หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[O-RA DUNGPRANG]

มูนนี่น้อยของเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว 

[catka12]

  หมดตอนหม่นแล้ว...ดีใจมาก.....จะรอตอนหน้าค่ะ 

[por_pla4u]

เจิ้นเด็กเปรต ถถถถถถ น่าสงสารเค้านะคะ 

[Pam_ban]

แม้จะรู้สึกเห็นใจเจิ้น  จนทำให้เราน้ำตาซึมที่ต้องดราม่าเบอร์นั้นเพื่อให้ได้เจ้าจันทร์กลับมา  แต่ชอบที่สุดก็คือเวลาที่คนอื่น ๆ เรียก  ไอ้เจิ้น  ทำให้รู้สึกว่าทุกคนในบ้านอยู่ใกล้เจิ้นมากกว่าที่คิด  ไม่ได้เอาไว้บนหิ้งเหมือนคนภายนอก  กล้าที่จะตักเตือนว่ากล่าวในสิ่งที่ทำผิดไป       ดูเหมือนเจ้าจันทร์จะยอมพี่อีกแล้ว  และระบบความคิดเป็นแบบคนที่ปกติทั่วไป  โดยเฉพาะเรื่องการใช้ชีวิตคู่ ถือว่าโตขึ้นมาก 


รอตอนต่อไปค่ะ  ความเป็นปลาหมึกกำลังจะกลับมาแล้วสินะ 



 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เจิ้น สิ้นปีนี้ โบนักให้เอ็มนี่คือต้องคูณร้อยนะ
นี่ปีนห้องบูกเค้าตะเจอะลูกปืนเหมือนในละครหลังข่าวไหมน้อ5555

ต่อตอนต่อไปเลยได้ไหมแบมแบม ไม่ไหวแล้ว มันเกรี๊ยวกร้าวหัวใจจจจจจ

[klaew]

เจิ้นเล่นใหญ่มาก
เอาใจช่วยโจร ให้ปีนได้สำเร็จโดยที่ไม่มีใครเห็น

[Onsm]

  ฮาสุด ก็ เอ็มนี่แหละ ทำทุกอย่างจริงๆ

[arjinn]

จริงตามที่เจิ้นพูดออกมาทุกอย่าง
แม้จะเป็นการเล่นใหญ่ แม้จะไม่ใส่ใจแล้ว
แต่มันคือเรื่องจริงที่เป็นผลมาจากทุกคน
รวมทั้งจากเจิ้นเองและเจ้าจันทร์

ไม่ชอบเวลาเจิ้นนอนไม่หลับ มันเหมือนจริงเกิน

ทั้งหมดเพราะรัก คนเขารักกัน มันก็แค่นั้น
ผู้ใหญ่ทุกคนแม้จะสมทบ ก็เล่นใหญ่เช่นกัน

แอบเสียดายผมเจิ้น แต่มันก็ยาวได้เนอะ

[mystery Y]

หวังว่าเจิ้นจะไม่ตกลงมาตายก่อนถึงห้องเมียนะ ฮ่าๆ

[ChocoPop]

ขำมากตอนเอ็มบอกเจิ้นจะดาวน์เกรดตัวเองมาเป็นเจิ้นเด็กเปรต 55555
พี่เอ็มนี่มาฮามาเหนือตลอด เจิ้นสู้ๆนะ พอเจอจันทร์ในห้องแล้วพี่เอ็มก็เป็นหมาไปอีก แค่คิดก็ฮา
คุณหมอนี่ลงเอยกับพี่เอ็มใช่มั้ยน้อววว

[asmar]

 

[minenat]

คำว่าเมียออกจากเต็มปากเต็มคำเลยนะเจิ้น55555
ชีวิตเจิ้นปีนรั่วหาเมียคิดคำพูดเอ็มละก็ขำ

[a_tapha]

รอตอนหน้า รอ รอ 

[punthipha]

เอ็มเนี่ย ที่ปรึกษาชั้นเยี่ยม   เจิ้นเอาทุกคนมาช่วยครบ

[gackmanas]

อู้ยยยย...กำลังสนุกเรยก๊าบบบ..
คุณแบมๆ รีบมานะคะ.. มันขาดตอนนนน...

[Mayana]

น้องคือผู้ชนะที่แท้ทรู   

[SheGame]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ หลงน้องหลงเจิ้น

[himoru]

ตอนนี้เราไม่สามารถ +เป็ดได้เหรอค่ะ
ทำไมอ่า อยากบวกให้เจิ้นนนนนนนน

[Emmaline]

เห็นใจเจิ้นนะ ต่อจากนี้เวลามีอะไรเจิ้นต้องพูดบอกกับน้องตรงๆนะ อย่าโกหกหลอกลวงกันอีก หรือสร้างความเชื่อความเข้าใจผิดๆให้แก่จันทร์อีก จะได้ไม่มีช่องว่างใดๆก่อให้เกิดความไม่เชื่อใจกันในอนาคต

[labelle]

5555 เพลียใจค่ะ ซ้อนแผนกันไปอีก จัดใหญ่จัดโต
ใครสอนให้เจิ้นคิดซับซ้อนแบบนี้นะ พลาดมากจริงๆ

เจ้าจันทร์น่ารัก น้องบอกหมดเปลือก ยุบยิบยุบยับไรบอกหมด
แล้วแถมจะพังกรงเองแล้วด้วย เพราะรอเจิ้นมาอุ้มกลับไป

โอ๊ยยย สงสารทีมผู้ใหญ่สุด โดนลูกหลานต้อนเข้าแล้ว

[JanJanIsHappy]

เกลียดพี่เอ็มมาก55555555555 โดยเฉพาะการไซโคว่าถ้าแผนล้มเจิ้นจะกลายเป็นเด็กเปรตอ่ะ คือแบบโอ้ยยยยนย5555555

[Yunatsu]

เจิ้งงงง เดกเปรตตอนอายุ 30 55555

ความอัดอั้นนั้น เรื่องจิง ไม่อิงบทซินะ เล่นใหญ่มากกก
ฮืออออ สงสาร

พี่เอ็มมม ชั้นรักเขาาา ทูลหัวของบ่าวว

ของเรื่องพี่เอ็มตอนนะคะ
 
M FC

[primrose1]

เราต้องการความมุ้งมิ้ง เราต้องการความมุ้งมิ้ง ปุ้งๆๆๆ 

[Jiraapp]

ไม่รู้จะขำหรือสงสารเจิ้นดีอ่ะ ชอบที่ทุกคนรวมกันปกป้องจันทร์จากเจิ้น555 เอ้า!!!สู้ ๆ นะเจิ้นนะ

[Kfc_Pizza]

 

[mu_mam555]

มีรางวัลผู้ช่วยพระเอกดีเด่นให้พี่เอ็มไหม
เป็นทุกอย่างให้เธอแล้วจริงๆ 555

[bambooiihallo]

Chapter XXII Willing Victim



   เจิ้นกระโดดลงจากรั้วลงมาที่สนามหญ้า เขาเลือกเข้าบ้านจากทางด้านข้างที่เป็นศาลากล้วยไม้ของปู่ ทางนี้จะเข้าสู่ตัวบ้านโดยตรงไม่ต้องผ่านบ้านพักสำหรับคนงานด้านหลัง



   ถ้าเป็นในละคร บ้านใหญ่ของช่อฟ้าคงเต็มไปด้วยบอดี้การ์ด แต่ตระกูลเยว่ทำงานมือสะอาดจึงไม่จำเป็นต้องระมัดระวังอะไร แค่มียามอยู่หน้าประตูใหญ่ มีกล้องวงจรปิดและสัญญาณกันขโมย



   “เราเสี่ยงมากครับเจิ้น ถ้าสัญญาณกันขโมยมันดัง?”



   “มันไม่ดังง่ายๆหรอก แค่อย่าทำตัวเหมือนโจร”



   เอ็มยกมือกุมขมับ แล้วไอ้ที่ปีนบ้านนี่มันไม่เหมือนโจรตรงไหน? แล้วจะไปปีนระเบียงห้องคุณเจ้าจันทร์นี่อีก คนดีเขาทำกันมากเลยครับบอส



   เจิ้นเดินลัดเลาะออกไปตามทางเดินเล็กในสวน ใบหน้าแหงนมองระเบียงห้องนอนของเจ้าจันทร์ที่อยู่ไปทางด้านหน้าของตัวบ้าน ไม่มีแสงไฟลอดออกมาจากหน้าต่าง เจ้าตัวคงหลับแล้ว



   เหลือแต่เขา...ที่ยังนอนไม่หลับ



   “เอาไงต่อครับเจิ้น? เราจะปีนจริงๆ”



   “ไม่หรอก ปีนไปสัญญาณกันขโมยก็ดังเปล่าๆ”



   “แล้ว?...”



   “เราจะเดินเข้าไป”



   ถึงจะบอกว่าช่อฟ้ามือสะอาดไม่ต้องระแวดระวังอะไรนัก แต่ก็เป็นธนาคารระดับประเทศที่อาจจะมีคนเข้าใจผิดๆว่ามีเงินสดถูกเก็บอยู่ในบ้านเป็นจำนวนมหาศาล การเข้าออกตัวบ้านในยามวิกาลจึงมีระบบสแกนนิ้ว ต่างจากยามกลางวัน



   เท้าก้าวเดินอย่างเงียบเชียบไปจนถึงประตูบ้านด้านหน้า เจิ้นวางนิ้วแตะลงบนเครื่องสแกน ไฟสีเขียวสว่างวาบและประตูก็เปิดออก



   ผู้ใหญ่ไม่ได้ตั้งใจจะกันตัวเขาออกอย่างจริงจัง แล้วก็คงไม่คิดว่าเขาจะกลับมาบ้านตัวเองกลางดึกแบบนี้ ตระกูลเยว่ยามกลางคืนนับว่าวังเวงไม่น้อย ของตกแต่งแบบจีนหลายอย่างดูน่ากลัวเวลาตั้งอยู่ในเหลี่ยมมุมของความมืด



   แต่คนที่โตมาในบ้านนี้กลับเดินอย่างเงียบเชียบค่อยๆขึ้นไปบันไดชั้นสอง เลขาคนสนิทเดินตามมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้นผสมความปวดหนึบในหัว



   เอ็มคิดว่าตัวเองมีอารมณ์สองแบบตีกันอยู่ข้างใน บางทีก็ตื่นเต้นบางทีก็งงว่าตัวเองมาทำบ้าอะไรแบบนี้ แต่ก็เดินตามเจ้านายตัวเองไป ท่าทางลับๆล่อๆนี่อีก ไม่สิ...มีแต่เขาเองที่ลับล่อๆ ส่วนเจิ้นไม่ได้เนียนอะไรทั้งนั้น ถ้าไม่นับการปีนข้ามรั้วเจิ้นก็ทำตัวเหมือนแค่คนกลับบ้านดึก เดินเข้าประตูหน้า ขึ้นบันไดแบบชิวๆ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น



   ปีนระบงระเบียงอะไรนั่นก็ไม่เห็นจะทำ หรือตอนกระโดดข้ามรั้วมาก็นึกได้ว่าจะเสี่ยงชีวิตตัวเองทำไมในเมื่อเข้าบ้านก็แค่แตะนิ้วทีเดียว...แล้วจะใส่ชุดออกกำลังกายมาเพื่อ?



   แต่เพราะรู้ว่าบ้านนี้มีสุริยะ หยางเจิ้นเลยไม่ประมาท คนของหยางคงไม่ทำอะไรหรอก แต่ก็แค่เผื่อไว้...ใช่ต้องเผื่อไว้ แล้วก็คิดไม่ผิดเมื่อเจอผู้ชายคนหนึ่งยืนรออยู่ที่ชั้นสอง



   “สวัสดีครับเจิ้น สวัสดีครับเอ็ม”



   บอดี้การ์ดของเจิ้น...ที่ประจำอยู่ที่บ้านเยว่



   “ว่าไงบ้าง”



   เอ็นค่อนข้างโล่งใจที่เจอบอดี้การ์ดของเจิ้น ตั้งแต่เกิดเรื่องแม่ของเจ้าจันทร์เจิ้นเป็นคนลงความเห็นว่าที่บ้านใหญ่ควรมีบอดี้การ์ดตรวจตราตอนกลางคืนบ้าง และไหนๆเจิ้นก็มีการ์ดที่จ้างประจำอยู่แล้ว จึงส่งคนหนึ่งมาอยู่ที่บ้าน



   “คุณจันทร์อยู่ในห้องเจิ้นครับ ไม่ได้ล็อค ทุกคนเข้านอนหมดแล้ว”



   “โธ่เจิ้น มีแผนนี้แล้วก็ไม่บอก พาผมปีนกำแพงมาใจหายใจคว่ำหมดครับ”



   “เซอไพรส์ไงครับเอ็ม เชิญเจิ้นเลยดีกว่าครับ ก่อนใครจะมาเห็น”



   เอ็มไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะไม่ใช่สถานการณ์จะมาทำสงครามประสาทกัน จึงรีบเดินตามบอดี้การ์ดไปอีกทาง ส่วนเจิ้นก็หันไปทางห้องนอนตัวเอง



   เจิ้นก้าวเท้าไปตามทางเดินที่ทอดยาวไปสู่ห้องนอนริมสุด ก่อนจะพาตัวเองหายเข้าไปในหลังบานประตูอย่างว่องไว การเข้าบ้านเยว่ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น แต่เพราะมีคนในเป็นคนของตัวเอง เส้นทางการเดิน วิธีการเข้าบ้าน และ...เวลาที่เหมาะสมที่จะไม่เจอใครมาขวางทาง



   ห้องนอนคุ้นเคยมีเพียงแสงจากภายนอกพอให้เห็นคนตัวเล็กที่นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ในอ้อมแขนมีตุ๊กตากระต่ายที่ได้สิทธิพิเศษทุกสถานการณ์



   ขายาวก้าวต่อไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดนอน...การเดินจากหน้าปากซอยเข้าตัวบ้านใหญ่ทำให้ร่างกายชื้นเหงื่อ จะนอนกอดเจ้าจันทร์ทั้งสภาพแบบนี้ไม่ได้เพราะน้องอาจจะรู้สึกไม่สบายตัว


   ใช้เวลาไม่นานเจิ้นก็ออกจากห้องน้ำมาในกางเกงนอนขายาวสีดำตัวเดียว กับชุดคลุมที่แค่สวมทับไว้ไม่ได้ผูกเชือกมัดอะไร เปิดเปลือยแผ่นอกและกล้ามท้อง
   


มือหนาค่อยๆดึงผ้าห่มผืนใหญ่ออกทีละนิด...กังวลว่ามันจะปลุกคนหลับสนิทให้ตื่นจากฝันหวาน จนกระทั่งสามารถพาตัวเองไปนอนเคียงข้างพระจันทร์กลิ่นนมได้สำเร็จ



   เจ้าก้อนความสุขนอนหลับด้วยลมหายใจสม่ำเสมอ มือหนาค่อยๆคีบปลายหูกระต่ายออกจากอ้อมแขนเล็ก เสียงครางประท้วงดังขึ้นแผ่นเบาก่อนจะอมยิ้มด้วยสีหน้าพอใจเพราะกระต่ายถูกแทนที่ด้วยอ้อมกอดที่คุ้นเคย



   เจิ้นยกยิ้มมองคนหลับสนิท กลิ่นนมที่แสนคิดถึงโอบล้อมรอบตัวจนอดไม่ไหวต้องแตะปลายจมูกสัมผัสกลุ่มผมนิ่ม แผลในใจราวกับได้รับยาวิเศษทำให้ความเจ็บปวดเบาบางลง การหายใจที่แสนอึดอัดก็ดีขึ้นอย่างน่าประหลาด



   ความสุขของเขา...รวมอยู่ในพระจันทร์ขี้เซาคนนี้คนเดียว






   “เจิ้น...”



   ผมตื่นมากลางดึกเพราะรู้สึกหิวน้ำ แปลกใจนิดหน่อยที่ตัวเองขยับตัวไม่ได้จนกระทั่งเห็นตัวการที่มัดผมไว้...เจิ้น เจิ้นหลับสนิทอยู่ข้างๆผม



   เจิ้นเข้าบ้านได้แล้วหรอ? ดีใจจัง... ผมแอบถูจมูกตัวเองกับแผ่นอกเปล่าเปลือยของเจิ้น หลังๆมานี้เจิ้นชอบนอนถอดเสื้อ ผมก็ชอบให้เจิ้นถอดเสื้อ...เพราะตัวเขาอุ่น



   เวลากอดกันแบบไม่ใส่เสื้อผ้ามันอุ่นมากเลย แต่เจิ้นไม่ยอมให้ผมถอดด้วยเพราะเขาบอกว่าเดี๋ยวผมจะไม่สบาย แล้วเขาจะเผลอเอาแต่ใจจนผมไม่ได้นอน



   ความคิดที่จะลุกไปกินน้ำหายไปในกลีบเมฆอย่างรวดเร็ว ผมอยากใช้เวลามองหน้าเจิ้นแบบนี้มากกว่า ถึงมันจะมองไม่ค่อยเห็นก็เถอะเพราะมันมืดสนิท



   มือที่กระดุกกระดิกได้ของผมค่อยๆขยับไปช้าๆ เพื่อแตะโครงหน้าของเจิ้นทีละจุด...จมูกที่ชอบซนบนตัวผม ปากที่ชอบจูบ..และดวงตาเย็นชาที่มีเพียงภาพผมอยู่ในนั้น



   เส้นผมที่มีกลิ่นแชมพูที่ผมเลือก....เอะ...เอ๊ะ....



   ไม่มี...ไปไหนอ่ะ...เจิ้นไม่มีผม...ทำไมเจิ้นผมหาย บางส่วนมันก็มีผมนะ บางส่วนก็ดูเกรียนๆ...หรือว่าเจิ้นจะเครียดจนผมร่วงเหมือนกัน? ก็เลยต้องตัดผม



   ผมเริ่มร้อนใจมือจับๆคลำๆหัวเขาไปทั่วแล้วอยู่ๆโลกก็พลิกกลายเป็นเจิ้นคร่อมอยู่บนตัวผม



   “ซนอะไรหืม...”



   “เจิ้นผมหายอ้ะ เจิ้นผมร่วมหรอ เครียดแบบที่จันทร์เคยเป็นหรอ ไม่เอาไม่เครียดนะ แล้วไปหาหมอหรือยัง”



   “ชู่ว...พี่ไม่ได้เป็นอะไรครับ ตัดผมเฉยๆ”



   ทั้งห้องสว่างขึ้นมาเพราะเจิ้นขยับตัวไปเปิดโคมไฟหัวเตียง แล้วผมก็ได้พบกับผู้ชายอีกคนที่มีส่วนคล้ายกับผู้ชายผมยาวที่ผมรักหลายอย่าง



   “พอไหวไหม?”



   “หล่อจัง...”



   ผมของเจิ้นถูกเซ็ตให้เปิดใบหน้าของเขาจนหมด...เขาดูดีมาก จนผมสงสัยว่าแค่ทรงผมนี่ทำให้คนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรอ เขาดูร้ายกาจและ...เร้าใจกว่าตอนผมยาวขึ้นมาเฉยๆ



   แววตาของเจิ้นดูเจ้าเล่ห์ขึ้นเมื่อรูปลักษณ์ของเขาเปลี่ยนไปแบบนี้...และอยู่ๆผมก็มีความคิดอยากลองขยับนิ้วไปตามกลุ่มผมสั้นของเขาดูในยามที่เขา...กอดผม



   อยากขยำ...กระชาก...แล้วไล้มือลงไปตามท้ายทอยและแผ่นหลัง...



   “อยากได้อะไรหืม...บอกพี่สิ”



   เจิ้นโน้มตัวลงมากระซิบเสียงแผ่วเบาข้างหูผม เขารู้ว่าผมต้องการอะไร... สองมือผมยกขึ้นโอบรอบต้นคอของเจิ้นไว้เป็นหลัก



   “เดี๋ยว...คนอื่นรู้ เจิ้นจะโดนว่านะ...”



   “ไม่มีใครรู้ พี่จะไปตอนเช้า แค่อยากมาดูว่าจันทร์ของพี่สบายดีไหม”



   “จันทร์สบายดี...คิดถึงเจิ้นทุกวันเลย”



   “พี่ก็คิดถึงจันทร์ทุกวัน...”



   ขาของผมขยับเสียดสีไปมา มันน่าอายที่ผมรู้สึกอยากให้เจิ้นกอดทั้งๆที่เขาก็แค่...ตัดผม



   เสียงของเจิ้นที่กระซิบเรียกชื่อผมช่างแหบพร่า...และฟันคมที่ขบใบหูผมเบาๆมันทำให้ผมหลุดเสียงน่าอายออกมา ร่างกายร้อนผ่าวเกินกว่าปกติ



   และคนที่จะทำให้มันดีขึ้นได้ก็มีแค่เจิ้น...








   ตาคมกวาดมองพระจันทร์ใต้ร่างที่ลมหายใจเริ่มติดขัด ขาเรียวขยับเสียดสีกันไปมา ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำเพราะอารมณ์ที่ปั่นปวนภายใน...อารมณ์ที่เขารู้จักเป็นอย่างดี



   เพราะตัวเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน...แค่ได้ใกล้ชิด...ได้สัมผัส...ได้แตะต้อง หัวสมองก็ว่างเปล่าขาวโพลนไปหมด



   “มูนนี่เด็กดี...”



   “เจิ้น...อื้อออ”



   มุมปากยกยิ้มพอใจเมื่อได้ยินเสียงครางแผ่ว ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ว่าเจ้าจันทร์คิดถึงเขา...เหมือนที่เขาก็คิดถึง ระยะเวลาอันเนิ่นนานหลายปีทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างกันมันไปถึงจุดที่ขาดกันไม่ได้



   ความทรมานช่วงสองวันมานี้คือตัวบ่งบอกที่ชัดเจนที่สุด แค่ไม่ได้อยู่ใกล้กัน ไม่ได้เจอ ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้เห็นหน้าหัวใจเขาก็กลวงเป็นโพรง ชีวิตอันปกติปั่นป่วนราวกับพายุเข้า การข่มตานอนหลับเป็นเรื่องยากจนทนแทบไม่ไหว



   เสพติด...ใช่...เขาเสพติดกลิ่นนมของพระจันทร์ดวงนี้ ก้อนความสุขของเขา พระจันทร์ที่เขาเฝ้าดูแลมานานปี พระจันทร์ที่เขาจะไม่ยกให้ใคร



   “รู้ไหม...ว่าจันทร์จะต้องโดนทำโทษ”



   มือหนาลูบไล้ที่ข้างแก้มเนียน ลมหายใจร้อนผะผ่าวรินรดฝ่ามือ เสียงครางแผ่วของน้องเพราะยิ่งกว่าเสียงนกค็อกคาเทลที่ช่อฟ้า



   “จะ...เจิ้น อื้อ...”



   แค่ปลายนิ้วกดลงแผ่วเบาช้าๆที่ผิวเนียน...ไล้ลงมาจากแก้มนิ่ม...ลำคอ...ลากผ่านสาบเสื้อที่กระดุมมันหลุดออกอย่างง่ายดาย...จุดแดงสองข้างกลางแผ่นอกดูน่าลิ้มลองจนต้องก้มลงไปชิม



   “อะ....”



   เจิ้นยึดข้อมือบางสองข้างกดลงกับเตียง...เพื่อให้ตัวเองได้แตะต้องแผ่นอกหอมกลิ่นนมได้ถ้วนถี่...ได้ใช้ลิ้นตวัดชิมเจ้าจุกสีฉ่ำ...และได้ใช้ฟันขบกัดจนพระจันทร์ตัวน้อยหวีดร้องออกมา



   น้องชอบให้กัด...ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่ตลอดมาเขาก็พยายามจะอ่อนโยนเพราะกลัวน้องเจ็บ เจ้าจันทร์ตัวน้อยตัวเล็กกว่าเขาหลายเท่าจนไม่อยากทำอะไรรุนแรง แต่กลายเป็นว่าน้องชอบ...และเขาก็ชอบด้วย



   เวลาผิวขาวเนียนเหมือนน้ำนมมีร่องรอยตีตราแสดงความเป็นเจ้าของ...มันเป็นความอิ่มเอมที่บรรยายไม่ถูก จนอยากจะทำรอยไว้ทั้งตัว...ให้คนอื่นได้เห็น



   ว่าเจ้าจันทร์เป็นของเขา ของเขาคนเดียว...ใครก็ขโมยน้องไปจากเขาไม่ได้



   “อย่าหนีพี่ไปอีก...เข้าใจไหม?”






   
   เจิ้นลูบขาเรียวที่ก่ายเกยอยู่บนท่อนขาของตัวเองเบาๆ ผิวนิ่มยังชื้นเหงื่อจากการโดนเขาเอาแต่ใจไปถึงสองรอบ ก้นนิ่มมีรอยมือสีแดงจากการโดนฟาด...นี่ก็เป็นอีกอย่างที่เจ้าจันทร์ชอบ



   เวลาน้องถูกจับคว่ำหน้าให้สะโพกมนรั้งขึ้นรองรับตัวตนของเขา...ยามที่ร่ายกายผสานกันเป็นหนึ่งเดียว การฟาดก้นนิ่มจนขึ้นรอยแดงทำให้น้องพอใจ



   เขากับเจ้าจันทร์ไม่เคยใช้ถุงยางเลยสักครั้ง...เพราะเราต่างเป็นคนแรกของกันและกัน มั่นใจยิ่งกว่าเรื่องไหนๆว่าทั้งตัวเองและน้องไม่มีทางมีคนอื่น



   การที่ได้ปลดปล่อยทุกหยาดหยดในความอบอุ่นของเจ้าจันทร์ ร่างกายได้สัมผัสกันทุกส่วนอย่างแท้จริง...เป็นความสุขที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิต



   พระจันทร์ดวงน้อยโอบอุ้มเขาไว้จนหมด...



   “เจิ้นอ่ะ จันทร์เหนื่อยนะ”



   เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังจากคนที่นอนหมดแรงอยู่บนแผ่นอก มือเล็กขยับเกาแผ่นท้องของเขาเบาๆ ก่อนจะดันตัวขึ้นมาย่นจมูกใส่



   “ก็จันทร์อ่อยพี่”



   “ฮื้อออ จันทร์เปล่าสักหน่อย เจิ้นแหละอ่อยจันทร์”



   “พี่อ่อยจันทร์หรอ?”



   “ช่ายยยย จันทร์เก๊าะเลยหวั่นไหว ควบคุมตัวเองไม่อยู่”



   เสียงหัวเราะเล็กๆของคนโดนอ่อยทำให้เจิ้นหลุดยิ้มออกมา เสื้อคลุมสีดำของเขาที่อยู่บนตัวน้องหล่นลงมาจนเห็นหัวไหล่เล็กที่มีรอยฟันจางๆ...ตรงไหนที่ใส่เสื้อผ้าแล้วไม่เห็น...เต็มไปด้วยรอยตีตราของเขาจนหมด



   “ว้า...พี่ร้องไห้ดีไหม?”



   “ร้องเลย...จันทร์ปลอบเอง”



   “หืม...ปลอบยังไง?”



   “แบบนี้ดีไหม...เจิ้นชอบไม่ใช่หรอ”



   การปลอบของเจ้าจันทร์คือการที่น้องขยับตัวหายเข้าไปในผ้าห่ม...และเคลื่อนตัวลงไปอยู่ระหว่างขาของเขา เจิ้นกัดฟันแน่นเมื่อรู้ว่าน้องกำลังจะปลอบยังไง



   ใช่...เขาชอบให้ใช้ปาก และหลายครั้งก็หลอกล่อเจ้าจันทร์โดยการบอกว่ามันเป็นจูบ...แต่เจ้าจันทร์คนนี้ไม่เหมือนกับคนนั้นแล้ว แม้มันจะงกๆเงิ่นๆแต่ปากนุ่มก็ค่อยๆรับเขาเข้าไปทีละนิด



   “อา...”



   เจิ้นเอนหลังพิงกับหัวเตียง เงยหน้ามองเพดานขาวโพลนก่อนจะกัดฟันแน่นเมื่อเจ้าจันทร์ตวัดลิ้นอยากล้อกับ...ตรงนั้น ใครสั่งใครสอนให้ปลอบแบบนี้กัน!



   เจ้าจันทร์พาเขาเดินไปจนสุดปลายทางแล้วค่อยๆดันตัวลุกขึ้น...ให้ตายเถอะ...สภาพเจ้าจันทร์ยามที่ปากเลอะเทอะไปด้วยน้ำของเขา...ปลายนิ้วเล็กขยับเข้าไปในโพรงปากเพื่อกวาดน้ำที่กลืนไม่หมดออกมา สาบเสื้อคลุมที่หลุดรุ่ยจนไม่สามารถปกปิดอะไรได้อีก ดวงตาฉ่ำปรือเพราะสำลัก...แก้มแดงระเรื่อ...และนมบวมๆจากการโดนเขากัดครั้งแล้วครั้งเล่า



   “อ้ะ...จันทร์ไม่ไหวแล้วนะเจิ้น....”



   เสียงเล็กครางประท้วงอย่างน่ารัก...



   “ไม่เป็นไร...พี่ไหว”



   ความน่ารักไม่ได้ชนะทุกอย่าง...เข้าใจไหมจันทร์
   








   เจิ้นกลับไปตอนตีสี่ เราไม่ได้คุยอะไรกันเลยเพราะเรามัวแต่...งื้อออออ เขินจัง หน้าผมยังร้อนผ่าว เมื่อยไปทั้งตัวแต่มันแฮปปี้มากเลย...



   เขามาหาผมแบบที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด เจิ้นไม่มีทางปล่อยผมไปหรอก...เขานอนไม่หลับถ้าไม่มีผม เจิ้นเป็นแบบนี้มาตลอด และผมคิดว่าผมควรจะต้องพาตัวเองกลับไปอยู่กับเจิ้นจะดีที่สุด ไม่งั้นเจิ้นไม่ได้นอนแน่ๆ



   เป็นห่วง...แต่ผมพอใจมากเลยที่ตัวเองมีอิทธิพลกับเจิ้นแบบนี้ ปัญหาความยุ่งยากใจเรื่องข่าวเขากับนางเอกคนสวยกลายเป็นเรื่องไร้สาระ เจิ้นรักผม...ไม่งั้นเขาคงไม่แอบเข้ามาหาผม



   มีความสุขจัง...หัวใจพองโตเป็นลูกโป่งยักษ์ ไม่สิ...อาจจะบอลลูนเลยก็ได้ กลิ่นเฉพาะตัวของเจิ้นยังโอบล้อมรอบตัวผมไว้...



   จริงๆการที่เจิ้นแอบมาหาผมถ้าเจิ้นถูกจับได้พวกผู้ใหญ่ต้องไม่ยอมแน่ๆ ผมก็กังวลแต่...แต่แวบหนึ่งมันเป็นความรู้สึกที่ตื่นเต้นมากเลย



   บางที...การทำผิดมันก็เร้าใจแบบนี้ใช่ไหม?






   เจิ้นมาหาผมอีกในคืนต่อมา เรายังคงไม่ได้พูดคุยอะไรกัน ตัวผมถูกเจิ้นอุ้มขึ้น สองขาเกี่ยวอยู่ที่สะโพกของเขา...แผ่นหลังผมถูกดันติดกำแพงและ...เจิ้นก็เข้ามา



   จริงๆร่างกายผมยังไม่ได้พร้อมสำหรับการกอดกันแบบสองคืนติดแบบนี้ แต่เจิ้นเรียกร้อง...และผมก็ไม่อยากให้เขาต้องผิดหวัง



   พายุอารมณ์จบลงที่เจิ้นพาผมไปนอนแช่น้ำอุ่น อุณหภูมิน้ำช่วยไล่ความเหนื่อยล้าออกไป ผมนอนเกยอยู่บนตัวเจิ้นชวนเขาคุยเรื่องไร้สาระ...หัวเราะกับเรื่องไร้แก่นสาร



   บางทีความสุขอีกอย่างหนึ่งของผมคือการได้หัวเราะกับเจิ้นแบบนี้ไปเรื่อยๆ



   ผมพลิกตัวกลับมานั่งคร่อมตักเขา สำรวจรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างตั้งใจ...แตะผมสั้นของเจิ้นที่แปลกตา จริงๆถ้าเจิ้นตัดผมทรงนี้ตั้งนานแล้วคงเป็นข่าวกับผู้หญิงเยอะกว่านี้ แล้วผมก็จะหงุดหงิดมาก



   “ทำหน้าหงุดหงิดใส่พี่ทำไมหืม?”



   “ก็เจิ้นอ่ะ...ตัดผมทำไมก็ไม่รู้”



   “อกหัก...มีคนทิ้งพี่”



   “ฮื้ออออ ไม่ได้ทิ้งนะ รักเหมือนเดิมต้องไม่อกหักสิ”



   ผมวาดแขนโอบรอบคอเจิ้น จุ้บปากเขาหลายทีเป็นการเอาใจ คือจริงๆมันก็ผิดแผนไปเยอะจากที่แค่หนีเจิ้นไปกินขนมแถวช่อฟ้ากลายเป็นผมโดนขังไว้ที่บ้าน



   “ยัยตัวแสบ”



   “งื้อ ไม่แสบ จันทร์เป็นมูนนี่เด็กดีต่างหาก”



   เจิ้นหัวเราะเบาๆ แขนของเจิ้นโอบเอวผมไว้หลวมๆ  เขาปล่อยให้ผมพูดนั่นพูดนี้ไปเรื่อยเปื่อย แต่เจิ้นไม่ใช่ผู้ฟังที่ดีนักหรอก...เขาเอาแต่จูบผมอยู่เรื่อย



   “ดีกันนะ...พี่ขอโทษ สำหรับทุกเรื่องที่ทำให้จันทร์เสียใจ ต่อไปพี่จะไม่ทำอีก”



   เขาไม่ได้อธิบายว่าเขาเจาะจงขอโทษเรื่องไหน แต่ผมรู้มันหมายถึงเรื่องที่เขาปิดบัง...ไม่พูดความจริง และข่าวลือระหว่างเขากับสิปรางค์



   ผมคิดว่าการขอโทษแบบนี้ก็เหมาะกับเจิ้นดี เขาไม่ชอบอธิบายอะไรอยู่แล้ว...และถึงจะเป็นคำขอโทษแสนเรียบคิ้วเขาก็ขมวดมุ่น มันดูง่ายสำหรับผมแต่มันยากสำหรับเจิ้นไม่งั้นเขาคงไม่ปล่อยให้เรื่องมันเดินมาถึงจุดนี้ เจิ้นแพ้ไม่เป็น ยอมไม่เป็น แค่นี้ก็ถือว่าเหนือความคาดหมายแล้ว ถ้าผมยังเป็นผมคนเดิม คนที่ยังไม่เข้าใจอะไรผมคงมีคำถามมากมายที่อยากจะถาม



   ทำไปทำไม...เพื่ออะไร...ต้องการอะไร...สารพัด แต่ผมในปัจจุบันเข้าใจทุกอย่างอยู่แล้ว และผมไม่ได้โกรธอะไรเจิ้น แค่อยากให้เขายอมวางทิฐิหรืออะไรที่เขาแบกไว้ลงสักที



   ไม่ต้องไปไล่ต้อนเจิ้นนักหรอก...มันจะทำให้เจิ้นอึดอัด แค่นี้แหละ...พอแล้ว ดึงดันไปก็มีแต่จะทำให้เราวนเข้าลูปเดิม ก็แค่ปล่อยมันผ่านไปแล้วเราจะได้แฮปปี่เอฟวรี่เดย์กันจริงๆสักที



   “จันทร์ไม่โกรธ...จันทร์รักเจิ้นนะ จันทร์โอเคกับทุกอย่างเลย”



   “อยากเอาคืนพี่ไหม?”



   “แค่เจิ้นต้องแอบมาหาจันทร์ทุกคืนก็เหนื่อยพอแล้วมั้ง จันทร์ดีใจที่เจิ้นมาหา...ดีใจที่เจิ้นยังไม่หนีไปไหน จันทร์จะรอตรงนี้แหละ เจิ้นจะมาตอนไหนก็เจอจันทร์เสมอนะ”



   ผมไม่คิดจะพาตัวเองไปตกอยู่ในความวุ่นวาย ผมไม่คิดจะหนีออกจากบ้านเพราะเจิ้นทำผมฝังหัวไปแล้วว่าการยุติความวุ่นวายคือการทำตัวไม่วุ่นวาย ตั้งแต่เรื่องแม่...ที่เจิ้นย้ำให้ผมอย่าไปไหนกับแม่ แค่อยู่เฉยๆในช่อฟ้า ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ผมก็แค่อยู่เฉยๆรอเจิ้นจัดการทุกอย่าง



   เจิ้นเป็นปลาหมึกยุบยิบชอบจัดการนั่นนี่โน่นก็ปล่อยให้เขาทำไป...ส่วนผมก็เป็นมูนนี่เด็กดี เป็นเด็กดีไม่ต้องเหนื่อยด้วย ไม่ต้องแอบมาหาใครตอนดึกๆ ไม่ต้องโดนผู้ใหญ่ดุ กินอิ่มนอนหลับ การที่ผมยอมแพ้มันทำให้ผมไม่ต้องแบกภาระทางความรู้สึกอะไรเลย



    ผมชอบเป็นเด็กดีของเจิ้นจัง <3

-----



ใครคาดหวังว่าเจิ้นจะปีนบ้านปีนกำแพงก็ไม่ต้องเสียใจไปนะคะ 5555 เห็นใจคนแก่ให้แกเดินสะดวกเถอะ ตกลงมากระดูกกระเดี้ยวมันจะไม่โอเคนะ



เจิ้นขอโทษแล้ว แบมตั้งใจให้เจิ้นขอโทษแค่นี้แหละ 5555+ มันอาจจะไม่แบบพ่ายแพ้เท่าไหร่ แต่มันคือเจิ้น เจิ้นที่พูดอ้อมโลกมาทั้งเรื่อง เราก็จะคงคาแรคเตอร์นี้ต่อไป



ส่วนมูนนี่กลายเป็นยัยตัวแสบไปแล้วค่า

[พัดลม]

  เป็นไปดังหวัง

มีความสุขมากๆนะทั้งสองคน

[gackmanas]

  น่ารักฟุดๆๆ มูนนี่เด็กดี..

[sripaerrr]

เข้าใจคำว่าโลกทั้งใบเลยค่ะ  เขาเกิดมาเพื่อเป็นโลกทั้งใบของกันและกัน ยอมยกความรู้สึกนึกคิดของตัวเองให้อีกคนควบคุมได้อย่างไม่มีข้อแม้เลย

ทั้งๆที่เราไม่เคยเห็นเจิ้น แค่ทำไมรู้สึกได้ว่าตอนตัดผมต้องโซแดมฮอตมากกกก 
เจิ้นหล่อทั้งๆที่เราอ่าน คุณแบมเก่งจังค่ะ  ที่สามารถบรรยายตนดึงตินตนาการคนอ่านออกมาได้ขนาดนี้