ใครที่ลืมเนื้อเรื่องไปแล้ว ย้อนกลับไปอ่านใหม่ได้ค่ะ T^Tแรงดึงดูด 5 by zero ยอดเงินเก็บในบัญชีที่เพิ่มขึ้นทำให้ผมเป็นสุขใจยิ่งนัก งานพิเศษสร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำจนน่าตกใจอยู่เหมือนกัน ที่ตั้งใจไว้ว่าจะแบ่งเงินส่วนหนึ่งมาเป็นค่าวัตถุดิบในการทำอาหารให้พี่ปั้นด้วย ก็ทำได้อยู่แค่สองครั้งเท่านั้นเพราะพอพี่ปั้นรู้ ผมก็ถูกบ่นเป็นชุด รัวจนอยากจะส่งพี่ปั้นไปแข่งเดอะแร๊ปเปอร์ บ่นเสร็จก็เอาซองหนึ่งซองยัดใส่มือผมเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายต่างๆ
พอเปิดซองดูก็ต้องร้องอื้อหือ อู้หู โอ้โห กับจำนวนเงินที่อัดแน่นซองแทบปริ มันมากมายจนอยากจะถามว่าจะให้ผมไปซื้อเนื้อยูนิคอร์นมาทำสเต๊กหรือไงครับพี่ แถมยังบอกว่าถ้าผมอยากจะทานอะไรก็ซื้อมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ ถึงจะได้รับอนุญาตแต่ผมก็ยังเกรงใจอยู่ดี แต่ถ้าไม่ซื้อมาเลยก็จะถูกคุณท่านบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ก็เลยต้องซื้อติดมือมานิดๆหน่อยๆ ปกติทำอาหารเย็นเสร็จ รายนั้นก็ชวนผมให้ผมทานข้าวเป็นเพื่อนด้วยทุกที ดังนั้นเมนูที่ผมทำให้พี่ปั้น บางครั้งก็แอบทำของชอบของตัวเองเข้าไปด้วย
ผมทำงานกับพี่ปั้นมาได้เดือนแล้วพี่สาวผมรับรู้แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่มีบ่นบ้างที่ผมเก็บเงียบไม่ยอมบอก ส่วนเรื่องงานก็ปกติดี งานไม่หนัก ส่วนมากคือการทำอาหารเย็นให้พี่ปั้น ส่วนการทำความสะอาดนั้นแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยเลย เพราะห้องสะอาดมาก เหมือนทุกตารางนิ้วของห้องไม่ผ่านการใช้งานมาก่อน ห้องที่ทำบ่อยที่สุดก็คงเป็นห้องนอนกับห้องหนังสือ
ใครจะไปรู้ว่าจะมีห้องหนังสือที่อาจจะเรียกได้ว่าห้องสมุดขนาดย่อมซุกซ่อนอยู่ ตอนที่มาวันแรกผมก็ยังไม่ทันสังเกต มีหนังสือทุกประเภทเรียงกันตั้งแต่พื้นจรดเพดานห้อง เวลาจะหยิบจากชั้นบนๆก็ต้องปีนบันไดขึ้นไป พี่ปั้นเล่าว่าครึ่งหนึ่งเป็นหนังสือของพี่ปั้นเอง ส่วนนิยายรักหวานแหวว กับหนังสือทำอาหารอะไรพวกนี้จะเป็นของแม่และพี่สาวซึ่งผมชอบมาอ่านบ่อยๆในช่วงเวลาว่างเพื่อประดับความรู้เรื่องการทำอาหาร
วันนี้พี่ปั้นบอกว่าจะกลับดึกหน่อยเพราะต้องไปงานเลี้ยงอะไรไม่รู้ แต่ให้ผมมาทำกับข้าวไว้รอ ยังไงก็จะกลับมาทาน ผมเลยเลือกทำข้าวต้มกุ๊ยกับกับข้าวอีกสามอย่างไว้รอ เพราะไม่อยากให้พี่ปั้นทานอะไรหนักๆก่อนนอน เอาแค่ให้อิ่มท้องเบาๆก็พอ จะได้ไม่อึดอัดตอนนอน ส่วนมื้อเย็นของตัวเองก็ไข่ดาวสองฟองราดซอสแม็กกี้ เป็นเมนูโปรดของผมตั้งแต่เด็กเลย ไข่แดงสุกๆ ไข่ขาวกรอบๆ ฟินมาก
พอจบมื้อเย็น ผมก็เริ่มทำงานส่วนอื่นต่อ ก็ปัดกวาดเช็ดถูทั้งที่มันก็สะอาดดีอยู่แล้วแต่ถ้าไม่ทำเลยผมก็รู้สึกไม่สบายใจ จากนั้นก็รดน้ำต้นไม้ที่ระเบียงและตามจุดอื่นๆ ตั้งแต่ผมมาดูแลมันก็เริ่มสวยเปล่งปลั่งและออกดอกจนพี่ปั้นออกปากชม สร้างความภูมิใจให้กับผมมาก ส่วนเรื่องซักผ้ารีดผ้าที่พี่ปั้นเคยบอกไว้ตอนแรกก็ไม่ได้ทำ เพราะคุณชายเขาส่งร้านซักรีด ไปๆมาๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองได้ทำงานน้อยมากไม่สมกับค่าจ้างเลย
นั่งๆนอนๆ หลังจากทำความสะอาดเสร็จ ทำการบ้านก็แล้ว เล่นเกมก็แล้วจนห้าทุ่มพี่ปั้นก็ยังไม่กลับมา ผมก็ไม่กล้ากลับก่อน เพราะถ้าพี่ปั้นมาผมก็ต้องคอยอุ่นอาหารให้ จะให้เจ้านายมาทำเองก็กระไรอยู่ อีกอย่างพรุ่งนี้ก็วันเสาร์ที่ผมไม่ต้องกลับบ้าน เพราะแม่กับคุณป้าคุณน้าแถวบ้านชวนกันไปไหว้พระทำบุญตามประสาคนแก่ที่ต่างจังหวัดไปกันหลายวัน ผมว่าก็ดีเพราะแม่จะได้พักผ่อน ได้เที่ยวบ้าง
ผมนั่งไถฟีดอินสตาแกรมไปเรื่อย ดูรูปดาราบ้าง คลิปตลกบ้าง จนไม่รู้จะดูอะไรก็ไล่ดูของเพื่อนแต่ละคนว่าไปทำอะไรกันมาบ้างซึ่งเพื่อนผมก็มีไม่เยอะเท่าไหร่ มาสะดุดตรงรูปหนึ่งที่ทำเอาผมเบ้ปากใส่ ไอ้หมาภีมคนอวดแฟน ในที่สุดมันก็ได้ใช้สถานะแฟนกันสักที หลังจากไอ้ภีมตามจีบมาร่วมเดือน จีบแบบที่คนที่ชอบเขาจีบกันจริงๆ ไม่ใช่ทำเหมือนที่ผ่านมาที่คอยแกล้งคอยกัดกันไม่เว้นวัน ผมกดหัวใจให้มันก่อนจะเข้าไปคอมเม้นต์ด้วยอิโมติคอนมองบนเป็นแถวยาวด้วยความหมั่นไส้ แล้วภีมากรก็ตอบกลับมาอย่างไว
Peempeema @Chakram_p อะไรของมึ๊งงงงง
Chakram_p @Peempeema เหม็งฟามรัก
Peempeema @Chakram_p อ่อ อิจฉานี่เอง
Chakram_p @Peempeema ใคร๊! เขาจะไปอิจฉาคนอย่างมึง @Tammm คิดผิดคิดใหม่ได้นะเพื่อน กุหวังดี
Peempeema @Chakram_p สร้างความร้าวฉานนะมึง เด่วกูโบกให้เตี้ยกว่าเดิมไอ้เกลือ
Tammm @Peempeema ทำไมต้องทำร้าย @Chakram_p ด้วย
Peempeema @Tammm กูจะทำร้ายใครก็ได้ แต่ไม่ทำร้ายมึงแน่นอนครับแฟน
Tammm @Peempeema ❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
Chakram_p ปล่อยให้กุเน่าตายไป บายผมเบ้ปาก มองบน เลิกสนใจพวกมันสองคนหลังจากเจอหัวใจกระหน่ำมาสิบดวง มองนาฬิกาแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจทิ้ง เที่ยงคืนกว่าแล้ว ผมอยากกลับห้องไปนอนจะแย่ หาวเกินสิบหาว เปลือกตาก็หนักจนต้านทานไม่ไหวอยู่แล้ว ผมปล่อยตัวไหลไปตามพื้นพรมหนานุ่มหน้าทีวี คว้าหมอนอิงมากอดไว้ ขอพักสายตาสักห้านาทีสิบนาทีแล้วค่อยโทรหาพี่ปั้น แต่กลายเป็นว่ามารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกว่าโดนรัดจนแน่นขยับตัวไม่ได้ ลืมตาขึ้นมาก็เจอกับอะไรบางอย่างที่ต้องเพ่งมองแล้วเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่ามันคือหน้าอกเปลือยเปล่าอกของคนๆหนึ่ง
“พี่ปั้น!!!”
“...อื้อ”
ผมได้เสียงครางตอบรับมาแค่ครั้งเดียว เปลือกตาพี่ปั้นยังปิดสนิท ทว่าวงแขนยังกอดผมไว้ไม่ปล่อย ซ้ำยังแน่นกว่าเดิม คัฟเวอร์เป็นงูหรือไงครับพี่! เขาว่างูรัดจะได้คู่ แต่รัดขนาดนี้ผมคงตายก่อนได้เจอคู่
“พี่ปั้นๆ”ผมเรียกอีกครั้ง แต่ก็ไร้ความเคลื่อนไหว ขี้เซาเกินไปแล้ว แล้วเมื่อคืนกลับมาตอนไหน ผมมานอนบนเตียงได้ยังไง มีแต่คำถามที่ไม่มีคำตอบ
“อ๊ะๆๆ พี่ปั้นนนน อื้อออ”
“โอ๊ย!!!”
หลังจากเสียงร้องแสดงความเจ็บปวดของอีกฝ่ายผมก็กระโดดลงมายืนหอบอยู่ข้างเตียง หัวใจเต้นรัวแรงแทบจะหลุดออกมานอกอก เกือบไปแล้ว ไม่รู้ว่าพี่ปั้นกำลังฝันถึงใคร หรือคิดว่าผมเป็นใครที่นอนกอดอยู่ จู่ๆก็มาไซ้คอแล้วทำท่าจะจูบอีกต่างหาก!
“คราม...โอย...”พี่ปั้นนอนครวญครางเอามือกุมเป้าหน้าดำหน้าแดงอยู่บนเตียง ไม่ได้ตั้งใจนะแค่ตกใจแล้วก็เผลอถีบไปเต็มแรงมันดันไปโดนกล่องดวงใจของพี่เขาพอดี
“ผมขอโทษ ก็พี่อ่ะ...ทำผมตกใจ”ผมเดินไปนั่งข้างเตียงแต่ก็ทิ้งระยะห่างไว้ไม่มากไม่น้อย เห็นสภาพพี่ปั้นแล้วก็สงสารและรู้สึกผิดนิดๆ
“ผมขอโทษครับ”
พี่ปั้นพยักหน้าให้แล้วยกมือขึ้นเหมือนจะห้ามให้ผมหยุดพูด อีกฝ่ายนอนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วผ่อนออกมา เหมือนความเจ็บปวดที่ได้รับจะทุเลาลงแล้ว
“อ่า...พี่ทำอะไรเรา?”พี่ปั้นถามหลังจากลุกขึ้นนั่งท่าปกติได้แล้ว ดูเหมือนเขาจะตื่นเต็มตาแล้ว
“กะ...ก็พี่...พี่...”
“หืม? พี่อะไร?”
“พี่จะจูบผมอ่ะ!”
“จริง?”
“อื้อ!”อะไรเล่า ทำไมต้องทำหน้าไม่เชื่อแบบนั้นด้วย
“อ่า โทษที พี่นึกว่าฝันไป”
ฝัน?? ฝันอะไรของเขาเนี่ย ถึงมาไล่จูบคนอื่น แต่ผมก็ไม่ได้ถามออกไป กลัวว่าจะได้คำตอบที่ไม่อยากฟังสักเท่าไหร่
“แล้วเมื่อคืนพี่กลับมากี่โมงครับ ผมมานอนอยู่นี่ได้ไง”
“เกือบตีสองน่ะ ช้ากว่าที่คิด พี่กลับมาก็เห็นเรานอนอยู่ที่โซฟากลัวจะนอนไม่สบายเลยพามานอนที่เตียง โทษทีนะที่ทำให้รอ”
“ไม่เป็นไรครับ แต่แปลกจัง ผมเดินมานอนแบบไม่รู้ตัวได้ยังไง”เป็นไปไม่ได้เลยจริงๆ ยังไงก็ต้องรู้สึกตัวสิ
“ใครว่าเดินมา พี่อุ้มต่างหาก”
!!!??
X
“นี่ เลิกทำหน้างอได้แล้ว แค่อุ้มเอง ไม่ได้ปล้ำสักหน่อย”
ผมหันไปค้อนใส่พี่ปั้นที่เอาแต่หัวเราะอารมณ์ดี บ้าจริง ผมไม่ได้โกรธหรอกที่ถูกอุ้ม แต่มันทำตัวไม่ถูก ทั้งเขินทั้งอายเมื่อคิดว่าตัวเองหลับลึกเกินไปแถมตื่นขึ้นมายังไปซุกอกพี่เขาอีก น้ำก็ไม่ได้อาบ ไม่รู้พี่ปั้นจะเหม็นตัวผมหรือเปล่า
“มานั่งกินด้วยกันก่อน”
“ไม่เอาครับ ผมจะกลับแล้ว”มื้อดึกที่ผมเตรียมไว้กลายเป็นมื้อเช้าของพี่ปั้นที่กลับดึกก็ยังอุตส่าห์มาเก็บอาหารพวกนี้เข้าตู้เย็นอีก และเพราะผมไปปลุกพี่เขาแบบฮาร์ดคอร์ อีกฝ่ายก็เลยไม่ได้นอนต่อ ตอนนี้ก็มานั่งหล่ออยู่ที่โต๊ะอาหารเพื่อทานมื้อเช้าที่ผมอุ่นให้ใหม่
“จะรีบกลับไปไหน นัดใครไว้?”
ทำไมต้องทำหน้าหาเรื่องด้วยเล่า
“เปล่าสักหน่อย ผมยังไม่ได้แปรงฟันเลย น้ำก็ยังไม่ได้อาบตั้งแต่เมื่อเย็นวานแล้วอ่า จะกลับไปอาบน้ำครับ”
“ห้องพี่ก็มีน้ำให้อาบนะ อาบที่นี่ก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับ ให้ผมกลับเถอะ”
“ทำไมต้องดื้อกับพี่ด้วย หืม?”
“......”แค่จะกลับห้องตัวเอง ผมดื้อตรงไหนเนี่ย เดี๋ยวกัดหูซะเลย
“ไม่ต้องมาทำปากยื่นเลย ตามพี่มา”
ผมเดินตามพี่ปั้นเข้ามาในห้องนอนอีกรอบ ร่างสูงๆเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นมาให้ผมที่มองตาปริบๆ
“ไปอาบน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันซะ แล้วมากินข้าวเช้ากับพี่ เดี๋ยวรอ”
“ให้ผมกลับเลยก็ได้นะ”
ผมหดคอหนี มะเหงกที่จะเขกลงมาบนหัวตัวเอง โทษฐานที่ขัดคำสั่งพี่ท่าน พอเห็นท่าทางเหมือนเต่าหลบเข้ากระดองของผมพี่เขาก็เลยหัวเราะออกมา
“พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ไปอาบน้ำเร็ว อย่าดื้อ”
“เรื่องอะไรครับ”
“ไปอาบน้ำก่อน”พี่ปั้นทำตาดุใส่ที่ผมไม่ยอมไปอาบน้ำสักที ผมเลยมุ่ยหน้าใส่ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำที่กว้างขวางเกือบจะเท่าห้องที่ผมเช่าอยู่
“แปรงสีฟันกับผ้าเช็ดตัวในตู้หยิบใช้ได้เลยนะ”
เสียงพี่ปั้นร้องบอกอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ผมรับคำก่อนจะมองตัวเองในกระจกพลางคิดไปด้วยว่าพี่ปั้นจะคุยเรื่องอะไรกับผม อย่าบอกนะว่าจะเลิกจ้างผมแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะทำยังไงดี มีอะไรที่ผมทำผิดพลาดไป หรืองานที่ทำไม่สมกับค่าจ้าง ผมยินดีให้ปรับลดลงได้นะ มีรายได้เล็กๆน้อยๆก็ยังดีกว่าอยู่เฉยๆหายใจทิ้งไปวันๆ
กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง เพราะมัวแต่คิดว่าพี่ปั้นจะคุยเรื่องอะไร จนมานึกได้ว่าอีกฝ่ายรอทานข้าวอยู่ก็ใช้เวลาในห้องน้ำไปนานมากแล้ว
“ขอโทษที่ให้รอนานครับ”
“ไม่เป็นไร พี่ไม่รีบ เสื้อตัวใหญ่ไปหน่อยเนอะ”
“ครับ”จริงๆมันก็ใหญ่มากว่าผมไปไซส์นึง แต่สำหรับพี่ปั้นมันคงพอดีตัวเพราะพี่เขาตัวใหญ่ มีกล้ามแขนกล้ามหน้าท้องด้วย หุ่นดีแบบพวกที่ชอบออกกำลังกายเป็นประจำ แต่ไม่ได้ล่ำกล้ามปูชวนให้ขนลุก ผมเคยเห็นพี่ปั้นถอดเสื้อเดินไปเดินมาในห้องหลังออกกกำลังกายเสร็จ อยากจะถ่ายรูปไปขายให้กับแฟนคลับพี่เขามาก คนอะไรจะฮอตฉ่าทุกองศา แต่ผมก็มองได้ไม่นานหรอกครับ เขิน ฮือออ
พอจบมื้อเช้าผมก็เก็บล้างส่วนเจ้าของห้องหายเข้าไปในห้องนอน ผมก็พยายามหาอะไรทำ ไม่ให้ตัวเองว่าง เดินออกไปสนทนากับต้นไม้ดอกไม้ที่ระเบียงก่อนจะเข้ามาก็เห็นพี่ปั้นกวักมือเรียกให้ไปนั่งที่โซฟา
“พี่มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ หรือว่าไม่ให้ผมทำงานแล้ว ผมทำอะไรไม่ถูกใจหรือเปล่าพี่บอกผมได้นะ ผมจะปรับปรุงตัว พี่ยะ...”
“เดี๋ยวๆ ใจเย็น พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”พี่ปั้นพูดกลั้วหัวเราะ ตาคมๆนั่นยิบหยี ผมชอบเวลาที่พี่ปั้นหัวเราะแบบนี้ที่สุด รู้สึกได้ว่ามันคือการหัวเราะมาจากข้างใน ดูสดใสเหมือนพระอาทิตย์ยามเช้า
“มองแบบนี้ต้องการอะไรจากพี่?”
“อะ...อะไรเล่า ผมก็มองปกติ”
“นึกว่าตกหลุมรักพี่ซะอีก”และผมก็เกลียดรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของพี่ปั้นที่สุดเช่นกัน มันทำให้ผมหน้าร้อนแปลกๆ
“พะ...พี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ”
เปลี่ยนเรื่องดีกว่า ผมไม่อยากจ้องตากับพี่ปั้นานๆ อีกฝ่ายก็เหมือนจะรู้ทันถึงได้หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แต่ก็ยอมเปลี่ยนเรื่องให้
“พี่จะบอกว่าวันนี้เพื่อนพี่จะมาดูบอลกัน แต่จะมากินข้าวนั่งเล่นกันตั้งแต่ตอนเย็นก็เลยอยากให้ครามช่วยทำอาหารให้หน่อย”
“พวกพี่โดมเหรอครับ”
“ใช่ สะดวกมั้ย?”
“ได้ครับ ผมทำให้ได้”
“โอเค เดี๋ยวพี่ให้พิเศษ”
“ผมขอไม่รับได้มั้ยอ่า แค่ที่พี่ให้ผมทุกวันก็มากพอแล้ว ถือว่านี่เป็นบริการพิเศษจากผมแล้วกันนะ”
ทำอาหารไม่ใช่เรื่องลำบากสำหรับผมเลย วันนี้ถือว่าเป็นการทำงานชดเชยกับผ่านๆมา ที่งานมันดูน้อยไม่สมค่าจ้างสักเท่าไหร่
“แต่ว่ามันเยอะนะ หลายคน คงต้องทำหลายอย่าง”
“ไม่เป็นไรเลยครับ ผมเต็มใจ”
“ถ้าอย่างนั้นชวนไอ้ภีมกับตามด้วยสิ”
“เอ๊ะ?”
“ก็ถ้ามีแต่พวกเพื่อนพี่เดี๋ยวครามเหงานะ ชวนเพื่อนมาด้วย หลายๆคนจะได้สนุก ยังไงคืนนี้ก็คงอยู่ยาวกันนั่นแหละ”
“จะดีเหรอครับ”
“ดีสิ ห้ามปฏิเสธ”
ผมย่นจมูกใส่ คนอะไรเผด็จการ
“ก็ได้ครับ ถ้าสองคนนั้นว่างนะครับ”ผมแบ่งรับแบ่งสู้ ความจริงถ้ามีสองคนนั้นมาด้วยก็อุ่นใจเหมือนกัน ผมทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ถ้าหากจะมีแต่พวกเพื่อนของพี่ปั้น ถึงแม้ว่าจะได้เจอและได้คุยกันบ่อยกว่าเมื่อก่อนก็ตาม แต่อีกใจผมก็เกรงใจเจ้าของห้องด้วยถึงจะเอ่ยปากชวนก็เถอะ
“เป็นอะไรไป”
“ปะ...เปล่าครับ”
“ไม่ต้องคิดมากน่า แค่ทำอาหารให้อร่อยๆก็พอ โอเคนะ”สัมผัสจากฝ่ามือที่ลูบบนศีรษะผมเบาๆ ทำให้ยิ้มออกมาได้ รอยยิ้มอ่อนโยนของพี่ปั้นที่ผมอยากจะเก็บเอาไว้คนเดียว
“โอเคครับ”
“เอาล่ะ งั้นเดี๋ยวเราออกไปซื้อของกัน กว่าจะเสร็จ กว่าจะได้เตรียมของก็คงได้เวลาพอดี”
X
“ครามจะทำอะไรบ้าง”
“ผมว่าถามพี่ๆเขาดีมั้ยครับ ว่าอยากทานอะไรกัน”
“ก็ได้ แต่ถ้ามันยากไปก็ไม่ต้องตามใจพวกมันนะ”พูดเสร็จก็ส่งโทรศัพท์ตัวเองมาให้ผม
“ครับ?”
“ไลน์ถามพวกมันดู ชื่อกรุ๊ปกรุ๊ปนี้ผู้หญิงเป็นใหญ่”พี่ปั้นบอก ผมยังคงมองโทรศัพท์เครื่องหรูที่ปลดล็อคด้วยการสแกนนิ้วมือตาปริบๆ
แต่ว่านะ ชื่อกรุ๊ปนี่มันอะไรกัน...
“พี่ปั้นถามก็ได้ครับ”ผมไม่กล้าใช้โทรศัพท์สุดหรูนี้ เกิดมือไม้อ่อนทำตกไปนี่ไม่มีปัญญาซื้อคืนแน่ๆ
“ครามเอาไปคุยเลย จะได้ไม่ต้องคุยผ่านหลายต่อ”พี่ปั้นยัดเยียดโทรศัพท์ตัวเองใส่มือผม
พอกดเข้าไปในกรุ๊ปก็พอจะเข้าใจได้ว่าทำไมถึงชื่อแบบนั้น ในกรุ๊ปมีพี่จินเป็นผู้หญิงอยู่คนเดียว คาดว่าคงกุมอำนาจเบ็ดเสร็จ
Athip_Pun
10:35 พี่ๆครับ เย็นนี้อยากทานอะไรกันครับ
โดมมาเป็นลำพี่ๆ?? มึงเสียน้ำมากจนเบลอ? 10:35
Chidtawanใคร? 10:36
JRVoyมึง 10:36
เป็น 10:36
ใคร 10:36
ใช่ 10:37
เพื่อน 10:37
กู 10:37
เหรอ 10:37
โดมมาเป็นลำไอ้สัดวอยเดี๋ยวเจอตีนกู 10:38
เป็นเหี้ยอะไรพิมพ์มาทีละคำ พ่องงง 10:38
JRVoyเก้วกาดดดดด โดมไม่น่ารักเลยนะคะ 10.39
*ส่งสติ๊กเกอร์ 10:40
โดมมาเป็นลำค_ 10.40
มาเป็นลำจริงๆด้วย...
“ว่าไง มีใครตอบหรือเปล่า”
ผมยิ้มแหยให้เจ้าของโทรศัพท์ เสียเวลาไปห้านาทีโดยไม่มีสาระอะไรเลย ตอนนี้เราลงลิฟท์มาถึงชั้นทางเชื่อมที่จะเข้าตัวห้างเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้ไปซื้อของที่ไหนไกล ก็ในซุปเปอร์ในห้างของพี่ปั้นนี่แหละ แต่ก่อนหน้านี้พี่ปั้นพาผมกลับห้องเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเก็บกระเป๋ามาค้างที่ห้องพี่ปั้นอีกคืน ก็เลยต้องเดินทางวนไปวนมาให้เปลืองน้ำมันเล่น
“ยังเลยครับ เดี๋ยวผมถามใหม่”คงต้องแนะนำตัวไปก่อนสินะ
“เอ๊ะ?”ผมเหลือบมองคนข้างๆที่จู่ๆก็มาโอบไหล่ผม ตกใจหมดเลย
“คุยไป เดี๋ยวพาเดินเอง จะได้ไม่ไปชนคนอื่น”
“คะ...ครับ”ผมก้มหน้างุดรีบเข้าสู่บทสนทนา รีบคุยรีบคืนโทรศัพท์แล้วจะได้เดินเอง เพราะเดินแบบนี้มันไม่ดีกับใจเท่าไหร่เลย ฮือออ
Athip_Pun
10:45 ผมครามครับ
10:45 พี่ปั้นบอกว่าพี่ๆจะมาที่ห้อง
10:46 เลยจะถามว่าพี่ๆอยากทานอะไรกันครับเย็นนี้
JRVoyวะวะ วะว้าววว 10:46
กินชะครามได้ป่ะคับ 10:47
ยำชะคราม 10:47
แกงส้มชะคราม 10:48
ชะครามทอดไข่ 10:48
เอ่อ...พี่เขาอยากกินจริงๆใช่ไหม?
Chidtawanมึงไม่อยากแก่ตายใช่มั้ยไอ้วอย 10:48
โดมมาเป็นลำกูว่ามึงจะได้กินยำตีนมากกว่านะ 10:49
JRVoyยำตีนไก่? 10:50
“อ๊ะ”
จู่ๆโทรศัพท์ในมือผมก็ถูกดึงออกไป พี่ปั้นหยุดเดิน พิมพ์แชทรัวๆ หน้าโหด คิ้วขมวด ก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนมาให้ แล้วเอามือมาแปะไว้บนไหล่ผมเหมือนเดิม ข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอทำเอาผมหลุดยิ้ม ทำไมต้องหัวร้อนขนาดนี้อ่ะ
Athip_Pun
10:51 ตีนกูนี่แหละ!
10:51 สัดวอย ไร้สาระฉิบหาย อยากกินอะไรก็บอกมา
10:52 ลีลานักก็ไม่ต้องแดก!!!
โดมมาเป็นลำนั่นไง พ่อมึงมา 10.52
Chidtawanหึหึ 10:53
JRVoyกลัวแล้วคับพ่อ หยอกนิดหยอกหน่อยทำเป็นหัวร้อน ไอ้สัด! 10:53
X
หลังจากนั้นก็ได้ข้อสรุปว่าผมทำอะไรพวกพี่เขาก็กินได้ทั้งนั้น แต่มันก็ยากนะครับ ผมว่าคิดเมนูอาหารนี่ยากกว่าการลงมือทำซะอีก แต่โชคดีที่พี่จินเข้ามาอ่านในกรุ๊ปแล้วช่วยออกไอเดียให้ เพราะรู้ว่าแต่ละคนชอบไม่ชอบอะไร ซึ่งเบาแรงไปเยอะ ก็สมชื่อกรุ๊ปแหละครับ ไม่มีใครกล้าขัดพี่จิน เออออตามกันหมด เมื่อมีเมนูที่ชัดเจน ขั้นต่อไปก็คือการซื้อของ
พี่ปั้นพาผมมาที่ซุปเปอร์ชั้นล่างของห้าง ซึ่งมีขนาดใหญ่มาก ของสดเยอะแยะมากมาย มีทั้งผักผลไม้ที่มาจากโครงการหลวงและนำเข้ามาจากต่างประเทศ พี่ปั้นเข็นรถส่วนผมเป็นคนเลือกวัตถุดิบ เริ่มจากการซื้อเครื่องปรุงที่หนักๆก่อนแล้วค่อยไปซื้อของสด ระหว่างเลือกซื้อพี่ปั้นก็คอยถามนั่นถามนี่เกี่ยวกับการเลือก ขั้นตอนการทำ ดูเหมือนเด็กชายตัวน้อยที่อยากรู้อยากเห็นไปหมด ผมว่าน่ารักดี
พี่ปั้นบอกว่าสกิลการทำอะไรของตัวเองนั้นเข้าขั้นติดลบ ขนาดจะต้มมาม่ายังดิบเลย ผมถึงกับพูดไม่ออก แค่กดน้ำใส่ปิดฝาไว้สามนาที ทำไมยังทำให้ดิบได้ พี่เขารู้หรือเปล่านะว่ามันต้องใช้น้ำร้อน ไม่ใช่น้ำเย็น
“ไม่เป็นไร พี่ทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ ผมจะทำให้พี่กินเอง”
“ทุกมื้อเลยหรือเปล่าล่ะ”
“ถ้าพี่ต้องการผมก็ทำให้ได้นะ ไม่ต้องจ่ายเงินเพิ่มด้วย”
“ถ้างั้น ย้ายมาอยู่ด้วยกันสิ”
“หา...?? ว่าไงนะครับ”
อะไรย้ายๆนะ เมื่อกี้ผมฟังไม่ทันเพราะพี่ปั้นพูดเบาและผมก็มัวแต่มองน้องปลาตาใสแจ๋วในกระบะอยู่ พอหันไปมอง พี่ปั้นก็ทำแค่ยิ้มแล้วยักไหล่ให้ อะไรของเขานะ
“ยังขาดอะไรอีก”
“อ่า กุ้งกับปลาหมึกครับ”เมนูอาหารวันนี้ก็สิบอย่างถ้วน หลังจากซื้อของเสร็จผมก็ต้องเริ่มลงมือทำเลย ไม่อย่างนั้นคงไม่เสร็จ พี่ปั้นอาสาว่าจะช่วยทำ แต่ผมก็แอบหวั่นๆยังไงไม่รู้
“ของครบแล้วใช่มั้ย?”ผมวางปลาหมึกถุงโตลงในรถเข็น พี่ปั้นก็ถามขึ้นพอดี
“ครบแล้วนะครับ”ผมมองรายการต่างๆที่จดไว้ในโน้ตของโทรศัพท์
“งั้นรอพี่ตรงนี้ก่อนนะ”
ผมทำตามคำสั่งของเจ้านาย ยืนเฝ้ารถเข็นอยู่ที่เดิม พี่ปั้นหายไปเกือบสิบนาทีก่อนจะเดินกลับมาตัวปลิว
“พี่ไปซื้ออะไรมาเหรอ”
“ไปสั่งเครื่องดื่มมาน่ะ เดี๋ยวให้เขาเอาขึ้นไปส่งให้ที่ห้อง ส่วนนี้เราไปจ่ายเงินกัน เดี๋ยวมีคนมาช่วยขนไปส่งให้”พี่ปั้นบอกและเข็นรถไปจุดจ่ายเงิน ค่าเสียหายในรถเข็นนี่เล่นเอาผมรู้สึกวิงเวียนขึ้นมา กลัวเหลือเกินว่าจะทำออกมาไม่อร่อยสมกับวัตถุดิบเกรดพรีเมี่ยมแถมราคายังแพงจนผมตัวซีดตัวสั่นนี้
พอจ่ายเงินเสร็จพี่ปั้นก็พาผมไปหาอะไรทานเป็นเมื้อกลางวัน ตลอดเวลาที่เดินข้างกันผมก็แอบสังเกตว่ามีสาวๆหลายคนแอบชำเลือกมองพี่เขา แต่เจ้าตัวก็ดูไม่ได้แคร์กับสายตาเหล่านั้น คงโดนมองจนชินแล้ว ขนาดแค่ใส่กางเกงขาสั้นสามส่วน เสื้อยืดกับรองเท้าแตะเท่านั้นยังดูดีขนาดนี้ อดที่จะก้มลงมองตัวเองไม่ได้ เหมือนเด็กรับใช้เดินตามเจ้านายไม่มีผิด ฮืออ
X
“ทำแบบนี้ใช่มั้ย?”
ผมหันไปมองก่อนจะพยักหน้าให้ ผมว่าสกิลการทำอาหารของพี่เขาไม่ได้แย่นะครับ แต่พี่เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงมากกว่า ถ้ามีคนสอนก็คงทำได้ไม่ยาก พี่ปั้นเป็นคนหัวไว แค่อธิบายและทำให้ดูรอบเดียว อีกฝ่ายก็สามารถทำออกมาได้ดี โดยเฉพาะการทำกุ้งกับปลาหมึกที่ผมกังวลในตอนแรก
“พี่เก่งจัง บางคนก็สอนตั้งหลายรอบกว่าจะทำได้”
“มันก็ไม่ได้ยาก ขึ้นอยู่กับความตั้งใจมากกว่า”
ผมยิ้ม เวลาพี่ปั้นตั้งใจทำอะไรนี่เท่จริงๆ ผมเพิ่งมาสังเกตว่าพี่ปั้นไม่ได้พูดจากวนประสาทผมเหมือนตอนแรกๆที่คุยกันแล้ว ไม่รู้ว่ามันเริ่มเปลี่ยนแปลงตั้งแต่ตอนไหน แต่ที่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว
“งั้นต่อไปผมจะสอนให้พี่ทำอาหารแบบง่ายๆกินเองดีมั้ยครับ”
“ไม่เอา”
“อ้าว ทำไมอ่ะ”
“ก็มีเราทำให้กินแล้ว พี่จะทำเองทำไม”
“ถ้าวันไหนผมไม่อยู่ไง พี่จะได้ทำเอง”
“แล้วเราจะไปไหน?”
“ก็เผื่อไว้ไงครับ”พี่ปั้นคงไม่ได้กะให้ผมทำอาหารให้ทานไปตลอดชีวิตหรอกใช่ไหม
“ถ้าเราไม่อยู่ พี่ก็ซื้อกินไง ไม่งั้นก็กลับบ้านให้แม่ทำให้”พี่ปั้นยักคิ้วให้
“อ่า นั่นสินะ” ถึงไม่มีผมพี่ปั้นก็อยู่ได้อยู่แล้ว พอคิดแล้วก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมา
“แต่ว่าพี่ชอบอาหารที่เราทำให้กินมากกว่า”
ผมชะงักไปนิด ไม่กล้าหันไปมองคนพูด ได้แต่ก้มหน้าก้มตา หมักหมูตรงหน้าต่อไป
“ไม่อร่อยเท่ากับร้านอาหารหรอกครับ”
“แต่พี่ว่ามันอร่อยที่สุดนะ”
“พี่ปั้นลิ้นจระเข้มากกว่า”
“จิ๊ คนเขาชม ยังจะมาว่ากันอีก”ผมหันไปฉีกยิ้มให้อีกคนที่เริ่มจะหัวร้อนขึ้นมา ก่อนที่ดวงตาคู่คมนั่นจะหรี่ลงแล้วฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา พอพี่ปั้นวางมีดแล้วเดินเข้ามาใกล้ ผมก็เริ่มไม่ไว้ใจ ถอยหลังหนีแต่ก็ช้ากว่าแขนยาวๆที่เอื้อมมือมาจับผมไว้
“ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไม อาหารที่ครามทำถึงอร่อยที่สุด”
“ท...ทำไมครับ?”ถามอย่างเดียวก็ได้มั้ง ไม่ต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้หรอก
“เพราะความรักยังไงล่ะ”“....เอ๋??”
รัก...??!!“ครามใส่ความรักลงไปให้พี่กินยังไงล่ะ”
ความรักงั้นเหรอ...
“รักในการทำอาหารยังไงล่ะ หึหึ”พี่ปั้นปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างคนขี้เล่น
“พี่รู้นะว่าครามตั้งใจทำให้พี่กินทุกอย่างเลย”
“อ๋อ ก็ต้องตั้งใจสิครับ พี่ปั้นเป็นเจ้านายผมนี่นา”ผมแอบถอนใจโล่งอก ทำไมชอบมาทำให้ใจหายใจคว่ำด้วยก็ไม่รู้
นึกว่าตัวเองว่าแสดงออกชัดเจนเกินไปเสียอีก...
-------------------------
กลับมาแล้วค่ะ...ช้าไปหน่อย (ไม่หน่อยหรอก ฮ่า)
ขอโทษที่หายไปนานค่ะ ไปตามหาแพสชั่นให้ตัวเองอยู่
รู้สึกเนือยๆเหนื่อยๆ หัวสมองไม่แล่นก็เลยพักไปนาน
ตอนนี้กลับมาแล้วค่ะ พาพี่ปั้นและน้องครามที่น่ารักกลับมาด้วย
ยังคงเน้นว่าเรื่องนี้อยากจแต่งแบบเบาๆ น่ารักๆ ไม่คิดอะไรมาก
และก็จะไม่ทิ้งไปไหนนะคะ
คิดถึงคนอ่านทุกคนเลย และขอบคุณที่ยังระลึกถึงกันอยู่นะคะ
หัวข้อ: [♡] ----- แรงดึงดูด ----- : แจ้งข่าว P.3 || [14.7.19] (อ่าน 19783 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก