หัวข้อ: Be my chubby รักนี้กี่แคล { ตอนที่ 9 - 2.2.61} #หน้า 3

[wonwon]

รออ่านอยู่นะคะ ไรท์อย่าลืมมาต่อนะคะ 

[labelle]

โอ๊ยยย อิน้องเขินอยู่กับเรียวแล้วเป็นตัวเองสุด
เขินก็รู้ แต่ก็ทำใจให้เลิกชอบยังไม่ได้

เรียวก็นะ ปากร้ายใจดี แอบชอบเขินหรอ ระวังนะ

[labelle]

ชอบโมเมนท์เรียวเขินมาก คือไม่ต้องพยายาม ไม่ต้องเก็บอาการ
เขินก็มุ่งมั่นนะ แต่มาเป็นระลอก 5555
เรียวเขินหรอ ระวังนะตกหลุมเขินแน่เลย

[oki]

เชียร์ให้เรียวจีบจีบเขินจริงจังได้มั้ยอ่ะ ชอบบบ

[larynx]

อยากให้เขินเลิกชอบไอ้ทีมไวๆจังเลยแล้วเบนหัวเรือมาหาเรียว ตระครุบมันไว้สิลูกกกก แค่เอื้อมมือเอ๊งงงงงว

[patwo]

Be my chubby รักนี้ กี่แคล
    ตอนที่ 8

   มองดูมือป้อมๆข้างนึงที่จับมือผมอยู่ รอยยิ้มที่ชวนให้หน้าใบหน้านั่นกลมไปหมดในวินาทีนั้นไม่รู้ทำไมแต่ผมรู้สึกอยากจะยิ้มออกมา มันไม่ใช่ความรู้สึกลึกซึ้งอะไร แต่ในความรู้สึกลึกๆของผมมันเหมือนกับไอ้ท่านหญิงของผมเลย เป็นแมวตัวอ้วนๆขาสั้นๆ บางทีถ้าท่านหญิงเป็นคนก็อาจจะมีน้ำหนักเท่าไอ้คนตรงหน้าผมก็ได้ น่าแปลกที่ใครหลายคนชอบเลี้ยงสัตว์ให้อ้วนๆเพราะดูน่ารัก แต่ทำไมคนอ้วนๆถึงโดนเหยียดจากสังคมทั้งๆที่ว่า ผมว่ามันก็น่ารักดี

" เรียว เรียว "  หันไปมองมันที่ขมวดคิ้วมองผมด้วยความสงสัย " เหม่อไปถึงดาวอังคารแล้วรึไงมึง "

" ตักข้าวใส่หม้อไปสิ สองถ้วย "

" แหกตาลงมอง เสร็จตั้งแต่มึงเริ่มยืนเหม่อละสัด " ก้มลงมองหม้อหุงห้าวที่ตอนที่มีข้าวที่ยังไม่หุงอยู่ ไอ้เขินยักคิ้วให้ผม " หรือว่าที่มึงเหม่อๆ เพราะกำลังจินตการถึงความสวยของกูกลังจากที่กูผอมแล้ว " ถอนหายใจให้มัน มองดูคนที่กำลังเพ้อฝันกับตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือมาจับไหล่ผม " โทษทีนะเรียว กูคงมีให้มึงแค่คำว่าเพื่อนเท่านั้นแหละ "

“ กูไม่ตาต่ำขนาดนั้นหรอก "  หันไปบอกมันอีกคนก็แบะปากใส่

“ กูสวยขึ้นมามึงจะทำยังไง อยู่ใกล้ๆกันอาจจะรักกันก็ได้นะ ความใกล้ชิด มันทำให้หวั่นไหวได้นะเว้ย มึงไม่กลัวเหรอ "

“ ไม่กลัว " หันไปบอกมันแบบนั้นก่อนจะยกยิ้ม เพราะสำหรับผมอะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด ผมไม่ได้กลัวอยู่แล้ว

“ งั้นเหรออออออ งั้นกูหว่านเสน่ห์ให้มึงเป็นไงแบบว่า  พี่เรียวของน้องงง " เอียงหน้าเข้ามาซบที่ไหล่ ผมก็ถอยห่างแต่อีกคนกลับหัวเราะออกมา " ทำเป็นรังเกียจ กูผอมขึ้นมาอย่ามาลวนลามกูก็แล้วกัน "

“ กูไม่คิดจะทำอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มึงอะอย่ามาลวนลามกูก็แล้วกัน " เบิกตากว้างขึ้นก่อนจะเอามือไปจับที่หน้าอกตัวเอง

“ กล้าพูด~ เอาจริงๆนะเรียว ของพูดตรงๆเลย ถ้าไม่คิดว่ามึงจะช่วยกูลดน้ำหนักได้ กูคงไม่มาอยู่กับมึงหรอก แล้วเรื่องที่จะให้มาพิศวาสมึงที่เลิกคิดไปได้เลย มึงไม่ใช่สเป็คกู "

“ หึ " ยกยิ้มมองมันก่อนจะถอนหายใจ อยากจะเถียงด้วยคำพูดของมันว่า คนเราอยู่ๆกันไปความใกล้ชิดมันทำให้รักกันได้ แต่เกิดบอกคนอย่างมันไปแบบนั้น ก็คงเข้าข้างตัวเองว่า ผมคงหลงรักมันแน่ๆเลยพูดแบบนั้นออกมา

“ ว่าแต่นะ สเป็คมึงเป็นยังไงอะ "

“ หมายถึง คนที่กูชอบ "

“ เออดิ " ไอ้อ้วนรับคำ ก่อนจะเดินเอาหม้อไปในที่หุง กดปุ่มเรียบร้อยมันก็เดินมายืนข้างๆผม

“ เปิดตู้ข้างล่างแล้วหยิบเขียงขึ้นมา มีดด้วย "

“ ทำไรอะ "

“ หั่นไก่ " พอบอกไปแบบนั้นคนที่ฟังอยู่ก็พยักหน้ารับก่อนจะหยิบไก่อยู่ในกล่องไปล้าง มันที่เดินกลับหยิบไก่ชิ้นใหญ่ตั้งลงบนเขียง

“ กูว่าไม่เห็นต้องหั่นเลยมึง ให้กูกินทั้งชิ้นเลยก็ได้ กูกินหมดนะ "   ชิ้นไก่ที่ใหญ่กว่าฝ่ามือผม คนลดความอ้วนบอกว่าจะกินหมดทั้งชิ้นโดนไม่ต้องหั่น หันมองมันที่ก็หันมายิ้มให้ผม ในแววตาที่ใสซื่อนั้นผมรู้ว่ามันไม่ได้โกหก แต่ที่ผมอยากรู้คือ มันเข้าใจบ้างมั้ยว่าการลดน้ำหนักคืออะไร

“ ทำไมมึงคิดจะกินแม่งเข้าไปทั้งชิ้นวะ "

“ ก็มึงบอกว่ากินอกไก่ไม่อ้วนอยู่แล้วถูกมั้ยละ กูเลยคิดว่างั้นกินเข้าไปทั้งชิ้นก็ได้นี่ ยังไงก็ไม่อ้วนอยู่แล้ว "

“ เขิน ของที่กินแล้วไม่อ้วน ไม่ว่ามึงจะแดกเท่าไหร่ มีแค่อย่างเดียว คือ ผักสด " เชิดหน้าไปทางผักสลัดที่วางอยู่ในถุง " แต่อย่างอื่นถ้าแดกเยอะเกินไป ยังไงก็อ้วนอยู่ดี เว้นแค่มึงจะหลอกตัวเองว่ามันไม่อ้วน "

“ อ๋อเหรออออ " ยิ้มแห้งๆให้ผม ที่ถอนหายใจให้มัน " งั้นแล้วกูต้องกินแค่ไหนอะ " หยิบมีดมาจากมือมัน ผมหั่นเป็นชิ้นขนาดเท่าผ่ามือ มันก็เบิกตา " มึงงงง มันเล็กไปมั้ย นี่กูกินมื้อนึงเลยนะ  ใหญ่กว่านี้หน่อยสิ "

“ กินแค่นี้แหละ ยังมีข้าว มีผักสลัดอีก "

“ เชี้ย โคตรโหด " มันบ่นก่อนจะก้มหน้าลงต่ำ

“ ไม่โหดหรอก กินตั้งห้ามื้อโหดอะไร ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย " หันไปมองมันที่เหลือบมองผม เขินยิ้มออกมา

" กูจะได้กินห้ามื้อเลยเหรอ "

" อื้ม "

" แล้วกูจะแบ่งยังไงอะ "

" ก็ตั้งเวลาเอาไว้ ว่าตอนนี้กินมื้อที่เท่าไหร่ ก็เท่านั้น "

" แล้วแบบนี้จะได้ผลเหรอวะ "

" ก็ลองดูก่อน ไม่ลองก็ไม่รู้ "

“ โอเค๊ เทรนเนอร์ว่าไงคนลดก็ว่างั้นอะ " พยักหน้ารับตามที่ผมบอก มันจัดการหยิบมีดหั่นชิ้นไก่เป็นจำนวนที่เท่าๆกัน " แล้วนี่จะตอบคำถามกูได้ยัง "

“ คำถามอะไร " ผมหันไปถามมัน

“ ลืมแล้วรึไง ไอ้ปลาทอง  ก็ที่กูถามไง ว่าสเป็คคนที่มึงชอบเป็นยังไงน่ะ "

“ ไม่มี " ตอบมันสั้นๆ แต่อีกคนก็ทำหน้าตาเหมือนจะไม่เชื่อกัน

“ ไม่มีเลย ไม่มีคนที่ชอบเลยยย แบบ ปิ๊งอะ สวยจัง อยากได้เป็นแฟน ไม่มีเลย " ร่างอ้วนถามย้ำ ผมก็ทำทีเป็นคิด " มึงไม่เคยมีแฟนเหรอ "

“ เคย "

“ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นไง " นิ่งคิดอยู่นานจนคนถามได้แต่เอียงหน้างงๆ " เดี๋ยวนะ คือทำไมมึงต้องคิดอะไรนานขนาดนั้น มึงจำแฟนเก่าของตัวเองไม่ได้เหรอ มึงเข้าไปจีบเค้าเองเลยนะ "

“ กูบอกเหรอ ว่ากูเข้าจีบเค้ามาเป็นแฟน "

“ อ้าว..” อีกคนชะงัก " แล้วยังไง มึงไม่ได้จีบเค้า แล้วที่บอกว่าเคยมีแฟนนี่คือยังไง "

" ก็เค้ามาจีบกู สารภาพรักกับกู กูก็ตอบตกลงแล้วก็คบกันกับเค้า "

" อ๋อ เช่นนั้น " พยักหน้ารับขึ้นลง เขินพูดกับตัวเองเบาๆ " ชีวิตคนหน้าตาดีมันก็ดีแบบนี้สินะ ฟังแค่คำสารภาพแล้วก็แค่บอกว่าชอบหรือไม่ชอบ ส่วนคนหน้าเหี้ยๆอ้วนๆ ก็แอบชอบเค้าไป คนกล้าๆหน่อยก็ไปสารภาพแล้วสุดท้ายแม่งโดนด่าว่าไม่เจียมตัวเอง "

" บ่นเหี้ยอะไรของมึง "

" เปล่า " มันบอกปัด " แล้วยังไงเค้ามาสารภาพรักกับมึงแล้วมึงก็คบเค้างั้นเหรอ "

“ อื้ม "

“ แล้วเค้าเป็นยังไง น่ารักมั้ย "

“ ก็ดี "

" ทำไมมึงพูดแบบโคตรขอไปทีขนาดนี้วะ นี่เป็นแฟนกันจริงๆเปล่า หรือว่า.. มึงจะจบกับเค้าแบบไม่สวย "

" เปล่าหรอก ก็จบกันด้วยดีนี่แหละ "

" ขอเสือกเหตุผลที่เลิกหน่อยได้มั้ย " เอามือขึ้นมาเป็นไมค์แล้วจ่อปากผมไว้ ปัดมันออกไปอีกคนก็ยิ้ม " เล่าหน่อยๆ อยากจะฟัง "

“ ทำไมกูต้องเล่า "

“ ก็กูอยากรู้ อยากเสือกอะ อยากรู้ว่าคนหล่อๆ เค้ามีเรื่องอกหักยังไงกันบ้าง " ยักคิ้วให้ผมไม่พอมืออวบๆคู่นั้นยังเอื้อมมาเขย่าแบบเซ้าซี้อีก

“ น่ารำคาญ "

“ น่าๆ เล่าๆ กูมาเถอะ กูไม่บอกใครหรอก " หันไปมองตาคนที่พูดออกมาแบบนั้น พนันได้เลยว่าหลุดออกจากปากผมไป คนแรกที่จะได้ฟังก็คือเพื่อนของมันแน่นอน " มึงบอกว่าเค้ามาสารภาพรักกับมึงใช่มั้ย แล้วมึงก็คบเค้า งั้นมึงก็ต้องชอบเค้าอยู่ก่อนแล้วอะดิ เธอตอบรับ "

“ ก็ไม่ "

“ อ้าว..”

“ แค่ตอนนั้นมันเป็นช่วงเวลาที่พ่อกับแม่กูเค้าเพิ่งหย่ากันใหม่ๆ กูที่ไม่อยากจะคิดถึงแต่เรื่องไร้สาระพวกนั้น ก็เลยคิดว่ามีแฟนก็ดี พอเค้าสารภาพรัก ก็เลยตอบตกลงเค้าไป "

“ แอบเหี้ยเหมือนกันนะเนี้ยมึงอะ " เขินบอก " ตอบรับรักเค้าทั้งๆที่ไม่ได้รักเนี้ยอะนะ แล้วยังไง อยู่ด้วยกันไปก็รักกันขึ้นมาบ้างรึเปล่า "

“ ก็เปล่า " ผมส่ายหน้าอีกคนก็ถอนหายใจ " สุดท้ายก็คบกันไม่ได้แล้วก็เลิกกันอยู่ดี "

" เอาจริงๆนะเรียว จากที่ฟังบางทีกูก็คิดว่ามึงไม่น่าจะไปด่าพี่ทีมเค้าเรื่องเค้าด่ากูตรงๆ ว่าอ้วนแล้วเค้าไม่ชอบ เพราะตัวมึงแม่งเหี้ยกว่าเค้าอีก ตอบรับรักผู้หญิงทั้งๆที่ไม่ได้ชอบ แค่คบเล่นๆเพราะไม่อยากจะเครียดเรื่องครอบครัว มึงแม่งไม่สงสารผู้หญิงคนนั้นบ้างเหรอวะ มึงรู้มั้ยว่าเค้าดีใจแค่ไหนตอนที่มึงตอบรับรักเค้า "

" คงรู้สึกแค่ว่า ก็ต้องตอบรับรักอยู่แล้วแหละ ก็ฉันสวยขนาดนี้ "

" เค้าอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นก็ได้ "

" มึงฟังแค่นั้นแต่เถียงกูไม่หยุดปากเลยนะ รู้รึไง ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร นิสัยแบบไหน เค้าเป็นยังไงตอนคบกับกู มึงเป็นคนนอกฟังแค่นั้นก็บอกว่ากูผิด แล้วถ้ากูบอกว่า เธอกับกูเพราะเห็นว่ากูเป็นนายแบบ แล้วเธอก็อยากจะเป็นคนดังที่อยากจะเป็นแฟนนายแบบ ก็เลยมาสารภาพรักกับกู เราคบกัน มันก็ใช่ที่กูคบเธอเพื่อไม่อยากจะเครียดเรื่องที่บ้าน แต่เธอเองก็คบกูเพราะอยากดัง แบบนั้นมันก็วินๆ ทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เหรอวะ ในเมื่อมันก็ไม่ได้มาจากความรักของคนทั้งคู่อยู่แล้ว "

" แล้วมึงรู้ได้ไง ว่าเธอเป็นแบบนั้น "

" กูรู้เพราะกูได้ยิน แล้วมึงละ มองเธอเป็นคนดีแบบนั้น เพราะกำลังคิดว่าตัวเธอเหมือนมึงที่มีบทสารภาพรักกับผู้ชาย แล้วคิดว่า การที่ใครจะกล้าเข้าไปสารภาพรักกับใครสักคนนึงได้ มันต้องเป็นความรักบริสุทธิ์เหมือนในการ์ตูนตาหวานๆ ชวนฝัน หึ " ผมยกยิ้มก่อนจะส่ายหน้า " ความรักแม่ง ไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอก เพราะถ้ามันดีขนาดนั้นแล้วก็.. " ผมเว้นเสียงตอนที่มองหน้าของคนอ้วนตรงหน้าที่จ้องผมอยู่ " ถ้าความรักมันมีแต่เรื่องดีๆ มึงคงไม่เสียใจเพราะผู้ชายคนนั้นหรอก หรือที่กูพูดมันไม่ถูก "

   ครั้งนึงตัวผมก็เคยเป็นเหมือนคนทั่วไปที่รู้สึกอยากจะมีรักดีๆ ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้รู้จักถึงคำว่าความรักดีพอ จนวันนึงที่ความรักดีๆในครอบครัวของผมจากไป ผมที่ถูกทิ้งไว้ไม่ต่างอะไรกับคนอกหัก ความรู้สึกแรกที่เคยคิดว่าอยากจะมีความรักดีๆ ได้หมดไปในตอนนั้น ผมไม่ได้อยากจะมีมันอีก
 
   ในวันนั้นที่โดนสารภาพรัก ผมรู้มาก่อนหน้านั้นแล้วว่าจะโดนเพราะ ได้ยินมากับหูว่าหนึ่งในสาวคนดังของโรงเรียนสนใจในตัวผม ประโยคที่พูดว่า ' ถ้าได้คบกับนายแบบอย่างเรียวมันก็ดูเท่ห์สุดๆไปเลยไม่ใช่เหรอวะ ' มันทำให้ผมตอบรับรักเธอได้อย่างง่ายดาย ผมที่ต้องการใครสักคนมาทำให้หยุดคิดเรื่องที่บ้านสักช่วงนึง ส่วนเธอก็อยากจะมีใครสักคนที่คอยควงไปไหนมาไหนเพื่ออวดคนอื่นๆ ผมไม่เคยตกหลุมรักใคร ไม่เคยรู้สึกลึกซึ้งว่าผูกผันกับใคร สำหรับผมความรักที่เคยเกิดขึ้นนั้น  ก็เหมือนกับเกมส์สักเกมส์ที่เราเริ่มเล่นแล้วพอสุดท้ายมันน่าเบื่อ ทุกอย่างก็จบลง

" แล้วอกไก่นี่ต้องทำยังไง " เขินเงยหน้าขึ้นมาถามผม มันที่ส่งยิ้มกว้างมาให้ " เปลี่ยนเรื่องเนอะ มาทำเรื่องของกินกันดีกว่า ไม่ต้องซีเรียส "

“ ใส่เครื่องปรุง "

“ ใส่อะไรบ้างอะ "

“ ซีอิ๋วขาว น้ำมันหอย พริกไทย แค่นั้น "

“ โอเค " ร่างอ้วนเดินไปที่ตู้เย็นมันหยิบเครื่องปรุงทุกขวดขึ้นมาอ่านอยู่นานมาก กว่าจะแน่ใจแล้วเดินเอามาให้ " เรียวว มึงใส่เครื่องปรุงให้หน่อย กูไม่ชัวร์ "

" ไปเอาช้อนมาแล้วใส่ตามที่กูบอก " เดินไปหยิบช้อนตามที่ผมสั่ง ผมถามมันอีกครั้ง " มึงจะนึ่งทั้งหมดนี่เลยใช่มั้ย "

" ใช่แล้ว จะได้ไม่ต้องล้างหลายทีไง สามวันนี้ พอถึงมื้อไหน เราก็แค่เอาออกมา แล้วก็เวฟแดกได้เลย ง่ายๆ สบายๆ "

" อื้ม โอเค งั้นเอาน้ำมันหอยใส่ลงไปช้อนนึง "

" ช้อนโต๊ะนี่น่ะเหรอ "

" อื้ม "  ท่าทางเงอะงะของมันดูก็รู้ว่าไม่เคยเข้าครัวมาก่อน ผมถอนหายใจออกมาขัดใจจนต้องเอื้อมมือไปหยิบแล้วจัดการใส่ให้เอง ทั้งน้ำมันหอยแล้วก็ซีอิ๋วขาว " จะใส่พริกไทยเยอะมั้ย "

" ใส่เยอะหน่อยก็ได้ กูชอบกินเผ็ดแบบพริกไทย "

" โอเค เอาไปนึ่ง " ผมบอกมัน " หม้อนึ่งอยู่ใต้เค้าเตอร์ "

" ขอบคุณครับพี่เรียวสุดหล่อ " จัดการนึ่งไก่เรียบร้อยคราวนี้ก็เหลือแค่ผัก มืออวบดึงมันมาพลิกไปมาว่าจะทำอะไรกับมันดีก่อนหันมามองหน้าผม " แล้วผักนี้ต้องหั่นเอาไว้มั้ย "

“ เด็ดมันออกมาให้หมด "

“ เด็ดมันออกมาให้หมด " เขินพูดตามผมในระหว่างที่เด็ดใบผักสลัดใส่ลงไปในชามเรื่อยๆ " เรียบร้อย "

" เอาทิชชู่แผ่นใหญ่ตรงนั้นมา "

" ทิชชู่แผ่นใหญ่ ทิชชู่แผ่นใหญ่ " เดินไปหยิบมาให้ ผมก็ฉีกมันมาแผ่นนึง

" ดูนะ "

" เอาทิชชู่แผ่นนึงตั้งลงไป แล้วก็เอาผักหยิบมาเท่าที่จะกินต่อมื้อสะบัดน้ำออกให้ได้มาที่สุดแล้ววางลงไปในทิชชู่ จัดการห่อมันแล้วก็เอาแรปมาแรปสามรอบ หมุนปิดหัว ปิดท้าย จบ แค่นี้ เวลาจะกินก็เอาขึ้นมาทีละอัน กินมื้อละอัน ทำแบบนี้ผักมันจะเก็บได้นาน "

" ว้าว สุดยอดเลย มึงรู้ได้วะ ทั้งๆที่หน้าตามึง ไม่ได้บ่งบอกเลยว่ามึงจะมีความรู้อะไรพวกนี้ "  ขมวดคิ้วมองมันที่เม้มริมฝีปากก่อนจะหลบตาไปทางอื่น " คือ คือ กูไม่ได้หมายความว่าหน้ามึงดูโง่ๆนะ แต่แค่ คนแบบมึงก็ไม่ควรรู้เรื่องในครัวอะไรแบบนี้เปล่าวะ แล้วนี่ก็ไม่ใช่ความรู้ของคนทั่วไปที่จะรู้ด้วยนะเว้ย แล้วมึงรู้ได้อะไรไง "

“ กูชอบกินสลัด มันก็แค่นั้น "

“ เฮลตี้เว่อร์ไรเว่อร์ "

“ ก็ถ้าชอบกินแต่สามชั้นกูก็คงได้มีร่างแบบมึง "

“ แหมมมม ไม่แซะกูสักนิดจะได้มั้ยละ คนชอบกินเนื้อแล้วมันผิดยังไง คนที่ชอบกินของอร่อยมันไม่ผิดหรอกเว้ย " มันที่เถียงหน้าตั้งรู้ว่าตัวเองมีการกินแบบผิดๆ แต่ก็ขอให้ได้เถียงไว้ก่อน " อ๊ะ ข้าวสุกแล้ว " เดินไปเปิดฝาหม้อควันที่พุ่งขึ้นมาพร้อมกับกินหอมๆของข้าวที่สุกใหม่ๆ มันสูดเข้าไปเต็มปอดก่อนจะหยิบเอาทัพพีขึ้นคนข้าวไปมาอยู่สักพักก่อนจะปิดหม้อลงอีกครั้ง

“ รู้ด้วยว่าต้องคนข้าวก่อน "

“ อะ แน่นอน ดูแบบนี้กูก็มีความเป็นแม่ศรีเรือนอยู่บ้างนะ "

" แม้มันจะน้อยขนาดขี้เล็บมดก็ตาม " ผมเสริมอีกคนก็ได้แต่กรอกตามองบน ก่อนจะกลับมานั่งทำผักสลัดต่อซึ่งมันก็หยิบน้อยมากๆต่อหนึ่งห่อ " กลัวกินเข้าไปแล้วตัวเองจะผอมรึไง ถึงใส่มันเข้าไปแค่นั้น ใส่เข้าไปให้มันเยอะกว่านี้อีก  " จับผักใส่เข้าไปเพิ่มให้มันจนพอสำหรับหนึ่งมื้อแต่อีกคนกลับหันมามองผมแบบหน้าเบ้ๆ

“ เรียว มันเยอะไปแล้วไอ้สัด กูกินไม่หมดหรอก "

" ต้องหมด " ผมบอกมันสั้นๆ " ทุกมื้อมึงต้องกินผักให้ได้แค่นี้ นี่เป็นคำสั่ง "

" เผด็จการว่ะ " มันบอกก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมเดินไปหยิบกล่องใส่ผักมาให้มัน พร้อมกับกล่องใส่อาหารอีกคนก็ตาโต " ทำไมมึงมีกล่องเยอะขนาดนี้เลยวะ "

" ก็ไว้ใส่อาหารเป็นมื้อๆ มึงจะได้หยิบกินแค่กล่องเดียว ไม่เผลอหยิบเพิ่มไง "

" มึงเคยลดความอ้วนรึเปล่า ทำไมดูมึงพร้อมเพื่อกูขนาดนี้ "

" เคย "

" มึงเคยลดน้ำหนักมากสุดกี่กิโลวะ "

" ประมาน 7 “

" โห ก็เยอะเหมือนกันนะ แล้วมึงทำยังไงวะ ทำอย่างที่ทำให้กูอยู่มั้ย "

" ก็อื้ม " ผมพยักหน้ารับอีกคนก็พยักหน้ารับตามด้วยหน้าตาที่มีความหวัง

" งั้นถ้ากูกินตามมึงกูก็มีสิทธิที่จะผอมตามมึงถูกปะ "

" และต้องออกกำลังกายด้วย " ทุกอย่างเงียบ รอยยิ้มนั้นหุบลง ร่างอ้วนเอาผักใส่ลงไปในกล่องเรียบร้อยก่อนจะเดินไปที่หม้อหุงข้าวด้านหลัง ทำทีเป็นไม่สนใจในสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้ เพราะคงเป็นสิ่งที่มันคงเกลียด นั่นคือการออกกำลังกาย  ทั้งๆที่มันไม่รู้หรอกว่าการออกกำลังกายที่แหละคือหนทางไปสู่รูปร่างที่มันต้องการ

" มึงกูต้องกินข้าวเท่าไหร่ต่อมื้อ "

" แค่ถ้วยเดียว " ผมบอกก่อนจะหยิบถ้วยขนาดใส่น้ำซุปถ้วยเล็กๆให้มัน " ใส่ข้าวให้เต็มถ้วยนี้แล้วเอาไปกล่อง แล้วเอาไก่ที่นึ่งอยู่ใส่ลงไปชิ้นนึง แค่นั้น "

" แค่นี้ ? แล้วมันจะไปอิ่มอะไร "

" อิ่มดิ ยังมีสลัดอีกตั้งชาม " ได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาจากมัน ผมยักคิ้วให้มัน " ก็ทำไปแล้วกัน สำหรับสามมื้อของสามวัน "

“ โอเค " เห็นมันพยักหน้ารับ ก่อนจะตักเอาข้าวใส่ลงไปในถ้วยใบนั้นแบบทั้งอัดทั้งยัด พยายามอย่างที่สุดจะให้มันเข้าไปได้เยอะๆ เพราะกลัวตัวเองจะไม่อิ่ม วิถีชีวิตที่ยังยึดติดจะลดอีกที่สิบชาติก็ดูท่าทางว่าคงไม่ผอม

“ รู้อะไรมั้ย ก่อนที่มึงจะคิดลดน้ำหนัก มึงต้องรู้สึกว่าอยากจะลดด้วยใจของมึงก่อน "

" แต่ใจกูก็อยากลด " อีกคนหันมาเถียง

" ไม่หรอก เพราะว่าถ้ามึงอยากจะลดจริงๆ มึงจะไม่พยายามตักข้าวอัดเข้าไปในถ้วยเพราะกลัวว่าตัวเองจะไม่อิ่มหรอก  คนอย่างมึงตอนนี้มันก็แค่คนที่อยากจะผอม วาดฝันว่าตัวเองจะผอมด้วยวิธีง่ายๆ สบายๆ คือกินเท่าเดิม ไม่ออกกำลังกายแต่มึงก็ผอมได้ ในความฝันมันเป็นไปได้แต่ในความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้หรอก ลองคิดดูว่ากว่ามึงจะอ้วนขนาดนี้มึงเสียเงินจ่ายเรื่องกินไปเท่าไหร่แล้วมึงจะอยากจะผอมแบบไม่เสียอะไรมันเป็นไปไม่ได้หรอก มึงต้องเสียของที่มึงชอบกิน ต้องเสียเวลาไปออกกำลังกาย มึงถึงจะผอม โลกนี้ไม่ได้มีอะไรได้มาง่ายๆหรอก จำไว้ "

" ไม่ยัดแล้วก็ได้ " มันพูดเสียงเบาๆตอนที่ผมพูดจบ เอาข้าวใส่ลงไปในกล่องเรียบร้อยก่อนจะเปิดหม้อนึ่งหยิบไก่มาวาง ชิ้นนึง มันยื่นให้ผมดู " แค่นี้โอเคใช่มั้ย "

" อื้ม " ผมพยักหน้ารับ มันก็ทำหน้าหงอยๆ ก่อนจะวางกล่องข้าวที่ตักแล้วลงบนเค้าเตอร์แล้วหันไปตักกล่องต่อไป มันเรียงอาหารทั้งหมดบนเค้าเตอร์ก่อนจะเงยหน้ามองผม

" มึงเช็คหน่อยว่าโอเครึยัง "

" โอเคแล้ว รอให้เย็นลงหน่อยก็ปิดฝาแล้วเอาเข้าตู้เย็นได้เลย "

" แล้วกูต้องไปออกกำลังกายวันไหนอะ “

" ไม่อยากจะออก ก็ไม่ต้องออกหรอก ถ้าใจไม่อยากจะออก ไปแค่วันสองวันมันก็ล้มเลิกแล้ว "

" คือถ้าถามกูตอนนี้ กูก็ไม่อยากจะออกหรอก กูเหนื่อย แล้วกูก็อายด้วย "

" อาย ? อายอะไร "

" ก็กูอ้วน เวลาไปฟิตเนตคนที่ฟิตเนตแม่งก็ต้องหันมามองกูแบบมันก็มีไม่ใช่เหรอวะ คนที่มองเราแบบ ดูไอ้อ้วนนั่นสิ อ้วนขนาดนั้นยังมาออกกำลังกาย ยังไงก็ลดไม่ลงแล้วละ ไม่ต้องออกหรอก กูไม่ชอบให้ใครมามองกูตอนกูวิ่งแล้วไขมันมันกระเพื่อม ไม่ชอบเวลาที่มีคนมามองว่า อ้วนๆแบบกูออกกำลังกายแค่นั้นก็เหนื่อยแล้ว กูไม่ชอบ ไม่ชอบให้สายตาของคนพวกนั้นมันมาดูถูกกู "

" งั้นก็หันมามองแค่กูสิ " สายตากลมที่กำลังเซ็งเงยหน้าขึ้นมามองผม " ถ้าไม่ชอบสายตาคนอื่นที่มองมึงมาแบบนั้นก็อย่าไปมอง หันมามองที่กูนี่ เพราะกูจะไม่ทำสายตาแบบนั้นใส่มึงเด็ดขาด "

" แล้วมึงจะไปกับกูตลอดเหรอ "

" อื้ม กูจะไปกับมึงตลอด จะไปเป็นเพื่อนจนกว่ามึงจะผอมเลย " ผมบอกมันออกไปแบบนั้น เขินก็เงียบไปสักพักมันก้มหน้าลงก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วพยักหน้ารับ

" โอเค งั้นกูไปก็ได้ แต่สัญญากันนะว่ามึงจะไปกับกูตลอด ห้ามปล่อยให้กูไปคนเดียว ห้ามปล่อยให้กูหันไปมองคนอื่นที่ผอมๆแล้วทำให้กูต้องรู้สึกแย่ สัญญากัน "

   นิ้วก้อยที่ถูกยื่นมาให้ ผมยืนมองมันอยู่นานเพราะไม่คิดเลยว่าคนตรงหน้าจะส่งมันมาให้ นิ้วก้อยเล็กๆที่ค่อนข้างอวบ แตกต่างจากนิ้วก้อยของแม่ผมที่เมื่อก่อนเธอชอบชวนให้ผมสัญญานู้นนี่นั่นอยู่เรื่อย แต่ที่มันทำให้รู้สึกอะไรในใจขึ้นมาได้บางอย่างเหมือน ความรู้สึกนึงที่เหมือนจะตายจากผมไปนานแล้ว เอื้อมมือเอานิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวไว้กับมัน รอยยิ้มที่ยิ้มให้ผมนั้น

“ อื้ม สัญญาก็สัญญา " มึงนี่มัน .. ช่างเป็นคนที่อบอุ่นชะมัดเลย

......................................................

ควรเขียนต่อไปมั้ย หรือควรหยุดเขียนแค่นี้ดี
เหมือนรู้สึกว่า ไม่มีคนอ่านเท่าไหร่ อาจเพราะเนื้อหาที่เรียบไป แล้วก็ไม่ค่อยสนุก
หนมควรไปเขียนเรื่องใหม่มั้ย แบบ ไม่นั่งคิดพล๊อตใหม่ที่ดีกว่านี้ อะไรแบบนั้น ฮ่าๆๆๆๆ
เอาเป็นว่าาาาา ยังไงก็ขอฝากแท็ก #รักนี้กี่แคล ด้วยนะคะ แท็กกันได้ในทวิต
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า 

[areenart1984]

เรียวต้องหมั่นเตือนเขินให้ทำตามให้ได้นะ จะได้ผอมสักที 

แต่งต่อเถอะหลานคนแต่ง ยังคอยอ่านอยู่จ้า 

[oki]

อย่าทิ้งเค้าาาาาาาา เขียนต่อเถอะนะะะะ

พออ่านจากมุมมองของเรียวแล้วเขินทำไมดูน่ารักขึ้นอ้ะ

[Natsuki-ChaN]

คิดว่ามันอาจจะเป็นเพราะช่วงแรกอยุ่ด้วย เรื่องมันเลยดูเรื่อยๆ แต่เรากลับคิดว่าเรื่องมันดูค่อยเป็นค่อยไปดีค่ะ สเน่ห์ตัวละครเริ่มออกมาทีละนิดให้ค่อยๆชอบ

[maxtorpis]

มาเขียนย่อยๆนะค้าบติดตาม

[wonwon]

สู้ๆน้องเขิน พยายามเข้า ผอมไวๆ 

เรียวอีกหน่อยต้องชอบน้องเขินแน่ๆ ตอนน้องอ้วนนี่แหล่ะ 

กลับมาต่อไวๆนะคะ อยากอ่านอีก ขอบคุณคะ

[Billie]

 

[wannawanpa]

แต่งต่อน้าาาา
นี่แวบมาส่องตลอดเลยยย

[iceman555]

รู้สึกเรื่อยๆไปนิดแต่ก็อ่านตลอดนะ

[lemonpreaw]

เขียนต่อเถอะนะคะ เรารออ่านอยู่น้าาา
เรารอดูน้องเขินผอมอยู่นะ 

[panpang]

เขียนต่อเถอะค่ะ เรารออ่านอยู่นะคะ

[boonpa]

  รอวันเธอผอมอยุ่นะจ๊ะ

[puiiz]

 

[่jjay]

ได้โปรดอย่าทิ้งกันไว้กลางทางงงงงง
 
เอาใจช่วยน้องเขินอยุ่นะ

[caloprince]

ยังไม่ทันผอมเลยยย อย่าพึ่งทิ้งกันเซซซซซซ   

[OoniceoO]

ง่อออกกำลังกายกันตลอด ห้ามให้ไปคนเดียว งือ

[patwo]

Be my chubby รักนี้ กี่แคล
    ตอนที่ 9

   ปิดฝากล่องอาหารสำหรับสามวันทีละใบก่อนจะเดินเอาไปเรียงใส่ไว้ในตู้เย็นเรียบร้อย ผมเดินกลับมายืนใกล้ร่างสูงที่ก็กำลังทำอะไรอย่างอยู่กับถ้วยข้าวใบเล็กๆ โดยที่มีแมวตัวน้อยของมันยืนคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ

“ มึงทำอะไรอะ "

“ เอาอาหารให้ท่านหญิงกิน " มาดูจากตรงนี้ก็ดูเป็นอาหารเปียกของแมวที่มาจากในซองสำเร็จรูปแต่ท่าทางมันนี่ เหมือนลงทุนไปจับปลามาแล่เนื้อให้คุณหญิงกินเองยังไงอย่างงั้น 

“ ท่านหญิงงงง มาดูสิ น่ากินมากเลย " ผมก้มลงอุ้มมันขึ้นมาให้ดูอาหารที่ไอ้เรียวกำลังทำ ลูบขนสีขาวนุ่มๆของมันก่อนจะเกาคอให้ แอบจุ๊บแก้มแมวชาวบ้านไปนิดหน่อย " น่ารักจังเลยยยย ท่านหญิงน่ารัก ว่าแต่นะมึง แล้วท่านหญิงนี่ กี่ปีแล้ววะ " 

“ สองปี "

“ ทำหมันแล้วยัง "

“ ทำแล้ว "

“ ว๊ายยยยยยยย ท่านหญิงเธอเป็นแมวชะนีที่ไม่เคยผ่านการมีผัวมาก่อนแถมยังโดนตัดสิทธิ์การมีผัวเรียบร้อยจากพ่อตัวเอง " ร่างสูงหันมามองหน้าผมมันถอนหายใจออกมาก่อนจะดึงคุณหญิงจากมือผมไปอุ้มไว้เอง มือนึงของมันก็เอื้อมมาหยิบถ้วยอาหารไปวางไว้กับพื้น

“ อาหารครับท่านหญิง "

“ ไฮโซไปอีก " พูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะย่อตัวลงดูแมวน้อยขาสั้นกินข้าวด้วยท่าทางอร่อย เอื้อมมือไปลูบหัวมัน " จะว่าไปใครๆก็ชอบบอกว่า อยากจะเป็นสัตว์จะได้อยู่สบายๆ ไม่ต้องทำอะไร แต่กูว่าจริงๆมันไม่ได้สบายเลยนะ มึงว่ามั้ย "

“ ไม่ว่า กูว่ามันก็สบายดีนะ จะไม่สบายได้ไง งานไม่ต้องทำแต่มีกินตลอดเวลา "

“ บางทีถ้ามันเลือกได้มันก็อาจจะอยากออกไปข้างนอกทำงาน ดีกว่าอุดอู้อยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมที่เดินไปมุมไหนก็เหมือนกันทุกวัน เล่นของเล่นเดิมๆ แล้วก็มองออกไปข้างนอกในมุมเดิมๆนะกูว่า ถ้าเป็นมึง มึงจะไม่เบื่อเหรอ ให้อยู่แต่ในห้อง ไม่ต้องทำงาน เลือกกินของอร่อยๆก็ไม่ได้ ต้องกินของที่เค้าซื้อมาให้เองตลอด "

“ หมู เป็นสัตว์เหมือนกันก็เลยเข้าใจแมวได้อย่างงั้นเหรอวะ "

“ K " ผมสถบใส่มันก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง " มึงอะ จะใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นน้อยเกินไปแล้วนะเว้ยจะบอกให้ ก็ว่าทำไมไม่มีเมีย " พูดเบาๆ ในท้ายประโยคก่อนจะถอนหายใจ " หัดอ่อนโยนหน่อยสิว่ะเรียว เริ่มต้นจากการที่เรียกกูว่า เขิน เฉยๆ ก็ดี ไม่ใช่ว่าการที่กูไม่พูดอะไรเวลามึงเรียกกูว่า อ้วน หรือ หมู  หลายๆครั้งเข้าแล้วมันจะโอเค กูก็รู้สึกเจ็บเหมือนกันแหละไอ้เหี้ย "

   ถ้าไม่ใช่มันบางทีผมคงรู้สึกโกรธมากกว่านี้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมเองก็รู้สึกย้อนแย้งอยู่ในใจจนหาคำตอบไม่ได้ มันไม่ได้หงุดหงิดเวลาโดนเรียวเรียกว่าหมูหรืออ้วน แม้ฟังไปหลายๆครั้งก็อยากจะด่ากลับ แต่ว่า ด่าเพราะหมั่นไส้ที่เรียกกูมากเกินไปละ ไม่ได้โกรธอะไร อาจเพราะรู้สึกว่า มันได้รู้สึกอยากจะล้อผมเหมือนอย่างที่ใครคนอื่นพูด แค่พูดออกมาตามประสาคนพูดดีๆกับคนอื่นไม่ค่อยเป็น อีกอย่างในใจมันมีความคิดด้วยว่า ถ้าแม่งจะล้อกู แม่งก็คงไม่ช่วยกูขนาดนี้หรอก แต่ก็นะ ฟังไปฟังมาก็ไม่ชอบอยู่ดีแหละ อยากให้มันเรียกแค่ชื่อมากกว่า เพราะไม่ว่ายังไงปมด้อยแบบนั้น ก็ไม่ควรเอามาเรียกกัน " คือเอาจริงๆ ถ้าคิดไม่ออกว่าจะเรียกกูว่าอะไร เรียกกูว่า สวยสิ เพราะกูน่ะ สวย "

“ หลงตัวเอง " มันที่ยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะส่ายหน้าไป " แล้วมีคำอื่นอีกมั้ย "

“ อะไร ? “

" ก็ชื่อเรียกอื่นที่มึงอยากจะให้เรียก ไม่อยากจะให้เรียกว่าอ้วนไม่ใช่รึไง "

“ จริงๆมึงเรียกกูว่า มึง ถ้าจะทักก็ เอ้ย!มึง หรือในที่ชุมชนหน่อยก็ เขิน  ธรรมดาก็ได้นะ ดูเป็นผู้ชายที่มีมารยาทถูกสั่งสอนมาอย่างดีและได้รับการศึกษาเค้าทำกัน "

“ แล้วทำไม มึงต้องชื่อเขิน "

“ มึงรู้สึกชื่อกูแปลกๆใช่มั้ย "  เพราะตั้งแต่เด็กใครๆก็รู้สึกแบบนั้น ทุกครั้งที่เข้าโรงเรียนใหม่พอเพื่อนถามว่าชื่ออะไร แล้วผมบอกไปว่า ' เขิน ' จะมีฟิคแบคสีหน้างุนงงตอบกลับมาทุกครั้งพร้อมคำถามที่ว่า ' ทำไมถึงชื่อเขินอะ '

“ อื้ม ก็แปลกอยู่ "

“ ที่กูชื่อเขินก็เพราะว่า  ตอนกูเกิดออกมา กูมีฝาแฝดไง "

“ มึงมีฝาแฝด ? “ หน้าตาตกใจของอีกคนทำให้ผมหลุดยิ้มก่อนจะยักคิ้วให้มัน " งั้นก็มีคนอ้วนๆ แบบนี้อยู่สองคนอะดิ "

“ หมายความว่าไงวะ ทำหน้าเหมือนกลัว ไอ้สัด " โยนผ้าเช็คมือที่อยู่แถวๆนั้นใส่มันอีกคนก็ปัดออก ผมก้มลงเก็บก่อนจะวางมันไว้ที่เดิม " แฝดกูเป็นผู้หญิงเว้ย แล้วก็ไม่ได้ร่างเหมือนกูหรอก ขนาดตัวกู แม่งทำเจ๊ได้สองคนมั้ง "

“ แล้วตกลงว่าทำไมชื่อเขิน "

“ เห็นพ่อบอกว่า มันเป็นความคิดแรกที่เข้ามาในหัว เหมือนใครดลใจให้ตั้งอะว่า เขินอาย " คนตรงหน้าขมวดคิ้วมันที่ยังคงแสดงสีหน้าแบบไม่เข้าใจ  " ก็นั่นแหละ พี่สาวกูได้ชื่ออายไป เพราะถ้าผู้ชายชื่ออาย มันแปลกๆ กูก็เลยชื่อเขิน "

“ แล้วทำไม ไม่ตั้งแบบที่แฝดทั่วไปเค้าตั้ง "

“ เช่น ? “ เอียงหน้าถามมันอีกคนก็คิด

“ ก็  เพชรพลอย ปันปั้น อื้มม ไม่ก็ ปุ่นป่าน " โบกมือไปมาแล้วส่ายหน้าให้มัน

“ อะไรแบบนั้น ไม่อยู่ในความคิดพ่อกูหรอกจ้า พ่อแม่กูไม่เหมือนใคร จิตใจที่ยังวัยรุ่นของเค้าชอบความแปลกและแหวกแนวอยู่เสมอ "  ถ้าพูดให้ตรงคือ พ่อแม่ผมไม่เหมือนพ่อแม่ของคนทั่วไปที่ดูไว้ตัว มีความเป็นผู้ใหญ่ น่าเคารพ ตัดความคิดพวกนั้นออกไปได้เลยเพราะไม่ได้เป็นอย่างงั้นเลยสักนิด พ่อแม่เป็นคนที่ความคิดที่ค่อนข้างทันสมัย มีความเป็นเด็กบ้างในบางที แต่ก็มีเหตุผลและก็ดุในบางครั้ง เป็นทั้งพ่อแม่และเพื่อนให้ลูกในเวลาเดียวกัน แล้วผมก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากเลยที่แม้ว่าผมจะเกิดมาเป็นผู้ชายที่ไม่ชอบผู้หญิง แต่กลับมีพ่อแม่ที่เข้าใจในตัวผมแบบชนิดที่ว่าเราไม่เคยต้องทะเลาะกันในเรื่องแบบนี้เลยสักครั้ง  " ว่าแต่มึงอะ "

“ กูทำไม ? “

“ ในภาษาญี่ปุ่น เรียว แปลว่าอะไรวะ  "

“ ยอดเยี่ยม " เบิกตามองบนพลางแบะปากเบาๆ ผมเอามือทาบที่อกอีกคนก็ยกยิ้มก่อนจะเอื้อมมือมาผลักหัว " มึงจะบอกว่ามันตรงข้ามกับที่กูเป็นใช่มั้ย "

“ มึงก็ดูรู้ตัวเองนิ " เอื้อมมือไปหยิกแก้มมัน ผมเดินไปเช็คห้องนอนของตัวเองพบว่ามันเป็นห้องนอนที่ไม่มีอะไรเลยครับ คล้ายห้องเก็บของที่ไอ้เจ้าของห้อง แม่งไม่ต้องการอะไรก็เอามาใส่ไว้ ขนาดบนเตียงที่บอกจะให้ผมนอน แม่งยังเอาของมากองไว้เลย " เชี้ย เรียว มึงจะให้กูนอนในห้องนี้เหรอ "

“ นอนไม่ได้รึไง "

“ ยังจะถาม รกขนาดนี้อะนะ ? “ 

“ มึงก็จัดสิ เดี๋ยวมันก็นอนได้ เมื่อกี้ตอนเข้ามามึงไม่ได้เสือกเข้าไปดูเหรอวะ เห็นปกติขี้เสือก “

" สัด " หันไปชักสีหน้าใส่มัน ผมถอนหายใจมองไปรอบๆห้อง เอาจริงๆ กูก็ขี้เกียจจัดแล้วไง ตอนนี้กูอยากจะอาบน้ำให้สดชื่น ทาครีม ทาสลีปปิ้งมาร์ค แล้วมานั่งหน้าทีวี เช็คเฟสบุ๊ค แล้วดูหนัง กูไม่ต้องการจะทำงานบ้านอะไรทั้งนั้นอีกแล้ว กูเหนื่อยยยยยยยย " ไม่อยากจะทำแล้วอะ " หันไปมองหน้ามัน ผมทำตาละห้อย " ขอนอนห้องมึงสักคืนสิ นะ พรุ่งนี้กูตื่นมาแล้วกูจะเข้าไปทำในห้องนั้น ได้มั้ย "

“ ไม่ " มันบอก

“ นะเรียวนะ " แต่ผมยังตื้อ เอื้อมมือไปจับมือมันผมบีบแน่น " เห็นใจกูหน่อย กูเป็นภูมิแพ้ถ้ากูยังฝืนเข้าไปนอน กูต้องอาการกำเริบแน่ๆ " ตอแหลมันไปแบบนั้น เอาจริงๆ ก็สุขภาพร่างกายแข็งแรงดีนี่แหละ

“ ไม่ "

“ หน้ากูบอบบางมากๆ กูอาจจะเป็นสิวถ้านอนกับฝุ่น "

“ นอนกับโซฟาสิ " มันเชิดหน้าไปที่โซฟาหน้าทีวี ผมก็หันมามองหน้ามันก่อนจะส่ายหน้าให้อีกครั้ง

“ เค้าแพ้ยุง "

“ เรื่องมาก มึงมาอยู่บ้านคนอื่น มึงก็ต้องอยู่ให้ได้ทุกที่ไม่ใช่เหรอวะ มาขอความช่วยเหลือคนอื่นแล้วยังจะเรื่องมากอีก "  คำพูดสิ้นคิดของมันที่พูดออกมา แววตาที่กำลังอ้อนวอนของผมค่อยๆคลายลง ผมปล่อยมือที่จับมันอยู่

“ งั้นกูกลับบ้านแล้วกัน " บอกมันแบบนั้นสั้นๆ " เอาจริงๆ กูว่า กูไม่น่าตอบตกลงคำชวนที่บอกว่าจะมาค้างกับมึงเลย ถ้าทุกอย่างมันไม่โอเค มึงจะชวนกูมาทำไมวะ " หันหลังทำทีจะเดินออกไป ไม่มีมือที่เอื้อมมือมารั้งเหมือนในละครเวลาที่พระเอกทำกับนางเอก ผมรู้ว่า มันคงไม่เกิดขึ้นเพราะเราไม่ได้อยู่ในฐานะนั้น แต่ก็ไม่ได้คิดว่า  แม่งยังจะพูดคำพูดเหี้ยๆออกมาได้อีก

“ ถ้าเดินออกไปแล้วไม่ต้องกลับมาขอร้องให้กูช่วยอีกนะ "

" เออ " มันย้ำกับมัน

" แต่ถ้าออกไปตอนนี้รถจะติดนะ " ขมวดคิ้วกับคำพูดของมันที่กำลังรั้งผม ผมหันไปมอง " ถ้าออกไปรถจะติด แล้วอีกไกลกว่าจะถึงบ้าน  ทางนี้ยังไม่เคยมาถ้าเกิดหลงไปเลี้ยวกลับมาหากูไม่ได้แล้วนะ "

" กลูเกิ้ลมีกลัวอะไรถามทางมันเอาดิวะ แล้วแค่รถติด ทำเหมือนกรุงเทพไม่เคยรถติดไปได้ แยกนรกแครายกูยังผ่านมาแล้วเลย " ผมบอก อีกคนก็นิ่งไป " เอาจริงๆนะเรียว ถ้ามึงจะให้กูอยู่ แค่มึงขอโทษกูแม่งก็จบแล้วเปล่าวะ ทำไมต้องพยายามแถ เอาเรื่องรถติดมาพูด มึงคิดว่ามึงคลูมากเหรอ เท่ห์มากเลยงั้นดิ ที่ทำตัวซึนๆ เท่ห์ๆ ปากร้าย เหมือนพระเอกในการ์ตูนญี่ปุ่น ถ้ามึงคิดงั้นกูขอบอกเลยนะ ว่ามันไม่คลู ไม่ได้รู้สึกมองแล้วมึงดีอะไรอย่างงั้น แต่กลับกลายเป็นว่า มึงดูไร้มารยาทและไม่มีสมอง " ยักคิ้วปิดท้ายให้มัน ผมนิ่งมองมันอยู่นาน " ว่าไง จะพูดมั้ย คำว่า ขอโทษกูเนี้ย "

" ทำไมกูต้องพูด .. ขอโทษ "

" อ้าว ยังจะถาม เมื่อกี้กูด่ามึงเหรอ ก็เปล่าใช่มั้ย กูก็พูดกับมึงดีๆ อ้อนมึงเพราะๆด้วยซ้ำ ถ้ามึงไม่โอเคกับการนอนกับคนอื่น มีประโยคอีกเป็นล้านๆที่จะพูดแบบคนมีมารยาทเค้าพูดกัน แต่มึงก็เลือกพูดคำพูดเหี้ยๆนั่นออกมา พูดคำพูดที่อยากจะพูดออกมาตรงๆ คือกูเข้าใจว่าคนเป็นเพื่อนกันมันคือพูดออกมาตรงๆนั่นก็ถูกแล้ว แต่บางเรื่องแม่งควรรักษาน้ำใจกันรึเปล่า ไม่ใช่ว่าพอจะสนิทด้วยแล้วพูดอะไรก็ได้ เอาจริงๆ บางทีเพื่อนสนิทรึเปล่า ที่มึงควรจะรักษาน้ำใจเค้า หรือเพราะมึงไม่ได้เห็นกูเป็นเพื่อนกันแน่วะ  "

“ กูพูดไปแล้ว "

“ ห๊ะ ? “ อ้าปากค้างงๆ กับคำที่อีกคนพูดออกมา " พูดอะไรของมึง "

“ คำว่าขอโทษ กูพูดออกไปแล้ว "

" ตอนไหน! “ หันไปขึ้นเสียงกับมัน " ยังไม่เห็นรู้สึกว่ามึงพูดว่าขอโทษสักประโยค "

“ ก็ตอนที่กูถามว่าทำไมต้องพูด " นิ่งค้างไปกับคำพูดของมัน ผมถอนหายใจออกมา

“ แบบนี้ก็ได้เหรอวะ "

“ ถ้ามึงโอเค กูก็ว่า มันได้ "

“ มันไม่ได้เว้ย! กูจะดัดนิสัยมึงเองไอ้สัด ยังไงก็ไม่ได้ ขอโทษกูออกมาให้เป็นเรื่องเป็นราวเลย มึงทำร้ายจิตใจของกูให้บอบซ้ำมากเลยนะเรียว "  ผมว่า " มึงชวนกูมาที่นี่แท้ๆ มึงออกปากบอกกูให้มาเองแท้ๆ แต่มึงกลับพูดเหมือนกูเป็นภาระแบบนั้น คือมันมีเหตุผลเป็นร้อยรึเปล่าวะที่คนอย่าวมึงจะพูดได้ ทำไมไม่พูด " คนตรงหน้าผมเงียบ " ขอโทษมา "

   ทุกอย่างเงียบราวกับว่าไม่มีมันที่ยืนอยู่ตรงนั้น ตรงหน้าผม ร่างสูงที่ทำเป็นนิ่งไม่สนใจ สายตาของมันไม่ได้มองมาที่ผมด้วยซ้ำแต่ตอนนี้กลับมองไปที่จุดๆนึง ซึ่งตอนที่ผมมองตาม ผมกลับพบว่า มันกำลังมองแมวมันอยู่ ท่านหญิงที่กำลังนั่งเลียร่างกายตัวเอง

“ เรียว " หันมามองตาผมตอนที่เรียกชื่อแต่นั่นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากกว่านี้ ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะพยักหน้ารับกับตัวเอง " โอเค ฐิถิมึงคงมีมากกว่า การอยากมีกูเป็นเพื่อน หรือไม่บางทีกูก็เป็นคนเดียวที่คิดอยากจะสนิทแล้วเอามึงมาเป็นเพื่อนสนิทของกู " หันหลังจะเดินออกจากคอนโด ผมเองก็ไม่ชอบเหมือนกันที่จะทนอยู่ คือมันไม่กงการอะไรที่จะต้องทน มันไร้สาระเกินไป เอาจริงๆตอนนี้ก็มีความคิดที่ว่า กูจ้างเทรนเนอร์จากในฟิคเนตก็ได้ เสียเงินไป จบ ไม่ต้องมาเสียความรู้สึกแบบนี้ซ้ำๆด้วย เพราะคนอย่างไอ้เรียวผมรู้ว่านิสัยของมันคงเป็นสันดานที่คงแก้ยากไปแล้ว เรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นอีกแน่นอน กว่าจะแก้ให้หายหรือดีขึ้น ผมคงต้องรู้สึกถูกกระทำแล้วเจ็บซ้ำๆอยู่นานแน่ๆ และบางทีอาจจะไม่หายเลยด้วยซ้ำไป

" ขอโทษ " มือที่เอื้อมมือมาจับข้อมือของผมตอนที่จะเดินออกไปคำพูดของมันที่พูดขึ้นมา ทำให้ผมนิ่งไปสักพักก่อนจะหันไปมอง เรียวที่กำลังจ้องหน้าผม มันเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ได้หลบตาแต่กำลังตั้งใจที่จะเอ่ยคำว่าขอโทษอยู่ " เขิน กูขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ "

" ก็แค่นั้น " ยิ้มกว้างออกมาไปให้ ผมเอียงหน้ามองคนตรงหน้าที่ก็กำลังหน้าแดงจัด " นี่มึงเขินขนาดนี้เลยเหรอ "

" ไม่ใช่ " สะบัดมือผมออกจากข้อมือผมทันที ขาทีรีบเดินไปทางอื่นของมัน แต่ผมเองก็คว้ามือมันเอาไว้ก่อนจะเอามากอดกับตัว

" พี่เรียวน่ารัก ท่าทางจะไม่เคยขอโทษใครเลยสิท่ามึงน่ะ " ใบหน้าคมที่หันมามองผม มันไม่ได้พูดอะไร เรียวหันไปถอนหายใจทางอื่น " ถ้าให้เดาเพื่อนที่มึงคบๆกันอยู่ตอนนี้ คงจะคบกับมึงก็เพราะมึงเป็นนายแบบสินะ แล้วพวกมันก็แค่อยากจะมีอนิสงฆ์ดังไปด้วยก็เท่านั้น "

“ รู้ได้ไง “

“ ไม่ต้องฉลาดมากก็ดูออก นิสัยอย่างมึงใครจะอยากคบ ยิ่งปากไม่มีหูรูด ไม่รักษาน้ำใจใครแบบนี้อีก “ เหล่มองมันอีกคนก็เหล่กลับ “ งั้นต่อไปนี้เราแลกกันนะ “

“ อะไร “

“ มึงทำให้กูผอมลง ส่วนกูก็ทำให้มึงนิสัยดีขึ้น “

“ ทำไมกูต้องทำอะไรแบบนั้น “ มันถามหน้ายิ้มๆ ราวกับว่า คนอย่างมันนิสัยดีมากโดยไม่ต้องปรับเปลี่ยนอะไรแล้ว ดีโคตร ประเสริฐที่สุดอย่างหาใครเทียบไม่ได้

“ ไปเอาหน้าตามั่นๆแบบนั้นมาจากไหนวะ " ผมบอกก่อนจะส่ายหน้าไปมา " ถึงมึงไม่อยากจะทำ แต่มึงก็ต้องทำเพื่อการอยู่ร่วมกันของเรา แล้วกูสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีกับมึง เพื่อนแบบที่เรียกว่าเพื่อนจริงๆ เพื่อนที่ไม่ได้คิดจะคบมึงเพราะมึงเป็นนายแบบ "

" แต่ก็คบเพราะอยากจะให้เป็นเทรนเนอร์ลดน้ำหนักให้ ดูย้อนแย้งนะมึงน่ะ "

" อันนั้นเค้าเรียกว่า เพื่อนช่วยเพื่อนเว้ยสัด! “ หันไปบอกมัน ในแววตาของเรียวมันดูเหมือนมีคำว่า ' ทำไมกูต้องทำ ' ฉายออกมาแต่ทว่าอีกคนกลับถอนหายใจแล้วพูดออกมาสั้นๆ

" อย่าให้มันมากเกินไปก็แล้วกัน " เรียวพูดตัดจบออกมาสั้นๆ ผมก็เบิกตามองมัน ก่อนจะยิ้มล้อๆ คนที่เดินผ่านผมไปทันที มันที่เดินไปเล่นกับท่านหญิง ทำทีเหมือนไม่ได้พูดอะไรพวกนั้นออกมา

“ นี่ตอบตกลงแล้วถูกมะ ถูกมะ " ผมถามอีกฝ่ายก็หันมามอง ไม่ปฎิเสธงั้นก็แสดงว่าตกลง "  น่ารักจริงๆเลยน้าา เรียวจังน่ะ " นั่งย่อตัวลงข้างมันตอนที่เอานิ้วจิ้มแก้ม ผมโดนมันสะบัดออกแต่นั่นก็ทำให้ผมยิ้มอยู่ดี " เป็นคนดีแบบนี้ เท่ห์กว่าเป็นคนเหี้ยๆตั้งเยอะ ไหนท่านหญิงบอกพ่อเค้าสิ ' พ่อค่ะ หนูรักพ่อที่พ่อเป็นคนดีค่ะ ' " ผมดัดเสียงเล็กคล้ายจะเป็นแมว อีกคนก็ยกยิ้มก่อนจะหันมามองหน้า

" ปัญญาอ่อน " มันที่อุ้มคุณหญิงลุกหนีไปนั่งที่โซฟา ผมที่ทำทีจะนั่งด้วยมันก็เอ่ยบอก " ไปอาบน้ำได้แล้วไป ยืนอืดเต็มห้องอยู่ได้ "

" แหมมมม ให้กูผอมก่อนเถอะไอ้สัด มึงจะไม่มีทางว่ากูแบบนี้ "

" งั้นเหรอ " มันพยักหน้ารับ เอาจริงๆท่าทางของมันเวลาไม่เชื่อเรื่องที่ผมพูดว่าตัวเองจะผอมนี่เป็นอะไรที่ทำให้โคตรปรี๊ดเลย ปรี๊ดยิ่งว่าแม่งด่ากูอ้วนอีก สัด สายตาท่าทางแม่งบอกหมด ว่าไม่เชื่อไม่มีทางทำได้แน่นอน

" นี่มึง งั้นเรามาพนันกันมั้ย "

" พนันอะไร " เรียวหยิบรีโมตขึ้นมาเปิดทีวีมันกดไปตามช่องต่างๆ ที่ตัวเองสนใจก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ช่องสารคดีของน้องหมาสุดแสนจะน่ารัก บอกตรงๆ ว่าไม่เข้ากับหน้าเลย แอบช็อคนิดหน่อยกับไลฟ์สไตส์รักสัตว์ของมัน

" ก็พนันว่าถ้ากูผอม มึงต้องให้อะไรกูอย่างนึงที่กูอยากได้ แต่ถ้ากูไม่ผอม มึงก็ขอของกูได้อย่างนึง เอามั้ย ว่าไง กล้ารึเปล่า " คำพูดสุดท้ายของผมทำเอาทั้งคนทั้งแมวหันมามองหน้า เรียวยกยิ้ม

“ ทำไมกูจะไม่กล้า ว่ามาสิ จะพนันอะไร "

“ ถ้ากูผอมมึงต้องทำตามที่กูสั่งหนึ่งอย่าง " คิดไม่ออกวะ บอกตรงๆ ครั้นจะขอไอโพนเท็น ก็เกรงว่ากว่าจะผอมตอนนั้นอาจจะไม่ได้อยากได้แล้ว อาจจะมีมือถือรุ่นใหม่ที่อยากจะได้มากกว่าเข้ามา หรือของอะไรอย่างอื่น

“ ยกตัวอย่างเช่น "

“ อื้ม " ผมเอียงหน้าคิด แน่นอนว่าถ้าคิดจะทำอะไรก็ควรให้มันไม่หนักหนาสาหัสมากเกินไป ผมควรเผื่อใจว่าตัวเองไม่ผอมด้วย เสือกเกิดไม่ผอมขึ้นมาจริงๆ แล้วต้องซื้อของที่แพงมากๆเพราะพนันกับมันไว้แม่งก็คงไม่ไหว " เอาเป็นว่า ถ้ามีของที่อยากจะได้ตอนนั้นกูอาจจะเป็นสั่งให้ซื้อของให้แต่รับรองไม่แพง ไม่เกินสามหมื่น ส่วนเรื่องอื่นก็อาจจะสั่งให้เป็นคนใช้ได้ สั่งให้เป็นทาสได้ แต่ก็แค่หนึ่งวันเท่านั้น ห้ามมากกว่านั้น อะไรอย่างงั้นมั้ง "

“ เอาสักอาทิตย์นึง วันเดียวจะไปพออะไร "

“ แต่..” ถ้อยเสียงที่ไม่มั่นใจหลุดออกมาจากปากผม เรียวที่นั่งอยู่ยกยิ้มก่อนจะหันมามอง

“ มึงก็คงคิดสินะว่ามึงจะลดความอ้วนไม่ได้ ก็เลยไม่กล้าพนันสูงๆ "

“ ทำไมจะไม่กล้า! “ ตะโกนบอกไปด้วยความมาดมั่น  ทั้งๆที่ในอกที่สั่นรัวด้วยความลังเล เออ กูยอมรับว่ากูไม่มั่นใจตัวเอง แต่ว่ากูก็บอกแบบนั้นออกไปไม่ได้ เสียอะไรก็เสียได้แต่เสียหน้า กูเสียไม่ได้! " กูกล้าเว้ย เพราะแน่นอนว่ากูต้องผอม "

“ เพราะงั้นก็ตกลงตามนี้ " เรียวลุกขึ้นมาจากที่นั่ง มันเดินตรงมาหาผมด้วยรอยยิ้มที่แปลคำพูดได้จากสายตานั่นว่า ' มึงไม่มีทางทำได้หรอก ยังไงก็ต้องตกเป็นทาสของกู '

“ ถ้ามึงคิดว่า กูจะทำไม่ได้หรอก กูขอบอกไว้เลยนะว่า มึงคิดผิดแล้ว กูทำได้ แล้วจำไว้ว่า กูจะสวยจนแม้แต่มึงยังหวั่นไหวเลย คอยดู! “

“ ไว้จะคอยดู "

“ เออ!! “ มึงพลาดแล้วเรียว และกูจะจำหน้าตาที่ดูถูกกูของมึงไว้ กูแม่งต้องมาเป็นทาสกูให้ได้!

.............................................................

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า 

[Pleanplang]

นังน้องเขินของคูมแมมมมม่

[jaokhwan]

  กอดคนเขียน สู้ๆน้า ค่อยๆปรับไป

[B52]

  เขินสู้ๆ

[Billie]

 

[panpang]

มีความหวั่นไหว555

[iceman555]

 

[puiiz]

 

[areenart1984]

เขินลดให้ได้นะลูก จะได้เชิดใส่เรียวมันเลย