หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[Sky]

จันทร์ลูกกก หนูต้องรีบๆลงมือเลยนะ เอาให้เจิ้นกระอักไปเลย เอาให้เข็ด

[HZtaoFan]

#ทีมมูนนี่ #ทีมเจ้าจันทร์ อุอิ

[JustWait]

 

[donut4top]

ลุงหยางจะรู้มั้ยว่ามีคนรอฮุบสมบัติหลังลุงตายอยู่555

[เอมมี่]

เจ้าจันทร์ลุกขึ้นมาสู้แล้ว  แถมเจ้าแผนการอีกต่างหาก
เจิ้นก็เจิ้นเถอะ ขอให้จันทร์ชนะทีเถอะ จะได้รู้ว่า
Out of control มันเป็นอย่างไร
#ทีมเจ้าจันทร์ #ทีมลุงหยาง

[คุณซี]

เจ้าจันทร์ศิษย์ลุงหยางอยู่ฝั้่งสีแดงกำลังจะขค้นชกกับเจิ้นเจิ้นศิษย์ครูเอ็ม นัดนี้ไม่สูสีนะครับเหมือนเจิ้นเจิ้นน่าจะแพ้ยับเยินกันเลยทีเดียว

[klaew]

เจิ้น..รักไม่ใช่การลงทุนนะ ไม่ใช่เกมด้วย
แค่ยอมรับ และสารภาพ เชื่อใจมูนนี่สิ

เฮ้อ....เกมนี้ชนะแล้วมีอะไรเป็นรางวัล

[Pam_ban]

ต่างคนต่างก็คิดว่าตัวเองจะต้องชนะ  ไม่รู้จะเชียร์ใครดี     แต่เอาจริง ๆ ก็แอบอยู่ทีมเจ้าจันทร์นะ เพราะแม้น้องจะชนะ  แต่เชื่อว่าเจิ้นก็จะมีบท (หาเรื่อง)ลงโทษสำหรับน้องเสมอ   


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[Mayana]

สงสารลุงหยางเบาๆ 

[minenat]

แอบเชียร์หนูจันทร์นะเจ้าค่ะ

[พิศตะวัน]

ทีมเจ้าจันทร์

[minmin96]

เรื่องนี้คนที่น่าสงสารที่สุด คือ"ลุงหยาง" ปวดหัวตั้งแต่พ่อกระต่ายที่แอบไปมีเมีย มีลูก
มิหนำซ้ำ ลูกกระต่ายยังสร้างปัญหาปวดเศีษรเวียรเกล้าอีก..
งานนี้มีคนแพ้ทางกระต่ายอย่างราบคาบอยู่ 2 คนคือ ลุงหยางกับเจิ้น นี่แหล่ะ ไม่ใช่ใครเลย

[mu_mam555]

นี่ทีมเจ้าจรันทร์
อยากให้เจิ้นรู้สึกบ้าง
ปากหนักดีนัก

[kungverrycool]

  

[por_pla4u]

รออ่่นแทบไม่ไหว สุดท้ายใครจะเป็นคนคุมเกมส์ 

[Ginny Jinny]

ยิ่งอ่านยิ่งชอบลุงหยาง 

เจ้าจันทร์สู้ๆต้องชนะเท่านั้นเอาให้เจิ้งหัวหมุนไปเลย 

[Minty]

มูนนี่หนีเจิ้นไปไกลๆ เอาให้เจิ้นเข็ดแล้วรู้ซะบ้างว่าเราโตแล้ว
โตพอที่จะคุยกันแบบผู้ใหญ่หรือคุยปัญหาที่มาถึง
เจิ้นจะได้ไม่ต้องวางกรอบการใช้ชีวิตให้อย่างเดียว
ลองหนีไปหาอิสละ ทำในสิ่งที่อยากทำ
ไปอเมริกา เจิ้นก็รู้อยู่ดีว่าอยู่ไหน เพราะคอยรายงานตลอด
ลองปิดโทรศัพท์ สีสตินึกคิดอยู่แค่กับตัวเอง เจิ้นจะได้เข้าใจมากขึ้น

[bambooiihallo]

Chapter XIX Eclipse   



การทำบุญช่อฟ้ามักจะจัดในวันที่ฤกษ์ดีที่สุดของปีเสมอ ประเพณีเก่าแก่ที่สืบทอดมายาวนานของเยว่รุ่นแล้วรุ่นเล่า ตั้งแต่สมัยเจ้าบ้านรุ่นแรกโล้สำเภาจากจีนแผ่นดินใหญ่มาค้าขายที่ประเทศไทย



กิจการของเยว่เปลี่ยนมาหลายอย่างจนกระทั่งเจ้าบ้านรุ่นที่เท่าไหร่ไม่ทราบหันมาจับธุรกิจแลกเงินในช่วงที่ประเทศไทยเริ่มค้าขายกับต่างชาติ จนกลายมาเป็นค้าเงิน...และก่อตั้งธนาคารในที่สุด



กิจการของเยว่อาศัยความเชื่อเข้ามาเกี่ยวข้องตั้งแต่ยุคแรกๆ จนมารุ่นหลังๆถึงรู้ว่าบางที...มันก็เป็นการตลาดชนิดหนึ่ง จนเจิ้นคิดว่าดวงชะตาเทียมจักรพรรดิของตัวเองนี่แหละเป็นกรณีศึกษาที่ดีที่สุด



ซินแสชื่อดังทั้งจากไทยและจีนแผ่นดินใหญ่...รูปปั้นสิงห์คู่สูงสองเมตรที่ไม่มีใครกล้าเอามาตั้งหน้าบริษัท ประกอบกับความเชื่อที่ว่าบารมีไม่พอก็เลี้ยงสิงห์ไม่ได้ ทำให้วงการธุรกิจหันมาจับตามองช่อฟ้า...



   และยังดวงชะตาลูกแก้วมังกรของศศิมณฑล...ลูกแก้วน้ำโชค ของมังกรอย่างเขาในตอนอายุสิบหกปี เด็กวัยรุ่นอายุสิบหกจะทำอะไรเป็นนักหนา...นอกจากทำตามผู้ใหญ่



   กิจการช่อฟ้าเติบโตแบบก้าวกระโดดเพราะการทำนายของซินแสชื่อดังในวงการธุรกิจ แต่จริงๆแล้วคำทำนายต่างหากที่ทำให้หลายธุรกิจ ลูกค้า และประชาชนแห่กันมาใช้บริการช่อฟ้าเพราะคิดว่าธนาคารนี้เต็มไปด้วยความมั่นคง



   มันก็เลยมั่นคงจริงๆเพราะลูกค้าและเม็ดเงินหลั่งไหลเข้ามาตลอด ไม่ว่าจะโครงการอะไรใหม่ๆ โปรดัคทางการเงินการลงทุนของช่อฟ้าได้กระแสตอบรับที่ดีมาโดยตลอด



   ทั้งๆที่หน้าที่ของเจ้าบ้านวัยสิบหกในตอนนั้นมีแค่...เลี้ยงเจ้าลูกแก้วมังกร






   เจิ้นนึกถึงวันวานที่ใช้เวลาปรับตัวเข้ากับเด็กตัวเล็กที่ชอบทำแก้มพอง ติดการ์ตูนและกินขนมจนฟันผุ ฟันเจ้าจันทร์ผุแต่ผู้ใหญ่ไม่โทษขนม แต่โทษเขาที่ดูแลน้องไม่ดี



   เจ้าลูกแก้วมังกรของเขาชอบดูการ์ตูน มีแค่การ์ตูนที่จะทำให้เลิกงอแงแล้วนั่งนิ่งๆได้ ตากลมโตจ้องการ์ตูนตาแป๋ว หัวเราะคิกคักตามเรื่องตามราวไปเรื่อยๆ นั่นเป็นเวลาที่เขาจะปลีกตัวไปอ่านหนังสือสอบหรืออ่านหนังสือแนววิเคราะห์ธุรกิจ



   แต่พอการ์ตูนจบเจ้าลูกแก้วของเขาก็จะเริ่มมองซ้ายมองขวา และถ้าไม่เห็นใครเลยก็จะเริ่มร้องไห้ แล้วบ้านปู่ก็กว้างเกินไปทำให้เจ้าจันทร์กลัว



   เจิ้นคิดว่าตัวเองอาจจะไม่ชอบเด็กจากประสบการณ์เคยไปกินข้าวในร้านอาหารแล้วเจอเด็กร้องไห้ แต่สถานการณ์มันพาให้เขาต้องมาอยู่กับเด็กหกขวบ ทำให้ต้องปรับตัว



   ปู่บอกว่าแค่เด็กคนเดียวยังดูแลไม่ได้จะไปดูแลอะไรกับธนาคารที่มีสาขาทั่วประเทศ ลูกล่อลูกชนสารพัดต้องงัดเอามาใช้กับเจ้าลูกแก้วมังกรขี้แง



   สุดท้ายก็เลยต้องตัวติดกันเพราะอยู่กันสองคนในบ้านที่ผู้ใหญ่ออกไปทำงานกันหมด ช่วงแรกๆแม่เขายังต้องไปช่วยงานปู่อยู่ พี่เลี้ยงเจ้าจันทร์ก็ไม่เอา เรียกหาแต่เขา ก็เลยต้องหอบหิ้วกันไปในทุกกิจกรรม



   การไปเรียนพิเศษนอกบ้านก็ต้องเปลี่ยนมาเรียนในบ้านเพราะเจ้าจันทร์หวงเขา...ใช่ น้องหวงเขาตั้งแต่เด็กๆ ใครที่คุยกับเขาเยอะเกินความจำเป็นน้องจะเริ่มไม่ชอบใจ



   ขนาดครูมาสอนพิเศษเจ้าจันทร์ยังต้องมานั่งเฝ้าทั้งๆที่ไม่เข้าใจด้วยซ้ำแต่ก็มานั่งเรียนด้วย มาจ้องคุณครูเขม็ง เคยถึงขนาดบอกว่าไม่ชอบครูเพราะครูคุยกับเขาเยอะ



   เจ้าลูกแก้วมังกรตัวแสบ...แล้วเด็กวัยนี้ทำไมช่างพูดนักหนาก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน คุยนั่นคุยนี้คุยโน่นเยอะไปหมดจนเขาเริ่มเครียด...ภาวะที่ต้องอยู่กับเด็กต่างช่วงวัยทำให้เขาเครียดจึงต้องไปพบจิตแพทย์เด็ก



   ก็ไปด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ...คุณหมอช่วยให้เขาเข้าใจพฤติกรรมของเจ้าจันทร์ คุณแม่บอกว่าเด็กๆก็ขี้สงสัยแบบนี้แหละ สุดท้ายอะไรแปลกๆก็ต้องไปหาหมอ เขาไม่อยากเดาพฤติกรรมและอารมณ์ของน้องไปเอง



   แล้วเขาก็ค้นพบว่าการปรึกษาจิตแพทย์ทำให้การรับมือกับลูกแก้วมังกรขี้บ่นนั้นง่ายขึ้น เขาสามารถหาลูกล่อลูกชนมาจัดการวาดกรอบให้น้องได้โดยที่น้องไม่อึดอัด



   เจิ้นคิดว่า...ตอนช่วงนั้นแหละที่เขาเริ่มต้นสร้างกรงให้น้องไม่รู้ตัว...



   ปีกเล็กๆคู่นั้นจะบินไปไหนก็ได้...แต่ต้องไม่พ้นระยะสายตาของเขา...
   






   มุมปากยกยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่ต้องเรียนโรงเรียนเดียวกัน...เพราะมันเป็นโรงเรียนนานาชาติทำให้มีตั้งแต่อนุบาลจนถึงเกรดสิบสอง แต่มูนนี่ตัวแสบก็งอแงไม่ยอมไปเรียนจะไปเรียนแผนกมัธยมกับเขาให้ได้



   ร้องไห้จนตาปูดตาบวม กลางวันต้องมาหา ตอนเย็นต้องมาหาถึงยอม... แล้วมูนนี่ตัวแสบก็เป็นเจ้าหนูตัวเล็กแต่เล็กพริกขี้หนูในกลุ่มเพื่อนเสียด้วย



   อาทิตย์แรกก็กัดหูเพื่อนเพราะเพื่อนพูดไม่รู้เรื่อง...จะไปรู้เรื่องได้ยังไงในเมื่อเพื่อนพูดภาษาอังกฤษแต่ตัวเองไม่เข้าใจ ต้องหาครูมาสอนภาษาอังกฤษเพิ่มอีก ช่วงนั้นทั้งบ้านต้องช่วยกันพูดภาษาอังกฤษเพื่อให้น้องปรับตัว



   พอปรับตัวได้ก็กลายเป็นพูดภาษาไทยสำเนียงอังกฤษ บางทีก็ปนกันมั่วไปหมด จิตแพทย์บอกว่ามันเป็นระยะแรกของเด็กไบลิงกัว สักพักน้องจะปรับตัวแล้วแยกแยะภาษาได้เอง    



   เจิ้นนึกว่ามูนนี่จะโตมาเป็นเด็กแสบ แต่ปรากฏว่าน้องกลับโตมาเป็นเด็กน่ารัก...น่ารักเกินไป ทั้งคำพูด ความคิด และพฤติกรรมทุกอย่างที่รวมเป็นมูนนี่ลูกแก้วมังกรรสนมของเขา...น่ารักไปหมด



   น่ารัก...จนไม่อยากจะให้ใครได้เห็นความน่ารักของน้องเหมือนที่เขาเห็น มันมากขึ้นทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที ทุกวินาทีจนกลายเป็นก้อนอารมณ์ร้ายกาจตรงกลางอก



   หวง...จนไม่อยากให้น้องออกไปเจอใคร เพราะกลัวความสนใจของน้องจะหันเหไปทางอื่น กลัวจะติดเพื่อน ติดเที่ยว และปัจจัยอื่นๆอีกมากมายทำให้เขาหวาดระแวง



   น้องเคยบอกว่าตัวเองมีหลุมดำในอก...มันเทียบไม่ได้กับพายุอันโหดร้ายในหัวใจเขา...มันกัดกินมาหลายปีตั้งแต่น้องยังไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ



   ตั้งแต่อายุสิบหกจนถึงสามสิบเอ็ดปี...รวมกันก็สิบห้าปีที่มีเจ้าจันทร์อยู่ข้างกาย...เขาเสียน้องไปไม่ได้แล้ว ขาดน้องไปแค่สักวันเขาคงเหมือนคนมีชีวิตแค่ครึ่งเดียว



   ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม...หรือต่อให้เจ้าจันทร์ไม่รักกันแล้วเขาก็ไม่มีวันปล่อยน้องไป...ต่อให้ตากลมโตคู่นั้นจะร้องไห้แทบเป็นแทบตายเขาก็จะเป็นคนใจร้าย



   แค่พระจันทร์ของเขาจะไม่หายไป...จะให้ร้ายแค่ไหนเขาก็ยอม





   “จันทร์ง่วง”



   มุมปากยกยิ้มมองคนตาปรือที่ยืนหาวให้ช่างจากห้องเสื้อจัดชุดสูทสีฟ้าอ่อนให้ กลุ่มผมที่เริ่มยาวถูกช่างใช้เจลหวีเปิดหน้าจนโชว์หน้าผากเนียนและแก้มยุ้ย...น่าฟัด



   “อดทนอีกนิด”



   “งื้ออออ ง่วงแล้วไม่ทนแล้ว”



   ทุกปีศศิมณฑลตัวแสบต้องได้บ่นได้งอแงเพราะพิธีไหว้พระอาทิตย์และเทพเจ้าเริ่มตั้งแต่เช้ามืด แถมยังต้องคำนับฟ้าคำนับดินอีกหลายรอบกว่าจะเสร็จ



   สีประจำปีนี้ก็เป็นสีโทนน้ำเงินหรือสีฟ้า ทั้งพิธีก็ต้องเน้นสีน้ำเงินเป็นส่วนใหญ่เพราะหนุนนำชะตาจักรพรรดิของเขา



   “เอ็ม”



   เลขาคนสนิทเดินเข้ามาหาพร้อมกล่องสี่เหลี่ยมสีเงิน เจ้าจันทร์เบิกตาปรือขึ้นมามองด้วยความสนใจก่อนจะอ้าปากหาวอีกรอบ...อยากรู้แต่ก็ง่วง



   “กระดุมข้อมือใช้อันนี้ครับ”



   ช่างจากห้องเสื้อรับไป...กระดุมข้อมือสั่งทำพิเศษสลักคำว่าเยว่เป็นตัวจีน น้องเป็นผู้ชายการให้เครื่องประดับจำพวกสร้อยสวยๆหรือต่างหูอาจจะไม่เหมาะ แต่ถ้าเป็นพวกกระดุมข้อมือ เข็มกลัดติดเสื้อสูท มันใช้ประโยชน์ได้มากกว่า



   “งื้ออ...เหมือนของเจิ้นเลย”



   “ชอบไหม?”



   “ชอบบบบ”



   “เอาเข็มกลัดกระต่ายให้คุณจันทร์ด้วย”



   เข็มกลัดกระต่ายที่ได้มาจากงานประมูลเครื่องประดับเมื่อปีก่อน...พอมาติดบนสูทสีฟ้าก็ดูเข้ากันดี แถมเจ้าจันทร์ของเขาก็ดูชอบอกชอบใจอะไรก็ตามที่เป็นกระต่ายอยู่แล้ว
   



   พิธีการตอนเช้าผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหมือนทุกปี เจิ้นเริ่มสังเกตได้ว่าพอศศิมณฑลตื่นเต็มที่ก็เริ่มคิ้วขมวดและเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างตลอดเวลา...แม้จะพยายามกลบเกลื่อนชวนคุย หรือทำเป็นไม่มีอะไรแต่น้องไม่ใช่คนโกหกเก่ง การสังเกตดีๆทำให้เห็นถึงความผิดปกติ



   “เอ็ม...ดูจันทร์ด้วย”



   เจิ้นคิดว่าเจ้าจันทร์อาจจะมีแผนการ...มุมปากยกยิ้มเพื่อรอดูแผนการของพระจันทร์รสนม ถ้าไม่มีก็แล้วไปแต่พิรุธที่ฉายชัดแบบนี้...คงต้องมีอะไรสักอย่าง



   เจ้าจันทร์ที่เพิ่งจะหัดวางแผน...จะสู้กับเขาที่วางแผนมาตลอดสิบห้าปีได้ยังไง? ตัวแปรน่ารำคาญอย่างสุริยะ หยางก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เพราะยังติดงานที่ประเทศจีน...ต่อให้ยื่นมือเข้ามาก็คงไม่ง่ายนัก
   



   “น่าจะเรื่องคุณสิปรางค์ครับ”



   คำกระซิบของเอ็มทำให้เขาพอจะมองสถานการณ์ออก น้องไม่ชอบใจนักเรื่องสิปรางค์แค่แกล้งทำเป็นไม่พูดอะไร แต่วันนี้ใครๆก็ถามถึงสิปรางค์ แม้กระทั่งนักข่าว...ยิ่งมีคนพูดเรื่องนี้มากเท่าไหร่มูนนี่ก็ยิ่งเม้มปาก แม้จะยังส่งยิ้มมาให้เขาเหมือนไม่รู้เรื่อง...แต่แววตาที่ไหวระริกนั่นทำให้รู้ว่าน้องเสียใจ



   เรื่องมันใกล้มาถึงตอนจบแล้ว...แหวนในกล่องสีน้ำเงินวางรออยู่สำหรับเจ้าจันทร์ ต่อให้น้องมีแผนอะไรเขาต้องชิงลงมือก่อน...ตีตราจองบนนิ้วนางข้างซ้ายที่ว่างมาทั้งชีวิต



   แล้วปัญหาเรื่องสิปรางค์ก็จะหายไป...การที่มีสิปรางค์เข้ามาเขาคิดว่าจะทำให้น้องพอจะรู้ใจตัวเองว่าความรักระหว่างกันและกันมันเป็นแบบไหน...คำพูดของกันติชาเมื่อครั้งก่อนยังชัดราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน คำถามที่เจ้าจันทร์รักเขาเหมือนที่เขารักน้องไหม...แน่ใจใช่ไหมว่ามันเป็นความรักแบบเดียวกัน



   เขาไม่อยากเป็นคนโรคจิต...ในสายตาเจ้าจันทร์...และหวังว่าการมีสิปรางค์เข้ามาจะทำให้เจ้าจันทร์รู้ตัวเอง ท่าทีของน้องทำให้เขาพอใจแม้จะไม่แน่ใจว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดจริงหรือเปล่า



   อย่างไรก็ตามมูนนี่รสนมของเขาก็ไม่ใช่มูนนี่คนเดิม



น้องมีแผนบางอย่าง...ที่อาจะทำให้แผนการของเขาไม่ราบรื่นนัก ความโมโหของมูนนี่คงไม่เหมือนโมโหเพื่อนในวันวานที่แค่กระโดดกัดหูก็จบเรื่องจบราว เจ้าจันทร์คงมีวิธีการแสบๆซนๆประสาน้อง...แต่มันจะต้องไม่มากเกินไปและเกินขอบเขตที่เขาวางไว้






“เอ็ม”



“นี่ครับ”



กล่องแหวนถูกส่งให้เขาเก็บในกระเป๋าสูทด้านใน จบงานนี้ความอึดอัดของเจ้าจันทร์คงจะหมดลงสักที อันที่จริงมันควรดำเนินไปถึงตอนที่เจ้าจันทร์โวยวายร้องไห้แล้วเขากอดปลอบ...แต่ เขาใจไม่แข็งพอ ให้มันจบแค่วันนี้ดีกว่า



แค่ตอนที่น้องรู้สึกเสียใจและเขาขอแต่งงาน...แล้วเขาจะอธิบายทุกอย่างให้น้องเข้าใจ เจิ้นคิดว่าหัวใจตัวเองตัวรัว เขาพร้อมแล้วสำหรับการมีพันธะอย่างเป็นทางการ ช่อฟ้าพร้อมแล้วสำหรับการใช้ชีวิตคู่ในอีกรูปแบบ ทั้งเฟอร์นิเจอร์ใหม่ ของตกแต่งที่คัดสรรมาอย่างดี รวมถึงแผนการแต่งงาน...และการฮันนีมูน



วันแห่งความเหนื่อยล้าจบลงที่โซฟาหน้าทีวี ได้ทิ้งตัวในอ้อมแขนเล็กๆและหายใจเต็มปอด...ไม่มีที่ไหนที่เขาจะมีความสุขได้เท่ากับการอยู่กับน้อง...พระจันทร์ของเขา



การกอดคือการชาร์จแบต...และเครื่องชาร์จของเขาก็มีแต่มูนนี่...ศศิมณฑล ลูกแก้วมังกรรสนม หรือตาจันทร์ที่มีลูกมีหลานเป็นกระต่าย สารพัดชื่อเรียก...ที่รวมกันเป็นเจ้าก้อนความสุขกลิ่นนมอ่อนๆ







สักพักใหญ่ๆเจิ้นถึงดันตัวออกแล้วเปลี่ยนมาเป็นอุ้มคนตัวเล็กขึ้นนั่งตัก...ตาคมจ้องมองตากลมโตที่มีภาพตัวเองอยู่ในนั้นคนเดียว...



“ไหน พรวิเศษหนึ่งประการปีนี้อยากได้อะไร หืมมูนนี่”



เขาจะใจดีให้น้องได้ขออะไรสักอย่าง ที่คงจะเป็นขนม กันดั้ม หรือการดึงดันเล็กๆน้อยๆเหมือนที่เป็นมาทุกปี...แล้วหลังจากนี้จะเป็นเขาบ้างที่จะขอพันธะผูกมัดเขากับน้องไปตลอดกาล



กลิ่นหอมนมอ่อนๆทำให้อดไม่ไหวต้องก้มหน้าลงไปสัมผัสที่ซอกคอขาวเนียน...กลิ่นเฉพาะตัวที่เป็นยิ่งกว่าความสบายใจ...เขาเสพติดกลิ่นน้องไปแล้ว



เจ้าก้อนความสุขของพี่... ความรักของพี่...






“จันทร์…อยากมีแฟน”



เจิ้นคิดว่าตัวเองเหมือนคนที่นอนอยู่บนก้อนเมฆนุ่มๆ แล้วอยู่ดีๆก้อนเมฆก็หายไปจนหล่นลงมากระแทกพื้นดิน



“จันทร์ขอพี่มีแฟน?”



อยากให้น้องปฏิเสธ...อยากจะให้มันเป็นแค่การที่เขาฟังพลาดไป แต่เจ้าจันทร์กลับพยักหน้ายอมรับ



เจ้าจันทร์เอ่ยปากขอมีแฟนในการขอพรหนึ่งข้อ หัวใจของเขาบีบรัดจนเจ็บปวด...เจ้าแหวนที่จะขอน้องแต่งงานนอนนิ่งอยู่ในกระเป๋าเสื้อด้านในของสูท มันใกล้กับมือน้องนิดเดียว...แต่เขาหยิบมันออกมาไม่ได้



“จันทร์มีคนที่ชอบแล้ว?”



คำถามคือ ใคร? ใครที่ทำให้เจ้าจันทร์เป็นแบบนี้ ชั่วครู่สติที่หายไปก็กลับคืนมา หรือเจ้าจันทร์จะทำตามแผนที่เคยบอกเอ็ม...แกล้งมีแฟน?...น้องไม่ได้มีใครจริงๆใช่ไหม? มันเป็นแค่แผนการเฉยๆ แผนการที่จะเอาชนะพี่ แค่นั้นใช่ไหม?



เจิ้นคิดว่าตัวเองกำลังจะสติแตกแต่ทำได้แค่อยู่นิ่งๆ แต่มันก็ใกล้ระเบิดเต็มที่...แต่ความร้อนใจก็เบาบางลงเมื่อคนขอมีพยักหน้ายอมรับทั้งๆที่ตากลมโตเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ



น้องไม่ได้มีใคร...แต่เป็นเขาเองที่บีบบังคับให้น้องทำแบบนี้ เจ้าจันทร์เครียดเรื่องสิปรางค์ทั้งวันแต่เป็นเขาเองที่ทำให้มันไม่ชัดเจนจนกระทั่งน้องเอ่ยปาก...เป็นความผิดเขาเอง



แผนการของเจ้าจันทร์ คือ...การพาตัวเองไปจากเขา



เอ็มเคยบอกแล้วว่าถ้าเขาไม่รีบรั้งน้องไว้...การมีแฟนของเจ้าจันทร์คือการที่จะออกไปเรียนรู้คนใหม่ๆนอกจากเขา แล้วถ้าไอ้บ้าที่ยังไม่รู้ว่าเป็นใครนั่นมันทำให้น้องรักได้...น้องจะจากเขาไปจริงๆ



หงุดหงิดเป็นบ้าแต่ทำอะไรไม่ได้...ถ้าบอกน้องไปตอนนี้ว่ารัก...เจ้าจันทร์คงไม่เชื่อ...การที่น้องเอ่ยปากมาแบบนี้แสดงว่าตัดสินใจดีแล้ว เหมือนตอนที่ดึงดันจะไปอเมริกา...เขาห้ามเจ้าจันทร์ไม่ได้



ระหว่างเรากำลังเกิดระยะห่างที่ชวนหงุดหงิด...ทำยังให้ระยะบ้าบอนี่มันจะหายไป? ในเมื่อเขาเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง...สร้างมากับมือ



“อ้อ…พามาให้รู้จักบ้าง”



เจิ้นเกลียดที่ตัวเองพูดได้แค่นี้ เพราะมันยิ่งทำให้เจ้าจันทร์จะร้องไห้ ทำไมไม่พูดไปว่าหวง...ทำไมไม่พูดไปว่ารัก...แต่มันพูดไม่ได้ เพราะถ้าเจ้าจันทร์ตอบมาว่าไม่เชื่อ...เขาคงตายทั้งเป็น



เขาเป็นทุกอย่างของเจ้าจันทร์จนไม่อาจทนได้ถ้าน้องปฏิเสธ... ปมอันยุ่งเหยิงที่น่ารำคาญมันผูกมัดพันเป็นเงื่อนที่ยากจะแก้...



“จันทร์…จีบอยู่”



เจิ้นคิดว่านี่คงเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ตัวเองจะคว้าได้...น้องยังไม่ได้มีใคร มีแค่ความมั่นใจที่ต้องเรียกกลับคืนมา เพราะถึงเขาขอแต่งงานไปตอนนี้...และน้องรับปากมันก็คือความหวาดระแวงและไม่มั่นใจ



   มันคือช่วงเวลาของการตัดสินใจ ...แต่เขาต้องการเวลาที่จะรวบรวมความคิดและคุยกับเจ้าจันทร์ทุกเรื่องในตอนที่มีสติมากกว่านี้และเจ้าจันทร์ใจเย็นกว่านี้



   เขากลายเป็นคนขี้ขลาดที่ไม่กล้าทำอะไร ไม่รู้จะรับมือกับเจ้าจันทร์ในตอนนี้ยังไง ความคิดทุกอย่างมันหายไปจากหัวเพราะกลัวน้องจะจากไป มือสั่นจนไม่กล้ากอดน้องไว้ด้วยซ้ำ...



   “พี่ช่วยสอนไหม? การเป็นแฟนที่ดีก็ ถ้าจันทร์คบกับใครสักคนแบบไม่ถูกต้อง มันก็ต้องเลิกอยู่ดี ให้พี่สอนการเป็นผู้ชายที่ดีไหม?”



   แผนหลอกเด็ก...ที่เอ็มเคยเสนอมาสักพัก...หลอกให้เจ้าจันทร์ยังไม่ไปไหน ยังอยู่ใกล้ๆ...มีเขาเป็นที่พึ่ง ถ้าน้องขอมีแฟน เขาก็ทำได้แค่เหมือนจะช่วย...แต่ไม่ใช่...มันก็แค่การเปลี่ยนกรงใหม่ให้นกน้อย...ที่คิดว่าตัวเองจะได้บินไปในที่ไกลๆ...แต่เปล่า...มันก็แค่กรงนกอันใหม่ก็เท่านั้น



   เจิ้นจับจูงมือเล็กให้ออกไปด้านนอกด้วยกัน...ไปที่เก๋งจีน...ลมเย็นๆทำให้ความอึดอัดในบ้านจนหายใจไม่ออกเบาบางลงไปบ้าง...ตาคมจ้องไปที่กรงนก...หลักทรัพย์กับออมทรัพย์ยังคงร้องเพลงประสานเสียงกันไปมา



   “เอาล่ะ เราจะเริ่มบทเรียนแรกตั้งแต่วันนี้…การเป็นผู้ชายที่ดีคือการทำงานหาเลี้ยงครอบครัวได้ ต่อไปนี้พี่จะตัดเงินค่าขนมจันทร์ วันหยุดจันทร์ต้องทำงาน ถ้าไม่ทำงานก็ไม่ได้เงิน”



   กรงอันใหม่ที่เขากำลังมอบให้เจ้าจันทร์...ทั้งๆที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่เลี้ยงน้องเหมือนเลี้ยงนกอีกแล้ว แต่อิสระมันน่ากลัว...มันจะขโมยเจ้าจันทร์ไปจากพี่...มันจะทำให้โลกทั้งใบของเจ้าจันทร์ไม่ได้มีแค่พี่...แล้วเจ้าจันทร์จะหนีพี่ไป



   ถ้าเลือกได้พี่คงอยากให้เจ้าจันทร์เป็นแค่นกค๊อกคาเทล...มีชีวิตอยู่แค่ในกรงให้พี่ได้...รัก




   ผมตอบรับข้อเสนอของเจิ้น...ผมรู้ว่าเจิ้นไม่มีวันปล่อยผมไป แต่เขาก็ไม่ยอมทำทุกอย่างให้ชัดเจนสักที แต่พรหนึ่งประการที่ผมเลือกจะทำให้เจิ้นต้องจนมุมในที่สุด



   จริงๆแล้วผมไม่อยากกดดันเจิ้น...แต่เจิ้นก็ไม่ลงมือทำอะไรสักทีก็ต้องเป็นผมที่ลงมือก่อน...ต้องเดินนำให้เจิ้นเดินตามบ้างไม่งั้นเขาก็จะหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม



   มันอาจจะสะเทือนใจไปหน่อยที่เจิ้นยอมให้ผมมีแฟนจนผมอยากจะร้องไห้ว่าทำไมเขาไม่รั้งผมไว้...แต่แผนการที่ตามมาของเขามันก็ดูออกแล้วว่าเจิ้นคงจะจับผมใส่กรง บทเรียนอะไรของเขานั่นก็แค่การดึงผมไว้กับตัว ไม่ให้ผมติดปีกและโบยบินจากไป ถึงจะเป็นการรั้ง
ผมไว้แบบอ้อมโลกสุดๆ แต่มันก็ดีกว่าเขายอมปล่อยผมไปจริงๆ



   ถึงผมจะพูดว่าจะมีแฟน แต่ความเป็นจริงแล้ว...ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไงในเมื่อเจิ้นเป็นทุกอย่างของผม เจิ้นไม่ต้องกลัวอะไรเลยด้วยซ้ำผมต่างหากที่ต้องกลัว



ผมกลัว...กลัวว่าถ้าวันหนึ่งเจิ้นไม่ต้องการผมแล้ว...ผมคงเป็นคนนิสัยไม่ดีที่ไม่เลือกวิธีการ…แค่เจิ้นอยู่กับผม จะเกลียดก็ไม่เป็นไร



และวิธีการแรกที่ผมเลือกคือการให้เจิ้นคิดว่าผมจะบินไปจากเขา...ทั้งๆที่ผมก็คงไม่มีปัญญาบินไปไหนหรอก ผมเคยตัวกับการมีเจิ้นในชีวิต เคยตัวที่จะเป็นลูกแก้วนำโชคให้เจิ้นเลี้ยง...สถานการณ์ระหว่างเราคือการคุมเชิงกันคนละมุม



แต่ผมคิดว่า...มันจะทำให้เจิ้นกันสิปรางค์ออกไปจากพื้นที่ของเราสักที เขาไม่ควรมาอยู่ตรงนี้แต่แรกเพราะเขาไม่เกี่ยว แล้วผมก็เบื่อที่เห็นเจิ้นทำเป็นมีลับลมคมในทั้งๆที่มันก็ไม่มีอะไร อะไรที่มันเสียเวลาแล้วก็ไม่ได้อะไรก็ตัดๆมันออกไปเถอะ



แค่สิปรางค์ออกไปแล้วเจิ้นทำให้ผมมั่นใจกว่านี้ว่าต่อไปจะไม่มีตัวละครอื่นๆเข้ามาระหว่างเราอีกผมก็พอใจแล้ว และแผนการของเจิ้นทำให้ผมไปถึงเส้นชัยเร็วกว่าเดิมด้วยซ้ำ



ความฝันอันมุ่งมั่นของผมคือการทำงานกับเจิ้น...และเขาก็ยื่นข้อเสนอนี้มาเอง ผมก็แค่ต้องยื่นข้อเสนอกลับไปว่าอยากจะเป็นเลขาของเขา เรียนรู้ที่จะเป็นพี่เอ็มอีกคนของเจิ้น เป็นคู่คิด เป็นมือขวา...เป็นคนที่จะช่วยเจิ้นได้ไม่ใช่แค่นั่งอยู่เฉยๆบนยอดหอคอย ผมอยากเป็นทุกอย่างของเจิ้น เหมือนที่เจิ้นอยากเป็นทุกอย่างของผม



ผมจะอาศัยจังหวะชุลมุนแบบนี้เรียนรู้ที่จะพัฒนาตัวเองให้เป็นคนที่เก่งขึ้น ปล่อยเจิ้นเดินวนอยู่ที่เดิมไปจนกระทั่งเขาหยุดฟุ้งซ่านแล้วสัมผัสได้ว่าผมเป็นนิวมูนนี่ของเขาไปแล้ว



การที่สถานการณ์มันออกมาเป็นรูปแบบนี้ผมค่อนข้างพอใจ แต่ผมจะยังไม่วางใจจนกว่าข่าวสิปรางค์จะจบลง เจิ้นต้องเคลียร์ประเด็นนี้ให้ผม ผมจะไม่แบ่งเจิ้นกับใครทั้งนั้น เจิ้นไม่ใช่ไอติมชิดลมที่ผมจะแบ่งให้คนอื่นมาชิมได้



แล้วหลังจากนี้ผมจะเป็นคนจัดการชีวิตเจิ้นเองทั้งหมด ผมคิดว่าเจิ้นเล่นสนุกมาเกินพอ และผมไม่อยากเล่น...หรือถ้าจะเล่นมันต้องเป็นเกมของผมบ้าง



เจิ้นอยากจะสร้างกรงนกให้ผม...ผมก็ต้องสู้...เพราะต่อไปเจิ้นจะต้องเป็นนกในกรงของผมบ้าง ชั่วแวบหนึ่งผมก็คิดได้ว่า...ถ้าผมเป็นนกอ้วนๆให้เจิ้นเลี้ยง มันคงไม่แฮปปี้เท่ามีเจิ้นเป็นนกอ้วนๆในกรงของผมหรอก เจิ้นเล่นบทคนเลี้ยงนกได้แย่มาก ถ้าเป็นนกตัวอื่นคงหนีเจิ้นไม่ก็เอาหัวเขกลูกกรงฆ่าตัวตายไปแล้ว แต่โชคดีที่เป็นผมนะเจิ้นถึงยังมีนกให้เลี้ยง ถ้าลองเปลี่ยนบทบาทกันดูบ้างผมอาจจะเลี้ยงนกได้ดีกว่าเจิ้นก็ได้



เจิ้นจะจะได้เลิกซน เลิกคิดอะไรแปลกๆ เลิกวางแผน เลิกดื้อ เลิกยุบยิบ เลิกคิดไปเอง เลิกปากหนัก นั่งนิ่งๆในกรงแล้วไปตั้งใจทำงานก็พอแล้ว!



งานการก็เยอะแยะ...เวลาส่วนตัวของเราสองคนก็แทบจะไม่มี แล้วยังจะมาวางแผนยุบยิบนั่นนี่โน่นอีก เป็นคนแก่ที่ฟุ้งซ่านจริงๆ!






   ===========
ชื่อตอนนี้ก็บ่งบอกความเก่งกาจของมูนนี่เลยค่ะ 555+ โตแล้ว เป็นพระจันทร์ที่บดบังเงาจักพรรพรดิของเจิ้นอย่างเต็มตัว จากตอนแรกที่โดนเจิ้นหลอกมาสารพัด ตอนนี้น้องเป็นพระจันทร์ที่บดบังเจิ้นได้อย่างเต็มตัว >____<


ส่วนเจิ้นก็เตรียมโดนน้องต้อนเข้ากรงนะจ๊ะ น้องสู้แล้ว และสู้จริงด้วย อิอิ



ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า อ่านทุกวัน เป็นกำลังใจอันสำคัญของเลาเลย เพื่อนๆทางทวิตเตอร์ด้วยนะคะ >___< ลัฟยู

ปล. คำพูดที่ทำตัวหนาต่างๆ ก็หยิบยืมมาจากอินโทรนั่นเอง 55555555 แหะๆ

[catka12]

  แอบสะใจเจิ้นนิดๆ...เป็นไงหละ...ทำน้องสีหม่นไปนาน.... เจอน้องรุ่นพัฒนา(ตามแบบตัวเอง)เข้าไป....เอาเท้าก่ายหน้าผากตีลังกาคิดแทบไม่ทัน 

[MyLavenderLand]

ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ ... รู้เพียงว่า ... การจะได้มาซึ่งเป็นคู่ชีวิตกัน ทั้งที่รักกัน ผู้ใหญ่ไม่กีดขวาง ดูไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคเลยสักนิด แต่หนทางมันช่างยากเย็นและเจ็บปวดกันเหลือเกิน อดทนนะทั้งมูนนี่และเจิ้น รอนะ รอวันที่จะได้รักกันเต็มหัวใจ วันที่ได้เป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตอีกคนอย่างสมบูรณ์ วันที่ไม่ต้องมีใครวางแผนกับใคร คนอ่านก็จะอึดอัดแทน จะขาดใจไปด้วยแล้ววววว 

[เนเน่]

เจิ้นคะเตรียมตัวและใจไว้นะเจ้าจันทร์เอาจริงแล้ว

[twinmonkey0311]

 

[ืniyataan]

เจิ้น..นนนนนน จะกลายเป็นเป็นนกน้อยของมูนนี่แล้ว น้องเก่งขึ้นมาก 

[B52]

 ถึงเวลาเปลี่ยนคนเล่นเหรอ

[arjinn]

มันไม่มีอะไรเลยจริงๆ นะ ต่างก็รักกัน ขาดกันไม่ได้

เจิ้น เราเชียร์เจิ้นนะ
เจิ้นต้องหยุดกลัว หยุดกังวล
เจิ้นเลี้ยงน้องด้วยใจมากับมือ
อย่ากลัว น้องไม่ไปไหน
บอกรักน้องเลยค่ะ อย่าเสียเวลา
เอายัยสิปรางค์ออกไปจากสารบบด่วน
ไม่ต้องมีแล้วตัวเร่งปฏิกิริยา ไม่จำเป็น
นางไม่ควรมีตัวตนมาแต่ต้น
ปมจะได้หลุดๆ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่นะ

เจ้าจันทร์โตแล้ว วิธีคิดเริ่มเริดแล้ว
(จัดการสิปรางค์เองเลย นางไม่เกี่ยว 55)
เชื่อว่า เจิ้นจะอยู่ในกรงของเจ้าจันทร์แน่
แต่ดูดีๆ จะว่าไป...
ในกรงมีทั้งเจิ้นทั้งเจ้าจันทร์ มานานแล้ว
 

[ดาวโจร500]

หูยยยยยย จับตามองคลื่นลูกใหม่แห่งวงการ

มูนนี้จะเลี้ยงเจิ้นยังไงน้าา

[donut4top]

สุดท้ายทุกอย่างเจิ้นคิดมากไปเอง โถ๊ะ ไปเป็นนกตัวอวบๆให้เจ้าจันทร์เลี้ยงในกรงซ้า555

[malula]

ถึงเจิ้นจะรู้เท่าทันน้องก็ไม่ได้หมายความว่าจะลงเอยกันง่าย ๆ หรอกนะ

[pktherabbit]

ปกติเราจะตื่นเต้นมากเวลาที่เรื่องนี้อัพตอนใหม่ แต่พอเจอตอนนี้เข้าไป คิดว่าจะรอจนจบแล้วค่อยมาอ่านแล้วกัน เรื่องมันเริ่มย้วยยืดเกินไปหน่อยละ วนลูปเดิม ไม่มีอะไรใหม่มาให้ติดตามอย่างตื่นเต้นอีกแล้ว ส่วนตัวละครที่เหมือนจะโตขึ้นแต่ก็ยังไม่โตเสียที เจิ่นด้วย อ่านแล้วเหนื่อย ที่ไม่ไปถึงไหนสักที

[Tiffany]

คอยดูว่าแผนใครจะเนียนกว่ากัน