หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[พัดลม]

 

[ChocoPop]

รออยู่นะคะ คิดถึงมูนนี่กับปลาหมึกยุบยิบบบ
 

[JustWait]

 

[Onsm]

  พังคร่า เจิ้น ล้มละลายหมดตัวแน่นอน

[bambooiihallo]

Chapter XXI Game Over



เจิ้นคิดว่าคงไม่ได้ตัวเจ้าจันทร์กลับไปอยู่ด้วยง่ายนัก แต่ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้ เพราะทุกคนพากันสร้างกำแพงกั้นไม่ให้เขาใกล้เจ้าจันทร์กันหมด



   ยิ่งเงื่อนไขอยู่ด้วยกันได้แค่วันเสาร์นั้นยิ่งรับไม่ได้ ทำไมต้องแบบนั้น? เจอเจ้าจันทร์อาทิตย์ละครั้ง? นั่นเมียเขานะ คนที่เป็นอีกครึ่งชีวิต คนที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกันทุกเช้า



“แล้วผมจะอยู่ยังไง...ผมขาดน้องไม่ได้”



   “ถ้ารู้ว่าขาดไม่ได้ คราวหลังจะได้รู้จักรักษา รู้จักประคับประคอง รู้จักดูแล...ไม่ใช่หลอกลวง ในเมื่อชีวิตราบรื่นแล้วเจิ้นไม่เห็นค่า ก็ลองมีอุปสรรคดูบ้างจะได้รู้ว่ากว่าจะได้อะไรสักอย่างมามันยากแค่ไหน...และยิ่งเจ้าจันทร์มีคนเดียวในโลก พ่อคิดว่าเจิ้นคงต้องพยายามหน่อย เพราะตอนนี้เราทุกคนผิดหวังในตัวเจิ้นมาก”



   พ่อที่ไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่นัก วันนี้กลับใช้น้ำเสียงทุ้มน่าฟังตำหนิเขา



   “แต่น้องเป็นของผมไปแล้ว ถึงทุกคนจะพูดยังไง เจ้าจันทร์ก็เป็นเมียผมไปแล้ว ทุกคนจะพาเมียผมไปจากผมไม่ได้”



   “ไอ้เจิ้น! กูยังไม่ได้ยกให้มึง กูยังไม่ได้นับที่มึงมาทำรอยอะไรไม่รู้บนตัวลูกกูนะ”



   เจิ้นถอนหายใจใส่กันติชาที่ชี้เอาเรื่องกัน แต่เรื่องนี้เขาจะไม่ยอม จะทำโทษจะโกรธอะไรก็ไม่ได้ห้ามแต่การพรากเจ้าจันทร์ไปจากเขานั้นอย่าได้หวัง



   “ปู่ไม่สนใจว่าเจิ้นกับจันทร์จะไปถึงขั้นไหน แต่จันทร์หนีเจิ้นออกมาแสดงว่าน้องก็ไม่ชอบในสิ่งที่เจิ้นทำลงไป”



   “ผัวเมียทะเลาะกันบ้างไม่ได้หรือไงครับ?”



   “ไอ้เจิ้น!”



   “อาตองอย่ามาทำเป็นรับไม่ได้เรื่องของผมกับจันทร์ เพราะมันคือความจริง น้องเป็นเมียผม และจะเป็นไปจนผมตายนั่นแหละ ทุกคนจะเอาตรรกะการหนีออกจากบ้านของจันทร์มาบังคับผมไม่ได้ ชีวิตคู่มันก็ต้องมีทะเลาะกันบ้าง ถ้าทุกคนมายุ่งแบบนี้แล้วเมื่อไหร่ผมกับจันทร์จะได้คุยกัน แล้วเมื่อไหร่จันทร์จะเข้าใจว่าการมีปัญหามันเรื่องธรรมดา เราต้องดีกัน ปรับความเข้าใจกัน ไม่ใช่หนีกลับบ้านพ่อบ้านแม่แบบนี้”



   “มึงไม่เคยทำให้จันทร์เข้าใจอะไรเลยต่างหาก! จันทร์เข้าใจผิดไปหมดทุกเรื่อง ขนาดรู้ว่ามึงหลอกจันทร์ก็ยังปกป้องมึง ไอ้เวรเอ้ย”



   กันติชาถลาเข้ามากระชากคอเสื้อเจิ้นด้วยความโกรธ แต่สุริยะ หยางไวกว่าคว้าเอวบางลงมานั่งข้างกันได้ทัน



   “ตองอย่าใช้ความรุนแรง คุยกันดีๆ”



   “จะให้อารมณ์เย็นยังไงวะ!”



   “มันกำลังจะดีขึ้น ผมกำลังจะเคลียร์กับน้อง ทุกคนไม่ควรมาแทรกด้วยซ้ำ ผมรักจันทร์ รักเหมือนที่ทุกคนรักทำไมผมจะต้องอยากทำร้ายจัง ใช่...วิธีผมมันอาจจะไม่ถูก แต่ผมพยายามแก้มันแล้ว พยายามทุกวัน แต่ทุกคนกำลังทำให้ความพยายามของผมมันล่ม ทุกคนขโมยจันทร์ไปจากผม”



   “เข้าใจนะที่เธอพูด แต่จันทร์หนีออกมาเองไม่ใช่หรือไง?”



   “มิสเตอร์หยาง คุณก็เช่นกัน คุณไม่ควรมายุ่งเรื่องของครอบครัวผม เหมือนที่ผมไม่เคยไปยุ่งกับครอบครัวคุณ คุณจะรักจันทร์เป็นลูกผมไม่ได้ว่า แต่จันทร์เป็นเมียผม เป็นแค่ญาติอย่ายุ่งจะได้ไหม? คุณคิดว่าตัวเองไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยหรือไง? บางทีผมกับจันทร์อาจจะเข้าใจกันไปแล้วถ้าคุณไม่ยื่นมือเข้ามา อาตองรู้หรือเปล่าว่าแฟนตัวเองเป็นคนว่างงานชอบยุ่งเรื่องครอบครัวคุณอื่น”



   “ไอ้เจิ้น!”



   สุริยะ หยางตะคอกด้วยความโมโห โมโหที่ถูกเด็กอ่อนวัยกว่าโต้กลับด้วยคำพูดทิ่มแทง เจิ้นที่มักจะไม่แสดงอารมณ์มาวันนี้กลับไม่ยอมลงให้ใครทั้งนั้น



   “ผมรู้ว่าทุกคนไม่พอใจ แต่ผมก็ไม่พอใจเช่นกัน ทั้งปู่ พ่อแม่ อาตอง และคุณ...มิสเตอร์หยาง พวกคุณเป็นญาติของผมและของเจ้าจันทร์ จะมาอ้างสิทธิ์ผู้ปกครองดูแลกันตอนนี้ไม่ได้ น้องอยู่กับผมมาตั้งนาน ผมเลี้ยงน้องมากับมือ พวกคุณปล่อยปะละเลยน้องโดยการอ้างว่าให้ผมดูแล แล้วพอผมทำพลาดจะมาขโมยของๆผมคืน มันไม่ถูกต้อง จะโมโห จะโกรธผมไม่ได้ว่าแต่การทำโทษของทุกคนมันเกินไป ผมไม่ได้พรากผู้เยาว์ ผมมีอะไรกับน้องครั้งแรกน้องก็อายุยี่สิบไปแล้ว อย่าทำเหมือนจันทร์เป็นเด็ก ทุกคนย้อนเวลากลับไปปกป้องน้องจากผมไม่ได้แล้ว กรุณายอมรับความจริงด้วยว่าจันทร์เป็นของผมไม่ใช่ของทุกคน”



   คำพูดทิ่มแทง ห่างเหิน ทว่าเต็มไปด้วยความจริงหลายอย่าง...ถึงจะช่วยประคับประคองเจิ้นกับจันทร์ตั้งแต่ทั้งคู่ยังเด็ก แต่เวลาส่วนใหญ่ในวัยเด็กของเจ้าจันทร์ก็เป็นเจิ้นที่รับหน้าที่ดูแลมาโดยตลอด เพราะเมื่อก่อนช่อฟ้าไม่ได้มั่นคงเท่าปัจจุบัน การทุ่มเทก่อร่างสร้างตัวทำให้ทิ้งเด็กวัยรุ่นกับเด็กเล็กไว้ด้วยกัน...จนไม่สังเกตท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไปของเจิ้นเลย



   “เจิ้น ถ้าแม่ขอ...”



   “ทุกคนต่างร้องขอในสิ่งที่ผมให้ไม่ได้ ธนาคารช่อฟ้าอะไรนี่ผมก็ไม่ได้ต้องการ เงินทองผมก็ไม่ได้ต้องการ ผมยาวบ้าบอนี่ผมก็ไม่ได้ต้องการ เงินสักบาทผมก็ไม่ได้อยากได้ ทำไมต้องขโมยสิ่งเดียวที่ผมอยากได้ไปด้วย ชีวิตบ้าบอตามขนบประเพณีอะไรนี่ผมไม่ได้อยากได้สักอย่างเดียวแต่ผมก็ทำตามมาตลอด แม่ไม่ได้อยู่ตอนที่ทุกคนชี้หน้าว่าผมเป็นตุ๊ด ไว้ผมยาวเหมือนเด็กผู้หญิง พ่อก็ไม่ได้ไปประชุมผู้ปกครองผมเลยสักครั้ง ปู่ก็เอาแต่ย้ำให้ผมทำตามที่ซินแสบอก กับจันทร์ก็ไม่ต่างกัน อาตองหนีความเจ็บปวดไปอยู่จีนกับมิสเตอร์หยาง เจ้าจันทร์ไม่มีใครสักคน เขามีแค่ผม สิ่งที่ผมทำได้คือผมอยากจะปกป้องน้องเพราะไม่อยากให้น้องโดดเดี่ยวเหมือนผม แล้วทำไม...ทำไมผมที่พยายามปกป้องน้อง รักน้องมาตลอด ต้องถูกทุกคนมองว่าผมทำผิดนักหนา ผมรักของผมมานาน จะผิดจะพลาดผมก็รัก...ทุกคนทิ้งผมไว้บนยอดหอคอยช่อฟ้าสูงลิบลิ่ว...แล้วผมจะรักพระจันทร์ที่อยู่ใกล้ตัวผมที่สุดไม่ได้หรือไง? ผมจะหวง จะไม่อยากให้ใครมาแย่งไป อยากจะครอบครองไว้คนเดียว ถ้าไม่มีเจ้าจันทร์ก็ปล่อยผมไปตายที่ไหนก็ได้เถอะ”



   “เจิ้นครับ...”



   ท่ามกลางความเงียบงันมีเพียงเสียงเลขาที่มาด้วยกันดังขึ้นแผ่วเบา เอ็มยื่นมือมาแตะแขนเจิ้นเพื่อเรียกสติ การสูญเสียเจ้าจันทร์ทำให้เจิ้นสติแตก เรื่องราวในอดีตมันผ่านมาแล้วและเจิ้นไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นแต่พอจังหวะน็อตหลุดก็ทำให้เรื่องเก่ามันทะลักออกมาอย่างช่วยไม่ได้



   “เอาเถอะ...อยากทำอะไรก็ทำไป แต่ผมจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก เอาช่อฟ้าของทุกคนคืนไปด้วยผมไม่ต้องการ ใบลาออกของผมจะอนุมัติในสามสิบวันตามกฎหมาย”



   เจิ้นลุกออกมาทันทีไม่สนแม้ใครจะเรียกไว้ ทว่าขายาวหยุดชะงักทั้งที่อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงรถอยู่แล้วเพราะรู้สึกได้ถึงใครบางคนที่จ้องมองมาจากชั้นสอง



   คนที่ยืนกอดตุ๊กตากระต่ายอยู่ที่ระเบียงห้องนอน คนตัวเล็ก...ที่หนีเขามา ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น...น้องได้ยินทั้งหมดที่คุยกัน ดวงตากลมโตฉายความเสียใจ ง้องอน...ปะปนไปกับความสับสน



   ปากเล็กขยับเรียกชื่อเขาช้าๆ...แม้จะไม่มีเสียงอะไรดังลอดออกมาสักนิด ทุกคนกำลังตกใจ...แม้แต่เจ้าจันทร์เองที่ได้ยินก็คงตกใจ



   เจิ้นไม่ได้พูดอะไรแค่หันกลับมาเดินขึ้นรถ พร้อมกับเอ็มและขับออกไปทันที ในห้องเครื่องโดยสารมีแต่ความเงียบงันจนกระทั่งรถสปอร์ตขับออกมาได้สักพักก็ตีไฟเลี้ยวจอดข้างทาง



   “โอเคไหมครับเจิ้น? คือเล่นใหญ่เกินเบอร์ เกินที่คุยกันไว้ เกินไปมาก นี่ขนลุกแล้วนะสนใจไปเป็นพระเอกละครไหม แนวตบจูบ จำเลยรัก...คิดว่าคงดังกว่าโป๊ป”



   “หุบปาก”



   เจิ้นหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อดับความร้อนในหัว ภาพทุกคนตกใจกับคำพูดเขาถือว่าแผนการนี้ผ่านไปได้ด้วยดีในระดับหนึ่ง แต่มันยังไม่พอ...



   เจ้าจันทร์มีคนปกป้องเยอะเกินไป...และทุกคนก็พร้อมจะสู้กับเขา สิ่งที่ทำได้คืองัดทุกวิธีการออกมาใช้แม้จะต้องมารยาและแถจนสีข้างถลอกแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ความเครียดเป็นแรงผลักดันที่ดีที่ทำให้อารมณ์มันขึ้นไปได้ขนาดนั้น



   “งั้นต่อไป...ก็ตัดผม ไม่เสียดายแน่นะครับ? อุตส่าห์ไว้มาทั้งชีวิต”



   “ตัดผมเดี๋ยวมันก็ยาว แต่จันทร์มีคนเดียว จะให้ไปงอกออกมาจากรูไหน?”



   “นั่นคุณจันทร์หรือถั่วงอก?”



   เอ็มหัวเราะเมื่อเจิ้นถลึงตาใส่บ่งบอกอารมณ์ที่ลดลงมาแล้ว เจิ้นวางแผนมาดี...จะเรียกว่าแผนเจิ้นคนเดียวก็ไม่ได้ เพราะเมื่อคืนถึงจะแยกย้ายไปนอนแต่สักพักเจิ้นก็ตื่นมาเรียกกลุ่มเพื่อน เลขาทุกคน บอดี้การ์ดมาช่วยกันคิด



   ช่อฟ้ากลายเป็นฐานทัพวางแผนทวงเมียคืนของเจิ้นยันเช้า...โดยแผนการก็คือ ถ้าทางนั้นเล่นใหญ่ เราก็ต้องเล่นใหญ่กว่า แต่เนื่องจากพ่ายแพ้ด้วยกำลังคนงั้นก็ต้องงัดไม้เด็ดเอาแผลใจในอดีตเข้าสู้ แม้เจิ้นจะไม่ได้ใส่ใจอะไรนักกับเรื่องที่ผ่านมาเพราะตัวเองกลับพอใจที่ได้ใช้ชีวิตกับเจ้าจันทร์สองคนมาโดยตลอดด้วยซ้ำ ส่วนไอ้เรื่องซินแสนี่แค่ตีตราตระกูลเยว่ก็มีแต่คนอยากจะคบเพราะอำนาจเงินไม่เคยจะมีใครกล้ามาล้อสักคน แต่เพราะความเห็นที่ประชุมมันเอียงไปทางนี้ก็เลยต้องทำตาม



   แล้วเจิ้นก็ได้ตัดผมสั้นที่สุดครั้งแรกในชีวิต...






   ตาคมมองภาพตัวเองในกระจกที่ผมยาวถึงเอวหายไปจนเหลือเพียงผมสั้นทันสมัย อันเดอร์คัตที่ข้างหน้าค่อนข้างยาวจนต้องเซ็ตผมเปิดใบหน้า



   ยอมรับว่ารู้สึกโล่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แถมหน้าตาตัวเองก็ดูแปลกไปแต่จากสีหน้าพึงพอใจของช่างตัดผมและเอ็มที่ยกนิ้วโป้งให้มันคงพอไหว



   แผนการตัดผมนี่ก็เป็นเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งเสนอ...อกหักต้องไปตัดผม การตัดผมเป็นการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดที่สุด จึงควรตัดผมให้เหมือนคนประชดชีวิต



   ‘หัดเป็นเด็กแสบตอนอายุสามสิบเอ็ดไงมึง’



   จริงๆยังมีอีกหลายแผนที่เพื่อนช่วยกันนำเสนอ ทั้งให้เล่นบทคาสโนวา สร้างข่าวฉาว...แต่เจิ้นมองว่ามันเกินไป และแค่เป็นข่าวกับสิปรางค์เจ้าจันทร์ก็หนีไปขนาดนี้แล้ว ถ้ายังมีข่าวกับคนอื่นต่อจากนี้อีกเจ้าตัวคงร้องไห้งอแงยิ่งกว่านี้



   ถึงแผนการจะดูไปได้สวยแต่เจิ้นยอมรับว่าตัวเองเครียดจัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...เขาวางเดินพันหมดหน้าตัก ถ้าเจ้าจันทร์ไม่เล่นด้วย ผู้ใหญ่ไม่สนใจเขาก็ต้องไปจากช่อฟ้าจริงๆ



   นอกจากจะวัดใจเจ้าจันทร์แล้วก็ถือว่าท้าทายปู่อยู่ไม่น้อย...ตำแหน่งเจ้าบ้านช่อฟ้านั้นคงไม่เปลี่ยนแปลงเพราะหุ้นถูกโอนจากปู่มาที่เขานานแล้ว แต่ต่อไปจะเป็นคนอื่นที่มาบริหารงานแทนในนามเขา และปู่ก็ไม่ไว้ใจคนนอกสักคน



   เจิ้นคิดวนไปวนมาว่าการทำแบบนี้มันได้อะไร...นอกจากจะเสียน้ำใจกันไปเปล่าๆ แต่มันเพื่อให้เจ้าจันทร์รับรู้ว่าจุดยืนของน้อง
สำคัญขนาดไหน...มันเป็นการแสดงออกกลายๆเหมือนหาช่องว่างตรงกลางความเข้าใจผิดให้ความผิดของตัวเองลดลง



   ดราม่ากลบเกลื่อน...ให้น้องลดความโกรธที่มีต่อกันลงบ้างด้วยคะแนนสงสาร



   คนอย่างเจิ้น เยว่...ก็มีวันที่ต้องเรียกคะแนนสงสารเหมือนกัน



   จากกติกาต่างๆของผู้ใหญ่ก็พอจะรู้ว่าเจ้าจันทร์ตามเขาทันพอตัว แต่ที่ดูไม่ออกคือท่าทีของน้อง...ว่ายังอยากจะอยู่ด้วยกันไหมทั้งๆที่โดนเขาหลอกไปขนาดนั้น ความรักที่มีให้กันมันยังเพียงพอสำหรับการให้อภัยหรือเปล่า



   แผนการนี้มันเหมือนกับฟางเส้นสุดท้ายสำหรับคนที่กำลังหล่นจากหอคอยช่อฟ้าอย่างเขา...ฟางเส้นบางที่เขาหวังว่ามันจะแข็งแรงพอจะพาเขากลับขึ้นไปทั้งๆ



   เหนื่อยล้า...อยากจะหยุดทุกอย่าง...ทุกแผนการที่วางไว้ มันเหนื่อยเหลือเกินกับการที่ต้องพยายามประคับประคองสถานการณ์ที่ชักจะเหนือการควบคุมไปทุกที



   ที่ผ่านมาเขาหลงคิดไปว่าตัวเองเก่งที่ทำให้เจ้าจันทร์เชื่อและทำตามที่เขาต้องการ...แต่จริงๆแล้วมันคือการหลอกตัวเอง



   นี่คงเป็นสัญญาณสุดท้ายที่จะเตือนตัวเองว่ามันถึงเวลาเผชิญหน้ากับความจริง...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ขอแค่มันยังไม่สายเกินไป



   ขอแค่จันทร์กลับมาหาพี่...พี่สัญญาว่าต่อไปมันจะไม่มีแผนการอะไรอีก
   






   ความเครียดทำให้การหายใจในแต่ละครั้งมันเป็นเรื่องยาก ก้อนบ้าๆในอกมันพองตัวจนคับแน่นไปหมด...การเฝ้ารอคอยอะไรสักอย่างคือช่วงเวลาของความทรมาน และสิ่งที่พอจะทำให้การหายใจไม่อึดอัดมากนักก็มีแค่บุหรี่...



   เจิ้นนั่งตากลมอยู่ที่เก๋งจีนกับนกสองตัวที่วันนี้ไม่ร้องเพลงเหมือนทุกครั้ง มีแต่ความเงียบงันและวังเวง...แม้แต่ท้องฟ้าคืนนี้ก็ไม่มีดาว เขานอนไม่หลับ...



   หลับไม่ลง...จะหลับได้ยังไงถ้าเจ้าจันทร์ไม่กลับมา ถ้าน้องไม่กลับมาอีกเลย



   เดินพันที่วางลงไปมันสูงจนน่ากลัว...เพราะบนโลกนี้ไม่มีตรงไหนที่เขาจะยืนได้เลย ไม่มีสักที่ที่เป็นของเขา เขาแปลกแยก...แปลกมาโดยตลอดตั้งแต่คำทำนายบ้าๆนั่นที่มีมาเพื่อการตลาดใหญ่โตตลอดหลายปีมานี้ของช่อฟ้า เขากลายเป็นคนประหลาดที่มีช่องว่างกั้นไม่ให้คนอื่นเข้ามาใกล้



   แล้วจะมาเปลี่ยนแปลงตอนนี้ก็คงไม่ทัน...สามสิบเอ็ดปีที่วางตัวเองอยู่เหนือคนอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ จะจมก็จมไม่ลงทำได้แค่เดินขึ้นไปเรื่อยๆ จนไม่มีบันไดขึ้นสุดท้ายให้ไปต่อ



   แต่การมาอยู่จุดสูงสุดมันช่างเงียบงัน...และสิ่งเดียวที่มีก็คือเจ้าจันทร์ เจ้าจันทร์ที่ยอมมาอยู่ด้วยกันบนนี้ ต่างกันตรงที่น้องเดินกลับไปได้ แต่เขาทำไม่ได้แล้ว



   เจิ้นคิดว่าถ้าน้องไม่กลับมา...เขาคงตาย ตายอย่างโดดเดี่ยว...ต่อให้ไม่ฆ่าตัวตายแต่ก็คงหมดอาลัยตายอยากในชีวิตไปในที่สุด และถึงจุดนั้นคงไม่เหลืออะไรแล้ว



   คงเพราะสิ่งสำคัญในชีวิตมันมีแค่เจ้าจันทร์มาตลอด...ความสะดวกสบาย อำนาจ เงินมหาศาลเลยช่างไร้ค่าเหลือเกิน เขาจะอยู่บนกองเงินกองทองไปทำไมในเมื่อไม่ได้อยากได้มัน



   ทุกวันนี้ที่ทำทุกอย่างก็เพื่อเจ้าจันทร์ ถ้าไม่มีเจ้าจันทร์ก็ไม่รู้จะทำไปเพื่อใคร



   “เจิ้น พอเถอะครับ”



   ดวงตาที่เหม่อมองไปที่ไกลๆกระพริบเรียกสติตัวเอง ก่อนจะหันมามองเอ็มที่รั้งข้อมือตัวเองไว้ไม่ยอมให้สูบบุหรี่ที่ใกล้จะหมดมวนนี่ต่อ



   “พอแล้ว จะเช้าแล้วครับ นอนเถอะ”



   เจิ้นมองกองบุหรี่บนโต๊ะ บุหรี่สองซองใกล้จะหมดเต็มที...และเฉดสีของท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนไปนิดหน่อย



   “ข้างในไม่มีจันทร์”



   ห้องนอนมันกว้างจนน่ากลัว...หมอนใบข้างกันที่ว่างเปล่ามันทำให้เขานอนไม่หลับ...เขานอนไม่หลับถ้าไม่ได้กอดเจ้าจันทร์ จะว่าไปมันก็ไม่ใช่แค่ห้องนอน แต่ทั้งบ้านต่างหาก ไม่ว่าตรงไหนก็มีภาพน้องเต็มไปหมด



   เจิ้นคิดว่าตัวเองใกล้จะสติแตกถึงต้องมานั่งตากลมข้างนอกแบบนี้



   “งั้นไปนอนที่อื่นไหมครับ? ต้องนอนนะเจิ้น ไม่นอนไม่ได้ เลิกสูบบุหรี่พวกนี้เถอะ”



   “ที่ไหนก็นอนไม่หลับ”



   “ยานอนหลับ...ใช้มันเถอะครับ อย่าทำร้ายตัวเองเลย”



   “อือ...ตัดสินใจเลย”



   ครู่เดียวเอ็มก็กลับมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กกับคุณป้าแม่บ้านที่มีแต่สายตาเป็นห่วงและกังวล แต่เจิ้นก็ทำได้แค่กอดผู้ใหญ่คนเดียวของช่อฟ้า คนที่เป็นเหมือนครอบครัวของเขาและเอ่ยขอโทษแผ่วเบา



   “นอนนะคะเจิ้น...เดี๋ยวป้าให้คนเอามื้อเช้าไปให้นะคะ ต้องทานให้หมดนะคะป้าขอ”



   “ครับ...”



   “ฝากเจิ้นด้วยนะคะคุณเอ็ม”
   






   “โรงพยาบาล?”



   “เชื่อเถอะนอนที่นี่หลับสบายที่สุด แล้วผมจะได้ไม่ต้องกัวลด้วยว่าเจิ้นจะฆ่าตัวตาย”



   “สภาพฉันแย่ขนาดนั้น?”



   “เจิ้นครับ...คุณดูเหมือนคนที่พร้อมจะกระโดดตึกฆ่าตัวตายตลอดเวลา เห็นแก่มิตรภาพอันยาวนานของเรา เชื่อผม...นอนที่โรงพยาบาลเถอะ ห้องพิเศษของที่นี่ดีกว่าโรงแรมห้าดาวด้วยซ้ำ”



   เอ็มไม่เล่นเหมือนทุกที ทำให้ต้องพยักหน้ารับและยอมมานอนที่นี่...ที่โรงพยาบาล คุณหมอจัดยานอนหลับและวิตามินบำรุงมาให้หนึ่งชุด เอ็มขอให้รับน้ำเกลือด้วยเพราะสภาพเขาดูอ่อนล้า



   อย่างน้อยกลิ่นยาฆ่าเชื้อ...ก็ไม่หลอกหลอนเขาเท่ากลิ่นนมของเจ้าจันทร์




   เจิ้นตื่นมาในตอนบ่ายโมงกว่า ได้กลิ่นน้ำซุปแสนคุ้นเคยของคุณป้าแม่บ้าน และไม่แปลกใจนักที่เจอคุณป้าแม่บ้านกำลังจัดโต๊ะกินข้าวให้ แต่ที่แปลกใจก็คือคนที่มานั่งปอกผลไม้ข้างเตียงจะเป็นคุณหมอจิตแพทย์ที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาสักพักในฐานะหมอและคนไข้



   คุณหมอที่เคยมาเล่นบทเพื่อนในกลุ่ม...ทั้งๆที่ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่เพื่อคุยกับเจ้าจันทร์ตอนที่น้องคิดจะฆ่าตัวตายและเขาที่ตกอยู่ในสภาวะเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า



   “ตื่นแล้วหรอครับ ได้ข่าวว่าเจิ้นชอบเมลอนผมเลยซื้อมาเยี่ยม”



   “ผมไม่ได้ป่วย”



   “ทราบครับ แต่ถ้าทางใจก็นับว่าป่วยอยู่นะ แต่ยังไม่รุนแรงมากนัก เลขาเจิ้นนี่รอบครอบนะครับ พามานอนในโรงพยาบาลเลย คิดไม่ถึงจริงๆ แต่ที่แปลกใจกว่าคือเจิ้นยอมเข้าโรงพยาบาลตามเลขามาง่ายมาก เป็นไงครับหลับสบายไหม?”



   “อืม แล้วเอ็มไปไหน?”



   “ทำงานครับ วันนี้วันทำงาน ผมว่างงานเลยมาเฝ้าเจิ้น รับข้าวเลยไหมครับ? อ้อ...ผมทรงใหม่ใช้ได้นะครับ แปลกตาแต่เหมาะกับเจิ้นดี”



   หลังจากกินข้าวไม่นานพยาบาลก็มาเอาสายน้ำเกลือออก แต่เจิ้นก็ยังไม่คิดจะออกจากโรงพยาบาลแม้คุณหมอจะให้กินแค่พวกวิตามินบำรุง



   ยอมรับว่ากลัวตัวเองออกไปแล้วความรู้สึกแย่ๆจะกลับมา คงได้หนีไปนอนนอกช่อฟ้าอีกเหมือนเดิม ก็นอนที่โรงพยาบาลไปซะ ทั้งเอ็มทั้งคุณป้าแม่บ้านจะได้ไม่กังวล



   การใช้เวลาช่วงบ่ายกับจิตแพทย์ทำให้ต้องยอมรับว่าตัวเองมีโอกาสจะป่วยและต้องพึ่งยาอีกครั้ง แต่คุณหมอยังไม่ได้จ่ายยาอะไรนอกจากยานอนหลับ และยังไม่ฟันธงว่าเป็นอาการของซึมเศร้าเพราะมันอาจจะเป็นแค่ความเครียดชั่วขณะและวิตกกังวลระยะสั้น อาจจะแค่เครียด



   คำแนะนำคือทานยานอนหลับในบางคืนที่ข่มตานอนไม่ได้ กับหาอะไรทำเบี่ยงเบนความสนใจ เช่น กิจกรรมที่ต้องออกแรงสักหน่อย อย่างการออกกำลังกาย



   หลังจากนอนเต็มอิ่มและผ่อนคลายความยุ่งเหยิงในหัวได้ เจิ้นสรุปได้ว่าเจ้าจันทร์คงไม่ใจร้ายกับเขาขนาดนั้น น้องน่ารักและรักเขา...จันทร์คงยังไม่รีบตัดสินใจในเรื่องนี้ อาจจะยังสับสนและหาทางออกไม่ได้



   ถ้าน้องตัดสินใจคนเดียวเจิ้นคิดว่ายังไงน้องก็คงกลับมา แต่ดันมีตัวแถมเป็นตาแก่หนังเหนียวแบบปู่ คนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านแบบสุริยะ หยาง คนที่เข้าข้างลูกสุดกู่อย่างกันติชา และพ่อแม่ของเขาที่รักเจ้าจันทร์มากกว่าลูกตัวเอง



   บางทีกิจกรรมออกแรงก็มีข้อสรุปในตัวมันเองง่ายๆ...อย่างการปีนบ้านตัวเอง ไหนๆก็ยอมแพ้แล้วเรื่องวางแผนสร้างกรงนกขัง
น้อง...จะยอมเสียหน้าปีนบ้านตัวเองไปหาเมียก็คงไม่เป็นไร



   “นี่เจิ้นเอาจริงใช่ไหม? เมื่อเช้ายังเหมือนคนจะเป็นจะตาย แล้วหมอให้ยาอะไรทำไมอยู่ดีๆก็ฮึดขึ้นมาจะไปปีนบ้านคุณจันทร์ครับ? ถึงในความเป็นจริงจะเป็นบ้านเจิ้นก็เถอะ”



   “จะไปด้วยไหม?”



   ไม่มีคำอธิบายแต่กลายเป็นคำถามมัดมือชก



   “ถ้าเจิ้นจะหายเครียด ปีนช่อฟ้าผมก็ทำให้ได้ เอาสิครับ...ดีเหมือนกัน ต่อให้เป็นสุริยะ หยางก็คงไม่คิดว่าคุณจะเล่นบทโจรปล้นสวาทมาชิงลูกเขาไปง่ายๆหรอก แล้วผมต้องเอาบันไดลิงไปพาดหน้าต่างแบบในละครหลังข่าวไหม?”
   





   “เจิ้น ผมพูดจริงๆนะ ผมไม่คิดว่าเจิ้นจะมาทำอะไรแบบนี้เลย ตลอดชีวิตที่เราอยู่กันแบบไฮโซหรูหราหมาเห่ากันมาจะมาลงเอยที่ปีนหน้าต่างฉุดลูกสาวชาวบ้านแบบนี้”



   “กูไม่มีอะไรให้เสียแล้ว”



   “แล้วถ้าคุณจันทร์ไม่เล่นด้วย?”



   “นั่นเมียกู กูรู้”



   “ครับ เจ๋งมากครับบอส ถ้าเกิดบ้านเจิ้นแจ้งความขึ้นมานี่อับอายขายหน้ามากเลยนะ”



   เอ็มมองดูสภาพตัวเองในชุดออกกำลังกายแขนยาว เจิ้นเองก็ไม่ต่างกัน ถึงจะเข้าฟิตเนสก็ใช่ว่าจะคุ้นเคยกับการปีนป่ายกันทั้งคู่



   ทำไมเรื่องเจิ้นกับคุณจันทร์นี่นับวันมันยิ่งฮาเข้าไปทุกที บางทีก็สงสัยว่าเรื่องมันเลยเถิดมาในจุดตกต่ำแบบนี้ได้ยังไง ดวงชะตาจักรพรรดิบ้าบออะไรนี่ถึงทำให้จักรพรรดิอย่างเจิ้นกลายมาเป็นผู้ร้ายได้ขนาดนี้



   มันมั่วซั่วมัวยำนัวไปหมด แล้วแผนการมั่วๆก็มีเขาร่วมด้วยทุกที ตั้งแต่นั่งแท็กซี่ไปลงหน้าปากซอยและเดินเท้าเข้ามาในบ้านใหญ่ ถ้าถูกจับได้นอกจากจะตลกแล้วไอ้ที่เจิ้นประกาศไปว่าจะเทช่อฟ้านี่คือกลายเป็นมุกตลกไปเลยนะ



   “เอาจริงแน่นะเจิ้น ถ้าถูกจับได้นี่ความเชื่อมั่น นับหน้าถือตาต่างๆที่สร้างมาหลายปีดาวน์เกรดลงไปเป็นเจิ้นเด็กเปรตเลยนะครับ ผมว่าคุณก็โตแล้ว พวกผู้ใหญ่เขาก็ไม่ได้กันท่าอะไรขนาดนั้น ก็ยอมเล่นบทเด็กดีไปสักพักมันจะดีกว่ามาปีนระเบียงห้องคุณจันทร์ไหม”



   “กูนอนไม่หลับ กูจะนอนกับเมียที่นี่”



   ก็หลายครั้งที่เคยเห็นเจิ้นประกาศจุดยืนในห้องประชุม ทั้งเรื่องโครงการร้อยล้านพันล้านต่างๆ แต่ไม่คิดว่าจะเห็นภาพประธานช่อฟ้ามาประกาศจุดยืนปีนห้องเมียตัวเอง ไม่คิดไม่ฝันจนอยากขำให้ลั่นซอย ตลกกว่าคือตัวเองที่มากับเขาด้วย



   “เราลองโทรหาคุณจันทร์อีกครั้งไหม เผื่อว่าครั้งนี้คุณจันทร์รับสายเราจะได้อธิบายกันดีๆ ประนีประนอม...”



   “โทรกี่ครั้งก็ไม่รับ กูจะไม่ใจเย็นอีกแล้ว เมียกูอาจจะไม่กลับมาแล้วเอ็ม จันทร์ไม่เคยเป็นแบบนี้ ถ้าจันทร์ไม่อยากกลับมาหากู มึงเข้าใจไหม กูเสียจันทร์ไม่ได้ อะไรทำได้ก็ต้องทำ เสียหน้าแล้วไง? เสียช่อฟ้ากูก็เสียได้ถ้าจันทร์กลับมา”



“เจิ้น คุณตัดผมแล้ว ดวงคุณอาจจะไม่ดีเหมือนที่แล้วมานะ อย่ามองผมแบบนั้น ก็แค่...นึกถึงคำซินแสขึ้นมาเฉยๆ”



“หุบปาก แล้วปีนขึ้นไปซะ”









   (ต่อด้านล่าง)

[bambooiihallo]

เจิ้นโกรธมาก...โกรธแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจนผมอยากจะเข้าไปกอดเจิ้น แต่ผมทำไม่ได้...ผมทำได้แค่แอบฟังอยู่ที่บันไดชั้นสอง...เพราะ...ผมก็อยู่ในสถานะโดนผู้ใหญ่ทำโทษเหมือนกัน



   แล้วผมก็อาศัยประโยชน์ของการทำโทษเป็นทางลัดให้เจิ้นมาตกหลุมพรางของผม...ผมคิดว่าเจิ้นจะโอเคแล้วเราจะได้จีบกันทีละนิดๆ ผมจะได้แกล้งงอนเจิ้น แล้วปล่อยให้เจิ้นง้อ



   แต่ผมคิดผิด...เจิ้นให้ความสำคัญกับผมมากจนผมอยากจะร้องไห้เองตอนที่เจิ้นพูดว่าชีวิตนี้เขาไม่ต้องการอะไรเลย เขาแค่ต้องการผม...



   ชีวิตนี้ผมก็ไม่ต้องการอะไรเหมือนกัน...ผมแค่อยากจะรักเจิ้นไปเรื่อยๆ รักไปทุกวันๆ อยู่ด้วยกันตลอดไป ผม...ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้เลย



   ผมชักเสียใจที่ตัวเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เจิ้นเป็นแบบนี้ การตัดพ้อของเจิ้นทำให้ผมรู้ว่าเจิ้นแบกภาระทุกอย่างมากมายขนาดไหน ผมวิ่งไปดูเขาที่ระเบียงห้องนอน...เราสบตากันแต่เขาไม่พูดอะไรสักคำ เขาแค่มองผมนิ่งแล้วขึ้นรถไป



   มันผิดแผนไปหมด...ผมไม่ได้อยากให้เจิ้นเสียใจขนาดนี้ ผมไม่ได้อยากทำร้ายเจิ้น ก็...ก็แค่อยากให้เขาวุ่นวายใจนิดหน่อย แต่กลายเป็นว่า...ผมทำร้ายเจิ้น



   บรรยากาศในบ้านกลายเป็นความหมองหม่น ผมโทรหาคุณป้าแม่บ้านตอนค่ำ....คุณป้าบอกว่าเจิ้นนั่งอยู่ที่เก๋งตั้งแต่กลับมาจากบ้านใหญ่จนค่ำ เจิ้นตัดผมสั้น...และสูบบุหรี่จัด...



   เจิ้นตัดผมสั้น? ผมร้องไห้จนเหมือนคนเป็นบ้า ตอนพ่อเข้ามาหาพ่อก็ตกใจ...แต่ผมเล่าเรื่องเจิ้นตัดผมให้พ่อฟัง พ่อก็ตกใจมากเช่นกัน พวกผู้ใหญ่ตกใจกันไปหมดเพราะการไว้ผมยาวของเจิ้นมันหมายถึงความรับผิดชอบต่อช่อฟ้า



   เจิ้นจะทิ้งช่อฟ้าแล้ว...แล้วเขาจะทิ้งผมไปด้วยไหม?
   



   จากที่อยากจะแกล้งเจิ้นกลายเป็นว่าผมกังวลจนเหมือนคนสติแตก ในหัวมีแต่เรื่องเจิ้นเต็มไปหมด...ถ้า...ถ้าเจิ้นพูดจริงล่ะ เรื่องที่ถ้าไม่มีผมเขาไม่อยากอยู่แล้ว ถ้าเจิ้นอยากตาย



   เจิ้นจะฆ่าตัวตาย?



   เจิ้นเคยมีอาการเสี่ยงซึมเศร้าถ้าเกิดครั้งนี้มันหนักหนามากพอที่จะทำให้เขาฆ่าตัวตาย? เหมือนที่ผมเคยหนีปัญหาโดยการปล่อยตัวเองจมลงในสระว่ายน้ำ...



   ถ้าเจิ้นจะทำเหมือนกัน? หรือว่าถ้าเขากระโดดลงมาจากช่อฟ้า...แล้ว...แล้วผมจะอยู่ยังไง? เจิ้นจะจากผมไปไกลแสนไกลในที่ๆผมกอดเจิ้นไม่ได้ จูบเจิ้นไม่ได้ ไม่ได้ตื่นมาพร้อมกัน ไม่ได้เจอกันอีก ไม่ใช่แค่ผมนะที่เป็นครึ่งชีวิตของเจิ้น แต่เจิ้นก็เป็นอีกครึ่งของผมเหมือนกัน ผมขาดเจิ้นไม่ได้



   เรายังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันเลย ผมยังไม่ได้บอกเขาว่าผมรู้ทุกอย่างแล้วนะ...แต่ผมให้อภัยนะเพราะเจิ้นรักผมและผมก็รักเจิ้น เรายังไม่ได้แต่งงาน...ยังไม่ได้ใช้ชีวิตแฮปปี้เอฟวรี่เดย์ด้วยกัน ยังมีอีกตั้งหลายอย่างที่อยากทำด้วยกัน



   ถ้าเจิ้นยอมแพ้ไปก่อนแล้วล่ะ...ไม่ได้นะ!



   หรือว่าผมจะล้มเลิกแผนการให้เจิ้นมาอยู่ในกรงผม แล้ว...แล้วผมก็แค่กลับไปอยู่ในกรงของเจิ้น ยังไงผมก็เป็นนกอ้วนๆของเจิ้นมาก่อน ผมอาจจะเจ็บใจนิดหน่อยแต่ว่าถ้ามันทำให้เจิ้นสบายใจมันก็คงไม่เป็นไรมั้ง



   ถ้าผมดึงดันจะเอาชนะจนเสียเจิ้นไปล่ะ? ถ้าผมจะเสียเขาไปจริงๆ ผมจะชนะไปเพื่ออะไรในเมื่อเส้นชัยของผมไม่ได้มีเจิ้นรออยู่ตรงนั้น



   ชั่วแวบหนึ่งผมคิดว่าอาจจะเป็นแผนการของเจิ้นอีกหรือเปล่า เขาอาจจะหลอกผมอีกเพื่อให้ผมกลับไปหาเขา เพราะเจิ้นคงไม่ตัดใจปล่อยมือผมไปง่ายขนาดนั้น เขาอาจจะแค่แกล้งประชดประชัน



   แต่...แต่ผมไม่ได้เสียอะไรเลยนี่ถ้าผมจะเป็นฝ่ายยอมแพ้ก่อน ถ้าเจิ้นชนะแล้วเราได้อยู่ด้วยกันแล้วเจิ้นไม่เสียใจ ไม่เครียด ไม่น้อยใจอีก...เจิ้นชนะไปก็ได้นะ



   ถ้าแข่งกันไปแล้วมีแต่ทำร้ายความรู้สึกของเราทั้งคู่ ผมจะยอมแพ้เอง เจิ้นอาจจะแบกอะไรหลายอย่างจนยอมแพ้ไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร ผมไม่มีเรื่องอะไรเลย ผมไม่เก่ง ไม่มีภาระ ทำอะไรก็ไม่ค่อยจะสำเร็จ



   ในฐานะคนที่ผ่านความล้มเหลวมามากกว่าเจิ้น ผมเสียสละแผนล่มไปไม่รอดอีกรอบก็ได้ ถ้าเราสองคนแย่งกันเอาชนะทั้งคู่...แล้วเราจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง?



   ความรักต้องไม่ใช่การเอาชนะสิ...แต่ต้องหาจุดร่วมที่เราจะอยู่ด้วยกัน รักกัน ดูแลกัน ผมคิดว่าผมตีโจทย์สมการยุ่งเหยิงของผมกับเจิ้นออกแล้วล่ะ



   ถ้าเจิ้นยังอยากเอาชนะอยู่ การที่ผมหยุดนิ่งและออกจากเกมมาอาจจะทำให้เขารู้สึกได้ทีหลังก็ได้ว่าถึงเขาจะเอาชนะไปก็ไม่ได้อะไร...เพราะคู่แข่งของเขามันไม่มีใครแล้ว นอกจากตัวเขาเอง



   ผมพยายามสลัดสภาวะตื่นตกใจและเรียกสติกลับมา ผมอยู่กับเจิ้นมานานทั้งชีวิตของผม ผมคิดว่าตัวเองเป็นคนรู้ใจเจิ้นที่สุด เจิ้นที่ดึงดันทุกอย่างในเรื่องของผม แผนการสารพัดที่เขาวางไว้เพื่อกักขังผม...เขาจะไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆหรอก



 เจิ้นรักผม...มันจะต้องมีวิธีการที่เจิ้นเตรียมไว้เพื่อมาผมกลับไป ผมแค่ยังมองไม่ออกว่าเจิ้นจะทำยังไงเพราะผู้ใหญ่ก็คิดเหมือนผม พวกเขาไม่ปล่อยให้ผมวิ่งตามเจิ้นออกไป ยึดโทรศัพท์เพื่อบีบให้เจิ้นยอมทำตามกฏเกณฑ์ที่ตอนแรกผมก็แอบเห็นด้วย เขาคิดว่าเจิ้นจะยอมทำตาม



   แต่เจิ้นจะไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ ถ้าเจิ้นจะยอมคงไม่มาโวยวายแต่แรก...คราวก่อนที่เราโดนจับแยกห้องนอนกัน ที่ผมเครียดจนผมร่วง เจิ้นก็ยังแอบเข้ามานอนกับผม เขามีวิธีการของเขาที่จะมาหาผม มาอยู่กับผม ผมไปสิงคโปร์เขาก็ตามไป อเมริกาก็ตามไป ถึงจะช้าแต่เจิ้นก็มาทุกครั้ง...



   ผมหวังว่าครั้งนี้ก็เหมือนกัน...เจิ้นต้องมาหาผม แค่เจิ้นมาหา...ผมจะยอมเจิ้นทุกอย่าง แค่เขามารับผมกลับไป เจิ้นรีบมานะ...จันทร์รอ ไม่มีกรงอะไรทั้งนั้นแล้วล่ะ



มีแต่จันทร์ที่อยู่ตรงนี้...เป็นรางวัลของเจิ้น รอแค่เจิ้นมาพาจันทร์ไปอยู่ด้วยเท่านั้นเอง
   






   ============
ถ้าคุณอ่านมาถึงตอนนี้ ก็ยินดีด้วยค่ะไม่มีดราม่าอะไรแล้ว ไม่มีความสันสน มึนงงวนเวียนอะไรแล้ว 5555555+ ต่อไปจะเป็นความยุบยิบ ความหื่น(?) ล้วน



ในที่สุดพี่เจิ้นก็ยอมแพ้สักที ไม่เป็นละจักรพรรดิ ไม่เป็นละผู้ชนะ อิพี่ผันตัวมาเป็นโจรเรียบร้อย อย่าแกล้งเจิ้นเยอะเลยเนาะ ซงซาน 555+
ที่สงสารกว่าคือพรี้เอ็ม เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว ทำดีมากค่ะทูนหัวของบ่าว



ส่วนใครที่อยากให้บีบคั้นหัวใจกว่านี้ แบมว่าเราอึดอัดกันมาหลายตอนแล้วเนาะ 5555+ ให้พี่เจิ้นได้หายใจหายคอบ้างเถอะ แพ้น้องมาหลายตอนแล้ว ส่วนตอนนี้ถึงน้องจะยอมแพ้แต่จริงๆน้องชนะแบบสวยๆเลยอ่ะ แพ้แบบชนะอ่ะ เพราะเจิ้นแพ้กว่า 555+

[A_Narciso]

รอตอนหน้าไม่ไหวแล้นนนน

[tkaekaa]

 o13ชอบความเปลี่ยนแปลงของเจิ้น ตัดผมแล้วคงหล่อมาก อร๊ายยยย

[B52]

เล่นใหญ่เว่อวัง

[Ginny Jinny]

พี่เอ็มสุดยอดเลขา 

[AeAng11]

เจิ้นสู้ๆเราอยากเห็นเจิ้นปีนบ้านไปหาน้องอยากอ่านตอนยุบยิบเป็นกำลังให้นักเขียนนะคะ

[Ashita]

เป็นเรื่องที่ดราม่าไม่สุดจริงๆ หลุดขำอ่ะ บอกเลย

[ืniyataan]

สนใจไปเป็นพระเอกละครไหม แนวตบจูบ จำเลยรัก...คิดว่าคงดังกว่าโป๊ป หืม..มมมม 555

[fullfinale]

เล่นใหญ่ไปอีกกกก เจิ้นเด็กเปรตฮา555เจิ้นตัดผมทรงไหนคะ จะได้จิ้นถูก

[monalism]

ปีนเลยค่ะเจิ้นนนนน น้องผูกโบว์ให้ตัวเอง รอเป็นของเจิ้นเรียบร้อยละ

แค่เจิ้นปีนขึ้นไปให้ถึง เจิ้นสู้ๆๆๆๆ 

[พัดลม]

เล่นใหญ่ทั้งคู่เลย

[Gugii]

รอตอนต่อไปแทบไม่ไหวแล้ว
เจิ้นนน เรารอความโซฮอตของเจิ้นอยู่นะ
 

[donut4top]

เล่นใหญ่กันทั้งบ้าน แล้วพี่เอ็มก็เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว555555

[Mayana]

เจิ้นเจองานยากแระ 

[mmlc09]

ฮื้อออออออ    มีรางวัลเลขาดีเด่นให้เอ็มไหมคะ อยากมอบให้นางมาก พร้อมทำทุกอย่างให้เจิ้นเเล้ว เเง๊งงงงง55555

[เนเน่]

อยากเห็นเจิ้นตอนผมสั้นจังค่ะคงจะโซฮอทมากกกกกกกกกก น้ำลายไหล

[malula]

เหตุผลของแต่ละฝ่ายสาดใส่กันมันสุด ๆ
ชอบเอ็ม น่าจะมีสติที่สุดแล้วตอนนี้

[minneemint]

เล่นใหญ่มาก
ตอนต่อไปเลยได้ไหม

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เจิ้น ตัดผมสั้นแล้วหล่อแน่เลย
รอเจิ้นปีนบ้านตัวเอง เพื่อนอนกับจันทร์เท่านั้น    

[kinjikung]

ซักที เฮ้อ ไม่งั้นเราจะงงงวยกับเจิ้นจันทร์มาก จันทร์คิดแบบผู้ใหญ่ตีโจทย์แตกมาก ความรักชนะไปก็เท่านั้นในเมื่อคนที่เราแข่งด้วยคือคนที่เรารัก โตขึ้นเยอะ เจิ้นเล่นใหญ่มากแต่เราวงวารเจิ้นนะ ทุกอย่างที่เจิ้นพรั่งพรูออกมาคือที่สุดในใจเจิ้นแล้ว ทุกคนลงโทษเจิ้น ทั้ง ๆ ที่มายัดเยียดจันทร์ให้จริง ๆ โดยเฉพาะกันติชาตัวเองปกป้องลูกไม่ได้แท้ ๆ

[newone]

  รักนุ้งจันทร์และเจิ้นมากๆนะคะ
ดีใจที่จะไม่ต้องเอาชนะกันอีกแล้ว สงสารเจิ้นมากๆ โถววววว กังวลมากๆอ่ะ แล้วก็เล่นเกินเบอร์มากๆๆๆๆๆ โอ้วววว เรานี่ล่ะที่ตกใจ 5555555
ดีนะที่มีเลขาเก่งๆ เป็นทุกอย่างจิมๆ
นี่เราต้องละเลียดอ่านอีกแล้วอ่า ไม่อยากให้หมดตอนเลย อยากให้มีอ่านไปเรื่อยๆๆๆ รอตอนต่อนะคะ ว่าจะแฮปปี้แบบไหน อิพี่จะคุยกับน้องยังไง 
สุดท้ายขอบคุณแบมแบม ที่ลากเจิ้นแข็งๆ กับนุ้งจันทร์นุ่มนิ่มออกมา แม่ยกปลื้มค่าาาาา  ขอบคุณน๊าาาาาา

[คุณซี]

จบปัญหาทั้งหมด พี่เอ็มต้องได้เลื่อนขั้นนะคะคุณขาา

[twinmonkey0311]

 

[mamacub]

ไม่รู้จะเล่นเรื่องแพ้ชนะทำไม เราว่าเจิ้นแพ้ตั้งแต่รักคนๆหนึ่งแล้ว
เจิ้นแค่อยากครอบครองในแบบของเขา ยังไงก็เจิ้น ร้อยก็เจิ้น พันก็เจิ้น มีความเข้าข้างพระเอกสุดชีวิต
อยากได้หนังสือ แต่ขอแบบตัดช่วงนี้ออกได้มั้ย ไม่ดราม่า ไม่หน่วง แต่แค่หนหวย

[aha_aha]

ชอบเจิ้น เด็กเปรตที่แท้ทรู!!!
ชอบเอ็ม กุนซือผู้อยู่เบื้องหลังเกือบทุกแผนการณ์