หัวข้อ: เรื่อง ของ .... เรา .... (เรื่องราวของเอกับป่าน) At Last P.467/ ส่งข่าวค่ะ

[moonlight]

:L2:หายไว้ๆนะค่ะ:กอด1:

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

หายไวๆนะคราบ

[Namehoto]

มีคนป่วยแอบมาส่งต้นฉบับค่ะ

*************************

สวัสดีครับ ขอโทษที่หายหน้าหายตาไป ไม่ได้มาอัพตามสัญญานะครับ คือไม่สบายน่ะครับ แล้วก็มีคนบอกว่าห้ามไปนั่งเล่นคอม ให้นอนพักเยอะๆ เลยมาเล่าต่อไม่ได้เลย

แต่ตอนนี้คนนั้นไม่อยู่ครับ ออกไปทำงาน เลยแอบแว้บมาเสียหน่อย 

อ่านกันต่อเลยครับ

***************************

หลังจากไอ้ต้นไปเรียนต่อแล้ว ชีวิตของเราสองคนก็เข้าโหมดทำงานและเรียนเหมือนเดิม ผมพยายามเร่ง thesis ให้เรียบร้อยเพื่อจะได้จบเร็ว แล้วก็เตรียมหางานใหม่ในวุฒิ ปโท ไว้ด้วย ส่วนไอ้ป่าน ก็วุ่นกับการเสนองานลูกค้ารายใหม่อยู่เหมือนกัน

ยังจำเจ้าแฮมจังที่ผมกับป่านซื้อมาได้ไหมครับ  (บางคนคงนึกว่าหายไปไหน เพราะไม่ได้เล่าถึงเลย) ด้วยความที่ว่าผมกับป่าน เริ่มยุ่งกับทั้งงานและเรียน แรกๆ ก็เลี้ยงมันตามปกติแหล่ะครับ แต่พอเีริ่มยุ่ง ผมก็เริ่มคิดแล้วว่า ถ้าเราไม่มีเวลาดูแลมันก็จะไม่ดี ถึงมันจะเป็นแฮมเตอร์ก็เถอะ

ป่านเองก็คิดเหมือนกัน (โดนผมดุไปเล็กน้่อยว่าเห็นไหม เอามาแล้วก็ไม่มีเวลาดูแลมัน)

เราเลยยกให้เจ้าแอนหนึ่งในห้าสาวพาวเวอร์เกิืร์ลไปครับ เพราะว่าเจ้าตัวมันก็เลี้ยงอยู่ก่อนแล้วตัวนึง แล้วว่างๆ ค่อยไปเยี่ยม แล้วผมก็ห้่่ามป่านหาอะไรมาเลี้ยงที่คอนโดอีก

หนนี้ไม่มีงอแงครับ เพราะเห็นแล้วว่าเราไม่มีเวลาจะดูแลจริงๆ ถ้าเอามาเลี้ยงเนี่ย

เจ้าแฮมจังเลยได้บ้านใหม่ไป (และไม่นานก็ปิ๊งกับตัวที่แอนมันเลี้ยงไว้ก่อนแล้ว แอนเลยได้ลูกหนูแฮมเตอร์มาอีกหลายตัวเลย)






วันนึง ป่านมันนั่งๆ ทำงานอยู่ที่โต๊ะคอมในคอนโดที่ประจำมัน ส่วนผมนั่งแก้ thesis อยู่ที่โซฟา ป่านมันก็พูดขึ้นมาว่า

เอๆ ว่างๆ เราไปเลี้ยงอาหารเด็กกำพร้าอะไรแบบนี้บ้างไหม

ผมก็เงยหน้ามามองมัน

นึกยังไงขึ้นมาน่ะป่าน ผมถาม

ไม่ได้นึกไงหรอก อยากเลี้ยง

ก็เอาสิ เมื่อไหร่ดีล่ะ แล้วจะไปที่ไหน

ป่านมันยิ้มแล้วก็บอกว่า

ก็นั่นแหล่ะ จะให้เอตัดสินใจ แล้วก็หาที่ให้ไง

เอร่อ เอางั้นเลยนะ ให้เอหา คนอยากเลี้ยงเป็นป่าน

อ้าว ก็จะได้แบ่งหน้าที่กันไง ป่านออกไอเดีย เอจัดการ (เอิ่ม ดูมันสิครับ)

แล้วป่านอยากไปที่ไหนอ่ะ

นั่นน่ะสิ ที่ไหนดี

ผมก็เลยลองเซิร์ชหาข้อมูลพวกเลี้ยงอาหารเด็กกำพร้า เด็กพิการ โน่นนี่นั่น ก็ได้มาหลายชื่อ หลายที่ ให้มันเลือกเอาครับ

สรุป ป่านเลือกบ้านเด็กพิการซ้ำซ้อน ที่ปากเกร็ด (บ้านราชาวดีครับ) มันบอกว่า พอเลี้ยงอาหารน้องเสร็จ ก็จะเลยไปเที่ยวเกาะเกร็ดต่อ ได้สองต่อ

ผมก็เลยท้วงว่า ถ้าเลี้ยงอาหารตอนกลางวัน จะไปเที่ยวต่อทันเหรอ

เอก็โทรไปถามให้ป่านหน่อยสิ ว่าไปตอนมื้อเช้าเลยได้ไหม น้องๆ ทานกันตอนกี่โมงแล้วเราต้องไปกี่โมง แล้วเด็กกี่คน

(คุณชายท่านสั่ง ไอ้ผมก็ต้องทำตามสิครับ)


ก็ได้ความมาประมาณว่า ถ้าจะมาสายๆ ให้เอาเป็นพวกขนม ของว่าง อะไรแบบนี้มาดีกว่า เพราะว่าเด็กที่นั่นจะมีหลายระดับ ทั้งช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ พอช่วยเหลือตัวเองได้ มีทั้งพิการทางสมองและร่างกาย หรือทั้งสองอย่าง

ผมก็คุยกับป่านดูก็ตกลงเป็นว่าเราจะเอาของว่างไป แล้วก็เหมาไอศกรีมไปสำหรับน้องๆ ที่พอช่วยเหลือตัวเองได้ ส่วนน้องๆ ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ จะบริจาคเป็นเงินหรือของใช้แทน  (ไม่ได้แบ่งแยกนะครับ แต่ทางโน้นเขาแนะนำมาแบบนี้)

แต่ของว่างที่ผมกับป่านว่าจะเอาไป นี่ก็กึ่งๆ ของทานจริงๆ แหล่ะครับ เพราะมีพวกไก่ทอด หมูทอด หนมปังหน้าหมู อะไรแบบนี้ด้วย ไม่นับพวกคุ๊กกี้ เอแคลร์ ขนมเค้ก

พอดีบอกสาวๆ มันไปด้วยครับ มันก็เลยจะไปกันด้วย ก็เลยช่วยกันขนของ รถหลายคันพอไหว ส่วนไอศกรีม ผมสั่งให้รถของร้านเอาถังไอศกรีมไปส่งที่นั่นเลย

เรานัดกันแต่เช้าครับ กะว่าไปให้ทันตอนสายหน่อย แล้วก็จะได้แจกขนมเลย

ไปถึงก็มีเจ้าหน้าที่มารับ พร้อมกับเด็กๆ ที่นั่นบางคนวิ่งมากอด พวกเราก็ขนของกันครับ เด็กๆ เหมือนจะรออยู่แล้ว พวกที่พอช่วยเหลือตัวเองได้ เดินได้ ก็จะมาต่อแถวรอรับไอศกรีม บางคนก็นั่งวีลแชร์มา ส่วนน้องๆ ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เดี๋ยวทางอาสาสมัคร เจ้าหน้าที่ จะเอาไปป้อนให้

เราแบ่งหน้าที่ประจำถังไอศกรีม ผมกับไอ้ป่านต้องแยกกันเพราะว่ามันก็ต้องใช้แรงอยู่บ้าง สาวๆ ก็มาช่วย บางคนก็ไปแจกของว่าง ขนม

น้องๆ ที่พอช่วยเหลือตัวเองได้ ก็มาช่วยนะครับ แล้วก็ทำได้เรียบร้อยมาก คือจะว่าไปแล้วเด็กที่เป็นแบบนี้ ถ้าฝีกตัวเองเนี่ย ก็สามารถช่วยเหลือตัวเองและดำเนินชีวิตกันได้ แต่เขาต้องพยายามมากกว่าเท่านั้น

เราแจกขนมกันไป คุยกับเด็กๆ ไป  (ผมลืมบอกว่า บ้านราชาวดีเนี่ย จะแบ่งเป็นบ้าน ชาย กับ บ้านหญิง นะครับ ที่ผมไปเป็นบ้านฝั่งเด็กผู้ชายครับ ที่นี่จะรับเด็กอายุตั้งแต่ 7 - 18 ปี)

ไอ้ป่านมีน้องคนนึงมาติดแจ เกาะชายเสื้อไว้ตลอด อายุประมาณเก้าขวบนะครับ เห็นบอกว่าเป็นดาวน์ แต่ก็พูดรู้เรื่องนะครับ (แค่ต้องตั้งใจฟังนิดนึง) แล้วก็น้องเขาเป็นโปลิโอ ต้องใส่ที่ดามขา นึกออกไหมครับ ที่เป็นเหล็กๆ น่ะ

นั่นแหล่ะครับ ติดป่านมันแจเลย เกาะชายเสื้อตอนป่านมันตักไอติมแจก คือไม่กวนนะครับ แต่ยืนกินไอติมมือนึง อีกมือเกาะเสื้อป่านไว้งั้นแหล่ะ

ป่านมันก็หันไปคุยด้วย น้องเขาก็ยิ้มไปตอบไป (มันว่ารู้เรื่องบ้าง ฟังไม่ออกบ้าง แต่โดยรวมก็โอเคแหล่ะ)

เราแจกขนม แจกไอติมเด็กๆ จนหมดแล้ว เจ้าหน้าที่เขาก็บอกว่าให้ไปเดินเยี่ยมชมบ้านได้ ป่านก็ได้พ่อหนูคนนั้นแหล่ะ เดินจูงมือไป ป่านมันเลยต้องเดินช้านิดนึงเพราะน้องเขาจะเดินไม่ถนัดนัก

ก็ไปดูตามห้องต่างๆ นะครับ บางห้องที่เป็นเด็กที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ก็จะมีอาสาสมัคร เป็นเจ้าหน้าที่บ้าง หรือบางทีก็เป็นเด็กบ้านราฃาวดีด้วยกันเอง ที่โตกว่า และพอช่วยเหลือตัวเองได้มากกว่า มาคอยช่วยกันดูแล

แต่ก็เห็นว่าส่วนมาก พยายามทำอะไรด้วยตัวเองกันนะครับ

เดินเยี่ยมชมจนทั่ว ก็มาอุดหนุนของที่ระลึกฝีมือน้องๆ กันคนละชิ้นสองชิ้น แล้วเราก็ปิดท้ายด้วยการเอาของบริจาคที่เราเตรียมมามาให้ รวมทั้งเงินจำนวนนึงด้วย (ได้จากบ้านไอ้ป่าน บ้านผม สมทบทุนมาด้วยครับ เพราะผมบอกว่าจะไปเลี้ยงเด็กที่นี่กัน)

แล้วเราก็จะไปที่เกาะเกร็ดกันต่อ

ตอนจะลานี่สิครับ น้องที่มาติดป่านแจ ร้องไห้เลย ไอ้ป่านก็น้ำตาคลอ สงสารน้องเขานะครับ พวกครูๆ เจ้าหน้าที่ก็ปลอบกันไป

ก็โบกมือกันอยู่นานแหล่ะครับ กว่าจะได้กลับออกมาจริงๆ

แล้วเราก็เลยไปที่เกาะเกร็ดกันครับ นั่งเรือข้ามฟากไปก็เริ่มเที่ยว ตอนแรกถามกันว่าจะนั่งเรือรอบเกาะก่อนหรือเปล่า แต่ป่านบอกว่า อย่าเพิ่ง หิวแล้ว หาอะไรทานก่อนแล้วค่อยว่ากัน พอถึงท่า ก็แยกย้ายกับสาวๆ ครับ มันบอกว่าไม่อยากเป็น กบค ให้ผมสองคนเดินเที่ยวกันไปตามสบาย

ผมเลยแวะที่วัด ปรมัยยิกาวาส เสียก่อน วัดนี้จะมีเจดีย์ที่เป็นเหมือนสัญล้กษณ์ของเกาะเกร็ดนะครับ ชื่อว่าเจดีย์มุเตา เป็นเจดีย์ทรงมอญ ที่ทรุดเอียงอยู่ริมน้ำ เดิมที่เห็นว่าอยู่กลางน้ำ แต่เนื่องจากกาลเวลาผ่านไป ตะกอนจากปากอ่าวก็มาทับถมจนกลายเป็นอยู่ริมน้ำเช่นในปัจจุบันนี้ ก็ไหว้พระกันแล้วก็ออกเดินเที่ยวต่อครับ

ไปถึงเกาะเกร็ด พลาดไม่ได้เลยต้องทอดมันหน่อกะลาครับ ไอ้ป่านมันถามว่า เอากะลามะพร้าวมาทำเหรอ ผมล่ะจะขำก็ไม่กล้า กลัวมันด่า

เลยอธิบายไปว่าไม่ใช่ มันเป็นต้นไม้ชนิดนึง แล้วเอาหน่อมันน่ะ มาผสมกับเครื่องแกงทอดมัน ไม่ใช่กะลามะพร้าว

อร่อยครับ ซื้อมากระทงนึง แบ่งกันสองคน จิ้มไปจิ้มมา ผมว่าผมกินไปไม่กี่ชิ้นนะ หันไปอีกที หมดเรียบโรงเรียนไอ้ป่านซะแล้ว  (สงสัยมันหิวมาก)

แต่จะหม่ำทอดมันอย่างเดียวก็ติดคอนะครับ อีกอย่างที่เหมือนเป็นของที่ใครมาก็ต้องซื้อ ก็ร้านขายพวกโอเลี้ยง ชาเย็น อะไรแบบนี้ แต่ใส่เป็นกระบอกดินเผารูปต่างๆ โอ่งก็มี เป็นตุ๊กตาก็มี ก็ซื้อมาคนละโอ่งครับ

ไอ้ป่านบ่นว่ายังหิวอยู่ ผมเลยชวนมันไปกินข้าวแช่ครับ มาถิ่นมอญทั้งที จะไม่กินข้าวแช่ได้ไง ไอ้ป่านมันก็ชอบนะครับ ก็เลยไปนั่งกินกัน จำชื่อร้านไม่ได้แล้วล่ะ แต่จำได้ว่าร้านที่ไปนั่งจะแยกกับข้าวแช่มาเป็นอย่างๆ ใส่ถ้วยดินเผาใบเล็กใบน้อย

ข้าวแช่หอมน้ำลอยดอกมะลินะครับ นั่งทานกันสองคน เบิ้ลคนละสองชุดเลย นานๆ เจออร่อยๆ เสียที ไอ้ป่านมันซื้อกลับไปจะไปฝากแม่มันด้วย ผมเลยเอาบ้าง

อิ่มข้าวแช่ หอมๆ เย็นๆ เราก็เดินเที่ยวต่อครับ ไอ้ป่านเดินไปมันก็สะกิดผมครับ หันไปเจอร้านไอติมโบราณ (ใส่กระทงใบตองเสียด้วยนะ ไม่ใช่ถ้วยหรือโคน) มันหันมาทำตาวิ้งๆ ครับ (ลืมบอก ไอ้ป่านมันเป็นคนชอบไอศกรีมมากครับ เจอที่ไหนแทบโดดเข้าใส่)

เมื่อกี้ไม่อิ่มอีกเหรอ ตักแจกเด็กตั้งเยอะ ผมแซวมัน

ไม่ได้กินสักกะนิดนึง ตักให้น้องๆ จนเมื่อยแขน เออ่ะ มันบ่น

ก็เลยจัดให้ครับ คนละกระทง สิบบาท อร่อยมากครับ หอมกระทิ หวานมัน ราคาก็ถูก เดินไปไม่เท่าไร ไอ้ป่านสะกิดอีกครับ

ให้ดูร้านขายพวกของทอด แต่ที่ไอ้ป่านสะกิดคือ มันเจอดอกไม้ทอดครับ ดอกเข็ม อัญชัน ลั่นทม (ลีลาวดีสิเนาะ) ชุบแป้งทอด

ไม่เคยเห็นครับ เลยลองกันคนละกระทง อร่อยนะครับ กรอบๆ หอมๆ จิ้มน้ำจิ้ม ฮ่าๆๆ เฟรนฟรายด์ทำอะไรไม่ได้เลยทีเดียวงานนี้



พิมพ์ไปพิมพ์มา ยังเล่าไม่จบเลย แต่ต้องตัดตอนไว้ก่อนครับ เดี๋ยวมาต่อตอน เกาะเกร็ดสอง อีกที เพราะว่านี่ผมแอบคนดูแลเล่นคอมครับ ยังโดนห้ามอยู่ ให้นอน (แต่พอดี คนดูแลไปทำงาน เลยขอสักหน่อย แต่กลางวัน เขาว่าเขาจะแวะมาดูผมครับ ไงก็ ต่อรอบบ่ายนะครับ

************************************

รีบส่งมา เลยรีบลงให้ค่า

[phung]

มารอรอบบ่าย

แต่รอบนี้ ทรมานไปนะ

มีแต่ของกิน

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

[dahlia]

ขอบคุณคนป่วยที่อุตส่าห์แอบมาเขียนเรื่องให้อ่าน พักผ่อนเยอะๆ หายเร็วๆ นะคะ

ขอบคุณ คุณ Namehoto ด้วยค่ะ

[maabbdo]

ดีจัง  ไปทำบุญด้วยกัน

หายเร็วๆนะ

 

[boboaje]

  ............ อยากไปจังค่ะ หนูอยู่ใกล้นะ แต่ไม่เคยไปเลยอ่ะ . ......... เที่ยวแต่ไรก็ม่ายรุ .........


 ..... .. .. . . . . ว่าแต่ไมเล้าเราเนี้ย มีชาวเผ่า  ก.ม. เยอะจริงๆ  :m20:นะเนี้ย  เพิ่งสังเกตุอ่ะ ............

[bixzz]

  ขอบคุณคุณเอที่อุตส่าห์แอบคนดูแลมาลงเรื่องต่อให้นะครับ
ดีจังไปเลี้ยงเด็ก...ขอให้ได้บุญเยอะๆ นะครับ

(แต่เอ่อ... ทนไม่ไหวจริงๆ ขอแอบถามว่าคนดูแลตอนนี้ คือคุณป่านใช่ไหมอ่ะครับ)

[mist]

ขอบคุณที่อุตสาห์มาแอบลงให้อ่านกัน

ป.ล. หายป่วยเร็ว ๆ นะจ้ะ 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

นี่ขนาดป่วยนะเนี่ย พี่เอน่ารักจริง อิๆ

[EDICIUS]

>>> ระวังคนดูแลจับได้แล้วมีเคืองนะพี่เอ ฮี่ๆๆ


>>> เคยเลี้ยงแฮมสเตอร์เหมือนกัน เป็นแฮมฯแคระ น่ารักมาก ฉลาดมาก แต่... ตายแล้วหลังจากให้แฟนเลี้ยงได้ 2 เดือน -*-
(หลังจากนั้นเดือนกว่าๆก็เลิกกันแฟน เอาเข้าไป-*-)

>>> เคยไปทำประมาณอาสาสมัครโรงเรียนเด็กตาบอดอยู่ 2 อาทิตย์ เด็กตามมมมม ซะจนบางทีต้องหลบ - -"
ไม่ได้รังเกียจนะ แต่บางครั้งทำงานอย่างอื่นไม่ได้เลย น้องตามแบบชวนคุยถามนู่นนั่นนี่ไม่หยุด (คือเค้าจะมีแบบบอดสนิด กับ มองเห็นเรือนราง)
น้องๆที่นั่นดูแลช่วยเหลือตัวเองได้ดีมาก มองไม่เห็นแต่วิ่งขึ้นลงบันไดปร๋อเลย เพราะเค้าชินสถานที่
มีครั้งนึงนั่งอยู่ตรงระเบียงกับเพื่อนๆ แล้วมีเด็กผู้ชายวิ่งมาชนลูกบิดประตู โครม!!! พวกพี่ๆที่ดูอยู่(คือมองตั้งแต่ตอนเห็นวิ่งมาละ)ร้องเฮ้ยยยยย!!! แต่น้องคนนั้นเอามือลูบหน้าผากเดินต่อ - -"


>>> หายป่วยไข้ไวๆนะคับ ฝากสวัสดีคุณคนดูแลด้วย 


.

[CMYK]

ถ้าไม่สบาย ต้องหาอะไรทำให้หลั่งอะดรีนาลีน นะครับ จะได้หายไวไว
แถมได้ออกกำลังเล็กๆน้อย ด้วยนะคับ ฮ่าๆๆๆๆๆ

[Namehoto]

ตอนต่อมาแล้วค่ะ

***********************

คนดูแลกลับไปประชุมต่อแล้วครับ แวะมาหาตอนกลางวันพร้อมอาหารคนป่วย ไม่ได้ทำเองหรอกครับ ไปซื้อต้มเลือดหมูมาฝากนี่แหล่ะ แต่เวลาเห็น ท่านประธานยืนอุ่นต้มเลือดหมูอยู่หน้าเตา มันก็น่ารักดีนะ  

คนดูแล ก็มีคนเดียวแหล่ะครับ

(ชอบแอบถามล่วงหน้ากันก่อนเรื่อยเลย เอาเป็นว่า ผมจะบอกอีกทีแล้วไม่บอกอะไรก่อนอีกแล้วนะ เรื่องนี้ พระเอกกับนายเอกเนี่ย คนเล่นคนเดิมไม่มีเปลี่ยนครับ ชื่อเรื่องก็บอกอยู่โต้งๆ ว่าเรื่องของเรา ก็มีแต่ผมกับไอ้ป่านนี่แหล่ะครับ สบายใจกันหรือยางงงง)

มาต่อเรื่องกันเลยดีกว่าครับ

********************

เดินเที่ยวไปกินไป คือนัดสาวๆ อีกทีก็เย็นเลยครับ มีเวลาหลายชั่วโมงอยู่ โชคดีวันที่ไปอากาศไม่ค่อยร้อนเลยเดินกันสบายๆ ผมกับป่านก็เลยไปลงเรือเที่ยวรอบเกาะกันครับ

คือเกาะเกร็ดเนี่ย ตอนแรกไม่ได้เป็นเกาะหรอกครับ จะเป็นช่วงที่แม่น้ำเจ้าพระยาโค้งเป็นตัวยูเฉยๆ แล้วทีนี้ตามประวัติเนี่ย ในสมัยอยุธยาตอนปลาย (จำไม่ได้แล้วครับว่าสมัยพระเจ้าแผ่นดินองค์ไหน) ก็มีการให้ขุดคลองเชื่อมไปมา เรียกว่าคลอง ลัดเกร็ด  เลยทำให้เกาะเกร็ดกลายเป็นเกาะอย่างทุกวันนี้ครับ


ลงเรือวนรอบเกาะครับ ดูวิว ดูสถานที่ต่างๆ ไป แล้วก็เรือจะแวะเข้าไปจอดตรงบ้านที่ทำขนมหวาน มีสาธิตด้วยนะครับ ก็ไปยืนดูกัน ไอ้ป่านลองขอเขาม้วนขนมชั้นออกมาเป็นดอกไม้ เคยเห็นไหมครับ ขนมชั้นดอกกุหลาบ ก็คือ เขาจะทำขนมชั้นแบบธรรมดาๆ เป็นแผ่นสีๆ แล้วมาตัดให้เป็นแถบกว้างพอประมาณ และยาวเท่าที่เขาจะกะให้ดอกมันใหญ่แค่ไหน แล้วก็จะม้วนให้เป็นดอกกุหลาบ เป็นดอกๆ ไป นั่นแหล่ะครับ มันไปขอลอง มือมันเลยทีเดียว (ได้ออกมาเป็นกุหลาบเบี้ยวๆ กล่องนึง แต่มันว่าของมันสวย ส่วนคนจ่ายตังก็ผมนี่แหล่ะ)

ดูเขาทำฝอยทอง ทองหยิบ ทองหยอด ทองเอก จ่ามงกุฏ โน่นนี่นั่น ไอ้ป่านก็ดูท่าทางอยากลองอีกนะครับ แต่เขาไม่ได้ให้ลอง เพราะตรงนี้เขาจะทำเป็นอุตสาหกรรมในครัวเรือนกันเลยทีเดียว ผมเห็นลังไข่เป็ดที่จะเอาไข่แดงมาใช้เนี่ย กองเป็นตั้งๆ เลย

เราเดินดูจนทั่ว แล้วก็ซื้อกลับบ้านกันนิดๆ หน่อยๆ แบบที่เป็นกล่องรวมๆ มีหลายอย่างอ่ะครับ เพราะแต่ละอย่าง หวาน มากกกกกก ผมก็ไม่ค่อยถนัดขนมหวานระดับนี้เท่าไร เลยเอาแค่พอฝากที่บ้าน และเอาไปกินนิดหน่อย

จากนั้นไปดูบ้านทำเครื่องปั้นดินเผาครับ แต่ก็ไม่ได้ซื้ออะไร เพราะมีโอ่งดินเผาที่ซื้อน้ำมาตั้งแต่ตอนแรกแล้ว

เรือวนกลับมาที่ท่าอีก เราก็เดินเที่ยวอีกนิดหน่อย ไอ้ป่านเจอร้านขายขนมแบบสมัยเราเป็นเด็กครับ พวก หมากฝรั่งบุหรี่ อมยิ้ม อะไรอีกมากมายหลายอย่าง ทั้งขนมและของเล่น มันตาโตเลย ซื้อมาหลายอย่าง

กำลังเลือกของกันอยู่ที่ร้านนั้น ไอ้พวกสาวๆ ก็ตามมาสมทบครับ เลยกรี๊ดกร๊าดของเล่นกันยกใหญ่ มีอย่างนึงครับที่ซิ้อกันทุกคน ก็คือ ไอ้ลูกโป่งวิทยาศาสตร์นี่แหล่ะครับ สาวๆ มันแกะเป่ากันเลยทีเดียว แข่งกันเป่าให้ได้ลูกใหญ่กว่ากันอีก

เหมือนกลับเป็นเด็กกันอีกรอบ

เดินกันจนเมื่อยครับ ผมเลยชวนไอ้ป่านกับสาวๆ ไปนั่งพักริมน้ำ ตรงที่เขามีให้อาหารปลา ก็เลยอุดหนุนร้านแถวนั้นซื้อขนมปังปอนด์ใหญ่ๆ มาโยนให้ปลากินกัน

ไอ้ป่านมันว่าผมอ่ะ โรคจิต เพระผมชอบดึงหนมปังออกมาเป็นก้อนใหญ่ๆ แล้วโยนลงไปกลางวงปลา ให้มันแย่งกันตอด บางตัวมันตะกละจัด เอาตัวแถกขึ้นมาบนตัวเพื่อนๆ ตัวอื่นๆ แล้วงับไปได้คำเบ้อเร่อ

ผมว่าแบบที่ผมให้ก็ไม่ได้แกล้งปลานะครับ แค่ให้มันได้ออกกำลังบ้างเท่านั้นเอง

แต่ปลาตัวใหญ่นะครับ คงเพราะมีคนไปให้อาหารเรื่อยๆ และเป็นเขตอภัยทานของวัดด้วย บางตัวมันงับหนมปังหายไปทั้งก้อนเลย

ก็นั่งเล่นกัน เดินหาขนมกินกัน จนเมื่อยและพุงกางแหล่ะครับ ถึงได้ขึ้นเรือข้ามฝากกลับกันครับ หอบของกันพะรุงพะรังเลย พวกของฝากเนี่ย

ผมขับรถไปส่งป่านก่อนครับ ตอนแรกป่านบอกว่าจะไปกับไอ้บีก็ได้ แต่ผมก็อยากไปส่งมันอยู่ดี ส่วนผมก็กลับบ้านตัวเองเหมือนกัน พร้อมของฝากที่บ้านเต็มไปหมด

คืนนั้นเราก็นอนคุยโทรศัพท์กันเรื่องที่ไปเลี้ยงเด็กมาครับ ป่านมันก็บอกว่า ถ้ามีโอกาสก็อยากไปอีก ผมก็ว่าได้ แล้วก็ลองไปที่อื่นๆ ด้วย เพราะมีอีกหลายที่ที่เราจะเวียนไปได้

มันก็เห็นด้วยครับ

แล้วมันก็พูดว่า เอ เคยได้ยินเรื่องที่เขารับอุปการะเด็กไหม

แบบไหน แบบลูกบุญธรรมน่ะเหรอ

ไม่ใช่ๆ แบบของมูลนิธิ ...... เขาจะให้เราสนับสนุนอุปการะค่าใช้จ่ายของเด็กเป็นรายเดือนอ่ะ เป็นค่าเล่าเรียน ค่าอาหาร ค่าของใช้เด็กคนที่เราอุปการะไป

อืมๆ เตยได้ยิน

เราสองคนอุปการะเด็กสักคนบ้างไหม มันถามผม

เอาสิป่าน เรื่องแบบนี้ผมไม่เคยขัดมันหรอกครับ อะไรที่เราพอทำได้ เราก็จะทำด้วยกันแบบนี้ล่ะ

มันก็เลยบอกว่า เดี๋ยวไว้จะไปหาข้อมูลแล้วแจ้งทางมูลนิธิไป

จากนั้นเราก็คุยเรื่อยเปื่อยกันจนต่างคนต่างหาว ไอ้ป่านมันเลยบอกว่า วางเลยก็ได้ มันจะหลับแล้ว จะได้ไม่เปลืองค่าโทร

ผมก็เลยบอก Good Night มันทางโทร แล้วก็วางสาย


วันรุ่งขึ้นผมก็อยู่บ้าน ล้างรถ ทำโน่นทำนี่ให้พ่อกับแม่ ระหว่างที่ผมกำลังเพลินๆ อยู่นั้น ก็มีโทรศัพท์มาที่เครื่องที่บ้านครับ

เสียงแม่เรียกว่าเป็นโทรศัพท์ของผม

ไม่ใช่ไอ้ป่านแน่ เพราะมันชอบโทรเข้ามือถือผมมากกว่า

อาจจะเป็นเพื่อนเก่าๆ ที่มีเบอร์บ้าน เพราะมือถือผมก็เปลี่ยนเบอร์ไปหนสองหน แต่เบอร์บ้านเนี่ยพวกเพื่อนเก่าๆ จะมี

สวัสดีครับ

เอเหรอ จำเราได้ไหมเอ่ยยยยยย เสียงผู้หญิงครับ  ตอนนั้นแบบ ใครวะ

ใครอ่ะ จำไม่ได้หรอก

อะไรกัน ไม่ได้โทรหาไม่กี่ปี จำเสียงเราไม่ได้แล้วเหรอ

เอ่อ ไอ้ไม่กี่ปีนี่ก็นานนะ ผมบอกไปขำๆ

อะไรกันเนี่ย ไม่สนุกเลย บอกก็ได้  พิมพ์ เอง


พิมพ์  ผมตกใจครับ เพราะว่า พิมพ์เนี่ย เป็นแฟนเก่าผม เรียกว่าคนนี้คบแบบจริงจัง ไม่นับพวกปากหมา หน้าหม้อ ป้อสาวอื่นๆ ที่เคยผ่านๆ มานะครับ

ผมเจอพิมพ์ตอนเรียนมหาลัยครับ เจอตอน จะเข้าปีหนึ่งครับ จำได้เลย เธอเป็นสาวน้อยหน้าใส เรียนโรงเรียนดัง แล้วมานั่งรอตอนปฐมนิเทศน์ใกล้ๆ ผม

คือให้บอกตรงๆ ตอนนั้นก็เสป๊คเลยครับ ไม่หมวยนะ ตาโตหวาน แก้มใส ปากชมพู ผมยาวมัดเป็นหางม้า แต่ไม่ขนาดคุณหนูจ๋า (เออว่ะ อย่างนึงที่พิมพ์กับป่านเหมือนกัน คือ ตาโต แล้วเหมือนยังไงละ ตาจะยิ้มได้น่ะครับ) คือเรียกว่า สดใส น่ารักเลย แต่ผมไม่กล้าจีบนะครับแรกๆ อ่ะ คนชอบพิมพ์เยอะ ผมก็ปากหมาหน้าหม้อไปเรื่อย มีคนมาชอบๆ เหมือนกันแต่ก็เรือ่ยเปื่อยไป

มาตอนจะปีสองนี่แหล่ะครับ พอดีเรียนซัมเมอร์ด้วยกัน ก็เลยได้คุยกัน ไปๆ มาๆ ก็เลยขอเป็นแฟน พิมพ์ก็บอกว่า ขอดูก่อน ก็ดูอยู่นานล่ะครับ เพราะผมก็บอกตรงๆ ว่าสมัยนั้น ป้อไปเรื่อย หยอดคนโน้น จีบคนนี้ แต่ไม่ได้จริงจังอะไร กว่าจะคบกับพิมพ์จริงๆ ก็ปีสามเทอมสองแล้ว

อ๋อ พิมพ์เหรอ จำได้แล้ว เป็นไง สบายดีไหม ผมถาม

สบายดี พิมพ์กลับไทยมาแล้วนะ  (ไปเรียนต่อครับ โทและเอกเลยด้วย  สาวเก่งมาก)

เหรอ นี่เป็นดอกเตอร์แล้วดิ

ใช่แล้วค่า เอล่ะ ทำอะไรอยู่ ทำงานที่ไหน

อ๋อ เรียนโทอ่ะตอนนี้

เหรอ แล้วตอนนี้เปลี่ยนแฟนไปกี่คนแล้วเนี่ย

ไม่ขนาดนั้น พิมพ์เหอะ ควงหนุ่มฝรั่งกลับมาหรือเปล่า

บ้า ไม่มีย่ะ พิมพ์ไปเรียนนะ ไม่ได้ไปหาแฟน ไม่เหมือนเอหรอก จีบคนโน้นคนนี้ไปทั่ว

ไม่ได้จีบใครแล้ว เลิกแล้วนิสัยป้อไปเรื่อยแบบนั้นน่ะ

มีแฟนแล้วเหรอ  ผมไม่รู้อุปทานหรือเปล่านะครับ เสียงพิมพ์เปลี่ยนไปเหมือนไม่ค่อยเชื่อหูตัวเอง

อื้ม มี

เหรอ สวยไหม ใครอ่ะ พิมพ์รู้จักหรือเปล่า

ไม่รู้จักหรอก ไม่สวยอ่ะ แต่น่ารักมาก

ว้า เสียดายอ่ะเอ

ทำไมเหรอ

ก็ พิมพ์นึกว่าพอพิมพ์กลับมา ถ้าเอไม่มีใคร เราก็อาจจะมาลองคบกันดูใหม่ไง

ผมอึ้งนะครับ เพราะจะว่าไปจริงๆ แล้วตอนที่ผมเลิกกับพิมพ์เนี่ย เพราะความห่างเหินด้วยแหล่ะ แล้วก็ความที่ผมเรื่อยเปื่อยไม่ค่อยใส่ใจพิมพ์เท่าไร บวกกับพิมพ์ต้องไปเรียนต่อที่เมืองนอก มันเลยทำให้พิมพ์บอกผมว่า ห่างๆ กันแบบนี้ กลับไปเป็นเพื่อนกันดีกว่า ไว้พิมพ์กลับมาถ้าอะไรยังไม่เปลี่ยนค่อยว่ากันใหม่

ถ้าจะถามว่า ผมกับพิมพ์ คบกันลึกซึ้งแค่ไหน บอกตรงๆ นะครับ

ก็ เกือบๆ มีอะไรกันมาแล้วล่ะ

แต่พิมพ์ก็ไม่ยอมให้ผมทำอะไรมากไปนัก แต่จะว่าไม่มีอะไรเลย ก็ไม่ใช่

ก็อย่างที่บอกล่ะครับ ผมมันก็ไม่ใช่คนดีอะไร ก่อนจะมาเจอไอ้ป่านเนี่ย

แรกๆ ที่พิมพ์ไป ผมก็ยังส่งเมลไปหา (ไม่เคยโทรไปหาที่เมืองนอกเลยนะครับ แค่จดหมายกับเมล กับโปสการ์ดบ้างเท่านั้นเอง ถึงได้บอกว่า ตอนไอ้ป่านไปญี่ปุ่นนั่นคือการโทรไปเมืองนอกหนแรกของผม)

แต่นานๆ ไปก็ ห่างกันไป พิมพ์เองก็เรียนหนักด้วย เลยกลายเป็นนานๆ หน จน หลังๆ พอผมมาคบป่าน ก็หายไปเลย




มิน่าล่ะ หลังๆ เอเงียบไป ไม่ส่งเมลมาหา มีแฟนใหม่แล้วนี่เอง เสียงพิมพ์หัวเราะหน่อยๆ ก็จริง แต่มันฝืนๆ เหมือนตัดพ้อด้วยนะครับ

ขอโทษนะ

ไม่ต้องขอโทษหรอก อื้ม เอว่างไหมอ่ะ พิมพ์อยากนัดทานข้าวสักวัน

เอ่อ

แบบเพื่อนนะ อะไรกัน กลัวแฟนโกรธเหรอ เนี่ยจะบอกให้พาแฟนมาด้วย จะได้รู้จักกัน พิมพ์อยากเห็นหน้าสาวคนที่ปราบเออยู่หมัดนะนี่ ว่าจะน่ารักขนาดไหน

ผมก็แบ่งรับแบ่งสู้ไป เพราะผมต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกป่านก่อน

คือตอนแรกป่านมันก็รู้นะครับ ว่าผมเคยมีแฟน แต่ไม่รู้รายละเอียดว่าผมลึกซึ้งอะไรแค่ไหน แล้วผมก็ไม่ได้คิดว่าจะมาติดต่ออะไรกันอีก แต่พอพิมพ์กลับมาแบบนี้ ผมก็ต้องบอกป่านมัน ตามสัญญาที่เราให้กันไว้

แล้วผมก็ไม่รู้ด้วยว่า พิมพ์จะว่ายังไง ถ้าคนที่ทำให้ผม ถอดเขี้ยว ถอดเล็บ ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่พิมพ์เข้าใจ

แต่เป็นผู้ชายเหมือนผม

และเป็นคนที่ผมพร้อมจะหยุดทุกอย่างไว้ที่คนๆ นี้แล้วด้วย

แบบที่ผมไม่ได้คิดขนาดนั้นเลย ตอนคบกับพิมพ์ เพราะตอนนั้น ผมยังไม่พร้อมจะผูกม้ดกับใคร

ผมมีพิมพ์ แต่ผมก็มีสาวคนอื่นๆ ที่ผมจีบบ้างมาจีบผมบ้าง

เคยมีอะไรกับผู้หญิงมา ก็หลายคน

แค่สัมพันธ์ชั่วคราว แล้วก็จบไป
















ไอ้เอ ไม่ใช่สุภาพบุรุษหรอกครับ

เป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนนึง ที่มีด้านเลวอยู่ในตัวเหมือนกัน






เพียงแต่ มาเจอ ป่าน


มันเป็นคนที่ทำให้ผม อยากเป็นคนดี อยากหยุดความเสเพล ลอยไปลอยมา


แล้วมามั่นคงกับตวามรัก เพื่อใครสักคน


ก็เท่านั้นเอง



***********************************

ต่อตอนหน้านะครับ

*************************************

[PEAK]

อร๊าย~!!~  น่ารักมากมาย  สบายใจแระ  ยังมีความสุขอยู่ด้วยกัน .. รักกันตลอดไปน้า

เป็นกำลังใจให้หายป่วยไว ๆ   ..  และเอาใจช่วยไม่ให้ถูกจับได้ว่าแอบหนีมาเล่นคอมฯ  haha~!! อ่ะล้อเล่น

ขอบคุณคุณเอ  และนาเมฮ์นะคร้าบ

[EDICIUS]

คนดูแลกลับไปประชุมต่อแล้วครับ แวะมาหาตอนกลางวันพร้อมอาหารคนป่วย ไม่ได้ทำเองหรอกครับ ไปซื้อต้มเลือดหมูมาฝากนี่แหล่ะ แต่เวลาเห็น ท่านประธานยืนอุ่นต้มเลือดหมูอยู่หน้าเตา มันก็น่ารักดีนะ  

คนดูแล ก็มีคนเดียวแหล่ะครับ

(ชอบแอบถามล่วงหน้ากันก่อนเรื่อยเลย เอาเป็นว่า ผมจะบอกอีกทีแล้วไม่บอกอะไรก่อนอีกแล้วนะ เรื่องนี้ พระเอกกับนายเอกเนี่ย คนเล่นคนเดิมไม่มีเปลี่ยนครับ ชื่อเรื่องก็บอกอยู่โต้งๆ ว่าเรื่องของเรา ก็มีแต่ผมกับไอ้ป่านนี่แหล่ะครับ สบายใจกันหรือยางงงง)

>>> สบายใจเป็นที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 


ส่วนเรื่องพี่พิมพ์ เดาว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะพี่ป่านต้องเข้าใจพี่เอชัวร์


.

[bixzz]

ขอโทษคุณเอนะครับที่ชอบแอบถามล่วงหน้า...
ถามก็เพราะรัก+เป็นห่วงหรอกนะครับ อยากเห็นคนดีๆ น่ารักๆ อยู่ด้วยกันนานๆ น่ะครับ
...ตอนนี้พอรู้แล้วก็สบายใจที่ซู้ดดดเลยครับ 

[knight_king]

มารอรอบบ่าย

แต่รอบนี้ ทรมานไปนะ

มีแต่ของกิน

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

^
^
^
น้อง phung จ๊ะ ปล่อยผ่านบ้างอะไรบ้างเนอะ
เดี๋ยววันหลัง พี่จัดให้เองไอ้ของกินเนี่ย

อิอิ

[SunLoveMoon]

มาแระ.......
ได้กลิ่น
ตุๆ
อะไรที่มัน
แบบว่า
วิกฤตๆ
ม่ายนะ
ต้อง เอ ป่าน เท่านั้น
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 

[phung]

การี๊ดดดดดดดดดดดดดดด

แอบมีลางสังเห่า สังหรณ์

วู้ววววววววววววววววววววว

เอป่านจงเจริญญญญญญญญญญญญญญ

[maabbdo]

น่ารักจังเลยคู่นี้

 

[Joobperman]

หุ หุ ขนาดป่วย ยังจะแอบเขียนเรื่องส่งมาให้อ่าน.. ขอ  นะจ๊ะ

แล้วมีท่านประธานคอยดูแลซะขนาดนี้ เชื่อว่าคุณเอ หายป่วยเร็วแน่ ๆจ้า อิอิ
และเชื่อฝีมือเอว่า..จะไม่ทำให้ป่านต้องคิดมาก เกี่ยวกะเพื่อนเก่าของเอแน่นอน 
นี่เห็นมั้ย..มั่นใจเอขนาดนี้เลยนะจ๊ะ   

[blackberry2214]

อร๊ากกกกก


ทะมายทำร้ายจิตจายกันอย่างเน้้้


ตอนสนุกมาถึง แป๊ปเดียว จบตอนซะแล้ววววว



ฮึ่ยยยยยย



เอาใจช่วยนะคร้าบบบบ

+ หายป่วยเร็วๆ ด้วยล่ะพี่เอ

[JEEDdd]

อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยพี่เออ


อาิทิตย์ก่อนนู้นนนนนนนน
เ้ค้าก็ไปบ้านราชวดีมา กร๊ากก ( ไม่นับความต่างเวลา )
ไปขัดพื้นถูพื้นมาาาาาาาา แต่น้องบางคนก้น่าสงสารมากกกกกก
แต่น้องเป้นดาวน์น่ารักมากยิ้มแล้วบ๊ายบายให่ตลอดเลยยยยยยย


พี่เอพูดถึงลูกโป่งวิทยาศาสตร์
อยากบอกว่า ชอบเป่านะ ปัจจุบันยังเล่นปยอ แบบนี้อยู่
แต่ป่าวแล้ว แตก รั่ว ประจำ 555555555555555

อยากไปเกาะเกร็ดดด อยากกินขนมมมมมม

อร้ายยยยยยยยย
พี่เอออออ พี่พิมพ์จะมาทำไรเนี่ยยยยยย
ไม่ต้องเป็นเป้นสุภาพบุรรุษกับใครเป็นกับพี่ป่านก็พอแล้ว ฮิ๊วๆๆ
พี่ป่านก็เก่งเนาะถอดเขี้ยวเล็บพีเ่อได้ กร๊ากกกกกกก



ตัวจี๊ดดดดด ฝากกอดพี่ป่านนึงแรงๆๆ
หายป่วยไวไวนะค้าาา ~~
กอดคุณนายนาเมฮ์ด้วยคั๊บ จุ๊บๆ


ใครอย่ามาเจาะไข่เค้านะ 555555หวงง

[dahlia]

อ่านตอนนี้จบแล้วรู้สึกอึ้ง แทนผู้หญิงนะเนี่ย

แต่ช่างมันเถอะ ก็ความรักมันออกแบบไม่ได้ นี่น่า

แถมความรักความรู้สึกที่คุณเอกับคุณป่านมีให้กัน มันก็สวยงาม และอยากให้เป็นอยู่แบบนี้ตลอดไป


หายป่วยเร็วๆ นะ

ขอบคุณค่า

[wan]

พาไปเที่ยวอีกแล้ว ยังไม่เคยไปซักที

เป็นเรื่องที่ 2 แล้วนะที่พาไป เรื่องแรก ก็ X ' Mark รายนั้นก็เที่ยวเกาะเกล็ดเหมือนกัน

ไว้ต้องหาเวลาไปแล้ว อ่านและจินตาม คงสนุกพิลึก

  ฝากดอกไม้เยี่ยม เอ ด้วยนะครับ รักษาสุขภาพให้หายป่วยไว ๆ

อากาศกำลังเปลี่ยน ปลายฝน ต้นหนาว คนป่วยมากมายถ้าไม่ระวัง

เดี๋ยวคนดูแล จะโกรธเอา แล้วห้ามเข้ามาอัพ ละแย่เลย

เป็นกำลังใจให้นะครับ 

ปล. รอตอน แก้ปัญหาของพิมพ์อยู่นะครับ

[potery]

ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด  อดีตเป็นเอาไว้บทเรียน

รักป่านให้มากๆนะเอ ขอให้รักกันตลอดไป   

[knight_king]

ไอ้เอ ไม่ใช่สุภาพบุรุษหรอกครับ

เป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนนึง ที่มีด้านเลวอยู่ในตัวเหมือนกัน



เพียงแต่ มาเจอ ป่าน


มันเป็นคนที่ทำให้ผม อยากเป็นคนดี อยากหยุดความเสเพล ลอยไปลอยมา


แล้วมามั่นคงกับตวามรัก เพื่อใครสักคน

ก็เท่านั้นเอง


***********************************

^
^
^
^
ซึ้งงงง


และคนที่พี่เอรัก...
ก้อเป็นแค่คนที่เช้าเป็นท่านประธานออกไปทำงาน กลางวันกลับมาอุ่นต้มเลือดหมูให้คนป่วยที่รักกิน


เหอๆๆๆๆ  น่ารักที่สุดอ่ะ 

รักพี่เอพี่ป่านนะคะ God bless you naka.


หายป่วยเร็วๆ นะคะ 

[mist]

ถ้ารู้ความจริงก็อาจมีอึ้ง ใบ้รับประทานกันไปมั่งแหละน่า

[snoopy]

ซึ้งมากอ่ะพี่เอ

ขอให้พี่ทั้งสองคนมีความสุขแบบนี้ตลอดไปนะ

[moonlight]

ถ้าพิมพ์รู้ คงอึ้งน่าดู

แล้วป่านจะว่าไงเรื่องพิมพ์เนี่ย หุหุ

มีท่านประธานดูแลดีขนาดนี้

เอคงหายป่วยเร็วแน่ๆเลยเนอะ