Chapter XXVI Bad Moony
“เหมาะกับจันทร์ดี”
ผมย่นจมูกใส่เจิ้นผ่านกระจก มองหัวตัวเองที่ถูกมัดรวบผมหางม้าด้วยโบว์ที่มีหัวกระต่ายตุ๊กตาอันใหญ่ ลุงหยางซื้อมาให้จากไหนไม่รู้ บอกว่าเป็นกระต่ายก็ต้องผูกโบว์กระต่าย
“มันน่ารักไปไหมอ่ะ จันทร์เป็นผู้ชายนะ”
“ไม่หรอก...พี่ชอบให้จันทร์น่ารัก”
เจิ้นกดจมูกลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ตั้งแต่ผมไว้ผมยาวเนี่ยเขาก็ชอบผูกผมให้เป็นพิเศษ ตอนนี้บนโต๊ะเครื่องแป้งของเราไม่ได้มีแค่พวกหวีกับสกินแคร์ของผู้ชายแล้วอ่ะ แต่มีพวกโบว์ผูกผม กิ๊ฟ ที่คาดผมอะไรไม่รู้เต็มไปหมดเลย แล้วผมก็ขี้เกียจจะห้ามทุกคนซื้อเจ้าพวกนี้ให้ด้วย เพราะทุกคนมีความสุขมากแล้วผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
ตอนนี้ผมได้รับมอบหมายให้ไว้ผมยาวแทนเจิ้น เพราะปู่ไม่ยอมให้เจิ้นตัดผมสั้น แต่ทางบอร์ดบริหารก็ไม่ยอมให้เจิ้นไว้ผมยาวอีกในเร็วๆนี้เพราะว่ากระแสการตัดผมสั้นของเจิ้นทำให้หุ้นธนาคารขึ้นอีกแล้ว แถมตั้งแต่เจิ้นให้สัมภาษณ์ไปสมัยตัดผมแรกๆว่าการตัดผมคือการยืนยันว่าช่อฟ้าเติบโตได้บุคลาการคุณภาพนั้นเป็นขวัญกำลังใจของพนักงานสุดๆ แต่ซินแสกับปู่บอกว่ายังไงการไว้ผมยาวก็คือการเสริมดวงชะตาช่อฟ้า
ผมเองก็อยู่ในสงครามเย็นของปู่กับเจิ้น มันชวนอึดอัดมากเลยเพราะปู่ยื่นคำขาดถึงขนาดว่าถ้าเจิ้นไม่ไว้ผมยาวก็ไม่ให้แต่งกับผม...ผมเลยอาสาจะไว้ผมยาวเอง ก็ผมเป็นลูกแก้วดราก้อนบอลนำโชคของเจิ้นก็อาจจะทำแทนได้ใช่ไหมอ่ะ?
ปรากฏว่าได้...ตั้งแต่ตอนนั้นก็เลยต้องเริ่มไว้ผมยาว จนตอนนี้มันเลยบ่ามานิดหน่อยแล้ว แล้วการไว้ผมยาวของผมก็เป็นความแฮปปี้ของคนทั้งบ้านมากจนมีอุปกรณ์มัดผมสารพัดรูปแบบ
ทุกเช้าก่อนไปเรียนเจิ้นจะมีความสุขกับการมัดผมให้ผมมากๆ ตอนนี้ผมกลับมาเรียนแล้วและเจิ้นไม่ยอมให้กลับไปอยู่หออีก เขาบอกว่าไม่อยากให้เราห่างกัน ก็เลยได้นั่งรถไปมหาลัยกับเจิ้นแต่เช้าอีกแล้ว
ตั้งแต่ผู้ใหญ่ไฟเขียวให้เราแต่งงานกันผมว่าตัวผมมีความสุขแล้วนะ เจิ้นดูมีความสุขกว่าอีกอ่ะ แล้วการไว้ผมยาวเนี่ยทำให้เจิ้นชอบยุบยิบเยอะแยะไปหมดเลย เวลามองผมนี่เหมือนจะกลืนผมลงท้องอย่างเดียว
เขาชอบให้ผมน่ารัก...และความน่ารักมันก็เลยเถิดไปถึง...ง่ะ พูดแล้วก็อาย ผมมีถุงน่องลูกไม้สีขาวสามคู่แล้ว แล้วก็มีสร้อยคอที่เป็นเหมือนปลอกคอติดโบว์สีหวานแหววด้วย ยัง...ยังมีกางเกงในลายลูกไม้อีก!
เจิ้นชอบให้ใส่อะไรแบบนี้เวลาเราไนท์แคร์กัน...เขาชอบให้มัดผมด้วยเพราะเขาบอกว่าเวลาที่เห็นต้นคอผมวับๆแวมๆผ่านเจ้าหางม้าที่มัดขึ้นมันดูเซ็กซี่
มันก็อาย...แต่เราก็เห็นกันแค่สองคน อะไรที่ตามใจเจิ้นได้ผมก็ไม่อยากจะขัด แถมเขายังร้อนแรงเป็นพิเศษเวลาผมตามใจ ความสุขของเจิ้นก็เป็นความสุขของผม
แต่ถ้าวันไปเรียนเขาก็จะแค่รวบผมให้ธรรมดา และมักจะเป็นรวบแบบต่ำเหมือนที่เจิ้นชอบทำตอนไว้ผมยาว หนังยางสีดำสนิท แค่นั้นเลย เขาจะไม่ยอมให้มัดแกละ ถักเปีย รวบครึ่งหัว หรืออะไรที่คุณป้าแม่บ้านเสนอเพราะมันเป็นการ...
‘น่ารักนอกสถานที่’
พี่เอ็มถึงกับขำก๊ากตอนผมบอกว่าเจิ้นทำเสียงดุแล้วพูดแบบนั้น พี่เอ็มบอกว่าเจิ้นกลัวมีคนแปลกๆมายุ่งกับผม หรือมาทำให้ผมยุ่งยากใจ
การกลับมาเรียนครั้งนี้ของผมต้องใช้ความตั้งใจสูงแบบคูณสิบเพราะผมจะได้แต่งกับเจิ้นช้าหรือเร็วก็ขึ้นอยู่กับมันแล้วอ่ะ พอกลับมาเรียนเพื่อนหลายคนก็หายหน้าหายตาไปแล้วเพราะเลือกเรียนแบบมีฝึกงานหนึ่งปีอย่างคิว ที่ไปฝึกแล้วก็ได้งานเลยด้วย กลุ่มที่เหลืออยู่ก็เป็นกลุ่มที่ผมไม่สนิทเลย
แต่โชคดีที่น้องรหัสคิวรับผมเข้ากลุ่มด้วย แถมยังช่วยติวให้ผมเหมือนตอนคิวเลย เขินๆนิดหน่อยที่รุ่นน้องเรียนเก่งกว่าแต่ก็ไม่มีใครทำผมลำบากใจนะ ส่วนน้องรหัสผมไม่ได้คุยเลยตั้งแต่เรื่องพี่อริญ แล้วก็ย้ายมหาลัยไปแล้วด้วยก็เลยกลายเป็นผมไม่เหลือสายรหัสแล้ว
“ไม่มีใครกล้าแกล้งพี่จันทร์หรอกครับ พี่คิวฆ่าตายแน่ หวงพี่จันทร์ยังกับจงอางหวงไข่”
เพราะน้องๆใจดีกับผม ผมก็เลยชวนทุกคนมาติวพิเศษด้วยกันที่ช่อฟ้า คือ...เจิ้นก็ระแวงกลัวผมจะเรียนไม่รอดก็เลยให้พี่ๆเลขาผลัดกันมันสอนพิเศษให้ผม เจิ้นบอกว่าไม่ต้องไปจ้างใครหรอก พี่ๆเลขาเจิ้นนี่ล่ะเกียรตินิยมเศรษฐศาสตร์หรือการเงินกันทั้งนั้น
แต่เจิ้นไม่ให้มาเรียนบนบ้านเรานะ...ให้ใช้ห้องประชุมผู้บริหารแทน มันก็ดีกว่าเยอะเลยอ่ะ คุณป้าแม่บ้านก็ตื่นเต้นมากที่จะได้ทำของว่างรับแขกทุกวันเสาร์ช่วงเช้า
กลายเป็นว่าน้องรหัสคิวหัวไวมากกกกกกกกกกกก แถมพี่เอ็มก็บอกเก่งๆแบบนี้ยื่นมาฝึกงานที่ช่อฟ้าเลยก็ได้ น้องๆหลายคนก็อยากฝึกงานที่ช่อฟ้า ก็เหมือนผมมีคอนเน็กชั่นให้เฉยเลย
คะแนนสอบกลางภาคของผมดีขึ้นแบบทันตาเห็น แบบว่าผ่านมีนหมดเลยจนตื่นเต้นกันไปทั้งบ้าน ปู่ถึงขนาดพาไปล่องเรือกินข้าวชมวิวแม่น้ำเจ้าพระยา กลายเป็นว่าผมหงุดหงิดอ่ะ...แสดงว่าที่ผ่านมาทุกคนหมดหวังกับหนทางการศึกษาของผมจริงๆด้วย
แต่ไม่เคยมีใครกดดันผมเรื่องเรียนมาก่อน ผมไม่ต้องเรียนพิเศษ อยากเรียนก็เรียน ไม่อยากก็ไม่ต้องเรียน นี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมเข้าใจแล้วว่าคนเรียนเก่งๆที่พยายามทำคะแนนดีๆมันรู้สึกยังไง
“งื้ออออ เจิ้นพอแล้ว”
เจิ้นอ้างว่าให้รางวัลผม แต่จริงๆคือเขายุบยิบผมนั่นแหละ แถมของรางวัลที่เขาอ้างน่ะมันก็เข้าข่ายของน่ารักตามใจเจิ้นด้วย! มันคือ...ที่คาดผมหูแมวกับถุงมือที่เป็นเหมือนอุ้งมือแมวสีชมพู
“ก็แมวเหมียวมูนนี่ของพี่น่ารัก”
“เจิ้นเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ”
ผมบ่น...แต่ก็ไม่จริงจังเท่าไหร่ เจิ้นหัวเราะก่อนจะจับผมจูบอีกรอบเขาถึงยอมหยุดซน ถอดเจ้าหูแมวกับถุงมือแมวนี้ออกแล้วอุ้มผมไปอาบน้ำ
เหนื่อยกว่าเรื่องเรียนก็เรื่องเจิ้นนี่แหละ! เขาเปลี่ยนผ้าเช็ดตัวผมเป็นลายยูนิคอร์นสีชมพูด้วย สินเชื่อยังได้โบว์ผูกหูอันใหม่สีฟ้าสดใส เจิ้นอารมณ์ดีเป็นกราฟหุ้นทะลุเพดานไปไหนแล้วไม่รู้
กราฟหุ้นอารมณ์ดีของเจิ้นหล่นลงทันทีที่ผมขอไปผับ เพราะว่าวันเกิดน้องรหัสคิวอ่ะ แล้วผมจะไม่ไปก็ไม่ได้เพราะน้องช่วยเรื่องเรียนผมไว้เยอะ เป็นเพื่อนเรียนอีก
“มันดึก อันตราย”
“งื้อออ เจิ้นมารับสักห้าทุ่มไง จันทร์อยู่ตอนเป่าเค้กเสร็จก็พอแล้ว”
“พี่ไม่ชอบ”
“จันทร์ไม่ได้ไปบ่อยนะ จันทร์ไปเพราะวันเกิดน้องนี่นา น้า...คิวก็ไปด้วยนะ”
เจิ้นย้ำกับผมว่าเคอร์ฟิวคือห้าทุ่ม ห้ามดึกกว่านั้น แต่พอวันจริงเขาก็ไม่ได้เป็นคนไปส่งผมเพราะติดงานการกุศลอะไรสักอย่าง เขาค่อยไปรับทีเดียว วันนี้คุณป้าแม่บ้านเลยมามัดผมให้ผมแทน
“เอาทรงนี้ดีไหมคะ ป้าว่าโอเคเลยค่ะ”
มันเป็นทรงเหมือนผมแกละ แต่เป็นแค่อันเล็กๆเหมือนรวบครึ่งหัวที่แบ่งเป็นสองข้างแล้วปล่อยผม มันก็เปิดหน้าไม่รำคาญดี เปลี่ยนลุคนิดหน่อยด้วยสำหรับโอกาสพิเศษ
“เอาเสื้อผ้าแบบไหนคะคุณจันทร์”
“เอ...เหมือนจะมีตีมด้วยนะครับ เห็นเขาบอกว่าตีมคิวท์บอย ไม่รู้ต้องแต่งยังไงเหมือนกัน”
“เอาเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงสีชมพูไหมคะ? คุณจันทร์ไม่ค่อยใส่กางเกงสีชมพูด้วย ที่เจิ้นเคยซื้อให้ตั้งนานแล้ว”
“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ”
ผมใส่ผ้าใบสีขาวไปด้วย คุณลุงคนขับรถไปส่งผมตอนสองทุ่ม คิวยืนรออยู่แล้วที่ด้านหน้า
“ทำไมน่ารักจังวะจันทร์”
“ก็คิวท์บอยไม่ใช่หรอ ทำไมคิวไม่เห็นคิวท์เลยอ่ะ”
คิวมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงสีดำรองเท้าหนังสีน้ำตาล
“มันก็คิดตีมกันไปงั้นๆแหละ ไปดูดิไม่มีใครคิวท์สักคน”
จริงแบบที่คิวว่าเลย ทุกคนพากันใส่สีเข้มกันหมดกลายเป็นผมคิวท์อยู่คนเดียว เพราะผมหน้ามุ่ยคิวเลยด่าเรียงตัวเลยว่าแกล้งผมทำไม
“พวกมึงนี่แกล้งลูกกู ไอ้สัตว์”
แต่ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรจริงจังนัก นั่งไปสักพักเพลงก็เริ่มมันส์ คิวกับผมเลยโชว์สเต็ปอดีตสันทนาการมือวางอันดับหนึ่งของคณะด้วยท่าเต้นเขย่ามดลูก แล้วก็ท่าแปลกๆ
“เดี๋ยวนี้ไม่อายแล้ววุ้ย”
“บอกเลยเป็นปาร์ตี้บอยที่อเมริกาทุกอาทิตย์”
เราเต้นกันเมามันส์มาก แต่ผมไม่ได้ดื่มเพราะไม่ชอบดื่มอยู่แล้ว นานๆทีก็แค่จิบไวน์กับเจิ้น ผมทุ่มเทกับการเต้นมากกว่า สะบัดหัว กระโดดไปกับทุกคนนั่นแหละ จนกระทั่งช่วงสี่ทุ่มก็เริ่มเป็นดนตรีสดมาเล่นแทน
โต๊ะเรากินเหล้าเหมือนกินน้ำ คิวก็คอแข็งมาก ส่วนผมก็มีน้ำผลไม้ประจำตัว ถึงจะโดนโห่ฮายังไงผมก็จะยึดมั่นกับน้ำพันซ์ตัวเองนี่แหละ
“อย่าไปล้อ เดี๋ยวเจิ้นปาดคอนะพวกมึง”
เท่านั้นแหละเลิกแซวผมกันหมดเลย ทุกคนรู้สึกว่าเจิ้นดุกันหมดตอนไปติวกับพี่เลขาของเจิ้นด้วยกัน ถึงเขาจะไม่ได้มายุ่งแต่เจิ้นก็โผล่มาดูบ้าง แถมพี่เอ็มยังแนะนำแต่ละคนเรียงตัวให้เจิ้นรู้จักอีกมันเลยเหมือนจะทางการไปนิด
“โทษนะครับ...ขอไลน์ได้ไหม?”
“ห้ะ? เราหรอ?”
“เห้ยๆ มีคนมาจีบพี่จันทร์ว่ะ พี่คิวไปไหนวะ ลูกรักโดนจีบแล้ว ฮ่าๆ”
เขาเป็นผู้ชายยิ้มเก่งคนหนึ่งแต่ผมไม่ได้อยากให้มีคนมาขอไลน์สักหน่อยนี่
“ไม่ได้หรอก”
“มีแฟนแล้วหรอ? ขอไว้คุยเฉยๆได้ไหม”
“ไม่ได้ เราไม่ชอบเล่นโทรศัพท์ ละ แล้วก็มีแฟนแล้วด้วย”
“คนไหนแฟนล่ะ?”
“เสือก หลบไปดิ๊กูจะนั่ง”
คิวทำหน้าดุจนฝ่ายนั้นยิ้มแห้งแล้วเดินออกไป
“ดีนะเจิ้นไม่เห็น ไม่งั้นโดนแน่จันทร์”
คิวรู้เรื่องผมกับเจิ้นทุกอย่าง ทีนี้คิวไม่ยอมให้ผมห่างตัวเลยเพราะกลัวจะเจอคนเข้ามาคุยด้วยอีก จะเข้าห้องน้ำก็ไปด้วย ไปเต้นก็ไปด้วย ผมก็รู้สึกปลอดภัยดี จนกระทั่งคิวมีโทรศัพท์จากใครสักคนเลยลุกออกไปด้านนอกเพราะข้างในเสียงดัง
ก็มีคนเข้ามาทักผมอีกแล้ว คนๆนี้ดูโตกว่าคนแรก แล้วก็มานั่งที่คิวเฉยเลย น้องรหัสคิวก็ไปเข้าห้องน้ำ บางคนก็ไปเต้น ก็เลยเหลือผมนั่งอยู่กับน้องๆที่ไม่ได้สนิท ก็ไม่ได้มีใครสนใจผมเท่าไหร่ด้วย
“สวัสดีครับพี่ชื่อแทนนะ น้องชื่ออะไร”
“ห้ะ ชื่อจันทร์ พี่นั่งตรงนี้ไม่ได้นะที่เพื่อนผม”
“ขอคุยกับน้องจันทร์สักครู่ไม่ได้หรอ เดี๋ยวเพื่อนมาพี่ค่อยลุก”
“ไม่ได้ๆ ไม่รู้จักกันสักหน่อย ห้ามขอไลน์ ห้ามขอเบอร์ด้วย มีแฟนแล้ว แฟนดุมาก เดี๋ยวเขามารับแล้ว”
ผมจะต้องพูดปิดไว้ก่อนไม่งั้นเขาคุยยาวแน่ๆ เขาดูอึ้งๆแต่ก็หัวเราะแล้วก็เอาแก้วเบีร์ยในมือมาชนแก้วผม
“งั้นขอเฟสบุ๊คได้ปะ อันนี้ไม่ได้ห้ามนี่”
“ก็ไม่ให้เหมือนกัน อย่าทำให้ลำบากใจสิ”
คนไทยไม่เหมือนฝรั่งเลย ตอนอยู่เมืองนอกถ้าผมบอกว่าไม่เขาก็ไม่คุยต่อแล้วอ่ะ ทำไมพี่คนนี้เข้าใจยากจังเลย
“ก็น้องจันทร์น่ารัก เราเป็นรับใช่ไหม...พี่อยากดูแลเรานะ”
“รับ? รับอะไรหรอ ไม่เอาไม่ให้ดูแล ลุกไปเลยนะ มีคนดูแลแล้ว”
กลายเป็นว่าพี่เขาหัวเราะอีกแล้วบอกว่าผมน่าหมั่นเขี้ยว เขายกมือมาบีบแก้มผมด้วย ยังไม่ทันที่ผมจะปัดมือเขาออกกลายเป็นว่าพี่เขาล้มตึงลงไปกองกับพื้น
“เจิ้น!”
เจิ้นดึงผมให้ลุกขึ้นไปอยู่ข้างหลังเขา
“มึง!”
พี่แทนลุกขึ้นมาทำท่าจะเข้ามาหาเรื่อง แต่พี่บอดี้การ์ดของเจิ้นเข้ามากันไว้ แค่จ้องนิ่งๆพี่แทนก็สบถคำหยาบแล้วเดินหายไป
“มันทำอะไรอีกไหม?”
“ไม่...ไม่ได้ทำอะไร”
กลายเป็นว่าผมก็ไม่ได้อยู่ถึงตอนเป่าเค้ก เพราะเจิ้นให้กลับทันที การ์ดของร้านเข้ามาดูด้วยแต่พี่บอดี้การ์ดเข้าไปเคลีร์ยเลยไม่ได้มีปัญหาอะไร ผู้จัดการร้านพอเห็นนามบัตรของเจิ้นก็รีบเดินนำพาออกไปข้างนอก ไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายด้วยเพราะไม่มีอะไรเสียหายเลย
เจิ้นเซ็นเช็คหนึ่งหมื่นให้คิว บอกว่าเอาไปกินเลี้ยงกันต่อแล้วกันแต่ขอพาผมกลับก่อน ผมเลยได้ลาคิวแบบกระชับประหยัดคำเพราะเจิ้นลากผมขึ้นรถเลย
“พี่บอกว่าห้ามน่ารักนอกสถานที่ไง”
“ง่ะ จันทร์ไม่ได้น่ารักนอกสถานที่นะ ไม่ได้ผูกผมแบบเป็นโบว์ๆด้วย”
“แล้วใส่ทำไมสีชมพู? แล้วมัดผมแบบนี้มันก็น่ารักอยู่ดี”
“ก็มันตีมคิวท์บอยง่ะ.... อันนี้มันเป็นทรงผมน่ารักด้วยหรอ”
“คิวท์บอยอะไร มีแต่คนใส่สีดำ”
“ก็จันทร์แต่งตัวตรงตีมคนเดียวอ่ะ...แหะๆ แต่จันทร์ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยนะ จันทร์พูดว่าไม่ๆๆๆๆๆอย่างเดียวเลย บอกทุกคนด้วยว่ามีแฟนแล้ว ดุ๊ดุ หวงด้วย เป็นมูนนี่เด็กดีรอเจิ้นมารับไง”
“แต่มันมาจับแก้มจันทร์ พี่ไม่ชอบ”
เจิ้นหยิบทิชชู่เปียกจากที่เก็บของในรถออกมาเช็ดแก้มผมใหญ่เลย เช็ดไปก็บ่นไป บ่นวนไปวนมาเหมือนปลาหมึกทำปากพ่นหมึกออกมาเยอะแยะเลย ถ้าเป็นการ์ตูนต้องมีควันออกหูด้วยแหละ
“แก้มนี่ของพี่ คราวหลังใครมาจับก็ต่อยมันซะ”
“แล้วถ้าเขาต่อยจันทร์กลับอ่ะ”
“ใครมันจะกล้า? เห็นหน้าจันทร์ก็ใจอ่อนแล้ว”
“แน่ะ เจิ้นไม่มีเหตุผลเลย ให้จันทร์ใช้ความรุนแรงด้วย ทำแบบนั้นมันแบดมูนนี่ชัดๆ”
“เป็นมูนนี่เด็กดีของพี่ก็พอ กับคนอื่นเป็นแบดมูนนี่ไปเลย”
เขาดึงแก้มผมอีกทีหลังจากเช็ดแก้มผมจนพอใจ แล้วเขาก็บ่นต่อ โอ้ยฟังเจิ้นบ่นตั้งแต่ออกจากผับจนถึงบ้าน เจิ้นเป็นคนแก่แล้วจริงๆด้วย
คุณป้าแม่บ้านรอเราอยู่ที่ช่อฟ้า ก็โดนเจิ้นบ่นว่ามัดผมให้ผมน่ารักเกินไป แต่คุณป้าฟังแล้วก็ขำๆ แต่ก็พูดกับเจิ้นนิ่มๆจนเจิ้นเลิกบ่นนั่นแหละ
เจิ้นงอนผมไปสองวันหลังจากนั้น ไม่มอนิ่งแคร์ ไม่ไนท์แคร์ ไม่ยุบยิบแถมแสดงออกชัดเจนว่ายังโกรธ พี่เอ็มบอกว่าเจิ้นแก่แล้ว คนแก่มักจะขี้น้อยใจ
“พี่เอ็มแก่กว่าเจิ้นอีกอ่ะ พี่เอ็มขี้น้อยใจไหม”
“...ก็คล้ายๆมั้งครับ ทำไมเดี๋ยวนี้คุณจันทร์ร้ายกาจจัง”
พี่เอ็มทำหน้าเหมือนกินยาขม ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย ผมรู้สึกว่าการที่เจิ้นงอนผมมันไม่ได้ส่งผลรุนแรงเหมือนเมื่อก่อน แต่มันดูน่ารักมากกว่า แต่จะไม่ง้อก็ไม่ได้เพราะเรามีกันสองคน
พอวันอาทิตย์ที่คุณป้าแม่บ้านจะไปค้างบ้านใหญ่ผมเลยเอาบรรดาชุดน่ารักที่เจิ้นชอบนั่นแหละมาใส่ให้หมด เอาใจเขาจะได้เลิกทำหน้าดุใส่ผมสักที แล้วเราไม่ได้ยุบยิบกันหลายวันแล้วด้วย...ผมอยากยุบยิบกับเจิ้นอ้ะ
กลายเป็นว่าผมติดนิสัยชอบยุบยิบมาจากเจิ้นไปแล้ว พอเขาห่างเหินมันก็เลยหงุดหงิด เราไม่ได้น้วยกันมาหลายวันแล้วนะ ผมเป็นต้นไม้ขาดน้ำไปแล้ว
ผมเลือกถุงน่องลูกไม้สีขาวที่ยาวถึงเข่าและมีตะขอเกี่ยวกับกางเกงในลายเดียวกัน มัดผมแบบวันที่ไปผับที่เขาบอกว่าน่ารัก แล้วติดกิ๊ฟหัวกระต่ายสองข้างที่พ่อซื้อให้ ใส่ปลอกคอลูกไม้ที่มีโบว์เล็กๆสีขาวกับกระดิ่ง
ส่วนท่อนบน...เป็นเอี๊ยมลูกไม้บางๆแบบผูกคอที่เจิ้นเพิ่งไปซื้อมาก่อนเขาจะโกรธผมนั่นแหละ มันปิดอะไรไม่ได้เลยจนผมคิดว่าคอลเล็คชั่นลูกไม้ต่างๆนี่มีมาเพื่อการยุบยิบอย่างแท้จริง
แต่เจิ้นไม่ได้บังคับให้ผมใส่อะไรแบบนี้บ่อยๆ หรือใส่ก็แค่ชิ้นเดียว เขากลัวผมเขินเพราะชุดพวกนี้มันเหมือนของเด็กผู้หญิง...ผมหน้าร้อนผ่าวที่เห็นตัวเองในกระจก มันดูนุ่มนิ่มไปหมด
ผมเคยคิดว่าเจิ้นอาจจะมีความคิดอยากให้ผมใส่ชุดผู้หญิงเลยไหม? แบบว่าชุดพยาบาล หรือชุดเมดกระโปรงลูกไม้แบบว่าแต่งคอสเพลย์
จริงๆผมโทรหาลุงหยางด้วยเมื่อวาน ว่าการง้อเจิ้นแบบนี้มันจะได้ผลไหม
“เจิ้นชอบหรือไง? หึหึ ก็เร้าใจดี ตองไม่ชอบใส่หรอกมั้ง แต่ฉันชอบ อย่าไปเขินดิ มันก็เห็นกันแค่สองคน ควรไปซื้อพวกชุด...”
ลุงหยางแนะนำมาเอาซะผมทำหน้าไม่ถูก ดูเหมือนลุงหยางจะชอบแบบยูนิฟอร์ม แต่ผมคงหาไม่ทันแล้วก็เอาที่เจิ้นซื้อให้นี่แหละ...
ผมเตรียมมื้อเย็นไว้ด้วย เตรียมไวน์ แล้วก็บุหรี่เผื่อเจิ้นอยากจะสูบ เขาไม่ได้สูบบ่อยหรอก ผมแทบไม่เห็นเลยแต่ผมรู้ว่าเจิ้นก็ยังสูบบ้างเพราะผมแอบดูตรงที่เขาเก็บบุหรี่ไว้ มันก็พร่องไปบ้าง แล้วก็มีอันใหม่มาเปลี่ยน แต่ไม่ได้บ่อย
ผมนั่งรอเจิ้นกลับมา วันนี้เขามีนัดตีเทนนิสกับเพื่อนๆ ตอนแรกจะพาผมไปด้วยแต่ผมตั้งใจอยู่รอเซอไพรส์เขามากกว่า ถึงเราจะงอนกันแต่เจิ้นก็ไม่ได้ทิ้งให้ผมนอยด์หรอก
เจิ้นกลับมาตอนสองทุ่ม ผมทำหน้าที่แทนคุณป้าแม่บ้าน ใส่ผ้ากันเปื้อนมายืนรอเขาหน้าลิฟต์ จริงๆคือผมเขินถ้าจะไปยืนทั้งเสื้อเชิ้ตของเขา อย่างน้อยผ้ากันเปื้อนก็แก้เขินได้นิดหน่อย...นิดหน่อยจริงๆเพราะเจิ้นกวาดตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
มุมปากเขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาหลังจากทำหน้าดุใส่ผมมาหลายวัน
“ดื่มชาก่อนนะ”
ผมส่งถ้วยชาให้เขา เขาดื่มแต่ก็ยังมองผมด้วยสายตาแวววาว เจิ้นเดินเข้าห้องไปอาบน้ำไม่ยอมพูดอะไร สักพักเขาก็ออกมา...ทั้งตัวมีชุดคลุมลายมังกรที่เขาชอบใส่
“กินข้าวกัน...วันนี้จันทร์ทำสเต็ก”
เจิ้นนั่งเงียบตลอดทั้งมื้อ ปล่อยให้ผมดูแลเขาทุกอย่าง มีแค่แววตาเจ้าเล่ห์ที่จ้องมองผมไม่วางตา
“สูบบุหรี่ไหม?”
เขาส่ายหัว...แล้วเขยิบเก้าอี้ตัวเองห่างจากโต๊ะเล็กน้อย
“มานี่มา”
ผมลุกเดินอ้อมโต๊ะไปนั่งตักเจิ้น ซุกหน้าลงกับต้นคอที่มีกลิ่นสบู่...ขอโทษเขาเบาๆที่ทำให้เป็นห่วง อ้อนให้เขาหายโกรธผม
“นะ...จันทร์ผิดไปแล้ว”
ผมจูบใบหูของเจิ้น ขบเม้มเบาๆ...ผมรู้ว่าการกระทำแบบนี้จะทำให้ตัวเองไม่ปลอดภัย แต่กับเจิ้น...ผมไม่ค่อยอยากให้ตัวเองปลอดภัยเท่าไหร่อยู่แล้ว
“พี่เป็นห่วง”
มือเจิ้นเริ่มซน...เขาลูบต้นขาผม ขยับมาใต้ชายเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่และเลื่อนปลายนิ้วมาลูบเอวผม
“จันทร์ชอบให้เจิ้นเป็นห่วงนะ”
ปากของผมขยับมาจูบปลายคางเขา สองมือโน้มคอลงมาจุ้บปากเจิ้นย้ำๆให้เขาหายงอน
“เฮ้อ...จันทร์จะทำตัวเองเหนื่อย รู้ใช่ไหม?”
“งื้อออ...จันทร์อยากเหนื่อยจัง...”
เจิ้นกัดขบกรามแน่นมองคนช่างยั่วที่ตัวเลอะเทอะไปด้วยน้ำรักของเขา...รอบที่สองที่เขาปลดปล่อยไปบนร่างนุ่ม แต่เจ้าตัวก็ยังยิ้มยั่วขยับตัวลงจากตักเขาลงไปนั่งกับพื้น และใช้ปากอุ่นเข้ามาแทนที่
ยังไม่ได้ขยับไปไหนด้วยซ้ำนอกจากบริเวณโต๊ะกินข้าว...กับสระน้ำที่เลอะเทอะเพราะเขากวาดทุกอย่างลงจนหมดแล้วพาเจ้าจันทร์ขึ้นไปนอนบนนั้น
รอบแรกเขากระแทกกระทั้น...กระชากผ้าลูกไม้เร้าอารมณ์นั่นจนขาดวิ่น รอบที่สองน้องพาตัวเองมานั่งบนตักเขาและคุมเกมตามชอบใจ...และรอบที่สามก็กำลังจะเริ่มขึ้น
มูนนี่เด็กดีของเขากลายเป็นคนร้ายกาจไปแล้ว น้องรู้ว่าจะยั่วเขายังไง อ้อนเขายังไง และเขาชอบให้สัมผัสตรงไหน รวมถึงชอบสัมผัสน้องตรงไหน
น้องตามใจจนเขาเหมือนผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก...ถึงไม่ทำอะไรเขาก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้น แล้วมาเจอน้องเอาใจแบบนี้...
เจิ้นแหงนหน้าถอนหายใจออกมาหนักๆทั้งอ่อนใจ ทั้งขบกลั้นอารมณ์ที่ปากเล็กกำลังพาไต่ระดับขึ้นไปสูงขึ้นเรื่อยๆ จนจังหวะสุดท้ายน้องถอนปากออกแล้วปล่อยให้ความเลอะเทอะเปรอะเปื้อนใบหน้าตัวเอง
เซ็กซี่...ยิ่งลิ้นเล็กไล้เลียไปตามปากเลอะเทอะของตัวเองทั้งๆที่ตากลมโตช้อนมองเขาแบบนั้น...มือเล็กลูบใบหน้าเลอะเทอะของตัวเองแล้วใช้ลิ้นเลียมือเหมือนลูกแมว
สติที่เหลือเพียงน้อยนิดปลิวหายไปกับสายลมยามค่ำคืน...แล้วพาตัวเองจมลงไปกับกับดักของลูกแมวช่างยั่ว
“อะ อ๊ะ อ๊ะ...”
เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้อง ผมเหนื่อยจนหมดแรงแล้วแต่เจิ้นไม่ยอมหยุดง่ายๆ ผมถูกอุ้มจากข้างนอกเข้ามาในห้องนอน บนตัวไม่มีเสื้อผ้สแล้วสักชิ้น แม้แต่ถุงน่องก็ถูกกระชากออกไปจนหมดตั้งแต่ข้างนอก
เจิ้นดันตัวผมลงนอนกับเตียงเพราะขาผมหมดแรงแล้วหลังจากเขากอดผมในท่ายืนตอนรอบที่สี่...รอบที่สี่ของเขา...รอบที่สามของผม แขนผมชาจากการยันตัวเองไว้กับบานประตูห้องนอน
เจิ้นแก่แล้วไม่ใช่หรอ...ทำไมแรงเยอะจัง...เขายังมีแรงมาขยับเคลื่อนบนตัวผมอีก ขาผมพาดอยู่บนไหล่กว้าง...ตาพร่าเบลอไปกับความเอาแต่ใจของเจิ้น
ฟันของเจิ้นขบกัดไปผมไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงนมที่เขาชอบกัดเป็นพิเศษ มันบวมแดงไปหมดแล้วแต่เขาก็ยังไม่เลิกยุบยิบกับนมผม นิ้วเขาทั้งบีบ ทั้งบี้ ทั้งขยำ ทั้งดึง...แผ่นอกผมมีแต่รอยที่เจิ้นทำไว้
มือผมขยุ้มผมสั้นๆของเขาเพราะอารมณ์ที่ปลิวไปไหนต่อไหน...ร่างกายผมอุ่นไปด้วยน้ำของเจิ้น ผมไม่ใช่ต้นไม้ขาดน้ำแล้วแต่ผมเป็นต้นไม้จมน้ำแทน มัน...มันเยอะจนล้น
จนได้ยินเสียงเฉอะแฉะเวลาเขาขยับเข้ามาในตัวผม เสียงผมเรียกชื่อเขาจนแหบแห้ง นานราวกับผมจะขาดใจตายเจิ้นก็เติมเต็มน้ำในตัวผมอีกครั้ง...รู้สึกได้ถึงน้ำที่ทะลักล้นออกมาตอนเขาขยับตัวออก
เสียงน่าอายทำให้ผมหน้าร้อนผ่าวแต่เจิ้นกลับยิ้มขำแล้วหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“เมียพี่...น่ารัก”
หลายครั้งที่เจิ้นหลุดเรียกผมว่าเมียยามที่เขากำลังจะโบยบิน ผมเป็นผู้ชาย...มันก็ไม่เหมาะกับคำว่าเมียเท่าไหร่มั้งแต่พอเจิ้นเรียกผมกลับเขิน...
“อาบน้ำไหม...”
“ค่อยอาบพรุ่งนี้ได้ไหม จันทร์ง่วงแล้ว”
“จะไม่สบายตัวนะ?”
“งื้อ...เจิ้นอย่าดื้อสิ”
“หึหึ...”
เจิ้นจูบหน้าผากผมอีกครั้งก่อนจะขยับตัวลงนอนซุกหน้าอกผม กลายเป็นว่าผมชอบนอนท่านี้ไปแล้วด้วย ชอบที่เขานอนดูนมผม... ผมนึกว่าตัวเองแค่ตามใจเขาแต่หลังๆมากลายเป็นผมชอบซะเอง
ความชอบของผมทะลึ่งมากเลยง่ะ...พอปรึกษาเจิ้นเขากลับบอกว่าชอบที่ผมทะลึ่ง เจิ้นก็ทะลึงเหมือนกันนั่นแหละ ดูดนมผมไม่พอยังชอบบีบก้นผมเล่นเวลานอนด้วย
“งื้อ...เจิ้นอย่าซน”
เขาสอดนิ้วเข้ามาในตัวผมอีกแล้ว...แต่ผมหมดแรงแล้วจริงๆนะ
“เดี๋ยวปวดท้อง...แค่จะเอาน้ำออกให้”
เอาน้ำออกอะไรของเขาทำผมโบยบินอีกรอบจนได้ แล้วพอผมบ่นบ้างกลับหัวเราะใส่
“เมียใครทำไมนมบวม”
“โดนผัวกัด”
“ดูใช้คำ...ร้ายนะเดี๋ยวนี้”
“เป็นแบดมูนนี่แล้ว!”
เจิ้นหัวเราะที่ผมหงุดหงิด เขาแกล้งดูดนมผมแรงๆอีกรอบจนผมเริ่มโวยวายเขาถึงยอมหยุดมานอนลูบก้นผมดีๆ
“พรุ่งนี้ไปเรียนไม่ไหวแน่เลยจันทร์”
“จันทร์จะโดด...โดนหักคะแนนแล้วก็สอบตกแน่ๆ เจิ้นก็ได้แต่งงานช้าไปเลย สมน้ำหน้า”
“หึ...อยากโดนลวนลามที่บันไดหนีไฟอีกหรือไง”
คำพูดเจิ้นทำให้ผมนึกถึงตอนที่เราแอบเจอกัน จะว่าไปมันก็ตื่นเต้นดีอ่ะ...
“อย่าบอกนะว่าชอบ?....”
ผมไม่กล้าพูดอะไรนอกจากพยักหน้าเบาๆ เจิ้นถอยหายใจออกมาดังชัดเขาดูหนักใจแต่ผมกลับหัวเราะ ไม่รู้ทำไมมันขำมากอ้ะ
“แบดมูนนี่จริงๆ”
“เลิกรักไม่ทันแล้วนะ...จันทร์ไม่ให้ไปรักคนอื่นแล้ว ถึงจะเป็นแบดมูนนี่หรือเวรี่แบดมูนนี่ก็ไม่ให้ไปไหนด้วย เจิ้นเป็นสมบัติของจันทร์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ห้ามยุกยิก ห้ามหนี ห้ามตาย ห้ามหาย ห้ามเลิก!”
“พี่มีตัวเลือกอะไรบ้างไหม?”
“ไม่มี เพราะว่าแถวนี้จันทร์คุมหมด ถ้าเจิ้นเป็นเด็กดีจันทร์ก็จะใจดีกับเจิ้นนะ แบบว่าความใจดีก็ขึ้นอยู่กับว่าเจิ้นจะทำตัวดีหรือเปล่า คิก...”
เจิ้นถอนหายใจอีกรอบแล้วกอดผมแน่น เขาไม่เถียงสักคำซึ่งผมพอใจมาก! เจิ้นเป็นนกอ้วนๆในกรงของผมแบบว่าร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว ถึงผมจะไม่ขังเขาไว้เขาก็ไปไหนไม่ได้หรอก
น่าสงสารจังเลยยยยยย
------
ร้ายกาจมากจ้ามูนนี่
ประกาศนะคะ
ในปกครอง กำลังจะจบภายใน 2-3 ตอน รวมตอนนี้ด้วยค่ะ
แล้วจะขอหยุดอัพแล้วนะคะ เป็นการจบในโครงเรื่องเรียบร้อยแล้ว
สามารถอ่านได้ในเว็บเหมือนเดิมค่า แต่งจนจบและไม่ลบออกจากเว็บแน่นอนจ้ะ
ส่วนที่จะไม่อัพต่อแล้วขอเก็บไว้ให้เป็น Exclusive เช่น
- มูนนี่วัยสามสิบ
- มูนนี่วัยเด็ก
- เรื่องของคิว
อาจจะมีอื่นๆเพิ่มเติม
ขอบคุณค่ะ <3
ปล. เม้นให้ด้วยน้าจะจบแล้ว 5555+ กราบ
ลบ ข้อความบางส่วน ออกนะคะ
เรื่องยังอยู่ห้องนิยาย นิยายยังลงไม่จบ
ไม่ควรสื่อสารในเชิงประชาสัมพันธ์รูปแบบหนังสือ ใดๆ ทั้งสิ้นในกระทู้
ผิดกฏ ข้อที่ 17 ค่ะ
แจ้งเตือน ครั้งที่ 1
Moderator BaoBao
หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115 (อ่าน 704238 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก