หัวข้อ: แม้นมั่นคำสัญญา ตอนพิเศษที่หน้า 21จ้า [28/02/13]

[mostz]

ขอบคุณสำหรับนิยาย ดีๆนะครับ

[Magis]

 ชอบตอนต้นอ้อนไผ่อะ น่ารักซะ ตอนไผ่อู้คำเมืองก็น่ารักไม่แพ้กันเลยครับ

[Pam_ban]

มันตื้นตันมาก ๆ อ่านแบบนำ้ตาเอ่อไป พอรู้ตัวอีกทีก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองรักและคิดถึงต้นกับไผ่มากขนาดไหน
อ่านในเล่มไปสามรอบแล้วค่ะ เป็นนิยายสุดประทับใจ ทั้งภาษาที่สวยแล้วยังคำบรรยายที่บีบคั้นอารมณ์อย่างหนัก รวมทั้งฉากรักอันร้อนแรงเป็นธรรมชาติ มันผสมผสานกันจนลงตัวมาก ๆ ค่ะ ชอบเรื่องนี้มากจริง ๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ ที่มีมาให้ได้อ่านค่ะ
จากใจ :  ไม่เคยคิดเลยว่ามีนิยายแนวyaoi ที่ใช้ภาษาสวยอย่างนี้ ประทับใจจริง ๆ 

[Baitaew]

T^T น้ำตาคลอเลย เกือบจะร้องแล้วถ้าไม่กลั้นเอาไว้ จบเรื่องได้ซึ้งมากเลย

มันเหมือนกับปลดเอาทุกสิ่งทุกอย่างออก

กว่าทั้งสองจะอยู่ด้วยกันจริงๆนี่มันช่างยาวนานนัก

ผู้ชายอย่างต้นนี่มันยังเหลืออีกเยอะไหม

ต้นกับไผ่ ทั้งสองช่างมั่นคงในรักที่มีให้กัน ถ้าหากในสังคมมีความรักที่มั่นคงแบบนี้คงดีไม่น้อย


ชอบเรื่องนี้ สนุก น่ารัก เศร้า ซึ้ง กินใจ ภาษาสวย

ปล.ตอนพิเศษมาอ่านวันหลังแล้วกัน ตอนนี้ขอตัวไปนอนก่อน คร่อก~~

[Baitaew]

อ่านจบแล้ว เย่ๆ

น่ารักกันได้อีกนะ >.<

อยากอ่านเรื่องของนอ-บอย จัง ^^


ปล.ความจริงรู้จักเรื่องนี้ที่ร้านหนังสือ แล้วค่อยมารู้ว่าในเล้าก็มี

[Pam_ban]

มาลงชื่อรอตอนพิเศษค่ะ จะติดตาม อย่างใกล้ชิด คิดถึงต้นกับไผ่ 
และอยากอ่านคู่พิเศษนอกับบอยด้วเหมือนกันค่ะ 

[Whatever it is]

เพิ่งได้อ่านค่ะ มาจากเรื่ิองคุณเชษฐ์ รวดเดียวจบ 555 มาราธอนมาก อย่างมึน

แต่งเรื่องนี้ได้ดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วทำให้ยิ้มและร้องไห้ตามได้เลยทีเดียว ขอบคุณนะคะ ว่าแต่ ตอนพิเศษปีใหม่ซักหน่อยมั่ยคะ 5555

[nano]

น่ารัก อบอุ่น ชอบมากกก
ผู้ชายแบบคุณต้นนี้หาจากไหนเนี่ย จะตามไปเก็บ555
เป็นเรื่องที่ีมากกกเลย ได้ข้อคิดอะไรๆหลายอย่าง
ขอบคุณนะคะ

[bellbomb]

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์มากๆ เลยค่ะ ไม่ได้เข้าห้องนิยายจบแล้วมานานมาก ก็นะ...ไม่นึกว่าจะมีใครขุดขึ้นมาอ่าน แหะๆๆ จู่ๆ วันนี้นึกคึกอยากดูว่ามีคอมเม้นต์ใหม่ๆ หลังจากมาดูครั้งสุดท้ายบ้างไหม ปรากฏว่ามีหลายท่านเลย ทั้งที่ติดตามมาจากการอ่านเรื่องอื่นด้วย ขอบคุณมากๆ นะคะ ทุกคนทำให้เรารู้สึกดีใจมากที่ได้เขียนเรื่องนี้ (เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งด้วย แถมเวอร์ชั่นในเล้ากับเวอร์ชั่นในรวมเล่มจะต่างกันนิดหน่อยอีก) สัญญาว่าถ้าหากมีตอนพิเศษของต้นกับไผ่อีกจะมาลงให้อ่านกันแน่นอนค่ะ

[Nus@nT@R@]

ตามมาอ่านเป็นเรื่องที่สองต่อจากไรอัน อิอิ
เรื่องนี้อ่านแล้วสุขเศร้าเคล้าน้ำตาจริงๆ
ชื่นชมต้นที่มีความอดทน มีความพยามมากๆ เพื่อที่จะทำเพื่อคนที่รัก (แอบอิจฉาไผ่มากกกกกกกกก)
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องค่ะ

[samsung009]

 

[genieposh]

เพิ่งได้อ่าน ชอบมากๆเลยเรื่องนี้ คราวหน้าขอตอนพิเศษอีกนะครับ

[bellbomb]

ประกาศรีปรินท์รวมเล่มเรื่อง แม้นมั่นคำสัญญาค่า ถ้าหากใครสนใจอยากเก็บสะสมเรื่องนี้แบบรวมเล่ม สามารถดูรายละเอียดได้ที่หน้า 1 หรือสอบถามที่อีเมล์ bellbomb[at]hotmail dot com ค่า

[bellbomb]

แม้นมั่นคำสัญญา ตอนพิเศษ ชื่อ

ลมเย็นยามเช้าหอบกลิ่นหอมของน้ำค้างบนหญ้าเขียวและแมกไม้ริมรั้วให้โชยเข้ามาในบ้านไม้ริมเชิงเขา พรพฤกษ์ผลักบานหน้าต่างให้เปิดกว้างมากขึ้นจนผ้าม่านโปร่งปักลายพะเยิบพะยาบเล็กน้อย เมื่อเขาหันกลับเข้ามาในตัวบ้านก็พบกับร่างสูงใหญ่ของแขกผู้มาพักที่กำลังเดินลงมาจากชั้นบน

“ตื่นเช้านะครับคุณต้น”

ตระการยิ้มตอบเจ้าของเกสต์เฮ้าส์ที่ยังคงเรียกชื่อเขาด้วยคำนำหน้า เอาเถอะ อย่างน้อยก็เพิ่งเจอกันเมื่อวานเลยยังไม่คุ้นเคยกันเท่าไหร่ แต่อีกไม่นานหรอก เขาจะต้องทำให้อีกฝ่ายเรียกชื่อของเขาเฉยๆ ให้ได้

“เตียงนอนสบายดีครับ แต่คงเพราะแปลกที่เลยตื่นไว แต่ก็ดีเหมือนกัน วิวตอนพระอาทิตย์ขึ้นจากบนห้องสวยดี”

ผู้เป็นแขกเอ่ยพลางเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น พรพฤกษ์ซึ่งมัวแต่รวบชายผ้าม่านจึงไม่รู้ตัวว่าถูกสายตาคมกล้าจับจ้องแผ่นหลังนิ่ง

“พอดีเลย เมื่อเช้าเพื่อนผมที่ทำร้านเบเกอรี่ในเมืองแวะเอาสโคนกับแยมขึ้นมาฝาก คุณต้นนั่งรอเดี๋ยวนะ ผมจะไปอุ่นมาให้เป็นมื้อเช้าก็แล้วกัน”

“ให้ผมช่วยอะไรมั้ย?”

เจ้าของเกสต์เฮ้าส์หนุ่มหันมายิ้มให้ “ไม่ต้องหรอกครับ แค่อุ่นสโคนแป๊บเดียว คุณต้นดูทีวีหรืออ่านหนังสือรอก่อนก็ได้”

ว่าแล้วคนพูดก็เดินหายเข้าไปในครัว ตระการจึงไม่ได้เซ้าซี้และเพียงนั่งหยิบหนังสือมาเปิดอ่านรอ ไม่กี่นาทีก็ได้กลิ่นหอมของขนมกับชาที่ลอยตามเจ้าของเกสต์เฮ้าส์ซึ่งกำลังยกถาดมื้อเช้าออกมา

“เพื่อนผมเคยไปเรียนทำขนมที่ฝรั่งเศสก่อนจะกลับมาแต่งงาน  ของทุกอย่างในร้านก็ทำเองหมด แยมเสาวรสนี่อร่อยมากเลย ส่วนชาดอกไม้นี่ก็ของขึ้นชื่อของที่ร้านเขาเหมือนกัน”

ตระการยิ้มมองใบหน้าของคนที่กำลังแนะนำสิ่งต่างๆ ซึ่งวางเรียงอยู่บนโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะหยุดสายตาลงบนแก้วเครื่องดื่มสีน้ำตาลอ่อน คิ้วดกหนาเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจ

“นี่ดื่มกาแฟเย็นแต่เช้าเลยเหรอครับ?”

“อ้อ...นั่น...” พรพฤกษ์ยิ้มแหย “ตอนแรกผมกะตักน้ำตาลใส่กาแฟแค่ช้อนเดียว แต่ซุ่มซ่ามเลยเผลอทำน้ำตาลหล่นจากกระปุกไปเยอะจนหวานเจี๊ยบ จะเททิ้งก็เสียดายเลยใส่น้ำแข็งให้เป็นกาแฟเย็นแทน”

คนฟังหัวเราะเมื่อนึกภาพตาม ให้เสียดายอยู่ครามครันที่เมื่อครู่ไม่เดินตามเข้าไปในครัว ใบหน้าตอนพรพฤกษ์ตกใจที่เผลอทำน้ำตาลหกใส่กาแฟมากเกินไปคงน่ารักน่าชมทีเดียว

“ถ้างั้นผมขอกาแฟแก้วนั้นก็แล้วกัน”

“อ๊ะ ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปเอาแก้วชามาให้อีกใบดีกว่า เผื่อจะได้ล้างปากเพราะกาแฟมันหวานมากเลย”

พรพฤกษ์เอ่ยพลางลุกเข้าไปในครัวอีกครั้ง ตระการจึงลองหยิบกาแฟเย็นแก้วนั้นขึ้นมาจิบ แล้วก็ขมวดคิ้วนิดหนึ่งเพราะหวานมากจริงๆ ด้วย

“นี่ครับคุณต้น เดี๋ยวถ้าวันหลังมีเวลาผมจะพาไปนั่งที่ร้านของเพื่อนผมนะ ที่นั่นมีขนมอย่างอื่นน่ากินให้เลือกอีกเยอะ”

ตระการเหลือบตาขึ้นมองใบหน้ายิ้มแย้มของพรพฤกษ์ที่วางถ้วยชาให้เขาก่อนจะทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม วูบหนึ่งให้รู้สึกราวกับภาพตรงหน้าเป็นความฝัน เพราะตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่ได้เจอตัวจริงของพรพฤกษ์ ได้มานั่งพูดคุยและทานมื้อเช้าร่วมกันเช่นนี้จริงๆ

ถ้าเขาอาจหาญยื่นมือไปคว้าความฝันมาอยู่ในอ้อมแขนตอนนี้...ความฝันจะตกใจแล้วบินหนีไปจากเขาหรือเปล่า

“จริงสิ คุณต้นมีแผนจะไปไหนวันนี้หรือยัง? ถ้าหากจะเข้าเมืองเดี๋ยวผมขับรถไปส่งก็ได้นะ ช่วงนี้ผมว่างด้วยเพราะไม่มีแขกคนอื่นมาพักเลย”

น้ำเสียงรื่นหูปลุกตระการจากภวังค์ อย่างน้อยก็คงมีรอยยิ้มและคำเรียกขานอย่างเป็นมิตรนี่กระมังที่ยืนยันกับเขาว่าความฝันมีตัวตนจริงๆ

“นั่นสิ ผมก็ไม่มีแผนซะด้วยเพราะไม่เคยมาเชียงใหม่เลย ไผ่แนะนำให้หน่อยสิว่าควรไปเที่ยวที่ไหน”

ตระการถามพลางเท้าคางลงบนแขนข้างหนึ่ง ดูเหมือนวิธีเรียกชื่อของเขาจะทำให้คนตรงหน้าชะงักไปชั่ววินาที นัยน์ตาคมหวานสีนิลกะพริบปริบๆ ประหนึ่งไม่แน่ใจกับความสนิทสนมที่เขาตั้งใจยื่นให้ และตระการก็รอดูว่าอีกฝ่ายจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างไร

ประกายวิบวับในดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องมองมาทำให้พรพฤกษ์สับสนไปชั่วครู่ ทั้งที่เขาตั้งใจจะปฏิบัติตัวต่ออีกฝ่ายอย่างที่เจ้าของที่พักพึงปฏิบัติต่อแขกผู้มาใช้เวลาด้วยประเดี๋ยวประด๋าวแล้วก็จากไป แต่ดูเหมือนคู่กรณีจะไม่พอใจกับระยะห่างที่เขาทิ้งไว้ให้สินะ

ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ...อยากเรียกชื่อห้วนๆ เหมือนเป็นเพื่อนกันนักใช่ไหม ถึงจะรู้สึกตะขิดตะขวงอยู่บ้างเพราะตานี่เด็กกว่าเขาตั้งสองปีก็เถอะ

พรพฤกษ์คิดอย่างกึ่งขำกึ่งฉิว ก่อนจะหยิบสโคนในจานขึ้นมาบิออกทาแยมแล้วยื่นส่งให้อีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มกว้างไม่ต่างกัน ดูท่าเขาคงต้องหัดทำความคุ้นเคยกับ ‘แขก’ ที่ไม่อยากเป็นเพียงแขกคนนี้ให้มากขึ้นเสียแล้ว

“นั่นสิ...ถ้างั้น เริ่มจากพาต้นไปไหว้พระที่ดอยสุเทพก่อนเป็นไง?”


--End ตอนพิเศษ ชื่อ--

[bellbomb]

A/N: พอดีเมื่อเร็วๆ นี้เพิ่งไปเชียงใหม่มา ประกอบกับที่แฟนเพจมีสมาชิกครบ 555 คน ก็เลยเขียนตอนพิเศษสั้นๆ ของเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นการฉลองค่ะ เนื้อหาเกิดขึ้นหลังจากคืนแรกที่ต้นไปพักที่เกสต์เฮ้าส์ของไผ่ตอนเริ่มเรื่องเลยขอบคุณแรงบันดาลใจจากขนมและกาแฟอร่อยๆ ที่ร้าน Paper Spoon ด้วยค่า (ไม่ได้ค่าโฆษณาอะไรเล้ย ไปนั่งแล้วชอบเจ๋ยๆ หุหุหุ)

[yeyong]

เริ่ม..ต้น  ได้สวย หวาน หอม อร่อย

[ขนมสัมปันนี]

 

[JAROEN]

 

[beery25]

 

[JA(e)jung]

คิดถึงคู่นี้จริงๆ 

[Horizon]

ขอบคุณที่พาคู่นี้มาเยี่ยมบ้าง
+1

[Tnapat]

คิดถึงไผ่กับต้น อยากให้มีภาคต่อ แต่เรื่องราวมันก็จบสวยดีอยู่แล้ว

[NewYearzz]

อ๊ะ ทำไมผมเพิ่งเห็นตอนพิเศษนะ 


น่ารักมากๆครับ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษครับ


ปล.อ่านแล้วอยากทานแยมเสาวรส

[phai]

สนุกมากๆค่ะ

 

[Pam_ban]

ชื่อนั้นสำคัญไฉน  เรื่องเล็กน้อยเพียงแค่การเรียกชื่อก็สามารถสร้างความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ให้เกิดขึ้นมาได้
อ๊ากกกกก คุณต้นแอบคิดไม่ซื่อกับพี่ไผ่มาตั้งแต่ต้นเลยอ่ะ เราจำได้  คงอยากสร้างความสนิทสนมหลังจากได้เจอนางฟ้าในฝันที่รอคอยมาแสนนาน ชอบอ่ะ 

รอตอนพิเศษตอนต่อไปค่ะ เย้ ๆ 

[thanza1970]

อ่านจบรวดเดียวเลยครับ
มีความสุขมากๆ

[GintoniC]

เพิ่งไปสอยมาเมื่อวันอาทิตย์ เกือบเล่มแหละเหลือตอนพิเศษอีกตอนก่าๆ ชอบม๊ากเลยอ่ะ ไม่เสียดายกะตังค์เลย ภาษาสวย เขียนได้ดีอ่านได้เรื่อยๆ ไม่หวือหวาแต่ว่าอบอุ่นมากๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ อีกเรื่อง 

[NIMME]

เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ชอบมากๆ ต้นขี้อ้อน เป็นคนที่รักมั่นคงมากๆ ไผ่ก็น่ารัก

[pornvrin]

เค้าพลาดไปได้อย่างไร >.<

[Takarajung_TK]

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้

ชอบมากค่ะ

อ่านแล้วเห็นภาพคุณนิรุต ศิริจรรยา เป็นคุณตฤณ