► ชอบนที ◄
คณะในมหาลัยแต่ละคณะล้วนมีจุดเด่นแตกต่างกันไป อย่างคณะวิศวะก็คงเป็นผู้ชายลุคเถื่อนกับเกียร์ที่รักยิ่งชีพส่วนคณะอักษรศาสตร์ที่ดังเรื่องผู้หญิงสวยฉลาดอะไรทำนองนั้น
แต่สำหรับ 'คณะแพทย์' ที่นี้นั้นสิ่งที่โด่งดังที่สุดกลับเป็นอาจารย์แพทย์วัยกลางคนธรรมดาๆ คนนึงที่ถูกขนานนามจากเหล่าศึกษาแพทย์ว่าดุไม่ต่างอะไรไปกับร็อตไวเลอร์เพราะเป็นคนที่เนี้ยบและด่าเจ็บมาก ถ้าหากมีข้อผิดพลาดอะไรที่ไม่สมควรเกิดขึ้นจะถูกมองดุๆ และเทศน์ต่อยาวๆ จนแทบร้องไห้ลงไปกราบอาจารย์ในความผิดพลาดของตัวเองตรงนั้น
ซึ่งเจ้าตัวก็รับรู้เรื่องนี้ดีแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรนักเพราะมันไร้สาระเกินกว่าจะใส่ใจ
"ดึกแล้วนะครับ"
'นที' หรืออาจารย์แพทย์ผู้มีฉายาร็อตไวเลอร์แห่งคณะแพทย์เงยหน้าขึ้นจากกาแฟกระป๋องแล้วหรี่ตามองคนทักที่ดูจะเป็นแค่นักศึกษาคณะอื่นที่เขาไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าด้วยซ้ำ สำหรับนทีแล้วนี่ถือเป็นเรื่องที่แปลกเพราะไม่ค่อยมีนักศึกษาข้างนอกกล้าทักสักเท่าไหร่ ยิ่งกับรูปลักษณ์ที่พยายามจะเนี้ยบมากที่สุดเท่าที่สังขารจะอำนวยของเขาแล้ว ยิ่งทำให้เขาดูหยิ่งเกินกว่าจะลดตัวไปทักใคร
และมันก็จริงเสียด้วย
นทีเหลือบมองไม่ตอบแล้วซดกาแฟกระป๋องที่รสหวานบาดคอจนหมดกระป๋องแล้วโยนลงถังขยะอย่างแม่นยำก่อนที่จะบิดขี้เกียจอย่างเหนื่อยอ่อนเตรียมตัวกลับบ้านไปนอนเพราะนี่มันก็หมดเวรของเขาแล้วและพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดที่หาได้ยากซะด้วย สิ่งที่นทีต้องการที่สุดในชีวิตอาจารย์แพทย์คือเวลานอน เขาเกลียดตาแพนด้านี่จะแย่แล้ว มันทำให้รูปลักษณ์ของเขาติดลบในสายตาคนอื่นๆ ไปมากโข
แชะ
"ทำอะไร?" นทีหันไปมองนิ่งๆ กับคนที่ริอาจหาญกล้าถ่ายรูปเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต มือเรียวดันแว่นกรอบบางขึ้นแล้วหรี่ตามองอย่างหงุดหงิด
"ก็ถ่ายรูปไงครับ อาจารย์"
"ผมไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณ"
ฉายาของนทีนั้นไม่ตั้งขึ้นมาเล่นๆ มันเป็นความจริงทุกประการ สายตา ท่าทาง น้ำเสียง ทุกอย่างของนทีตอนนี้แทบจะสามารถทำให้คนสักคนยืนตัวสั่นเทาซึ่งถ้าหากนทีไปรับจ็อบเป็นพวกทวงหนี้นอกระบบ คงจะมีรายได้เสริมงามๆ อย่างแน่นอน
"ผมก็ไม่ได้มองคุณเป็นเพื่อนเล่นสักหน่อย"
นทีพ่นลมหายใจหงุดหงิดเมื่อไอ้คนที่กล้ามายุ่งกับเขาเริ่มเล่นลิ้นและทำตัวน่ารำคาญ ซึ่งถ้าเป็นนักศึกษาในการดูแลของเขาแค่เขาพูดคำแรกก็กลัวจนหัวหดแล้ว แต่ไอ้เด็กเวรนี่ไม่แม้แต่จะเกรงใจเขาด้วยซ้ำ ยืนเลิกคิ้วมองเขาเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด
"ถ้าคุณว่างมากก็ไสหัวไป" นทีสบถใส่แล้วเดินหนี เขาขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับเด็กที่น่ารำคาญแบบนี้เพราะเถียงไปมันก็จะอ้างไปเรื่อยๆ ไม่จบไม่สิ้นและมันจะทำให้เวลานอนของเขาหดน้อยลงตาม อ้อ อย่าคิดว่ากาแฟที่เขากินจะทำให้เขาตาค้างนอนไม่หลับ บอกเลยว่าเขาเลยจุดที่กาแฟทำให้หายง่วงได้แล้ว ลองให้นักศึกษามาผ่าร่างเขาตอนตายสิ เชื่อเถอะว่าไอ้สิ่งที่พุ่งออกจากตัวไม่ใช่เลือดแต่เป็นคาเฟอีนเข้มๆ ที่ไหลทะลักออกมา
แชะ
"คุณ!" นทีคำรามใส่ "เลิกเล่นสักที!!!"
น่าแปลกที่นทีไม่รู้ตัวโดยสักนิดว่าตัวเองกำลังตัวสั่นด้วยความโกรธ
"ผมไม่ได้เล่น"
"ความอดทนของผมมีจำกัดนะครับ" นทีกอดอกเคาะนิ้วบนแขนอีกข้างจ้องนักศึกษาที่คาดว่าจะมีชะตาถึงฆาตในนาทีข้างหน้าถ้าไม่เลิกกวนประสาทเขาสักที!
"กินกาแฟมากๆ ไม่ดีต่อร่างกายนะครับ"
"ผมรู้"
อาจารย์หนุ่มตอบกลับเสียงแข็ง
"รู้แล้วทำไมยังทำล่ะครับ"
"เรื่องของผม"
ดูเหมือนว่าคำตอบของนทีจะไม่ถูกใจอีกฝ่ายนัก ใบหน้ายียวนจึงเปลี่ยนเป็นถมึงทึงบ้าง
นทียิ้มสะใจเมื่อสามารถทำให้เด็กเวรนี่หงุดหงิดได้ สิ่งที่นทีชื่นชอบลงจากการนอนก็คือการเอาชนะนี่แหละ เขารู้สึกดีเป็นบ้าเวลาที่สามารถทำให้คนสักคนจนมุมเพราะตัวเอง
"คุณเป็นอาจารย์ คุณก็น่าจะรู้ว่าสุขภาพเป็นสิ่งสำคัญ"
"..?" เจ้าของฉายาร็อตไวเลอร์หลุดมาดนิดๆ เมื่อเด็กเวรย่างสามขุมมาหาตัวเองอย่างอุกอาจและพูดเสียงเข้มเหมือนเขาทำผิดร้ายแรงมาก
นทีเชิดหน้าขึ้น ยังไงก็ตามเขาไม่มีวันยอมจำนนกับเด็กเมื่อวานซืนแน่ๆ!
"มันก็เรื่องของผม คุณเป็นแค่นักศึกษามีหน้าที่เรียนก็เรียนไปสิ จะมายุ่งกับอาจารย์แพทย์อย่างผมทำไม"
อาจารย์หนุ่มผลักไหล่อีกฝ่ายออกแล้วแสยะยิ้ม
"ผมโตแล้ว ผมดูแลตัวเองได้ คุณมากกว่าที่ต้องรู้ตัวเองหน่อยว่ายังแบมือขอเงินพ่อแม่อยู่"
นทีมั่นใจในฝีปากตัวเองพอๆ กับฝีมือการรักษาคนไข้
หมับ
"คิดจะทำอะไร?"
นทีถามเสียงต่ำเมื่อถูกขย้ำคอเสื้อหากแต่หน้าของเด็กเวรกลับนิ่งสนิทจนเดาอารมณ์ไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่กันแน่
"การนอนน้อยทำให้หงุดหงิดง่าย"
อาจารย์หนุ่มยังคงเงียบเตรียมเขี้ยวเล็บของตัวเอง ตั้งใจจะแว้งกัดจนจมเขี้ยวถ้าหมดความอดทน นัยน์ตาเรียวแทบจะสุมพายุเพลิงไว้ข้างในเมื่อเด็กเวรมันยิ้มยียวน
"หน้าแก่ด้วย"
เพราะความสูงที่ไร่เรี่ยกัน ใบหน้าของนทีจึงแทบจะแนบอยู่กับปลายคางของเด็กนรก
"แก่บ้าอะไร!"
ทันทีที่คำต้องห้ามร้ายแรงหลุดออกจากปาก นทีก็เดือดดาล ร่างทั้งร่างท่วมไปด้วยไฟแห่งความโกรธ เลือดในกายร้อนผ่าวๆ เดือดพล่านขัดกับชื่อของตัวเอง
"รู้ไหม ว่าผมถูกนักเรียนโหวตว่าเป็นอาจารย์ที่หน้าเด็กที่สุดน่ะ"
"หึ"
"ขำ ขำอะไร!!"
นทีคำรามสลัดตัวเองออกจากพันธะแล้วผลักอีกฝ่ายกลับจนเซ หงุดหงิดมากถึงมากที่สุด ไม่แน่ใจว่าสืบเนื่องมาจากการนอนน้อยที่ใครบางคนว่ารึเปล่า แค่ที่แน่ๆ เขาโครตหงุดหงิดเลย จะว่าเรื่องเขาอะไรก็ว่าไปแต่ห้ามพูดเรื่องอายุเด็ดขาด!
"คุณอยู่คณะอะไร"
นัยน์ตาเรียวไม่เหลือสิ้นแล้วถึงความเย็นของน้ำ
"บอกเบอร์อาจารย์มาก่อนสิครับ"
คนถามยิ้มแพรว อารมณ์ดีที่สามารถกระตุ้นให้อีกฝ่ายหงุดหงิดแทบบ้าได้
"อย่าทำให้ผมหมดความอดทนนะครับ คุณนักศึกษา"
ถ้าสามารถกัดได้นทีคงเลือกที่จะกัดไปแล้ว สภาพสีหน้าตอนนี้ไม่เหลือเค้าอาจารย์ผู้สุุขุม มีเพียงชายวัยกลางคนท่าทางนอนน้อยกำลังโกรธจัดแทบจะกลายร่างเป็นร็อตไวเลอร์ตามฉายาแล้วกัดไอ้เด็กเวรนี่ให้ไส้แตกกันไปข้าง
นทีถลึงตามองเด็กประสาท ตั้งปณิธานในใจว่าวันนี้ ไม่เขาก็เด็กนี้ที่ต้องตาย!
"..ชู่ว หงุดหงิดมากไม่ดีนะครับ ลุงนที"
อีกฝ่ายยังคงใจเย็นอารมณ์ดี หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายคนที่กำลังจะอ้าปากด่าอีกแชะเป็นการกวนประสาท
ลุง ลุงอีกแล้ว!
"โอ๊ย! ผมจะไม่ไหวแล้วนะ!!!" นทีสีหน้าบิดเบี้ยวคำราม นวดขมับตัวเองที่เส้นเลือดเต้นตุบๆๆ เหมือนจะแตก ให้ตาย คนที่จะตายก่อนก็คือเขาชัดๆ
ช่วยไม่ได้หมออย่างเขาทำอะไรกับสิ่งที่สวนทางกับที่แนะนำคนไข้ บอกคนไข้พักผ่อนๆ เยอะๆ ตัวเองก็นอนน้อย บอกงดกาแฟ งดของทอด งดของมัน ส่วนตัวเองก็กินอะไรก็ได้ที่คนซื้อมาฝาก มีแต่ช่วงเวลาว่างๆ ที่พอจะพักหายใจหายคอถึงจะมานั่งควบคุมอาหารให้ตัวเองได้
"ไอ้เด็กประสาท!"
พอหัวใจในอกที่โกรธเกรี้ยวจัดเต้นช้าลง นทีก็ตวาดใส่ รู้อะไรไหม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยทีใครกล้ากวนประสาทกับเขาขนาดนี้เลยนะ โดยเฉพาะขย้ำคอเสื้อเมื่อกี้นี้!!! สมัยเขาเรียนอันธพาลประจำโรงเรียนยังยอมหลบให้เขาเลย!
"ใจเย็นๆ ผมพูดเล่นน่า" นักศึกษาหนุ่มพยายามไกล่เกลี่ยคนที่ทำท่าจะบีบคอตัวเองตายในหนึ่งนาที เชื่อได้เลยว่าถ้ามีมีดผ่าตัดอยู่ในมือ คุณหมอคงจะเอามันมาจ้วงเขาไม่หยุด แต่มันก็ทำให้เขาอดแกล้งไม่ได้อยู่ดี
ใครใช้ให้อีกคนน่าแหย่ขนาดนี้ล่ะ..
ยิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่
"บอกชื่อคุณมา" นทีขบเคี้ยวฟันพูด พยายามนับหนึ่งถึงร้อยในใจ เด็กมันคือเด็ก ผู้ใหญ่อย่างเขาต้องเข้าใจว่าเด็กเปรตนี่มันยังไม่โต ไร้วิจารณญาณในการใช้ชีวิตในการแยกแยะอะไรเป็นอะไร แต่ที่แน่ๆ เขาจะไม่ปล่อยมันไว้แน่ ลุงบ้าอะไร เขายังอายุไม่ถึงสี่สิบด้วยซ้ำ!
"ชื่อชอบนทีครับ"
"...ห้ะ?"
นทีกระพริบตาปริบ อารมณ์กรุ่นโกรธหายไปในพริบตา คนบ้าอะไรชื่อชอบนทีวะ
"ชื่ออะไรนะ"
"ชอบนทีครับ"
คนพูดยังคงทำหน้านิ่งๆ จริงจังแต่ก็แกล้งยักคิ้วใส่คุณหมอเจ้าอารมณ์
"..ชอบนที? ชื่อบ้าอะไรของคุณ!" นทีคำรามเริ่มจับเค้าล้างได้ "ถ้าคุณโกหก ผมจะแช่งคุณนะ!!"
ณ ตอนนี้ นทีแทบไม่รู้แล้วว่าตัวเองควรจะงัดอะไรมาสู้เด็กนรกนี่ดี อารมณ์เหมือนกับถูกจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตะปปหางเล่นให้หงุดหงิดงุ่นง่าน พอจะอ้าปากงับมันกลับ จิ้งจอกนั่นก็ไปหลบบนต้นไม้ซะแล้ว ฉลามแกมโกงซะไม่มี
"..ใจเย็นน่า คุณหมอ" จิ้งจอกหนุ่มหัวเราะแล้วยกมือขึ้นเชิงยอมแพ้ พยายามประนีประนอมเพราะกลัวว่าคุณหมอที่มากไปด้วยประสบการณ์และอายุจะเส้นเลือดในสมองแตกตายซะก่อน "ชื่อฟิลม์ครับ เป็นเด็กเอกฟิลม์ อีกปีนึงก็จะจบแล้วครับ"
"แล้วคุณมายุ่งกับผมทำไมมิทราบ" นทีขู่แง่ง รู้สึกเสียดายเวลานอนตัวเองขึ้นมาตงิดๆ
"...ก็ผมเห็นคุณลุงนอนดึกแล้วทนไม่ได้"
"ฟิลม์!" นทีแทบยืนอยู่ไม่สุข เด็กมันกวนเขาอีกแล้ว! "อย่าคิดว่าผมไม่กล้าทำอะไรคุณนะ"
"ใจเย็นๆ ครับ"
ฟิลม์หัวเราะแหะๆ เมื่อเห็นว่าตัวเองดูจะเล่นมากเกินไป "ผมมาถ่ายโปรเจ็คเฉยๆ ครับ หัวข้อเกี่ยวกับแพทย์แล้วบังเอิญผมเจออาจารย์พอดีก็เลยขอถ่ายสักสองสามรูป"
"จะถ่ายก็ถ่ายคนอื่น" นทีพูดเสียงเย็นชา นัยน์ตาเรียวหรี่เล็กมองใบหน้าคมคายของฟิลม์ที่ยังดูเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรนัก "ถ้าคุณไม่รู้ ผมจะบอกว่าผมไม่ใช่คนที่ชอบถ่ายรูปและเรื่องสำคัญๆ ใหญ่ๆ เลยก็คือผมไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณ อายุของผมมากพอที่จะเป็นอาคุณด้วยซ้ำ"
"ผมรู้"
"รู้แล้วจะมายุ่งกับผมทำไม"
"เพราะรู้นั่นแหละ ผมถึงได้ยุ่งกับคุณ" นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ของจิ้งจอกหนุ่มพราวระยับจนเจ้าของฉายาร็อตไวเลอร์รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ "ถ้าคุณหมอจะฟ้องเรื่องของผมกับใคร ผมคงต้องแสดงความเสียใจด้วยที่ผมเป็นหลานของอาจารย์พีรพลที่คุณหมอเคารพและอาจารย์ก็เอ็นดูผมมากเหมือนลูกในไส้"
นทีอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าเด็กที่อาจารย์พีรพลที่เขาเคารพพูดถึงจะเป็นไอ้เด็กเปรตนี้ได้ เชื่อไหมว่าอาจารย์พีรพลบอกว่าเด็กนี้เป็นเด็กเรียบร้อย ฉลาด ไหวพริบดี ถ่ายรูปสวยมาก มีมารยาท มีสัมมาคราวะ บลาๆ เขาก็คิดไปไกลว่าคงจะเป็นเด็กดีมากแน่ๆ
ที่ไหนได้ เด็กนรกชัดๆ!
"ผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจ" นทีหน้างอ รู้สึกอารมณ์แปรปรวนง่ายเป็นพิเศษ "ถ้าผมไม่ผิด คุณก็เลิกยุ่งกับผมซะที ผมรักวันหยุด ผมรักเวลานอนของผม ต่อให้คุณใช้เงินสิบล้านมาซื้อผมก็ไม่ขายให้" ไม่ว่าเปล่าสาวเท้าเร็วๆ หนีไปหารถเก๋งคู่ใจของตัวเอง
แต่ก็ดูเหมือนไม่ทันกาลเมื่อไอ้เด็กเจ้าปัญหาตามมาทันและเอาแขนกั้นประตูไว้ไม่ให้เขาขึ้นรถ
"คุณผิด"
"ผิดบ้าอะไร!" นทีเงยหน้ามองคนเท้าแขนด้วยสีหน้าหงุดหงิด "เออ ผมแก่แล้ว ผมยอมรับ ผมมันมนุษย์ลุง โอเคไหม ปล่อยผมไปนอนสักที ผมง่วง!"
"ผมขับให้ไหม?"
"ผมขับเองได้" นทีพยายามแกะแขนเด็กเวรออกแต่ก็ไม่เป็นผลเลยได้แต่ยืนฮึ่มๆ ใส่
"..หึ"
"ขำ ขำบ้าอะไรอีกวะ"
"ผิดที่อาจารย์น่ารักเอง" ฟิลม์พูดกลั้วหัวเราะ "อาจารย์รู้ตัวป่ะ เวลาโกรธโคตรน่ารักเลย"
"...ไม่รู้และไม่เคยอยากรู้!"
นทีหลุดเหวอไปสักพักก่อนจะตั้งสติได้ ไอ้เด็กนี่มันใช้อะไรดูว่าเขามันน่ารักวะ น่ากลัวยังพอฟังแต่น่ารักนี่ล่าสุดได้ยินคนชมก็ตอนป.2 ตอนเป็นตัวแทนแข่งเต้นไก่ย่าง "ไปสักที ถ้าอยากจะถ่ายรูปมากนักก็ถ่ายวันอื่น ผมอยากนอน"
เขาต้องพ้นสภาพจากหมีแพนด้าให้ได้ สักวันนึงก็ยังดี
"ให้ไลน์ก่อน ผมถึงจะให้ไป"
"NATEE_24 โปรไฟล์รูปหน้าผม" นทีตอบตัดความรำคาญ อย่างไรเสียต่อให้แอดมาเขาก็ไม่ตอบให้เปลืองแบตหรอก แต่จนแล้วจนรอดไอ้เด็กเวรก็ไม่ยอมเอามือออกสักที เอาแต่จ้องหน้าเขาเหมือนมีอะไรติด
"จะเอาอะไรอีก"
อาจารย์เริ่มไม่หนุ่มพ่นลมหายใจออกมาแทบหมดปอด ทำไมเขารู้สึกว่าการคุยกับเด็กประสาทนี้ช่างกินพลังงานเหลือเกิน เขาคงจะแก่เกินไปแล้วสินะ
"ชอบกินนมรึเปล่าครับ"
"ผมไม่กินนม"
นทีพูดปดหน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นสาวกนม บ่อยครั้งที่ช่วงบ่ายเบื่อกาแฟก็สั่งนมปั่นมากินหรือเวลากลับบ้านได้แวะเซเว่นบางทีก็เหมานมหลากยี่ห้อมากินเป็นอาทิตย์เพราะมันดีต่อสุขภาพและน่าจะเสริมสร้างโปรตีนบนใบหน้าของเขาให้อ่อนเยาว์ได้ อย่าเข้าใจผิดว่าเขาเป็นหนุ่มเจ้าสำอาง เขาก็แค่รับไม่ได้เวลาที่ต้องได้ยินคำว่าลุงก็เท่านั้นเอง
"โกหกอีกแล้วนะครับ" คนถามหลุดขำพรืดแล้วยื่นกล่องนมที่ตั้งใจซื้อติดมือมาให้คนขี้โกหก "นมอันนี้กินแล้วหลับง่ายครับ สองสามนาทีก็ไหลตายแล้วครับ"
นทีรับมาแบบไม่ไว้ใจนักแต่ก็รับมาอยู่ดี "ขอบใจ"
"อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับช่วงนี้"
"ช่างผมเถอะน่า"
นทีผลักเด็กเปรตที่กลายเป็นเจ้าหนูจำไมออกจากทางแล้วขึ้นรถ เคราะห์ดีที่รอบนี้เด็กเวรนี่ไม่ขัดขวางการกลับบ้านของเขาละ แต่กลับมายืนขวางหน้ารถเขาแทน!
"มะรืนตอนเที่ยงๆ อย่าเพิ่งสั่งอะไรมากินนะครับ! เดี๋ยวผมจะมาส่งข้าว"
"ไม่เอา ไสหัวไปสักที!"
นทีรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า
คือเอาจริงๆ นะ เขารู้สึกเหมือนโดนเด็กนรกนี่ตามจีบเลยว่ะ
"เอาเป็นอาหารคลีนๆ ไหมครับ จะได้ดีต่อสุขภาพ ไม่แก่ไว ไม่ตายไว ลุงนทีจะได้อยู่กับผมนานๆ"
"ไอ้ฟิลม์!!!"
อาจารย์แพทย์คำรามในรถเสียงดังลั่นตั้งท่าจะลงไปฆ่าเด็กปากดีที่ชักจะลามปามมากเกินไปแล้ว!
แต่แค่นทีเปิดประตูรถจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ก็เหมือนรู้รีบบอกมือหยอยๆ
"หลับฝันดี ฝันถึงผมนะครับ"
ก่อนจะรีบเผ่นแนบไปจากครรลองสายตา
ปั่ก!!!
มือเรียวชกเข้ากับคอนโซลรถแล้วคำรามออกมาอย่างอดไม่อยู่
"โว้ย!!!"
เขาแม่งโคตรเกลียดเด็กเลยโว้ย!!!!
-------------
ช่วงนี้ชอบแนวเคะเกรี้ยวกราดมาก น่ารัก 5555555
เพจ
:
https://www.facebook.com/FoggyTime/ 
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ► ชอบนที ◄ 9 ธ.ค 60 (อ่าน 4180 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก