หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[donut4top]

พออ่านมาถึงจุดนี้แล้ว เราว่าไม่ใช่แค่เจิ้นที่ขังเจ้าจันทร์ไว้ในช่อฟ้าหรอก เจิ้นขังตัวเองด้วย ทำงาน กลับห้องหาเมีย ทำงาน กลับห้องหาเมีย พิเศษหน่อยก็พาเมียไปกินขนมข้างนอก ชีวิตของลุง555555 /หลบหมึก

[por_pla4u]

เชิญหนุบหนับกันตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจคนอ่านเลยนะ เราโอเค 

[Yundori]

เอาจริงน้องจันทร์แบบชีวิตสบายสุดแล้ว
ใครๆก็อยากเป็นจันทร์แล้ววแบบนี้
อยู่ช่อฟ้าคืออยู่เฉยๆเลย ไม่ต้องทำอะไรมาก
เป็นที่รักให้เจิ้นก็พอ 
เจิ้นก็ไม่ได้คาดหวังอะไรแต่แรกอยู่แล้ว เพราะอยู่ในกำมือจันทร์อยู่แล้ว 
น้องแซ่บขนาดนี้จะไปหาจากไหนได้อีกกก 

[พิศตะวัน]

 

[musiclove]

มูนนี่ร้อนแรงขึ้นทุกวัน55555

[jimmyjimmy]

แม่บ้านเหมาะกับจันทร์ที่สุด

[เก้าแต้ม]

 

[bambooiihallo]

Last Chapter : Ever After



   “จันทร์โอเคยังอ่ะ...”



   “...”



   ผมรู้สึก...ประหม่า แบบว่าเขินมากเลยที่เจิ้นทำหน้าอึ้งแบบนั้น ก่อนเขาจะยิ้มแล้วกวาดตามองผมทั้งตัว



   “โอเคใช่ไหม?”



   “น่ารัก...”



   “ถึงจันทร์น่าเกลียดเจิ้นก็บอกว่าน่ารักอยู่ดีนั่นแหละ”



   “พี่รักของพี่...ก็ต้องน่ารักสิ”



   ผมย่นจมูกใส่เจิ้น แล้วเขาก็เดินมากอดผม วันนี้เรามาลองชุดแต่งงานกัน...ก็ไม่เชิงว่าเราจะจัดงานแต่งเพราะว่ามันก็คงแปลกๆ ซินแสก็เลยเสนอว่าให้เพิ่มพิธียกน้ำชาในวันทำบุญช่อฟ้าเข้าไปแทน แล้วก็ขั้นตอนบางอย่างที่เสริมสิริมงคลให้กับชีวิตคู่



   สีนำโชคของปีนี้น่าแปลกมากที่ของเจิ้นเป็นสีดำแล้วของผมเป็นสีขาว...ซินแสบอกว่าต้องให้หยินกับหยางเสมอกันในปีนี้ ประกอบกับฝ่ายการตลาดของช่อฟ้าอยากให้การแต่งตัวของเจิ้นปีนี้เข้าตีมเศรษฐกิจยุคดิจิตอลเพราะจะมีการประกาศโครงการใหม่ของช่อฟ้าในงาน เกี่ยวกับแอพพลิเคชั่นอะไรสักอย่าง ชุดของเราปีนี้เลย...ค่อนข้างวัยรุ่นมากๆ



   เจิ้นใส่ชุดสุดคูล ยิ่งเขาผมสั้นแบบนี้แล้วมันแปลกตาสุดๆเพราะเจิ้นไม่เคยแต่งตัวแบบนี้เลย มันเป็นเสื้อแขนยาวสีดำที่มีซิบสีเงินเมทัลลิครูดขึ้นมาจากข้อมือขวาถึงคอเสื้อแทนตะเข็บเสื้อด้านข้าง แล้วคอเสื้อนี่ก็กว้างด้วยเห็นกระดูกไหปลาร้าชัดมาก...ยิ่งเจิ้นก้มมันยิ่งทิ้งตัวลงจนผมเห็นไปถึงกล้ามท้องของเจิ้น



   ตัวเสื้อค่อนข้างทิ้งตัว ส่วนกางเกงเป็นยีนส์สีน้ำเงินซีดขาดๆเล็กน้อยกับรองเท้าไนกี้แอร์แม็กคู่ใหญ่สีขาว ไอเทมสุดคูลของเจิ้นคือแว่นกันแดดกรอบหนาสีขาว ที่มีสายห้อยด้ายหลังไปมัดรวมกันอยู่ที่ท้ายทอย คือ...เจิ้นดูเป็นเจิ้นตัวแสบมากๆ



   ส่วนชุดผมก็ไม่ได้เป็นเด็กดีเท่าไหร่ แต่เรียบร้อยกว่าของเจิ้นเพราะเขาสั่งห้ามโชว์ หามแหวก ห้าม ห้าม และห้าม จนผมคิดว่าให้ใส่หน้ากากไปด้วยเลยก็ได้นะ แต่ไม่กล้าพูดอ่ะ เดี๋ยวเจิ้นงอน ชุดผมเลยเป็นเสื้อคอเต่าแขนยาวสีขาวมีซิบสีดำแต่งเป็นกระเป๋าเสื้อด้ายซ้ายเหมือนไว้รูดปิดกระเป๋า กางเกงสีดำสนิทมีลายเพนท์ตรงกระเป๋ากางด้านหลังนิดหน่อยและรองเท้าผ้าใบรุ่นเดียวกับเจิ้นคู่ใหญ่สีดำเช่นกัน



   ผมไม่มีแว่นกันแดดแต่ต้องมัดผมทรงน่ารักนอกสถานที่ที่เจิ้นไม่ยอม แต่เถียงสู้ฝ่ายการตลาดไม่ได้ มันก็แค่รวบผมครึ่งหัวสองข้างเปิดหน้าเองอ่ะ ส่วนปลายผม อันนี้ผมเสนอเองว่าอยากกัดผมสีขาว จะได้เท่ๆไปเลย



   แน่นอนว่าเจิ้นค้าน แต่ผมใช้พลังพิเศษ ทำตาแป๋วใส่เขาไปสองวันเต็มๆ เขาสู้ไม่ได้หรอกเขาก็เลยต้องยอม พอเราไม่ต้องจัดงานแต่งงานมันก็เลยไม่เหนื่อย ไอ้พวกของชำร่วยที่เจิ้นเคยหลอกให้ผมเลือกไว้เลยไม่ได้ใช้



   มีแค่บนบ้านเราที่ตกแต่งด้วยสีแดงทั้งชั้น ครอบครัวน้องนุ่มก็มีโบว์สีแดงเล็กๆผูกคอคนละอัน หลักทรัพย์กับออมทรัพย์ก็ได้เปลี่ยนกรงเป็นสีแดงติดอักษรมงคล



   ซินแสให้เราเปลี่ยนมาใส่ชุดแดงก่อนเข้าห้องหอทีหลังพอเป็นพิธีเท่านั้น มีขั้นตอนแค่นิดหน่อยไม่ได้เยอะแยะเหมือนพิธีเต็ม



   มันเลยแปลกๆนิดหน่อยที่พอวันงานผมกับเจิ้นก็ต้องไหว้พระอาทิตย์ เทพเจ้ายามเช้าด้วยชุดสุดแสนจะทันสมัยในบรรยากาศจีนๆสีแดงแต่ใส่ชุดสีขาวสีดำ เฉพาะคนในครอบครัวกับซินแสเท่านั้นที่รู้ว่ากำลังจะมีพิธีมงคล คนอื่นก็คงมองแปลกๆอ่ะแต่เขาชินแล้วล่ะ บ้านเราก็แปลกๆมาแต่ไหนแต่ไร



   ปีนี้พวกผู้ใหญ่ไม่ได้รอชั้นล่างเพราะต้องขึ้นมาให้ผมกับเจิ้นยกน้ำชา พ่อร้องไห้ด้วยตอนอวยพรผม ส่วนลุงหยางบอกว่าให้ผมจัดการยึดบัตรเครดิตเจิ้นให้หมด เงินเดือนก็ต้องเอามาเป็นของตัวเองให้ได้



   “พ่อทำแบบนั้นกับลุงเหมือนกันใช่ไหมอ่ะ”



   พ่อหลุดหัวเราะส่วนลุงหยางถลึงตาใส่ผม ผมรู้หรอกว่ามันเป็นความจริง ลุงก็แค่ไม่อยากให้เจิ้นสุขสบายคนเดียวอ่ะเลยให้ผมทำตามด้วย โธ่



   สินสอดของผมที่คุณพ่อคุณแม่เจิ้นให้ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษเพราะว่าผมก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร พ่อผมเองก็บอกว่าไม่ต้องก็ได้เพราะเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว ผมก็เลยได้เงินเลขสวยๆ เก้าล้านเก้าแสนเก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าบาทเก้าสิบเก้าสตางค์มาอยู่ในบัญชี



   รวยไม่รู้เรื่องไปเลยอ่ะ จริงๆปู่บอกให้ใส่ๆไปเก้าสิบเก้าล้าน เอาจากบัญชีเจิ้นมาใส่ซะ แต่พ่อผมไม่ยอมเพราะมันต้องเสียภาษีสินสอดห้าเปอร์เซ็นต์ถ้าถึงสิบล้าน กลายเป็นพวกผู้ใหญ่ก็ถกกันว่ายังไง เพราะการแต่งงานของผมกับเจิ้นมันไม่ได้รองรับทางกฎหมายอยู่แล้ว แต่ภาษีก็ต้องจ่ายเป็นภาษีเงินได้



   ความรวยทำให้ปวดหัวจริงๆด้วย ประกอบกับมันเป็นบ้านผมมันก็เลยปวดหัวคูณสอง เลยจบที่เก้าล้านแบบนั้นแล้วให้ผมไปซื้อบ้านไว้ลดหย่อนภาษี ซื้อประกันชีวิต เพราะผมก็ไม่ได้มีรายได้อยู่แล้ว แต่มันก็ยังเกินอีก เจิ้นเลยโยนให้พี่เอ็มไปจัดการแทน



   “เอ็มชอบเรื่องปวดหัว”



   ผมว่า...พี่เอ็มก็ไม่ได้ชอบหรอกนะ แต่เจิ้นคงขี้เกียจคิดแล้วอ่ะ




   การแต่งตัวของเจิ้นแม้แต่พนักงานยังตื่นเต้น กลายเป็นว่าการให้สัมภาษณ์ปีนี้เจิ้นถูกถามเรื่องการแต่งตัวด้วย มันเหมือนกับว่าปีนี้ช่อฟ้าเปลี่ยนภาพลักษณ์จากธนาคารเก่าแก่เป็นสมัยใหม่หมดเลย ยูนิฟอร์มพนักงานก็เปลี่ยนใหม่ทั้งประเทศ ผู้บริหารวันนี้ก็ห้ามใส่รองเท้าหนังแต่เปลี่ยนมาเป็นรองเท้าผ้าใบกันหมด




   “เหนื่อย...”



   “กอดกันเนอะ”



   จบงานเราก็จะมานั่งกอดกันอยู่หน้าทีวี ยุ่งแต่เช้าจนไม่อยากจะขยับไปไหน แล้วมันก็เป็นช่วงเวลาของการขอพรวิเศษประจำปีของผมด้วย



   “ปีนี้อยากได้อะไรหืม...”



   “อยาก...อยากให้เจิ้นสุขภาพแข็งแรง อยู่กับจันทร์ไปนานๆ รักจันทร์เยอะๆ”



   เจิ้นหัวเราะเบาๆก่อนเขาจะดึงมือผมไปจูบ



   “พี่ก็รักจันทร์คนเดียว ไม่เคยรักคนอื่น”



   “ดีมาก ลองไปรักคนอื่นดูสิ จันทร์จะหยิกหูเลย”



   “เดี๋ยวนี้ดุ จะทำร้ายร่างกายพี่แล้วหรอหืม?”



   เจิ้นขยับตัวลงนอนตักผม จากมุมนี้ผมเห็นรอยย่นที่หางตาของเขาชัดแจ๋ว...เจิ้นเป็นผู้ชายวันสามสิบสี่นี่นะ รอยลึกระหว่างคิ้วก็ชัดกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย



   “พี่แก่แล้ว...”



   เขายิ้มจางๆเพราะผมจิ้มนิ้วไปที่หางตาเขา



   “จันทร์ยังเด็กอยู่เลย โดนคนแก่หลอกอ่ะ คิก... โดนตำรวจจับแน่เลยเจิ้น”



   “พี่ต่างหากโดนจันทร์หลอก พี่อยู่ของพี่เฉยๆมาขโมยหัวใจพี่ไปทำไม?”



   “งื้ออออ จันทร์ไม่ได้ขโมยนะ เจิ้นเอามาให้เองเหอะ ขี้ตู่”



   เราคุยกันเรื่องไร้สาระไปเรื่อยเปื่อย...ก่อนเจิ้นจะจูงมือผมไปเดินเล่นข้างนอก มีเวลาอีกสักพักใหญ่ๆก่อนจะเริ่มพิธีแต่งงาน...พวกผู้ใหญ่ให้ผมกับเจิ้นอยู่ด้วยกันจนถึงสี่โมง แล้วเจิ้นจะต้องออกไปข้างนอก เหมือนงานแต่งแบบจีนที่เจ้าบ่าวร่วมงานเลี้ยงก่อนส่วนเจ้าสาวอย่างผมก็ต้องรอในห้องหอ



   เสียงนกร้องดังแปลกๆทำให้ผมกับเจิ้นรีบเดินไปดูที่กรงนก ก่อนจะพบว่า...ออมทรัพย์ออกไข่! คือผมกับเจิ้นหมดหวังแล้วจริงๆกับการออกไข่ของออมทรัพย์ มันอยู่มาก็หลายปีไม่มีวี่แววเลยสักนิด อยู่ๆหลักทรัพย์ไปแอบยุบยิบตอนไหนไม่รู้!



   ออมทรัพย์ออกไข่มาสองฟอง! มันดูหงุดหงิด เจิ้นกับผมเลยยังไม่เข้าไปยุ่งกับมันแต่เจิ้นดีใจมากๆ คือมันนกผมก็ใช่แต่เจิ้นเลี้ยงแทนจนเขายึดไปเป็นนกตัวเองแล้วมั้งเขาเลยเหมือน...มีหลาน!



   เขายิ้มกว้างแล้วดึงผมไปจูบทั้งๆที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกี่ยวอะไรกับนกออกไข่ แต่ผมก็ปล่อยเขาจูบไปเพราะผมก็ชอบจูบเจิ้นง่ะ...



   เราเดินเล่นกันไปรอบบ้าน ผ่านสระน้ำ ห้องดูดาวแล้วกลับมาที่กรงกระต่ายเพราะมันถึงเวลาให้อาหารกระต่ายแฟมิลี่ แต่ผมกลับเจอเรื่องช็อคสุดๆเพราะหลานผม...หนุบหนับกันเอง!



   ก็...ก็เคยได้ยินมาว่ากระต่ายมีอารมณ์ทางเพศสูงมาก ตะ แต่ นี่เป็นแฟมิลี่กันนะ! ทำไมไม่แยกแยะเลยยยยยย ละ แล้วมันยุบยิบมากเลยอ่ะ เพราะมันไม่ได้หนุบหนับกันเองสองตัว แต่เหมือน...เหมือนรักเราสามสี่ตัวด้วย แถมมีสลับกลุ่ม ทำไมมันพร้อมใจกันทะลึ่งพร้อมกันหมดเลยเนี่ย ฮึ่ย



   “งื้ออออทำไมทะลึ่งจัง”



   นี่ขนาดพี่เอ็มจับทำหมันแล้วนะ ปวดหัวจริงๆเล้ย



   “จันทร์ทะลึ่ง...กระต่ายก็เลยทะลึ่งตาม”



   “จันทร์เปล่านะ เจิ้นอ่ะแหละ! หลังๆเจิ้นให้อาหารกระต่ายนี่ ติดนิสัยเจิ้นแน่ๆ”



   “ถ้าติดนิสัยพี่...ทะลึ่งกว่านี้อีก”



   เขากระซิบเบาๆเรื่อง...อยากจะใส่หางกระต่ายเข้ามาในตัวผม มะ มันมีของแบบนี้ด้วยหรอ ละ...แล้วเจิ้นไปเอามาจากไหนเนี่ย ยุบยิบจริงๆเลย!



   “มะ ไม่เอานะ”



   “หึ...”



   เขาไม่ได้พูดต่อส่วนผมก็ไม่กล้าถาม...เขาไม่ได้พูดจริงใช่ไหม? แค่พูดเล่นเฉยๆ ผะ ผมจะมีหางหรอ แล้วหางมันก็สั่นได้...ในตัวผม



   “หน้าแดงหมดแล้ว อย่าบอกนะว่าติดใจหาง?”



   “งื้อออ ไม่ใช่สักหน่อย!”
   





   คุณป้าแม่บ้านมาจัดโต๊ะกินข้าวในห้องนอน เป็นอาหารจีนจำพวกอาหารมงคล มีกาเหล้าและกาน้ำชาแบบโบราณด้วย ส่วนเจิ้นออกไปแล้ว เขาไม่ได้ไปไหนไกลแค่ห้องประชุมด้านล่าง คุยกับพวกผู้ใหญ่...ผมคิดว่าตัวเองตื่นเต้นนิดหน่อย...



   แต่พอเห็นตัวเองใส่ชุดสีแดงแล้วมันก็ตื่นเต้นกว่าเดิมเยอะเลย...ผมใส่ชุดคล้ายผ้าคลุมอาบน้ำสีแดงที่สาบเสื้อทับกันแล้วมีผ้าผูกเอว แต่...แต่ข้างในไม่มีอะไรนอกจากกางเกงในสีแดง ที่เจิ้นอยากให้ผมใส่ในวันของเรา



   คนทะลึ่ง...เป็นแบบจีสตริงผูกโบว์เล็กๆของผู้หญิง แถมผ้ายังบาง...เหมือนไม่ใส่ ซึ่ง...เจิ้นไม่ได้อยากให้ผมใส่มันไปตลอดหรอก เขาชอบตอนที่เขาได้กระชากมันจนขาดบนตัวผมต่างหาก



   เจ้าผ้าคลุมสีแดงของผมเลยบางจนปิดอะไรไม่ได้...เป็นแค่ของตกแต่งที่รอเจิ้นมากระชากทิ้ง



   ผมอาบน้ำและขัดตัวด้วยสบู่กลิ่นกุหลายที่ผมเตรียมไว้เพื่อวันนี้ มันหอมมาก....และคนขายเขาบอกว่ามันสำหรับ...ใช้ในกิจกรรมแบบที่ต้อง...เร้าใจหน่อยๆโดยเฉพาะ



   จริงๆผมแอบปรึกษาลุงหยางด้วยว่าจะทำยังไงให้เจิ้นประทับใจในคืนเข้าหอ ลุงด่าว่าผมแรดแต่เขานั่นแหละเป็นคนหาอะไรพวกนี้มาให้ผม ซึ่งผมคิดว่าลุงมีอยู่แล้วชัวร์



   ลุงให้ตินท์ทาปากสีแดงฉ่ำกับผม ผมงงว่าให้มาทำไมเพราะผมไม่ได้จะแต่งหน้า...แต่ลุงบอกให้ผมเอาไปใช้ตรงนม



   ‘มันมีกลิ่นสตอเบอร์รี่ด้วย อร่อยชัวร์ ตรง...นั้นก็ใช้ได้นะ’



   ‘พ่อก็ใช้หรอ...’



   ลุงไม่ตอบ แต่ผมเรียนรู้ว่า...ความเงียบคือการยอมรับ ผมไม่กล้าสบตาพ่อเลยอ่ะ ทำไมพ่อกับลุง...แบบว่า... งื้ออออกันมากๆเลย



   แต่ผมก็เอามาใช้นะ...ก็อยากให้เจิ้นประทับใจ ไหนๆมันก็โอกาสพิเศษของเราสองคน ผมก็อยากจะตามใจเขาให้มากกว่าปกติ



   ผมเอาริบบิ้นสีแดงมาผูกคอหลวมๆ ทำตัวเองเป็นของขวัญของเจิ้น พอเวลาที่ซินแสบอกยิ่งใกล้เข้ามาผมก็ยิ่งตื่นเต้น ดีนะมีสินเชื่ออยู่ด้วยให้ผมได้ขยำมือแก้เครียด...



   จริงๆสินเชื่ออยู่ตลอดที่ผมยุบยิบกับเจิ้นนั่นแหละ...เขาเคยทำสินเชื่อเลอะเทอะด้วยตอนเขาปลดปล่อยบนตัวผมแล้วสินเชื่อก็อยู่ข้างๆ ผมต้องแอบเอาสินเชื่อไปซักเองเพราะ...มันน่าอายจะตาย



   วันนั้นเจิ้นให้พี่เอ็มไปซื้อไฮเตอร์มาด้วย พี่เอ็มก็คงไม่เข้าใจแต่ก็ซื้อมาให้ สินเชื่อเลย...ไม่เหลือคราบของเจิ้นบนตัว กลับมาหอมเหมือนเดิมเพราะผมใช้น้ำยาปรับผ้านุ่ม แต่เจิ้นก็ชอบยั่วอ่ะ



   เขาบอกลอยๆว่าอาจจะมีกลิ่นเขาติดสินเชื่อก็ได้...มันทำให้ผมนึกถึงตอนเราหนุบหนับกันทุกที...เพราะกลิ่นน้ำรักของเขากับผมมันปะปนกันไปหมด



   “สินเชื่อเลยกลายเป็นกระตื่นหื่นไปด้วยเลยอ่ะ จันทร์ขอโทษนะ...”



   ผมมองสินเชื่อเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว เพราะเจิ้นคนเดียวเลย!






   ห้านาทีสุดท้ายก่อนเจิ้นจะมาผมตัดสินใจดื่มเหล้าย้อมใจไปสองจอก ก็ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยหนุบหนับกันนะ ตะ แต่มันก็ไม่เหมือนทุกทีนี่....



   ปรากฏว่าผมคิดผิดเพราะเหล้าจีนมันแรงกว่าเหล้าเท่าไปที่ผมเคยจิบๆมานิดหน่อย มันทำผมมึนหัวไปหมดแล้วร่างกายร้อนผ่าว...พอเจิ้นเปิดประตูเข้ามาผมก็เหมือนจะ...สติไม่ค่อยอยู่กับตัวเท่าไหร่



   ฟังไม่รู้เรื่องว่าเขาพูดว่าอะไร ก็แค่กินอาหารที่เขาป้อน...ได้ยินเสียงหัวเราะของเจิ้นที่ปะปนไปกับเสียงหัวเราะของผม แล้วผมก็รู้สึกว่าเก้าอี้ของเรามันห่างกันจัง...





   “เมาแล้วมูนนี่”



   เจิ้นส่ายหัวขำๆรับร่างคนเมาที่ลุกจากเก้าอี้มานั่งคร่อมตักเขา เสียงเล็กๆบ่นอะไรไปเรื่อยเปื่อยเรื่องตุ๊กตาตัวโปรด ขนาดวันเข้าหอน้องยังพูดถึงตุ๊กตา...จะไม่ให้รำคาญมันได้ยังไง เป็นแค่ตุ๊กตาหน้าโง่ๆแท้ๆ



   คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยเพราะกลิ่นนมอ่อนๆเฉพาะตัวของน้องมีกลิ่นกุหลาบหอมกรุ่นเข้ามาแทนที่...แปลกไปบ้างในความรู้สึกแต่พอตาฉ่ำปรือเงยขึ้นจากไหล่เขาขึ้นช้อนขึ้นมาสบตา...



   กลิ่นกุหลาบมันเย้ายวนเป็นบ้า...เมื่อมันช่างเข้ากับสีแก้มแดงฉ่ำของเจ้าจันทร์...ผิวขาวกับชุดสีแดงเบาบาง ผมยาวสีดำยิ่งทำให้ใบหน้าที่เขารักนักหนาดูน่ารักเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ...



   เขาชอบกระเบื้องเคลือบ...มันเป็นศิลปะที่มีเสน่ห์...เหมือนเจ้าจันทร์เวลานี้ที่ทำให้เขาอยากจะสำรวจผิวขาวราวกับกระเบื้องเคลือบชั้นดีให้ทั่ว...



   แต่มันคงเนียนอยู่ได้ไม่นานเพราะน้องชอบให้เขาทำตัวเป็นศิลปินวาดร่องรอยรักบนตัว...พระจันทร์ของเขาชอบให้กัด ชอบให้จูบ...คนร้ายกาจ



   “เจิ้น...จันทร์เมา”



   “พี่รู้...แล้วจันทร์ก็ยั่วพี่อยู่รู้ตัวไหม?”



   “ฮื้ออ จันทร์เปล่านะ จันทร์ไม่ได้ทำอะไรเลย คิก...”



   เจิ้นถอนหายใจเมื่อสะโพกมนขยับเสียดสีกับความร้อนผ่าวกลางตัวของเขา สองแขนเล็กยกขึ้นโอบรอบคอเขาให้โน้มลงไปหา แต่กลับไม่ยอมให้จูบเพราะน้องดันหันหน้าหนีจนปากเขาแตะกับแก้มนิ่มแทน



   “คิกคิก...ไม่ให้จูบหรอก...จันทร์หวงตัว เจิ้นจะมาจูบง่ายๆไม่ได้นะ”



   “แล้วให้พี่ทำอะไรได้บ้างครับ?”



   จะยั่วกันไปถึงไหน...คำพูดคำจาน่ารักแบบนี้ไงถึงทำให้ไปไหนไม่รอด



   “ไม่ให้ทำอะไรเลย...เดี๋ยวจันทร์ทำเอง”



   ตาคมหรี่ลงก่อนจะขบกรามแน่นเมื่อมือเล็กเขยิบลงมาจากลำคอเขาเปลี่ยนมาเป็นดึงสายคาดเอวของตัวเองออก ผืนผ้าเบาบางร่วงหล่นจากไหล่เนียนเปิดเปลือยผิวขาวผ่อง...ขาวจนอยากตีตราความเป็นเจ้าของไว้ให้ทั่ว



   ไม่รู้เพราะแสงไฟสลัวหรือเหล้ากานี้หรือเปล่า จุดแดงสองจุดกลางแผ่นอกของน้องถึงได้ดูฉ่ำน่ากัด ยอดอกเล็กเชิดขึ้นราวกับรอเขาลงไปพิสูจน์...



   “เจิ้น....จูบหน่อย จูบจันทร์”



   “ไหนว่าไม่ให้พี่จูบ?...”



   “งื้อออ กัดก็ได้ กัดจันทร์หน่อยนะ”



   ร่างเล็กที่ขยับยั่วบนตักทำให้มันมาถึงจุดที่ทนไม่ไหว...แล้วถึงทนได้ก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น เจิ้นอยากจะกวาดจานกับข้าวมงคลลงจากโต๊ะให้หมดแต่มันเป็นในห้องนอน สาบานว่าถ้าเป็นริมสระน้ำเขาไม่เสียดายเงินค่าเปลี่ยนน้ำในสระด้วยซ้ำ เลยทำได้แค่โอบเอวน้องขึ้น



   แต่เจ้าจันทร์คนร้ายกาจกลับดันตัวเกี่ยวขาสองข้างกับสะโพกเขาแน่น แผ่นอกเนียนและนมแดงก่ำของน้องอยู่ตรงหน้าพอดี...ความคิดที่จะไปที่เตียงถูกเปลี่ยนเป็นเดินไปที่ประตู ดันแผ่นหลังบางชิดติดบานประตูและตวัดลิ้นชิม...นมรสสตอเบอร์รี่



   “ยัยตัวแสบ...”



   เจิ้นกัดฟันแน่นเมื่อรู้ว่าน้องคงทาอะไรสักอย่างที่นมตัวเอง และ...มันได้ผล เขาชอบสตอเบอร์รี่สองลูกนี้จริงๆ







   “อ๊า.... เจิ้น เจิ้น...”



   เจิ้นคิดว่าตัวเองจะอดทนออมแรงไหว แต่เขาลืมไปว่ากับเรื่องเจ้าจันทร์เขาไม่เคยอดทนได้ เสื้อผ้าของน้องถูกกระชากจนกลายเป็นเศษผ้า ผิวแดงก่ำเพราะเหล้าจีนเต็มไปด้วยรอยฟันและรอยจูบ



   จันทร์จะโทษพี่คนเดียวไม่ได้...เพราะจันทร์เรียกร้องให้พี่กัดเอง...มูนนี่ตัวร้ายของเขาชอบเหลือเกินเวลาโดนกัด...น้องจะสั่นสะท้านและครางเสียงหวานเรียกชื่อเขาซ้ำๆ



   แค่นี่ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้น...ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้ ทั้งๆที่ตัวนิดเดียว



   “เจิ้น...จูบ จูบจันทร์”



   ทั้งๆที่เขาเป็นคนคุมเกมและน้องทำได้แค่เรียกร้อง...แต่มันชักจะเหมือนคำสั่งเพราะถ้าไม่ทำตามเจ้าตัวก็จะมีวิธีทำให้เขาใจอ่อนได้อยู่ดี



   ไม่ว่าจะใช้มือเล็กๆสัมผัสแตะต้องร่างกายเขา การโอบรัดตัวตนของเขาซ้ำๆจนเขาแทบจะทนไม่ไหว หรือจะดวงตาฉ่ำปรือและปากเล็กที่ออกคำสั่ง



   เคล็ดลับรสสตอเบอร์รี่ของเจ้าจันทร์ไม่ได้มีแค่ตรงนมของน้อง...แต่ลิ้นเขาสัมผัสมันได้ตอนแตะต้องความนุ่มหยุ่นตรงก้นนิ่มเช่นกัน...สีชมพูระเรื่อเป็นสตอเบอร์รี่สีฉ่ำ....ที่โดนเขากัดกินจนร่างกายเขาติดรสสตอเบอร์รี่ไปด้วย



   “ทำไมเจิ้นกลิ่นสตอเบอร์รี่อ่ะ”



   เจ้าจันทร์ขมวดคิ้วมุ่นตอนที่น้องขยับตัวลงไปใช้ปาก...ก็มันติดมาจากใครล่ะ?


   “ฮื้ออออ เจิ้นไปทำไรมา...ทำไมหอมสตอเบอร์รี่”



   ลืมไปได้ยังไงว่าพระจันทร์ของเขาขี้สงสัย



   “ก็จันทร์บังคับให้พี่กินสตอเบอร์รี่ไง...”



   จนเขาปลดปล่อยทุกหยาดหยดในตัวน้องจนหมด...มันคงกลายเป็นนมรสสตอเบอร์รี่ไปแล้ว



   “ฮื้ออออ...จริงหรอ จันทร์หรอ”



   “เด็กดี...ถ้าชอบก็...กินเยอะๆนะ”







   มือหนาสอดประสานกับมือเล็กที่เกาะผนังเหนือหัวเตียงไว้เป็นหลัก เจิ้นพาตัวเองเข้าไปอยู่ในความอบอุ่นของน้องเป็นรอบที่ห้า...ปกติน้องคนหมดแรงแล้วแต่มันคืนพิเศษ...ในกาเหล้ามันมีอย่างอื่นที่เข้าจงใจใส่เข้าไปให้คืนนี้มันยาวนานกว่าที่เคย แต่อยู่ในปริมาณที่ไม่เป็นอันตรายแค่เจ้าจันทร์จะ...เรียกร้องได้นานขึ้นอีกนิด



   เพราะรู้ว่าตัวเองไม่มีทางเป็น ‘คนพอเพียง’ ได้ในคืนนี้ ในวันที่น้องเป็นของเขาอย่างแท้จริง จากเดิมที่ความอดทนน้อยแสนน้อย เจ้าจันทร์ยังทำตัวเองให้พร้อมพรั่งสำหรับเขาไปทั้งตัว



   เจิ้นขบใบหูเล็กกลิ่นกุหลาบอย่างหมั่นเขี้ยว...เผลอกัดแรงไปนิดหน่อยแต่น้องกลับทำเสียงน่ารัก...ยิ่งขบเม้มไปจนข้างแก้มเจ้าจันทร์ก็ยิ่งหลุดเสียงหวานดังกว่าเดิม



   เขาชอบให้น้องครางออกมา...แม้บางครั้งเจ้าตัวจะอายจนปิดปากแน่น...มันไม่ได้น่าอายเลยด้วยซ้ำ น้องสมบูรณ์แบบเสมอสำหรับเขา



   “เจิ้น...อะ แรงๆ เข้ามาแรงๆ อ๊า...”



   แขนแกร่งโอบกอดเอวบางจนแผ่นหลังเนียนแนบไปกับร่างกายตัวเอง ยึดไว้แน่นเพื่อให้น้องไม่แข้งขาอ่อนจนหล่นลงกับเตียงในขณะที่เขาเร่งความเร็ว...เสียงเฉอะแฉะดังลั่นห้องปะปนไปกับกลิ่นหอมหวานของการร่วมรัก



   เสียงผิวกายกระทบกันดังอยู่ชั่วขณะก่อนที่หยาดน้ำรักจะท่วมท้นอีกครั้ง...แต่ตัวน้องเต็มไปด้วยน้ำเขาหลายรอบจนมันล้นทะลักออกมาตามเรียวขาขาวยามเขาขยะถอนตัวออก



   เสียงน่าอายทำให้เขาอามณ์ดี เขาปล่อยเจ้าจันทร์ล้มลงบนเตียง...แต่ไม่ใช่เพื่อให้น้องนอนพักผ่อนเพราะมือหนาจับคนหมดแรงพลิกตัวกลับมานอนหงายและลากข้อเท้าเล็กให้น้องขยับเข้ามาใกล้



   “เจิ้น...จันทร์ จันท์มะ ไม่ไหวแล้วนะ...”



   “แต่ตรงนี้ของจันทร์มันบอกพี่ว่าไหว”



   เจิ้นแตะมือลงที่แกนกายเล็กที่ตื่นขึ้นมาอีกรอบ เจ้าจันทร์บิดตัวไปมาเพียงแค่เขาขยับช้าๆ...ปากเล็กเม้มแน่นข่มอารมณ์จนน้ำตาร่วงลงมาข้างแก้ม



   “ไม่อยากแล้วหรอ...งั้นพี่หยุดดีไหม?”



   “มะ...ไม่...อื้อออ...เจิ้น จันทร์แปลกๆ”



   “แปลกตรงไหนครับ?”



   เจิ้นขยับมือออกจากตัวน้องเปลี่ยนมาลูบต้นขาเนียนช้าๆราวกับปลอบประโลม...ทั้งๆที่กำลังจะเป็นหมาป่าขย้ำกระต่ายน้อยตรงหน้าอยู่แท้ๆ



   “จันทร์...ฮึก...จันทร์อยากอีก...กอดจันทร์อีกนะ ฮึก...อยากให้เจิ้นกอดอีก ไนท์แคร์เยอะๆ จันทร์...จันทร์อยากยุบยิบเยอะแยะไปหมดเลย”



   เจ้าก้อนความสุขของเขาช่างขยันเลือกใช้คำเหลือเกิน... มันช่างซอฟต์ลงเมื่อเทียบกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ดูน่ารักทั้งๆที่สภาพทั้งเขาทั้งน้องเต็มไปด้วย...เฮ้อ



   “ฮึก...ทำไมไม่กอดจันทร์อีก กอดเดี๋ยวนี้นะ...เข้ามานะ อื้อออ จันทร์เป็นกระต่ายแน่เลย...จันทร์อยากไนท์แคร์เจิ้นตลอดเลย ฮื้อออออ ต่อไปจันทร์จะมีหางกระต่ายใช่ไหม”



   “จันทร์!”



   เจิ้นขบฟันอีกครั้งเพราะจำได้ว่าเมื่อช่วงบ่ายเพิ่งจะแซวน้องว่าเป็นกระต่าย...กระต่ายเป็นสัตว์ที่ความต้องการสูง แล้วดูคำพูด...ไม่ต้องถามต่อก็รู้ว่าน้องอยากลองเจ้าหางกระต่ายสำหรับคนจนมันติดอยู่ในหัว



   “อยู่กับพี่ทั้งคนยังคิดถึงหางกระต่าย...คนทะลึ่ง”



   “จันทร์ทนไม่ไหวแล้วนะ!”



   กลายเป็นว่าเขาถูกผลักให้ลมลงนอนกับเตียงเพราะมีกระต่ายรสสตอเบอร์รี่ทนไม่ไหว...เจิ้นมองคนอารมณ์เสียขยับขึ้นมาคร่อมบนตัวเองอย่างอารมณ์ดี



   มองร่างกายที่ถูกนอนกลืนกินช้าๆ...สองมือขยำก้นนิ่มที่เต็มไปด้วยรอยมือของตัวเอง ขยับไล้ขึ้นไปตามเอวเล็กและกดปลายนิ้วบี้สตอเบอร์รี่ที่ถูกกัดจนบวม



   กระเบื้องเคลือบรสนมของเขากลายเป็นกระเบื้องที่มีลวดลายสวยงามน่ามอง...จุดแดงและรอยฟันตีตราไปทั่วผิวขาวหอมกรุ่น...



   เจ้าจันทร์เป็นความงดงามที่สุดในชีวิตของเขา...สวยจนไม่อาจละสายตา...สวยแม้น้องจะเปรอะเปื้อนด้วยน้ำรักของเขาไปทั้งตัว...



   เลอะเทอะครั้งแล้วครั้งเล่า...แม้กระทั่งยามหมดแรงก็ยังโอบกอดรอบคอให้เขาได้ดูด...ได้กัด...นมรสสตอเบอร์รี่ เขากลายเป็นเด็กที่ต้องกินนมก่อนนอนไปแล้ว



   เป็นมาหลายปี...เพราะน้องทำให้เขาเสพติดกลิ่นนมบนตัวน้องเอง



   “จันทร์...พี่จะไปไหนรอดหืม...”



   “ฮื้ออ ไม่ให้ไป อยู่กับจันทร์...เป็นของจันทร์”



   เจิ้นยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเม้มนมบวมตรงหน้าเบาๆและกดจูบบนแผ่นอกกลิ่นนมเนิ่นนาน



   “พี่เป็นของจันทร์เสมอ...และจะเป็นตลอดไป”



   “จันทร์ก็เป็นของเจิ้น...แบบว่าเอฟวรี่เดย์ เอเวอร์ อาฟเตอร์เลย”



   เสียงเล็กแผ่วเบาลงในที่สุดเพราะเจ้าตัวคงเหนื่อยจนหมดแรงเพราะความเอาแต่ใจของเขา...เจิ้นขยับตัวออกจากอ้อมแขนน้องช้าๆ ขยับเปลี่ยนให้เจ้าจันทร์นอนซุกบนแผ่นอกของตัวเอง



   จับมือเล็กข้างซ้ายขึ้นมาดูแหวนวงเล็กบนนิ้วนาง...แหวนที่เจ้าตัวประท้วงอยากได้เพชรเม็ดใหญ่ๆ แหวนที่มีอีกวงเดียวในโลกที่เหมือนกันอยู่บนนิ้วซ้ายของเขา



   สัญลักษณ์แห่งความเป็นเจ้าของกันและกัน...



   เจ้าจันทร์เป็นของเขา...และเขาเป็นของเจ้าจันทร์...



   เขากลัวจะเสียน้องไปเหมือนๆกับที่น้องกลัวว่าเขาจะปล่อยมือ...



   แผนการที่กักขังน้องไว้กับตัวมาทั้งชีวิตสำเร็จโดยสมบูรณ์แบบ เจ้าจันทร์ไม่อาจไปไหนไกลจากเขาได้แล้ว...แต่ในทางกลับกันน้องที่วางแผนทีหลังก็ชนะ...เพราะเขาก็ไม่อาจไปไหนรอด จะบีบก็ตายจะคลายก็รอดอยู่ในกำมือเล็กๆนี่
เขากลายเป็นคนในปกครองของน้อง...เหมือนที่น้องเป็นคนในปกครองของเขา...



   เราอยู่ ‘ในปกครอง’ ของกันและกันบนหอคอยช่อฟ้าอันโดดเดี่ยวกันสองคน...เป็นกรงนกขนาดใหญ่ที่ขังเราไว้ด้วยกันไม่ให้ออกไปไหน อยู่ด้วยกันเหมือนที่เป็นตลอดมา...และจะเป็นตลอดไป



   Everyday…Ever After



.



.



.



.



.



   อ้อ...มีตุ๊กตาที่ได้รับความรักเกินควรด้วยอีกตัว ขนาดเวลาอย่างนี้ยังอุตส่าห์เห็นมันนอนอยู่ข้างหลังเจ้าจันทร์ทั้งๆที่ควรถูกโยนกระเด็นไปไกลๆได้แล้ว จะหยิบมันโยนออกไปก็มือไม่ถึงเพราะน้องนอนทับอยู่บนตัว จะขยับก็กลัวน้องจะนอนไม่สบาย



   ฝากไว้ก่อนเถอะ...
   
   



   The End
   ------



ขอบคุณที่อยู่กันมาจนเข้าเดือนที่เก้านะคะ <3 คงไม่ได้อัพตอนพิเศษแล้วเพราะจะเก็บทั้งหมดไปใส่ในเล่มนะคะ >____<


นิยายมีทั้งหมด 4 เล่ม ภาคละ 2 เล่ม และจะทำ Box สะสมด้วย


แต่จะไม่ได้ตีพิมพ์ทีเดียวนะคะ จะแบ่งทีละภาค ทุกคนจะได้มีเวลาหยอดกระปุกเนาะ ส่วน BOX คงมาพร้อมภาคหลังค่ะให้สั่งซื้อทีเดียว
สำหรับข่าวสารการรวมเล่นต่างๆ สามารถติดตามได้ในแฟนเพจของแบมหรือเฟสบุ๊คของสำนักพิมพ์มีดีส์ค่ะ



ขอบคุณค่า ลัฟยูเอฟวรี่เดย์นะ <3
   
   
   
   

[naezapril]

รัก และขอบคุณมากๆๆๆ สำหรับเรื่องดีดี ติดตามตลอดไปจร้า

[klaew]

สินเชื่อยังเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่ง
แฮปปี้เยอะๆ แต่งงานกันแล้วนี่เนอะ

[พัดลม]

  ดอกไม้แต่งงาน

[npsp2555]

  อยากอ่านเรื่องของคุณพ่อกับลุงหยางบ้าง

[arjinn]

ไม่ใช่แค่ในปกครอง
แต่ต่างปกครองกัน

ขอบคุณมากนะคะ
จะรอเรื่องต่อไปค่ะ
 

[donut4top]

ชอบประโยคนี้ '...เราอยู่ ‘ในปกครอง’ ของกันและกันบนหอคอยช่อฟ้าอันโดดเดี่ยวกันสองคน...' คือมันจริงมาก เป็นประโยคจบที่เราสะดุดใจมากค่ะ ขอบคุณมากๆเลยที่แต่งนิยายเรื่องนี้ให้อ่าน เป็นอื่นเรื่องในดวงใจของเรา ขอบคุณนะคะที่มอบความสุขให้เรา เราคงจะคึดถึงเจิ้นกับจันทร์ไปอีกนาน /ปาดน้ำตา

[O-RA DUNGPRANG]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

มีความสุข มากกกกกกกก   
จบแล้ว ฟินน   

ขำตอนที่ลุงหยางให้จันทร์ยึดบัตรเครดิตเจิ้น
เพื่อแกล้งเจิ้นให้เหมือนตัวเอง หมาหางด้วนชัดๆ 
พอถามว่าพ่อตองก็ยึดของลุงหยางใช่ปะ ลุงหยางรมณ์เสียเลย

ตอนลุงหยางแนะจันทร์ให้ใช้ลิปกลิ่นสตรอเบอรี่
จันทร์ถามพ่อตองก็ใช้ใช่ปะ  สุดยอดเลยลุงหยางพ่อตอง 

เจื้น  จันทร์   
ขอบคุณไรท์มั่กมาก   
       
 

[ืniyataan]

สนุกมาก..กกกก เข้ามาส่องทุกวัน จบแล้วใจหาย คงคิดถึงคู่นี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ 

[Punmile09]

งื้ออออออ จบแล้ววว อดใจหายไม่ได้เลยค่ะเหมือนได้ส่งลูกน้อยๆออกจากอ้อมอกก
ขอบคุณคุณแบมที่สร้างมูนนี่มาให้เราได้รัก มาเป็นก้อนความสุขของเราด้วย
แต่ที่อยากขอบคุณที่สุกคือขอบคุณที่คุณแบมสรางพี่เจิ้นให้ออกมาได้ฮอตขนาดนี้

รอสนับสนุนรูปเล่มนะคะ

เลิ้บบบบ 

[Pam_ban]

ในที่สุดก็ได้ลงเอยกันแบบถูกต้องตามประเพณีสักที  ความน่ารักและความยุบยิบยังคงยุบยับไปหมดทั้งตอน   


รอข่าวรวมเล่มนะคะ


 

[B52]

 

[ก้มหน้าก้มตา]

 
คงคิดถึงมากเลย
จะไม่มีอะไรให้รออ่านแล้วอ่ะ


อยากเก็บ ebook รับไว้พิจารณาหน่อยนะคะ

[คุณซี]

ทำไมน้องแซ่บ พ่อตองก็แซ่บ เขินนนน

[monalism]

วางแผนกันแทบตายสุดท้ายก็ไม่มีใครไปไหนรอด แฮปปี้ๆนะเจิ้นกับจันทร์   

มูนนี่น้อยซนน้อยๆหน่อย เจิ้นแก่แล้ว เดี๋ยวเป็นลม 

[ninghyuk]

ถ้าจันทร์มีลูกได้นี่ต้องแข่งกันกับน้องนุ่มแน่ๆ5555

[twinmonkey0311]

 

[Y-Darkness]

 

[bpyt]

เจิ้นสมหวังกับแผนการจนได้ 555
อยากอ่านคู่พี่เอ็มจัง

[เก้าแต้ม]

ขอบคุณคนแต่งค่า

[kinjikung]

ขอบคุณคนแต่ง ที่แต่งนิยายสนุก มีทั้งความหน่วง ความดราม่า ความสนุก ความหวาน ความหื่น ครบทุกรสจริง ๆ
ดีใจเจ้าจันทร์ออกเรือนซักที ยังขำลุงหยางแนะนำแต่ละอย่าง 555+ ลุงเค้าลองมาแล้วมันดีจริง

[mystery Y]

แฮปปี้เอวรี่เดย์จริงๆ ขอบคุณนะคะ เรื่องนี้สนุกมากๆ