ในใจกลับขอโทษ
ขอโทษร่างสูง...
เพี๊ยะ
หน้าบางหันสะบัดหัน แก้มสวยกระทบกับฝ่ามือหนาอีกครา
2ครั้ง....
โดนตบสองครั้งแล้ว...
ร่างสูงทาบทับร่างกายบาง คนตัวเล็ก
ผณิร้องไห้ หมดทางหนีเรื่องเมื่อคืนวนเข้ามาในหัว
ความเจ็บปวดยังคงตราตรึง.
"ไม่. ฮือ ไม่เอาแล้ว ขอโทษ"ร่างบางดิ้นหนี
ร่างสูงกระชากผ้าคาดของตนออก
มือแกร่งรวบข้อมือบางทั้งสองไว้ด้วยกัน
ผ้าคาดผูกที่มือบางอย่างแน่นหนา
ร่างบางพยายามดิ้นไปมา
หวังจะหลุดจากพันธนาการนรกนี้
ทำไมกัน. เจ็บทุกๆครั้ง
กับคนที่รัก
โดนหลอก
โดนทำร้ายทั้งกายใจ
เจ็บ
.
.
.
แรงที่น้อยนิดมิอาจปัดป้องร่างกายของผณิ
ให้หลุดพ้นไปได้ แววตาเว้าวอน
เต็มไปด้วยน้ำตา ปากสั่นระริกพร่ำขอโทษ
ร่างสูง. ขอให้หยุดสิ่งที่จะเกิดขึ้น
ร่างสูงเมื่อจัดการพันธนาการร่างบาง
แล้วก็ค่อยๆถอดผ้านุ่งที่เปียกปอนนั้นออก
ทิ้งลงข้างแท่นบรรทม. ร่างบางเปลือยเปล่าอีกครั้ง
ผิวเนื้อปรากฏร่องรอยขบกัด สีแดงช้ำที่เด่นชัดอยู่
ทั่วอนูกาย ร่างบางยังคงร้องไห้เงียบๆ
ร่างสูงจัดการกับอาภรของตน ร่างแกร่งปรากฎต่อ
สายตาบาง ขเดศวรบัดนี้ช่างดูน่าหลงใหล
ราวกับเทพบุตร แต่ภายใต้ความสง่างาม
กลับสร้างความกลัวให้กัดกินใจของร่างบาง
อย่างมาก มืออุ่นจับลงตรงต้นขาขาว
พลางกระชากแยกขาทั้งสองออกจากกัน
"ฮื่อ อย่า อย่า ข้ายังไม่หาย ข้าเจ็บฮือๆ"ร่างบางขัดขืน ขาทั้งสองเกร็งหนีบเข้าหากันแน่น
"อยากให้ข้าทำสิ่งใด อึก ข้าจะทำทุกอย่างฮือ อย่าทำข้าเลย" ร่างบางไม่อาจสู้แรงของร่างสูงได้
"เจ้าจะกลัวสิ่งใด เมื่อคืนยังครางเสียงหวานอยู่เลย"ร่างสูงกล่าวเย้ย
มือใหญ่แยกขาบางได้สำเร็จ ทั้นทีที่ขาเรียวแยกออก
ช่องทางสีช้ำที่บวมเป่งก็ประจักษ์ต่อสายตา
บาดแผลฉีกขาดยังคงเด่นชัด เช่นเดียวกับเลือด
ที่ยังคงไหลซึมออกมา ร่างบางซบหน้าลงกับหมอนนุ่ม. น้ำตาหยดลงบนหมอนจนเปียกชื้น
ตัวสั่นเกร็ง มือทั้งสองบิดไปมาเพื่อหาอิสระภาพ
คมเชือกบาดลึกลงไปบนข้อมือขาว
เกิดบาดแผลจนเลือดไหลซิบ
เจ็บเหลือเกิน
ทรมานทั้งกายและใจ
อยากลับไปหามาราตรี
.
.
ข้ายอมให้ท่านพ่อลงโทษอย่างไรก็ได้
แต่ไม่ใช่แบบนี้
ไม่ใช่การลงโทษจากคนที่รักเช่นนี้
'ข้าเหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน'
หัวข้อ: กาโมทย เกิดแต่รัก (ดราม่า18+) yaoi จบแล้ว (อ่าน 16272 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก