หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[donut4top]

น้องเก่งขึ้นมาก และเจิ้นก็จะต้องแพ้เมียไปตลอดกาล 

[JanJanIsHappy]

เจิ้นแพ้ราบคาบเลยค้าบบ

[minenat]

มูนนี่เก่งแล้ววว

[mu_mam555]

งานนี้มีลุ้นดูสิว่าแผนใครจะแน่กว่ากัน
นี่ทีมมูนนี่ 5555

[เป็ดอนุบาล]

 ในที่สุดเจ้าจันทร์ก็หาที่ลงตัวให้ตัวเองได้แล้วดีใจค่าาา
ชอบโมเม้นต์ลุงหยางที่สุดเลยค่ะ
นานๆลุงมาทีแต่มาแต่ละครั้งลุงหยางแกก็น่ารักแบบนี้ทุกครั้งเลยให้คำแนะนำที่ดีเสมอ

[por_pla4u]

คิดไม่ออกบอกไม่ถูก โทรหาลุงหยางสิคะ 555

[bambooiihallo]

Chapter XVIII Out of Control



   เข้าสู่สองอาทิตย์สุดท้ายก่อนถึงวันทำบุญตึก เจิ้นก็ยุ่งหัวหมุนไปเลยเพราะอยู่ดีๆก็งานเยอะ แต่บ้านเราก็ยังคงค่อยๆเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ข้าวของเครื่องใช้กันต่อไป ผมเลยคิดว่าถ้าเจิ้นวุ่นวายกับบ้าน ผมก็ไปวุ่นวายกับนอกบ้านดีกว่า



   ผมเลยจะไปเรียนขับรถ เจิ้นขมวดคิ้วตอนผมขอเรียน แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะมันก็เป็นทักษะที่ควรจะมี แต่ว่าคอร์สเรียนขับรถของผมจะเริ่มหลังจากทำบุญตึกเสร็จ ผมเลยเริ่มจากปั่นจักรยานก่อน



   ก็เคยปั่นจักรยานนะตอนเด็กๆแต่พออยู่ช่อฟ้าก็ไม่ได้ปั่นแล้วอ่ะ แต่การปั่นจักรยานของผมมันก็ดูยิ่งใหญ่สำหรับเจิ้นมากเลย คือมีพี่บอดี้การ์ดมาสอนปั่น จริงๆคือผมปั่นได้อยู่แล้วแค่ไม่แข็ง แต่เจิ้นก็เวอร์อ่ะ



   นี่คิดจริงๆนะว่าเจิ้นทำอะไรเวอร์ๆแบบนี้มาตลอดหรือเปล่า? แต่มันเป็นความสบายใจของเจิ้นล่ะมั้งผมก็เลยไม่อยากจะไปขัด ไม่งั้นเจิ้นต้องขมวดคิ้วทั้งวันแน่ๆ



   ผมปั่นจักรยานอยู่ในสวนด้านล่างของช่อฟ้า ปั่นไปสักพักก็เหมือนจะคล่องแล้ว ยิ่งปั่นก็ยิ่งโอเค...พอเจิ้นลงมาหาตอนสายๆเพราะแดดเริ่มแรง โปรเจคการวุ่นวายนอกบ้านผมก็จบลงภายในเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง



   ความว่างกลับมาอีกครั้งแต่ผมจะไม่ปล่อยความว่างให้ผ่านไปแบบไร้ประโยชน์ ผมจึงมานั่งคิดเรื่องอาการปากแข็งขี้อายของเจิ้นอีกครั้ง ยิ่งใกล้วันเจิ้นก็ยังไม่มีท่าทีจะพูดอะไรกับผม



   เรื่องหงุดหงิดก็คือยังมีข่าวเจิ้นกับสิปรางค์! สิปรางค์ยังมาที่ช่อฟ้า...ผมรู้ เพราะผมถามพี่เอ็ม พี่เอ็มอาจจะดูท่าทีของผม แต่ผมไม่ได้คิดเรื่องเจิ้นจะอะไรกับสิปรางค์หรอก ผมแค่อยากรู้ว่า เขามาทำไม?



   พี่เอ็มดูเหมือนจะรอผมถาม แต่ผมคิดว่าคำตอบมันอาจจะทำให้ผมหลุดโฟกัสก็ได้ ถ้าพี่เอ็มพูดมาว่าเจิ้นมีซัมติงกับสิปรางค์ผมก็จะนอยด์อีก



   ผมคิดว่าเจิ้นกับพี่เอ็มต้องมีแผนการร่วมกันอะไรสักอย่าง การที่เจิ้นไม่พูดความจริงกับผมมานานปีแบบนี้ต้องมีปรึกษาใครสักคนเหมือนที่ผมปรึกษาลุงหยาง แล้วเดอะเบสท์ชอยส์ของเจิ้นจะเป็นใครถ้าไม่ใช่พี่เอ็ม



   พี่เอ็มยังไงก็เป็นคนของเจิ้น ดังนั้น...ผมก็แค่แกล้งๆถามพี่เอ็ม ส่วนจุดประสงค์ในการถามผมจะไม่บอกหรอกเดี๋ยวพี่เอ็มไปบอกเจิ้น ให้เขาคิด.... คิดไปเอง





   ผมเสิร์ชกูเกิ้ลเรื่องสิปรางค์ เขาเรียนเก่ง เกียรตินิยมอันดับหนึ่งจากมหาลัยดังที่ผมสอบไม่มีวันติด แต่นั่นไม่ใช่จุดได้เปรียบของเขา เพราะเจิ้นรักผมไม่ใช่เพราะเรียนเก่งหรือไม่เก่ง ถ้าเจิ้นชอบคนเก่งเจิ้นก็คงโยนผมออกจากช่อฟ้าไปแล้ว ถึงจะเกียรตินิยมอันดับหนึ่งแต่เจิ้นก็ไม่เลือก สมน้ำหน้า!



   ง่ะ...ทำไมผมนิสัยไม่ดีเลยอ่ะ



จริงๆเรียนเก่งก็เป็นข้อดีออก ได้งานดีๆทำ ถึงเขาจะเลือกมาเป็นดารา แต่เขาหาเงินได้เยอะกว่าผมหลายสิบเท่า ไม่ต้องผูกตัวติดกับเจิ้นแบบนี้ แต่...นั่นก็ไม่ใช่ข้อได้เปรียบอยู่ดีนะ! เพราะเจิ้นรวยมาก จนไม่ต้องแต่งงานกับคนรวยแล้วมั้ง แล้วเจิ้นก็ดูไม่เดือดร้อนเรื่องเงินด้วย


เลี้ยงผมแค่คนเดียว...เจิ้นไม่จนลงเท่าไหร่หรอก




สิปรางค์เป็นคนแพ้ขนสัตว์...นั่นไงข้อนี้ผมชนะแบบขาดลอยเพราะผมรักสัตว์ ผมมีนก มีกระต่าย! แล้วเจิ้นก็ชอบเลี้ยงนกเลี้ยงกระต่ายเหมือนผมด้วย



สิปรางค์ทำกับข้าวไม่เป็น แต่ผมทำเป็น ผมสามารถทำของอร่อยๆให้เจิ้นกินได้ทุกวันเลย แล้วผมก็รู้ด้วยว่าเจิ้นชอบกินอะไรไม่ชอบอะไร อันนี้ผมก็ชนะ



สิปรางค์พูดได้สามภาษา มะ ไม่เห็นจะจำเป็นเลย เจิ้นจ้างล่ามก็ได้ คนอะไรจะพูดวันละสามภาษาล่ะ ก็แค่ตอนไปเที่ยวเท่านั้นแหละ อันนี้...เจ๊ากันแล้วกัน ผมไม่ถึงกับแพ้สักหน่อยเพราะผมก็พูดภาษาอังกฤษได้อ่ะ



สิปรางค์ฐานะทางบ้านดีมาก...พ่อผมก็รวยนะ! ตอนแรกอาจจะไม่รวยมาก แต่พ่อเป็นแฟนลุงหยางพ่อก็รวยมากๆอยู่ดี เงินลุงหยางก็เหมือนเงินพ่อ แล้ว...ถ้าลุงหยางตายสมบัติก็ต้องเป็นของผมนั่นแหละ อันนี้ผมชนะ เพราะลุงหยางน่าจะรวยกว่าบ้านสิปรางค์แน่ๆ




เอาเป็นว่าผมถือว่าผมกับสิปรางค์สูสีกัน ผมชนะกว่าด้วยเพราะเจิ้นรักผม ดังนั้นผมเลยคิดว่ามันต้องมีปัจจัยอะไรสักอย่างที่ส่งผลให้สิปรางค์มาหาเจิ้น



.....นี่ไง! บ้านสิปรางค์มีกิจการร้านเพชร เจิ้นจะซื้อเพชร! แต่แค่จะซื้อเพชรทำไมต้องให้สิปรางค์มาหาถึงช่อฟ้าด้วย แถมมาสองครั้งแล้ว...



แล้วเจิ้นชอบพวกอัญมณีตั้งแต่เมื่อไหร่? ผมอาจจะต้องแอบสืบ











“สั่งทำแหวนแต่งงานไง”



“แต่เจิ้นยังไม่ถามผมเลยนะว่าอยากแต่งกับเจิ้นหรือเปล่า”



“ก็อยากแต่งอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?”



“มันไม่เหมือนกันนนน ก็ต้องบอกก่อนสิ ยังไม่บอกพ่อด้วย”



“หรือจะแต่งกับคนอื่น”



“จริงอ่ะ...”



หรือที่เจิ้นไม่ขอเพราะเจิ้นจะแต่งกับคนอื่น? แล้วผมก็เข้าใจผิด? ลุงหยางทำผมเครียดอีกครั้ง...ความสบายใจหลายวันของผมมันจะจบแล้วจริงหรอ



“เอาแบบนี้ไหม มีวิธีหนึ่งง่ายๆ”



“ยังไงอ่ะ?”



“คิดว่าเจิ้นจะขอแต่งงานตอนไหน?”



“น่าจะหลังทำบุญช่อฟ้า...”



“งั้น ก็หนีออกจากช่อฟ้าก่อนทำบุญช่อฟ้าซะ หนีไปเลย ถ้าเขามาตามก็ค่อยบอกว่ามันเพราะเจิ้นจะแต่งงานกับคนอื่น โวยวายเข้าไป เดี๋ยวเจิ้นก็ง้อเอง”



“มัน...ทำได้หรอ มันดูง่ายไปไหมง่ะ”



“ง่ายๆนี่แหละดี แผนที่ดีที่สุดคือแผนที่เรียบง่ายที่สุด เจิ้นคิดไม่ถึงหรอกว่าจะหนีออกจากช่อฟ้า”



“แล้ว...ผมควรหนีวันไหนดี”



“วันทำบุญตึกสิ”



“แล้วต้องหนีไปไหนอ่ะ”



“อยากไปไหนก็ไปดิ”



“ง่ะ ก็ไม่อยากไปไหนอ่ะ อยากอยู่กับเจิ้น”



ลุงหยางบ่นผมยาวเหยียดอีกแล้ว สรุปก็คือแค่ผมหนีไปอยู่ที่อื่นเฉยๆ แปปเดียว เดี๋ยวเจิ้นก็ตามผมกลับเองแหละ คิดไม่ออกก็หาโรงแรมแถวช่อฟ้านั่นแหละไม่ต้องไปไกลหรอก หรือไปเดินเล่นที่ห้างก็ได้ ไม่ถึงชั่วโมงเจิ้นก็มาตามแล้ว



“งั้นมันก็ไม่เหมือนหนีสิ เหมือนไปเที่ยวเฉยๆ”



“ต่างดิ ตรงที่ต้องไปด้วยตัวเอง ไม่ต้องให้คนขับรถไปส่ง เคยไปห้างเองไหม?”



“ง่ะ...ไม่เคย”



“เออ หัดซะ นั่งรถเมล์ หอบผ้าใส่เป้แบบในหนัง แล้วไปหาไอติมอร่อยๆในห้างกิน”



“รถเมล์ก็ต้องไปรอที่ป้ายใช่ไหม?”



“เออ”



“งั้น ผมต้องไปหาก่อนว่าป้ายรถเมล์อยู่ตรงไหน”



“เออ ไปหาไป”



“แล้วต้องนั่งสายไหนอ่ะ ตั๋วรถเมล์เท่าไหร่หรอลุง แล้วผมหนีออกจากบ้านนี่ต้องเอาอะไรไปบ้างอ่ะ ต้องจัดกระเป๋าไหม...”



“......... เอางี้นะ เดี๋ยวให้คนไปรับ แล้วเธอไปนอนเล่นอยู่คอนโดฉันไป อย่าไปเลยห้าง ลำบากชิบหาย กูไม่น่าแนะนำเลยโว้ยยยย”








ตกลงว่าตอนนี้ผมมีสองแผนในมือ คือหนึ่งไปมีแฟนหลอกๆ กับสองหนีออกจากช่อฟ้าไปบ้านลุงหยาง หรือผมจะกรุ๊ปรวมเป็นแผนเดียวก็คือ ผมบอกเจิ้นว่าจะมีแฟนแล้วก็จะออกไปอยู่กับแฟน?



วัยขนาดผมนี่เขาออกไปอยู่กับแฟนได้ยังอ่ะ?



“โทรมาอีกทำไม”



“ลุง ผมมีคำถาม”



“เออว่า?”



ผมเล่าเรื่องแผนของผมให้ลุงฟัง แล้วก็ถามลุงด้วยคำถามที่ผมสงสัยนั่นแหละว่าวัยผมมันออกไปอยู่กับแฟนสองต่อสองได้แล้วหรอ



“แล้วที่อยู่กับเจิ้นมาตั้งแต่เด็กๆกันสองคนนี่คิดว่าอยู่กับญาติผู้ใหญ่หรือไงเจ้าลูกกระต่าย แก่แดดจริงๆ”



ง่ะ...สรุปว่าได้...ลุงบอกก็ดีเหมือนกันทำแบบนี้เพราะเจิ้นไม่เคยเสียผมไปจริงๆก็เลยไม่ยอมพูดตรงๆ ถ้าถึงวันที่ผมจะไปเจิ้นก็อาจจะต้องพยายามทำทุกอย่างเพื่อรั้งผมไว้



แต่จริงๆก็ไม่ต้องพยายามเยอะก็ได้เพราะผมก็กลับมาอยู่แล้วแค่เจิ้นง้อนิดเดียวเอง ทำไมผมใจร้ายกับเจิ้นได้แปปเดียวเองอ่ะ ผมควรจะใจร้ายกว่านี้สิ ต้องดุเพราะเจิ้นดื้อ!



“ความคิดดีนะ แต่ปฏิบัติจริงคงยาก เรื่องดุอะไรก็ช่างมันเถอะ หนีออกจากบ้านให้รอดก่อน เผลอๆยังไม่ทันลงลิฟต์ก็โดนอุ้มกลับไปอยู่บนยอดหอคอยแล้ว”



ลุงนี่นิสัยไม่ดีเลยนอกจากจะไม่ให้กำลังใจแล้วยังเหยียดหยามผมอีก แย่มาก! แล้วผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าผมทำได้ ผมหนีออกจากบ้านได้ แล้วเจิ้นก็ต้องมาง้อผม



ครั้งนี้ผมจะต้องตั้งใจมากเป็นพิเศษเพราะว่ามันเป็นเหมือนการตัดสินใจว่าเจิ้นจะรั้งผมไว้ไหม เจิ้นจะบอกความจริงผมไหม...เราก็จะได้หมดปัญหาแล้วหนุบหนับกันตลอดไป



ผมไม่คิดจะบอกแผนนี้กับใครสักคน ยิ่งรู้น้อยนั้นยิ่งดี ลุงหยางก็บอกว่าจะไม่บอกใครแล้วลุงจะทำเป็นกลับไทยหลังงานทำบุญตึกด้วย เจิ้นจะได้คิดไม่ถึงว่าเป็นฝีมือลุง








ข่าวแต่งงานเจิ้นกับสิปรางค์ยิ่งใกล้วันทำบุญตึกยิ่งมากขึ้นทุกที ถึงกับมีกระแสว่าถ้าปีนี้ทำบุญช่อฟ้ามีสิปรางค์ร่วมเฟรมก็คงชัวร์แล้วว่ามาดามเยว่คนต่อไปจะเป็นใคร...มาดามเยว่? เหอะ!!



ผมไม่ได้เกลียดอะไรสิปรางค์นะ แต่พอต้องเจอเขาก่อนวันทำบุญตึกสามวันมันก็เกิดอาการโหวงๆ ทำไมพระเจ้าสร้างสิปรางค์ได้เพอเฟคขนาดนี้ ผมไม่กล้าโผล่เข้าไปให้เจิ้นเห็นเลยเพราะรู้สึกว่าตัวเองแพ้ ถ้าเกิดเจิ้นเปรียบเทียบผมกับสิปรางค์ขึ้นมา....ผมเลยแอบอยู่ข้างลิฟต์



ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้แพ้สักหน่อย เจิ้นรักผมต่างหาก....รักผมไม่ใช่เขา



แต่....ทำไมเจิ้นยิ้มให้สิปรางค์ล่ะ เจิ้นไม่เคยยิ้มให้ใครสักหน่อย ทั้งคู่เดินเข้าห้องทำงานเจิ้นไปด้วยกัน...เจ้าน้ำผลไม้ในมือผมที่จะเอามาให้เจิ้นผมจะทำยังไงดี?



ทำไมต้องบังเอิญลงลิฟต์ออกมาเจอเจิ้นกับสิปรางค์กำลังเดินด้วยกันด้วย แล้วเจิ้นกับสิปรางค์ไปไหนกันมาหรอถึงต้องขึ้นลิฟต์มาพร้อมกัน แล้วพี่เอ็มไปไหน?



ผมสลัดหัวไล่ความฟุ้งซ่าน ช่อฟ้าเป็นบ้านของผมกับเจิ้นผมจะกลัวทำไม สิปรางค์ต่างหากที่ต้องเกรงใจผม ดังนั้นผมจะต้องเอาน้ำผลไม้ไปให้เจิ้นแบบที่ผมตั้งใจไว้ให้ได้



แล้วผมก็รู้สึกว่ามันเป็นการตัดสินใจผิดพลาด เพราะแค่เดินเข้ามาก็ต้องมาเจอภาพเจิ้นจับมือกับสิปรางค์ เจิ้นไม่ชอบแตะต้องตัวใครด้วยซ้ำ แต่เขากับสิปรางค์นั่งกันอยู่บนโซฟาแล้วเจิ้นก็จับมือเธอไว้



“คุณจันทร์สวัสดีค่ะ”



เจิ้นรีบปล่อยมือ แต่การรีบ...มันทำให้ผมรู้สึกว่ามันมีพิรุธ ถ้าเจิ้นบริสุทธิ์ใจเขาจะทำเหมือนตกใจทำไมล่ะ



“สวัสดีครับ เจิ้นยุ่งอยู่หรอ งั้นเดี๋ยวจันทร์ค่อยมาใหม่เนอะ”



“เดี๋ยวก่อนจันทร์...”



ผมไม่คิดว่าตัวเองจะยังเดี๋ยวก่อนกับเจิ้นไหวนะ ขามันก้าวออกมาแล้ว กระติกน้ำผลไม้ผมก็วางมันตรงโต๊ะพี่เอ็มนี่แหละ แล้วเท้าผมก็วิ่ง วิ่งไปเอง



ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าผมหนีอะไร...หนีเจิ้น หรือ หนีความจริง







การร้องไห้ฟูมฟายจะทำให้ผมแพ้ ผมยังไม่แพ้และผมจะไม่แพ้ ผมรู้ว่าเจิ้นจะตามขึ้นมาข้างบนแต่ลิฟต์มีตัวเดียวที่จะขึ้นมาถึงชั้นบ้านเราได้ มันเลยพอจะมีเวลาชั่วครู่ให้ผมสงบสติอารมณ์และทำเป็นไม่มีอะไร



พอเจิ้นขึ้นมาก็สามารถยิ้มให้เจิ้นเหมือนเดิม นั่นทำให้เจิ้นไม่กล้าอธิบายเรื่องสิปรางค์ เพราะถ้าเจิ้นพูดมันก็เหมือนแก้ตัว แต่มันก็ทำให้ผมรู้ว่า เจิ้นมีแผนการกับสิปรางค์จริงๆ



เพราะเขาไม่พูดนี่แหละ...เขาไม่อธิบายว่ามันเพราะอะไร และใช่...ผมก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกัน ตอนนี้ผมกับเจิ้นกำลังหลอกกันและกันคนละอย่างสองอย่าง



ผมคิดว่าเรื่องสิปรางค์มัน...มันเป็นเรื่องเจ็บปวดสำหรับผม ไม่ใช่เพราะเจิ้นรักเขา แต่เพราะเจิ้นดึงเขาเข้ามาระหว่างเรา และมันอาจจะถึงเวลาสักทีที่ผมจะต้องแสดงออกบ้างแล้วว่าเรื่องของผมกับเจิ้นมันเป็นเรื่องของเราสองคน



เจิ้นควรจะคิดได้แล้วว่าเกมของเจิ้นมันกำลังทำผมเบื่อ ผมชอบดูการ์ตูนแต่ไม่ได้ชอบเล่นเกม ผมนึกว่าจะตัวเองจะเล่นเกมกับเจิ้นได้ตลอดจนจบ แต่...แต่ตอนนี้ผมไม่อยากเล่นแล้ว



   ข่าวกับสิปรางค์ก็ไม่ออกมาแก้ตัวสักทีเหมือนตอนพี่อริญ งั้นผมจะสรุปว่าเจิ้นเลือกสิปรางค์ อยากเป็นข่าวกับเขานักก็อยู่ด้วยกันไปเลย ผมก็จะไปอยู่กับคนอื่นแทน



   ไม่อยากเป็นนกอ้วนๆของเจิ้นแล้ว คนใจร้าย คนนิสัยไม่ดี อยากเป็นข่าวกับนางเอกนักใช่ไหม อยากทำให้เข้าใจผิดนักใช่ไหม เออ! เป็นไปเลย แล้วตอนนั้นอย่ามาคิดถึงกันนะ!








   พฤติกรรมของเจิ้นก็ทำให้ผมมุ่งมั่นขึ้นกับแผนการตัวเอง เจิ้นอยากมีแฟนเป็นนางเอกก็ไปมีเลย ส่วนผมก็จะเดินไปตามทางของผม แล้วจากที่จะให้เจิ้นง้อง่ายๆ คือฝันไปเหอะ!



   ผมจะเป็นเจ้าจันทร์คนใจร้าย นิสัยไม่ดีสุดๆ ดื้อมากๆแล้วด้วย จะไม่ให้หนุบหนับไม่ให้ยุบยับยุบยิบอะไรทั้งนั้น อีกแค่ไม่กี่วันที่ผมจะต้องทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น



   เจิ้นอยากจะไนท์แคร์กับผมแต่ผมอ้างว่ากลัววันงานเดินไม่ไหว...นี่แหละคือแผนการแรกของผม เอาให้อกแตกตายไปเลย ทำได้แค่นอนกอด...ผมรู้ว่าเจิ้นทรมาน เรานอนด้วยกันทุกวัน....แต่สิ่งที่เจิ้นทำได้คือแค่จูบต้นคอผมย้ำๆและกลั้นหายใจ



   สมน้ำหน้า!






   ผมคิดว่าตัวเองเกรี้ยวกราดและโมโหแบบว่าเก็บกดเลยแหละ แต่มันทำให้ผมมุ่งมั่นที่จะเอาคืนเจิ้นผมเลยปล่อยให้ตัวเองนิสัยไม่ดีไปก่อน ก่อนวันทำบุญตึกหนึ่งวันเจิ้นชวนผมไปกินไอติมเพื่อหนีออแกไนซ์ แต่ผมบอกเจิ้นว่าผมมีนัดแล้ว และผมก็ไปกินไอติม ไปกับคิว ไม่ใช่กับเจิ้น



   อารมณ์เจิ้นดิ่งลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะผมโพสรูปคู่กับคิว เขาหงุดหงิดแต่ผมก็ทำตาแป๋วๆแบบที่ลุงหยางบอกเขาเลยไม่กล้าเขมือบหัวผม เขาคิดว่าผมมีนัดจริงๆไม่ได้ตั้งใจกวนอารมณ์เขา แต่เปล่า...ผมจะทำให้เจิ้นหงุดหงิดเหมือนที่ผมเป็น



   เอาให้อกแตกตายไปเลย!



   จะเอาให้เข็ดจะได้ไม่กล้าดื้ออีก ไม่ต้องมายุบยับยุบยิบเยอะแยะอะไรอีก แล้วก็เลิกอายเลิกเป็นปลาหมึกยุบยับไปเลย ตัดหนวดตัดให้หมด หมดยุคของปลาหมึกแล้ว ต่อไปนี้กระต่ายจะครองเมือง!



   ให้ตายเหอะทำไมผมหงุดหงิดแบบนี้นะ...หรือเพราะผมก็อยากจะไนท์แคร์เจิ้นเหมือนกัน ร่างกายมันเรียกร้องหาเจิ้นตลอดเวลาแต่มันก็ต้องฝืน...



   เพราะผมเป็นคนคิดแผนการให้เจิ้นอดยุบยิบผมก็เลยต้องอดด้วย...ผมเหมือนคนหื่น...ที่สุดท้ายก็ต้องไปวิ่งบนลูไฟฟ้าในฟิตเนสเพื่อออกแรง



   หรือที่เจิ้นมาออกกำลังกายทุกวันเสาร์ก็เพราะต้องออกแรงแล้วสะกดกั้นอารมณ์เหมือนกัน? จริงๆสุขภาพอาจจะเป็นประเด็นรอง แต่ประเด็นหลักคือเจิ้นอยากยุบยิบผมแต่ผมยังเด็กเลยทำไม่ได้



   ตอนนี้กรรมก็เลยตามสนองผมให้ต้องมาวิ่งเพิ่มความอดทนเหมือนกัน... กลับมาก็มาเจอศรรามยุบยิบน้องนุ่ม ศรรามร้ายมากในกรงก็มีลูกๆตั้งเก้าตัวอยู่นะ ยังจะยุบยิบน้องนุ่มอีก! ต่อหน้าต่อตาผมด้วย



   มันเจ็บใจตรงที่ผมต้องอดทนเพราะยุบยิบกับเจิ้นไม่ได้เหมือนที่ศรรรามได้ยุบยิบน้องนุ่ม พรุ่งนี้ก็วันดีเดย์แล้ว...ขอให้แผนการผมประสบความสำเร็จ ขอให้ผมเป็นฝ่ายชนะ



   ผมจะต้องชนะ! เพราะ...ผมแพ้ไม่ได้แล้ว!








   ควันบุหรี่สีเทาลอยไปในอากาศยามค่ำคืนอีกครั้ง...เลขาคนสนิทก็ไม่ต่างกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความเครียดและความกังวลจนน่าอึดอัด...พรุ่งนี้ก็ทำบุญตึกแล้ว และหลังจากผ่านงานนี้ไปก็จะถึงวันที่เฝ้ารอมานาน แต่มันก็ดันมีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกว่าแผนการณ์มันจะไม่ได้ง่ายแบบนั้น



“จันทร์แปลกๆ ตั้งแต่เจอสิปรางค์ในห้องทำงาน”



   “คุณจันทร์ไม่ได้คุยกับผมเลย หรือว่าจะมีแผนการเหมือนกันครับ?”



   “จันทร์ยังจะอยากไปมีแฟนใหม่อยู่ไหม?”



   “คุณจันทร์ไม่ได้คุยอะไรกับผมเลย แต่เรามีแผนรับมือในส่วนนั้นอยู่แล้ว แต่ผมอยากรู้ว่าปฏิกิริยาคุณจันทร์กับเจิ้นมากกว่า คุณจันทร์ดูหวงเจิ้นบ้างยังครับ หรือยังเป็นสิทธิ์แลกซื้ออยู่เหมือนเดิม”



   “ดูไม่ออก...แต่ไม่ถามเรื่องสิปรางค์สักคำ ไม่ร้องไห้ มัน...ดูไม่ออก”



   “เจิ้น พวกเราเคยดูท่าทีคุณจันทร์กันไม่ออกด้วยหรอ?”



   มือเรียวที่กำลังคีบบุหรี่จรดเรียวปากชะงักก่อนจะหันหน้ามามองเลขาคนสนิทที่ขมวดคิ้ว ตลอดเวลาท่าทีและการแสดงออกของเจ้าจันทร์มันชัดเจนเสมอ ทั้งคำพูด แววตา...แต่ครั้งนี้กลับดูไม่ออก



   “เอ็ม...”



   “เจิ้น ผมว่า...คุณจันทร์อาจจะไม่ใช่คนเดิมแล้วก็ได้นะครับ อาจจะเป็นคุณจันทร์ที่ซับซ้อนขึ้น”



   ความกังวลแปรเปลี่ยนเป็นความเครียด เพราะเจ้าจันทร์มีแผนการอะไรมากมายอยู่ตลอดเวลาแต่ทุกทีมันก็ดูออกว่าคิดอะไรจะทำอะไร เพราะน้องแทบจะไม่ตั้งใจดำเนินแผนการตัวเองจนจบ เดี๋ยวก็ลืมบ้าง เปลี่ยนไปทำอย่างอื่นบ้าง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เพราะมันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าน้องมีแผนการอยู่หรือเปล่า หรืออาจจะแค่คิดกันไปเอง



   “จันทร์จะไม่ฆ่าตัวตายใช่ไหม”



   “เจิ้น...”



   แววตาคมวูบไหวเพียงแค่คิดว่าจะต้องไปเจอเจ้าจันทร์นอนนิ่งอยู่ในสระน้ำอีก มันถึงขนาดที่ว่าตอนนี้ต้องไปติดกล้องวงจรปิดรอบระเบียงด้านนอกเขาถึงสบายใจ



   “แล้วแหวนที่สั่งได้หรือยังครับ?”



   “อืม น่าจะพอดี นิ้วจันทร์กับสิปรางค์ขนาดเท่ากัน”



   “ระวังนะเจิ้น...คุณจันทร์จะไปยอมแต่งด้วย”



   ไม่ใช่การแซวเล่น แต่อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ยิ่งดูท่าทีเจ้าจันทร์ไม่ออกยิ่งชวนกังวล เจ้าจันทร์เวลาทำอะไรนั้นทำจริงเสมอ ขนาดหนีเจิ้นข้ามน้ำข้ามทะเลไปอยู่อเมริกาก็ทำมาแล้ว



เจ้าจันทร์ขาดเจิ้นได้แต่เจิ้นต่างหากที่ขาดเจ้าจันทร์ไม่ได้



ในสนามนี้เจิ้นเป็นมวยรองที่ไม่กล้าทำให้คู่แข่งตัวเองบาดเจ็บด้วยซ้ำ มีแต่แพ้กับแพ้ ไม่เข้าใจว่าเมื่อไหร่กันที่กลายเป็นเจิ้นแพ้ คิดจนหัวหมุนก็คิดไม่ออก



“Out of Control”



เจิ้นเม้มปากแน่นกับคำพูดที่ตัวเองเป็นคนพูดเอง จะใช้คำนี้ก็ไม่ผิดเพราะตอนนี้เขาดูน้องไม่ออกแล้วจริงๆ ไม่ใช่เจ้าจันทร์คนเดิม ไม่ใช่มูนนี่เด็กดีที่จะพูดคุยกับเขาทุกเรื่องอีกต่อไป สังคมตอนนี้เขาก็ไม่ได้เลือกให้ เพื่อนอย่างคิวก็จันทร์เลือกเอง กิจกรรมต่างๆของน้อง มัน...มันหลุดการควบคุมไปตอนไหน?



“เตรียมตัวไว้เอ็ม...จันทร์มีแผนการแน่...แค่เรายังไม่รู้ว่าจันทร์จะมาไม้ไหน”






เอ็มกลับไปแล้วหรือแต่เจิ้นที่ยังขบคิด...จมลงไปในความคิดว่ามันพลาดตรงไหน อีกแค่นิดเดียวแท้ๆทุกอย่างก็จะจบลงด้วยดีแล้ว แหวนเพชรก็ทำตัวเรือนเสร็จตามที่ต้องการ เรื่องสิปรางค์ก็แค่ตัวกระตุ้นเล็กๆน้อยๆ เจ้าจันทร์ควรจะแสดงท่าทีเหมือนตอนที่เจออริญแต่ไม่ใช่...



หรือว่าเพราะแสดงออกว่าไม่มีอะไรเลยทำให้เขาคิดว่าน้องไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แต่หัวเล็กๆนั่นต้องคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปหมดแล้ว
เจิ้นแทบจะยกมือตบหน้าผากตัวเอง การเป็นผู้ใหญ่ของเจ้าจันทร์...นิสัยของคนโตแล้วอย่างหนึ่งคือการเก็บสีหน้า เหมือนที่ฟาดฟันกันในสงครามธุรกิจแต่ยังยิ้มให้กันได้



Poker Face



ทำไมถึงไม่เอะใจนะว่าเรื่องสิปรางค์จริงๆแล้วเจ้าจันทร์ไม่ได้วางใจเลย น้องกังวล น้องไม่มั่นใจและเสียใจ เขาแค่ดูท่าทีเหล่านั้นไม่ออกเพราะน้องทำได้แนบเนียนมาก



มูนนี่ของเขา...พระจันทร์รสนม โตขึ้นแล้วจริงๆ



โตขึ้นเหมือนที่สุริยะ หยางอยากให้เป็น....เดี๋ยวก่อนนะ?



สุริยะ หยาง?



เวลามีปัญหาอะไรที่ปรึกษาอันดับแรกของเจ้าจันทร์ก็คือสุริยะ หยาง ถึงตัวจะอยู่จีนก็ใช่ว่าจะติดต่อกันไม่ได้ จันทร์ต้องมีที่ปรึกษาไม่งั้นคงไม่นิ่งได้ขนาดนี้



น้องมีแผนนั่นมันแน่อยู่แล้ว แต่แทบจะไม่แสดงท่าทีกังวลอะไรเลยมันก็เป็นไปได้แค่สองประเด็นคือ ทำใจไว้แล้ว กับ มีแผนรับมือแล้ว



และที่ปรึกษาอย่างสุริยะ หยางไม่มีทางที่จะไม่เอาคืนเขาแน่...มันจะต้องเป็นอะไรสักอย่างที่ทำให้เขาหงุดหงิดและโมโหได้เลยทีเดียว



หึ...มูนนี่เด็กดีของเขากำลังจะซน สิ่งที่เขาทำได้คือการจำกัดบริเวณในการซน และบริเวณที่ว่าต้องถูกสร้างขึ้นมาก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มซน
และเขาจะไม่แพ้...จะต้องไม่แพ้เหมือนที่เป็นมาเสมอ



จันทร์จะสู้กับพี่ก็อย่าลืมว่าการลงทุนของพี่ต้องได้ค่าตอบแทนเสมอ...และพี่ไม่เคยขาดทุน



===========



คูมแม่ๆที่เชีร์ยลูกสู้กันมาหลายตอน ตอนนี้เจ้ามูนนี่ขี้มโนของคูมแม่จะสู้แล้วค่า น้องเป็นน้องเวอร์ชั่นอัพเกรดไปแล้ววววว หมดยุคปลาหมึกแล้วอ่ะ ดู๊ดู ดูยัยน้องใช้คำ 5555

ส่วนเจิ้นจะขาดทุนหรือไม่นั้น...ต้องติดตามตอนต่อๆๆๆๆๆๆไป อิอิ

[Gugii]

เจิ้นนนนนน สู้เขาาาา อย่าขาดทุนนะ แต่ก็อยากให้จันทร์ชนะ 5555

[arjinn]

โอ๊ย แค่รักกัน แต่ไปกันใหญ่แล้ว
คุยกันดิคะ คุยกันตรงๆ

[B52]

เล่นเกมลับสมองกันหน่อย

[TheWanFah]

หมดยุคของปลาหมึกแล้ว
ยุคนี้คือยุคของกระต่าย
เกมนี้เราอยากให้จันทร์ชนะ
ชอบจันทร์ที่โตขึ้นทางด้านความคิด

[naplatoo]

สั้นๆ #ทีมเจ้าจันทร์

[onlyplease]

ทัมกรัต่ายครองเมือง 

[O-RA DUNGPRANG]

เจิ้นต้องโดนดัดนิสัยนะ  เราอยากให้แผนเจ้าจันทร์สำเร็จ อันที่จริงอยากให้ลุงหยางพาหนีไปจีนด้วยซ้ำ 

[monalism]

คิดว่าช่วงหลังๆมานี้คนที่อยู่ในปกครองไม่ใช่จันทร์ แต่เป็นเจิ้น

เจิ้นแอบทำเซอไพรซ์ แอบเตรียมนั่นนี่แบบที่จันทร์รู้แล้วแต่ก็ยังปล่อยให้เจิ้นทำ แม้จะลังเลหวั่นไหวอยู่บ้างตอนเจิ้นอยู่กับสิปรางค์แต่ก็ยังปล่อยให้มันเป็นไปเพราะอ่านเจิ้นออกเสียส่วนใหญ่

และในขณะที่จันทร์เริ่มรู้ทันเจิ้น เจิ้นกลับรู้ทันน้องน้อยลง รู้ตัวช้าเสียด้วยซ้ำว่าน้องซับซ้อนขึ้น

จำคำเราไว้นะเจิ้น เชื่อฟังเมียแล้วจะเจริญ เคนะ   

[เนเน่]

่ตอนนี่เป็นห่วงเจ้าจันทร์แล้วค่ะหนูต้องปลอดภัยนะคะเจิ้นดูเอาจริงแล้วหนูจะลงจากช่อฟ้าหอคอยฝังเพชรได้หรือไม่

[labelle]

เจ้าจันทร์ร้ายค่ะ จะครองเมือง จะดุ จะเข้ม เพื่อทำโทษเจิ้นแล้วนะ
แผนแต่ละอย่าง คงไม่พังตอนวันงานนะ เพราะเจิ้นจับทางได้แล้ว
เอ็มควรไปอยู่ห่างๆ บ้างนะ เจิ้นเครียดได้แปบเดียวเอง ฮึ่ยยยย

เจ้าจันทร์ก็ยังเป็นเจ้าจันทร์ จะหนีไปไหนก็อยากอยู่กับเจิ้นน่ะ
ลุงหยางถึงขั้นปวดหัว และต้องรีบกลับมาอย่างด่วน
ให้สมกับแผนที่วางกันไว้ ไม่รู้ใครจะชิงตัวเจ้าจันทร์ได้ก่อนกัน

[minneemint]

ตอนต่อไปเลนได้ไหม ลุ้นลุ้น

[AeAng11]

ลุ้นให้จันทร์หนีไปนอนที่คอนโดลุงหยางสำเร็จอ่ะอยากเห็นเจิ้นลงแดง:)))

[punthipha]

ทีมลุงหยาง ให้จันทร์เอาคืนเจิ้นมั่ง อิอิ

[เก้าแต้ม]

ชอบสมญาอ่ะ  มูนนี่ ขี้มโน 

[mystery Y]

เราเชียร์จันทร์ดีกว่า~

[kinjikung]

หือ เจิ้นจะชนะแน่เหรอ แค่เห็นน้องร้องไห้ก็ไม่ไหวแล้วมั้ง 555+

[malula]

ชอบมูนนี่ตอนนี้มาก มันต้องอย่างนี้ ต้องสั่งสอนเจิ้นให้สำนึกว่าอย่าดื้อกับน้อง

[ดาวโจร500]

ลองขาดทุนดูนะเจิ้น เจ้าจันทร์ต้องชนะ #ทีมมูนนี่เด็กดื้อ 

[พัดลม]

สู้ๆนะมูนนี่

[ืniyataan]

ขำเวลาน้องคุยกะลุงหยางทุกที...น่าเอ็นดู   

[twinmonkey0311]

 

[Natti]

จันทร์จะต้องไม่แพ้
เอาให้หลุดการควบคุมของเจิ้นให้ได้

เอาให้อกแตกตายไปเลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชอบบบบบบบ.....

ขำก๊ากกกก....     เวลาลุงหยาง หัวพองโตเพราะจันทร์
จันทร์ โตขึ้น เก็บอาการเป็นแล้ว
เจิ้นอ่านจันทร์ไม่ออก   

เจิ้น  จันทร์