อร๊ากกกกก เลขสวยๆๆๆ
ปลาบปลื้มมากมาย ตอน 1111 ไม่ทัน
2222 ก้ยังดีวะ! กร๊ากกกก
แอบภาวนาให้ได้ลงตอน 3333 ด้วย
กร๊ากกกกกก
รักทุกคนคร้าบบบบบ
ผมเริ่มหลบหน้าตัวเล็กบ่อยๆ ไม่ค่อยไปค้างด้วย จะเจอกันเวลาเรียนบ้างแค่นั้น เรียกว่าแทบไม่ได้เจอกันเลย เพราะอยู่ปีสี่กันแล้วครับ ตัวที่เรียนเหลือไม่กี่ตัว เลยห่างกันไป ผมรู้ตัวเองว่าไม่พร้อมที่จะเจอ ไม่พร้อมที่จะมองหน้า ในเมื่อผมเป็นเพื่อนเขาไม่ได้ ผมกลัว กลัวว่ายิ่งใกล้กัน แล้วผมจะเผลอบอกความรู้สึกผมไป ความเป็นเพื่อนที่มีมามันจะหายไป ยิ่งเขากับพี่นัทยิ่งใกล้กันมากขึ้นทุกวัน ผมยิ่งไม่กล้าเจอ ผมรู้ว่าเขาคิดยังไงกับพี่นัท และมันคงจะดีถ้าพี่นัทคิดแบบเดียวกัน เขาคงจะมีความสุข ถึงผมจะได้แค่เพื่อนเท่านี้ผมก็พอใจ แต่การที่ผมหลบหน้าเขามันไม่ทำให้อะไรดีขึ้น ผมยิ่งคิดถึง อยากเจอ ผมไม่รู้ว่าการที่ผมหลบมันแบบนี้มันก็ทำให้อีกคนไม่สบายใจเหมือนกัน
หลังจากหลบมันได้เดือนสองเดือน ผมเริ่มรู้แล้วครับว่าไอ้เก้งกับไอ้กวางมันโกรธผม เวลาผมถามถึงตัวเล็กมันก็ไม่พุด เดินหนีผม จนผมต้องพยายามตามมันมาคุย
"พวกมึงเป็นอะไรกันวะ ทำไมไม่คุยกับกู" ไอ้กวางมันก็มองผม
"พวกกูเนี่ยต้องถามมึง ว่ามึงเป็นเชี่ยอะไร หลบหน้าชะนีทำไม" ผมได้แต่นิ่ง ไอ้เก้งมันเลยพูด
"กูไม่รู้ว่ามึงกำลังทำอะไร แต่กูขอบอกให้มึงรู้ไว้นะ มึงกำลังทำให้คนที่มึงรักไม่สบายใจ ไม่ใช่แค่ไอ้ชะนี มันรวมถึงพวกกุด้วย มึงรู้ไหม ชะนีมันคิดมากแค่ไหน พวกกูต้องคอยไปอยู่กับมัน มันบอกว่ามึงทิ้งมัน มันไม่รู้ว่ามันทำอะไรผิด มันพยายามจะขอโทษมึง มึงก็หนีมัน มึงเองก็รู้นะ ถ้าเป็นเรื่องเพื่อนชะนีมันชอบคิดมาก มึงก็ยังทำให้มันคิดมาก เนี่ยหรอคำว่ารักของมึง" ผมพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่บอกว่า
"กูมีเหตุผลของกู มึงไม่เข้าใจหรอก"ไอ้กวางมันเลยตบหัวผม
"ทำไม มึงจะหลบมันจนจบใช่ม่ะ จบแล้วก็ต่างคนต่างไป มึงคงมีความสุขงั้นสิ? กูจะบอกให้นะไอ้บ่าง มึงอาจจะรู้สึกว่าเนี่ยดีที่สุดแล้ว แต่มึงลองนึกดีๆ ชะนีมันไม่ได้ทำอะไรผิด มันต้องคิดมากไปอีกนานแค่ไหน ที่ไม่รู้ว่าทำอะไรให้มึงโกรธจนหลบหน้ามันแบบนี้ ทำอะไรคิดเผื่อหลายๆคนด้วยมึง นึกถึงผลกระทบด้วย อีกอย่างกูจะบอกไว้ นี่ไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุดหรอก มึงมีความสุขหรอ?" ผมได้แต่นิ่งคิด ใช่ครับ ผมไม่มีความสุข แล้วผมจะทำไปทำไม
เย็นนั้นผมไปบ้านตัวเล็กตามไอ้สองคนนั้นมา ผมก็ได้รู้ว่าผมคิดถึงมันมากแค่ไหน แค่มันเดินออกมาเปิดประตูรั้วแล้วมองรถผมแบบอึ้งๆ แค่นั้นก็ทำให้ผมจอดรถเดินเข้าไปกอดมัน ตัวเล็กไม่ขัดขืน แถมกอดผมตอบ
"คิดถึงว่ะ ชะนี"
"กูก็คิดถึงมึงไอ้บ่าง กูไม่รู้ว่ามึงเป็นอะไรถึงหลบหน้ากู เอาเป็นกูขอโทษแล้วกันที่ทำให้มึงไม่สบายใจ"
"ไม่ใช่มึงหรอกชะนี กุผิดเองแหละ กูขอโทษที่หายไปนะ" ผมบอกตัวเองได้เลยว่าตลอดเวลาที่หลบหน้ามันผมไม่มีความสุขเลย ผมคิดถึงมันทุกวัน ยิ่งพอได้เห็นหน้าได้กอดไว้แบบนี้ ก็ทำให้ตัดสินใจได้ว่าผมจะไม่มีทางหนีมันไปไหนอีกแล้ว ตัวเล็กไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ผมหายไป แต่ถามผม
"หิวไม๊มึง กูไม่รู้ว่ามึงจะมาไม่รู้กับข้าวพอรึเปล่า อยากแดกอะไรไม๊ กูจะทำให้ แม่งไม่มาบ้านกูแปบเดียว ผอมเชียวไอ้เชี่ย ข้าวนี่แดกมั่งป้ะเนี่ย" ตัวเล็กยืนมองผมแล้วก็ด่า ผมได้แต่ยิ้ม ผมชอบนะที่มันด่าผมแบบนี้ ไม่ได้โรคจิตครับ แต่รู้ว่ามันห่วงมันถึงได้ด่า
"เออ ช่วงนี้กูแดกข้าวไม่ลง มีเรื่องให้คิดเยอะ มึงทำไรไว้มั่งง่ะ กูหิวแล้วเนี่ย"
"สัด! ข้าวเขิ้วไม่แดก กระเพราะทะลุขึ้นมาอย่ามาบ่นปวดท้องให้กูได้ยินนะมึง วันนี้กูแกงส้มปลาแซลมอน ไฮโซไม๊มึง....แม่กูซื้อปลาแซลลมอนมาทิ้งไว้จนจะเน่าแล้วไม่ทำอะไรสักที กูเลยเอามาให้พวกมึงแดก เจ๋งม่ะ"
"กูควรจะดีใจหรือเสียใจที่ได้แดกเนี่ย สาดดดด"
"5555+" แค่นั้นผมกับตัวเล็กก้กลับมาเหมือนเดิม เหมือนเรื่องที่ผมหลบหน้ามันไปไม่เคยเกิดขึ้น เราสองคนก็ยังคงเป็นเพื่อนสนิทกันมาเรื่อยๆ ช่วงนี้ไอ้กวางมันต้องดูแลพี่เต็มมากขึ้นจนไม่ค่อยมีเวลาให้ตัวเล็ก ผมเลยมาอยู่เป้นเพื่อนตัวเล็กบ่อยๆ จนผมเริ่มรู้กแล้วว่าตัวเล็กมันเริ่มติดผมมากกว่าไอ้กวาง จนกระทั่งจบมหาวิทยาลัย..เรื่องราวหลายๆเรื่องก็เกิดขึ้นในชีวิตผมกับมัน
TBC...
เก็บตก...
อิชะนี : อร๊ายยยย พวกมึงงง กูมีไรจะถาม
อิเก้ง: อาราย
อิกวาง :ว่ามาเพื่อนเลิฟ
อิชะนี : มึงว่าปลาอะไรปากเล็ก
อิเก้ง: โห่ คำถามเก่าแระมึง ปลาบู่ไง
อิชะนี : ไม่ช่ายเฟ้ยย นี่มันเวอร์ชั่นใหม่ อย่าเสือกเอาเวอร์ชั่นเก่ามาตอบ สาดดดด
อิเก้ง: แล้วปลาเชี่ยไรของมึง
อิกวาง : ปลาซิว ใช่ม่ะ
อิชะนี : ผิด ยอมม่ะ
อิเก้ง: เออ ยอม
อิกวาง : ยอมๆๆ
อิชะนี : เฉลย ปลาดุก ไง ..ต่อๆๆ แล้วมึงรู้ม่ะว่าปลาอะไรปากเล็กกว่าปลาดุก
อิเก้ง: เชี่ยไรของมึงเนี่ย ไม่รู้กูยอม
อิชะนี : มึงจะไม่ใช้สมองหน่อยหรอ
อิกวาง : สาดดดด ยังกะคำถามมึงใช้สมองตอบได้
อิชะนี : กร๊ากกก เฉลยก็ได้ ก็ปลาดุกอุย ไง ไหนมึงทำปาก เหงม่ะโครตเล็ก กร๊ากกกก
อิเก้ง: สาดดด
อิชะนี : แล้วมึงรู้ม่ะ ปลากอะไรปากเล็กกว่าปลาดุกอุย
อิเก้ง: อร๊ากก เชี่ยไรของมึงอีกกก
อิกวาง : ยอมๆๆๆๆ
อิบ่าง : กูว่ามึงเลิกเล่นดีกว่า แล้วไปนอนกัน
อิชะนี : -*- สาดดดด ชวนกูเสียตัวตลอดเลยนะมึง เฉลยๆๆๆ ปลาดุกอุยฟู
อิเก้ง: สาดดด กูว่าคำถามกูเนี่ยเชี่ยแล้วนะ แต่คำถามอิเตี้ยแม่งโครตปัญญาอ่อน
อิกวาง : กูเห้นด้วยกับอิเก้ง เดี๋ยวมึงก็จะถามต่อว่า ปลาอะไรปากเล็กกว่าปลาดุกอุยฟู อีกใช่ม่ะ
อิชะนี : สาดดด รู้ทันอีก รู้แล้วตอบได้ม่ะล่ะ
อิกวาง : ไม่ได้ว่ะ กูยอม
อิเก้ง: เออ กุก็ยอม
อิชะนี : ก้ปลาดุกอุยฟูห่อกระดาษทิชชู่ชชชชชชชชชชชชชช
อิเก้ง: -*- ปัญญาอ่อน
อิกวาง : โครตๆอ้ะ
อิบ่าง : กูบอกมึงแล้วให้ไปนอนไม่เชื่อกู
อิชะนี : อ้ะ มึง งั้นคำถามสุดท้าย ปลาอะไรปากกว้าง
อิเก้ง: ปลาร้า
อิชะนี : ผิด!
อิเก้ง: แล้วปลาาเชี่ยไรของมึง อย่าบอกว่าปลาดุกอุยอีก
อิกวาง : กูว่าแม่งต้องเกี่ยวกับปลาดุกอุยแน่ๆ
อิบ่าง : กูว่าเลิกเล่นเหอะ ไปนอนกัน ( นี่ใจคอมึงคิดจะนอนอย่างเดียวเลยใช่ม่ะ สาดดด)
อิชะนี : โอเคๆๆ เฉลยก้ได้ ก็ ปลาดุกอุยฟูห่อกระดาษทิชชู่ ลงกระทะแล้วร้องอ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา กร๊ากกกกก ทำหม้าเป็นหมางงเชียวพวกมึง กร๊ากกกก
อิเก้ง: -*-
อิกวาง : -*-
อิบ่าง : กูว่ามึงไปร้องอ๊าาา กะกูในห้องดีกว่าว่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะพาไปหยอดจาระบี มุขแม่งปัญญาอ่อน แป้กได้อีก
อิชะนี : -*-
แม่ม กูอุตส่าห์พยายามเห็นแก่ความพยายามของกูหน่อยก้ไม่ได้ สาดดดดด
ปล. คนเราก้ต้องมีแป้กบ้างอะไรบ้าง อย่ามามองด้วยสายตาแบบนั้น ชริ!
ปล.2 เก็บตกยาวเท่าเนื้อเรื่องเลย กร๊ากกกกกกกกก
+++++++++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
