หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[Mayana]

มูนนี่ลูกชุ้น โตแล้วจริงๆ 

[Natti]

ยุบยิบยุบยับทั้งตอนนนนน

[minenat]

ยัยมูนนี่ตัวแสบบ

[Yundori]

มูนนี่คือแบบ  หนูลูกกกกไม่เก็บอาการอะไรเลย
เมื่อไหร่ผู้ใหญ่จะยอมใจอ่อนอะ สงสารเจิ้น
แต่น่าจะอีกไม่นานจริงๆ ก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
ไม่เห็นเขาขัดขวางอะไรเยอะแยะ
เหลือแค่ขอแต่งงานเป็นทางการแล้วมั้งงแบบนี้ 

[Cheese[C]ake]

นี่ชั้นติดตามกระต่ายหื่นอยู่หรือนี่

[por_pla4u]

สามรอบเป็นขั้นต่ำ แอร๊ยยยยยยยยยยย 

[bambooiihallo]

Chapter XXIV Engage



   “จันทร์อย่าซน”



   “งื้อออ จันทร์เปล่าซนนะ...”



   เจิ้นส่ายหัวขำๆเมื่อคนที่บอกว่าตัวเองไม่ซนกำลังขยับไปมาอยู่บนตัวเขา ผิวนุ่มหอมกลิ่นนมมีเพียงเสื้อคลุมตัวใหญ่อยู่บนตัวที่สายรัดเอวก็ไม่ได้ทำหน้าที่ของมันได้ดีเท่าไหร่ ท่อนขาขาวจึงโผล่พ้นออกมาขยับเสียดสี...จนร่างกายมันเริ่มอุ่น



   อยู่ๆกระต่ายในปกครองก็กลายร่างเป็นบันนี่บอย...แล้วเพราะพยายามจะซนด้วยท่าทางเขินอายและท่าทีงกเงิ่นๆมันก็เลยยิ่งน่ารัก...



   อย่างตอนนี้เจ้าตัวก็มาปีนข้ามตัวเขาไปหารีโมททีวีเพราะอยากจะดูการ์ตูน คอเสื้อคลุมก็ร่วงลงมาจากไหล่ แถมยังเป็นกระต่ายซนๆนั่งลงบนกลางลำตัวเขาอย่างหมิ่นเหม่



   “จันทร์มานั่งนี่มา”



   เจิ้นขยับตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง แขนเอื้อมขว้าเอวเล็กมานั่งเกยบนตัก ตากลมโตหันมาสบตากันก่อนจะยิ้มแล้วพิงตัวเองบนแผ่นอกเขา เสียงการ์ตูนบนทีวีดังออกมาซึ่งเจิ้นไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับมันนัก เพราะสายตามันไปหยุดที่มือซ้ายที่กุมประสานกันไว้



   ข้อนิ้วของเจ้าจันทร์เล็ก...ก็ไม่ได้เล็กขนาดเด็กผู้หญิงแต่ก็เล็กกว่าเขาเยอะ น้องตัวเล็ก...โชคดีที่ตอนนี้ดูเจ้าตัวจะแฮปปี้เอฟวรี่เดย์แบบที่ชอบพูดบ่อยๆก็เลยพอจะอ้วนขึ้นมาหน่อย



   เสียงหัวเราะเล็กๆไปกับการ์ตูนเด็กๆทำให้เจิ้นรู้สึกว่าการใช้ชีวิตบนช่อฟ้าไม่ได้เงียบงันเกินไป...มันเป็นบ้านที่เป็นบ้าน ไม่ใช่แค่ที่พักให้นอนหลับแล้วใช้เวลาผ่านไปวันๆ



   ช่อฟ้าไม่ได้มีความหมายอะไรเลยถ้าไม่มีเจ้าจันทร์...คำตอบเดียวที่เป็นเหตุของทุกอย่าง



   “พี่รักจันทร์”



   “หือ...จันทร์ก็รักเจิ้นนะ”



   เจิ้นยิ้มเมื่อน้องเงยหน้าขึ้นมางงๆแต่สุดท้ายตากลมโตก็ขยับเป็นประกายความสุข ตัวแค่นี้แต่เต็มไปด้วยความสุขของเขามากกว่าทุกอย่างบนโลก



   “จันทร์...แต่งงานกันนะ”



   เคยคิดว่าอาจจะต้องหาสถานที่ดีๆ บรรยากาศดีๆ สร้างเซอไพรส์เพื่อขอเจ้าจันทร์แต่งงาน แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้เหมาะกับเราทั้งคู่เท่าไหร่ เจ้าจันทร์ชอบใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่นี่ กินข้าวด้วยกัน นอนดูทีวีด้วยกัน เลี้ยงนกเลี้ยงกระต่าย



   ก็แค่...ใช้ชีวิตด้วยกันไปทุกวัน แล้วทำไมจะขอแต่งงานในบรรยากาศที่เป็นของเราทั้งคู่ไม่ได้ล่ะ



   เจิ้นหลุดหัวเราะเมื่อตากลมโตเบิกกว้าง สองมือเล็กยกปิดปากตัวเองก่อนความตกใจจะกลายเป็นความน่ารักเมื่อเจ้าจันทร์ร้องไห้ออกมา



   “ร้องไห้ทำไมหืม...”



   วงแขนแกร่งโอบกอดคนงอแงเข้าหาตัวเอง เสียงร้องไห้ต่อว่าฟังไม่เป็นคำดังอู้อี้จากคนขี้แง แผ่นอกรู้สึกถึงความชื้นจากน้ำตา



   “พี่เป็นคนรักที่ไม่ดีเท่าไหร่หรอก เพราะทั้งชีวิตพี่รักจันทร์แค่คนเดียวเลยไม่มีประสบการณ์อะไร...ให้โอกาสพี่ได้ไหม?”



   ท่าทางพยักหน้าหลายทีทำให้หัวใจเจิ้นเต้นแรง อาการที่ไม่เกิดขึ้นได้บ่อยนักและมักจะเป็นกับเรื่องของเจ้าจันทร์ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ความยินดีมหาศาลยิ่งกว่าช่อฟ้าได้กำไรหลายร้อยเปอร์เซ็นต์ล้นทะลักจนต้องเชยคางคนงอแงขึ้นมาจูบ



   ค่อยๆจูบซับน้ำตาเม็ดโตๆที่ยังร่วงหล่นลงมาไม่หยุด ก่อนจะแนบหน้าผากลงไปกับหน้าผากคนขี้แง



   “แต่งกับจันทร์แล้ว ฮึก...ไม่ให้ยุ่งกับใครแล้วนะ ห้าม ห้ามหมด จันทร์หวงมาก จันทร์จะเป็นเด็กไม่ดีด้วยถ้าเจิ้นทำ”



   “พี่จะเป็นของจันทร์คนเดียว”



   เจิ้นยิ้มให้กับท่าทางมุ่งมั่นนั้น ขำนิดหน่อยกับท่าทางมุ่งมั่นของว่าที่เจ้าสาวคนใหม่ ดูท่าคงมีแผนการจัดการเขาอยู่ในหัวเต็มไปหมด



   “ไหนแหวนล่ะ แหวนของจันทร์”



   เจิ้นหอมหน้าผากพระจันทร์รสนมฟอดใหญ่ก่อนจะเอี้ยวตัวไปหยิบแหวนแต่งงานที่วางอยู่ในลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง หันกลับมาก็เจอมือเล็กยื่นมาตรงหน้าทันที



   “ใส่มาเลย”



   “กลัวพี่เบี้ยวหรอ หืม?”



   พูดขำๆก่อนจะเปิดกล่องแหวนแล้วค่อยๆใส่ที่นิ้วนางข้างซ้าย



   “ก็เจิ้นอ่ะชอบทำอะไรยากๆ จันทร์ต้องปลอดภัยไว้ก่อน”



   เจิ้นดึงมือเล็กมาหอมเบาๆ แหวนทองคำขาวเกลี้ยงเกลาเหมาะกับนิ้วเล็กของเจ้าจันทร์อย่างที่คิดไว้ ไม่ต้องมีเพชรอะไรมากมาย



   “เจิ้นทำไมไม่มีเพชรอ่ะ เม็ดโตๆ อันใหญ่ๆอ่ะ”



   “เดี๋ยวมันหลุด”



   “ของมันแพงมันไม่หลุดง่ายๆหรอก ใส่แบบนี้เหมือนแหวนปลอมเลย จันทร์อยากได้เม็ดใหญ่ๆ เอาแบบรวยๆอ่ะ แบบในหนังที่ประกายเพชรเยอะๆ เนี่ยเจิ้นใส่วงแค่เนี้ยเค้าไม่รู้หรอกว่าจันทร์มีเจ้าของแล้ว ต้องเอาใหญ่ๆ ไม่งั้นจันทร์มีคนมาจีบนะ จันทร์ยิ่งหล่อๆอยู่ด้วย”



   ยิ่งปากเล็กเจื้อยแจ้วเท่าไหร่เจิ้นก็รู้สึกคันยิบๆในหัวใจ อยากจะโทรไปขอบคุณกันติชาที่มีลูกได้น่ารักขนาดนี้ ทำมาเป็นอยากได้แหวนวงใหญ่ๆแถมยิ้มจนแก้มตุ่ยเหมือนแฟมิลี่กระต่ายเวลากินข้าว



   “จันทร์ก็ต้องไม่ให้ใครจีบ บอกว่ามีเจ้าของแล้ว จันทร์ต้องไม่หวั่นไหวกับใครเพราะคนข้างนอกนั่นจะผู้หญิงหรือผู้ชายไม่มีใครดีเท่าพี่สักคน พี่ดีที่สุดในโลก”



   “โหหหห จันทร์ได้สินค้าพรีเมี่ยมจากธนาคารช่อฟ้าคนเดียวเลยใช่ไหม?”



   “ยิ่งกว่าบัตรเครดิตศศิวิสดอมด้วย...รูดบัตรไม่จำกัดวงเงิน จ่ายคืนเป็นความรักให้พี่ ดอกเบี้ยศูนย์เปอร์เซ็นต์ตลอดชีวิต แถมเจ้าของธนาคารช่อฟ้าด้วย”



   “โปรโมชั่นเยอะแบบนี้...แถมช่อฟ้าให้จันทร์ด้วยได้ไหมอ่ะ จันทร์จะได้รวยไม่รู้เรื่องไปเลยยยยยยย แล้วเดี๋ยวจันทร์แบ่งเงินให้เจิ้นใช้นะ เราเคยตกลงกันที่เท่าไหร่นะ 100 บาทต่อวันใช่ปะ โหยยย เหลือเฟือเนอะเจิ้นเนอะ”



   เส้นความอดทนสุดท้ายขาดลงอย่างง่ายดาย ต้องจัดการฟัดเจ้าพระจันทร์กลิ่นนมให้หายหมั่นไส้ แล้วการฟัดก็เลยเถิดไปจนเปลี่ยนเสียงหัวเราะให้กลายเป็นเสียงครางหวาน...






   
   เจิ้นพาผมลงมาส่งที่ห้องทำงานชั้นล่างตอนเกือบสี่โมงเย็น แหวนของเจิ้นยังอยู่ที่นิ้วนางของผม เจิ้นบอกว่าห้ามถอดถ้าผู้ใหญ่เห็นก็บอกไปเลยว่าเจิ้นมาขอแต่งงาน



   ตอนนี้ผมว่าลักษณะการต่อสู้ของเราเปลี่ยนฝั่งไปเป็น เจิ้น VS ผู้ใหญ่ โดยมีผมเป็นเหมือน...เอ่อ...เชลยสงครามก็ไม่ใช่ ตัวต่อรองก็ไม่เชิง



   การที่เจิ้นขอผมแต่งงานแบบถูกต้อง จริงๆพวกผู้ใหญ่เขาก็ไม่ได้ห้ามและสนับสนุนกลายๆมานานแล้วแค่รอผมโต แต่ดันเกิดเหตุการณ์เจิ้นถูกไล่ออกจากบ้านซะก่อน ก็เลยกลายเป็นว่าผมรับบทคุณหนูที่ถูกเจิ้นฉุด...แต่ผมเต็มใจให้ฉุดด้วยอ่ะ แหะๆ



   แต่ถึงเจิ้นจะบอกว่าไม่ต้องกลัวใครเห็น พอพ่อเจิ้นกลับมาผมก็แอบซ่อนมือไว้ในกระเป๋ากางเกงอยู่ดี ผมรู้สึกผิดนิดหน่อยที่แอบไปหาเจิ้นรับหลังคุณพ่อ คุณพ่อเจิ้นเป็นคนใจดีมาก



   จริงๆการมาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่เจิ้นมันเหมือนว่าผมได้มีครอบครัวอบอุ่น ไม่ได้หมายความว่าอยู่กับเจิ้นกับคุณป้าแม่บ้านไม่ดีนะ แต่...อบอุ่นแบบมีพ่อแม่อยู่ครบอย่างจริงจังนั้นผมไม่เคยสัมผัสเท่าไหร่



   กลับบ้านมาก็เจอคุณแม่ทำกับข้าวรออยู่ ก่อนนอนคุณแม่ก็ชงนมให้ แล้วตื่นเช้าก็ออกจากบ้านพร้อมคุณพ่อ ถึงจะเป็นคุณพ่อคุณแม่ของเจิ้น แต่ผมก็ชอบความรู้สึกแบบนี้มาก




   ระหว่างทางกลับบ้านคุณพ่อก็ชวนคุยเรื่องเรียน เรื่องเพื่อนบ้าง กิจกรรมที่ผมเคยทำซึ่ง...มันค่อนข้างจะแปลกใหม่ กับพ่อของผมเองเราไม่ค่อยได้คุยกันแบบนี้มากนัก เพราะผมอยู่กับเจิ้น แล้วพ่อก็อยู่จีน แค่นานๆทีที่จะได้เปิดอกคุยกัน ถึงโทรศัพท์หากันได้แต่มันก็ไม่เหมือนที่เราได้ใช้เวลาบนรถแบบนี้



   ผมชักจะหวงช่วงเวลาแบบนี้ขึ้นมานิดหน่อย อาจจะเพราะ...ผมเคยขาด ก็ไม่ได้ขาดมากนักแต่มันก็เหมือนหัวใจมีจุดดำเรื่องนี้อยู่ การปฏิสัมพันธ์ในครอบครัว...คงเพราะผมขาดก็เลยทุ่มเทความรู้สึกตัวเองให้เจิ้นจนหมดมาตลอด



   “เป็นอะไร คิ้วขมวดเชียว”



   “เมื่อก่อนคุณพ่อนั่งรถกับเจิ้นแบบนี้ไหม แบบว่าไปส่งที่โรงเรียน รับกลับบ้าน”



   “ก็มีบ้าง...แต่ไม่บ่อย เจิ้นเขาหลานรัก ส่วนพ่อก็ทำงานหนัก”



   สีหน้าคุณพ่ออ่อนลงนิดหน่อยแต่ผมเห็นความเหงาซุกซ่อนอยู่ในนั้น ในมุมเล็กๆก่อนจะถูกซ่อนด้วยรอยยิ้มใจดีเหมือนทุกครั้ง
   เจิ้นโตมาในบ้านคุณปู่ ส่วนพ่อกับแม่แยกไปอยู่อีกหลัง คุณพ่อก็อาจจะต้องคิดถึงเจิ้นในวัยเด็กมากแน่เลยเพราะไม่ได้เลี้ยงเจิ้นเอง



   “เจิ้นไม่โกรธหรอกครับ เจิ้นรักคุณพ่อกับคุณแม่จะตาย”



   “ไม่เป็นไรหรอก...พ่อได้จันทร์มาเป็นลูกชั่วคราวแล้วนี่ไง”



   ผมรีบพยักหน้ารับแล้วเราก็หัวเราะพร้อมกัน เราคุยกันไปเรื่อยๆจนถึงบ้าน วันนี้คุณแม่ทำหม้อไฟเฮลตี้ กลิ่นน้ำซุปหอมตั้งแต่หน้ารั้วบ้านเลยทีเดียว



   “เจิ้นก็ชอบกินหม้อไฟครับ ผมกับคุณป้าแม่บ้านช่วยกันทำตลอดเหมือนกันครับ”



   “หรอจ๊ะ ไว้วันหลังเราชวนพี่เขามากินด้วยกันเนอะ”



   “อื้อ...”



   ผมช่วยคุณแม่เด็ดผักกับจัดพวกลูกชิ้นสุขภาพต่างๆ ผมชอบกินลูกชิ้นปลา ลูกชิ้นปลาหมึก...ลูกชิ้นเจิ้น คิก...นึกถึงเจิ้นถูกพอกแป้งเป็นลูกกลมๆ



   “แหวนสวยนะคะ...”



   “ครับ เจิ้นให้มา... อ้ะ”



   ผมรีบซ่อนมือไว้ด้านหลังแต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว คุณแม่ยังยิ้มทว่าหรี่ตาลงนิดหน่อย ผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆก้มหน้าหงุด...คุณแม่จะว่าไหม แล้วจะโกรธผมไหม แล้วจะโกรธเจิ้นไหม...



   “ดีกันกับพี่เขาแล้วหรอคะ?”



   “อ่ะ...ครับ”



   “แล้วพี่เขาให้แหวนมาหรอคะ?”



   “ครับ....เจิ้น...ขอผมแต่งงาน ละ แล้วผมก็ตอบตกลง”



   คุณแม่ขมวดคิ้วทั้งๆที่ปกติคุณแม่เจิ้นจะยิ้มใจดีให้ผมตลอด มันทำให้ผมใจแป้วนิดหน่อย หรือว่าตอนนี้ผมกับเจิ้นยังไม่ควรแต่งงานกัน เพราะว่าเราทำโทษอยู่ก็เลยยังไม่ควรเจอกันลับหลังผู้ใหญ่...



   “ทำแบบนี้ระวังคุณพ่อเราโกรธนะคะ ตองน่ะ...เขาโกรธเจิ้นมากเลยนะ ทางคุณพ่อกับคุณพ่อไม่มีปัญหาหรอกค่ะ เราอาจจะไม่ชอบใจที่เจิ้นทำตัวเด็กๆไปบ้างแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรนัก”



   “ละ แล้วผมควรทำยังไงดีครับ”



   “ไม่ต้องทำอะไรค่ะ พี่เขาอยากแต่งงานกับเรา ก็ต้องให้พี่เขาไปจัดการ เหมือนตอนคุณพ่อจะมาขอแม่แต่งงาน ง่ายที่ไหนล่ะ คุณปู่ขวางสารพัด...ให้เจิ้นเขาหนักใจไปเถอะค่ะ ส่วนลูกจันทร์ก็แค่เตรียมตัวเป็นเจ้าสาว ดีจัง ไว้เราไปพวกคลินิกกันดีไหม ทำหน้าขัดตัวกันดีกว่า พอเจิ้นกับตองเขาทะเลาะกันจบแม่ค่อยพาพ่อไปขอลูกจันทร์อีกที”



   คุณแม่ไม่ได้โกรธอะไร แต่คุณพ่อก็ถามว่าผมไปเจอเจิ้นตอนไหนยังไงบ้าง ท่านดุผมนิดหน่อยที่ทำเป็นมีลับลมคมใน เจิ้นก็เหมือนกันทำเป็นโจรไปได้ จะมาเจอกันต่อหน้าพ่อ พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ห่างกันก็แค่ชั้นเดียว



   พอคุณพ่อเจิ้นดุผมก็เลยไม่กล้าเล่าไปถึงตอนที่เจิ้นปีนรั้วบ้านปู่เข้ามาหาเลย...เจิ้นปีนตลอดนั่นแหละจนช่วงหลังๆที่ผมย้ายมาอยู่บ้านคุณพ่อคุณแม่ถึงเลิกทำเพราะบ้านนี้อยู่ในหมู่บ้าน



   “แต่ถึงยังไง...บ้านเราต้อนรับจันทร์นะลูก เหมือนที่เป็นมาตลอดนั่นแหละ ฝากพี่เขาด้วยนะ จะเป็นคนๆเดียวกันแล้ว หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยพี่เขาด้วยล่ะ เจิ้นเขาไม่มีใครหรอกมีจันทร์คนเดียว เขาก็เลยเอาแต่ใจไปบ้างนะ”



   “ขะ..ขอบคุณครับ”



   “อ้าว น้ำตาคลอเลย โธ่ลูกจันทร์...คุณก็มาทำซึ้งทำไมคะเนี่ย”



   การที่คุณพ่อคุณแม่โอเคมันทำผมโล่งใจขึ้นเยอะเลย จะบอกเจิ้นดีไหมอ่ะ...เจิ้นต้องไปสู้กับพ่อต่อ...แล้วฝั่งพ่อก็มีตัวสนับสนุนหลักเป็นลุงหยาง ผมเห็นภาพลุงพูดจาแดกดันแบบชัดแจ๋วเลย



   เจิ้นวิดิโอคอลหาผมตอนสี่ทุ่มกว่า ผมบอกเจิ้นว่าคุณพ่อคุณแม่รู้เรื่องแล้วและก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ยังไม่ได้อนุญาตให้ผมกลับไปอยู่กับเจิ้นนะ เจิ้นดูไม่แปลกใจที่ผมพูดว่าพ่อผมอาจจะโกรธเจิ้นมาก ลุงหยางด้วย



   “เขาก็แค่เป็นตาแก่หัวดื้อ”



   “ลุงหยางหรอ...ลุงดื้อจริงๆนั่นแหละ นิสัยไม่ดีด้วย”



   “บอกแล้วว่าพี่ดีที่สุดในโลก”



   “โห ขี้โม้อ่ะ เจิ้นก็นิสัยเหมือนศรรามนั่นแหละ มาแอบทำน้องนุ่มท้อง ฮึ่ย...”



   “แล้วจันทร์ท้องยัง?...เมื่อไหร่จะมีลูกให้พี่ หืม”



   “จันทร์ท้องไม่ได้สักหน่อย...เอ้ะ หรือจริงๆจันทร์ท้องได้แต่แบบว่าเจิ้นความสามารถไม่ถึง”



   กลายเป็นว่าเจิ้นถลึงตาใส่ผม แล้วเขาก็บ่นว่าผมกลายเป็นมูนนี่นิสัยไม่ดี



   “จันทร์เป็นแบดมูนนี่ไปแล้ว จันทร์นิสัยไม่ดี แต่เปลี่ยนใจไม่ทันแล้วนะ จันทร์ไม่คืนแหวนให้เจิ้นหรอก แบร่”



   “...นั่นสิ แล้วพี่จะจัดการแบดมูนนี่ยังไงดี?”



   “รักจันทร์เยอะๆแล้วจันทร์จะยอมเป็นมูนนี่เด็กดีก็ได้ แต่ถ้าเลเวลความรักลดลงจันทร์ก็จะกลับไปเป็นแบดมูนนี่เหมือนเดิม เจิ้นต้องหยอดกระปุกความรักเยอะๆให้จันทร์”



   “ถึงได้บ่นตัวเองอ้วนอยู่นี่ไง เต็มจนอ้วนแล้วจันทร์”



   “ฮื้อออ คนอ้วนเขาว่าน่ารักนะ เจิ้นไม่รักจันทร์หรอ”



   “รัก....ไม่รักพระจันทร์อ้วนแล้วจะไปรักใคร?”
   










   “พี่รู้ว่าตองไม่พอใจ แต่จันทร์กับเจิ้นเขาไปไหนต่อไหนกันแล้ว เหมือนที่พี่ไปถึงไหนต่อไหนกับตองสมัยก่อนนั่นแหละ มันห้ามได้ง่ายๆไหมล่ะ? อยู่บ้านเจิ้นก็ปีนรั้วมาหา อยู่บริษัทก็ขโมยเจ้าจันทร์ไปอยู่ข้างบน คิดดีๆนะตองมันก็เหมือนเราเมื่อก่อน ยิ่งกว่านี้ด้วยเพราะพี่ขโมยตองไปอยู่จีนด้วยกัน เจิ้นกับจันทร์ไกลสุดก็แค่ช่อฟ้า”



   กันติชาโมโหจนอยากจะต่อยหน้าใครสักคน และคนแรกเลยก็คือสุริยะ หยาง...รู้ว่าเจิ้นแอบมายุ่งกับลูกเขาถึงในบ้าน รู้ขนาดว่าเรื่องมันเกินเลยไปถึงไหนต่อไหน แต่ก็ไม่ยอมบอก!



   “ตองไม่ได้ไม่ยอมให้เขาแต่งกัน แต่มันหยามกันชัดๆ เข้าใจไหมพี่ซัน ไอ้เจิ้นมันกวนตีนชัดๆ มันทำตัวดีๆก็ได้แต่มันดันปีนบ้านแล้วไปขอจันทร์แต่งงานรับหลัง แถมไม่คิดจะมาอธิบายอะไรด้วย กวนประสาทเห็นๆ”



   กว่ากันติชาจะรู้เรื่องก็ตอนที่พี่สาวโทรมาบอกว่าจันทร์ใส่แหวนเจิ้นไปแล้ว แถมมาช่วยพูดแทนเจิ้นอีกว่าอยากให้เขาใจอ่อน เพราะอยากจะมาขอให้เป็นเรื่องเป็นราว โมโหเข้าไปอีกที่พอเล่าให้สุริยะ หยางฟังก็ดันบอกว่ารู้แล้ว



   คนของหยางในช่อฟ้าก็มี แต่ไม่ได้มุ่งร้ายอะไรเพราะยังไงก็ถือหุ้นด้วยอยู่ การจะสังเกตท่าทีภายในก็ไม่ใช่เรื่องแปลก การ์ดของสุริยะ หยางในบ้านเยว่ก็มี....



   “ก็รู้แล้วตองก็โมโหเปล่าๆ พี่ก็ไม่อยากจะไปยุ่ง ยังไงมันก็เรื่องบ้านตอง”



   กันติชาถลึงตาใส่คนที่อ้างว่าไม่อยากจะยุ่ง แล้วไอ้ที่ผ่านมาที่แนะนำสารพัดให้ลูกเขาน่ะมันไม่ยุ่งตรงไหน? ทั้งช่วยวางแผนช่วยเก็บความลับ...ยิ่งกว่าตัวเขาเองที่เป็นพ่อแท้ๆอีก



   “งั้นเราไม่เป็นบ้านเดียวกันแล้วใช่ไหม? ดี อย่ามาให้ตองเห็นหน้าอีกนะ”



   สุริยะ หยางยกมือกุมขมับตัวเอง เลือกใช้คำผิดชีวิตเปลี่ยน ต้องรีบลุกไปโอบเอวคนที่จะเดินหนีออกไปให้กลับมานั่งด้วยกันที่เดิม



   “เอาล่ะพี่ขอโทษ พี่ผิดเอง...ตอนแรกพี่ก็โมโหเรื่องไอ้เจิ้น แต่พี่เห็นตัวเอง...ตัวเองที่เคยเป็นบ้าเพราะตอง ตอนเรื่องของเรา...เรามีอุปสรรคเยอะไปหมด พอคิดว่าเด็กๆมันมีโอกาสที่ดีกว่าก็อยากจะสนับสนุน ไม่ใช่ไปรั้งเข้าไว้มากๆเจ้าจันทร์หนีไปมีลูกกระต่ายมาให้ตองเลี้ยงจะทำยังไง”



   “ตองเลี้ยงได้ หลานทั้งคนทำไมจะไม่ได้”



   “แล้วตองรับได้ไหมล่ะถ้าจันทร์จะเป็นแผลเหวอะหวะในหัวใจเหมือนที่ตองเคยเป็น...เพราะพี่เห็นตองเป็นมาก่อน พี่เลยไม่อยากให้ลูกของตองเป็นแบบนั้น จำวันที่จันทร์เครียดจนผมร่วง วันที่ตองต้องไปตัดสกินเฮด วันที่ลูกหนีไปอเมริกาได้ไหม”



   คำพูดของสุริยะ หยางทำให้นัยน์ตาก่อนกันติชาวูบไหว ร่างบางเอนตัวพิงหัวลงที่ไหล่แกร่งอย่างหมดแรง ภาพลูกเสียใจและเจ็บปวดยังชัดเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน



   “เราโกรธได้ เราโมโหได้แต่อย่าลืมว่าที่เจิ้นพูดก็ไม่ผิด...เราทิ้งเขาสองคนไว้อยู่ด้วยกัน แล้วจะมาเอาเจ้าจันทร์คืนในตอนที่เจิ้นมีแค่จันทร์เป็นโลกทั้งใบ...มันไม่ทันแล้ว และเจิ้นก็ไม่ใช่คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไหนนี่ตอง เป็นผู้ใหญ่ เอาการเอางาน รักจันทร์จนเลี้ยงมาซะลูกตองน่ะทำอะไรเองไม่เป็นสักอย่าง โอ๋จนเจ้าลูกกระต่ายมันเป็นกระต่ายบนหอคอยงาช้าง ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมยังกับเขตปลอดเชื้อ เลี้ยงดีกว่าพี่เลี้ยงตองอีก”



   “แต่...แต่ตองก็โมโหอยู่ดี มันกวนประสาทเป็นบ้า”



   “ถ้าพี่โดนขโมยตอง พี่ก็เป็นบ้าเหมือนกัน จำตอนพี่รู้ว่าตองทำผู้หญิงท้องได้ไหมล่ะ...”



   ภาพเหตุการณ์วันวานทำให้กันติชารู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง แขนเล็กยกขึ้นโอบเอวคนรักอย่างเอาใจ



   “ขอโทษ...”



   “เห็นตัวอย่างแล้วนะ ไม่ได้บอกว่าให้หายโกรธวันนี้ แต่ถ้าเจิ้นมาคุยเรื่องจันทร์ก็ตัดๆพวกอารมณ์ออกไปบ้าง ยังไงเขาก็ไม่ไปไหนจากกันหรอก ดีกว่าเจิ้นมันหาจันทร์หายไปไหนไม่รู้ เห็นไหมล่าสุดก็จะทิ้งช่อฟ้า ชีวิตเจิ้นมันไม่มีอะไรหรอกนอกจากจันทร์ ปู่มันมันยังไม่สนใจเลย เห่อเมียเด็กชิบหาย”



   กันติชาขมวดคิ้วฟาดมือลงบนท่อนขาของพระอาทิตย์ขี้หงุดหงิด



   “อย่าเรียกลูกตองว่าเมียไอ้เจิ้นนะ ยังไม่แต่ง ไม่ยอมรับทั้งนั้นแหละ”



   “หึ...ทีเราไม่แต่งกันตองยังเป็นเมียพี่ได้เลย เอาแหวนสักวงบ้างไหม? แต่พี่คิดค่าแหวนแพงหน่อยนะ จะเอาให้ลุกไม่ได้เลยคอยดู”



   “ยิ่งแก่ยิ่งหื่นใช่ไหม? คำพูดคำจานี่น่าตบปาก”



   “เมียพี่ชอบให้รุนแรง...พอไม่แรงก็ไม่ถูกใจไม่ใช่หรือไง?”



   สุริยะ หยางหัวเราะลั่นเมื่อกันติชาถลึงตาใส่ ก่อนมือหนาจะรวบมือบางขึ้นมากัดเบาๆ...และค่อยๆเพิ่มน้ำหนักจนเห็นรอยฟันจางๆ



   ตาคมจ้องไปที่ใบหน้าของคนรักที่เม้มปากแน่นก่อนเสียงคราวแผ่วเบาจะหลุดออกมาเมื่อเขาเริ่มใช้ลิ้นเลยไปตามรอยฟัน...



   ครู่เดียวทั้งนั้นอ้อมแขนแกร่งก็ต้องรองรับคนตัวบางที่ดันตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมตัก และปล่อยให้ตัวเองโดนกันติชากระชากเสื้อผ้าออกทีละชิ้น

----------------


อิอิ

[naezapril]

รู้เลยว่ามูมนี่ชอบโดนกัดมาจากใครรรร

[B52]

 

[พัดลม]

 

[bpyt]

เลือดพ่อมันแรงใช่ไหมมูนนีืืื พ่อตองก็สายหื่นเหมือนกันเลย 55

[wikawee]

อื้อหืออออ พ่อตองไม่ธรรมดา 

[ก้มหน้าก้มตา]

แหมมมมมมมมมมม
เจ้ามูนนี้ได้ความร้อนแรงมาจากคุณแม่กันติชานี้เอง
อิอิ

[ReiSei]

โอ๊ยๆๆ ลุงหยาง แซ่บกว่าเจิ้นอีกแระนะ

[O-RA DUNGPRANG]

อะไรคือ อิอิอะ555 ว่าแล้วลุงหยางต้องรู้ว่าเจิ้นทำอะไร  แต่มูนนี่น้อยน่ารักมากมาย 

[Gugii]

 

[fullfinale]

ฮิๆ รู้สึกเหมือนลูกจันทร์จะออกเรือน

อยู่มาตั้งแต่วันแรก ตั้งแต่น้องยังไม่ทันเจิ้น จนตอนนี้เป็นแบดมูนนี่

และเขาจะแต่งงานกันแล้ววววว 

[EunJin]

ใกล้จะแฮปปี้เอวรี่เดย์แล้ววววว

[Ginny Jinny]

มูนนี่ลูกไม้หล่นใต้ต้น 

[Gokusan]

ระ..ระ..รู้สึกว่า...พ่อตองแซ่บมว้ากกกก
ลืมความนัวเนียของเจิ้นกับมูนนี่เมื่อต้นตอนไปเลยค่ะ
นี่อยากเห็นความแซ่บของพ่อตองกะลุงหยางเต็มๆ ไปอี๊กกกก อิอิ

[MyLavenderLand]

เดี๋ยว!! อะไรคือจุดไข่ปลา 10 จุดแล้ว~~~อิอิ      เอาฉากลุงหยางปราบหัวหน้าแก๊งค์กระต่ายที่เรารอคอยคืนมาเดี๋ยวนี้นะแบม งืออออ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

โอยๆ.........พ่อตองแซ่บมาก   
แค่พี่ซัน กัดมือแล้วเลีย พี่ซันก็เสื้อผ้าหลุดแล้ว 

มูนนี่น่ารักมากกกกกกกกก
เจิ้น  จันทร์   
       
 

[onlyplease]

ลูกกระต่ายจัดว่าแสบแล้วนะ เจอหัวหน้าแก๊งค์เข้าไป คูณ10 เข้าไปเลย
#เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ 

[TheWanFah]

ลุงซันกับพ่อจองแซ่บไม่เบานะคะ

[เนเน่]

เจิ้นคะเน่ขอโทษษษเน่เปลี่ยนเป็นทีมลุงหยางแล้วปลื้มลุงหยางมากกกกค่ะตอนนี้

[A_Narciso]

  พ่อตอง แซ่บเว่อร์ค่าาา

[Natti]

รักลุงหยางงงงงง

[catka12]

  อุ๊ย.... รู้แล้วว่าเจ้าจันทร์แซบเหมือนใคร....  :hao6:เหมือนคุณพ่อนั้นเอง 

[ืniyataan]

ชักจะเริ่มใจหาย...ใกล้จบแล้วอ่อ ม่าย..ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 

[Pam_ban]

อะไร ........................ ................................  มาทำให้อยากแล้วจากไปหรา................................
ท้าย ๆ นี่เซอร์ไพรซ์มาก  ไม่คิดว่าจะมีพาร์ทของอาตองกับลุงหยาง  ที่สำคัญขอคารวะน้ำใจที่ช่วยพูดเพื่อให้เจิ้นกับน้องจะได้อยู่ด้วยกัน  ท่านลุงช่างดีกับเจิ้นยิ่งนัก  แอบสงสารนิด ๆ ที่เจ้าจันทร์มองลุงในแง่ร้าย  และเป็นคนนิสัยไม่ดีตลอด   



รอตอนต่อไปค่ะ