หัวข้อ: ...ผลประโยชน์ทับซ้อน...ตอน เมา (30 พ.ย. 2563) หน้า 42

[drasil]

น้องปกกก อ่อยเก่งงงง อิพี่จะไปไหนรอดดด

[Mengjie_JJ]

น่ารักอ่ะ

[pornwicha]

ตามมาจากวาระซ่อนเร้นนน คือดีย์มากเรื่องนี้ เค้าชอบบบบ แต่อยากให้อีพบ่อยกว่านี้ง่า555555555555555

[Papangtha]

ปกรู้กกกกกก หนูทำแบบนี้กับพี่เค้าได้ยังไง

[SoSweetCB]

โอ๊ยยยย อ่อยกันไปอ่อยกันมา เฮียได้ซุกคอน้องแล้วนะคะดีใจด้วย 555555

[+pEnGuIn+]

 
น้องปกเป็นเด็กขี้ยั่วอ่าาา
เราเป็นพี่เจ๋งเราจะไม่ทน กรี๊ดดดด
ร้ายกาจ ให้เม้นกี่ตอนก็จะบอกว่าน้องปกร้ายกาจ
ยอมใจน้องปกจริงๆ พี่เจ๋งดูน่าสงสารไปเลย
โอ๊ยยยย อยากให้โดนพี่เจ๋งกดเร็วๆจัง ๕๕๕๕๕

[NoteZapZa]

งู๊ย!!!! พี่เจ๋ง หลงน้องขนาดหนักแล้ว น้องปกนี้มันลูกจิ้งจอกในคราบลูกแกะชัดๆเลย  555 แต่อ่านไปแล้สเหนือง นี้ทำไมเราต้องมาตะโกนเหมือนพี่เจ๋งด้วย โอ๊ย 5555 

[pe-ar]

สู้ๆๆนะพี่เจต. รู้เลยใครร้ายสุดในเรื่องงง 5555. น้องปก จะอ้อยต้องอ้อยให้สุดนะหนู

[cavalli]

 

[italy18]

ปก...ฮื่ออ!!! สายอ่อย 

[Plavann]

คุณอาาาา ใจเย็นนะ ขอให้คู่นี้สวีตกันอีกนิด อย่าเพิ่งลากดราม่าเลย

[Dezair]

ผลประโยชน์ทับซ้อน
By: Dezair
………………….
ตอนที่ 13

   เจฟฟรี่กำลังถูกหลบหน้า


ไม่ใช่ปกฉัตรที่หลบหน้าเขาหรอก แต่เป็นรุ่นพี่ปีสอง อดีตเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมอย่างทิฆัมพร แถมยังใช้วิธีพึ่งบารมี ‘พี่เวฟ’ ซึ่งเป็นพี่ในสายรหัสของหล่อน ที่ทั้งดุ ทั้งแกร่ง


   หนุ่มลูกครึ่งมองเห็นแค่ทางเดียวในการจะเข้าไปใกล้ทิฆัมพรอีกครั้งคือต้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมภาควิชาอย่างปกฉัตร 


แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า...ก่อนหน้านี้เขาก่อเรื่องด้วยการประกาศเจตนารมณ์ปลอมๆว่าจะจีบปกฉัตร ทำให้แฟนของปกฉัตรต้องมาแสดงตัวที่นี่ พวกเพื่อนๆทั้งร่วมรุ่นและร่วมภาคฯก็เลยช่วยกันกันท่าไม่ให้เขาและปกฉัตรใกล้กันอีก


   ...แล้วจะขอความช่วยเหลือยังไงดีล่ะ...


   เจฟฟรี่คิดไม่ตก ปัญหารุมเร้าในช่วงใกล้สอบแบบนี้ยิ่งทำให้ไม่มีสมาธิเลยสักนิด เขาดันหนังสือที่ต้องอ่านสอบออกจากตัวอย่างหมดแรง ทว่าสายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนเปิดประตูเข้ามาในห้องสมุดพอดี


   ปกฉัตร!


   เขาสบตากับดวงตาสีน้ำตาลจางๆคู่นั้น แน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเอง...สายตาของปกฉัตรเหลือบไปมองที่ตู้หนังสือซึ่งเรียงรายเป็นแถวยาวและลึกราวกับจะบอกให้ไปรอในซอกใดซอกหนึ่งที่ลับสายตาคน ก่อนที่เจ้าตัวจะหันกลับไปคุยกับหนุ่มตี๋ร่างใหญ่จากต่างคณะที่ยืนอยู่ข้างกาย


หนุ่มลูกครึ่งรีบลุกจากโต๊ะ เดินปะปนกับนิสิตคนอื่นๆที่ขวักไขว่อยู่ในห้องสมุด ก่อนจะหลบเข้าไปในซอกหนึ่งของตู้ เขารออยู่ในนั้นอึดใจใหญ่ คนที่สบตากับเขาเมื่อครู่ก็เดินเข้ามา


   ต่างคนต่างมองกัน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของปกฉัตรทำเอาเจฟฟรี่กลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ เพื่อนร่วมภาควิชาคนนี้บางทีก็ดูเงียบๆและเป็นมิตร แต่บางครั้ง...เจ้าตัวก็นิ่ง ลึก และทันคน


   “เห็นมองมาหลายวันแล้ว มีอะไร” เห็นไหมล่ะ เจ้าตัวรู้จริงๆว่าเขาตามอยู่


   “อยากขอให้ปกช่วย”


ปกฉัตรเงียบ ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เจฟฟรี่เลยถือโอกาสเล่า


   “เรากับฟาง จบกันไม่ดีเท่าไร เรา...อยากคุยกับฟางอีกสักครั้ง แค่ครั้งเดียวก็ยังดี”


   “จบกันไม่ดีแบบไหน แบบพี่ฟางทำไม่ดี หรือแบบนายทำไม่ดี”


เป็นอีกครั้งที่สายตาของปกฉัตรทำเอาหนุ่มลูกครึ่งตัวใหญ่กว่าถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลง ได้แต่อ้อมแอ้มตอบกลับไป


   “เราทำไม่ดี...เราขอเลิกกับฟางแล้วก็ไม่คุยกับฟางอีกเลย” เจฟฟรี่สารภาพคอตก วันที่รู้ว่าต่างคนต่างสอบติดกันคนละมหาวิทยาลัย เจฟฟรี่มองเห็นแต่เส้นทางแห่งการเลิกรา เรียนคนละที่จะคบหากันต่อได้อย่างไร สู้เลิกกันแล้วให้ต่างคนต่างได้เรียนรู้คนอื่นไม่ดีกว่าหรือ


   แต่เวลานี้เขารู้แล้ว...ยิ่งไกล ยิ่งเลิก ก็ยิ่งเจ็บ เจ็บจนต้องโหยหากลับมาสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันอีกครั้ง


   “ถ้าแบบนี้ไม่ช่วย” ปกฉัตรพูดทันที ทำเอาคนคอตกถึงกับเงยหน้ามองทันควัน


   “ปก เรารู้ว่าเราผิด เราแค่อยากขอโอกาสอีกครั้งให้เราได้อธิบายกับฟาง”


   “แต่เราไม่อยากให้พี่ฟางเสียใจอีก นายคิดว่าเขาเลิกกับนายคราวก่อน เขาเสียใจไม่พอเหรอ” เพื่อนร่วมรุ่นย้อนถาม แม้จะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่คนถูกบอกเลิก คนถูกทิ้งย่อมเป็นฝ่ายเจ็บปวด ทิฆัมพรเป็นพี่รหัสของเขา ถึงจะเพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่เขาก็ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นน้องรหัสที่พาคนอื่นมาทำร้ายสายรหัสตัวเอง


   เจฟฟรี่พูดไม่ออก เพราะรู้ดีแก่ใจว่าคราวก่อนที่เลิกรากันไป ทิฆัมพรเสียใจแค่ไหน คราวนี้ถึงได้อยากอธิบายสักครั้ง ไม่ต้องกลับมารักกันเหมือนเดิมก็ได้ แต่อย่าหลบหน้ากันอย่างนี้เลย


   ปกฉัตรไม่พูดอะไรอีก เขาหมุนตัวจะเดินออกจากซอกหนังสือ แต่เสียงของเพื่อนลูกครึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน


   “ถ้าแฟนของปกเอาแต่หลบหน้า เอาแต่หนี ปกจะทำยังไง”


ร่างโปร่งชะงัก หันกลับไปมองเจ้าของคำถาม เจฟฟรี่มองมาที่เขา สายตาแบบนี้ เขารู้ว่าตัวเองก็เคยมี เป็นสายตาของคนที่เอาแต่ไล่ตาม เพื่อขอโอกาส...โอกาสที่จะได้ใกล้ชิดสักครั้ง


   “ฟางไม่ต้องรักเราเหมือนเดิมก็ได้ จะมองเราเป็นแค่คนที่ไม่รู้จักกันก็ได้ แต่เราไม่อยากให้ฟางหนีเราแบบที่ผ่านมา...มัน...เจ็บ”


ไม่ต้องอธิบายว่าเจ็บแบบไหน ปกฉัตรก็เข้าใจดี ถึงสถานะของเขาและเจตน์กับเจฟฟรี่และทิฆัมพรจะต่างกัน แต่ครั้งหนึ่งเขาก็เคยไล่ตามเจตน์ เคยทำทุกวิถีทางให้เจตน์หันมาสนใจกันสักครั้ง เหมือนกับที่เจฟฟรี่กำลังพยายาม


แต่ความพยายามของเจฟฟรี่โหดร้ายกว่าของปกฉัตรหลายเท่านัก เพราะทิฆัมพรกำลังหนี


   คนไล่ตามก็เจ็บ คนหนีก็คงเหนื่อยไม่แพ้กัน เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่หนีหัวซุกหัวซุนจนแม้แต่พี่รหัสปีสามอย่างสิตางศุ์ยังต้องโทร.มาถามข่าวคราวจากเขา แถมย้ำอีกว่าพี่รหัสปีสี่อย่างอรรณพก็เป็นห่วงเช่นกัน เพราะพักนี้ทิฆัมพรตามติดแจอย่างไม่มีสาเหตุ


“จะช่วยก็ได้...”


   “จริงเหรอ?!” หนุ่มลูกครึ่งร้องถามอย่างมีความหวัง


   “แต่จะไม่ให้คุยกับพี่ฟางสองคน” เจฟฟรี่พยักหน้ารัวๆ ถึงจะมีบุคคลที่สามอย่างปกฉัตรอยู่ด้วย เขาก็ยินดี ขอเพียงได้อธิบายกับทิฆัมพรอีกสักครั้งก็พอ


   “ได้! มีปกอยูด้วยก็ได้”


ทว่าปกฉัตรส่ายหน้า


   “ไม่ใช่แค่เรา แต่ต้องมีสายรหัสเราด้วย”


คราวนี้หนุ่มลูกครึ่งชะงักไปเล็กน้อย


   “สายรหัส? หมายถึง...”


   “หมายถึงทั้งสาย ถ้านายจะคุย ก็ต้องมีพี่โซ่ กับพี่เวฟ” คนแรกไม่เท่าไร แต่คนหลังนี่สิ เจฟฟรี่กลืนน้ำลายเอื้อก!


   ‘พี่เวฟ’ บุรุษผู้มากบารมีแห่งรัฐศาสตร์!


   “ก...ก็ได้ มีพี่เวฟด้วยก็ได้...” แม้ใจจะหวั่น แต่เพื่อให้ได้โอกาสครั้งสำคัญ หนุ่มลูกครึ่งก็ได้แต่อ้อมแอ้มรับคำ


   “ขอนัดก่อน แล้วจะบอก” แล้วร่างโปร่งของเพื่อนร่วมภาควิชาก็หมุนตัวเดินออกจากซอกตู้หนังสือไป เจฟฟรี่พ่นลมหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จไปหนึ่งขั้น เหลืออีกขั้นคือต้องเตรียมตัวไปคุยกับทิฆัมพรต่อหน้าพี่รหัสปีสี่ของหล่อน


   …จากตอนแรกที่แค่อยากจะคุยกับฟาง แล้วสุดท้ายกลายเป็นว่ามีสายรหัสทั้งสายของฟางมาร่วมด้วยได้ไงวะเนี่ย?!...


   หนุ่มลูกครึ่งถอนหายใจอีกเฮือก ถ้าอรรณพคือคนที่มีบารมี ปกฉัตรก็คือคนที่รู้จักใช้บารมีของพี่รหัสให้เป็นประโยชน์ เจฟฟรี่รู้ตัวดี ถ้าคราวนี้เขาทำให้ทิฆัมพรเสียใจอีกหน จะมีคนที่มีบารมีและคนที่ใช้บารมีเป็น ทำให้เขาไม่ได้ผุดได้เกิดอีกเลย...

...............................

    เพราะก่อนหน้านี้ถูกสั่งห้ามไม่ให้ความช่วยเหลือเพื่อนลูกครึ่งร่วมภาควิชา แต่คู่กรณีของเจฟฟรี่ก็คือทิฆัมพรซึ่งเป็นพี่รหัส ไหนจะพี่รหัสปีสามอย่างสิตางศุ์ที่โทร.มาถามเขาส่วนตัว หนำซ้ำพี่รหัสปีสี่อย่างอรรณพก็เป็นห่วง ที่สำคัญคือสิ่งที่เจฟฟรี่แสดงออก ครั้งหนึ่งปกฉัตรก็เคยทำแบบนั้น


   ไม่สนใจวิธีการ ขอแค่ผลลัพธ์ที่ต้องการ


   ...ขอแค่หันมาเห็นกันบ้าง ขอแค่รับรู้การมีอยู่ของกันและกันบ้าง...


   ปกฉัตรตัดสินใจจะช่วยให้คนสองคนได้พบหน้ากันอีกครั้ง โดยมีพยานร่วมรู้เห็นเป็นเขา สิตางศุ์และอรรณพ โดยอาศัยการเลี้ยงสายรหัสของอรรณพบังหน้า


   แต่เหนือสิ่งอื่นใด คือต้องบอกคนรักอย่างเจตน์ก่อน ร่างโปร่งอาศัยช่วงเวลาดีๆตอนกำลังช่วยกันล้างจานหลังมื้อค่ำที่บ้านของเขา


   “เลี้ยงสาย? เลี้ยงอีกแล้ว? สายรหัสมึงแดกอะไรนักหนา”


   “ก็พี่ปีสี่จะเลี้ยงก่อนสอบ”


   “เมื่อไร”


   “พรุ่งนี้หลังติวตอนเย็น”


เพราะใกล้สอบเข้าไปทุกที ปกฉัตรเลยรีบนัดทุกคนในวันถัดไป อรรณพเองก็สนับสนุนเพราะเห็นสภาพสิตางศุ์เอาแต่อ่านหนังสือทำเปเปอร์แล้ว ก็อยากให้ออกไปเห็นโลกนอกห้องสมุดบ้าง


   “งั้นมึงก็กลับดึกสิ”


ปกฉัตรไม่ตอบ แต่มือขาวรับจานใบสุดท้ายที่ถูกล้างด้วยน้ำยาล้างจานจนฟองฟ่อดมาล้างน้ำเปล่าต่อ พอจานหมด คราวนี้เขาก็ดึงมือของเจตน์มาล้างน้ำเปล่าแทน ใช้มือตัวเองค่อยๆลูบฟองน้ำยาล้างจานออกจากมืออีกฝ่ายอย่างช้าๆ แล้วพูดเบาๆโดยไม่หันมอง


   “พี่ไปรับผมได้มั้ย...” เจตน์กลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ตาเรียวมองไปที่มือของเขาที่สะอาดดีอยู่แล้ว แต่ปกฉัตรยังลูบเบาๆอยู่ใต้สายน้ำเย็นจากก็อกน้ำ


   น้ำเย็นๆ กับมืออุ่นๆ สัมผัสนิ่มๆ และไหล่ที่ชนไหล่


   ใกล้กันจนไหล่ชนไหล่แล้ว แต่เจตน์ก็ยังขยับเข้าไปใกล้อีกหน่อย คราวนี้ไหล่ของเขาซ้อนกับไหล่ของปกฉัตร ก้มหน้าอีกหน่อย ริมฝีปากก็อยู่ในระดับหูของอีกฝ่ายพอดี


   ไม่ต้องตะโกนแล้ว พูดเบาๆก็ได้


   “อยากให้ไปรับเหรอ” ใบหน้าอ่อนเยาว์ของหนุ่มรุ่นน้องเอี้ยวมามองเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั้นเต็มไปด้วยแววหวานอย่างที่ทำเอาลืมเรื่องรอบตัวไปหมด


   “อื้อ พี่ว่างรึเปล่า...” เจตน์ขยับเข้าใกล้ ริมฝีปากคลอเคลียกันเบาๆ ไม่ใช่จูบ...แต่เป็นการเกลี่ยริมฝีปากนิ่มๆของอีกฝ่ายด้วยริมฝีปากของเขา


   ...บางเบา แต่โหยหา...


   “ว่างสิ” มือที่เปียกและชื้นของเจตน์เอื้อมไปปิดก๊อกน้ำ แล้วหมุนร่างผอมให้หันมาสู่อ้อมกอดของเขา ตอนนี้ปกฉัตรเลยตกอยู่ในวงล้อม ด้านหน้าคืออกแข็งๆที่ขยับชิด ส่วนด้านหลังคืออ่างล้างจานที่ตรึงให้เขาอยู่กับที่


   ...ไปไหนไม่ได้ ก็อยู่ในอ้อมกอดของพี่แบบนี้แหละ...


   ริมฝีปากที่คลอเคลียกันและกัน เดี๋ยวก็จูบเบาๆ เดี๋ยวก็เกลี่ยไปมา บอกให้รู้ว่าถ้าปกฉัตรออกปากอนุญาตสักนิด อารมณ์ของเจตน์คงปะทุง่ายดาย


   มือขาวลูบอกแข็งเบาๆ ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปคล้องคอของร่างสูงเอาไว้ ภาษากายเหมือนจะโอนอ่อนไปกับอารมณ์หวาม แต่ริมฝีปากที่มีรอยยิ้มจางๆกลับปรามเบาๆ


   “ใกล้สอบแล้วนะ...”


   “แต่ไปเลี้ยงสายได้นี่” เจตน์ย้อน ริมฝีปากยังคลอเคลียไม่ห่าง มือหนาฟ้อนเฟ้นแผ่นหลังด้วยความมันเขี้ยว หากปกฉัตรส่งสัญญาณว่าพร้อม ต่อให้ที่นี่จะเป็นห้องครัว เจตน์ก็พร้อมกระโจนใส่ร่างในอ้อมแขนเช่นกัน


ทว่า...สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงหัวเราะเบาๆ


   “ก็นั่นไปกินข้าว”


   “แล้วกูล่ะ...”


   “ก็ให้ไปรับไง”


   “ไม่...กูหมายถึง...” หนุ่มรุ่นพี่ทิ้งประโยคไว้แค่นั้น เขารู้ว่าปกฉัตรรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ดวงตาสีน้ำตาลจางที่กำลังสบตาเขาอยู่นี้ทั้งฉลาดและล้ำลึก


   มือขาวที่โอบคอของเขาอยู่แตะปลายนิ้วเบาๆที่ท้ายทอยแล้วลูบไล้ไปมาจนเจตน์ต้องสูดลมหายใจลึกเฮือกใหญ่


   “หลังสอบนะ...” คนฟังกลืนน้ำลายอีกอึก


   “หลังสอบจริงเหรอ”


   “อื้อ...”


   “ขอมัดจำก่อนได้มั้ย”


ปกฉัตรยิ้มหวาน


   “ผมให้แค่จูบนะ” แล้วเจ้าตัวก็เป็นฝ่ายขยับใบหน้าเข้าหา จูบนี้...ปกฉัตรเป็นคนเริ่ม ถือเป็นค่ามัดจำที่เจตน์จะได้ แล้วตอนนั้น ร่างสูงก็ไม่ได้ถามถึงเรื่องเลี้ยงสายรหัสของปกฉัตรอีกเลย

.................................

การเลี้ยงสายช่วงเวลาใกล้สอบเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลที่สุดเรื่องหนึ่งของโลกใบนี้ แต่เมื่ออรรณพออกปากชวนน้องรหัสปีสองอย่างทิฆัมพรไปกินข้าวตอนทุ่มตรง สาวปีสองก็ตกปากรับคำตามประสาคนกินเก่ง


   “ปีนี้พี่เวฟป๋ามาก เลี้ยงน้องสองรอบเลย!” หล่อนชมพร้อมรอยยิ้มกว้าง มื้อค่ำวันนี้เป็นร้านอาหารปิ้งย่างแบบเกาหลี ไม่รู้ใครเลือกร้าน แต่ที่รู้ๆ สามในสี่คนที่มารู้ถึงสาเหตุสำคัญในการนัดเลี้ยงสายกันวันนี้


   แต่...ทิฆัมพรไม่รู้


   “ฟางกินโซจูมั้ย กินเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ ไอ้โซ่กับปกแพ้แอลกอฮอล” อรรณพชวน หญิงสาวกะพริบตาปริบๆที่จู่ๆก็ถูกชวนดื่ม หันมองสิตางศุ์กับปกฉัตรแล้วก็พบว่าสองคนนั้นดื่มชาเขียวไปแล้ว เลยหันไปพยักหน้ารับให้คนถาม


   “กินได้พี่ ว่าแต่...พี่เวฟเป็นไรเปล่าเนี่ย อยู่ๆสั่งโซจู”


   “กินอาหารเกาหลี ให้สั่งวอดก้ามั้ยล่ะ”


   “ไม่ช่ายยย ฟางหมายถึง...มีปัญหาไรเปล่า” หนุ่มปีสี่หันมามองด้วยสายตาเรียบๆ


   “พี่ไม่มี แล้วฟางล่ะมีมั้ย”


   “ถ้านับเปเปอร์เป็นปัญหา ฟางก็อยากจะบอกว่าฟางมีเพียบเลยค่ะ” หญิงสาวคนเดียวในสายหัวเราะร่วน ทว่าคนในโต๊ะไม่มีใครหัวเราะไปกับหล่อนเลย สุดท้ายเสียงหัวเราะของสายรหัสปีสองก็เริ่มเงียบไป ทิฆัมพรเริ่มเห็นถึงความผิดปกติ หล่อนกวาดตามองพี่น้องสายรหัสอีก 3 ชีวิต แล้วก็พบว่าทุกคนกำลังมองหล่อนด้วยสายตาที่ทำเอารู้สึกหายใจไม่ออก


   “ม...มีอะไรกับฟางเปล่าคะ”


อรรณพไม่ตอบ แต่เทโซจูใส่แก้วเล็กส่งให้


   “พวกเราไม่มี แต่เราอยากรู้ว่าฟางมีปัญหาอะไรกับใครรึเปล่า” คำพูดของพี่ใหญ่สุดในสายรหัส ทำเอาเจ้าของคำถามเงียบกริบ ทิฆัมพรอ้าปากค้าง โทษตัวเองที่ไม่สังเกตความผิดปกติของการนัดเลี้ยงสายช่วงใกล้สอบไฟนอล


   ไม่ใช่แค่เลี้ยงข้าว แต่ครั้งนี้มีวาระซ่อนเร้น!

................................

[Dezair]

เจตน์กำลังยืนกวาดใบไม้อยู่ในบ้านหลังข้างๆของดิษกร


ใช่...บ้านหลังนี้เป็นของปกฉัตร แต่เจ้าของบ้านยังไม่กลับ ติวหนังสือตอนเย็นเสร็จแล้วจะไปทานข้าวกับสายรหัสต่อ เขาก็เลยมารอที่นี่ แถมอยู่บ้านแฟนไม่นิ่งดูดาย นอกจากรดน้ำต้นไม้แล้วก็มากวาดใบไม้ที่ปลิวมาจากบ้านข้างๆนี่ล่ะ แล้ว...ก็เลยมีไอ้เพื่อนบ้านจอมสอดรู้สอดเห็นโผล่หน้ามาทักทายพร้อมกับเสียงหัวเราะ


   “เอ้า! ปกกกกกก...ทำไมจากหนุ่มน้อยหน้าใสตัวผอมกะหร่องถึงกลายร่างเป็นหนุ่มตี๋ไซซ์ฝรั่งได้ล่ะจ้ะ”


   “กลายร่างพ่อง!!” หนุ่มตี๋ไซซ์ฝรั่งด่าไปดอก อยากจะเขวี้ยงไม้กวาดในมือข้ามรั้วดูสักที แต่ขี้เกียจไปตามเก็บ ก็เลยไม่ทำดีกว่า


   “ดุจริ๊ง! แล้วไอ้ปกไปไหนอ่ะ”


จริงๆแล้วภาพเจตน์มาช่วยงานในบ้านหลังนี้ชักจะชินตาเข้าไปทุกที เพราะเวลามาส่งปกฉัตรและอยู่ทานข้าวเย็นด้วยทีไร ผู้ชายตัวใหญ่คนนี้ก็มักจะเดินไปเดินมารอบบ้าน เดี๋ยวรดน้ำต้นไม้บ้าง เดี๋ยวกวาดเศษใบไม้บ้าง ใครผ่านไปผ่านมาก็พากันมองทั้งนั้น เพราะอยู่ดีๆบ้านนี้ก็มีผู้ชายเพิ่มมาอีกหนึ่ง แถมเป็นผู้ชายหน้าหงิกที่ไม่น่าเข้าใกล้เลยสักนิด!


   ร็อตไวเลอร์ยังไม่น่ากลัวเท่าผู้ชายที่ชื่อ ‘เฮียเจ๋ง’ เลย! พูดจริง!!


   “ไปกินข้าวกับสายรหัสมัน”


   “อ้าว แล้วเฮียไม่ไปกับมันเหรอ”


   “มันไปกับสาย กูจะไปทำไมล่ะ?!” อันที่จริงก็อยากไป แต่มันไม่ชวนสักที อยากเปิดตัวจะแย่อยู่แล้ว!


   “แล้วเฮียไม่ไปรับส่งเหรอ”


   “มันไปจากคณะกับพี่รหัสมัน แต่เดี๋ยวขากลับ กูไปรับ” จะว่าไป เจตน์ก็อยากเจอพี่รหัสคนอื่นๆของปกฉัตรดูสักที


   “อ๋อ พี่รหัสคนที่ขับโฟร์วีลใช่มะ” คำถามของคนบ้านติดกันทำเอาหนุ่มตี๋ตวัดสายตาไปมอง


   “ขับโฟร์วีล?! ผู้หญิงน่ะเหรอ” เจตน์จำพี่รหัสผู้หญิงร่างป้อมๆได้ ดูตัวเล็กๆ ไม่เหมาะกับโฟร์วีลเท่าไรเลย


   “ไม่ใช่ผู้หญิง คนที่ขับโฟร์วีลนั่นผู้ชาย”


   ...มั้ยล่ะ! มีตัวผู้โผล่เข้ามาในชีวิตไอ้ปกอีกแล้ว!...


   “ฮั่นแหน่ะ! สีหน้าไม่เป็นมงคลกับชีวิตแบบนี้แสดงว่ากำลังหึงอยู่ชัวร์!”


   “ก็นั่นแฟนกูมั้ย?! ไม่ให้กูหึงแล้วให้กูอวยพรรึไง?!!”


   ...เดี๋ยวเจอกันก่อนเหอะ! กูจะให้ไล่ชื่อพี่รหัสทุกคนในสายให้กูรู้จัก!...


   “แฟน?! ไอ้ปกยอมเป็นแฟนกับเฮียแล้วเหรอ?! นี่บังคับมันเปล่าเนี่ย?!!” ดิษกรไม่อยากจะเชื่อ เห็นจีบกันอยู่แหม่บๆ มาวันนี้ ‘เฮียเจ๋ง’ พูดเต็มปากว่าเป็นแฟนกันแล้ว


   “สัด! กูไม่ได้บังคับ!”


   “งั้นแสดงว่าเพื่อนผมต้องมีใจให้เฮียก่อนแน่เลย” เจตน์เงียบไป คำสารภาพของปกฉัตรที่บอกว่ามองเขามาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ยิ่งทำให้ตระหนักว่าความรู้สึกที่อีกฝ่ายมีให้ มีค่าจนสัญญากับตัวเองซ้ำๆว่าจะไม่มีวันทำให้เจ้าของความรู้สึกนี้เสียใจเป็นอันขาด


   “กูจะรักเพื่อนมึงให้มากกว่าที่เพื่อนมึงรักกู” เขาเอ่ยปากกับดิษกร หนุ่มรุ่นน้องที่ยืนอยู่อีกฝั่งของรั้วเตี้ยยิ้มจางอย่างยินดี ต่อให้เจตน์ไม่พูด เขาก็เชื่อแน่ว่าปกฉัตรจะต้องได้รับทั้งความรักและความจริงจังจากผู้ชายคนนี้


   “ผมฝากเพื่อนผมด้วยนะเฮีย” สองหนุ่มร่วมคณะไม่ทันได้พูดอะไรกันอีก เสียงโทรศัพท์และแรงสั่นในกระเป๋ากางเกงของเจตน์ก็ขัดบทสนทนา หนุ่มตาเรียวหยิบขึ้นมาดู แต่หมายเลขที่ปรากฏบนหน้าจอไม่ใช่เบอร์ที่เขารู้จัก


   ตอนแรกคิดจะไม่รับสาย แต่คิดอีกที เวลานี้ปกฉัตรอยู่ห่างสายตาเขา เบอร์คนที่โทร.มาอาจจะเป็นใครสักคนที่อยู่ใกล้ปกฉัตรก็ได้


   “ฮัลโล”


   ‘ฮัลโล เฮียเจ๋งรึเปล่าคะ?!’ เสียงที่ตอบกลับมานั้นไม่คุ้นหู


   “อือ นั่นใคร”


   ‘ติซซี่ค่ะ เพื่อนของปก ไออาร์’ เจตน์ชะงักไปเล็กน้อย จำไม่ได้ว่าใครคือติซซี่ แต่ที่จำได้ดีคือปกฉัตรเรียนภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ เรียกกันย่อๆว่า ‘IR’


   ‘เฮียอย่าเพิ่งตกใจนะคะว่าติซซี่รู้เบอร์เฮียได้ยังไง นี่ใช้กำลังภายในหว่านแหโทร.หาเพื่อนในบัญชี อู้ยยยย...กว่าจะหาเบอร์ได้ เหงื่อตก! อ้อ...เฮียรู้ใช่มั้ยคะว่าปกมากินอาหารเกาหลี!’


   “รู้” เจตน์ตอบสั้นๆ กำลังจะขอตัดบทแถมคาดโทษคนที่แจกเบอร์เขาให้คนอื่น แต่ปลายสายยิงประโยคแทรกขึ้นมาเสียก่อน


   ‘แล้วรู้มั้ยคะว่าเจฟ ไออาร์ก็มาด้วย!’ ตาเรียวๆของหนุ่มตี๋คณะบัญชีเบิกโพลงทันที


   “อะไรนะ?!!”


เขารู้แค่ว่าปกฉัตรไปกินข้าวกับสายรหัสที่ร้านอาหารเกาหลี แต่ที่เขาไม่รู้คืองานนี้มีแขกรับเชิญพิเศษด้วย!


   ‘ติซซี่ก็ว่าแปลกๆ มีคนบอกว่าเห็นปกกับเจฟแอบคุยกันในห้องสมุด วันนี้เลิกติวแล้วได้ยินปกบอกว่าจะไปกินข้าวกับพี่รหัส ติซซี่เลยตามมา! เจอเจฟที่หน้าร้านด้วยนะคะ! เฮียรีบมาเถอะค่ะ! ไม่รู้เจฟจะทำอะไรรึเปล่า!!’ ความรู้สึกของเจฟฟรี่นั้น เจตน์รู้ดีแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดจะจีบปกฉัตรตามที่ประกาศหน้าร้านถ่ายเอกสาร แต่ที่เขากังวลคือปกฉัตรจะหาเรื่องใส่ตัวไปช่วยเจฟฟรี่ต่างหากล่ะ!


   ...กูสั่งว่าห้ามช่วย!! ไม่ฟังกูสักคำ!!!...


   “จะไปเดี๋ยวนี้!!” เจตน์ตัดสายทันที ก่อนจะหันไปหาดิษกรที่ยืนอยู่อีกฝั่งรั้ว


   “ไอ้ดิษ! มึงมีกุญแจบ้านไอ้ปกรึเปล่า!”


   “ม...มี...”


   “ฝากปิดด้วย! กูจะไปจัดการเพื่อนมึง! อยู่ดีไม่ว่าดี! กูสั่งว่าห้ามช่วยแม่งก็ยังแส่หาเรื่อง!” แล้วเจตน์ก็พุ่งตัวออกจากบ้านไปที่รถยนต์ของตัวเองที่จอดอยู่ทันที ทิ้งบ้านของปกฉัตรให้ดิษกรต้องรีบกระโดดข้ามรั้วมาช่วยจัดการแทน

............................

   โต๊ะมุมในสุด เป็นโต๊ะที่อรรณพใช้บารมีความเป็นคนรู้จักกับเจ้าของร้านขอร้องกับพนักงานว่าต่อให้ลูกค้าจะเยอะแค่ไหน เขาก็ต้องได้โต๊ะที่ลับตาคนที่สุด สุดท้ายก็เลยได้โต๊ะในมุมส่วนตัวมากพอที่จะให้น้องรหัสของตนเองดื่มไประบายความรู้สึกไป


   “ตอนแรกก็ไม่คิดจะรักมันหรอก ฮึก...ไอ้เจฟน่ะ สูงยาวเข่าดี หล่อสง่ามีราศี ฮึก...ฟางสิพี่ ฟางน่ะถึงจะไม่อ้วนแต่ก็ตุ้ยนุ้ยน่ารัก เดินด้วยกันเหมือนการ์ตูนหัวโตกับเจ้าชาย ฮึก...แต่มัน...ฮึก แต่ไอ้เจฟมันบอกว่ามันรักฟาง มันรักในสิ่งที่ฟางเป็น ฟางถึงใจอ่อนคบกับมัน แล้วพอเรียนจบม.ปลาย ฟางกับมันสอบติดคนล่ะที่ ไอ้เจฟก็ขอฟางเลิก! ฮือออออ...”


หญิงสาวเพียงคนเดียวในสายรหัสสี่ชั้นปีร้องไห้ออกมาเหมือนทำนบแตก ทำเอาสิตางศุ์ผู้แสนใจอ่อนกับเด็ก สตรีและคนชราถึงกับต้องช่วยลูบหลังลูบไหล่ปลอบประโลม ในขณะที่อรรณพเทโซจูใส่แก้วของทิฆัมพรให้อีกจอก


   “แล้วดูสิ! ดูตอนนี้! ตอนนี้มันมาเป็นรุ่นน้องฟาง แล้วมันก็...” ดวงตาของหญิงสาวร่างป้อมเหลือบไปมองน้องรหัสของตนเอง จะชังก็ชังไม่ได้ จะตัดพี่ตัดน้องก็ทำไม่ลง “...มันก็...มาขอปกเป็นแฟน ฮือออออ...” แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเจ็บใจอยู่ดี ทำไมคนที่เจฟฟรี่มาขอเป็นแฟนต่อหน้าต่อตาหล่อน ต้องเป็นน้องรหัสของหล่อนด้วย


     “แต่ผมกับเจฟไม่ได้...” คนเป็นรุ่นน้องรีบออกตัว แต่ไม่ต้องพูดจบทิฆัมพรก็พยักหน้ารับรู้ ปาดน้ำตาป้อยๆ


   “พี่รู้...ปกไม่ได้คิดอะไรกับไอ้เจฟหรอก ก็ปกมีแฟนอยู่แล้วนี่นา แฟนแซ่บซะด้วย ถึงจะเป็นน้องพี่โจ๊กก็เหอะ…”


   “โจ๊ก?...” อรรณพทวน รู้สึกสังหรณ์ไม่ค่อยดี เวลาได้ยินคำนี้ แต่ทิฆัมพรไม่ขยายความต่อ เพราะหล่อนกำลังดิ่งลงสู่อดีตอันเจ็บช้ำ


“...ฮึก...แต่คนที่คิดน่ะ...คนที่คิดน่ะมีแต่พี่! ฮือออออ...” ร้องไปยกโซจูกระดกไป ก่อนจะมีสติขึ้นมาหน่อยที่เห็นอรรณพเทโซจูใส่แก้วของหล่อนอีกแล้ว ในขณะที่แก้วเขาไม่พร่องเลย


   “พี่เวฟทำไมไม่กิน นี่หลอกฟางกินคนเดียวใช่มั้ย ทำไมมีแต่ผู้ชายหลอกลวง...” หญิงสาวเบะปากจะร้องไห้อีก หนุ่มรุ่นพี่เลยต้องรีบยกแก้วตัวเองขึ้นมาให้ดู


   “เฮ้ย ไม่ได้หลอก นี่ไง กินแล้ว”


   “พี่เวฟต้องกินเยอะๆนะ ฮึก...ฟางไม่มีใครอีกแล้ว พี่โซ่กับปกก็ไม่กินเป็นเพื่อนฟางเลย ฮือ...” แม้กระทั่งคนไม่ดื่มก็โดนหญิงสาวดราม่าใส่ แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ไม่มีสะบัดสะบิ้งให้มือของสิตางศุ์พ้นไปจากไหล่หล่อนเลย ยอมให้พี่รหัสผิวขาวจัดลูบหลังลูบไหล่อยู่แบบนั้น


“พี่ใส่ชุดนิสิต ดื่มเป็นเพื่อนฟางไม่ได้...” คนแต่งตัวถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าบอกเสียงนุ่ม แล้วส่งยิ้มจางที่แสนอ่อนโยนให้


   “แต่ยังไง พี่ก็อยู่ข้างๆฟางนะ” ทิฆัมพรอยากจะร้องไห้ต่อไมตรีของพี่รหัสที่แสนดีแสนบริสุทธิ์ผุดผ่องคนนี้


   “พี่โซ่คือตัวอย่างของผู้ชายที่แสนดี แต่ทำไมฟางต้องเจอผู้ชายเลวๆ ที่หลอกลวงฟางอย่างไอ้เจฟด้วยยยยยย! ฮืออออออ...” เพ้อขั้นสุด แต่ถึงอย่างนั้นคนกินเก่งก็ยังเป็นคนกินเก่ง หล่อนคีบหมูย่างเข้าปากแกล้มเหล้าไปด้วย



   “อยากจะกินให้อ้วนประชดชีวิต แต่ตอนคบมันก็อ้วนไง...จะอ้วนไปอีกก็ไม่มีประโยชน์” หล่อนยกความอ้วนความผอมขึ้นมาเป็นเหตุผลในการคีบหมูย่างเข้าปากไปอีกชิ้นโตๆ


   “งั้น...ฟางลดน้ำหนักมั้ย” คนซื่ออย่างสิตางศุ์เสนอ ทำเอาคนกำลังจะคีบหมูเข้าปากถึงกับชะงัก ตาเบิกโพลง แล้วก็กลายเป็นว่าเริ่มจะเบะปากอยากจะร้องไห้อีกแล้ว


   “ไอ้โซ่ ไอ้ปก พวกมึงออกไปจัดการที่กูให้ทำไป” อรรณพรีบไล่ แม้จะมีจิตใจอันบริสุทธิ์แค่ไหน แต่คนกำลังอกหัก มันก็ยังไปเสนอให้เขาลดน้ำหนักอีก รุ่นน้องปีหนึ่งและปีสามของสายรหัสพยักหน้ารับคำสั่งก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ


   “ถ้าไม่เห็นแก่ว่าสเป็คสาธารณะนะ หึ!” ทิฆัมพรไม่ได้เอะใจว่ารุ่นพี่ปีสี่อย่างอรรณพสั่งให้อีกสองคนลุกออกจากโต๊ะไปทำไม หล่อนยังคงคีบหมูย่างเข้าปากเหมือนจะไม่หยุดง่ายๆ จนกระทั่งสิตางศุ์และปกฉัตรกลับเข้ามาอีกครั้งโดยมีชายหนุ่มลูกครึ่งปีหนึ่งเดินตามหลังมาด้วย


   ตอนแรกหญิงสาวคนเดียวของโต๊ะยังไม่รู้ตัว จนกระทั่งเสียงเรียกชื่อของหล่อนดังขึ้น


   “ฟาง...”


   แทบจะสร่างเมาในวินาทีนั้น มือที่กำลังคีบหมูย่างทำตะเกียบร่วงก่อนจะรีบหันมองทันควัน


   หนุ่มลูกครึ่งยืนอยู่ข้างหลังสิตางศุ์ และกำลังมองมาที่หล่อนอย่างขอลุแก่โทษ


   “พามันมาทำไม?!!” หญิงสาวร้องถาม แก้มยังเปรอะน้ำตา น้ำมูกยังไหลแต่ก็สูดน้ำมูกกลับเข้า


   “ฟางใจเย็นๆก่อนนะ” ถ้าเป็นคนอื่นมาพูดประโยคนี้ ทิฆัมพรคงยิ่งคลั่ง แต่...เพราะคนพูดคือชายหนุ่มผิวขาวจัดผู้มีดวงตาคู่สวยที่กำลังมองมาอย่างอ่อนโยน ไหนจะมือขาวที่ยื่นมาแตะแขนของหล่อนอย่างแผ่วเบา ถ้าหากหล่อนสะบัดมือนี้ออกไป รับรองว่าคนทั้งคณะรัฐศาสตร์จะต้องด่าหล่อนจนจมดินแน่ๆ


   “ฟาง...พี่ไม่ขอให้ฟางให้อภัยเขาหรอกนะ แต่อยากให้ฟางฟังเขาสักนิด ตอนที่เลิกกันน่ะ ต่างคนต่างก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยไม่ใช่เหรอ มันคาใจใช่มั้ยล่ะ ตอนนี้เขามาอยู่ตรงหน้าฟางแล้ว ฟางจะไม่ให้โอกาสตัวเองฟังเรื่องของเขาหน่อยเหรอ”


อรรณพอยากจะยื่นคบเพลิงให้น้องรหัสตนเองไปถือแล้วยืนแทนเทพีเสรีภาพจริงๆ ไม่ว่าจะด้วยวิธีพูด คำพูด หรือการกระทำประกอบคำพูด ทั้งหมดล้วนทำให้ทิฆัมพรที่เกือบจะอาละวาดได้แต่นิ่งสงบ


   พอเห็นว่าน้องรหัสของตนเองเริ่มสงบ สิตางศุ์ก็พลอยยิ้มออก เขาขยับตัวออกจากหญิงชายทั้งคู่เพื่อให้ทั้งสองคนได้เห็นกันและกันชัดเจนยิ่งขึ้น


   ทิฆัมพรมองเจฟฟรี่ เจฟฟรี่ก็มองทิฆัมพร ต่างคนต่างมองกัน แต่ไม่มีใครยอมพูดอะไร


   “พี่ฟาง...เรื่องที่เกิดขึ้นหน้าร้านซีร็อกน่ะ เจฟเขาอยากอธิบายนะ” ปกฉัตรพูดแล้วก้าวเข้ามาใกล้


   “ก็พูดมาสิ! พูดมาเลยว่าชอบปก เราไม่มีอะไรต้องเสียใจอีกแล้ว!” 


ทั้งมึนแอลกอฮอล์ ทั้งเสียใจ ทั้งเจ็บใจ ทั้งน้อยใจ ทิฆัมพรไม่รู้ว่ารู้สึกแบบไหนมากกว่ากัน แต่มันปนเปกันมั่วไปหมด ยิ่งมองหน้าเจฟฟรี่ที่เคยรู้สึกดีต่อกัน จนเขาสร้างความเจ็บช้ำด้วยการขอเลิกราแล้วก็หายไป ก่อนจะกลับมาอีกครั้งในฐานะรุ่นน้อง มาบอกขอจีบปกฉัตรคาตาหล่อน ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกโป่งที่ใกล้จะระเบิดเพราะอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ทั้งรักทั้งเกลียด


   “เราไม่ได้ชอบปก เราชอบฟาง” ประโยคแรกและประโยคเดียวที่เจฟฟรี่อยากบอก แต่มันเป็นประโยคที่ไม่ถูกที่ถูกเวลาเอาเสียเลย


   หญิงสาวเพียงคนเดียวอ้าปากพะงาบๆเหมือนอยากได้อากาศหายใจ คำบอกรักของอดีตคนรักทำให้หล่อนหายใจไม่ออก อารมณ์โกรธตีร่นขึ้นมาจนเนื้อตัวสั่นไปหมด


   “พูดได้ยังไง! พูดได้ยังไงว่าชอบเรา!!” พอกันที หมดความอดทนอีกแล้ว ทิฆัมพรหันไปคว้าจานใส่กิมจิแล้วสาดใส่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า


   เจฟฟรี่สะดุ้งหลบ แต่...ปกฉัตรเอื้อมมือไปหมายจะจับจานกิมจิเอาไว้ไม่ให้สาดใส่ใคร


   ไม่รู้จะด้วยพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกหรืออะไร เขาถูกหล่อนสาดกิมจิสีแดงส้มมีทั้งผักและน้ำใส่เสื้อจังใหญ่!


   “เฮ้ย!!!” อรรณพร้อง คราวนี้โต๊ะมุมในสุดของเขาไม่ช่วยให้รอดพ้นจากสายตาใครทั้งสิ้น ทั้งลูกค้าและพนักงานในร้านหันมองเป็นตาเดียว แม้กระทั่ง...คนที่เข้ามาใหม่


   “ไอ้ปก!” เจตน์เปิดประตูเข้ามาในร้านพอดีกับที่เห็นกิมจิสีแดงส้มสาดใส่เสื้อของคนรัก ดูเหมือนปกฉัตรจะช็อกไปกับสภาพตัวเองเช่นกัน เจ้าตัวได้แต่ยืนตาปริบๆ ในขณะที่คนทำก็อ้าปากค้าง


   “ป...ปก...พ...พี่...พี่ขอโทษ” ยิ่งกว่าสร่างเมา เพราะเวลานี้ทิฆัมพรไม่รู้สึกถึงแอลกอฮอล์ในเส้นเลือดเลยสักนิด อย่างเดียวที่รู้คือหล่อนโคตรก่อเรื่อง!


   “ม...ไม่เป็นไร...ผม...ผมขอไปจัดการเสื้อผมก่อนแล้ว...” ปกฉัตรพยายามตั้งสติ ถึงแม้กิมจิที่มีทั้งผักทั้งน้ำจะยังติดอยู่บนเสื้อเชิ้ตของเขาก็ตาม ทว่าไม่ทันจะได้เดินไปไหน คนมาใหม่ที่เห็นเหตุการณ์พอดีก็ตะเบ็งเสียงลั่น


   “ไม่ต้องจัดการแล้ว!! มึงกลับเดี๋ยวนี้เลย!!!” เจตน์เห็นสภาพเลอะเทอะแล้วอยากจะเขกหัวหลายๆที พอเหลือบตาไปเห็นหนุ่มลูกครึ่งต้นเรื่องก็ยิ่งหงุดหงิดหนัก เขาย้ำกับปกฉัตรแล้วว่าห้ามเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ แต่แล้วมันฟังที่ไหน! บอกเขาว่ามากินข้าวกับสายรหัส แต่ที่ไหนได้! แอบมาช่วยเคลียร์เรื่องนี้!


   “เดี๋ยวพี่ เสื้อผม...” คนเสื้อผ้าเลอะเทอะก้มลงมองตัวเองเพื่อค้าน แต่เจตน์ไม่ฟัง เขาคว้าหมับเข้าที่แขนก่อนจะลากปกฉัตรออกจากร้านทันที เป็นคนถูกลากที่ต้องรีบหันกลับมาค้อมศีรษะลาคนอื่นๆ ก่อนจะหายลับออกจากร้านไป


   “นั่นใคร” อรรณพถามขึ้นมาตามประสาคนมีสติที่สุด


   “ได้ยินปกเรียกพี่ คงเป็นพี่ชายของปก” คำตอบซื่อๆของสิตางศุ์ช่วยแก้ปัญหาให้ อรรณพเลยเลยหันกลับมาให้ความสนใจกับสมาชิกที่เหลือ ตอนนี้ลูกค้าคนอื่นๆในร้านก็พากันไปสนใจเตาของตนเองต่อแล้ว


   “ไงล่ะเรา หายเมารึยัง” หนุ่มปีสี่ถามก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่เดิม ทิฆัมพรพูดไม่ออก หล่อนวู่วามจนทำให้น้องรหัสเลอะเทอะขนาดนั้น แต่พอหันไปมองเจฟฟรี่ก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี


   “พี่เวฟนัดมันมาเหรอ” หล่อนถามหาคนเจ้าแผนการ อรรณพไม่ตอบว่าใครคือคนนัด แต่เขาเห็นด้วยกับการนัดครั้งนี้


   “พี่อยากให้เคลียร์กันให้จบ ไม่ใช่เพราะว่าอยู่คณะเดียวกันแล้วต้องรักกันอะไรนั่นหรอกนะ แต่พี่ไม่อยากเห็นเราหนี” อรรณพพูดตรงเผงจนหญิงสาวเถียงไม่ออก หนุ่มรุ่นพี่ดูออกว่าหล่อนหนี แถมหนีด้วยการติดสอยห้อยตามอรรณพไปทุกแห่งเพราะคิดว่าเขาจะทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่นวาย


   “เอาล่ะ ไอ้โซ่ มึงมานั่งข้างกู” คนอาวุโสที่สุดในโต๊ะสั่ง สิตางศุ์ทำตามอย่างว่าง่ายไปนั่งข้างอรรณพ เก้าอี้ว่างเหลืออีกหนึ่งตัวข้างทิฆัมพร


   “ส่วนมึง...ปีหนึ่ง ถ้าจะเคลียร์กับไอ้ฟางก็ไปนั่งข้างมัน เคลียร์กันตรงหน้ากูนี่แหละ เดี๋ยวกูเป็นคนกลางให้เอง” ชายหนุ่มผู้เป็นทั้งพี่รหัส เป็นทั้งพี่ซีเนียร์ เป็นทั้งพี่วินัย ออกตัวขอทำหน้าที่อีกอย่าง...อนุญาโตตุลาการ...คนกลางเจรจาข้อพิพาท


   ...เข้าคณะนี้แล้วได้ทำทุกอย่างจริงๆว่ะ!....
   

   ...โคตรประทับใจ!!...


ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้าค่ะ)

‘โซ่ ไออาร์’ เป็นคาแรกเตอร์ที่เขียนทีไรก็จะรู้สึกถึงความวิ๊งๆรอบตัวโซ่ทุกทีเลยค่ะ ต่อให้โซ่จะพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ ก็ดูมีวิ๊งๆขึ้นรอบตัวอยู่ดี โซ่เป็นคนคิดเยอะ ห่วงหน้าพะวงหลัง คิดเผื่อคนนั้นคนนี้ แต่การกระทำกับความคิดไปในทิศทางเดียวกัน

ตรงข้ามกับน้องปก ปกมีระดับความลึกของการทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้ได้อะไรสักอย่างหรือหลายๆอย่างกลับมา ถ้าพี่เวฟคือคนที่มีบารมี ปกที่ไม่มีบารมีก็จะเลือกใช้บารมีของพี่เวฟอีกทีค่ะ จะบอกว่าเป็นคาแรกเตอร์ที่...ร้ายลึกก็ได้มั้งนะ (เอ้า! นี่นายเอกนะ ฮ่าฮ่า)

เรื่องนี้ใกล้จบแล้ว คาดว่าจบในเดือนนี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด

ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตามและพื้นที่บอร์ดเช่นเคย

ป.ล. เฮียเจ๋งดึงน้องปกกลับบ้านทั้งๆที่เสื้อเลอะกิมจิ คิดว่าน้องจะรอดจากเงื้อมมือเฮียมั้ยคะ กด1'รอดใสๆ ดูด้วยปกเป็นใคร' กด2'ไม่รอดแน่ เพราะคราวนี้เฮียมาอย่างเสือ!'

[Billie]

 
เฮียเป็นเสือที่ไม่ค่อยมีพาวเวอร์ เราว่าน่าจะรอดมะ?

[larynx]

วางเงิน 10 บาทว่าปกไม่รอดค่ะ!!! เอาความเก้วกร้าดของพี่เขาเป็นประกัน 5555555 มาแอบทำลับหลังพี่เขาแบบนี้ด้วยแล้ว อิพี่ต้องได้ไม่มากก็น้อย! 

[ก้อนขี้เกียจ]

น้องปกมีสอบไงเฮียต้องใจเย็น หายใจเข้าลึกๆ หืดหาดๆ

[Ashita]

ปก! นายมันร้ายยยย สงสารก็แต่เฮียเจ๋งผู้เกรี้ยวกราด ตามนังปกมันไม่ทันหรอก 555+

[Tiffany]

ตอนนี้ชอบพี่เวฟมากจ้า ดูครอบคลุมทุกบทบาท

[Plavann]

ขอโหวตว่าปกรอด เพราะพูดกันแล้วว่าจะกินกันหลังสอบ 5555

แต่ระหว่างทางอาจโดนแทะโลมอีกเยอะะะะะ

[wanirahot]

อย่างน้อยปกต้องโดนพี่เจตต์จับอาบน้ำนะ อิอิ

[ReiSei]

สงสารเจฟ เนี่ยแหละ การตัดสินใจพลาดมักทำให้อะไรๆพลาดตามมาตลอด จะโดนพี่เจตมันซัดอีกรอบมั้ยต่อไป 555

[ก้มหน้าก้มตา]

วิธีง้อของปกจะต้องไม่ทำมะดา
 

[A_Narciso]

กด 1 ได้ไม๊ ...เราว่าปกมีวิธีเอาตัวรอด  แบบว่ามีวิธีจัดการเฮียเจ๋งอะ

[pornwicha]

มาแล้ววววววววววววววววววว   ขอเลือก2ละกันนะคะ55555555555

[tkaekaa]

  รอเฮียลงโทษที่น้องขัดคำสั่งค่ะ

[anntonies]

โอ๊ย ทำไมขำ
ตลกอะไรไม่รู้
โซ่ว่าพี่น้อง พีาเวฟจะมาพี่น้องตามไมได้
ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้จริงงงงง
โจ๊กนี่หายไปเหล่ย ค่าตัวแพงต้องยอม5555555

[k2blove]

ปกจะรอดไม๊นะ

[ืniyataan]

กด 2 รัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะจบแล้วอ่อ ใจหาย

[SM_day]

แค่น้องล้างมือ เจ๋งก็ไปซะละ 555 ไม่เคยจะทันน้องเลยจริงๆ

[KaeM_PonG]

กด 1 ปกรอดขัวร์