อ่านจบน้ำตามันก็ไหลออกมาเองเลย
พวกพี่โชคดีทั้งคู่นั้นแหละที่เกิดมาแล้วได้มาเจอกัน ได้รักกัน ได้ดูแลกัน
ก่อนอื่นต้องบอกว่ายินดีด้วยที่พวกพี่ได้ไปเรียนต่อพร้อมกันทั้ง 2 คน
ได้ทำในสิ่งที่อยากทำและหวังไว้สักที ขอให้ประสบความสำเร็จอย่างที่ใจตั้งไว้นะค่ะ
ขวัญคงคิดถึงพวกพี่มากๆ ทั้ง ๆที่ไม่ใช่ญาติ ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว แต่ขวัญรู้สึกผูกพันกับพวกพี่มากนะ
ทุกๆวันถ้าไม่ได้ไปทำธุระที่ไหน สายมาก็เข้ากระทู้ ตกดึกมาก็เข้ากระทู้ มันกลายเป็นความเคยชินแล้วต้องปฏิบัติอย่างนี้ทุกวัน
พวกพี่เหมือนยาเสพติดชนิดพิเศษสำหรับขวัญไปแล้วนะ
เป็นยาที่เสพแล้วมีแต่รอยยิ้ม ความสุข ความประทับใจเต็มไปหมด
กลิ่นไอความรักความอบอุ่นของพวกพี่เนี่ยมันอยู่รอบตัวเลย
ขอบคุณพี่เอพี่ป่านนะค่ะ
สำหรับเรื่องเล่าดี ๆ ของพวกพี่ในหลาย ๆ เรื่องและทุก ๆ เรื่องล้วนแล้วแต่มีแต่สิ่งดี ๆ ทั้งนั้น
ก็เหมือนอย่างที่พี่บอกนั้นแหละทำทุกวันให้มีความสุข
ขวัญคงไม่ต้องเขียนแล้วว่าพี่เอเป็นคนยังไงพี่ป่านเป็นไงเคยเขียนไปหมดแล้ว หลังจากไล่อ่านจนทันที่พวกพี่เล่าก็เขียนไว้
วันนั้นรู้สึกยังไงวันนี้ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม แถมยังเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ดูแลความรักซึ่งกันและกันไปอย่างนี้ตลอดนะค่ะ
ขวัญรักในความรักของพวกพี่ที่มีให้กันมาก
ตั้งแต่เริ่มรักกันจนมีกันและกันถึงวันนี้
จะไม่ขอแต่แค่อยากจะบอกว่า หากว่าง ๆ มีเวลาเหลือจริงๆพวกพี่ไม่ยุ่งส่งข่าวกันบ้างนะค่ะ
รักพวกพี่ทั้ง 2 คน และขอให้โชคดี เดินทางปลอดภัยนะค่ะ อย่าลืมคิดถึงพวกเราบ้างน๊า
ขอบคุณพี่นาเมฮ์ค่ะ
คนนี้สำคัญและลืมไม่ได้ ถ้าไม่มีพี่ พวกเราก็คงไม่ได้รับความสุขจากกระทู้แห่งนี้
ขอบคุณที่นำเรื่องเล่าดี ๆ ของคนคู่นี้มาให้พวกเราได้รัก ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ
ปล.ใจหายอ่ะ มันเหงาๆยังก็ไม่รู้ คิดถึงคนต้นเรื่องเหลือเกิน
หัวข้อ: เรื่อง ของ .... เรา .... (เรื่องราวของเอกับป่าน) At Last P.467/ ส่งข่าวค่ะ (อ่าน 2244631 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก