หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[Mayana]

เจิ้นรู้สึกหนาวๆ มั่งมั๊ยอ่ะ   

[A_Narciso]

ขอให้ช่วงเวลาที่น้องจะทำให่เจิ้นอยู่ในกรงผ่านไปไวๆนะคะ

[พัดลม]

 

[O-RA DUNGPRANG]

มูนนี่น้อยเก่งมาก

[คุณซี]

ง้อยยย น้องอยากเลี้ยงนกแล้ว แต่เจ้าสองตัวนั้นยังฝากเจิ้นเลี้ยงจะเลี้ยงเจ้าเจิ้นไหวไหมมม

[onlyplease]

ทีมมูนนี่รสนม ทำดีมากกกกกกกกลูก!!!!

[Natti]

เตรียมตัวอยู่ในกรงนะเจิ้น ในเมื่อเป็นคนเลี้ยงนกที่แย่
ก็เป็นนกในกรง ตั้งใจทำงาน ไม่ต้องฟุ้งซ่าน

ทีม จจ

[Yundori]

เจิ้นก็กันน้อง น้องก็พยายามจับเจิ้น
คืออยากรู้จริงสุดท้ายใครจะชนะ 
เหมือนเป็นสงครามที่มีแต่ได้กับได้นะคะ
หลังจากน้องไปเมกา น้องก็เปลี่ยนไป
แต่เป็นนิวมูนนี่ที่เราชอบมากกก  มีสติและฉลาดขึ้น
รักเลย

[kazoo]

จริงๆเราชอบพล็อตเรื่องนี้มากเลยค่ะ ภาษาน่ารัก ตามอ่านมาตั้งแต่แรกๆแต่ไม่เคยคอมเม้นท์เลย แต่ก็เอาใจช่วยอยู่ห่างๆ ตอนแรกรู้สึกว่าคนเขียนเขียนได้กระชับกว่านี้ ชอบมากๆค่ะ แต่ตอนนี้รู้สึกเรื่องมันยืดเกินไป ตอนใหม่แต่ไม่มีอะไรใหม่เลยค่ะ วนๆอยู่กับปมเดิมๆ ขอโทษนะคะที่คอมเม้นท์แบบนี้ แต่เอาใจช่วยคนเขียนมากค่ะ ยังไงก็จะรอติดตามตอนจบนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[kinjikung]

แต่ประโยคจันทร์ขอมีแฟน เหมือนจะเป็นประโยคที่เริ่มตั้งแต่เล่าเรื่องเปล่านะ คุ้น ๆ ทำไมรู้สึกวน ๆ แต่ก็วนจริง ๆ นะ ก็กลับมาทำบุญประจำปีอีกรอบแล้วอ่ะ มีการเปลี่ยนแปลง จันทร์ไม่บ่น หอคอยจัดใหม่ พร้อมใช้สถานะใหม่

[klaew]

น่ากลัวว่าคนแพ้คือคนที่รักมากกว่า
ไม่มีใครอยากเห็นคนที่รักไม่มีความสุข

[Gugii]

#ทีมเจิ้น 55555

[JanJanIsHappy]

เทข้างเจ้าจันทร์หมดหน้าตัก เพราะหมั่นไส้เจิ้น

[Jiraapp]

โอ๊ยยยยสนุก!!! ต่างคนต่างมีแผนการ แน่นอนว่าเราอยู่ข้างมูนนี่ มูนนี่ต้องชนะเจิ้นสิ (จริง ๆ ก็ชนะตลอด )

[TheWanFah]

แล้วแบบนี้มูนนี่จะหนีไปอยู่ห้องลุงซันไหมคะ
ทีมมูนนี่ กระต่ายจะครองเมือง 55

[punthipha]

ใครจะแผนแตกก่อน 

[evilheart]

  ผิดแผนเลยเจิ้น

[bambooiihallo]

Chapter XX Shortcut



   การขอมีแฟนของผมแลกมากับพายุอารมณ์ของเจิ้น...ร่างกายผมเมื่อยล้าจากการกอดราวกับกลัวผมจะหายไป รอยฟันและรอยจูบของเจิ้นตีตราผมไปทั้งตัว



   เขาหวง...แต่เขาพูดไม่ได้เพราะเขายังแบกทิฐิบนไหล่สองข้าง แต่ผมคงจะไม่เอ่ยปากอะไรก่อนเพราะว่าเจิ้นจะตกใจ แล้วเสียหน้า...แบบเจิ้นต้องใช้การตะล่อมค่อยๆสะกิดทีละนิด...



   ผมตื่นมาตอนทุ่มครึ่งก่อนเวลานัดของผมกับลุงหยาง แผนการหนีหายไปจากเจิ้น...เจิ้นยังหลับอยู่ข้างๆผม ท่อนแขนแสนอบอุ่น ใบหน้าที่ผมรักมาทั้งชีวิตหลับสนิทอยู่บนหมอนคู่ของเรา



   เจิ้นเวลาหลับสนิทก็ดูไม่ยุบยิบเท่าไหร่ต่างจากตอนเขาตื่นที่หนวดปลาหมึกซนนั่นซนนี่ไปหมด อดไม่ได้ต้องก้มไปหอมแก้มเขาเบาๆ ก่อนจะพาตัวเองลงจากเตียงไปทำอะไรที่ตั้งใจไว้ให้สำเร็จ



   “รีบไปหาจันทร์นะ...จันทร์คอย”



   แต่การพาตัวเองลงไปข้างล่างก็ไม่ง่ายเพราะช่วงล่างผมปวดหนึบไปหมด คนของลุงหยางจอดรถรออยู่เลยจากรั้วธนาคารไปนิดหน่อย ผมจะออกทางประตูหลังที่เป็นลิฟต์ขึ้นไปบ้านเราก็ไม่ได้เพราะมียามหนาแน่น แต่ถ้าผมเดินอ้อมไปออกด้านหน้าธนาคาร จะไปถึงจุดนัดพบของเราได้ง่ายกว่า



   แค่ระยะทางมันไกลนิดหน่อย...และมันเหนื่อยกว่าปกติเพราะร่างกายผมไม่ปกติ บัญชีความเหนื่อยของผมเจิ้นจะต้องรับผิดชอบ!



   ตามมานะเจิ้น...ตามมา...ตามมาอยู่ในกรงของจันทร์









   ตาคมกระพริบแผ่วเบาก่อนมือจะควานหาความอบอุ่นกลิ่นนมข้างกาย...ปกติแค่ขยับมือเล็กน้อยก็สามารถรั้งเอวบางเข้ามากอดแนบอกได้แล้วแต่ตอนนี้มันกลายเป็นความเย็นชื้นของผืนผ้านวม



   “จันทร์?”



   เข้าห้องน้ำ?...แต่ประตูห้องน้ำก็เปิดอยู่



   เจิ้นหันมองนาฬิกาหัวเตียงบอกเวลาสองทุ่มกว่า หรือเจ้าจันทร์จะหิว? ขายาวพาตัวเองเดินออกจากห้องนอน แต่ทว่าบ้านกลับปิดไฟสนิทมีแค่แสงไฟสลัวจากด้านนอก



   “จันทร์อยู่ไหน?”



   ห้องครัวก็ไม่มีใคร ไฟแห่งความกังวลเริ่มจุดในอก เสียงเข้มแผดลั่นเรียกชื่อคนที่หายไป



   “เจิ้น เกิดอะไรขึ้นคะ”



   “เห็นจันทร์ไหมครับ?”



   “เอ๋...ตายแล้วคุณจันทร์หายไปหรอคะ เดี๋ยวป้าช่วยหาค่ะ”



   ร่างของแม่บ้านคนเดียวของหอคอยช่อฟ้ารีบเดินออกไปด้านนอก ส่วนเจิ้นพาตัวเองกลับไปห้องนอนเพื่อโทรหาเลขาคนสนิท ครู่เดียวบอดี้การ์ดสองคนก็ขึ้นมาตรวจตารอบช่อฟ้า ไฟธนาคารที่ดับสนิทบ่งบอกเวลาเลิกงานถูกเปิดสว่างไปทั้งตึก



   ร้อนใจจนนั่งเฉยๆไม่ไหว เจ้าจันทร์หายไปไหน? มือถือก็ไม่ได้เอาไป กระเป๋าสตางค์ก็ไม่ได้เอาไป แล้วถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นน้องจะติดต่อเขายังไง?



   “คุณจันทร์ไม่ได้ใส่นาฬิกาด้วยครับ”



   นาฬิกาที่มีสัญญาณติดตามตัวก็อยู่ที่นี่...เจิ้นรีบเดินไปหยิบกุญแจรถ ไม่รู้ว่าจะต้องไปตามหาที่ไหนแต่จะให้นั่งรอตรงนี้มันไม่ได้



   “เจิ้น”



   เลขาคนสนิทในชุดนอนก้าวออกมาจากลิฟต์พร้อมผู้ชายที่คุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้าง แต่ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับการตามหาคนที่หายไป



   “หลบไป”



   “จะไปไหนครับ”



   “จะไปตามหาจันทร์  กูบอกให้หลบ!”



   “เดี๋ยวก่อนครับเจิ้น”



   “จะให้เดี๋ยวอะไรวะ เมียกูหายทั้งคน!”



   ในหัวคิดไปสารพัด ถ้าจันทร์หนีเขาไป หนีไปไกลๆ ไปกับไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่น้องอ้างว่าเป็นแฟน หรือว่าเสียใจจนทนเขาไม่ไหวแล้วไปอยู่ในที่ๆเขาจะมองไม่เห็น แล้วถ้ามันร้ายแรงกว่านั้นถ้าเป็นการลักพาตัว



   “เจิ้น! คุณจันทร์ไม่ได้ไปไหนครับ เจอตัวแล้ว แค่ตอนเจิ้นโทรมาผมก็หาเจอแล้ว จำได้ไหมเจิ้น...ที่บอกให้ดูคุณจันทร์ไว้...”



   คำพูดที่ย้ำกับเลขาตั้งแต่ในงานทำบุญตึก...และเอ็มก็ไม่ได้พลาด



   “เจอจริงๆใช่ไหม?”



“จริงครับ ไม่ได้ไปไหนเลย...แค่กลับบ้านใหญ่”



“งั้นไปบ้านใหญ่ แล้วจันทร์ไปได้ยังไง? คนขับรถทำไมพาจันทร์ไป”



“นั่นล่ะครับเป็นปัญหา...เราไปบ้านใหญ่ไม่ได้ และไม่ใช่คนขับรถที่พาคุณจันทร์ไป”



“หมายความว่าไง?”



“คุณจันทร์มีแผน...แต่แผนของคุณจันทร์มันใหญ่กว่าเราครับเจิ้น ทรัพยากรในมือของเราสู้คุณจันทร์ไม่ได้เลย พวกเราพลาด ช่องโหว่รูใหญ่เท่าช่อฟ้าที่เรามองข้ามไป”



“อธิบาย”



“ทีมของเจิ้นมีแค่ผม แต่ทีมของคุณจันทร์.... เจิ้นครับ หลานรักของคนทั้งบ้าน ลูกกระต่ายสุดรักสุดหวงของสุริยะ หยาง คะแนนสงสารก็นำโด่งไปจนเราวิ่งตามไม่ทันแล้วครับ...แล้วคนที่มารับคุณจันทร์กลับบ้านใหญ่ก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นคุณผู้หญิง...มิสเตอร์หยาง กับคุณตองก็รออยู่ที่บ้านใหญ่ ผมส่งคนตามคุณจันทร์ไปแล้วแต่ประตูบ้านตระกูลเยว่ไม่เปิดรับเราเหมือนทุกทีครับเจิ้น”



เค้าลางความวุ่นวายทำเอาต้องยกมือกุมขมับ เมียหายไม่พอกลายเป็นญาติพี่น้องตัวเองนี่พร้อมใจกันพาเมียเขาไปซ่อน มันไม่ใช่การซ่อนแต่เป็นการเอาคนของเขาไปใส่ตู้กระจก รู้ว่าอยู่ที่ไหน...แต่แตะต้องไม่ได้ เข้าไปใกล้ก็ไม่ได้



“แม้แต่เจิ้นตอนนี้ก็คงกลับบ้านใหญ่ไม่ได้เหมือนกันครับ”



   “แม่งเอ้ย!”



   โมโหจนอยากจะต่อยใครสักคน แต่ในทางกลับกันก็รู้สึกถึงความตื่นเต้นที่ไม่ได้เป็นมานาน...มูนนี่ตัวแสบของเขาร้ายจริงๆ แต่คนที่ร้ายกว่าคือคนที่ช่วยพระจันทร์รสนมของเขาวางแผนใช้ความรักของทุกคนมาเป็นเครื่องมือ



   แล้วมาแบบนี้จะให้เขาดิ้นไปไหนได้นอกจากไปทำให้ผู้ใหญ่เข้าใจว่าสถานการณ์ตอนนี้มันเป็นยังไงกันแน่ ขนาดปู่ยังลงมายืนข้างน้อง...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเรทติ้งติดลบขนาดไหน ถ้านับเป็นพอร์ตหุ้นก็คงเป็นหุ้นที่เส้นแดงดิ่งลงต่ำสุดของพอร์ตจนไม่มีใครอยากซื้อ



   “พรุ่งนี้มาคิดกันใหม่ ดึกแล้วทำอะไรไม่ได้อยู่ดี จันทร์ก็คงง่วงแล้วด้วย เอาสินเชื่อไปส่งบ้านใหญ่ด้วยเอ็ม เดี๋ยวจันทร์นอนไม่หลับ”



เลขามือหนึ่งยกยิ้มมุมปาก ไม่ได้เห็นเจิ้นมุมนี้มานานแล้วเหมือนกันตั้งแต่เลิกเป็นเด็กวัยรุ่นเลือดร้อนตอนเรียนไฮสคูล ตาวาวโรจน์และท่าทางดึงดัน... ครั้งนี้ปัญหาทุกอย่างคงได้จบลงสักที ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ใช่ศัตรูร้ายกาจที่ไหน...คนในครอบครัวกันทั้งนั้น



“นอกจากสินเชื่อแล้วอยากฝากอะไรไปไหมครับ”



“ไม่ต้อง นาทีนี้อะไรก็ข้ามรั้วปู่ไปไม่ได้หรอกนอกจากกระต่ายตัวโปรดของหลานรักเขานั่นล่ะ”






“เอ๋...ทุกคนรู้เรื่องผมหมดเลยหรอ”



ผมนั่งจุมปุ๊กอยู่กลางวงล้อมของคุณปู่ คุณพ่อคุณแม่เจิ้น ลุงหยางแล้วก็พ่อผม ทุกคนกอดอกมองผมเหมือนมีความผิด ผมตกใจมากที่อยู่ๆคนที่มารับกลายเป็นคุณแม่เจิ้นแล้วก็พามาบ้านใหญ่เฉยเลย



จริงๆแผนการผมแค่จะให้คนของลุงหยางพาผมไปนั่งกินอะไรอร่อยๆ แถวๆนี้แล้วถึงยังไงกล้องวงจรปิดธนาคารก็เห็นผมอยู่แล้วใช่ไหมอ่ะ แล้วผมก็แค่รอเจิ้นมาหา ผมไม่ได้คิดว่าตัวเองจะไปบ้านลุงหยางจริงๆหรอก แค่อยากแกล้งให้เจิ้นร้อนใจเล่นๆ แต่ตอนนี้เจิ้นต้องร้อนใจมากๆแน่เลยเพราะผมดันถูกพามาที่นี่



“ก็รู้จากคุณสุริยะ พ่อสังเกตเห็นเขาคุยโทรศัพท์นานเลยแอบฟัง นี่ถ้าไม่จับได้เองจะไม่บอกกันเลยใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? ทั้งคู่เลย”



ลุงหยางยักไหล่แล้วถลึงตาใส่ผม แต่ผมไม่ได้ผิดคนเดียวนะก็เราวางแผนร่วมกันผมเลยถลึงตากลับ คราวนี้ลุงเลิกคิ้วใส่แล้วยกมือชี้หน้าผมแต่โดนพ่อปัดตกทันที



“พี่ซันก็ด้วย ไปช่วยจันทร์วางแผนอะไรตั้งมากมาย แล้วปัญหาพวกนี้ทำไมไม่คุยกับพ่อ ไม่คุยกับผู้ใหญ่ ลูกกับเจิ้นเล่นอะไรกันอยู่หืมจันทร์?”



“ใช่จ้ะ ทำไมไม่บอกแม่คะว่าพี่เขาทำไม่ดีกับหนู นี่แม่ก็ตามข่าวพี่เขากับนางเอกคนนั้นอยู่ แม่ยังโทรถามพี่เขาเลยว่าเรื่องมันเป็นยังไง ก็คิดว่าเขาเคลียร์กับลูกจันทร์แล้ว”



“คือผม...ผมแค่...”



“เจิ้นกับจันทร์ไม่ได้อยู่กันสองคนบนโลกนะ ยังมีพวกเรา ทำไมมีปัญหาอะไรถึงเก็บไว้ แล้วคุณสุริยะก็ด้วยทำไมไปเล่นอะไรเป็นเด็กๆแบบนั้นครับ เรื่องราวมันบานปลายใหญ่โตไปหมด นี่ถ้าตองไม่รู้ทันคุณจะพาเจ้าจันทร์ไปไว้ที่ไหน?”



พ่อของเจิ้นที่ไม่มีปากเสียงอะไรนักกลับเอ่ยตำหนิขึ้นมา คุณปู่ก็ยังไม่พูดอะไรแต่ท่าทางก็ดูไม่พอใจ แผนการของผมกับเจิ้นสองคนตอนนี้เลยกลายเป็นปัญหาใหญ่



“ก็จันทร์ไม่ให้บอก สิทธิส่วนตัวของจันทร์จะให้ผมทำยังไง? ผมเป็นลูกผู้ชายพอจะรักษาคำพูดที่ผมให้ไว้กับจันทร์”



“อย่าเพิ่งเถียงกัน ไหนจันทร์เล่าให้ปู่ฟังซิ ว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่? ทำไมต้องหนีเจิ้น ทำไมต้องมีแฟน ปู่ยังไม่เข้าใจ อธิบายมาให้ครบแล้วเดี๋ยวปู่จะตัดสินใจเอง”



สถานการณ์บีบคั้นให้ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้คุณปู่ฟัง ตั้งแต่....เจิ้นกับผมจะแต่งงานกัน เรื่องที่ผมเข้าใจไปว่าแฟนกับคนรักมันต่างกันจนกระทั่งเข้าใจได้เองว่ามันก็คือเหมือนกันแต่เจิ้นไม่ยอมบอกผมเอง เรื่องสิปรางค์ เรื่องที่เจิ้นจะขอผมแต่งงานในอนาคตอันใกล้นี้ แล้วก็หลายๆเรื่องที่เมื่อก่อนเราเคยทำด้วยกัน



“....ก็มาหลังๆก็ถึงรู้ว่าแบบมอนิ่งแคร์กับไนท์แคร์ของเจิ้นมันไม่ใช่เรื่องสุขภาพแต่ว่ามันเป็นแบบรีเรชั่นชิพ เลิฟเวอร์อะไรทำนองนั้นอ่ะครับ แต่ผมก็แฮปปี้ด้วย อันนี้จันทร์ก็เลยไม่ได้ว่าอะไร...แต่ว่าหลังๆมานี่มันเจ็บเพราะเจิ้นเข้ามาด้วย”



“เจิ้นอะไรนะ เข้ามา? ตั้งแต่เมื่อไหร่?”



“ครั้งแรก...ตอนผมไปสิงคโปร์...”



พ่อทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้กินผักต่างจากคุณแม่เจิ้นที่ยกยาดมขึ้นมาดมไปแล้ว คุณพ่อเจิ้นก็ขมวดคิ้ว คุณปู่ยิ่งขมวดใหญ่เลย มีแต่ลุงหยางที่ทำหน้าเอือม



“ครั้งสุดท้ายล่ะ?”



“ก็...ก่อนมานี่อ่ะ”



พ่อเดินเข้ามาถึงชายเสื้อผมขึ้น เสียงหวีดร้องจากแม่เจิ้นดังขึ้นแล้วเป็นลมล้มพับในอ้อมแขนของคุณพ่อไปเลย



“ไอ้เจิ้น! เรื่องนี้ผมไม่ยอมนะครับ ดูสภาพจันทร์ด้วย เจิ้นทำอะไรลงไป? พี่เขาทำรุนแรงกับลูกใช่ไหม?”



“ก็....ก็ไม่บ่อยง่ะ...พ่ออย่าทำหน้าดุสิ จริงๆอันนี้ผมสมยอมเอง...แล้วมันก็ดีด้วย”



“ดีบ้าอะไร ช้ำไปทั้งตัวแบบนี้หา! ทั้งรอยฟันรอยจูบมันไม่ใช่แล้วจันทร์”



“ทีพ่อยังชอบให้ลุงหยางกัดเลย ผมจะชอบให้เจิ้นกัดบ้างไม่ได้หรอ”



ทำไมพ่อต้องโมโหด้วยล่ะ ก็พ่อชอบให้ลุงกัดเหมือนกันนี่ถ้าไม่ดีพ่อก็คงไม่ชอบหรอก...แต่ผมไม่กล้าพูดอะไรเยอะเพราะพ่อทำหน้าเหมือนจะฆ่าลุงหยางเลย



“พอที ไปนอนไปมันดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”



คุณปู่ตัดบททำให้พ่อต้องเม้มปากอยู่ชั่วครู่แล้วถอนหายใจออกมา



“ผมขอโทรบอกเจิ้นก่อนได้ไหมครับ ยังไม่ได้บอกเจิ้นเลยว่ามาที่นี่”



“เดี๋ยวพ่อบอกเจิ้นเอง จันทร์ไปนอนไป คุณสุริยะเรามีเรื่องต้องคุยกัน”



พ่อจับผมยัดไว้ในห้องนอนสั่งห้ามออกไปไหน เมื่อก่อนผมก็นอนทีนี่แหละ คราวก่อนถูกแยกห้องนอนกับเจิ้นผมก็นอนทีนี้ ตอนนั้นผมร่วงเกือบหมดหัวเลย



แต่ตอนนี้ผมไม่ได้เครียดมากเหมือนตอนนั้นแล้ว แค่รู้สึกว่าเจิ้นจะต้องหงุดหงิดแน่ๆที่ผมหายไป แล้วก็หายไปนานขนาดนี้ด้วย แต่ผมก็แค่มาอยู่บ้านใหญ่เดี๋ยวเจิ้นก็คงตามมาหาผมเอง



เพราะร่างกายมันเหนื่อยอ่อนไม่นานผมก็เริ่มง่วง แค่รู้สึกว่าเตียงมันกว้างไปหน่อยแล้วก็น้ำยาปรับผ้านุ่มคนละกลิ่นกับที่ผมกับเจิ้นใช้ประจำ...



เสียงประตูเปิดดึงความสนใจของผมแต่มันก็ง่วงเกินกว่าจะคิดอะไร รู้แค่เป็นพ่อ...พ่อวางสินเชื่อในอ้อมกอดของผม เจิ้นเอามาให้หรอ?
แล้วเจิ้นล่ะ?....เดี๋ยวก็คงตามเข้ามา อาจจะคุยกับพ่ออยู่ ดีจังเจิ้นมาแล้ว









เปล่า...เจิ้นไม่ได้มา มีแค่สินเชื่อที่มาหาผม ผมสงสัยแต่ไม่ถึงขนาดตกใจเพราะถ้าสินเชื่อมาอยู่กับผมได้แสดงว่าเจิ้นรู้แล้ว บรรยากาศในห้องกินข้าวตอนเช้าเป็นไปอย่างน่าอึดอัด พวกผู้ใหญ่ดูเงียบขรึมกันทุกคนทำให้ผมได้แต่ตักข้าวต้นกินเงียบๆแล้วดื่มนมอุ่นจนหมดแก้ว
มันกระอักกระอ่วนนิดหน่อยแต่ผมก็ไม่กล้าพูดอะไร...เพราะมันคงเป็นเพราะผมกับเจิ้นแน่ๆ แผนการของเราสองคนทำให้พวกผู้ใหญ่ไม่ปลื้มนัก



แล้วสงครามจริงก็เริ่มหลักจากผ่านมื้อเช้าไปซักพัก เมื่อคุณปู่เรียกพวกเราทุกคนมานั่งรวมกันในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง คุณแม่เจิ้นร้องไห้เป็นคนแรก ผมตกใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น



“ตองพี่ขอโทษ ฮึก...พี่เลี้ยงลูกไม่ดีเอง ทำให้เจิ้นเป็นแบบนี้”



“มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ”



“เราปฏิเสธความรับผิดชอบไม่ได้หรอก จันทร์ยังเด็กมากเลยด้วยซ้ำตอนที่เจิ้นทำอะไรไม่เหมาะไม่ควร”



พ่อของเจิ้นก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง กลายเป็นว่าเหมือนกับว่า...ผมเป็นฝ่ายโดนเจิ้นทำเสียหาย แต่...แต่ผมไม่ได้คิดนี่ว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียหาย ผมแฮปปี้เอฟวรี่เดย์มากๆเลยนะ มีแค่เรื่องความไม่ชัดเจนของเจิ้นเองที่ผมไม่แฮปปี้



“จันทร์ แม่ขอโทษนะคะ ทำให้ลูกจันทร์ต้องเจออะไรแบบนี้ ฮึก แม่ไม่คิดว่าเจิ้นจะนิสัยรุนแรง..”



“มะ ไม่ใช่นะ ผมเต็มใจเอง! เจิ้นไม่ได้รุนแรงนะ พ่อมันไม่ได้แบบนั้นนะ จริงๆแล้วผมก็เป็นฝ่ายทำเจิ้นเสียหายเหมือนกัน ผมก็กัดเจิ้นเป็นรอยแบบนี้ คือจริงๆผมชอบให้เจิ้นกัดด้วย แล้วผมก็บอกแล้วไงว่าผมจะแต่งกับเจิ้น เพราะผมทำเจิ้นเสียหาย ยังเคยบอกลุงหยางอยู่เลยว่าจะขอยืมเงินไปขอเจิ้น ใช่ไหมลุง ลุงพูดอะไรหน่อยสิ”



“ก็...ทำนองนั้น เจิ้นเสียหายไปเยอะเลยล่ะ”



“พี่ซันไม่ขำนะ”



“ผมก็จริงจังมากเลยนะ เจิ้นไม่ได้ทำผมเสียหายสักนิดเดียว เราก็....ก็แบบว่าผลัดกันกัด สลับไปมามันก็แฟร์ๆ แต่คนเริ่มก่อนเป็นผมนะ จนเจิ้นกัดคืนมั่งใช่ไหมลุงหยาง ที่ตอนนู้นเราคุยกัน ลุงเลยบอกว่าผมไม่ต้องไปขอเจิ้นแล้วเพราะเจิ้นก็ทำผมเสียหายแล้ว”



“เอ่อ...หรอ อืม...ตองทำไมมองพี่แบบนั้นล่ะ ก็...พี่ก็แค่...”



“พี่ซันเลิกคุยกับลูกตองไปเลย จันทร์...ทำไมทำแบบนี้ลูก รู้ไหมว่าลูกยังเด็ก”



“ผมบรรลุนิติภาวะแล้วนะพ่อ โตแล้ว แล้วก็จะแต่งงานกับเจิ้นด้วย เราจะเป็นแฟมิลี่กัน อยู่ด้วยกันตลอดไป ผมจะเป็นที่ปรึกษาทางการเงินให้เจิ้น จะดูแลเจิ้น จะทำกับข้าว แล้วก็วางแผนไว้แล้วด้วยว่าจะให้เงินเจิ้นวันละร้อย เจิ้นก็โอเค แล้วเจิ้นก็ให้บัตรเครดิตกับผมแล้วด้วย บอกให้เอาไว้ใช้ซื้อของเข้าบ้าน”



“จากที่ฟังนี่ควรห่วงเจิ้นมากกว่าหรือเปล่า?”



“พี่ซัน!”



“ก็มันจริงนี่ ดูก็รู้แล้วว่าทางเจิ้นรักของเขาขนาดไหน เจ้าตัวก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรสักหน่อยก็ให้เด็กมันแต่งๆกันไป”



“ปัญหาตอนนี้ไม่ใช่เรื่องแต่งงาน แต่มันไม่ถูกต้อง ทำไมจะต้องทำให้วุ่นวายด้วย เจิ้นจะไปทำให้ความคิดของจันทร์มันซับซ้อนไปทำไม? ตองไม่ได้อยากให้ลูกโตโดยมีความเข้าใจผิดๆ แตกต่างจากชาวบ้านหรอกนะ”



“เจิ้นรักน้องไม่ถูกวิธีค่ะคุณสุริยะ...ลูกจันทร์ถึงหนูจะไม่ได้โกรธอะไรพี่เขา แถมยังยอมรอพี่ให้พี่เขาพูดความจริง แต่จากสิ่งที่พี่เขาทำๆมามันผิดขั้นตอนนะคะ ซึ่งแม่ไม่เห็นด้วยเลย และแม่จะไม่ยอมให้เจิ้นได้ใจไปมากกว่านี้แล้ว หนูไม่ต้องวางแผนให้พี่เขายอมสารภาพอะไรกับหนูหรอกค่ะ สิ่งที่หนูต้องวางแผนคือจะทำยังไงให้พี่เขารู้จักทำตัวปกติสักที”



“นี่บ้านเราไม่ได้กีดกันอะไรเรื่องเจิ้นกับจันทร์เลยด้วยซ้ำ อุปสรรคอะไรก็ไม่มี ทำไมต้องทำให้มันยากด้วย? พ่อเห็นด้วยกับแม่เขานะลูก เดี๋ยวพ่อกับแม่จะจัดการเจิ้นเอง อายุตั้งสามสิบเอ็ดยังเล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้ ตองก็ไม่ต้องห่วงพี่ไม่ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆหรอก ยังไงจันทร์ก็เสียหาย”



“ก็ถ้าอยากทำให้มันยาก ก็เอาให้ยากไปเลย พาจันทร์ไปอยู่บ้านพวกลูกก่อน ให้แยกกับเจิ้นไปบ้าง ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีหลานฟุ้งซ่านตอนอายุสามสิบเอ็ดหรอกนะ ถ้าเจิ้นยังเข้าตามตรอกออกตามประตูไม่ได้พวกเราก็ต้องอย่าใจอ่อน ต่อไปก็ให้มาเจอกันแค่วันเสาร์อาทิตย์จะได้รู้บ้างว่าเวลาห่างกันมันรู้สึกยังไง ทีหลังจะได้ไม่ต้องเล่นอะไรไม่รู้เรื่องกันอีก”



“อะ อะไรนะ ผมตามไม่ทัน”



“อย่างนี้นะเจ้าลูกกระต่าย ต่อไปเธอกับเจิ้นก็ไม่ได้สิทธิ์การอยู่ร่วมกันแบบเลิฟเวอร์สองต่อสองแล้วไง เธอต้องไปอยู่บ้านพ่อแม่เจิ้น แล้วถ้าเจิ้นมาหาก็ต้องมาหาที่บ้าน และต้องเป็นวันหยุดเท่านั้น ให้เจิ้นได้จีบเธอใหม่”



“ห้ามค้างด้วย ห้ามกลับเกินสองทุ่ม ถ้าอยากเจอทั้งเสาร์อาทิตย์ก็ต้องมาทั้งสองวัน”



พ่อเสริมต่อจากคำพูดลุงหยาง มันทำให้ผมคิดว่าตัวเองกำลังย้อนเวลาไปตอนถูกทำโทษให้แยกห่างเจิ้น ตอนที่ผมร่วงหมดหัว ตอนที่ผมเครียดไปเป็นเดือน



“งั้นผมจีบเจิ้นก็ได้นี่ ให้เจิ้นอยู่ช่อฟ้า แล้วผมไปหาเจิ้นวันเสาร์อาทิตย์”



“...พ่อว่าให้พี่เขาเป็นฝ่ายมาหาเถอะ พี่เขาขับรถเป็น แล้วห้ามให้พี่เขาเกินเลยด้วยเข้าใจไหม?”



พ่อทำหน้าเครียดแต่ผมก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่



“เกินเลยคือยังไงอ่ะ”



“โธ่ ห้ามให้พี่เขาจูบนะคะ กอดก็ไม่ได้ แม่ยอมให้แค่จับมือ ถ้าพี่เขาจะทำมากกว่าจับมือบอกไปเลยนะคะว่าแม่ไม่อนุญาต”



“แต่นั่นมันน้อยกว่ามอนิ่งแคร์แล้วก็ไนท์แคร์อีกอ่ะ เจิ้นจะทนไหวหรอ”



แค่เราไม่ยุบยิบกันไม่กี่วันเจิ้นก็เหมือนปลาหมึกหงุดหงิดแทบจะพ่นหมึกตลอดเวลา แล้วถ้ามันลดไปสถานะจับมือนี่...พอถึงวันที่กลับมาทำเหมือนเดิมได้ แค่คิดผมก็ขี้เกียจเดินแล้วอ่ะ



“เอาเป็นว่าตามนี้นั่นแหละ จะสงสัยอะไรนักหนาเจ้าลูกกระต่าย พวกเธอโดนทำโทษจะได้อภิสิทธิ์เอาแต่ใจได้ยังไง?”



“แต่...แต่เจิ้นรับปากจะสอนงานผมแล้วนะ จะให้ผมทำงานแล้ว ผมอยากทำงานนี่นา...อยากฝึกงานที่ช่อฟ้า ผมอยากช่วยงานเจิ้นในอนาคตนี่...”



“งั้นไปเป็นผู้ช่วยเลขาพ่อแล้วกัน พ่อก็เป็นผู้บริหารเหมือนกัน”



พ่อเจิ้นเอ่ยปากขึ้นมาแล้วทุกคนก็เห็นด้วย ผมคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้อยู่ในสเตตัสที่จะต่อรองอะไรได้มากมายเพราะตอนนี้ผมอยู่ในสภาวะไม่น่าไว้วางใจอย่างมากในสายตาผู้ใหญ่



แต่ทุกคนก็ยังดูซอฟต์กับผมอยู่...แต่พอคิดว่าทั้งปู่ ทั้งพ่อ ทั้งพ่อแม่เจิ้นไปคุยกับเจิ้น...มันจะซอฟต์แบบนี้ไหมอ่ะ? ไหนจะลุงหยางอีก ลุงหยางยิ่งปากไม่ดีอยู่ด้วย



“ทุกคน...คือผมขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย....”



ผมใช้มุกลุงหยางเข้าช่วย...การทำตาแป๋วกระพริบตาปริบๆ แล้วก็กัดปากตัวเองนิดหน่อย อันนี่เพิ่มขึ้นมาอีก ชั่วอึดใจผมก็สัมผัสได้ว่า...มันได้ผล เพราะคุณแม่เจิ้นรีบโอ๋ผมใหญ่เลย พ่อก็ไม่ดุผมเยอะ คุณปู่ก็บ่นเจิ้นแทนหาว่าทำผมคิดมาก...



หรือว่าจริงๆแบบนี้ต่างหากแผนที่เวิร์คที่สุด? ก็แค่อยู่เฉยๆให้ทุกคนโอ๋ ให้ความเดือดเนื้อร้อนใจไปตกอยู่ที่เจิ้นแทน เพราะพอมันออกมารูปแบบนี้ก็เหมือนกับตอนแรกที่คิดไว้คือหนีไปจากเจิ้น ก็ยังถือว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้แตกต่างจากที่คิดไว้เท่าไหร่ แถมแผนการผมมีคนลงมาร่วมด้วยเต็มไปหมดเลย คนที่เจิ้นเกรงใจทั้งนั้นด้วย



เหมือนกับได้เล่นเกมส์แล้วเจอทางลัดเลยอ่ะ...



เจิ้นก็ต้องสู้ๆนะ อยากเดินอ้อมก็อ้อมไป เพราะทางลัดไปสู่ชัยชนะ....มันอยู่กับจันทร์แล้ว แล้วพอเจิ้นเดินมาถึง...รางวัลของเจิ้นมันก็คงไม่ได้วางอยู่บนแท่นอะไร...แต่มันจะรอเจิ้นอยู่ในกรงของจันทร์




-------------------------



ตอนนี้ก็ไฟนอลแล้วนะคะ 5555 เรื่องแผนการ ดูก็รู้แล้วว่าใครจะชนะ ใครน้าบอกว่าไม่เคยขาดทุน แค่นี้ก็ย่อยยับแล้วค่ะ อิอิ



ส่วนเรื่องมันวนไหม จริงๆไม่ได้วนค่ะแค่เรื่องมันก็ไปช้าๆ ทีละนิดๆ แล้วพลอตแบบนี้แบมก็ไม่อยากให้มันจบแค่เจิ้นชนะอ่ะ แบบมูนนี่ใสตลอดกาลทั้งเรื่อง น้องควรได้สู้ แต่กว่าคนอ่อนแอจะลุกมาสู้ได้มันก็ต้องอาศัยเวลา



ส่วนความเก่งของเจิ้น เมื่อก่อนเจิ้นดูเก่งมากเพราะมันเป็นมุมมองน้องที่เหมือนเด็กตัวเล็กๆเงยหน้ามองผู้ใหญ่ แต่น้องกำลังโตขึ้นระยะสายตาก็น้อยลงทำให้เราเห็นว่าจริงๆแล้วเจิ้นก็คนธรรมดา



อิอิ แบมก็จะพยายามทำให้มันออกมาดีที่สุดนะคะ เพราะ...มันยังต้องไปต่ออีกเยอะมากเลยง่ะ ยังไม่ถึงตอนน้องไปทำงานเลย



อ่านกันต่อน้า ไหนๆก็อ่านมาหกสิบตอนแล้ว (ล่อลวง)

[mild-dy]

 

[kinjikung]

ผู้สนับสนุนจันทร์เยอะไปนะ เจิ้นมีแค่เอ็มจะไหวไหมนั่น ติดตามแบบสโลว์ ๆๆๆ

[fuku]

อ่านจบก็จริงของมูนนี่

[พิศตะวัน]

 

[arjinn]

สงสารเจิ้น ไปกันใหญ่
ยังยืนยันว่า เจิ้นก็แค่รักน้อง
เจิ้นก็แค่ผู้ชายธรรมดา
เป็นแบบนี้ก็ฝีมือผู้ใหญ่เลี้ยงมา
แถมเลี้ยงมาให้เจิ้นมีแต่จันทร์

แผนเยอะ รักก็แค่รัก
กรงก็กรงเดียวกันแหละ

เจิ้นไม่มีใครจริงๆ
คิดมากไม่สบายสติแตกไปเลยเจิ้น
ลุงหยางจะเข้าข้างเจิ้น มาช่วยบ้างไหม
#ทีมเจิ้น

[gackmanas]

#ทีมมูนนี่ คับผม..

[เอมมี่]

ไงล่ะเจิ้น ชอบทำอะไรสลับซับซ้อนดีนัก มีแต่คนเค้าทำเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่าย
มีแต่เจิ้นแหละที่ทำเรื่องง่ายให้ยากกกกกก ตอนนี้เลยยากสมใจเจิ้นเลยล่ะ
เจอด่านป้อมปราการอันแข็งแกร่ง มาทั้งครอบครัวเลยยยยยย
#ทีมมูนนี่

[Gugii]

เจิ้นคงเจ็บปวดมากแน่เลย ทำอะไรไม่ได้เลย สารภาพผิดอย่างเดียวนะเจิ้น 55555

[tkaekaa]

ขำครอบครัวนี้ ไม่ทีใครเข้าข้างเจิ้น วางแผนดีนัก แก้ไขเองเลย
มูนนี้จิกลายเป็นกระต่ายแสบ

[donut4top]

ทีมเจิ้นมีแค่พี่เอ็ม วงวาร5555

[TheWanFah]

ทีมมูนนี่สมาชิกแน่นมากค่ะ มาทั้งบ้านเลย
เจิ้นก็ต้องสู้นะ เข้าตามตรอกออกตามประตู

[JanJanIsHappy]

เจ๊งแล้วเจิ้น ล้มละลายไม่ได้ผุดได้เกิดแล้ว555555555555